Kendall's Point Of View
Asar kong nilingon si Leon na walang ibang ginawa kundi ang kalabitin ako dahil nagpapapansin na naman ang gago. Dahil sa sinabi niya kanina ay luhaang tumakbo iyong si Kath pero hindi man lang naawa ang loko, bagkus ay hinalikan pa talaga ako sa harap ng maraming estudyante.
"Babe, bakit ba hindi mo ako pinapansin? Kagabi ka pa ah, hindi ka na nag-reply sa text ko sayo." hirit na naman niya.
Inis ko siyang tiningnan kaya agad siyang napangisi.
"Alam mo ba kung ano ang ginawa mo kanina, ha?! Bakit mo sinabi iyon?!" bulyaw ko.
"Ang alin ba?" bagot na sabi nito.
I gritted my teeth. "Bakit mo sinabing asawa mo ako ha?! Nababaliw ka na ba?!"
Matunog naman siyang ngumisi at hinalikan ako sa pisngi na mas lalo kong ikina-inis.
"About that? Tsk, darating 'din naman tayo diyan, babe. Magpapakasal naman tayo diba at magiging asawa kita–"
"Leon naman! Ayos na kami ng parents ko, tapos kapag nalaman nila ito at naniwala naman sila, mapapahamak tayo!" tinulak ko siya kaya napaatras siya.
He heavily sighed. "Then, kakausapin ko sila. Kakausapin ko sila na kapag graduate na tayo ng collage, magpapakasal tayo sa ayaw at sa gusto nila."
Sa kaseryosohan ng tono niya ay hindi ako makapagsalita. Is he serious? Well, obvious namang seryoso talaga siya pero hindi parin talaga tama na iyon agad ang iniisip niya, masyado pa kaming bata para doon.
"Leon, hindi biro ang kasal–"
"Are you saying that im just joking around?! Damn, Kendall. Seryoso ako, gustong-gusto na kitang pakasalan kahit na bata pa lamang tayo. Pero alam kong hindi ka pa handa para doon pero gusto ko lang itanong..." he look directly in my eyes. "G-Gusto mo rin bang magpakasal sa akin?" may bahid na takot sa kaniyang boses.
Napalabi ako. "O-Oo, Leon. Gusto ko ring magpakasal sayo pero hindi muna–"
Bigla niya lang akong sinunggaban ng halik at mahigpit na niyakap kaya nag-init ang sulok ng mga mata ko.
"I love you, babe. I l-love you so damn much!" he sniffed sign that he is crying too.
Hinalikan ko ang ulo niya.
"Mahal na mahal 'din kita, babe. Tandaan mo yan, Leon." i sniffed.
Hindi ko alam kung ilang minuto ba kaming magkayakap dito sa loob ng classroom. Mabuti na nga lang at walang estudyante dito kaya walang nakakita ng kadramahan namin.
"P-Palagi mo na lang akong pinapaiyak!" singhot niya na parang bata pang nagpupunas ng kaniyang luha.
I wiped my tears too.
"At ako pa ang sinisisi mo?!"
Natawa naman siya at pinisil ang pisngi ko. "Ang cute talaga ng girlfriend ko. Hehehe."
I made a face.
"Pero hindi ka cute." ani ko.
Umarte naman siya na parang nasasaktan habang nakahawak sa kaniyang dibdib kaya napairap ako.
"Grabe ka naman, babe...sa dami ng babaeng naghahabol sa akin, matatawag mo akong hindi cute?" Madramang aniya.
Tumaas ang gilid ng nguso ko.
"Ewan ko sayo, Napoleon." saad ko. "Dito na lang ba tayo? Hindi ba natin pupuntahan sina Kassy? Baka kasi hinahanap na tayo."
Niyakap niya lang ako.
"Dito na muna tayo, magyakapan lang muna tayo hangga't wala pang tao." wika niya.
Tinulak ko siya.
"Anong magyakapan? Ano ka, sinusuwerte?" i harshly said.
Ngumuso naman siya pero maya-maya ay biglang lumabas ang pilyo niyang ngisi.
"Ayaw mo nang magyakapan, edi sige. Maghalikan na lang tayo–Aray, babe!" daing niya.
Sinakal ko ang panga niya.
"Eh kung ilibing kaya kita ng buhay? Ngayon mismo..."
