ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာနိူးေတာ့ ေဘးမွာဆရာအကိုႀကီးမရွိေနေတာ့။ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ သူ႔ဖုန္းalarmျမည္လာတာကိုကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိေပမယ့္ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့စိတ္ေၾကာင့္မ်က္လုံးဖြင့္မရခဲ့။ခုမွပဲ ဒဏ္ရာေတြက၊နာလာသလို ဘယ္ဘက္လက္ေကာက္ဝတ္ကလဲ လွုပ္မရခ်င္ေလာက္ေအာင္နာလာ၏။လွုပ္ရွားသြားလာေနတဲ့အသံနဲ႔၊ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးဖြင့္သံေတြကိုပါ ၾကားမိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အသံေတာင္မထြက္နိုင္ပဲ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ျခင္း။
"တူ..တူ..တူ."
အိပ္ရာေပၚကခ်က္ခ်င္းမထနိုင္ေသးဘဲ အရွိန္ယူလိုက္ရေသးသည္။ကၽြန္ေတာ့္ဆီဖုန္းဆက္တဲ့သူက မ်ားမ်ားစားစားမရွိတာေၾကာင့္ ဘယ္သူဆက္တာလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းလို့ရပါတယ္။
"ဟယ္လို..."
"ဘယ္လိုေနလဲသား။သက္သာရဲ့လား။ေမေမလဲ အေရးတႀကီးထြက္ရတာဆိုေတာ့ သားကိုေတာင္ေသခ်ာမႏွုတ္ဆက္လိုက္ရဘူး.."
"ရပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္သက္သာတယ္။ေမေမဘယ္ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာမွာလဲ..."
"ေလးငါးရက္ေလာက္ေတာ့ ၾကာမယ္သား။ခုက ပြဲ႐ုံေရာက္မွာ ခနနားေနတာ။စာရင္းစစ္စရာေတြၿပီးတာနဲ႔ တျခားတစ္ေနရာကိုဆက္သြားရအုံးမယ္။သားအေကာင့္ထဲ ေမေမပိုက္ဆံလႊဲထားတယ္ေနာ္။ဆရာေလးနဲ႔လဲ အဆင္ေျပေအာင္ေနအုံး။စိတ္ဆက္တဲ့သူခ်င္းဆိုေတာ့ ျပသနာျဖစ္မွာဆိုးလို့။အန္တီမိုးကလဲ မျပန္လာနိုင္ေသးဘူးတဲ့။ေမေနအလုပ္ေတြ ျမန္ျမန္လက္စသက္ၿပီးျပန္ခဲ့မယ္ေနာ္..."
ေမေမ့ေႏြးေထြးမွုေတြဆိုတာက ဂဏန္းေတြရဲ့အေရအတြက္ပဲ ျဖစ္ေလာက္ပါတယ္။ဒီအေျခေနေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ေနသားက်ေနေပမယ့္ သူ႔အခ်ိန္ေတြထဲက ခနေလးေတာင္ဖဲ့မေပးဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုႏွုတ္ဆက္မသြားတာကေတာ့ေမေမေတာ္ေတာ္လြန္ပါတယ္။
"ကၽြန္ေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ေမေမ့ကိစၥေတြကိုသာ ၿပီးေအာင္လုပ္ပါ။ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မပူပါနဲ႔..."
"ေကာင္းၿပီသား။ဒါဆိုေမေမစိတ္ခ်မယ္ေနာ္။ေမေမျပန္လာမွ လက္ေဆာင္ဝယ္လာခဲ့မယ္.."
