ခိုင္မာေႏွာင္ႀကိဳး အပိုင္း ၁၂
"အမသီတာ"
"ေဟ။ဘာလဲ ကိုဧည့္သည္။"
"ကြၽန္ေတာ္ တခုေလာက္ ေမးခ်င္လို႔ပါ။"
"ေအး...ေမးေလ။ဘာေမးမလို႔လဲ။"
"အမသီတာ ကိုင္တဲ့ ဖုန္းကေလ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ေပးရလဲဟင္။"
"ငါ့ဖုန္းကလား...."
အမသီတာ က သူ၏ နံေဘးတြင္ ခ်ထားေသာ သူ၏ ဖုန္းကို ယူၾကည့္ကာ ေျပာေလသည္။ဖုန္းကိုလည္း လွည့္ပတ္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။
"ငါဝယ္တုန္းကေတာ့ သုံးသိန္းေက်ာ္ ေပးရတာပဲ။"
"သုံးသိန္းထက္ ေဈးနိမ့္တဲ့ ဖုန္းေကာ မရွိဘူးလား အမသီတာ။"
"ရွိတာေပါ့ဟ။ဖုန္းက သူ႔အမ်ိဳးအစားလိုက္ေပၚ မူတည္ၿပီး ေဈးႏႈန္းကြာသြားတာေပါ့။ဖုန္း အေၾကာင္းေမးၿပီး နင္က ဘာလုပ္မလို႔လဲ။"
"လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္လို႔ပါ။"
"လက္ေဆာင္...။ဘယ္သူ႔ကို ေပးမလို႔လဲ။"
"ဟို...ေ႐ႊရင္ေအး လက္ေဆာင္ ေပးခ်င္လို႔ပါ။"
"ဪ.....ေကာင္းသားပဲ။ကိုဧည့္သည္ က ဘယ္ေလာက္တန္ေပးခ်င္လို႔လဲ။"
"ကြၽန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံအမ်ားႀကီးေတာ့ မရွိပါဘူး။"
"နင့္မွာ ဘယ္ေလာက္ရွိလို႔လဲ။"
"အခုေလာေလာဆယ္ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ရွစ္ေသာင္းေလာက္ေတာ့ ရွိတယ္ အမသီတာ။အပ္ထည္ေတြ လက္ခံထားတာေတာ့ ရွိတယ္။အဲ့တာကလည္း ပိုက္ဆံ ရဦးမွာပါ။ "
"အင္း...ဖုန္းကလည္း သုံးသိန္းေလာက္မွ ေကာင္းတာ။တကယ္လို႔ ေ႐ႊရင္ေအး နင္ လက္ေဆာင္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ထိ နင့္ပိုက္ဆံ မျပည့္ေသးရင္လည္း လိုတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါစိုက္ေပးပါ့မယ္။"
"ဟာ..တကယ္လား။အမသီတာ ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းသာလိုက္တာ။ကြၽန္ေတာ္ ပိုက္ဆံရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ဆပ္မွာပါ။ေ႐ႊရင္ေအး ကို ဖုန္းေကာင္းေကာင္းေလး တလုံးေလာက္ ေပးကိုင္ခ်င္လို႔ပါ။သူလည္း လူငယ္ဆိုေတာ့ ကိုင္ခ်င္ရွာမွာ။"
ပိုက္ဆံစိုက္ေပးမယ္ ေျပာလို႔ ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေက်နပ္အၿပဳံးေလး ေပ်ာ္႐ႊင္မိေပမယ့္ စိတ္မေကာင္းစရာ စကားေတြကို ရပ္ကြက္အတြင္းမွာ ၾကားထားျပန္ေတာ့ ကိုဧည့္သည္ကို ၾကည့္ရင္း အမသီတာ တေယာက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိေလသည္။မနက္က ေဈးထဲကို သြားေတာ့ ေဈးသည္ေတြဆီမွ ....
"ေ႐ႊရင္ေအးနဲ႔ကိုဧည့္သည္ က ခ်စ္ႀကိဳက္ေနၾကတာတဲ့။ေဆးခန္းလာတာမ်ား တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လက္တြဲေတာင္ မျဖဳတ္ၾကဘူးတဲ့။တအိမ္တည္းေနၿပီး ေယာက္်ားေလးခ်င္း ႀကိဳက္ေနၾကတာ အံ့ပါေလေရာ။ငါေတာ့ ၾကားၾကားခ်င္း ယုံေတာင္မယုံႏိုင္ဘူး။"
"မဟုတ္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔ အမတို႔ရယ္။ကေလးေတြက ခင္မင္ၾကတာပါ။ကိုဧည့္သည္ က ေ႐ႊရင္ေအး အိမ္မွာ ေနရေတာ့ ေ႐ႊရင္ေအး က ဂ႐ုစိုက္တဲ့ သေဘာပါ။သူ႔မွာလည္း အကို မရွိေတာ့ အကို တေယာက္လို ဂ႐ုစိုက္တဲ့ သေဘာမ်ိဳးပါ။တမ်ိဳးမထင္ၾကပါနဲ႔ အမတို႔ရယ္။"
"မသီတာ ကသာ တမ်ိဳးမထင္နဲ႔ေျပာေန။ေ႐ႊရင္ေအးနဲ႔ကိုဧည့္သည္ရဲ႕ သတင္းကေတာ့ တေဈးလုံးကို ပ်ံ႕ေနေရာပဲ။"
" အမတို႔က အဲ့သတင္းကို ဘယ္ကၾကားလာတာလဲ။"
"ငါတို႔ကို ဝက္သားဆိုင္က ေျပာလိုက္တာ။"
ဝက္သားဆိုင္ က ထိုသတင္းကို ဘယ္ကၾကားလဲ သိခ်င္ေသာေၾကာင့္ ဝက္သားဆိုင္ ကို သြားေမးေတာ့ ပဲပင္ေပါက္ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မွ သိရသည္ဟု ေျပာေလသည္။ပဲပင္ေပါက္ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္က ေျပာတာကေတာ့ ကုန္စုံဆိုင္မွ ဟု သိရေလသည္။အရင္းအျမစ္ကို စုံစမ္းရင္း တေဈးလုံးႏွံ႔သြားကာ ေနာက္ဆုံး လမ္းထိပ္ဆိုင္ကို ေရာက္သြားေတာ့မွ ဘယ္က စကားထြက္လာသလဲ ဆိုတာ စုံစမ္းမိသည္။ပထမကေတာ့ စုံစမ္းရင္း အရင္းအျမစ္ကို သိရင္ မဟုတ္ေၾကာင္းေျပာရင္း ရန္ေတြ႕မလို႔ပါပဲ။ဒါေပမဲ့ စကားက ကားလာမည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း မထိခိုက္ေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ၿငိမ္ေနလိုက္သည္။မဟုတ္မမွန္ သတင္းေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေပမယ့္ ကိုဧည့္သည္ ကိုေတာ့ မေျပာျဖစ္ေပ။ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မည္ စိုးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။မနက္တိုင္း ေဈးသြားေသာ ေ႐ႊရင္ေအး ကေတာ့ ထိုသတင္းကို မၾကားဘဲ မေန။ၾကားၿပီးေလာက္ၿပီေပါ့။ကိုဧည့္သည္ ကိုလည္း ေျပာျပထားပုံမရလို႔ ကိုဧည့္သည္ ဘာမွသိပုံ မေပၚပါ။ကိုဧည့္သည္ တေယာက္ကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျပာေနသည့္ စကားေတြကို မသိဘဲ ေ႐ႊရင္ေအးကို လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးဖို႔သာ စိတ္အားထက္သန္ ေနပါသည္။ဒီကေလးႏွစ္ေယာက္၏ သံေယာဇဥ္ဟာ အမ်ားအထင္အျမင္လြဲေလာက္ေအာင္ နက္ရႈိင္းလြန္းသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ ျငင္းမရေပ။ကိုဧည့္သည္ ကလည္း ေ႐ႊရင္ေအးတို႔ ညီအကိုေတြကို သံေယာဇဥ္ သိပ္ထားလြန္းသည္။သူရွာလို႔ ရသည့္ ေငြေၾကးႏွင့္ ငယ္ေလးက ၾကက္သားေၾကာ္ စားခ်င္သည္ဟု ေျပာတာကို သူမေရာက္ဖူးသည့္ အရပ္ကို သြားၿပီး ၾကက္ေၾကာ္ ဝယ္ေကြၽးသူပါ။သူတို႔ သံေယာဇဥ္ဟာ ေသးငယ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။
ကိုဧည့္သည္ ဆိုတာကလည္း ယာဥ္မေတာ္တဆမႈေၾကာင့္ သူ၏အတိတ္ကို သတိမရဘဲ ေမ့ေနသူ၊ ေ႐ႊရင္ေအး ကလည္း လူသာ ငယ္တာ တဖက္သားကို သနားၾကင္နာတတ္ ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္သူ။ဘယ္မွာ ေနမွန္းမသိသည့္ အတိတ္ေမ့သူ ကိုဧည့္သည္ကို စတင္ကယ္လာတဲ့သူ ေ႐ႊရင္ေအး သည္ သူကယ္တင္ခဲ့သူကို အဆုံးထိတာဝန္ယူမည့္သူလည္း ျဖစ္သည္။သူလုပ္ေပးႏိုင္တာ အကုန္လုပ္ေပးသည္။ကိုဧည့္သည္ ဘာလိုလည္း ျဖည့္ဆည္းေပးသည္။ေ႐ႊရင္ေအးမွာ ညီေတြပဲ ရွိၿပီး အကိုမရွိေသာေၾကာင့္ ကိုဧည့္သည္ ကို အကိုတေယာက္ကဲ့သို႔ ဂ႐ုစိုက္ေပးေနျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ဒါကို ပတ္ဝန္းက်င္ အျမင္မွာ အထင္လြဲစရာ ျဖစ္လာတာပဲ ျဖစ္သည္။ေသြးမေတာ္၊သားမစပ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္၏ သံေယာဇဥ္ကို အသိဆုံးပဲ မဟုတ္လား။
"အမသီတာ..အမသီတာ.... ကြၽန္ေတာ္ဒီလို ညႇပ္တာ မွန္လားခင္ဗ်။"
"ေဟ...ေအး..ေအး ။"
အေတြးေတြက အေတာ္လြန္သြားတာ ကိုဧည့္သည္ သူ႔ကို ေခၚမွပဲ မသီတာ လည္း အသိဝင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ညႇပ္တာ မွန္လားဟင္ ။"
"ေအး..မွန္တယ္။"
ကိုဧည့္သည္ ပိတ္စညႇပ္ေနတာကို စစ္ေဆး ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
"ကိုဧည့္သည္.."
