Osaka, Japan.
အိုဆာကာမြို့ရဲ့အပူချိန် သုညဒီဂရီအောက်မှာ ကျွန်တော့်ခြေထောက်က sneaker နှင်းထုထဲမြှုပ်ချင်နေသည်။ ကျွန်တော့်အခန်းကပ်လျက်က အိန္ဒိယနိုင်ငံသားအတန်းဖော် ဖိတ်ခေါ်မှုနဲ့ ညနေစာကို ဂျပန်ခေါက်ဆွဲစားဖြစ်ကြသည်။ ကံကောင်းချင်တော့ ဒီတစ်ခေါက်ကျွန်တော် တက်ဖြစ်တဲ့မဟာတန်းအပတ်စဥ်မှာ အာရှနိုင်ငံသားတွေများသည်။ ယဥ်ကျေးမှုနီးစပ်ပြီး ရေမြေအနေအထားကြီးကြီးမားမားမကွာခြားတဲ့ ဒီအိန္ဒိယနိုင်ငံသားနဲ့ကတော့ အတွဲဖြစ်ဆုံးပင်။
ကျွန်တော့်ရဲ့ ပင်လယ်ချစ်မြတ်နိုးသူကြောင့် ရေကမ္ဘာမှာပျော်မြူးတဲ့အကောင်ငယ်တွေမစားဖြစ်တာကစလို့ ဒီအပူပိုင်းဒေသကသူငယ်ချင်းနဲ့ ကျွန်တော်တွဲဖက်ညီဖြစ်ကြခြင်း။ နှစ်သစ်ကြိုတဲ့ ဒီ New Year Night တောင် အိမ်မပြန်ဖြစ်တဲ့အာရှသားတွေစုပြီး အိုဆာကာရဲ့နာမည်ကြီးဆူရှီဆိုင်သွားဖို့ အစီအစဥ်မှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ပဲ နောက်ချန်နေခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။
အဆောင်ကနေ မိနစ် ၂၀လမ်းလျှောက်ရသည့် ဂျပန်ရိုးရာခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာ ကြက်သားမျှင်ပေါပေါနဲ့အလုံးတုတ်တုတ် ခေါက်ဆွဲတွေ အဝတီးပစ်လိုက်တာ တစ်ယောက်ကိုနှစ်ပွဲ။ ရောင်စုံမီးတို့နှင့်အလှဆင်ထားသည့် အိုဆာကာညခင်းက နှစ်သစ်ကိုကြိုဆိုဖို့အသင့်ဖြစ်နေလေပြီ။ ဒီဇင်ဘာရဲ့ သင်္ကတနှင်းပွင့်၊ ဆောင်းရာသီကိုအလှဆင်သည့် ရောင်စုံမီးခက်များနှင့် လမ်းမထက် သွားလာနေကြသူတို့ရဲ့ အဝတ်အစားထူထူနဲ့မာဖလာထွေးထွေးတို့က သဘာဝကိုလှပစေဖို့ လုံလောက်၏။
အဆောင်နဲ့တက်နေကျောင်းကပ်လျက်ဖြစ်တာမို့ Osaka Dental University ရှေ့က အဆာပြေစာဆိုင်ကိုရောက်တော့ ဂျပန်နိုင်ငံရဲ့အကျော်ကြားဆုံး ဆန်မုန့်နဲ့ လက်ဖက်ရည်ကြမ်းမွှေးမွှေးကို အချိုတည်းဖြစ်သည်။ ကျောင်းတက်ရတဲ့ပုံမှန်ဖွင့်ရက်တွေဆို ရေညှိထမင်းလိပ်တွေ၊ အသားပြားကြော်တွေနဲ့သာ ဖြတ်သန်းရတာမို့ ဒီတစ်ညနေတော့ အညိုစင်သူငယ်ချင်းနဲ့အတူ အစာအိမ်ကို အလိုလိုက်ဖြစ်သွား၏။ ကြာပန်းပုံလက်ဖက်ရည်ကြမ်းခွက်အစိမ်းရင့်ကို မော့ချတိုင်း အကြမ်းရည်သောက်တတ်သူကို သတိရစိတ်က ဝဲဘတ်ရင်ကို လှုပ်ရှားစေသည်။
ချယ်ရီပင်တွေပေါ် ဖေးတင်နေတဲ့ နှင်းခဲဖြူတို့က ကျွန်တော့်ရင်မှာတည်နေတဲ့ ချစ်သူကိုတမ်းတခြင်းတွေလို အရည်ပျော်မကျနိုင်။ ပြင်းပြင်းပျပျလွမ်းလာတိုင်း သောက်သုံးမိတာ ချစ်သူကြိုက်တတ်တဲ့ အကြမ်းရည်တွေ။
တစ်ယောက်အိပ်ခန်းဖြစ်ပေမယ့် တစ်ယောက်သုံးရေခဲသေတ္တာ၊ အဝတ်လျှော်စက်ပါတာမို့ သီးသီးသန့်သန့်နေထိုင်လိုတဲ့ ကျွန်တော်တို့လိုလူတွေအတွက် အထူးအဆင်ပြေသည်။ အဆောင်ပြန်ရောက်တာနဲ့ လျှော်ရမယ့်အဝတ်တွေကို စက်ထဲထည့်၊ ညရေးညတာစားဖို့ ခေါက်ဆွဲထုပ်၊ ထမင်းလိပ်နဲ့၊ ဘာဂါတွေကို ရေခဲသေတ္တာထဲနေရာချနေတုန်း နာရီကို လှမ်းကြည့်တော့ ၉နာရီထိုးခါနီး။ ညနေစာသွားစားမယ့်အကြောင်းပြောထားလို့များ video call မခေါ်သေးတာလား။ ပုံမှန်တော့ နှစ်နာရီနီးပါးခြားသည့် ရေမြေကွာဟချက်ကြောင့် ဂျပန်စံတော်ချိန် ၈နာရီကျော်ကျော်လောက်ဆို Video Call သံဝင်လာနေကျဖြစ်သည်။
ကျွန်တော် စခေါ်တော့လည်း Call က တော်တော်နဲ့ Accept မဖြစ်။ နောက်သုံးကြိမ်တိတိခေါ်မှ ဝင်၏။ နံရံတစ်ခြမ်းပေါ်က ရောင်စုံ၊ ပုံသဏ္ဍာန်စုံ ကမ္ဘာ့မြေပုံတွေနဲ့ သူ့အခန်းကိုမြင်တိုင်း ကျွန်တော် သူ့ဘေးနားထိုင်နေရသလိုခံစားချက်မျိုးဝင်သည်။
"အဟွတ်...ဟွတ်"
"ဇာမဏိ! နေမကောင်းဘူးလား"
"ကောင်းတယ် အစ်ကို"
အသံက အက်ကွဲကွဲ။ အိပ်ရာကထလာပုံရတဲ့ ဆံပင်တို့က ထိုးထိုးထောင်ထောင်။ မပွင့်တဲ့မျက်လုံးတွေကိုပွတ်သပ်နေတာမို့ ချောင်ကျနေတဲ့မျက်နှာက သိသာ၏။ ကျွန်တော့်ရင်က ရေခဲရေနဲ့အပက်ခံရသလို ထုံကျဥ်သွားသည်။ ကျွန်တော် ထွက်လာတာ နှစ်ဝက်ရှိပြီဖြစ်ပေမယ့် ချစ်သူက ကျွန်တော်နဲ့ဝေးကွာရခြင်းကို အသားမကျနိုင်သေး။
"ဘာမှ မကောင်းဘူး။ ရာသီဥတု ဒီလောက်အေးနေတာကို မနက်အစောကြီး ရေသွားကူးပြီး အအေးပက်တယ် ကိုနေသော်"
"အဆောင်း!"
