[UNICODE]
စာမေးပွဲ ဖြေဆိုလို့ ပြီးသွားသောအခါ အခန်းထဲမှ ကျောင်းသားများသည် ဆရာယဲ့အလာကို စောင့်နေကြသည်။
"ဒီမေးခွန်းကို ငါဖြေလာတာ အကုန်ကို မှားနေတယ်ကွာ... စိတ်ပျက်တယ်"
ဖန်းကျိချီသည် မေးခွန်းစာရွက်ကို လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားပြီး ဒေါသထွက်နေသံဖြင့် ဆက်ပြောလိုက်သည်။
"အကုန်ပြီးသွာပြီဆိုပေမဲ့ကွာ... သင်္ချာလည်း ငါကောင်းကောင်း မဖြေနိုင်လိုက်ဖူး၊ ဟူး... အဆင့်တွေကတော့ကွာ မြင်ယောင်နေပါသေးတယ် တော်တော်လေးကို စုတ်ပြတ်သတ်နေမှာ..."
အကိုမုန်သည် အပြာရောင် Pepsi ဗူးကိုဖောက်လိုက်ပြီး၊ ပါးစပ်ထဲသို့ လောင်းထည့်လိုက်ကာ ဖန်းကျိချီကို စောင်းငဲ့ကြည့်လိုက်ရင်း ပြောလိုက်သည်။
"Lee လိုမှပဲ...၊ ငါဆိုပုစ္ဆာကြီးနှစ်ပုဒ်တောင် မဖြေနိုင်ဘူး၊ အားမှမနာကွာ 1 မှတ်ဖိုးလောက် မဖြေနိုင်တဲ့သူက ငါ့ရှေ့တည့်တည့်မှာလာပြီး ညည်းညူပြနေရတယ်လို့!၊ Fuck ပဲကွာ.."
အကိုမုန်သည် ဖန်းကျိချီကိုဆဲဆိုနေရင်း မတ်တတ်ကပင် နောက်ထပ် Pepsi တစ်ကျိုက်ကို မော့သောက်လိုက်ပြန်သည်။ ထို့နောက် စကားပြောလိုက်သည်။
"ငါဆို... သင်္ချာနဲ့ Physics ကို ဖြေတုန်းကဆိုရင် အမှန် ရွေးချယ်ရတဲ့ မေးခွန်းရောက်တော့ မတွက်တတ်တော့တာနဲ့... ဒီတိုင်းကံကိုအားကိုးပြီး ကြုံရာကျပန်းဖြေခဲ့လိုက်တာ...၊ ဒါတောင်မှ မမိုက်ပါဘူးကွာ... ငါက မျက်စိကိုမှိတ်ပြီး ခဲဖျက်ကို ပစ်ချမလို့ဟာကို... ပြီးရင်ကျတဲ့ အဖြေပေါ် မှာ အမှန်ခြစ်လိုက်မယ်ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ အခန်းစောင့်ဆရာက ငါ့ဘေးနား အကြာကြီးမတ်တပ်ရပ်နေလို့ အချိန်အတော်ကြာအောင် စောင့်လိုက်ရသေးတယ်၊ သူထွက်သွားမှ ငါ့မှာ ပျာပျာ, ပျာပျာနဲ့ အဖြေကို မြန်မြန်ဖြည့်လိုက်ရတော့တယ်"
ဖန်းကျိချီသည် သူ့ပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်လိုက်ပြီး ပုခုံးများလှုက်ခါသွားသည်အထိ ရီမောလိုက်တော့သည်။
ကျန်းယဲ့ရှန်သည် အကိုမုန် စိတ်လက်ပေါ့ပါးသွားစေရန်အတွက် ဝင်ပြောလိုက်သည်။
"အကိုမုန် ဘာမှမဖြစ်ဘူး စိုးရိမ်မနေနဲ့၊ မင်းမှာ အဖြေမှန်ဖို့အတွက် 25% တောင်အခွင့်အရေး ရှိတယ်...၊ မင်းသာ ကံကောင်းရင် အကုန်လုံးတောင် မှန်ချင်မှန်နေအုံးမှာ..."
အကိုမုန်က ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"မစိုးရိမ်ပါဘူးကွာ... ဒီတိုင်းကြုံကြိုက်လို့ ပြန်ပြောပြတာ...!"
အကိုမုန်သည် ချက်ချင်းဆိုသလို အခြားခေါင်းစဥ်တစ်ခုကို ပြောင်းလိုက်ရင်း...။
"ငါ မင်းတို့ကို ပြောရအုံးမယ်"
အကိုမုန်သည် ပြောခါနီးဆဲဆဲ... လုရှီးနှင့် ချူယုက အခန်းထဲဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ လက်ယပ်၍ခေါ်လိုက်ပြီး...။
"ပန်းပွင့်လေး, လုရှန် လာ..လာ မြန်မြန်၊ ငါ မင်းတို့ကို ပြောပြစရာရှိတယ်..."
ချူယုသည် အပြေးလေး လျှောက်သွားလိုက်၏။
"ဘာပြောမလို့လဲ...?"
အကိုမုန်သည် စကားမပြောခင် ချောင်းနှစ်ချက်ဟန့်၍ လည်ချောင်းရှင်းလိုက်ကာ...၊ သူ၏ အမူအရာက ထူးဆန်းသွားခဲ့ရပြီး...။
"စာမေးပွဲဖြေတုန်းက ငါ့ရှေ့မှာ ဘယ်သူထိုင်တယ်လို့ မင်းတို့ထင်သလဲ...?"
သူတို့အားလုံးသည် တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြရင်း၊ အကိုမုန်ဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ ပုံပြင်တစ်ပုဒ်ကို စိတ်ဝင်တစားနားထောင်နေရသကဲ့သို့ ပြိုင်တူမေးလိုက်ကြသည်။
"ဘယ်သူ ထိုင်တာလဲ...?"
အကိုမုန်သည် သူ့ခေါင်းနောက်ကို လက်ဖြင့်တစ်ချက်မျှကုတ်လိုက်သည်။ ဤ 1.8m အရပ်ရှည်သော ကိုအရှည်ကြီးသည် အနည်းငယ်ရှက်သွေးဖျန်းသွားခဲ့ရပြီး...။
"ဒါက... ဟီဟီး၊ နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်တုန်းက စတော်ဘယ်ရီသီးပုံပါတဲ့ လက်ကိုင်ပုဝါကို... ပေးလိုက်တဲ့တစ်ယောက်ကွာ..."
ကျန်းယဲ့ရှန်သည် မအံ့သြပဲ မနေနိုင်တော့ပေ...။
"အာာာ... Fuck ပဲ၊ ယုံတောင် မယုံနိုင်ဘူး... မင်းတို့နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်တွေ့ကြပြန်ပြီပေါ့!"
အကိုမုန်၏ အပြုံးသည် ပို၍ တောက်ပသထက် တောက်ပလာရကာ...။
"ဟုတ်ပါ့... ဟုတ်ပါ့၊ သူမက ငါ့ထက် အဆင့်ပိုကောင်းတယ်ကွ၊ စာမေးပွဲမဖြေခင်တုန်းကတောင် သူမက ငါ့ကိုမေးသေးလာတယ်၊ 'စာမေးပွဲမှာ မဖြေနိုင်တဲ့ မေးခွန်းရှိရင် သူ့ဆီက ကူးချချင် ကူးချလေတဲ့'၊ ငါက ဘယ်လိုလုပ် လက်ခံရက်ပါ့မလဲကွာ..."
ချူယုသည် နားမလည်နိုင်စွာမေးလိုက်၏။
"မင်းက ဘာလို့ ဒီလိုအခွင့်အရေးကောင်းကို လက်မခံလိုက်ရတာလဲ..."
ပြောနေရင်းတန်းလန်း တစ်ခုခုကို တွေးမိလိုက်ကာ...။
"အာ... ငါသိပြီ၊ အကိုမုန်က ဒီလောက် ရိုးသားတာ ဒီလိုမရိုးမသား စာကူးချတဲ့အလုပ်ကို ဘယ်လက်ခံပါ့မလဲ... ဟုတ်တယ်မလား?"
အကိုမုန်သည် သူ့လက်ကို ခါယမ်းပြလိုက်ရင်း...။
"ပန်းပွင့်လေး... မင်းကလည်း မတွေးတတ်လိုက်တာကွာ...၊ ငါသာ သူမ စာပြတာကို ခိုးချလိုက်ရင် ဘယ်လိုလုပ်ပြီး သူမစိတ်ထဲမှာ ငါ့ကို အထင်ကြီးနိုင်ပါတော့အုံးမလဲ...၊ နည်းနည်းပါးပါး ဦးနှောက်လေး သုံးပြီးတော့ စဥ်းစားကြည့်အုံးလေကွာ..."
ချူယုသည် နှစ်စက္ကန့်လောက် အသေအချာလေး တွေးကြည့်လိုက်၏။
ထိုအခါမှသာ တကယ်ကြီးကို နားလည်သဘောပေါက်သွားခဲ့ရတော့သည်။
"အာ... ငါသိပြီ အကိုမုန်၊ မင်း ချစ်_____"
ချူယုစကားပြောလို့ မပြီးသေးခင်အချိန်မှာပင် အကိုမုန်က သူ့ပါစပ်ကို လက်ဖဝါးဖြင့် လှမ်းပိတ်လိုက်သည်။
"တိုးတိုးပြော သူများတွေ ကြားကုန်မယ်..."
ချူယုက ခပ်မြန်မြန်ခေါင်းညိမ့်ပြလိုက်သောအခါမှသာ အကိုမုန်က သူ့လက်ကို ဖယ်ပေးလေတော့၏။
ချူယုသည် သူ့လေသံကို တိုးနိုင်သမျှတိုးလိုက်ကာ...၊ ခေါင်းလေးကိုငုံ့ကာ ခန္ဓါကိုယ်လေးကို ရှေ့သို့ကိုင်းလိုက်ရင်း... ပြောလိုက်သည်။
"အကိုမုန်... မင်း တကယ်ကြီး ကောင်မလေး တစ်ယောက်ကို အချစ်စစ်နဲ့ ချစ်မိသွားပြီပေါ့!"
အကိုမုန်က ပြန်ဖြေမလို့ လုပ်နေတုန်းမှာပင် လူတစ်ယောက်က အခန်းတံခါးဝမှနေပြီး လှမ်းအော်ပြောလာ၏။
"ဆရာယဲ့ လာနေပြီ!!!"
လူတိုင်းသည် ဝရုန်းသုန်းကားနှင့် ကိုယ့်နေရာအသီးသီးသို့ အပြေးအလွှား ပြန်သွားထိုင်ကြ၏။
ဆရာယဲ့က အခန်းထဲသို့ ရောက်လာသည်ဆိုရင်ပဲ လူတိုင်းက တိတ်ဆိတ်စွာပင်၊ သူတို့၏ ထိုင်ခုံအသီးသီး၌ စောစောက အခြေအနေနှင့် လားလားမျှမဆိုင်စွာ ညိမ်ညိမ်သက်သက်လေး ထိုင်နေကြသည်။
ဆရာယဲ့သည် ကျေနပ်အားရသည့်လေသံဖြင့် ခုံပေါ်တွင် လက်တစ်ဖက်တင်ကာ မတ်တပ်ရပ်နေရင်း စကားပြောလာသည်။
"အခု ဆရာတို့လက်ထဲမှာ မင်းတို့ရဲ ဖြေလွှာစာရွက်တွေ အကုန်ရောက်လာခဲ့ပြီ...၊ ဒီနေ့ည အပြီးစစ်ပြီးသွားရင် မနက်ဖြန်ချက်ချင်း ရလာဒ်တွေကို ပြောပြပေးမယ်၊ မင်းတို့လည်း စာမေးပွဲ ဖြေထားရတာဆိုတော့ ဒီနေ့တော့ စိတ်လွတ် ကိုယ်လွတ်နားလိုက်ကြအုံး၊ ဒါပေမဲ့ ဆရာတစ်ခုကြိုပြောထားချင်တာကတော့ အဆင့်မကောင်းတဲ့ ကျောင်းသားတွေကို... မိဘ ခေါ်တွေ့သင့်ရင် ခေါ်တွေ့ရမှာနော်...၊ဒီလိုလုပ်မယ်ဆိုတဲ့ အကြောင်းအရင်းကလည်း မင်းတို့ကို တော်လာစေချင်လို့ဆိုတာ မင်းတို့ နားလည်ထားကြ.. ဟုတ်ပြီလား...?"
ဆရာယဲ့သည် အရင်လို ဆုံးမစကားများကို များများစားစား မချွေနိုင်တော့ပဲ ခပ်မြန်မြန်ပင် စကားစကိုဖြတ်ကာ အခန်းထဲမှ ခပ်သွက်သွက် ထွက်သွားခဲ့၏။
အခန်းတစ်ခုလုံးသည် ရုတ်တရက်ကြီး ပြန်လည်လို့ ဆူညံလာခဲ့၏။
အကိုမုန်သည် သူ၏လေသံ အကျယ်ကြီးဖြင့် ဘက်စကတ်
ဘော ကစားရန်အတွက် သူနှင့် ဘယ်သူလိုက်ပြီး ကစားချင်သလဲဟု လှမ်းအော်ပြီး မေးနေလေ၏။
ချူယုသည် သူ့ကျောပိုးအိတ်ဖြည်းဖြည်းချင်း ဖွင့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် မေးခွန်းစာရွက်နှစ်ရွက်ကို ထုတ်ယူပြီးဖတ်လိုက်၏။ ခဏလောက်ကြာမှ စာမေးပွဲဖြေလို့ ပြီးသွားခဲ့ပြီဆိုတာကို သတိရမိသွားပြီး မေးခွန်းစာရွက်များကို ကျောပိုးအိတ်အတွင်းသို့ ချက်ချင်းထိုးထည့်လိုက်၏။
ချူယု၏ ဖြစ်ပျက်နေပုံများကို မြင်လိုက်သောအခါ လုရှီးက မေးလိုက်သည်။
"မင်း ဒီနေ့ည ဘာလုပ်မှာလည်း"
ချူယုသည် စဥ်းစားလိုက်ပြီး...။
"ငါ ရုပ်ပြကာတွန်းစာအုပ်ဖတ်ရင် ကောင်းမလား မသိဘူး...?၊ ငါ သူတို့ကို မဖတ်ဖြစ်တာ 3 ပါတ်တောင်ရှိပြီ၊ ငါမဖတ်ပဲ ပစ်ထားလို့ သူတို့တွေ ဘယ်လောက်တောင်မှ အထီးကျန်ဆန်နေလိုက်မလဲ... မင်းတွေးကြည့်စမ်း"
လုရှီး "အွန်း..."
