[Zawgyi]
"ေက်ာင္းသြားမတတ္ရေသးခင္အထိေတာ့ အကို႔ကို
ေတြ႔ခြင္႔ျပဳရမယ္လို႔ ကတိေတာင္းလိုက္တာ"
"အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ မင္းအိမ္က ခြင့္ျပဳလိုက္ေရာလား"
သြန္းအုပ္က မယံုသလို၊ယံုသလိုျဖင့္ ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ျပန္ေမးသည္။
"ဒါေပါ့ဗ်..ဦးပိုုင္ကလည္း။ ကြၽန္ေတာ္က အခန္းေအာင္းၿပီး သံုးရက္ေလာက္ ထမင္းအငတ္ခံျပလိုက္တာေလ။
ပါပါးကပါ ႐ုပ္တည္ႀကီးနဲ႔ လာေခ်ာ့ေရာ"
"မင္းအေဖမို႔လို႔ အဲ့လိုလြယ္လြယ္နဲ႔ အေလ်ွာ့ေပးလိုက္တာ။ ငါသာ မင္းအေဖဆို ထမင္းငတ္ၿပီးမေသရင္ေတာင္
ေ-ာက္ခြက္ကို မေသမခ်င္း႐ိုက္ၿပီး သတ္ေပးလိုက္တယ္"
"•••"
ဇာနည့္မ်က္ေစာင္းႀကီးက ဒိုင္းခနဲ။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာမွေတာ့ ျပန္မေျပာရဲ။
စကားေျပာေနရင္း ဇာနည္ ခုနကေျပာလိုက္သည့္စကားကို
သြန္းအုပ္က ျပန္အေတြးေရာက္သြားသည္ထင္၏။ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ကာ ေတြးစစဟန္ျဖင့္....
"တကယ္ေတာ့ မင္းကအေလ်ွာ့ေပးလိုက္ရတာေလ.. မင္းအိမ္ကို"
"....."
"ေနာက္ႏွစ္ကစၿပီး အၾကာႀကီးသြားေနရေတာ့မွာ"
ဇာနည္က မခ်ိျပံဳးတစ္ခုျဖင့္သာ။
"ဦးပိုင္ေၾကာင့္ပါ။ ဦးပိုင္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ
အကို႔ကို စိတ္ခ်လက္ခ်နဲ႔ထားခဲ့ဖို႔ ပါပါးတို႔ကို
ကြၽန္ေတာ္ ကတိေပးလိုက္ႏိုင္တာ"
သြန္းအုပ္က ဘာမွျပန္မေျပာ။ ၿငိမ္ၿပီးေတာ့သာ နားေထာင္ေနသည္။
စကားအလြန္တတ္သည့္ ဦးပိုင္က အကို႔အေၾကာင္းပါလာသည္ႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္သြားတတ္ျမဲ။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဦးပိုင္"
"....."
"အကို႔အေပၚမွာ ဦးပိုင္ အမ်ားႀကီးသက္ညႇာေပးခဲ့ပါတယ္"
"......"
သြန္းအုပ္က ဆက္ၿပီးနားမေထာင္ခ်င္သလိုျဖင့္
တစ္ေနရာသို႔ထသြားရန္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့မွ တစ္ခုခုေျပာရန္ သတိရသြားၿပီး....
"ငါ့ကို ေက်းဇူးတင္မေနနဲ႔။ မင္းလူကိုမင္း ရေအာင္လည္း
ေျပာဦး"
"ဦးပိုင္ရာ.. အကိုက ကြၽန္ေတာ့္စကားဆိုရင္ ဘယ္တုန္းကမ်ား လူရာသြင္းဖူးလို႔လဲ"
နာက်င္စြာျပံဳးမိသည့္ ဇာနည့္မ်က္ႏွာထက္က အျပံဳးတို႔က ခပ္ယဲ့ယဲ့။
----------------------
!
မီးက႐ုတ္တရက္ ပ်က္သြားသည္။ ဘယ္သူမွလည္း သူ႔အနားမွာမ႐ွိ။ ေမွာင္မည္းသြားသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္အတူ
ေၾကာက္စိတ္တို႔က သိသိသာသာ ႀကီးစိုးလာသည္။ အလင္းထဲမွာေတာင္ သူကေၾကာက္ေနတတ္တာပဲမလား။
႐ွပ္! ႐ွပ္! ႐ွပ္!
သူအိပ္ေနသည့္ ကုတင္အနားသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း
ေလ်ွာက္လာသည့္ လူတစ္ေယာက္၏ေျခသံ။
လည္ပင္းနားအထိ ေစာင္ျခံဳထားေသာ္လည္း သူ႔ကိုယ္သူ လံုျခံဳသည္ဟု မခံစားရ။ ေခါင္ၿမီးျခံဳလိုက္ဖို႔က်ေတာ့လည္း မလႈပ္႐ွားရဲ။
အသက္႐ႈသံေတာင္ပင္ မထြက္ရဲေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနမိသည္။ ေၾကာက္စိတ္ေၾကာင့္ ေခြၽးေစးမ်ားျပန္၍ တစ္ကိုယ္လံုးက တုန္ယင္ေန၏။
"ကေလးေလးး အရမ္းေၾကာက္ေနတာလား"
"•••"
အသက္႐ႈႏႈန္းမ်ားက ပို၍ျမန္ဆန္လာသည္။ ဦးၿငိမ္း၏ အရက္မူးေနသံႀကီးကို ေၾကာက္လြန္း၍ ဒီအခန္းထဲက ထြက္ေျပးခ်င္ေနေသာ္လည္း မလႈပ္ရဲ။
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးက ထံုက်ဥ္ေန၏။
အခု သူ႔ကို ဦးၿငိမ္းက ဘာလုပ္ဦးမွာလဲ?
ဟိုတုန္းကလိုမ်ိဳး.....
"သားက အေဖ့ကိုေတာင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူးလား"
"ထြက္သြား!!!"
"ငါ့တူအနားက မင္းထြက္သြားရမွာ မဟုတ္ဘူးလား!"
ဟင္?
ဒါက သူ.. သူထပ္လာျပန္ၿပီလား။
ကိုခရဲ႕ အဲ့ဒီဦးေလးက အဲ့လိုပဲခဏခဏ
လာေႏွာင့္ယွက္ေနေတာ့မွာလား။
ဦးၿငိမ္းေရာ.. ဦးသက္လြင္ေရာက အခုႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး သူ႔ကိုလန္႔ေသေအာင္ သတ္ေနၾကတာမလား။
"မင္းလိုမ်ိဳး လူသတ္သမားက ငါ့တူအနားမွာ ႐ွိမေနသင့္ဘူး"
"မင္းထြက္သြား!!"
"ေတာင္း.. ေတာင္းပန္ပါတယ္~ ကိုခ..ကိုခကို အရမ္းခ်စ္လို႔ လုပ္မိသြားတာပါ"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္~ ကြၽန္ေတာ္.. ကြၽန္ေတာ္မွားသြားပါတယ္~ ေတာင္းပန္ပါတယ္~ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
-
-
"အရိပ္! အရိပ္!"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္~ ကြၽန္ေတာ္.. ကြၽန္ေတာ္မွားသြားပါတယ္~ ေတာင္းပန္ပါတယ္~ တကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
"အရိပ္!"
အိပ္ေပ်ာ္ရံု႐ွိေသး.. အိပ္မက္ဆိုးေတြ ထပ္မက္ေနျပန္ပံုရသည့္ ပံုရိပ္အား နာမည္ေခၚၿပီး အသာလႈပ္ႏိုးလိုက္ေတာ့ လန္႔ႏိုးလာသည္။
ႏိုးလာလာခ်င္း ထိတ္လန္႔စြာျဖင့္ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္သည္။ ေဘးနားမွာ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့မွ စိတ္သက္သာရာ ေတြ႔သြားပံုေပၚၿပီး သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်သည္။
မင္းခက ပံုရိပ္၏ နားသယ္စပ္မ်ားဆီက ေခြၽးစတို႔ကို
ခပ္ဖြဖြသုတ္ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ နည္းနည္းေၾကာက္ေနေသးပံုရ၍ ေဆးသြင္းမထားသည့္ လက္တစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ေပးလိုက္ေတာ့မွ
မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္မွိတ္ရဲသြားသည္။
ခုနကတည္းက အျပည့္အဝ ႏိုးသြားျခင္းမဟုတ္တာမို႔ အခုျပန္အိပ္ေတာ့လည္း ေသခ်ာအိပ္မေပ်ာ္။
မသဲမကြဲျဖင့္ ခပ္တိုးတိုး ေယာင္ယမ္းေရရြတ္လိုက္တာက..
"ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အရမ္းခ်စ္လို႔ပါ"
-
-
"ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အရမ္းခ်စ္လို႔ပါ"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အရမ္းခ်စ္လို႔ပါ"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အရမ္းခ်စ္လို႔ပါ"
"ေတာင္းပန္ပါတယ္.. အရမ္းခ်စ္လို႔ပါ"
တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာျဖင့္ အဆက္မျပတ္ ေတာင္းပန္တိုး႐ႈိးသံမ်ား။ တိုးသဲ့သဲ့႐ႈိက္သံ၌ နာက်င္ေၾကကြဲမႈတို႔က အျပည့္။
မင္းခစိတ္ထဲ ဇေဝဇဝါ။
ဒီလိုမ်ိဳး ဘယ္တုန္းက ေျပာဖူးေသးတာလဲ။
ဒီလိုစကားမ်ိဳးကို၊ ဒီလိုမ်ိဳးအသံျဖင့္ အရိပ္ရဲ႕ႏႈတ္ကေန ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာဖူးခဲ့တာ ေသခ်ာသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ကလဲ ေသခ်ာေတာ့မမွတ္မိ။ ဘာျဖစ္လို႔ေတာင္းပန္ခဲ့မွန္းလဲ ေသခ်ာမသိ။
ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိ.. စိတ္ထဲမွာတစ္မ်ိဳးခံစားရသည္။ အရိပ္ အဲ့ေလာက္ထိ တတြတ္တြတ္ေတာင္းပန္ေနတာကို သိပ္ၿပီးဘဝင္မက်။ ဘယ္သူ႔ကိုလဲ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ ဆိုသည့္အေတြး ဝင္လာသည့္အခါမွာေတာ့ ေနမထိထိုင္မသာ။
အရင္တုန္းကလည္း ေသခ်ာေပါက္ အခုလိုမ်ိဳး ေတာင္းပန္စကား ေျပာဖူးခဲ့တယ္ဆိုတာကလြဲရင္ တျခားဘာကိုမွ ျပန္စဥ္းစားလို႔မရ။
-------------------
"ဒီေန႔မွ ေဆးရံုဆင္းကာစဆိုေတာ့ ဒီေန႔နဲ႔မနက္ျဖန္ နွစ္ရက္ေလာက္ေတာ့ သြားေစာင့္ေပးမွေကာင္းမယ္ ကိုကို။
အရိပ္အိမ္က ဦးေလးကိုလည္း ညဘက္ပါေခၚထားတယ္။ သက္သာေနၿပီဆိုေပမယ့္ စိတ္ခ်ရေအာင္လို႔"
မင္းခက ေက်ာင္းကျပန္လာလာခ်င္း
အျပင္ျပန္ထြက္ရဖို႔အေၾကာင္းကို စကားစလာေတာ့ သြန္းအုပ္၏မ်က္ႏွာက မည္းေမွာင္သြားရသည္။ အိမ္မႇာေသာင္တင္ေနသည့္ ဧည့္သည္ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေမွာင့္၊ ေဆးရံုတက္ေနသည့္ လူနာတစ္ေကာင္က တစ္ဖ်က္ျဖင့္ မင္းခႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးေဆးေဆး မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရတာေတာင္ ၾကာေနၿပီ။
သြန္းအုပ္က စကားစလာသည့္ မင္းခအား
မ်က္ႏွာေရာ၊ အသံပါ မသာမယာျဖင့္...