အခန်းထဲ ဗန်းကိုင်ပြီးဝင်လာတဲ့အဆောင်းကို လေသံမာမာနဲ့လှမ်းဟန့်သည်။
"ဘာမှ ဆောင်းတွေနွေတွေ လာမအော်ခဲ့နဲ့။ ဆေးထိုး ဆေးသောက်ကြောက်ရတဲ့ကြားက အနေအထိုင်ကမဟုတ်ပါဘူး ကိုနေသော်ရယ်။ ကျောင်းမသွားနဲ့ဆိုလည်းသွားတယ်။ ဟိုရက်က IELTS စာမေးပွဲဖြေပြီးတည်းက သူအားနည်းနေတာ။ အစားစားတာလည်း အားကိုမရဘူး"
"ရိုက်ထုတ်ရမလား။ ကိုယ့်ခြေထောက်နဲ့ ကိုယ်ထွက်မလား"
"သွားပါပြီ။ နင့်လို လူ့ဂွစာနဲ့လည်း ပြောချင်မနေဘူး။ အဲ့မှာ ကြာဆန်ပြုတ်ကိုကုန်အောင်မြိုပြီး ဆေးသောက်"
အခန်းတံခါးကိုပါဆောင့်ပိတ်ထွက်သွားတဲ့ အဆောင်းနဲ့အတူ ကျွန်တော့်သက်ပြင်းရှည်က အခန်းထဲပြည့်သွားရ၏။ ကျွန်တော် မျက်နှာညိုးတော့ သူပဲ ပြာပြာသလဲဖြစ်ပြန်သည်။
"မိန်းကလေးတွေက အဲ့လိုပဲ အစ်ကိုသိသားနဲ့။ စိတ်ပူပြီး လျှောက်ပြောနေတာ။ ကျွန်တော် တကယ် ကျန်းမာတယ်။ စာမေးပွဲကြောင့် ပင်ပန်းတာနဲ့၊ အခုက Final ဆိုတော့ နည်းနည်းလည်းစိတ်ဖိစီးနေလို့ပါ""
စာနဲ့ပတ်သက်ရင် အယုံကြည်ရဆုံး သူလိုလူက စာကြောင့်စိတ်ဖိစီးနေတယ်ဆိုတဲ့ဆင်ခြင်နဲ့ ကျွန်တော့်ကိုအယုံသွင်းချင်နေသည်။ ဘဝမှာ ငိုချင်တာမဟုတ်ဘဲ နွမ်းလျရခြင်းတွေက သူနဲ့မှ။ ကျွန်တော့်ကို အမြဲစိတ်ချမ်းသာစေချင်သူက ကျွန်တော့်ရှေ့မှာ အဆင်ပြေချင်ယောင်ဆောင်နေတာတွေကို ကျွန်တော် ဘယ်လိုစိတ်နဲ့ထိုင်ကြည့်နေရမလဲ။
သူလည်း အဆင်ပြေအောင်နေရင်းနဲ့ကို အခန့်မသင့်ဘဲနာဖျားရတာ ကျွန်တော်သိသည်။ တမင်ညှင်းဆဲတာမဟုတ်ဘဲ သူ့နေ့စဥ်ဘဝ ကမောက်ကမ ဖြစ်နေရခြင်း။ ကျွန်တော့်နည်းတူ မျက်ရည်တွေဝိုင်းလာသူကို ကျွန်တော် လေပြည်လေးနဲ့မပြောနိုင်တော့။ ဒါက သူသာမြင်ခွင့်ရှိတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့အားနည်းတဲ့ တစ်ခြမ်းပဲဖြစ်ရမည်။
"ကိုယ် ပြန်လာတော့မယ်"
"အဲ့လိုမလုပ်ပါနဲ့။ ကျွန်တော် နေကောင်းအောင်နေပါ့မယ် အစ်ကို့ရဲ့"
"ဘယ်လိုနေမှာလဲ"
"အစားစားပြီး ဆေးသောက်ပါ့မယ်"
"ဒါဆို ကိုယ်ရှေ့မှာစား"
"စားပြီ၊ စားပြီ။ ကြာဆန်ကပူပူလေး။ သောက်လို့ကောင်းတယ်။ အစ်ကိုပြုတ်ကျွေးတဲ့ စပိုက်ဇီအနက်ရောင်ထုပ်လေးတောင် သတိရတယ်"
"မင်းစားချင်ရင် ဒေါ်ဒေါ်မေသက်ကို လှမ်းပြုတ်ခိုင်းလိုက်မယ်လေ"
"အာ...မလုပ်နဲ့။ အဲဒါက အစ်ကိုပြုတ်ကျွေးမှ စားချင်တာ"
"ဒီကြားထဲ စားချင်တာတွေရှိရင် list လုပ်ထားလိုက်။ ကိုယ်ပြန်လာရင် ချက်ကျွေးမယ်"
အရသာ မည်ရွေ့မည်ပုံရှိသည်ကို သိမိရဲ့လားမသိတော့။ ကြာဆန်တွေကို ပါးစပ်ထဲသွင်းပြီး ပန်းကန်လိုက် အရည်တွေမော့ချသည်။
"ဆေးသောက်ပြီနော်"
သူ့ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ချစ်သူသက်တမ်းတစ်နှစ်ပြည့်တုန်းက သူလုပ်ပေးထားတဲ့ ကျွန်တော့်ပုံရိုက်ထားသည့် ခေါင်းအုံးလေး။ ဒေါ်ဒေါ်မေသက်ကို ဆင်တူ ဇာအစွပ်ချုပ်ခိုင်းပြီး ထည့်ထားတာမို့ အခုထိ အသစ်အတိုင်းပင်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းရင်းက သူ့ပုံခေါင်းအုံးလေးကို လှမ်းယူပြီး ကျွန်တော် ရင်ခွင်ထဲထည့်လိုက်သည်။
"အစ်ကို ဒါလေးမှတ်မိလား"
စာကြည့်စားပွဲအံဆွဲထဲက ဆွဲထုတ်ပြသည့် ဝက်ရုပ်ပလာစတာ။ "ဝက်သားကစားကောင်းတယ်လေ" ဆိုတဲ့အပြောနဲ့ သူ့ပုံရိပ်က ကျွန်တော့်အတိတ်မှာ ထင်ရှားနေတုန်း။ သူရောကျွန်တော်ပါ ပြုံးမိကြ၏။ သူလည်း စောင်တစ်ဝက်ခြုံလို့ ကုတင်မှာမှီရင်း ကျွန်တော့်ပုံခေါင်းအုံးလေးကို ပိုက်ထားသည်။
"ကျွန်တော် အစ်ကို့နားပဲနေချင်တာက အဲ့အချိန်တွေထဲက သေချာနေခဲ့တာ ။ ပဲခူးမှာ အစ်ကိုနဲ့နားလည်မှုလွဲတော့ ကျွန်တော် အစ်ကို့ကို အရမ်းဖက်ထားပေးချင်ခဲ့တာ။ အစ်ကို စိတ်ဆိုးတာ ကျွန်တော့်ကိုမဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော် သိတယ်။ ကျွန်တော့်ဘေး အစ်ကိုရှိနေတာနဲ့၊ ကျွန်တော် အစ်ကို့ကို မြင်နေရတာနဲ့တင် ရင်ထဲမှာပြည့်လာတာ။ ဘဝအကြောင်းတွေးလိုက်ရင် အစ်ကို့ကိုဖယ်ထားလို့မရတော့တဲ့အထိပဲ။ အရမ်းချစ်တတ်တဲ့ အစ်ကို့ကို ဒီကောင်က အရမ်းချစ်ပေးချင်နေတာ။ တားမရဆီးမရ။ ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ"
နှုတ်နည်းတဲ့ ချစ်သူဆီက ဖွင့်ဟဝန်ခံမှု။ တစ်စစီပြန်ထွက်ကျလာတဲ့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့အတိတ်ထဲမှာလည်း သူ ကျွန်တော့်ကိုကြင်နာတာ ကျွန်တော်ခံစားမိသည်။ ရင်ခုန်ခြင်းက ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေလှုပ်ရှားဖို့ တွန်းအားဖြစ်စေတော့ ကျွန်တော်လည်း သူ့ကို...
"တစ်ယောက်ယောက်ရဲ့တည်ရှိမှုကို သဘောကျမိနေတဲ့အချိန်မှာ မင်းရောက်လာတော့ ကိုယ်က ကိုယ်မဟုတ်တော့သလိုပဲ။ ရန်ကုန်နဲ့လိုက်လျောညီထွေမဖြစ်သေးတဲ့မင်းကို ဘယ်လိုမှမေ့ထားလို့မရဘူး။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ကာကွယ်ချင်တာနဲ့ မင်းကိုစိတ်နာရအောင်တွေ ပြောခဲ့မိတာ။ တကယ်တမ်း မင်းကိုလုံးဝမြင်ခွင့်မရှိတော့ဘူးလို့ စဥ်းစားမိရင် မနက်ဖြန်တွေကိုတွေးလို့မရတော့ဘူး။ မင်း ကိုယ့်အနားရှိနေရင် လွတ်လပ်ပြီးတော့ အရာရာ လုံခြုံနေသလိုမျိုး ခံစားရတယ်။ မင်းကြောင့် သေသေချာချာသိသွားတာ။ သဘောကျတာနဲ့ အချစ်ရဲ့ကွာခြားချက်ကို"
အတူတူရှိတုန်းက မပြောဖြစ်ခဲ့တဲ့စကားတွေ။ တစ်ခါတစ်လေတော့ ပိုနီးစပ်ဖို့ ဝေးကွာရခြင်းနေလိမ့်မည်။
ကျွန်တော်တို့ ပိုချစ်ဖို့ ပိုလွမ်းနေရတာမျိုး။
ဝေးကွာခြင်းက ချစ်သူကိုချစ်တတ်ဖို့ ဘဝကပေးတဲ့သင်ခန်းစာ။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာဆိုတာ အကွာအဝေးနယ်နိမိတ်တွေကို ဖြတ်တောက်ပစ်နိုင်သည့် အစွမ်းထက် သဏ္ဍာန်မဲ့လက်နက်ဖြစ်လိမ့်မည်။ အပြန်အလှန်ဖွင့်ထုတ်ပြသမိတဲ့ ချစ်ခြင်းတွေက နှလုံးသားထဲ ဆွတ်ပျံ့ကြည်နူးစွာနဲ့ ပျော်ဝင်သွားကြသည်။ အပြုံးဖျော့ဖျော့ကိုငေးနေရတဲ့အခိုက်အတန့်လေးကြာရှည်နေဖို့ ပိုင်ဆိုင်သမျှအရာအားလုံးနဲ့ လဲလှယ်ပစ်ချင်စိတ် ဖြစ်မိသည်အထိ။
"ကျွန်တော့်အစ်ကိုက ဂျပန်နဲ့တည့်ပုံပဲ။ ဂျပန်ရောက်မှ အသားတွေပိုဖြူပြီး ကြည်နေတယ်"
"မင်း ချစ်ပေးနေလို့လည်းပါတယ်"
"ဟာဗျာ! အစ်ကိုနော်၊ အစ်ကို။ အစ်ကို ကျွန်တော့်ကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း ကောင်းတယ်လို့ထင်နေတာလား"
"မထင်ပါဘူး"