"ခင္ဗ်ာ"
အက်ႌညႇပ္ေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္ရင္း ထူးေလသည္။
"နင့္ကို ေ႐ႊရင္ေအး ဘာမွမေျပာဘူးလား။"
"ဘာအေၾကာင္းကို မေျပာတာလဲ အမသီတာ။"
"ဪ...တခုခုေပါ့ဟာ။အရင္က မေျပာဖူးတဲ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း စကားေတြေပါ့ဟာ။"
"ထူးထူးဆန္းဆန္း စကား...။ဟင့္အင္း...မေျပာဘူး အမသီတာ။ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္။ဘာျဖစ္လို႔လဲ။ေ႐ႊရင္ေအး မွာ ဘာမ်ားျပႆနာ ျဖစ္လို႔လဲ အမသီတာ။"
ကိုဧည့္သည္ သည္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ စိုးရိမ္တႀကီးႏွင့္ ေမးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ေ႐ႊရင္ေအး တခုခု ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္ေနပုံရသည္။အခုကိစၥက ေ႐ႊရင္ေအး တေယာက္တည္း ကိစၥ မဟုတ္ဘဲ ကိုဧည့္သည္ပါ ပါဝင္ေနသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ မသိရွာေပ။ဘာမွမသိေသးဘဲ ေ႐ႊရင္ေအး ကို အစိုးရိမ္ႀကီးေနသူ ကိုဧည့္သည္ ကို မသီတာ တေယာက္ သနားေနမိၿပီး သက္ျပင္းသာ အခါခါ ခ်ေနမိပါေတာ့သည္။
အမသီတာ ဆီမွ အိမ္ျပန္လမ္း တေလွ်ာက္ တေယာက္တည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ဒီေန႔ ဇင္ သည္ သူ႔ကို အမသီတာ အိမ္သို႔ လာမႀကိဳေပ။လာႀကိဳမည့္ အခ်ိန္ေရာက္တာေတာင္ လာမႀကိဳေသာေၾကာင့္ ေနာက္က်မည္စိုး၍ တေယာက္တည္း ျပန္လာလိုက္သည္။ကိုသား ကလည္း အလုပ္မ်ားေနေသာေၾကာင့္ သူ႔ကို လိုက္မပို႔ေပးႏိုင္ေပ။လမ္းမီးတိုင္ေတြ အျပည့္ရွိေပမယ့္ လူသြားလူလာ အနည္းငယ္ လူရွင္းေသာ လမ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ သြားရျခင္း ျဖစ္သည္။
"ေဟ့...ေဟ့..ညီေလး။"
ေနာက္ဘက္မွ ေခၚသံကို ၾကားေသာေၾကာင့္ ေျခလွမ္းကို ပိုမိုျမန္ေအာင္ လွမ္းလိုက္ေလသည္။
"ေဟ့...ေ႐ႊရင္ေအး အိမ္က ေကာင္ေလး။"
ေ႐ႊရင္ေအး ဆိုေသာ နာမည္ ၾကားသည္ႏွင့္ သူ၏ ေျခလွမ္းမ်ား ရပ္တန႔္လိုက္သည္။ဇင့္ အသိ ထင္ပါသည္။ထိုလူ သူ႔ကို မွီလာၿပီး အေမာတႀကီးႏွင့္ သူ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ေလသည္။
"မင္းကလဲကြာ..ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အေလာတႀကီး လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာလဲ။"
သူ႔ကို လွမ္းေခၚသူကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ တခါမွ မသိေသာ သူပင္ ျဖစ္ေလသည္။
"ဟို....ဘယ္သူလဲခင္ဗ်။"
"မင္းက ေ႐ႊရင္ေအး အိမ္မွာ ကပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလး မဟုတ္လား။"
ဒီလူ႔ စစေတြ႕ခ်င္း မသိတဲ့သူ တေယာက္ကို ေျပာသည့္ စကားက ဘယ္လိုႀကီးလဲ။သူ႔ကို ကပ္ေနတဲ့လူတဲ့။အတိတ္ကို သတိမရလို႔ ဇင့္ အိမ္မွာ ေခတၱနားခိုေနတာပါ။သတိရခ်ိန္ဆို ျပန္မွာပါ။
"ဘာကိစၥ ရွိလို႔လဲခင္ဗ်။ေ႐ႊရင္ေအး သူငယ္ခ်င္း ဆိုရင္ ေ႐ႊရင္ေအး အိမ္မွာ ရွိပါတယ္။"
"အင္း...မင္းက ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလးပါလား။အသားအရည္ေလးကလည္း ႏူးညံ့မယ့္ပုံစံပဲ။အင္း..မ်က္ဝန္းေလးကလွ၊ အရပ္ကလည္း ရွည္သား။ႏႈတ္ခမ္းသားကလည္း အိေနမွာပဲေနာ္။မင္း အေတာ္ေခ်ာတဲ့သူပါလား။"
သူ႔တကိုယ္လုံးကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး ၿခဳံၾကည့္ကာ ႐ုတ္တရက္ ထေျပာျခင္းျဖစ္သည္။သူ႔မွာ ၾကက္သီးေမႊးညႇင္းေတြ ထၿပီး လန႔္သြားသည္။သူ႔ကို လက္လွမ္းကိုင္မလို လုပ္ေနသူေၾကာင့္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ေနာက္သို႔ ဆုပ္လိုက္သည္။သူဆုပ္သည့္ ေျခလွမ္းတိုင္းကို ထိုလူ႔ေျခလွမ္းေတြ လိုက္လာသည္။ေယာက်္ားေလးေတြလည္း မုဒိန္းက်င့္ခံရႏိုင္တာပဲ ဆိုေသာ ဇင္ ေျပာသည့္ စကားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ရင္း ေၾကာက္စိတ္ပါဝင္လာသည္။သူ႔ကို လမ္းေပၚမွာ မုဒိန္းမ်ားက်င့္ေတာ့မလား။သူ ေၾကာက္ေၾကာက္ႏွင့္ အျမန္သြားရေလသည္။
"ဟာ..ေနာက္ဘက္ ေကာက္ေၾကာင္းေလးကလည္း တကယ္လွတာပါလား။ဒါ့ေၾကာင့္ ေ႐ႊရင္ေအး က မင္းကို ႀကိဳက္တာကိုး။"
ေနာက္ဘက္မွ စကားေၾကာင့္ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ရပ္ၿပီး ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။
"ဘာစကားေျပာတာလဲဗ်။ေ႐ႊရင္ေအး က ဘာကို ႀကိဳက္တာလဲ။"
"မင္းကိုေလ။မင္းနဲ႔ေ႐ႊရင္ေအး ႀကိဳက္ေနတယ္ ဆိုတာ တရပ္ကြက္လုံး သိတယ္။မင္း မသိဘူးလား။ေဆးခန္းထဲမွာ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္တြဲထားတာေတြ။အင္း...ေျပာရရင္ ဓာတ္ပုံေတာင္ ရွိရင္ ရွိေနဦးမွာ။မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကဲေနၾကတာကိုေလ။"
"မဟုတ္တာ မေျပာပါနဲ႔။ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ညီအကိုေတြပါ။"
"ဟာ ဘာလဲ ေသြးမစပ္ညီအကိုေတြ မလား။မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳက္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ့သတင္းက တရပ္ကြက္လုံး ပ်ံ႕ေနၿပီးမွ မိုးႀကိဳးပစ္တာကို ထန္းလ်က္နဲ႔ မကာခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြာ။"
"မဟုတ္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔ဗ်။"
"ဟား...ဟား...မွန္တာေျပာတာပဲ။ဒီရပ္ကြက္ တင္မဟုတ္ဘဲ ငါတို႔ ရပ္ကြက္အထိပါ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနတာ။မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳက္ေနတဲ့ သတင္းက အပုတ္နံ႔တေထာင္းေထာင္း။"
"လြန္လြန္းၿပီေနာ္။မဟုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔။"
"ဟုတ္လို႔ေျပာတာပဲကြာ။နာစရာလား"
ကြမ္းစားထားေသာ သြားမ်ားေပၚေအာင္ တဟီးဟီး ရယ္ေနပုံဟာ သူ႔ကို စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ အေတာ္ျဖစ္ေစပါသည္။
