ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမြးတုန္းက ခ်က္ႀကိဳးကို ေမေမတို့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ျမႇုပ္ခဲ့သလားလို့ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ဟင္းခ်က္ျခင္းအမွုက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကံပါလြန္းသည္။သုံးဆယ္သားဝယ္လာတဲ့ထဲက အနည္းငယ္ကိုေၾကာ္ကာ ဟိုေကာင္ေလးေန႔လည္စာစားဖို့ျပင္ေပးထားရသည္။ေစ်းသြားလိုက္တာေၾကာင့္ ခုေန႔အိမ္ကိုမျပန္ျဖစ္။ေကာင္းေကာင္းတို့ မနက္စာဘာစားၾကမလဲဆိုၿပီးေတြးမိေပမယ့္စိတ္ေတာ့မပူျဖစ္ပါ။ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ယွဥ္ရင္ ေကာင္းေကာင္းတို့က အရြယ္ေရာက္ၿပီးၾကက္ဥေလာက္ေတာ့ ေျဖာင့္ေအာင္ေၾကာ္တတ္တဲ့သူေတြပင္။
ခပ္ႀကီးႀကီးတုန္းထားတဲ့အသားေတြကို အေနေတာ္အရြယ္ျပန္တုံးလိုက္ရင္း ေရေဆးလိုက္ကာ ေရခဲေသတၱာထဲထည့္လိုက္သည္။တိုင္ကပ္နာရီက ရွစ္နာရီခြဲဖို့ညႊန္ျပေနတာေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ၾကက္သားေၾကာ္ရေပအုံးမည္။မီးမပ်က္တာတစ္ခုကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမည္။ဝယ္လာသမၽွအသီးအရြက္ေတြကိုလဲ မထြင္နိုင္ေသးဘဲေရခဲေသတၱာထဲမွာသာ စုထည့္ထားလိုက္သည္။ဟိုေကာင္ေလး စားခ်င္တဲ့ၾကက္ခပတ္ကိုလဲ ခုညေနေတာ့ ခ်က္ေကၽြးနိုင္မွာပါ။အိမ္မျပန္ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းကို စာပို့လိုက္ကာ အိမ္ေပၚတက္သြားတဲ့ေကာင္ေလးကို လွမ္းေခၚရသည္။သူ႔ဒဏ္ရာေတြသက္သာသြားတာကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ရအုံးမည္။မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ဒီထက္ပိုၿပီးပင္ပန္းရမွာ။
"ၾကယ္တာရာေဆြး..မနက္စာစားေတာ့ေလ။ဆင္းခဲ့ေတာ့.."
လာၿပီဆိုတဲ့အသံကိုၾကားလိုက္ရၿပီး ခနေလာက္ေနေတာ့ ေရွာ့ပင္အတိုနဲ႔တီရွပ္တစ္ထည္ဝတ္ထားတဲ့ေကာင္ေလးက ဆင္းလာသည္။
"ညေနျပန္လာမွ မင္းစားခ်င္တာကို ေသခ်ာခ်က္ေပးေတာ့မယ္။ငါ့မွာအခ်ိန္မရေတာ့လို့ မနက္စာကိုေတာ့ ေကာ္ဖီပဲေသာက္လိုက္ေတာ့ေနာ္။ေပါင္မုန္႔လဲ မီးမကင္လိုက္ရဘူး။ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ကိတ္မုန္႔ေတာ့ေတြ႕တယ္ ငါလွီးေပးရမလား.."
"အာ..အဲ့ကိတ္မုန္႔က ကၽြန္ေတာ့္ဟာမွမဟုတ္တာ။ပိုင္ရွင္ရွိတယ္။သူ႔ကိုေပးရမွာ.."
"ဟင္..ဟုတ္လား။ဒါဆို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႔မင္းဝပါ့မလား။ၾကက္သားေၾကာ္ေတာ့ရွိတယ္။ထမင္းစားခ်င္လား.."
"ရတယ္ ဆရာအကိုႀကီး။ကၽြန္ေတာ္ ေကာ္ဖီပဲေသာက္လိုက္ပါ့မယ္.."