အခုမှ ကြည်ကြည်လင်လင်ဖြစ်လာတဲ့မျက်နှာက ညအိပ်မီးသာဖွင့်ထားတဲ့အခန်းထဲလန်းဆန်းနေသည်။
"ဆေးလည်းသောက်ထားတော့ ဒီညစောစောအိပ်နော်။ သန်းခေါင်ကျော်ထိ မနေနဲ့တော့။ Happy 2 years Anniversary ကိုယ့်ကောင်လေး"
"ကျွန်တော့်အချစ်တွေ အစ်ကိုသွားရာလမ်းဘေးကင်းဖို့ အထောက်အပံ့ကောင်းဖြစ်ပါစေ။ ချစ်တယ် ကျွန်တော့်အစ်ကို"
သူ့ဆုတောင်းမှာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲပိုက်ထားမိတဲ့ခေါင်းအုံးကို ပိုတင်းအောင်ဖက်လိုက်မိသည်။ သူလည်း ကျွန်တော့်နည်းတူ။ ထိတွေ့ခွင့်မရပေမယ့် နွေးနေတဲ့ သူ့အငွေ့အသက်တွေက ကျွန်တော့်နှလုံးသားကို လွှမ်းခြုံထားဆဲ။ ကျွန်တော့်ဘဝရဲ့ ကောင်းချီးမင်္ဂလာက screen တစ်ချပ်အခြားမှာ။ အကြင်နာတွေ ကင်းပြီး နွေးထွေးမှုမဲ့တဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ဒုတိယအချစ်သက်တမ်း။ ရင်ထဲက အလွမ်းဝေဒနာကို ဖယ်ရှားဖို့ နံရံမှာထောင်ထားတဲ့ ဂစ်တာကို လှမ်းဆွဲလိုက်ရသည်။
"ဒီနှစ်အတွက် ကိုယ်ပြင်ထားတဲ့ လက်ဆောင်။ မတီးတာကြာလို့ ကောင်းပါ့မလားမသိဘူး"
"ကျွန်တော့်အတွက်မို့လို့ အရမ်းကောင်းမှာ"
ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေ သူ့ကြောင့် ပျော်ရွှင်ခြင်းကင်းရတဲ့နေ့ဆိုတာမရှိ။ တကယ်လည်း ဟုတ်သည်။ ဒါကို ဒီနေ့မှာ တီးပြဖို့ ကျွန်တော် တစ်လအကြိုလောက်တည်းက လေ့ကျင့်ထားတာဖြစ်သည်။ အခန်းမီးကိုပိတ်ပြီး စာကြည့်မီးအိမ်လေးကို ဖွင့်လိုက်တဲ့ လှုပ်ရှားမှုတွေကိုတစ်ဖက်လူက မျက်တောင်မခတ်ငေး၏။ သူ့မျက်ဝန်းက အလွမ်းဓါတ်တွေ ကျွန်တော့်အလွမ်းနဲ့ဓါတ်ပြု၏။
"ဆိုတော့မယ်နော်"
ခေါင်းအုံးလေးကို Laptop ဘေးတင်ပြီး ဂစ်တာကြိုးကို ဖိလိုက်တဲ့လက်ချောင်းတွေမှာ ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံတွေပါ ပေါင်းထည့်ထားမိ၏။
"What if we start to drive?
What if...?
What if we close our eyes?
What if...?
Speeding through red lights into paradise
Because we've no time for getting old
Mortal body, timeless souls
Cross your fingers, here we go
And when the lights start flashing like a photo booth
And the stars exploding
We'll be fireproof
My youth
My youth is yours
Tripping on skies, sipping waterfalls
My youth
My youth is yours
Runaway now and forevermore
My youth
My youth is yours
A truth so loud you can't ignore
My youth, my youth, my youth
My youth is yours"
သောက်ထားတဲ့ဆေးအရှိန်တွေကြောင့် အိပ်ပျော်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော့် ကောင်းချီးမင်္ဂလာ။ screen ပေါ်ကနေ ပွတ်သပ်မိတဲ့ သူ့မျက်နှာအစိတ်အပိုင်းများ။
အချစ်ရဲ့ဒုတိယမြောက်သက်တမ်းမှာ အလွမ်းတွေပွင့်ပြီး အနမ်းတွေကင်းနေခဲ့သည်။ သူ့ကြောင့်ဖြစ်တဲ့ ရင်ခုန်သံကတော့ စစ်နိုင်ဘုရင်ရဲ့ မော်ကြွားမှုလို ခမ်းနားကြီးကျယ်နေတုန်း...။
အိပ်မောကျနေသူရဲ့ မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း ဆိုမိသည့်အကြင်နာဒီစကား...။
"ကိုယ် မင်းကို အရမ်းချစ်တယ်"
Troye Sivan _ Youth
**********************************
5 years Later
Yangon, Myanmar.
"ဘယ်လိုလဲ မင်း စိတ်ဝင်စားတယ်ဆိုရင် ငါ အဖေ့ဆီက အပြတ်ပြန်ယူလိုက်တော့မယ်။ ပြောရရင် တစ်ယောက်တည်းအပြတ်ယူဖို့ကျတော့လည်း မနိုင်ဘူး။ ပစ္စည်းတွေကလည်း ထည့်ရသေးတော့။ အဖေ့အထောက်အပံ့ကလည်း လွတ်ချင်ပြီကွာ"
အထပ်သုံးထပ်ရှိသည့် ရဲဘုန်းရဲ့ဆေးခန်းကိုလှည့်ပတ်ကြည့်နေတာ တစ်နာရီနီးပါးရှိတော့မည်။ ကျွန်တော် ဂျပန်ထွက်သွားချိန်မှာ ရဲဘုန်းက စင်္ကာပူဘက်ခြေဆန့်သွား၏။ ကျွန်တော့်လိုပဲ ဟိုမှာမာစတာတန်းဆက်တက်ပြီး ပြန်လာတော့ ရန်ကုန်မှာ ကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းဖွင့်လိုက်သည်။ ပြောရရင် ရဲဘုန်းနဲ့ကျွန်တော့်ရည်ရွယ်ချက်က ရာခိုင်းနှုန်းများများ တူညီသည်။ ခိုင်မာတဲ့ သက်မွေးဝမ်းကြောင်းလုပ်ငန်းတစ်ခုတည်ထားပြီး ဒီပညာမပေါက်ရောက်တဲ့ဒေသတွေအတွက် ပရဟိတအဖွဲ့တွေနဲ့ ချိတ်ဆက်လုပ်ဆောင်ချင်တာမျိုး။
ကျွန်တော့်ထက် တစ်နှစ်စောပြန်လာတဲ့ ရဲဘုန်းဆေးခန်းက ပုံမှန်လည်ပတ်နိုင်တဲ့အနေအထားရောက်နေလေပြီ။ ဒါပေမယ့် ဒီလူပျိုသူငယ်ချင်း ဇီဇာကြောင်က အပြင်လူအဝင်မခံချင်ဘဲ ဆေးခန်းတစ်ခုလုံးကို တစ်ယောက်တည်းအားနဲ့ရပ်တည်နေသည်။ လွန်ခဲ့တဲ့တစ်လ ကျွန်တော် ပြန်လာတာ ကြားကြားချင်း ကျွန်တော့်ဆီဦးဆုံးရောက်လာတာသာကြည့်။
"ကျောင်းတက်ရတာ နှစ်နှစ်တည်း။ ကျန်တဲ့သုံးနှစ်လုံး အလုပ်တွေလုပ်ပြီး မင်းပိုက်လာတဲ့အထုပ် ဒီနေရာမသုံးလို့ ဘယ်နေရာသွားသုံးမလဲ။ ဘာလဲ ငါနဲ့ မလုပ်ချင်လို့လား"
"မဟုတ်ပါဘူးကွာ မင်းကလည်း။ ဘာတွေလိုဦးမလဲ စဥ်းစားနေတာ။ ဒီတိုက်ကို မင်းအဖေဆီကအပြတ်သာပြန်ယူလိုက်တော့။ ပစ္စည်းတွေရော၊ ဆေးတွေရော ထပ်ထည့်ကြမယ်။ တစ်ခုတော့ရှိတယ်နော်။ ငါတို့နှစ်ယောက်တည်းကအဆင်မပြေဘူး။ ငါ နောက်ထပ် သုံးနေရာလောက်ဆေးခန်းထိုင်ချင်သေးတယ်။ weekends ကိုလည်း ပရဟိတအဖွဲ့တွေနဲ့ join ဖို့ ဖယ်ထားရမှာ"
"အဲ့အတွက်မပူနဲ့။ လူထပ်တိုးဖို့ ကမ်းလှမ်းထားပြီးသား။ စန္ဒာဇော်ဝင်းက ဒေသန္တရကပြန်ရင် နေ့လယ်တစ်ပိုင်း တစ်ပတ်သုံးရက်ထိုင်ပေးလိမ့်မယ်။ စီနီယာတန်းက အစ်ကိုတစ်ယောက်၊ အစ်မတစ်ယောက်လည်း ထပ်ဖြည့်ထားတယ်။ အေးဆေးပဲ။ မင်းလည်းလောဘတွေကြီးလာတာနော်။ ငါ့ဆေးခန်းကဝင်ငွေကောင်းပါတယ်ဟ။ မင်းအပြင်မှာထပ်ထိုင်စရာမလိုပါဘူး။ ပြီးတော့ အခုက ဒီတိုက်တစ်ဝက် မင်းပိုင်ပြီပဲကို။ ဝင်ငွေကလည်း လစာမဟုတ်ဘူး။ မင်းနဲ့ငါ တစ်ဝက်စီပဲလေ"
"မိသားစုက ကြီးလာပြီလေ။ အလုပ်ကိုတိုးလုပ်မှ"
"အပိုမပြောနဲ့။ မင်းအမေကုမ္ပဏီ ဘရဏီလက်လွှဲယူပြီးတည်းက Top list ဝင်နေတာ။ ယောက်ဖက သင်္ဘသား။ မင်း ဂျပန်မှာရှာလာတာတွေလည်းအထုပ်အထည်နဲ့ကို။ အလုပ်မလုပ်ဘဲနေရင်တောင် စားမကုန်သေးဘူး။ ဘရဏီဆိုမှ မဗိုက်ရဲ့ တတိယကလေးက ဘာလေးတဲ့လဲ"
"မိန်းကလေးလို့ပြောတယ်"
"အပေါ်ကအစ်ကိုနှစ်ယောက်နဲ့ ညီမတစ်ယောက်။ ဒုတိယ၊ တတိယနေသော်တွေနဲ့ ဒုတိယဘရဏီတွေဖြစ်လာမှာ မြင်ယောင်တယ်"
"ဘာတွေ မြင်တာလဲ"
"ဖြိုးလေး!"
