Η φωνή της Λάνα και τα ελαφριά σκουντήματα που ακολούθησαν, κατάφεραν να συνεφέρουν τη Νοέλια. Τα μάτια της άνοιξαν σταδιακά και η θολούρα υποχώρησε μετά από λίγα δευτερόλεπτα. Είχε λιποθυμήσει. Όλες αυτές οι πληροφορίες και η μεγάλη αποκάλυψη που τις συνόδευε ήταν υπερβολικά πολλά για να τα αντέξει.
«Είσαι καλά;» ρώτησε η κοπέλα, στο πρόσωπό της χαραγμένη η ανησυχία.
«Ναι, καλά είμαι» τη διαβεβαίωσε εκείνη. Το κεφάλι της πονούσε αρκετά, όπως και το σώμα της εξαιτίας της πτώσης, αλλά ήταν εντάξει.
Η Λάνα, που ήταν γονατιστή πλάι της, πέρασε το χέρι της γύρω από τη μέση της και τη βοήθησε να σηκωθεί.
«Έλα να σε πάω στο δωμάτιό σου» της είπε απαλά. Η Νοέλια κούνησε ανεπαίσθητα το κεφάλι και μαζί άρχισαν να περπατάν.
«Τελικά υπάρχουν φωτογραφίες;» ρώτησε αδύναμα καθώς διέσχιζαν τον μακρύ διάδρομο. Έπρεπε να μάθει.
«Καλύτερα να συνεχίσουμε κάποια άλλη στιγμή αυτή τη συζήτηση, τώρα πρέπει να ξεκουραστείς. Θα ενημερώσω τον κ. Λεονάρντο ότι δεν νιώθεις καλά για να σου δώσει άδεια για σήμερα».
Η Νοέλια σταμάτησε απότομα να περπατά. «Όχι, πρέπει να δω αυτές τις φωτογραφίες, αν υπάρχουν, και να πάω οπωσδήποτε στη δουλειά σήμερα».
Η Λάνα άφησε έναν μακρόσυρτο αναστεναγμό. «Εντάξει, αλλά ξεκουράσου λίγο πρώτα».
«Λάνα;» μια φωνή έκανε και τις δύο να αναπηδήσουν ξαφνιασμένες.
Η νεαρή υπηρέτρια έστρεψε το βλέμμα της προς τον Λεονάρντο που ήταν ακουμπισμένος στο ξύλο της πόρτας στα αριστερά τους, υιοθετώντας ένα επαγγελματικό βλέμμα.
«Ναι, κ. Μελέντεζ».
Τα μάτια του Λεονάρντο απομακρύνθηκαν από την κοπέλα για να σταθούν πάνω στη Νοέλια, η οποία βλαστημούσε από μέσα της που σταμάτησε μπροστά από το δωμάτιό του.
«Γιατί δεν βρίσκεστε στα δωμάτιά σας;» ρώτησε αυστηρά.
Η Λάνα ήταν έτοιμη να απαντήσει, αλλά η Νοέλια δεν κατάφερε να συγκρατήσει τον εαυτό της.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί ρωτάτε κ. Μελέντεζ; Πειράζει που έχουμε αυπνίες;».
Τα χείλη του Λεονάρντο στράβωσαν σε ένα λοξό χαμόγελο πριν απαντήσει: «Πειράζει, όταν η αυπνία σας, δις Σαβιόνε, ενοχλεί τον ιδιοκτήτη αυτού του σπιτιού που προσπαθεί απεγνωσμένα να κοιμηθεί».
Η Νοέλια ανασήκωσε το αριστερό της φρύδι και τον κοίταξε ειρωνικά. «Αν ο ιδιοκτήτης αυτού του σπιτιού επιθυμούσε τόσο "απεγνωσμένα" τον ύπνο, θα έπρεπε να βάλει ωτοασπίδες».
Η Λάνα ένιωθε αναμφίβολα αμήχανα καθώς παρακολουθούσε αυτή τη μικρή αντιπαράθεση μεταξύ τους. Καλώς ή κακώς πάντως, αποφάσισε να μιλήσει.
«Κύριε, μας συγχωρείται, δεν θέλαμε να σας ξυπνήσουμε. Πήγαινα την κ. Σαβιόνε στο δωμάτιο της γιατί δεν αισθανόταν καλά».
