Kabanata 37
High Wind and Waves
"Did you enjoy today?" tanong ni Reeve nang nasa labas na kami ng bird sanctuary. Hapon na at nagsisialisan na rin ang mga tao kaya marami kaming nakakasabay.
"Oo naman. Thank you. It's been a while since I had to explore a lot of places. Bakit alam mo pa ang iilan dito?" I asked him while we walk towards the car.
"Flights. Some of the attendants would ask me if I know this and that place. Ang iba ay hindi ko alam at ikukuwento lang nila sa akin."
"Talaga? Do you have workmates that——
Naputol ang aking sasabihin nang tumunog ang aking cellphone. I smiled apologetically at Reeve. Tumango naman siya at inimuwestra ang aking bag.
I fished out my phone. Namatay ang tawag ngunit umulit naman. I saw Isidore's name flashed on the screen. Sa pag-aakalang emergency iyon ay sinagot ko na dahil baka kailangan niya ako.
It's been days since he last contacted me. Kaya ang tumawag siya ngayon ay parang tinik na nahila mula sa aking dibdib. I answered the call. Si Reeve ay nakatitig lang sa akin.
"Sid?" I greeted on the other line.
"Ada! Where are you? Close ang clinic?" tanong niya at mukhang hindi mapakali.
Kumunot ang noo ko. I tried to tell Reeve that maybe we should go. Nakuha niya agad ang aking ibig sabihin at pinagbuksan ako ng pinto.
"Close ngayon, Sid. Uh, nandyan ka ba? Pupuntahan na lang kita riyan," sambit ko at nagkabit ng seatbelts.
Hindi muna pinaandar ni Reeve ang kotse. Mukhang gusto niyang matapos ko muna ang call bago kami umalis.
"I can come to you, Ada. Nasa bahay ka lang ba?" he said in urgency.
"Uh, wala, Sid. Um, I'm with Reeve..." Dinahan-dahan ko ang pagsasalita. Sandaling nanahimik siya sa kabilang linya.
"Okay. I'll be waiting here, Ada," aniya at pinatay na lang bigla ang tawag. Nakatingin pa rin ako sa screen ng aking cellphone at nagtataka.
I sighed. Nagkatinginan kami ni Reeve. His eyes were painted with worry.
"Is something the matter?" aniya.
"Si Sid, naninibago lang ako. He's there at the clinic right now. Uh, pwede bang dumaan na lang tayo roon? Maybe he needs my help."
Tinanguan ako ni Reeve. He started the ignition and drove as fast as he can to reach the clinic. Hindi ko alam kung bakit habang papalapit kami ay kinakabahan naman ako. My ears are ringing with the repeating drum beating of my chest. Halos hindi na nga ako makahinga. Kung hindi pa ako tinanong ni Reeve kung okay lang ba ako ay baka hindi ako natigilan.
"I'm fine." Huminga ako nang malalim.
"I'm sure he's okay," Reeve assured me. Inabot niya ang aking kamay na nasa aking kandungan at hinawakan iyon. He continued driving but in a different speed. Katamtaman na lang ang bilis ng kaniyang pagpapatakbo.
Maybe he sensed that I wasn't comfortable with his fast driving. Huminga ulit ako nang malalim at pinisil ang kaniyang kamay. I instantly relaxed at the warmth of his hand on mine. Doon ko itinuon ang atensyon para hindi kabahan.
I am sure that Isidore's okay. Seeming that he could call me, I think that there was another problem pero hindi kaniya. Baka may kliyente siya at kailangan niya ng tulong.
Bumalik lang ang aking kaba nang nasa bukana na kami ng farm. Reeve parked his car there. Ang sabi niya ay baka ako lang naman ang kailangan ni Isidore kaya roon na lamang siya.
"Baka ayaw niya akong makita sa ngayon. Mas mabuting ikaw na lang muna. At least he could talk to you while not being angry at me," aniya sa akin.
Tumango na lang ako.
Mabilis ang aking paglalakad. Nang makarating ako sa clinic ay naabutan ko siya roon sa labas. Mukhang hindi siya mapakali at nagpapabalik-balik ang paglalakad.
I stopped a few meters away from him. Binabasa ko ang kilos ni Isidore at iyon lang ang nakikita ko. He looks like he was about to burst any minute. Natigil lang iyon nang bumaling ang kaniyang atensyon sa akin.
