"ဟုတ်ကဲ့ "
သုတကိုလက်တစ်ဖက်ထဲနဲ့ထိန်းထားပြီး
ချယ်ရီသီးလေးကိုစားသုံးရင်း လက်တစ်ဖက်
က ဖစ်ညှစ်ပေးနေတယ် လျှာလေးကို
ပိုကြမ်းကြမ်းလေးကစားပေးရင်း လက်အထိ
အတွေ့တွေကလဲပိုပိုပြီး ကြမ်းသထက်
ကြမ်းလာတယ် သုတကတော့ကော့ပြန်နေ
တာပေါ့ ပါးစပ်ကလဲ
~အင်း......အ့......အွန်း.....အွန့်အွန့်....~
"ကလေး ကောင်းလား"
"အင်း အရမ်းကောင်းတယ်"
"အားရရဲ့လား ......ဟွန်"
"ဟုတ် အာ့ကြောင့်.....စ....ကား .....မပြောနဲ့တော့ ဆက်....ဆက်ပြီးတော့ .....လုပ်ပေး....တအားကောင်းတယ်"
မင်းကြီးလဲချယ်ရီသီးတွေကိုအငမ်းမရ
စားသောက်ပစ်နေတယ်
"အ့.....မရတော့ပူး ..... လိုချင်တယ်....
လုပ်ပေး"
"လုပ်ပေးမှာပေါ့ ကိုယ်အရင်ပုံစံပြန်လုပ်တော့မယ်နော် ကိုင်ထား သတိလဲထား"
"ဟုတ်"
သုတရဲ့ကိုယ်ကို သူ့ပခုံးပေါ်တင်ထားတဲ့
အနေအထားပုံစံကိုပြန်ပြောင်းလိုက်တယ်
သုတရဲ့ မက်မွန်သီးတွေကိုထပ်ခူးစွတ်နေ
ပြန်တယ် သုတရဲ့ မြွေလေးကလဲ
ပုံမှန်ထက်ပိုမိုဆန္ဒတွေပြင်းပြနေပြီး
ပေါက်ကွဲမတတ်တင်းမာနေပြီ
"မင်းကြီးရေ မရတော့ပူး လုပ်ပေးပါတော့
မနှိပ်ဆက်ပါနဲ့တော့......မခံစားနိုင်တော့ပူး......
တအားကြီးကိုလိုချင်နေပြီ .....ပေးပါတော့လို့"
"မနှိပ်ဆက်ရပ့ပူးကွာ လုပ်ပေးမယ်နော်နော်"
"ဟုတ် မြန်မြန်လေး လုပ်"
အဲ့ချိန်မှာ မင်းကြီးကမြွေဆိုးလေးကို
ပါးစပ်ထဲထည့်ပေးလိုက်တာကြောင့်
~အ့ ......ကောင်း...ကောင်းလိုက်တာဗျာ
အရမ်းချစ်တယ်နော်~
မင်းကြီးကတော့အပြုံးတွေအပျော်တွေကို
ထပ်တိုးနေတာပေါ့ လျှာကြီးနဲ့ကြမ်းကြမ်း
ပေးလေ သုတရဲ့ခါးလေးက ပိုပိုကော့သွား
လေ တင်ပါးလေးနှစ်ဆုံကမြှောက်မြှောက်
တက်ပြီး မြွေဆိုးလေးက ပါးစပ်ထဲအတင်း
တိုးဝင်နေတယ် မင်းကြီးကလဲ မြွေဆိုးလေး
တိုးတိုးဝင်နေတာလေးကိုသဘောတွေကျနေ
တယ်
"ကလေးတအားကောင်းတယ်မို့လား"
"ဟုတ်"
"ကိုယ့်ကိုချစ်တယ်မို့လား"
"ချစ်တာပေါ့"
"ကိုယ်နဲ့ပဲအတူနေရမယ်နော်"
"တခြားလူတွေက ကန့်ကွက်ရင်ရော"
"ကိုယ်ကမင်းကြီးလေကွာ ကလေးအတွက်ဆိုအရာအားလုံးကိုဆန့်ကျင်ပစ်ရဲတယ်
သဘာဝတရားကိုဆန့်ကျင်ပစ်ပေးနိုင်တယ်
ထီးနန်းကိုလဲစွန့်လွတ်ရတယ် ကိုယ်လိုချင်တာက ဝက်လေးနဲ့အတူနေချင်တာပဲ"
"ဟုတ် မင်းကြီးသဘော ခုတော့ ကလေးသဘောကျလုပ်ပါအုံး"
~ပြွတ်စ်......~
"အဟင့် ......အဲ့အနမ်းကြီးတွေကတအားဆွဲဆောင်တာပဲ ကလေးတအားကြိုက်တယ်
နမ်းလေ ပိုထန်လေပဲ"
"အဲ့တာဆို ကိုယ့်အစိုးမဆိုနဲ့နော်"
"ဟုတ်"
မင်းကြီးရဲ့အနမ်းမုန်တိုင်းက စလာပါတော့
တယ် အနမ်းတွေခြွေသထက်ခြွေလာတယ်
~ပြွတ်စ်.......ပြွတ်စ်....ပြွတ်စ်~
သုတတအားကို ထန်နေပြီလေ ကော့ကော့လဲ
တက်နေပြီ သုတအငြိမ်မနေလို့ မင်းကြီးရဲ့
အနမ်းတွေက မက်မွန်သီးဆီရောက်လိုက်
မြွေလေးဆီရောက်လိုက်ဖစ်နေတာပေါ့
တချက်တချက် ပွင့်ချပ်လေးကိုပါသွားသွား
နမ်းမိတယ် မင်းကြီးအနမ်းကိုခနရပ်လိုက်
တယ်
"ဝက်လေး.."