"အဲ့လိုဆို ငါက ဟိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေနက်န္ခဲ့ရမွာေပါ့"
"ကိုကို မေနခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ့ေလ။ အရိပ္နဲ႔ကိုကိုလည္း
ပိုရင္းႏွီးသြားတာေပါ့"
"မလိုက္ဘူး"
"....."
သြန္းအုပ္ မလိုက္ခ်င္တာေၾကာင့္ မင္းခက အတင္းမေခၚ။
စကားေျပာရပ္ၿပီး ပံုရိပ္အိမ္သြားဖို႔ လိုအပ္သည့္ ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ကို သြားထည့္ရန္ ျပင္ျပန္ေတာ့လည္း သြန္းအုပ္မ်က္ႏွာက ျငဴျငဴစူစူျဖင့္ မေက်မနပ္။
မင္းခက တစ္ဖက္သို႔မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး လုပ္စရာ႐ွိတာလုပ္ေနရင္းက လွစ္ခနဲျပံဳးမိသည္။
သူ႔ကိုကိုက ကဗ်ာဦးနဲ႔တင္ သဝန္တိုတတ္တာမဟုတ္။အရိပ္နဲ႔ဆိုလ်ွင္လည္း စိတ္မခ်။ ေဆးရံုမွာကတည္းက အရိပ္ေဘးကို သူေရာက္သြားတိုင္း မႈန္ကုပ္ကုပ္မ်က္ႏွာနွင့္ စူပြစူပြလုပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
"မင္းခ!"
"ဟုတ္။ ကိုကို... ေျပာေလ"
ျပန္လွည့္ၾကည့္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့ သြန္းအုပ္က သူ႔အား မ်က္ေမွာင္ကုတ္လ်က္ ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။
"အဲ့ေကာင္ မင္းကိုႀကိဳက္ေနတာကိုေတာ့ မသိဘူးလို႔
မေျပာနဲ႔ေနာ္"
မင္းခက အေနရခက္သြားၿပီး မ်က္ႏွာကိုလႊဲရန္ျပင္သည္။ သြန္းအုပ္က သူႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္ မင္းခ၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္အားကိုင္ကာ အတင္းျပန္ဆြဲလွည့္လိုက္ၿပီး...
"မင္းသိတယ္မလား"
"သိတယ္"
မင္းခက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖသည္။
ေမ်ွာ္လင့္ၿပီးသားအေျဖမို႔ သြန္းအုပ္ သိပ္ေတာ့မအံ့ျသ။
မင္းချငင္းရင္သာ ထူးဆန္းေနလိမ့္မည္။
"သိရဲ႕သားနဲ႔ေတာင္ သူ႔ကိုဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ဂ႐ုစိုက္ေပးေနတာလဲ"
"သနားလို႔"
"မင္း အဲ့လိုဂ႐ုစိုက္ေပးေလ.. ဟိုေကာင္က ပိုအ႐ူးရင့္ေလ ျဖစ္ေနမွာကိုေတာ့ မစိုးရိမ္ဘူးလား"
မင္းခက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ရင္း...
"ကြၽန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာသတိထားမိတာ မၾကာေသးပါဘူး"
"မင္းသနားေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး
မင္းအနားကပ္ေနတာကို မင္းကပါ သာယာေနတာလား"
မင္းခ စိတ္႐ႈပ္သြားရသည္။ သြန္းအုပ္က စကားေျပာလိုက္တိုင္း မဆင္မျခင္။ အေၾကာင္းမသိလ်ွင္ ျပႆနာျဖစ္ရမယ့္ စကားလံုးေတြခ်ည္း။
"ထင္ရာေတြ ေလ်ွာက္မေျပာနဲ႔ ကိုကိုရာ"
"....."
"အရိပ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ကိုကိုနားမလည္တာေတြ
အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာေတာ့ မေျပာျပတတ္ေပမယ့္ အရိပ္ရဲ႕စိတ္က ပံုမွန္လိုမဟုတ္ဘူး။ သူ ကြၽန္ေတာ့္အေပၚ သံေယာဇဥ္႐ွိတယ္။ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ခင္တြယ္ေနတယ္ဆိုတာလည္း မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ေလ အဲ့ဒါက ဒီအတိုင္း... သူတြယ္မိတြယ္ရာမလို႔
မလႊတ္တမ္းဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ေနရံုပဲ။ ကိုကိုထင္ေနသလိုမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ့္ကို သမီးရည္းစား၊ခ်စ္သူေတြ ခ်စ္ၾကသလိုမ်ိဳး ခ်စ္ေနတာမဟုတ္ဘဲ သူ႔အတြက္အားကိုးရာတစ္ခုလို တြယ္တာတာ"
"•••"
"ကြၽန္ေတာ္ အရိပ္ကို မိုးသားမွန္းသိၿပီးကတည္းက သူ႔စိတ္ကို ပုိနားလည္လာတယ္။ အရိပ္မွာေလ ငယ္ငယ္ကတည္းက စိတ္အနာတရျဖစ္ခဲ့ရတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္ေပးခဲ့တဲ့ မျဖစ္စေလာက္ အကူအညီေလးက သူ႔ရင္ထဲမွာ အရမ္းႀကီးျမတ္သလိုမ်ိဳး စြဲလမ္းေနတာ။ သူျပန္ေျပာျပတဲ့ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဆို ကြၽန္ေတာ္သိပ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး"
"....."
"ေနာက္ၿပီး သူ႔ဘက္ကသာ မရိုးမသားစိတ္နဲ႔ ေ႐ွ႕တိုးခ်င္ရင္ သူ႔အတြက္ အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိခဲ့တာပဲ။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို မ်က္လံုးခ်င္းေတာင္
ရဲရဲတင္းတင္းဆံုၿပီး ၾကည့္ရဲခဲ့တာမဟုတ္ဘူးေလ"
"....."
"စိတ္မခ်မျဖစ္ပါနဲ႔ ကိုကို။ အရိပ္ကလည္း အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး ေရာင့္တတ္ရဲမယ့္ ကေလးမဟုတ္သလို ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ညီေလးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး ေစာင့္ေရွာက္ေပးခ်င္ရံုပဲမလို႔ ဘာျပႆနာမွ ႐ွိလာမွာမဟုတ္ပါဘူး"
မင္းခ စကားေျပာၿပီးလို႔ ခဏၾကာသည္အထိ သြန္းအုပ္က
ဘာမွျပန္မေျပာ။ ေငးစိုက္၍သာ ၾကည့္ေနသည္။ ထိုအၾကည့္ေတြက ေလးေလးနက္နက္ဆိုေသာ္လည္း အဓိပါၸယ္ေတာ့ေဖာ္မရ။
ကိုကို႔စိတ္ထဲ ဘာေတြ႐ွိေနတာမ်ားလဲ။
အခုေနာက္ပိုင္း ကိုကိုေရာ၊အရိပ္ေရာ ေနာက္ၿပီး ဇာနည္တို႔ကပါ အားလံုးကသူ႔အား တစ္ခုခုဖံုးကြယ္ထားသလို ခံစားေနရသည္။
မင္းခကိုၾကည့္ရင္း သြန္းအုပ္ ေျပာစရာစကားလံုးမ်ား ေပ်ာက္႐ွေနသည္။ ယံုၾကည္မႈအေပးထားဆံုးလူက အခ်စ္ရဆံုးသူေတြကို အစြမ္းကုန္ရက္စက္ထားခဲ့ဖူးေၾကာင္း တစ္ခ်ိန္မွာသိသြားခဲ့ရင္ မင္းခမွာ ခံႏိုင္ရည္႐ွိပါ့မလား။
"မင္းခ"
"......"
"ငါတို႔ ဒီႏိုင္ငံနဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ သြားေနၾကရေအာင္"
"ကိုကို.. ဒီမွာ အလုပ္ေတြ.."
"ဒီကလူေတြအားလံုးနဲ႔လည္း အဆက္အသြယ္ျဖတ္ၿပီး ကိုကိုတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္း ဘဝအသစ္ကို
ဖန္တီးၾကရေအာင္"
မင္းခ ဆင္ေျခမေပးမိ။ ေလးနက္ေနသည့္
သြန္းအုပ္ရဲ႕ပံုစံေၾကာင့္ ရင္ထဲလႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွား ျဖစ္သြားရသည္။ ဒီလူ၏ဆႏၵတိုင္းအား ျဖည့္ဆည္းေပးခ်င္ေနၿပီး ေတာင္းဆိုမႈတိုင္းအား လိုက္ေလ်ာေပးခ်င္တာမို႔....
"ဟုတ္.. ကိုကို။ ကြၽန္ေတာ္ ႀကိဳးစားမယ္"
----------------
"ကြၽန္ေတာ့္ကို ကုိခအနားမွာ ရွိမေနေစခ်င္ေတာ့လို႔လား"
"အဲ့လိုမဟုတ္ဘူးေလ အရိပ္ရ။ ကိုယ္က အရိပ္အတြက္ ေျပာေနတာ။ ေဒၚေလးကလည္း အရိပ္ကို သူ႔အနားမွာ ေနေစခ်င္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဟိုမွာဆိုရင္
အစ္ကိုေက်ာ္စြာတို႔နဲ႔လည္းနီးတယ္။ အဲ့ဒီအခါက်ေတာ့ အရိပ္ရဲ႕ က်န္းမာေရးကို သူတို႔လည္း ပိုဂ႐ုစိုက္ေပးႏိုင္တာေပါ့။ ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္း ေနတာထက္စာရင္ ဟိုမွာေဒၚေလးနဲ႔ အတူေနတာက အရိပ္အတြက္ ပိုစိတ္ခ်ရတယ္ေလ"
"ကြၽန္ေတာ္မွ မေနခ်င္တာ"
"အရိပ္ကို တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္မေနေစခ်င္လို႔"
"ဒီမွာ ကိုခ႐ွိေနတာပဲေလ"
"ဟို.. ကိုယ္နဲ႔ကိုသြန္းအုပ္တို႔က.."
