Zawgyi Version
"ကြၽန္မရဲ႕ အေမကလည္း ဇီးပန္းကို ႀကိဳက္တယ္"
မုရံုခ်ီခ်ီက နီရဲေတာက္ပေနသည့္ ပန္းပြင့္မ်ားကို ထိေတြ႕လိုက္ရင္း တီးတိုး ေျပာဆိုလိုက္သည္။
မုရံုခ်ီခ်ီစကားသည္ ဝမ္ရမ္လဲ့၏ ရိုင္းစိုင္းၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ေသာ အေတြးမ်ားကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစသည္။ မုရံုခ်ီခ်ီကို ၾကည့္ေနေသာ သူ႔ပံုံစံမွာ ပိုၿပီး ႏူးညံ့လာသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့ နွစ္ေတြတုန္းက မင္ယြဲ႕လည္း ဒီလိုမ်ိဳး ဝတ္ဆင္ကာ ဇီးပန္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ လွလွပပ ရပ္ေနခဲ့သည္။ အခုထက္ေတာင္ သူက မေမ့နိုင္ေသးေပ။
"ဒါ အမွန္ပဲ! မင္ယြဲ႕က ဇီးပန္းေတြကို အႀကိဳက္ဆံုးပဲ!"
ထိုသို႔ ေျပာေနရင္း ဝမ္ရမ္လဲ့ စကားထဲမွ အထီးက်န္မႈမ်ားကို ခံစားရေသာအခါ မုရံုခ်ီခ်ီက အံ့ၾသသြားသည္။
ဘာလို႔လဲ... ဝမ္ရမ္မင္ယြဲ႕အေၾကာင္းကို ေျပာတိုင္း ဘာေၾကာင့္ ဝမ္ရမ္လ့ဲက အရမ္းဝမ္းနည္းေနရတာလဲ? ဝမ္ရမ္မင္ယြဲ႕ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္က ဒီအစ္ကိုက သူမကို အရမ္းခ်စ္ကာ သူမအတြက္ဆို မိုးေပၚက ၾကယ္ကိုေတာင္ ယူေပးဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္လို႔ မုရံုခ်ီခ်ီက ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ဒီအခ်စ္သာ အမွန္တကယ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ ဝမ္ရမ္လဲ့က ယန္တန္းေတာင္ကိစၥကို အစီအစဥ္ဆြဲခဲ့ရတာလဲ? ဘာေၾကာင့္ ဖုန္းရွဲ႔နဲ႔ ဝမ္ရမ္မင္ယြဲ႕တို႔လင္မယားကို ဇာတ္လမ္းဆင္ခဲ့ရတာလဲ? ၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ဖုန္းခ်န္ကို အမုန္းတရားေတြ ပြားခ့ဲရတာလဲ?
ဒီလူက ရႈပ္ေထြးတဲ့ ဝိေရာဓိေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘယ္လိုလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ေတြ ရွိေနတာလဲ?
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
မုရံုခ်ီခ်ီက သူ႔အား စိုက္ၾကည့္ေနတာကို ျမင္ေသာအခါ ဝမ္ရမ္လဲ့က ႏူးညံ့စြာ ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ ဝမ္ရမ္မင္ယြဲ႕က ေလာကမွာ နံပါတ္တစ္မိန္းမလွေလး ျဖစ္ခဲ့သလို သူ႔အစ္ကိုတေယာက္အေနျဖင့္ ဝမ္ရမ္လဲ့မွာလည္း ငယ္႐ြယ္စဥ္က ေခ်ာေမာခန္႔ညားေသာ ေယာက်္ားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အခုထက္တုိင္ သူက အသက္အ႐ြယ္ရလာၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔ဟန္ပန္မွာ သာမာန္နွင့္ ကြဲထြက္ေနလွ်က္ အသက္ႀကီးသည့္ပံုစံ မျပသေသးေပ။
"ဦးရီးေတာ္... ကြၽန္မ ဒီေဆာင္းဦးရွည္ၾကာနန္းေဆာင္ကို သေဘာက်တယ္။ ေနာက္က် ကြန္မ ဒီကို မၾကာခဏလာျဖစ္လိမ့္မယ္"
မုရံုခ်ီခ်ီစကားက ဝမ္ရမ္လဲ့စိတ္အေျခအေနကို အလြန္ေကာင္းမြန္သြားေစသည္။ သူ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဝမ္ရမ္မင္ယြဲ႕ဆီ ေျပးကာ သတင္းေကာင္းကို ေျပာျပခ်င္သည္... သူ သူမ၏ သမီးကို ရွာေတြ႕ၿပီ သူမရဲ႕ ကေလးကို ရွာေတြၿပီဆိုတာကို သူမအား သိေစခ်င္သည္။
မုရံုခ်ီခ်ီက ေဆာင္းဦးရွည္ၾကာနန္းေဆာင္တြင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ဝမ္ရမ္လဲ့က သူမေဘးတြင္ အေဖာ္ျပဳေပးခဲ့သည္။ သူက ေဆာင္းဦးရွည္ၾကာနန္းေဆာင္၏ အရာရာတိုင္းနွင့္ သူမအား မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ အရင္က ယြဲ႕လန္က်စ္ေနခဲ့သည့္ ေနရာသို႔ သူတို႔ေရာက္ေသာအခါ ဒီေနရာက ခ်ိတ္ပိတ္ထားသည္ကို မုရံုခ်ီခ်ီက ေတြ႕ရွိခဲ့ရသည္။
"မင္းက ဒီေနရာက ကံမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာလို႔ က်န္း ဒီေနရာကို ခ်ိတ္ပိတ္ခိုင္းထားတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီနန္းေဆာင္က ႀကီးပါတယ္။ မင္း ႀကိဳက္တဲ့ေနရာ ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီး ေနထိုင္လို႔ ရပါတယ္"
"Mm"
မုရံုခ်ီခ်ီက ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ သူမက အနီေရာင္တံခါးေပၚမွ အဝါေရာင္ခ်ိတ္စည္းကို လွည့္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမသည္ ဝမ္ရမ္လဲ့နွင့္အတူ ေဆာင္းဦးရွည္ၾကာနန္းေဆာင္မွ ထြက္ခြာခဲ့သည္။
သူမက လင္းကဲ့ရွွင္း၏ ဖိတ္ၾကားခ်က္ေၾကာင့္ ဒီတေခါက္ နန္းတြင္းကို ဝင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးတြင္ မုရံုခ်ီခ်ီသည္ လင္းကဲ့ရွင္းနွင့္ စကားမ်ားမ်ားစားစားမေျပာခ့ဲရေပ။ သူမ ေဆာင္းဦးရွည္ၾကာနန္းေဆာင္မွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ ဝမ္ရမ္လဲ့က သူမအား နန္းျပင္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့သည္။ မုရံုခ်ီခ်ီက မင္းသားအိမ္ေတာ္သို႔ ျပန္သြားၿပီဟု ဖုန္းခ်န္ၾကားေသာအခါ သူလည္း ဘာမွ ေျပာမေနေတာ့ဘဲ ထြက္လာခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္ ဝမ္ရမ္လဲ့၏ အျပဳအမူမွာ လင္းကဲ့ရွင္းနွလံုးသားအား ပိုၿပီး မလြယ္ကူေအာင္ ျပဳလုပ္ေနသည္။
မင္းႀကီးက ဘာကို ဆိုလိုခ်င္တာလဲ? မုရံုခ်ီခ်ီက သူမဖိတ္ေခၚထားတဲ့ သူမွန္း သိပါရက္နဲ႔ သူမက က်င့္ရွင္းနန္းေဆာင္တြင္ အခ်ိန္ခဏသာ ေနခဲ့ရသည္။ မုရံုခ်ီခ်ီကို ဝမ္ရမ္လဲ့ ေခၚထုတ္သြားတုန္းက သူမမွာ မုရံုခ်ီ်ခ်ီနွင့္ ဝမ္ရမ္ရီၾကား ခံစားခ်က္မ်ားကို ပ်ိဳးေထာင္ဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ မရလိုက္ေပ။ ထို႔ေနာက္ သူက ကိုယ္တိုင္ပဲ က်င္းတဲ့ကို မုရံုခ်ီခ်ီအား မင္းသားအိမ္ေတာ္သို႔ ျပန္ပို႔ခိုင္းလိုက္သည္။
သူမရဲ႕ က်င့္ရွင္းနန္းေဆာင္မွာ ျပင္းထန္တဲ့ ေရႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္သားရဲေတြ ရွိေနလို႔လား? သူမက မုရံုခ်ီခ်ီကို ဝါးၿမိဳလိုက္မွာကို သူက ေၾကာက္ေနလို႔လား? ဒါမွမဟုတ္ မင္းႀကီးမွာ တျခားအေတြးေတြပဲ ရွိေနလို႔လား?
*** ျပင္းထန္တဲ့ ေရႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္မက္ဖြယ္သားရဲေတြ=> အလြန္အမင္း အႏၲရာယ္မ်ားတာ သို႔မဟုတ္ ထိတ္လန္႔စရာေကာင္းတာ***
လင္းကဲ့ရွင္းသည္ မင္းႀကီး၏ အေတြးအေခၚမ်ားကို အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ အံ့ၾသေနမိသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဝမ္ရမ္လဲ့နွလံုးသားထဲ၌ အိမ္ေရွ႕စံမင္းသားေနရာမွာ မတုန္လႈပ္ေသးေၾကာင္းဟုသာ လင္းကဲ့ရွင္းက ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ သူက ဘာမွမေျပာခဲ့ေသာ္လည္း သူက ဝမ္ရမ္ရီနွင့္ မုရံုခ်ီခ်ီတို႔ ရင္းနွီးလာမွာကို တိုက္ရိုက္ တားဆီးခဲ့သည္။ သူက ဝမ္ရမ္ဟုန္ကို ကူညီေနတယ္လို႔ တမင္တကာ ျပလိုက္မ်ားလား?
မသမာသည့္ နည္းတခ်ိဳ႕ကို သူမ အသံုးျပဳရန္ လိုအပ္လာၿပီထင္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို လင္းကဲ့ရွင္းက ဝမ္ရမ္ခန္အား ေတြးမိသြားသည္။
ဝမ္ရမ္ခန္က မုရံုခ်ီခ်ီနွင့္ အလြန္ရင္းနွီးပံုေပၚသည္။ မင္းႀကီးက သူမကို အဟန္႔အတား ျဖစ္ေစခ်င္မွေတာ့ သူမရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ေအာင္ျမင္ဖို႔ တျခားနည္းလမ္း အသံုးျပဳတာကို အျပစ္မတင္ပါနဲ႔ေတာ့! ဒီထီးနန္းက ရီအာအတြက္ပဲ ျဖစ္ရမယ္! သူမရဲ႕ ဝမ္ရမ္ရီကသာ ဒီေနရာအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးသူပဲ!
နန္လင္းမင္းသာအိမ္ေတာ္ကို ျပန္ပို႔ခံရၿပီးေနာက္ မုရံုခ်ီခ်ီသည္ အိမ္ေတာ္ထဲသို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္း အသိအကြၽမ္းနွစ္ဦးကို ေတြ႕ဆံုလိုက္ရသည္။ တေယာက္က လံုဇယ္က်င့္ထ်န္း။ တေယာက္က ပိုင္ယီယြဲ႕ျဖစ္သည္။ သူတို႔နွစ္ေယာက္ ေပၚေပါက္လာျခင္းကို မုရံုခ်ီခ်ီက အံ့အားသင့္မိသည္။
"မုရံုသခင္မေလး ရွင္က တကယ္ပဲ စစ္သူႀကီးဖုန္းရွဲ႔နဲ႔ မင္းသမီးမင္ယြဲ႕တို႔ရဲ႕ သမီးလား? "
မရင္းနွီးေသာ မ်က္နွာကို ၾကည့္ရင္း ပိုင္ယီယြဲ႕က သူမမ်က္လံုးကုိယ္သူမ မယံုၾကည္နိုင္ေပ။ မုရံုခ်ီခ်ီပံုျပင္ကို နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ပိုင္ယီယြဲ႕က လွည့္စားခံရသလို ခံစားမိသည္။
"ကြၽန္မပါပဲ!"
မုရံုခ်ီခ်ီက ပိုင္ယီယြဲ႕မ်က္လံုးထဲမွ ရႈပ္ေထြးေနသည့္ ခံစားခ်က္ကို မခန္႔မွန္းနိုင္သလို နားလည္း နားမလည္နိုင္ေပ။ ဘာေၾကာင့္ ပိုင္ယီယြဲ႕မ်က္လံုးထဲမွာ 'အမုန္း'လို႔ ေခၚတဲ့အရာကို ျမင္ေနရတာလဲ?
"ရွင္ ကြၽန္မကို လိမ္တယ္!"