ခရားထဲက ေကာ္ဖီကို ပန္းကန္ထဲထည့္ရင္း မေန႔က ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔အေလာင္းအစားအေၾကာင္းစိတ္ေရာက္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္ ဘယ့္ကိုမွမရွုံးခ်င္ပါ။
"ဆရာအကိုႀကီးေရာ..ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။ေကာ္ဖီေသာက္လိုက္ပါလား တစ္ခါတည္း.."
"ငါက မနက္စာမစားတတ္ဘူးေကာင္ေလးရဲ့။ကိုးတန္းႏွစ္ ကန္႔ဝင္ကတည္းက မနက္စာနဲ႔ငါကေပါင္းဖက္လို့မရတဲ့အရာေတြျဖစ္သြားတာ.."
"မနက္စာကို ဘုရင္လိုစားရမယ္တဲ့ဆရာအကိုႀကီး။ခႏၶာကိုယ္ေလး မထြားလာတာကလဲ မနက္စာမစားတဲ့အေၾကာင္းေတြပါလိမ့္မယ္။ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိတ္မုန္႔မေကၽြးေတာ့ဘူးလားဗ်.."
အိုးထဲက ၾကက္သားတုံးေတြကို ဆီစစ္ကာ ပန္းကန္ျပားထဲထည့္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္းေကာင္ေလးကဆို၏။
"မင္းပဲ ပိုင္ရွင္ရွိတယ္ဆို။အစားဝယ္ေပးၿပီးစားမလို့လား။ေကာင္းပါတယ္ အဲ့လိုလုပ္တာလဲ။ငါခြဲလိုက္မယ္.."
ေရခဲေသတၱာထဲက ကိတ္မုန္႔ကိုထုတ္လိုက္သည္။ပလတ္စတစ္အထူသားနဲ႔ပါကင္ထုပ္ထားတဲ့မုန္႔က အရသာေကာင္းသလို၊ေစ်းလဲႀကီးတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ကၽြန္ေတာ္စားေနက် တစ္ရာတန္ကိတ္မုန္႔ေလးနဲ႔ေတာ့မတူေပ။
"ပိုင္ရွင္က ဆရာအကိုႀကီးေလဗ်ာ။ဘယ္သူကမ်ား သူတို့ပစၥည္းကို ကၽြန္ေတာ့္အိမ္လာထားၾကမွာလဲ."
"ငါ.ဒီလိုကိတ္မ်ိဳး တစ္ခါမွမစားဖူးသလို၊တစ္ခါမွလဲ မဝယ္ဖူးဘူးေကာင္ေလး.."
"ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ထားတာ ဆရာအကိုႀကီးအတြက္."
"ဘာအတြက္လဲ.."
သူ႔အတြက္ဝယ္ထားတာလို့ေျပာေတာ့ နားမလည္သလိုကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္းေမးခြန္းေတြထုတ္ေန၏။အလကားမလိုခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံမ်ိဴးျဖစ္သလို ေျဖရွင္းခ်က္ကိုလဲ ေစာင့္ေန၏။
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္နဲ႔ပင္ပန္းရလို့ပါ။ကၽြန္ေတာ္အားနာလို့။ၿပီးေတာ့ အျပင္ဆိုင္ေခၚရင္လဲ ဆရာအကိုႀကီးကမလိုက္တာသိတယ္ေလ။အဲ့ဒါေၾကာင့္ဝယ္လိုက္တာပါ။တစ္ခါတည္းခြဲလိုက္ေလ ဆရာအကိုႀကီး။ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ နည္းနည္းေကၽြး..."
"ငါ့အတြက္ဒီလိုစီစဥ္ေပးစရာမလိုဘူး ေကာင္ေလး။မင္းက ငါစာသင္ေပးရတဲ့တပည့္ ၿပီးေတာ့အန္တီက မင္းကိုစိတ္ခ်မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းခနခနမွာခဲ့တာ။ငါ့မွာမင္းကို ဂ႐ုစိုက္ရမယ့္ဝတၱရားရွိတယ္။အဲ့ဒါေၾကာင့္ ငါ့ကိုဘာမွအားနာေနစရာမလိုဘူး။မင္းေနရာမွာတျခားတစ္ေယာက္ဆိုရင္လဲ ငါခုလိုလုပ္ေပးရမွာပဲ..."