မင္းခက ဆက္ေျပာရန္ တြန္႔ဆုတ္ေနပံု။ ပံုရိပ္ သိခ်င္စိတ္ပိုသြားၿပီး...
"ကိုခတို႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ကိုယ့္bond သံုးႏွစ္ၿပီးတာနဲ႔ overseaထြက္မလို႔။ ကိုသြန္းအုပ္ေပ်ာ္ရင္ အဲ့မွာအေျခခ်ျဖစ္ဖို႔မ်ားတယ္။
ဒီမွာက သူဘယ္လိုေနခ်င္မွာလဲ။ ဟိုလူယုတ္မာေတြေၾကာင့္ သက္သက္မဲ့~"
မင္းခ ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ ျပန္ေတြးတိုင္း
သူ႔နွလံုးသားေတြ နာက်င္ရသည္။ ကိုကို ဒီလိုေတြ ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရတာမွာ သူမယံုၾကည္ေပးခဲ့လို႔ဆိုတဲ့အခ်က္က အဓိက။ ထို႔ေၾကာင့္ အခုကစလို႔ တသက္တာလံုး
အရာရာမွာ ကိုကို႔စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားေပးခ်င္ေနေတာ့တာ။
ပံုရိပ္က မင္းခေျပာျပသည့္ အေၾကာင္းအရာကို
နားေထာင္ၿပီးကတည္းက မင္းခအား ေတြေတြႀကီး
ၾကည့္ေနသည္။
အခု ကိုခက သူနဲ႔အေဝးႀကီးကို ထြက္သြားဖို႔ ၾကံစည္ေနတာမလား။ သူ႔ကိုက် သူမေနခ်င္တဲ့ေနရာမွာ ထားခဲ့ၿပီးေတာ့ေလ။
မလႈပ္မယွက္ အေၾကာင္သားျပန္ၾကည့္ေနသည့္ ပံုရိပ္အား...
"အရိပ္"
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီမွာပဲေနမွာ... ကိုခနဲ႔အတူတူ"
"အရိပ္ကလည္းကြာ"
"...."
"ကိုယ္က အရိပ္တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနမွာစိုးလို႔ ေျပာေနတာေလ။ အရိပ္ပဲ ကိုယ့္စကားဆို နားေထာင္မယ္ဆို။ အခုက် ဘာလို႔ဇြတ္ျငင္းေနရတာလဲ?"
"က်.. ကြၽန္ေတာ္.. ေၾကာက္လို႔"
"ဘာကိုလဲ။ အရိပ္က ဘာကိုေၾကာက္တာလဲ"
"သူတို႔က ေနာက္တစ္ခါထပ္ႏွင္ထုတ္မွာ။ ေနာက္ၿပီး..."
"....."
"ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကိုမုန္းေနၾကတာ"
"မဟုတ္တာပဲကြာ.."
မင္းခက ထိုမ်ွသာ ခပ္တိုးတိုးေျပာႏိုင္သည္။ သူမ်က္စိေ႐ွ႕မွာတင္ ျဖစ္ခဲ့သည့္ကိစၥေတြမို႔ ပံုရိပ္၏စိတ္အမာရြတ္ကိုလည္း နားလည္ေပးႏိုင္သည္။ သူသာဆိုလ်ွင္လည္း အသက္ႀကီးသည္အထိ မေမ့ႏိုင္ဘဲ အရမ္းခံစားေနရမွာ ေသခ်ာသည္။
ပံုရိပ္၏စိတ္ထဲ၌ ထိုအိမ္ကလူမ်ားအား လံုးဝအယံုအၾကည္မ႐ွိ။ သူ႔အား ရက္စက္စြာ ႏွင္ထုတ္ရင္ထုတ္၊ မဟုတ္ရင္ ကူညီေဖးမသလိုလိုႏွင့္ မင္းခႏွင့္ေတြ႔လို႔မရသည့္ ေနရာကိုပို႔။
အခုလည္း ဘယ္တုန္းကမွ တျခားႏိုင္ငံကိုသြားဖို႔ စကားမဟဖူးသည့္ ကိုခက အဲ့ဒီမွာအၾကာႀကီးေနေတာ့မည့္ ပံုစံမ်ိဳး ေျပာလာသည္။ ဒါေတြက သြန္းအုပ္၏စီစဥ္မႈဆိုတာ ေသခ်ာေန၏။
တကယ္ဆို သူက ကိုခအနားမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ရံုေလးပါ။ ဒါကို ဘာလို႔မ်ား အဲ့ေလာက္ထိ ၿငိဳၿငိဳျငင္ျငင္နဲ႔ လိုက္ၿပီးဖ်က္လိုဖ်က္ဆီး လုပ္ေနၾကရတာလဲမသိ။
ကိုခကို အပိုင္စီးထားေနလို႔ သူကလည္း လုိုက္လုေနရတာျဖစ္သည္။ ၿပီးသြားေတာ့ သူ႔အလြန္ေတြခ်ည္းျဖစ္ကုန္၏။
သူနဲ႔သာေနရင္ ကိုခကို အမ်ားႀကီးဂ႐ုစိုက္ေပးမွာ။
ကိုခက ေဘးမွာ႐ွိေပးရင္ကို သူကေပ်ာ္ေနၿပီမလို႔ ကိုခဘက္က တျခားဘာေတြမွ သူ႔ကိုလုပ္ေပးစရာလည္းမလို။ ကိုခေပ်ာ္ေအာင္ သူထားေပးမွာ။ လိုအပ္တာမွန္သမ်ွ၊ လိုခ်င္တာမွန္သမ်ွ
သူက မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးမွာ။
"ကိုခနဲ႔ နီးတဲ႔အရပ္မွာေနဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ ခက္ခဲေနရတာလဲ"
ပံုရိပ္က တစ္ေယာက္တည္း ခပ္တိုးတိုးေျပာေတာ့
မင္းခ သက္ျပင္းခ်မိရင္း
"အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္တို႔လာလည္ေနမွာပဲဟာ"
"ကိုခက အဲ့လိုပဲေျပာၿပီး တကယ္မွမလာတာ"
"......"
"အရင္ကလည္း အဲ့လိုပဲေျပာတာပဲ"
"....."
"ၿပီးရင္ လာတာလည္းမဟုတ္ဘူး"
"......"
"တျခားတစ္ေယာက္လာေခၚရင္ ကြၽန္ေတာ္က ထပ္လိုက္သြားရဦးမွာ။ ကိုခကလည္း သူမ်ားေတြနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေနၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေမ့သြားဦးမွာ"
"ေမ့စရာလား အရိပ္ရာ"
ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ဘဲ ကေလးေတြ ဝမ္းနည္းၿပီးဂ်ီက်သလိုမ်ိဳး ဂ်ီေနသည့္ ပံုရိပ္အား ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ေပးရမည္မသိ။ ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ေတာ့ ကိုကိုတို႔မိသားစုေတြကို
အကုန္လံုးတစ္စုတစည္းထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျပန္ေနၾကတာမ်ိဳး ျမင္ခ်င္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ႏွစ္ဖက္စလံုးက ေခါင္းမာေနၾကတာမို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အဆင္အေျပဆံုးျဖစ္ဖို႔က ဒီနည္းလမ္းကလြဲၿပီး တျခားမ႐ွိခဲ့ေပ။
"အင္းပါ။ ကိုယ္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းေလာေလာဆယ္ႀကီး သြားေနဖို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ အရိပ္ ေသခ်ာစဥ္းစားဦးေပါ့။ တစ္ခုေတာ့ ကိုယ္ေျပာတာယံု။ ေဒၚေလးက သူ႔တူႏွစ္ေယာက္လံုးကို အရမ္းခ်စ္တာ"
------------------
မနက္၉နာရီ...