မိခင္တစ္ေယာက္ဆီကေမတၱာေတြဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေတာင့္ေတာင့္တတလိုခ်င္ခဲ့တဲ့အရာေတြျဖစ္သည္။ေမေမက မေႏြးေထြးတတ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္မဟုတ္ေပမယ့္ အိမ္မွာရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြနည္းတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စိမ္းသည္။ေမေမ့ကို စိတ္ဆိုးခ်င္ေပမယ့္၊စိတ္ဆိုးလို့မနိုင္တဲ့အေျခအေနေတြ။ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ဘာကိုမွဦးစီးလို့မရေသးတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္သလို၊ေငြမရွာနိုင္ေသးတဲ့အရြယ္ျဖစ္တာေၾကာင့္ေမေမ့ကို နားနားေနေန ေနဖို့လဲ မတိုက္တြန္းျဖစ္။ေမေမ့ဆီက ဆူတဲ့အသံစိတ္ပူတဲ့အသံေတြကို ရလိုရျငား ေငြကိုဓားစာခံအေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သုံးတယ္။ေမေမက မဆူမယ့္အျပင္လိုသမၽွေငြကိုပါ ေရလိုေပးေနတာေၾကာင့္ အတားအဆီးမရွိပဲ သုံးတာမဟုတ္၊ျဖဳန္းျဖစ္သည္။လိုအပ္တာေတြေရာ၊မလိုအပ္တဲ့အရာေတြကိုပါ မတန္မဆသုံးတတ္သလို၊စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္သာေနမိသည္။ေမတၱာေတာင္းလို့မရတဲ့အတူတူေတာ့၊ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနရတဲ့ အရသာကမွ ပိုေကာင္းေသးသည္။
"အား...ကၽြတ္ကၽြတ္.."
အေညာင္းဆန္႔ေတာလဲ ရဲရဲမလုပ္ရဲေပ။ဟိုနားကနာလာသလို၊ဒီနားကနာလာသလိုခံစားခ်က္ႀကီးေၾကာင့္ လူကေနရတာႏုန္းခ်ိေနသည္။ေဏခ်ိဳးလို့လဲ အဆင္မေျပေလာက္တာေၾကာင့္ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ သည္းခံၿပီးေနရေပအုံးမည္။နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ မနက္ရွစ္နာရီပင္ေက်ာ္ေနၿပီ။မ်က္ႏွာသစ္ဖို့အတြက္ ေရခ်ိဳးခန္းဆီခပ္ျဖည္းျဖည္းသာ ေလၽွာက္လာခဲ့မိသည္။
ဖုန္းဘက္ထရီလဲ နည္းေနတာေၾကာင့္ အားသြင္းဖို့လုပ္ရသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုေရာက္ေတာ့ တိတ္စာရြက္နဲ႔ကပ္ထားတဲ့ လက္ေရးဝိုင္းစက္စက္ေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။ျမင္ဖူးေနတဲ့ ဆရာအကိုႀကီးရဲ့လက္ေရးျဖစ္တာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့စိတ္ဝင္စားသြား၏။
"မင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနလို့ ငါမႏွိုးသြားတာ။မနက္စာကို ထမင္းေၾကာ္ထားတယ္။."
"အိမ္ေအာက္ဆင္းဖို့အဆင္မေျပရင္၊ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို ဖုန္းဆက္ၿပီးေခၚလိုက္ေကာင္ေလး။.."
"ေပါင္မုန္႔မီးကင္ၿပီးသားေတြလဲထားခဲ့တယ္။ေရခဲေသတၱာထဲမွာ စေတာ္ဘယ္ရီယိုေတြလဲေတြ႕ေတာ့ မင္းစားရတာအဆင္ေျပမွာပါ။ေန႔လည္စာကိုေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္မထိုးခင္ငါလာပို့ေပးမယ္.."
"ဒါက လိုရမယ္ရငါ့ဖုန္းနံပါတ္။တစ္ခုခုဆိုဖုန္းေခၚလိုက္။မင္းနံပါတ္မသိလို့ ဖုန္းဆက္ေျပာဖို့အဆင္မေျပတာ။ေဆးေတြကို မင္းစားပြဲေပၚမွာတင္ထားတယ္ ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ေသာက္လိုက္။ညေနေလးနာရီငါလာကာမွ ေဆးထပ္ထည့္ေပးမယ္.."