"ဟုတ္လို႔ေပၚတာပဲကြာ။ေယာက္်ားေလးခ်င္း ႀကိဳက္ၾကတယ္။အံ့ဩဖို႔ေတာင္ ေကာင္းလိုက္တာ။"
"ေယာက်္ားခ်င္း ႀကိဳက္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲဗ်။"
အသံလာရာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဇင္။ဇင္ သူတို႔အနားသို႔ ေရာက္လာၿပီ။အနားေရာက္တာႏွင့္ သူ႔လက္ကို ခပ္တင္းတင္း လာေရာက္ ကိုင္ေလသည္။နဂိုကတည္းက အျခားလူေတြ အထင္လြဲေနပါသည္ ဆိုမွ ဒီလူ႔ေရွ႕မွာမွ ဇင္ က သူ႔လက္ကို လာကိုင္ေတာ့ ထပ္ၿပီး အထင္မလြဲေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ဒီတခါေတာ့ ဇင့္ လက္ထဲကေန ရေအာင္ ႐ုန္းထြက္လိုက္ပါသည္။ေသခ်ာကိုင္ထားလ်က္ႏွင့္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ေၾကာင့္ ျပဳတ္ထြက္သြားေသာ လက္ကို လိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔ကိုပါ ေသခ်ာၾကည့္ေနေသာ ဇင္။ၿပီးေတာ့ သူ႔ကို တခ်က္ရယ္ျပၿပီး လက္ကို ထပ္မံကာ လာေရာက္ဆုပ္ကိုင္ျပန္သည္။ဒီတခါေတာ့ သူဘယ္လို ႐ုန္း႐ုန္း ဇင္ ဆြဲကိုင္ထားေသာ တင္းက်ပ္ေသာ လက္ကို သူ ဆြဲမျဖဳတ္ႏိုင္ေပ။
"ဪ....မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္က အဲ့လိုလား။ရပ္ကြက္ထဲက သတင္းေတြကို မင္းျငင္းလိမ့္မယ္လို႔ေတာင္ ငါက ထင္ေနတာ။အခုေတာ့ ေယာက္်ားခ်င္းႀကိဳက္ေနတာ တကယ္ႀကီးေပါ့။အံ့ဩစရာႀကီးပါလား။"
"ဘာမ်ားအံ့ဩစရာ ရွိလို႔လဲ။ေယာက္်ားေလးႏွစ္ေယာက္လည္း လူသားေတြပဲ မဟုတ္ဘူးလား။လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ လူသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ႀကိဳက္တာ ဘာမ်ားဆန္းလို႔လဲဗ်။"
သူ ဇင့္ ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ဇင္ ဘာေတြေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ။ရပ္ကြက္ထဲ သတင္းထြက္ေနသလို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တကယ္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ဇင္ လည္း သိတာပဲေလ။
"မဆန္းတာကိုပဲ အျပစ္လိုက္ျမင္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကသာ အေတာ္ဆန္းၾကယ္တဲ့ လူေတြပဲ။ကြၽန္ေတာ္ ကေတာ့ အဲ့လို လူေတြကို ပိုအံ့ဩတယ္။အလုပ္မရွိ၊အလုပ္ရွာ သူမ်ားအေၾကာင္း စပ္စုလြန္းၾကတယ္။"
"မင္း...ဘာစကားေျပာတာလဲ။"
ဇင္ သည္ အႏိုင္ပိုင္းကာ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။သူလည္း ဇင္ ေခၚရာ ေနာက္သို႔ တေကာက္ေကာက္ လိုက္လာခဲ့ရပါေတာ့သည္။ေစာနက လူလည္း သူတို႔ေနာက္လိုက္မလာေတာ့ခ်ိန္ အိမ္နားသို႔ မေရာက္ခင္ အခ်ိန္မွာပဲ ဇင္ သည္ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႔ေနာက္မွာ တေကာက္ေကာက္ ပါလာေသာ သူ႔ကို လွည့္ၾကည့္လာသည္။
"ခင္ဗ်ား ဘာလို႔ တေယာက္တည္း ျပန္လာတာလဲ။ကြၽန္ေတာ္ လာႀကိဳတဲ့ အခ်ိန္ကို ဘာလို႔ မေစာင့္တာလဲ။"
"လာမႀကိဳေတာ့ဘူး ထင္လို႔ ျပန္လာခဲ့တာပါ။ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
"ကြၽန္ေတာ္ မေရာက္လာခင္အခ်ိန္တုန္းက အဲ့လူ ခင္ဗ်ားကို ဘာေတြ ေျပာေသးလဲ။"
အဲ့လူ ေျပာေသာ ရိသဲ့သဲ့ စကားေတြကို ဇင့္ ကို ျပန္ေျပာဖို႔ရန္ သူ႔မွာ အင္အားမရွိေပ။ႏႈတ္ဆိတ္ကာ ေခါင္းငုံေန႐ုံပဲ ရွိသည္။
"ေျပာေလ..ခင္ဗ်ားကို ဘာေျပာလဲ။"
ဇင့္ အသံမာလာၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ သူလည္း လန႔္သြားသည္။ဇင့္ အက်င့္က မေျပာမခ်င္း ေမးေနေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။
"ဟို...နည္းနည္း ရိ...ရိသဲ့သဲ့ စ..စကားေတြ။"
"ရိသဲ့သဲ့စကားေတြ...။ဘယ္လိုစကားေတြလဲ ဆိုတာ ေသခ်ာျပန္ေျပာျပ။"
ေျပာဖို႔ရာ ႏႈတ္တြန႔္ေနမိေသာေၾကာင့္ ဇင္ က သူ႔ကို အသည္းယားစြာ လက္ေမာင္းကို လက္ႏွင့္ကိုင္ေဆာင့္ျပန္ေလသည္။
"ဟို...ကြၽန္ေတာ့္ကို..ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလး၊ အသားအရည္ေလးကလည္း ႏူးညံ့ၿပီး အရပ္ရွည္ မ်က္လုံးလည္း လွတယ္တဲ့။ၿပီး..ၿပီးေတာ့...။
"ၿပီးေတာ့..ဘာျဖစ္လဲ။ဆက္ေျပာေလ။"
"ႏႈတ္...ႏႈတ္ခမ္းသားကလည္း အိေနမွာပဲတဲ့။ၿပီးေတာ့ .... ေနာက္...ေနာက္ဘက္ ေကာက္ေၾကာင္းေလးကလည္း တကယ္လွတယ္တဲ့။ဒါ့ေၾကာင့္ ေ႐ႊရင္ေအး က...ႀကိဳက္ ႀကိဳက္တာလို႔ ေျပာတယ္။"
"ဘာ...အဲ့လိုပဲ ေျပာလား။"
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့။"
အျခား ေယာက္်ားေလး တေယာက္က သူ၏ အလွကို ေဖာ္ထုတ္ေနတာမ်ိဳးကို ဇင့္ ကို ေျပာျပရတာ သူရွက္လြန္းလွပါသည္။ေခါင္းႀကီးကို ငုံထားမိၿပီး ဇင့္ မ်က္ႏွာကိုလည္း မၾကည့္ရဲေပ။
"ခင္ဗ်ားကို အဲ့လို ရိသဲ့သဲ့ ေျပာေနတာကို ခင္ဗ်ားက ၿငိမ္ခံေနတာလား။ျပန္မေျပာဘူးလား။"
"ျပန္ေျပာပါတယ္။မေျပာဖို႔လည္း ေျပာပါတယ္။ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္က ညီအကိုေတြပါလို႔လည္း ေျပာ..ေျပာလိုက္ပါတယ္။"
သူ ေျပာေတာ့ ဇင္ က ဘာစကားသံကိုမွ မၾကားရေတာ့ေပ။ဇင္ ၿငိမ္က်သြားေတာ့ သူလည္း ဇင့္ ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ဇင့္ မ်က္ႏွာ ေျပာင္းလဲသြားသည္။သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ေနပါသည္ဟု ေျပာသြားသည့္ စကားေၾကာင့္မ်ား ဇင္ ဝမ္းနည္းသြားေလသလား။
"ခင္ဗ်ားနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ ကို ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက ႀကိဳက္ေနၾကတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ လူအမ်ားရဲ႕ စကားမွာ ခင္ဗ်ား ရွက္သလား။"
ရွက္သလားတဲ့။သူ မေတြးဖူးတဲ့ စကားပါ။
"မရွက္ပါဘူး။သူတို႔ ေျပာသလို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႀကိဳက္ေနတာမွ မဟုတ္တာ။"
"အင္း..။"
ဇင္ သည္ အဲ့တခြန္းထဲပဲ ေျပာကာ ခဏတာ ေတြေဝၿပီးမွ သူ႔လက္ကို ထပ္မံ ဆြဲယူေလသည္။သူလက္ဖဝါးကို အသာပြတ္သပ္ဆုပ္ကိုင္ ၾကည့္ကာ ႏွစ္သိမ့္ေပးမိသည္။