အၿမဲတမ္း ေရလို သိမ္ေမြ႕သည့္ ပိုင္ယီယြဲ႕အသံက က်ယ္ေလာင္ေနသည္။ သူမအသံက စူးရွလာကာ
"ကြၽန္မက ရွင့္ကို ကြၽန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းအျဖစ္ အၿမဲျမင္ခဲ့တယ္။ ရွင္ ကြၽန္မကို တကယ္ပဲ လိမ္ခဲ့လိမ့္မယ္လို႔ ကြၽန္မ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးမိခဲ့ဘူး!"
"ယီယြဲ႕... ကြၽန္မလည္း ဒါကို ဟိုတေလာကမွ သိခဲ့ရတာပါ..."
"ကြၽန္မ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး!"
ပိုင္ယီယြဲ႕က ထိုစကားကို ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ သူမက မုရံုခ်ီခ်ီမ်က္နွာကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာစိုက္ၾကည့္ကာ
"ကြၽန္မ မ်က္လံုးကန္းခဲ့လို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုမွားယြင္းဖြဲ႕ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္ဆို ရွင္က ကြၽန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမဟုတ္ေတာ့ဘူး! ကြၽန္မလည္း က်န္႔ေကာမင္းသမီးနဲ႔ အဆက္အသြယ္လုပ္ဖို႔ မထိုက္တန္ပါဘူး!"
ထိုစကားကို ေနာက္တြင္ ခ်န္ခဲ့ၿပီး ပိုင္ယီယြဲ႕သည္ နန္လင္းမင္းသားအိမ္ေတာ္မွ ေျပးထြကသြားေတာ့သည္။
"ယီယြဲ႕!!"
မုရံုခ်ီခ်ီက သူမေနာက္ကို လိုက္ဖမ္းလိုေသာ္လည္း သူမ ဒီေနရာမွထြက္လာေသာအခါ ပိုင္ယီယြဲ႕၏ အရိပ္အေယာင္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။မုရံုခ်ီခ်ီက သူမကို အရမ္းစိုးရိမ္သြားသည္။ သူမက အနီးအနားတြင္ ရူရီကို ေတြ႕ေသာအခါ သူ႔အား ခ်က္ခ်င္း တားလိုက္သည္။
"ရူရီ... ကြၽန္မကို ကူၿပီး ပိုင္သခင္ေမေလးကို ကာကြယ္ေပးပါအံုး! သူမ မိုက္မဲတဲ့အရာတခုခုကို လုပ္မိသြားမွာ ကြၽန္မစိုးရိမ္တယ္"
ိပိုင္ယီယြဲ႕၏ အေျခအေနကုိ နားေထာင္ၿပီးေနာက္ ရူရီက ေခါင္းညိတ္ကာ သူမအား ရွာရန္ ထြက္ခြာသြားသည္။
"ပိုင္သခင္မေလးက ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ျဖစ္သြားရတယ္ဆိုတာ ရွင္သိလား?"
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက မုရံုခ်ီခ်ီေနာက္တြင္ ေရာက္ရွိလာသည္။ သူမ၏ စိုးရိမ္ေနေသာ မ်က္နွာကုိ ၾကည့္ရင္း သူက ရွင္းျပလိုက္သည္။
"ယီယြဲ႕(လြမ္းဆြတ္သတိရပါေသာ ယြဲ႕)... ယီယြဲ႕. ပိုင္သခင္မေလးရဲ႕ အေဖက သူမကို နာမည္ေပးေတာ့ သူ႔နွလံုးသားထဲမွာ တျခားမိန္းမတေယာက္ကို စဥ္းစားေနတာ။ အဲ့ဒီလူက မင္းအေမ မင္းသမီးမင္ယြဲ႕ပဲ"
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္း ထိုသို႔ ေျပာၿပီးေနာက္ မုရံုခ်ီခ်ီက နားလည္သြားသည္။ ဘုရားေက်ာင္း၏ ဆဌမအဆင့္ စစ္ေဆးမႈတြင္ သူမ ေျပာဆိုခဲ့ေသာ ထိုစကားမ်ားကို မုရံုခ်ီခ်ီက သတိရလာသည္။
"အေဖ... အေမက တကယ္ပဲ အဲ့ဒီမိန္းမရဲ႕ အစားထိုးခံလား? ယီယြဲ႕ ယီယြဲ႕ အေဖက တကယ္ပဲ အဲ့ဒီမင္ယြဲ႕ဆိုတဲ့ မိန္းမကို မေမ့နိုင္ေသးတာလား? အေဖ... အေမက အေဖ့ကို နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေစာင့္စားခဲ့တယ္။ အေဖက ဘာေၾကာင့္ သူမကို အရမ္းရက္စက္ခဲ့တာလဲ? တကယ္ပဲ အဲ့ဒီမင္ယြဲ႕ဆိုတဲ့ မိန္းမကို သမီး မုန္းတယ္... အေမ့အတြက္ နွလံုးသားေတြ နာက်င္ေနရတယ္"
ဒါဆို ဒါက ဒီလိုေပါ့! မုရံုခ်ီခ်ီသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ နားလည္သြားသည္။ ပိုင္ယီယြဲ႕က သူမအား ၾကည့္ေသာအခါ သူမမ်က္လံုးမ်ားတြင္ အမုန္းမ်ား ျပည့္ေနသည္မွာ အံ့ၾသစရာမရွိေတာ့ေပ။ သူမအေမ၏ မတရားခံရမႈအတြက္ သူမ ငိုေႂကြးေကာင္း ငိုေႂကြးေနလိမ့္မည္။
"ဒီကိစၥက မင္းနဲ႔ ဘာမွမဆိုင္ပါဘူး။ မင္းကိုယ္မင္း အျပစ္တင္မေနပါနဲ႔! ပိုင္သခင္မေလးက နားလည္တတ္တဲ့သူပါ။ သူမ နားလည္လာပါလိမ့္မယ္"
မုရံုခ်ီခ်ီက ဒီသူငယ္ခ်င္းကို အရမ္းဂရုစိုက္တာ ျမင္ေသာအခါ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက သူမေဘးတြင္ ႏူးညံ့စြာ နွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။
ကြၽန္မလည္း အဲ့ဒီလိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္... မုရံုခ်ီခ်ီက သူမစိတ္ထဲက ေတြးလိုက္သည္။ မုရံုခ်ီခ်ီကပိုင္ယီယြဲ႕ကို သူမ၏ သူငယ္ခ်င္းအစစ္အမွန္ဟု သတ္မွတ္ထားေသာေၾကာင့္ သူမကို အဆံုးရံႈးမခံနိုင္ေပ။ သူမလည္း ဒီလိုမ်ိဳး မိဘေတြ၏ အၿငိဳးအေတးေတြက သူမတို႔ဆက္ဆံေရးကို ထိခိုက္လာတာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ေပ။
ကံေကာင္းစြာျဖင့္ သူမကို ဂရုစိုက္ေပးနိုင္မည့္ ရူရီလည္း ရွိေနသည္။ ဒီအခ်ိန္တြင္ ပိုင္ယီယြဲ႕ ဘာမွျဖစ္မလာေစဖို႔ကိုပဲ ေမွ်ာ္လင့္ရသည္။ မုရံုခ်ီခ်ီက အနည္းငယ္စိတ္ေအးသြားသလို ခံစားရသည္။ သူမက လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းအား ၾကည့္ကာ
"က်င္းဝမ္ရယ္ ရွင္ေရာ ဘာေၾကာင့္ေရာက္လာခဲ့တာလဲ?"
"ပန္ဝမ္ရဲ႕ အသက္ကို ကယ္တင္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ မင္းသမီးကို ေက်းဇူးတင္ဖို႔ ပန္ဝမ္ အထူးတလွယ္ေရာက္လာရတာပါ"
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းစကားမ်ားက မေရမရာပင္။ မုရံုခ်ီခ်ီက နားမလည္နိုင္ေပ။ သူ႔စကားမ်ားကို သူမနားမလည္နိုင္တာ ျမင္ေသာအခါ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက သူမအား အစေဖာ္ေပးလိုက္သည္။
"ပန္ဝမ္အဖမ္းခံရမလို ျဖစ္တုန္းက မင္းသမီးပဲ ပန္ဝမ္ကို ကယ္ခဲ့တာေလ။ အဲ့အခ်ိန္တုန္းက မင္းသမီးက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ တုရွန္းအာလို႔ ေျပာခဲ့တယ္ေလ..."
"အိုး!"
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက အတိတ္ကို ျပန္ေဖာ္တာကို ၾကားေသာအခါ မုရံုခ်ီခ်ီက တခစ္ခစ္ရယ္ေမာလိုက္သည္။
"ဒါက ေသးငယ္တဲ့ အားထုတ္မႈေလးပါ။ ဝမ္ရယ္အေနနဲ႔ ဒါကို အာရံုစိုက္မေနသင့္ပါဘူး"
"မင္းသမီးစိတ္ထဲမွာ ဒါက အေသးအဖြဲကိစၥေလး ျဖစ္ေနေပမယ့္ ပန္ဝမ္ကေတာ့ မင္းသမီးကို ပန္ဝမ္နွလံုးသားထဲ အၿမဲထည့္ထားတာ"
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက ေရွ႕ကို တိုးကာ မုရံုခီခ်ီခႏၶာကိုယ္မွ ထြက္ေပၚလာေသာ ပန္းသီးစိမ္းရနံ႔ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္သည္။ သူ႔နွလံုးသားက ရုတ္တရက္လႈပ္ရွားသြားသည္။ ကံေကာင္းလုိ႔ သူ သူမကို မလြဲေခ်ာ္ခဲ့တာ။ ကံေကာင္းလို႔ သူအရံႈးမေပးခဲ့မိလို႔! ကံေကာင္းလို႔ သူတို႔မွာ အခြင့္အေရးတခုရွိေနေသးတာ!
"ဝမ္ရယ္က ကြၽန္မကို ျပန္ေပးဆပ္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ေနတာလား?"
မုရံုခ်ီခ်ီက ေဘးဘက္ကို ေျခတလွမ္းေ႐ြ႕လိုက္သည္။ သူမက တျခားသူမ်ား သူမနဲ႔ အရမ္းနီးကပ္လာတာကို မႀကိဳက္ေပ... ဖုန္းခ်န္မွ လြဲ၍ေပါ့။
မုရံုခ်ီခ်ီ၏ 'ဆုတ္ခြာမႈ'က လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းအား သူ႔နွလံုးသားထဲကေန ခါးသီးစြာ ရယ္ေမာမိေစသည္။ အရင္တုန္းက သူမကို သူ အလြန္ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြား ဆန္႔က်င္ခဲ့တာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခု သူမက သူကို အခြင့္အေရးနည္းနည္းေလးေတာင္ မေပးလိုတာပဲ ျဖစ္မည္။
"ကိုယ္ပါပဲ! ကိုယ္က မင္းသမီးကို ျပန္ေပးဆပ္ခ်င္ေနတာပါ။ ကိုယ့္ရဲ႕ေက်းဇူးတင္မႈကို ဘယ္လိုေဖာ္ျပရမွန္း မသိရံုပါပဲ"
"အရမ္းရိုးရွင္းပါတယ္။ ပထမအခ်က္ ပန္ကုန္းက ေငြမက္တယ္! အရင္တုန္းက ဝမ္ရယ္က ပန္ကုန္းကို ေ႐ႊေပးခဲ့တယ္။ ငါးသိန္းက ဝမ္ရယ္ကို ရွင့္ရဲ႕ အဆင့္အတန္းနဲ႔ မကိုက္ညီေသးဘူးလို႔ ခံစားရရင္ ရွင္ ေငြကို ပိုၿပီး ထပ္ေပါင္းထည့္ေပးလို႔ ရပါတယ္။ ဒုတိယအခ်က္ ပန္ကုန္း ပင္ပန္းေနလို႔ အိပ္ခ်င္ေနတယ္။ ဝမ္ရယ္ကို ျပန္သြားေစဖို႔ ဒုကၡေပးရေတာ့မွာပဲ! အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တာေတြကို ျပန္ျဖည့္ဖို႔ ပန္ကုန္း အိပ္ဖို႔ လိုအပ္တယ္"
ထိုအခ်က္နွစ္ခ်က္က လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းပါးစပ္ကို လံုးဝပိတ္သြားေစသည္။ ေက်းဇူးေႂကြးကို အေသးအသားျဖင့္ ျပန္ေပးဆပ္ရန္ သူက ေတြးခဲ့သည္။ ဖုန္းခ်န္နွင့္ မုရံုခ်ီခ်ီတို႔မွာ အခြင့္အေရးမရွိဘူးဆိုကတည္းက သူက ဒီအခြင့္အေရးကို ယူၿပီး မုရံုခ်ီခ်ီကို လက္ထပ္မည္ဟု ေတြးခဲ့သည္။ တဘက္လူက တခုက ေငြ၊ ေနာက္တခုက ....(ဆဲေရးသံ) ဆိုၿပီး လိုအပ္ခ်က္နွစ္ခု ရွိခဲ့လိမ့္မည္ဟု သူ ထင္မထားခဲ့ေပ။ ဒီမိန္းမက တကယ္ပဲ သူ႔ကို မ်က္နွာသာမေပးဘူးပဲ!
