"အနီရောင်လေးထပ်ထည့်ပေးဦး ကိုကို"
လှချင်နေတဲ့ကလေးအမေလေးစကားကို မငြင်းပယ်နိုင်ဘဲ ကျစ်ဆံမြီးထဲအနီရောင်ကြိုးတစ်ချောင်းထပ်ထည့်လိုက်ရသည်။ အခုတော့ ကလေးအမေလေးဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့်ညီမလေးဆံနွယ်တို့ကြားမှာ အပြာရောင်၊ ငွေရောင်၊ အနီရောင်၊ ရောင်စုံကျစ်ကြိုးလေးတွေနဲ့ ကျစ်ဆံမြီးနှစ်ဖက်က သေသေသပ်သပ်လှနေ၏။
"ဒီမောင်နှမတွေပျောက်နေတယ်မှတ်တာ"
"ကျွန်တော်လာပြီဒေါ်ဒေါ်။ ဘာတွေသယ်ဖို့ရှိသေးလဲ"
"မရှိပါဘူးသားရယ်။ ကလေးတွေက မေမေဘရဏီကိုရှာနေကြပြီ"
"မေမေဘရဏီအလှပြင်နေလိုက်တာ ဒေါ်ဒေါ်ရေ။ အခုပဲဆင်းပါပြီ"
ကလေးသုံးယောက်မွေးထားတယ်လို့မထင်ရအောင်ကို ပေါ့ပါးသွက်လက်နေတဲ့ ညီမလေးက အဝါခံမှာအဖြူပွင့်နုပ်နုပ်ပါသည့် ဝမ်းဆက်အပျော့လေးနဲ့ လှသွေးကြွယ်နေဆဲ။ ကလေးသုံးယောက်မွေးထားပြီးဖြစ်ပေမယ့် ကျွန်တော့်ရှေ့ရောက်ရင်တော့ ဘာမှမသိတော့သည့် ညီမလေးအဖြစ်နဲ့။ ကလေးတွေရှာနေတယ်ဆိုတော့လည်း ကျွန်တော့်ရှေ့ကပြေးဆင်းသွား၏။
အောက်ထပ်ကိုခြေချလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ သင်္ကြန်သီချင်းသံမြူးမြူးဖြင့် သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတဲ့မြင်ကွင်းနဲ့တိုးတိုက်၏။ သင်္ကြန်အကြိုနေ့စတာနဲ့ အိမ်ရာဝင်းထိပ်မှာ အုန်းလက်မဏ္ဍပ်ပြင်ဆင်လိုက်ပြီး စတုဒိသာကျွေးဖြစ်တာ မာမီ့ကုသိုလ်ဖြစ်သည်။
အဓိကက မုန့်လုံးရေပေါ်၊ ရွှေရင်အေး။ တိုင်ပင်ကာစတုန်းက မိသားစုလူရှိသလောက်နိုင်ရုံလေးစီစဥ်ထားပေမယ့် မာမီ့ရုံးကဝန်ထမ်းတွေအားဖြည့်မှု၊ ဖြိုးလေးနဲ့စန္ဒာဇော်ဝင်းတို့ရဲ့ ပါဝင်လိုမှုနဲ့ ပါဝင်ပစ္စည်းတွေများသွားသည်။ အဲ့တော့ထပ်တိုးလာတာက နေ့လယ်ပိုင်း သီးစုံပဲဟင်းနဲ့ ငါးခြောက်ထောင်းကြော်။
ဒီနှစ်သင်္ကြန်မှထူးထူးခြားခြားရန်ကုန်ရောက်နေတဲ့ ဇာမဏိ ကြီးကြီး၊ အဆောင်းနဲ့မြတ်သူတို့က အညာစတိုင်ငါးခြောက်ထောင်းကြော်ဖို့ဦးဆောင်ကြသည်။ ကိုပြည့်နဲ့ ရဲဘုန်းက သီးစုံပဲဟင်းချက်နေတဲ့မာမီနဲ့ဒေါ်ဒေါ်မေသက်အတွက် အိုးကိုင်များဖြစ်သည်။ ဖြိုးလေးက သူ့မဟေသီစန္ဒာဘေးကမခွာဘဲ မုန့်လုံးရေပေါ်ထည့်ဖို့ရေနွေးတည်ထားသည့်အိုးကြီးကိုမီးထိုးလိုက်၊ ပေါ်လာသည့်မုန့်လာရေပေါ်တွေကို ဇကာတပ်ဇွန်းဖြင့်ဆယ်လိုက် တာဝန်ကျေနေ၏။ ကျွန်တော်ဆင်းလာတာမြင်တော့ ပြေးလာကြတာ ပထမဂျူနီယာနေသော်နဲ့ ဒုတိယဂျူနီယာနေသော်တို့ဖြစ်သည်။
ရွှေရင်အေးတွေကို တစ်ခါသုံးဖော့ခွက်တွေထဲထည့်ပြီး ဖြတ်သွားသမျှ ကားနဲ့ လူတွေဆီမျှဝေနေသူက ကျွန်တော့်လို ရှပ်အဖြူ၊ ယောပုဆိုးညိုညိုနဲ့။ ကလေးတွေနဲ့လုံးထွေးသွားတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး ပြုံးသူကြောင့် ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံး ရွှေရင်အေးအရသာထက် ချိုအေးသွားသလိုပင်။ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ လုပ်လက်စတွေကိုချပြီး ပိတောက်တစ်ခတ်ကိုင်လို့လျှောက်လှမ်းလာ၏။
နေရာမှာပဲရပ်စောင့်နေတဲ့ကျွန်တော့်အိတ်ကပ်ထဲနေရာယူလာတာ အနံ့သင်းသင်းနဲ့သစ်ရွက်စိမ်းစိမ်းတို့ကြားရွှင်လန်းဝင်းဝါနေသည့်ပိတောက်တစ်ခတ်။
"သင်္ကြန်ကအခုမှ ပြည့်စုံသွားတာ"
ဘေးနားမှာကလေးတွေရှိတာကြောင့် ခြေတစ်လှမ်းအကွာမှ နှုတ်ခွန်းခြွေသူ။ ပိတောက်ခတ်လေးကိုပင့်မယူပြီး ကျွန်တော်ငုံ့မွှေးပြလိုက်တော့ အပြုံးတွေပိုပီပြင်သွားသူက ကျွန်တော့်ကိုငေးတာ မေ့မေ့မူးမူး။
"အဟမ်း အဟမ်း ဟမ်း!"