"ခင္ဗ်ား ဘာမွစိတ္မပူပါနဲ႔။ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ့္ ဆီမွာ ေနစဥ္ ကာလအတြင္း ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို အျပည့္အဝ ေစာင့္ေရွာက္မွာပါ။အခုလို ေျပာခံရတာကလည္း လူေတြက ခ်ဲ႕ကားေျပာတဲ့ စကားေတြ ျဖစ္လို႔ စိတ္ထဲမထားပါနဲ႔ေနာ္။ထိကပါး၊ရိကပါး ေျပာတဲ့သူေတြ လာေျပာရင္လည္း အေျပာမခံပါနဲ႔။နားလည္း မေထာင္ပါနဲ႔။လက္ခံၿပီးလည္း စကားမေျပာပါနဲ႔။လွည့္ထြက္လာခဲ့ပါ။ၿပီးေတာ့ တေယာက္တည္းလည္း ေလွ်ာက္မသြားပါနဲ႔။အမသီတာ တို႔ အိမ္က ျပန္ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္ လာႀကိဳတာကို ေစာင့္ပါ။တေယာက္တည္း ျပန္မလာပါနဲ႔။အခုလို လမ္းမွာ ျပႆနာ ထပ္ျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ကြၽန္ေတာ္သာ အျမန္ေရာက္မလာရင္ ခင္ဗ်ားကို အဲ့လူ တခုခုမ်ား လုပ္လိုက္ရင္ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္မလဲ။ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ပူရေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုပ္မ်ားေနလို႔ လာမႀကိဳႏိုင္ဘူး ထင္လို႔ ျပန္လာလိုက္တာပါ။"
"ေနာက္ဆို အဲ့လို မလုပ္ပါနဲ႔။"
သူ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ဇင္ သည္ စိတ္ပူတာ ေလ်ာ့သြားသည့္ ပုံစံႏွင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ေလသည္။ၿပီးေတာ့ ၿပဳံးျပေလသည္။ဇင့္ ၏ အၿပဳံးဟာ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွပါသည္။
***********
"ကိုႀကီး"
"ေဟ"
သူ ေဈးေရာင္းထြက္ခါနီး ၿခံထဲမွာ ပစၥည္းေတြ လွည္းေပၚတင္ေနစဥ္ ဧပရယ္ အနားသို႔ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ကို စကားလာ ေျပာျခင္း ျဖစ္သည္။
"ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေျပာေနၾကတဲ့ စကားေတြ သား ၾကားေနရတယ္ ကိုႀကီး။"
ဧပရယ္ ေျပာေသာ စကားဟာ ဘာကို ရည္႐ြယ္ေျပာေသာ စကားလည္း ဆိုတာ သူသိပါသည္။ဧပရယ္နဲ႔ငယ္ေလးကို မေျပာျဖစ္ေပမယ့္ တခ်ိန္ခ်ိန္ ေမးလာမည္ ဆိုတာ သိၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။ငယ္ေလး ကေတာ့ ကေလး ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္ ဘာမွသိပ္ေျပာမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ ဧပရယ္ ကေတာ့ ေမးမွာပဲ ျဖစ္သည္။ဧပရယ္ က အခုေနာက္ပိုင္းမွာ လူႀကီးဆန္လာသည္။စကားေျပာတာ ဆိုတာက အစ ခ်င့္ခ်ိန္တတ္လာ သည္။လိုခ်င္တာကိုလည္း သိပ္ၿပီး ပူဆာျခင္းမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘဲ ေပးေသာ မုန႔္ဖိုးေလးကို စုၿပီးမွ သူလိုခ်င္တာ ဝယ္တတ္လာသည္။ အိမ္ကိုလည္း ကူညီတတ္လာသည္။တံျမက္စည္း ကူလွည္းေပးတာမ်ိဳးေတြ ၊ ၿခံထဲက ျမက္ေတြကို ကူရွင္းေပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ေပးတတ္လာသည္။အျပင္မွာ ထြက္ၿပီး ေဆာ့တတ္ေပမယ့္ အခ်ိန္ရရင္ စာဖတ္ျခင္းကိုသာ ျပဳလုပ္တတ္ပါသည္။လူပ်ိဳေပါက္စေလး ျဖစ္လာေလၿပီ။
"ဧပရယ္ ၾကားထားတဲ့ စကား ဆိုတာ ကိုႀကီး သိပါတယ္။လူေတြက တစ္စိတ္ကိုတစ္အိတ္ လုပ္ေျပာၾကတယ္ ဆိုတာ ဧပရယ္ လည္း သိမွာပါ။အခုလည္း အိမ္မွာ ကိုႀကီး တို႔နဲ႔ အတူေနေနတာပဲေလ။ရပ္ကြက္ထဲက ေျပာစကားေတြ ဟုတ္လား မဟုတ္လား ဆိုတာ ဧပရယ္ အသိဆုံး ျဖစ္မွာပါ။ဘာစကားပဲ ၾကားၾကား ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီး ယုံပါလို႔ပဲ ကိုႀကီး ေျပာခ်င္တယ္။"
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုႀကီး ။သား နားလည္ပါတယ္။"
"အင္း...ဒါဆိုလည္း ကိုႀကီး ေဈးေရာင္းသြားေတာ့မယ္ေနာ္။ဒီေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုေတာ့ အိမ္မွာပဲ ရွိေနရင္ ကိုဧည့္သည္နဲ႔ ညီေလးကို ဂ႐ုစိုက္။စာက်က္စရာ ရွိတာလည္း က်က္ထား။အျပင္မွာ သြားေဆာ့ရင္လည္း ညီေလး ကို ထိခိုက္မႈ မရွိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္။ကိစၥရွိရင္ ဖုန္းဆက္လိုက္။ကိုႀကီး သြားၿပီ။"
ေစာနက ကတည္းက အိမ္ေပါက္ဝမွာ သူတို႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ ထိုလူ႔ကို ေတြ႕ပါသည္။သူႏွင့္ဧပရယ္ ေျပာေသာ စကားေတြကိုလည္း ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားမွာပါ။စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ရေတာ့ သူလည္း ရင္ထဲမေကာင္း ျဖစ္မိပါသည္။ပတ္ဝန္းက်င္ က ေျပာသည့္ စကားေတြကို ဂ႐ုမစိုက္နဲ႔လို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေျပာေနပါေစ။ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ေန႔စဥ္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံက်င္လည္ေနရသူ အတြက္ေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က စကားေတြကို ေခါင္းထဲကေန ထုတ္ရခက္လွပါသည္။ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ဘယ္ေလာက္ပဲေနေန ေမးေငါ့ေနၿပီး ျပစ္တင္ရႈံ႕ခ်သည့္ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရခ်ိန္ အေတာ္ေလးခက္သည္။စိတ္မေကာင္း လည္း ျဖစ္ရပါသည္။ဒါေတာင္ တကယ္ မဟုတ္ေသးပါ။တကယ္လို႔သာဆိုလွ်င္ အမ်ားတံေတြးခြက္ထဲ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပက္လက္ေမ်ာလိုက္မလဲဆိုတာ...။သူ သက္ျပင္းကိုသာ အခါခါခ်ေနရင္း ကိုသား ေျပာဖူးတဲ့ "မင္းစိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့လူ ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။တကယ္လို႔ မင္းႏွလုံးသားက ခုန္လာတဲ့ သူဆိုရင္ေတာ့ မင္းေရွ႕ဆက္ေပါ့။" ဆိုတဲ့ စကားဟာလည္း စကားအတိုင္းသာ ေကာင္းပါသည္။ဘဝမွာ ပထမဦးဆုံး ရင္ခုန္ခဲ့ရသူသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ငဲ့ကြက္စရာေတြ ၾကားထဲမွာ တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာပဲ ျဖစ္သည္။
သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနသူကို ႏႈတ္ခမ္းေလး တြန႔္႐ုံၿပဳံး႐ုံဆိုတာေလး ၿပဳံးျပလိုက္မိပါသည္။သူၿပဳံးသလိုပဲ အားမပါလွသည့္ အၿပဳံးေလး ျမင္ရေလသည္။ဒီအိမ္မွာ ေနရတာ စိတ္အေနက်ဥ္းက်ပ္မွာပဲလို႔ ေတြးမိတိုင္း ရင္ေလးရေလသည္။
အဲ့ေန႔ မနက္က ေဈးထဲေရာက္တာႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္ႀကိဳက္ေနပါသည္ဟု ေျပာဆိုေနၾကေသာ စကားေတြဟာ နားႏွင့္ မဆန႔္ေအာင္ ၾကားခဲ့ရေလသည္။ၾကားၾကားခ်င္း အံ့ဩသလို၊ စိတ္ထဲတမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္သြားမိသည္။"ကိုယ့္အိမ္မွာ မွီခိုေနသည့္ သူကိုမ်ား ျပန္ၿပီး ႀကံရတယ္လို႔။" ဆိုေသာ စကားကေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမွာ အနာဆုံး ျဖစ္သည္။ေနာက္ဘက္ကေန မၾကားတၾကား ေျပာလိုက္ေသာ စကားဆိုေပမယ့္ ၾကားၾကားခ်င္း ရင္ထဲမွာ အေတာ္ေလး မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လိုသူရွိသလို၊ မလိုသူလည္း ရွိပါလား ဆိုတာ သူသိခြင့္ရလိုက္သည္။
သူဟာ အသက္အ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ဘဲ ဘဝေပါင္းစုံကို ျဖတ္သန္းလာရလို႔ သူတပါးႏွိမ္ခ်တာ၊ မတရားေျပာဆိုတာကိုလည္း ခံရတာ မ်ားေနလို႔ ခံႏိုင္ရည္လည္း ရွိေနပါၿပီ။ဒါေပမဲ့ ဒီတခါကေတာ့ သူတေယာက္တည္းတင္ မဟုတ္ဘဲ ထိုလူႏွင့္သူ၏ ညီေလးႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ႐ိုက္ခတ္လာ ေနၿပီ။ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာကို ဦးစားေပးရမည့္ အေျခအေနမွာ သူ႔ႏွလုံးသားကို ေခါက္သိမ္းထားမွ ရေပေတာ့မည္။
ပတ္ဝန္းက်င္က စကားသံမ်ားကို စတင္ၾကားရေသာ အခ်ိန္မွာ တအိမ္ထဲေနသည့္ ထိုလူ႔ကို ခပ္ခြာခြာဘဲ ေနေတာ့မည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ခပ္ခြာခြာ ေနျခင္းဟာလည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ အေကာင္းဆုံး နည္လမ္းပဲ မဟုတ္လား။ အမသီတာ အိမ္ကို သူသြားေတာ့လည္း အျပန္က်ေတာ့ သြားမႀကိဳေတာ့ပါဘူးဟု အေတြးႏွင့္ အိမ္မွာ လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ရင္း အခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိသည္။နာရီတၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ ျဖစ္ေနၿပီး ထိုလူ႔ကို စိတ္မခ်သည့္ စိတ္ျဖင့္ အိမ္မွာ ေနလို႔မရေတာ့ဘဲ သြားႀကိဳမိသည္။သြားႀကိဳမိတာကိုပဲ မွန္သည္ဟု ေျပာရေပမည္။
သူ႔ကို ေတြ႕လွ်င္ ခနဲ႔သလို၊႐ႊဲ႕သလို၊ေစာင္းေျပာတတ္ၿပီး သူ႔ကိုႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံတတ္သူ အျခားရပ္ကြက္မွ လူသည္ လမ္းမွာ ထိုလူ ႏွင့္ စကားေျပာေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူ၏ စိုးရိမ္မႈေတြ အရွိန္ျမင့္လာၿပီး အနားသို႔ သုတ္ေျခတင္သြားလိုက္သည္။ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ထိုလူ ကို ခနဲ႔တဲ့စကားေတြ ေျပာေနသည္ကို ၾကားရၿပီ။သူလည္း စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာ၍ "ေယာက္်ားခ်င္း ႀကိဳက္ေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ။" ဟု ႐ြဲ႕ေျပာလိုက္ပါသည္။ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အနားေရာက္ေတာ့ ထိုလူ႔ လက္ကို ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။သူ႔ကို ခဏခဏ ႐ြဲ႕ေနေသာ အျခားရပ္ကြက္မွ လူကို သူကလည္း ဒီတခါ ျပန္႐ြဲ႕ပလိုက္ပါသည္။ဒါကို ထိုလူက မသိဘဲ သူ႔လက္မွ အတင္း႐ုန္းထြက္ သြားသည္။ေသခ်ာကိုင္ထားလ်က္ႏွင့္ ျပဳတ္ထြက္သြားေသာ လက္ေၾကာင့္ ထိုလူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္။သူ႔ကို ၾကည့္ေနသူေလး၏ မ်က္ဝန္းေလးဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ဟု ျမင္ေသာေၾကာင့္ ထိုလူ႔လက္ကို ထပ္မံကာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ဒီတခါ ထိုလူ႔ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္းဟာ ႐ုန္းမရ၊ျဖဳတ္မရေအာင္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေပါ့။
အျခားရပ္ကြက္မွ လူ၏ စိတ္ကို ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ေစေသာ စိတ္တခုျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တကယ္ပင္ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနသလို ပုံစံႏွင့္ ေျပာလိုက္သည္။ပါးစပ္က ေျပာတိုင္း ရင္ထဲမွာ ပီတိေတြ ျဖာေနမိတာကေတာ့ သူပဲ သိပါသည္။အႏိုင္ပိုင္းစကားဆိုၿပီး အျခားရပ္ကြက္မွ လူ၏ အနားမွ ထိုလူ႔ လက္ကို ဆြဲကာထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။အိမ္နားမေရာက္ခင္ အခ်ိန္မွာ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ရပ္လိုက္ၿပီး သူဆြဲေခၚရာ လိုက္ပါလာသူေလးကို ၾကည့္လိုက္သည္။သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းညိဳေလး။မပိုင္ေပမယ့္ ဆိုင္ခြင့္ေလးေတာ့ ရခ်င္မိသား။
သူေရာက္မလာခင္ အခ်ိန္မွာ အျခားရပ္ကြက္မွ လူက ရိသဲ့သဲ့ စကားေတြ ေျပာေသးသည္တဲ့ေလ။ဒါေတာင္ သူအတင္းေမးလို႔ မေျပာခ်င္ ေျပာခ်င္ႏွင့္ ေျပာျပျခင္း ျဖစ္သည္။ေျပာရင္းႏွင့္ စကားေတြ ထစ္ေငါ့ေနၿပီး ရွက္ေသြးျဖာေနေသာ မ်က္ႏွာေလးကို လမ္းမီးေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ရေတာ့ အသည္းယားမိေလသည္။အင္းေလ..ရွက္လည္း ရွက္ခ်င္စရာေပါ့။အျခားေယာက္်ားေလး တေယာက္က သူ႔ကို ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာေလး၊ အသားအရည္ေလးကလည္း ႏူးညံ့သည္။အရပ္လည္းရွည္ၿပီး မ်က္လုံးလည္း လွသည္ ဟု ေျပာေသာ စကားကို ထိုလူ႔အေနျဖင့္ ရွက္ရွာမည္ေပါ့။ထိုလူ က ရွက္ေပမယ့္ သူကေတာ့ ေဒါသျဖစ္လြန္းပါသည္။ဘယ္ေလာက္လွလွ အျခားသူ ေျပာစရာမလို။ထိုလူ လွတာ သူသိတာေပါ့။ေယာက္်ားတေယာက္မွာ ရွိသည့္ ဆြဲေဆာင္မႈ အားလုံး ရွိေနသည့္ အျပင္ မိန္းကေလး တေယာက္လို ႏူးညံ့မႈေတြလည္း ထိုလူ႔မွာ ရွိေလသည္။