လုရှီးသည် ခေါင်းတစ်ချက် ငြိမ့်လိုက်ရင်း...။
လုရှီး "ငါ ညနေစာ သွားစားတော့မလို့!"
ချူယုသည် အပြင်ဘက်သို့ လမ်းလျှောက်ထွက်သွားသည့်လူများကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရင်း၊ လုရှီးဘက်သို့ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ... သူ့လက်ထဲတွင် ဘာခဲတံမှ မကိုင်ထားသည်ကို သတိထားမိသွား၏။ ထို့ကြောင့် စိတ်ထဲတွင် တွေးလိုက်မိသည်။
'လက်ထဲမှာ ခဲတံမကိုင်ထားဘူးဆိုတော့...၊ မင်းက ဒီည စာမလုပ်တော့ဘူးပေါ့လေ...'
လုရှီးနှင့် စကားအနည်းငယ် ပြောနေလိုက်ပြီးနောက် ချူယုသည် အိပ်ခန်းဆီသို့... လက်ထဲတွင် ကျောပိုးအိတ်ကို ပိုက်လျက် နှေးကွေးသော ခြေလှမ်းများဖြင့်ပြန်လာခဲ့သည်။ လုရှီးကမူ ကန်တင်းဘက်သို့ ထွက်သွားခဲ့၏။
အိပ်ခန်းထဲသို့ရောက်သောအခါ ချူယုသည် ရုပ်ပြကာတွန်းစာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီးနောက် ကုတင်ပေါ်တွင် တက်အိပ်ကာဖတ်နေလိုက်သည်။
စာမျက်နှာ အချို့ဖတ်လို့ပြီးသွားသော်လည်း ချူယု၏ စိတ်ထဲတွင် စာအုပ်ထဲသို့ စျာန်မဝင်နိုင်ပဲ သူ့ခေါင်းထဲတွင် စာမေးပွဲ အကြောင်းအရာများဖြင့် ပြည့်နှက်လို့နေ၏။
စာမေးပွဲဖြေဆိုလို့ပြီးသွားသောအခါတွင် သူ့ကိုယ်သူအပြစ်ရှိသလိုခံစားနေရ၏။ လုရှီးက သူ့ကိုဘယ်လိုပဲ သင်ကြားပြသပေးပေး သူကိုယ်တိုင်ကကြိုးစား သင်ယူမှ ရမည်ကို သူသဘောပေါက်ပါသည်။
ချူယုသည် ရုပ်ပြကာတွန်းစာအုပ်ကို ဘေးသို့ချလိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ၊ ကောဇောပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်၏။ ထို့နောက် ကုတင်၏ဘေးဘောင်ကို မှီကာ ဆက်တွေးနေလိုက်သည်။
အကယ်၍ စာမေးပွဲရလဒ်သည် သူမျှော်မှန်းထားသလို ဖြစ်မလာခဲ့ပါက၊ ဖြစ်နိုင်ပါ့မလား မသိပေမဲ့ သူမငိုဖို့ဆုံးဖြတ်ထားသည်။
ဒီတစ်ခေါက် သူမျှော်မှန်းထားသလို ဖြစ်မလာပါက၊ နောက်ထပ်တစ်ခေါက် ထပ်ပြီးကြိုးခွင့်ရှိသေးသည် မဟုတ်လား...?။
မည်သည့်နည်းလမ်းနှင့်မဆို သူဟာ သူ့မေမေကို၊ 'သူဟာ အရမ်းတော်ကြောင်း... မည်သည့်ကိစ္စကိုမဆို လုပ်နိုင်ကြောင်း' ပြသပေးရမည်ဖြစ်၏။
ထိုသို့တွေးလိုက်ရင်း ရုပ်ပြကာတွန်းစာအုပ်ကို ပြန်ကောက်ကိုင်ပြီး ဖတ်နေလိုက်တော့သည်။
သူ့စိတ်ရှုတ်ထွေးမှုများဟာ မကြာခင်အချိန်မှာပဲ ပြေပျောက်သွားခဲ့ပြီး စာအုပ်ထဲစျာန်ဝင်သွားခဲ့၏။ အချိန်ဘယ်လောက် ကြာသွားခဲ့ပြီလဲ ဆိုသည်ကိုတော့သူမသိ၊ အခန်းတံခါး ခေါက်သံ နှစ်ချက်ကို ကြားလိုက်ရသောအခါမှသာ လက်တွေ့လောကကို သတိရမိတော့သည်။
ချူယုသည် ဘာမှစဥ်းစားမနေပဲ... မတ်တပ်ထလာလိုက်ပြီး၊ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
ထို့နောက် အခန်းတံခါးရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်နေသည့် လူကို တွေ့လိုက်ရသောအခါ၊ မူးမေ့သတိလစ်လဲကျသွားရမတတ် ဖြစ်သွားခဲ့ပြီး ခပ်မြန်မြန်ပင် ပြောလိုက်၏။
"ခဏလေး...၊ ငါ့ကို ငါးမိနစ်လောက် အချိန်ပေးအုံး!!!"
တံခါးသည် 'ဒုန်း' ကနဲမြည်သံနှင့်အတူ လျှင်မြန်စွာ ပြန်ပိတ်သွားခဲ့သည်။
ချူယုသည် သူ၏ ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်များကို လက်ဖြင့်သပ်၍ ပြုပြင်လိုက်ရင်း အခန်းထဲသို့ ဝေ့ဝဲပြီး ကြည့်လိုက်၏။
သူသည် မလျှော်ရသေးသော အဝတ်များကို အဝတ်လျှော်ခြင်းထောင်းထဲသို့ ပစ်ထည့်လိုက်ရင်း၊ စားပွဲပေါ်နှင့် စားပွဲခုံအောက်တွင် ရှုပ်ပွ ဖွာလန်ကျဲနေသော ပစ္စည်းများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွေ့ပိုက်ကာ ယူလိုက်ပြီး အံ့ဆွဲထဲသို့ ပစ်ထည့်လိုက်ကာ ထိုအံဆွဲကို အလျှင်အမြန်ပိတ်လိုက်၏။ ပစ်စလက်ခတ် ချွတ်ထားသော ဖိနပ်များကို ဖိနပ်စင်ပေါ်သို့ အစီအရီကောက်တင်လိုက်ပြီးနောက်၊ အုံးလက်စ ခေါင်းအုံးကိုလည်း နံရံကပ် ဘီရိုထဲသို့ ပစ်ထည့်လိုက်ပြီး.. ဗီရိုတံခါးပိတ်ပစ်လိုက်သည်။
ချူယု အခန်းတစ်ခုလုံးကိုသာမက ရေချိုးခန်းကိုပါ မကျန် အကုန်ပြောင်စင်အောင် သိမ်းဆည်းလိုက်ပြီး နောက်မှသာ အခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်၏။
"ဝင်လာလို့ရပြီ..."
လုရှီးသည် အခန်းထဲသို့ဝင်လာခဲ့၏။
မျက်လုံးမကစားပဲ ဒီတိုင်းကြည့်မည်ဆိုရင်တောင်... တစ်ဝက်တစ်ပျက်ပွင့်နေသော အံဇွဲထဲမှ တိုလီမုတ်စများကို မြင်နေရပေသည်။ ထိုမျှသာမကသေး နံရံကပ်ဘီရို၏ တံခါးကြားတွင် တစ်ဝက်တစ်ပျက် ထွက်ကျနေသော အိပ်ယာခင်း အပိုင်းအစများကိုလည်း သေသေချာချာ မကြည့်ရပါပဲ...၊ မျက်လုံး ထောင့်စွန်းမှ မြင်နိုင်ပေသည်။
လုရှီးသည် ဘာစကားမှမပြောပဲ ရုပ်ပြကာတွန်းစာအုပ်ချထားသော ကောဇောပေါ်တွင် ထိုင်လိုက်ကာ၊ ကုတင်ကိုမှီလိုက်ပြီး ခေါင်းကိုမော့လျက် ချူယုကို ပြောလိုက်သည်။
"အတူတူဖတ်ကြမလား...?"
"ဟုတ်...!"
ချူယုသည် စိတ်လိုလက်ရ သဘောတူလိုက်ပြီး၊ လုရှီးကိုမေးလိုက်သည်။
"ဘယ်လို စာအုပ်မျိုးကို ဖတ်ချင်လဲ? ပြောပြလေ... ငါမင်းကို ရွေးပေးမယ်"
"မင်းအကြိုက်ဆုံး တစ်အုပ်ကိုပဲ ယူလိုက်ပါ"
ချူယုသည် ဘာစကားမှ ထပ်ပြီး ပြောမနေတော့ပဲ လုရှီးလက်ထဲသို့ စာအုပ်တစ်အုပ်ထည့်ပေးလိုက်ကာ ဘေးတွင်ကပ်ထိုင်လိုက်ပြီး အတူတူ ဖတ်နေလိုက်သည်။
ချူယုက ဘာစကားမှ မပြောလာသလို၊ လုရှီးသည်လည်း ဘာစကားမှ ပြောမလာခြင်းမရှိဘဲ...၊ တိတ်တဆိတ်သာ ကာတွန်းစာအုပ်ကို ဖတ်နေကြသဖြင့် အခန်းတစ်ခုလုံးက တိတ်ဆိတ်လို့နေ၏။
အချိန်ခဏလောက်ကြာသောအခါတွင် ချူယု၏ မျက်လုံးများသည် တဖြေးဖြေးချင်း လေးလံလို့လာခဲ့ရ၏။
ချူယုသည် လွန်ခဲ့သော သုံးပါတ်လောက်ကတည်းက စာမေးပွဲဖြေဆိုဖို့အတွက် စိတ်တွေကော, လူတွေကောပင်ပန်းထားခဲ့ရာ၊ ယခုလိုစာမေးပွဲ ဖြေဆိုပြီးသွားသောအချိန်တွင် စိတ်မပင်ပန်းတော့သော်လည်း၊ လူကတော့ နွမ်းနယ်လို့နေ၏။
စိတ်ကလည်း ပေါ့ပါးနေသဖြင့် မျက်လုံးများကလည်း တဖြေးဖြေးချင်း မှေးမှေးလာခဲ့ရသည်။
လုရှီးသည် ဘယ်ဘယ်ဒူးတစ်ချောင်းကို ထောင်ထားကာ၊ ထိုဒူးခေါင်းပေါ်တွင် ရုပ်ပြကာတွန်းစာအုပ်ကို တင်ထားပြီး တစ်ရွက်ချင်းစီ... ခပ်ဖြေးဖြေးချင်း လှန်နေရာမှ သူ့ဘယ်ဘက် ပုခုံးပေါ်တွင် လေးလံလာသလို ခံစားလိုက်ရ၏။
ချူယုသည် မျက်လုံးများကို မှိတ်လျက်ဖြင့်၊ သူ့ခေါင်းကို လုရှီး၏ ပုခုံးပေါ်တွင်ထားသောကြောင့် သူ၏ ဆံပင်ပျော့ပျော့လေးများသည် လုရှီး၏ လည်ပင်းကို ထိကပ်နေကြသည်။
ချူယုထံမှ အသက်ရှူသံ ဖြေးဖြေးမှန်မှန်ကို ကြားရသောအခါ လုရှီးသည် သူ့လက်ထဲတွင်ကိုင်ထားသော ရုပ်ပြကာတွန်းစာအုပ်ကို ဆက်မဖတ်တော့ပဲ၊ ဘေးနားတွင် သာသာလေး ချထားလိုက်ကာ၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း ချူယု၏ ခေါင်းပေါ်သို့ မှီလိုက်ရင်း ညိမ်ညိမ်သက်သက်လေး အိပ်လိုက်တော့သည်။
***
နောက်တစ်နေ့ မနက်ခင်းစောစောတွင်မူ ချူယုသည် အနက်ရောင်ကြက်ဖြင့် စွပ်ပြုတ်လုပ်ထားသော ဟင်းရည်ကို အပြာရောင် ဒိုရေမွန်အပူခံခွက်ထဲသို့ ထည့်လာလိုက်ပြီး အခန်းထဲသို့ ဝင်လာသောအခါတွင် ဖန်းကျိချီ၏ အမောတစ်ကော နှုတ်ဆက်သံကို ကြားလိုက်ရသည်။
"ပန်းပွင့်လေး... ပန်းပွင့်လေး၊ မျက်ခမ်းစပ်တွေ လှုပ်ရင် ကံမကောင်းတတ်ဘူးဆိုတာကို... မင်း ကြာဖူးတယ်မလား...?"
"အင်း... ကြားဖူးတယ်လေ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ?"
