"အင်္ကျီကတော်သားပဲ။ အစ်ကိုနဲ့ ပွမှာစိုးနေတာ"
အဖြူရောင်လည်ကတုံးနဲ့ ကြက်သွေးရောင်ကွက်စိပ်ပုဆိုးက မနေ့ညနေကမှ ဇာမဏိပြေးဝယ်ပေးထားတာဖြစ်သည်။ ဘောင်းဘီတွေချည်းထည့်လာမိတဲ့အကျိုးဆက်က ပွဲတက်ရမယ်ဆိုမှ ကတိုက်ကရိုက်စီစဥ်ထားရသည်။ ဆံပင်တွေကိုတော့ လက်ချောင်းတွေနဲ့ပဲဖိသပ်ပြီး သပ်ရပ်အောင်ပြင်ဆင်ထားလိုက်၏။ ဒီနေ့လည်း မနက်စာလက်ဖက်ရည်နဲ့ ပလာတာတစ်ချပ်ကို စောင့်ဆိုင်းကျွေးသူကြောင့်ပဲ မဝင်ဝင်အောင် မြိုချထားရခြင်းဖြင့် နံနက်ခင်းပြင်ဆင်မှု ပြီးဆုံးသွား၏။
"အခုချိန် ပိုက်ဆံထုတ်ဖို့ ဘဏ်နီးလား"
ကျွန်တော့်စကားကြောင့် ဇာမဏိက ကုတင်ဘေးဝင်ထိုင်သည်။
"အစ်ကို ဘာသုံးချင်လို့လဲ။ ကျွန်တော့်ဆီကယူပါ အစ်ကိုရဲ့"
"ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးဖို့နဲ့ ဧည့်ခံပွဲအကျဥ်းရုံးပြင်ဆင်ဖို့အတွက် ဟိုဘက်အဖွားက သိန်းသုံးဆယ်ပေးတယ်မလား"
"ဟုတ်တယ်လေ အစ်ကို။ အညာမှာဧည့်ခံပွဲဆိုတာက လက်ဖက်ရည်နဲ့ကိတ်မုန့်ပဲကျွေးတာဆိုတော့ ပိုက်ဆံအဲ့လောက်မကုန်ဘူး"
"ကိုယ် သိန်းငါးဆယ်ပေးမယ်။ အဲ့ပိုက်ဆံနဲ့ပဲကုန်ကျစရိတ်သုံးပြီး ပိုတာ ဟိုဘက်ကိုပေးလိုက်။ ဧည့်ခံပွဲမှာလည်း လက်ဖွဲ့ငွေ၊ လက်ဖွဲ့ပစ္စည်းဘာတစ်ခုမှ လက်မခံခိုင်းနဲ့"
ဇာမဏိ မျက်ဝန်းတွေက ပိုပိုမှေးကျဥ်းသွားတာ သိသာ၏။ နဖူးကချွေးတွေကို လက်ခုံနဲ့သုတ်ရင်း ပင့်သက်တစ်ချက်ဖြည်းဖြည်းရှိုက်ရသည်။
"သိန်းသုံးဆယ်နဲ့ ညီမလေးကို တန်ဖိုးဖြတ်တာမျိုး လက်မခံနိုင်ဘူး။ ကိုယ် အဲ့ထက်ပိုပေးနိုင်တယ်။ ဒါ ဟန်လုပ်ပြီးအချေတွေကြီးပြတာလည်းမဟုတ်ဘူး။ ဒီပွဲက ကိုယ့်လက် ကိုယ့်ခြေမဖြစ်နိုင်ပေမယ့် ကိုယ့်အထောက်အပံ့နဲ့ပဲ ညီမလေးမျက်နှာမငယ်ရအောင်လုပ်ပေးချင်တာ"
ကျွန်တော် ဇာမဏိမျက်နှာကို မကြည့်ရဲတော့။ ပထမနှစ်တည်းက မာမီ့ကုမ္ပဏီမှာဝင်ကူရင်းရထားတဲ့မုန့်ဖိုးတွေ၊ လုပ်အားခတွေနဲ့ ဒီကြားထဲလည်းမာမီထည့်ပေးထားတာတွေပေါင်းရင် အကောင့်ထဲတစ်ရာနီးပါးလောက်ရှိမည်။ ပွဲကအကျဥ်းရုံးဖြစ်တဲ့အပြင် ကာလဒေသအနေအထားနဲ့ကုန်ကျစရိတ်သိပ်မများ။ ပိုလျှံတာတွေကို သူတို့ဘက်ကိုပါ ပြန်အမ်းမည်။ ညီမလေးကိုတော့ တန်ဖိုးမဖြတ်နဲ့။ ကျွန်တော်ကပဲ သူတို့ဘက်ကိုကိန်းဂဏန်းသတ်မှတ်ပစ်မည်။ ဒါက အရှုံးသမားတစ်ယောက်ရဲ့နောက်ဆုံးမာနလက်ကျန်လို့သမုတ်ရင်လည်း ကျွန်တော်လက်ခံသည်။ အကောင့်ထဲကျန်တဲ့ငွေတွေကိုတော့ ရန်ကုန်မှာနေထိုင်စရိတ်အတွက် ခြေစောင့်လက်စောင့်ထားရမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းထိတော့ ဇာမဏိကိုမပြောပြဖြစ်။
"တရားရုံးကို ၉ခွဲအမှီရောက်ရမှာဆိုတော့ ငွေထုတ်ဖို့အချိန်မမှီလောက်ဘူး။ ကိုကြီးဆီမှာ အဲ့လောက်ငွေသားရှိမယ်အစ်ကိုရဲ့။ အစ်ကိုနောက်မှ အကောင့်ကနေပြန်လွှဲပေးလိုက် အဆင်ပြေလား"
ဒီလောက်ထိလိုက်လျောတုန့်ပြန်လာဖို့ မမျှော်လင့်ထားမိ။ နားလည်ပေးတတ်တာတွေသိပေမယ့် ကျွန်တော့်စကားအခွန်းတိုင်းကို ဖြည့်စည်းပေးနေတဲ့အခါ အားနာခြင်းကလည်း ဒွန်တွဲရှိနေသည်။ ကျွန်တော်မော့ကြည့်လိုက်တာနဲ့...
"စိမ်းတဲ့စကားတွေ တားမြစ်တယ်နော် အစ်ကို"
"မင်းရှိနေပေးလို့ ကိုယ်ဖြေသာတာ"
အခုတော့ ကျွန်တော့်အမူအရာပြောင်းလဲခြင်းတွေမြင်တာနဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်အထိဖတ်နိုင်နေသူရဲ့အပြုံးတို့က မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းထဲပထမဆုံးဝင်ရောက်လာတဲ့ရောင်နီတွေလို တောက်ပလို့။ စကားတွေမပြောဖြစ်လည်း စိတ်ချင်းနားလည်နေကြတဲ့ ဘာသာစကားမဲ့ဆက်သွယ်ခြင်းတွေနဲ့။
ခြံချင်းကပ်လျက်တစ်ထပ်တိုက်အိမ်ကိုရောက်တော့ အခန်းကျယ်တစ်ခန်းထဲ ကျွန်တော့်ကိုတွန်းပို့သည်။ ခါးထိရှည်တဲ့ဆံနွယ်တွေက မဖြီးမသင်ထားတာတောင် လှပစွာကျဆင်းနေသည့်ပုံရိပ်လေးက တံခါးဘက်ကိုကျောပေးထား၏။ အဖြူခံပေါ်မှာ ရွှေရောင်ထိုးထားသည့်ချိတ်ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ ရိုးရိုးရှင်းရှင်းနုနယ်နေသည့်ကိုယ်လုံးလေး။ ကျွန်တော့်နှလုံးသားနာကျင်ကိုက်ခဲမှုက တဆစ်ဆစ်။ နောက်ပို့ပစ်လိုက်တဲ့လက်နှစ်ဖက်က တင်းနေအောင်ဆုပ်ထားတဲ့လက်သီးဆုပ်တွေကို ညီမလေးမမြင်ပါစေနဲ့။
"ညီမလေး"
လှည့်ကြည့်လာတာက ချက်ချင်း။ ဆံပင်တွေမရှင်းလင်းရသေးပေမယ့် မထူးမပါးမိတ်ကပ်ပါးပါးက ညီမလေးရဲ့လှပချောမောနေတဲ့မျက်နှာလေးပေါ်အကျအနနေရာယူပြီးဖြစ်၏။
"ကိုကို"
ညီမလေးလည်း အသံတွေတုန်နေသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် လက်ဆွဲခေါ်ထုတ်ပြီး ထွက်ပြေးသွားချင်၏။ ဒါပေမယ့် ဒါက ကျွန်တော့်စိတ်အတွက်သီးသန့်ဖြစ်တဲ့ မိုက်ရူးရဲလုပ်ရပ်တွေ။
"ဆံထုံးမထုံးဘူးဆို"
ငုံ့ကျသွားတဲ့ခေါင်းလေးကြောင့် ဆံနွယ်ရှည်တွေပုခုံးတစ်ခြမ်းပေါ်ပြိုဆင်းကျ၏။ မှန်တင်ခုံပေါ်ရှိနေတာ နှင်းဆီဖြူဖြူတွေ။ အရွယ်အစားမကြီးလွန်းဘဲ ပွင့်ငယ်လေးတွေအဖြစ်နဲ့ ဝင့်ကြွားလှပနေ၏။ အဆင်သင့်ရှိနေသည့် အညိုရောင်သစ်သားဘီးနဲ့ ဆံပင်တွေကို ရှင်းလင်းဖြီးသင်ပေးဖြစ်သည်။ ညီမလေးက ကျွန်တော်ကျစ်ပေးတဲ့ကျစ်ဆံမြီးကိုအကြိုက်ဆုံး။ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါကျစ်ပေးဖူးတဲ့ ငါးရိုးပုံစံက တုန်ချင်နေတဲ့လက်ချောင်းတွေထဲ သေသေသပ်သပ်ပုံပေါ်လာလို့ တော်သေးသည်။ ပန်းလေးတွေဖူးပွင့်နေတဲ့ အပင်ငယ်လေးလို ဦးခေါင်းဖျားကနေ ကျစ်ဆံမြီးဖျားထိ နှင်းဆီပွင့်ဖြူတွေကို ကလစ်အမဲလေးတွေမပေါ်အောင် ခပ်ကျဲကျဲထိုးစိုက်ပေးလိုက်၏။
"ကိုကို..."