ေနာက္ဘက္ေကာက္ေၾကာင္းေလးေတြက တကယ္လွသည္ ဆိုေသာ စကားကေတာ့ ေယာက္်ားေလးတေယာက္ကို မေျပာသင့္ေသာ စကားထဲက တခုျဖစ္သည္။အခုေတာင္ သူ႔အက်ႌက ထိုလူ႔အတြက္ ခပ္ပြပြျဖစ္ေနတာ။ပုဆိုးထဲကို အက်ႌထည့္ဝတ္ထားေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ ေကာက္ေၾကာင္းကို ေပၚေစသြားတာ ျဖစ္မည္။မျဖစ္ေခ်ဘူး။ေနာက္ဆို အက်ႌကို အခုထက္ ပြေသာ အက်ႌကို ေပးဆင္ရမည္။ဒါမွ ထိုလူ႔ ခႏၶာကိုယ္အလွကို သူမ်ားေတြ မျမင္မွာ။ၿပီးေတာ့ ႀကဳံတဲ့အခါ လူအမ်ား သိေအာင္ ေျပာလို႔ ရရင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးသည္။သူ ခ်စ္ႀကိဳက္မိသည္ဆိုတာ ႏွလုံးသားက စီးဆင္းလာသည့္ စိတ္ခံစားခ်က္ တခုသာ ျဖစ္ၿပီး အျခားရပ္ကြက္ကလူ ထင္သလို ေနာက္ဘက္ ေကာက္ေၾကာင္းေလးေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကို အမ်ားသိေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေျပာျပလိုက္ခ်င္ ပါေတာ့သည္။
ၿပီးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြက အိစက္ေနတာပဲ ဆိုတာကေတာ့ သူက အျမင္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ လက္ေတြ႕သိခဲ့ရၿပီးသူ ျဖစ္သည္။နီေထြးေထြး စိုအိေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ၏ အထိအေတြ႕ကို သူ အခုထိ ေမ့မရေသးေပ။ မ်က္စိေရွ႕တည့္တည့္ ျမင္ေနရေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္မိေနသည္ မဟုတ္လား။
"ခင္ဗ်ားကို အဲ့လို ရိသဲ့သဲ့ ေျပာေနတာကို ခင္ဗ်ားက ၿငိမ္ခံေနတာလား။ျပန္မေျပာဘူးလား။" ဟု ေျပာဆိုကာ မာန္မဲမိေတာ့ ျပန္ေျပာၿပီး ညီအကိုေတြ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္ ဟု ဆိုေလသည္။ညီအကိုေတြတဲ့လား။ဒါဆို ႏႈတ္ခမ္းသားခ်င္း ထိေတြ႕မႈမ်ိဳးက ညီအကိုေတြမွာ ျဖစ္တာမ်ိဳးလား။ထိုလူက အဲ့လိုပဲ ခံယူသလား။
ေနာက္စကား တခြန္းက "မရွက္ပါဘူး။သူတို႔ ေျပာသလို ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႀကိဳက္ေနတာမွ မဟုတ္တာ" တဲ့ေလ။ဘယ္ကိစၥမဆို အေသးအမႊားေလးကအစ မ်က္ႏွာရဲၿပီး အၿမဲတမ္း ရွက္႐ြံ႕တတ္သူက ဒီတခါေတာ့ မရွက္ေတာ့ဘူးတဲ့လား။မရွက္ဘူးဆိုတာ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိလို႔ေပါ့ေလ။ဒါဆို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညတညမွာ ပြင့္ဖူးခဲ့ဖူးတဲ့ အနမ္းေလးေတြကေကာ ထိုလူ႔အတြက္ ဘာခံစားခ်က္မွ မရွိခဲ့ပါဘူး ဆိုသည့္ အဓိပၸာယ္ေပါ့။ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳက္ေနတာမွ မဟုတ္တာ ဆိုသည့္စကားကို အထစ္အေငါ့မရွိဘဲ ေျပာႏိုင္တာေပါ့ေလ။မေတာ္တဆ ျဖစ္သြားသည့္ ျဖစ္ရပ္ဆိုေပမယ့္ အဲ့ညက ကိစၥကို သူကသာ မေမ့ႏိုင္ဘဲ တမ္းတမိေနမိတာပါ။ထိုလူ ကေတာ့ သူထင္သလို မဟုတ္ေပဘူးပဲ။အဲ့ညက အျဖစ္အပ်က္ကို ေမ့ေပ်ာက္လိုက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕ေလ။ကိုသား ေျပာတဲ့ တဖက္သတ္အခ်စ္ဆိုတာ မွန္လြန္းလွေပသည္။အခုေတာ့ သူတေယာက္တည္း တဖက္သတ္ ခံစားေနရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ဒီစကားေတြဟာ သူ႔ရင္ဝကို ကန္ခံရသလိုပါပဲ။အင္း ဆိုေသာ စကားတလုံးမွ လြဲ၍ ဘာမွဆက္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္မိသြားေပမယ့္ စိတ္ကိုအားတင္းရင္း စကားေတြေျပာၿပီး ထိုလူ႔ လက္ဖဝါးေလးကို အသာ ပြတ္သပ္ဆုပ္ကိုင္တြယ္ရင္း ႏွစ္သိမ့္ေပးမိပါသည္။ သူ႔ဆီမွာ ေနစဥ္အတြင္း သူ႔ဘက္မွ အျပည့္အဝ ေစာင့္ေရွာက္မည္ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။ယူ၊မယူ မသိေသာ အၿပဳံးေလးသာ ေပးမိေနပါေတာ့သည္။
တကယ္ဆိုလွ်င္ ထိုလူ႔ႏွင့္ ခပ္ခြာခြာေတာ့ မေနႏိုင္။သူ႔ႏွလုံးသား ရင္ခုန္သံကို အနည္းငယ္ ေခါက္သိမ္း႐ုံေလးသာပါ။ ဟုတ္သည္။အျခားလူေတြေၾကာင့္ေတာ့ ထိုလူ႔ကို သူပစ္မထားႏိုင္။စိမ္းကားရက္စက္မႈေတြ မေပးခ်င္ေတာ့ပါ။သူ၏ အေျပာအဆို ၾကမ္းတမ္းမႈေၾကာင့္ ထိုလူ႔ကို ထပ္မံ မ်က္ရည္မက်ေစခ်င္ေတာ့ပါ။စိတ္ဆင္းရဲမႈေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ပါ။ထိုလူ သူႏွင့္အနားမွာ ရွိေနခ်ိန္ သူစြမ္းႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ကာကြယ္သြားမည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါေတာ့သည္။
**********
သုံးထပ္သားျပားကို ပုတ္သံေၾကာင့္ သူ ၾကယ္သီးေပါက္တပ္ေနရာမွ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းေပါက္ဝမွ ဇင့္ကို ျမင္ရေလသည္။
"ခဏဝင္လာလို႔ ရမလား။"
"အင္း.. ရပါတယ္။လာေလ။"
ဇင္ က အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေလသည္။ဇင္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေတာ့ သူက အက်ႌကို ႏွိပ္ၾကယ္သီး တပ္ေနေလသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို ပုံေျပာျပၿပီး အိပ္သြားေတာ့မွ ဇင္ တို႔ ျခင္ေထာင္ထဲမွ ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ဇင္ ကေတာ့ မနက္ေဈးေရာင္းဖို႔ အတြက္ ျပင္ဆင္စရာ ရွိတာေတြ ျပင္ဆင္ေနသည္။ဇင့္ အနားကို သြားလိုက္ၿပီး ဘာကူလုပ္ေပးရမလဲဟု ေမးၾကည့္ေတာ့ ဇင္ က "ဘာမွ ကူလုပ္ေပးစရာ မလိုဘူး ခင္ဗ်ား အိပ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ခဏေနရင္ အိပ္ေတာ့မယ္ "ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ သူလည္း အခန္းထဲ ဝင္ၿပီး မနက္ျဖန္ ရက္ခ်ိန္းေပးရမည့္ အက်ႌတထည္ကို ႏွိပ္ၾကယ္သီး တပ္ေနျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။ဇင္ လာေတာ့ သူ လုပ္လက္စကို ရပ္လိုက္ေလသည္။ဒါကို ဇင္ က ျမင္ေတာ့ အနားမွာ လာထိုင္ရင္း.......