ကားသော့ကို လက်ညိုးမှာလှည့်ပြီးဝင်လာတဲ့ ဖြိုးလေးက အရင်လို ပိန်ရှည်ရှည်မဟုတ်တော့ပေမယ့် မျက်နှာအမူအရာက လူငယ်ဆန်နေတုန်း။ ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ထဲ ချွန်ထွက်ပြီး စီးပွားရေးပညာရှင်ဖြစ်သွားတဲ့ ဖြိုးလေးက အားလုံးထက်ပိုပြီး ကြွရွနေသည်။ ကျွန်တော်တို့လို စတိုင်ပန်နဲ့ ရှပ်ကိုကြယ်သီးအပြည့်တပ်ဝတ်ထားတာမျိုးမဟုတ်ဘဲ sweat shirts ပေါ်မှာ ဂျင်းကုတ်နဲ့ ripped ဂျင်းဘောင်းဘီမှာ ပလက်တီချိန်းကြိုးကတပ်ထားသေးသည်။ ဖြိုးလေးဝင်လာတဲ့ ကျွန်တော်တို့ အဝန်းအဝိုင်းက လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်တွေကိုပင် ပြန်ရောက်သွားစေသလိုလို။
"ဘရဏီ့ဗိုက်အကြောင်းပြောနေတာ"
"အေး! နေသော့်ယောက်ဖက ရေလည်စွမ်းတယ်နော်။ သူတို့ယူတာပဲ ၆နှစ်အတွင်းကို ကလေးက ၂ယောက်နဲ့တစ်ဗိုက်။ ဒါပေမယ့် နှမြောစရာပဲ နောက်ဆို သူ့ရဲ့စံချိန်ကို ငါချိုးပစ်တော့မှာ။ တစ်နှစ်ကိုတစ်ယောက်နှုန်းနဲ့ အားမကုန်မချင်းမွေးပစ်မယ်"
"နင် ဗိုက်ကြီးနိုင်ရင် နင့်ဘာသာနင်မွေး"
ဝင်လာတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းလက်ထဲမှာ ရွှေအိုရောင်ဖိတ်စာကဒ်တွေနဲ့ဖြစ်၏။
"သဲက မောင့်ကို ပြောရက်တာလား"
"ဒီ့ထက်တောင်ပြောရက်သေးတယ်။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ယူဖို့အရေးကို ဘာမှ မျက်နှာလွှဲထားလို့မရဘူး။ ဘာလုပ်လုပ် ငါမပါရင် မပြီးဘူး။ ဒီအပတ် ကျောင်းကျန်းမာရေးကွင်းဆင်းဖို့တွေရှိပါတယ်ဆိုမှ ဖိတ်စာကိစ္စလေးတောင် ကိုယ့်ဘာသာမလုပ်နိုင်တာ ကလေးတွေသာထွက်လာရင် တွေးတောင်မတွေးရဲဘူး"
စန္ဒာဇော်ဝင်း တင်းမာနေသလောက် ဖြိုးလေးမျက်နှာကချိုအီနေသည်။ စိတ်ကောက်နေတဲ့သူကိုမှ လက်ဖဝါးတွေကသွားသွားဆွဲပြီး ထုရိုက်တော့လည်း တဟားဟားအော်ရယ်နေ၏။ အစအနောက်သန်ပေမယ့် စန္ဒာဇော်ဝင်းနဲ့မှ ခြေငြိမ်သွားတဲ့ဖြိုးလေးကို ဒီသူငယ်ချင်းမကလည်း အပေါ်ယံစိတ်ဆိုးပြနေတာတွေသိသာ၏။ ပြီးတော့လည်း သူတို့ပဲ ခေါင်းချင်းဆိုင်ပြီး ဖိတ်စာဝေမယ့်လူစာရင်းကို ဆွေးနွေးနေပြန်သည်။ ရဲဘုန်းက မျက်နှာမဲ့မဲ့နဲ့သက်ပြင်းမှုတ်သည်။ အချစ်ငှက်နှစ်ကောင်ကို မျက်နှာလွှဲလိုက်ရတဲ့ကျွန်တော့်ရင်လည်း ခါးသက်သက်နဲ့။
"သဘက်ခါကို မင်္ဂလာဝတ်စုံတိုင်းတော့မယ်။ နင်တို့နှစ်ယောက်လိုက်ခဲ့နော်"
"ဘာလုပ်ဖို့လဲ"
ရဲဘုန်းပုံစံက ထိန်လန့်သွားဟန်။
"သတို့သားအရံလုပ်ပေးလေ။ နင်တို့အတွက်ပါ ဝတ်စုံကိုယ်တိုင်းယူဖို့"
"အာ...စိတ်အိုက်တယ်ဟာ မလုပ်ချင်ဘူး။ ဆေးခန်းကို နေသော်လည်းရှယ်ယာပါလိုက်ပြီမို့လို့ ပစ္စည်းတွေထည့်ဖို့ရော အလုပ်ကရှုပ်တော့မှာ။ အဲ့ဘက်ကို အာရုံစိုက်လို့ရမှာမဟုတ်ဘူး"
"ဟာ! နင်တို့မှ မလုပ်ရင် ဘယ်သူလုပ်မှာလဲ။ နေသော် နင်ပြောဦးလေ"
"တခြားဟာ ဘာကူညီပေးလို့ရတာရှိမလဲ။ ရှိရင် ငါနဲ့ရဲဘုန်း လုပ်ပေးပါ့မယ်"
"နင်တို့ကလည်းဟာ။ ဘာမှမလိုဘူး။ သတို့သားအရန်လုပ်ဖို့ပါပဲဆို။ ငါစိတ်မကောင်းဖြစ်အောင်"
"သူ သဘောကျမှာမဟုတ်ဘူး စန္ဒာ။ ငါလုပ်မယ်ဆိုရင် ဘာမှပြောမှာမဟုတ်ပေမယ့် သူ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေရမှာမျိုး ငါမလုပ်ချင်ဘူး"
"အမယ်လေး အမယ်လေး! ခုထိ ရည်းစားဘဝက မကျွတ်သေးတာတောင် မဏ္ဍပ်တိုင်တွေချက်ပြချက်ပဲ။ တော်ပြီ မလုပ်နဲ့တော့။ တခြားလူပဲရှာတော့မယ်"
"သဲကို မောင်ပြောပါတယ်"
"သဲမှားတာ မောင်ရယ်"
ရဲဘုန်းလက်ထဲက ကူရှင် ဖြိုးလေးမျက်နှာဆီမိတ်ဆက်တော့ ရဲဘုန်းဆေးခန်းက ရယ်သံတွေနဲ့နုပျိုသွားပြန်၏။
"ဖြိုးလေး ငါ့ကို ကားတစ်စီးဝယ်ဖို့ စီစဥ်ပေးဦး"
"အေး။ မင်းအခု နားနေတုန်းမလား။ ငါ အားတဲ့နေ့ လာခေါ်မယ်လေ။ အရင်မင်းစီးနေကျ အပေါ့လေးတွေပဲလား"
"နည်းနည်းအကြမ်းခံမယ့် အမြင့်ထဲကရှာပေးကွာ။ ငယ်ငယ်တုန်းကလို အလှလေးတွေ စီးလို့အဆင်မပြေတော့ဘူး။ ခဏခဏလည်း မလဲနိုင်ဘူး"
"အင်း။ ငါ showroom ကို ဖုန်းဆက်ထားလိုက်မယ်။ ဒါနဲ့ မင်းအမေတောင် ငါ့ကို ခြံရှာထားခိုင်းသေးတယ်နော်။ RC တစ်ထပ်တိုက်ပါရင် ပိုကောင်းတယ်ပြောနေတာ။ မင်းတို့ အိမ်ပြောင်းတော့မလို့လား"
ဖြိုးလေးစကားကို ကျွန်တော်ပြန်မဖြေနိုင်။ အခု ရန်ကင်းကကွန်ဒိုဆိုတာ ဒက်ဒီနောက်ဆုံးခေါင်းချသွားတဲ့နေရာမို့ ဒီထက်ကောင်းတဲ့နေရာတွေဝယ်နိုင်တာတောင် မာမီက အိမ်မပြောင်းခဲ့ဘဲ။ ညီမလေးတို့လင်မယားကလည်း မာမီ့ကိုမထားခဲ့ချင်တာမို့ အခုအခန်းအောက်ကတစ်ထပ်ကိုဝယ်လိုက်တာ တစ်နှစ်တောင်မပြည့်သေး။ ဖြိုးလေးကို ခြံရှာခိုင်းတယ်ဆိုပြီး ကျွန်တော်လည်း မသိရ။ မာမီ ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။
####################
September 3.2021.(Friday)
🌻🌻🌻
Osaka, Japan.
