စာသင္သြားရင္သုံးေနက်ျဖစ္တဲ့ အိတ္အျဖဴေလးထဲကို မွင္နီနဲ႔ပုံႏွိပ္စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ့၊ကိတ္မုန္႔အေသးေလးႏွစ္ထုပ္ေလာက္နဲ႔ေရဘူး၊ဖုန္းတို့ကိုပါ တစ္ခါတည္းထည့္လိုက္၏။နန္းႀကီးသုပ္စားၾကတာမလို့ ဗိုက္ကထမင္းစားတာေလာက္တင္းတိမ္မွာမဟုတ္မွန္းသိတာေၾကာင့္ မုန္႔အပိုယူသြားျခင္းသာ။ပုံမွန္အခ်ိန္မွာဆို မုန္႔ေတြယူမသြားျဖစ္။သြားရည္စာစားျခင္းကလဲ သြယ္ဝိုက္ျခင္းနည္းနဲ႔ ဝင္ေငြထြက္တာပဲေလ။အဲ့အစား ထမင္းၾကမ္းစားသြားတာကမွ ဗိုက္ပိုျပည့္အုံးမည္။
"ေကာင္းေကာင္း ငါသြားၿပီ။ၿခံတံခါးလိုက္ပိတ္အုံး."
"ေအး..ငါgameေဆာ့ေနလို့ ၿပီးရင္ပိတ္လိုက္မယ္။မင္းတံခါးေစ့ခဲ့လိုက္ေလ."
"ပိတ္ဖို့မေမ့နဲ႔ေနာ္။အျပင္မသြားေတာ့ဘူဆိုရင္ ေသာ့ပါတစ္ခါတည္းခတ္ထား.."
အပင္စိုက္တာ ဝါသနာထုံတဲ့သူျဖစ္တာေၾကာင့္ႏွစ္ရွည္ပင္ျဖစ္တဲ့ မာလကာပင္၊ၾသဇာပင္ေတြကို ေနရာလြတ္ရွိသေလာက္စိုက္ထားျဖစ္သည္။ညေနဘက္မွာလမ္းထဲက ကေလးတစ္ခ်ိဳ့က ေမွာင္ရိပ္ခိုၿပီးမာလကာသီးခိုးတတ္ၾကတာမလို့ အိမ္ၿခံဝန္းကိုလဲ စိတ္မခ်နိုင္ေပ။ႏွေျမာတတ္တဲ့သူမဟုတ္ေပမယ့္ စည္းကမ္းမရွိလုပ္တာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွသေဘာမက်။ခြင့္ေတာင္းၿပီးခူးတာဆိုရင္ေတာ့ အလြမ္းတို့က အပင္ေပၚပါတက္ခူးေပးဖို့အထိ ရက္ေရာပါတယ္။
ရြာကအိမ္မွာဆို မာလကာပင္ႀကီးေတြက ၿခံထဲမွာေလးငါးပင္ေလာက္ရွိတာ။ခူးခ်င္တဲ့သူလာခူးဆိုၿပီးတံခ်ဴပါအဆင္သင့္ေထာင္ေပးထားသည္။အလွူေရစက္လက္နဲ႔မကြာေအာင္မလွူနိုင္ေပမယ့္ ဒီလိုအသီးအႏွံလွူရတဲ့အက်ိဳးေၾကာင့္ထင္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္အသားေရေလးေတြက ျဖဴတာမဟုတ္ဘဲ ဝင္းဝင္းေလးရွိေနသည္။
အဆင္သင့္ဖြင့္ထားတဲ့ၿခံတံခါးအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ပထမတစ္ေခါက္ေရာက္ဖူးၿပီးသားမလို့ အခက္ခဲမရွိဝင္သြားနိုင္ေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ေၾကာင္စီစီနိုင္လွသည္။တျခားရက္ကြက္ေတြသြားသင္ရင္ စက္ဘီးနဲ႔သြားတတ္ေပမယ့္ တစ္လမ္းထဲကအိမ္ေတြကိုဆို ေျခလ်င္သာသြားျဖစ္သည္။လမ္းမ်ားမ်ားေလၽွာက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ အဆီမရွိတဲ့အက်ိဳးေလးေတြပါ တစ္ဆက္တည္းရ၏။
"အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ၿပီခင္ဗ်..."
