"ဖုန်းမကိုင်ဘူးလား"
"ဟုတ်။ အတန်းတက်နေပြီလို့ စာပို့တယ်"
"ဒါဆို အိမ်ပြန်မလား"
"မပြန်သေးဘူး။ ဆေးခန်းဘက်မှာသွားထိုင်နေလိုက်မယ်။ အစ်ကိုလည်းအတန်းတက်ရမှာမလား"
"ကိုယ့်အတန်းက ၁၀နာရီမှပါ။ အခု ကန်တင်းသွားမှာ။ ကိုယ်နဲ့လိုက်ခဲ့"
"လိုက်လို့ရလား"
"ဘာမရစရာရှိလဲ"
ကိုထွဋ်ကိုထည့်မတွက်ရင် စီနီယာတန်းနဲ့လည်း ဇာမဏိရင်းနှီးပြီးသားပင်။ တကယ်တမ်းတော့ ကိုထွဋ်ကိုလည်း ဖယ်ထားစရာမလို။ ဇာမဏိက ကျွန်တော့်စိတ်နဲ့ပိတ်ထားတဲ့လျှို့ဝှက်တံခါးကို ဖွင့်မိခဲ့သူ သပ်သပ်ဖြစ်ရုံ။ ဒါက ကျွန်တော့်နဲ့သာသက်ဆိုင်သည့်သီးခြားအခန်းငယ်။ ကန်တင်းထဲကို တွဲဝင်လာတဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ဇာမဏိကို ဦးဆုံးမြင်တာက ဖြိုးလေး။
"ဟေ့ အညာသား!"
ဦးကြိုနှုတ်ဆက်တာက စီနီယာအတန်းခေါင်းဆောင်။ တအံ့အသြငေးကြည့်နေရာက သတိဝင်သွားပုံရတဲ့ရဲဘုန်းကပဲ ခုံတွေဆွဲပြီး နေရာထိုင်ခင်းပြင်ဆင်ပေးသည်။ ရဲဘုန်းဘေးလွတ်နေတဲ့ခုံကိုဝင်လိုက်တော့ ဇာမဏိက ကိုထွဋ်ဘေးရောက်သွား၏။ ကန်တင်းထဲဝင်လာသည်မှအစ ထိုင်ခုံမှာထိုင်လိုက်သည့်အဆုံးထိ ကိုထွဋ်ကြည့်နေတာတွေကို ကျွန်တော် အပြုံးရေးရေးနဲ့တုန့်ပြန်လိုက်၏။ ကိုထွဋ်မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်တက်သွားပြီး ကျွန်တော်ပြုံးလိုက်တာကို လှည့်ကြည့်တာက ဇာမဏိ။
"ကိုအညာသားက ဘယ်ကဘယ်လိုပါလာတာလဲ"
"မြတ်သူနဲ့အဆောင်းဆီလိုက်လာတာ။ သူတို့က အတန်းတက်နေပြီဆိုလို့"
"လာလိုက်တာကောင်းတယ်။ ရောက်တုန်း အေးဆေးနေကွာ။ ဘာမှာမလဲ မှာကြလေ။ မစားခဲ့ရသေးဘူးမလား"
စီနီယာခေါင်းဆောင်က မီနူးကဒ်တွေဆွဲပြီး ဇာမဏိနေထိုင်ရမခက်အောင်ပြုမူနေ၏။
"ကျွန်တော်တို့ စားခဲ့သေးတယ်"
တစ်ဝိုင်းလုံးကအကြည့်တွေ ကျွန်တော့်ဆီရောက်လာ၏။ ဘယ်ချိန်တည်းက တွေ့နေကြလို့ နံနက်စာစားပြီးခဲ့တာလဲဆိုတာမျိုး ရဲဘုန်းအကြည့်တွေကို ကျွန်တော် မျက်စပစ်ပြလိုက်သည်။ ဇာမဏိတစ်ယောက် စကားတွေရှောင်တိမ်းပေးနေတာကို ကျွန်တော်သိသည်။ ခုချိန်ထိ စကားတစ်ခွန်းမှဝင်မပြောသေးတဲ့ ကိုထွဋ်ဘေးမှာ အနေကြပ်နေတာကိုလည်း ကျွန်တော်မြင်နေရသည်။ ကျန်တဲ့လူတွေ သတိထားမိမှာမဟုတ်ပေမယ့် ဒီလတွေအတွင်း ကျင့်သားရလာတဲ့ ဇာမဏိမျက်ဝန်းတွေကို ကျွန်တော်ဘာသာပြန်တတ်နေ၏။ အနေကျဥ်းကြပ်နေရတာတွေက ကျွန်တော်တစ်ယောက်နဲ့တင် လုံလောက်ပါပြီ။ ကျွန်တော့်အတွက်က ထူးပြီး အသက်ရှုကြပ်နေရတာမျိုးလို့ မထင်ရလောက်အောင် အသွေးအသားတွေထဲထိ ကျင့်သားရနေခဲ့ပြီးသား။ ကျွန်တော့်အတွက်ကြောင့်ဆို ဇာမဏိက ပိုတောင်မဖြစ်သင့်။
"လာရင်းနဲ့လေ ဗိုက်ဆာလို့ဝင်စားခဲ့တာ။ ဇာမဏိအတွက် နို့တစ်ခွက်ပဲ ထပ်မှာပေးလိုက်တော့ ကိုကျော်"
"အစ်ကို နို့ကဘာလုပ်ဖို့"
"မင်းသောက်ဖို့လေ"
"ဘာလို့ နို့"
"ကလေးက နို့သောက်ရတယ်"
"ကျွန်တော် ကလေးမဟုတ်ပါဘူး"
"ဘာမဟုတ်ရမှာလဲ။ ၁၈နှစ်ပြည့်ပြီးလို့လား"
"၆နှစ်မှ သူငယ်တန်းတက်တာ ၁၈နှစ်က ပြည့်ပြီးပြီ"
"ကိုယ်တို့နဲ့ဆို မင်းကလေးပဲ အဲ့တော့ သောက်ရမယ်"
ကျွန်တော့်စကားကြောင့်ရှုံ့မဲ့မဲ့ဖြစ်သွားတဲ့ ဇာမဏိကိုဝိုင်းကြည့်ပြီး လက်ဖက်ရည်ဝိုင်းကရယ်သံတွေလွှမ်းလာသည်။ အတန်းမစခင် ကန်တင်းထဲထပ်ရောက်လာတာက စန္ဒာဇော်ဝင်းတို့မိန်းကလေးအဖွဲ့။
"ဟယ် ကြောင်လျှာသီးမောင်လေး ရောက်နေတယ်"
အပြင်မှာသာတွေ့ခဲ့ရင် နယ်ပယ်မတူတဲ့ကျောင်းသားချင်းညီညွတ်ဖို့မလွယ်ပေမယ့် ညီမလေးသူငယ်ချင်းအဖြစ်နဲ့လည်း ဇာမဏိက ကျွန်တော်တို့ အတန်းကြီးတွေကြားထဲ အငယ်လေးလာဖြစ်နေသည်။ fund fair မှာတည်းက မျက်မှန်းတန်းမိထားတဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းက ကိုထွဋ်နဲ့ ဇာမဏိကြား ခုံတစ်လုံးဆွဲဝင်တိုးထိုင်သည်။ စန္ဒာဇော်ဝင်းတို့ပါရောက်လာတာမို့ ဝိုင်းက ပိုကျွတ်စံညံလာ၏။
"နေသော် ကိုယ့်ဆီက lecture စာအုပ်ယူမလို့ဆို"