Napalunok naman ito at mabilis na umiling kaya binitiwan ko na ang panga niya.
"Katakot ka naman, babe." natatawang sabi pa nito.
Mahina kong sinampal ang pisngi niya pero umarte na naman itong nasasaktan kaya napangiwi na lamang ako.
Napakunot ako ng noo ng makita ko ang pagbabago ng expresyon niya at nasa may pintuan ang tingin nito kaya napatingin na rin ako doon.
Napatayo ako ng makita si Blake. Nakaramdam ako ng kirot ng makita ko ang malungkot niyang mga mata habang nakatingin sa akin. Naramdaman ko naman ang paghawak ni Leon sa kamay ko kaya nilingon ko siya.
"Don't–"
"Gusto ko siyang kausapin."
Mapait siyang ngumiti.
"Kakausapin ko lang siya pero just for a closure, wala ng iba."
He sighed, halatang ayaw akong pagbigyan kaya hinalikan ko siya sa labi dahilan para manlaki ang mga mata niya.
"Babe, do you trust me?"
Tulala siyang tumango kaya napangiti ako at hinalikan siya sa noo bago tumalikod at hinila si Blake palabas sa kung saang walang tao.
"Im sorry."
"Im sorry."
Magkasabay naming sabi.
He looked away, i bit my lips.
"Blake, im sorry kung... nasaktan kita by loving Leon pero wala na talaga akong magagawa pa, mahal ko siya."
Nag tubig ang mga mata ko ng makita kong pinipigilan niyang humagulhol. Sinapo niya ang kaniyang mukha at napahilamos.
I sniffed.
"H-Hindi totoong pinaasa kita noon, Ken. I was truly honest with my words and feelings for you but i have no choice but to... to left you."
I gulp. "W-What do you mean?"
Bumuntong-hininga siya.
"Gusto ng pamilya ko ang mag-aral sa japan but i refused because of you, kasi gustong-gusto kita noon at balak na talaga kitang ligawan kaso tinakot ako ni daddy, sinabi niyang papahirapan at sasaktan ka niya sa oras na hindi ko siya sundin. Kahit labag sa loob ko ay sinunod ko siya para lang walang mangyaring masama sayo. I-I sacrificed the chance to be with you for your safety. Im sorry, Ken." he cried.
Nanlambot ang mga tuhod ko. Bumigat ang dibdib ko, hindi parin makapaniwala sa narinig mula kay Blake.
Paano nagawa ito ng daddy niya sa kanya? Akala ko pa naman ay mahal na mahal niya sa Blake pero iyong kasiyahan ng anak niya ay hindi man lang niya maibigay.
Humakbang ako at binigyan siya ng yakap. He cried on my shoulders. Umiiyak na rin ako.
"B-Bakit hindi mo agad sinabi sa akin, Blake?" Kumalas ako sa pagkakayakap sa kanya.
Mataman siyang tumingin sa akin. "Para saan pa? Masaya kana sa kanya, bakit ko pa sasabihin sayo?"
Napalabi ako.
"Pero dapat sinabi mo sa akin, Blake. Kasi galit na galit ako sayo, kung hindi mo lang sinabi ngayon malamang galit parin ako sayo." wika ko.
He smiled and cupped my face.
"M-Mahal na mahal kita, Ken. Mahal kita kahit masakit. Siguro, ito na ang huling pagkikita natin kaya ko sinabi sayo ang lahat."
I was stunned, can't move.
"B-Blake naman. Gusto ko pang bumawi sayo kaya bawiin mo ang sinabi mo."
"Nakapag-desisyon na ako. Mamaya ang flight ko, siguro tama si dad, tama siya na wala nga dito ang kasiyahan ko."
Malungkot siyang ngumiti. I closed my eyes when he kissed my forehead.
"Mamimiss kita." usal ko.
"Me too. Mamimiss 'din kita."
I watched the man who first captured my heart walking away from me.
Hindi man lang ako nakabawi sa kanya kahit bilang kaibigan man lang ay hindi ko naibigay sa kanya. Sana, magkita kami ulit.
"Babe..."
Napalingon ako ng marinig ko ang boses ng lalaking mahal ko.
He was pouting while staring at me, and i can't help but to chuckled.
"Seloso." sabi ko.
Mas lalo siyang ngumuso.
