Selamlaaar^^ Mahşerin Dört Atlısı'nı özlediniz mi?? Yorumlardan ve mesajlardan anladığım kadarıyla özlemişsiniz, en çok da Burak'ı! Ben de yemedim içmedim size bölüm yazdım, şimdi uzatmıyorum ve sizi bölümle başbaşa bırakıyorum. Güzel güzel yorumlar, güzel güzel oylar gelirse yeni bölüm sizi hiiiç bekletmeden belki yarın belki yarından da yakın gelebilir! Hadi bakalım, iyi okumalar^^ -Beyza.
11.Bölüm : İyi Seyirler.
*...bırakılmak onun zaafıydı.*
''O şerefsizin elini kolundan çek, eğer ben gelip çekersem onun için kötü olur."
Bir cümle. Dakikalardır aklımdan çıkmayan tek bir cümle. Onur Zorlu bana beni umursamadığını söylemesinin üzerinden dakikalar geçtikten sonra peşime düşmüştü. Şuan neredeydi bilmiyordum ama beni izliyordu, bunu biliyordum. Beni kıskanmadığını söylemişti, evet. Ama kusura bakmasın, hiç de öyle görünmüyordu. Bana karşı en ufak bir hissi olduğunu düşünmüyordum, onunki sadece ufak bir bağlanmaydı. Ufacık da olsa içinde bir şeyler benim içimdeki ufak ufak noktalara bağlanmıştı ve bir başkasının o noktalara dokunma ihtimali Onur'un canını sıkıyordu. Ama umrumda değildi. Canı mı sıkılacak? Sıkılsın. Sinirlenecek mi? Sinirlensin. Delirecek mi? Delirsin. Benim problemim değil. Benim şuanki tek amacım Onur Zorlu'ya da beni önemsiyor olduğunu kanıtlayabilmek. Başka hiçbir şey değil.
Kolumu mesajı alır almaz Doruk'un elinden kurtardım. Olay çıkmasını istemiyordum. Burak, Onur ve Mert bir anda buraya doluşacaklar ve Doruk savunmasız kalacaktı, bu da mahşerin üç atlısını suçlu hale getirecekti. Ben, dördüncüleri olarak bunun gerçekleşmesini istemiyordum. Bu yüzden temkinli davranmak zorundaydım. Gülümseyerek başımı Doruk'a çevirdim.
''Sıkılmadın mı burada oturmaktan?'' diye mırıldandım neşeli olmaya çalışan bir tavırla. Ama neşeli olmak benim yeteneklerim dahilinde değildi. Ben o metrolarda gördüğünüz herkese gülümseyen kızlardan değildim. Ben Zeynep'tim işte, yol uzasın diye otobüsleri tercih edip bir köşede sessizce dışarıyı izleyen...
''Sıkıldım! Sinemaya gidelim mi?'' Doruk'un esprisine gülmeye çalıştım. Aslında gerçekten komikti. Şuan sinemaya gitmemiz kadar imkansız bir şey yoktu. Geldiğimiz duruma bakın... Çocuk bana sinemaya gidelim mi diyor ben gülüyorum. Çünkü imkansız! Öyle bir felaketin içine düştük ki sinemaya gidelim mi cümlesini espri olarak algılayıp sadece gülmekten başka çarem yok.
''Olur, hangi film?'' Bir de devam ettiriyorum.
''Hmm...'' diyerek sakallarını kaşıdı Doruk, ''Grinin Elli Tonu.'' Başını kaldırıp göz kırpınca gözlerimi kırpıştırdım. Müstehcen film önerisi, göz kırpma, ve sırıtış. İyi ki Onur bunları duymuyor.
''Ha şu film...''
''Üç defa izledim.'' Doruk heyecanla anlatmaya başlayınca kaşlarımı çattım, ''adam benim idolüm.'' Şok içinde yutkundum ve kendimi biraz geri çektim. Hatta fark ettirmeden sandalyemi uzaklaştırdım ondan. Ne demek Christian Grey benim idolüm ya? Sen genç bir kıza Christian Grey benim idolüm demeye utanmıyor musun?