လုပ်ချောင်းသံကြီးထွက်လာတာ မုန့်လုံးရေပေါ်တွေလုံးနေတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းဆီက။ ကျွန်တော်ရယ်ပေမယ့် လူကြားထဲအနေအထိုင်ဆင်ခြင်လွန်းသူက လုံးပြီးသားမုန့်ဗန်းကိုသယ်မပေးပြီး ဖြိုးလေးနားရောက်သွား၏။ အုန်းလက်အရိပ်အောက်အေးချမ်းနေတဲ့ အတာသင်္ကြန်ရက်ထဲ ရယ်သံတွေက ဝေါခနဲ။ ပျော်ရွှင်မှုတွေက သီချင်းသံစဥ်တွေထဲမြူးကြွခုန်ပေါက်နေကြ၏။
ဒီဘက်အိမ်ရာဝင်းမှာ စတုဒိသာကျွေးတယ်ကြားတော့ ကပ်လျက်အိမ်ရာဝင်းနဲ့ နီးစပ်ရာရပ်ကွက်ကကလေးတွေပါ ရောက်လာပြီးအဖွဲ့ကျသွားတာမို့ မနက်ခင်းမုန့်လုံးရေပေါ်နှင့် ရွှေရင်အေးကပြိုက်ခနဲပင်။
"ကိုကိုထားလိုက်တော့ ကျွန်တော်လုပ်လိုက်မယ်"
နေ့လယ်စာအတွက် ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ စားပွဲခုံဝိုင်းတွေသွားငှားလာသည့် ဂါမဏိက ရေစိုတစ်ဝက်ခြောက်တစ်ဝက်။ ငါးခြောက်ထောင်းကြော်ပြီးသွားတဲ့ ကိုပြည့်နဲ့ ရဲဘုန်းကပါ ဂါမဏိကိုဝိုင်းကူလာတာမို့ မုန့်လုံးရေပေါ်အိုးတွေသိမ်းနေသည့်နား ကျွန်တော်သွားဖို့ပြင်နေတုန်း...
ဗွမ်း...
ရုတ်တရတ်ဖြစ်လွန်းတာမို့ ကျွန်တော် လန့်သွားရသည်။ လှည့်ကြည့်တော့ သဘောတကျရယ်နေတဲ့ ညီမလေး။
"ရေမစိုသေးတာကိုကိုတစ်ယောက်ပဲရှိတော့တယ်"
ရယ်လိုက်တာပေမယ့် ကျွန်တော့်မျက်လုံးတွေရွေ့သွားရာက မလှမ်းမကမ်းမှာ ထိုင်နေသူဆီ။ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေရင်း မျက်မှောင်တွေတွန့်ချိုးသွားပုံကို ညီမလေးကလည်းမြင်ပုံရသည်။
"အမယ်လေး တိုနေပြီ။ ဒါတောင်ညီမအရင်းခေါက်ခေါက်ကလောင်းတာနော်။ သူစိမ်းသာဆိုရင် သွားဖုံးနဲ့သွား လမ်းခွဲနေရလောက်မယ်ထင်တယ်"
"အခါကြီးရက်ကြီးမှာ တစ်ပါးသူကိုစိတ်မချမ်းမြေ့အောင်မလုပ်ရဘူးလေ ညီမလေး။ အပေါ်တက်ပြီးအဝတ်လဲလိုက်ဦး။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်းရွှဲနေတာ အအေးပက်မယ်"
"ဟုတ် ကိုကို"
ဟုတ်လို့သာပြောတာ ဇာမဏိဘက်လှည့်ပြီးလျှာထုတ်ပြောင်ပြသွားတဲ့ ညီမလေးကို ဇာမဏိကလည်း မှုန်တေတေကြည့်နေဆဲ။ ဘေးမှာ ကစားနေကြတဲ့ ဂျူနီယာနေသော်ညီအစ်ကိုက ဇာမဏိနားရောက်လာပြီး မုန့်လုံးရေပေါ်တွေ ခွံ့ကျွေး၏။ ကျွန်တော် ဇာမဏိနားမရောက်ခင်ဘဲ နားရွက်ကားကားနှစ်ဖက်ရဲတက်လာသူက ပါးပြင်တို့ပါ ရဲစွေးလာသလိုပင်။ တခွိခွိထရယ်တဲ့ ညီအစ်ကိုကို ဒီတစ်ခါ စူးစိုက်ကြည့်ရသူက ကျွန်တော်။ အစားအသောက်တွေလုပ်နေသည့်နေရာမို့ ထွေးထုတ်ပစ်လို့လည်းမရဘဲ ဝေဒနာဖြစ်နေသူနား ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့ လျှောက်သွားလိုက်ရ၏။
"ကိုယ့်လက်ထဲထွေးလိုက် ဇာမဏိ"
ခေါင်းခါပြသူက နေရာမှထပစ်၏။ ကျွန်တော်ပါထရပ်လိုက်ရပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကိုအုပ်ကိုင်လျက်နဲ့ အတင်းထွေးခိုင်းရတော့သည်။
"ဘာမှမဖြစ်ဘူး ကိုယ့်လက်ထဲထွေးလိုက်"
အစပ်မစားနိုင်သူရဲ့ ကျောပြင်ကိုပွတ်သပ်ပေးပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကြားထဲ လက်ချောင်းတို့နဲ့ပွတ်သပ်ပစ်လိုက်မှ ကျွန်တော့်လက်ထဲထည့်ပေးလာသည့် သူ့ဝေဒနာ။
"နောက်တစ်ခါ အန်ကယ်လ်လေးကို စနောက်ရင် နှစ်ယောက်လုံးကို အန်ကယ်လ်သော်ကိုယ်တိုင်ရိုက်မှာနော်"
သီချင်းသံတွေကိုပါကျော်ထွက်ပြီး ကျွန်တော့်လေသံမာသွားမိပုံရသည်။ မျက်လုံးဝိုင်းတို့နဲ့မော့ကြည့်နေတဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်ကိုမျက်နှာလွှဲပြီး ဇာမဏိလက်ကိုဆွဲထုတ်လာခဲ့လိုက်သည်။ အကုန်လုံး ကျွန်တော်တို့ကိုကြည့်နေကြမှာသိပေမယ့် ကျွန်တော့်အာရုံထဲဖျောက်မရတာက နားရွက်ဖျားတွေနီရဲပြီး နေရခက်နေသူရဲ့မျက်နှာတစ်ခုတည်း။
"ရေနွေးကြမ်းသောက်လိုက်ရင် အစပ်ပြေမှာ"
မြေညီထပ်က ဇာမဏိတို့အိမ်ထဲရောက်ရောက်ချင်း ထမင်းစားခန်းထဲပြေးရသည်။
"အစ်ကို့လက်ကိုအရင်ဆေးလိုက်လာ။ လက်တွေပူကုန်တော့မှာပဲ"
စိုးရိမ်နေတဲ့ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲယူပြီး ဘေစင်ထဲနှစ်လို့သူကိုယ်တိုင်ဆေးကြောပေး၏။
"ကုလားအော်သီးတွေ။ အစ်ကို့လက်တွေပူကုန်တော့မှာပဲ"
"မင်းနှုတ်ခမ်းတွေပိုပူမှာ"
"ရတယ် ကျွန်တော်က။ ရေနွေးကြမ်းသောက်လိုက်ရင်ရတယ်"
ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးကိုအသေအချာပွတ်သပ်ဆေးကြောပေးနေသူရဲ့ နှုတ်ခမ်းရဲရဲကို ကျွန်တော်မော့နမ်းမိတာ ဖျတ်ခနဲ။ မျက်မှောင်တွေတွန့်ချိုးသွားပြန်သူက ကျွန်တော့်ကိုသူ့ရင်ခွင်ထဲဆွဲထည့်ပစ်၏။
"အစ်ကို့နှုတ်ခမ်းတွေပူကုန်မယ်"
"မပူဘူး ရတယ်"
နောက်တစ်ကြိမ်ထိတွေ့မှုမှာ အရောင်ရင့်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းသားတစ်စုံလုံးကို ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ဖိညှပ်ထားမိတော့၏။ ညင်သာစွာလှုပ်ရှားမိတဲ့ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းသားတို့က သူ့ရဲ့ရစ်ပတ်ချည်နှောင်မှုတို့ကြားစိုစွတ်နွေးမြနေသည်။
"အပူသက်သာလား"
