CHAPTER 2 - UNFORGETTABLE PAIN
I was still a little dizzy when I entered our house. It's 3 am in the morning. That's okay, I don't have anyone at home except our helpers, drivers, and guards. I immediately went to my room on the third floor of our house.
We have a freaking mansion but I'm the only Cuantrillo here. Why? because my mom was already dead, almost 5 years ago because of that pest. And my dad? Well nasa America sya, I'm not sure because my dad is the type of bussiness man na hindi napipirmi sa iisang bansa.
So, there! I'm ALONE.
I'm not lonely, just alone.
_____
"Lady Tamara, gising na po. May mga bisita po kayo" nagising ako sa katok ng aming maid. Ayoko pa sana bumangon kaso kilala nko kung sino ang sumagot sa maid.
"Kami ng bahala manang." narinig ko ang boses ni Jenniva sa kabilang parte ng pinto ko. Agad akong bumagon para pagbuksan sila ng pintuan.
Pagkabukas ko ng pinto ay bumalik ako sa kama at muling nahiga. Nagtalukbong ng kumot.
"Hangover, cousin?" ani Jenniva.
"What do you think?" tamad kong sagot. Naramdaman ko pang umupo sya sa kama ko at may ibinato pa sa akin.
"Ayan gamot, ikinuha ka na namin sa baba. Bumangon ka na nga." sunod ko namang narinig ang boses ni Denniva.
Ilang minuto pa ang lumipas bago pa ulit sila magsalita. At nararamdaman ko na hindi ko magugustuhan ang sasabihin nila. Dahil hindi naman sila tatahimik ng ganyan kung walang seryosong dahilan ang pagpunta nila dito.
"Tamara, aalis kami." ani Denniva.
"Then go. Stop pestering me." naiinis kong saad. Ano ba nila ako, nanay? At kailangan magpaalam nila sa akin. Like wtf.
"Mawawala kami ng one month?" sabay nilang sabi kaya napabangon ako.
"What? Why? And where the hell are you going?" ani ko.
"States, pinapasunod kami ni Mommy para naman daw mabisita namin sina Mamita."
"Only a month, okay?" parang batang saad ko. Mula ng mawala si Mommy ay sila na lang ang tinuturing kong pamilya. Kaya ayoko na nalalayo sa kanila. Kahit naman madalas kami magbangayan ay hindi ko maiialis na sila lang ang matatakbuhan ko.
They just nodded and they hugged me.
"Okay good, pasalubong ko ha. Now get out of my room. I want to sleep again. And tell to the maid na wag akong iistorbuhin."
"Behave Tamara, okay?" paalala pa ni Denniva. nag thums up na lang ako dahil inaantok pa talaga ako.
With that. Umalis na sila. Alam nilang I meant it kapag kulang ang tulog ko o lasing ako.
Like that. Mag isa na talaga ako.
___
"Yaya, tell to Manong Fred to ready the car. Wala ako sa mood magdrive." sabi ko habang kumakain sa maid namin.
"Saan po kayo pupunta, Miss Tamara?" tanong nya.
Tumingin ako sa kanya ng matalim. "Wala ka ng pakialam doon. Go tell to him." sabi ko.
Pagkatapos kong kumain ay nagready na ako para makaalis na. Nag suot na lamang ako ng simpleng white jeans, blue crop top and white shoes.
"Manong Fred kay Mommy tayo but dumaan muna tayo sa flower shop." sabi ko kay Manong Fred driver namin sya mula noong bata pa ako.
"Sige po, Miss Tamara" sagot nya.
Natulog muna ako sa byahe. Maya maya pa ay naramdaman ko nang tumigil kami kaya nagmulat na ako. Bumaba ako sa tapat ng isang Flower Shop at bumili ng White Roses. Pagkatapos ko bumili ay muli akong bumalik sa sasakyan at pumunta na kami sa sementeryo.
Nagpakalibang ako sa cellphone ko. Nasa kalagitnaan ng pakikipag usap ko sa kambal ay tumigil na ang sasakyan namin.
"Nandito na po tayo, Miss Tamara" sabi ni Mang Fred. Kaya naman nagpaalam na ako sa kambal at bumaba ako bitbit ang mga bulaklak.
Naglakad ako sa malawak na lugar. Kung saan nandoon ang mga taong kahit kailan ay hindi na namin makakapiling pa.
Inilapag ko ang dala kong bulaklak sa tapat ng kanyang lapida.
RIP Rose Marie Sanchez-Cuantrillo
Umupo ako sa tapat ng lapida nya. Bahagya ko na din nilinis ang kanyang lapida dahil nakapwesto sya sa may ilalim ng puno ng narra kaya naman kahit may tagapaglinis dito ay may iilan pa din na dahon.