''Ha o adam...''
''Bence her sahnesi çok etkileyiciydi. Christian'ın oyun odası muhteşem tasarlanmış, tam hayallerimdeki gibi. Bir de sözleşme için toplantı yaptıkları sahne gerçekten çok hoştu. Oyunculuklar, mimikleri, replikleri... etkilendim.''
''Ha o sahne...'' Doruk benim sıradışı sıradan tepkilerime büyük bir kahkaha atarken irkilerek geri çekildim. Bu çocuk dışarıdan böyle görünmüyordu. İçinde bir Christian Grey yattığını nereden bilebilirdim? Christian Grey'in romantik olmayan, sevemeyen, kıyabilen tarafı. Gece uyurken izleyeninden değil...
Yutkundum. İşte bu cümleler onun bir katil olabileceğini gösterebilirdi. Belki o sarışın kızla buna benzer bir sözleşme yapmayı düşündü. Ama kız istemedi. Belki de sırf bu yüzden... kızı... öldürdü? Hatta belki de şimdi birdenbire şak diye çıkarıp bir sözleşme koyacak önüme! Bir bakacağım filmdeki sözleşme! Sandalyemi biraz daha geri çektiğimde Doruk'un ayağa kalktığını gördüm,
''Gerçekten sıkıldım,'' diye mırıldandı, ''okulun içinde gezelim mi?''
Kabul etmek zorundaydım. Şuan Onur, ve hatta Burak ve Mert beni izliyor olmalılardı. Buradan koşarak uzaklaştığımı görseler gülmekten yıkılırlardı. Başımı sallayarak ayağa kalktım.
''Tabii. Gerçi karanlık, ama...'' Doruk'la merdivenlere yöneldiğimiz sırada Doruk'un sırıttığını gördüm. Bu çocuk hep böyle gülecek miydi?
''Ne kadar karanlıksa, o kadar romantiktir.'' Boğazımı temizledim ve hemen ardından yutkundum. Cevap vereceğim sırada telefonumun titrediğini fark ettim ve elimdeki telefonumu kaldırıp ekranını açtım.
*CİNAYET İSİMLİ WHATSAPP GRUBUNDAN YENİ BİLDİRİMLERİNİZ VAR*
*Burak : Zeyno nereye?*
*Burak : Zeyno??*
*Mert : Zeynep telefona bak.*
*Mert : Zeynep??*
Başımı kaldırıp kantinden çıkmadan iki saniye önce kantine şöylece bir göz attım. Neredelerdi bunlar!? Nereden izliyorlardı!? Belli ki mesajları Onur yazdırıyordu. Şimdi cevap yazmazsam Doruk'u doğduğu güne pişman etmek için geleceklerdi. Çaktırmadan cevap yazdım.
*Zeynep : Gezeceğiz, ağzından laf alacağım merak etmeyin siz!*
Anında telefon titredi,
*Burak : Laf filan alma tamam gerek yok biz hallederiz sen ayrıl çocuktan*
*Burak : Kop da gel Zeyno*
*Mert : Ben konuştururum onu sen bana bırak.*
Mesajları okuyup okumadığına bakmak için başımı kaldırdığımda Doruk'un dimdik ileri doğru bakarak yürüdüğünü gördüm. Anında başımı eğdim ve hızlı hızlı cevap yazdım,
*Zeynep : Bana güvenmeye başladı. Bir şey olduysa anlatacaktır. Siz merak etmeyin, sadece geziyoruz hem.*
Telefonun ekranını kapattığım gibi doğruldum ve dimdik bir şekilde koridorda ilerlemeye devam ettim. Doruk yanımdaydı ve hafif bir şarkı mırıldanıyordu. Şarkı büyük ihtimalle Tom Odell'ındı. Ama ismini hatırlamıyordum. Doruk ona baktığımı fark edince bana döndü ve gülümsedi.