အဆုံးသတ်ပြီးစီးသွားတဲ့ထုံးဖွဲ့မှုနဲ့ ညီမလေးတစ်ကိုယ်လုံးက ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲပြိုကျတိုးဝင်လာသည်။ ရှိုက်သံတွေက သိပ်သိပ်သည်းသည်း။
"ညီမလေး မှားတယ် ကိုကိုရဲ့။ ညီမလေး ကို့ကိုအပေါ် မလုပ်သင့်တာလုပ်ခဲ့မိတာ"
တုန်ရှိုက်နေတဲ့ကိုယ်လုံးငယ်ကို ပွေ့ဖက်ပေးထားရင်း ကျွန်တော့်ရင်ထဲလည်း မအေးချမ်း။
"ညီမလေးက ငယ်သေးတယ်လေ။ အမှားလုပ်မိနိုင်တာပေါ့။ ကိုကိုကသာ ညီမလေး ပြည့်စုံအောင် မစောင့်ရှောက်ပေးနိုင်ခဲ့တာ"
လူငယ်သဘာဝ ရည်းစားထားပြီး လက်လွန်ခြေလွန်ဖြစ်တတ်တာတွေအတွက် ကျွန်တော်ကဆေးပညာနယ်ပယ်ကလူတစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ကိုယ့်ညီမလေးရဲ့အရှက်ကိုတောင် မကာကွယ်ပေးနိုင်ခဲ့သူ။ တကယ်တမ်းတွက်ချက်ကြမယ်ဆိုရင် အပြစ်အရှိဆုံးသူကကျွန်တော်။
"ကိုကိုက ဒီထက်ပိုပြီး ဘာလုပ်ပေးနိုင်ဦးမှာလဲ ကိုကိုရဲ့။ ကိုကို့ဘက်က ပျက်ကွက်ခဲ့တာ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုကိုပေးတဲ့မေတ္တာတွေမလုံလောက်လို့လည်းမဟုတ်ဘူး။ ညီမလေး ဒီအတိုင်း ချစ်မိသွားတာ။ ညီမလေး သူနဲ့အတူတူ ဘဝကိုရှေ့ဆက်ချင်မိသွားတာ ကိုကိုရယ်။ မာမီ့ကြောင့်ရော၊ ကိုကို့ကြောင့်ရော မဟုတ်ဘူး။ ညီမလေးကြောင့်ပဲ။ ညီမလေး ကိုယ်တိုင်ကြောင့် ကိုကိုနဲ့မာမီ ရင်နာရအောင် လုပ်ခဲ့မိတာပါ"
ညီမလေးက ပြောလည်းပြောရင်း အသံတွေဝင်တဲ့ထိရှိုက်ရှိုက်ငို၏။ ညီမလေးသာ နောင်တရခဲ့ရင် ပြန်ခေါ်သွားမယ်ဆိုတဲ့စကားလုံးတွေကို ကမ္ဘာမြေကတောင်ကြားနာခွင့်မရလိုက်။ တစ်ဖက်သတ်စည်းရုံးသိမ်းသည်းခံခဲ့ရသလားလို့ အမှားထောက်တော့မယ့်မေးခွန်းတွေက အချစ်ဆိုတဲ့ဥပဒေအောက်မှာ တရားသေလွတ်မြောက်သွားကြ၏။ တချို့သော ရွေးချယ်ခြင်းတွေက ရင်နာရတယ်ဆိုရင်တောင် ဒါက ကံကြမ္မာသတ်မှတ်ပြီးသား ဘဝဆိုတဲ့အရာတွေဖြစ်လိမ့်မည်။ ရွေးချယ်ခွင့်တွေကို ခြယ်လှယ်နိုင်ခွင့်မရှိမှတော့ ခြေချလိုက်တဲ့ ဘဝခရီးလမ်း အကောင်းဆုံးဖြစ်စေဖို့သာ...။
"ဘာတွေပဲဖြစ်လာဖြစ်လာ။ ညီမလေးက ကိုကို့ညီမလေး။ ညီမလေးဘဝရဲ့ကောင်းခြင်းဆိုးခြင်းအားလုံးကို ညီမလေးနဲ့အတူတူရင်ဆိုင်ပေးနေမှာ။ ဘယ်တော့မှ ညီမလေးတစ်ယောက်တည်းလို့ မတွေးနဲ့။ ညီမလေးနားမှာ ကိုကိုအမြဲတမ်းရှိနေတယ်။ ညီမလေးပုခုံးရဲ့လွတ်နေတဲ့ဘယ်ဘက်တစ်ခြမ်းက ကိုကို့နေရာပဲ"
မျက်ရည်တွေနဲ့လုံးထွေးသွားတဲ့မျက်နှာပေါ်က ဆေးသားတွေကို ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်လုံးနဲ့သုတ်သင်သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။ ညီမလေးတစ်ဘဝလုံး ချစ်တဲ့သူလက်ကိုတွဲပြီးပျော်ရွှင်ပါစေတော့။ အချစ်ကြောင့်နာဖျားရခြင်းများကလည်း အစဥ်ထာဝရကင်းဝေးပါစေ။
အသိသက်သေလူကြီးနေရာမှာလက်မှတ်ထိုးလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတို့က ကိုက်ခဲမှုတို့လျော့ပါးနေ၏။ ဒက်ဒီရော၊ မာမီပါ မရှိပေးနိုင်တဲ့ကွက်လပ်တစ်ခုမှာ ကျွန်တော့်နာမည်ကိုရေးထိုးပြီး ညီမလေးရဲ့ဘဝတစ်ဆစ်ချိုးမှာတော့ ကျွန်တော်က အုပ်ထိန်းသူအဖြစ်။ ဆိုင်သာဆိုင် မပိုင်တော့တဲ့သံယောဇဥ်တွေကြားမှာ မေတ္တာဆိုတဲ့ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးတစ်ချို့ကို အကြိမ်ကြိမ်လွှတ်ချရင်း ကျွန်တော့်နှလုံးသားဝိဥာဥ်ရှင်သန်နိုင်ပါဦးမလား။ ပြန်လည်လိမ်းခြယ်ထားတဲ့မိတ်ကပ်တို့နဲ့အသားကျစွာပဲ ညီမလေးမျက်နှာလေးက ကြည်လင်ဝင်းမွတ်နေခဲ့သည်။ တစ်ဖက်လူရဲ့လက်မောင်းကိုခိုတွဲကိုင်ထားတဲ့ ဘယ်ဘက်လက်သန်းကြွယ်မှာ ရွှေလက်စွပ်မောင်းကွင်းလေးတစ်ခု။ မပြည့်စုံမခမ်းနားပေမယ့် ပျော်နေတာတွေကို အဝေးကမြင်တာတောင် ခံစားရနေသည်။
တရားရုံးကနေ ဧည့်ခံပွဲအထိတော့ ကျွန်တော်မလိုက်ဖြစ်တော့။ ဇာမဏိရဲ့မိဘတွေနဲ့ ကိုကြီးကပဲ ကျွန်တော့်ဆန္ဒအတိုင်းငွေကြေးကိစ္စစီစဥ်ပေးပြီး လူကြီးနေရာဝင်ပေးကြသည်။ ကျွန်တော် မျက်နှာလွှဲခဲပစ် လုပ်ဖို့မသင့်ပေမယ့် မျက်နှာမသာမယာနဲ့ပွဲတက်လာတဲ့ သတို့သမီးအစ်ကိုလည်းမဖြစ်ချင်ပါ။ ဒေါ်ဒေါ်မေသက်ကိုဆက်သွယ်ပြီးပဲ ဒီဘက်ကအကျိုးအကြောင်းကို မာမီသိရှိစေနိုင်ဖို့ ပြောပြထားလိုက်ရ၏။
"အစ်ကို အခုထိ အဝတ်မလဲသေးဘူးလား"
"အင်း...လဲမလို့ပဲ"
တရားရုံးကပြန်ရောက်ပြီးတည်းက ပြတင်းပေါက်ဘောင်ကိုမှီရင်း တွေးနေငေးနေလိုက်တာ ဇာမဏိလာခေါ်မှပဲ ကျွန်တော်အသိဝင်သည်။
"ဒီနေ့ရာသီဥတုကောင်းတယ် အစ်ကိုရ။ အင်္ကျီလဲလိုက်ဦး။ ပြီးရင် ကျွန်တော်နဲ့အပြင်သွားမယ်"
ဇာမဏိလာချပေးသည့် တီရှပ်နဲ့အပေါ်ဝတ်တွေထပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်အတွေးတွေကို အခန်းကျဥ်းလေးထဲလွှတ်ချပစ်ခဲ့လိုက်သည်။ မကွေးကိုရောက်ရောက်ချင်း စီးလာကြတဲ့ အဖြူအနက်ရောမော်ဒယ်မြင့် DT ဆိုင်ကယ်အမြင့်လေးက ဇာမဏိထိန်းချုပ်မှုနဲ့လေဟာနယ်ကိုထိုးခွင်းပြီး မကွေးမြို့လမ်းမကြီးတွေပေါ် တရှပ်ရှပ်ပြေးလွှားနေခဲ့သည်။ ဆိုက်ရောက်ရာအရပ်က ရေတသွင်သွင်စီးနေသည့် ဧရာဝတီမြစ်ကမ်းနဖူးပေါ်။