ေလးငါးခုေလာက္ရွိေနတဲ့ စာရြက္ေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပဳံးသြားေလာက္တဲ့အထိ၊စိတ္ညစ္စရာေတြေမ့သြားေလာက္တဲ့အထိစြမ္းေဆာင္နိုင္မယ္လို့ ကၽြန္ေတာ္မထင္ခဲ့။ဆရာအကိုႀကီးက စကားအေျပာဆိုမခ်ိဳသာေပမယ့္ စိတ္ေကာင္းေလးေတာ့ရွိသားပဲဆိုၿပီး အမွတ္ေတြစြတ္ေပးလိုက္ပါတယ္။ဟိုေကာင္ေတြဆီကို ဖုန္းဆက္ေခၚရင္း အိမ္ကိုလာခဲ့ဖို့ေျပာလိုက္ရသည္။ကၽြန္ေတာ္လဲ မ်က္ႏွာျမန္ျမန္သစ္ကာ ကုတင္ေပၚမွာပဲလွဲရင္းေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ၿခံတံခါးကိုေတာ့ ဆရာအကိုႀကီးေစ့႐ုံတင္ပိတ္ခဲ့မွာဆိုေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြဝင္လာဖို့လဲ အဆင္ေျပေလာက္ပါတယ္။
"ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ငါ့ေကာင္ရာ မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္း.."
ခနၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းထဲထိေရာက္လာၾကသူေတြက မင္းခန္႔နဲ႔ဂ်ိဳးေလး ျဖစ္သည္။က်န္တဲ့ေကာင္ေတြကိုေတာ့ အရိပ္ေရာင္ပင္မျမင္ရ။မပါလားဘူးထင္ပါတယ္။
"ဟိုေကာင္ေတြေရာ..ပါမလာဘူးလား."
"မပါဘူး။သူတို့ဝိုင္းက စာသင္ခ်ိန္နဲ႔ကိုက္ေနလို့တဲ့ ညေလာက္ေရာက္မွ မင္းဆီလာၾကလိမ့္မယ္။မင္းဘာစားလဲ တာရာ."
"မစားရေသးဘူးေလ။ဆရာအကိုႀကီးက အကုန္စီစဥ္ေပးခဲ့တယ္။ေလွကားကေန သိပ္မဆင္းရဲေသးလို့မင္းတို့ကိုေစာင့္ေနတာ ငါ့ကို တြဲၾကအုံး။ေအာက္ဆင္းၾကမယ္။အခန္းထဲေနေနရတာ ေထာင္က်ေနသလိုပဲ။"
ဟိုေကာင္ႏွစ္ေယာက္ကိုတြဲရင္း ထမင္းစားခန္းထဲအေရာက္သြားလိုက္ၾကတယ္။ေႂကြျပားေတြဟာလဲ ဖုန္တစ္စက္မွမရွိေအာင္သန္႔ရွင္းေနသလို၊ေဘစင္ေပၚမွာထပ္ထားတဲ့မေဆးရေသးတဲ့ပန္းကန္ေတြဟာလဲ သူ႔ေနရာနဲ႔သူရွိေနသည္။စားပြဲဝိုင္းေပၚမွာ အုပ္ေစာင္းအစိမ္းေရာင္ေလးနဲ႔အုပ္ေပးထားေသး၏။
"မင္းတို့ဘာစားၿပီးၿပီလဲ။ငါ့အတြက္ ထမင္းေၾကာ္ေပးသြားတယ္။မင္းတို့စားခ်င္ရင္ ယူသာစားၾက။ငါ့အတြက္ပါ နည္းနည္းထည့္ေပး.."
အစားအေသာက္ဆို ႏွစ္ခါမေခၚရတဲ့ေကာင္ေတြက ပန္းကန္စင္က ပန္းကန္ေတြကိုဆြဲရင္း ဒယ္အိုးထဲကေနခပ္ထည့္ေနေတာ့၏။
"ဟာ..ပသၽွူးထမင္းေၾကာ္လိုပဲကြ။အသားေတြေရာ.အသီးအရြက္ေတြေရာနဲ႔ စားလို့ေကာင္းမယ့္ပုံပဲ.."
ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕က ပန္းကန္ထဲမွာေတာ့ မုန္လာဥနီေတြနဲ႔ၾကက္သားေတြနန္းခ်င္းပါေနတဲ့ ထမင္းေၾကာ္ဟာ ခပ္ေႏြးေႏြးေလးပဲပူေနေတာ့သည္။ပဲငံပုရာရည္ခပ္နည္းနည္းသာထည့္ထားတာေၾကာင့္ အဝါေရာင္သန္းေနတဲ့ ထမင္းေၾကာ္က တကယ္စားခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။ဆရာအကိုႀကီးက အဘက္ဘက္မွာျပည့္စုံေနတဲ့သူတစ္ေယာက္လို Perfectျဖစ္လြန္းေနသည္။
"အုပ္ေစာင္းဖြင့္အုံးေလကြာ။ဘာေတြလုပ္သြားတာ ရွိေသးလဲလို့.."
ဂ်ိဳးေလးက ေျပာလဲေျပာ၊အုပ္ေစာင္းကိုလဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးမွာ ကပ္ထားသလိုစာရြက္ေလးတစ္ခုရွိေနျပန္၏။
"ေကာ္ဖီက အရမ္းမပူေလာက္ေတာ့ဘူး။အခ်ဥ္သုပ္လဲ တစ္ခါတည္းလုပ္ေပးထားခဲ့တယ္။ေဆးေသာက္ဖို့မေမ့နဲ႔ေနာ္တဲ့။ေဟ့ေကာင္ မင္းဆရာေလးက ေႏြးေထြးလွခ်ည္လားကြ။မိန္းကေလးေတြေတာင္ အဲ့ေလာက္ဂ႐ုမစိုက္တတ္ဘူး.."
"ေမေမ့ကို အားနာလို့လုပ္ေပးတာေနမွာပါကြာ။"
ကၽြန္ေတာ့္အေတြးကလဲ မမွားနိုင္ေပ။ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စိတ္ကြက္ေပမယ့္ေမေမ့မ်က္ႏွာရွိတာေၾကာင့္ လုပ္ေပးတာလဲ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္နိုင္တယ္ေလ။ဒီလို Negative ဘက္ကေတြးတာမေကာင္းေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အမ်ားႀကီးမေမၽွာ္လင့္ရဲပါ။လူေတြက ေျပာင္းလဲတတ္လြန္းလို့။
"မင္းအေမကို အားနာတာနဲ႔ပဲ ဒီလိုလုပ္ေပးေနမွာလား။မေန႔က ဆိုင္ကယ္ေမွာက္တာ ေခါင္းမ်ားထိသြားလား။ဓာတ္မွန္ပါ တစ္ခါတည္းရိုက္ခဲ့ရမွာ."
"ေတာ္စမ္းပါကြာ။မင္းတို့ စာေတြေရာ ရၿပီလား။စာေမးပြဲရက္က တအားကပ္ေနၿပီေနာ္.."
"ရတာက ရေနပါၿပီကြာ။ဒါနဲ႔ မင္းရည္းစားေဟာင္း ငါတို့နဲ႔ shopping mallမွာေတြ႕ခဲ့တယ္။မင္းကိုပါ ေမးေနတယ္ေဟ့ေကာင္။ဘာဇယားရွုပ္ခ်င္လို့လဲေတာ့ မသိဘူး..."