"Ada!" His face brightened like a sun in the sunny day. Inilang hakbang niya ang pagitan naming dalawa.
Kumunot ang kaniyang noo nang makitang hindi ko nga kasama si Reeve.
"Where is kuya? I thought you were with him."
"Nagpaiwan siya sa sasakyan. He thought that maybe you don't want to see him," tugon ko.
"Talaga ba?" He smirked. "O baka naman may itinatago si Kuya, Ada?"
Ako naman ay napakunot ang noo. Sa tanong niyang iyon ay parang gusto ko ng umatras. His eyes silently spoke evil. Ang dating malambot na pagtingin ay nabahiran ng kakaibang saya, sayang hindi dapat ipagmalaki.
"Sid...what are you saying? Akala ko ba ay ayos na? I thought that——
"Ada, hindi maaayos ang lahat hangga't hindi mo nalalaman ang sikreto ni Kuya. Don't you wanna know why he's here?"
"Sid...sinabi na ng Papa mo kung bakit siya nandito. Reeve told me honestly that he was here because of your dad's condition."
"Condition?" He chuckled without humor. "Ada, Dad is as healthy as our horses in the stable! Walang kondisyon si Dad. I was sure of it. Bakit ka ba naniniwala sa kasinungalingan ni Kuya?"
Umiling-iling agad ako. "Sid, ang dad mo mismo ang nagsabi sa akin na may sakit siya. He was prone to stroke that's why he left half of the farm's properties to Reeve."
"Hindi, Ada!" Umiling siya pabalik. His face displayed disbelief. Ang mga mata niyang nagsasaya kanina ay napuno ng pagtataka.
"I was sure of it! Baka niloloko ka na lang din ni Dad, Ada! He's close with Kuya. Of course, he'll do things for Kuya, too."
"Sid, hindi naman alagad ni Reeve ang dad niyo. Ganyan ka na ba mag-isip ngayon? Bakit naman susundin ni Sir Julio ang sasabihin ni Reeve, huh?"
"He is his favorite child, Ada! Of course, he'll do him favors. At gusto ka ni Dad para kay Kuya. Do you know who he's been rooting for Kuya? Ikaw iyon, Ada. Kahit alam ni Dad na wala na kayo, ganoon pa rin. Kahit alam ni Dad na nasa akin ka naman!"
"I am no one's property, Sid. Hindi ako naging kailanman sa'yo. I never gave you a promise. Kaya sana naman iwala mo na sa isip mong magkakaroon ng tayo dahil imposible na." I smiled sadly. He should understand this by now. Inilang ulit ko ng sabihin iyon sa kaniya at sa totoo lang, parang ako ay napapagod na ring ulitin iyon.
"Boyfriend ko na si Reeve ngayon, Sid. Nagkabalikan kami. I told him that I love him today." I smiled more. Ayaw ko ngang sabihin iyon sa kaniya habang ganito siya pero kailan ko ba dapat balak na sabihin ang lahat ng iyon? Wala namang tamang oras. Kasi baliktarin man ang mundo, magagalit siya at kukuwestiyunin pa rin ang desisyon ko.
"Do you even know Kuya, Ada? Do you even know what I know?"
"Hindi naman siguro kailangan iyon, Sid. Kusa namang sasabihin ni Reeve sa akin ang lahat kung mayroon pa rin siyang inililihim. Kung ikasisira man naming dalawa iyon...then maybe, I can only blame myself for not asking."
"No, Ada. You need to know right now." Hinawakan niya ako sa balikat. Nagulat ako dahil sobrang higpit ng pagkakahawak niya sa akin. Napaatras ako ngunit wala rin namang kawala dahil naikulong na niya ako.
"Did you really know why Kuya left Manila? Sinabi ba niya talaga sa'yo ang lahat? I bet he omitted some parts to get you."
"Hindi, Sid. Ang dad mo nga ang nagsabi sa akin. He said that Reeve got suspended on his job kaya siya narito ngayon. He stayed too because your Dad wanted him to handle your business kasi naroon ka na sa Puerto at mahihirapan kang magpabalik-balik dito. Although it was just tempora——"
"No, Ada." He shook his head as he cut me off. His evil stare resurfaced as thoughts clouded his mind. "Ada, you don't really know anything. At si Dad, hindi niya rin naman alam ang puno't dulo ng lahat."