ဇာမဏိနဲ့ စန္ဒာဇော်ဝင်းကိုကျော်ပြီးထွက်လာတဲ့ ကိုထွဋ်အသံ။ ကျွန်တော် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တာနဲ့ နေရာကနေ ထထွက်၏။ ဇာမဏိက ကျောပိုးအိတ်ပင့်လွယ်လိုက်တဲ့ ကျွန်တော့်ကိုငေးနေသည်။
"ကိုယ် တစ်ခါတည်း အတန်းတက်တော့မှာ။ ရတယ်မလား"
"ကျွန်တော် ဒီမှာပဲရှိနေမယ်"
"အိုကေ။ အတန်းပြီးရင် ဖုန်းဆက်မယ်"
"ဘယ်တုန်းက အဲ့လောက်ထိ ရင်းနှီးသွားကြတာလဲ"
ကန်တင်းကအထွက် ward ကိုဦးတည်တဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ကိုထွဋ်ရဲ့ခြေလှမ်းတို့ ထပ်တူညီနေကြသည်။
"ဒီလိုပဲ။ ညီမလေးသူငယ်ချင်းဆိုတော့။ ကိုထွဋ် ပြောစရာရှိလို့လား"
"ကိုယ်တို့က ပြောစရာရှိမှ ခေါ်ရမယ့်ဆက်ဆံရေးဖြစ်နေပြီလား နေသော်"
ကိုထွဋ်စကားက အအေးဓါတ်ပါသည်။ ကျွန်တော့်အသွေးအသားတွေထဲထိ စိမ့်အေးသက်မှုမျိုးနဲ့ ထုံကျဥ်သွား၏။
"ကျွန်တော်ပြောတာ အဲ့သဘောမဟုတ်ပါဘူး"
ရယ်သံတွေပီပြင်ရဲ့လား ကျွန်တော်မသိ။
"နေသော်တောင် စိမ်းတတ်နေပြီ"
ပြတ်ပြတ်တောက်တောက်နေနိုင်တာ ဘယ်သူလဲလို့ ကျွန်တော်လည်းမေးကြည့်ချင်သည်။ အခုတော့ မပီပြင်တဲ့အပြုံးတွေကို နှုတ်ခမ်းပေါ်ကောက်တင်ပြီး ရယ်သံတွေက ပျော်ရွှင်ခြင်းမဲ့၏။
"နောက်ဆို ကျွန်တော်တို့ တစ်နှစ်တစ်ခါတောင် တွေ့ဖြစ်ပါ့မလားမသိဘူး။ ကိုထွဋ်က ဘွဲ့ရတာနဲ့ မန္တလေးပြန်မှာဆိုတော့"
ကိုထွဋ်မမေ့သင့်တဲ့အမှန်တရားတွေ။ နောက်ပြီး ဒါက ကျွန်တော့်ရင်ထဲအမြဲရှိနေတဲ့အကွာအဝေး။ ward နဲ့ theatre ကို ခွဲထွက်တဲ့လမ်းဆုံမှာ မတိုင်ပင်ပါဘဲ နှစ်ယောက်လုံးခြေစုံရပ်မိကြသည်။
"နေသော် ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလား"
"ကျွန်တော်က ဘာလို့။ မဆိုးပါဘူး ကိုထွဋ်ရ"
"ကျောင်းပြီးရင် မန္တလေးလိုက်ခဲ့ပါလား"
ကျောပိုးအိတ်ကြိုးစတစ်ဖက်ကို ကျွန်တော် အားကိုးတကြီးဖျစ်ညှစ်မိ၏။
"မန္တလေး Posting နဲ့"
"ကိုထွဋ်ပဲ ရန်ကုန်မှာဆက်နေလို့မရဘူးလား"
"ကိုယ် အဖွားဆန္ဒကိုမငြင်းချင်ဘူး"
ရင်ဘတ်တစ်ခြမ်းအောင့်မျက်သွားတဲ့ဝေဒနာကို မသိကျိုးကျွံပြုဖို့ ကျွန်တော် ခေါင်းငုံ့ရယ်လိုက်ရ၏။ သူ့မှာတော့ တာဝန်တွေနဲ့ ကျွန်တော်ကျတော့ မိသားစုကိုထားပစ်ခဲ့ဖို့...။
"ညီမလေးငယ်သေးတယ် ကိုထွဋ်။ ကျွန်တော် ရှိမှ။ မာမီလည်း အသက်ကြီးပြီ"
"တစ်ခါတစ်လေလည်း ကိုယ့်ဆန္ဒကဘာလဲ ရှာဖွေကြည့်ပါဦး နေသော်"
"ဖြစ်ချင်တာထက် ဖြစ်သင့်တာပဲလုပ်ရမယ်လို့ ကိုထွဋ် ပြောဖူးတယ်မလား။ ကျွန်တော် ကိုထွဋ်စကားနားထောင်ပါတယ်"
Theatre ဘက်က ထွက်လာတဲ့ ပထမနှစ်ကျောင်းသားတွေကြောင့် လမ်းဆုံက တခဏတာဆူညံသွား၏။ ခြေသံတွေနောက်မှာကပ်ပါသွားတဲ့ သက်ပြင်းချသံသဲ့သဲ့ကို ကျွန်တော် မော့မကြည့်မိ။
"ကျွန်တော် ဝင်တော့မယ် ကိုထွဋ်"
"အင်း...။ ညနေမှတွေ့မယ်"
ကျောခိုင်းပြီးမှထွက်လာတဲ့နှုတ်ဆက်စကားကို ကျွန်တော်တုံ့ပြန်ခြင်းမပြုနိုင်တော့။ လမ်းခွဲတာမဟုတ်ဘဲ ဦးတည်ရာမတူတော့တဲ့ လမ်းဆုံကနေ ကိုထွဋ်ရော ကျွန်တော်ရော နောက်လှည့်မကြည့်စတမ်း ကျောခိုင်းဖြစ်ကြ၏။
***********************************************
ဖုန်းဝင်ပေမယ့် မကိုင်။ ကန်တင်းဘက်ရောက်ခဲ့ပေမယ့် မိန်းကလေးတစ်ယောက်၊ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်နဲ့ထွက်သွားသည်ဆိုတော့ အဆောင်းနဲ့မြတ်သူလာခေါ်သွားတာဖြစ်မည်။ ဒါဆို ရှာဖို့ကျန်တာ ward ထဲပဲရှိတော့သည်။ နေ့လယ်စာချိန်မို့ စင်္ကြံလမ်းက ရှင်းလင်းနေသည်။ practical ခန်းတွေဘက် သွားဖို့လုပ်ပြီးမှ ရယ်သံတွေလျှံကျလာတဲ့ house surgeon ခန်းဘက်ကို ခြေလှမ်းလှည့်မိ၏။ pateint ခုံပေါ်လှဲနေတဲ့ ဇာမဏိကို ငုံ့ကြည့်နေတာက ကိုကျော်။ အခန်းထောင့်မှာထိုင်နေတဲ့ အဆောင်းနဲ့မြတ်သူက ကျွန်တော့်ကိုမြင်သွား၏။
"ကိုနေသော်..."
"အင်း ဘာလုပ်နေကြတာလဲ"
"ဇာမဏိ သွားစွယ်ကိုတိပေးမလို့"
"ကျစ်!"