"ရွန္းအာ"
မုရုခ်ီခ်ီက ထြက္မလို႔ ဟန္ျပင္လိုက္ေသာအခါ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက ေရာက္လာၿပီး မုရံုခ်ီခ်ီ၏ လက္ေကာက္ဝတ္အား ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
"ရွန္းအာ... ကိုယ့္ကို အခြင္အေရးတႀကိမ္ေလာက္ ထပ္ၿပီး ေပးနိုင္မလား? အစတုန္းက မင္းက ကို္ယ္နဲ႔ ေစ့စပ္ခဲ့တာပဲေလ... အစက မင္းက ကို္ယ့္ဝမ္ေဖး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာေလ"
"ကြၽန္မကို လႊတ္ပါ!"
မုရံုခ်ီခ်ီက သူမလက္ကို ျပန္ဆြဲထုတ္ခ်င္ေနသည္။ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းရဲ႕ လက္ေတြက လက္ထိပ္ေတြလို ၿမဲၿမံၿပီး သူမအား ဒီေနရာတြင္ တားဆီးထားမည္ဟု ထင္မထားခဲ့ေပ။
"မဟုတ္ဘူး!"
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက အံ့ႀကိတ္ကာ မုရံုခ်ီခ်ီ၏ လွပသည့္မ်က္နွာကို ၾကည့္လိုက္သည္။
"ပန္ဝမ္ တခါက လႊတ္ေပးမိခဲ့လို႔ အတိတ္က ပန္ဝမ္ရဲ႕ အခ်စ္ကို တိုက္စားမိလုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ပန္ဝမ္ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အခြင့္အေရးရလာၿပီ။ ဒီတခါေတာ့ ပန္ဝမ္ လံုးဝလႊတ္မေပးနိုင္ဘူး... လံုးဝ..."
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္း စကားေျပာလို႔မွ မဆံုးခင္ အျဖဴေရာင္ပံုရိပ္တခုက သူ႔ေရွ႕မွာ ေပၚလာသည္။ ေနာက္တခဏတြင္ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းသည္ သူ႔ဝမ္းဗိုက္ေအာက္ပိုင္းတြင္ နာက်င္မႈ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူက ကန္ခ်က္တခုနွင့္ အတူ ေလထဲတြင္ တန္းတန္းမတ္မတ္လြင့္ပ်ံသြားေတာ့သည္။ 'ဘုန္း'ဆိုသည့္ အသံနွင့္ အတူ သူက ေျမေပၚသို႔ က်သြားေလသည္။
"အေစခံေတြ... တံခါးေတြကို ပိတ္လိုက္ ေခြးေတြ အျပင္ထြက္သြားေအာင္..."
ဖုန္းခ်န္က မုရံုခ်ီခ်ီ၏ ခါးကို ကိုင္ကာ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းအား ေအးစက္စြာ ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ နည္းနည္းေလးပဲ အေရာက္ေနာက္က်သြားတာပါ။ ဒီယင္ေကာင္ႀကီး ေရာက္လာမယ္လို႔ သူ ထင္မထားခဲ့ဘူး။ ဒီေကာင္ တကယ္ပဲ မုရံုခ်ီခ်ီရဲ႕ လက္ကို ကိုင္ရဲတယ္! အဲ့ဒါ သူ႔ဟာေလ! သူဟာကြ!
"အဟြတ္ အဟြတ္!"
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက သူ႔ဗိုက္အား ဆုပ္ကိုင္ကာ ေျမေပၚတြင္ နာက်င္စြာ ေကြးေနသည္။ ဖုန္းခ်န္က အလြန္ ရုတ္တရက္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ သူ ထင္မထားခဲ့ေပ။ ဖုန္းခ်န္ရဲ႕ ကန္ခ်က္ကလည္း ဒီေလာက္အားျပင္းေနမယ္လို႔ ထင္မထားခဲ့ေပ။ စူးစူးရွရွနာက်င္မႈတခုက သူ႔ဗိုက္မွ ေပၚလာသည္။ ထိုကန္ခ်က္မွာ တကယ္ပဲ ျပင္းထန္လွသည္။
အခု ဖုန္းခ်န္ေျပာလိုက္သည့္ 'တံခါးေတြကို ပိတ္လိုက္ ေခြးေတြ ထြက္သြားေအာင္'ဆိုတဲ့စကားက ဖုန္းခ်န္က သူ႔ကို ဘယ္လိုယူဆလိုက္တာလဲ?
"ဝမ္ရယ္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထြက္သြားခ်င္လား ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ဝမ္ရယ္အတြက္ လမ္းျပေပးေစလိုလား?
ဖုန္းခ်ီက လူတစုကို ဦးေဆာင္လာကာ သူတို႔အားလံုးက လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းအား ဝိုင္းထားလိုက္သည္။ လူတိုင္းက လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းအား ဝိုင္းၾကည့္ေနကာ သူကသာ 'ငါထြက္မသြားဘူး'ဟု ေျပာလိုက္ပါက သူတို႔က သူ႔အား ထူမကာ အျပစ္ကိုိ ပစ္ထုတ္ၾကမလိုပင္။
တိုင္းျပည္တျပည္၏ မင္းသားတပါးသာ အျပင္ကို ပစ္ထုတ္ျခင္း ခံလိုက္ရလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရွက္ဖြယ္ေကာင္းလိမ့္မည္နည္း? လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက ႀကိဳးစားရုန္းကန္လိုက္ကာ သူ႔ဘာသာသူ ထရပ္လိုက္သည္။
"ပန္ဝမ္ ကိုယ့္ဘာသာပဲ ထြက္သြားမယ္!"
မင္းသားအိမ္ေတာ္ကေန သူ မထြက္ခြာခင္ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက မုရံုခ်ီခ်ီအား စိုက္ၾကည့္ကာ
"ရွန္းအာ ကိုယ္ အရံႈးမေပးနိုင္ဘူး! ကိုယ္ လံုးဝ အရံႈးမေပးဘူး!"
"ထြက္သြား...!"
ဖုန္းခ်န္အသံတြင္ ေဒါသမ်ား သိသာစြာ ပါဝင္ေနသည္။ သူ႔အသံက လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းဆီသို႔ ေရာက္ကာ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းနားမ်ားကို စူးစူးရွရွ နာက်င္မႈတခုအား ခံစားရေစသည္။ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက သူ႔နားမ်ားကို လ်င္ျမန္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ သူ ဝမ္းနည္းေနရင္ ဘယ္လိုပံုစံျဖစ္မည္မွာ အခု သူ ဝမ္းနည္းေနသည့္ ပံုစံပင္။
"ဘန္း..."
လံုဇယ္က်င့္ထ်န္း အသက္တခ်က္ မရႈရေသးခင္ တံခါးက ဘန္းခနဲ႔ ပိတ္သြားသည္။ ေသခ်ာလံုေအာင္ ပိတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ မုရံုခ်ီခ်ီမ်က္နွာကိုပင္ မျမင္ရေတာ့ေပ။
ကိုယ္အရံႈးမေပးနိုင္ဘူး! မင္းက ကိုယ့္အပိုင္ပဲ! ကိုယ္ အရံႈးမေပးနိုင္ဘူး! လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက လက္သီးကို ဆုပ္ကာ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းျဖင့္ လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ သူက အနီေရာင္တံခါးဝကို ေနာက္တႀကိမ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ မုရံုခ်ီခ်ီက သူ မ်က္စိက်ေနတဲ့ သူ႔သတို႔သမီးပဲ! သူ အရံႈးမေပးနိုင္ဘူး! သူ ဘယ္ေတာ့မွ အရံႈးမေပးနိုင္ဘူး!
တင္းစုံအေဆာက္အဦးတြင္ ဖုန္းခ်န္က ရွာလကာရွည္မ်ားနွင့္ ျပည့္ေနသည္။ သူက မုရံုခ်ီခ်ီနား႐ြက္ကို ေဒါသျဖစ္ေနတဲ့ တိရစာၦန္ေလးတေကာင္လို ကိုက္လိုက္ကာ သူ႔ရင္ထဲက မေက်နပ္မႈေတြကို ေဖာက္ခြဲလိုက္သည္။
"ဝမ္ရယ္ ... တကယ္ပဲ ကြၽန္မတို႔ၾကားမွာ ဘာမွ မရွိပါဘူးဆို! ရွင္ ကြၽန္မကို ယံုၾကည္ရမယ္!"
သူမနားမွ ေႏြးေထြးမႈက မုရံုခ်ီခ်ီခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ယားယံသလို ခံစားလာရေစသည္။ သူမက သူ႔ကိုက္ခဲမႈကို လ်င္ျမန္စြာ ေရွာင္တိမ္းလိုက္သည္။
"ဟြန္႔! မင္း သူ႔ကို ဝမ္ရယ္လို႔ ေခၚတယ္။ မင္း ကိုယ့္ကိုလည္း ဝမ္ရယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဘယ္ဝမ္ရယ္ဆိုတာက ကိုယ့္ကို ေခၚေနမွန္းေတာင္ ကိုယ္ မသိေတာ့ဘူး!"
ဖုန္းခ်န္က သူ႔လက္နွစ္ဖက္ကို တဖက္ေပၚ တဖက္ ထပ္တင္ၿပီး ပိုက္ထားကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆူထားလိုက္သည္။ မူလက ၾကည္လင္ၿပီး ေဖာက္ထြင္းျမင္ရမတတ္ ရွင္းသန္႔သည့္ မ်က္နွာမွာ အခုခါ ေဒါသေၾကာင့္ ပန္းသီးတလံုးလို ရဲရဲနီေနပံုက လူေတြကို မနမ္းဘဲ မေနနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေစသည္။
ၿပီးေတာ့ ရက္ရက္စက္စက္လွပေသာ မ်က္လံုးတစံုထဲတြင္ မီးမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ သူ႔ခ်င္းခ်င္း၏ ေဘးနားတြင္ ယင္ေကာင္မ်ားစြာ ရွိေနသည္။ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းဟုေခၚေသာ ယင္ေကာင္ႀကီးမွာ မင္းသားအိမ္ေတာ္ထိေအာင္ သူမကို လာဖမ္းၿပီး သူမလက္ကိုေတာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသးသည္။ သူ ေဒါသမျဖစ္ဘဲ ဘယ္လိုလုပ္ေနနိုင္မွာလဲ?
ဖုန္းခ်န္သည္ ဝင့္ႂကြားၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ မုရံုခ်ီခ်ီသည္ ဖုန္းခ်န္အနားသို႔ သြားကာ သူ႔အား အနမ္းဖြဖြတခု ေပးလိုက္သည္။
"ဒါဆို ရွင့္ကို ကြၽန္မက ဘယ္လိုနာမည္မ်ိဳး ေခၚရင္ေကာင္းမလဲ? ရွင္ ဘာကို ႀကိဳက္လဲ? ဥပမာ ခ်န္ ခ်န္ခ်န္ ခ်န္ခ်န္ေလး အခ်စ္လား အခ်စ္ေလး ကေလးေလး.."
မုရံုခ်ီခ်ီက နာမည္ေျပာင္ေတြကို တသီတတန္းႀကီး ႐ြတ္ျပသြားၿပီးေနာက္မွာ ဖုန္းခ်န္မ်က္နွာက အနည္းငယ္ ပိုမိုေကာင္းမြန္လာေတာ့သည္။
"ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ခ်စ္စနိုးနာမည္ေတြကို ကိုယ္ မလိုခ်င္ပါဘူး! ကိုယ့္ကို ေခၚတာလား လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းကို ေခၚတာလား ကိုယ္မွ မသိနိုင္တာ!"
ထိုသို႔ ေျပာရင္းျဖင့္ ဖုန္းခ်န္သည္ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းကိစၥအား အမွန္တကယ္ ေဒါသျဖစ္ေနတာကို မုရံုခ်ီခ်ီအား သိေစလိုက္သည္။ ဒီေယာက်္ားက သူ သဝန္တိုတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ေဒါသက ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ဆိုတာ သူမ ထင္မထားခဲ့ေပ။ သို႔ေပမယ့္ သဝန္တိုတယ္ဆိုတာကလည္း သူမကို ဂရုစိုက္လို႔ပဲ မဟုတ္ဘူးလား? ဒါက ေပ်ာ္ရမယ့္ အရာပဲေလ! ေယာက်္ားတေယာက္က သင့္ကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ သင္ဘာပဲျဖစ္ေနပါေစ ေနာက္ဆံုး သင္ ခိုးရာလိုက္ေျပးသြားတယ္ဆိုရင္ေတာင္ သူက အာရံုထဲ ရွိမွာမဟုတ္ေပ။
"ကြၽန္မတို႔ သူ႔ကို သတ္လိုက္ရင္ေရာ ဘယ္လိုလဲ?"