Ο Λεονάρντο, που μέχρι εκείνη τη στιγμή διατηρούσε το γνωστό αυτάρεσκο χαμόγελό του, σοβάρεψε απότομα και κοίταξε τη Νοέλια από πάνω μέχρι κάτω.
«Τι έχεις;» ρώτησε καρφώνοντας τα μάτια του στα δικά της.
Η Νοέλια στριφογύρισε τα μάτια της αναστενάζοντας. Αν μπορούσε θα έριχνε σίγουρα ένα δολοφονικό βλέμμα προς τη Λάνα που δεν κατάφερε να κρατήσει το στόμα της κλειστό.
«Τίποτα, είμαι μια χαρά» του είπε απότομα, αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια.
«Λάνα, άσε μας μόνους για λίγο» διέταξε εκείνος τη νεαρή υπηρέτρια.
Η Νοέλια σήκωσε κατευθείαν το βλέμμα της και κοίταξε τη κοπέλα με νόημα. Δεν έπρεπε να τους αφήσει μόνους. Δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει πάλι. Ήταν ήδη αρκετό το γεγονός ότι την άφησε μόνη στο σαλόνι, διψασμένη για ένα φιλί που εκείνος δεν θα της ξανά έδινε λίγη μόλις ώρα πριν.
Η Λάνα φυσικά αγνόησε το έντονο βλέμμα της και γνέφοντας το κεφάλι αποφάσισε να αποσυρθεί και να τους αφήσει μόνους.
Η Νοέλια έβλεπε την υποτιθέμενη σύμμαχό της να χάνεται στο μακρύ διάδρομο, όταν ο Λεονάρντο πέρασε αιφνιδιάστηκα το χέρι του γύρω απ' τη μέση της και την τράβηξε προς το δωμάτιό του.
«Έλα» είπε σιγανά ανοίγοντας περισσότερο την πόρτα για να περάσει. Δεν έμοιαζε να αντιλαμβάνεται την αλλαγή στη στάση της, ούτε την κοφτή της ανάσα. Κι όμως, το άγγιγμά του την ανατρίχιασε και σήκωσε μέσα της μια θύελλα ανάμεικτων συναισθημάτων.
«Δεν χρειάζεται, καλύτερα να επιστρέψω στο δωμάτιό μου» κατόρθωσε να πει. Η τρεμάμενη φωνή της πρόδωσε την αναστάτωσή της.
«Μην ανησυχείς, δεν σκοπεύω να σε σκοτώσω» αστειεύτηκε εκείνος, αλλά η Νοέλια δεν κατάφερε ούτε να χαμογελάσει.
Ο Λεονάρντο ξερόβηξε μόλις κατάλαβε τι είχε πει και απομάκρυνε το χέρι του.
«Τέλος πάντων, ήθελα απλώς να μιλήσουμε» είπε με εμφανώς λιγότερη αυτοπεποίθηση.
Η Νοέλια εισέπνευσε βαθιά για να χαλαρώσει, κάτι που έμοιαζε απίθανο, αφού βρισκόταν μόνη, μαζί του, στο δωμάτιό του.
«Για τι πράγμα;» ρώτησε όσο πιο αδιάφορα μπορούσε.
«Για όλα. Είμαι έτοιμος να λύσω όλες σου τις απορίες» της απάντησε σοβαρά.
Τον κοίταξε ερωτηματικά, προσπαθώντας να καταλάβει τις προθέσεις του. Οι τελευταίες είκοσι τέσσερις ώρες που πέρασε μαζί του έμοιαζαν να έχουν ανατρέψει τα πάντα. Δεν μπορούσε πλέον να καταλάβει τι κρυβόταν πίσω από το αινιγματικό και μυστήριο παρουσιαστικό του.
«Δεν σε καταλαβαίνω, Λεονάρντο» του είπε, «Ειλικρινά, δεν σε καταλαβαίνω. Από τη μια το παίζεις κακός και μοχθηρός και απ' την άλλη καλός. Τη μία μέρα με κλειδώνεις σε ένα δωμάτιο και φέρεσαι σαν ψυχοπαθής και την άλλη με φιλάς και το παίζεις κύριος. Τι στο καλό τρέχει με εσένα;».