ကျွန်တော့်အသံကြောင့် ကိုကျော့်ပုခုံးတွေပင်လှုပ်ခါသွားတာကို မြင်လိုက်ရသည်။
"အစ်ကို"
ဇာမဏိကို ငုံ့ကြည့်နေရာက မတ်သွားတဲ့ကိုကျော့်ကြောင့် ဇာမဏိက ကျွန်တော့်ကိုမြင်သွားသည်။
"ဘယ်သူတိခိုင်းတာလဲ"
ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်တောင်မထိန်းနိုင်ဘဲ အသံတွေမာကုန်သည်။ အဆောင်းနဲ့မြတ်သူ နေရာကထလာ၏။
"ဟို ကိုနေသော်...အဆောင်းတို့က"
ထမင်းစားပြန်လာသူတွေဝင်လာတာကြောင့် အဆောင်းတို့စကားသံပြတ်သွားပြန်၏။
"ဒါဆိုလည်း လုပ်ကြလေ။ ကိုယ် ကန်တင်းသွားလိုက်ဦးမယ်။ ကိုကျော် ကျွန်တော် သွားပြီ"
"အစ်ကို...အစ်ကို ကျွန်တော့်ကိုစောင့်ပါဦး"
"ဘာလဲ။ ပြောစရာရှိလို့လား"
ခြေလှမ်းတွေကိုအရှိန်မလျှော့ဘဲ သွားနေတဲ့အတိုင်း ဇာမဏိတစ်ယောက် ထပ်ကြပ်မကွာပါလာခဲ့သည်။
"အဲ့လို သွားကအစွယ်လိုချွန််နေတာ မကောင်းဘူး၊ ကြုံတုန်းတစ်ခါတည်းလုပ်ရင်လုပ်ဆိုတာနဲ့။ အစ်ကို မကြိုက်လောက်ဘူးလို့ မစဥ်းစားလိုက်မိဘူး"
သိသိသာသာကြီးကိုပဲ ဇာမဏိကိုလျစ်လျူရှုထားလိုက်မိသည်။ ကျွန်တော့်ကိုတောင် အသိမပေးနိုင်ဘဲ လုပ်ရလောက်အောင် ကျွန်တော်တို့မရင်းနှီးခဲ့ဘူးလား။
"အစ်ကို!"
လက်ဖျံကနေ လှမ်းဆွဲခံရတာမို့ လူက ရှေ့ဆက်မရတော့။ ကန်တင်းဘက်ကတက်လာတဲ့ကျောင်းသားတစ်သုတ်ကြောင့် ဇာမဏိက ကျွန်တော့်လက်ကိုမလွှတ်ဘဲ ကားပါကင်ဘက်ကို ချိုးကွေ့ပစ်သည်။
"ဘယ်လဲ ဇာမဏိ"
"အစ်ကို စိတ်ဆိုးသွားတယ်"
"ဖယ်စမ်းပါ!"
ကားပါကင်ဘက်က လူရှင်းတာမို့ ကျွန်တော့်အသံကိုမထိန်းထားဖြစ်တော့။
"ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း အဲဒါက မလှဘူးထင်လို့။ အစ်ကို မကြိုက်ရင် မလုပ်တော့ဘူး"
"ကိုယ် ကြိုက်စရာမလိုပါဘူး။ မင်းစိတ်နဲ့မင်း။ ဒီနယ်ပယ်ရဲ့ကျွမ်းကျင်သူတစ်ယောက်လို့မသတ်မှတ်လို့တောင် ကိုယ့်ကိုမမေးခဲ့တာမလား"
"မဟုတ်တာ အစ်ကိုကလည်း။ အစ်ကို့ကိုမေးရလောက်အောင် ကြီးကျယ်တဲ့ကိစ္စလို့လည်းမတွေးထားလို့ပါ"
"မသိဘူး။ ဖယ်တော့"
"မဖယ်ဘူး။ အဲဒါကိုလည်း ဘယ်တော့မှမလုပ်တော့ဘူး။ အစ်ကိုစိတ်မဆိုးပါနဲ့"
"မဆိုးပါဘူး"
ကားနှစ်စီးဘေးချင်းကပ်နေတဲ့ကြားမျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေကြတာမို့ ကျွန်တော့်ထက် သိသိသာသာအရပ်မြင့်ချင်နေတဲ့ ဇာမဏိဝင်သက်ထွက်သက်တို့က ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်ပြန့်ကျဲကျနေသည်။ ရှပ်အနားကော်လံစွန်းတွေပေါ် ဖြတ်ပြေးလာတဲ့ မေလရဲ့ပူတစ်ဝက်အေးတစ်ဝက်လေပြေက ကျွန်တော့်အနားဝေ့ဝဲနေ၏။ ကျွန်တော်သာ ခြေတစ်လှမ်းနောက်ကျခဲ့ရင် တိတိပပပုံသွင်းထားခြင်းခံရတော့မယ့် သွားစွယ်ချွန်တို့က နှုတ်ခမ်းပါးတို့ရဲ့ဖွင့်လှစ်မှုအောက် လင်းလက်နေကြသည်။ ပျိုမျစ်နုငယ်မှု၊ ကြည်လင်သန့်ရှင်းမှုတို့က အပြုံးရဲ့နောက်ဆက်တွဲ ဝိသေသပုဒ်တွေလို။
"နောက်ဆို ဘာလုပ်လုပ် အစ်ကို့ကိုမေးမယ်"
ဆံပင်တွေကိုခါပစ်ရင်း ကျွန်တော်ရယ်မောလိုက်၏။ ဒေါသဆိုတာမျိုးတွေ ကျွန်တော့်ကိုယ်ပေါ်မြူတစ်မှုန်စာတောင် တွယ်ကပ်မနေနိုင်အောင် သူစွမ်းနိုင်သည်။ မည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်အပေါ်မှာမှ မဖြစ်ဖူးတဲ့ ပူလောင်ရခြင်းမျိုးတွေလည်း သူနဲ့မှသာ ကျွန်တော်ကျူးလွန်ခဲ့ဖူး၏။ ကျွန်တော်က ဒေါသထွက်လွယ်သူတစ်ယောက်မဖြစ်ခဲ့ဘဲ ဒီနှစ်တွေအတွင်း မရှိခဲ့ဖူးတဲ့ ကျွန်တော့်ရဲ့စိတ်သဏ္ဍာန်တွေက သူ့လက်နဲ့ဆွဲထုတ်တဲ့ သွေးကြောမျှင်တွေလို။ သူ့ကြောင့်ဖြစ်ရတဲ့ စိတ်ရဲ့အစိုင်အခဲဆိုတာတွေက သူ့ကြောင့်နဲ့သာ ပျယ်လွင့်တတ်မြဲ။ ကျွန်တော် ဘာလုပ်လုပ် သူငေးကြည့်နေတတ်တာကို ကျွန်တော်ကျင့်သားရလာ၏။
စိတ်နဲ့ချည်တဲ့ကြိုးတွေက စိတ်နဲ့သာမြင်ရတဲ့နှောင်ဖွဲ့မှုမျိုးနဲ့။
××××××××××××××××××××××××××××××××××
"ကျွန်တော် အဆောင်းတို့နဲ့ပဲပြန်လိုက်မယ် အစ်ကို"
"အင်း...ရတယ်မလား"
"အဆင်ပြေပါတယ်"
ကားနောက်ခန်းပေါ်တင်ထားတဲ့ အဝတ်ထုပ်ကို ဇာမဏိဆွဲထုတ်သွားအပြီး ကျွန်တော်နဲ့ ကိုထွဋ် အကြည့်ချင်းဆုံသည်။
"နေရာတကာမှာကို တွေ့နေရတာပဲ"
ကိုထွဋ်ဆီက ကြားရခဲတဲ့စကားမို့ ကားမောင်းနေရင်းလှည့်ကြည့်မိရသည်။ ကျွန်တော် လှည့်ကြည့်လိုက်တာကိုလည်း ကိုထွဋ်သိ၏။
"နေသော်က ရင်းနှီးမလွယ်တတ်ဘူးလို့ ကိုယ်သိထားတာ"
"ကျွန်တော့်ပုံစံက အချေကြီးတတ်တဲ့ပုံပေါက်နေလို့လား"
"သေချာတာတော့ အဲ့လိုပုံစံတွေက နေသော်ရင်းနှီးတတ်တဲ့စတိုင်ထဲမပါဘူး"
ကျွန်တော် အသံထွက်သည်အထိ ရယ်ပစ်လိုက်၏။ ကိုထွဋ်က ဂရုမစိုက်ဘဲ စကားဆက်သည်။
"လူနေမှုဘဝနဲ့လိုက်လျောညီထွေမဖြစ်တဲ့ပုံစံတွေ"
"သားရေစိမ်းဖိနပ်ကြောင့်တော့မဟုတ်ဘူးမလား"
"တချို့သောလူတွေရဲ့တည်ရှိမှုက ကိုယ့်အရောင်အဝါတွေကို မှေးမှိန်စေတယ်။ level တူမဟုတ်ရင် ကိုယ့်ကိုမှေးမှိန်စေတဲ့လူတွေအနားဘာလို့နေမှာလဲ"
"ကျွန်တော်ကရော ကိုထွဋ်အတွက် ဘယ်လိုမျိုးလဲ"
ဩရှရှရယ်သံရဲ့နောက်ဆက်တွဲအကြည့်တွေက ကျွန်တော့်အနားရစ်ဝဲနေရင်း...