ဖန်းကျိချီသည် မျက်စိပျက်မျက်နှာပျက်ဖြင့် ပြောလာ၏။
"လာစမ်းပါကွာ... မြန်မြန်၊ မြန်မြန်လာပြီးတော့ ငါ့နောက်ကျောကို သုံးချက်ထုပေးစမ်းပါ၊ ပြီးရင် 'မင်နဲ့ငါမခေါ်တော့ဘူး... ရန်ဖြစ်ထားတယ်လို့' ပြောစမ်းပါ၊ ကျိန်းကျေသွားအောင်...၊ မနက်တည်းက ငါ့မျက်ခမ်းတွေ လှုပ်နေတာ...၊ မဟုတ်မှလွဲရော ငါ့အဆင့်တွေ အရမ်းများ ကျသွားမလား မသိဘူး... လုပ်ကြပါအုံး၊ ငါတကယ်စိတ်ပူနေပြီ"
ချူယုက မေးလိုက်သည်။
"သာသာလေး ထုရမှာလား...?"
"ခပ်ပြင်းပြင်းလေးသာ ထုချလိုက်ကွာ..."
ချူယုကလည်း အမှန်တစ်ကယ်ပင် ဖန်းကျိချီ စကားကို နားထောင်လိုက်ပြီး 'ဘုန်း, ဘုန်း , ဘုန်း' ဆိုသော အသံအကျယ်ကြီး မြည်အောင်ကို ထုချလိုက်သည်။ ဘယ်လောက်တောင် အားပြင်းလိုက်သလဲ ဆိုရင်ဖြင့် ဖန်းကျိချီမှာမူ 'အွတ်' ခနဲတောင် ဖြစ်သွားရ၏။
လီဟွားသည် ဖန်းကျိချီကို မျက်လုံးလှန်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီးနောက်...။
"တွဲဖက် အတန်းခေါင်းဆောင်လုပ်နေပြီးတော့ ဒီလောက်တောင် ကိုယ့်ကိုကိုယ် ယုံကြည်ချက်မရှိဘူး၊ အဆင့်တွေကဖြင့် ဆရာယဲ့ လက်ထဲတောင် ရောက်နေလောက်ပြီ၊ ဒီလို လုပ်လိုက်ရုံလေးနဲ့ လေထဲကနေတော့ သူ့အလိုလို အဆင့်တွေကတော့ ပြန်ပြီးတော့ မချိန်းသွားလေကောင်း..."
ဖန်းကျိချီက မကျေနပ်စွာ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
"ဘယ်သူကကော အဆင့်တွေပြောခါနီး စိတ်မလှုပ်ရှားပဲ နေလို့လဲ...?"
ဖန်းကျိချီသည် ပြောနေရင်းတန်းလန်းပင် စိတ်တွေပိုဆိုးလာခဲ့ရကာ...။
"မင်းလည်း စာမေးပွဲ မဖြေခင်တုန်းက တန်ခိုးရှင်တွေကို ကန်တော့ပြီး ဆုတောင်းနေသေးတယ်မလား...၊ ငါလည်း အဲ့လိုပဲ အတူတူပဲပေါ့ကွ!"
ဖန်းကျိချီ စကားပြောလို့အပြီးတွင် အခန်းအပြင်ဘက်မှ လူတစ်ယောက်သည် အော်ကြီးဟစ်ကျယ် စကားပြောရင်း ဝင်လာခဲ့၏။
"ဟား... ဟား... ဟား....၊ ကွမ်ရိယမ် မင်းသာ အဖေနေရာကို ရာထူးတိုးသွားခဲ့ရင် ငါ့ရော အလိုလိုနေရင်း ဦးလေးနေရာကို ရောက်သွားမှာမလား...?၊ ငါ တစ်ကယ်ကို စိတ်လေတယ်ကွာ...၊
မင်း ကြိုပြောထားအုံးနော်... မင်း ရဲ့သားကို၊ ငါက ဦးလေး မဖြစ်ချင်ဘူးလို့၊ တော်ကြာ မဆီးမဆိုင် နှစ်သစ်ကူးရောက်ရင် အန်ပေါင်း ပေးနေရမှဖြင့်၊
ဒါပေမဲ့ကွာ... တစ်ချို့လူတွေက မွေးကတည်းက ချမ်သာလာပြီးသားမလား...?၊ သူတို့တွေအတွက်ကတော့ နေ့တိုင်းက နှစ်သစ်ကူး ဖြစ်ချင်ဖြစ်နေမှာပေါ့... အဟက်၊ ကျောင်းကိုတောင် အပိုင်ဝယ်ခိုင်းရတယ်လို့ကွာ...၊ ငါသာဆို ဘယ်လောက်ချမ်းသာ ချမ်းသာ၊ အဲ့လိုမလုပ်ခိုင်းဘူးကွ"
ကွမ်ရိယမ်သည် အသံကိုတိုးပြီး ပြောလိုက်သည်။
"အသံကို လျော့ပြော... ခုချိန်ထိ စာမေးပွဲ ရလဒ်က မသေချာသေးဘူး"
ခုဏက အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် ပြောနေသော လူသည် ပို၍ပင် အသံကိုထပ်ကျယ်လိုက်ကာ...။
"ဟ ကွမ်ရိယမ်၊ မင်း ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ကြောက်နေတာလား...?၊ မင်းက တစ်ချို့လူတွေက သူ့တို့ပြောစကားကို သူတို့တည်အောင် လုပ်နိုင်မယ်လို့ ထင်နေတာလား...?"
ထိုအော်ကြီးဟစ်ကျယ်လူသည် ချူယုကို မြင်သွားသောအခါ လည်ချောင်းတစ်ချက်ရှင်းလိုက်ပြီး၊ အသံကို ထပ်ကျယ်လိုက်ရင်း ချူယုကို ပြောလိုက်သည်။
"ဟေး... ကျောင်းရဲ့ပန်းပွင့်လေး ဆိုသူလေး...၊ မင်းကို ငါကကော အဖေလို့ခေါ်ဖို့ လိုသေးလား..? ပြောပါအုံးကွ"
ဖန်းကျိချီ၏ မျက်နှာသည် မဲမှောင်သွားပြီး မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။ ချူယုသည် သူ့ကို တားလိုက်ရင်း...။
"စိတ်လျှော့...၊ အဆင့်တွေမကြာခင် ထွက်လာတော့မှာ၊ အဲ့ခါမှ ငါတို့တွေ ပျော်ပျော်ကြီး သူတို့ရဲ့ မျက်နှာအမူအရာတွေကို သေချာ... အဝကြည့်ကြတာပေါ့!"
ချူယုသည် ခဏလောက် ရပ်လိုက်ကာ ပြုံးပြလိုက်ရင်း...။
"ငါ ကောင်းကောင်း လုပ်နိုင်ခဲ့ပါတယ်"
ချူယုသည် ယခုလို အခြေအနေကြောင့် သူ့အပေါ်စိတ်ရင်းနှင့် ဆက်ဆံသော လူများကို ကွဲကွဲပြားပြား သိလိုက်ရပေသည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို စိတ်ထဲမှနေပြီး လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ကျေးဇူးတင်မိပသည်။
ခဏလောက်အကြာတွင် ဆရာယဲ့သည် အခန်းထဲသို့ရောက်လာခဲ့ပြီး အတန်းထဲမှ လူတိုင်းကို ဝေ့ဝဲပြီးကြည့်လိုက်၏။
လုရှီးသည် ယနေ့အတန်းသို့ လာရာတွင်နောက်ကျနေပြီး၊ ဆရာယဲ့ရောက်ပြီး ခဏလောက်နေမှသာ ရောက်လာခဲ့သည်။
ဆရာယဲ့က တစ်ချက်မျှ အတန်းကို ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီးမေးလိုက်သည်။
"အတန်းထဲ လူစုံကြပြီမလား...?"
ဆရာယဲ့၏ မျက်လုံးများသည် နီရဲလို့နေပြီး မနေ့ညက တစ်ညလုံး မအိပ်ပဲ အလုပ်များခဲ့ရဟန်တူ၏။
"မနေ့ညက ဆရာ မင်းတို့ရဲ့ဖြေလွှာတွေကို တစ်ညလုံးနီးပါ ထိုင်စစ်နေခဲ့တာ၊ ခုတောင် လမ်းတစ်လျှောက် မင်းတို့ရဲ့ အဆင့်စာရွက်တွေကို ကိုင်လာရင်း စိတ်လှုပ်ရှားနေတာ...၊ တစ်ချို့လူတွေက တရုတ်စာ ဘာသာရပ်ကို ဖြေထားတာများ တော်တော်လေးကို ဖြစ်တတ်ကဆန်း နိုင်လွန်းတယ်၊ တစ်ချို့ကျောင်းသားတွေဆိုရင် ကဗျာ ရှစ်ပုဒ်ရေးထားတာတောင်၊ စာလုံးရေက 70 လောက်ပဲရှိတယ်၊ ဒီလိုကျောင်းသားတွေကို ဆရာက သေသေချာချာလေး လေ့လာစေချင်တာ...၊ ဒီလိုအခြေအနေကိုကြည်ပြီး ဘာသာရပ်သင်တဲ့ ဆရာကို ပြောင်းသင့်ရင် ပြောင်းရမှာ... အဲ့ကိစ္စ ဆရာစဥ်းစားနေတုန်းပဲ..."
အကိုမုန်သည် သူ၏ ခုံကို လက်ဖဝါးဖြင့် တဘုတ်ဘုတ်
မြည်အောင် ပုတ်လိုက်ပြီးနောက်...။
"ဆရာယဲ့ ကျွန်တော်တို့က အဆင့်တွေကို သိချင်လှပါပြီဗျို့!၊ ဆရာသာ အဆင့်တွေ မကြေငြာသေးဘူးဆိုရင် ကျွန်တော်နှလုံးခုန်သံက မြန်လွန်းအားကြီးပြီး သေသွားရပါတော့မယ်ဗျို့!"
ဆရာယဲ့သည် အကိုမုန် စကားကို ကြားလိုက်သောအခါ အနည်းငယ် ပြုံးလိုက်ပြီးနောက်...။
"ကောင်းပြီလေ ဒါဆိုလဲ ဆရာက လော်ကျားရှန် သေသွားမှာကို မကြည့်ရက်လို့၊ ခုပဲ အဆင့်တွေကို ကြေညာပေးတော့မယ်"
အခန်းတစ်ခုလုံးသည် လုံးဝကို တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်သွားရတော့သည်။
ချူယုသည် လက်သီးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားလိုက်ပြီး အသက်ရှူရပ်ရမတတ်ဖြစ်နေခဲ့သည်။
လီဟွားက လက်ထဲတွင် ဘောပင်ကို လှည့်နေလျက်ဖြင့် အသံတိုးလိုက်ပြီး ကျန်းယဲ့ရှန်နား ကပ်ပြောလိုက်သည်။
"အမှတ်စာရင်း ထွက်ခါနီး ဆိုရင်ကွာ ရှူးရှူးပေါက်ချင်တာလိုလို... အီးအီးပါချင်တာလိုလိုနဲ့နေရထိုင်ရခက်လိုက်တာကွာ.."
ကျန်းယဲ့ရှန်သည် ဘာမှ ပြန်မပြောသော်လည်း လက်ထဲက အံစာတုန်းကိုတော့ အသဲအသန်လှည့်နေ၏။
ဆရာယဲ့က ပြောလာသည်။
"လုရှီး ကျောင်းသားပေါင်း 400 ကျော်မှာ အဆင့် (1), တရုတ်စာ ဘာသာရပ်ကတော့ Grade - B, ကျန်တဲ့ ဘာသာရပ်ကတော့ Grade - A"
ကျောင်းသားအားလုံးသည် လုရှီးဆီသို့ လှည့်ကြည့်လာကြ၏။ သူတို့အားလုံး၏ စိတ်ထဲတွင် လုရှီး အဆင် 1 ရတာကတော့ မထူးဆန်းဘူးဟု တွေးနေကြသည်။ လုရှီး အဆင့် 2 သည်ဆိုတာကမှ ထူးဆန်းနေအုံးမည်ဖြစ်သည်။
အခန်းထဲရှိ လူတစ်ယောက်က တိုးတိုးလေး ဆိုလာ၏။
"ဒီလို အဆင့်မျိုးရနိုင်တာ လူမှ ဟုတ်သေးရဲ့လားနော်...၊ လူအရေခွံ့ခြုံထားတဲ့ စက်ရုပ်များလား မသိဘူး တော်လိုက်တာ..."
ထိုနည်းတူစွာ လုရှီးကို သူ၏ Idol အဖြစ် သတ်မှတ်ထားသူ ကျန်းယဲ့ရှန်ကလည်း ဆိုလာသည်။
"ငါတို့ရဲ့ လုရှန်ကတော့ အမြဲကို လုရှန်ဖြစ်နေတုန်းပဲကွာ..."