"ဗျာ"
"ဝက်လေးရဲ့ပွင့်ချက်လွှာကိုနမ်းရတာအရမ်းကြိုက်တယ်သိလား"
"သိပူး"
"ဝက်လေးရဲ့ပေါင်မုန့်တုန်းတွေနဲ့ မျက်နှာကိုကပ်နေရတာ နှာခေါင်းကိုပေါင်မုန့်တုံးကြားညှပ်ထားရတာကို ကြိုက်နေပြီ"
"ဟီး တကယ်"
"အင်းဆို ကိုယ်ပြီးအောင်လုပ်ပေးတော့မယ်နော်"
"ဟုတ်"
မြွေဆိုးလေးကိုပဲခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး
ကစားပေးနေတယ် မင်းကြီးရဲ့အချစ်ကြမ်း
တွေကိုသုတမခံနိုင်တော့ပဲ မင်းကြီးပါးစပ်ထဲ
လရောင်ရည်တွေ ထုတ်လွှတ်ရင်းပြီးသွား
တယ်
~အ့ .....ကလေးမရတော့ပူး.....ပြီးပြီ
ဟင့်ဟင့်~
သုတကော့တက်သွားတယ်
မင်းကြီးလဲ တစက်မကျန်မျိုချပလိုက်တယ်
"မင်းကြီး မျိုချပစ်တာလား..?"
"အွန်း"
"အာ ပီးရင်ညီလာခံရှိတယ်မဟုတ်ဘူးလား"
"ဟုတယ်လေ ရှိရှိပေါ့"
"ကလေးအရည်ကသိပ်မများပူးဟာ
ကိုယ့်မှာဝတောင်မဝဘူး"
"မင်းကြီးနော်"
"တကယ်ပြောတာနော် စတာမဟုတ်ဘူး"
"ရေမြန်မြန်ချိုးရအောင် အားမရှိတော့ဘူး"
"ကြင်ယာတော်လေးသဘော"
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်သန့်စင်ပေးနေ
ကြတယ် ခနကြာတော့ အပြင်ဘက်က
ကုန်းကုန်းရဲ့ စိတ်ပူသံထွက်လာတယ်
"မင်းကြီး မဆင်ပြေရဲ့လား အချိန်ကြာနေပီနော်ဘုရား ညီလာခံခန်းမကိုကြွချီဖို့ရှိပါသေးတယ်ဘုရား"
မင်းကြီးကအထဲကနေ ပြန်အော်လိုက်တယ်
"အေး သိတယ် ဘာမှမဖစ်ဘူး ထွက်ခဲ့မယ်"
အဲ့တာကိုကုန်းကုန်းက အပြင်ကနေပွစိပွစိ
လုပ်နေလေတယ်
"အမလေး ဘာမှမဖြစ်လို့သာပဲ ခုနကအဆောင်တော်ခန်းထဲမှာလဲ အား အ့အ့
ခုရေချိုးဆောင်ခန်းထဲလဲ ငါ့ပေးမဝင်ပဲနဲ့
အား အ့အ့ ဖြစ်နေတာသိပါတယ်နော်
ဘယ်သူကောင်းနေလဲတော့မသိဘူး
တအားကိုကောင်းနေတာ ဟွန့်"
ခနကြာပီးတဲ့နောက်မှာ အဝတ်အစားတွေ
သေချာဝတ်ပြီးထွက်လာကြတယ်
"မင်းကြီး ညီလာခံချိန်နီးနေပါပြီ"
"သိတယ် ငါ့ကလေးကိုအိပ်ဆောင်ပြန်ပို့အုံးမယ်"
"ဒါပေမဲ့မင်းကြီး"
"လျှာမရှည်နဲ့ ဒါမိဘုရားအလျောင်းလျာပဲ
ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဆက်ဆံကြ ကြားလား"
"ဟုတ်ကဲ့မင်းကြီး"
သုတကိုအဆောင်ကိုပြန်ပို့တယ် တံခါးကို
ဖွင့်လိုက်ရင်ပဲ
"ဆုနန်း နင်အခုထိလျှော်ဆောင်ကိုမပို့ရသေးဘူးလား"
လို့ မင်းကြီးကမေးတယ်
"အရင်လဲလိုက်တက်လေ အိပ်ယာခင်းကအစုံလိုက်လဲရတာ တစ်ယောက်ထဲလဲနေရတာကိုကြာတာပေါ့လို့"
"အေးပါ အာ့တာမြန်မြန်ပို့ပြီးရင် ကလကိုဂရုစိုက်ထား အဖော်လုပ်ထားပေး မပျင်းစေနဲ့"
"ဘယ်ကလေးကိုလဲမင်းကြီး"
"ဒီ ငါ့ရဲ့ကလေးကိုပေါ့ "
ဆိုပြီး သုတကိုခါးလေးဆွဲဖက်လိုက်တယ်
ပါးလေးကိုလဲ ~ရွှတ်ခနဲ့~ မြည်အောင်နမ်း
လိုက်တယ် လူကြားထဲမှာချစ်သူလေးကို
နမ်းပြီး မင်းကြီးက ပီတိဖြာနေပေမယ့်
သုတကတော့ ရှက်သွေးဖြာပြီးမျက်နှာကြီးရဲ
လာတာပေါ့
"အခြေနေတိုးတက်တာတအားမြန်ပဲနော်
သခင်လေးသုတကလဲရှက်နေတာ မျက်နှာကိုနီလို့"
ရံရွေတော်ကစလိုက်တယ် မင်းကြီးကတော့