"ေၾသာ္..ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးေနတာေတြက ေမေမ့ေၾကာင့္၊ေမေမက စိတ္ခ်မယ္ေျပာခဲ့လို့ အေပၚယံလုပ္ေပးတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့ဟုတ္လား..."
အစစ္ေတြလို့ထင္ခဲ့မိတဲ့ပုံရိပ္ေတြအေပၚမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သံသယမဝင္ခ်င္ခဲ့။
"မင္းေတာင္ ငါ့ေစတနာေတြကို ဒီမုန္႔တစ္လုံးနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္ေသးတာပဲေလ။ေစတနာမထားေတာ့ဘဲ ဝတၱရားရွိလို့လုပ္ေပးတယ္ဆိုၿပီးေတြးရင္ ၿပီးတာပဲေပါ့။ငါစိတ္ရွုပ္မခံနိုင္ဘူးေကာင္ေလး။ေန႔လည္စာကိုလဲ ငါနဲ႔စားဖို့မေစာင့္နဲ႔။မင္းအတြက္ အကုန္စီစဥ္ခဲ့ၿပီးသား။ငါခုေန႔လည္ ထမင္းျပန္မစားဘူး။ညေနေလးနာရီေတာ့ အေရာက္ျပန္လာခဲ့မယ္။ေဆးေသာက္ဖို့လဲ မေမ့နဲ႔.."
ေစ်းကျပန္လာကတည္းက ဆရာအကိုႀကီးပုံစံတစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိတယ္။အဲ့ဒါေၾကာင့္ အိမ္ျပန္ေရာက္တည္းက အိမ္ေပၚတက္အဝတ္အစားလဲၿပီး ဇီဝပုံဆြဲေတြေလ့က်င့္ေနခဲ့တာ။ဆရာအကိုႀကီးမ်က္ႏွာမေကာင္းတာကို သတိထားမိေတာ့ စာလုပ္ပင္မေျဖာင့္။အာ႐ုံေတြက လြင့္ေမသလိုအထပ္အခါခါၾကည့္ထားတဲ့ ပုံေတြရဲ့ေလဘယ္ကိုပင္ ေမ့ကုန္ရေလာက္တဲ့အထိ စိုးမိုးလြန္းေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ဆိုလိုတာ အဲ့သေဘာမဟုတ္ဘူး။."
"ငါသိပါတယ္..မင္းေငြသုံးနိုင္မွန္း။ငါကမင္းေလာက္မျပည့္စုံေတာ့ပိုက္ဆံအေၾကာင္းကိုေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္လို့ မသုံးရက္မစားရက္နဲ႔စုတယ္။မင္းလုပ္ေနတဲ့အခ်ိဳးေတြက ငါကပဲ ေငြမက္လြန္းေနတဲ့ပုံစံေတြျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကေရာ သတိထားမိလား။ငါ့မွာမင္းလို ေမြးလာကတည္းက ေနာက္ခံမရွိဘူး။ငါ့ကိုေငြေၾကးအားနဲ႔ supportingေပးမယ့္သူ မရွိခဲ့ဘူး။
ေအး..ဒါေပမယ့္ ငါရတာ ေမတၱာေတြရွိတယ္။ေႏြးေထြးမွုေတြေရာပဲ။မင္းကိုစျမင္ေတာ့ ငါတျခားကေလးေတြနဲ႔မတူပဲ အစပိုင္းမွာ အ့မင္မၾကည္ခဲ့ဘူး။အခ်ိန္တစ္ခုေလာက္ထိ မင္းအနားမွာေနခဲ့ရေတာ့ မင္းလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ငါသိခဲ့တယ္။ဒါေၾကာင့္ပဲငါ မင္းအေပၚလိုက္ေလ်ာေနခဲ့တာ။ဒါေပမယ့္ မင္းကငါ့ေစတနာေတြကို ေစာ္ကားလြန္းတယ္လို့ ငါထင္တယ္.."