အိုဆာကာၿမိဳ႕ရဲ႕အပူခ်ိန္ သုညဒီဂရီေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္က sneaker ႏွင္းထုထဲျမႇဳပ္ခ်င္ေနသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကပ္လ်က္က အိႏၵိယႏိုင္ငံသားအတန္းေဖာ္ ဖိတ္ေခၚမႈနဲ႔ ညေနစာကို ဂ်ပန္ေခါက္ဆြဲစားျဖစ္ၾကသည္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီတစ္ေခါက္ကြၽန္ေတာ္ တက္ျဖစ္တဲ့မဟာတန္းအပတ္စဥ္မွာ အာရွႏိုင္ငံသားေတြမ်ားသည္။ ယဥ္ေက်းမႈနီးစပ္ၿပီး ေရေျမအေနအထားႀကီးႀကီးမားမားမကြာျခားတဲ့ ဒီအိႏၵိယႏိုင္ငံသားနဲ႔ကေတာ့ အတြဲျဖစ္ဆုံးပင္။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ပင္လယ္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူေၾကာင့္ ေရကမာၻမွာေပ်ာ္ျမဴးတဲ့အေကာင္ငယ္ေတြမစားျဖစ္တာကစလို႔ ဒီအပူပိုင္းေဒသကသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တြဲဖက္ညီျဖစ္ၾကျခင္း။ ႏွစ္သစ္ႀကိဳတဲ့ ဒီ New Year Night ေတာင္ အိမ္မျပန္ျဖစ္တဲ့အာရွသားေတြစုၿပီး အိုဆာကာရဲ႕နာမည္ႀကီးဆူရွီဆိုင္သြားဖို႔ အစီအစဥ္မွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ပဲ ေနာက္ခ်န္ေနခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။
အေဆာင္ကေန မိနစ္ ၂၀လမ္းေလွ်ာက္ရသည့္ ဂ်ပန္႐ိုးရာေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာ ၾကက္သားမွ်င္ေပါေပါနဲ႔အလုံးတုတ္တုတ္ ေခါက္ဆြဲေတြ အဝတီးပစ္လိုက္တာ တစ္ေယာက္ကိုႏွစ္ပြဲ။ ေရာင္စုံမီးတို႔ႏွင့္အလွဆင္ထားသည့္ အိုဆာကာညခင္းက ႏွစ္သစ္ကိုႀကိဳဆိုဖို႔အသင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ဒီဇင္ဘာရဲ႕ သကၤတႏွင္းပြင့္၊ ေဆာင္းရာသီကိုအလွဆင္သည့္ ေရာင္စုံမီးခက္မ်ားႏွင့္ လမ္းမထက္ သြားလာေနၾကသူတို႔ရဲ႕ အဝတ္အစားထူထူနဲ႔မာဖလာေထြးေထြးတို႔က သဘာဝကိုလွပေစဖို႔ လုံေလာက္၏။
အေဆာင္နဲ႔တက္ေနေက်ာင္းကပ္လ်က္ျဖစ္တာမို႔ Osaka Dental University ေရွ႕က အဆာေျပစာဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕အေက်ာ္ၾကားဆုံး ဆန္မုန္႔နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းေမႊးေမႊးကို အခ်ိဳတည္းျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ရတဲ့ပုံမွန္ဖြင့္ရက္ေတြဆို ေရညႇိထမင္းလိပ္ေတြ၊ အသားျပားေၾကာ္ေတြနဲ႔သာ ျဖတ္သန္းရတာမို႔ ဒီတစ္ညေနေတာ့ အညိဳစင္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔အတူ အစာအိမ္ကို အလိုလိုက္ျဖစ္သြား၏။ ၾကာပန္းပုံလက္ဖက္ရည္ၾကမ္းခြက္အစိမ္းရင့္ကို ေမာ့ခ်တိုင္း အၾကမ္းရည္ေသာက္တတ္သူကို သတိရစိတ္က ဝဲဘတ္ရင္ကို လႈပ္ရွားေစသည္။
ခ်ယ္ရီပင္ေတြေပၚ ေဖးတင္ေနတဲ့ ႏွင္းခဲျဖဴတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာတည္ေနတဲ့ ခ်စ္သူကိုတမ္းတျခင္းေတြလို အရည္ေပ်ာ္မက်ႏိုင္။ ျပင္းျပင္းပ်ပ်လြမ္းလာတိုင္း ေသာက္သုံးမိတာ ခ်စ္သူႀကိဳက္တတ္တဲ့ အၾကမ္းရည္ေတြ။
တစ္ေယာက္အိပ္ခန္းျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္သုံးေရခဲေသတၱာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ပါတာမို႔ သီးသီးသန္႔သန္႔ေနထိုင္လိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔လိုလူေတြအတြက္ အထူးအဆင္ေျပသည္။ အေဆာင္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ေလွ်ာ္ရမယ့္အဝတ္ေတြကို စက္ထဲထည့္၊ ညေရးညတာစားဖို႔ ေခါက္ဆြဲထုပ္၊ ထမင္းလိပ္နဲ႔၊ ဘာဂါေတြကို ေရခဲေသတၱာထဲေနရာခ်ေနတုန္း နာရီကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ၉နာရီထိုးခါနီး။ ညေနစာသြားစားမယ့္အေၾကာင္းေျပာထားလို႔မ်ား video call မေခၚေသးတာလား။ ပုံမွန္ေတာ့ ႏွစ္နာရီနီးပါးျခားသည့္ ေရေျမကြာဟခ်က္ေၾကာင့္ ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ ၈နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ဆို Video Call သံဝင္လာေနက်ျဖစ္သည္။
ကြၽန္ေတာ္ စေခၚေတာ့လည္း Call က ေတာ္ေတာ္နဲ႔ Accept မျဖစ္။ ေနာက္သုံးႀကိမ္တိတိေခၚမွ ဝင္၏။ နံရံတစ္ျခမ္းေပၚက ေရာင္စုံ၊ ပုံသ႑ာန္စုံ ကမာၻ႔ေျမပုံေတြနဲ႔ သူ႔အခန္းကိုျမင္တိုင္း ကြၽန္ေတာ္ သူ႔ေဘးနားထိုင္ေနရသလိုခံစားခ်က္မ်ိဳးဝင္သည္။
"အဟြတ္...ဟြတ္"
"ဇာမဏိ! ေနမေကာင္းဘူးလား"
"ေကာင္းတယ္ အစ္ကို"
အသံက အက္ကြဲကြဲ။ အိပ္ရာကထလာပုံရတဲ့ ဆံပင္တို႔က ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ မပြင့္တဲ့မ်က္လုံးေတြကိုပြတ္သပ္ေနတာမို႔ ေခ်ာင္က်ေနတဲ့မ်က္ႏွာက သိသာ၏။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္က ေရခဲေရနဲ႔အပက္ခံရသလို ထုံက်ဥ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ ထြက္လာတာ ႏွစ္ဝက္ရွိၿပီျဖစ္ေပမယ့္ ခ်စ္သူက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ေဝးကြာရျခင္းကို အသားမက်ႏိုင္ေသး။
"ဘာမွ မေကာင္းဘူး။ ရာသီဥတု ဒီေလာက္ေအးေနတာကို မနက္အေစာႀကီး ေရသြားကူးၿပီး အေအးပက္တယ္ ကိုေနေသာ္"
"အေဆာင္း!"