"ဆောင်းရာသီဆိုတော့ ဟော့ပေါ့စားကောင်းတာမလား အစ်ကို။ ဒါ မြတ်သူနဲ့အဆောင်းတို့မိသားစုဆိုင်လေ။ အဆောင်းတို့စီနီယာမြို့ရောက်နေတယ်ကြားလို့ သူတို့ကလည်း လာစေချင်နေတာ"
မြစ်ကမ်းဘောင်မှာ လေသာဆောင်ပုံစံဓနိမိုးနဲ့ အတွင်းပိုင်းစားပွဲအသုံးအဆောင်တို့ကတော့ မြန်မာမှုလက်ရာမြောက်ပစ္စည်းတွေကို ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွားတွေ့နိုင်သည်။ မြန်မာဆန်သည့် ဟော့ပေါ့ဆိုင်ပိုင်ရှင် အဆောင်းတို့အစ်ကိုကြီးက ကျွန်တော်တို့ရောက်နေမှန်းသိတာနဲ့ထွက်လာနှုတ်ဆက်၏။
ဧရာဝတီက နေရောင်ခြည်ပက်ဖြန်းမှုအောက်မှာ ပြဒါးရောင်လဲ့နေ၏။ သဘာဝတရားရဲ့အေးချမ်းတိတ်ဆိတ်မှုအောက်မှာ အိန္ဒြေကြီးစွာနဲ့ ခန့်ခန့်ထည်ထည်။ ဧရာဝတီရဲ့ကြီးမြတ်မှုကိုသယ်ဆောင်လာတဲ့ လေပြည်တို့က သိက္ခာကြီးမားစွာ ရနံ့ကင်းနေကြသည်။
"အစ်ကို အသားတွေထည့်ဦးလေ။ များများစားနော်"
ဟော့ပေါ့ပူပူထက်နွေးမြနေတဲ့ သူ့အပြုံးတွေက ဂရုစိုက်ခြင်းတွေပါ ထပ်လောင်းအားဖြည့်ထား၏။ အရိပ်တကြည့်ကြည့် ဂရုစိုက်ခြင်းတွေအတွက် ကျွန်တော့်မှာပေးနိုင်တာ ခေါင်းညိတ်ပြုံးပြရုံကလွဲလို့မရှိသေး။
"အစ်ကို့ကိုအမြဲခေါ်လာချင်နေခဲ့တဲ့နေရာ"
ဝါဝင်းနေတဲ့နေကြာခင်းကြီးရှေ့မှာ ကျွန်တော် အံ့သြမှင်သက်နေရ၏။ ဇာမဏိပြောနေကျလိုပဲ မွန်းတည့်နေမတိုင်မီ နေကြာခင်းက နေမင်းရှိရာကောင်းကင်ကို ဦးလှည့်ထားကြရင်း တောက်ပစွာမော်ကြွားနေကြသည်။ သဘာဝတရားတို့ရဲ့ဆွဲဆောင်မှုက ရင်သပ်ရှုမောဖွယ်။ လက်တစ်ဖဝါးစာထက်ကြီးသည့် နေကြာတစ်ပွင့် ရိုးတံကနေချိုးချခံလိုက်ရပြီး ကျွန်တော့်နားရွက်ကြားထဲ နေရာကျလာသည်။ ကျွန်တော့် မျက်နှာတည်ချင်သွားပြီး ဇာမဏိကိုကြည့်မိတာ စူးစူးစိုက်စိုက်။
"ဘာလုပ်တာလဲ"
"လှတယ် အစ်ကိုရဲ့"
ကြားရဖန်များလို့ မထူးဆန်းတော့ပေမယ့် နားရွက်ကြားလှုပ်ခတ်နေတဲ့ နေကြာပွင့်ကတော့ အထူးအဆန်းဖြစ်စေသည်။ ဖယ်ရှားဖို့ပြင်တဲ့လက်က ဖမ်းချုပ်ခံလိုက်ရ၏။
"ခဏလေးပါ"
"ကိုယ် ယောက်ျားလေးနော် ဇာမဏိ"
"သဘာဝတရားက ယောက်ျား၊ မိန်းမရယ်လို့ အဆင့်အတန်းမခွဲပါဘူး အစ်ကိုရဲ့။ အားလုံးက လူတွေသတ်မှတ်တဲ့ကန့်သတ်ချက်တွေချည်းပဲ။ လူတွေသတ်မှတ်တာမို့ လူတွေကပဲ ချိုးဖျက်ပစ်နိုင်တယ်။ ဒီနားလေးမှာရပ်။ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်"
နေကြာအခင်းကြားထဲဆွဲချသွားပြီး ကျွန်တော့်မျက်နှာထက်ကြီးလောက်မည့် နေကြာပွင့်ကြီးဘေး မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းနေပြန်သည်။ အရှေ့ကိုပြန်ပြေးသွားပြီး ဖုန်းတစ်လုံးနဲ့အလုပ်ရှုပ်နေသူကို ကျွန်တော် ဒီအတိုင်းသာရပ်ငေးနေမိတော့၏။ ပျော်ရွှင်ဖို့ ဓါတုဓါတ်ပြုမှုတွေလိုအပ်မယ်ဆိုရင် ဇာမဏိက ကျွန်တော်လိုအပ်နေတဲ့ အောက်စီဂျင်ဖြစ်လိမ့်မည်။
မင်းလှခံတပ်...။
နီညိုရောင်အောက်ခံပေါ်ရွှေရောင်ဖောင်းကြွစာလုံးတွေနဲ့ သမိုင်းဝင် ဒီနေရာကိုရောက်ဖို့ ဆိုင်ကယ်စီးလာတဲ့တလျှောက်လုံး ဇာမဏိခါးကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာခဲ့ရသည်။ ဧရာဝတီရဲ့ မြစ်ကမ်းနဖူးဘေး မကွေးမြသလွန်နဲ့ တစ်ဖက်တစ်ချက်မှာရှိနေတဲ့ ဒီနေရာကိုရောက်ဖို့ မြစ်ကူးတံတားကြီးကိုဖြတ်ပြီး တစ်နာရီနီးပါး ဆိုင်ကယ်ခရီးနှင်လာခဲ့ရ၏။
နံရံတွေမှာနစ်မြှုပ်နေတဲ့ သမိုင်းကြောင်းတွေနဲ့ မင်းလှခံတပ်ပေါ်ကမြင်ရတဲ့ ဧရာဝတီက ရှုထောင့်ပြောင်းလဲသွား၏။ လေအေးတဖြူးဖြူးနဲ့ ရိုးရှင်းတဲ့မြင်ကွင်းထဲ နစ်ဝင်မိသွားတာ အချိန်အတော်ကြာသည်။
"ပြန်ရအောင်လေ အစ်ကို။ မြစ်လေကအေးတယ်"
"မြစ်ထဲ ဆင်းလို့မရဘူးလား"
"အန္တရာယ်များတယ် အစ်ကိုရဲ့"
"ရေကအေးနေမှာပဲ"
"အစ်ကို ရေထဲဆင်းချင်တာဆိုရင်တော့ သွားလို့ရတဲ့တစ်နေရာရှိတယ်"
"ဘယ်လဲ"
"ဆားပွက်ချောင်း"
သွားဖြစ်တဲ့နေရာတွေက တောင်နဲ့မြောက်တည်ရှိနေတာမို့ လမ်းပေါ်ကြာချိန်ကပိုများသည်။ ရန်ကုန်မှာလို ကားလမ်းတွေမကြပ်တာနဲ့တင် ကံကောင်းမှုကြီးတစ်ရပ်ဖြစ်၏။ ဆားပွက်ချောင်းလို့ခေါ်တဲ့ဒီနေရာက ဧရာဝတီလိုမကြီးကျယ်ပေမယ့် သန့်ရှင်းကြည်စင်မှုကတော့ အနှိုင်းမဲ့လို့တင်စားလို့ရသည်။ ပတ်ပတ်လည်မှာတော့ ရွှေရောင်တဝင်းဝင်းနဲ့ စေတီအဆူဆူတို့ကို ဖူးမြော်နိုင်သေးသည်။
ကြည်စိမ်းအေးနေတဲ့ချောင်းရေက ဘယ်လောက်ထိစင်ကြယ်နေသလဲဆို ဒူးတစ်ဝက်နစ်တဲ့ထိ ရေတိုးခံနေရတဲ့ အောက်ခံကြမ်းပြင်ကိုပင် ရှင်းရှင်းလင်းလင်းမြင်နေရသည်။ အပူတွေက ချောင်းရေကြည်အေးရဲ့တိုက်စားမှုထဲမျောပါသွားသလို အေးမြလန်းဆန်းလာ၏။ ဘောင်းဘီကို ဒူးအပေါ်ထိခေါက်တင်ပြီး ခြေလှမ်းတွေရှေ့တိုးဖြစ်သည်။ လွတ်လပ်တဲ့နယ်မြေမှာ သံယောဇဥ်တွေလည်း ကင်း၏။
ရေစက်ရေမှုန်တွေ ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်လွင့်စင်လာမှ မျက်လုံးတွေကိုဖွင့်လိုက်မိသည်။ တရားခံက အညာမြေရဲ့မူပိုင်ရှင် အညာသားကျားပေါက်။
"ကျွန်တော်ရှိနေတာ မေ့သွားမှာစိုးလို့"
ပြုံးစစမျက်နှာပေးက သူကိုယ်တိုင်တောင်သိလောက်မှာမဟုတ်တဲ့ ရုတ်တရတ်အပြုအမူတွေဖြစ်လိမ့်မည်။ လွင့်မြောသွားပစ်လိုက်ဖို့ပေမယ့် ရင်ခွင်ကိုလာချည်နှောင်တဲ့ကြိုးတစ်စ...။
