Medya: Sonun şarkısı
☁️
"Aşko,beni tanımak istiyorlarmış.O yüzden gidiyoruz.Yoksa,seni niye yalnız bırakayım"dedi Utku.
Asiller,onu akrabalarıyla tanıştırmak için Adana'ya götürüyordu.
Şerefsiz,bensiz kebapları gömecekti.
Kesinlikle takıldığım nokta buydu.
Mert sıkıntı dolu sesiyle"anneannem,beni arkadaşına götürüyor.İremlere"dedi sonda yüzünü buruşturarak.
Yüzünü öyle bir hale getirmişti ki gülmeden edemedim.
İrem,Esma anneannenin arkadaşının torunuydu ve Mert'e aşık olduğunu söylüyordu.
Sorun şu ki,İrem daha 10 yaşındaydı.
Sorun teşkil etmediği için kıskanmıyordum ama Mert'i sinir ediyordu.
Kafamı eğdiğim boşluktan kaldırarak telefonu elime aldım.
"Utku,oradan bana ne getirmen gerektiğini biliyorsun.Mert,sende biraz sakin ol.Sadece birkaç gün kalıyorsun."
Mert,konuyu değiştirmeye çalışarak"o bağıranlar kimdi?"diye sordu.
Hass-onu unuttum.
Tam konuşacağım sırada kapı tıklatıldı.
"Gelebilir miyim?"diye naif bir ses duydum.
Ege'ydi.
"Daha sonra konuşuruz.Hadi siktirin gidin"diyerek telefonu yüzlerine kapattım.
Kapıya giderek açtım.Karşımda beyaz yüzüne siyah saçları düşen,gözlerime çocukça bakan biri vardı.
Saçlarını karıştırma fikri,çık aklımdan.
Beni gördüğünde kafasını eğerek elleriyle oynamaya başladı.
"Annem,yemek için seni çağırmamı söyledi."dedi.
Kafamı salladığımda kapımı kapatarak yan yana yürümeye başladık.
Sağa dönünce onu takip ettim.Asansörün önünde durunca şaşırmadan edemedim.
Lan,evde asansör var.
Yetimhanede merdivenden inmemek için yuvarlanıyordum.
Fakiriz abi,ne bilelim asansörü?
Kapıyı açtığında binerek alt kata bastı.
Gergin olduğunu hissettiğimde ona döndüm.
"İyi misin?"
İrkilerek bana döndü"İyiyim"dedi.
Kafamı arkaya yaslayarak ona bakmaya devam ettim.
"İnsan yemiyorum.Korkmana gerek yok"
Yanakları kızardığında,utanmaması için önüme döndüm
"Senden korkmuyorum.Sadece..."dedi yutkunarak.
"Sadece ne?"
"Boşver"diye mırıldandı.
Durduğunda kapıyı açarak dışarı çıktı.Arkasından kaşlarımı çatarak baktım
Ne oluyor?
Arkasından ilerlediğimde,yemek masasına doğru gitti.
Diğerleri oturmuş bizi bekliyorlardı.
"Beklettiğim için kusura bakmayın"diyerek boş olan sandalyeye oturdum.
Baş köşede Bedir bey,onun yanında Ala hanım,sağ tarafında gülen adamlardan biri,benim belimden tutan adam ve son olarak saçını çektiğim çocuk vardı.
Sol tarafta ise sesini hiç duymadığım biri,onun yanında Ege,sol tarafında ben vardım.
Karşımda piç gülümsemesiyle bana bakıyordu.
Şeytan diyor ki,ağzının ortasına iki tane yapıştır.
Önüme konulan çorbayla, teşekkür ederek içmeye başladım.
Kısa bir sessizliğin ardından,Bedir Bey'in konuşmasıyla dikkatimi ona verdim.
"Bulut,okulunu araştırdığımda iki hafta önce atıldığını gördüm.Eğer özel değilse,neden olduğunu söyleyebilir misin?ve seni bizim okula almamızı ister misin?"
"Önemsiz bir konu"diyerek şirin olduğunu düşündüğüm bir şekilde sırıttım.
Asla bana hakaret eden müdürün kafasında yumurta kırmamıştım.
Diğer sorusuna geldiğimde"zaten yeni bir okul düşünüyordum.Eğer kaydederseniz iyi olur.Bu arada arkadaşlarımla aynı okulda olabilir miyiz?"diye sordum.
Yüzündeki gülümsemeyle"kimliklerini bana atsınlar.Kaydettiririm"dedi.
"Teşekkür ederim"
Kafasını önemsiz dermiş gibi salladı.
Ala hanım heyecanla"abilerini gördün ama kim olduklarını bilmiyorsun"dedi.
Sağ taraftan başlayarak sırayla"Artaç abin,20 yaşında.Psikoloji okuyor."dedi.Artaç,gözünü kırparak gülümsedi.
Yanındaki belimden tutan adamı göstererek"Alar abin,26 yaşında.Kaya ve Bedir ile birlikte şirkette çalışıyor."Alar,bana bakarak kafasını eğdi.
Saçını çektiğim adama geldiğinde"Bora abin,23 yaşında.Aşçı.Kendine ait restorant'ı var."Bora,kaşlarını çatarak bana bakmaya devam etti.