''Eee anlat bakalım.''
''Ne anlatayım?'' Koridordan çıkıp ikinci katın merdivenlerine yöneldik.
''Sevgilin var mı?'' Yeni tanıştığınız bir insana sormamanız gerekenler listesinde bir numara, SEVGİLİN VAR MI? Utanıyormuş gibi yaparak başımı eğdim,
''Yok.'' Doruk'un gülüşü büyüdü.
''Güzel. Hoşuma gitti bu.'' Yeni tanıştığınız bir insanın sevgilisi olmadığını öğrendikten sonra söylememeniz gereken şeyler listesinde bir numara, HOŞUMA GİTTİ BU.
''Senin? Var mı? Eee... sarışın bir kızla görmüşler sanki seni. Bugün sınıftan bir kız öyle diyordu...'' Bu olayı uydurdum. Belki o kız hakkında laf alabilirim, hadi bakalım. Doruk kaşlarını çattı,
''Sarışın bir kız mı? Sarışınlarla işim olmaz. Ben senin gibi esmerlerden hoşlanırım.'' Karşınızdaki kişinin esmer olduğunu gördükten sonra söylememeniz gereken şeyler listesinde bir numara, BEN SENİN GİBİ ESMERLERDEN HOŞLANIRIM.
Yok, bu çocuğun ağzından bu şekilde laf alamayacağım. Ya da çocuk zaten katil değil! Bilmiyorum. Tek bildiğim onunla çok daha yalnız kalabileceğimiz bir yere gidip saatlerce konuşup laf almam gerektiği gerçeği.
Yürümeye devam ettiğimiz sırada telefonum bir kez daha titredi.
*CİNAYET İSİMLİ WHATSAPP GRUBUNDAN YENİ MESAJLARINIZ VAR*
*Burak : Yavaş yürüsenize biraz*
*Burak : Niye hızlı yürüyormuşsunuz?*
*Burak : Yani yürüyorsunuz*
Büyük bir kahkaha atmamak için zor tuttum kendimi. ''Niye hızlı yürüyormuşsunuz?'' cümlesini görüyor musunuz? O cümle Burak'a o soruyu bir başkasının sordurduğunun kanıtı. Onur Zorlu'nun sordurduğunun. Hala peşimizde, hala peşimizdeler. Çünkü beni önemsiyor. Büyük bir özgüvenle yazmaya başladım,
*Zeynep : Herkes kendi sorusunu yazsın ya. Başkasının yazdırdığı sorulara cevap vermeyeceğim -_- *
Tam o sırada Doruk'un durduğunu fark ettim, olduğu yerde koridordaki bir panonun önünde durdu ve duvara yaslandı. Ben de yanında durdum ve yüzüne baktım soran gözlerle.
''Gezmekten de sıkıldım,'' diye mırıldandı. Gülmeye çalıştım.
''Sana şu sarışın kız muhabbetini kim söyledi?'' Doruk'un sorusuyla birlikte tam dudaklarımı aralıyordum ki telefonum titredi.
''Bir saniye,'' deyip başımı telefonuma eğdim.
*CİNAYET İSİMLİ WHATSAPP GRUBUNDAN BİR YENİ MESAJINIZ VAR*
*Mert : Zeynep ne konuşuyorsunuz?*
Bu soruyu da Onur'un sordurttuğunu çok iyi biliyordum. Kendi sormadan cevaplamayacaktım. Tam başımı kaldırıyordum ki bir mesaj daha geldi,
*Mert : Zeynep???*
*Burak : Ne anlatıyor bu yavşak?*
Onur'un sorularıydı bunlar. Dediğim gibi, ancak ve ancak o sorarsa cevap verirdim. Başımı kaldırıp Doruk'a baktım. Merakla bekliyordu.
''O sarışın kız muhabbetini mi... söyleyemem. Özel.''