လက်ခုပ်အပြည့်ရေတွေခပ်ယူပြီး မဝေးတော့တဲ့သူ့ဆီ လှမ်းပက်ပစ်လိုက်သည်။ ငြိမ်းချမ်းနေတဲ့ ချောင်းနယ်မြေက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကြောင့် ရုန်းရင်းဆန်ခတ်လှုပ်ရှားကုန်၏။ ရယ်သံတွေပါ သဘာဝထဲပြေးခုန်လွတ်မြောက်သွားကြသည်။ ရေနဲ့တိုက်ခိုက်ခံလိုက်ရတဲ့အဝတ်အစားတို့က နှစ်ယောက်လုံးကိုယ်ပေါ်မှာ ကပ်ကပ်ရပ်ရပ်။
"အစ်ကိုတော့ အေးတော့မှာပဲ။ အပြန်ဆိုင်ကယ်စီးရဦးမှာကို"
"မအေးပါဘူး။ ရေညှစ်ပစ်လိုက်မယ်"
နေအလင်းရောင်မကျသေးတာမို့ လေထုကနွေးထွေးနေတုန်း။ ဒီဇင်ဘာကိုအံတုရလောက်အောင်ထိ မရဲတာမို့ ကုန်းမြေပေါ်ပြန်တက်တော့မယ့်ခြေလှမ်းတွေက ကာစီးခံလိုက်ရ၏။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိသူရဲ့မျက်နှာမှာ ရေစက်မှုန်တို့တွဲလွဲခိုနေသည်။ ဆံပင်တွေကိုသိမ်းလှန်ပြီး မျက်နှာကိုသုတ်ချလိုက်တာမို့ ကြည်ရှင်းသွား၏။ နီးကပ်မှုကရနေတဲ့ အပူလှိုင်းကြောင့် အအေးဓါတ်က ကျွန်တော့်အပါးခိုကပ်မနေနိုင်။
"ပျော်ရဲ့လား"
ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်လိုက်တာက ပါးပြင်နှစ်ဖက် သူ့လက်ဖဝါးထဲကျရောက်သွားဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်သွားသလိုပင်။ လက်ချောင်းတွေပွတ်သပ်တဲ့အတိုင်း ရေစက်တွေပါသွားခဲ့သည်။ ထိခိုက်ပွန်းပဲ့သွားမှာစိုးသလိုမျိုး သူပြုမူပုံက တယုတယနိုင်၏။
"ဖက်ထားဦးမယ် အစ်ကိုရဲ့"
ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်မှာ သူအငယ်လား၊ ကျွန်တော်အကြီးလားပင် ခွဲခြားမရတော့။ နစ်သထက်နစ်အောင် ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးကို သူ့ရင်ဘတ်ထဲသိမ်းကျုံးပွေ့ထည့်နေသည်။ ရေစိုအဝတ်တွေခံနေပေမယ့် အနွေးဓါတ်ကတိုးသထက်တိုးလာမြဲ။ ကျောပြင်ကျယ်ကို ပြန်လည်ဖက်တွယ်ပေးလိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်လက်တို့လည်း အားမလျော့။
"မနက်တုန်းကလေ အစ်ကို သွားလာနေတဲ့ပုံက သိပ်ကြည့်ကောင်းတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်မသိဘူးမလား"
ကျွန်တော် သူဖက်ထားတဲ့အတိုင်း ငြိမ်သက်နေမိ၏။
"အဲ့ချိန်တည်းက အခုလိုလေးဖက်ထားချင်နေတာ"
သူ့စကားသံတွေက တိုးလျလျနဲ့သြရှနေ၏။ မျက်နှာသေနဲ့ကျွန်တော့်ကိုလိုက်ကြည့်နေမယ့်သူ့ပုံစံက ကျွန်တော့်အာရုံထဲဝင်လာသည်။ ဖက်တွယ်ထားမှုက ပို ပို တင်းကြပ်လာရ၏။ ရင်ခုန်သံတွေ ယှက်နွယ်နေမိကြတာ သူရော ကျွန်တော်ရောသိသည်။ ဘယ်တော့မှ ပြတ်တောက်သွားမှာမဟုတ်တဲ့ ချည်နှောင်မှုတွေမှန်း သေချာခြင်းတွေရှိနေ၏။
"ကိုယ်လည်း ကိုယ်လိုချင်တာကို ပြတ်ပြတ်သားသားသိပြီ"
"အစ်ကိုက ဘာလိုချင်လို့လဲ"
"အခုတော့ မပြောချင်သေးဘူး"
"ကျွန်တော် မလောပါဘူး"
စိုတစ်ဝက်ခြောက်တစ်ဝက် ဆံပင်ထိပ်ဦးက နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ ကျွန်တော် အပြုံးက သူ့ဝဲဘတ်ရင်အုံထဲ ကြွေကျသွား၏။
ရင်ခုန်သံအနှောင်အဖွဲ့တွေက တိတ်ဆိတ်အေးချမ်းတဲ့နယ်မြေကို တက်သိမ်းပြီး ခြယ်လှယ်မင်းမူနေကြ၏...။
#######################
August 17.2021.(Tuesday)
🌼
နေသော့်ကို ဇာမဏိဖက်ထားပေးတာမို့ ကိုယ့်လူတို့ကို ဆုဆုက ဖက်ထားပေးတယ်နော်။
🌼🌼
"အက်ႌကေတာ္သားပဲ။ အစ္ကိုနဲ႔ ပြမွာစိုးေနတာ"
အျဖဴေရာင္လည္ကတုံးနဲ႔ ၾကက္ေသြးေရာင္ကြက္စိပ္ပုဆိုးက မေန႔ညေနကမွ ဇာမဏိေျပးဝယ္ေပးထားတာျဖစ္သည္။ ေဘာင္းဘီေတြခ်ည္းထည့္လာမိတဲ့အက်ိဳးဆက္က ပြဲတက္ရမယ္ဆိုမွ ကတိုက္က႐ိုက္စီစဥ္ထားရသည္။ ဆံပင္ေတြကိုေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ပဲဖိသပ္ၿပီး သပ္ရပ္ေအာင္ျပင္ဆင္ထားလိုက္၏။ ဒီေန႔လည္း မနက္စာလက္ဖက္ရည္နဲ႔ ပလာတာတစ္ခ်ပ္ကို ေစာင့္ဆိုင္းေကြၽးသူေၾကာင့္ပဲ မဝင္ဝင္ေအာင္ ၿမိဳခ်ထားရျခင္းျဖင့္ နံနက္ခင္းျပင္ဆင္မႈ ၿပီးဆုံးသြား၏။
"အခုခ်ိန္ ပိုက္ဆံထုတ္ဖို႔ ဘဏ္နီးလား"
ကြၽန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ ဇာမဏိက ကုတင္ေဘးဝင္ထိုင္သည္။
"အစ္ကို ဘာသုံးခ်င္လို႔လဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ဆီကယူပါ အစ္ကိုရဲ႕"
"႐ုံးတက္လက္မွတ္ထိုးဖို႔နဲ႔ ဧည့္ခံပြဲအက်ဥ္း႐ုံးျပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ ဟိုဘက္အဖြားက သိန္းသုံးဆယ္ေပးတယ္မလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ အစ္ကို။ အညာမွာဧည့္ခံပြဲဆိုတာက လက္ဖက္ရည္နဲ႔ကိတ္မုန္႔ပဲေကြၽးတာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံအဲ့ေလာက္မကုန္ဘူး"
"ကိုယ္ သိန္းငါးဆယ္ေပးမယ္။ အဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ပဲကုန္က်စရိတ္သုံးၿပီး ပိုတာ ဟိုဘက္ကိုေပးလိုက္။ ဧည့္ခံပြဲမွာလည္း လက္ဖြဲ႕ေငြ၊ လက္ဖြဲ႕ပစၥည္းဘာတစ္ခုမွ လက္မခံခိုင္းနဲ႔"
