UNFINISHED SYMPHONY
©Anneriche
SERIES NO. 1
My Dull HIGHSCHOOL Life
A YEAR AGO:
There was once a kidnapping case..
There is a lady kidnapped with a ransom of 500 million. A huge money for every living person. To think of it, everyone will start to panic. It can cause blood stains to scattered knowing that this huge money can make a luxurious living upto the last member of a clan if the person who holds it is capable of managing thia resources well.
But because of the excessive wealth of my clan, we can afford that huge ransom to pay. So we had decided to give it for the sake of peace and also to avoid unnecessary spit of blood. We believe that money is just a piece of paper with faces of people, an ordinary paper with value. A thing which is necessary for living but it is not a god for us to serve. That is money, easy to gain and easy to loose.
At that same day, after some couple of hours, that we got a call coming from the kidnapper, an unregistered number called. We are all perceiving that the call came from a payphone.
Hearing her speaking too soft makes us terified. She's stammering while talking on the phone. But something released from us hearing her words. She's safe..
For all we know, something worst happened to her, thank God she's better.
She looses her breath but she can still talk continously.
"Lolo, I need your help. I scape from the kidnapers and I'm on my way home, I'd call only to inform you that..." she stammers and begin to make her voice softer.
"What? Christine? How come that you'd scape from that goons? Aren't you----" the coldest tone of Lolo. This is the first time I hear this kind of voice from him.
"Lo, I'm okay. I will go home. I call only to tell you that I love you all, the whole family and...." She end up crying. That time I can't understand the situation because during that tragic day every unpleasant thing happened. That time I had an only wish, to be with her again.
"Hey, Where are you? Me and your Dad will fetch you there, okay? Stay where you are, Chime.." Lolo is nervous. His strong voice lessen its power. For us, he's the law. He was a retired army that why his voice is that loud but I'm quite nervous because it was lessen now. I know something bad is happening.
"Near the ...." She never finished her statement because of the loud gun shots. "...Ouch!" She shouted from the other line, I think ... No not her.
Natrace naman agad namin kung nasaan siya sa tulong ng mga kakilala ni Lolo sa military.
She's somewhere unsafe.
"Dad, let's go.." ang matigas na tawag ni Dad kay Lolo Harry.
"Harry, wait.. Do you need back ups?" Ang sabi ng mga kasamahan ni Lolo na mga dati ring armies.
"Sure.." ang tugon ni Lolo at mabilis na nagtungo si Dad sa parking lot para kunin ang Ferrari. Lihim naman akong sumunod at sumakay sa kotseng iyon.
Pinaharurot ni Dad ang sasakyan huminto lang siya nang matunton na namin ang lugar. Medyo maalikabok sa likod ng upuan ng front seat kaya hindi ko napigilang bumahing..
Nagulat at nanlaki ang mata nilang dalawa ng makita ako.
"Harmony? What are you doing here?" Dad asks me in his shock voice.
"It's dangerous!" Lolo starts to scold me.
"I want to see Ate Chime. I miss her. She said she will go with me sa park tommorow.. So I want her to be safe." I pouted. Wala na silang magawa kaya hinayaan na lang nila ako.
Wala akong kaalam-alam sa mga susunod pang mangyayari.
Ipinark ni Dad ang kotse sa may di kalayuan sa isang kotse na wari ko'y kay Ate Christine na.
"Dad, can we go to Lolo outside? Ang tagal nila, eh." nag-aalburoto na ako dahil sa tagal. AYOKO kasi ng naghihintay kahit wala pang 5 minutes si Lolo.
"Okay.." Kaya binuksan ni Dad ang door kung saan ako nakaupo at akay-akay niya ako habang naglalakad kami.
A few steps away from our car, I clearly saw a Chevy na nabangga sa isang puno. May napansin din akong dugo kaya alam kong binaril siya.
I was scared.. Noong makita ko ang plate number ng kotseng iyon. It was hers.. Kay Ate Christine iyon at hindi ako maaaring magkamali. Nakita namin si Lolo sa loob ng kotse at inaangat ang kapatid ko.
Again, I saw blood...
I was about to panic..
Tumakbo ako papalayo sa kanila at kay Dad pero hinabol ako ni Dad at as usual naabutan niya ako.
"Where are you going?"
"I'm too scared, Dad.." nangangatog kong tugon.
"I'm here don't be ..." Ni hindi niya na naituloy ang sasabihin niya dahil sunud-sunod na putok ng baril ang umalingaw-ngaw sa ere at nanggaling iyon sa pwesto nina Lolo at Ate.