ပြုံးပြုံးကြီးပါပဲ သူတအကိုကြေနပ်နေတာလေ
"ကလေး ကိုယ်ညီလာခံသွားတက်တော့မယ်နော် "
"ဟုတ်"
အဲ့မြင်ကွင်းကို ကိုယ့်မျက်လုံးနဲ့မြင်နေရတဲ့
ရဲမက်တွေက မျက်လုံးအပြူးသား
ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ပေါ့
မင်းကြီးကအိပ်ဆောင်ကနေ လှည့်ထွက်သွား
ပေမဲ့ ရဲမက်တွေကကြောင်ရပ်နေတုံးမို့
ကုန်းကုန်းကဟောက်လိုက်တယ်
"ဟဲ့ မလာကြသေးဘူးလားဘာရပ်လုပ်နေကြတာလဲ မြန်မြန်လာကြ"
"လာပါပြီ"
လို့ပြိုင်တူအော်ရင်း လိုက်သွားကြတယ်
အိပ်ဆောင်မှာတော့လျှော်ရမယ့် အဝတ်ပုံ
ကြီးနဲ့အတူ ရံရွေတော်နဲ့သုတပဲကျန်ခဲ့တယ်
"သခင်လေး ကျွန်မအဝတ်လျော်သမတွေဆီသွားမလို့ လိုက်ခဲ့အုံးမလား "
"ဘာလို့သွားမှာ"
"ဒါတွေလာသယ်ခိုင်းမလို့လေ ကျမ တစ်ယောက်ထဲဆိုပြီးတော့မှာမဟုတ်ဘူး"
"ကူသယ်ပေးမယ်လေ"
"အမလေး မလုပ်ပါနဲ့မင်းကြီး သိခါမှအရိုးတခြားအသားတခြားဖြစ်နေပါအုံးမယ်"
"ဟီး အာ့ဆိုလဲသွားမယ်လေ လိုက်ခဲ့မယ်"
"ဟုတ် သွားရအောင်သခင်လေး သခင်လေးရှေ့ကသွားပါ"
"ကျနော်မှလမ်းမသိတာ အမရှေ့ကသွား"
"ရံရွေတော်မို့လို့နောက်ကပဲ လိုက်လို့ရလို့ပါ
ကျမလမ်းပြောပြပါမယ် ရှေ့ကသာသွားပါသခင်လေး"
"မဝေးဘူးမဟုတ်လား"
"တော်သင့်ရုံလောက်ပါပဲ"
"ကျနော့်ကို မင်းကြီးကိုဆက်ဆံသလိုပုံမှန်ပြောလို့ရပါတယ်"
"အထင်မလွဲပါနဲ့ မင်းကြီးနဲ့သခင်လေးကြားမဝင်ပါဘူး ကျနော်မျိုးမ မှာ ကောင်မလေးရှိပါတယ်"
"ဟုတ်ပါပြီ သိပါတယ်"
"ဟင် သိတယ်လား"
"အင်း သွားရအောင်"
ဆိုပြီး သုတရှေ့ကနေထွက်သွားတယ်
"သခင်လေး အနောက်ဘက်လမ်းကိုသွားရမှာသခင်လေး အဲ့ကသွားရင်ရေချိုးဆောင်ကြီး"
"ဪ အေးအေး"
လမ်းခုလတ်မှာတော့
"မမဆုနန်း ဒီခေတ်လူတွေကလေ ချစ်သူ ယောကျာ်းကိုဘယ်လိုခေါ်လဲဟင်"
"မောင်တော် မောင်ကြီး အာ့လိုခေါ်တယ်"
"ကိုယ့်ထက်ကြီးတဲ့လူကိုရော"
"အဲ့လိုပဲခေါ်တာလေ အကုန်တူတူပဲ"
"ဪ...."
"မင်းကြီးကို ခေါ်ဖို့မေးတာလား"
"ဟုတ်တယ်"
"ဒါနဲ့လေ စပ်စုတယ်မထင်နဲ့နော် မင်းကြီးနဲ့လေ ဟိုဒင်းလေ ဟိုဟာ...."
"ပြောပါ ရပါတယ်"
"မင်းကြီးနဲ့ကလေ ရည်းစားတွေဖြစ်သွားပီလား"
"ဟုတ်"
သုတရှက်သွေးဖြာတက်သွားပြန်တယ်
"အရ် မျက်နှာရဲလာပြန်ပြီကျန် အဲ့လောက်ထိမင်းကြီးကိုချစ်တာလား"
"ဟုတ် အရမ်းချစ်တယ်"
"ဘယ်တုံးကအဖြေပေးလိုက်တာ"
"မနက်က"
"အရ် တို့မင်းကြီးလက်သွက်တယ်ကွာ
ဟွာလဲ လုပ်ပြီးပြီပေါ့နော်"
"နောက်ဆုံးအဆင့်ထိမရောက်သေးပါဘူး"
"ဪ...ရေချိုးဆောင်မှာကြာနေတာလဲ..."
"ဟီး ....ဟုတ်တယ်"
"မနက်ကရောမို့လား"
"ဟုတ်"
"မင်းကြီးကွာ ငါ့ထက်တောင်လက်သွက်သေးတယ်ကျန်"
"မမကရော ကောင်မလေးနဲ့အခြေအနေကမဆင်ပြေရဲ့လား"
"မပြေသေးပါဘူး ခုမှကယ်ထားရုံရှိသေး"
"အိမ်မှာခေါ်ထားတာလား"
"ကျမကို မင်းကြီးက အဆောင်လေးတစ်ဆောင်ပေးထားတယ်လေ အဲ့မှာထားထားတာ"
"ဪ..."
"ကျွန်မတောင်ခြေလှမ်းမစရသေးဘူး
မင်းကြီးကသွက်လိုက်တာ..."