"နည်းနည်းကျန်သေးသလိုပဲ"
နဖူးချင်းထိစပ်ပြီးဆိုတဲ့စကားက အပြုံးနုနုလေးတွေနဲ့ဘောင်ခတ်ထားတာဖြစ်သည်။ အပြုံးလေးတွေကိုအလေအလွင့်မရှိကြင်နာမိနေတဲ့ကျွန်တော့်ပါးပြင်တွေထဲ သူ့အနမ်းတွေအဆုံးသတ်ခိုဝင်နား၏။
"အစ်ကို ဘာလို့ ရှပ်တစ်ထပ်တည်းဝတ်ထားတာလဲ"
ရင်ဘတ်ချင်းအပ်နေရာကနေ သူ့လက်တွေ ကျွန်တော့်ရှပ်အင်္ကျီပေါ်ထိတွေ့လာ၏။ ညီမလေးရေလောင်းတုန်းက အသားနဲ့ကပ်သွားခဲ့တဲ့ရှပ်အဖြူက ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ်အတွင်းသားတွေ အတိုင်းသားဖြစ်သွားတာကို သူအလိုမကျဖြစ်သွားပုံ။ ရင်ဘတ်နေရာမှာ ထင်ရှားနေတဲ့အမှတ်အသားတွေဆီအရောက်မှာ သူ့အကြည့်တွေပိုမိုစူးရှသွားသလို။
"ပူတာနဲ့ မဝတ်ခဲ့မိတာ။ ရေစိုမယ်လည်းမထင်လို့"
"ကျွန်တော် လိုသွားတာ။ မနက်က အစ်ကိုအင်္ကျီလဲတည်းက သတိထားပြီး ဝတ်ပေးလိုက်ရမှာကို"
"အခုလည်းနောက်မကျသေးပါဘူး။ မာမီ့အိမ်မှာ ကိုယ့်အင်္ကျီအပိုထားထားတာတွေရှိတယ်လေ"
"ဒီမှာလည်း ကျွန်တော့်အင်္ကျီတွေရှိတယ်။ အပေါ်မတက်နဲ့တော့။ ကျွန်တော့်ဟာပဲဝတ်လိုက်နော်"
"ကိုယ့်အချစ်အလိုတော်ကျပါပဲ"
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ကိုအရမ်းအလိုလိုက်တယ်ဗျာ"
ကျွန်တော့်ကိုရင်ခွင်ထဲထည့်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကိုတဖျတ်ဖျတ်ငုံ့နမ်းလာသူ။
"ကျွန်တော်လေ အစ်ကို့ကို ချစ်နေရတာတောင် ချစ်လို့မဝဘူးလို့ ခံစားနေရတယ်"
ပိုလိုက်တာလို့ ကျွန်တော်မပြောရက်။ ကျွန်တော့်ပုံရိပ်ထင်ဟပ်နေတဲ့ မျက်ဝန်းနက်နက်ထဲ အကြင်နာရိပ်တို့ ပြည့်လျှံရီဝေနေ၏။ ကျွန်တော်မြတ်နိုးမိတဲ့နှုတ်ခမ်းလွှာတို့က အနမ်းတွေခစားဖို့အသင့်ဖြစ်နေတတ်မြဲ။ သူ့မျက်နှာကို တမေ့တမောငေးမောနေတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းတို့ပိတ်ကျသည်အထိ သူ့အနမ်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုထွေးပွေ့တတ်၏။
သူ့ချစ်ခြင်းများထဲကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတို့ပျော်ဝင်ဓါတ်ပြု၏။ သူသာလျှင် ကျွန်တော့်ရှင်သန်ခြင်းများ၏ အသက်ဓါတ်...။
**************
သင်္ကြန်အတက်နေ့ကိုတော့ဖြင့် မြို့ပတ်ချင်ပါသည်ဆိုတဲ့အငယ်တွေကြောင့် မနက်ရှစ်နာရီထိုးတည်းက လူစုပြီး ရေပက်ခံထွက်ဖြစ်ကြသည်။ သင်္ကြန်ပိုးရှိတဲ့ ဖြိုးလေးတို့မောင်နှံအပြင် ညီမလေးနဲ့ကိုပြည့်တို့ပါ အငယ်ဆုံးလေးကိုအဖွားတွေလက်ထဲထည့်ပြီး ပါလာသည်။ ဂါမဏိအဆွယ်ကောင်းမှုနဲ့ အဆောင်းနဲ့မြတ်သူပင် နောက်ခန်းမှာ ကလေးတွေနဲ့အတူ ပျော်နေကြသည်။
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ကို block တယ်"
ကျွန်တော့်လက်ထဲရောက်လာတဲ့ Pocari Sweat နဲ့ကြားလိုက်ရတဲ့စကား။ ကျွန်တော်ရယ်တော့ ဇာမဏိလည်းပြုံးသည်။ နေ့လယ်စာချိန်ပြီးတာနဲ့ ကန်တော်ကြီးထဲ ကားထိုးထားပြီး နားနေကြတုန်း ကျွန်တော့်ကို လူရှင်းတဲ့နေရာဆွဲခေါ်လာသူ။
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကြားကရေစက်ကြိုးတွေကိုခိုင်မြဲစေခဲ့သည့်နေ့တွေထဲ သင်္ကြန်ကလည်းမပါမဖြစ်။ ဒီနေရာ၊ ဒီအရပ်ကိုခြေချမိတိုင်း ကျွန်တော်တို့ချည်နှောင်ထားမိတဲ့အမှတ်တရတွေက ပြန်လည်လတ်ဆတ်လာသလိုပင်။ နှစ်တွေကြာခဲ့ပေမယ့် ဘယ်တော့မှအရောင်ပြယ်လွင့်သွားမှာမဟုတ်တဲ့ နှလုံးသားနဲ့ထုပ်ပိုးထားသည့်ဒိုင်ယာရီစာမျက်နှာတွေ။
သူက အဲ့ဒီနေ့ကလိုပဲ sneakers အနက်၊ ဂျင်းဘောင်းဘီအနက်ဖြင့်။ မီးခိုးရောင်စွယ်တာလက်ရှည်ပေါ်ကမှ ထပ်ဝတ်ထားသည့် ခဲဖျော့ရှပ်လက်ရှည်ကွက်စိပ်နှင့်။ နှစ်တွေကြာသွားပြီး ပိုမိုတည်ကြည်လာသည့်မျက်နှာနှင့် ပိုမိုထည်ဝါလာသည့်ခန္ဓာကိုယ်သွင်ပြင်တို့ကလွဲရင် ကျွန်တော့်ကိုကြည့်တဲ့မျက်ဝန်းတို့က ကြင်နာစွာ အရောင်တွေကင်းဆဲပင်။
"ကိုယ်အရမ်းဆိုးခဲ့တယ်နော်"
"လက်တွေ့ကျတာပါ အစ်ကိုရ"
ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတွေထဲ သွယ်ယှက်ဆုပ်ကိုင်လာသည့် သူ့လက်ချောင်းရှည်သွယ်တွေ။ ကျွန်တော့်ကိုငဲ့ကြည့်ပြုံးလိုက်တဲ့နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းတို့က တည်ငြိမ်စွာခန့်ညားသည်။
"ဒီကောင်ဘာကောင်လဲ သေချာမသိခဲ့တာတောင် အစ်ကို ဒီကောင့်အပေါ်စေတနာတွေထားခဲ့တာ နည်းလား။ အစ်ကို ခုခံကာကွယ်ခဲ့သမျှအကုန်လုံးက အစ်ကိုချစ်ရသူတွေအတွက်ပဲလေ။ ဒါတွေအားလုံး ဖြစ်သင့်တဲ့အတိုင်းအတာထဲရှိခဲ့တယ်အစ်ကို။ တကယ်ဆို လက်သီးတစ်ချက်လောက်ပါ ထိုးကျွေးခဲ့သင့်တာ။ ဒါပေမယ့် အစ်ကိုပဲ စိတ်အပင်ပန်းခံပြီး ပုန်းနေခဲ့တယ်"
"ကိုယ့်ထက် ကိုယ့်ကိုပိုသိတာ မင်းတစ်ယောက်တည်းပဲရှိတယ်"
"ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်ထက် ပိုချစ်မိတာလည်း အစ်ကိုတစ်ယောက်တည်းပဲ"
"ဟေ့ ဟေ့ ဟိုနှစ်ယောက် ကလေးလာထိန်းဦး။ ကြင်စဦးတွေလည်းမဟုတ်ဘဲ ခုထိပူးကပ်လို့မဝနိုင်သေးဘူးလား"
"အစ်မယောက်ျားက ကျွန်တော့်အစ်ကိုလိုချောချောလှလှလေးမဟုတ်တော့ ဘယ်ကိုယ်ချင်းစာတတ်မလဲ"
"ဇာမဏိ!"