မင္းခန္႔က အခ်ဥ္သုပ္ကို ဇြန္းနဲ႔ခပ္ယူရင္း သူ႔ပန္းကန္ထဲထည့္ေနရင္းမွ ေျပာလာတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေနာ္စိတ့ရွုပ္သြားရသည္။အသက္နဲ႔အမၽွ ရွားရွားပါပါး ရည္းစားတစ္ေယာက္ထားခဲ့ဖူးေပမယ့္
ကၽြန္ေတာ္လို အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ေကာင္ေလးကို ကစားသြားခဲ့တဲ့သူမကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လိုမွေမ့မရခဲ့။နာက်ည္းတယ္၊မုန္းတယ္။ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ေတြကို ေစာ္ကားၿပီး၊သူလိုခ်င္တဲ့အရာေတြရသြားတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွိုက္ေလးတစ္စလို နင္းေခ်သြားခဲ့တဲ့သူမ။ေမေမနဲ႔ေတာင္ျပသနာျဖစ္ေလာက္တဲ့အထိ ထိုေန႔က ျဖစ္သြားခဲ့ၾကရသည္။
"မင္း ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ။ငါ့အေၾကာင္းကို ေမးေတာ့."
"စာေမးပြဲ ေျဖခါနီးေနလို့ ဒီေကာင္အိမ္ကပ္ေနတယ္လို့ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္ကြာ။ငါလဲ သူနဲ႔သိပ္မပတ္သတ္ခ်င္ဘူး။ေဘးမွာလဲ အသက္ႀကီးႀကီးအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္နဲ႔ကြ။သူ႔စပြန္ဆာျဖစ္နိုင္တယ္.."
"ေဟ့ေကာင္ Jamက ဘယ္အံထဲမွာလဲ။."
"ဒုတိယထဲမွာ..."
ကၽြန္ေတာ့္အေျခေနကို ရိပ္မိလို့ထင္ပါသည္။ဂ်ိဳးေလးက စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲရင္း ေပါင္မုန္႔ဘက္ကိုလွည့္သြား၏။
"ထမင္းေၾကာ္ကေတာ့ ငါစားဖူးသမၽွထဲမွာ အေကာင္းဆုံးပဲ တာရာ။မင္းဆရာေလး ဆိုင္ကပဲသြားဝယ္လိုက္တာလားကြာ။သူလုပ္တာမွ ဟုတ္ရဲ့လား.."
"ဝယ္ေလာက္သားပဲကြာ။သူ႔ဆရာက ဒီေလာက္ကပ္ေစးႏွဲတာ။ငါ့အစ္ကို စာသင္ေပးတုန္းကဆိုသူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ပိုက္ဆံတစ္ေထာင္ေလာက္ကြာတဲ့ကိစၥကိုကြာ ေျပာလို့မဆုံးေတာ့ဘူး။ဟိုတစ္ေယာက္ကလဲ ေတာ္ေတာ္သည္းခံတာကြ။ဘာမွကိုျပန္မေျပာတာ။မင္းမွတ္မိတယ္မလား ဂ်ိဳးေလး။ငါတို့ကို အသီးေတြယူေပးတဲ့တစ္ေယာက္..."
"ေအး..မွတ္မိတယ္ေလ"
"ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္မွာရြာက သူငယ္ခ်င္းေတြကို အိမ္ငွားတင္ထားတာတဲ့ကြ။စာသင္ရသမၽွ ပိုက္ဆံေတြကိုဆိုလဲ မသုံးဂက္မစားရက္နဲ႔ စုတာဆိုလားပဲကြာ။စာသင္အိမ္ေတြကို စက္ဘီးနဲ႔သြားေနတာပဲ ၾကည့္။ဘယ္ေလာက္ကပ္စီးကုပ္လဲ သိသာတယ္။ၿပီးေတာ့ သူ႔စာသင္ခ်ိန္ဆိုရင္ တစ္မိနစ္ေတာင္ေနာက္မက်ဖူးဘူးတဲ့ အဲ့ေလာက္ထိစည္းကမ္းလဲရွိတယ္ကြ။ေတာ္႐ုံလူေတြစကားမေျပာရဲဘူး အေနတည္လြန္းလို့...."