"နေသော်က ကိုယ့်ကို bright ဖြစ်စေတဲ့လူ"
ကိုထွဋ်မမြင်နိုင်တဲ့ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကော့တက်သွား၏။ ကိုထွဋ်ကတော့ သူ့အဖြေသူ သဘောကျနေသလိုမျိုး အပြုံးတွေမရပ်ဘဲ ငေးမောနေခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ကိုထွဋ်ဆိုတာ ကျွန်တော့်ဝိဥာဥ်ကိုမှောင်မိုက်စေသူလို့ စွပ်စွဲရင် ကိုထွဋ်ပြုံးနေနိုင်ပါဦးမလား။
**********************************************
"ကိုထွဋ်ပါလည်း လိုက်ခဲ့လို့ရရဲ့သားနဲ့"
"အစ်ကို စိတ်ကျဥ်းကြပ်နေမှာမျိုး မလိုချင်ဘူး"
"ကိုယ် တကယ်ဘယ်လိုမှမနေတော့ပါဘူး"
"ကိုထွဋ်ခေါင်ကျော်က ကျွန်တော့်ကို သဘောမကျဘူး အစ်ကို"
သူလို ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ဖြစ်ပျက်ခြင်းတွေကို စိတ်မဝင်စားတတ်သူက ဤမျှလောက်လူအကဲခတ်တတ်နေရခြင်းကို ကျွန်တော်အံ့သြရသည်။ ပိုက်ထားတဲ့ခေါင်းအုံးကိုဗိုက်အောက်ထိုးထည့်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲချပြီးမှ ဖုန်းကိုနားနားပိုကပ်လိုက်မိ၏။
"မင်းက ဘယ်လိုလုပ်သိ။ စကားလည်းမပြောဖူးဘဲနဲ့"
"စိတ်က ခံစားရတယ်ဆိုတာရှိတာပဲလေ"
"နောက်နှစ်ဆို ကိုယ့်ကိုတောင် ရောင်းစားတော့မယ့်ပုံပဲ"
"အာ...အစ်ကို့ကို လုပ်စရာလား။ အစ်ကို အောက်ခဏ ဆင်းခဲ့ပါလား"
"ဘာလုပ်ဖို့လဲ။ ကိုယ် နောက် ၁၀မိနစ်လောက်ဆို စာကြည့်တော့မှာ။ ည ၈နာရီကျော်နေပြီ"
"ခဏပဲ။ ကျွန်တော် အစ်ကိုတို့တိုက်အောက်ရောက်နေပြီ"
တိုက်အောက်ရောက်တာနဲ့ လက်ထဲခုန်ဝင်လာတာက ရေစက်တွေသီးနေတဲ့ chocolate bubble tea။
"ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီအချိန်ကြီး"
"ဒါမျိုးက အကြွေးမထားကောင်းဘူးမလား။ အစ်ကိုက ကျွန်တော့်ကို ချက်ချင်းလာကြိုပေးသေးတာပဲ"
"Myanma Plaza ထိသွားဝယ်လာတာ?"
"အစ်ကိုက Gong Cha ကဟာအကြိုက်ဆုံးမလား"
လှေကားရဲ့ထိပ်ဆုံးအထစ်မှာဝင်ထိုင်တဲ့ ကျွန်တော့်အောက်တစ်ဆင့်နိမ့်မှာထိုင်ပြီး မော့ကြည့်မေး၏။
"ဆိုဒ်ကြီးတယ် မင်းရောသောက်"
"အစိအစိလေးတွေကို ကျင့်သားမရသေးဘူး။ အူယားတယ်"
"သေပါပြီ။ bubble လို့ပဲ ပြောပါ။ ဘာလဲ အစိအစိတွေ"
"အစ်ကိုရယ်တာ တအားကြည့်ကောင်းတယ်"
"မဖားနဲ့။ တော်ပြီ"
"ရော်...အတည်ပြောတာ။ ရယ်ရင်လည်းကြည့်ကောင်းတယ်။ ဂျူတီကုတ်နဲ့လည်းကြည့်ကောင်းတယ်"
Bubble တွေကို ဝါးမစားဘဲမြိုချပစ်တော့ ချောကလက်အရသာကိုပါ သေချာမသိတော့။ လှေကားမီးလုံးဝါကျင်ကျင်က ကျွန်တော့်မျက်နှာအရောင်ပြောင်းနေတာတွေကို သိသာစေမည်မထင်။ ရေခဲတုံးတွေပါတဲ့ ဘာဘယ်တီးက ကျွန်တော့်ကိုမအေးမြစေ။ အရောင်အဝါတွေ ခွဲခြားကြေးဆို ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ဒီလူကြောင့် အရောင်ရင့်ကုန်တာပဲဖြစ်မည်။ ညခင်းတဲ့ဖြတ်လျှောက်တဲ့လေပြေကြားမှာ ရနံ့ကင်းတဲ့ရယ်သံတွေကို ကျွန်တော် စားသုံးမိတုန်း...။
###########################
July 30.2021.(Friday)
********************************
ရပ်ဝန်းကိုစရေးတည်းက မြတ်နိုးခွင့်ရေးတဲ့အချိန်တွေကို သတိရပါတယ်။ ဒါကိုရေးနေတဲ့တစ်ချိန်လုံး စာဖတ်သူတွေကို လွမ်းမိတယ်။ ဘယ်အချိန်မဆို အနားမှာအတူရှိနေပေးတာတွေအတွက် ကျေးဇူးအများကြီးတင်ရပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပျောက်ဆုံးသွားတိုင်း ဒီလူတွေဆီကနေပဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပြန်ရှာတွေ့တယ်။ ဒီလူက ခင်ဗျားတို့ဖတ်ဖို့ စာတွေအများကြီးရေးချင်မိတယ်🧡
*********************************
"ဖုန္းမကိုင္ဘူးလား"
"ဟုတ္။ အတန္းတက္ေနၿပီလို႔ စာပို႔တယ္"
"ဒါဆို အိမ္ျပန္မလား"
"မျပန္ေသးဘူး။ ေဆးခန္းဘက္မွာသြားထိုင္ေနလိုက္မယ္။ အစ္ကိုလည္းအတန္းတက္ရမွာမလား"
"ကိုယ့္အတန္းက ၁၀နာရီမွပါ။ အခု ကန္တင္းသြားမွာ။ ကိုယ္နဲ႔လိုက္ခဲ့"
"လိုက္လို႔ရလား"
"ဘာမရစရာရွိလဲ"
ကိုထြဋ္ကိုထည့္မတြက္ရင္ စီနီယာတန္းနဲ႔လည္း ဇာမဏိရင္းႏွီးၿပီးသားပင္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ကိုထြဋ္ကိုလည္း ဖယ္ထားစရာမလို။ ဇာမဏိက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္နဲ႔ပိတ္ထားတဲ့လွ်ိဳ႕ဝွက္တံခါးကို ဖြင့္မိခဲ့သူ သပ္သပ္ျဖစ္႐ုံ။ ဒါက ကြၽန္ေတာ့္နဲ႔သာသက္ဆိုင္သည့္သီးျခားအခန္းငယ္။ ကန္တင္းထဲကို တြဲဝင္လာတဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ဇာမဏိကို ဦးဆုံးျမင္တာက ၿဖိဳးေလး။
"ေဟ့ အညာသား!"