စန္ဒာဇော်ဝင်းအသံက ကန်တော်ကြီးရေပြင်ထဲတောင်ပဲ့တင်ထပ်သွားသလိုပင်။ ပျော်ရွှင်ခြင်းကနုပျိုမှုကိုပါ သယ်ဆောင်တတ်ပုံပင်။ စကားနိုင်လုနေကြတဲ့နှစ်ယောက်ကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ကျသွားသည်။
အပြန်ကို သင်္ကြန်မိုးစွေတာ အေးစိမ့်စိမ့်။ နှစ်သစ်အစကိုအေးချမ်းစေချင်ဟန်ဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခွင်လုံးကို မိုးစက်တွေဝါးမြိုကြသည်။ ညီမလေးတို့နဲ့ ဂါမဏိတို့ကို ဦးစားပေးပို့ပြီး ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က ဘောက်ထော်အိမ်ကိုပြန်သည်။ သင်္ကြန်သုံးရက်လုံး မိသားစုနဲ့အချိန်သုံးခဲ့ပြီးပြီမို့ နောက်ဆုံးတစ်ရက်တော့ နှစ်ယောက်တည်းကုန်ချင်သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ရေနစ်ခဲ့တဲ့အဝတ်အစားတွေကိုချွတ် အဝတ်လျှော်စက်ထဲထည့်ပြီးတာနဲ့ ဇာမဏိကို ရေချိုးခန်းထဲတွန်းလွှတ်ရသည်။
"ရေအရင်ချိုးလိုက်။ ကိုယ် ရေနွေးအိုးတည်ထားလိုက်မယ်"
"အစ်ကိုပါတစ်ခါတည်းချိုး"
"ကိုယ်က ရတယ်။ မင်း အအေးပက်မယ် မြန်မြန်လုပ်လိုက်"
"အစ်ကိုရပေမယ့် ကျွန်တော်မရဘူး"
ကျွန်တော့်ကိုပွေ့ချီပစ်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့ဝင်သူကို တားမရတော့။ နှစ်ယောက်လုံးကိုယ်ပေါ်က ပုဆိုးတွေကို သူကိုယ်တိုင်ဆွဲချွတ်သွားပြီး ရေချိုးဇလုံထဲ ကျွန်တော့်ကိုပွေ့ချီချ၏။ ရေနွေးနွေးစပ်ပြီး ဆပ်ပြာအမွှေးဆီပါထည့်အမြှုပ်ထအောင်လုပ်ပြီးမှ ကျွန်တော့်ကျောဘက်ကနေ နေရာယူဝင်ထိုင်သည်။
ကျွန်တော့်ခါးပေါ်လက်တင်လိုက်တာနဲ့ လက်ချောင်းတွေကပါ အချင်းချင်းသွယ်ယှက်ဆုပ်ကိုင်ပြီးသားပင်။ မကြာသေးခင်က မိုးစက်တွေခုန်ပေါက်ခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့်လည်ဂုတ်သားပေါ်ရှိ တက်တူးကအခုတော့ နူးညံ့နွေးထွေးသည့်နှုတ်ခမ်းတစ်စုံအောက်မှာဖြစ်သည်။
အနမ်းတွေက ပုခုံးစွန်းတွေထိဖြန့်ကျက်ပြီး လည်တိုင်တစ်ဖက်တစ်ချက်ကိုလည်း စူးစူးနစ်နစ်စိုက်ဝင်တတ်သည်။ ကျွန်တော် ခေါင်းငဲ့ကြည့်လိုက်တာနဲ့ နွေးနေတဲ့နှုတ်ခမ်းသားတွေ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းသားတို့ပေါ် တံဆိပ်ခတ်၏။
"ချမ်းသေးလား အစ်ကို"
"နွေးနေပြီ"
"ကိုက်စားပစ်ချင်တယ်ဗျာ တကယ်ပဲ"
"ဟော ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ"
"အစ်ကိုက အသက်နောက်ပြန်သွားနေတာလား ဟင်။ ကျွန်တော့်ကိုမှန်မှန်ပြော။ အချိန်တွေကြာလာလေ ဘာလို့ပိုနုငယ်လာလေဖြစ်နေရတာလဲ"
"ကိုယ့်ကောင်လေးကချစ်တတ်လွန်းလို့ပါ"
"ကျွန်တော်က မေတ္တာနည်းတဲ့ကောင်ပါ။ သေချာတာတော့ အစ်ကို့ကိုပဲ၊ အစ်ကို့အပေါ်မှာပဲ ကျွန်တော်ချစ်တတ်တာ"
ကျွန်တော်ထိန်းသိမ်းနိုင်စွမ်းမဲ့စွာနဲ့ သူ့ပါးပြင်တွေကိုနမ်းရှိုက်မိ၏။ ရင်ခုန်နေတာတွေကို အနမ်းအဖြစ်ပုံဖော်ရင်း သူ့အပေါ်တိုးလို့ကြင်နာမိသည်။ သူ့အပေါ် ကျွန်တော်ချစ်သမျှ စကားလုံးတွေနဲ့တောင် ဖော်ပြမရတော့သလိုမျိုး။ အပြန်အလှန်ချည်နှောင်မိကြတဲ့ရင်ခုန်သံတွေထဲ အနမ်းပွင့်လေးတွေအပြန့်အကျဲ။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သူ့သွေးသားထဲ နှစ်မြုပ်နေသလိုမျိုး ထွေးဖက်ထားတာ အကြားအလပ်မရှိ။
စက္ကန့်တွေကို အနမ်းတွေနဲ့လဲလှယ်ရရှိခဲ့သမျှ မြတ်နိုးခြင်းပြည့်သည့် ချစ်ခြင်းတွေသာဖြစ်၏။
###################
April 15. 2022. (Friday)
🌻
သင်္ကြန်အတွက် စိတ်အပန်းပြေစရာမေတ္တာလက်ဆောင်။ နှစ်သစ်မှာ စိတ်ရောကိုယ်ပါ ကျန်းမာကြပါစေဗျာ♥️
🌻🌻🌻
"အနီေရာင္ေလးထပ္ထည့္ေပးဦး ကိုကို"