Dil çıkararak Ala hanıma döndüm.Şaşkın bakışlarını hissetsemde ona dönmedim.
Sol tarafına geçerek"Kaya abin.28 yaşında.Şirkette çalışıyor.Bekar"dedi sondaki kelimeye vurgu yaparak.
"Evde kalmış"diye mırıldandım.
Kafasını bana çevirerek"anlamadım"dedi.
"Yok bir şey"
Birkaç saniye yüzüme bakarak önüne döndü.
İyi atlattım.
Alar ve Artaç gülmemek için kendilerini kasıyordu.
Ala hanım gülümseyerek devam etti.
"Kardeşin Ege'yi zaten biliyorsun.Bulut da sizin kardeşiniz"diyerek bakışlarını diğerlerinde gezdirdi.
Boranın sinirli nefes seslerini duysam da,dönüp bakmadım.
Kafamı salladığımda yemeğimi yemeye devam ettim.
Boranın"Sana yetimhanede yemek vermiyorlar mı?"diyen alaylı sesini duydum.
Kafamı kaldırdığımda anlamamış gibi ona baktım.
"Hiç yemek yememiş gibi davranıyorsun.Prenses gibi davranmayı dene"dedi.
Kaya'nın uyarıcı bir tonda"Bora"diyen sert sesini işittim.
Konuşabiliyormuş.Dilsiz olduğunu sanmıştım.
"Pardon,abi.Unutmuşum.Sana yetimhanede yemek vermiyorlardır dimi?"
Yok abi,ben buna dalarım.
Kaşığımın sapını ona doğru çevirerek üstüne vurdum.Vurduğum gibi çorba Bora'nın üstüne döküldü.
"Ah!Yandım"
Diğerleri telaşla ayağa kalkarken,göz devirdim.
"Canın mı yandı?Prenses!"
"Manyak mısın sen?"diye bağırdı.
Sandalyeden kalkarak yanına gittim.
"Biraz insan gibi davranmayı dene.Belki o zaman seni ayırt edebilirim"
Arkamı dönerek odama gideceğim sırada,"bu arada"diyerek yan bir sırıtışla ona baktım.
"Çorba çoktan soğumuştu.Yani,yanma olasılığın çok az.Bu kadar bağırmamalıydın,prenses!"
Odama giderek kapımı arkadan kapattım.Gülerek sırtımı kapıya yasladım.
Bora,Bora,Bora...
Kafamı dışarı çevirdiğimde bulutların sıklaştığını ve karardığını gördüm.Camın yanındaki pufa giderek oturdum.Telefonumu alarak kulaklığımı taktım.Rastgele bir şarkı çalarken gülümsedim.
Bir süre sonra yağmur damlaları düşerken,sadece izledim.Yağmur şiddetini artırırken kulaklığımı çıkartarak ayağa kalktım.
Odamdan çıkarak merdivenleri inmeye başladım.Bir alt kata inince durdum.Alar'a suçu olmamasına rağmen ters davranmıştım.Sanırım onunla aramı iyi yapabilirdim çünkü geldiğimden beri kötü bir hareketini görmemiştim.
Kapısına doğru giderek elimi kaldırdım.Tereddütlü bir şekilde kapıya vurdum.Birkaç saniye sonra kapı açıldı ve gözlüklü bir Alar beni karşıladı.
Beni gördüğünde şaşırarak kaşlarını kaldırdı.
Sesine yansıttığı merakla"bir şey mi oldu?"diye sordu.
Gözlerimi etrafta gezdirerek"Şey...yağmur yağıyor."dedim saçmalayarak.
nE?
Sanki bilmiyormuş gibi"gerçekten mi?Hiç farketmedim"dedi.Karşısında kasılarak"yağmurda ıslanmak ister misin?"diye sordum.
Gözlerinde parıltılarla"çok isterim."diyerek içeri girdi.
Birkaç saniye içinde yanıma gelerek kapıyı kapattı.
Yanında yürümeye başlarken"hep bu anı beklemiştim"diye mırıldandı.Anlamamazlıktan gelerek"anlamadım"dedim.
Telaşla"hiç"dedi.
Gülümsememi saklamaya çalışarak merdivenleri indim.
Dışarı çıktığımızda,yağmur şiddetini arttırmış yağıyordu.
Sokağın ortasına geçtiğimde,Alar'a baktım.Elini cebine atarak bir şey çıkardı.Telefonuna bağlayarak açtı.
Boş sokağın içinde şarkı sözleri yankılandığında kocaman gülümsedim.
"Yağmurlar var kalbimde
Sakın sakın ıslanma
Kaç kurtar kendini
Sığın başka duvarlara..."
Yanıma gelerek ellerimi tuttu ve etrafımızda dönmeye başladık.Boş sokağın ortasında gülerek etrafımızda dönüyorduk.
Sanki evrende kimse yoktu.Sadece o,ben ve şarkının sözleri.
Yarın hastalanacağımı bilsem bile,buna değerdi.
Bulut ve Alar'ın yağmurun altında ıslanmaları...
Nasıldı?
Diğer bölüme kadar bayyss.