လုရှီးသည် သူ၏ ရီပို့ကဒ် ကိုသွားယူရာတွင် မျက်နှာအမူအရာ တစ်ချက်ပြောင်းလဲသွားခြင်းမရှိပဲ အေးဆေးဖြစ်နေ၏။
ဆရာယဲ့က ရီပို့ကဒ်ကို အဆင့်များအလိုက် တဆင့်ချင်း အော်ပြောလာ၏။
"ရန်ယွီချန်း"
"ကျန်းယဲ့ရှန်"
"ဖန်းကျိချီ"
အခြားလူများ၏ နာမည်ကို တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် အစဥ်လိုက် အခေါ်ခံနေရသည်ကို နားထောင်ရင်း၊ ချူယု၏ ရင်အစုံသည်လည်း တဖြေးဖြေးချင်း တင်းကျပ်လာခဲ့ရသည်။
နောက်ဆုံးတွင်တော့ ဆရာယဲ့သည် ချူယု အဆင့်ကို ပြောလာခဲ့၏။
"ချူယု အဆင့် 199၊ အင်္ဂလိပ်ရမှတ် 148...၊ အင်္ဂလိပ်တစ်ဘာသာတည်းအတွက်ပဲ ပြောမယ်ဆိုရင်တော့... ချူယုက တစ်ကျောင်းလုံးမှာ ဒုတိယ အမှတ်အများဆုံးပဲ"
ဆရာယဲ့သည် ချူယု၏ ရမှတ်ကို ကြေငြာရာတွင် အနည်းငယ်တော့ စိတ်လှုပ်ရှားမိ၏။
သူသည် ချူယု၏ ရမှတ်ကို မြင်မြင်ချင်းတွင် မယုံကြည်နိုင်သဖြင့် အင်္ဂလိပ်ဆရာကိုတောင် သွားပြီးတော့ မေးခဲ့ရသေးသည်။
အင်္ဂလိပ်ဆရာက ဆရာယဲ့အား ပြောပြလာခဲ့သည်မှာ...။
"ကျောင်းသားချူယုက မူလာတန်းကနေ အလယ်တန်းအထိ International School မှာတက်ခဲ့ရလို့များလားမသိဘူး၊ Essay ရေးတဲ့နေရာမှာတော့ တော်တော်လေးကိုကောင်းတာ...၊ တစ်ခုပဲ မူကြိုကလေးလို လက်ရေးမျိုးဖြစ်နေတာကတော့ တော်တော်လေးကို ဆိုးတယ် ဆရာယဲ့ ရေ..."
အင်္ဂလိပ်ဆရာသည် စကားကို ဟာသာနှော၍ ပြောလိုက်သော်လည်း၊ သူ့မျက်လုံးများထဲတွင် ပီတိဖြစ်နေသော အရိပ်အယောင်များကိုတော့ ဖုံးဖိ၍မရချေ...။
ချူယုသည် ဆရာယဲ့ထံမှ အဆင့်ကြေငြာသံ ကြားရသော်အခါ ကြောင်ပြီး ထိုင်နေမိသည်။
သူ၏ခုံနောက်မှနေ၍ လုရှီးက သူ့အား ခေါ်ပြီးသတိပေးလာသောအခါမှသာ ရီပို့ကဒ်သွားယူဖို့ သတိရလိုက်မိ၏။
ဆရာယဲ့က စင်ပေါ်မှနေပြီး ချူယုအား ရီပို့ကဒ် ကမ်းပေးလာရင်းဖြင့် နူးညံ့စွာ ပြောလာခဲ့သည်။
"ဒီတစ်ခေါက် ဆရာ့ကို မင်း တကယ် အံ့သြသွားအောင် လုပ်နိုင်လိုက်တာပဲ"
"ဆရာယဲ့ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ခင်ဗျ"
ချူယုသည် သူ၏ ရီပို့ကဒ်ကို ယူလာခဲ့ပြီး သူ့နေရာသို့ ရောက်သောအခါ တောင့်တောင့်ကြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။
ကျန်းယဲ့ရှန်နှင့် လီဟွားသည် တစ်ပြိုက်နက်တည်းဆိုသလို ခေါင်းလှည့်ကြည့်လာကြပြီး၊ ကျန်းယဲ့ရှန်သည် ယခုမှသာ စိတ်သက်သာရာ ရသွားပုံဖြင့် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း...။
"ကျောင်းရဲ့ပန်းပွင့်လေး... မင်းက အရမ်းကို အံ့သြဖို့ကောင်းတာပဲကွာ..."
ချူယုသည် ဘာစကားမှ ပြန်မပြောနိုင်သေးပဲ့ သူ့ရီပို့ကဒ်တွင် ရေးထားသော အဆင့် 199 ဆိုသည့် ဂဏန်းကိုကြည့်ကာ...၊ အိမ်မက်, မက်နေသလို ခံစားရ၏။
ချူယုသည် တွေးလိုက်မိသည်။
'မဟုတ်ဘူး... ဒီလောက်ကလေးနဲ့ ငါအိမ်မက်, မက်နေမသင့်ဘူး၊ ငါရည်မှန်းချက်က ဒီ့ထက်ပိုကြီးတယ်၊ ငါ့ရည်မှန်းချက်အတိုင်း ငါ ဖြစ်အောင်လုပ်ရမယ်'
လီဟွားသည် တိုးတိုး, တိုးတိုးဖြင့် ချူယုဘက်သို့ ခေါင်းလေးငဲ့ကာ ပြောလိုက်သည်။
"ခုမှပဲ ငါ့စိတ်ထဲက အလုံးကြီးပြုတ်ကျသွားတော့တယ်ကွာ...၊ မှန်တာပြောရရင် မင်းအဆင့်ကြေငြာတုန်းက... ငါ့အဆင့်ကြေငြာတာထက်ကို ပိုပြီး ရင်ခုန်နေသေးတယ်၊ ငါအခု ကွမ်ရိယမ်ရဲ့ မျက်နှာ ဘယ်လိုဖြစ်နေသလဲဆိုတာ ခန့်မှန်းကြည့်ရုံနဲ့တင် တော်တော်လေးကို ရီဖို့ကောင်းနေပြီ၊ ဆရာယဲ့က မင်းအင်္ဂလိပ်အမှတ် ပြောတုန်းကဆို အဲ့ခွေးလိုကောင်တောင်... မပြောနဲ့ ငါကိုက အရမ်း စိတ်လှုပ်ရှားသွားတာ...၊ ပြီးတော့ ဟိုကောင် သူ့ဘေးနား အတူတူထိုင်တဲ့ ဟောင်ဖွာ ဟောင်ဖွာနဲ့ကောင်၊ သူ့ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုး ပုံနဲ့လိုက်လိုက် ဦးလေး အရမ်းဖြစ်ချင်နေတဲ့ကောင်လေ...၊ မင်းအဆင့် ကြားကြားချင်းတုံးကဆိုရင် မျက်နှာတစ်ခုလုံး မဲမှောင်သွားတာပဲကွာ...၊ မင်း ဒီအခွင့်အရေးကို အသုံးချပြီး သေချာပေါက် သူတို့ကို ဒူးထောက်ခိုင်းလိုက်၊ ပြီးရင် တစ်ယောက်ကိုက အဖေလို့ခေါ်ခိုင်း...၊ ဟော...နောက်တစ်ယောက်ကိုက ဦးလေးလို့ ခေါ်ခိုင်း ဟ ဟ $ရမ်းကျေနပ်ဖို့ကောင်းတယ်ကွာ..."
ချူယုသည် ယခုလောလောလတ်လတ်တွင် ကွမ်ရိယမ် အကြောင်းကို မစဥ်းစားနိုင်သေးဘဲ လုရှီးဘက်သို့ လှည့်လိုက်ကာ...။
"ငါ....ငါ...."
"အင်း..."
ချူယုသည် ဘာစကားပြောလို့ ပြောရမှန်းမသိဖြစ်လို့နေ၏။
လုရှီးသည် ချူယု၏ မျက်လုံးများထဲသို့ ငေးကြည့်နေရင်း၊ အနည်းငယ် ပြုံးယောင်သမ်းကာ နူးညံ့သော လေသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်သည်။
"ငါ့ရဲ့ မျက်ရည်အိတ် ပေါက်စလေး...၊ ပင်ပန်းသွားခဲ့ရပြီ..."
လုရှီးက ထိုသို့ပြောလိုက်သောအခါ ဘာအကြောင်းကြောင့်လဲတော့ သူမသိရပေမဲ့၊ သူ့မျက်လုံးများက နီရဲလို့လာခဲ့ရကာ ရုတ်တရက်ကြီး ငိုချင်လာမိသည်။
သူသည် ဘာစကားကိုမှ ပြန်မပြောနိုင်ချေ...။
ခဏလောက်ကြာမှာသာ ဘာစကားမှ ပြောမနေတော့ပဲ မျက်လုံးများ မှေးပိတ်သွားသည်အထိ ပြုံးပြလိုက်သည်။
ပထမဆုံး အတန်းနားချိန်သို့ ရောက်ရောက်ချင်းမှာပင် အကိုမုန်သည် သူ၏ ခြေလှမ်းကျဲကြီးများဖြင့် ချူယုထံသို့ အလျှင်အမြန်လျှောက်လာခဲ့ပြီး၊ ချူယု၏ ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ အားရပါးရလှုပ်ယမ်းလိုက်ပြီးနောက် ပြောလိုက်သည်။
"ပန်းပွင့်လေး... မင်းအရမ်းတော်တာပဲကွာ...၊ နောက်ဆုံးဘိတ် အဆင့်ကနေ ချက်ချင်းကို အဆင့် 200 အတွင်းဝင်အောင် ဖြေနိုင်တယ်ဆိုတော့... $ ရမ်းမိုက်တယ်၊ ငါအစတည်းက ပြောခဲ့သားပဲ... မင်းဦးနှောက်က ဝက်ဦးနှောက်မဟုတ်ပါး ဆိုတာကို...၊ ငါ မင်းအတွက် အရမ်းဂုဏ်ယူမိတယ် ပန်းပွင့်လေးရာ..."
ဖန်းကျိချီသည်လည်း နေရာမှာပင် သေသွားရမတတ် အံ့သြသွားခဲ့ရ၏။
"ငါ့မှာ မင်းအဆင့် ကြားကြားချင်းတုန်းကဆိုရင်၊ သေသွားတဲ့ ငါ့အဖွားနဲ့တောင် တမလွန်မှာ တွေ့ရတော့မယ်ထင်နေတာ...၊ ငါရှင်သန်လာတဲ့ အသက် 17 နှစ်အတွင်းမှာ တစ်ခါမှ ဒီလောက်ထိ မအံ့သြဖူးဘူးကွာ..."
ချူယုသည် ယခုချိန်အထိ အကိုမုန်က သူ့ကို အားပြင်းပြင်းဖြင့် ပုခုံးကို ဆုပ်ကိုင်ခြင်းခံထားရသော်လည်း၊ နာကျင်မနေနိုင်တော့ပဲ ပြုံးပြလိုက်ကာ...။
"ငါလည်း မင်းတို့လိုပဲ စဥ်းစားနေတာ...၊ ဘာကြောင့် ငါ့က ဒီလောက်ထိ တော်ရတာလဲဆိုပြီး..."
အကိုမုန်သည် သဘောကျစွာ ရီမောလိုက်၏။
"ငါပြောခဲ့သားပဲ... ကျောင်းရဲ့ပန်းပွင့်လေးက လုပ်နိုင်မှာပါဆိုတာကို...၊ ဒါပေမဲ့ ဒီထက်ပိုကြိုးစားရမယ်... ဒါကခုမှ အစပဲရှိသေးတာ မင်းရဲ့ လုပ်နိုင်းစွမ်းတွေကို မလျော့ချပစ်လိုက်နဲ့ ဒါမှ တစ်ချို့လူတွေ သူတို့ကိုယ် သူတို့ အထင်ကြီးနေတာတွေ လျော့သွားမှာ..."
သူသည် ပြောနေရင်း တန်းလန်း သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း...။
"တစ်ချို့လူတွေက သူတို့ ပြောစကားအတိုင်း တည်မယ်မထင်ပါဘူးကွာ...၊ ငကြောက်လိုကောင်တွေက မင်းရှေ့မှာ ဒူးထောက်ပြီး အဖေလို့လာခေါ်မယ် မထင်ဘူးကွ"
အကိုမုန်သည် ခေါင်းကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း ကွမ်ရိယမ်ကိုရှာလိုက်၏။
"ခွေးလိုကောင် ကွမ်ရိယမ်က ဘယ်ကိုထွက်သွားရတာတုန်း!?၊ ငါတို့ သူ့ကိုရှာပြီး အဖေလို့ ခေါ်ခိုင်းရင်း မကောင်းဘူးလား...?"
ချူယုသည် ထိုကိစ္စကို ခေါင်းထဲသို့ မထည့်ချေ...။
ယခုအချိန်၌ သူ့ခေါင်းထဲတွင် ပြည့်နေသည်မှာ သူ့မေမေ ကို ဖုန်းခေါ်ဆိုပြီး သူ့အဆင့်တက်ကြောင်းကို ကြွားဝါ၍ ပြောဆိုလိုနေခြင်းဖြစ်သည်။
သု့မေမေသည် နေ့လည်ခင်းနှင့် ညပိုင်းတွင်သာ ခဏ တဖြုတ်လောက် အားတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် သူသည် နေ့လည်ခင်းမှာပဲ ဆက်လိုက်ရမလား ...၊ ဒါမှမဟုတ် ညဘက်ရောက်သည်အထိ စောင့်ပြီးမှ အေးအေးဆေးဆေး ဆက်လိုက်ရမလားဆိုပြီး စိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေ၏။ အမှန်တိုင်းပြောရလျှင် ချက်ချင်းပင် သူ့မေမေကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောပြချင်နေမိသည်။
ထိုအချိန်တွင် အခန်းတံခါးဝမှ ဆရာတစ်ယောက်ကပေါ်လာပြီး လှမ်းအော်၍ ပြောလာ၏။
"ချူယု"
ချူယုက လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ...။
"ဆရာနဲ့အတူ ရုံးခန်းကို ခဏလောက် လိုက်ခဲ့ပါအုံး!"