Το πρόσωπό του έμοιαζε μελαγχολικό καθώς την κοιτούσε στα μάτια. Η Νοέλια περίμενε να πει οτιδήποτε. Ήταν βέβαια σχεδόν σίγουρη πως θα αρνιόταν ότι η στάση του απέναντί της είχε πράγματι υποστεί τέτοια σκαμπανεβάσματα.
Έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα, επιτέλους μίλησε. «Αυτή είναι η πρώτη σου ερώτηση;».
«Ορίστε;».
«Λέω, αυτή είναι η πρώτη σου ερώτηση; Τι στο καλό τρέχει με εμένα;».
Η Νοέλια τον κοιτούσε εξεταστικά, προσπαθώντας να καταλάβει αν την κορόιδευε. Τελικά απέσυρε το βλέμμα της και βούλιαξε στο κάθισμα που βρήκε δίπλα της.
«Είσαι εξοργιστικός» κλαψούρισε, χώνοντας το πρόσωπό της μέσα στο χέρια της.
Ο Λεονάρντο χαμογέλασε, πάρα την απόφασή του να παραμείνει αδιάφορος.
«Μπορείς να πεις και την αλήθεια. Είμαι γοητευτικός και αστείος» είπε, ανασηκώνοντας το αριστερό του φρύδι.
Η Νοέλια σήκωσε το βλέμμα της και τον κοίταξε, «θέλεις την αλήθεια;» είπε. Σηκώθηκε απ' τον καναπέ για να τον αντικρίσει. «Είσαι εξοργιστικός, ναρκισσιστής, κακότροπος, μανιακός, ψεύτης, υποκριτής, εκμεταλλευτής, αυταρχικός και άλλα χίλια δυο αρνητικά πράγματα....Όμως...είσαι και καλός, γλυκός, όμορφος και θελκτικός και ειλικρινά νομίζω πως εγώ...».
Δεν μπορούσε να το πει. Θα ήταν ανόητη αν παραδεχόταν ότι είναι ερωτευμένη μαζί του. Αν και ήταν βέβαιο πως για άλλη μια φορά κατάφερε να δείξει την ευαισθησία της.
«Εσύ...τι;» τη ρώτησε εκείνος. Τα μάτια του δεν άφηναν ούτε στιγμή τα δικά της.
«Τίποτα» είπε ψέματα και προσπάθησε να απομακρυνθεί, καθώς οι δυο τους είχαν πλησιάσει αρκετά κοντά ο ένας στον άλλο. Τα χέρια του Λεονάρντο τυλίχτηκαν αιφνίδια γύρω της, συγκρατώντας την στη θέση της, μόλις μερικά εκατοστά μακριά του.
«Πες μου» την πίεσε.
«Άφησέ με» τον παρακάλεσε εκείνη.
«Νοέλια, πες μου...πες μου αυτό που αισθάνεσαι», η φωνή του πρόδιδε ένα είδους απόγνωση.
«Εσύ τι αισθάνεσαι;» τον ρώτησε, όχι μόνο για να βγει από αυτή τη δύσκολη θέση, αλλά και γιατί πραγματικά ήθελε να μάθει.
«Θες την αλήθεια;» ρώτησε.
«Πάντα».
«Δεν ξέρω. Δεν ξέρω τι νιώθω για εσένα».
Απογοήτευση την κατέκλυσε και προσπάθησε να απελευθερωθεί απ' το κράτημά του.
«Άφησέ με» απαίτησε αυτή τη φορά.
«Όχι, Νοέλια» της είπε κατηγορηματικά. «Όχι πριν μου πεις τι νιώθεις».
«Παράτα με, Λεονάρντο!» ούρλιαξε και κατόρθωσε ελευθερωθεί. «Δεν νιώθω τίποτα για εσένα, γιατί είσαι ένα τέρας που με κρατάει φυλακισμένη!».
Το ξέσπασμά της δεν φάνηκε να επιδρά αρνητικά επάνω του. Αντιθέτως, ένα μικρό χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.
«Εγώ το τέρας κι εσύ η πεντάμορφη» είπε με θυμηδία.
«Να πας στο διάολο, Λεονάρντο Μελέντεζ» του είπε και βγήκε αμέσως απ' το δωμάτιο.
Δεν άργησε να την ακολουθήσει.