ရွူေဆးဘူးကို အန္တီကရွူရင္း ဆိုဖာေပၚမွာေပၚမွာေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ေနသည္။လုံးဝႏြမ္းဖက္ေနသလို၊အားအင္မရွိေတာ့တဲ့ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စိတ္ပူသြားရျပန္သည္။အခုထိ ဟိုေကာင္ေလးအရိပ္ေရာင္ကိုမျမင္ရေသးတာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ေတြတြန္႔ခ်ိဳးထားမိသည္။စာသင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ကေလးေတြဆို ၿခံဝအထိလာႀကိဳတာတို့၊ေရာက္တာနဲ႔ေရတစ္ခြက္ေပးရတာတို့ ရွိၾကေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလးက်ေတာ့ လူနဲ႔တူတဲ့အရိပ္ကိုပင္မေတြ႕ရတာ။
"ဝင္ခဲ့ပါ ဆရာေလးရယ္.."
အန္တီက ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာသလိုၾကည့္ရင္း လက္သီးဆုပ္လိုက္၊ဖြင့္လိုက္လုပ္ေနသည္။အသက္ကိုျပင္းျပင္းရွူကာ စိတ္က်ေလၽွာ့ခ်ေနတဲ့ပုံစံမ်ိဳး။အေျခအေနက မဟန္ပါ။ဟိုေကာင္ေလးပတ္သတ္ၿပီး ျပသနာတစ္ခုခုရွိၿပီထင္ပါတယ္။
"ေနမေကာင္းဘူးလားအန္တီ။မလန္းဘူးေနာ္."
အရင္ကတည္းက မ်က္မွန္းတန္းကာ စကားေျပာဖူးတဲ့လူေတြ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသာေျပာဆိုျဖစ္သည္။သားလုပ္သူကအခ်ိဳးမေျပေတာ့ အေမလုပ္သူစိတ္ဆင္းရဲေနတာကိုေတာ့ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွသေဘာမက်ေပ။စာသင္ကာမွ အျပစ္မရွိအျပစ္ရွာကာ ထိပ္ကိုငါးခ်က္ေလာက္ေခါက္ပစ္အုံးမည္။ဘယ္ကေလးအေပၚမွာမွ အခုလိုစိတ္မထားခဲ့ေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလးကိုေတာ့ ဘယ္လိုေတြးေတြး negativeေတြသာ ျပေန၏။အႏွုတ္လကၡာဖာရင္ဟိုက္က minusေအာက္မွာ ျဖစ္ေနသည္။
"ေနကေကာင္းပါတယ္ဆရာေလးရယ္။
ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့တာပါ။မ်က္ႏွာလဲပူသလို၊အားလဲနာရပါတယ္."
"ေျပာပါခင္ဗ်။အားမနာပါနဲ႔.."
"ဆရာေလး တျခားစာသင္ဝိုင္းကိုဆက္သြားဖို့ရွိေသးလား။ကၽြန္မတို့ အိမ္က ျပန္ရင္ေလ.."
"မရွိေတာ့ဘူး အန္တီ။ကၽြန္ေတာ္က စာသင္ဝိုင္းေတြကို ေလးနာရီအထိပဲထားတာ။မနက္ကတည္းကေတာက္ေလၽွာက္သင္တာဆိုေတာ့ နားခ်ိန္က သိပ္မရဘူးေလ။အန္တီကိုက်ေတာ့ အရမ္းအားနာလို့ စာသင္ခ်ိန္တိုးေပးလိုက္တာေပါ့။စာသင္ရတယ္ဆိုတာ နာမည္ကပဲသက္သာတာအန္တီေရ။စိတ္ႏွစ္ကိုယ္ႏွစ္နဲ႔သင္ရင္ အရမ္းပင္ပန္းတယ္။ကိုယ္သင္သေလာက္ ကေလးကစာမရရင္ ႏွစ္ခါပင္ပန္းေပါ့။စိတ္ေမာလူေမာႀကီး.."