{T/N _ မူရင်းစာရေးသူ၏ အရေးအသားအတိုင်း အတတ်နိုင်ဆုံး တူညီအောင် ဘာသာပြန်ဆိုထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။ တစ်စုံတစ်ရာ လွဲမှားခဲ့ပါက ဘာသာပြန်သူ၏ အမှားသာဖြစ်ပါသည်။}
[ZAWGYI]
စာေမးပြဲ ေျဖဆိုလို႔ ၿပီးသြားေသာအခါ အခန္းထဲမွ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ဆရာယဲ့အလာကို ေစာင့္ေနၾကသည္။
"ဒီေမးခြန္းကို ငါေျဖလာတာ အကုန္ကို မွားေနတယ္ကြာ... စိတ္ပ်က္တယ္"
ဖန္းက်ိခ်ီသည္ ေမးခြန္းစာရြက္ကို လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားၿပီး ေဒါသထြက္ေနသံျဖင့္ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"အကုန္ၿပီးသြာၿပီဆိုေပမဲ့ကြာ... သခၤ်ာလည္း ငါေကာင္းေကာင္း မေျဖနိုင္လိုက္ဖူး၊ ဟူး... အဆင့္ေတြကေတာ့ကြာ ျမင္ေယာင္ေနပါေသးတယ္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို စုတ္ျပတ္သတ္ေနမွာ..."
အကိုမုန္သည္ အျပာေရာင္ Pepsi ဗူးကိုေဖာက္လိုက္ၿပီး၊ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္ကာ ဖန္းက်ိခ်ီကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"Lee လိုမွပဲ...၊ ငါဆိုပုစၧာႀကီးႏွစ္ပုဒ္ေတာင္ မေျဖနိုင္ဘူး၊ အားမွမနာကြာ 1 မွတ္ဖိုးေလာက္ မေျဖနိုင္တဲ့သူက ငါ့ေရွ႕တည့္တည့္မွာလာၿပီး ညည္းညဴျပေနရတယ္လို႔!၊ Fuck ပဲကြာ.."
အကိုမုန္သည္ ဖန္းက်ိခ်ီကိုဆဲဆိုေနရင္း မတ္တတ္ကပင္ ေနာက္ထပ္ Pepsi တစ္က်ိဳက္ကို ေမာ့ေသာက္လိုက္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ စကားေျပာလိုက္သည္။
"ငါဆို... သခၤ်ာနဲ႔ Physics ကို ေျဖတုန္းကဆိုရင္ အမွန္ ေရြးခ်ယ္ရတဲ့ ေမးခြန္းေရာက္ေတာ့ မတြက္တတ္ေတာ့တာနဲ႔... ဒီတိုင္းကံကိုအားကိုးၿပီး ၾကဳံရာက်ပန္းေျဖခဲ့လိုက္တာ...၊ ဒါေတာင္မွ မမိုက္ပါဘူးကြာ... ငါက မ်က္စိကိုမွိတ္ၿပီး ခဲဖ်က္ကို ပစ္ခ်မလို႔ဟာကို... ၿပီးရင္က်တဲ့ အေျဖေပၚ မွာ အမွန္ျခစ္လိုက္မယ္ေပါ့၊ ဒါေပမဲ့ အခန္းေစာင့္ဆရာက ငါ့ေဘးနား အၾကာႀကီးမတ္တပ္ရပ္ေနလို႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္လိုက္ရေသးတယ္၊ သူထြက္သြားမွ ငါ့မွာ ပ်ာပ်ာ, ပ်ာပ်ာနဲ႔ အေျဖကို ျမန္ျမန္ျဖည့္လိုက္ရေတာ့တယ္"
ဖန္းက်ိခ်ီသည္ သူ႔ပါးစပ္ကို လက္ဖဝါးျဖင့္ အုပ္လိုက္ၿပီး ပုခုံးမ်ားလွုက္ခါသြားသည္အထိ ရီေမာလိုက္ေတာ့သည္။
က်န္းယဲ့ရွန္သည္ အကိုမုန္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားေစရန္အတြက္ ဝင္ေျပာလိုက္သည္။
"အကိုမုန္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး စိုးရိမ္မေနနဲ႔၊ မင္းမွာ အေျဖမွန္ဖို႔အတြက္ 25% ေတာင္အခြင့္အေရး ရွိတယ္...၊ မင္းသာ ကံေကာင္းရင္ အကုန္လုံးေတာင္ မွန္ခ်င္မွန္ေနအုံးမွာ..."
အကိုမုန္က ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"မစိုးရိမ္ပါဘူးကြာ... ဒီတိုင္းၾကဳံႀကိဳက္လို႔ ျပန္ေျပာျပတာ...!"
အကိုမုန္သည္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အျခားေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ေျပာင္းလိုက္ရင္း...။
"ငါ မင္းတို႔ကို ေျပာရအုံးမယ္"
အကိုမုန္သည္ ေျပာခါနီးဆဲဆဲ... လုရွီးႏွင့္ ခ်ဴယုက အခန္းထဲဝင္လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ လက္ယပ္၍ေခၚလိုက္ၿပီး...။
"ပန္းပြင့္ေလး, လုရွန္ လာ..လာ ျမန္ျမန္၊ ငါ မင္းတို႔ကို ေျပာျပစရာရွိတယ္..."
ခ်ဴယုသည္ အေျပးေလး ေလၽွာက္သြားလိုက္၏။
"ဘာေျပာမလို႔လဲ...?"
အကိုမုန္သည္ စကားမေျပာခင္ ေခ်ာင္းႏွစ္ခ်က္ဟန္႔၍ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ကာ...၊ သူ၏ အမူအရာက ထူးဆန္းသြားခဲ့ရၿပီး...။
"စာေမးပြဲေျဖတုန္းက ငါ့ေရွ႕မွာ ဘယ္သူထိုင္တယ္လို႔ မင္းတို႔ထင္သလဲ...?"
သူတို႔အားလုံးသည္ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္လိုက္ၾကရင္း၊ အကိုမုန္ဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ကာ ပုံျပင္တစ္ပုဒ္ကို စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနရသကဲ့သို႔ ၿပိဳင္တူေမးလိုက္ၾကသည္။
"ဘယ္သူ ထိုင္တာလဲ...?"
အကိုမုန္သည္ သူ႔ေခါင္းေနာက္ကို လက္ျဖင့္တစ္ခ်က္မၽွကုတ္လိုက္သည္။ ဤ 1.8m အရပ္ရွည္ေသာ ကိုအရွည္ႀကီးသည္ အနည္းငယ္ရွက္ေသြးဖ်န္းသြားခဲ့ရၿပီး...။
"ဒါက... ဟီဟီး၊ ေနာက္ဆုံးတစ္ေခါက္တုန္းက စေတာ္ဘယ္ရီသီးပုံပါတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါကို... ေပးလိုက္တဲ့တစ္ေယာက္ကြာ..."
က်န္းယဲ့ရွန္သည္ မအံ့ၾသပဲ မေနနိုင္ေတာ့ေပ...။
"အာာာ... Fuck ပဲ၊ ယုံေတာင္ မယုံနိုင္ဘူး... မင္းတို႔ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေတြ႕ၾကျပန္ၿပီေပါ့!"
အကိုမုန္၏ အျပဳံးသည္ ပို၍ ေတာက္ပသထက္ ေတာက္ပလာရကာ...။
"ဟုတ္ပါ့... ဟုတ္ပါ့၊ သူမက ငါ့ထက္ အဆင့္ပိုေကာင္းတယ္ကြ၊ စာေမးပြဲမေျဖခင္တုန္းကေတာင္ သူမက ငါ့ကိုေမးေသးလာတယ္၊ 'စာေမးပြဲမွာ မေျဖနိုင္တဲ့ ေမးခြန္းရွိရင္ သူ႔ဆီက ကူးခ်ခ်င္ ကူးခ်ေလတဲ့'၊ ငါက ဘယ္လိုလုပ္ လက္ခံရက္ပါ့မလဲကြာ..."
ခ်ဴယုသည္ နားမလည္နိုင္စြာေမးလိုက္၏။
"မင္းက ဘာလို႔ ဒီလိုအခြင့္အေရးေကာင္းကို လက္မခံလိုက္ရတာလဲ..."
ေျပာေနရင္းတန္းလန္း တစ္ခုခုကို ေတြးမိလိုက္ကာ...။
"အာ... ငါသိၿပီ၊ အကိုမုန္က ဒီေလာက္ ရိုးသားတာ ဒီလိုမရိုးမသား စာကူးခ်တဲ့အလုပ္ကို ဘယ္လက္ခံပါ့မလဲ... ဟုတ္တယ္မလား?"
အကိုမုန္သည္ သူ႔လက္ကို ခါယမ္းျပလိုက္ရင္း...။
"ပန္းပြင့္ေလး... မင္းကလည္း မေတြးတတ္လိုက္တာကြာ...၊ ငါသာ သူမ စာျပတာကို ခိုးခ်လိုက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး သူမစိတ္ထဲမွာ ငါ့ကို အထင္ႀကီးနိုင္ပါေတာ့အုံးမလဲ...၊ နည္းနည္းပါးပါး ဦးေႏွာက္ေလး သုံးၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္အုံးေလကြာ..."
ခ်ဴယုသည္ ႏွစ္စကၠန္႔ေလာက္ အေသအခ်ာေလး ေတြးၾကည့္လိုက္၏။
ထိုအခါမွသာ တကယ္ႀကီးကို နားလည္သေဘာေပါက္သြားခဲ့ရေတာ့သည္။
"အာ... ငါသိၿပီ အကိုမုန္၊ မင္း ခ်စ္_____"
ခ်ဴယုစကားေျပာလို႔ မၿပီးေသးခင္အခ်ိန္မွာပင္ အကိုမုန္က သူ႔ပါစပ္ကို လက္ဖဝါးျဖင့္ လွမ္းပိတ္လိုက္သည္။
"တိုးတိုးေျပာ သူမ်ားေတြ ၾကားကုန္မယ္..."
ခ်ဴယုက ခပ္ျမန္ျမန္ေခါင္းညိမ့္ျပလိုက္ေသာအခါမွသာ အကိုမုန္က သူ႔လက္ကို ဖယ္ေပးေလေတာ့၏။
ခ်ဴယုသည္ သူ႔ေလသံကို တိုးနိုင္သမၽွတိုးလိုက္ကာ...၊ ေခါင္းေလးကိုငုံ႔ကာ ခႏၶါကိုယ္ေလးကို ေရွ႕သို႔ကိုင္းလိုက္ရင္း... ေျပာလိုက္သည္။
"အကိုမုန္... မင္း တကယ္ႀကီး ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို အခ်စ္စစ္နဲ႔ ခ်စ္မိသြားၿပီေပါ့!"
အကိုမုန္က ျပန္ေျဖမလို႔ လုပ္ေနတုန္းမွာပင္ လူတစ္ေယာက္က အခန္းတံခါးဝမွေနၿပီး လွမ္းေအာ္ေျပာလာ၏။
"ဆရာယဲ့ လာေနၿပီ!!!"
လူတိုင္းသည္ ဝ႐ုန္းသုန္းကားႏွင့္ ကိုယ့္ေနရာအသီးသီးသို႔ အေျပးအလႊား ျပန္သြားထိုင္ၾက၏။
ဆရာယဲ့က အခန္းထဲသို႔ ေရာက္လာသည္ဆိုရင္ပဲ လူတိုင္းက တိတ္ဆိတ္စြာပင္၊ သူတို႔၏ ထိုင္ခုံအသီးသီး၌ ေစာေစာက အေျခအေနႏွင့္ လားလားမၽွမဆိုင္စြာ ညိမ္ညိမ္သက္သက္ေလး ထိုင္ေနၾကသည္။
ဆရာယဲ့သည္ ေက်နပ္အားရသည့္ေလသံျဖင့္ ခုံေပၚတြင္ လက္တစ္ဖက္တင္ကာ မတ္တပ္ရပ္ေနရင္း စကားေျပာလာသည္။
"အခု ဆရာတို႔လက္ထဲမွာ မင္းတို႔ရဲ ေျဖလႊာစာရြက္ေတြ အကုန္ေရာက္လာခဲ့ၿပီ...၊ ဒီေန႔ည အၿပီးစစ္ၿပီးသြားရင္ မနက္ျဖန္ခ်က္ခ်င္း ရလာဒ္ေတြကို ေျပာျပေပးမယ္၊ မင္းတို႔လည္း စာေမးပြဲ ေျဖထားရတာဆိုေတာ့ ဒီေန႔ေတာ့ စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္နားလိုက္ၾကအုံး၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာတစ္ခုႀကိဳေျပာထားခ်င္တာကေတာ့ အဆင့္မေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို... မိဘ ေခၚေတြ႕သင့္ရင္ ေခၚေတြ႕ရမွာေနာ္...၊ဒီလိုလုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းအရင္းကလည္း မင္းတို႔ကို ေတာ္လာေစခ်င္လို႔ဆိုတာ မင္းတို႔ နားလည္ထားၾက.. ဟုတ္ၿပီလား...?"