ဦးႀကိဳႏႈတ္ဆက္တာက စီနီယာအတန္းေခါင္းေဆာင္။ တအံ့အၾသေငးၾကည့္ေနရာက သတိဝင္သြားပုံရတဲ့ရဲဘုန္းကပဲ ခုံေတြဆြဲၿပီး ေနရာထိုင္ခင္းျပင္ဆင္ေပးသည္။ ရဲဘုန္းေဘးလြတ္ေနတဲ့ခုံကိုဝင္လိုက္ေတာ့ ဇာမဏိက ကိုထြဋ္ေဘးေရာက္သြား၏။ ကန္တင္းထဲဝင္လာသည္မွအစ ထိုင္ခုံမွာထိုင္လိုက္သည့္အဆုံးထိ ကိုထြဋ္ၾကည့္ေနတာေတြကို ကြၽန္ေတာ္ အၿပဳံးေရးေရးနဲ႔တုန္႔ျပန္လိုက္၏။ ကိုထြဋ္မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္တက္သြားၿပီး ကြၽန္ေတာ္ၿပဳံးလိုက္တာကို လွည့္ၾကည့္တာက ဇာမဏိ။
"ကိုအညာသားက ဘယ္ကဘယ္လိုပါလာတာလဲ"
"ျမတ္သူနဲ႔အေဆာင္းဆီလိုက္လာတာ။ သူတို႔က အတန္းတက္ေနၿပီဆိုလို႔"
"လာလိုက္တာေကာင္းတယ္။ ေရာက္တုန္း ေအးေဆးေနကြာ။ ဘာမွာမလဲ မွာၾကေလ။ မစားခဲ့ရေသးဘူးမလား"
စီနီယာေခါင္းေဆာင္က မီႏူးကဒ္ေတြဆြဲၿပီး ဇာမဏိေနထိုင္ရမခက္ေအာင္ျပဳမူေန၏။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ စားခဲ့ေသးတယ္"
တစ္ဝိုင္းလုံးကအၾကည့္ေတြ ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာ၏။ ဘယ္ခ်ိန္တည္းက ေတြ႕ေနၾကလို႔ နံနက္စာစားၿပီးခဲ့တာလဲဆိုတာမ်ိဳး ရဲဘုန္းအၾကည့္ေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မ်က္စပစ္ျပလိုက္သည္။ ဇာမဏိတစ္ေယာက္ စကားေတြေရွာင္တိမ္းေပးေနတာကို ကြၽန္ေတာ္သိသည္။ ခုခ်ိန္ထိ စကားတစ္ခြန္းမွဝင္မေျပာေသးတဲ့ ကိုထြဋ္ေဘးမွာ အေနၾကပ္ေနတာကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနရသည္။ က်န္တဲ့လူေတြ သတိထားမိမွာမဟုတ္ေပမယ့္ ဒီလေတြအတြင္း က်င့္သားရလာတဲ့ ဇာမဏိမ်က္ဝန္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ဘာသာျပန္တတ္ေန၏။ အေနက်ဥ္းၾကပ္ေနရတာေတြက ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္နဲ႔တင္ လုံေလာက္ပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္က ထူးၿပီး အသက္ရႈၾကပ္ေနရတာမ်ိဳးလို႔ မထင္ရေလာက္ေအာင္ အေသြးအသားေတြထဲထိ က်င့္သားရေနခဲ့ၿပီးသား။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေၾကာင့္ဆို ဇာမဏိက ပိုေတာင္မျဖစ္သင့္။
"လာရင္းနဲ႔ေလ ဗိုက္ဆာလို႔ဝင္စားခဲ့တာ။ ဇာမဏိအတြက္ ႏို႔တစ္ခြက္ပဲ ထပ္မွာေပးလိုက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္"
"အစ္ကို ႏို႔ကဘာလုပ္ဖို႔"
"မင္းေသာက္ဖို႔ေလ"
"ဘာလို႔ ႏို႔"
"ကေလးက ႏို႔ေသာက္ရတယ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ကေလးမဟုတ္ပါဘူး"
"ဘာမဟုတ္ရမွာလဲ။ ၁၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီးလို႔လား"
"၆ႏွစ္မွ သူငယ္တန္းတက္တာ ၁၈ႏွစ္က ျပည့္ၿပီးၿပီ"
"ကိုယ္တို႔နဲ႔ဆို မင္းကေလးပဲ အဲ့ေတာ့ ေသာက္ရမယ္"
ကြၽန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ရႈံ႕မဲ့မဲ့ျဖစ္သြားတဲ့ ဇာမဏိကိုဝိုင္းၾကည့္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းကရယ္သံေတြလႊမ္းလာသည္။ အတန္းမစခင္ ကန္တင္းထဲထပ္ေရာက္လာတာက စႏၵာေဇာ္ဝင္းတို႔မိန္းကေလးအဖြဲ႕။
"ဟယ္ ေၾကာင္လွ်ာသီးေမာင္ေလး ေရာက္ေနတယ္"
အျပင္မွာသာေတြ႕ခဲ့ရင္ နယ္ပယ္မတူတဲ့ေက်ာင္းသားခ်င္းညီၫြတ္ဖို႔မလြယ္ေပမယ့္ ညီမေလးသူငယ္ခ်င္းအျဖစ္နဲ႔လည္း ဇာမဏိက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတန္းႀကီးေတြၾကားထဲ အငယ္ေလးလာျဖစ္ေနသည္။ fund fair မွာတည္းက မ်က္မွန္းတန္းမိထားတဲ့ စႏၵာေဇာ္ဝင္းက ကိုထြဋ္နဲ႔ ဇာမဏိၾကား ခုံတစ္လုံးဆြဲဝင္တိုးထိုင္သည္။ စႏၵာေဇာ္ဝင္းတို႔ပါေရာက္လာတာမို႔ ဝိုင္းက ပိုကြၽတ္စံညံလာ၏။
"ေနေသာ္ ကိုယ့္ဆီက lecture စာအုပ္ယူမလို႔ဆို"
ဇာမဏိနဲ႔ စႏၵာေဇာ္ဝင္းကိုေက်ာ္ၿပီးထြက္လာတဲ့ ကိုထြဋ္အသံ။ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တာနဲ႔ ေနရာကေန ထထြက္၏။ ဇာမဏိက ေက်ာပိုးအိတ္ပင့္လြယ္လိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေငးေနသည္။
"ကိုယ္ တစ္ခါတည္း အတန္းတက္ေတာ့မွာ။ ရတယ္မလား"
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာပဲရွိေနမယ္"
"အိုေက။ အတန္းၿပီးရင္ ဖုန္းဆက္မယ္"