"ရတယ္။လုပ္စရာ ရွိတာလုပ္ပါ။"
ဇင္ ေျပာေသာေၾကာင့္ အက်ႌကို ျပန္လည္ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး လုပ္စရာ ရွိတာကို ဆက္လုပ္လို႔ ေနလိုက္သည္။ဇင္ ကေတာ့ သူ လုပ္ေနသည္ကို အနားကေန ထိုင္ၾကည့္ေနၿပီး ဘာစကားမွ မေျပာေသာေၾကာင့္ သူ လုပ္ေနရတာ မလုံသလို ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနမိပါေသးသည္။ဇင့္ ကို အသာေလး မ်က္လုံးပင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဇင့္ မ်က္ဝန္းႏွင့္ ဆုံရေလသည္။ဇင္ က သူ႔ကို ၿပဳံးျပပါေသးသည္။ဇင့္အၾကည့္ႏွင့္ အၿပဳံးေၾကာင့္ သူလည္း ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ၿပီး ေခါင္းျပန္ငုံသြားရသည္။အခုတေလာ ဇင္ ထံမွ အၿပဳံးေဖာေဖာသီသီေတြကို သူလက္ခံရေနပါသည္။ဇင္ သူ႔အေပၚ အနည္းငယ္ေတာ့ ေျပာင္းလဲလာသည္ဟု ခံစားမိေလသည္။အမွန္ဆိုရင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထြက္ထားေသာ ေကာလာဟလေတြေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္၏ အေနအထိုင္ ပိုၿပီး ဆင္ျခင္ရမည္ပဲ မဟုတ္လား။အရင္က သူ႔အေပၚ မေခ်မငံ ဆက္ဆံတတ္ေသာ ဇင္ သည္ အခုဆို မ်က္ႏွာေလးက ပိုၿပီး ခ်ိဳၿမိန္လာသေယာင္ အေျပာအဆိုေလးက ပိုၿပီး ျငင္သာလာသေယာင္ ရွိေလသည္။ေကာလာဟလ ေၾကာင့္ စိမ္းကားသြားေလမလား ဆိုေသာ စိုးရိမ္စိတ္ကိုေတာင္ ေျခဖ်က္ႏိုင္သည္အထိ ဇင္၏ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုေတြ ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။
သူ ေက်နပ္ေနတုန္းမွာပဲ ဇင္ က စကားတခြန္း ထေျပာေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ရည္းစားတေယာက္ေလာက္ ထားမလားလို႔။"
"ဟင္..."
ဇင္ ႏႈတ္ဖ်ားမွ ႐ုတ္တရက္ ထြက္လာေသာ စကားသံေၾကာင့္ အံ့ဩသြားရၿပီး ၾကယ္သီးေပါက္ ထိုးတာ အပ္က ၾကယ္သီးေပါက္ထဲ မဝင္ဘဲ ေခ်ာ္ထြက္ကာ သူ႔လက္ကို အပ္ထိုးမိပါေလေတာ့သည္။
"အား..."
"ဟာ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ။"
အသံထြက္ကာ ညည္းလိုက္မိေသာေၾကာင့္ ဇင္ သည္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာႏွင့္ ဘာျဖစ္သလဲ ေမးေလသည္။
"လက္ကို အပ္ထိုးမိလို႔ပါ။"
"ဟာ...ခင္ဗ်ားကလဲဗ်ာ။ျဖစ္ရျပန္ၿပီ။မ်ားသြားလား။ျပ.."
"ရပါတယ္။မေတာ္တဆ အပ္စူးတာ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။"
"လွ်ာရွည္လိုက္တာဗ်ာ။ျပဆို.....ျပ"
ပါးစပ္က ေျပာေန႐ုံမဟုတ္ဘဲ လက္ကပါ သူ႔လက္ကို ဆြဲယူသြားေလသည္။
"ဟာ...ေသြးေတြ စို႔ေနၿပီ။"
ေျပာေျပာဆိုဆိုပဲ ဇင္ သည္ မထင္မွတ္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္လိုက္သည္။အဲ့ဒါကေတာ့ အပ္ထိသြားေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းကို ဇင္ သည္ ပါးစပ္ထဲသို႔ ထည့္ငုံလိုက္ေလသည္။သူ လန႔္သြားသည္။သူ႔လက္က သန႔္တာ မဟုတ္။
"မလုပ္နဲ႔ေလ။ဘာလို႔ ပါးစပ္ထဲ ထည့္တာလဲ။လက္က မသန႔္ဘူး လႊတ္ပါ။"
သူ ဘယ္လိုေျပာေျပာ နားမေထာင္သည့္ ဇင္ ပါ။ေႏြးေထြးသည့္ ဇင့္၏ အာခံတြင္းေငြ႕ေႏြးေႏြးဟာ သူ႔ေသြးေတြကို ေျပာင္းျပန္စီးဆင္း ေစပါသည္။သူ႔လက္ကို ဇင့္ ခံတြင္းထဲမွ လြတ္လိုလြတ္ျငား သူ႔လက္ကို ႐ုန္းမိသည္။ဇင္ က လႊတ္မေပးသည့္အျပင္ သူ၏ လက္ေကာက္ဝတ္ကိုပါ လက္တဖက္ႏွင့္ တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထားပါေသးသည္။သူ႔လက္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဇင့္ႏႈတ္ခမ္းလႊာ ထိေတြ႕ခြင့္ဟာ အတိတ္က တရက္ကို သတိရေစျပန္သည္။ဇင့္၏ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ၾကည့္ေနရင္းမွ သူ၏ ႏွလုံးသားေတြဟာလည္း ထိန္းမရ။ ခဏတာပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရဖူးသည့္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးကို အခုတခါမွာေတာ့ လက္ေခ်ာင္းတခုႏွင့္ ျပန္လည္ထိေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ေႏြးေထြးလွေပသည္။
ခဏအၾကာ ဇင္ က သူ႔လက္ေခ်ာင္းကို လႊတ္ေျမာက္ခြင့္ ေပးလိုက္ေလသည္။ဇင့္ ဆုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ လက္ေနရာမွာေတာ့ ဇင့္ လက္ေခ်ာင္းရာ ရဲခနဲ။ဇင္ သည္ သူ႔လက္က ဒဏ္ရာကို ငုံၾကည့္လိုက္ၿပီး
"လက္က ပလာစတာ ကပ္ထားမွ ရမယ္။ခဏေလး ပလာစတာ သြားယူလိုက္ဦးမယ္။ဘာမွမလုပ္နဲ႔ေနာ္။ဒီအတိုင္းထား။"
ဇင္ သည္ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။သူ႔လက္ေခ်ာင္းကို ငုံၾကည့္လိုက္သည္။ဇင့္ ခံတြင္းထဲ ခဏတာ ခိုဝင္ရေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးသည္ တံေထြးစႏွင့္ ေရာေထြးေနၿပီး ျဖဴေရာ္ေနသေယာင္ဟန္။လက္ေခ်ာင္းေလးကလည္း ဇင့္ ခံတြင္းထဲ ခဏတာ ခိုဝင္မႈမွာ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါးေနပုံ ရေပသည္။
လက္ေခ်ာင္းကေလးက ဒဏ္ရာသည္ ဇင့္၏ ခံတြင္းအတြင္း ခဏတာ ခိုဝင္ရလို႔ ထင္သည္ ေသြးစေတြေတာင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီ။ဇင္ သည္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းကို ဘာေၾကာင့္ ခံတြင္းထဲ ငုံရသလဲ။ညစ္ပတ္ေနပါသည္ ဆိုေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းကို ခံတြင္းထဲ ငုံရတာ ဇင္ မ႐ြံဘူးလား။ဘာလို႔မ်ား အဲ့လို လုပ္ရသလဲ။
ခဏေနေတာ့ ဇင္ ျပန္ေရာက္လာသည္။သူ မထိရက္၊မကိုင္ရက္ဘဲ ေလထဲမွာ ေျမႇာက္ထားေသာ လက္ကို ဇင္ က ျပန္ကိုင္လိုက္သည္။ ပလာစတာ ကပ္ေပးေလသည္။လုပ္ပုံကိုင္ပုံဟာ ႏူးညံ့လြန္းသည္။
"ကဲ....ရၿပီ။"
ဇင္ လႊတ္ေပးလိုက္ေသာ ပလာစတာ ကပ္ထားေသာ လက္ကို သူက လွည့္ပတ္ၾကည့္ေနမိေလသည္။
"ဘာလို႔ အဲ့လိုလုပ္ရတာလဲ။"
"ဘာကိုလဲ။"
"ဘာလို႔ ညစ္ပတ္ေနပါတယ္ ဆိုတဲ့ လက္ကို ပါးစပ္ထဲ ေကာက္ထည့္ရတာလဲ လို႔ ေမးတာပါ။"
ဇင္ သည္ သူ႔အေမးကို ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ ၿပဳံး၍ သာေနေလသည္။ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ဖဝါးကို ဆြဲယူသြားျပန္ေလသည္။သူ႔လက္ဖဝါးကို ဇင္ သည္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ ပြတ္သပ္ၾကည့္ေနေလသည္။ဇင္ ဘာေတြ လုပ္ေနသနည္း။
"ခင္ဗ်ားရဲ႕ လက္ဖဝါးေလးေတြ၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ႏူးညံ့လြန္းလွပါတယ္။ေနာက္ဆို ဘာအေၾကာင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒဏ္ရာမရေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ပါ။"
"ဟုတ္ကဲ့။"
သူ႔လက္ကို ကိုင္ထားတာကို ဇင္ က မလႊတ္ေပးေသးေပ။ကိုင္ထားၿမဲပင္။
"ေစာနက ရည္းစားတေယာက္ေလာက္ ထားမလားလို႔ ေျပာလိုက္တာ ၾကားလိုက္လို႔ပါ။အဲ့ဒါ တကယ္ပဲလား။"
"အဟီး..."