ဇာမဏိ မ်က္ဝန္းေတြက ပိုပိုေမွးက်ဥ္းသြားတာ သိသာ၏။ နဖူးကေခြၽးေတြကို လက္ခုံနဲ႔သုတ္ရင္း ပင့္သက္တစ္ခ်က္ျဖည္းျဖည္းရႈိက္ရသည္။
"သိန္းသုံးဆယ္နဲ႔ ညီမေလးကို တန္ဖိုးျဖတ္တာမ်ိဳး လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္ အဲ့ထက္ပိုေပးႏိုင္တယ္။ ဒါ ဟန္လုပ္ၿပီးအေခ်ေတြႀကီးျပတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ ဒီပြဲက ကိုယ့္လက္ ကိုယ့္ေျခမျဖစ္ႏိုင္ေပမယ့္ ကိုယ့္အေထာက္အပံ့နဲ႔ပဲ ညီမေလးမ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္လုပ္ေပးခ်င္တာ"
ကြၽန္ေတာ္ ဇာမဏိမ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရဲေတာ့။ ပထမႏွစ္တည္းက မာမီ့ကုမၸဏီမွာဝင္ကူရင္းရထားတဲ့မုန္႔ဖိုးေတြ၊ လုပ္အားခေတြနဲ႔ ဒီၾကားထဲလည္းမာမီထည့္ေပးထားတာေတြေပါင္းရင္ အေကာင့္ထဲတစ္ရာနီးပါးေလာက္ရွိမည္။ ပြဲကအက်ဥ္း႐ုံးျဖစ္တဲ့အျပင္ ကာလေဒသအေနအထားနဲ႔ကုန္က်စရိတ္သိပ္မမ်ား။ ပိုလွ်ံတာေတြကို သူတို႔ဘက္ကိုပါ ျပန္အမ္းမည္။ ညီမေလးကိုေတာ့ တန္ဖိုးမျဖတ္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ သူတို႔ဘက္ကိုကိန္းဂဏန္းသတ္မွတ္ပစ္မည္။ ဒါက အရႈံးသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ေနာက္ဆုံးမာနလက္က်န္လို႔သမုတ္ရင္လည္း ကြၽန္ေတာ္လက္ခံသည္။ အေကာင့္ထဲက်န္တဲ့ေငြေတြကိုေတာ့ ရန္ကုန္မွာေနထိုင္စရိတ္အတြက္ ေျခေစာင့္လက္ေစာင့္ထားရမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းထိေတာ့ ဇာမဏိကိုမေျပာျပျဖစ္။
"တရား႐ုံးကို ၉ခြဲအမွီေရာက္ရမွာဆိုေတာ့ ေငြထုတ္ဖို႔အခ်ိန္မမွီေလာက္ဘူး။ ကိုႀကီးဆီမွာ အဲ့ေလာက္ေငြသားရွိမယ္အစ္ကိုရဲ႕။ အစ္ကိုေနာက္မွ အေကာင့္ကေနျပန္လႊဲေပးလိုက္ အဆင္ေျပလား"
ဒီေလာက္ထိလိုက္ေလ်ာတုန္႔ျပန္လာဖို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားမိ။ နားလည္ေပးတတ္တာေတြသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္စကားအခြန္းတိုင္းကို ျဖည့္စည္းေပးေနတဲ့အခါ အားနာျခင္းကလည္း ဒြန္တြဲရွိေနသည္။ ကြၽန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔...
"စိမ္းတဲ့စကားေတြ တားျမစ္တယ္ေနာ္ အစ္ကို"
"မင္းရွိေနေပးလို႔ ကိုယ္ေျဖသာတာ"
အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အမူအရာေျပာင္းလဲျခင္းေတြျမင္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္အထိဖတ္ႏိုင္ေနသူရဲ႕အၿပဳံးတို႔က မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းထဲပထမဆုံးဝင္ေရာက္လာတဲ့ေရာင္နီေတြလို ေတာက္ပလို႔။ စကားေတြမေျပာျဖစ္လည္း စိတ္ခ်င္းနားလည္ေနၾကတဲ့ ဘာသာစကားမဲ့ဆက္သြယ္ျခင္းေတြနဲ႔။
ၿခံခ်င္းကပ္လ်က္တစ္ထပ္တိုက္အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ အခန္းက်ယ္တစ္ခန္းထဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတြန္းပို႔သည္။ ခါးထိရွည္တဲ့ဆံႏြယ္ေတြက မၿဖီးမသင္ထားတာေတာင္ လွပစြာက်ဆင္းေနသည့္ပုံရိပ္ေလးက တံခါးဘက္ကိုေက်ာေပးထား၏။ အျဖဴခံေပၚမွာ ေ႐ႊေရာင္ထိုးထားသည့္ခ်ိတ္ဝမ္းဆက္ေလးနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းႏုနယ္ေနသည့္ကိုယ္လုံးေလး။ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားနာက်င္ကိုက္ခဲမႈက တဆစ္ဆစ္။ ေနာက္ပို႔ပစ္လိုက္တဲ့လက္ႏွစ္ဖက္က တင္းေနေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့လက္သီးဆုပ္ေတြကို ညီမေလးမျမင္ပါေစနဲ႔။
"ညီမေလး"
လွည့္ၾကည့္လာတာက ခ်က္ခ်င္း။ ဆံပင္ေတြမရွင္းလင္းရေသးေပမယ့္ မထူးမပါးမိတ္ကပ္ပါးပါးက ညီမေလးရဲ႕လွပေခ်ာေမာေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးေပၚအက်အနေနရာယူၿပီးျဖစ္၏။
"ကိုကို"
ညီမေလးလည္း အသံေတြတုန္ေနသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ လက္ဆြဲေခၚထုတ္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားခ်င္၏။ ဒါေပမယ့္ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္အတြက္သီးသန္႔ျဖစ္တဲ့ မိုက္႐ူးရဲလုပ္ရပ္ေတြ။
"ဆံထုံးမထုံးဘူးဆို"
ငုံ႔က်သြားတဲ့ေခါင္းေလးေၾကာင့္ ဆံႏြယ္ရွည္ေတြပုခုံးတစ္ျခမ္းေပၚၿပိဳဆင္းက်၏။ မွန္တင္ခုံေပၚရွိေနတာ ႏွင္းဆီျဖဴျဖဴေတြ။ အ႐ြယ္အစားမႀကီးလြန္းဘဲ ပြင့္ငယ္ေလးေတြအျဖစ္နဲ႔ ဝင့္ႂကြားလွပေန၏။ အဆင္သင့္ရွိေနသည့္ အညိဳေရာင္သစ္သားဘီးနဲ႔ ဆံပင္ေတြကို ရွင္းလင္းၿဖီးသင္ေပးျဖစ္သည္။ ညီမေလးက ကြၽန္ေတာ္က်စ္ေပးတဲ့က်စ္ဆံၿမီးကိုအႀကိဳက္ဆုံး။ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါက်စ္ေပးဖူးတဲ့ ငါး႐ိုးပုံစံက တုန္ခ်င္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေတြထဲ ေသေသသပ္သပ္ပုံေပၚလာလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ပန္းေလးေတြဖူးပြင့္ေနတဲ့ အပင္ငယ္ေလးလို ဦးေခါင္းဖ်ားကေန က်စ္ဆံၿမီးဖ်ားထိ ႏွင္းဆီပြင့္ျဖဴေတြကို ကလစ္အမဲေလးေတြမေပၚေအာင္ ခပ္က်ဲက်ဲထိုးစိုက္ေပးလိုက္၏။
"ကိုကို..."