ဆရာယဲ့သည္ အရင္လို ဆုံးမစကားမ်ားကို မ်ားမ်ားစားစား မေခၽြနိုင္ေတာ့ပဲ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ စကားစကိုျဖတ္ကာ အခန္းထဲမွ ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားခဲ့၏။
အခန္းတစ္ခုလုံးသည္ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျပန္လည္လို႔ ဆူညံလာခဲ့၏။
အကိုမုန္သည္ သူ၏ေလသံ အက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ဘက္စကတ္
ေဘာ ကစားရန္အတြက္ သူႏွင့္ ဘယ္သူလိုက္ၿပီး ကစားခ်င္သလဲဟု လွမ္းေအာ္ၿပီး ေမးေနေလ၏။
ခ်ဴယုသည္ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဖြင့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ေမးခြန္းစာရြက္ႏွစ္ရြက္ကို ထုတ္ယူၿပီးဖတ္လိုက္၏။ ခဏေလာက္ၾကာမွ စာေမးပြဲေျဖလို႔ ၿပီးသြားခဲ့ၿပီဆိုတာကို သတိရမိသြားၿပီး ေမးခြန္းစာရြက္မ်ားကို ေက်ာပိုးအိတ္အတြင္းသို႔ ခ်က္ခ်င္းထိုးထည့္လိုက္၏။
ခ်ဴယု၏ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံမ်ားကို ျမင္လိုက္ေသာအခါ လုရွီးက ေမးလိုက္သည္။
"မင္း ဒီေန႔ည ဘာလုပ္မွာလည္း"
ခ်ဴယုသည္ စဥ္းစားလိုက္ၿပီး...။
"ငါ ႐ုပ္ျပကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္ရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူး...?၊ ငါ သူတို႔ကို မဖတ္ျဖစ္တာ 3 ပါတ္ေတာင္ရွိၿပီ၊ ငါမဖတ္ပဲ ပစ္ထားလို႔ သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ အထီးက်န္ဆန္ေနလိုက္မလဲ... မင္းေတြးၾကည့္စမ္း"
လုရွီး "အြန္း..."
လုရွီးသည္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္လိုက္ရင္း...။
လုရွီး "ငါ ညေနစာ သြားစားေတာ့မလို႔!"
ခ်ဴယုသည္ အျပင္ဘက္သို႔ လမ္းေလၽွာက္ထြက္သြားသည့္လူမ်ားကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ရင္း၊ လုရွီးဘက္သို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ... သူ႔လက္ထဲတြင္ ဘာခဲတံမွ မကိုင္ထားသည္ကို သတိထားမိသြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေတြးလိုက္မိသည္။
'လက္ထဲမွာ ခဲတံမကိုင္ထားဘူးဆိုေတာ့...၊ မင္းက ဒီည စာမလုပ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ...'
လုရွီးႏွင့္ စကားအနည္းငယ္ ေျပာေနလိုက္ၿပီးေနာက္ ခ်ဴယုသည္ အိပ္ခန္းဆီသို႔... လက္ထဲတြင္ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ပိုက္လ်က္ ေႏွးေကြးေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ျပန္လာခဲ့သည္။ လုရွီးကမူ ကန္တင္းဘက္သို႔ ထြက္သြားခဲ့၏။
အိပ္ခန္းထဲသို႔ေရာက္ေသာအခါ ခ်ဴယုသည္ ႐ုပ္ျပကာတြန္းစာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဆြဲယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ကုတင္ေပၚတြင္ တက္အိပ္ကာဖတ္ေနလိုက္သည္။
စာမ်က္ႏွာ အခ်ိဳ႕ဖတ္လို႔ၿပီးသြားေသာ္လည္း ခ်ဴယု၏ စိတ္ထဲတြင္ စာအုပ္ထဲသို႔ စ်ာန္မဝင္နိုင္ပဲ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ စာေမးပြဲ အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္လို႔ေန၏။
စာေမးပြဲေျဖဆိုလို႔ၿပီးသြားေသာအခါတြင္ သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္ရွိသလိုခံစားေနရ၏။ လုရွီးက သူ႔ကိုဘယ္လိုပဲ သင္ၾကားျပသေပးေပး သူကိုယ္တိုင္ကႀကိဳးစား သင္ယူမွ ရမည္ကို သူသေဘာေပါက္ပါသည္။
ခ်ဴယုသည္ ႐ုပ္ျပကာတြန္းစာအုပ္ကို ေဘးသို႔ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ၊ ေကာေဇာေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ကုတင္၏ေဘးေဘာင္ကို မွီကာ ဆက္ေတြးေနလိုက္သည္။
အကယ္၍ စာေမးပြဲရလဒ္သည္ သူေမၽွာ္မွန္းထားသလို ျဖစ္မလာခဲ့ပါက၊ ျဖစ္နိုင္ပါ့မလား မသိေပမဲ့ သူမငိုဖို႔ဆုံးျဖတ္ထားသည္။
ဒီတစ္ေခါက္ သူေမၽွာ္မွန္းထားသလို ျဖစ္မလာပါက၊ ေနာက္ထပ္တစ္ေခါက္ ထပ္ၿပီးႀကိဳးခြင့္ရွိေသးသည္ မဟုတ္လား...?။
မည္သည့္နည္းလမ္းႏွင့္မဆို သူဟာ သူ႔ေမေမကို၊ 'သူဟာ အရမ္းေတာ္ေၾကာင္း... မည္သည့္ကိစၥကိုမဆို လုပ္နိုင္ေၾကာင္း' ျပသေပးရမည္ျဖစ္၏။
ထိုသို႔ေတြးလိုက္ရင္း ႐ုပ္ျပကာတြန္းစာအုပ္ကို ျပန္ေကာက္ကိုင္ၿပီး ဖတ္ေနလိုက္ေတာ့သည္။
သူ႔စိတ္ရွုတ္ေထြးမွုမ်ားဟာ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာပဲ ေျပေပ်ာက္သြားခဲ့ၿပီး စာအုပ္ထဲစ်ာန္ဝင္သြားခဲ့၏။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ ၾကာသြားခဲ့ၿပီလဲ ဆိုသည္ကိုေတာ့သူမသိ၊ အခန္းတံခါး ေခါက္သံ ႏွစ္ခ်က္ကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါမွသာ လက္ေတြ႕ေလာကကို သတိရမိေတာ့သည္။
ခ်ဴယုသည္ ဘာမွစဥ္းစားမေနပဲ... မတ္တပ္ထလာလိုက္ၿပီး၊ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ အခန္းတံခါးေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနသည့္ လူကို ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ၊ မူးေမ့သတိလစ္လဲက်သြားရမတတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ေျပာလိုက္၏။
"ခဏေလး...၊ ငါ့ကို ငါးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ေပးအုံး!!!"
တံခါးသည္ 'ဒုန္း' ကနဲျမည္သံႏွင့္အတူ လၽွင္ျမန္စြာ ျပန္ပိတ္သြားခဲ့သည္။
ခ်ဴယုသည္ သူ၏ ရွုပ္ပြေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို လက္ျဖင့္သပ္၍ ျပဳျပင္လိုက္ရင္း အခန္းထဲသို႔ ေဝ့ဝဲၿပီး ၾကည့္လိုက္၏။
သူသည္ မေလၽွာ္ရေသးေသာ အဝတ္မ်ားကို အဝတ္ေလၽွာ္ျခင္းေထာင္းထဲသို႔ ပစ္ထည့္လိုက္ရင္း၊ စားပြဲေပၚႏွင့္ စားပြဲခုံေအာက္တြင္ ရွုပ္ပြ ဖြာလန္က်ဲေနေသာ ပစၥည္းမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ေပြ႕ပိုက္ကာ ယူလိုက္ၿပီး အံ့ဆြဲထဲသို႔ ပစ္ထည့္လိုက္ကာ ထိုအံဆြဲကို အလၽွင္အျမန္ပိတ္လိုက္၏။ ပစ္စလက္ခတ္ ခၽြတ္ထားေသာ ဖိနပ္မ်ားကို ဖိနပ္စင္ေပၚသို႔ အစီအရီေကာက္တင္လိုက္ၿပီးေနာက္၊ အုံးလက္စ ေခါင္းအုံးကိုလည္း နံရံကပ္ ဘီရိုထဲသို႔ ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး.. ဗီရိုတံခါးပိတ္ပစ္လိုက္သည္။
ခ်ဴယု အခန္းတစ္ခုလုံးကိုသာမက ေရခ်ိဳးခန္းကိုပါ မက်န္ အကုန္ေျပာင္စင္ေအာင္ သိမ္းဆည္းလိုက္ၿပီး ေနာက္မွသာ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္၏။
"ဝင္လာလို႔ရၿပီ..."
လုရွီးသည္ အခန္းထဲသို႔ဝင္လာခဲ့၏။
မ်က္လုံးမကစားပဲ ဒီတိုင္းၾကည့္မည္ဆိုရင္ေတာင္... တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ပြင့္ေနေသာ အံဇြဲထဲမွ တိုလီမုတ္စမ်ားကို ျမင္ေနရေပသည္။ ထိုမၽွသာမကေသး နံရံကပ္ဘီရို၏ တံခါးၾကားတြင္ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ ထြက္က်ေနေသာ အိပ္ယာခင္း အပိုင္းအစမ်ားကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ရပါပဲ...၊ မ်က္လုံး ေထာင့္စြန္းမွ ျမင္နိုင္ေပသည္။
လုရွီးသည္ ဘာစကားမွမေျပာပဲ ႐ုပ္ျပကာတြန္းစာအုပ္ခ်ထားေသာ ေကာေဇာေပၚတြင္ ထိုင္လိုက္ကာ၊ ကုတင္ကိုမွီလိုက္ၿပီး ေခါင္းကိုေမာ့လ်က္ ခ်ဴယုကို ေျပာလိုက္သည္။
"အတူတူဖတ္ၾကမလား...?"
"ဟုတ္...!"
ခ်ဴယုသည္ စိတ္လိုလက္ရ သေဘာတူလိုက္ၿပီး၊ လုရွီးကိုေမးလိုက္သည္။
"ဘယ္လို စာအုပ္မ်ိဳးကို ဖတ္ခ်င္လဲ? ေျပာျပေလ... ငါမင္းကို ေရြးေပးမယ္"
"မင္းအႀကိဳက္ဆုံး တစ္အုပ္ကိုပဲ ယူလိုက္ပါ"
ခ်ဴယုသည္ ဘာစကားမွ ထပ္ၿပီး ေျပာမေနေတာ့ပဲ လုရွီးလက္ထဲသို႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ထည့္ေပးလိုက္ကာ ေဘးတြင္ကပ္ထိုင္လိုက္ၿပီး အတူတူ ဖတ္ေနလိုက္သည္။
ခ်ဴယုက ဘာစကားမွ မေျပာလာသလို၊ လုရွီးသည္လည္း ဘာစကားမွ ေျပာမလာျခင္းမရွိဘဲ...၊ တိတ္တဆိတ္သာ ကာတြန္းစာအုပ္ကို ဖတ္ေနၾကသျဖင့္ အခန္းတစ္ခုလုံးက တိတ္ဆိတ္လို႔ေန၏။
အခ်ိန္ခဏေလာက္ၾကာေသာအခါတြင္ ခ်ဴယု၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ေလးလံလို႔လာခဲ့ရ၏။
ခ်ဴယုသည္ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးပါတ္ေလာက္ကတည္းက စာေမးပြဲေျဖဆိုဖို႔အတြက္ စိတ္ေတြေကာ, လူေတြေကာပင္ပန္းထားခဲ့ရာ၊ ယခုလိုစာေမးပြဲ ေျဖဆိုၿပီးသြားေသာအခ်ိန္တြင္ စိတ္မပင္ပန္းေတာ့ေသာ္လည္း၊ လူကေတာ့ ႏြမ္းနယ္လို႔ေန၏။
စိတ္ကလည္း ေပါ့ပါးေနသျဖင့္ မ်က္လုံးမ်ားကလည္း တေျဖးေျဖးခ်င္း ေမွးေမွးလာခဲ့ရသည္။
လုရွီးသည္ ဘယ္ဘယ္ဒူးတစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ထားကာ၊ ထိုဒူးေခါင္းေပၚတြင္ ႐ုပ္ျပကာတြန္းစာအုပ္ကို တင္ထားၿပီး တစ္ရြက္ခ်င္းစီ... ခပ္ေျဖးေျဖးခ်င္း လွန္ေနရာမွ သူ႔ဘယ္ဘက္ ပုခုံးေပၚတြင္ ေလးလံလာသလို ခံစားလိုက္ရ၏။
ခ်ဴယုသည္ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္လ်က္ျဖင့္၊ သူ႔ေခါင္းကို လုရွီး၏ ပုခုံးေပၚတြင္ထားေသာေၾကာင့္ သူ၏ ဆံပင္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးမ်ားသည္ လုရွီး၏ လည္ပင္းကို ထိကပ္ေနၾကသည္။
ခ်ဴယုထံမွ အသက္ရွူသံ ေျဖးေျဖးမွန္မွန္ကို ၾကားရေသာအခါ လုရွီးသည္ သူ႔လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားေသာ ႐ုပ္ျပကာတြန္းစာအုပ္ကို ဆက္မဖတ္ေတာ့ပဲ၊ ေဘးနားတြင္ သာသာေလး ခ်ထားလိုက္ကာ၊ သူကိုယ္တိုင္ကလည္း ခ်ဴယု၏ ေခါင္းေပၚသို႔ မွီလိုက္ရင္း ညိမ္ညိမ္သက္သက္ေလး အိပ္လိုက္ေတာ့သည္။
***
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္းေစာေစာတြင္မူ ခ်ဴယုသည္ အနက္ေရာင္ၾကက္ျဖင့္ စြပ္ျပဳတ္လုပ္ထားေသာ ဟင္းရည္ကို အျပာေရာင္ ဒိုေရမြန္အပူခံခြက္ထဲသို႔ ထည့္လာလိုက္ၿပီး အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာေသာအခါတြင္ ဖန္းက်ိခ်ီ၏ အေမာတစ္ေကာ ႏွုတ္ဆက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
"ပန္းပြင့္ေလး... ပန္းပြင့္ေလး၊ မ်က္ခမ္းစပ္ေတြ လွုပ္ရင္ ကံမေကာင္းတတ္ဘူးဆိုတာကို... မင္း ၾကာဖူးတယ္မလား...?"
"အင္း... ၾကားဖူးတယ္ေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ?"