အခန္းထဲ ဗန္းကိုင္ၿပီးဝင္လာတဲ့အေဆာင္းကို ေလသံမာမာနဲ႔လွမ္းဟန္႔သည္။
"ဘာမွ ေဆာင္းေတြေႏြေတြ လာမေအာ္ခဲ့နဲ႔။ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္ေၾကာက္ရတဲ့ၾကားက အေနအထိုင္ကမဟုတ္ပါဘူး ကိုေနေသာ္ရယ္။ ေက်ာင္းမသြားနဲ႔ဆိုလည္းသြားတယ္။ ဟိုရက္က IELTS စာေမးပြဲေျဖၿပီးတည္းက သူအားနည္းေနတာ။ အစားစားတာလည္း အားကိုမရဘူး"
"႐ိုက္ထုတ္ရမလား။ ကိုယ့္ေျခေထာက္နဲ႔ ကိုယ္ထြက္မလား"
"သြားပါၿပီ။ နင့္လို လူ႔ဂြစာနဲ႔လည္း ေျပာခ်င္မေနဘူး။ အဲ့မွာ ၾကာဆန္ျပဳတ္ကိုကုန္ေအာင္ၿမိဳၿပီး ေဆးေသာက္"
အခန္းတံခါးကိုပါေဆာင့္ပိတ္ထြက္သြားတဲ့ အေဆာင္းနဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ့္သက္ျပင္းရွည္က အခန္းထဲျပည့္သြားရ၏။ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာညိဳးေတာ့ သူပဲ ျပာျပာသလဲျဖစ္ျပန္သည္။
"မိန္းကေလးေတြက အဲ့လိုပဲ အစ္ကိုသိသားနဲ႔။ စိတ္ပူၿပီး ေလွ်ာက္ေျပာေနတာ။ ကြၽန္ေတာ္ တကယ္ က်န္းမာတယ္။ စာေမးပြဲေၾကာင့္ ပင္ပန္းတာနဲ႔၊ အခုက Final ဆိုေတာ့ နည္းနည္းလည္းစိတ္ဖိစီးေနလို႔ပါ""
စာနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အယုံၾကည္ရဆုံး သူလိုလူက စာေၾကာင့္စိတ္ဖိစီးေနတယ္ဆိုတဲ့ဆင္ျခင္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုအယုံသြင္းခ်င္ေနသည္။ ဘဝမွာ ငိုခ်င္တာမဟုတ္ဘဲ ႏြမ္းလ်ရျခင္းေတြက သူနဲ႔မွ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို အၿမဲစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သူက ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ အဆင္ေျပခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ထိုင္ၾကည့္ေနရမလဲ။
သူလည္း အဆင္ေျပေအာင္ေနရင္းနဲ႔ကို အခန္႔မသင့္ဘဲနာဖ်ားရတာ ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ တမင္ညႇင္းဆဲတာမဟုတ္ဘဲ သူ႔ေန႔စဥ္ဘဝ ကေမာက္ကမ ျဖစ္ေနရျခင္း။ ကြၽန္ေတာ့္နည္းတူ မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းလာသူကို ကြၽန္ေတာ္ ေလျပည္ေလးနဲ႔မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ဒါက သူသာျမင္ခြင့္ရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အားနည္းတဲ့ တစ္ျခမ္းပဲျဖစ္ရမည္။
"ကိုယ္ ျပန္လာေတာ့မယ္"
"အဲ့လိုမလုပ္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ ေနေကာင္းေအာင္ေနပါ့မယ္ အစ္ကို႔ရဲ႕"
"ဘယ္လိုေနမွာလဲ"
"အစားစားၿပီး ေဆးေသာက္ပါ့မယ္"
"ဒါဆို ကိုယ္ေရွ႕မွာစား"
"စားၿပီ၊ စားၿပီ။ ၾကာဆန္ကပူပူေလး။ ေသာက္လို႔ေကာင္းတယ္။ အစ္ကိုျပဳတ္ေကြၽးတဲ့ စပိုက္ဇီအနက္ေရာင္ထုပ္ေလးေတာင္ သတိရတယ္"
"မင္းစားခ်င္ရင္ ေဒၚေဒၚေမသက္ကို လွမ္းျပဳတ္ခိုင္းလိုက္မယ္ေလ"
"အာ...မလုပ္နဲ႔။ အဲဒါက အစ္ကိုျပဳတ္ေကြၽးမွ စားခ်င္တာ"
"ဒီၾကားထဲ စားခ်င္တာေတြရွိရင္ list လုပ္ထားလိုက္။ ကိုယ္ျပန္လာရင္ ခ်က္ေကြၽးမယ္"
အရသာ မည္ေ႐ြ႕မည္ပုံရွိသည္ကို သိမိရဲ႕လားမသိေတာ့။ ၾကာဆန္ေတြကို ပါးစပ္ထဲသြင္းၿပီး ပန္းကန္လိုက္ အရည္ေတြေမာ့ခ်သည္။
"ေဆးေသာက္ၿပီေနာ္"
သူ႔ကုတင္ေခါင္းရင္းမွာ ခ်စ္သူသက္တမ္းတစ္ႏွစ္ျပည့္တုန္းက သူလုပ္ေပးထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ပုံ႐ိုက္ထားသည့္ ေခါင္းအုံးေလး။ ေဒၚေဒၚေမသက္ကို ဆင္တူ ဇာအစြပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းၿပီး ထည့္ထားတာမို႔ အခုထိ အသစ္အတိုင္းပင္။ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းရင္းက သူ႔ပုံေခါင္းအုံးေလးကို လွမ္းယူၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ရင္ခြင္ထဲထည့္လိုက္သည္။
"အစ္ကို ဒါေလးမွတ္မိလား"
စာၾကည့္စားပြဲအံဆြဲထဲက ဆြဲထုတ္ျပသည့္ ဝက္႐ုပ္ပလာစတာ။ "ဝက္သားကစားေကာင္းတယ္ေလ" ဆိုတဲ့အေျပာနဲ႔ သူ႔ပုံရိပ္က ကြၽန္ေတာ့္အတိတ္မွာ ထင္ရွားေနတုန္း။ သူေရာကြၽန္ေတာ္ပါ ၿပဳံးမိၾက၏။ သူလည္း ေစာင္တစ္ဝက္ၿခဳံလို႔ ကုတင္မွာမွီရင္း ကြၽန္ေတာ့္ပုံေခါင္းအုံးေလးကို ပိုက္ထားသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔နားပဲေနခ်င္တာက အဲ့အခ်ိန္ေတြထဲက ေသခ်ာေနခဲ့တာ ။ ပဲခူးမွာ အစ္ကိုနဲ႔နားလည္မႈလြဲေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို အရမ္းဖက္ထားေပးခ်င္ခဲ့တာ။ အစ္ကို စိတ္ဆိုးတာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္ သိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ေဘး အစ္ကိုရွိေနတာနဲ႔၊ ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကို႔ကို ျမင္ေနရတာနဲ႔တင္ ရင္ထဲမွာျပည့္လာတာ။ ဘဝအေၾကာင္းေတြးလိုက္ရင္ အစ္ကို႔ကိုဖယ္ထားလို႔မရေတာ့တဲ့အထိပဲ။ အရမ္းခ်စ္တတ္တဲ့ အစ္ကို႔ကို ဒီေကာင္က အရမ္းခ်စ္ေပးခ်င္ေနတာ။ တားမရဆီးမရ။ ထိန္းမႏိုင္သိမ္းမရ"
ႏႈတ္နည္းတဲ့ ခ်စ္သူဆီက ဖြင့္ဟဝန္ခံမႈ။ တစ္စစီျပန္ထြက္က်လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕အတိတ္ထဲမွာလည္း သူ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကင္နာတာ ကြၽန္ေတာ္ခံစားမိသည္။ ရင္ခုန္ျခင္းက ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြလႈပ္ရွားဖို႔ တြန္းအားျဖစ္ေစေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို...
"တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕တည္ရွိမႈကို သေဘာက်မိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းေရာက္လာေတာ့ ကိုယ္က ကိုယ္မဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ။ ရန္ကုန္နဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြမျဖစ္ေသးတဲ့မင္းကို ဘယ္လိုမွေမ့ထားလို႔မရဘူး။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကာကြယ္ခ်င္တာနဲ႔ မင္းကိုစိတ္နာရေအာင္ေတြ ေျပာခဲ့မိတာ။ တကယ္တမ္း မင္းကိုလုံးဝျမင္ခြင့္မရွိေတာ့ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိရင္ မနက္ျဖန္ေတြကိုေတြးလို႔မရေတာ့ဘူး။ မင္း ကိုယ့္အနားရွိေနရင္ လြတ္လပ္ၿပီးေတာ့ အရာရာ လုံၿခဳံေနသလိုမ်ိဳး ခံစားရတယ္။ မင္းေၾကာင့္ ေသေသခ်ာခ်ာသိသြားတာ။ သေဘာက်တာနဲ႔ အခ်စ္ရဲ႕ကြာျခားခ်က္ကို"
အတူတူရွိတုန္းက မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့စကားေတြ။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ပိုနီးစပ္ဖို႔ ေဝးကြာရျခင္းေနလိမ့္မည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ပိုခ်စ္ဖို႔ ပိုလြမ္းေနရတာမ်ိဳး။
ေဝးကြာျခင္းက ခ်စ္သူကိုခ်စ္တတ္ဖို႔ ဘဝကေပးတဲ့သင္ခန္းစာ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာဆိုတာ အကြာအေဝးနယ္နိမိတ္ေတြကို ျဖတ္ေတာက္ပစ္ႏိုင္သည့္ အစြမ္းထက္ သ႑ာန္မဲ့လက္နက္ျဖစ္လိမ့္မည္။ အျပန္အလွန္ဖြင့္ထုတ္ျပသမိတဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြက ႏွလုံးသားထဲ ဆြတ္ပ်ံ႕ၾကည္ႏူးစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ဝင္သြားၾကသည္။ အၿပဳံးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကိုေငးေနရတဲ့အခိုက္အတန္႔ေလးၾကာရွည္ေနဖို႔ ပိုင္ဆိုင္သမွ်အရာအားလုံးနဲ႔ လဲလွယ္ပစ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မိသည္အထိ။
"ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကိုက ဂ်ပန္နဲ႔တည့္ပုံပဲ။ ဂ်ပန္ေရာက္မွ အသားေတြပိုျဖဴၿပီး ၾကည္ေနတယ္"