"ဘယ္တုန္းက အဲ့ေလာက္ထိ ရင္းႏွီးသြားၾကတာလဲ"
ကန္တင္းကအထြက္ ward ကိုဦးတည္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ကိုထြဋ္ရဲ႕ေျခလွမ္းတို႔ ထပ္တူညီေနၾကသည္။
"ဒီလိုပဲ။ ညီမေလးသူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့။ ကိုထြဋ္ ေျပာစရာရွိလို႔လား"
"ကိုယ္တို႔က ေျပာစရာရွိမွ ေခၚရမယ့္ဆက္ဆံေရးျဖစ္ေနၿပီလား ေနေသာ္"
ကိုထြဋ္စကားက အေအးဓါတ္ပါသည္။ ကြၽန္ေတာ့္အေသြးအသားေတြထဲထိ စိမ့္ေအးသက္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ထုံက်ဥ္သြား၏။
"ကြၽန္ေတာ္ေျပာတာ အဲ့သေဘာမဟုတ္ပါဘူး"
ရယ္သံေတြပီျပင္ရဲ႕လား ကြၽန္ေတာ္မသိ။
"ေနေသာ္ေတာင္ စိမ္းတတ္ေနၿပီ"
ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ေနႏိုင္တာ ဘယ္သူလဲလို႔ ကြၽန္ေတာ္လည္းေမးၾကည့္ခ်င္သည္။ အခုေတာ့ မပီျပင္တဲ့အၿပဳံးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းေပၚေကာက္တင္ၿပီး ရယ္သံေတြက ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းမဲ့၏။
"ေနာက္ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါေတာင္ ေတြ႕ျဖစ္ပါ့မလားမသိဘူး။ ကိုထြဋ္က ဘြဲ႕ရတာနဲ႔ မႏၲေလးျပန္မွာဆိုေတာ့"
ကိုထြဋ္မေမ့သင့္တဲ့အမွန္တရားေတြ။ ေနာက္ၿပီး ဒါက ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲအၿမဲရွိေနတဲ့အကြာအေဝး။ ward နဲ႔ theatre ကို ခြဲထြက္တဲ့လမ္းဆုံမွာ မတိုင္ပင္ပါဘဲ ႏွစ္ေယာက္လုံးေျခစုံရပ္မိၾကသည္။
"ေနေသာ္ ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလား"
"ကြၽန္ေတာ္က ဘာလို႔။ မဆိုးပါဘူး ကိုထြဋ္ရ"
"ေက်ာင္းၿပီးရင္ မႏၲေလးလိုက္ခဲ့ပါလား"
ေက်ာပိုးအိတ္ႀကိဳးစတစ္ဖက္ကို ကြၽန္ေတာ္ အားကိုးတႀကီးဖ်စ္ညႇစ္မိ၏။
"မႏၲေလး Posting နဲ႔"
"ကိုထြဋ္ပဲ ရန္ကုန္မွာဆက္ေနလို႔မရဘူးလား"
"ကိုယ္ အဖြားဆႏၵကိုမျငင္းခ်င္ဘူး"
ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းေအာင့္မ်က္သြားတဲ့ေဝဒနာကို မသိက်ိဳးကြၽံျပဳဖို႔ ကြၽန္ေတာ္ ေခါင္းငုံ႔ရယ္လိုက္ရ၏။ သူ႔မွာေတာ့ တာဝန္ေတြနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က်ေတာ့ မိသားစုကိုထားပစ္ခဲ့ဖို႔...။
"ညီမေလးငယ္ေသးတယ္ ကိုထြဋ္။ ကြၽန္ေတာ္ ရွိမွ။ မာမီလည္း အသက္ႀကီးၿပီ"
"တစ္ခါတစ္ေလလည္း ကိုယ့္ဆႏၵကဘာလဲ ရွာေဖြၾကည့္ပါဦး ေနေသာ္"
"ျဖစ္ခ်င္တာထက္ ျဖစ္သင့္တာပဲလုပ္ရမယ္လို႔ ကိုထြဋ္ ေျပာဖူးတယ္မလား။ ကြၽန္ေတာ္ ကိုထြဋ္စကားနားေထာင္ပါတယ္"
Theatre ဘက္က ထြက္လာတဲ့ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြေၾကာင့္ လမ္းဆုံက တခဏတာဆူညံသြား၏။ ေျခသံေတြေနာက္မွာကပ္ပါသြားတဲ့ သက္ျပင္းခ်သံသဲ့သဲ့ကို ကြၽန္ေတာ္ ေမာ့မၾကည့္မိ။
"ကြၽန္ေတာ္ ဝင္ေတာ့မယ္ ကိုထြဋ္"
"အင္း...။ ညေနမွေတြ႕မယ္"
ေက်ာခိုင္းၿပီးမွထြက္လာတဲ့ႏႈတ္ဆက္စကားကို ကြၽန္ေတာ္တုံ႔ျပန္ျခင္းမျပဳႏိုင္ေတာ့။ လမ္းခြဲတာမဟုတ္ဘဲ ဦးတည္ရာမတူေတာ့တဲ့ လမ္းဆုံကေန ကိုထြဋ္ေရာ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ေနာက္လွည့္မၾကည့္စတမ္း ေက်ာခိုင္းျဖစ္ၾက၏။
***********************************************
ဖုန္းဝင္ေပမယ့္ မကိုင္။ ကန္တင္းဘက္ေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၊ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ထြက္သြားသည္ဆိုေတာ့ အေဆာင္းနဲ႔ျမတ္သူလာေခၚသြားတာျဖစ္မည္။ ဒါဆို ရွာဖို႔က်န္တာ ward ထဲပဲရွိေတာ့သည္။ ေန႔လယ္စာခ်ိန္မို႔ စႀကႍလမ္းက ရွင္းလင္းေနသည္။ practical ခန္းေတြဘက္ သြားဖို႔လုပ္ၿပီးမွ ရယ္သံေတြလွ်ံက်လာတဲ့ house surgeon ခန္းဘက္ကို ေျခလွမ္းလွည့္မိ၏။ pateint ခုံေပၚလွဲေနတဲ့ ဇာမဏိကို ငုံ႔ၾကည့္ေနတာက ကိုေက်ာ္။ အခန္းေထာင့္မွာထိုင္ေနတဲ့ အေဆာင္းနဲ႔ျမတ္သူက ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္သြား၏။
"ကိုေနေသာ္..."
"အင္း ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ"
"ဇာမဏိ သြားစြယ္ကိုတိေပးမလို႔"
"က်စ္!"