"မဟုတ္ဘူး ဆရာအကိုႀကီး။ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္က ဒီအတိုင္း..ဝယ္ေကၽြးခ်င္လို့ပါဗ်ာ။အဲ့လိုသေဘာမ်ိဳးနဲ႔မဟုတ္ပါဘူး..."
ကိုယ့္ကိုကိုယ္သတိမထားမိနိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ ဆရာအကိုႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ေနမိသည္။ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လဲ မဟုတ္ပါဘဲ ရိုးရိုးေလးမေတြးဘဲ၊သူမစားနိုင္လို့ကၽြန္ေတာ္က ဝယ္ေကၽြးပါတယ္ဆိုတဲ့ပုံစံမ်ိဳးအထိေရာက္ေအာင္အေတြးလြန္ေနတဲ့ ဆရာအကိုႀကီးကို စိတ္တိုခ်င္သလို အသဲလဲယားလွသည္။
"ရပါတယ္..ငါသြားေတာ့မယ္ ဒါဆို။မင္းကိတ္မုန္႔ကို မင္းဘာသားစားလိုက္။ငါကတစ္ရာတန္စားရင္လဲ ဗိုက္ဝတယ္.."
ဆရာအကိုႀကီးက အေတြးမလြန္သင့္တာကို လြန္ေနတဲ့ပုံစံျဖစ္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာလို့ေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့။ဒီအေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆိုးသင့္တာေလ။စားေစခ်င္လြန္းလို့ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ထားတာပါဆိုၿပီးေျပာေတာ့လဲ လက္မခံဘဲ ဘာေတြစိတ္ဆက္ေနလဲမသိ။မ်က္ႏွာကတည္တင္းေနသလို၊ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကိုလဲ တင္းတင္းေစ့ထားေသး၏။
"အတုအေယာင္ေတြေပါ့ဟုတ္လား။ကၽြန္ေတာ့္အေပၚေပးေနတဲ့ ေႏြးေထြးမွုေတြက ဝတၱရားေၾကာင့္ပါဆိုတဲ့စကားက ဘယ္ေလာက္ထိ အထိနာသြားေစလဲ ဆရာအကိုႀကီးသိလား။ကၽြန္ေတာ္လူတိုင္းအေပၚမွာလဲ မေပ်ာ့ညံ့ျပတတ္ဘူး။ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္ဆရာအကိုႀကီးကိုယုံခဲ့တာ။ကၽြန္ေတာ့္ကို အစစ္အမွန္ေတြေပးေနတယ္ဆိုၿပီး ထင္ခဲ့မိလို့ေလ.."
ကၽြန္ေတာ့္စကားေတြကို ေသခ်ာနားေထာင္ၿပီးမွ ေခါင္းတစ္ခ်က္ညႇိတ္ျပရင္း.
"ထင္ခ်င္သလိုထင္။ငါသြားေတာ့မယ္.."
ထိုင္ခုံေပၚက အိတ္အျဖဴေလးကို ဆြဲရင္းထမင္းစားခန္းထဲက ထြက္သြားတဲ့ေရာအကိုႀကီးရဲ့ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ရင္းကၽြန္ေတာ္မြန္းၾကပ္လာသည္။ေကာ္ဖီရဲ့ပင္ကိုအရသာေပ်က္သြားသလိုစိတ္ထဲမွာလဲေလးလံလာသည္။
"ခြမ္း...အ."
ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းက်လိုက္တဲ့အရာတစ္ခုရဲ့အသံနဲ႔ေကာင္ေလးဆီက အသံကိုပါ တစ္ဆက္တည္းၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ေကာင္ေလးက မ်က္ႏွာရွုံ႔မဲ့သြားသလို ခုံေပၚကေန ခါးကိုကိုင္းရင္း ေျခခုံကို ဖ်စ္ထား၏။
"ဘာျဖစ္တာလဲေကာင္ေလး။ပန္းကန္က်ကြဲတာလား..."