It was...
0ne...
Twooo....
Threeeee....
three LOUD gun shots..
I was there, pero dahil malayo pa kaming dalawa ni Daddy at sa takot niya na pati ako ay madamay tumakbo na lang ulit kami habang tumatawag siya ng back-up.
Everything is done...
Wala na rin si Ate at nacommatose naman si Lolo..
Though, after one week nakarecover na siya. Hindi ko talaga malilimutan ang araw na yun.
Noong umaga kasi nang May 26, 9:25 a.m ang date at oras ng last text message ni Ate bago siya makidnap at mamatay.... na hanggang ngayon nagbabounce back pa rin sa isipan ko.. pero gaya pa rin nang dati di ko pa rin magets ang ibig sabihin niya...
"Kung may mga bagay kang gustong gawin, gawin mo na ngayon.. Kung gusto mong magpaalam sa isang kaibigan, gawin mo na habang may panahon ka pa.. Wag na wag mong aaksayahin ang oras, dahil darating ang panahon na huli na ang lahat para sa pagsisisi at pipilitin mong ibalik ang mga oras na nawala at panahong nasayang.. Ilang oras ba ang dapat gugulin para makasama ang taong gusto mong makasama o magkano ba ang kailangan para kainin ang gusto mong kainin?? ****some text missing***"
Sa sobrang haba ng text niya nagsome text missing na.. Iniisip ko pa rin tuloy hanggang ngayon kung anong karugtong nang text na yun.. Pero kahit na noong una ay nakokornihan ako, hindi ko pa rin binubura, yun pala ay dahil iyon na ang last text ng paborito kong ate... Paborito kasi dadalawa lang kaming magkapatid...
Dahil sa nangyaring pagkamatay ni Ate, sinikreto namin sa iba ang true identity ng pamilya namin at ang tanging nakakaalam lang na mayaman ang pamilya namin ay ang closest family friends namin... dahil sa sobrang pag-iingat pinagpalit pa ko ni Mommy at Daddy ng pangalan and from Harmony Lee Harrison naging Melody Cruz ang pangalan ko, pinaclose din niya ang facebook accounts at kahit ang mga bank account ko na HARMONY HARRISON pa ang pangalan.. Minsan nga tinanong ko sila kung bakit pero hindi lang sila kumikibo, and now I realize na dahil pala gusto nila akong protektahan, dati kasi akala ko ayaw na nila sa 'kin kasi hindi ako kasing ganda at kasing talino ni ate Chime... pero I admit I'm wrong, kasi I really feel na mahal talaga nila ako.
Ngayon nakatira kami sa super exclusive village na ang family ko ang nagpatayo, iniwan na namin yung old mansion namin sa Ayala Avenue, Ang mga malapit lang na kaibigan ng pamilya namin ang nakakaalam kung san kami lumipat, sila lang rin ang mga may VIP pass na pinapayagang lumabas at pumasok sa village na 'to... At for all you know, walang name ang village namin sa arch, mukhang mumurahin ang labas ng village para hindi isipin nang iba na mayaman ang mga nakatira doon kahit na may mga guard na armadong nagbabantay sa village (mukha lang silang tambay sa kanto pero ang totoo, mga top profile sila pagdating sa security, recommended din sila nang lawyers namin).. Pero pagpasok mo sa loob nang village saka mo makikita ang mga bagay na hindi mo makikita sa ordinaryong village... May music club house, may honesty convinience store, may CCTV ang lahat nang street yung iba nakakabit sa puno, 'round the clock din ang security, may hot and cold pool ang bawat bahay at wifi zone ang buong village may password nga lang...
Ang family code namin... It's about Secrecy, Concealing and Hiding... It's a password kaya ayoko ring malaman ng iba, saka ko na lang siguro sasabihin.
Until then, my life become so miserable.
Sa totoo lang, mas masalimuot pa sa halo-halong algebra, calculus, trigonometry at number theory .....Ang buong buhay ko....."Sorry math ha... hirap mo kaseng intindihin ehhh haha.. para kang yung nanny 'ko" At hindi ko alam kung paano 'yun nangyare.
I already felt, helpless, I really feel na kahit yata si Detective Conan mahihirapang isolve ang case na 'to, hanggang ngayon kasi yung kidnapper at killer nang kapatid ko ay nakakalaya pa rin, kaya magpapanggap ako hanggang sa mahuli na ang taong sumira sa pamilya ko, kung may mapagseshare-ran lang sana ako pero my Dad REMINDS me:
""Never ever dare to tell anyone our status, if you don't want them to be harm with you and die.."