လွခ်င္ေနတဲ့ကေလးအေမေလးစကားကို မျငင္းပယ္ႏိုင္ဘဲ က်စ္ဆံၿမီးထဲအနီေရာင္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းထပ္ထည့္လိုက္ရသည္။ အခုေတာ့ ကေလးအေမေလးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ညီမေလးဆံႏြယ္တို႔ၾကားမွာ အျပာေရာင္၊ ေငြေရာင္၊ အနီေရာင္၊ ေရာင္စုံက်စ္ႀကိဳးေလးေတြနဲ႔ က်စ္ဆံၿမီးႏွစ္ဖက္က ေသေသသပ္သပ္လွေန၏။
"ဒီေမာင္ႏွမေတြေပ်ာက္ေနတယ္မွတ္တာ"
"ကြၽန္ေတာ္လာၿပီေဒၚေဒၚ။ ဘာေတြသယ္ဖို႔ရွိေသးလဲ"
"မရွိပါဘူးသားရယ္။ ကေလးေတြက ေမေမဘရဏီကိုရွာေနၾကၿပီ"
"ေမေမဘရဏီအလွျပင္ေနလိုက္တာ ေဒၚေဒၚေရ။ အခုပဲဆင္းပါၿပီ"
ကေလးသုံးေယာက္ေမြးထားတယ္လို႔မထင္ရေအာင္ကို ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနတဲ့ ညီမေလးက အဝါခံမွာအျဖဴပြင့္ႏုပ္ႏုပ္ပါသည့္ ဝမ္းဆက္အေပ်ာ့ေလးနဲ႔ လွေသြးႂကြယ္ေနဆဲ။ ကေလးသုံးေယာက္ေမြးထားၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ေရာက္ရင္ေတာ့ ဘာမွမသိေတာ့သည့္ ညီမေလးအျဖစ္နဲ႔။ ကေလးေတြရွာေနတယ္ဆိုေတာ့လည္း ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ကေျပးဆင္းသြား၏။
ေအာက္ထပ္ကိုေျခခ်လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သၾကၤန္သီခ်င္းသံျမဴးျမဴးျဖင့္ သက္ဝင္လႈပ္ရွားေနတဲ့ျမင္ကြင္းနဲ႔တိုးတိုက္၏။ သၾကၤန္အႀကိဳေန႔စတာနဲ႔ အိမ္ရာဝင္းထိပ္မွာ အုန္းလက္မ႑ပ္ျပင္ဆင္လိုက္ၿပီး စတုဒိသာေကြၽးျဖစ္တာ မာမီ့ကုသိုလ္ျဖစ္သည္။
အဓိကက မုန္႔လုံးေရေပၚ၊ ေ႐ႊရင္ေအး။ တိုင္ပင္ကာစတုန္းက မိသားစုလူရွိသေလာက္ႏိုင္႐ုံေလးစီစဥ္ထားေပမယ့္ မာမီ့႐ုံးကဝန္ထမ္းေတြအားျဖည့္မႈ၊ ၿဖိဳးေလးနဲ႔စႏၵာေဇာ္ဝင္းတို႔ရဲ႕ ပါဝင္လိုမႈနဲ႔ ပါဝင္ပစၥည္းေတြမ်ားသြားသည္။ အဲ့ေတာ့ထပ္တိုးလာတာက ေန႔လယ္ပိုင္း သီးစုံပဲဟင္းနဲ႔ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္။
ဒီႏွစ္သၾကၤန္မွထူးထူးျခားျခားရန္ကုန္ေရာက္ေနတဲ့ ဇာမဏိ ႀကီးႀကီး၊ အေဆာင္းနဲ႔ျမတ္သူတို႔က အညာစတိုင္ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ဖို႔ဦးေဆာင္ၾကသည္။ ကိုျပည့္နဲ႔ ရဲဘုန္းက သီးစုံပဲဟင္းခ်က္ေနတဲ့မာမီနဲ႔ေဒၚေဒၚေမသက္အတြက္ အိုးကိုင္မ်ားျဖစ္သည္။ ၿဖိဳးေလးက သူ႔မေဟသီစႏၵာေဘးကမခြာဘဲ မုန္႔လုံးေရေပၚထည့္ဖို႔ေရေႏြးတည္ထားသည့္အိုးႀကီးကိုမီးထိုးလိုက္၊ ေပၚလာသည့္မုန္႔လာေရေပၚေတြကို ဇကာတပ္ဇြန္းျဖင့္ဆယ္လိုက္ တာဝန္ေက်ေန၏။ ကြၽန္ေတာ္ဆင္းလာတာျမင္ေတာ့ ေျပးလာၾကတာ ပထမဂ်ဴနီယာေနေသာ္နဲ႔ ဒုတိယဂ်ဴနီယာေနေသာ္တို႔ျဖစ္သည္။
ေ႐ႊရင္ေအးေတြကို တစ္ခါသုံးေဖာ့ခြက္ေတြထဲထည့္ၿပီး ျဖတ္သြားသမွ် ကားနဲ႔ လူေတြဆီမွ်ေဝေနသူက ကြၽန္ေတာ့္လို ရွပ္အျဖဴ၊ ေယာပုဆိုးညိဳညိဳနဲ႔။ ကေလးေတြနဲ႔လုံးေထြးသြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးသူေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး ေ႐ႊရင္ေအးအရသာထက္ ခ်ိဳေအးသြားသလိုပင္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ လုပ္လက္စေတြကိုခ်ၿပီး ပိေတာက္တစ္ခတ္ကိုင္လို႔ေလွ်ာက္လွမ္းလာ၏။
ေနရာမွာပဲရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္အိတ္ကပ္ထဲေနရာယူလာတာ အနံ႔သင္းသင္းနဲ႔သစ္႐ြက္စိမ္းစိမ္းတို႔ၾကား႐ႊင္လန္းဝင္းဝါေနသည့္ပိေတာက္တစ္ခတ္။
"သၾကၤန္ကအခုမွ ျပည့္စုံသြားတာ"
ေဘးနားမွာကေလးေတြရွိတာေၾကာင့္ ေျခတစ္လွမ္းအကြာမွ ႏႈတ္ခြန္းေႁခြသူ။ ပိေတာက္ခတ္ေလးကိုပင့္မယူၿပီး ကြၽန္ေတာ္ငုံ႔ေမႊးျပလိုက္ေတာ့ အၿပဳံးေတြပိုပီျပင္သြားသူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေငးတာ ေမ့ေမ့မူးမူး။
"အဟမ္း အဟမ္း ဟမ္း!"