အဆုံးသတ္ၿပီးစီးသြားတဲ့ထုံးဖြဲ႕မႈနဲ႔ ညီမေလးတစ္ကိုယ္လုံးက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲၿပိဳက်တိုးဝင္လာသည္။ ရႈိက္သံေတြက သိပ္သိပ္သည္းသည္း။
"ညီမေလး မွားတယ္ ကိုကိုရဲ႕။ ညီမေလး ကို႔ကိုအေပၚ မလုပ္သင့္တာလုပ္ခဲ့မိတာ"
တုန္ရႈိက္ေနတဲ့ကိုယ္လုံးငယ္ကို ေပြ႕ဖက္ေပးထားရင္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲလည္း မေအးခ်မ္း။
"ညီမေလးက ငယ္ေသးတယ္ေလ။ အမွားလုပ္မိႏိုင္တာေပါ့။ ကိုကိုကသာ ညီမေလး ျပည့္စုံေအာင္ မေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္ခဲ့တာ"
လူငယ္သဘာဝ ရည္းစားထားၿပီး လက္လြန္ေျခလြန္ျဖစ္တတ္တာေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကေဆးပညာနယ္ပယ္ကလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ကိုယ့္ညီမေလးရဲ႕အရွက္ကိုေတာင္ မကာကြယ္ေပးႏိုင္ခဲ့သူ။ တကယ္တမ္းတြက္ခ်က္ၾကမယ္ဆိုရင္ အျပစ္အရွိဆုံးသူကကြၽန္ေတာ္။
"ကိုကိုက ဒီထက္ပိုၿပီး ဘာလုပ္ေပးႏိုင္ဦးမွာလဲ ကိုကိုရဲ႕။ ကိုကို႔ဘက္က ပ်က္ကြက္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုကိုေပးတဲ့ေမတၱာေတြမလုံေလာက္လို႔လည္းမဟုတ္ဘူး။ ညီမေလး ဒီအတိုင္း ခ်စ္မိသြားတာ။ ညီမေလး သူနဲ႔အတူတူ ဘဝကိုေရွ႕ဆက္ခ်င္မိသြားတာ ကိုကိုရယ္။ မာမီ့ေၾကာင့္ေရာ၊ ကိုကို႔ေၾကာင့္ေရာ မဟုတ္ဘူး။ ညီမေလးေၾကာင့္ပဲ။ ညီမေလး ကိုယ္တိုင္ေၾကာင့္ ကိုကိုနဲ႔မာမီ ရင္နာရေအာင္ လုပ္ခဲ့မိတာပါ"
ညီမေလးက ေျပာလည္းေျပာရင္း အသံေတြဝင္တဲ့ထိရႈိက္ရႈိက္ငို၏။ ညီမေလးသာ ေနာင္တရခဲ့ရင္ ျပန္ေခၚသြားမယ္ဆိုတဲ့စကားလုံးေတြကို ကမာၻေျမကေတာင္ၾကားနာခြင့္မရလိုက္။ တစ္ဖက္သတ္စည္း႐ုံးသိမ္းသည္းခံခဲ့ရသလားလို႔ အမွားေထာက္ေတာ့မယ့္ေမးခြန္းေတြက အခ်စ္ဆိုတဲ့ဥပေဒေအာက္မွာ တရားေသလြတ္ေျမာက္သြားၾက၏။ တခ်ိဳ႕ေသာ ေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းေတြက ရင္နာရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဒါက ကံၾကမၼာသတ္မွတ္ၿပီးသား ဘဝဆိုတဲ့အရာေတြျဖစ္လိမ့္မည္။ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ေတြကို ျခယ္လွယ္ႏိုင္ခြင့္မရွိမွေတာ့ ေျခခ်လိုက္တဲ့ ဘဝခရီးလမ္း အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေစဖို႔သာ...။
"ဘာေတြပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ။ ညီမေလးက ကိုကို႔ညီမေလး။ ညီမေလးဘဝရဲ႕ေကာင္းျခင္းဆိုးျခင္းအားလုံးကို ညီမေလးနဲ႔အတူတူရင္ဆိုင္ေပးေနမွာ။ ဘယ္ေတာ့မွ ညီမေလးတစ္ေယာက္တည္းလို႔ မေတြးနဲ႔။ ညီမေလးနားမွာ ကိုကိုအၿမဲတမ္းရွိေနတယ္။ ညီမေလးပုခုံးရဲ႕လြတ္ေနတဲ့ဘယ္ဘက္တစ္ျခမ္းက ကိုကို႔ေနရာပဲ"
မ်က္ရည္ေတြနဲ႔လုံးေထြးသြားတဲ့မ်က္ႏွာေပၚက ေဆးသားေတြကို ကြၽန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္လုံးနဲ႔သုတ္သင္သန္႔ရွင္းေပးလိုက္သည္။ ညီမေလးတစ္ဘဝလုံး ခ်စ္တဲ့သူလက္ကိုတြဲၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစေတာ့။ အခ်စ္ေၾကာင့္နာဖ်ားရျခင္းမ်ားကလည္း အစဥ္ထာဝရကင္းေဝးပါေစ။
အသိသက္ေသလူႀကီးေနရာမွာလက္မွတ္ထိုးလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းတို႔က ကိုက္ခဲမႈတို႔ေလ်ာ့ပါးေန၏။ ဒက္ဒီေရာ၊ မာမီပါ မရွိေပးႏိုင္တဲ့ကြက္လပ္တစ္ခုမွာ ကြၽန္ေတာ့္နာမည္ကိုေရးထိုးၿပီး ညီမေလးရဲ႕ဘဝတစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က အုပ္ထိန္းသူအျဖစ္။ ဆိုင္သာဆိုင္ မပိုင္ေတာ့တဲ့သံေယာဇဥ္ေတြၾကားမွာ ေမတၱာဆိုတဲ့ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးတစ္ခ်ိဳ႕ကို အႀကိမ္ႀကိမ္လႊတ္ခ်ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားဝိဥာဥ္ရွင္သန္ႏိုင္ပါဦးမလား။ ျပန္လည္လိမ္းျခယ္ထားတဲ့မိတ္ကပ္တို႔နဲ႔အသားက်စြာပဲ ညီမေလးမ်က္ႏွာေလးက ၾကည္လင္ဝင္းမြတ္ေနခဲ့သည္။ တစ္ဖက္လူရဲ႕လက္ေမာင္းကိုခိုတြဲကိုင္ထားတဲ့ ဘယ္ဘက္လက္သန္းႂကြယ္မွာ ေ႐ႊလက္စြပ္ေမာင္းကြင္းေလးတစ္ခု။ မျပည့္စုံမခမ္းနားေပမယ့္ ေပ်ာ္ေနတာေတြကို အေဝးကျမင္တာေတာင္ ခံစားရေနသည္။
တရား႐ုံးကေန ဧည့္ခံပြဲအထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္မလိုက္ျဖစ္ေတာ့။ ဇာမဏိရဲ႕မိဘေတြနဲ႔ ကိုႀကီးကပဲ ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵအတိုင္းေငြေၾကးကိစၥစီစဥ္ေပးၿပီး လူႀကီးေနရာဝင္ေပးၾကသည္။ ကြၽန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလႊဲခဲပစ္ လုပ္ဖို႔မသင့္ေပမယ့္ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ပြဲတက္လာတဲ့ သတို႔သမီးအစ္ကိုလည္းမျဖစ္ခ်င္ပါ။ ေဒၚေဒၚေမသက္ကိုဆက္သြယ္ၿပီးပဲ ဒီဘက္ကအက်ိဳးအေၾကာင္းကို မာမီသိရွိေစႏိုင္ဖို႔ ေျပာျပထားလိုက္ရ၏။
"အစ္ကို အခုထိ အဝတ္မလဲေသးဘူးလား"
"အင္း...လဲမလို႔ပဲ"
တရား႐ုံးကျပန္ေရာက္ၿပီးတည္းက ျပတင္းေပါက္ေဘာင္ကိုမွီရင္း ေတြးေနေငးေနလိုက္တာ ဇာမဏိလာေခၚမွပဲ ကြၽန္ေတာ္အသိဝင္သည္။
"ဒီေန႔ရာသီဥတုေကာင္းတယ္ အစ္ကိုရ။ အက်ႌလဲလိုက္ဦး။ ၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အျပင္သြားမယ္"