ဇင္ သည္ ကေလးေလး တေယာက္ကို အပူအပင္ မရွိ ရယ္ျပတာပါ။ထပ္ေျပာရမည္ဆို လွ်င္ သြားၿဖီးျပသည့္ သေဘာပါပဲ။ဇင့္၏ အဲ့လို ရယ္ေမာျပမႈမ်ိဳးကို သူလုံးဝ မျမင္ဖူးေပ။
"တကယ္ထားမွာလားဟင္။"
"အင္း...ထားၾကည့္ခ်င္တာပါ။တဖက္က လက္ခံမယ္ ဆိုရင္ေပါ့။"
သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဇင့္၏ မ်က္ဝန္းထဲမွာ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ပါဝင္ေနသည္။ဒီတခါေတာ့ သူလည္း မ်က္လႊာမခ်မိဘဲ ဇင့္ မ်က္ဝန္းထဲမွ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာကို ဖတ္မိေနျဖစ္သည္။
"တဖက္က ဆိုတာ...။"
"တဖက္က ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳက္ေနတဲ့ သူကေပါ့။သူ႔ဘက္က လက္ခံလား။လက္မခံလား ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူးေလ။ကြၽန္ေတာ္က တေယာက္တည္း ရည္းစားထားမလို႔ေလ။"
"ဪ"
"ခင္ဗ်ား ဆိုရင္ေကာ ဘယ္လို သေဘာရလဲ။"
"ဟင္...ဘာကို ေျပာတာလဲ။"
"ဪ...ခင္ဗ်ားသာ ကြၽန္ေတာ့္ ေနရာမွာ ဆိုရင္ ဘယ္လို သေဘာရလဲ။ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္မလဲလို႔ ေမးတာပါ။"
သူ ေခါင္းငုံလိုက္ေပမယ့္ ဇင္ က သူ႔မ်က္ႏွာကို ျမင္ရေအာင္ ေခါင္းေလးေစာင္းကာ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။သူလည္း မ်က္လႊာဝင့္ကာ ျပန္အၾကည့္ မ်က္ဝန္းခ်င္း ဆုံမိေလသည္။
"ကြၽန္..ကြၽန္ေတာ္ မ....မေျပာတတ္ဘူး။"
"ဒါဆို ေနာက္တခု ထပ္ေမးမယ္။ကြၽန္ေတာ္ ေနရာမွာ မဟုတ္ဘဲ တဖက္လူ ေနရာမွာ ဆိုရင္ေကာ.....။ဘယ္လိုသေဘာရလဲ။"
"အဲ့..အဲ့ဒါကလည္း ......။"
"ေခါင္းေအးေအးထား စဥ္းစားၾကည့္ေပးပါလား။ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ သိခ်င္လို႔ပါ။"
"အင္း"
"အိုေက...ဒါဆို အိပ္ေတာ့။စဥ္းစားၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ့္ကို အေျဖ ေျပာျပေပးေနာ္။အိပ္ေတာ့။ဂြတ္ႏိုက္"
"အင္း...ဂြတ္ႏိုက္။"
ဇင္ က ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ျပန္လည္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ဇင္ သည္ သူ႔ကို ၿပဳံးျပကာ သူ႔လက္ဖဝါးျပင္ကို တခ်က္ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ၿပီးမွ လႊတ္ေပးကာ ထိုင္ရာမွ ထၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလသည္။ဇင္ ၏ ပုံရိပ္ အခန္းထဲမွ ေပ်ာက္သြားခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႔ရင္ဘတ္မွ ကဆုန္ေပါက္ေနေသာ အရာကို လက္တဖက္ႏွင့္ အသာဖိရင္း သက္ျပင္းခ်မိသည္။
ဇင္ သည္ သူ ရည္းစား ထားခ်င္သည္ဟု ဖြင့္ေျပာလာေလသည္။ၾကားၾကားခ်င္း သူ၏ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ျမင့္တက္သြားသည္။လက္ကို အပ္စိုက္မိသည့္ အေနအထားထိ ျဖစ္သြားသည္။သူဘာကို စိုးရိမ္ ပူပန္ေနသလဲ။ဇင္ သည္ ေယာက်္ားေလး တေယာက္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနသူ။သူ႔မွာ ခ်စ္သူ၊ရည္းစား ထားပိုင္ခြင့္ ရွိေလသည္။ဇင္ႏွင့္သူ ခ်စ္ႀကိဳက္ေနပါသည္ ဟူေသာ ေကာလဟာလေၾကာင့္ ဇင္ စိတ္ညစ္ေနမည္ ဆိုတာ သူသိသည္။ဇင့္ ႏႈတ္ဖ်ားက ဖြင့္မေျပာေပမယ့္ အမူအရာ၊အေျပာအဆိုကို ၾကည့္ကာ သူ ရိပ္မိေလသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဇင့္၏ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုေတြ ေျပာင္းလဲလာတာကလည္း သူ ထပ္မံ သတိထားမိသည္။အခုလည္း ဇင္ သည္ သူ ရည္းစားထားခ်င္သည့္ ကိစၥကို တိုင္ပင္သလို ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ သူ႔ကို ေျပာသည္။ဇင္ ေျပာေပမယ့္ သူ႔ဘက္က ဘာမ်ားဆုံးျဖတ္ေပးပိုင္ခြင့္ ရွိလို႔လဲ။ဇင္ ရည္းစားထားတာ ဇင့္၏ ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေလ။ဇင့္ ဘက္ကပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားတဖက္လူကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဘာဆုံးျဖတ္ခ်က္ မ်ိဳးကိုမွ မဆုံးျဖတ္ေပးရဲပါ။ဇင္ က စဥ္းစားၿပီး အေျဖေပးပါတဲ့ေလ။အင္း လို႔ ဇင္ ေက်နပ္ေအာင္ ေခါင္းညိတ္ေပးလိုက္ရေပမယ့္ သူ႔ဘက္က ဘာမွျပန္လည္ ဆုံးျဖတ္ေပးပိုင္ခြင့္ မရွိဘူး ဆိုတာ သူ႔ဘဝသူ နားလည္ပါသည္။ဒါေပမဲ့လည္း သူသိခ်င္တာေလး တခုရွိသည္။ဇင္ ႀကိဳက္ေနေသာ သူဆိုတာ ဘယ္သူျဖစ္လိမ့္မလဲ။ဘယ္သူလဲ ဆိုတာ သူသိခြင့္ရွိမည္ ဆိုလွ်င္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းမွာပဲေလ။
15.3.2022 Tuesday.
3:30 pm.
*********
ေလာေလာဆယ္ ဖ်ားေနတာေၾကာင့္ ေခါင္းလည္း သိပ္မၾကည္လို႔ စာကိုလည္း တခါပဲ စစ္ထားၿပီး up လိုက္တာပါ။အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ အကယ္၍ ေရးသားမႈမွာ တစုံတရာ အမွားပါခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔။အားလုံးပဲ က်န္းမာေရး ဂ႐ုစိုက္ၾကပါေနာ္။