မနက္အေစာႀကီး မဟုတ္ေတာ့ေသာ္လည္း သြန္းအုပ္က အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း။ ညကတစ္ညလံုး တစ္ေမွးမွအိပ္မေပ်ာ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ မင္းခအား တစ္ေယာက္တည္းသြားခြင့္ေပးလိုက္မိတာကို ေနာင္တရေနခဲ့မိသည္။
ပံုရိပ္အိမ္၌ ဒ႐ိုင္ဘာလူႀကီးလည္း ေခၚထားသည္ဟု
မင္းခက ေျပာထားခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔မ်က္ကြယ္ရာအရပ္၌ မင္းခအား ပံုရိပ္ႏွင့္အတူ႐ွိေနမွာမို႔ စိတ္ပူမိသည္။
မင္းခကို အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သည္။ ပံုရိပ္ ဖန္တီးထားႏိုင္သည့္ ကံၾကမၼာကိုေတာ့ မယံုၾကည္။ တစ္ညလံုး ထိုပူေလာင္စိတ္ေၾကာင့္ အိပ္ရာထက္
ဟိုလူးဒီလွိမ့္ႏွင့္ အိပ္မရခဲ့။
တစ္ခုေတာ္ေသးတာက သူႏွင့္အတူ အိမ္မွာက်န္ခဲ့သည့္ ဧည့္သည္ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေၾကာင့္ေတာ့ ေနရခက္မေန။ အ႐ႈပ္ထုပ္မႏွင့္က မ်က္ႏွာေၾကာသိပ္မတည့္လွေသာ္လည္း အကိုအႀကီးျဖစ္သူကေတာ့ ဆက္ဆံပံုေႏြးေထြးတာေၾကာင့္ စကားေျပာရဆိုရအဆင္ေျပသည္။
တစ္ညလံုး မင္းခႏွင့္ပံုရိပ္၊ ပံုရိပ္ႏွင့္မင္းခ ေတြးမိေနရင္းက လစ္လပ္ေနသည့္ အိပ္ရာေဘးတစ္ဖက္ကို ၾကည့္မိလ်ွင္ေတာ့ ထိုကြက္လပ္ပိုင္႐ွင္အား လြမ္းရေသးသည္။ မ်က္ႏွာပူပူျဖင့္ ဝန္ခံရလ်ွင္ ပူပန္စိတ္ႏွင့္ ဝမ္းနည္းစိတ္တို႔
ေရာေထြးေနသည့္ၾကားက ထိုသူႏွင့္အတူ
နက္႐ႈိင္းစြာဖလွယ္ခဲ့ဖူးေသာ အယုအယ၊ အေထြးအပိုက္မ်ားႏွင့္ သာယာမႈတို႔အား
ထိုသူမ႐ွိခါမွ ေတာင့္တမိလိုက္ေသး၏။
ပံုမွန္အတိုင္းဆိုလ်ွင္ မင္းခက ပြတ္သီးပြတ္သပ္ လိုက္စေနရင္ေတာင္ သူကသိပ္ႀကိဳက္တတ္တာမဟုတ္။
ဖက္တာ၊နမ္းတာကိုလည္း စိတ္နဲ႔မေတြ႔ခ်ိန္မ်ားဆိုလ်ွင္ လက္ျဖင့္တံု႔ျပန္လိုက္ေသးသည္။ မင္းခကေတာ့ အျပစ္မယူဘဲ သူ႔အား ႐ွက္ရမ္းရမ္းေနသည္ဟုသာ ေခါင္းစဥ္တပ္တတ္သည္။ မင္းခက သူဘယ္ေလာက္ ဗိုလ္က်က်... ဘယ္ေတာ့မွစိတ္မဆိုးဘဲ
သေဘာက်အသည္းယားစြာျဖင့္ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနတတ္သူ ျဖစ္ေန၍သာ ျပႆနာမတတ္ျခင္း။
အခုက်ေတာ့လည္း အခ်စ္မခံခ်င္သလိုလို၊ အခြၽဲမခံခ်င္သလိုလိုျဖင့္ အိုက္တင္ေတြအျမဲခံေနခဲ့တာက သူမဟုတ္ေတာ့သလို... မင္းခ သူ႔အနားမ႐ွိသည့္အခ်ိန္မွ ပိုတမ္းတေနမိလိုက္ပံုမ်ား နီးတက်က္က်က္ ေဝးတသက္သက္ဆိုသလိုမ်ိဳး။
-
-
မနက္ကိုးနာရီခြဲေလာက္မွ သြန္းအုပ္ အိပ္ရာကထျဖစ္သည္။ ကဗ်ာဦးတို႔ေမာင္ႏွမတို႔ေတာင္ အိမ္မွာမ႐ွိၾကေတာ့။ သူတို႔လုပ္အားေပးရမည့္ ရြာဘက္ေတြဆီသို႔ သြားၾကၿပီ။
မင္းခကလည္း ဟိုအိမ္ကေန ေက်ာင္းကိုတန္းသြားပံုရသည္။ ဝင္ႏႈတ္ဆက္ေဖာ္ေတာင္မရ။ မင္းခကို စိတ္ဆိုးသြားတာမို႔ စားပြဲေပၚမွာ စီရရီတင္ထားသည့္ မင္းခ၏စာအုပ္မ်ားအား မဆီမဆိုင္ ဘုၾကည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
အဲ့ဒါက ေ-ာက္ဂ႐ုမစိုက္ဘူးဆိုတဲ့အခ်ိဳး ခ်ိဳးလိုက္တာမလား။
အာရံုမၾကည္လင္တာမို႔ မ်က္ႏွာသစ္၊သြားတိုက္ေတာင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ သူကလြဲ ဘယ္သူမွမ႐ွိသည့္အိမ္ထဲ အိပ္မႈန္စံုမႊား႐ုပ္ျဖင့္ ငူငူငိုင္ငိုင္ ထိုင္ေနလိုက္သည္။
ညေန မင္းခ ေက်ာင္းကျပန္လာလ်ွင္ေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား သတိေပးရမည္။ သူ႔ကို အခုလိုမ်ိဳး ဂ႐ုမစိုက္တာကို မႀကိဳက္ေၾကာင္း၊ အေလးထားမႈေတြ ေပါ့ေလ်ာ့လာပါက လံုးဝသည္းခံေပးမွာမဟုတ္ေၾကာင္း၊ အကုန္လံုး အကုန္လံုး.. ကိစၥအားလံုးကို
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ သတိေပးပစ္ရမည္။
တီ.....
အိမ္ေ႐ွ႕က ကားဟြန္းတီးသံၾကားေသာ္လည္း စိတ္မပါ၍
ထမၾကည့္မိ။ အိမ္ကိုလာသည္ဟုလည္း မထင္မိတာမို႔ ဒီအတိုင္းသာ ဆက္ထိုင္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း မဖိတ္ေခၚထားသည့္ ဧည့္သည္က အိမ္ထဲသို႔ ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဝင္ေရာက္လာသည္။
"ကိုသြန္း"
"မင္းက ဘာလာလုပ္တာလဲ"
"က်...ကြၽန္ေတာ္"
သြန္းအုပ္က မႏွစ္ၿမိဳ႕မွန္းသိသာစြာ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ နဂိုတည္းကလန္႔ေနသည့္ ပံုရိပ္က ေျပာရမည့္စကားကိုပင္ ေမ့သြားေတာ့သလိုျဖစ္သြား၏။ မေျပာခင္ ေျခာက္ကပ္ေနသည့္ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ တံေတြးတစ္ခ်က္ ၿမိဳခ်လိုက္ၿပီးမွ အရဲစြန္႔ရင္း...
"ကြၽန္ေတာ္ေလ... ေနာက္ဆိုဘယ္ေတာ့မွ ကိုသြန္းကို မေကာင္းတာေတြလည္း မၾကံေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုသြန္းေျပာတာတိုင္းကိုလည္း နားေထာင္မယ္ေလ။ ဘာပဲလုပ္ေပးရေပးရပါ... ကိုသြန္း ေက်နပ္တဲ့အထိ ကြၽန္ေတာ္အကုန္လုပ္ေပးမယ္။ ဒါေပမယ့္"
"....."
"ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုခအနားမွာ မေနရရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူး"
သြန္းအုပ္က ခုနကထက္ပို၍ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္သြားၿပီး...
"မင္းဘာေတြ လာေျပာေနတာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္ ခုခ်ိန္ထိ ကိုခတစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ အားတင္းထားတာပါ။ ကိုခသာမ႐ွိခဲ့ရင္ အဲ့ကတည္းက ကြၽန္ေတာ္ေသမွာ။ ကိုခမ႐ွိေတာ့ရင္လည္း က်..
ကြၽန္ေတာ္"
"......"
"ေနာက္ၿပီး.. ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုခမ႐ွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေလ သူတို႔က လာလာၿပီးေႏွာင့္ယွက္ေနၾကတာ။ အဲ့မိန္းမႀကီးကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုမုန္းေနတာ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏွင္ထုတ္ပစ္မွာ"
စကားေတြက ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ ျဖစ္ေနသည့္အျပင္ ပံုရိပ္၏ပံုစံက ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖစ္ေနသလို ကေယာင္ေျခာက္ျခား။ စကားေျပာေနရင္းက သြန္းအုပ္၏လက္အား
သူ႔ေအးစက္စက္လက္မ်ားျဖင့္ အားကိုးတႀကီး ဆုပ္ကိုင္လာၿပီး...
"မသြားပါနဲ႔။ ကိုခကို ဘယ္ကိုမွေခၚမသြားပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္ကြၽန္ေတာ္လည္း လိုက္လာႏိုုင္မွာ မေသခ်ာတာမလို႔ ဒီမွာပဲ.. ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ နီးနီးေလးမွာပဲ"
"......"
"အမ်ားႀကီး လိမၼာေပးမွာပါ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး..."
"ေ-ာက္႐ူးစကားေတြ လာေျပာမေနနဲ႔!"
ပံုရိပ္၏လက္မ်ားအား အတင္းဖယ္ခ်ၿပီး စိတ္မ႐ွည္စြာ ေျပာလိုက္သည္။
"....."
"မင္းကို မယံုဘူး။ ယံုၾကည္ေပးေလာက္စရာေကာင္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္းလုပ္ရပ္ေတြကို မင္းခကို
အသိမေပးဘဲ ေမလြန္းနဲ႔ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သြားေနခြင့္ေပးထားတာကိုေတာင္ မင္းအမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္သင့္ေနၿပီ"
"ကြၽန္ေတာ္ ကိုခအနားမွာ မေနရလို႔မျဖစ္ဘူး"
"ဘာလဲ။ မင္းခကို ႐ူးသြားတဲ့အထိ ႏွိပ္စက္ခ်င္တာလား။ ေအာက္တန္းက်တဲ့ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးသံုးၿပီး ငါ့ကိုဒုကၡေပး ၿပီးေတာ့ေလ.. ဟုတ္တယ္မလား။ မင္းက ဦးေလးသက္.."
"ေက်ာင္းခ်ိန္ႀကီးဆိုေတာ့ ဆရာ႔ကို အိမ္မွာမ႐ွိေလာက္ဘူး ထင္ေနတာ"
!!!!
ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ။ အသံၾကားရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ျပင္မွာရပ္ေနသည့္ မင္းခႏွင့္ သူတို႔ကိုတလွည့္၊
မင္းခကိုတလွည့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္ေနသည့္စြမ္းထက္။
"မင္းခ~"
မင္းခ တစ္ခုခုၾကားသြားၿပီလား။
သူက ဒီအခ်ိန္ႀကီး ေက်ာင္းမွာ႐ွိေနရမွာမဟုတ္ဘူးလား။
သြန္းအုပ္က သိသိသာသာ အမူအယာပ်က္ယြင္းသြား၏။ ပံုရိပ္ကေတာ့ ဝိဥာဥ္ႏႈတ္ခံလိုက္ရသူလို အသက္႐ႈဖို႔ေတာင္ သတိေမ့ေနသည့္ပံု။ ခုနက သူတို႔ေျပာေနသည့္ စကားမ်ားအား ဘာမွမၾကားသလိုမ်ိဳး မင္းခက ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။ သိလိုေဇာျဖင့္ေမးမိလ်ွင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အေနခက္သြားမည္။ ရင္ထဲမွာ ေလးပင္ေနေသာ္လည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျပံဳးရယ္ကာ အိမ္ထဲသို႔ဝင္လာလိုက္၏။
"ဒီေန႔ ေန႔တစ္ဝက္ ေက်ာင္းပိတ္ထားတာ။
အိပ္ရာကႏိုးရင္စားဖို႔ ကိုကို႔အတြက္ မုန္႔သြားဝယ္တာ"
မင္းခ၏ကိုကိုေခၚသံေၾကာင့္ စြမ္းထက္က ျပံဳးစစျဖင့္ ၾကည့္ေနေတာ့မွ မင္းခ မ်က္ႏွာပူသြားရသည္။ အနားမွာ စြမ္းထက္ေရာက္ေနတာကိုပင္ သတိမကပ္မိေတာ့။
"ေျသာ္ ေအး... မင္းက ဘာကိစၥ႐ွိလို႔လဲ"
"ဝင္ခြင့္ေလ်ွာက္လႊာေရးမလို႔.. အဲ့ဒါ ဆရာ့ကိုေမးခ်င္လို႔"
"ေျသာ္.. အင္းအင္း။ အထဲဝင္ေလ... အရိပ္ေရာ.. ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား။ ကိုယ္ အဲ့ဒီမွာ ပစၥည္းတစ္ခုခုက်န္ခဲ့လို႔လား"
"ဟို..မ..မဟုတ္ပါဘူး"
ကိုကိုက အခုထိ သူ႔အား မွင္သက္သလို ၾကည့္ေနတုန္း။
အရိပ္ပံုစံကလည္း အထိတ္ထိတ္အပ်ာပ်ာျဖင့္ သူႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းေတာင္မဆံုရဲ။
ဘာကိုမွ မၾကားသလို ေနေပးေနတာေတာင္ ဒီေလာက္ဆိုလ်ွင္။ ဘာေတြလဲ။ ေလးသက္နာမည္ကေရာ ဘာလို႔ပါလာတာလဲ။ ကိုကိုေရာ အရိပ္ပါ သူမသိေအာင္ တက္ညီလက္ညီ သိုဝွက္ဖံုးဖိထားသည့္ ကိစၥကဘာလဲ။
သိလည္းသိခ်င္သည္။ ၾကားလည္း မၾကားရဲ။
ဘာမွန္းမသိဘဲႏွင့္ေတာင္ သူ႔စိတ္ႏွွလံုးက ပင္ပန္းေလးလံေနခဲ့ရၿပီ။
--------------------
"မနက္တုန္းက အရိပ္နဲ႔ဘာေတြ ေျပာေနၾကတာလဲ ကိုကို"
တစ္ေန႔လံုးစကားမဟပဲ ညက်မွ မရဲတရဲျဖင့္ မင္းခက ေမးလာသည္။ သြန္းအုပ္ ေက်ာခိုင္းလ်က္သားသာ ဆက္ေနၿပီး မသိက်ိဳးကြၽံျပဳေနလိုက္၏။
"ကိုကို"
"....."
"ကြၽန္ေတာ့္ကို တစ္ခုခုဖံုးကြယ္ထားၾကတယ္မလား"
"......."
သြန္းအုပ္ မၾကားသလို ဆက္ေနဆဲ။ မင္းခ၏ ေမးခြန္းမ်ားကလည္း ရပ္မသြားေသးေပ။
မင္းခက သြန္းအုပ္မ်က္ႏွာမူထားသည့္ အေ႐ွ႕တည့္တည့္၌ ေျပာင္းထိုင္လိုက္ၿပီး....
"ဘာလို႔မွန္းေတာ့ မသိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ေတြ မေကာင္းဘူး ကိုကို။ ကြၽန္ေတာ္က အျပည့္အဝ
ယံုၾကည္ေပးထားပါရက္နဲ႔ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ္မသိေအာင္ တစ္ခုခုကိုဖံုးကြယ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အသိႀကီးက အရမ္းခံစားရခက္တာပဲ။ ၾကာေနၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ေမးလိုက္ရင္ ကိုကို အေနခက္မွာစိုးလို႔ ကြၽန္ေတာ္ၿမိဳသိပ္ထားတာ။ အရင္က ဒီခံစားခ်က္ႀကီးအတြက္ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပစရာ မ႐ွိခဲ့လို႔ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာ အေတြးလြန္ေနတာလို႔ပဲ
စိတ္ေျဖထားတာ။ အခုက"
"အခုက ဘာျဖစ္လဲ"
သြန္းအုပ္က တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး
ေအးစက္စက္ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ မင္းခ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတြေဝသြားရေတာ့မလိုလို....
"မင္း အဲ့လိုသံသယဝင္ေနကတည္းက ငါ့ကိုမယံုတာပဲမလား"
"မဟုတ္ဘူး.. ကြၽန္ေတာ္က"
ဆက္မေမးေတာ့ေအာင္ အာဏာသံုးၿပီး ဖိေဟာက္လိုက္ေတာ့ မင္းခက ၿငိမ္သြားသည္။ သူၿငိဳျငင္တာမခံလိုသည့္ မင္းခ၏စိတ္ေလးအေပၚ အခြင့္ေကာင္းယူလိုက္ရ၍
စိတ္မေကာင္း။
"ငါမေျပာတဲ့ကိစၥဆိုတာ မင္းသိဖို႔လည္း မလိုအပ္လို႔ပဲ။ ေတြ႔ကရာအမႈိက္ေတြ ထည့္ေပးေနရေအာင္
မင္းဦးေႏွာက္က အမႈိက္ပံုးမဟုတ္ဘူး"
တင္းမာသြားသည့္ ေလသံကိုျပန္ထိန္း၍ စကားကို ျပန္ေလ်ွာခ်လိုက္ရသည္။ သူ႔ပံုစံေၾကာင့္ အေမးရပ္လိုက္ရေသာ္လည္း မင္းခ၏ အေတြးေတြ ဆက္နက္သြားမွာကို မလိုလား။
မင္းခက မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာျဖင့္...
"ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို။ ကြၽန္ေတာ္.."
ring! ring!
ဖုန္းဝင္လာတာမို႔ စကားေျပာရပ္၍ ဖုန္းကိုင္လိုက္ရသည္။ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္မွ ဖုန္းေခၚဆိုလာသူ၏အမည္က ပံုရိပ္သြင္။
"ဟယ္လို"
"ကိုခ မနက္က်ရင္ အိမ္ကိုလာခဲ့ပါလား။
ေက်ာင္းလည္းပိတ္တယ္ဆိုေတာ့ေလ"
ဖုန္းထဲက ပံုရိပ္၏အသံက ရႊင္ရႊင္ပ်ပ်။
စိတ္မၾကည္လင္တာမို႔ ျငင္းရန္ျပင္လိုက္မိသည္။ ၿပီးမွ ေနေကာင္းခါစပံုရိပ္အား ဝမ္းမနည္းေစခ်င္၍....
"အင္းး လာခဲ့မယ္ေလ"
"ကိုသြန္းကိုလည္း ေခၚခဲ့ေလ။ မသြားခင္ ဒီကလူေတြကို
ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ တစ္ခုခုေကြၽးမလို႔"
"•••"
"အရိပ္က ဘယ္ကိုသြားမလို႔လဲ။ အာာ ေနပါဦး။ ေဒၚေလးနဲ႔ေနဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာလား"
"....."
"တကယ္ႀကီးလား။ အရိပ္က ျပန္မေျဖဘူးဆိုေတာ့
တကယ္ အဲ့လို ဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီေပါ့"
ဖုန္းထဲကတဆင့္ ၾကားေနရသည့္ မင္းခ၏အသံ၌
အံျသဝမ္းသာျခင္းတို႔အျပည့္။ ပံုရိပ္က မဲ့ျပံဳးတစ္ခ်က္
ျပံဳးလိုက္သည္။
ကိုခအေတြးေတြက ကေလးဆန္လြန္းသည္။
မုန္းလည္းမုန္းၿပီး ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ပါသည္ဟု ခဏခဏ ေျပာျပေနတာကိုေတာင္ ထိုမိန္းမႀကီးႏွင့္ အတူတူေနဖို႔ကို လာၿပီးနားခ်ေနေသးသည္။ ေနာက္ၿပီး သြန္းအုပ္ကိုက် တစ္ဖဝါးမွမခါြတမ္း သူ႔အနားမွာထားၿပီး
သူ႔ကိုက်မွ အေဝးႀကီးကို တြန္းပို႔ေနသည္။
မိသားစုျပန္ေပါင္းထုပ္ခန္းဆိုတာက ဇာတ္ကားေတြထဲကလို ၾကည္ႏူးဖြယ္ျမင္ကြင္းမ်ိဳးႏွင့္ အဆံုးသတ္ရလိမ့္မည္လို႔မ်ား ကိုခက ထင္ေနခဲ့သလား။
"ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ အရိပ္။ အရိပ္တို႔တူဝရီးေတြ ေျပလည္သြားၾကၿပီဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတာ့အရမ္းေပ်ာ္ေနၿပီ။ ကိုကိုလည္း ဝမ္းသာသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ အရိပ္ရဲ႕အစ္ကိုက ပါးစပ္ကသာ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ ေလ်ွာက္ေျပာေနတာ။ သူ႔စိတ္က တကယ္သံေယာဇဥ္ႀကီးတယ္။ သိလား အရိပ္ သူလည္း ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္သြားမွာ"
"ေျသာ္...."
အရိပ္က သံ႐ွည္ဆြဲၿပီး ခပ္ရြဲ႔ရြဲ႔ေျသာ္လိုက္ေတာ့လည္း
မင္းခကေတာ့ မဲ့ျပံဳးတစ္ခုႏွင့္ စကားေျပာေနသည့္
ပံုရိပ္၏မ်က္ႏွာကို မျမင္ရတာမို႔ ပံုရိပ္၏စိတ္ကိုမမွန္းမိ။
အခုေလာေလာဆယ္ တံုးအလြန္းသည့္ ကိုခအား ဟားတိုက္၍ ေလွာင္ခ်င္ေနမိသည္။ တဆက္တည္း အားလည္းနာမိသည္။ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့
သူ႔လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ ကိုခ ဝမ္းနည္းသြားရဦးမွာမလား။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ခ်ပါ။ ကိုခတစ္ေယာက္တည္း႐ွိရံုနဲ႔
သူ႔ဘဝႀကီးၿပီးျပည့္စံုေနသလို သူတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြနဲ႔ ကိုခကို အရမ္းေပ်ာ္ေနေအာင္ ထားေပးမွာ။
"ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဆက္ဆက္လာခဲ့ေနာ္"
"ဟုတ္ၿပီ အရိပ္"
ဖုန္းခ်ၿပီး ျပံဳးလိုက္တာက မဲ့ခနဲ။
ဝရန္တာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပန္းအိုးေတြကစီစီရီရီ။
လုပ္သင့္၊မလုပ္သင့္ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည့္ သူ႔စိတ္ေတြကေတာ့ ခုနကထိ ႐ႈပ္ေထြးေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္လည္း အခုေတာ့႐ွင္းလင္းသြားၿပီ။
ေသခ်ာေပါက္ လုပ္သင့္တာေပါ့။
အဲ့လိုလုပ္လိုက္မွ သူ႔ကိုခက သူ႔အနားအျမဲ႐ွိေနမယ့္ဟာ။
******************tbc
11.June.22
[Unicode]
"ကျောင်းသွားမတတ်ရသေးခင်အထိတော့ အကို့ကို
တွေ့ခွင့်ပြုရမယ်လို့ ကတိတောင်းလိုက်တာ"
"အဲ့ဒါနဲ့ပဲ မင်းအိမ်က ခွင့်ပြုလိုက်ရောလား"
သွန်းအုပ်က မယုံသလို၊ယုံသလိုဖြင့် ခပ်ရွဲ့ရွဲ့ပြန်မေးသည်။
"ဒါပေါ့ဗျ..ဦးပိုင်ကလည်း။ ကျွန်တော်က အခန်းအောင်းပြီး သုံးရက်လောက် ထမင်းအငတ်ခံပြလိုက်တာလေ။
ပါပါးကပါ ရုပ်တည်ကြီးနဲ့ လာချော့ရော"
"မင်းအဖေမို့လို့ အဲ့လိုလွယ်လွယ်နဲ့ အလျှော့ပေးလိုက်တာ။ ငါသာ မင်းအဖေဆို ထမင်းငတ်ပြီးမသေရင်တောင်
ေ-ာက်ခွက်ကို မသေမချင်းရိုက်ပြီး သတ်ပေးလိုက်တယ်"
"•••"
ဇာနည့်မျက်စောင်းကြီးက ဒိုင်းခနဲ။ သို့သော်လည်း ဘာမှတော့ ပြန်မပြောရဲ။
စကားပြောနေရင်း ဇာနည် ခုနကပြောလိုက်သည့်စကားကို
သွန်းအုပ်က ပြန်အတွေးရောက်သွားသည်ထင်၏။ မျက်မှောင်ကုတ်ကာ တွေးစစဟန်ဖြင့်....