ဇာမဏိလာခ်ေပးသည့္ တီရွပ္နဲ႔အေပၚဝတ္ေတြထပ္လိုက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြကို အခန္းက်ဥ္းေလးထဲလႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့လိုက္သည္။ မေကြးကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း စီးလာၾကတဲ့ အျဖဴအနက္ေရာေမာ္ဒယ္ျမင့္ DT ဆိုင္ကယ္အျမင့္ေလးက ဇာမဏိထိန္းခ်ဳပ္မႈနဲ႔ေလဟာနယ္ကိုထိုးခြင္းၿပီး မေကြးၿမိဳ႕လမ္းမႀကီးေတြေပၚ တရွပ္ရွပ္ေျပးလႊားေနခဲ့သည္။ ဆိုက္ေရာက္ရာအရပ္က ေရတသြင္သြင္စီးေနသည့္ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚ။
"ေဆာင္းရာသီဆိုေတာ့ ေဟာ့ေပါ့စားေကာင္းတာမလား အစ္ကို။ ဒါ ျမတ္သူနဲ႔အေဆာင္းတို႔မိသားစုဆိုင္ေလ။ အေဆာင္းတို႔စီနီယာၿမိဳ႕ေရာက္ေနတယ္ၾကားလို႔ သူတို႔ကလည္း လာေစခ်င္ေနတာ"
ျမစ္ကမ္းေဘာင္မွာ ေလသာေဆာင္ပုံစံဓနိမိုးနဲ႔ အတြင္းပိုင္းစားပြဲအသုံးအေဆာင္တို႔ကေတာ့ ျမန္မာမႈလက္ရာေျမာက္ပစၥည္းေတြကို ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြားေတြ႕ႏိုင္သည္။ ျမန္မာဆန္သည့္ ေဟာ့ေပါ့ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အေဆာင္းတို႔အစ္ကိုႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရာက္ေနမွန္းသိတာနဲ႔ထြက္လာႏႈတ္ဆက္၏။
ဧရာဝတီက ေနေရာင္ျခည္ပက္ျဖန္းမႈေအာက္မွာ ျပဒါးေရာင္လဲ့ေန၏။ သဘာဝတရားရဲ႕ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္မႈေအာက္မွာ အိေျႏၵႀကီးစြာနဲ႔ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္။ ဧရာဝတီရဲ႕ႀကီးျမတ္မႈကိုသယ္ေဆာင္လာတဲ့ ေလျပည္တို႔က သိကၡာႀကီးမားစြာ ရနံ႔ကင္းေနၾကသည္။
"အစ္ကို အသားေတြထည့္ဦးေလ။ မ်ားမ်ားစားေနာ္"
ေဟာ့ေပါ့ပူပူထက္ေႏြးျမေနတဲ့ သူ႔အၿပဳံးေတြက ဂ႐ုစိုက္ျခင္းေတြပါ ထပ္ေလာင္းအားျဖည့္ထား၏။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ဂ႐ုစိုက္ျခင္းေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ့္မွာေပးႏိုင္တာ ေခါင္းညိတ္ၿပဳံးျပ႐ုံကလြဲလို႔မရွိေသး။
"အစ္ကို႔ကိုအၿမဲေခၚလာခ်င္ေနခဲ့တဲ့ေနရာ"
ဝါဝင္းေနတဲ့ေနၾကာခင္းႀကီးေရွ႕မွာ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသမွင္သက္ေနရ၏။ ဇာမဏိေျပာေနက်လိုပဲ မြန္းတည့္ေနမတိုင္မီ ေနၾကာခင္းက ေနမင္းရွိရာေကာင္းကင္ကို ဦးလွည့္ထားၾကရင္း ေတာက္ပစြာေမာ္ႂကြားေနၾကသည္။ သဘာဝတရားတို႔ရဲ႕ဆြဲေဆာင္မႈက ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္။ လက္တစ္ဖဝါးစာထက္ႀကီးသည့္ ေနၾကာတစ္ပြင့္ ႐ိုးတံကေနခ်ိဳးခ်ခံလိုက္ရၿပီး ကြၽန္ေတာ့္နား႐ြက္ၾကားထဲ ေနရာက်လာသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာတည္ခ်င္သြားၿပီး ဇာမဏိကိုၾကည့္မိတာ စူးစူးစိုက္စိုက္။
"ဘာလုပ္တာလဲ"
"လွတယ္ အစ္ကိုရဲ႕"
ၾကားရဖန္မ်ားလို႔ မထူးဆန္းေတာ့ေပမယ့္ နား႐ြက္ၾကားလႈပ္ခတ္ေနတဲ့ ေနၾကာပြင့္ကေတာ့ အထူးအဆန္းျဖစ္ေစသည္။ ဖယ္ရွားဖို႔ျပင္တဲ့လက္က ဖမ္းခ်ဳပ္ခံလိုက္ရ၏။
"ခဏေလးပါ"
"ကိုယ္ ေယာက္်ားေလးေနာ္ ဇာမဏိ"
"သဘာဝတရားက ေယာက္်ား၊ မိန္းမရယ္လို႔ အဆင့္အတန္းမခြဲပါဘူး အစ္ကိုရဲ႕။ အားလုံးက လူေတြသတ္မွတ္တဲ့ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြခ်ည္းပဲ။ လူေတြသတ္မွတ္တာမို႔ လူေတြကပဲ ခ်ိဳးဖ်က္ပစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီနားေလးမွာရပ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္"
ေနၾကာအခင္းၾကားထဲဆြဲခ်သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာထက္ႀကီးေလာက္မည့္ ေနၾကာပြင့္ႀကီးေဘး မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းေနျပန္သည္။ အေရွ႕ကိုျပန္ေျပးသြားၿပီး ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနသူကို ကြၽန္ေတာ္ ဒီအတိုင္းသာရပ္ေငးေနမိေတာ့၏။ ေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ ဓါတုဓါတ္ျပဳမႈေတြလိုအပ္မယ္ဆိုရင္ ဇာမဏိက ကြၽန္ေတာ္လိုအပ္ေနတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ျဖစ္လိမ့္မည္။
မင္းလွခံတပ္...။
နီညိဳေရာင္ေအာက္ခံေပၚေ႐ႊေရာင္ေဖာင္းႂကြစာလုံးေတြနဲ႔ သမိုင္းဝင္ ဒီေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ဆိုင္ကယ္စီးလာတဲ့တေလွ်ာက္လုံး ဇာမဏိခါးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္လာခဲ့ရသည္။ ဧရာဝတီရဲ႕ ျမစ္ကမ္းနဖူးေဘး မေကြးျမသလြန္နဲ႔ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာရွိေနတဲ့ ဒီေနရာကိုေရာက္ဖို႔ ျမစ္ကူးတံတားႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး တစ္နာရီနီးပါး ဆိုင္ကယ္ခရီးႏွင္လာခဲ့ရ၏။
နံရံေတြမွာနစ္ျမႇဳပ္ေနတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းေတြနဲ႔ မင္းလွခံတပ္ေပၚကျမင္ရတဲ့ ဧရာဝတီက ရႈေထာင့္ေျပာင္းလဲသြား၏။ ေလေအးတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ ႐ိုးရွင္းတဲ့ျမင္ကြင္းထဲ နစ္ဝင္မိသြားတာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္။
"ျပန္ရေအာင္ေလ အစ္ကို။ ျမစ္ေလကေအးတယ္"