"What do you mean, Isidore?" matapang kong tanong. Alam kong may iba pa siyang nalalaman kaya niya mismo ako tinawag.
Kahit na alam kong baka hindi ko na paniwalaan ang sasabihin niya ay tinibayan ko pa rin ang aking loob.
He smiled and it gave me a cold feeling. Parang umakyat ang lamig na iyon sa aking buong katawan. It felt paralyzing.
"Kuya got suspended on his job because he got his boss' wife pregnant, Ada," he dropped the bomb.
Parang may sumabog sa aking tainga at namingi ako. Nakatingin lamang ako kay Isidore. I was trying to process his words ngunit parang wala akong maintindihan. Pakiramdam ko ay nahilo ako sa kaniyang mga sinabi.
I tried to remove his hands on me. Nagpaubaya siya sa pagbitaw sa akin. Napailing-iling ako kasi siguradong gawa-gawa na lang iyon ni Isidore. Hindi ko alam kung bakit galit na mismo ang yumayakap sa akin. At hindi ko matanggap na galit iyon para sa kaibigan.
"How could you possibly know that, Sid? Sinabi ba sa'yo ni Reeve? Sa kaniya ba mismo nanggaling?" I still tried to give Reeve the benefit of the doubt, kasi kailangang sa kaniya ko mismo marinig iyon at hindi kay Isidore.
"Hindi sinabi ni Kuya, Ada but...." His lips quivered. Ang mga mata ay naglulumikot.
"Sid...ayaw ko ng maniwala sa'yo." Suminghap ako. "P-please stop making stories anymore just to get me." Naiiyak ako at hindi ko alam.
How could he possibly stoop this low just to bring the other person down? Ang Isidore na kilala ko ay hindi gagawin ang bagay na ito. Hindi siya gagawa ng bagay na ikasisira ng taong mahal niya.
I can't believe that love can cause someone to do this against the person that they love. Hindi ko alam na sa tindi ng epekto ng pagmamahal, magdudulot din iyon nang hindi maganda. It could change the person for the better or worse.
"Ada!" he shouted my name. I flinched at the impact of his booming voice. Parang napigtas ang inirereserba niyang pasensya sa akin.
Napaatras ako at namimilog ang mata. My lips quivered in fear. His eyes showed disappointment and anger.
"Why can't you believe me?" he uttered lowly. Puno ng pagkadismaya iyon. "Si Kuya na ba ang kinakampihan mo ngayon? What about me? I thought that you'll be there for me when I need you? Bakit parang ngayon na kailangan kitang paniwalaan ako...ay wala akong natatanggap sa'yo? Ada, do you think I am lying?"
Nang hindi ako sumagot ay tumawa siya at napailing-iling. His eyes turned bloodshot. Suminghap ako dahil sobrang bigat na sa dibdib ko na makita siyang ganito.
"I can't believe Kuya's making you a fool, Ada. He got someone pregnant, okay? He lied to you. You know why he can't get back to work kahit pwedeng asikasuhin ang kaniyang suspension? Because he was blacklisted from any aviation companies or any airlines. No one will accept him, Ada. Kaya oo nga naman. Hindi ka nga naman maiiwan ni kuya rito kasi wala na siyang babalikan doon sa Maynila. The job that he was proud to achieve? Nawala na agad iyon sa kaniya na parang bula...just for a girl. Kabit ang kuya ko, Ada."
I was shaking my head the entire time that he was saying all those words to me. They...sounded real. Parang may humihila sa akin na gusto ng maniwala. Do I think that Isidore will make this up? Yes, of course. Sa ipinapakita niyang selos, hindi imposibleng magawa niya nga iyon. Pero si Reeve, kaya niya nga ba talagang maglihim sa akin? Of all the things that he could hide, ito pa talaga?
He promised me. That he will never lie or make a fool of me.
Hinawakan niya ulit ako sa balikat. This time I was clouded with fear. Ang aking luha ay namumuo na sa bukana ng aking mga mata dahil sa takot at kaba. I never feared Isidore before because I trusted him. I never feared him because he was my friend.
"Ada...please? Makinig ka naman sa akin. H-hindi ba ako kapani-paniwala, huh? Do you think I am lying to you? I would never lie about Kuya, Ada. I don't intend to hurt you this way but you need to know the truth. Kasama ko siya rito, Ada. Kasama ko siya!" he convinced. Niyugyog niya ako. Once again, I was confused by his actions.