"မင္း ခ်စ္ေပးေနလို႔လည္းပါတယ္"
"ဟာဗ်ာ! အစ္ကိုေနာ္၊ အစ္ကို။ အစ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း ေကာင္းတယ္လို႔ထင္ေနတာလား"
"မထင္ပါဘူး"
အခုမွ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္လာတဲ့မ်က္ႏွာက ညအိပ္မီးသာဖြင့္ထားတဲ့အခန္းထဲလန္းဆန္းေနသည္။
"ေဆးလည္းေသာက္ထားေတာ့ ဒီညေစာေစာအိပ္ေနာ္။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ထိ မေနနဲ႔ေတာ့။ Happy 2 years Anniversary ကိုယ့္ေကာင္ေလး"
"ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြ အစ္ကိုသြားရာလမ္းေဘးကင္းဖို႔ အေထာက္အပံ့ေကာင္းျဖစ္ပါေစ။ ခ်စ္တယ္ ကြၽန္ေတာ့္အစ္ကို"
သူ႔ဆုေတာင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲပိုက္ထားမိတဲ့ေခါင္းအုံးကို ပိုတင္းေအာင္ဖက္လိုက္မိသည္။ သူလည္း ကြၽန္ေတာ့္နည္းတူ။ ထိေတြ႕ခြင့္မရေပမယ့္ ေႏြးေနတဲ့ သူ႔အေငြ႕အသက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားကို လႊမ္းၿခဳံထားဆဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာက screen တစ္ခ်ပ္အျခားမွာ။ အၾကင္နာေတြ ကင္းၿပီး ေႏြးေထြးမႈမဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ဒုတိယအခ်စ္သက္တမ္း။ ရင္ထဲက အလြမ္းေဝဒနာကို ဖယ္ရွားဖို႔ နံရံမွာေထာင္ထားတဲ့ ဂစ္တာကို လွမ္းဆြဲလိုက္ရသည္။
"ဒီႏွစ္အတြက္ ကိုယ္ျပင္ထားတဲ့ လက္ေဆာင္။ မတီးတာၾကာလို႔ ေကာင္းပါ့မလားမသိဘူး"
"ကြၽန္ေတာ့္အတြက္မို႔လို႔ အရမ္းေကာင္းမွာ"
ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ သူ႔ေၾကာင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းကင္းရတဲ့ေန႔ဆိုတာမရွိ။ တကယ္လည္း ဟုတ္သည္။ ဒါကို ဒီေန႔မွာ တီးျပဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ တစ္လအႀကိဳေလာက္တည္းက ေလ့က်င့္ထားတာျဖစ္သည္။ အခန္းမီးကိုပိတ္ၿပီး စာၾကည့္မီးအိမ္ေလးကို ဖြင့္လိုက္တဲ့ လႈပ္ရွားမႈေတြကိုတစ္ဖက္လူက မ်က္ေတာင္မခတ္ေငး၏။ သူ႔မ်က္ဝန္းက အလြမ္းဓါတ္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္အလြမ္းနဲ႔ဓါတ္ျပဳ၏။
"ဆိုေတာ့မယ္ေနာ္"
ေခါင္းအုံးေလးကို Laptop ေဘးတင္ၿပီး ဂစ္တာႀကိဳးကို ဖိလိုက္တဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြမွာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခုန္သံေတြပါ ေပါင္းထည့္ထားမိ၏။
"What if we start to drive?
What if...?
What if we close our eyes?
What if...?
Speeding through red lights into paradise
Because we've no time for getting old
Mortal body, timeless souls
Cross your fingers, here we go
And when the lights start flashing like a photo booth
And the stars exploding
We'll be fireproof
My youth
My youth is yours
Tripping on skies, sipping waterfalls
My youth
My youth is yours
Runaway now and forevermore
My youth
My youth is yours
A truth so loud you can't ignore
My youth, my youth, my youth
My youth is yours"
ေသာက္ထားတဲ့ေဆးအရွိန္ေတြေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္စျပဳေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ။ screen ေပၚကေန ပြတ္သပ္မိတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာအစိတ္အပိုင္းမ်ား။
အခ်စ္ရဲ႕ဒုတိယေျမာက္သက္တမ္းမွာ အလြမ္းေတြပြင့္ၿပီး အနမ္းေတြကင္းေနခဲ့သည္။ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ရင္ခုန္သံကေတာ့ စစ္ႏိုင္ဘုရင္ရဲ႕ ေမာ္ႂကြားမႈလို ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေနတုန္း...။
အိပ္ေမာက်ေနသူရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း ဆိုမိသည့္အၾကင္နာဒီစကား...။
"ကိုယ္ မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္"
Troye Sivan _ Youth
**********************************
5 years Later
Yangon, Myanmar.
"ဘယ္လိုလဲ မင္း စိတ္ဝင္စားတယ္ဆိုရင္ ငါ အေဖ့ဆီက အျပတ္ျပန္ယူလိုက္ေတာ့မယ္။ ေျပာရရင္ တစ္ေယာက္တည္းအျပတ္ယူဖို႔က်ေတာ့လည္း မႏိုင္ဘူး။ ပစၥည္းေတြကလည္း ထည့္ရေသးေတာ့။ အေဖ့အေထာက္အပံ့ကလည္း လြတ္ခ်င္ၿပီကြာ"
အထပ္သုံးထပ္ရွိသည့္ ရဲဘုန္းရဲ႕ေဆးခန္းကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္ေနတာ တစ္နာရီနီးပါးရွိေတာ့မည္။ ကြၽန္ေတာ္ ဂ်ပန္ထြက္သြားခ်ိန္မွာ ရဲဘုန္းက စကၤာပူဘက္ေျခဆန္႔သြား၏။ ကြၽန္ေတာ့္လိုပဲ ဟိုမွာမာစတာတန္းဆက္တက္ၿပီး ျပန္လာေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းဖြင့္လိုက္သည္။ ေျပာရရင္ ရဲဘုန္းနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္က ရာခိုင္းႏႈန္းမ်ားမ်ား တူညီသည္။ ခိုင္မာတဲ့ သက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္းတစ္ခုတည္ထားၿပီး ဒီပညာမေပါက္ေရာက္တဲ့ေဒသေတြအတြက္ ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္လုပ္ေဆာင္ခ်င္တာမ်ိဳး။
ကြၽန္ေတာ့္ထက္ တစ္ႏွစ္ေစာျပန္လာတဲ့ ရဲဘုန္းေဆးခန္းက ပုံမွန္လည္ပတ္ႏိုင္တဲ့အေနအထားေရာက္ေနေလၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူပ်ိဳသူငယ္ခ်င္း ဇီဇာေၾကာင္က အျပင္လူအဝင္မခံခ်င္ဘဲ ေဆးခန္းတစ္ခုလုံးကို တစ္ေယာက္တည္းအားနဲ႔ရပ္တည္ေနသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာတာ ၾကားၾကားခ်င္း ကြၽန္ေတာ့္ဆီဦးဆုံးေရာက္လာတာသာၾကည့္။
"ေက်ာင္းတက္ရတာ ႏွစ္ႏွစ္တည္း။ က်န္တဲ့သုံးႏွစ္လုံး အလုပ္ေတြလုပ္ၿပီး မင္းပိုက္လာတဲ့အထုပ္ ဒီေနရာမသုံးလို႔ ဘယ္ေနရာသြားသုံးမလဲ။ ဘာလဲ ငါနဲ႔ မလုပ္ခ်င္လို႔လား"
"မဟုတ္ပါဘူးကြာ မင္းကလည္း။ ဘာေတြလိုဦးမလဲ စဥ္းစားေနတာ။ ဒီတိုက္ကို မင္းအေဖဆီကအျပတ္သာျပန္ယူလိုက္ေတာ့။ ပစၥည္းေတြေရာ၊ ေဆးေတြေရာ ထပ္ထည့္ၾကမယ္။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ေနာ္။ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းကအဆင္မေျပဘူး။ ငါ ေနာက္ထပ္ သုံးေနရာေလာက္ေဆးခန္းထိုင္ခ်င္ေသးတယ္။ weekends ကိုလည္း ပရဟိတအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ join ဖို႔ ဖယ္ထားရမွာ"
"အဲ့အတြက္မပူနဲ႔။ လူထပ္တိုးဖို႔ ကမ္းလွမ္းထားၿပီးသား။ စႏၵာေဇာ္ဝင္းက ေဒသႏၲရကျပန္ရင္ ေန႔လယ္တစ္ပိုင္း တစ္ပတ္သုံးရက္ထိုင္ေပးလိမ့္မယ္။ စီနီယာတန္းက အစ္ကိုတစ္ေယာက္၊ အစ္မတစ္ေယာက္လည္း ထပ္ျဖည့္ထားတယ္။ ေအးေဆးပဲ။ မင္းလည္းေလာဘေတြႀကီးလာတာေနာ္။ ငါ့ေဆးခန္းကဝင္ေငြေကာင္းပါတယ္ဟ။ မင္းအျပင္မွာထပ္ထိုင္စရာမလိုပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခုက ဒီတိုက္တစ္ဝက္ မင္းပိုင္ၿပီပဲကို။ ဝင္ေငြကလည္း လစာမဟုတ္ဘူး။ မင္းနဲ႔ငါ တစ္ဝက္စီပဲေလ"
"မိသားစုက ႀကီးလာၿပီေလ။ အလုပ္ကိုတိုးလုပ္မွ"
"အပိုမေျပာနဲ႔။ မင္းအေမကုမၸဏီ ဘရဏီလက္လႊဲယူၿပီးတည္းက Top list ဝင္ေနတာ။ ေယာက္ဖက သဘၤသား။ မင္း ဂ်ပန္မွာရွာလာတာေတြလည္းအထုပ္အထည္နဲ႔ကို။ အလုပ္မလုပ္ဘဲေနရင္ေတာင္ စားမကုန္ေသးဘူး။ ဘရဏီဆိုမွ မဗိုက္ရဲ႕ တတိယကေလးက ဘာေလးတဲ့လဲ"
"မိန္းကေလးလို႔ေျပာတယ္"
"အေပၚကအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ညီမတစ္ေယာက္။ ဒုတိယ၊ တတိယေနေသာ္ေတြနဲ႔ ဒုတိယဘရဏီေတြျဖစ္လာမွာ ျမင္ေယာင္တယ္"
"ဘာေတြ ျမင္တာလဲ"
"ၿဖိဳးေလး!"