ကြၽန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ ကိုေက်ာ့္ပုခုံးေတြပင္လႈပ္ခါသြားတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။
"အစ္ကို"
ဇာမဏိကို ငုံ႔ၾကည့္ေနရာက မတ္သြားတဲ့ကိုေက်ာ့္ေၾကာင့္ ဇာမဏိက ကြၽန္ေတာ့္ကိုျမင္သြားသည္။
"ဘယ္သူတိခိုင္းတာလဲ"
ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မထိန္းႏိုင္ဘဲ အသံေတြမာကုန္သည္။ အေဆာင္းနဲ႔ျမတ္သူ ေနရာကထလာ၏။
"ဟို ကိုေနေသာ္...အေဆာင္းတို႔က"
ထမင္းစားျပန္လာသူေတြဝင္လာတာေၾကာင့္ အေဆာင္းတို႔စကားသံျပတ္သြားျပန္၏။
"ဒါဆိုလည္း လုပ္ၾကေလ။ ကိုယ္ ကန္တင္းသြားလိုက္ဦးမယ္။ ကိုေက်ာ္ ကြၽန္ေတာ္ သြားၿပီ"
"အစ္ကို...အစ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ကိုေစာင့္ပါဦး"
"ဘာလဲ။ ေျပာစရာရွိလို႔လား"
ေျခလွမ္းေတြကိုအရွိန္မေလွ်ာ့ဘဲ သြားေနတဲ့အတိုင္း ဇာမဏိတစ္ေယာက္ ထပ္ၾကပ္မကြာပါလာခဲ့သည္။
"အဲ့လို သြားကအစြယ္လိုခြၽန္္ေနတာ မေကာင္းဘူး၊ ႀကဳံတုန္းတစ္ခါတည္းလုပ္ရင္လုပ္ဆိုတာနဲ႔။ အစ္ကို မႀကိဳက္ေလာက္ဘူးလို႔ မစဥ္းစားလိုက္မိဘူး"
သိသိသာသာႀကီးကိုပဲ ဇာမဏိကိုလ်စ္လ်ဴရႈထားလိုက္မိသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ အသိမေပးႏိုင္ဘဲ လုပ္ရေလာက္ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔မရင္းႏွီးခဲ့ဘူးလား။
"အစ္ကို!"
လက္ဖ်ံကေန လွမ္းဆြဲခံရတာမို႔ လူက ေရွ႕ဆက္မရေတာ့။ ကန္တင္းဘက္ကတက္လာတဲ့ေက်ာင္းသားတစ္သုတ္ေၾကာင့္ ဇာမဏိက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုမလႊတ္ဘဲ ကားပါကင္ဘက္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ပစ္သည္။
"ဘယ္လဲ ဇာမဏိ"
"အစ္ကို စိတ္ဆိုးသြားတယ္"
"ဖယ္စမ္းပါ!"
ကားပါကင္ဘက္က လူရွင္းတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္အသံကိုမထိန္းထားျဖစ္ေတာ့။
"ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း အဲဒါက မလွဘူးထင္လို႔။ အစ္ကို မႀကိဳက္ရင္ မလုပ္ေတာ့ဘူး"
"ကိုယ္ ႀကိဳက္စရာမလိုပါဘူး။ မင္းစိတ္နဲ႔မင္း။ ဒီနယ္ပယ္ရဲ႕ကြၽမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္လို႔မသတ္မွတ္လို႔ေတာင္ ကိုယ့္ကိုမေမးခဲ့တာမလား"
"မဟုတ္တာ အစ္ကိုကလည္း။ အစ္ကို႔ကိုေမးရေလာက္ေအာင္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ကိစၥလို႔လည္းမေတြးထားလို႔ပါ"
"မသိဘူး။ ဖယ္ေတာ့"
"မဖယ္ဘူး။ အဲဒါကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွမလုပ္ေတာ့ဘူး။ အစ္ကိုစိတ္မဆိုးပါနဲ႔"
"မဆိုးပါဘူး"
ကားႏွစ္စီးေဘးခ်င္းကပ္ေနတဲ့ၾကားမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနၾကတာမို႔ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ သိသိသာသာအရပ္ျမင့္ခ်င္ေနတဲ့ ဇာမဏိဝင္သက္ထြက္သက္တို႔က ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚျပန္႔က်ဲက်ေနသည္။ ရွပ္အနားေကာ္လံစြန္းေတြေပၚ ျဖတ္ေျပးလာတဲ့ ေမလရဲ႕ပူတစ္ဝက္ေအးတစ္ဝက္ေလေျပက ကြၽန္ေတာ့္အနားေဝ့ဝဲေန၏။ ကြၽန္ေတာ္သာ ေျခတစ္လွမ္းေနာက္က်ခဲ့ရင္ တိတိပပပုံသြင္းထားျခင္းခံရေတာ့မယ့္ သြားစြယ္ခြၽန္တို႔က ႏႈတ္ခမ္းပါးတို႔ရဲ႕ဖြင့္လွစ္မႈေအာက္ လင္းလက္ေနၾကသည္။ ပ်ိဳမ်စ္ႏုငယ္မႈ၊ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းမႈတို႔က အၿပဳံးရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲ ဝိေသသပုဒ္ေတြလို။
"ေနာက္ဆို ဘာလုပ္လုပ္ အစ္ကို႔ကိုေမးမယ္"
ဆံပင္ေတြကိုခါပစ္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ရယ္ေမာလိုက္၏။ ေဒါသဆိုတာမ်ိဳးေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚျမဴတစ္မႈန္စာေတာင္ တြယ္ကပ္မေနႏိုင္ေအာင္ သူစြမ္းႏိုင္သည္။ မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚမွာမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ ပူေလာင္ရျခင္းမ်ိဳးေတြလည္း သူနဲ႔မွသာ ကြၽန္ေတာ္က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူး၏။ ကြၽန္ေတာ္က ေဒါသထြက္လြယ္သူတစ္ေယာက္မျဖစ္ခဲ့ဘဲ ဒီႏွစ္ေတြအတြင္း မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕စိတ္သ႑ာန္ေတြက သူ႔လက္နဲ႔ဆြဲထုတ္တဲ့ ေသြးေၾကာမွ်င္ေတြလို။ သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ရတဲ့ စိတ္ရဲ႕အစိုင္အခဲဆိုတာေတြက သူ႔ေၾကာင့္နဲ႔သာ ပ်ယ္လြင့္တတ္ၿမဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္လုပ္ သူေငးၾကည့္ေနတတ္တာကို ကြၽန္ေတာ္က်င့္သားရလာ၏။
စိတ္နဲ႔ခ်ည္တဲ့ႀကိဳးေတြက စိတ္နဲ႔သာျမင္ရတဲ့ေႏွာင္ဖြဲ႕မႈမ်ိဳးနဲ႔။
××××××××××××××××××××××××××××××××××
"ကြၽန္ေတာ္ အေဆာင္းတို႔နဲ႔ပဲျပန္လိုက္မယ္ အစ္ကို"
"အင္း...ရတယ္မလား"
"အဆင္ေျပပါတယ္"
ကားေနာက္ခန္းေပၚတင္ထားတဲ့ အဝတ္ထုပ္ကို ဇာမဏိဆြဲထုတ္သြားအၿပီး ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ကိုထြဋ္ အၾကည့္ခ်င္းဆုံသည္။
"ေနရာတကာမွာကို ေတြ႕ေနရတာပဲ"
ကိုထြဋ္ဆီက ၾကားရခဲတဲ့စကားမို႔ ကားေမာင္းေနရင္းလွည့္ၾကည့္မိရသည္။ ကြၽန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္တာကိုလည္း ကိုထြဋ္သိ၏။
"ေနေသာ္က ရင္းႏွီးမလြယ္တတ္ဘူးလို႔ ကိုယ္သိထားတာ"
"ကြၽန္ေတာ့္ပုံစံက အေခ်ႀကီးတတ္တဲ့ပုံေပါက္ေနလို႔လား"
"ေသခ်ာတာေတာ့ အဲ့လိုပုံစံေတြက ေနေသာ္ရင္းႏွီးတတ္တဲ့စတိုင္ထဲမပါဘူး"
ကြၽန္ေတာ္ အသံထြက္သည္အထိ ရယ္ပစ္လိုက္၏။ ကိုထြဋ္က ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ စကားဆက္သည္။
"လူေနမႈဘဝနဲ႔လိုက္ေလ်ာညီေထြမျဖစ္တဲ့ပုံစံေတြ"
"သားေရစိမ္းဖိနပ္ေၾကာင့္ေတာ့မဟုတ္ဘူးမလား"
"တခ်ိဳ႕ေသာလူေတြရဲ႕တည္ရွိမႈက ကိုယ့္အေရာင္အဝါေတြကို ေမွးမွိန္ေစတယ္။ level တူမဟုတ္ရင္ ကိုယ့္ကိုေမွးမွိန္ေစတဲ့လူေတြအနားဘာလို႔ေနမွာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ကေရာ ကိုထြဋ္အတြက္ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ"
ဩရွရွရယ္သံရဲ႕ေနာက္ဆက္တြဲအၾကည့္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္အနားရစ္ဝဲေနရင္း...