And that bare words threaten my innocence... Simula noon I do disguise at umalis na rin ako sa school ko dati at iniwan ko rin ang best friend kong si Justin na nasa University of Asia and The Pacific pa rin...
Nahirapan man ako sa simula pero nasanay na rin ako, kaya ang dating popular, pretty girl at campus crush...
Ngayon sa school namin isa na kong plain, simple, nerd type and shy girl... Pero as if naman na mababago ko ang facial features ko, ganoon pa rin naman...
Shiny blond curly hair kaya nga lang nagmukha akong bunot.
Brown sparkling eyes na hindi kita dahil sa salamin.. Malabo talaga ang mata ko but nung nasa University of Asia And the Pacific ako nakacontact lens ako pero black dull eyes ang gamit ko kaya walang may alam maliban sa best friend at family ko na brown ang genuine color nang eyes ko.
Pointed nose na mas nahalata dahil sa eye glass ko, Rossy cheeks na hindi halata dahil nagpa-tan ako.
Heart shaped lips pero lip gloss na patay ang kulay ang ginagamit ko para mukha akong cheap and
My cute dimples na hindi ko pinapakita dahil minemaintain ko ang serious and strict attitude at never kong ipinakita ang cute side ko sa kanila...
In short, I'M NOT AS ATTRACTIVE AS BEFORE...
Namimiss ko pa rin yung dati pero kailangan ko talagang magpanggap kung ayaw kong magaya kay Ate Chime na namatay nang maaga.. Si Ate Chime, ang campus beauty queen, beauty and brain combo.. Walang tatalo sa lupet niya sa math at galing sa pagmememorize... Minsan nga naiinggit ako sa kanya, pero behind her popularity na kinaiinggitan ko, hindi pala siya masaya. Ang Ms. Perfect sa tingin nang lahat ay wala naman talagang buhay ang mga mata sa likod ng mga matatamis na ngiti dahil hindi niya maipakilala kina Daddy at Lolo ang Boyfriend niya...
I REALLY DON'T REMEMBER HIS name... But I think its 'Herald' pero 'di ko pa siya nakita at once lang siyang binanggit ni Ate pero isang taon nang patay si Ate .. Alam niya na kaya??
ANG LUNGKOT TALAGA ng Ending nang LOVE STORY NILA....
Talo pa ANG ibang mga tragic love story... parang Romeo and Juliet, the Exagge version...
Buti pa nga si Romeo nalaman na namatay si Juliet kahit fake death lang pala yun, pero ang 'Herald' na 'yun kawawa kung hindi pa niya alam na wala na ang girlfriend niya..
'Yun siguro ang ibig sabihin nang last message ni Ate na dapat sabihin mo na sa taong mahal mo na gusto mo siya, ipakita at iparamdam mo para mas effective habang may time ka pa na magawa ang mga 'yon at habang hindi pa huli ang lahat... kaya NAPAG-ISIP-ISIP ko na mas magiging showy na ako sa mga taong mahalaga sa akin habang may time pa ako. Pero biglang bumalik sa isipan ko ang sinabi ni Dad over a year ago:
"Never ever dare to tell anyone our status, if you don't want them to be harm with you and die.."
I'm so scared and threatened..
Teka asan na ba ko? nasa life story ko o love story nang Ate ko??...
I think I should proceed my story..
It all starts in my late high school.
All my personality is hidden and should be change..
Now, I'm a silent and weak student...
Palagi akong binubully nang mga classmates ko....
They called me:
"Four-eyed freak nerd"..
"Walking dictionary" .
"Teacher's pet" at maraming marami pang name calling..
I endure all those pain kahit na sinasaktan pa nila ako, physically... Pero hindi ako nagsusumbong sa ibang tao, pinalaki kasi ako ng mga magulang ko, not to be that weak, pero i need to pretend na mahina at lampa ako all the time dito sa school na 'to, para na rin naman 'yun sa security ko.
Mga judgemental at sarcastic kasi talaga ang mga tao ngayon.. Feeling nila pag may pera o kapangyarihan sila pag-aari na nila ang buong mundo pero para maiwasan na rin ang gulo, hindi na 'ko kumikibo kahit nasasaktan na 'ko...
Pero dahil rin sa wala 'kong magawa dahil ang school pinapasukan ko ay para sa mayayaman at "nagfifeeling mayaman" tameme na lang ako...