ဖုန္းခ်န္က မုရံုခ်ီခ်ီအဆိုျပဳခ်က္ကို လက္ခုပ္တီးလိုက္သည္။
"ေကာင္းသားပဲ! မိုယုက အေကာင္းဆံုးလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ေရးဂိုဏ္းလို႔ ကို္ယ္ၾကားဖူးတယ္။ ခ်င္းခ်င္း... လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းကို သတ္ဖို႔ မိုယုက လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္သူေတြကို ကိုယ္တို႔ ဘာလို႔ မေမးဘဲ ေနရမွာလဲ? မင္းေရာ ဘယ္လိုထင္လဲ?"
ဖုန္းခ်န္က မိုယုအေၾကာင္းအား ထည့္ေျပာလိုက္ေသာအခါ မုရံုခ်ီခ်ီက မ်က္လံုးေတြ ရံႈ႕တြသြားသည္။ ဖုန္းခ်န္ ဘာေတြ ၾကားခဲ့တာလဲ? သူမက တုရွန္းအာဆိုတာေရာ သူ သိသြားၿပီလား? သူမက ေကာလဟလေတြက ေႁမြလို လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ေရးသမားဆိုတာ သူသိသြားရင္ သူ ဘယ္လိုထင္သြားမလဲ?
"ေမ့လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို မသတ္ေတာ့ဘူး! ၿပီးေတာ့ သူက ေပက်ိဳးမွာပဲ ရွိေနေသးတယ္! သူသာ တခုခု ျဖစ္ရင္ ရွီးခ်ီက ေပက်ိဳးကို ဒုကၡေပးလိမ့္မယ္!"
မုရံုခ်ီခ်ီ ဘာမွမေျပာရေသးခင္ ဖုန္းခ်န္က သူ႔အမင္ကို ေျပာင္းလိုက္ကာ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းဘဝအား အေကာင္းပကတိအတိုင္း ရွိေစရန္ ၾကင္နာေပးလို္က္သည္။
ဖုန္းခ်န္ ဘာေၾကာင့္ ရုတ္တရက္ အေတြးေျပာင္းသြားေၾကာင္းကို မုရံုခ်ီခ်ီက စဥ္းစားၾကည့္ေနဆဲတြင္ ဖုန္းခ်န္ေမးေစ့က သူမနဖူးေပၚ ေရာက္ရွိလာသည္။
"ခ်င္းခ်င္း မင္းနွလံုးသားထဲမွာ ကို္ယ္တေယာက္တည္းပဲ ရွိေနရမယ္ေနာ္ အဲ့ဒါ မင္းသိလား? မင္းက တျခားတေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ေနတယ္လို႔ ေတြးမိရင္ေတာင္ ကိုယ့္နွလံုးသားကို ဓားတလက္နဲ႔ လွီးေနသလို ကိုယ္ နာက်င္ခံစားရတယ္။ ခ်င္းခ်င္း... မင္းက ကိုယ့္ဘဝရဲ႕ အစိတ္အပိုင္း တခု ျဖစ္နွင့္ေနၿပီးၿပီ။ မင္းေလးကိုသာ ဆံုးရံႈးရရင္ ကိုယ္... ဘာလုပ္ရမွန္းေတာင္ သိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး..."
ထိုအၾကင္နာစကားမ်ားမွာ မုရံုခ််ီခ်ီ ေျပာလိုခဲ့သည့္ စကားမ်ား ျဖစ္ေသာ္လည္း မထင္မွတ္ဘဲ ဖုန္းခ်န္က အရင္ေျပာလာသည္။
"ခ်န္ ကြၽန္မ တျခားဘယ္သူနဲမွ ခ်စ္လာမွာမဟုတ္ဘူး... ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ကြၽန္မ နွလံုးသားထဲမွာ ရွင္တေယာက္တည္းနဲ႔ ျပည့္နွင့္ေနၿပီး တျခားဘယ္သူမွ မဝင္နိုင္ေတာ့ဘူး"
ဒီအခ်က္မွာ မုရံုခ်ီခ်ီသည္ သူမစိတ္ရင္းကို ေဖာ္ျပဖို႔အတြက္ ဒီစကားေတြကုိ သံုးႏႈန္းရံုသာ ရွိေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ အရည္႐ႊန္းလဲ့ၿပီး ခံစားခ်က္မ်ားျပည့္ေနသည့္ မ်က္လံုးမ်ားထဲမွ ခိုင္မာမႈသည္ ဖုန္းခ်န္၏ ပူပင္ေနေသာ စိတ္အား တျဖည္းျဖည္းခ်င္း တည္ၿငိမ္လာေစသည္။
"ဒါဆိုလည္း... ေကာင္းၿပီေလ!"
ဖုန္းခ်န္က သူ႔မ်က္လံုးအား မွိတ္လိုက္ကာ မုရံုခ်ီခ်ီနဖူးအား နမ္းလိုက္သည္။
ထိုေန႔လည္ခင္းတြင္ ဖုန္းခ်န္က နလန္ရွင္းအား စာၾကည့္ေဆာင္သို႔ ဆင့္ေခၚလိုက္သည္။
"သြား... သြားၿပီး ဝမ္ေဖးရဲ႕ သရုပ္မွန္ကို စံုစမ္းၾကည့္ခ်ည္"
နလန္ရွင္း ဝင္လာလာခ်င္း ဖုန္းခ်န္က သူ႔ကို စာ႐ြက္အပိုင္းအစတခု ပစ္ေပးလိုက္သည္။ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖတ္ရႈၿပီးေနာက္ နလန္ရွင္းက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ
"ဝမ္ရယ္... ဝမ္ရယ္ ေျပာခ်င္တာက ဝမ္ေဖးက မိုယုရဲ႕ တုရွန္းအာဆိုတာလား?"
"အရင္ဆံုး လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းကို သြားစံုစမ္းခ်ည္! သူက လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္္မႈတခုကေန ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကို ဘယ္သူက ကယ္ခဲ့တာလဲ? အဲ့ဒါက တုရွန္းအာဆိုရင္ ဝမ္ေဖးက တုရွန္းအာပဲ!"
ထိုေန႔က သူဘာၾကားခဲ့လဲဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားမိသည့္တခဏ ဖုန္းခ်န္နွလံုးသားက မလြယ္ကူသလို ခံစားရသည္။
မုရံုခ်ီခ်ီသာ တုရွန္းအာဆိုရင္ ဘာေၾကာင့္ ကြမ္းဟြာသခင္ေလးက မုရံုခ်ီခ်ီအေပၚ အခ်ိန္တိုင္း ေ႐ႊေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေလာင္းေၾကးထပ္ရတယ္ဆိုတာ ရွင္းလင္းနိုင္ေတာ့မည္။
သိုင္းေလာကမွာ ထြက္ေပၚေနေသာ ေကာလဟလေတြအရဆိုရင္ ကြမ္းဟြာသခင္ေလးနွင့္ တုရွန္းအာတို႔က စံုတြဲေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ မုရံုခ်ီခ်ီသာ တုရွန္းအာဆိုရင္ ကြမ္းဟြာသခင္ေလးကေရာ ဘယ္သူလဲ? သူတို႔သာ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနရင္ သူ ဘာလုပ္သင့္လဲ?
ဖုန္းခ်န္က ဆက္ေတာင္ မေတြးရဲေတာ့။ မုရံုခ်ီခ်ီက တုရွန္းအာဆိုတာ သူၾကားၿပီးကတည္းက သူ႔နွလံုးသားက မတည္ၿငိမ္နိုင္ေတာ့ေပ။
ဖုန္းခ်န္နွလံုးသားထဲတြင္ မုရံုခ်ီခ်ီက တုရွန္းအာ ျဖစ္နိုင္ေခ်မွာ အလြန္မ်ားသည္။ တုရွန္းအာက အဆိပ္ကို အသံုးျပဳရာတြင္ အလြန္ေတာ္သည္။ မုရံုခ်ီခ်ီက လ်န္သခင္ေလး ျဖစ္ေနေတာ့ လူကို ကုသနိုင္သလို လူလည္း သတ္နို္င္သည္။ ေဆးပညာတြင္ အထူးကြၽမ္းက်င္သူက အဆိပ္တြင္လည္း အထူးကြၽမ္းက်င္သည္... ဒါက ေပဟဠိဆက္သလို လိုက္ဖက္သည္။ ထို႔ျပင္ တုရွန္းအာက နတ္သမီးတပါးလို လွပသည္... ထို႔ေၾကာင့္ သူမက ရွန္းဆိုေသာ နာမည္ရလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ မုရံုခ်ီခ်ီ၏ သူမတူေသာ ရုပ္ရည္ကို ရွန္းဟုေသာ စကားလံုးျဖင့္ ေဖာ္ျပရန္ ထိုက္တန္သည္။
*** တု => အဆိပ္၊ ရွန္း => နတ္သမီး နတ္သား/ မေသမ်ိဳး/ နတ္ဘုရား၊ အာ => ခ်စ္စနိုး အသံုးအႏႈန္း***
မုရံုခ်ီခ်ီ၏ သရုပ္မွန္ကို တုရွန္းအာ ဟုသာ သတ္မွတ္လွ်င္ သူ႔မွာ သန္မာတဲ့ အခ်စ္ၿပိဳင္ဘက္ ကြမ္းဟြာသခင္ေလးပါ ရွိသြားတယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ေပဘူးလား?
ဖူရွန္႔မန္၏ အလုပ္လုပ္နိုင္စြမ္းသည္ အလြန္ျမင့္မားသည္။ ထိုညတြင္ နလန္ရွင္းက အေျဖနွင့္အတူ ျပန္လာသည္။ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းကို ကယ္တင္ခဲ့သည့္တေယာက္မွာ တုရွန္းအာ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ တုရွန္းအာေၾကာင့္ လံုဇယ္က်င့္ထ်န္းက မုရံုခ်ီခ်ီနွင့္ ေစ့စပ္ထားတာကို ဖ်က္သိမ္းခဲ့ၿပီး လမ္းခြဲခဲ့သည္။ အဲ့ဒီအရူးက မုရံုခ်ီခ်ီဆိုတာ တုရွန္းအာမွန္း မသိခဲ့ဘူး! အခု သူ ရွာေတြ႕သြားမွ သူက ဒါကို ေနာင္တရေနသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္ သူက မုရံုခ်ီခ်ီကို လာရွာၿပီး သူတို႔ရဲ႕ ကံၾကမၼာကို ျပန္ဆက္ခ်င္ခဲ့သည္။
"ဝမ္ရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘာဆက္လုပ္သင့္လဲ?"
ဖုန္းခ်န္၏ မ်က္နွာ ျဖဴရာမွ မည္းလာ၊ မည္းရာမွ ျဖဴလာတာကို ၾကည့္ရင္း နလန္ရွင္းလည္း အနည္းငယ္ တုန္လႈပ္လာမိသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ ဒီလိုအမူအရာမ်ိဳး ျဖစ္ပါက သူ႔သခင္၏ စိတ္အေျခအေနမွာ အလြန္ဆိုး႐ြားေနၿပီး တေယာက္ေယာက္ ေသရေတာ့မည္ဆိုတာကို ၫႊန္ျပေနေသည္။ ကံမေကာင္းသည့္သူက ဘယ္သူလဲဆိုတာေတာ့ သူလည္း မသိေပ။
"ကြမ္းဟြာသခင္ေလးရဲ႕ ႂကြယ့္စီဖန္႔နဲ ထံုေပါင္က်ိဳက္ကို ခ်ိတ္ပိတ္လိုက္!
ဖုန္းခ်န္က အံႀကိတ္ရင္း ထိုအမိန္႔ကို ေပးလိုက္သည္။ မင္း ဘယ္သူလဲဆိုတာ ငါ ဂရုမစိုက္ဘူး! မင္းက ငါနဲ႔ ၿပိဳင္ၿပီး ခ်ီခ်ီကို လုခ်င္တယ္ဆိုကတည္းက မင္း ဒီေလာကႀကီးကို ေရာက္လာရတာ ေနာင္တရေအာင္ ငါ လုပ္ျပမယ္!