လုပ္ေခ်ာင္းသံႀကီးထြက္လာတာ မုန္႔လုံးေရေပၚေတြလုံးေနတဲ့ စႏၵာေဇာ္ဝင္းဆီက။ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေပမယ့္ လူၾကားထဲအေနအထိုင္ဆင္ျခင္လြန္းသူက လုံးၿပီးသားမုန္႔ဗန္းကိုသယ္မေပးၿပီး ၿဖိဳးေလးနားေရာက္သြား၏။ အုန္းလက္အရိပ္ေအာက္ေအးခ်မ္းေနတဲ့ အတာသၾကၤန္ရက္ထဲ ရယ္သံေတြက ေဝါခနဲ။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြက သီခ်င္းသံစဥ္ေတြထဲျမဴးႂကြခုန္ေပါက္ေနၾက၏။
ဒီဘက္အိမ္ရာဝင္းမွာ စတုဒိသာေကြၽးတယ္ၾကားေတာ့ ကပ္လ်က္အိမ္ရာဝင္းနဲ႔ နီးစပ္ရာရပ္ကြက္ကကေလးေတြပါ ေရာက္လာၿပီးအဖြဲ႕က်သြားတာမို႔ မနက္ခင္းမုန္႔လုံးေရေပၚႏွင့္ ေ႐ႊရင္ေအးကၿပိဳက္ခနဲပင္။
"ကိုကိုထားလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လုပ္လိုက္မယ္"
ေန႔လယ္စာအတြက္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စားပြဲခုံဝိုင္းေတြသြားငွားလာသည့္ ဂါမဏိက ေရစိုတစ္ဝက္ေျခာက္တစ္ဝက္။ ငါးေျခာက္ေထာင္းေၾကာ္ၿပီးသြားတဲ့ ကိုျပည့္နဲ႔ ရဲဘုန္းကပါ ဂါမဏိကိုဝိုင္းကူလာတာမို႔ မုန္႔လုံးေရေပၚအိုးေတြသိမ္းေနသည့္နား ကြၽန္ေတာ္သြားဖို႔ျပင္ေနတုန္း...
ဗြမ္း...
႐ုတ္တရတ္ျဖစ္လြန္းတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ လန္႔သြားရသည္။ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သေဘာတက်ရယ္ေနတဲ့ ညီမေလး။
"ေရမစိုေသးတာကိုကိုတစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့တယ္"
ရယ္လိုက္တာေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္လုံးေတြေ႐ြ႕သြားရာက မလွမ္းမကမ္းမွာ ထိုင္ေနသူဆီ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနရင္း မ်က္ေမွာင္ေတြတြန္႔ခ်ိဳးသြားပုံကို ညီမေလးကလည္းျမင္ပုံရသည္။
"အမယ္ေလး တိုေနၿပီ။ ဒါေတာင္ညီမအရင္းေခါက္ေခါက္ကေလာင္းတာေနာ္။ သူစိမ္းသာဆိုရင္ သြားဖုံးနဲ႔သြား လမ္းခြဲေနရေလာက္မယ္ထင္တယ္"
"အခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ တစ္ပါးသူကိုစိတ္မခ်မ္းေျမ့ေအာင္မလုပ္ရဘူးေလ ညီမေလး။ အေပၚတက္ၿပီးအဝတ္လဲလိုက္ဦး။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း႐ႊဲေနတာ အေအးပက္မယ္"
"ဟုတ္ ကိုကို"
ဟုတ္လို႔သာေျပာတာ ဇာမဏိဘက္လွည့္ၿပီးလွ်ာထုတ္ေျပာင္ျပသြားတဲ့ ညီမေလးကို ဇာမဏိကလည္း မႈန္ေတေတၾကည့္ေနဆဲ။ ေဘးမွာ ကစားေနၾကတဲ့ ဂ်ဴနီယာေနေသာ္ညီအစ္ကိုက ဇာမဏိနားေရာက္လာၿပီး မုန္႔လုံးေရေပၚေတြ ခြံ႕ေကြၽး၏။ ကြၽန္ေတာ္ ဇာမဏိနားမေရာက္ခင္ဘဲ နား႐ြက္ကားကားႏွစ္ဖက္ရဲတက္လာသူက ပါးျပင္တို႔ပါ ရဲေစြးလာသလိုပင္။ တခြိခြိထရယ္တဲ့ ညီအစ္ကိုကို ဒီတစ္ခါ စူးစိုက္ၾကည့္ရသူက ကြၽန္ေတာ္။ အစားအေသာက္ေတြလုပ္ေနသည့္ေနရာမို႔ ေထြးထုတ္ပစ္လို႔လည္းမရဘဲ ေဝဒနာျဖစ္ေနသူနား ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ရ၏။
"ကိုယ့္လက္ထဲေထြးလိုက္ ဇာမဏိ"
ေခါင္းခါျပသူက ေနရာမွထပစ္၏။ ကြၽန္ေတာ္ပါထရပ္လိုက္ရၿပီး သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကိုအုပ္ကိုင္လ်က္နဲ႔ အတင္းေထြးခိုင္းရေတာ့သည္။
"ဘာမွမျဖစ္ဘူး ကိုယ့္လက္ထဲေထြးလိုက္"
အစပ္မစားႏိုင္သူရဲ႕ ေက်ာျပင္ကိုပြတ္သပ္ေပးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြၾကားထဲ လက္ေခ်ာင္းတို႔နဲ႔ပြတ္သပ္ပစ္လိုက္မွ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲထည့္ေပးလာသည့္ သူ႔ေဝဒနာ။
"ေနာက္တစ္ခါ အန္ကယ္လ္ေလးကို စေနာက္ရင္ ႏွစ္ေယာက္လုံးကို အန္ကယ္လ္ေသာ္ကိုယ္တိုင္႐ိုက္မွာေနာ္"
သီခ်င္းသံေတြကိုပါေက်ာ္ထြက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ေလသံမာသြားမိပုံရသည္။ မ်က္လုံးဝိုင္းတို႔နဲ႔ေမာ့ၾကည့္ေနတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုမ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ဇာမဏိလက္ကိုဆြဲထုတ္လာခဲ့လိုက္သည္။ အကုန္လုံး ကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုၾကည့္ေနၾကမွာသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံထဲေဖ်ာက္မရတာက နား႐ြက္ဖ်ားေတြနီရဲၿပီး ေနရခက္ေနသူရဲ႕မ်က္ႏွာတစ္ခုတည္း။
"ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုက္ရင္ အစပ္ေျပမွာ"
ေျမညီထပ္က ဇာမဏိတို႔အိမ္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ထမင္းစားခန္းထဲေျပးရသည္။
"အစ္ကို႔လက္ကိုအရင္ေဆးလိုက္လာ။ လက္ေတြပူကုန္ေတာ့မွာပဲ"
စိုးရိမ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲယူၿပီး ေဘစင္ထဲႏွစ္လို႔သူကိုယ္တိုင္ေဆးေၾကာေပး၏။
"ကုလားေအာ္သီးေတြ။ အစ္ကို႔လက္ေတြပူကုန္ေတာ့မွာပဲ"
"မင္းႏႈတ္ခမ္းေတြပိုပူမွာ"
"ရတယ္ ကြၽန္ေတာ္က။ ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္လိုက္ရင္ရတယ္"
ကြၽန္ေတာ့္လက္ဖဝါးကိုအေသအခ်ာပြတ္သပ္ေဆးေၾကာေပးေနသူရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲကို ကြၽန္ေတာ္ေမာ့နမ္းမိတာ ဖ်တ္ခနဲ။ မ်က္ေမွာင္ေတြတြန္႔ခ်ိဳးသြားျပန္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုသူ႔ရင္ခြင္ထဲဆြဲထည့္ပစ္၏။
"အစ္ကို႔ႏႈတ္ခမ္းေတြပူကုန္မယ္"
"မပူဘူး ရတယ္"
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထိေတြ႕မႈမွာ အေရာင္ရင့္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားတစ္စုံလုံးကို ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ဖိညႇပ္ထားမိေတာ့၏။ ညင္သာစြာလႈပ္ရွားမိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔က သူ႔ရဲ႕ရစ္ပတ္ခ်ည္ေႏွာင္မႈတို႔ၾကားစိုစြတ္ေႏြးျမေနသည္။
"အပူသက္သာလား"
"နည္းနည္းက်န္ေသးသလိုပဲ"