ဖန္းက်ိခ်ီသည္ မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ေျပာလာ၏။
"လာစမ္းပါကြာ... ျမန္ျမန္၊ ျမန္ျမန္လာၿပီးေတာ့ ငါ့ေနာက္ေက်ာကို သုံးခ်က္ထုေပးစမ္းပါ၊ ၿပီးရင္ 'မင္နဲ႔ငါမေခၚေတာ့ဘူး... ရန္ျဖစ္ထားတယ္လို႔' ေျပာစမ္းပါ၊ က်ိန္းေက်သြားေအာင္...၊ မနက္တည္းက ငါ့မ်က္ခမ္းေတြ လွုပ္ေနတာ...၊ မဟုတ္မွလြဲေရာ ငါ့အဆင့္ေတြ အရမ္းမ်ား က်သြားမလား မသိဘူး... လုပ္ၾကပါအုံး၊ ငါတကယ္စိတ္ပူေနၿပီ"
ခ်ဴယုက ေမးလိုက္သည္။
"သာသာေလး ထုရမွာလား...?"
"ခပ္ျပင္းျပင္းေလးသာ ထုခ်လိုက္ကြာ..."
ခ်ဴယုကလည္း အမွန္တစ္ကယ္ပင္ ဖန္းက်ိခ်ီ စကားကို နားေထာင္လိုက္ၿပီး 'ဘုန္း, ဘုန္း , ဘုန္း' ဆိုေသာ အသံအက်ယ္ႀကီး ျမည္ေအာင္ကို ထုခ်လိုက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အားျပင္းလိုက္သလဲ ဆိုရင္ျဖင့္ ဖန္းက်ိခ်ီမွာမူ 'အြတ္' ခနဲေတာင္ ျဖစ္သြားရ၏။
လီဟြားသည္ ဖန္းက်ိခ်ီကို မ်က္လုံးလွန္ကာ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္...။
"တြဲဖက္ အတန္းေခါင္းေဆာင္လုပ္ေနၿပီးေတာ့ ဒီေလာက္ေတာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယုံၾကည္ခ်က္မရွိဘူး၊ အဆင့္ေတြကျဖင့္ ဆရာယဲ့ လက္ထဲေတာင္ ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ၊ ဒီလို လုပ္လိုက္႐ုံေလးနဲ႔ ေလထဲကေနေတာ့ သူ႔အလိုလို အဆင့္ေတြကေတာ့ ျပန္ၿပီးေတာ့ မခ်ိန္းသြားေလေကာင္း..."
ဖန္းက်ိခ်ီက မေက်နပ္စြာ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
"ဘယ္သူကေကာ အဆင့္ေတြေျပာခါနီး စိတ္မလွုပ္ရွားပဲ ေနလို႔လဲ...?"
ဖန္းက်ိခ်ီသည္ ေျပာေနရင္းတန္းလန္းပင္ စိတ္ေတြပိုဆိုးလာခဲ့ရကာ...။
"မင္းလည္း စာေမးပြဲ မေျဖခင္တုန္းက တန္ခိုးရွင္ေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီး ဆုေတာင္းေနေသးတယ္မလား...၊ ငါလည္း အဲ့လိုပဲ အတူတူပဲေပါ့ကြ!"
ဖန္းက်ိခ်ီ စကားေျပာလို႔အၿပီးတြင္ အခန္းအျပင္ဘက္မွ လူတစ္ေယာက္သည္ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ စကားေျပာရင္း ဝင္လာခဲ့၏။
"ဟား... ဟား... ဟား....၊ ကြမ္ရိယမ္ မင္းသာ အေဖေနရာကို ရာထူးတိုးသြားခဲ့ရင္ ငါ့ေရာ အလိုလိုေနရင္း ဦးေလးေနရာကို ေရာက္သြားမွာမလား...?၊ ငါ တစ္ကယ္ကို စိတ္ေလတယ္ကြာ...၊
မင္း ႀကိဳေျပာထားအုံးေနာ္... မင္း ရဲ့သားကို၊ ငါက ဦးေလး မျဖစ္ခ်င္ဘူးလို႔၊ ေတာ္ၾကာ မဆီးမဆိုင္ ႏွစ္သစ္ကူးေရာက္ရင္ အန္ေပါင္း ေပးေနရမွျဖင့္၊
ဒါေပမဲ့ကြာ... တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ေမြးကတည္းက ခ်မ္သာလာၿပီးသားမလား...?၊ သူတို႔ေတြအတြက္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းက ႏွစ္သစ္ကူး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာေပါ့... အဟက္၊ ေက်ာင္းကိုေတာင္ အပိုင္ဝယ္ခိုင္းရတယ္လို႔ကြာ...၊ ငါသာဆို ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ၊ အဲ့လိုမလုပ္ခိုင္းဘူးကြ"
ကြမ္ရိယမ္သည္ အသံကိုတိုးၿပီး ေျပာလိုက္သည္။
"အသံကို ေလ်ာ့ေျပာ... ခုခ်ိန္ထိ စာေမးပြဲ ရလဒ္က မေသခ်ာေသးဘူး"
ခုဏက အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေျပာေနေသာ လူသည္ ပို၍ပင္ အသံကိုထပ္က်ယ္လိုက္ကာ...။
"ဟ ကြမ္ရိယမ္၊ မင္း ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ ေၾကာက္ေနတာလား...?၊ မင္းက တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက သူ႔တို႔ေျပာစကားကို သူတို႔တည္ေအာင္ လုပ္နိုင္မယ္လို႔ ထင္ေနတာလား...?"
ထိုေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္လူသည္ ခ်ဴယုကို ျမင္သြားေသာအခါ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ရွင္းလိုက္ၿပီး၊ အသံကို ထပ္က်ယ္လိုက္ရင္း ခ်ဴယုကို ေျပာလိုက္သည္။
"ေဟး... ေက်ာင္းရဲ့ပန္းပြင့္ေလး ဆိုသူေလး...၊ မင္းကို ငါကေကာ အေဖလို႔ေခၚဖို႔ လိုေသးလား..? ေျပာပါအုံးကြ"
ဖန္းက်ိခ်ီ၏ မ်က္ႏွာသည္ မဲေမွာင္သြားၿပီး မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။ ခ်ဴယုသည္ သူ႔ကို တားလိုက္ရင္း...။
"စိတ္ေလၽွာ့...၊ အဆင့္ေတြမၾကာခင္ ထြက္လာေတာ့မွာ၊ အဲ့ခါမွ ငါတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သူတို႔ရဲ့ မ်က္ႏွာအမူအရာေတြကို ေသခ်ာ... အဝၾကည့္ၾကတာေပါ့!"
ခ်ဴယုသည္ ခဏေလာက္ ရပ္လိုက္ကာ ျပဳံးျပလိုက္ရင္း...။
"ငါ ေကာင္းေကာင္း လုပ္နိုင္ခဲ့ပါတယ္"
ခ်ဴယုသည္ ယခုလို အေျခအေနေၾကာင့္ သူ႔အေပၚစိတ္ရင္းႏွင့္ ဆက္ဆံေသာ လူမ်ားကို ကြဲကြဲျပားျပား သိလိုက္ရေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို စိတ္ထဲမွေနၿပီး လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ေက်းဇူးတင္မိပသည္။
ခဏေလာက္အၾကာတြင္ ဆရာယဲ့သည္ အခန္းထဲသို႔ေရာက္လာခဲ့ၿပီး အတန္းထဲမွ လူတိုင္းကို ေဝ့ဝဲၿပီးၾကည့္လိုက္၏။
လုရွီးသည္ ယေန႔အတန္းသို႔ လာရာတြင္ေနာက္က်ေနၿပီး၊ ဆရာယဲ့ေရာက္ၿပီး ခဏေလာက္ေနမွသာ ေရာက္လာခဲ့သည္။
ဆရာယဲ့က တစ္ခ်က္မၽွ အတန္းကို ေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီးေမးလိုက္သည္။
"အတန္းထဲ လူစုံၾကၿပီမလား...?"
ဆရာယဲ့၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ နီရဲလို႔ေနၿပီး မေန႔ညက တစ္ညလုံး မအိပ္ပဲ အလုပ္မ်ားခဲ့ရဟန္တူ၏။
"မေန႔ညက ဆရာ မင္းတို႔ရဲ့ေျဖလႊာေတြကို တစ္ညလုံးနီးပါ ထိုင္စစ္ေနခဲ့တာ၊ ခုေတာင္ လမ္းတစ္ေလၽွာက္ မင္းတို႔ရဲ့ အဆင့္စာရြက္ေတြကို ကိုင္လာရင္း စိတ္လွုပ္ရွားေနတာ...၊ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက တ႐ုတ္စာ ဘာသာရပ္ကို ေျဖထားတာမ်ား ေတာ္ေတာ္ေလးကို ျဖစ္တတ္ကဆန္း နိုင္လြန္းတယ္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဆိုရင္ ကဗ်ာ ရွစ္ပုဒ္ေရးထားတာေတာင္၊ စာလုံးေရက 70 ေလာက္ပဲရွိတယ္၊ ဒီလိုေက်ာင္းသားေတြကို ဆရာက ေသေသခ်ာခ်ာေလး ေလ့လာေစခ်င္တာ...၊ ဒီလိုအေျခအေနကိုၾကည္ၿပီး ဘာသာရပ္သင္တဲ့ ဆရာကို ေျပာင္းသင့္ရင္ ေျပာင္းရမွာ... အဲ့ကိစၥ ဆရာစဥ္းစားေနတုန္းပဲ..."
အကိုမုန္သည္ သူ၏ ခုံကို လက္ဖဝါးျဖင့္ တဘုတ္ဘုတ္
ျမည္ေအာင္ ပုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္...။
"ဆရာယဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဆင့္ေတြကို သိခ်င္လွပါၿပီဗ်ိဳ႕!၊ ဆရာသာ အဆင့္ေတြ မေၾကျငာေသးဘူးဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွလုံးခုန္သံက ျမန္လြန္းအားႀကီးၿပီး ေသသြားရပါေတာ့မယ္ဗ်ိဳ႕!"
ဆရာယဲ့သည္ အကိုမုန္ စကားကို ၾကားလိုက္ေသာအခါ အနည္းငယ္ ျပဳံးလိုက္ၿပီးေနာက္...။
"ေကာင္းၿပီေလ ဒါဆိုလဲ ဆရာက ေလာ္က်ားရွန္ ေသသြားမွာကို မၾကည့္ရက္လို႔၊ ခုပဲ အဆင့္ေတြကို ေၾကညာေပးေတာ့မယ္"
အခန္းတစ္ခုလုံးသည္ လုံးဝကို တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားရေတာ့သည္။
ခ်ဴယုသည္ လက္သီးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားလိုက္ၿပီး အသက္ရွူရပ္ရမတတ္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
လီဟြားက လက္ထဲတြင္ ေဘာပင္ကို လွည့္ေနလ်က္ျဖင့္ အသံတိုးလိုက္ၿပီး က်န္းယဲ့ရွန္နား ကပ္ေျပာလိုက္သည္။
"အမွတ္စာရင္း ထြက္ခါနီး ဆိုရင္ကြာ ရွူးရွူးေပါက္ခ်င္တာလိုလို... အီးအီးပါခ်င္တာလိုလိုနဲ႔ေနရထိုင္ရခက္လိုက္တာကြာ.."
က်န္းယဲ့ရွန္သည္ ဘာမွ ျပန္မေျပာေသာ္လည္း လက္ထဲက အံစာတုန္းကိုေတာ့ အသဲအသန္လွည့္ေန၏။
ဆရာယဲ့က ေျပာလာသည္။
"လုရွီး ေက်ာင္းသားေပါင္း 400 ေက်ာ္မွာ အဆင့္ (1), တ႐ုတ္စာ ဘာသာရပ္ကေတာ့ Grade - B, က်န္တဲ့ ဘာသာရပ္ကေတာ့ Grade - A"
ေက်ာင္းသားအားလုံးသည္ လုရွီးဆီသို႔ လွည့္ၾကည့္လာၾက၏။ သူတို႔အားလုံး၏ စိတ္ထဲတြင္ လုရွီး အဆင္ 1 ရတာကေတာ့ မထူးဆန္းဘူးဟု ေတြးေနၾကသည္။ လုရွီး အဆင့္ 2 သည္ဆိုတာကမွ ထူးဆန္းေနအုံးမည္ျဖစ္သည္။
အခန္းထဲရွိ လူတစ္ေယာက္က တိုးတိုးေလး ဆိုလာ၏။
"ဒီလို အဆင့္မ်ိဳးရနိုင္တာ လူမွ ဟုတ္ေသးရဲ့လားေနာ္...၊ လူအေရခြံ့ျခဳံထားတဲ့ စက္႐ုပ္မ်ားလား မသိဘူး ေတာ္လိုက္တာ..."
ထိုနည္းတူစြာ လုရွီးကို သူ၏ Idol အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားသူ က်န္းယဲ့ရွန္ကလည္း ဆိုလာသည္။
"ငါတို႔ရဲ့ လုရွန္ကေတာ့ အျမဲကို လုရွန္ျဖစ္ေနတုန္းပဲကြာ..."