TN# မုရံုခ်ီခ်ီရဲ႕ identity တခုေတာ့ ထပ္ေပၚသြားပါၿပီ! ေနာက္ identity တခု ထပ္ေပၚလာရင္ေတာ့ ေခြးစာစားဖို႔ ျပင္ထားၾကပါ။ ကိုယ္လည္း အတတ္နိုင္ဆံုးေတာ့ အခ်ိန္ရသေလာက္ ျပန္ေပးေနပါတယ္။ Paid gp လံုးဝမရွိပါ။ book 1 book 2 တပိုင္းစီ ၿပီးတာနဲ႔ တင္ေပးမွာပါ။ မန္႔ေတြကို rp မျပန္ျဖစ္ေပမယ့္ အကုန္လံုးကို ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ Thank you all!
****************************
Unicode Version
"ကျွန်မရဲ့ အမေကလည်း ဇီးပန်းကို ကြိုက်တယ်"
မုရုံချီချီက နီရဲတောက်ပနေသည့် ပန်းပွင့်များကို ထိတွေ့လိုက်ရင်း တီးတိုး ပြောဆိုလိုက်သည်။
မုရုံချီချီစကားသည် ဝမ်ရမ်လဲ့၏ ရိုင်းစိုင်းပြီး စိတ်ကူးယဉ်ဆန်သော အတွေးများကို ပျောက်ကွယ်သွားစေသည်။ မုရုံချီချီကို ကြည့်နေသော သူ့ပုံံစံမှာ ပိုပြီး နူးညံ့လာသည်။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်တွေတုန်းက မင်ယွဲ့လည်း ဒီလိုမျိုး ဝတ်ဆင်ကာ ဇီးပန်းဥယျာဉ်ထဲမှာ လှလှပပ ရပ်နေခဲ့သည်။ အခုထက်တောင် သူက မမေ့နိုင်သေးပေ။
"ဒါ အမှန်ပဲ! မင်ယွဲ့က ဇီးပန်းတွေကို အကြိုက်ဆုံးပဲ!"
ထိုသို့ ပြောနေရင်း ဝမ်ရမ်လဲ့ စကားထဲမှ အထီးကျန်မှုများကို ခံစားရသောအခါ မုရုံချီချီက အံ့သြသွားသည်။
ဘာလို့လဲ... ဝမ်ရမ်မင်ယွဲ့အကြောင်းကို ပြောတိုင်း ဘာကြောင့် ဝမ်ရမ်လဲ့က အရမ်းဝမ်းနည်းနေရတာလဲ? ဝမ်ရမ်မင်ယွဲ့ သက်ရှိထင်ရှားရှိစဉ်က ဒီအစ်ကိုက သူမကို အရမ်းချစ်ကာ သူမအတွက်ဆို မိုးပေါ်က ကြယ်ကိုတောင် ယူပေးဖို့ ဆန္ဒရှိတယ်လို့ မုရုံချီချီက ကြားဖူးခဲ့သည်။ ဒီအချစ်သာ အမှန်တကယ်ဖြစ်မယ်ဆိုရင် ဘာကြောင့် ဝမ်ရမ်လဲ့က ယန်တန်းတောင်ကိစ္စကို အစီအစဉ်ဆွဲခဲ့ရတာလဲ? ဘာကြောင့် ဖုန်းရှဲ့နဲ့ ဝမ်ရမ်မင်ယွဲ့တို့လင်မယားကို ဇာတ်လမ်းဆင်ခဲ့ရတာလဲ? ပြီးတော့ ဘာကြောင့် ဖုန်းချန်ကို အမုန်းတရားတွေ ပွားခဲ့ရတာလဲ?
ဒီလူက ရှုပ်ထွေးတဲ့ ဝိရောဓိတွေနဲ့ ပြည့်နေသည်။ နောက်ဆုံးမှာ ဘယ်လိုလျှို့ဝှက်ချက်တွေ ရှိနေတာလဲ?
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
မုရုံချီချီက သူ့အား စိုက်ကြည့်နေတာကို မြင်သောအခါ ဝမ်ရမ်လဲ့က နူးညံ့စွာ ပြုံးပြလိုက်သည်။ ဝမ်ရမ်မင်ယွဲ့က လောကမှာ နံပါတ်တစ်မိန်းမလှလေး ဖြစ်ခဲ့သလို သူ့အစ်ကိုတယောက်အနေဖြင့် ဝမ်ရမ်လဲ့မှာလည်း ငယ်ရွယ်စဉ်က ချောမောခန့်ညားသော ယောကျ်ားတယောက် ဖြစ်ခဲ့သည်။ အခုထက်တိုင် သူက အသက်အရွယ်ရလာပြီဖြစ်သော်လည်း သူ့ဟန်ပန်မှာ သာမာန်နှင့် ကွဲထွက်နေလျှက် အသက်ကြီးသည့်ပုံစံ မပြသသေးပေ။
"ဦးရီးတော်... ကျွန်မ ဒီဆောင်းဦးရှည်ကြာနန်းဆောင်ကို သဘောကျတယ်။ နောက်ကျ ကွန်မ ဒီကို မကြာခဏလာဖြစ်လိမ့်မယ်"
မုရုံချီချီစကားက ဝမ်ရမ်လဲ့စိတ်အခြေအနေကို အလွန်ကောင်းမွန်သွားစေသည်။ သူ ချက်ချင်းပဲ ဝမ်ရမ်မင်ယွဲ့ဆီ ပြေးကာ သတင်းကောင်းကို ပြောပြချင်သည်... သူ သူမ၏ သမီးကို ရှာတွေ့ပြီ သူမရဲ့ ကလေးကို ရှာတွေပြီဆိုတာကို သူမအား သိစေချင်သည်။
မုရုံချီချီက ဆောင်းဦးရှည်ကြာနန်းဆောင်တွင် အချိန်တော်တော်ကြာ နေထိုင်ခဲ့သည်။ ဝမ်ရမ်လဲ့က သူမဘေးတွင် အဖော်ပြုပေးခဲ့သည်။ သူက ဆောင်းဦးရှည်ကြာနန်းဆောင်၏ အရာရာတိုင်းနှင့် သူမအား မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည်။ အရင်က ယွဲ့လန်ကျစ်နေခဲ့သည့် နေရာသို့ သူတို့ရောက်သောအခါ ဒီနေရာက ချိတ်ပိတ်ထားသည်ကို မုရုံချီချီက တွေ့ရှိခဲ့ရသည်။
"မင်းက ဒီနေရာက ကံမကောင်းဘူးလို့ ပြောလို့ ကျန်း ဒီနေရာကို ချိတ်ပိတ်ခိုင်းထားတယ်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီနန်းဆောင်က ကြီးပါတယ်။ မင်း ကြိုက်တဲ့နေရာ ရွေးချယ်ပြီး နေထိုင်လို့ ရပါတယ်"
"Mm"
မုရုံချီချီက ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ သူမက အနီရောင်တံခါးပေါ်မှ အဝါရောင်ချိတ်စည်းကို လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမသည် ဝမ်ရမ်လဲ့နှင့်အတူ ဆောင်းဦးရှည်ကြာနန်းဆောင်မှ ထွက်ခွာခဲ့သည်။
သူမက လင်းကဲ့ရှှင်း၏ ဖိတ်ကြားချက်ကြောင့် ဒီတခေါက် နန်းတွင်းကို ဝင်ခဲ့သော်လည်း နောက်ဆုံးတွင် မုရုံချီချီသည် လင်းကဲ့ရှင်းနှင့် စကားများများစားစားမပြောခဲ့ရပေ။ သူမ ဆောင်းဦးရှည်ကြာနန်းဆောင်မှ ထွက်လာပြီးနောက် ဝမ်ရမ်လဲ့က သူမအား နန်းပြင်သို့ ပို့ဆောင်ပေးခဲ့သည်။ မုရုံချီချီက မင်းသားအိမ်တော်သို့ ပြန်သွားပြီဟု ဖုန်းချန်ကြားသောအခါ သူလည်း ဘာမှ ပြောမနေတော့ဘဲ ထွက်လာခဲ့သည်။
ထို့နောက် ဝမ်ရမ်လဲ့၏ အပြုအမူမှာ လင်းကဲ့ရှင်းနှလုံးသားအား ပိုပြီး မလွယ်ကူအောင် ပြုလုပ်နေသည်။
မင်းကြီးက ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလဲ? မုရုံချီချီက သူမဖိတ်ခေါ်ထားတဲ့ သူမှန်း သိပါရက်နဲ့ သူမက ကျင့်ရှင်းနန်းဆောင်တွင် အချိန်ခဏသာ နေခဲ့ရသည်။ မုရုံချီချီကို ဝမ်ရမ်လဲ့ ခေါ်ထုတ်သွားတုန်းက သူမမှာ မုရုံချျီချီနှင့် ဝမ်ရမ်ရီကြား ခံစားချက်များကို ပျိုးထောင်ဖို့ အချိန်တောင် မရလိုက်ပေ။ ထို့နောက် သူက ကိုယ်တိုင်ပဲ ကျင်းတဲ့ကို မုရုံချီချီအား မင်းသားအိမ်တော်သို့ ပြန်ပို့ခိုင်းလိုက်သည်။
သူမရဲ့ ကျင့်ရှင်းနန်းဆောင်မှာ ပြင်းထန်တဲ့ ရေကြီးနဲ့ ကြောက်မက်ဖွယ်သားရဲတွေ ရှိနေလို့လား? သူမက မုရုံချီချီကို ဝါးမြိုလိုက်မှာကို သူက ကြောက်နေလို့လား? ဒါမှမဟုတ် မင်းကြီးမှာ တခြားအတွေးတွေပဲ ရှိနေလို့လား?
*** ပြင်းထန်တဲ့ ရေကြီးနဲ့ ကြောက်မက်ဖွယ်သားရဲတွေ=> အလွန်အမင်း အန္တရာယ်များတာ သို့မဟုတ် ထိတ်လန့်စရာကောင်းတာ***
လင်းကဲ့ရှင်းသည် မင်းကြီး၏ အတွေးအခေါ်များကို အချိန်တော်တော်ကြာ အံ့သြနေမိသည်။ နောက်ဆုံးတွင် ဝမ်ရမ်လဲ့နှလုံးသားထဲ၌ အိမ်ရှေ့စံမင်းသားနေရာမှာ မတုန်လှုပ်သေးကြောင်းဟုသာ လင်းကဲ့ရှင်းက ကောက်ချက်ချလိုက်သည်။ သူက ဘာမှမပြောခဲ့သော်လည်း သူက ဝမ်ရမ်ရီနှင့် မုရုံချီချီတို့ ရင်းနှီးလာမှာကို တိုက်ရိုက် တားဆီးခဲ့သည်။ သူက ဝမ်ရမ်ဟုန်ကို ကူညီနေတယ်လို့ တမင်တကာ ပြလိုက်များလား?
မသမာသည့် နည်းတချို့ကို သူမ အသုံးပြုရန် လိုအပ်လာပြီထင်။ ချက်ချင်းဆိုသလို လင်းကဲ့ရှင်းက ဝမ်ရမ်ခန်အား တွေးမိသွားသည်။
ဝမ်ရမ်ခန်က မုရုံချီချီနှင့် အလွန်ရင်းနှီးပုံပေါ်သည်။ မင်းကြီးက သူမကို အဟန့်အတား ဖြစ်စေချင်မှတော့ သူမရည်ရွယ်ချက်ကို အောင်မြင်ဖို့ တခြားနည်းလမ်း အသုံးပြုတာကို အပြစ်မတင်ပါနဲ့တော့! ဒီထီးနန်းက ရီအာအတွက်ပဲ ဖြစ်ရမယ်! သူမရဲ့ ဝမ်ရမ်ရီကသာ ဒီနေရာအတွက် အသင့်တော်ဆုံးသူပဲ!
နန်လင်းမင်းသာအိမ်တော်ကို ပြန်ပို့ခံရပြီးနောက် မုရုံချီချီသည် အိမ်တော်ထဲသို့ ဝင်ဝင်ချင်း အသိအကျွမ်းနှစ်ဦးကို တွေ့ဆုံလိုက်ရသည်။ တယောက်က လုံဇယ်ကျင့်ထျန်း။ တယောက်က ပိုင်ယီယွဲ့ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ပေါ်ပေါက်လာခြင်းကို မုရုံချီချီက အံ့အားသင့်မိသည်။
"မုရုံသခင်မလေး ရှင်က တကယ်ပဲ စစ်သူကြီးဖုန်းရှဲ့နဲ့ မင်းသမီးမင်ယွဲ့တို့ရဲ့ သမီးလား? "
မရင်းနှီးသော မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း ပိုင်ယီယွဲ့က သူမမျက်လုံးကိုယ်သူမ မယုံကြည်နိုင်ပေ။ မုရုံချီချီပုံပြင်ကို နားထောင်ပြီးနောက် ပိုင်ယီယွဲ့က လှည့်စားခံရသလို ခံစားမိသည်။
"ကျွန်မပါပဲ!"