"တကယ်တော့ မင်းကအလျှော့ပေးလိုက်ရတာလေ.. မင်းအိမ်ကို"
"....."
"နောက်နှစ်ကစပြီး အကြာကြီးသွားနေရတော့မှာ"
ဇာနည်က မချိပြုံးတစ်ခုဖြင့်သာ။
"ဦးပိုင်ကြောင့်ပါ။ ဦးပိုင်ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကြောင့်သာ
အကို့ကို စိတ်ချလက်ချနဲ့ထားခဲ့ဖို့ ပါပါးတို့ကို
ကျွန်တော် ကတိပေးလိုက်နိုင်တာ"
သွန်းအုပ်က ဘာမှပြန်မပြော။ ငြိမ်ပြီးတော့သာ နားထောင်နေသည်။
စကားအလွန်တတ်သည့် ဦးပိုင်က အကို့အကြောင်းပါလာသည်နှင့် နှုတ်ဆိတ်သွားတတ်မြဲ။
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဦးပိုင်"
"....."
"အကို့အပေါ်မှာ ဦးပိုင် အများကြီးသက်ညှာပေးခဲ့ပါတယ်"
"......"
သွန်းအုပ်က ဆက်ပြီးနားမထောင်ချင်သလိုဖြင့်
တစ်နေရာသို့ထသွားရန် မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။
ပြီးတော့မှ တစ်ခုခုပြောရန် သတိရသွားပြီး....
"ငါ့ကို ကျေးဇူးတင်မနေနဲ့။ မင်းလူကိုမင်း ရအောင်လည်း
ပြောဦး"
"ဦးပိုင်ရာ.. အကိုက ကျွန်တော့်စကားဆိုရင် ဘယ်တုန်းကများ လူရာသွင်းဖူးလို့လဲ"
နာကျင်စွာပြုံးမိသည့် ဇာနည့်မျက်နှာထက်က အပြုံးတို့က ခပ်ယဲ့ယဲ့။
----------------------
!
မီးကရုတ်တရက် ပျက်သွားသည်။ ဘယ်သူမှလည်း သူ့အနားမှာမရှိ။ မှောင်မည်းသွားသည့် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့်အတူ
ကြောက်စိတ်တို့က သိသိသာသာ ကြီးစိုးလာသည်။ အလင်းထဲမှာတောင် သူကကြောက်နေတတ်တာပဲမလား။
ရှပ်! ရှပ်! ရှပ်!
သူအိပ်နေသည့် ကုတင်အနားသို့ တစ်လှမ်းချင်း
လျှောက်လာသည့် လူတစ်ယောက်၏ခြေသံ။
လည်ပင်းနားအထိ စောင်ခြုံထားသော်လည်း သူ့ကိုယ်သူ လုံခြုံသည်ဟု မခံစားရ။ ခေါင်မြီးခြုံလိုက်ဖို့ကျတော့လည်း မလှုပ်ရှားရဲ။
အသက်ရှုသံတောင်ပင် မထွက်ရဲလောက်အောင် ကြောက်နေမိသည်။ ကြောက်စိတ်ကြောင့် ချွေးစေးများပြန်၍ တစ်ကိုယ်လုံးက တုန်ယင်နေ၏။
"ကလေးလေးး အရမ်းကြောက်နေတာလား"
"•••"
အသက်ရှုနှုန်းများက ပို၍မြန်ဆန်လာသည်။ ဦးငြိမ်း၏ အရက်မူးနေသံကြီးကို ကြောက်လွန်း၍ ဒီအခန်းထဲက ထွက်ပြေးချင်နေသော်လည်း မလှုပ်ရဲ။
ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးက ထုံကျဉ်နေ၏။
အခု သူ့ကို ဦးငြိမ်းက ဘာလုပ်ဦးမှာလဲ?
ဟိုတုန်းကလိုမျိုး.....
"သားက အဖေ့ကိုတောင် လှည့်မကြည့်တော့ဘူးလား"
"ထွက်သွား!!!"
"ငါ့တူအနားက မင်းထွက်သွားရမှာ မဟုတ်ဘူးလား!"
ဟင်?
ဒါက သူ.. သူထပ်လာပြန်ပြီလား။
ကိုခရဲ့ အဲ့ဒီဦးလေးက အဲ့လိုပဲခဏခဏ
လာနှောင့်ယှက်နေတော့မှာလား။
ဦးငြိမ်းရော.. ဦးသက်လွင်ရောက အခုနှစ်ယောက်ပေါင်းပြီး သူ့ကိုလန့်သေအောင် သတ်နေကြတာမလား။
"မင်းလိုမျိုး လူသတ်သမားက ငါ့တူအနားမှာ ရှိမနေသင့်ဘူး"
"မင်းထွက်သွား!!"
"တောင်း.. တောင်းပန်ပါတယ်~ ကိုခ..ကိုခကို အရမ်းချစ်လို့ လုပ်မိသွားတာပါ"
"တောင်းပန်ပါတယ်~ ကျွန်တော်.. ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ်~ တောင်းပန်ပါတယ်~ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
-
-
"အရိပ်! အရိပ်!"
"တောင်းပန်ပါတယ်~ ကျွန်တော်.. ကျွန်တော်မှားသွားပါတယ်~ တောင်းပန်ပါတယ်~ တကယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
"အရိပ်!"
အိပ်ပျော်ရုံရှိသေး.. အိပ်မက်ဆိုးတွေ ထပ်မက်နေပြန်ပုံရသည့် ပုံရိပ်အား နာမည်ခေါ်ပြီး အသာလှုပ်နိုးလိုက်တော့ လန့်နိုးလာသည်။
နိုးလာလာချင်း ထိတ်လန့်စွာဖြင့် ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ကြည့်သည်။ ဘေးနားမှာ သူ့ကိုမြင်တော့မှ စိတ်သက်သာရာ တွေ့သွားပုံပေါ်ပြီး သက်ပြင်းတစ်ချက်ချသည်။
မင်းခက ပုံရိပ်၏ နားသယ်စပ်များဆီက ချွေးစတို့ကို
ခပ်ဖွဖွသုတ်ဖယ်ပေးလိုက်သည်။ နည်းနည်းကြောက်နေသေးပုံရ၍ ဆေးသွင်းမထားသည့် လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပေးလိုက်တော့မှ
မျက်လုံးများကို ပြန်မှိတ်ရဲသွားသည်။
ခုနကတည်းက အပြည့်အဝ နိုးသွားခြင်းမဟုတ်တာမို့ အခုပြန်အိပ်တော့လည်း သေချာအိပ်မပျော်။
မသဲမကွဲဖြင့် ခပ်တိုးတိုး ယောင်ယမ်းရေရွတ်လိုက်တာက..
"တောင်းပန်ပါတယ်.. အရမ်းချစ်လို့ပါ"
-
-
"တောင်းပန်ပါတယ်.. အရမ်းချစ်လို့ပါ"
"တောင်းပန်ပါတယ်.. အရမ်းချစ်လို့ပါ"
"တောင်းပန်ပါတယ်.. အရမ်းချစ်လို့ပါ"
"တောင်းပန်ပါတယ်.. အရမ်းချစ်လို့ပါ"
တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာဖြင့် အဆက်မပြတ် တောင်းပန်တိုးရှိုးသံများ။ တိုးသဲ့သဲ့ရှိုက်သံ၌ နာကျင်ကြေကွဲမှုတို့က အပြည့်။
မင်းခစိတ်ထဲ ဇဝေဇဝါ။
ဒီလိုမျိုး ဘယ်တုန်းက ပြောဖူးသေးတာလဲ။
ဒီလိုစကားမျိုးကို၊ ဒီလိုမျိုးအသံဖြင့် အရိပ်ရဲ့နှုတ်ကနေ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြောဖူးခဲ့တာ သေချာသည်။ ဘယ်အချိန်ကလဲ သေချာတော့မမှတ်မိ။ ဘာဖြစ်လို့တောင်းပန်ခဲ့မှန်းလဲ သေချာမသိ။
ဘာကြောင့်မှန်းတော့မသိ.. စိတ်ထဲမှာတစ်မျိုးခံစားရသည်။ အရိပ် အဲ့လောက်ထိ တတွတ်တွတ်တောင်းပန်နေတာကို သိပ်ပြီးဘဝင်မကျ။ ဘယ်သူ့ကိုလဲ ဘာကြောင့်များလဲ ဆိုသည့်အတွေး ဝင်လာသည့်အခါမှာတော့ နေမထိထိုင်မသာ။
အရင်တုန်းကလည်း သေချာပေါက် အခုလိုမျိုး တောင်းပန်စကား ပြောဖူးခဲ့တယ်ဆိုတာကလွဲရင် တခြားဘာကိုမှ ပြန်စဉ်းစားလို့မရ။
-------------------
"ဒီနေ့မှ ဆေးရုံဆင်းကာစဆိုတော့ ဒီနေ့နဲ့မနက်ဖြန် နှစ်ရက်လောက်တော့ သွားစောင့်ပေးမှကောင်းမယ် ကိုကို။
အရိပ်အိမ်က ဦးလေးကိုလည်း ညဘက်ပါခေါ်ထားတယ်။ သက်သာနေပြီဆိုပေမယ့် စိတ်ချရအောင်လို့"
မင်းခက ကျောင်းကပြန်လာလာချင်း
အပြင်ပြန်ထွက်ရဖို့အကြောင်းကို စကားစလာတော့ သွန်းအုပ်၏မျက်နှာက မည်းမှောင်သွားရသည်။ အိမ်မှာသောင်တင်နေသည့် ဧည့်သည်နှစ်ယောက်က တစ်မှောင့်၊ ဆေးရုံတက်နေသည့် လူနာတစ်ကောင်က တစ်ဖျက်ဖြင့် မင်းခနှင့်သူ နှစ်ယောက်တည်း အေးအေးဆေးဆေး မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရတာတောင် ကြာနေပြီ။
သွန်းအုပ်က စကားစလာသည့် မင်းခအား
မျက်နှာရော၊ အသံပါ မသာမယာဖြင့်...