"သွက်တာတော့ဟုတယ် တကယ်သွက်တာ"
အဲ့လိုနဲ့ အဝတ်လျှော်သမတွေကိုလာယယဖို့
ပြောပြီးထွက်လာကြတယ်
"ဟယ် ဟိုသခင်လေးကဘယ်သူလဲမသိဘူးနော်"
"အေးဟ"
"ချောလိုက်တာဟယ်"
"ဒီလောက်ချောတဲ့သူကိုမြင်ရမယ်လို့ကိုမထင်ထားမိတာ"
"အေးဟယ် ဒီနေ့ကတော့ အကောင်းဆုံးနေ့ပဲဟ"
"ဟုတ်ပ့ ဟုတ်ပ့"
အဝတ်လျှော်သမတွေက သုတကိုငမ်းရင်း
တတွတ်တွတ်ပြောနေကြတယ်
သုတကလမ်းမှာ မင်းကြီးအကြောင်းတွေကို
ရံရွေတော်ကိုမေးနေတယ်
"မောင်ကြီးမှာလေ ညီအကိုတွေရှိလား"
"မရှိပါဘူး အာ့ကြောင့်ပဲအိမ်ရှေ့ဆံလိုချင်တဲ့ကိစ္စတွေတစ်နေ့တစ်နေ့ အလုပ်ရှုပ်နေရတာ"
"ဪ...."
"မယ်တော်ကြီးကအိမ်ထောင်ချပေးတယ်မဟုတ်လား "
"ချပေးတာပေါ့ မင်းကြီးကလက်မခံဘူးလေ"
"ပြည့်တန်ဆာတွေရောခေါ်ပြီးပျော်ပါးဖူးလား"
"ဟာ မင်းကြီးကလုံးဝအသန့်လေးနော် ပစ်ချက်တခုမရှိဘူး"
"အာ့ဆို လူပျိုလေးပေါ့"
"အာ့ တော့လဲမဟုတ်ပြန်ဘူး"
"ဘာလို့လဲ သူဘယ်သူနဲ့အတူနေဖူးတာလဲ..?"
"သခင်လေးနဲ့လေ"
"အာ မမနော် နောက်တယ်ကွာ ဒီမှာလန့်သွားတာပဲ"
"အရ် အရမ်းချစ်နေတယ်ပေါ့"
"ချစ်လို့မှသူ့အကြောင်းတွေမေးနေတာပေါ့လို့"
"ဟုတ်ပါပြီ"
"ရင်ဖွင့်ချင်လို့ ဘယ်သူမှပြန်မပြောပံနေနိုင်လား မောင်ကြီးကိုလဲပြန်မပြောရဘူး"
"ဟြတ် သိပ်ရတာပေါ့ ဆုနန်းကိုစိတ်ချသာယုံ"
"အာ့ဆိုပြောမယ်နော်"
"ဟုတ် ပြော.."
"မောင်ကြီးကလေ အာ့လိုအတွေ့အကြုံသာမရှိတာ အရမ်းကျွမ်းတယ်..."
"ဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ် ကျနော်လေ မနည်းတင်းခံနေရတာ အရမ်းလဲကောင်းတာ"
"ဟွန် အာ့ဆိုမင်းကြီး စာကြည့်ဆောင်ကဟိုစာအုပ်တွေခိုးဖတ်ထားတာဖစ်ရမယ်"
"အာ့လိုစာအုပ်တွေရှိတယ်လား...?"
"ဪ ရှိတာပေါ့ ဘယ်ခေတ်တောင်ရောက်နေပြီလဲ ပုံနဲ့ဟာတောင်ရှိသေး"
"ဟွန် တကယ်ကြီး"
"တကယ်ပေါ့ "
"ကျနော်နထင်ထားမိဘူး မရှိလောက်သေးဘူးအဲထင်တာ တကယ်ခေတ်မှီနေပြီပဲ"
"သေချာတာပေါ့ ...ကျမတို့ အာရုံဦး တိုင်းပြည်ကခေတ်အမှီဆုံးပဲလေ တခြားတိုင်းပြည်တွေကမှီအောင်လိုက်နေရတာ"
"ဪ...ဒီတိုင်းပြည်နာမည်းကအာရုံဦးတဲ့လား လှလိုက်တာ"
"ဟုတ်တယ် အရင်မင်းကြီးမြို့စတည်တော့အာရုံဦးချိန်စပြီးတည်လို့ အာရုံဦးဆိုပြီးနာမည်ပေးထားတာ"
"ဪ .....မောင်တော့်မှာရောမိဘအစုံအလင်ရှိလား"
"ဘယ်ရှိမလဲ အရင်မင်းကွယ်လွန်မှနောက်မင်းတက်ရတာလေ မရှိတော့ဘူးပေါ့ မယ်တော်ကြီးပဲကျန်တော့တာ"
"ဪ .....ကျနော်မှတ်ထားပ့မယ်"
Zawgyi
"ဟုတ္ကဲ့ "
သုတကိုလက္တစ္ဖက္ထဲနဲ႔ထိန္းထားၿပီး
ခ်ယ္ရီသီးေလးကိုစားသံုးရင္း လက္တစ္ဖက္
က ဖစ္ၫွစ္ေပးေနတယ္ လ်ွာေလးကို
ပိုၾကမ္းၾကမ္းေလးကစားေပးရင္း လက္အထိ
အေတြ့ေတြကလဲပိုပိုၿပီး ၾကမ္းသထက္
ၾကမ္းလာတယ္ သုတကေတာ့ေကာ့ျပန္ေန
တာေပါ့ ပါးစပ္ကလဲ
~အင္း......အ့......အြန္း.....အြန႔္အြန႔္....~
"ကေလး ေကာင္းလား"
"အင္း အရမ္းေကာင္းတယ္"
"အားရရဲ့လား ......ဟြန္"
"ဟုတ္ အာ့ေၾကာင့္.....စ....ကား .....မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဆက္....ဆက္ၿပီးေတာ့ .....လုပ္ေပး....တအားေကာင္းတယ္"
မင္းႀကီးလဲခ်ယ္ရီသီးေတြကိုအငမ္းမရ
စားေသာက္ပစ္ေနတယ္
"အ့.....မရေတာ့ပူး ..... လိုခ်င္တယ္....