မုရုံချီချီက ပိုင်ယီယွဲ့မျက်လုံးထဲမှ ရှုပ်ထွေးနေသည့် ခံစားချက်ကို မခန့်မှန်းနိုင်သလို နားလည်း နားမလည်နိုင်ပေ။ ဘာကြောင့် ပိုင်ယီယွဲ့မျက်လုံးထဲမှာ 'အမုန်း'လို့ ခေါ်တဲ့အရာကို မြင်နေရတာလဲ?
"ရှင် ကျွန်မကို လိမ်တယ်!"
အမြဲတမ်း ရေလို သိမ်မွေ့သည့် ပိုင်ယီယွဲ့အသံက ကျယ်လောင်နေသည်။ သူမအသံက စူးရှလာကာ
"ကျွန်မက ရှင့်ကို ကျွန်မရဲ့ သူငယ်ချင်းကောင်းအဖြစ် အမြဲမြင်ခဲ့တယ်။ ရှင် ကျွန်မကို တကယ်ပဲ လိမ်ခဲ့လိမ့်မယ်လို့ ကျွန်မ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေးမိခဲ့ဘူး!"
"ယီယွဲ့... ကျွန်မလည်း ဒါကို ဟိုတလောကမှ သိခဲ့ရတာပါ..."
"ကျွန်မ နားမထောင်ချင်တော့ဘူး!"
ပိုင်ယီယွဲ့က ထိုစကားကို အော်ပြောလိုက်သည်။ သူမက မုရုံချီချီမျက်နှာကို ကြောက်မက်ဖွယ်ရာစိုက်ကြည့်ကာ
"ကျွန်မ မျက်လုံးကန်းခဲ့လို့ သူငယ်ချင်းတယောက်ကိုမှားယွင်းဖွဲ့ခဲ့မိတယ်။ နောက်ဆို ရှင်က ကျွန်မရဲ့ သူငယ်ချင်းမဟုတ်တော့ဘူး! ကျွန်မလည်း ကျန့်ကောမင်းသမီးနဲ့ အဆက်အသွယ်လုပ်ဖို့ မထိုက်တန်ပါဘူး!"
ထိုစကားကို နောက်တွင် ချန်ခဲ့ပြီး ပိုင်ယီယွဲ့သည် နန်လင်းမင်းသားအိမ်တော်မှ ပြေးထွကသွားတော့သည်။
"ယီယွဲ့!!"
မုရုံချီချီက သူမနောက်ကို လိုက်ဖမ်းလိုသော်လည်း သူမ ဒီနေရာမှထွက်လာသောအခါ ပိုင်ယီယွဲ့၏ အရိပ်အယောင်ကို မတွေ့ရတော့ပေ။မုရုံချီချီက သူမကို အရမ်းစိုးရိမ်သွားသည်။ သူမက အနီးအနားတွင် ရူရီကို တွေ့သောအခါ သူ့အား ချက်ချင်း တားလိုက်သည်။
"ရူရီ... ကျွန်မကို ကူပြီး ပိုင်သခင်မေလေးကို ကာကွယ်ပေးပါအုံး! သူမ မိုက်မဲတဲ့အရာတခုခုကို လုပ်မိသွားမှာ ကျွန်မစိုးရိမ်တယ်"
ိပိုင်ယီယွဲ့၏ အခြေအနေကို နားထောင်ပြီးနောက် ရူရီက ခေါင်းညိတ်ကာ သူမအား ရှာရန် ထွက်ခွာသွားသည်။
"ပိုင်သခင်မလေးက ဘာကြောင့် ဒီလို ဖြစ်သွားရတယ်ဆိုတာ ရှင်သိလား?"
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက မုရုံချီချီနောက်တွင် ရောက်ရှိလာသည်။ သူမ၏ စိုးရိမ်နေသော မျက်နှာကို ကြည့်ရင်း သူက ရှင်းပြလိုက်သည်။
"ယီယွဲ့(လွမ်းဆွတ်သတိရပါသော ယွဲ့)... ယီယွဲ့. ပိုင်သခင်မလေးရဲ့ အဖေက သူမကို နာမည်ပေးတော့ သူ့နှလုံးသားထဲမှာ တခြားမိန်းမတယောက်ကို စဉ်းစားနေတာ။ အဲ့ဒီလူက မင်းအမေ မင်းသမီးမင်ယွဲ့ပဲ"
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်း ထိုသို့ ပြောပြီးနောက် မုရုံချီချီက နားလည်သွားသည်။ ဘုရားကျောင်း၏ ဆဌမအဆင့် စစ်ဆေးမှုတွင် သူမ ပြောဆိုခဲ့သော ထိုစကားများကို မုရုံချီချီက သတိရလာသည်။
"အဖေ... အမေက တကယ်ပဲ အဲ့ဒီမိန်းမရဲ့ အစားထိုးခံလား? ယီယွဲ့ ယီယွဲ့ အဖေက တကယ်ပဲ အဲ့ဒီမင်ယွဲ့ဆိုတဲ့ မိန်းမကို မမေ့နိုင်သေးတာလား? အဖေ... အမေက အဖေ့ကို နှစ်ပေါင်းများစွာစောင့်စားခဲ့တယ်။ အဖေက ဘာကြောင့် သူမကို အရမ်းရက်စက်ခဲ့တာလဲ? တကယ်ပဲ အဲ့ဒီမင်ယွဲ့ဆိုတဲ့ မိန်းမကို သမီး မုန်းတယ်... အမေ့အတွက် နှလုံးသားတွေ နာကျင်နေရတယ်"
ဒါဆို ဒါက ဒီလိုပေါ့! မုရုံချီချီသည် နောက်ဆုံးတွင် နားလည်သွားသည်။ ပိုင်ယီယွဲ့က သူမအား ကြည့်သောအခါ သူမမျက်လုံးများတွင် အမုန်းများ ပြည့်နေသည်မှာ အံ့သြစရာမရှိတော့ပေ။ သူမအမေ၏ မတရားခံရမှုအတွက် သူမ ငိုကြွေးကောင်း ငိုကြွေးနေလိမ့်မည်။
"ဒီကိစ္စက မင်းနဲ့ ဘာမှမဆိုင်ပါဘူး။ မင်းကိုယ်မင်း အပြစ်တင်မနေပါနဲ့! ပိုင်သခင်မလေးက နားလည်တတ်တဲ့သူပါ။ သူမ နားလည်လာပါလိမ့်မယ်"
မုရုံချီချီက ဒီသူငယ်ချင်းကို အရမ်းဂရုစိုက်တာ မြင်သောအခါ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက သူမဘေးတွင် နူးညံ့စွာ နှစ်သိမ့်ပေးလိုက်သည်။
ကျွန်မလည်း အဲ့ဒီလိုပဲ မျှော်လင့်ပါတယ်... မုရုံချီချီက သူမစိတ်ထဲက တွေးလိုက်သည်။ မုရုံချီချီကပိုင်ယီယွဲ့ကို သူမ၏ သူငယ်ချင်းအစစ်အမှန်ဟု သတ်မှတ်ထားသောကြောင့် သူမကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်ပေ။ သူမလည်း ဒီလိုမျိုး မိဘတွေ၏ အငြိုးအတေးတွေက သူမတို့ဆက်ဆံရေးကို ထိခိုက်လာတာမျိုး မဖြစ်ချင်ခဲ့ပေ။
ကံကောင်းစွာဖြင့် သူမကို ဂရုစိုက်ပေးနိုင်မည့် ရူရီလည်း ရှိနေသည်။ ဒီအချိန်တွင် ပိုင်ယီယွဲ့ ဘာမှဖြစ်မလာစေဖို့ကိုပဲ မျှော်လင့်ရသည်။ မုရုံချီချီက အနည်းငယ်စိတ်အေးသွားသလို ခံစားရသည်။ သူမက လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းအား ကြည့်ကာ
"ကျင်းဝမ်ရယ် ရှင်ရော ဘာကြောင့်ရောက်လာခဲ့တာလဲ?"
"ပန်ဝမ်ရဲ့ အသက်ကို ကယ်တင်ပေးခဲ့တဲ့အတွက် မင်းသမီးကို ကျေးဇူးတင်ဖို့ ပန်ဝမ် အထူးတလှယ်ရောက်လာရတာပါ"
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းစကားများက မရေမရာပင်။ မုရုံချီချီက နားမလည်နိုင်ပေ။ သူ့စကားများကို သူမနားမလည်နိုင်တာ မြင်သောအခါ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက သူမအား အစဖော်ပေးလိုက်သည်။
"ပန်ဝမ်အဖမ်းခံရမလို ဖြစ်တုန်းက မင်းသမီးပဲ ပန်ဝမ်ကို ကယ်ခဲ့တာလေ။ အဲ့အချိန်တုန်းက မင်းသမီးက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ တုရှန်းအာလို့ ပြောခဲ့တယ်လေ..."
"အိုး!"
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက အတိတ်ကို ပြန်ဖော်တာကို ကြားသောအခါ မုရုံချီချီက တခစ်ခစ်ရယ်မောလိုက်သည်။
"ဒါက သေးငယ်တဲ့ အားထုတ်မှုလေးပါ။ ဝမ်ရယ်အနေနဲ့ ဒါကို အာရုံစိုက်မနေသင့်ပါဘူး"
"မင်းသမီးစိတ်ထဲမှာ ဒါက အသေးအဖွဲကိစ္စလေး ဖြစ်နေပေမယ့် ပန်ဝမ်ကတော့ မင်းသမီးကို ပန်ဝမ်နှလုံးသားထဲ အမြဲထည့်ထားတာ"
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက ရှေ့ကို တိုးကာ မုရုံခီချီခန္ဓာကိုယ်မှ ထွက်ပေါ်လာသော ပန်းသီးစိမ်းရနံ့ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ သူ့နှလုံးသားက ရုတ်တရက်လှုပ်ရှားသွားသည်။ ကံကောင်းလို့ သူ သူမကို မလွဲချော်ခဲ့တာ။ ကံကောင်းလို့ သူအရှုံးမပေးခဲ့မိလို့! ကံကောင်းလို့ သူတို့မှာ အခွင့်အရေးတခုရှိနေသေးတာ!
"ဝမ်ရယ်က ကျွန်မကို ပြန်ပေးဆပ်ဖို့ ရည်ရွယ်နေတာလား?"
မုရုံချီချီက ဘေးဘက်ကို ခြေတလှမ်းရွေ့လိုက်သည်။ သူမက တခြားသူများ သူမနဲ့ အရမ်းနီးကပ်လာတာကို မကြိုက်ပေ... ဖုန်းချန်မှ လွဲ၍ပေါ့။
မုရုံချီချီ၏ 'ဆုတ်ခွာမှု'က လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းအား သူ့နှလုံးသားထဲကနေ ခါးသီးစွာ ရယ်မောမိစေသည်။ အရင်တုန်းက သူမကို သူ အလွန်ဆိုးဆိုးရွားရွား ဆန့်ကျင်ခဲ့တာကြောင့် ဖြစ်မည်။ ဒါ့ကြောင့် အခု သူမက သူကို အခွင့်အရေးနည်းနည်းလေးတောင် မပေးလိုတာပဲ ဖြစ်မည်။
"ကိုယ်ပါပဲ! ကိုယ်က မင်းသမီးကို ပြန်ပေးဆပ်ချင်နေတာပါ။ ကိုယ့်ရဲ့ကျေးဇူးတင်မှုကို ဘယ်လိုဖော်ပြရမှန်း မသိရုံပါပဲ"
"အရမ်းရိုးရှင်းပါတယ်။ ပထမအချက် ပန်ကုန်းက ငွေမက်တယ်! အရင်တုန်းက ဝမ်ရယ်က ပန်ကုန်းကို ရွှေပေးခဲ့တယ်။ ငါးသိန်းက ဝမ်ရယ်ကို ရှင့်ရဲ့ အဆင့်အတန်းနဲ့ မကိုက်ညီသေးဘူးလို့ ခံစားရရင် ရှင် ငွေကို ပိုပြီး ထပ်ပေါင်းထည့်ပေးလို့ ရပါတယ်။ ဒုတိယအချက် ပန်ကုန်း ပင်ပန်းနေလို့ အိပ်ချင်နေတယ်။ ဝမ်ရယ်ကို ပြန်သွားစေဖို့ ဒုက္ခပေးရတော့မှာပဲ! အိပ်ရေးပျက်ခဲ့တာတွေကို ပြန်ဖြည့်ဖို့ ပန်ကုန်း အိပ်ဖို့ လိုအပ်တယ်"
ထိုအချက်နှစ်ချက်က လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းပါးစပ်ကို လုံးဝပိတ်သွားစေသည်။ ကျေးဇူးကြွေးကို အသေးအသားဖြင့် ပြန်ပေးဆပ်ရန် သူက တွေးခဲ့သည်။ ဖုန်းချန်နှင့် မုရုံချီချီတို့မှာ အခွင့်အရေးမရှိဘူးဆိုကတည်းက သူက ဒီအခွင့်အရေးကို ယူပြီး မုရုံချီချီကို လက်ထပ်မည်ဟု တွေးခဲ့သည်။ တဘက်လူက တခုက ငွေ၊ နောက်တခုက ....(ဆဲရေးသံ) ဆိုပြီး လိုအပ်ချက်နှစ်ခု ရှိခဲ့လိမ့်မည်ဟု သူ ထင်မထားခဲ့ပေ။ ဒီမိန်းမက တကယ်ပဲ သူ့ကို မျက်နှာသာမပေးဘူးပဲ!