"အဲ့လိုဆို ငါက ဟိုနှစ်ယောက်နဲ့ နေကျန်ခဲ့ရမှာပေါ့"
"ကိုကို မနေချင်ရင် လိုက်ခဲ့လေ။ အရိပ်နဲ့ကိုကိုလည်း
ပိုရင်းနှီးသွားတာပေါ့"
"မလိုက်ဘူး"
"....."
သွန်းအုပ် မလိုက်ချင်တာကြောင့် မင်းခက အတင်းမခေါ်။
စကားပြောရပ်ပြီး ပုံရိပ်အိမ်သွားဖို့ လိုအပ်သည့် ပစ္စည်းတချို့ကို သွားထည့်ရန် ပြင်ပြန်တော့လည်း သွန်းအုပ်မျက်နှာက ငြူငြူစူစူဖြင့် မကျေမနပ်။
မင်းခက တစ်ဖက်သို့မျက်နှာလွှဲပြီး လုပ်စရာရှိတာလုပ်နေရင်းက လှစ်ခနဲပြုံးမိသည်။
သူ့ကိုကိုက ကဗျာဦးနဲ့တင် သဝန်တိုတတ်တာမဟုတ်။အရိပ်နဲ့ဆိုလျှင်လည်း စိတ်မချ။ ဆေးရုံမှာကတည်းက အရိပ်ဘေးကို သူရောက်သွားတိုင်း မှုန်ကုပ်ကုပ်မျက်နှာနှင့် စူပွစူပွလုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
"မင်းခ!"
"ဟုတ်။ ကိုကို... ပြောလေ"
ပြန်လှည့်ကြည့်ပြီးပြောလိုက်တော့ သွန်းအုပ်က သူ့အား မျက်မှောင်ကုတ်လျက် သေချာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။
"အဲ့ကောင် မင်းကိုကြိုက်နေတာကိုတော့ မသိဘူးလို့
မပြောနဲ့နော်"
မင်းခက အနေရခက်သွားပြီး မျက်နှာကိုလွှဲရန်ပြင်သည်။ သွန်းအုပ်က သူနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖြစ်အောင် မင်းခ၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်အားကိုင်ကာ အတင်းပြန်ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး...
"မင်းသိတယ်မလား"
"သိတယ်"
မင်းခက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ ခပ်တိုးတိုးပြန်ဖြေသည်။
မျှော်လင့်ပြီးသားအဖြေမို့ သွန်းအုပ် သိပ်တော့မအံ့သြ။
မင်းခငြင်းရင်သာ ထူးဆန်းနေလိမ့်မည်။
"သိရဲ့သားနဲ့တောင် သူ့ကိုဘာလို့ အဲ့လောက်ဂရုစိုက်ပေးနေတာလဲ"
"သနားလို့"
"မင်း အဲ့လိုဂရုစိုက်ပေးလေ.. ဟိုကောင်က ပိုအရူးရင့်လေ ဖြစ်နေမှာကိုတော့ မစိုးရိမ်ဘူးလား"
မင်းခက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချရင်း...
"ကျွန်တော်လည်း သေချာသတိထားမိတာ မကြာသေးပါဘူး"
"မင်းသနားနေတာကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး
မင်းအနားကပ်နေတာကို မင်းကပါ သာယာနေတာလား"
မင်းခ စိတ်ရှုပ်သွားရသည်။ သွန်းအုပ်က စကားပြောလိုက်တိုင်း မဆင်မခြင်။ အကြောင်းမသိလျှင် ပြဿနာဖြစ်ရမယ့် စကားလုံးတွေချည်း။
"ထင်ရာတွေ လျှောက်မပြောနဲ့ ကိုကိုရာ"
"....."
"အရိပ်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး ကိုကိုနားမလည်တာတွေ
အများကြီးရှိတယ်။ ကျွန်တော်လည်း သေချာတော့ မပြောပြတတ်ပေမယ့် အရိပ်ရဲ့စိတ်က ပုံမှန်လိုမဟုတ်ဘူး။ သူ ကျွန်တော့်အပေါ် သံယောဇဉ်ရှိတယ်။ လွန်လွန်ကြူးကြူး ခင်တွယ်နေတယ်ဆိုတာလည်း မှန်တယ်။ ဒါပေမယ့်လေ အဲ့ဒါက ဒီအတိုင်း... သူတွယ်မိတွယ်ရာမလို့
မလွှတ်တမ်းဆုပ်ကိုင်ထားချင်နေရုံပဲ။ ကိုကိုထင်နေသလိုမျိုး ကျွန်တော့်ကို သမီးရည်းစား၊ချစ်သူတွေ ချစ်ကြသလိုမျိုး ချစ်နေတာမဟုတ်ဘဲ သူ့အတွက်အားကိုးရာတစ်ခုလို တွယ်တာတာ"
"•••"
"ကျွန်တော် အရိပ်ကို မိုးသားမှန်းသိပြီးကတည်းက သူ့စိတ်ကို ပိုနားလည်လာတယ်။ အရိပ်မှာလေ ငယ်ငယ်ကတည်းက စိတ်အနာတရဖြစ်ခဲ့ရတာတွေ အများကြီးပဲ။ ငယ်ငယ်တုန်းက ကျွန်တော်ပေးခဲ့တဲ့ မဖြစ်စလောက် အကူအညီလေးက သူ့ရင်ထဲမှာ အရမ်းကြီးမြတ်သလိုမျိုး စွဲလမ်းနေတာ။ သူပြန်ပြောပြတဲ့ တချို့ကိစ္စတွေဆို ကျွန်တော်သိပ်တောင် မမှတ်မိတော့ဘူး"
"....."
"နောက်ပြီး သူ့ဘက်ကသာ မရိုးမသားစိတ်နဲ့ ရှေ့တိုးချင်ရင် သူ့အတွက် အခွင့်အရေးတွေ အများကြီးရှိခဲ့တာပဲ။
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို မျက်လုံးချင်းတောင်
ရဲရဲတင်းတင်းဆုံပြီး ကြည့်ရဲခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလေ"
"....."
"စိတ်မချမဖြစ်ပါနဲ့ ကိုကို။ အရိပ်ကလည်း အခွင့်ကောင်းယူပြီး ရောင့်တတ်ရဲမယ့် ကလေးမဟုတ်သလို ကျွန်တော်ကလည်း ကိုယ့်ညီလေးတစ်ယောက်လိုမျိုး စောင့်ရှောက်ပေးချင်ရုံပဲမလို့ ဘာပြဿနာမှ ရှိလာမှာမဟုတ်ပါဘူး"
မင်းခ စကားပြောပြီးလို့ ခဏကြာသည်အထိ သွန်းအုပ်က
ဘာမှပြန်မပြော။ ငေးစိုက်၍သာ ကြည့်နေသည်။ ထိုအကြည့်တွေက လေးလေးနက်နက်ဆိုသော်လည်း အဓိပါ္ပယ်တော့ဖော်မရ။
ကိုကို့စိတ်ထဲ ဘာတွေရှိနေတာများလဲ။
အခုနောက်ပိုင်း ကိုကိုရော၊အရိပ်ရော နောက်ပြီး ဇာနည်တို့ကပါ အားလုံးကသူ့အား တစ်ခုခုဖုံးကွယ်ထားသလို ခံစားနေရသည်။
မင်းခကိုကြည့်ရင်း သွန်းအုပ် ပြောစရာစကားလုံးများ ပျောက်ရှနေသည်။ ယုံကြည်မှုအပေးထားဆုံးလူက အချစ်ရဆုံးသူတွေကို အစွမ်းကုန်ရက်စက်ထားခဲ့ဖူးကြောင်း တစ်ချိန်မှာသိသွားခဲ့ရင် မင်းခမှာ ခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလား။
"မင်းခ"
"......"
"ငါတို့ ဒီနိုင်ငံနဲ့ အဝေးကြီးမှာ သွားနေကြရအောင်"
"ကိုကို.. ဒီမှာ အလုပ်တွေ.."
"ဒီကလူတွေအားလုံးနဲ့လည်း အဆက်အသွယ်ဖြတ်ပြီး ကိုကိုတို့နှစ်ယောက်တည်း ဘဝအသစ်ကို
ဖန်တီးကြရအောင်"
မင်းခ ဆင်ခြေမပေးမိ။ လေးနက်နေသည့်
သွန်းအုပ်ရဲ့ပုံစံကြောင့် ရင်ထဲလှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်သွားရသည်။ ဒီလူ၏ဆန္ဒတိုင်းအား ဖြည့်ဆည်းပေးချင်နေပြီး တောင်းဆိုမှုတိုင်းအား လိုက်လျောပေးချင်တာမို့....
"ဟုတ်.. ကိုကို။ ကျွန်တော် ကြိုးစားမယ်"
----------------
"ကျွန်တော့်ကို ကိုခအနားမှာ ရှိမနေစေချင်တော့လို့လား"
"အဲ့လိုမဟုတ်ဘူးလေ အရိပ်ရ။ ကိုယ်က အရိပ်အတွက် ပြောနေတာ။ ဒေါ်လေးကလည်း အရိပ်ကို သူ့အနားမှာ နေစေချင်တယ်။ နောက်ပြီးတော့ ဟိုမှာဆိုရင်
အစ်ကိုကျော်စွာတို့နဲ့လည်းနီးတယ်။ အဲ့ဒီအခါကျတော့ အရိပ်ရဲ့ ကျန်းမာရေးကို သူတို့လည်း ပိုဂရုစိုက်ပေးနိုင်တာပေါ့။ ဒီမှာတစ်ယောက်တည်း နေတာထက်စာရင် ဟိုမှာဒေါ်လေးနဲ့ အတူနေတာက အရိပ်အတွက် ပိုစိတ်ချရတယ်လေ"
"ကျွန်တော်မှ မနေချင်တာ"
"အရိပ်ကို တစ်ယောက်တည်းဖြစ်မနေစေချင်လို့"
"ဒီမှာ ကိုခရှိနေတာပဲလေ"
"ဟို.. ကိုယ်နဲ့ကိုသွန်းအုပ်တို့က.."