"ဟ..မင္းကသိလွခ်ည္လား မင္းခန္႔ရ"
"သိတာေပါ့ကြာ။ငါ့အကိုအကုန္ျပန္ေျပာျပတာေလ။ၿပီးေတာ့ ငါ့အကိုက Biကြာ။ဒီေကာင့္ဆရာလးကို သေဘာက်လို့ဖြင့္ေျပာလိုက္တာ။ေနာက္ေန႔ကစ စာလာသင္မေပးေတာဘူးတဲ့။ေခ်ခ်က္ကေတာ့ တကယ္လက္လန္တယ္.."
"ေဟ့ေကာင္ေတြ။မင္းတို့စားေနတာ ငါ့ဆရာေလးလုပ္ထားေပးတဲ့ဟာေတြေနာ္။ဗိုက္ထဲေတာင္အကုန္က်အုံးမွာမဟုတ္ဘူး။သူ႔အတင္းကို ေျပာေနတာ ရစရာကို မရွိေတာ့ဘူး။ငါအကုန္သံဖမ္းထားၿပီး သူလာရင္ဖြင့္ျပလိုက္ရမလား.."
ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္မိေတာ့ ကဲလိုက္တာဆိုတဲ့ပုံစံနဲ႔ၾကည့္လာျပန္၏။
"မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ။ဟိုေန႔တည္းက မင္းဆရာေလးက ငါတို့ကို သိပ္ၾကည္ေနတာမဟုတ္ဘူး။တစ္မွုကေန၊ႏွစ္မွုျဖစ္ေအာင္မလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔.."
ဆရာအကိုႀကီးအေၾကာင္းကို သူတို့ေတြဘယ္လိုပဲ ဒသနေတြနဲ႔ဖြင့္ဆိုေနပါေစ၊ေခ်တယ္၊အေနတည္တယ္၊ကပ္စီးကုပ္တယ္ဆိုတဲ့အေျပာေတြကိုလက္ခံပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ခန္႔မွန္းသိသေလာက္လဲ တကယ္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္အထူးျငင္းဖြယ္ရာမရွိ။ဒါေပမယ့္ ဆရာအကိုႀကီးမွာ ေႏြးေထြးတတ္တဲ့ႏွလုံးသားရွိတာကိုေတာ့ လူသိနည္းေနသလိုပင္။
"ပန္းကန္ေတြေတာ့ ေဆးခဲ့ေပးမင္းခန္႔။ငါၾကာၾကာရပ္ၿပီးမေဆးနိုင္ေလာက္ဘူး။ဆရာအကိုႀကီးကိုလဲ အားနာလို့။ငါ့ကိုအျပင္က ကိတ္မုန္႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ဝယ္ေပးစမ္းပါကြာ။ဆရာအကိုႀကီးကိုေကၽြးခ်င္လို့။မေန႔တည္းက သူငါ့အတြက္နဲ႔ပင္ပန္းထားတာ။ၿပီးေတာ့ ငါနဲ႔သုံးေလးရက္ေလာက္ အတူေနရမွာဆိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္စကားလဲ ေသခ်ာေျပာခ်င္လို့.."
"ေအး..ဝယ္ေပးမယ္ေလ။ဒါနဲ႔ ငါတို့ေနာက္ေန႔ေတြမလာနိုင္ေလာက္ဘူးေနာ္။စာသင္ခ်ိန္ေတြထပ္တိုးေတာ့မွာ မနက္ျဖန္ကစၿပီးေတာ့။."
"အိုေခဘာ။ရတယ္ ေအးေဆး။ငါတစ္ေယာက္တည္းေနေနက်။ငါ့ဆရာေလးက မင္းတို့ေျပာသေလာက္လဲ လက္ေပါက္ကပ္တဲ့သူမဟုတ္ပါဘူးကြာ။သူအေျပာမတတ္တာကိုေတာ့ ငါဟိုေန႔တည္းက ရိပ္မိတယ္။စာသင္ဖို့လဲ ဘယ္လိုမွ အဆင္မေျပေလာက္ဘူးဆိုၿပီးထင္ခဲ့မိတာ။ဒါေပမယ့္ အထင္နဲ႔လြဲေနတယ္ကြ။မေန႔က စာသင္ၿပီးတုန္းကေတာင္ ငါနဲ႔ဆိုင္ကယ္ပတ္္စီးျဖစ္ေသးတယ္..."