''Ama benim hakkımda konuşulmuş. Bilmek hakkım. Hem de yalan söylenmiş.''
''Doğru. Ama o da yanlış duymuş demek ki.'' Doruk başını salladı, birden gülerek bana doğru bir adım attı bedenlerimizi yakınlaştırırcasına, üstüme doğru eğildi ve yüzüme baktı gülerek,
''Sevgilim olduğunu duyunca hayal kırıklığına uğradın mı?''
Yutkundum. Şuan o kadar yakın duruyorduk ki ben bile rahatsız oluyordum.
Telefonumun bir kez daha titrediğini hissettim. Yine kime ne yazdırmıştı kim bilir? Bakmak yerine Doruk'a bakmayı sürdürdüm, içimden cevap düşündüğüm sırada bu sefer telefonum son ses çalmaya başladı! Acilen başımı eğip ekrana baktım.
*ONUR ZORLU ARIYOR*
Arıyor mu? Delirdi galiba. Bizi böyle görmek onu mesaj bile atamayacak kadar delirtmiş olmalıydı. Kendimi Doruk'tan geri çektim ve aramayı kapatıp gruba girdim. Mesaj Onur'dandı.
*Onur : Şimdi seni arıyorum.*
*Onur : O telefonu açıyorsun.*
*Onur : Bana o yavşağın dediklerini bir bir dinletiyorsun.*
*Onur : Ben de ne yapacağıma karar veriyorum.*
*Onur : Anladın mı?*
Derin bir nefes aldım. O an ne yapacağıma karar vermek zorundaydım. Telefonum bir kez daha çalmaya başladığında başımı kaldırdım. Koridorun karanlığında görünmüyorlardı bile, nerede olduklarını da bilmiyordum. Doruk'a baktım, her şeyi anlatmaya hazır bir edayla beni bekliyordu. Ne yapacaktım? Onur'un dediğini mi, aklımdan geçeni mi? Galiba ben kararımı çoktan vermiştim. Onur'un aramasını reddedip hızlıca bir mesaj yazdım,
*Zeynep : Biz yangın merdiveninde oturacağız. Beni merak etmeyin. Gelişmeleri bildireceğim. Siz de sınıfa gidip uyuyun!* Telefonun ekranını kapattım ve Doruk'a doğru bir adım attım.
''Kim aradı?'' diye sordu. Yutkundum,
''Önemsiz biri. Yangın merdiveninde oturalım mı?'' Doruk hoşuna gitmiş gibi gülümsedi.
''Olur!'' Yangın merdiveninin kapısını Onur'un hep yaptığının aksine benim için açarken içeri girdim. Onur genelde önden girer ben arkadan gelirken de kapının üzerime doğru kapanmasına izin verirdi. Telefonumun ışığını merdivenlere tutarak bir basamağa oturdum ve Doruk'un yanıma oturuşunu izledim. Ama aklım Onur'daydı.
İçimde bir yerlerde bir ses Onur Zorlu'nun kalbinin geçmişte çok kırıldığını ve şimdi de kırılmak üzere olduğunu söylüyordu. Onu cevapsız bırakmak, onu sessiz bırakmak, onu istediği insanlarsız bırakmak... bırakılmak onun zaafıydı. Onur Zorlu her şeye rağmen, sahip olduğu ve olabileceği her şeye rağmen bırakılmaktan korkuyordu. Ve ben şuan yaptıklarımla onun damarına basıyordum. Sonu iyi olmayacaktı, biliyordum. Ama ben bu kalenin önünden çekilecek değildim. Ve size bol gollü bir maç fırsatı sunuyordum sayın seyirciler. İyi seyirler.
***
Okuduğunuz için, güzel yorumlarınız için çok çok çok teşekkür ederim!
Yorum yapmayı, ve oy kullanmayı unutmayın canlarım^^
Yeni bölüm 1-2 gün içinde geliyor :*
Twitter : https://twitter.com/beyzaalkoc
Instagram : http://instagram.com/beyzalkoc