ကၽြန္ေတာ္အေတြးေတြမ်ားသြားတယ္ထင္ပါတယ္။ေကာ္ဖီပန္းကန္ကို စားပြဲေပၚမတင္မိဘဲ လႊတ္ခ်လိုက္မိေတာ့ ေျခဖမိုးေပၚတည့္တည့္က်ၿပီးေသြးစိမ္းရွင္ရွင္ေတြထြက္ကအသားေပၚေပါက္ခ်သလို ခံစားလိုက္ရသည္။ဆရာအကိုႀကီးက ထမင္းစားခန္းထဲျပန္ဝင္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေျခေနကိုၾကည့္ကာ သက္ျပင္းအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်ေနသည္။
"မလွုပ္နဲ႔။အရက္ျပန္ထည့္ၿပီး ပတ္တီးစီးမွရမယ္။မင္းဒဏ္ရာေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခုရေအာင္ပဲ လုပ္ေနေတာ့မွာလား ေကာင္ေလး.."
"တမင္လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။အသားနာခံၿပီး ဘယ္သူကမွ ဒီလိုမလုပ္ဘူး..."
ေဒါသအသံပါသြားတာကို ကၽြန္သတိထားမိသည္။အသံကတင္းေနသလို မ်က္ေခါင့္ေတြလဲ နီေနေသး၏။
"မင္းက အေျပာသာေကာင္းတာပါ။ငါကပဲေစတနာမရွိတာလား မင္းဘက္ကပဲ ေစတနာပ်က္ေအာင္လုပ္ေနတာလားကိုယ္တိုင္ေတာင္ မေဝခြဲတတ္ေတာ့ဘူးမလား"
ဆရာအကိုႀကီးက ဖန္ကြဲစေတြကို ဂ႐ုတစိုက္ေကာက္ရင္း အမွိုက္အိတ္ထဲထည့္လိုက္၏။ၿပီးေတာ့ ေခြးေျခအပုေလးကိုယူရင္း ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို အဲ့အေပၚတင္ေစသည္။ေကာ္ဖီကုန္ေနတဲ့ပန္းကန္လြတ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေကာ္ဖီေတြစင္မသြား။ေျခခုံျဖဴျဖဴေပၚမွာေတာ့ ေသြးေတြရဲေနေသးသည္။
"ေရေႏြးေအးေအးနဲ႔ အရင္ေသြးသုတ္ေပးမယ္။ခနေတာ့သည္းခံ။"
"အ..စပ္တယ္.."
"အရပ္ပ်ံထည့္တာပဲ စပ္မွာေပါ့."
"ျဖည္းျဖည္းလုပ္ေလဗ်ာ။စပ္ရတဲ့ၾကားထဲအဆူကခံရေသးတယ္ ေကာင္းေသးလား.."
"မင္းတစ္ကိုယ္လုံးက ဆူခ်င္စရာေတြပဲ ျဖစ္ေနတာလဲ ထည့္ေျပာေလ."
အရက္ပ်ံထည့္၊အနာက်က္ေဆးထပ္ထည့္ကာပတ္တီးစည္းေပးလိုက္သည္။ကၽြန္ေတာ္လဲ သူနဲ႔က်မွ အနႏၲဂိုဏ္းေတြလဲ မရွိေတာ့သလိုပင္။တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းစကားမ်ားေနတဲ့ပုံက သူငယ္ခ်င္းေတြလို၊ညီကိုေတြလိုပင္။
"ငါ့ကို ဦးခ်.."
ေဘဇင္မွာ လက္ေဆးရင္း မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ေျပာလာသည္။ဘုရားကိုေတာင္ ဦးမခ်ျဖစ္တာ ဘယ္ေလာက္ၾကာေနၿပီလဲ။ကၽြန္ေတာ္က နားမလည္သလိုတစ္ခ်က္ၾကည့္ရင္း ေမးဆက္ျပလိုက္ၿပီးေတာ့မွေမးခြန္းထုတ္ရ၏။
"ဗ်ာ..ဘာလို့လဲ.."