ဆရာေလးက အေၾကာင္းစုံကို ရွင္းျပမွ အားနာတဲ့စိတ္က တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္တိုးၿပီးဝင္ေရာက္လာခဲ့ျပန္ပါသည္။ကၽြန္မ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုစေျပာရမွန္းေတာင္ စဥ္းစားလို့မရေတာ့ပါ။
"ဟုတ္တာေပါ့ဆရာေလးရယ္။ဟို..ဟိုေလ."
"ဟုတ္ကဲ့ ေျပာပါခင္ဗ်.."
ေက်ာင္းသားနဲ႔တူတဲ့ အၿမီးတစ္ေခ်ာင္းကိုေတာင္ မေတြ႕ရေသးတာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာမတင္မက်ျဖစ္လာရသည္။အန္တီ့ပုံစံကလဲ တစ္ခုခုကိုေျပာခ်င္ေနတာထက္၊ေတာင္းပန္ခ်င္ေနတဲ့ပုံစံဆိုေတာ့ ပိုၿပီးေတာ့ သိသာေနတာေပါ့။
"ခုေန႔ ဆန္းေဒးဆိုေတာ့ အလုပ္ပိတ္ရက္ေပါ့ဆရာေလးရယ္။ကၽြန္မအလုပ္က အရမ္းစိတ္ပင္ပန္းရတဲ့အလုပ္ပါ။ဆန္ပြဲ႐ုံကို ညီမေတြနဲ႔လႊတ္ထားေပမယ့္ ကၽြန္မက ဝင္ကူစစ္ရေသးတယ္ေလ။ၿပီးေတာ့ အခုရာသီက ပြင့္လင္းရာသီဆိုေတာ့ ႐ုံးမွာလဲ အလုပ္ေတြအရမ္းမ်ားလာေနၿပီ။နိုင္ငံျခား ဧည့္သည္အတြက္ Guideငွားရတာတို့၊ျပည္တြင္းခရီးသြားေတြအတြက္ ခရီးပုံစံေျပာျပေပးရတာတို့က်ေတာ့ လူမနိုင္ရင္ ကၽြန္မပါ ဝင္ကူရတယ္ ဆရာေလးရယ္။"
လိုရင္းမေရာက္ေသး။အန္တီက သူ႔အလုပ္အေၾကာင္းကို ပလႅင္ခံေနတာ နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ရွိလုေနၿပီ။ကၽြန္ေတာ္လဲ အရမ္းရွည္လြန္းေနတဲ့စိတ္ကို ဆြဲဆန္႔ကာ အျပဳံးတုတစ္ခုကိုသာ ဆင္ျမန္းထားလိုက္၏။
"ေန႔ခင္းေမ့လည္ဘက္ေတြက အိပ္ေလ့အိပ္ထမရွိပါဘူး။ခုေန႔မွ မနက္ကလဲ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ရတယ္။
အိမ္အလုပ္ေတြသိမ္းရဆည္းရနဲ႔ဆိုေတာ့ ထမင္းစားၿပီးတစ္ေရးအိပ္လိုက္တယ္ေပါ့ဆရာေလးရယ္။ခုနကမွပဲ နိူးၿပီး စာသင္ဖို့သြားႏွိိုးေတာ့ အခန္းထဲသူမရွိေနဘူး။ကၽြန္မလဲ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိတာနဲ႔ ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္ေပါ့။သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြလူေခၚလို့ ကၽြန္မကိုေတာင္မေျပာပဲ လိုက္သြားတယ္တဲ့ဆရာေလးရယ္။အဲ့ဒါေန႔ခင္းကမွ မုန္႔ဖိုးတစ္သိန္းေပးထားတာ။သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုံမိရင္ေတာ့ တစ္ရက္စာေလာက္ပဲ သုံးစားပစ္မွာ ဆရာေလးရယ္။ကၽြန္မျဖင့္ ေသြးတက္လိုက္တာ..."
"ခနေလး..အန္တီေျပာခ်င္တာက အခု အန္တီ့သားက အန္တီမသိေအာင္အျပင္ထြက္သြားတယ္။ခုအိမ္မွာမရွိဘူး အဲ့သေဘာလား.."