နဖူးခ်င္းထိစပ္ၿပီးဆိုတဲ့စကားက အၿပဳံးႏုႏုေလးေတြနဲ႔ေဘာင္ခတ္ထားတာျဖစ္သည္။ အၿပဳံးေလးေတြကိုအေလအလြင့္မရွိၾကင္နာမိေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ပါးျပင္ေတြထဲ သူ႔အနမ္းေတြအဆုံးသတ္ခိုဝင္နား၏။
"အစ္ကို ဘာလို႔ ရွပ္တစ္ထပ္တည္းဝတ္ထားတာလဲ"
ရင္ဘတ္ခ်င္းအပ္ေနရာကေန သူ႔လက္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ရွပ္အက်ႌေပၚထိေတြ႕လာ၏။ ညီမေလးေရေလာင္းတုန္းက အသားနဲ႔ကပ္သြားခဲ့တဲ့ရွပ္အျဖဴက ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္အတြင္းသားေတြ အတိုင္းသားျဖစ္သြားတာကို သူအလိုမက်ျဖစ္သြားပုံ။ ရင္ဘတ္ေနရာမွာ ထင္ရွားေနတဲ့အမွတ္အသားေတြဆီအေရာက္မွာ သူ႔အၾကည့္ေတြပိုမိုစူးရွသြားသလို။
"ပူတာနဲ႔ မဝတ္ခဲ့မိတာ။ ေရစိုမယ္လည္းမထင္လို႔"
"ကြၽန္ေတာ္ လိုသြားတာ။ မနက္က အစ္ကိုအက်ႌလဲတည္းက သတိထားၿပီး ဝတ္ေပးလိုက္ရမွာကို"
"အခုလည္းေနာက္မက်ေသးပါဘူး။ မာမီ့အိမ္မွာ ကိုယ့္အက်ႌအပိုထားထားတာေတြရွိတယ္ေလ"
"ဒီမွာလည္း ကြၽန္ေတာ့္အက်ႌေတြရွိတယ္။ အေပၚမတက္နဲ႔ေတာ့။ ကြၽန္ေတာ့္ဟာပဲဝတ္လိုက္ေနာ္"
"ကိုယ့္အခ်စ္အလိုေတာ္က်ပါပဲ"
"အစ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုအရမ္းအလိုလိုက္တယ္ဗ်ာ"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုရင္ခြင္ထဲထည့္ၿပီး ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကိုတဖ်တ္ဖ်တ္ငုံ႔နမ္းလာသူ။
"ကြၽန္ေတာ္ေလ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္ေနရတာေတာင္ ခ်စ္လို႔မဝဘူးလို႔ ခံစားေနရတယ္"
ပိုလိုက္တာလို႔ ကြၽန္ေတာ္မေျပာရက္။ ကြၽန္ေတာ့္ပုံရိပ္ထင္ဟပ္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းနက္နက္ထဲ အၾကင္နာရိပ္တို႔ ျပည့္လွ်ံရီေဝေန၏။ ကြၽန္ေတာ္ျမတ္ႏိုးမိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းလႊာတို႔က အနမ္းေတြခစားဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနတတ္ၿမဲ။ သူ႔မ်က္ႏွာကို တေမ့တေမာေငးေမာေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းတို႔ပိတ္က်သည္အထိ သူ႔အနမ္းေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေထြးေပြ႕တတ္၏။
သူ႔ခ်စ္ျခင္းမ်ားထဲကြၽန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံတို႔ေပ်ာ္ဝင္ဓါတ္ျပဳ၏။ သူသာလွ်င္ ကြၽန္ေတာ့္ရွင္သန္ျခင္းမ်ား၏ အသက္ဓါတ္...။
**************
သၾကၤန္အတက္ေန႔ကိုေတာ့ျဖင့္ ၿမိဳ႕ပတ္ခ်င္ပါသည္ဆိုတဲ့အငယ္ေတြေၾကာင့္ မနက္ရွစ္နာရီထိုးတည္းက လူစုၿပီး ေရပက္ခံထြက္ျဖစ္ၾကသည္။ သၾကၤန္ပိုးရွိတဲ့ ၿဖိဳးေလးတို႔ေမာင္ႏွံအျပင္ ညီမေလးနဲ႔ကိုျပည့္တို႔ပါ အငယ္ဆုံးေလးကိုအဖြားေတြလက္ထဲထည့္ၿပီး ပါလာသည္။ ဂါမဏိအဆြယ္ေကာင္းမႈနဲ႔ အေဆာင္းနဲ႔ျမတ္သူပင္ ေနာက္ခန္းမွာ ကေလးေတြနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
"အစ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကို block တယ္"
ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ Pocari Sweat နဲ႔ၾကားလိုက္ရတဲ့စကား။ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေတာ့ ဇာမဏိလည္းၿပဳံးသည္။ ေန႔လယ္စာခ်ိန္ၿပီးတာနဲ႔ ကန္ေတာ္ႀကီးထဲ ကားထိုးထားၿပီး နားေနၾကတုန္း ကြၽန္ေတာ့္ကို လူရွင္းတဲ့ေနရာဆြဲေခၚလာသူ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားကေရစက္ႀကိဳးေတြကိုခိုင္ၿမဲေစခဲ့သည့္ေန႔ေတြထဲ သၾကၤန္ကလည္းမပါမျဖစ္။ ဒီေနရာ၊ ဒီအရပ္ကိုေျခခ်မိတိုင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ခ်ည္ေႏွာင္ထားမိတဲ့အမွတ္တရေတြက ျပန္လည္လတ္ဆတ္လာသလိုပင္။ ႏွစ္ေတြၾကာခဲ့ေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွအေရာင္ျပယ္လြင့္သြားမွာမဟုတ္တဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႔ထုပ္ပိုးထားသည့္ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေတြ။
သူက အဲ့ဒီေန႔ကလိုပဲ sneakers အနက္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအနက္ျဖင့္။ မီးခိုးေရာင္စြယ္တာလက္ရွည္ေပၚကမွ ထပ္ဝတ္ထားသည့္ ခဲေဖ်ာ့ရွပ္လက္ရွည္ကြက္စိပ္ႏွင့္။ ႏွစ္ေတြၾကာသြားၿပီး ပိုမိုတည္ၾကည္လာသည့္မ်က္ႏွာႏွင့္ ပိုမိုထည္ဝါလာသည့္ခႏၶာကိုယ္သြင္ျပင္တို႔ကလြဲရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္တဲ့မ်က္ဝန္းတို႔က ၾကင္နာစြာ အေရာင္ေတြကင္းဆဲပင္။
"ကိုယ္အရမ္းဆိုးခဲ့တယ္ေနာ္"
"လက္ေတြ႕က်တာပါ အစ္ကိုရ"
ကြၽန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြထဲ သြယ္ယွက္ဆုပ္ကိုင္လာသည့္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းရွည္သြယ္ေတြ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုငဲ့ၾကည့္ၿပဳံးလိုက္တဲ့ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းတို႔က တည္ၿငိမ္စြာခန္႔ညားသည္။
"ဒီေကာင္ဘာေကာင္လဲ ေသခ်ာမသိခဲ့တာေတာင္ အစ္ကို ဒီေကာင့္အေပၚေစတနာေတြထားခဲ့တာ နည္းလား။ အစ္ကို ခုခံကာကြယ္ခဲ့သမွ်အကုန္လုံးက အစ္ကိုခ်စ္ရသူေတြအတြက္ပဲေလ။ ဒါေတြအားလုံး ျဖစ္သင့္တဲ့အတိုင္းအတာထဲရွိခဲ့တယ္အစ္ကို။ တကယ္ဆို လက္သီးတစ္ခ်က္ေလာက္ပါ ထိုးေကြၽးခဲ့သင့္တာ။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုပဲ စိတ္အပင္ပန္းခံၿပီး ပုန္းေနခဲ့တယ္"
"ကိုယ့္ထက္ ကိုယ့္ကိုပိုသိတာ မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲရွိတယ္"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္ထက္ ပိုခ်စ္မိတာလည္း အစ္ကိုတစ္ေယာက္တည္းပဲ"
"ေဟ့ ေဟ့ ဟိုႏွစ္ေယာက္ ကေလးလာထိန္းဦး။ ၾကင္စဦးေတြလည္းမဟုတ္ဘဲ ခုထိပူးကပ္လို႔မဝႏိုင္ေသးဘူးလား"
"အစ္မေယာက္်ားက ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုလိုေခ်ာေခ်ာလွလွေလးမဟုတ္ေတာ့ ဘယ္ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မလဲ"
"ဇာမဏိ!"