လုပ္ေပး"
"လုပ္ေပးမွာေပါ့ ကိုယ္အရင္ပံုစံျပန္လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ ကိုင္ထား သတိလဲထား"
"ဟုတ္"
သုတရဲ့ကိုယ္ကို သူ႔ပခံုးေပၚတင္ထားတဲ့
အေနအထားပံုစံကိုျပန္ေျပာင္းလိုက္တယ္
သုတရဲ့ မက္မြန္သီးေတြကိုထပ္ခူးစြတ္ေန
ျပန္တယ္ သုတရဲ့ ေႁမြေလးကလဲ
ပံုမွန္ထက္ပိုမိုဆႏၵေတျြပင္းျပေနၿပီး
ေပါက္ကြဲမတတ္တင္းမာေနၿပီ
"မင္းႀကီးေရ မရေတာ့ပူး လုပ္ေပးပါေတာ့
မႏိွပ္ဆက္ပါနဲ႔ေတာ့......မခံစားႏိုင္ေတာ့ပူး......
တအားႀကီးကိုလိုခ်င္ေနၿပီ .....ေပးပါေတာ့လို႔"
"မႏိွပ္ဆက္ရပ့ပူးကြာ လုပ္ေပးမယ္ေနာ္ေနာ္"
"ဟုတ္ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္"
အဲ့ခ်ိန္မွာ မင္းႀကီးကေႁမြဆိုးေလးကို
ပါးစပ္ထဲထၫ့္ေပးလိုက္တာေၾကာင့္
~အ့ ......ေကာင္း...ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ
အရမ္းခ်စ္တယ္ေနာ္~
မင္းႀကီးကေတာ့အၿပံဳးေတြအေပ်ာ္ေတြကို
ထပ္တိုးေနတာေပါ့ လ်ွာႀကီးနဲ႔ၾကမ္းၾကမ္း
ေပးေလ သုတရဲ့ခါးေလးက ပိုပိုေကာ့သြား
ေလ တင္ပါးေလးႏွစ္ဆံုကေျမႇာက္ေျမႇာက္
တက္ၿပီး ေႁမြဆိုးေလးက ပါးစပ္ထဲအတင္း
တိုးဝင္ေနတယ္ မင္းႀကီးကလဲ ေႁမြဆိုးေလး
တိုးတိုးဝင္ေနတာေလးကိုသေဘာေတြက်ေန
တယ္
"ကေလးတအားေကာင္းတယ္မို႔လား"
"ဟုတ္"
"ကိုယ့္ကိုခ်စ္တယ္မို႔လား"
"ခ်စ္တာေပါ့"
"ကိုယ္နဲ႔ပဲအတူေနရမယ္ေနာ္"
"တျခားလူေတြက ကန႔္ကြက္ရင္ေရာ"
"ကိုယ္ကမင္းႀကီးေလကြာ ကေလးအတြက္ဆိုအရာအားလံုးကိုဆန႔္က်င္ပစ္ရဲတယ္
သဘာဝတရားကိုဆန႔္က်င္ပစ္ေပးႏိုင္တယ္
ထီးနန္းကိုလဲစြန႔္လြတ္ရတယ္ ကိုယ္လိုခ်င္တာက ဝက္ေလးနဲ႔အတူေနခ်င္တာပဲ"
"ဟုတ္ မင္းႀကီးသေဘာ ခုေတာ့ ကေလးသေဘာက်လုပ္ပါအံုး"
~ႁပြတ္စ္......~
"အဟင့္ ......အဲ့အနမ္းႀကီးေတြကတအားဆြဲေဆာင္တာပဲ ကေလးတအားႀကိဳက္တယ္
နမ္းေလ ပိုထန္ေလပဲ"
"အဲ့တာဆို ကိုယ့္အစိုးမဆိုနဲ႔ေနာ္"
"ဟုတ္"
မင္းႀကီးရဲ့အနမ္းမုန္တိုင္းက စလာပါေတာ့
တယ္ အနမ္းေတြေႁခြသထက္ေႁခြလာတယ္
~ႁပြတ္စ္.......ႁပြတ္စ္....ႁပြတ္စ္~
သုတတအားကို ထန္ေနၿပီေလ ေကာ့ေကာ့လဲ
တက္ေနၿပီ သုတအၿငိမ္မေနလို႔ မင္းႀကီးရဲ့
အနမ္းေတြက မက္မြန္သီးဆီေရာက္လိုက္
ေႁမြေလးဆီေရာက္လိုက္ဖစ္ေနတာေပါ့
တခ်က္တခ်က္ ပြင့္ခ်ပ္ေလးကိုပါသြားသြား
နမ္းမိတယ္ မင္းႀကီးအနမ္းကိုခနရပ္လိုက္
တယ္
"ဝက္ေလး.."