အန္တီက မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔အားနာသလိုၾကည့္ရင္း ေတာင္းပန္စကားကိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေျပာေနေတာ့သည္။ဟိုေကာင္ေလးကို စိတ္တိုမိတာမွန္ေပမယ့္ အန္တီကိုေတာ့ အားနာမိသည္။သားသမီးမေကာင္းမိဘေခါင္းဆိုတာ ဒီလို အေပအေတေတြအတြက္ထားခဲ့တဲ့ စကားပုံပဲျဖစ္ပါလိမ့္မည္။စာသင္ခ်ိန္ေတြကိုေတာင္ အသစ္တိုးၿပီးသူ႔ဆီလာသင္ေပးခဲ့ျခင္းကို စာသင္ေပးခံရမယ့္သူက အိမ္မရွိဘူး၊အျပင္ထြက္သြားတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚေၾကာလိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္လို့ပါ တစ္ဆက္တည္းခံစားလိုက္ရသည္။ဒါမ်ိဳးေတာ့ အလြမ္းကိုလာေၾကာလို့မရ။အေၾကာင္း သိကိုသိေစရမည္။
"က်ဴရွင္စာသင္ရက္မွာ ဆန္းေဒးမပါဘူးဆိုေတာ့ ခုတစ္ပတ္ေတာ့ထားလိုက္ပါအန္တီ။ကၽြန္ေတာ္က သူလိုအပ္တဲ့ဘာသာရပ္ေတြကို ေဆြးႏြးခ်င္လို့ခုေန႔တစ္ရက္လာၾကည့္လိုက္တာပါ။မနက္ျဖန္ေတာ့ ခုလိုမျဖစ္ေစနဲ႔ေပါ့။."
"အားနာလိုက္တာဆရာေလးရယ္။အေအးေလးသုံးေဆာင္ပါအုံး။ကၽြန္မသြားေဖ်ာ္လိုက္ပါ့မယ္."
"ေနပါေစအန္တီ။ကၽြန္ေတာ္ နန္းႀကီးသုပ္ေတြစားလာလို့ခင္ဗ်။ဒါဆို..ကၽြန္ေတာ့္ကိုခြင့္ျပဳပါအုံး.."
"ဟုတ္ကဲ့ပါရွင့္။ကၽြန္မၿခံဝအထိလိုက္ပို့ပါ့မယ္."
"ရတယ္အန္တီ။နားနားေနေန ေနပါ။အားနာရမယ့္သူေတြမွ မဟုတ္တာပဲ။မနက္ျဖန္မွာသာခုလိုျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အားနာနာနဲ႔ပဲ စာသင္တာကို ရပ္ရပါလိမ့္မယ္.."
ကၽြန္ေတာ္လဲ အပြင့္လင္းဆုံးသာေျပာလိုက္သည္။အန္တီမ်က္ႏွာမေကာင္းတာကိုသိေပမယ့္ မတတ္နိုင္။အလြမ္းဆိုတဲ့ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္အေပၚ စကားလုံးနဲ႔ေၾကာတာကိုေတာင္ႀကိဳက္တာမဟုတ္။ခုလိုအျပဳအမွုေတြသာ ရက္ဆက္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပတ္သားသင့္တာကို ျပတ္သားပစ္ရေပအုံးမည္။မက္ေလာက္စရာ လစာကိုေပးထားေပမယ့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္အေပၚေခ်ာ့ေမာ့ၿပီးစာသင္မယ့္အထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မပါေခ်။
"မျဖစ္ေစရပါဘူး ဆရာေလးရယ္။ကၽြန္မတာဝန္ယူပါတယ္။မနက္ျဖန္ ေလးနာရီကို ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါရွင္."
"ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်။ဒါဆို မနက္ျဖန္ထပ္ေတြ႕ပါ့မယ္အန္တီ."
အန္တီ့ကိုႏွုတ္ဆက္ရင္း ၿခံထဲကေနထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။စိတ္ထဲမွာေတာ့တစ္ႏုံ႔ႏုံ႔ႏွင့္။စာသင္လာခဲ့သမၽွတစ္ေလၽွာက္လုံးခုလိုအျဖစ္မ်ိဳးမၾကဳံခဲ့ရဖူးတာေၾကာင့္ ေဒါသစိတ္က ဘယ္လိုမွေဖ်ာက္ဖ်က္လို့မရ။ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ေတာ့ေတြ႕အုံးမွာပါ။
9.3.2022(Wed)
10:02pm