Sino ang kasama niya?
Nasagot ang tanong ko nang may lumabas na babae mula sa clinic. Nagsalubong ang aking kilay ngunit unti-unti rin akong niyayakap ng kaba nang bumaba ang tingin ko sa kaniyang tiyan. I wasn't an OB-GYN but I can definitely identify who's pregnant or not. The bump in her stomach was undeniable.
Umawang ang aking labi.
"Sid, this place is fascinating. I didn't know Reeve lived he——oh, hi!" Napatingin siya sa akin. From the looks of it, she's from Manila.
Mula sa pananamit at pananalita, alam kong galing nga siya roon.
Gusto kong mapaatras nang humakbang ito patungo sa amin. She smiled confidently. Her face was glowing despite the fact that being pregnant could be a hassle. Sa bawat hakbang ay ingat na ingat siya at parang ayaw na may mangyaring kung ano sa kaniya.
She's definitely pregnant, Ada.
Bulong ko sa sarili. Kahit na anong tanggi ko ay narito na nga sa aking harapan iyon. I don't think Isidore would pay for someone to act pregnant in front of me.
Sa pananalita niya ay parang kilalang-kilala niya si Reeve. I can't help but swallow so hard. May bumabara sa aking lalamunan at parang pinipigilan na ako nitong magsalita. Parang pinipiga ang aking dibdib sa mga iniisip.
How could I possibly deny this to myself? How can I not believe? Nandito na, Ada. Hindi ka man nanghingi ng ebidensya pero nakahain na iyon ngayon sa'yo.
"Girlfriend mo, Sid?" she smiled nicely. Hinarap niya ako at nilahad ang kaniyang kamay. Napakurap ako. Ang aking luha ay nagbabadya na sa pag-agos.
"I'm Samantha Corvel and you are?" She was staring at me and I can't help but stare back.
She was the type of girl that anyone could dream of. Hindi katulad ko. I was always filled with the hassles of the farm and the animals. Hindi ako kasing bango niya. Hindi ako kasing linis niya.
Damn it. I can't help but just compare myself to her. At ngayon, kinukuwestiyon ko rin ang mga ginawa ni Reeve at ang mga ipinakita niya. Was it because he needed to do it? Sinabihan ba siya ni Sir Julio na maging malapit sa akin?
I just don't even know what to think!
"A-ada..." I uttered with a stutter. Hindi ko pinansin ang naghihintay niyang kamay. Naibaling ko ang tingin kay Isidore. He looked satisfied with what he's seeing right now. At nasasaktan ako kahit na parang pinadali niya ang trabaho para sa akin.
"Where is Reeve, Isidore? I want to see him!" ani Samantha. Nang hindi kami nagsalita ni Isidore ay hinawi niya kaming dalawa at naglakad siya paalis ngunit hindi pa siya nakakalayo ay narinig ko na ang tili niya.
"Reeve! Oh my god!" Nawala ang atensyon ko kay Isidore. My eyes found Reeve that was just in a distance.
Nakatayo siya roon at parang hindi makagalaw. Even when Samantha hugged him, his eyes were on me. Napakurap ako at hindi namalayan na umiiyak na. Hindi na kinaya ng aking luha ang pagpipigil.
"Reeve, I missed you! Why did you leave, huh? You know that I'm pregnant, right?" Parang binabasag ako ng mga katagang iyon.
Mas lalong piniga ang aking puso nang bumaba ang tingin ni Reeve kay Samantha. I knew from that stare that he knew her. Alam ko ang takot na iyon sa mga mata ni Reeve. There was recognition in his eyes.
"S-sam, what are you doing here? H-how..." Reeve trailed. Ibinalik niya ang tingin sa amin ni Isidore. He stared at me particularly. Parang nagsusumamo ang kaniyang mga mata.
I looked at him with disappointment. I ignored his pleading eyes. Hindi na kailangan ng paliwanag dahil narito na naman. Umiling-iling ako at nagsimulang umatras nang lagpasan niya ang babae. He walked towards me and I continued to step back. Rinig ko ang pagtawag sa kaniyang ni Samantha at Isidore.
Kahit rinig ko ang pagtawag niya sa aking pangalan, hindi ako nagdalawang-isip na talikuran siya at tumakbo palayo.