"ဗ်ာ"
"ဝက္ေလးရဲ့ပြင့္ခ်က္လႊာကိုနမ္းရတာအရမ္းႀကိဳက္တယ္သိလား"
"သိပူး"
"ဝက္ေလးရဲ့ေပါင္မုန႔္တုန္းေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုကပ္ေနရတာ ႏွာေခါင္းကိုေပါင္မုန႔္တံုးၾကားၫွပ္ထားရတာကို ႀကိဳက္ေနၿပီ"
"ဟီး တကယ္"
"အင္းဆို ကိုယ္ၿပီးေအာင္လုပ္ေပးေတာ့မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္"
ေႁမြဆိုးေလးကိုပဲခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး
ကစားေပးေနတယ္ မင္းႀကီးရဲ့အခ်စ္ၾကမ္း
ေတြကိုသုတမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ မင္းႀကီးပါးစပ္ထဲ
လေရာင္ရည္ေတြ ထုတ္လႊတ္ရင္းၿပီးသြား
တယ္
~အ့ .....ကေလးမရေတာ့ပူး.....ၿပီးၿပီ
ဟင့္ဟင့္~
သုတေကာ့တက္သြားတယ္
မင္းႀကီးလဲ တစက္မက်န္မ်ိဳခ်ပလိုက္တယ္
"မင္းႀကီး မ်ိဳခ်ပစ္တာလား..?"
"အြန္း"
"အာ ပီးရင္ညီလာခံရိွတယ္မဟုတ္ဘူးလား"
"ဟုတယ္ေလ ရိွရိွေပါ့"
"ကေလးအရည္ကသိပ္မမ်ားပူးဟာ
ကိုယ့္မွာဝေတာင္မဝဘူး"
"မင္းႀကီးေနာ္"
"တကယ္ေျပာတာေနာ္ စတာမဟုတ္ဘူး"
"ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးရေအာင္ အားမရိွေတာ့ဘူး"
"ၾကင္ယာေတာ္ေလးသေဘာ"
တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္သန႔္စင္ေပးေန
ၾကတယ္ ခနၾကာေတာ့ အျပင္ဘက္က
ကုန္းကုန္းရဲ့ စိတ္ပူသံထြက္လာတယ္
"မင္းႀကီး မဆင္ေျပရဲ့လား အခ်ိန္ၾကာေနပီေနာ္ဘုရား ညီလာခံခန္းမကိုႂကြခ်ီဖို႔ရိွပါေသးတယ္ဘုရား"
မင္းႀကီးကအထဲကေန ျပန္ေအာ္လိုက္တယ္
"ေအး သိတယ္ ဘာမွမဖစ္ဘူး ထြက္ခဲ့မယ္"
အဲ့တာကိုကုန္းကုန္းက အျပင္ကေနပြစိပြစိ
လုပ္ေနေလတယ္
"အမေလး ဘာမွမျဖစ္လို႔သာပဲ ခုနကအေဆာင္ေတာ္ခန္းထဲမွာလဲ အား အ့အ့
ခုေရခ်ိဳးေဆာင္ခန္းထဲလဲ ငါ့ေပးမဝင္ပဲနဲ႔
အား အ့အ့ ျဖစ္ေနတာသိပါတယ္ေနာ္
ဘယ္သူေကာင္းေနလဲေတာ့မသိဘူး
တအားကိုေကာင္းေနတာ ဟြန႔္"
ခနၾကာပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဝတ္အစားေတြ
ေသခ်ာဝတ္ၿပီးထြက္လာၾကတယ္
"မင္းႀကီး ညီလာခံခ်ိန္နီးေနပါၿပီ"
"သိတယ္ ငါ့ကေလးကိုအိပ္ေဆာင္ျပန္ပို႔အံုးမယ္"
"ဒါေပမဲ့မင္းႀကီး"
"လ်ွာမရွည္နဲ႔ ဒါမိဘုရားအေလ်ာင္းလ်ာပဲ
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ဆက္ဆံၾက ၾကားလား"
"ဟုတ္ကဲ့မင္းႀကီး"
သုတကိုအေဆာင္ကိုျပန္ပို႔တယ္ တံခါးကို
ဖြင့္လိုက္ရင္ပဲ
"ဆုနန္း နင္အခုထိေလ်ွာ္ေဆာင္ကိုမပို႔ရေသးဘူးလား"
လို႔ မင္းႀကီးကေမးတယ္
"အရင္လဲလိုက္တက္ေလ အိပ္ယာခင္းကအစံုလိုက္လဲရတာ တစ္ေယာက္ထဲလဲေနရတာကိုၾကာတာေပါ့လို႔"
"ေအးပါ အာ့တာျမန္ျမန္ပို႔ၿပီးရင္ ကလကိုဂရုစိုက္ထား အေဖာ္လုပ္ထားေပး မပ်င္းေစနဲ႔"
"ဘယ္ကေလးကိုလဲမင္းႀကီး"
"ဒီ ငါ့ရဲ့ကေလးကိုေပါ့ "
ဆိုၿပီး သုတကိုခါးေလးဆြဲဖက္လိုက္တယ္
ပါးေလးကိုလဲ ~ရႊတ္ခနဲ႔~ ျမည္ေအာင္နမ္း
လိုက္တယ္ လူၾကားထဲမွာခ်စ္သူေလးကို
နမ္းၿပီး မင္းႀကီးက ပီတိျဖာေနေပမယ့္
သုတကေတာ့ ရွက္ေသြးျဖာၿပီးမ်က္ႏွာႀကီးရဲ
လာတာေပါ့
"အေျခေနတိုးတက္တာတအားျမန္ပဲေနာ္
