სეიონი გაშეშდა, გაშრა. იმდენად მოულოდნელი იყო ჯონგუკის სიტყვები ხმას ვეღარ იღებდა.
როგორ გაიგო ჯონგუკმა ამის შესახებ? ნუთუ იმ ვიღაც მძღოლმა უთხრა? სეიონს თავი არეული ჰქონდა, მაგრამ ჯონგუკი ხელახლა გამეორებამ თითქოს აზრზე მოიყვანა.
-კარგად გაერთე ჯუნქიუსთან ერთად-მეთქი?! (ჯკ)
-მე... (სნ)
-არც უარყო ის რომ არ ყოფილხარ! არაფერი არ მითხრა! (ჯკ)
-ჯონგუკ, აგიხსნი (სნ)
-როგორ უნდა მომმართო დაგავიწყდა?! გინდა ახლიდან გაგახსენო ყველაფერი?! (ჯკ)
-მალატიეთ, ბატონო ჯონგუკ, ყველაფერს აგიხსნით... (სნ)
-ვინ ჯანდაბაა ჯუნქიუ დღეს მასთან ერთად, რომ მიირთმევდი და იცინოდი?! (ჯკ)
-მას დღეს შევხვდი, წიგნები დავაგდებინე და მივაწოდე, შემდეგ კაფეში დამპატიჟა და დავთანხმდი... მეტი არაფერი მომხდარა (სნ)
-ამის დედაც! მხოლოდ იმიტომ გაყევი კაფეში რომ წიგნები დააგდებინე?! (ჯკ)
-ჰ..ჰო (სნ)
-ეგ გამოდეილებული! არ იცის ვისთან ხარ?! არ მიცნობს?! თუ უნდა ეგ დონატები უკანალში გავთხარო?! ნაბიჭვარი! (ჯკ)
ჯონგუკი უკვე ღრიალზე გადავიდა იმდენად ვეღარ თოკავდა თავს.
-გთხოვთ, ეს ერთი შეხვედრა იყო მეტჯერ აღარ გამეორდება და ასე ნუ ბრაზობთ (სნ)
-აჰჰ!! კარგი! მეორედ აღარ ვნახო შენთან გაკარებული ის იდიოტი! (ჯკ)
-კარგით (სნ)
-კარგი ახლა შეგიძლია წახვიდე და ხვალისთვის მოემზადო! (ჯკ)
-ღმერთო... მართლა დიდი მადლობა (სნ)
სეიონი ძალიან გახარებული იყო იმ ფაქტით, რომ ხვალ სწავლის გაგრძელებას შეძლებდა, მაგრამ არა იმ საქმით რაც ყველას ეგონა...
-კარგი! (ჯკ)
მკვახე პასუხი ესროლა ჯეონმა და თავის დიდ ოთახში გაემართა.
სეიონსაც მეტი რაღა დარჩენოდა? შევიდა თავის პატარა ოთახში, ჩაწვა და ღიმილიანი მიაჩერდა ჭერს, სადაც მუქი ლურჯი შპალერის გარდა არაფერი მოჩანდა.
**In Jungook's room**
**00:00**
ჯონგუკი თავის იდუმალ ოთახში შევიდა და დაღლილი დიდ საწოლზე დაეხეთქა. ამოიოხრა და თავი ფანჯარაში გააბრუნა. წვიმდა, ელავდა. ჯონგუკი ვერ იტანდა ასეთ ამინდს. ეზიზღებოდა... რადგან ეს დღე სწორედ იმ დღეს ახსენებდა, როცა მისი მშობლები გარდაიცვალნენ.
მაგ დროს სწორად ასეთი ამინდი იყო, მოღრუბლული, ცა მთლიანად გაშავებული და ძლიერ წვიმდა. ალბათ ცაც გრძნობდა, რომ ამ დღეს ორი კაშკაშა ადამიანი მოსწყდებოდა ამ სამყაროს.
წარმოგიდგენიათ მაფიის ბოსი, რომლისაც ყველას ეშინია ასეთ ამინდში, ამ ღამეს იჯდეს თავის იდუმალ ოთახში, სადაც არავის არ უშვებს და ცხარე ცრემლით ტიროდეს...
ყველა ადამიანს აქვს გრძნობები და ემოციები. რამდენადაც ცივი გულის არ უნდა იყოს ადამიანი, გულის სიღრმეში მაინც აქვს სუსტი წერტილი, ის წერტილი, რომელსაც შეუძლია მისი ატირება... გაცინება... სიხარული... მწუხარება...