"ျမစ္ထဲ ဆင္းလို႔မရဘူးလား"
"အႏၲရာယ္မ်ားတယ္ အစ္ကိုရဲ႕"
"ေရကေအးေနမွာပဲ"
"အစ္ကို ေရထဲဆင္းခ်င္တာဆိုရင္ေတာ့ သြားလို႔ရတဲ့တစ္ေနရာရွိတယ္"
"ဘယ္လဲ"
"ဆားပြက္ေခ်ာင္း"
သြားျဖစ္တဲ့ေနရာေတြက ေတာင္နဲ႔ေျမာက္တည္ရွိေနတာမို႔ လမ္းေပၚၾကာခ်ိန္ကပိုမ်ားသည္။ ရန္ကုန္မွာလို ကားလမ္းေတြမၾကပ္တာနဲ႔တင္ ကံေကာင္းမႈႀကီးတစ္ရပ္ျဖစ္၏။ ဆားပြက္ေခ်ာင္းလို႔ေခၚတဲ့ဒီေနရာက ဧရာဝတီလိုမႀကီးက်ယ္ေပမယ့္ သန္႔ရွင္းၾကည္စင္မႈကေတာ့ အႏႈိင္းမဲ့လို႔တင္စားလို႔ရသည္။ ပတ္ပတ္လည္မွာေတာ့ ေ႐ႊေရာင္တဝင္းဝင္းနဲ႔ ေစတီအဆူဆူတို႔ကို ဖူးေျမာ္ႏိုင္ေသးသည္။
ၾကည္စိမ္းေအးေနတဲ့ေခ်ာင္းေရက ဘယ္ေလာက္ထိစင္ၾကယ္ေနသလဲဆို ဒူးတစ္ဝက္နစ္တဲ့ထိ ေရတိုးခံေနရတဲ့ ေအာက္ခံၾကမ္းျပင္ကိုပင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းျမင္ေနရသည္။ အပူေတြက ေခ်ာင္းေရၾကည္ေအးရဲ႕တိုက္စားမႈထဲေမ်ာပါသြားသလို ေအးျမလန္းဆန္းလာ၏။ ေဘာင္းဘီကို ဒူးအေပၚထိေခါက္တင္ၿပီး ေျခလွမ္းေတြေရွ႕တိုးျဖစ္သည္။ လြတ္လပ္တဲ့နယ္ေျမမွာ သံေယာဇဥ္ေတြလည္း ကင္း၏။
ေရစက္ေရမႈန္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚလြင့္စင္လာမွ မ်က္လုံးေတြကိုဖြင့္လိုက္မိသည္။ တရားခံက အညာေျမရဲ႕မူပိုင္ရွင္ အညာသားက်ားေပါက္။
"ကြၽန္ေတာ္ရွိေနတာ ေမ့သြားမွာစိုးလို႔"
ၿပဳံးစစမ်က္ႏွာေပးက သူကိုယ္တိုင္ေတာင္သိေလာက္မွာမဟုတ္တဲ့ ႐ုတ္တရတ္အျပဳအမူေတြျဖစ္လိမ့္မည္။ လြင့္ေျမာသြားပစ္လိုက္ဖို႔ေပမယ့္ ရင္ခြင္ကိုလာခ်ည္ေႏွာင္တဲ့ႀကိဳးတစ္စ...။
လက္ခုပ္အျပည့္ေရေတြခပ္ယူၿပီး မေဝးေတာ့တဲ့သူ႔ဆီ လွမ္းပက္ပစ္လိုက္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတဲ့ ေခ်ာင္းနယ္ေျမက ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္လႈပ္ရွားကုန္၏။ ရယ္သံေတြပါ သဘာဝထဲေျပးခုန္လြတ္ေျမာက္သြားၾကသည္။ ေရနဲ႔တိုက္ခိုက္ခံလိုက္ရတဲ့အဝတ္အစားတို႔က ႏွစ္ေယာက္လုံးကိုယ္ေပၚမွာ ကပ္ကပ္ရပ္ရပ္။
"အစ္ကိုေတာ့ ေအးေတာ့မွာပဲ။ အျပန္ဆိုင္ကယ္စီးရဦးမွာကို"
"မေအးပါဘူး။ ေရညႇစ္ပစ္လိုက္မယ္"
ေနအလင္းေရာင္မက်ေသးတာမို႔ ေလထုကေႏြးေထြးေနတုန္း။ ဒီဇင္ဘာကိုအံတုရေလာက္ေအာင္ထိ မရဲတာမို႔ ကုန္းေျမေပၚျပန္တက္ေတာ့မယ့္ေျခလွမ္းေတြက ကာစီးခံလိုက္ရ၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိသူရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ေရစက္မႈန္တို႔တြဲလြဲခိုေနသည္။ ဆံပင္ေတြကိုသိမ္းလွန္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုသုတ္ခ်လိုက္တာမို႔ ၾကည္ရွင္းသြား၏။ နီးကပ္မႈကရေနတဲ့ အပူလႈိင္းေၾကာင့္ အေအးဓါတ္က ကြၽန္ေတာ့္အပါးခိုကပ္မေနႏိုင္။
"ေပ်ာ္ရဲ႕လား"
ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တာက ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ သူ႔လက္ဖဝါးထဲက်ေရာက္သြားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားသလိုပင္။ လက္ေခ်ာင္းေတြပြတ္သပ္တဲ့အတိုင္း ေရစက္ေတြပါသြားခဲ့သည္။ ထိခိုက္ပြန္းပဲ့သြားမွာစိုးသလိုမ်ိဳး သူျပဳမူပုံက တယုတယႏိုင္၏။
"ဖက္ထားဦးမယ္ အစ္ကိုရဲ႕"
ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ သူအငယ္လား၊ ကြၽန္ေတာ္အႀကီးလားပင္ ခြဲျခားမရေတာ့။ နစ္သထက္နစ္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံးကို သူ႔ရင္ဘတ္ထဲသိမ္းက်ဳံးေပြ႕ထည့္ေနသည္။ ေရစိုအဝတ္ေတြခံေနေပမယ့္ အေႏြးဓါတ္ကတိုးသထက္တိုးလာၿမဲ။ ေက်ာျပင္က်ယ္ကို ျပန္လည္ဖက္တြယ္ေပးလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္တို႔လည္း အားမေလ်ာ့။
"မနက္တုန္းကေလ အစ္ကို သြားလာေနတဲ့ပုံက သိပ္ၾကည့္ေကာင္းတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္မသိဘူးမလား"
ကြၽန္ေတာ္ သူဖက္ထားတဲ့အတိုင္း ၿငိမ္သက္ေနမိ၏။
"အဲ့ခ်ိန္တည္းက အခုလိုေလးဖက္ထားခ်င္ေနတာ"
သူ႔စကားသံေတြက တိုးလ်လ်နဲ႔ၾသရွေန၏။ မ်က္ႏွာေသနဲ႔ကြၽန္ေတာ့္ကိုလိုက္ၾကည့္ေနမယ့္သူ႔ပုံစံက ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံထဲဝင္လာသည္။ ဖက္တြယ္ထားမႈက ပို ပို တင္းၾကပ္လာရ၏။ ရင္ခုန္သံေတြ ယွက္ႏြယ္ေနမိၾကတာ သူေရာ ကြၽန္ေတာ္ေရာသိသည္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပတ္ေတာက္သြားမွာမဟုတ္တဲ့ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေတြမွန္း ေသခ်ာျခင္းေတြရွိေန၏။
"ကိုယ္လည္း ကိုယ္လိုခ်င္တာကို ျပတ္ျပတ္သားသားသိၿပီ"
"အစ္ကိုက ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ"
"အခုေတာ့ မေျပာခ်င္ေသးဘူး"
"ကြၽန္ေတာ္ မေလာပါဘူး"
စိုတစ္ဝက္ေျခာက္တစ္ဝက္ ဆံပင္ထိပ္ဦးက ေႏြးခနဲျဖစ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ္ အၿပဳံးက သူ႔ဝဲဘတ္ရင္အုံထဲ ေႂကြက်သြား၏။
ရင္ခုန္သံအေႏွာင္အဖြဲ႕ေတြက တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းတဲ့နယ္ေျမကို တက္သိမ္းၿပီး ျခယ္လွယ္မင္းမူေနၾက၏...။
#######################
August 17.2021.(Tuesday)
🌼
ေနေသာ့္ကို ဇာမဏိဖက္ထားေပးတာမို႔ ကိုယ့္လူတို႔ကို ဆုဆုက ဖက္ထားေပးတယ္ေနာ္။
🌼🌼