"ေနေသာ္က ကိုယ့္ကို bright ျဖစ္ေစတဲ့လူ"
ကိုထြဋ္မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ေကာ့တက္သြား၏။ ကိုထြဋ္ကေတာ့ သူ႔အေျဖသူ သေဘာက်ေနသလိုမ်ိဳး အၿပဳံးေတြမရပ္ဘဲ ေငးေမာေနခဲ့သည္။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကိုထြဋ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္ဝိဥာဥ္ကိုေမွာင္မိုက္ေစသူလို႔ စြပ္စြဲရင္ ကိုထြဋ္ၿပဳံးေနႏိုင္ပါဦးမလား။
**********************************************
"ကိုထြဋ္ပါလည္း လိုက္ခဲ့လို႔ရရဲ႕သားနဲ႔"
"အစ္ကို စိတ္က်ဥ္းၾကပ္ေနမွာမ်ိဳး မလိုခ်င္ဘူး"
"ကိုယ္ တကယ္ဘယ္လိုမွမေနေတာ့ပါဘူး"
"ကိုထြဋ္ေခါင္ေက်ာ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို သေဘာမက်ဘူး အစ္ကို"
သူလို ပတ္ဝန္းက်င္ရဲ႕ျဖစ္ပ်က္ျခင္းေတြကို စိတ္မဝင္စားတတ္သူက ဤမွ်ေလာက္လူအကဲခတ္တတ္ေနရျခင္းကို ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသရသည္။ ပိုက္ထားတဲ့ေခါင္းအုံးကိုဗိုက္ေအာက္ထိုးထည့္ၿပီး ကုတင္ေပၚလွဲခ်ၿပီးမွ ဖုန္းကိုနားနားပိုကပ္လိုက္မိ၏။
"မင္းက ဘယ္လိုလုပ္သိ။ စကားလည္းမေျပာဖူးဘဲနဲ႔"
"စိတ္က ခံစားရတယ္ဆိုတာရွိတာပဲေလ"
"ေနာက္ႏွစ္ဆို ကိုယ့္ကိုေတာင္ ေရာင္းစားေတာ့မယ့္ပုံပဲ"
"အာ...အစ္ကို႔ကို လုပ္စရာလား။ အစ္ကို ေအာက္ခဏ ဆင္းခဲ့ပါလား"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ကိုယ္ ေနာက္ ၁၀မိနစ္ေလာက္ဆို စာၾကည့္ေတာ့မွာ။ ည ၈နာရီေက်ာ္ေနၿပီ"
"ခဏပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ အစ္ကိုတို႔တိုက္ေအာက္ေရာက္ေနၿပီ"
တိုက္ေအာက္ေရာက္တာနဲ႔ လက္ထဲခုန္ဝင္လာတာက ေရစက္ေတြသီးေနတဲ့ chocolate bubble tea။
"ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီအခ်ိန္ႀကီး"
"ဒါမ်ိဳးက အေႂကြးမထားေကာင္းဘူးမလား။ အစ္ကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်က္ခ်င္းလာႀကိဳေပးေသးတာပဲ"
"Myanma Plaza ထိသြားဝယ္လာတာ?"
"အစ္ကိုက Gong Cha ကဟာအႀကိဳက္ဆုံးမလား"
ေလွကားရဲ႕ထိပ္ဆုံးအထစ္မွာဝင္ထိုင္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေအာက္တစ္ဆင့္နိမ့္မွာထိုင္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္ေမး၏။
"ဆိုဒ္ႀကီးတယ္ မင္းေရာေသာက္"
"အစိအစိေလးေတြကို က်င့္သားမရေသးဘူး။ အူယားတယ္"
"ေသပါၿပီ။ bubble လို႔ပဲ ေျပာပါ။ ဘာလဲ အစိအစိေတြ"
"အစ္ကိုရယ္တာ တအားၾကည့္ေကာင္းတယ္"
"မဖားနဲ႔။ ေတာ္ၿပီ"
"ေရာ္...အတည္ေျပာတာ။ ရယ္ရင္လည္းၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔လည္းၾကည့္ေကာင္းတယ္"
Bubble ေတြကို ဝါးမစားဘဲၿမိဳခ်ပစ္ေတာ့ ေခ်ာကလက္အရသာကိုပါ ေသခ်ာမသိေတာ့။ ေလွကားမီးလုံးဝါက်င္က်င္က ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအေရာင္ေျပာင္းေနတာေတြကို သိသာေစမည္မထင္။ ေရခဲတုံးေတြပါတဲ့ ဘာဘယ္တီးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေအးျမေစ။ အေရာင္အဝါေတြ ခြဲျခားေၾကးဆို ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ဒီလူေၾကာင့္ အေရာင္ရင့္ကုန္တာပဲျဖစ္မည္။ ညခင္းတဲ့ျဖတ္ေလွ်ာက္တဲ့ေလေျပၾကားမွာ ရနံ႔ကင္းတဲ့ရယ္သံေတြကို ကြၽန္ေတာ္ စားသုံးမိတုန္း...။
###########################
July 30.2021.(Friday)
********************************
ရပ္ဝန္းကိုစေရးတည္းက ျမတ္ႏိုးခြင့္ေရးတဲ့အခ်ိန္ေတြကို သတိရပါတယ္။ ဒါကိုေရးေနတဲ့တစ္ခ်ိန္လုံး စာဖတ္သူေတြကို လြမ္းမိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္မဆို အနားမွာအတူရွိေနေပးတာေတြအတြက္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေပ်ာက္ဆုံးသြားတိုင္း ဒီလူေတြဆီကေနပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ျပန္ရွာေတြ႕တယ္။ ဒီလူက ခင္ဗ်ားတို႔ဖတ္ဖို႔ စာေတြအမ်ားႀကီးေရးခ်င္မိတယ္🧡
*********************************