သခင္ေလးသုတကလဲရွက္ေနတာ မ်က္ႏွာကိုနီလို႔"
ရံေရြေတာ္ကစလိုက္တယ္ မင္းႀကီးကေတာ့
ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးပါပဲ သူတအကိုေၾကနပ္ေနတာေလ
"ကေလး ကိုယ္ညီလာခံသြားတက္ေတာ့မယ္ေနာ္ "
"ဟုတ္"
အဲ့ျမင္ကြင္းကို ကိုယ့္မ်က္လံုးနဲ႔ျမင္ေနရတဲ့
ရဲမက္ေတြက မ်က္လံုးအျပဴးသား
ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ေပါ့
မင္းႀကီးကအိပ္ေဆာင္ကေန လွၫ့္ထြက္သြား
ေပမဲ့ ရဲမက္ေတြကေၾကာင္ရပ္ေနတံုးမို႔
ကုန္းကုန္းကေဟာက္လိုက္တယ္
"ဟဲ့ မလာၾကေသးဘူးလားဘာရပ္လုပ္ေနၾကတာလဲ ျမန္ျမန္လာၾက"
"လာပါၿပီ"
လို႔ၿပိဳင္တူေအာ္ရင္း လိုက္သြားၾကတယ္
အိပ္ေဆာင္မွာေတာ့ေလ်ွာ္ရမယ့္ အဝတ္ပံု
ႀကီးနဲ႔အတူ ရံေရြေတာ္နဲ႔သုတပဲက်န္ခဲ့တယ္
"သခင္ေလး ကြၽန္မအဝတ္ေလ်ာ္သမေတြဆီသြားမလို႔ လိုက္ခဲ့အံုးမလား "
"ဘာလို႔သြားမွာ"
"ဒါေတြလာသယ္ခိုင္းမလို႔ေလ က်မ တစ္ေယာက္ထဲဆိုၿပီးေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"
"ကူသယ္ေပးမယ္ေလ"
"အမေလး မလုပ္ပါနဲ႔မင္းႀကီး သိခါမွအရိုးတျခားအသားတျခားျဖစ္ေနပါအံုးမယ္"
"ဟီး အာ့ဆိုလဲသြားမယ္ေလ လိုက္ခဲ့မယ္"
"ဟုတ္ သြားရေအာင္သခင္ေလး သခင္ေလးေရ႔ွကသြားပါ"
"က်ေနာ္မွလမ္းမသိတာ အမေရ႔ွကသြား"
"ရံေရြေတာ္မို႔လို႔ေနာက္ကပဲ လိုက္လို႔ရလို႔ပါ
က်မလမ္းေျပာျပပါမယ္ ေရ႔ွကသာသြားပါသခင္ေလး"
"မေဝးဘူးမဟုတ္လား"
"ေတာ္သင့္ရံုေလာက္ပါပဲ"
"က်ေနာ့္ကို မင္းႀကီးကိုဆက္ဆံသလိုပံုမွန္ေျပာလို႔ရပါတယ္"
"အထင္မလြဲပါနဲ႔ မင္းႀကီးနဲ႔သခင္ေလးၾကားမဝင္ပါဘူး က်ေနာ္မ်ိဳးမ မွာ ေကာင္မေလးရိွပါတယ္"
"ဟုတ္ပါၿပီ သိပါတယ္"
"ဟင္ သိတယ္လား"
"အင္း သြားရေအာင္"
ဆိုၿပီး သုတေရ႔ွကေနထြက္သြားတယ္
"သခင္ေလး အေနာက္ဘက္လမ္းကိုသြားရမွာသခင္ေလး အဲ့ကသြားရင္ေရခ်ိဳးေဆာင္ႀကီး"
"ဪ ေအးေအး"
လမ္းခုလတ္မွာေတာ့
"မမဆုနန္း ဒီေခတ္လူေတြကေလ ခ်စ္သူ ေယာက်ာ္းကိုဘယ္လိုေခၚလဲဟင္"
"ေမာင္ေတာ္ ေမာင္ႀကီး အာ့လိုေခၚတယ္"
"ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့လူကိုေရာ"
"အဲ့လိုပဲေခၚတာေလ အကုန္တူတူပဲ"
"ဪ...."
"မင္းႀကီးကို ေခၚဖို႔ေမးတာလား"
"ဟုတ္တယ္"
"ဒါနဲ႔ေလ စပ္စုတယ္မထင္နဲ႔ေနာ္ မင္းႀကီးနဲ႔ေလ ဟိုဒင္းေလ ဟိုဟာ...."
"ေျပာပါ ရပါတယ္"
"မင္းႀကီးနဲ႔ကေလ ရည္းစားေတျြဖစ္သြားပီလား"
"ဟုတ္"
သုတရွက္ေသြးျဖာတက္သြားျပန္တယ္
"အရ္ မ်က္ႏွာရဲလာျပန္ၿပီက်န္ အဲ့ေလာက္ထိမင္းႀကီးကိုခ်စ္တာလား"
"ဟုတ္ အရမ္းခ်စ္တယ္"
"ဘယ္တံုးကအေျဖေပးလိုက္တာ"
"မနက္က"
"အရ္ တို႔မင္းႀကီးလက္သြက္တယ္ကြာ
ဟြာလဲ လုပ္ၿပီးၿပီေပါ့ေနာ္"
"ေနာက္ဆံုးအဆင့္ထိမေရာက္ေသးပါဘူး"
"ဪ...ေရခ်ိဳးေဆာင္မွာၾကာေနတာလဲ..."
"ဟီး ....ဟုတ္တယ္"
"မနက္ကေရာမို႔လား"
"ဟုတ္"
"မင္းႀကီးကြာ ငါ့ထက္ေတာင္လက္သြက္ေသးတယ္က်န္"
"မမကေရာ ေကာင္မေလးနဲ႔အေျခအေနကမဆင္ေျပရဲ့လား"
"မေျပေသးပါဘူး ခုမွကယ္ထားရံုရိွေသး"
"အိမ္မွာေခၚထားတာလား"
"က်မကို မင္းႀကီးက အေဆာင္ေလးတစ္ေဆာင္ေပးထားတယ္ေလ အဲ့မွာထားထားတာ"
"ဪ..."