စႏၵာေဇာ္ဝင္းအသံက ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္ထဲေတာင္ပဲ့တင္ထပ္သြားသလိုပင္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းကႏုပ်ိဳမႈကိုပါ သယ္ေဆာင္တတ္ပုံပင္။ စကားႏိုင္လုေနၾကတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕က်သြားသည္။
အျပန္ကို သၾကၤန္မိုးေစြတာ ေအးစိမ့္စိမ့္။ ႏွစ္သစ္အစကိုေအးခ်မ္းေစခ်င္ဟန္ျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခြင္လုံးကို မိုးစက္ေတြဝါးၿမိဳၾကသည္။ ညီမေလးတို႔နဲ႔ ဂါမဏိတို႔ကို ဦးစားေပးပို႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ေဘာက္ေထာ္အိမ္ကိုျပန္သည္။ သၾကၤန္သုံးရက္လုံး မိသားစုနဲ႔အခ်ိန္သုံးခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ေနာက္ဆုံးတစ္ရက္ေတာ့ ႏွစ္ေယာက္တည္းကုန္ခ်င္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေရနစ္ခဲ့တဲ့အဝတ္အစားေတြကိုခြၽတ္ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲထည့္ၿပီးတာနဲ႔ ဇာမဏိကို ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြန္းလႊတ္ရသည္။
"ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္။ ကိုယ္ ေရေႏြးအိုးတည္ထားလိုက္မယ္"
"အစ္ကိုပါတစ္ခါတည္းခ်ိဳး"
"ကိုယ္က ရတယ္။ မင္း အေအးပက္မယ္ ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္"
"အစ္ကိုရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မရဘူး"
ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပြ႕ခ်ီပစ္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ဝင္သူကို တားမရေတာ့။ ႏွစ္ေယာက္လုံးကိုယ္ေပၚက ပုဆိုးေတြကို သူကိုယ္တိုင္ဆြဲခြၽတ္သြားၿပီး ေရခ်ိဳးဇလုံထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေပြ႕ခ်ီခ်၏။ ေရေႏြးေႏြးစပ္ၿပီး ဆပ္ျပာအေမႊးဆီပါထည့္အျမႇဳပ္ထေအာင္လုပ္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာဘက္ကေန ေနရာယူဝင္ထိုင္သည္။
ကြၽန္ေတာ့္ခါးေပၚလက္တင္လိုက္တာနဲ႔ လက္ေခ်ာင္းေတြကပါ အခ်င္းခ်င္းသြယ္ယွက္ဆုပ္ကိုင္ၿပီးသားပင္။ မၾကာေသးခင္က မိုးစက္ေတြခုန္ေပါက္ခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လည္ဂုတ္သားေပၚရွိ တက္တူးကအခုေတာ့ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးသည့္ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံေအာက္မွာျဖစ္သည္။
အနမ္းေတြက ပုခုံးစြန္းေတြထိျဖန္႔က်က္ၿပီး လည္တိုင္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ကိုလည္း စူးစူးနစ္နစ္စိုက္ဝင္တတ္သည္။ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ေႏြးေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းသားတို႔ေပၚ တံဆိပ္ခတ္၏။
"ခ်မ္းေသးလား အစ္ကို"
"ေႏြးေနၿပီ"
"ကိုက္စားပစ္ခ်င္တယ္ဗ်ာ တကယ္ပဲ"
"ေဟာ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔လဲ"
"အစ္ကိုက အသက္ေနာက္ျပန္သြားေနတာလား ဟင္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမွန္မွန္ေျပာ။ အခ်ိန္ေတြၾကာလာေလ ဘာလို႔ပိုႏုငယ္လာေလျဖစ္ေနရတာလဲ"
"ကိုယ့္ေကာင္ေလးကခ်စ္တတ္လြန္းလို႔ပါ"
"ကြၽန္ေတာ္က ေမတၱာနည္းတဲ့ေကာင္ပါ။ ေသခ်ာတာေတာ့ အစ္ကို႔ကိုပဲ၊ အစ္ကို႔အေပၚမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္တတ္တာ"
ကြၽန္ေတာ္ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းမဲ့စြာနဲ႔ သူ႔ပါးျပင္ေတြကိုနမ္းရႈိက္မိ၏။ ရင္ခုန္ေနတာေတြကို အနမ္းအျဖစ္ပုံေဖာ္ရင္း သူ႔အေပၚတိုးလို႔ၾကင္နာမိသည္။ သူ႔အေပၚ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္သမွ် စကားလုံးေတြနဲ႔ေတာင္ ေဖာ္ျပမရေတာ့သလိုမ်ိဳး။ အျပန္အလွန္ခ်ည္ေႏွာင္မိၾကတဲ့ရင္ခုန္သံေတြထဲ အနမ္းပြင့္ေလးေတြအျပန္႔အက်ဲ။ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံးကို သူ႔ေသြးသားထဲ ႏွစ္ျမဳပ္ေနသလိုမ်ိဳး ေထြးဖက္ထားတာ အၾကားအလပ္မရွိ။
စကၠန္႔ေတြကို အနမ္းေတြနဲ႔လဲလွယ္ရရွိခဲ့သမွ် ျမတ္ႏိုးျခင္းျပည့္သည့္ ခ်စ္ျခင္းေတြသာျဖစ္၏။
###################
April 15. 2022. (Friday)
🌻
သၾကၤန္အတြက္ စိတ္အပန္းေျပစရာေမတၱာလက္ေဆာင္။ ႏွစ္သစ္မွာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်န္းမာၾကပါေစဗ်ာ♥️
🌻🌻🌻