"မင္းေျခေထာက္ကို ကိုင္ၿပီးေဆးထည့္ေပးထားတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ မင့္ငါ့ကိုေျပာေနတာေတြက အကုန္လုံးအကန္ေတြ။ကိုယ့္ထက္တစ္နာရီတစ္မိနစ္တစ္စကၠန္႔ႀကီးတဲ့သူကို လုလိုတစ္ခြန္းမခံျပန္ေျပာတာေတြက အျပစ္မရွိဘူးထင္ေနလား။ၿပိးေတာ့ ငါကမင္းရဲ့ဆရာ။ငါကခြင့္လႊတ္ေပမယ့္ အျပစ္က ခြင့္မလႊတ္ဘူး။အာစရိယဂိုဏ္းသင့္မွာဆိုးလို့ ဦးခ်ခိုင္းတာ.."
"ညမွမရဘူးလား။ခုက ေျခေထာက္နာေနလို့.."
"မလိုခ်င္ဘူး.ခုလုပ္."
ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာတည္နဲ႔ေျပာလိုက္ေတာ့မွ လက္အုပ္ခ်ီကာထိုင္ရက္နဲ႔ပင္ဦးခ်၏။ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ဝမ္းနည္းလာသလိုပင္ တစ္ဆို့ဆို့ႀကီးျဖစ္လာသည္။ေမတၱာငတ္ေနတဲ့ေကာင္ေလးအေပၚ ကၽြန္ေတာ္အနိုင္ယူသလိုေတြျဖစ္ေနၿပီလား။ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴနဲ႔ရိုရိုေသေသဦးခ်တယ္လို့ထင္ရင္ေတာ့ မွားသြားလိမ့္မည္။ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုေတာင္မၾကည့္ဘဲ အျဖစ္သေဘာသာ လက္အုပ္မိုးလိုက္ျခင္း။
"ဘယ္လိုအမွားပဲလုပ္လုပ္ ခုလိုဦးခ်လိုက္ရင္ အျပစ္ေက်တယ္ေပါ့ အဲ့လိုလား.."
"ဟုတ္တယ္.."
"ဘုရားေဟာခဲ့တာလား ဆရာအကိုႀကီး။ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာရွင္းျပလို့ရမလား.."
မေက်နပ္တဲ့ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ကာ အထြန္႔တက္ေနေသး၏။ဘုရားေဟာတရားမွာ ခုလိုမိန္႔ခဲ့ဖူးလားကၽြန္ေတာ္မသိ။ကၽြန္ေတာ္သိတာက စာေရးခုံေပၚက ထြက္က်သြားတဲ့ေဘာပင္ကို ျပန္ေကာက္ယူရင္း ဦးခ်ခဲ့ရတဲ့အယူေတြ၊ထြက္က်သြားတဲ့ပုံႏွိပ္စာအုပ္ေတြကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္ကာ ႏွုတ္မွပြစိပြစိရြတ္ခဲ့ရပုံေတြက ျပန္ဝင္ေရာက္လာတာကလြဲရင္ ဒီေကာင္ေလးကို ေခ်ပဖို့ စကားမရွိ။
"ကိုးနာရီးထိုးေတာ့မွာ ငါစာသင္သြားေတာ့မယ္."
စာသင္ဖို့ကို အေၾကာင္းျပရင္းထထြက္ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖုဝါးကို မေလ်ာ့မတင္းဆုပ္ကိုင္ခါးရင္းမွ
"ေနမေကာင္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္လုံးကို ထားၿပီးစာသင္သြားရေလာက္တဲ့အထိ အၾကင္နာတရားမရွိတာလား ဆရာအကိုႀကီး..."
"မင္းဘာျဖစ္ေနတာလဲ။မင္းအေကာင္းႀကီးေလ။ဘယ္နားက နာေနေသးလို့လဲ.."