"ကြၽန္မေတာင္ေျခလွမ္းမစရေသးဘူး
မင္းႀကီးကသြက္လိုက္တာ..."
"သြက္တာေတာ့ဟုတယ္ တကယ္သြက္တာ"
အဲ့လိုနဲ႔ အဝတ္ေလ်ွာ္သမေတြကိုလာယယဖို႔
ေျပာၿပီးထြက္လာၾကတယ္
"ဟယ္ ဟိုသခင္ေလးကဘယ္သူလဲမသိဘူးေနာ္"
"ေအးဟ"
"ေခ်ာလိုက္တာဟယ္"
"ဒီေလာက္ေခ်ာတဲ့သူကိုျမင္ရမယ္လို႔ကိုမထင္ထားမိတာ"
"ေအးဟယ္ ဒီေန့ကေတာ့ အေကာင္းဆံုးေန့ပဲဟ"
"ဟုတ္ပ့ ဟုတ္ပ့"
အဝတ္ေလ်ွာ္သမေတြက သုတကိုငမ္းရင္း
တတြတ္တြတ္ေျပာေနၾကတယ္
သုတကလမ္းမွာ မင္းႀကီးအေၾကာင္းေတြကို
ရံေရြေတာ္ကိုေမးေနတယ္
"ေမာင္ႀကီးမွာေလ ညီအကိုေတြရိွလား"
"မရိွပါဘူး အာ့ေၾကာင့္ပဲအိမ္ေရ႔ွဆံလိုခ်င္တဲ့ကိစၥေတြတစ္ေန့တစ္ေန့ အလုပ္ရႈပ္ေနရတာ"
"ဪ...."
"မယ္ေတာ္ႀကီးကအိမ္ေထာင္ခ်ေပးတယ္မဟုတ္လား "
"ခ်ေပးတာေပါ့ မင္းႀကီးကလက္မခံဘူးေလ"
"ျပၫ့္တန္ဆာေတြေရာေခၚၿပီးေပ်ာ္ပါးဖူးလား"
"ဟာ မင္းႀကီးကလံုးဝအသန႔္ေလးေနာ္ ပစ္ခ်က္တခုမရိွဘူး"
"အာ့ဆို လူပ်ိဳေလးေပါ့"
"အာ့ ေတာ့လဲမဟုတ္ျပန္ဘူး"
"ဘာလို႔လဲ သူဘယ္သူနဲ႔အတူေနဖူးတာလဲ..?"
"သခင္ေလးနဲ႔ေလ"
"အာ မမေနာ္ ေနာက္တယ္ကြာ ဒီမွာလန႔္သြားတာပဲ"
"အရ္ အရမ္းခ်စ္ေနတယ္ေပါ့"
"ခ်စ္လို႔မွသူ႔အေၾကာင္းေတြေမးေနတာေပါ့လို႔"
"ဟုတ္ပါၿပီ"
"ရင္ဖြင့္ခ်င္လို႔ ဘယ္သူမျွပန္မေျပာပံေနႏိုင္လား ေမာင္ႀကီးကိုလဲျပန္မေျပာရဘူး"
"ၾဟတ္ သိပ္ရတာေပါ့ ဆုနန္းကိုစိတ္ခ်သာယံု"
"အာ့ဆိုေျပာမယ္ေနာ္"
"ဟုတ္ ေျပာ.."
"ေမာင္ႀကီးကေလ အာ့လိုအေတြ့အႀကံဳသာမရိွတာ အရမ္းကြၽမ္းတယ္..."
"ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္ က်ေနာ္ေလ မနည္းတင္းခံေနရတာ အရမ္းလဲေကာင္းတာ"
"ဟြန္ အာ့ဆိုမင္းႀကီး စာၾကၫ့္ေဆာင္ကဟိုစာအုပ္ေတြခိုးဖတ္ထားတာဖစ္ရမယ္"
"အာ့လိုစာအုပ္ေတြရိွတယ္လား...?"
"ဪ ရိွတာေပါ့ ဘယ္ေခတ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီလဲ ပံုနဲ႔ဟာေတာင္ရိွေသး"
"ဟြန္ တကယ္ႀကီး"
"တကယ္ေပါ့ "
"က်ေနာ္နထင္ထားမိဘူး မရိွေလာက္ေသးဘူးအဲထင္တာ တကယ္ေခတ္မွီေနၿပီပဲ"
"ေသခ်ာတာေပါ့ ...က်မတို႔ အာရံုဦး တိုင္းျပည္ကေခတ္အမွီဆံုးပဲေလ တျခားတိုင္းျပည္ေတြကမွီေအာင္လိုက္ေနရတာ"
"ဪ...ဒီတိုင္းျပည္နာမည္းကအာရံုဦးတဲ့လား လွလိုက္တာ"
"ဟုတ္တယ္ အရင္မင္းႀကီးၿမိဳ႔စတည္ေတာ့အာရံုဦးခ်ိန္စၿပီးတည္လို႔ အာရံုဦးဆိုၿပီးနာမည္ေပးထားတာ"
"ဪ .....ေမာင္ေတာ့္မွာေရာမိဘအစံုအလင္ရိွလား"
"ဘယ္ရိွမလဲ အရင္မင္းကြယ္လြန္မွေနာက္မင္းတက္ရတာေလ မရိွေတာ့ဘူးေပါ့ မယ္ေတာ္ႀကီးပဲက်န္ေတာ့တာ"
"ဪ .....က်ေနာ္မွတ္ထားပ့မယ္"
To be continued........👑