"I heard everything..." aniya. "A-Akala ko mamahalin mo na ulit siya ng malaman mo ang totoong nangyari, natakot ako–"
Dinamba ko siyang mahigpit na yakap. Nang marinig ko ang kaunting hikbi niya ay kumalas ako at pinunasan ang luha niya.
I cupped his face.
"Leon, tandaan mo na mahal na mahal kita. Walang kahit na sino naman ang pwedeng pumalit sayo sa puso ko, mananatiling pangalan mo lang ang minamahal at tinitibok ng puso ko. Tandaan mo 'yan."
Napangiti ako ng mamula ang pisngi niya at binaon sa leeg ko ang kaniyang mukha.
"M-Mahal na mahal kita."
I kissed his hair. "Me too, babe. Mahal na mahal 'din kita."
LUMIPAS nga ang ilang araw na hindi ko na nakita si Blake. Nanghihinayang ako sa nalaman pero nagpapasalamat na rin dahil si Leon ang nakasama ko. Sana mahanap ni Blake ang kasiyahang nababagay sa kaniya.
Nalaman na rin ng buong barkada ang naoag-usapan namin. Alam kong nagi-guilty 'din sila pero hihingin naman daw sila ng tawad kay Blake sa oras na ma-contact nila ito.
"Tsk, si Blake na naman ba ang iniisip mo?" Leon snorted.
Tinaasan ko siya ng kilay.
"Ano naman ngayon?"
Inis na umarko ang labi niya. "Ikaw talaga! Wala na nga dito iyong tao pero nakakaselos parin at parang wala lang sayo 'tong nararamdaman ko."
Napairap ako sa hangin.
"Eh sino ba naman kasi ang nagsabi sayong magselos ka dun sa tao? Wala naman ah, sadyang wala ka talagang tiwala sa akin."
His face softened.
"Sorry, babe... hindi naman kasi maiiwasan iyon kasi naman, mahal na mahal kita." aniya.
Inakbayan ko siya at piningot ang ilong niya. "Ikaw talaga... napakaseloso mo."
"Eh sa mahal kita eh,"
"PDA na naman?!"
Na blanko ang mukha namin ng marinig ang bagot at bitter na boses ni Jandrix. Bakit ba sulpot ng sulpot ito at wrong timing pa?!
"Pwede na kayong makasuhan ng Public Display of Affection." saad nito at ngumisi sa aming dalawa.
Binato siya ni Leon ng tissue sa mukha. "Tumahimik ka nga!"
Jandrix rolled his eyes.
"Psh, nasaan ba si Athena? Kanina ko pa siya hinahanap ah!" he mumbled.
"Kasama si Rogie." si Archer. "Muntik pa ngang maghalikan kanina eh," dagdag nito at kumagat ng burger.
Sa sinabing iyon ni Archer ay parang tumigil ang paghinga ni Jandrix kaya niyugyog ito ni Knoxx at sinigawan.
"Hey, dumbass! Huminga ka ngang gago ka! Bahala ka diyan!"
Our eyes widened when he sniffed. Nataranta kami. Dang! Anong iniiyak-iyak nito?
"Drix, what's happening to you?! Why are you crying for pete sake–Shut up!" Gladeon yelled.
Napaatras naman si Gladeon ng duruin siya nito habang may mga luha sa mata nito.
"Bagkus hindi mo alam ang nararamdaman ko! Alam mo ba iyong pakiramdam na malaman mong may kahalikan ang taong tinatangi mo?! Ang taong iniibig mo?! Hindi, Gladeon! Hindi!"
Nagkatinginan kaming lahat.
W-What the hell!
"Seriously?" Elle snorted.
Natahimik naman kami but Jandrix keep on crying while Ningning comforted her brother.
"Ah..." Archer cleared his throat.
Tiningnan namin siya.
"T-That was only a joke."
We gave him a 'duh' look.
"I-Iyong sinabi kong may kahalikan si Athena, hindi totoo iyon." he awkwardly smile.
Napa-arko ang labi namin at gigil na gigil siyang tiningnan.
Inangat ni Jandrix ang kaniyang ulo at diretsong tumingin kay Archer, handa ng mangain ng tao.
"A-Alis na ko!"
Dali-daling hinabol ni Jandrix ito kaya nagtawanan kami.
"Fuck you, Archibald! Papatayin talaga kita! Nag sayang pa ako ng luha ko! I will kill you!"
To be continued. . .♡♡♡