-დედა, მამა მენატრებით... (ჯკ)
ჩამუხლულია საწოლის კუთხეში, უჭირავს მისი მშობლების ძველი ფოტო გულში იკრავს და ცრემლების ნაკადული მოედინება მისი ბროლის თვალებიდან.
-მამა სად ხარ? ძალიან მომენატრა შენი მოყოლილი ისტორია იმის შესახებ, თუ როგორ შეგიყვარდა დედა... მამა სად ხარ?! მომიყევი ისევ! დედა ისევ მინდა მაკოცო და მითხრა "ვამაყობ შენით, ჯონგუკ!" მენატრებით... საშინლად მენატრებით, ვეღარ ვუძლებ ამ ტკივილს.... რა გავაკეთო?! მე თქვენი მკვლელის შვილი მყავს სახლში... მინდა ვაწამო, გავანადგურო, მისი სიცოცხლე ჯოჯოხეთად ვაქციო მაგრამ.... მაგრამ დედა... როცა შენ მეუბნებოდი "უდანაშაულო ადამიანს ტყუილად ნუ დასჯი, რადგან სინდისი არ მოგასვენებსო" ასე არ მასვენებს რაღაც, როცა სეიონი ვცემე მის მერე თითქოს ლოდი მაწევს... არ ვიცი ის მეზიზღება თან ... თან დიდ მისიდულობას ვგრძნობ... დედა, მამა გთხოვთ ჩამოდით.. მე თქვენ მჭირდებით! (ჯკ)
ჯონგუკი ისევ უკონტროლოდ ტირის... თან ყველაზე ძლევამოსილია, თან ყველაზე უცოდველი, დაუცველი ადამიანი.
მოულოდნელად ტირილი შეწყვიტა და სიჩუმემ დაისადგურა ოთახში, რა დროსაც ცაში ყველაზე ძლიერი ელვის ხმა გაისმა და ჯონგუკის ყურებშიც ასეთივე ხმით გაისმა დედამისის ხმა.
-ჯონგუკ, გაიქეცი!!
ეს ხმა არ ანებებს თავს ჯონგუკს... სულ თან დასდევს ეს მტკივნეული მოგონებები.
-არააააააააააა!!!!!! (ჯკ)
ჯონგუკმა მთელ ხმაზე იღრიალა. უკვე პანიკური შეტევები დაეწყო, რა დროსაც კარების ჯაჯგურის ხმა იგრძნო.
-ბატონო ჯონგუკ, კარგად ხართ?!
ეს სეიონი იყო. მას ჯონგუკის განწირული ყვირილი მოესმა და მაშინვე მეორე სართულზე ავარდა.
-ბატონო ჯონგუკ კარი გააღეთ! (სნ)
-ს..სეიონ?! სეიონ?! (ჯკ)
ჯონგუკი თითქოს ხმის გაგონებაზე გონს მოეგო და წამოდგა კარის გასაღებად. ჯერ ისევ ტიროდა და ეშინოდა.
-დიახ, მე ვარ (სნ)
ჯონგუკი ნელა მივიდა გაუღო კარები და ეგრევე სეიონს აეკრო.
-სეიონ გთხოვ ჩემთან ერთად იყავი. (ჯკ)
სეიონი შოკში იყო. ვერ ახერხებდა იმის გააზრებას თუ რა გააკეთა ჯონგუკმა, მაგრამ ის დანამდვილებით იცოდა, რომ ჯონგუკის მკლავებში თბილოდა და თავს დაცულად გრძნობდა.
-ბ..ბატონო ჯონგუკ? (სნ)
ძლივს აბამდა სიტყვებს თავს სეიონი. გული გამალებით უცემდა და რაღაც ამოუცნობ მიზიდულობას გრძნობდა, მაგრამ ასეთი გრძნობის ამოსაგდებად თავი გააქნჯე თითქოს ეს რამეში დაეხმარებოდა.
-სეიონ ... გთხოვ აქ იყავი.. არ წახვიდე, გევედრები (ჯკ)
ამ დროს ჯონგუკი ისეთი დაუცველი იყო სეიონს გული დაეწვა.
-ა..არა არა აქ ვარ, არსად მივდივარ(სნ)
ამ დროს ჯონგუკი უფრო მაგრამ აეკრო სეიონს, თითქოს სადმე გაიქცეოდა.
ასე ისხდნენ მთელი ერთი საათი. ხმას არცერთი არ იღებდა, ბოლოს ჯონგუკი გამოეცალა სეიონს.