"Hi Mommy, how are you? I miss you so much." Hindi ko na namalayan na umiiyak na pala ako habang sinasabi ko ang mga tagang iyon. "Mommy, babalik na sya. Babalik na ulit yung taong dahilan kung bakit hindi na kita kasama ngayon. Ang babaeng dahilan kung bakit dinanas ko ang mga bagay na ganito. Mommy, balik ka na. Feeling ko hindi ko kakayaning makita sya. Hindi ko alam kung anong makakaya kong gawin oras na magkaharap kami. I know hindi mo ako ganito pinalaki pero yung mga sakit na binigay nila sa akin, yun yung dahilan kung bakit ako naging ganito. Matigas at punon-puno ng galit. Mommy guide me please, I don't like this feeling." tuloy tuloy ang pagpatak ng mga luha ko habang parang batang nagsusumbong kay Mommy.
I immediately looked behind me when I felt someone hold my shoulder. I couldn't stop crying anymore when I saw his caring looks. I just hugged him while crying.
"Kuya, it's still hurt. It's been 5 years but the pain is still here. I thought I'm used to this pain but every time this day comes the pain comes back like everything just happened yesterday." wala ng nagawa si Kuya Wandwill kundi ang patahanin ako.
"Every pain takes time to heal but you need to accept what happened first before you heal." Wandwill said while still hugging me and trying to comfort me.
When I calmed down, he invited me to go home and stay in his condo but I refused.
"Bye Mom. I will visit you again some other time. I love you, Mommy." pagkausap ko sa lapida ni Mommy bago kami umuwi. I found out that the twins told Kuya Wandwill to go to the cemetery with me because the two knew I needed someone to be there at this time.
___
After a week.
The twins aren't here so that means I can't go clubbing. I was reading some books in my room when my cellphone rang.
"Hello." sabi ko sa kabilang linya.
"Hello, babe. Where are you? Let's party. I'm here at Jay's house. Do you want me to pick you up?" tiningnan ko ang caller id at nakita kong si Kiel ang boyfriend ko last week lang.
"I don't care." sabi ko sabag irap sa kawalan.
"Hey babe what's wrong?" sabi nya
"Ayokong magparty and please stop calling me babe because we're over. Okay?" sabi ko at pinatay ang tawag nya tsaka blinock ang number nya bago ako bumalik sa pagbabasa.
Tss! As if naman tumagal sya sa akin.
Since I was left alone years ago the gentle, kind, and quiet Tamara has disappeared. Years ago when I learned to go to a club and change men like I'm changing clothes. I'm beautiful and sexy so why don't I use it? Grace is not given to be wasted. I can't count how many boyfriends I've had. How many men have I kissed? I lost count.
My longest relationship is probably just a month. Even though I change men fast, I still have a taste. I only date guys that are handsome, rich, and famous people. With the number of boyfriends I have, I have also fought a lot of girls because their boyfriends allegedly traded them for me. So, what can I do if those who approach me are their boyfriends? Sorry for them mas maganda at sexy ako.
I went down to the kitchen when I felt hungry so I could get snacks when I saw there were suitcases in the living room. I went there and all our helpers and butlers were there as if to greet someone. I sat down on the sofa.
Later, Grandpa, daddy's dad, entered the house.
"Welcome back Don Felixtacio." bati ng mga kasambahay namin.
"Tamara my gorgeous, granddaughter. " nakangiting bati sa akin ni Lolo.
I approached him and I just kissed his cheek and sat down on the sofa again.
"So, when are you leaving?" I asked while looking at our helpers who were carrying my grandfather's suitcase upstairs.
Grandpa laughed softly. "I just arrived, you're sending me away right away?" he said.
"Well? What do you expect Lo? Dumating kayong walang pasabi. So I expect na aalis din kayo agad." saad ko.
"Ikaw talagang bata ka. Kamusta kana ba apo?" He asked.
"Still breathing and gorgeous like the old times." ani ko.
"Well, I perfectly see that. What I meant is are you okay? I heard nasa America ang kambal. Why didn't you join them?" naupo ako sa sofa kaya naman sumunod sya at naupo sa katapat ko.
Napairap na lang ako. "I have nothing to do there so why would I come."
"Shopping." proud na sabi ni Lolo.
I stood up and stared at him. "Hindi pa naghihirap ang Pilipinas, Lolo. May mall pa rin dito." sabi ko at umalis na para bumalik sa kwarto ko. May nakasalubong akong kasambahay kaya nag utos na lamang ako ng pagkain at ipinaakyat yun sa kwarto ko.
- inyong lingkod, misha💐