"ခုမနာေပမယ့္ ခနေနနာခ်င္နာလာမွာေပါ့။ေမေမေျပာသြားတယ္ တစ္ခုခုဆိုရင္ဆရာအကိုႀကီးကိုေျပာဖို့။ကၽြန္ေတာ့္အနာကိုက္ၿပီးနာလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ။ဆရာအကိုႀကီး အနားမရွိဘဲ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္တတ္မွာလဲ။.ဝတၱရားရွိတယ္ေလဗ်ာ။ေမေမျပန္မလာခင္အထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဂ႐ုစိုက္ေပးမွေပါ့.."
"ငါ့ကို စကားနာမထိုးနဲ႔။ငါစာသင္လာတဲ့တစ္ေလၽွာက္လုံး ငါ့အလုပ္ကို ေလးေလးစားစားနဲ႔လုပ္ခဲ့တယ္။ေအး..ရတယ္ေလ မင္းကေနေစခ်င္မွေတာ့ ခုေန႔စာသင္ခ်ိန္ေတြအကုန္နားၿပီးငါ့နားရက္မွ ျပန္သင္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္။."
"အဲ့ဒါ ဆရာအကိုႀကီးအပိုင္း။သူတို့စာသက္ခ်ိန္ေတြပ်က္ကြက္ရလို့ အဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္ကၽြန္ေတာ္ပိုက္ဆံေပးပါ့မယ္.."
"မင္း ထပ္ေျပာျပန္ၿပီလား အဲ့ဒီေငြစကား။ငါ့ကို ပိုက္ဆံမျမင္ဖူးတဲ့သူလို့ထင္ေနတာလား။."
"အား..နာတယ္ဗ်။လႊတ္."
စိတ္တိုလာတာေၾကာင့္ ေကာင္ေလးရဲ့ဗိုက္ေၾကာကို လိမ္ဆြဲလိုက္မိသည္။ဒါကိုေတာင္ အေျပာင္မပ်က္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲထားေသး၏။ေနာက္ဆုံးမေနနိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ လက္ကိုအတင္း႐ုတ္ကာ သူအနားကခြာလိုက္၏။
"မင္းစာက်က္စရာရွိတာ အိမ္ေပၚတက္က်က္။ငါခ်က္ဖို့ရွိတာေတြခ်က္ထားေတာ့မယ္။ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ ငါေခၚလိုက္မယ္။ေရာ့..အကိုက္ခဲေပ်ာက္ေဆးေသာက္ထား.."
ဆရာအကိုႀကီးက သု့အကၤ်ီအိတ္ထဲက အကိုက္ခဲေပ်ာက္ေဆးတစ္လုံးေဖာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးသည္။ကၽြန္ေတာ္လဲ မမူေတာ့ပဲ ေဆးကိုယူကာ ေရနဲ႔ေမၽွာခ်လိုက္သည္။အေၾကာထိသြားတာေၾကာင့္ထင္သည္။ေထာ့ေနတဲ့ေျခေထာက္ကို ခပ္ဖြဖြဖိရင္း အိပ္ခန္းဆီတက္ခဲ့ရသည္။ဆရာအကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွည့္ပင္ၾကည့္။သူလုပ္စရာရွိတာေတြကို လုပ္ရင္းေက်ာခိုင္းထား၏။ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္သူ႔သမိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္စာသင္ခ်ိန္ပ်က္ခဲ့ဖူးၿပီ။စာသင္ခ်ိန္ေတြဖ်က္ၿပီး ခုေန႔တစ္ေန႔လုံးကၽြန္ေတာ္နဲ႔ရွိေနအုံးမည္။ဒါဆို..ကၽြန္ေတာ္ဟိုေကာင္ေတြကို အနိုင္ရၿပီေပါ့။အနာခံလိုက္ရတဲ့ ေျခေထာက္ေလးကို သနားမိေပမယ့္ ေက်နပ္သလိုခံစားရသည္။
ဆရာအကိုႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္ပူေနတဲ့ပုံေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းေနခဲ့တာ ခင္ဗ်ားတို့သိရဲ့လား။
19.3.2022(Sat)
11:54pm