-მადლობა, წადი! (ჯკ)
ის უცოდველი ჯონგუკი სადღაც წავიდა და ისევ ისეთი მკვახე პასუხი ესროლა. სეიონი გაკვირვებული იყო ჯონგუკის უეცარი გარდაქმნით.
-კარგით (სნ)
სეიონი წამოდგა და ოთახიდან გავიდა.
უკვე შუაღამის 2 საათი იყო, მაგრამ ჯონგუკს ჯერ კიდევ არ ეძინა რა დროსაც მისმა ტელეფონმა დარეკა.
-გისმენ, ჰოსოკ. (ჯკ)
-ძმაო, დიდი იარაღების ბაზა აღმოვაჩინე, სადაც მილიონობით იარაღი ინახება. (ჰსკ)
-ძალიან კარგი, ბიჭებს გააგებინე და ხვალ დილით წადით (ჯკ)
-საქმეც იმაშია, რომ ბევრი უთვალთვალებს ამ ბაზას ამიტომ მოგვიწევს ახლავე წავიდეთ(ჰსკ)
-გასაგებია, დამელოდეთ მეც მოვდივარ. (ჯკ)
-კარგი, ჯონგუკ გელოდები. ჯინს და ევანს გავაფრთხილებ. (ჰსკ)
-კარგი (ჯკ)
ზარი დასრულდა და ჯეონმა ტანსაცმელი გამოიცვალა. თავისი საჭირო იარაღები აიღო და ოთახიდან გავიდა.
წერილის დაწერა გადაწყვიტა, თავიდან ყოყმანობდა, მაგრამ ბოლოს დაწერა და მაცივარზე გააკრა:
"სეიონ, მე საქმეზე ვარ.
ახლა მივდივარ და ხვალ გვიან.
მოვალ. სანამ არ ვიქნები რამე
კამპუსში, რომ წახვალ რამე
შარში არ გაეხვიო. ჩემი
პრობლემებიც მეყოფა!
ბატონი ჯონგუკი"
სახლიდან გავიდა და თავის შავ მანქანაში ჩაჯდა. ღვედი გადაიჭირა და მთელი სისწრაფით გაეშურა დათქმულ ადგილისკენ.
ჰოსოკმა მესიჯი გამოუგზავნა, სადაც უნდა შეკრებილიყვნენ. ჯონგუკიც მალევე მივიდა, მანქანა დააყენა და გადმოვიდა.
-მე ვარ გამოდით (ჯკ)
მალევე ჯონგუკის წინ 3 სხეული გაჩნდა. ჰოსოკი, ჯინი და ევანი.
ჯანგ ჰოსოკი ჯონგუკის ერთ-ერთი თანამშრომელია. იგი 24 წლისაა. დიდი ხანია რაც მაფიის საქმეში არის, შეგვიძლია ისიც ვთქვათ, რომ დასპეცებულია ამ საქმეში. ცოტა საშიშია, მაგრამ მეგობრულ წრეში ყველაზე ხალისიანი ადამიანია, ამიტომაც ეძახიან ვიტამინს.
ეს კიმ სოკჯინია. ყველაზე უფროსი წევრი. ის 28 წლისაა. სხვათაშორის ის ძალიან ნარცისი ადამიანიცაა. დაბადებისდღეზე მას სარკეს ჩუქნიათ ხოლმე. რათქმაუნდა ეს ხალისიანი მხარე, მაგრამ არანაკლებ საშიშია.
და ბოლოს 20 წლის ევანი, რომელიც ახალი შემოერთებულია მაფიის ბანდაში. ის ძალიან სიმპატიურია და ადვილად იპყრობს გოგოების გულს, რაც ძალიან ეხმარებათ მათ.
-მზად ხართ? (ჯკ)
ყველამ ერთიანად დაუქნია თავი და გაემართნენ დანიშნულების ადგილას.
ამოეფარნენ დიდ კედელს და დაიწყეს არეალის თვალთვალი. გარშემო სიჩუმე იყო. ჯონგუკმა ანიშნა მე გავალო და ფრთხილად გავიდა თან იარაღი მოემარჯვა ხელში.
ჩუმად და გამიზნულად მოქმედებდა ჯონგუკი, როცა მისთვის ყველაზე მობეზრებული სა საზიზღარი ხმა მოესმა:
-ჯეონ ჯონგუკ, აქ არ უნდა მოსულიყავი და არც მინ სეიონი უნდა დაგეტოვებინა სახლში მარტო.
__________