Pero tinatanong nyo siguro kung bakit at papaano ako nakapasok sa school na 'to, siguro kinakailangan ko nang ipaalam ang ilan sa mga sikreto ko sa inyo ngunit ipangako niyong hindi niyo sasabihin kahit kanino kung hindi eh, makakatikim kayo nang sipa mula sa isang taekwondo black belter!!
Ang pamilya namin ang may ari nang napakamahal at napakaeleganteng unibersidad na 'to, hindi nga lang alam ng mga faculty members na ang parents ko ang nagpapatakbo nitong school na 'to...
Ang name nang university'ng pinapasukan ko ay HARRISON UNIVERSITY...
Isinunod sa apilyedo namin syempre.
* A SCHOOL for those who can afford to pay 100,000-500,000 for tuition fees..
* Home school for the ELITE riches at mga assumerang elites..
* Pwede ring makapasok rito ang may scholarship from my Dad, no tuition fee... Free food from the expensive foods of Cafeteria and a free dorm, o san ka pa kaya lang dapat hindi bababa ang grades sa 90, at kapag nagstart ka sa 90 flat, dapat pataas nang pataas pag bumaba nang kahit 1 yocto ang grades mo, alis na ang scholar mo, worth it ang hardships mo free kase lahat...
* Wi-fi zone hanggang sa parking lots...
* Rubberize yung hall way, at lahat nang daanan sa mga facilities, kaya pag may lalampa-lampang nadapa hindi masusugatan kase dito mas OA pa ang doctor kaysa sa nasugatan, sugod agad kase sa ospital, may sarili kasing hospital ang school, sosyal nohh...
*Marmol yung flooring nang bawat room
*Fully- air-condition ang rooms..
* Complete science laboratory, pwede ka nang makagawa nang A-bomb sa sobrang kumpleto nang gamit nila rito, inaupdate kasi every other month...
*Ung mga computer dito, fully updated... May sarili kasing taga-gawa at taga manufacture nang lahat ng computer supply, kaya sure na de kalidad at matibay, yung may ari din kasi nang school yung may aring computer factory na yun ehh...
* Super din ang tindi nang security dito parang security sa Malacañan Palace. 24/7 kahit walang klase.. Kaya palagi kang may makakasalubong na mamang mga naka pure white, mukha silang lawyer pero security guard talaga sila.. Kaya minsan yung mga professors at teachers dito napapagkamalang security guards din dahil sometimes same sila nang suot.
Nasa canteen ako ngayon at eto gutom na naman at nakaupo sa tabi sa tapat nang last table sa cafeteria, nakatingin sa malayo nang bigla na lang may nagsalita sa likuran ko....
"Hey, loser its our place... tsupi....baka mahawa pa kami sa dry skin mo"
Eiiiwwww..... NEVER pa akong nagkadry skin, that's yuck! Pathetic!
Nakatingin lang ako sa kanila... Bakit kanila 'tong canteen?? Palayasin ko sila sa property ko ehh, I can do it if I want to... Amin kaya 'to, di ko lang masabi dahil baka 'pag may nakaalam nang totoo, maulit ulit ang trahedya dati...
"Hey, are you deaf, or are you blind..." Hindi ako binge noh.. hello I can hear all your words...
"...orrr siguro she can't understand what we are saying... english kasi... palibhasa hampas lupa... Chess, i-translate mo nga ..."
"Hoy, loser bakit nandyan ka sa upuan namin? Umalis ka nga dyan.." Ang mataray na pananalita ni Chess... sabay buhos sa mukha ko nang juice na binili nila...
"Upppsss... sorrriieee"
Tapos nagtawanan na sila nang umalis ako, wala talaga silang modo at delicadeza, walang manners, walang GMRC.. mga bruHAHA... basa na ang damit ko ang lagkit pa nang mukha ko, hindi ako umalis dahil takot ako sa kanila... Umalis ako dahil takot akong mapansin nilang natutuklap ang tan-ing cream ko dahil sa juice na binuhos nila sa kin... Ang hirap pa namang maglagay noon dahil tuwing umaga.. DALAWANG YAYA KO ANG TULONG NA NAGLALAGAY NANG TAN-ING CREAM NA 'YON... tapos binuhusan lang nila nang juice, kung sila todo effort nagpaputi ako naman counter part kailangan kong magpaitim, bakit ba kasi ipinanganak akong maputi????...Pero honestly guys, 'pag 'di ako nakapagpigil Gaganti ako... sa tamang panahon....
HOW?
YOU WILL FIND OUT SOONER OR LATER...