"ဘာ..အဟြတ္..အဟြတ္.."
ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္ေနတဲ့မင္းခန္႔ပင္ ေကာ္ဖီသီးရေလာက္တဲ့အထိ ဆိုင္ကယ္ပတ္စီးၾကနဲ႔ ကိစၥက လန္႔စရာေကာင္းေနလို့လား။
"ဘာလဲကြာ။အလန္႔တၾကား.."
"တကယ္..တကယ္ႀကီး မင္းဆိုင္ကယ္ေနာက္က လိုက္စီးတယ္။ဟုတ္လား။ငါ့အကိုၾကားရင္ေတာ့မင္းကို သတ္ခ်င္ေလာက္တယ္.."
"ဘျဖစ္လို့လဲ။ဆိုင္ကယ္စီးတာ အထူးအဆန္းမွမဟုတ္တာ.."
"မင္းခန္႔ေျပာတာဟုတ္တယ္ တာရာရ။မင္းဆရာေလးက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဝိုင္းသင္ေပးေတာ့ သူ႔မွာတပည့္ေတြေပါတယ္ကြာ။သူ႔ပုံေသနည္းက စက္ဘီးနဲ႔လာရင္လာ၊မဟုတ္ရင္ ကုန္းေၾကာင္းေလၽွာက္တာ။အႀကိဳအပို့လုပ္ေပးမယ္ဆိုတာကိုေတာင္ လက္မခံဘူးေနာ္ မင္းဆရာေလးက။ဘာတဲ့..သူမ်ားေမာင္းတဲ့ဆိုင္ကယ္ဆို သူ႔အေဖေမာင္းတဲ့ဆိုင္ကယ္ပဲ စီးရဲတယ္ဆိုၿပီးေခ်ခ်ပစ္တာေဟ့။.."
"ဟင္..အဲ့ေလာက္ေတာင္ဆိုးလို့လား ငါ့ဆရာေလးက."
"ေျပာရင္ ကုန္မွာမဟုတ္ဘူးေဟ့ေကာင္။မင္းဆရာေလးက ေခ်တဲ့ေနရာမွာနာမည္ႀကီး."
"မယုံပါဘူးကြာငါေတာ့။ဆူတာကေတာ့ ဆူတယ္။လက္ခံတယ္။ဒါေပမယ့္မင္းတို့ေျပာသေလာက္ႀကီးဆိုးမယ္ေတာ့ ငါမထင္ပါဘူး။."
"ေလာင္းမလားေဟ့ေကာင္.."
"ဘာကိုလဲ။..."
မင္းခန္႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို စိန္ေခၚတယ္ဆိုတဲ့ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ၿပီတီတီၾကည့္ေန၏။ကၽြန္ေတာ္ကလဲ အရွုံးမေပးဘဲ ဒီchallangeလုပ္ဖို့ကို သေဘာတူလိုက္သည္။ဂ်ိဳးေလးကေတာ့ ပဲဲကည့္ပရိတ္သတ္သာသာပင္။အနိုင္အရွုံးကလဲ ေဟာ့ေပါ့ဘူေဖးတစ္ဝိုင္းနဲ႔ Gameထဲမွာ Epic Skinတစ္ခုေၾကးဆိုေတာ့ တန္တယ္လို့ပဲ ေျပာရမည္။ေလာင္းေၾကးက သိပ္မႀကီးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္န်ဳင္ခ်င္သည္။အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာေလးကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းအေပၚမွာေတာ့ ေႏြးေထြးေစခ်င္သည္။ဒါက သူစိမ္းတစ္ေယာက္ေပၚမွာ ပထမဆုံးျဖစ္လာမိတဲ့ ေလာဘတစ္ခုပင္။
18.3.2022(Sat)
6:33pm