လုရွီးသည္ သူ၏ ရီပို႔ကဒ္ ကိုသြားယူရာတြင္ မ်က္ႏွာအမူအရာ တစ္ခ်က္ေျပာင္းလဲသြားျခင္းမရွိပဲ ေအးေဆးျဖစ္ေန၏။
ဆရာယဲ့က ရီပို႔ကဒ္ကို အဆင့္မ်ားအလိုက္ တဆင့္ခ်င္း ေအာ္ေျပာလာ၏။
"ရန္ယြီခ်န္း"
"က်န္းယဲ့ရွန္"
"ဖန္းက်ိခ်ီ"
အျခားလူမ်ား၏ နာမည္ကို တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အစဥ္လိုက္ အေခၚခံေနရသည္ကို နားေထာင္ရင္း၊ ခ်ဴယု၏ ရင္အစုံသည္လည္း တေျဖးေျဖးခ်င္း တင္းက်ပ္လာခဲ့ရသည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ဆရာယဲ့သည္ ခ်ဴယု အဆင့္ကို ေျပာလာခဲ့၏။
"ခ်ဴယု အဆင့္ 199၊ အဂၤလိပ္ရမွတ္ 148...၊ အဂၤလိပ္တစ္ဘာသာတည္းအတြက္ပဲ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့... ခ်ဴယုက တစ္ေက်ာင္းလုံးမွာ ဒုတိယ အမွတ္အမ်ားဆုံးပဲ"
ဆရာယဲ့သည္ ခ်ဴယု၏ ရမွတ္ကို ေၾကျငာရာတြင္ အနည္းငယ္ေတာ့ စိတ္လွုပ္ရွားမိ၏။
သူသည္ ခ်ဴယု၏ ရမွတ္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္းတြင္ မယုံၾကည္နိုင္သျဖင့္ အဂၤလိပ္ဆရာကိုေတာင္ သြားၿပီးေတာ့ ေမးခဲ့ရေသးသည္။
အဂၤလိပ္ဆရာက ဆရာယဲ့အား ေျပာျပလာခဲ့သည္မွာ...။
"ေက်ာင္းသားခ်ဴယုက မူလာတန္းကေန အလယ္တန္းအထိ International School မွာတက္ခဲ့ရလို႔မ်ားလားမသိဘူး၊ Essay ေရးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကိုေကာင္းတာ...၊ တစ္ခုပဲ မူႀကိဳကေလးလို လက္ေရးမ်ိဳးျဖစ္ေနတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ဆိုးတယ္ ဆရာယဲ့ ေရ..."
အဂၤလိပ္ဆရာသည္ စကားကို ဟာသာေႏွာ၍ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း၊ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားထဲတြင္ ပီတိျဖစ္ေနေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ားကိုေတာ့ ဖုံးဖိ၍မရေခ်...။
ခ်ဴယုသည္ ဆရာယဲ့ထံမွ အဆင့္ေၾကျငာသံ ၾကားရေသာ္အခါ ေၾကာင္ၿပီး ထိုင္ေနမိသည္။
သူ၏ခုံေနာက္မွေန၍ လုရွီးက သူ႔အား ေခၚၿပီးသတိေပးလာေသာအခါမွသာ ရီပို႔ကဒ္သြားယူဖို႔ သတိရလိုက္မိ၏။
ဆရာယဲ့က စင္ေပၚမွေနၿပီး ခ်ဴယုအား ရီပို႔ကဒ္ ကမ္းေပးလာရင္းျဖင့္ ႏူးညံ့စြာ ေျပာလာခဲ့သည္။
"ဒီတစ္ေခါက္ ဆရာ့ကို မင္း တကယ္ အံ့ၾသသြားေအာင္ လုပ္နိုင္လိုက္တာပဲ"
"ဆရာယဲ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်"
ခ်ဴယုသည္ သူ၏ ရီပို႔ကဒ္ကို ယူလာခဲ့ၿပီး သူ႔ေနရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
က်န္းယဲ့ရွန္ႏွင့္ လီဟြားသည္ တစ္ၿပိဳက္နက္တည္းဆိုသလို ေခါင္းလွည့္ၾကည့္လာၾကၿပီး၊ က်န္းယဲ့ရွန္သည္ ယခုမွသာ စိတ္သက္သာရာ ရသြားပုံျဖင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း...။
"ေက်ာင္းရဲ့ပန္းပြင့္ေလး... မင္းက အရမ္းကို အံ့ၾသဖို႔ေကာင္းတာပဲကြာ..."
ခ်ဴယုသည္ ဘာစကားမွ ျပန္မေျပာနိုင္ေသးပဲ့ သူ႔ရီပို႔ကဒ္တြင္ ေရးထားေသာ အဆင့္ 199 ဆိုသည့္ ဂဏန္းကိုၾကည့္ကာ...၊ အိမ္မက္, မက္ေနသလို ခံစားရ၏။
ခ်ဴယုသည္ ေတြးလိုက္မိသည္။
'မဟုတ္ဘူး... ဒီေလာက္ကေလးနဲ႔ ငါအိမ္မက္, မက္ေနမသင့္ဘူး၊ ငါရည္မွန္းခ်က္က ဒီ့ထက္ပိုႀကီးတယ္၊ ငါ့ရည္မွန္းခ်က္အတိုင္း ငါ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရမယ္'
လီဟြားသည္ တိုးတိုး, တိုးတိုးျဖင့္ ခ်ဴယုဘက္သို႔ ေခါင္းေလးငဲ့ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ခုမွပဲ ငါ့စိတ္ထဲက အလုံးႀကီးျပဳတ္က်သြားေတာ့တယ္ကြာ...၊ မွန္တာေျပာရရင္ မင္းအဆင့္ေၾကျငာတုန္းက... ငါ့အဆင့္ေၾကျငာတာထက္ကို ပိုၿပီး ရင္ခုန္ေနေသးတယ္၊ ငါအခု ကြမ္ရိယမ္ရဲ့ မ်က္ႏွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္းၾကည့္႐ုံနဲ႔တင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ရီဖို႔ေကာင္းေနၿပီ၊ ဆရာယဲ့က မင္းအဂၤလိပ္အမွတ္ ေျပာတုန္းကဆို အဲ့ေခြးလိုေကာင္ေတာင္... မေျပာနဲ႔ ငါကိုက အရမ္း စိတ္လွုပ္ရွားသြားတာ...၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုေကာင္ သူ႔ေဘးနား အတူတူထိုင္တဲ့ ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာနဲ႔ေကာင္၊ သူ႔႐ုပ္ဆိုးပန္းဆိုး ပုံနဲ႔လိုက္လိုက္ ဦးေလး အရမ္းျဖစ္ခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ေလ...၊ မင္းအဆင့္ ၾကားၾကားခ်င္းတုံးကဆိုရင္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး မဲေမွာင္သြားတာပဲကြာ...၊ မင္း ဒီအခြင့္အေရးကို အသုံးခ်ၿပီး ေသခ်ာေပါက္ သူတို႔ကို ဒူးေထာက္ခိုင္းလိုက္၊ ၿပီးရင္ တစ္ေယာက္ကိုက အေဖလို႔ေခၚခိုင္း...၊ ေဟာ...ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုက ဦးေလးလို႔ ေခၚခိုင္း ဟ ဟ $ရမ္းေက်နပ္ဖို႔ေကာင္းတယ္ကြာ..."
ခ်ဴယုသည္ ယခုေလာေလာလတ္လတ္တြင္ ကြမ္ရိယမ္ အေၾကာင္းကို မစဥ္းစားနိုင္ေသးဘဲ လုရွီးဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ကာ...။
"ငါ....ငါ...."
"အင္း..."
ခ်ဴယုသည္ ဘာစကားေျပာလို႔ ေျပာရမွန္းမသိျဖစ္လို႔ေန၏။
လုရွီးသည္ ခ်ဴယု၏ မ်က္လုံးမ်ားထဲသို႔ ေငးၾကည့္ေနရင္း၊ အနည္းငယ္ ျပဳံးေယာင္သမ္းကာ ႏူးညံ့ေသာ ေလသံေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
"ငါ့ရဲ့ မ်က္ရည္အိတ္ ေပါက္စေလး...၊ ပင္ပန္းသြားခဲ့ရၿပီ..."
လုရွီးက ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲေတာ့ သူမသိရေပမဲ့၊ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက နီရဲလို႔လာခဲ့ရကာ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ငိုခ်င္လာမိသည္။
သူသည္ ဘာစကားကိုမွ ျပန္မေျပာနိုင္ေခ်...။
ခဏေလာက္ၾကာမွာသာ ဘာစကားမွ ေျပာမေနေတာ့ပဲ မ်က္လုံးမ်ား ေမွးပိတ္သြားသည္အထိ ျပဳံးျပလိုက္သည္။
ပထမဆုံး အတန္းနားခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပင္ အကိုမုန္သည္ သူ၏ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ခ်ဴယုထံသို႔ အလၽွင္အျမန္ေလၽွာက္လာခဲ့ၿပီး၊ ခ်ဴယု၏ ပုခုံးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ အားရပါးရလွုပ္ယမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ေျပာလိုက္သည္။
"ပန္းပြင့္ေလး... မင္းအရမ္းေတာ္တာပဲကြာ...၊ ေနာက္ဆုံးဘိတ္ အဆင့္ကေန ခ်က္ခ်င္းကို အဆင့္ 200 အတြင္းဝင္ေအာင္ ေျဖနိုင္တယ္ဆိုေတာ့... $ ရမ္းမိုက္တယ္၊ ငါအစတည္းက ေျပာခဲ့သားပဲ... မင္းဦးေႏွာက္က ဝက္ဦးေႏွာက္မဟုတ္ပါး ဆိုတာကို...၊ ငါ မင္းအတြက္ အရမ္းဂုဏ္ယူမိတယ္ ပန္းပြင့္ေလးရာ..."
ဖန္းက်ိခ်ီသည္လည္း ေနရာမွာပင္ ေသသြားရမတတ္ အံ့ၾသသြားခဲ့ရ၏။
"ငါ့မွာ မင္းအဆင့္ ၾကားၾကားခ်င္းတုန္းကဆိုရင္၊ ေသသြားတဲ့ ငါ့အဖြားနဲ႔ေတာင္ တမလြန္မွာ ေတြ႕ရေတာ့မယ္ထင္ေနတာ...၊ ငါရွင္သန္လာတဲ့ အသက္ 17 ႏွစ္အတြင္းမွာ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္ထိ မအံ့ၾသဖူးဘူးကြာ..."
ခ်ဴယုသည္ ယခုခ်ိန္အထိ အကိုမုန္က သူ႔ကို အားျပင္းျပင္းျဖင့္ ပုခုံးကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္းခံထားရေသာ္လည္း၊ နာက်င္မေနနိုင္ေတာ့ပဲ ျပဳံးျပလိုက္ကာ...။
"ငါလည္း မင္းတို႔လိုပဲ စဥ္းစားေနတာ...၊ ဘာေၾကာင့္ ငါ့က ဒီေလာက္ထိ ေတာ္ရတာလဲဆိုၿပီး..."
အကိုမုန္သည္ သေဘာက်စြာ ရီေမာလိုက္၏။
"ငါေျပာခဲ့သားပဲ... ေက်ာင္းရဲ့ပန္းပြင့္ေလးက လုပ္နိုင္မွာပါဆိုတာကို...၊ ဒါေပမဲ့ ဒီထက္ပိုႀကိဳးစားရမယ္... ဒါကခုမွ အစပဲရွိေသးတာ မင္းရဲ့ လုပ္နိုင္းစြမ္းေတြကို မေလ်ာ့ခ်ပစ္လိုက္နဲ႔ ဒါမွ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ အထင္ႀကီးေနတာေတြ ေလ်ာ့သြားမွာ..."
သူသည္ ေျပာေနရင္း တန္းလန္း သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း...။
"တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက သူတို႔ ေျပာစကားအတိုင္း တည္မယ္မထင္ပါဘူးကြာ...၊ ငေၾကာက္လိုေကာင္ေတြက မင္းေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး အေဖလို႔လာေခၚမယ္ မထင္ဘူးကြ"
အကိုမုန္သည္ ေခါင္းကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း ကြမ္ရိယမ္ကိုရွာလိုက္၏။
"ေခြးလိုေကာင္ ကြမ္ရိယမ္က ဘယ္ကိုထြက္သြားရတာတုန္း!?၊ ငါတို႔ သူ႔ကိုရွာၿပီး အေဖလို႔ ေခၚခိုင္းရင္း မေကာင္းဘူးလား...?"
ခ်ဴယုသည္ ထိုကိစၥကို ေခါင္းထဲသို႔ မထည့္ေခ်...။
ယခုအခ်ိန္၌ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ ျပည့္ေနသည္မွာ သူ႔ေမေမ ကို ဖုန္းေခၚဆိုၿပီး သူ႔အဆင့္တက္ေၾကာင္းကို ႂကြားဝါ၍ ေျပာဆိုလိုေနျခင္းျဖစ္သည္။
သု႔ေမေမသည္ ေန႔လည္ခင္းႏွင့္ ညပိုင္းတြင္သာ ခဏ တျဖဳတ္ေလာက္ အားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ ေန႔လည္ခင္းမွာပဲ ဆက္လိုက္ရမလား ...၊ ဒါမွမဟုတ္ ညဘက္ေရာက္သည္အထိ ေစာင့္ၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး ဆက္လိုက္ရမလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါျဖစ္ေန၏။ အမွန္တိုင္းေျပာရလၽွင္ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႔ေမေမကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာျပခ်င္ေနမိသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ အခန္းတံခါးဝမွ ဆရာတစ္ေယာက္ကေပၚလာၿပီး လွမ္းေအာ္၍ ေျပာလာ၏။
"ခ်ဴယု"
ခ်ဴယုက လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ...။
"ဆရာနဲ႔အတူ ႐ုံးခန္းကို ခဏေလာက္ လိုက္ခဲ့ပါအုံး!"
{T/N _ မူရင္းစာေရးသူ၏ အေရးအသားအတိုင္း အတတ္နိုင္ဆုံး တူညီေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တစ္စုံတစ္ရာ လြဲမွားခဲ့ပါက ဘာသာျပန္သူ၏ အမွားသာျဖစ္ပါသည္။}