"ရှန်းအာ"
မုရုချီချီက ထွက်မလို့ ဟန်ပြင်လိုက်သောအခါ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက ရောက်လာပြီး မုရုံချီချီ၏ လက်ကောက်ဝတ်အား ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
"ရှန်းအာ... ကိုယ့်ကို အခွင်အရေးတကြိမ်လောက် ထပ်ပြီး ပေးနိုင်မလား? အစတုန်းက မင်းက ကိုယ်နဲ့ စေ့စပ်ခဲ့တာပဲလေ... အစက မင်းက ကိုယ့်ဝမ်ဖေး ဖြစ်ခဲ့ဖူးတာလေ"
"ကျွန်မကို လွှတ်ပါ!"
မုရုံချီချီက သူမလက်ကို ပြန်ဆွဲထုတ်ချင်နေသည်။ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းရဲ့ လက်တွေက လက်ထိပ်တွေလို မြဲမြံပြီး သူမအား ဒီနေရာတွင် တားဆီးထားမည်ဟု ထင်မထားခဲ့ပေ။
"မဟုတ်ဘူး!"
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက အံ့ကြိတ်ကာ မုရုံချီချီ၏ လှပသည့်မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်သည်။
"ပန်ဝမ် တခါက လွှတ်ပေးမိခဲ့လို့ အတိတ်က ပန်ဝမ်ရဲ့ အချစ်ကို တိုက်စားမိလုနီးပါး ဖြစ်ခဲ့တယ်။ အခု ပန်ဝမ် နောက်ဆုံးတော့ အခွင့်အရေးရလာပြီ။ ဒီတခါတော့ ပန်ဝမ် လုံးဝလွှတ်မပေးနိုင်ဘူး... လုံးဝ..."
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်း စကားပြောလို့မှ မဆုံးခင် အဖြူရောင်ပုံရိပ်တခုက သူ့ရှေ့မှာ ပေါ်လာသည်။ နောက်တခဏတွင် လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းသည် သူ့ဝမ်းဗိုက်အောက်ပိုင်းတွင် နာကျင်မှု ခံစားလိုက်ရသည်။ သူက ကန်ချက်တခုနှင့် အတူ လေထဲတွင် တန်းတန်းမတ်မတ်လွင့်ပျံသွားတော့သည်။ 'ဘုန်း'ဆိုသည့် အသံနှင့် အတူ သူက မြေပေါ်သို့ ကျသွားလေသည်။
"အစေခံတွေ... တံခါးတွေကို ပိတ်လိုက် ခွေးတွေ အပြင်ထွက်သွားအောင်..."
ဖုန်းချန်က မုရုံချီချီ၏ ခါးကို ကိုင်ကာ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းအား အေးစက်စွာ ကြည့်လိုက်သည်။ သူ နည်းနည်းလေးပဲ အရောက်နောက်ကျသွားတာပါ။ ဒီယင်ကောင်ကြီး ရောက်လာမယ်လို့ သူ ထင်မထားခဲ့ဘူး။ ဒီကောင် တကယ်ပဲ မုရုံချီချီရဲ့ လက်ကို ကိုင်ရဲတယ်! အဲ့ဒါ သူ့ဟာလေ! သူဟာကွ!
"အဟွတ် အဟွတ်!"
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက သူ့ဗိုက်အား ဆုပ်ကိုင်ကာ မြေပေါ်တွင် နာကျင်စွာ ကွေးနေသည်။ ဖုန်းချန်က အလွန် ရုတ်တရက် ရောက်လာလိမ့်မယ်လို့ သူ ထင်မထားခဲ့ပေ။ ဖုန်းချန်ရဲ့ ကန်ချက်ကလည်း ဒီလောက်အားပြင်းနေမယ်လို့ ထင်မထားခဲ့ပေ။ စူးစူးရှရှနာကျင်မှုတခုက သူ့ဗိုက်မှ ပေါ်လာသည်။ ထိုကန်ချက်မှာ တကယ်ပဲ ပြင်းထန်လှသည်။
အခု ဖုန်းချန်ပြောလိုက်သည့် 'တံခါးတွေကို ပိတ်လိုက် ခွေးတွေ ထွက်သွားအောင်'ဆိုတဲ့စကားက ဖုန်းချန်က သူ့ကို ဘယ်လိုယူဆလိုက်တာလဲ?
"ဝမ်ရယ် ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ထွက်သွားချင်လား ဒါမှမဟုတ် ကျွန်တော်တို့ကို ဝမ်ရယ်အတွက် လမ်းပြပေးစေလိုလား?
ဖုန်းချီက လူတစုကို ဦးဆောင်လာကာ သူတို့အားလုံးက လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းအား ဝိုင်းထားလိုက်သည်။ လူတိုင်းက လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းအား ဝိုင်းကြည့်နေကာ သူကသာ 'ငါထွက်မသွားဘူး'ဟု ပြောလိုက်ပါက သူတို့က သူ့အား ထူမကာ အပြစ်ကို ပစ်ထုတ်ကြမလိုပင်။
တိုင်းပြည်တပြည်၏ မင်းသားတပါးသာ အပြင်ကို ပစ်ထုတ်ခြင်း ခံလိုက်ရလျှင် ဘယ်လောက်တောင် ရှက်ဖွယ်ကောင်းလိမ့်မည်နည်း? လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက ကြိုးစားရုန်းကန်လိုက်ကာ သူ့ဘာသာသူ ထရပ်လိုက်သည်။
"ပန်ဝမ် ကိုယ့်ဘာသာပဲ ထွက်သွားမယ်!"
မင်းသားအိမ်တော်ကနေ သူ မထွက်ခွာခင် လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက မုရုံချီချီအား စိုက်ကြည့်ကာ
"ရှန်းအာ ကိုယ် အရှုံးမပေးနိုင်ဘူး! ကိုယ် လုံးဝ အရှုံးမပေးဘူး!"
"ထွက်သွား...!"
ဖုန်းချန်အသံတွင် ဒေါသများ သိသာစွာ ပါဝင်နေသည်။ သူ့အသံက လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းဆီသို့ ရောက်ကာ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းနားများကို စူးစူးရှရှ နာကျင်မှုတခုအား ခံစားရစေသည်။ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက သူ့နားများကို လျင်မြန်စွာ ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ သူ ဝမ်းနည်းနေရင် ဘယ်လိုပုံစံဖြစ်မည်မှာ အခု သူ ဝမ်းနည်းနေသည့် ပုံစံပင်။
"ဘန်း..."
လုံဇယ်ကျင့်ထျန်း အသက်တချက် မရှုရသေးခင် တံခါးက ဘန်းခနဲ့ ပိတ်သွားသည်။ သေချာလုံအောင် ပိတ်လိုက်သောကြောင့် မုရုံချီချီမျက်နှာကိုပင် မမြင်ရတော့ပေ။
ကိုယ်အရှုံးမပေးနိုင်ဘူး! မင်းက ကိုယ့်အပိုင်ပဲ! ကိုယ် အရှုံးမပေးနိုင်ဘူး! လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက လက်သီးကို ဆုပ်ကာ အမျက်ချောင်းချောင်းဖြင့် လှည့်ထွက်လိုက်သည်။ သူက အနီရောင်တံခါးဝကို နောက်တကြိမ် လှည့်ကြည့်လိုက်ပြန်သည်။ မုရုံချီချီက သူ မျက်စိကျနေတဲ့ သူ့သတို့သမီးပဲ! သူ အရှုံးမပေးနိုင်ဘူး! သူ ဘယ်တော့မှ အရှုံးမပေးနိုင်ဘူး!
တင်းစုံအဆောက်အဦးတွင် ဖုန်းချန်က ရှာလကာရှည်များနှင့် ပြည့်နေသည်။ သူက မုရုံချီချီနားရွက်ကို ဒေါသဖြစ်နေတဲ့ တိရစ္ဆာန်လေးတကောင်လို ကိုက်လိုက်ကာ သူ့ရင်ထဲက မကျေနပ်မှုတွေကို ဖောက်ခွဲလိုက်သည်။
"ဝမ်ရယ် ... တကယ်ပဲ ကျွန်မတို့ကြားမှာ ဘာမှ မရှိပါဘူးဆို! ရှင် ကျွန်မကို ယုံကြည်ရမယ်!"
သူမနားမှ နွေးထွေးမှုက မုရုံချီချီခန္ဓာကိုယ်တခုလုံး ယားယံသလို ခံစားလာရစေသည်။ သူမက သူ့ကိုက်ခဲမှုကို လျင်မြန်စွာ ရှောင်တိမ်းလိုက်သည်။
"ဟွန့်! မင်း သူ့ကို ဝမ်ရယ်လို့ ခေါ်တယ်။ မင်း ကိုယ့်ကိုလည်း ဝမ်ရယ်လို့ ခေါ်တယ်။ ဘယ်ဝမ်ရယ်ဆိုတာက ကိုယ့်ကို ခေါ်နေမှန်းတောင် ကိုယ် မသိတော့ဘူး!"
ဖုန်းချန်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို တဖက်ပေါ် တဖက် ထပ်တင်ပြီး ပိုက်ထားကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဖြင့် နှုတ်ခမ်းဆူထားလိုက်သည်။ မူလက ကြည်လင်ပြီး ဖောက်ထွင်းမြင်ရမတတ် ရှင်းသန့်သည့် မျက်နှာမှာ အခုခါ ဒေါသကြောင့် ပန်းသီးတလုံးလို ရဲရဲနီနေပုံက လူတွေကို မနမ်းဘဲ မနေနိုင်အောင် ဖြစ်စေသည်။
ပြီးတော့ ရက်ရက်စက်စက်လှပသော မျက်လုံးတစုံထဲတွင် မီးများဖြင့် ပြည့်နေသည်။ သူ့ချင်းချင်း၏ ဘေးနားတွင် ယင်ကောင်များစွာ ရှိနေသည်။ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းဟုခေါ်သော ယင်ကောင်ကြီးမှာ မင်းသားအိမ်တော်ထိအောင် သူမကို လာဖမ်းပြီး သူမလက်ကိုတောင် ဆုပ်ကိုင်ထားသေးသည်။ သူ ဒေါသမဖြစ်ဘဲ ဘယ်လိုလုပ်နေနိုင်မှာလဲ?
ဖုန်းချန်သည် ဝင့်ကြွားပြီး ချစ်စရာကောင်းသည်။ မုရုံချီချီသည် ဖုန်းချန်အနားသို့ သွားကာ သူ့အား အနမ်းဖွဖွတခု ပေးလိုက်သည်။
"ဒါဆို ရှင့်ကို ကျွန်မက ဘယ်လိုနာမည်မျိုး ခေါ်ရင်ကောင်းမလဲ? ရှင် ဘာကို ကြိုက်လဲ? ဥပမာ ချန် ချန်ချန် ချန်ချန်လေး အချစ်လား အချစ်လေး ကလေးလေး.."
မုရုံချီချီက နာမည်ပြောင်တွေကို တသီတတန်းကြီး ရွတ်ပြသွားပြီးနောက်မှာ ဖုန်းချန်မျက်နှာက အနည်းငယ် ပိုမိုကောင်းမွန်လာတော့သည်။
"ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် လူကြိုက်များတဲ့ ချစ်စနိုးနာမည်တွေကို ကိုယ် မလိုချင်ပါဘူး! ကိုယ့်ကို ခေါ်တာလား လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းကို ခေါ်တာလား ကိုယ်မှ မသိနိုင်တာ!"
ထိုသို့ ပြောရင်းဖြင့် ဖုန်းချန်သည် လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းကိစ္စအား အမှန်တကယ် ဒေါသဖြစ်နေတာကို မုရုံချီချီအား သိစေလိုက်သည်။ ဒီယောကျ်ားက သူ သဝန်တိုတဲ့အချိန် သူ့ဒေါသက တော်တော်ဆိုးတယ်ဆိုတာ သူမ ထင်မထားခဲ့ပေ။ သို့ပေမယ့် သဝန်တိုတယ်ဆိုတာကလည်း သူမကို ဂရုစိုက်လို့ပဲ မဟုတ်ဘူးလား? ဒါက ပျော်ရမယ့် အရာပဲလေ! ယောကျ်ားတယောက်က သင့်ကို ဂရုမစိုက်တော့ဘူးဆိုရင် သင်ဘာပဲဖြစ်နေပါစေ နောက်ဆုံး သင် ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားတယ်ဆိုရင်တောင် သူက အာရုံထဲ ရှိမှာမဟုတ်ပေ။
"ကျွန်မတို့ သူ့ကို သတ်လိုက်ရင်ရော ဘယ်လိုလဲ?"