ကားေသာ့ကို လက္ညိဳးမွာလွည့္ၿပီးဝင္လာတဲ့ ၿဖိဳးေလးက အရင္လို ပိန္ရွည္ရွည္မဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ မ်က္ႏွာအမူအရာက လူငယ္ဆန္ေနတုန္း။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ထဲ ခြၽန္ထြက္ၿပီး စီးပြားေရးပညာရွင္ျဖစ္သြားတဲ့ ၿဖိဳးေလးက အားလုံးထက္ပိုၿပီး ႂကြ႐ြေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို စတိုင္ပန္နဲ႔ ရွပ္ကိုၾကယ္သီးအျပည့္တပ္ဝတ္ထားတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ sweat shirts ေပၚမွာ ဂ်င္းကုတ္နဲ႔ ripped ဂ်င္းေဘာင္းဘီမွာ ပလက္တီခ်ိန္းႀကိဳးကတပ္ထားေသးသည္။ ၿဖိဳးေလးဝင္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အဝန္းအဝိုင္းက လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေတြကိုပင္ ျပန္ေရာက္သြားေစသလိုလို။
"ဘရဏီ့ဗိုက္အေၾကာင္းေျပာေနတာ"
"ေအး! ေနေသာ့္ေယာက္ဖက ေရလည္စြမ္းတယ္ေနာ္။ သူတို႔ယူတာပဲ ၆ႏွစ္အတြင္းကို ကေလးက ၂ေယာက္နဲ႔တစ္ဗိုက္။ ဒါေပမယ့္ ႏွေျမာစရာပဲ ေနာက္ဆို သူ႔ရဲ႕စံခ်ိန္ကို ငါခ်ိဳးပစ္ေတာ့မွာ။ တစ္ႏွစ္ကိုတစ္ေယာက္ႏႈန္းနဲ႔ အားမကုန္မခ်င္းေမြးပစ္မယ္"
"နင္ ဗိုက္ႀကီးႏိုင္ရင္ နင့္ဘာသာနင္ေမြး"
ဝင္လာတဲ့ စႏၵာေဇာ္ဝင္းလက္ထဲမွာ ေ႐ႊအိုေရာင္ဖိတ္စာကဒ္ေတြနဲ႔ျဖစ္၏။
"သဲက ေမာင့္ကို ေျပာရက္တာလား"
"ဒီ့ထက္ေတာင္ေျပာရက္ေသးတယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ယူဖို႔အေရးကို ဘာမွ မ်က္ႏွာလႊဲထားလို႔မရဘူး။ ဘာလုပ္လုပ္ ငါမပါရင္ မၿပီးဘူး။ ဒီအပတ္ ေက်ာင္းက်န္းမာေရးကြင္းဆင္းဖို႔ေတြရွိပါတယ္ဆိုမွ ဖိတ္စာကိစၥေလးေတာင္ ကိုယ့္ဘာသာမလုပ္ႏိုင္တာ ကေလးေတြသာထြက္လာရင္ ေတြးေတာင္မေတြးရဲဘူး"
စႏၵာေဇာ္ဝင္း တင္းမာေနသေလာက္ ၿဖိဳးေလးမ်က္ႏွာကခ်ိဳအီေနသည္။ စိတ္ေကာက္ေနတဲ့သူကိုမွ လက္ဖဝါးေတြကသြားသြားဆြဲၿပီး ထု႐ိုက္ေတာ့လည္း တဟားဟားေအာ္ရယ္ေန၏။ အစအေနာက္သန္ေပမယ့္ စႏၵာေဇာ္ဝင္းနဲ႔မွ ေျခၿငိမ္သြားတဲ့ၿဖိဳးေလးကို ဒီသူငယ္ခ်င္းမကလည္း အေပၚယံစိတ္ဆိုးျပေနတာေတြသိသာ၏။ ၿပီးေတာ့လည္း သူတို႔ပဲ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး ဖိတ္စာေဝမယ့္လူစာရင္းကို ေဆြးေႏြးေနျပန္သည္။ ရဲဘုန္းက မ်က္ႏွာမဲ့မဲ့နဲ႔သက္ျပင္းမႈတ္သည္။ အခ်စ္ငွက္ႏွစ္ေကာင္ကို မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ရတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ရင္လည္း ခါးသက္သက္နဲ႔။
"သဘက္ခါကို မဂၤလာဝတ္စုံတိုင္းေတာ့မယ္။ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လိုက္ခဲ့ေနာ္"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
ရဲဘုန္းပုံစံက ထိန္လန္႔သြားဟန္။
"သတို႔သားအရံလုပ္ေပးေလ။ နင္တို႔အတြက္ပါ ဝတ္စုံကိုယ္တိုင္းယူဖို႔"
"အာ...စိတ္အိုက္တယ္ဟာ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေဆးခန္းကို ေနေသာ္လည္းရွယ္ယာပါလိုက္ၿပီမို႔လို႔ ပစၥည္းေတြထည့္ဖို႔ေရာ အလုပ္ကရႈပ္ေတာ့မွာ။ အဲ့ဘက္ကို အာ႐ုံစိုက္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူး"
"ဟာ! နင္တို႔မွ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မွာလဲ။ ေနေသာ္ နင္ေျပာဦးေလ"
"တျခားဟာ ဘာကူညီေပးလို႔ရတာရွိမလဲ။ ရွိရင္ ငါနဲ႔ရဲဘုန္း လုပ္ေပးပါ့မယ္"
"နင္တို႔ကလည္းဟာ။ ဘာမွမလိုဘူး။ သတို႔သားအရန္လုပ္ဖို႔ပါပဲဆို။ ငါစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္"
"သူ သေဘာက်မွာမဟုတ္ဘူး စႏၵာ။ ငါလုပ္မယ္ဆိုရင္ ဘာမွေျပာမွာမဟုတ္ေပမယ့္ သူ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရမွာမ်ိဳး ငါမလုပ္ခ်င္ဘူး"
"အမယ္ေလး အမယ္ေလး! ခုထိ ရည္းစားဘဝက မကြၽတ္ေသးတာေတာင္ မ႑ပ္တိုင္ေတြခ်က္ျပခ်က္ပဲ။ ေတာ္ၿပီ မလုပ္နဲ႔ေတာ့။ တျခားလူပဲရွာေတာ့မယ္"
"သဲကို ေမာင္ေျပာပါတယ္"
"သဲမွားတာ ေမာင္ရယ္"
ရဲဘုန္းလက္ထဲက ကူရွင္ ၿဖိဳးေလးမ်က္ႏွာဆီမိတ္ဆက္ေတာ့ ရဲဘုန္းေဆးခန္းက ရယ္သံေတြနဲ႔ႏုပ်ိဳသြားျပန္၏။
"ၿဖိဳးေလး ငါ့ကို ကားတစ္စီးဝယ္ဖို႔ စီစဥ္ေပးဦး"
"ေအး။ မင္းအခု နားေနတုန္းမလား။ ငါ အားတဲ့ေန႔ လာေခၚမယ္ေလ။ အရင္မင္းစီးေနက် အေပါ့ေလးေတြပဲလား"
"နည္းနည္းအၾကမ္းခံမယ့္ အျမင့္ထဲကရွာေပးကြာ။ ငယ္ငယ္တုန္းကလို အလွေလးေတြ စီးလို႔အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ခဏခဏလည္း မလဲႏိုင္ဘူး"
"အင္း။ ငါ showroom ကို ဖုန္းဆက္ထားလိုက္မယ္။ ဒါနဲ႔ မင္းအေမေတာင္ ငါ့ကို ၿခံရွာထားခိုင္းေသးတယ္ေနာ္။ RC တစ္ထပ္တိုက္ပါရင္ ပိုေကာင္းတယ္ေျပာေနတာ။ မင္းတို႔ အိမ္ေျပာင္းေတာ့မလို႔လား"
ၿဖိဳးေလးစကားကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္မေျဖႏိုင္။ အခု ရန္ကင္းကကြန္ဒိုဆိုတာ ဒက္ဒီေနာက္ဆုံးေခါင္းခ်သြားတဲ့ေနရာမို႔ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့ေနရာေတြဝယ္ႏိုင္တာေတာင္ မာမီက အိမ္မေျပာင္းခဲ့ဘဲ။ ညီမေလးတို႔လင္မယားကလည္း မာမီ့ကိုမထားခဲ့ခ်င္တာမို႔ အခုအခန္းေအာက္ကတစ္ထပ္ကိုဝယ္လိုက္တာ တစ္ႏွစ္ေတာင္မျပည့္ေသး။ ၿဖိဳးေလးကို ၿခံရွာခိုင္းတယ္ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ္လည္း မသိရ။ မာမီ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။
####################
September 3.2021.(Friday)
🌻🌻🌻