ဖုန်းချန်က မုရုံချီချီအဆိုပြုချက်ကို လက်ခုပ်တီးလိုက်သည်။
"ကောင်းသားပဲ! မိုယုက အကောင်းဆုံးလုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးဂိုဏ်းလို့ ကိုယ်ကြားဖူးတယ်။ ချင်းချင်း... လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းကို သတ်ဖို့ မိုယုက လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်သူတွေကို ကိုယ်တို့ ဘာလို့ မမေးဘဲ နေရမှာလဲ? မင်းရော ဘယ်လိုထင်လဲ?"
ဖုန်းချန်က မိုယုအကြောင်းအား ထည့်ပြောလိုက်သောအခါ မုရုံချီချီက မျက်လုံးတွေ ရှုံ့တွသွားသည်။ ဖုန်းချန် ဘာတွေ ကြားခဲ့တာလဲ? သူမက တုရှန်းအာဆိုတာရော သူ သိသွားပြီလား? သူမက ကောလဟလတွေက မြွေလို လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်ရေးသမားဆိုတာ သူသိသွားရင် သူ ဘယ်လိုထင်သွားမလဲ?
"မေ့လိုက်တော့ သူ့ကို မသတ်တော့ဘူး! ပြီးတော့ သူက ပေကျိုးမှာပဲ ရှိနေသေးတယ်! သူသာ တခုခု ဖြစ်ရင် ရှီးချီက ပေကျိုးကို ဒုက္ခပေးလိမ့်မယ်!"
မုရုံချီချီ ဘာမှမပြောရသေးခင် ဖုန်းချန်က သူ့အမင်ကို ပြောင်းလိုက်ကာ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းဘဝအား အကောင်းပကတိအတိုင်း ရှိစေရန် ကြင်နာပေးလိုက်သည်။
ဖုန်းချန် ဘာကြောင့် ရုတ်တရက် အတွေးပြောင်းသွားကြောင်းကို မုရုံချီချီက စဉ်းစားကြည့်နေဆဲတွင် ဖုန်းချန်မေးစေ့က သူမနဖူးပေါ် ရောက်ရှိလာသည်။
"ချင်းချင်း မင်းနှလုံးသားထဲမှာ ကိုယ်တယောက်တည်းပဲ ရှိနေရမယ်နော် အဲ့ဒါ မင်းသိလား? မင်းက တခြားတယောက်နဲ့ ချစ်နေတယ်လို့ တွေးမိရင်တောင် ကိုယ့်နှလုံးသားကို ဓားတလက်နဲ့ လှီးနေသလို ကိုယ် နာကျင်ခံစားရတယ်။ ချင်းချင်း... မင်းက ကိုယ့်ဘဝရဲ့ အစိတ်အပိုင်း တခု ဖြစ်နှင့်နေပြီးပြီ။ မင်းလေးကိုသာ ဆုံးရှုံးရရင် ကိုယ်... ဘာလုပ်ရမှန်းတောင် သိမှာမဟုတ်တော့ဘူး..."
ထိုအကြင်နာစကားများမှာ မုရုံချျီချီ ပြောလိုခဲ့သည့် စကားများ ဖြစ်သော်လည်း မထင်မှတ်ဘဲ ဖုန်းချန်က အရင်ပြောလာသည်။
"ချန် ကျွန်မ တခြားဘယ်သူနဲမှ ချစ်လာမှာမဟုတ်ဘူး... ဘာလို့လည်းဆိုတော့ ကျွန်မ နှလုံးသားထဲမှာ ရှင်တယောက်တည်းနဲ့ ပြည့်နှင့်နေပြီး တခြားဘယ်သူမှ မဝင်နိုင်တော့ဘူး"
ဒီအချက်မှာ မုရုံချီချီသည် သူမစိတ်ရင်းကို ဖော်ပြဖို့အတွက် ဒီစကားတွေကို သုံးနှုန်းရုံသာ ရှိတော့သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ အရည်ရွှန်းလဲ့ပြီး ခံစားချက်များပြည့်နေသည့် မျက်လုံးများထဲမှ ခိုင်မာမှုသည် ဖုန်းချန်၏ ပူပင်နေသော စိတ်အား တဖြည်းဖြည်းချင်း တည်ငြိမ်လာစေသည်။
"ဒါဆိုလည်း... ကောင်းပြီလေ!"
ဖုန်းချန်က သူ့မျက်လုံးအား မှိတ်လိုက်ကာ မုရုံချီချီနဖူးအား နမ်းလိုက်သည်။
ထိုနေ့လည်ခင်းတွင် ဖုန်းချန်က နလန်ရှင်းအား စာကြည့်ဆောင်သို့ ဆင့်ခေါ်လိုက်သည်။
"သွား... သွားပြီး ဝမ်ဖေးရဲ့ သရုပ်မှန်ကို စုံစမ်းကြည့်ချည်"
နလန်ရှင်း ဝင်လာလာချင်း ဖုန်းချန်က သူ့ကို စာရွက်အပိုင်းအစတခု ပစ်ပေးလိုက်သည်။ အကြောင်းအရာများကို ဖတ်ရှုပြီးနောက် နလန်ရှင်းက မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ
"ဝမ်ရယ်... ဝမ်ရယ် ပြောချင်တာက ဝမ်ဖေးက မိုယုရဲ့ တုရှန်းအာဆိုတာလား?"
"အရင်ဆုံး လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းကို သွားစုံစမ်းချည်! သူက လုပ်ကြံသတ်ဖြတ်မှုတခုကနေ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်ခဲ့တယ်။ သူ့ကို ဘယ်သူက ကယ်ခဲ့တာလဲ? အဲ့ဒါက တုရှန်းအာဆိုရင် ဝမ်ဖေးက တုရှန်းအာပဲ!"
ထိုနေ့က သူဘာကြားခဲ့လဲဆိုတာ ပြန်စဉ်းစားမိသည့်တခဏ ဖုန်းချန်နှလုံးသားက မလွယ်ကူသလို ခံစားရသည်။
မုရုံချီချီသာ တုရှန်းအာဆိုရင် ဘာကြောင့် ကွမ်းဟွာသခင်လေးက မုရုံချီချီအပေါ် အချိန်တိုင်း ရွှေထောင်ပေါင်းများစွာ လောင်းကြေးထပ်ရတယ်ဆိုတာ ရှင်းလင်းနိုင်တော့မည်။
သိုင်းလောကမှာ ထွက်ပေါ်နေသော ကောလဟလတွေအရဆိုရင် ကွမ်းဟွာသခင်လေးနှင့် တုရှန်းအာတို့က စုံတွဲတွေ ဖြစ်ကြသည်။ မုရုံချီချီသာ တုရှန်းအာဆိုရင် ကွမ်းဟွာသခင်လေးကရော ဘယ်သူလဲ? သူတို့သာ ချစ်သူတွေ ဖြစ်နေရင် သူ ဘာလုပ်သင့်လဲ?
ဖုန်းချန်က ဆက်တောင် မတွေးရဲတော့။ မုရုံချီချီက တုရှန်းအာဆိုတာ သူကြားပြီးကတည်းက သူ့နှလုံးသားက မတည်ငြိမ်နိုင်တော့ပေ။
ဖုန်းချန်နှလုံးသားထဲတွင် မုရုံချီချီက တုရှန်းအာ ဖြစ်နိုင်ချေမှာ အလွန်များသည်။ တုရှန်းအာက အဆိပ်ကို အသုံးပြုရာတွင် အလွန်တော်သည်။ မုရုံချီချီက လျန်သခင်လေး ဖြစ်နေတော့ လူကို ကုသနိုင်သလို လူလည်း သတ်နိုင်သည်။ ဆေးပညာတွင် အထူးကျွမ်းကျင်သူက အဆိပ်တွင်လည်း အထူးကျွမ်းကျင်သည်... ဒါက ပေဟဠိဆက်သလို လိုက်ဖက်သည်။ ထို့ပြင် တုရှန်းအာက နတ်သမီးတပါးလို လှပသည်... ထို့ကြောင့် သူမက ရှန်းဆိုသော နာမည်ရလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ မုရုံချီချီ၏ သူမတူသော ရုပ်ရည်ကို ရှန်းဟုသော စကားလုံးဖြင့် ဖော်ပြရန် ထိုက်တန်သည်။
*** တု => အဆိပ်၊ ရှန်း => နတ်သမီး နတ်သား/ မသေမျိုး/ နတ်ဘုရား၊ အာ => ချစ်စနိုး အသုံးအနှုန်း***
မုရုံချီချီ၏ သရုပ်မှန်ကို တုရှန်းအာ ဟုသာ သတ်မှတ်လျှင် သူ့မှာ သန်မာတဲ့ အချစ်ပြိုင်ဘက် ကွမ်းဟွာသခင်လေးပါ ရှိသွားတယ်လို့ ဆိုလိုတာ မဟုတ်ပေဘူးလား?
ဖူရှန့်မန်၏ အလုပ်လုပ်နိုင်စွမ်းသည် အလွန်မြင့်မားသည်။ ထိုညတွင် နလန်ရှင်းက အဖြေနှင့်အတူ ပြန်လာသည်။ လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းကို ကယ်တင်ခဲ့သည့်တယောက်မှာ တုရှန်းအာ ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် တုရှန်းအာကြောင့် လုံဇယ်ကျင့်ထျန်းက မုရုံချီချီနှင့် စေ့စပ်ထားတာကို ဖျက်သိမ်းခဲ့ပြီး လမ်းခွဲခဲ့သည်။ အဲ့ဒီအရူးက မုရုံချီချီဆိုတာ တုရှန်းအာမှန်း မသိခဲ့ဘူး! အခု သူ ရှာတွေ့သွားမှ သူက ဒါကို နောင်တရနေသည်။ ဒါ့ကြောင့် သူက မုရုံချီချီကို လာရှာပြီး သူတို့ရဲ့ ကံကြမ္မာကို ပြန်ဆက်ချင်ခဲ့သည်။
"ဝမ်ရယ် ကျွန်တော်တို့ ဘာဆက်လုပ်သင့်လဲ?"
ဖုန်းချန်၏ မျက်နှာ ဖြူရာမှ မည်းလာ၊ မည်းရာမှ ဖြူလာတာကို ကြည့်ရင်း နလန်ရှင်းလည်း အနည်းငယ် တုန်လှုပ်လာမိသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့်ဆိုလျှင် ဒီလိုအမူအရာမျိုး ဖြစ်ပါက သူ့သခင်၏ စိတ်အခြေအနေမှာ အလွန်ဆိုးရွားနေပြီး တယောက်ယောက် သေရတော့မည်ဆိုတာကို ညွှန်ပြနေသေည်။ ကံမကောင်းသည့်သူက ဘယ်သူလဲဆိုတာတော့ သူလည်း မသိပေ။
"ကွမ်းဟွာသခင်လေးရဲ့ ကြွယ့်စီဖန့်နဲ ထုံပေါင်ကျိုက်ကို ချိတ်ပိတ်လိုက်!
ဖုန်းချန်က အံကြိတ်ရင်း ထိုအမိန့်ကို ပေးလိုက်သည်။ မင်း ဘယ်သူလဲဆိုတာ ငါ ဂရုမစိုက်ဘူး! မင်းက ငါနဲ့ ပြိုင်ပြီး ချီချီကို လုချင်တယ်ဆိုကတည်းက မင်း ဒီလောကကြီးကို ရောက်လာရတာ နောင်တရအောင် ငါ လုပ်ပြမယ်!
TN# မုရုံချီချီရဲ့ identity တခုတော့ ထပ်ပေါ်သွားပါပြီ! နောက် identity တခု ထပ်ပေါ်လာရင်တော့ ခွေးစာစားဖို့ ပြင်ထားကြပါ။ ကိုယ်လည်း အတတ်နိုင်ဆုံးတော့ အချိန်ရသလောက် ပြန်ပေးနေပါတယ်။ Paid gp လုံးဝမရှိပါ။ book 1 book 2 တပိုင်းစီ ပြီးတာနဲ့ တင်ပေးမှာပါ။ မန့်တွေကို rp မပြန်ဖြစ်ပေမယ့် အကုန်လုံးကို ဖတ်ဖြစ်ပါတယ်။ Thank you all!