မင်းခက ဆက်ပြောရန် တွန့်ဆုတ်နေပုံ။ ပုံရိပ် သိချင်စိတ်ပိုသွားပြီး...
"ကိုခတို့က ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ကိုယ့်bond သုံးနှစ်ပြီးတာနဲ့ overseaထွက်မလို့။ ကိုသွန်းအုပ်ပျော်ရင် အဲ့မှာအခြေချဖြစ်ဖို့များတယ်။
ဒီမှာက သူဘယ်လိုနေချင်မှာလဲ။ ဟိုလူယုတ်မာတွေကြောင့် သက်သက်မဲ့~"
မင်းခ ဆက်မပြောနိုင်တော့။ ပြန်တွေးတိုင်း
သူ့နှလုံးသားတွေ နာကျင်ရသည်။ ကိုကို ဒီလိုတွေ ဒုက္ခရောက်ခဲ့ရတာမှာ သူမယုံကြည်ပေးခဲ့လို့ဆိုတဲ့အချက်က အဓိက။ ထို့ကြောင့် အခုကစလို့ တသက်တာလုံး
အရာရာမှာ ကိုကို့စိတ်တိုင်းကျဖြစ်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားပေးချင်နေတော့တာ။
ပုံရိပ်က မင်းခပြောပြသည့် အကြောင်းအရာကို
နားထောင်ပြီးကတည်းက မင်းခအား တွေတွေကြီး
ကြည့်နေသည်။
အခု ကိုခက သူနဲ့အဝေးကြီးကို ထွက်သွားဖို့ ကြံစည်နေတာမလား။ သူ့ကိုကျ သူမနေချင်တဲ့နေရာမှာ ထားခဲ့ပြီးတော့လေ။
မလှုပ်မယှက် အကြောင်သားပြန်ကြည့်နေသည့် ပုံရိပ်အား...
"အရိပ်"
"ကျွန်တော် ဒီမှာပဲနေမှာ... ကိုခနဲ့အတူတူ"
"အရိပ်ကလည်းကွာ"
"...."
"ကိုယ်က အရိပ်တစ်ယောက်တည်း ဖြစ်နေမှာစိုးလို့ ပြောနေတာလေ။ အရိပ်ပဲ ကိုယ့်စကားဆို နားထောင်မယ်ဆို။ အခုကျ ဘာလို့ဇွတ်ငြင်းနေရတာလဲ?"
"ကျ.. ကျွန်တော်.. ကြောက်လို့"
"ဘာကိုလဲ။ အရိပ်က ဘာကိုကြောက်တာလဲ"
"သူတို့က နောက်တစ်ခါထပ်နှင်ထုတ်မှာ။ နောက်ပြီး..."
"....."
"နောက်ပြီး ကျွန်တော့်ကိုမုန်းနေကြတာ"
"မဟုတ်တာပဲကွာ.."
မင်းခက ထိုမျှသာ ခပ်တိုးတိုးပြောနိုင်သည်။ သူမျက်စိရှေ့မှာတင် ဖြစ်ခဲ့သည့်ကိစ္စတွေမို့ ပုံရိပ်၏စိတ်အမာရွတ်ကိုလည်း နားလည်ပေးနိုင်သည်။ သူသာဆိုလျှင်လည်း အသက်ကြီးသည်အထိ မမေ့နိုင်ဘဲ အရမ်းခံစားနေရမှာ သေချာသည်။
ပုံရိပ်၏စိတ်ထဲ၌ ထိုအိမ်ကလူများအား လုံးဝအယုံအကြည်မရှိ။ သူ့အား ရက်စက်စွာ နှင်ထုတ်ရင်ထုတ်၊ မဟုတ်ရင် ကူညီဖေးမသလိုလိုနှင့် မင်းခနှင့်တွေ့လို့မရသည့် နေရာကိုပို့။
အခုလည်း ဘယ်တုန်းကမှ တခြားနိုင်ငံကိုသွားဖို့ စကားမဟဖူးသည့် ကိုခက အဲ့ဒီမှာအကြာကြီးနေတော့မည့် ပုံစံမျိုး ပြောလာသည်။ ဒါတွေက သွန်းအုပ်၏စီစဉ်မှုဆိုတာ သေချာနေ၏။
တကယ်ဆို သူက ကိုခအနားမှာ ပျော်ပျော်နေချင်ရုံလေးပါ။ ဒါကို ဘာလို့များ အဲ့လောက်ထိ ငြိုငြိုငြင်ငြင်နဲ့ လိုက်ပြီးဖျက်လိုဖျက်ဆီး လုပ်နေကြရတာလဲမသိ။
ကိုခကို အပိုင်စီးထားနေလို့ သူကလည်း လိုက်လုနေရတာဖြစ်သည်။ ပြီးသွားတော့ သူ့အလွန်တွေချည်းဖြစ်ကုန်၏။
သူနဲ့သာနေရင် ကိုခကို အများကြီးဂရုစိုက်ပေးမှာ။
ကိုခက ဘေးမှာရှိပေးရင်ကို သူကပျော်နေပြီမလို့ ကိုခဘက်က တခြားဘာတွေမှ သူ့ကိုလုပ်ပေးစရာလည်းမလို။ ကိုခပျော်အောင် သူထားပေးမှာ။ လိုအပ်တာမှန်သမျှ၊ လိုချင်တာမှန်သမျှ
သူက မဖြစ်ဖြစ်အောင် ဖြည့်ဆည်းပေးမှာ။
"ကိုခနဲ့ နီးတဲ့အရပ်မှာနေဖို့ ကျွန်တော့်အတွက် ဘာလို့အဲ့လောက် ခက်ခဲနေရတာလဲ"
ပုံရိပ်က တစ်ယောက်တည်း ခပ်တိုးတိုးပြောတော့
မင်းခ သက်ပြင်းချမိရင်း
"အဲ့လိုလည်း မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်တို့လာလည်နေမှာပဲဟာ"
"ကိုခက အဲ့လိုပဲပြောပြီး တကယ်မှမလာတာ"
"......"
"အရင်ကလည်း အဲ့လိုပဲပြောတာပဲ"
"....."
"ပြီးရင် လာတာလည်းမဟုတ်ဘူး"
"......"
"တခြားတစ်ယောက်လာခေါ်ရင် ကျွန်တော်က ထပ်လိုက်သွားရဦးမှာ။ ကိုခကလည်း သူများတွေနဲ့ပဲ ပျော်နေပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုမေ့သွားဦးမှာ"
"မေ့စရာလား အရိပ်ရာ"
ခါတိုင်းလိုမဟုတ်ဘဲ ကလေးတွေ ဝမ်းနည်းပြီးဂျီကျသလိုမျိုး ဂျီနေသည့် ပုံရိပ်အား ဘယ်လိုနှစ်သိမ့်ပေးရမည်မသိ။ ဖြစ်နိုင်လျှင်တော့ ကိုကိုတို့မိသားစုတွေကို
အကုန်လုံးတစ်စုတစည်းထဲ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ပြန်နေကြတာမျိုး မြင်ချင်မိသည်။ သို့သော်လည်း နှစ်ဖက်စလုံးက ခေါင်းမာနေကြတာမို့ နှစ်ယောက်စလုံး အဆင်အပြေဆုံးဖြစ်ဖို့က ဒီနည်းလမ်းကလွဲပြီး တခြားမရှိခဲ့ပေ။
"အင်းပါ။ ကိုယ်ကလည်း ချက်ချင်းလောလောဆယ်ကြီး သွားနေဖို့ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး။ အရိပ် သေချာစဉ်းစားဦးပေါ့။ တစ်ခုတော့ ကိုယ်ပြောတာယုံ။ ဒေါ်လေးက သူ့တူနှစ်ယောက်လုံးကို အရမ်းချစ်တာ"
------------------
မနက်၉နာရီ...
မနက်အစောကြီး မဟုတ်တော့သော်လည်း သွန်းအုပ်က အိပ်လို့ကောင်းတုန်း။ ညကတစ်ညလုံး တစ်မှေးမှအိပ်မပျော်။ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် မင်းခအား တစ်ယောက်တည်းသွားခွင့်ပေးလိုက်မိတာကို နောင်တရနေခဲ့မိသည်။
ပုံရိပ်အိမ်၌ ဒရိုင်ဘာလူကြီးလည်း ခေါ်ထားသည်ဟု
မင်းခက ပြောထားခဲ့သော်လည်း သူ့မျက်ကွယ်ရာအရပ်၌ မင်းခအား ပုံရိပ်နှင့်အတူရှိနေမှာမို့ စိတ်ပူမိသည်။
မင်းခကို အကြွင်းမဲ့ ယုံကြည်သည်။ ပုံရိပ် ဖန်တီးထားနိုင်သည့် ကံကြမ္မာကိုတော့ မယုံကြည်။ တစ်ညလုံး ထိုပူလောင်စိတ်ကြောင့် အိပ်ရာထက်
ဟိုလူးဒီလှိမ့်နှင့် အိပ်မရခဲ့။
တစ်ခုတော်သေးတာက သူနှင့်အတူ အိမ်မှာကျန်ခဲ့သည့် ဧည့်သည်မောင်နှမနှစ်ယောက်ကြောင့်တော့ နေရခက်မနေ။ အရှုပ်ထုပ်မနှင့်က မျက်နှာကြောသိပ်မတည့်လှသော်လည်း အကိုအကြီးဖြစ်သူကတော့ ဆက်ဆံပုံနွေးထွေးတာကြောင့် စကားပြောရဆိုရအဆင်ပြေသည်။
တစ်ညလုံး မင်းခနှင့်ပုံရိပ်၊ ပုံရိပ်နှင့်မင်းခ တွေးမိနေရင်းက လစ်လပ်နေသည့် အိပ်ရာဘေးတစ်ဖက်ကို ကြည့်မိလျှင်တော့ ထိုကွက်လပ်ပိုင်ရှင်အား လွမ်းရသေးသည်။ မျက်နှာပူပူဖြင့် ဝန်ခံရလျှင် ပူပန်စိတ်နှင့် ဝမ်းနည်းစိတ်တို့
ရောထွေးနေသည့်ကြားက ထိုသူနှင့်အတူ
နက်ရှိုင်းစွာဖလှယ်ခဲ့ဖူးသော အယုအယ၊ အထွေးအပိုက်များနှင့် သာယာမှုတို့အား
ထိုသူမရှိခါမှ တောင့်တမိလိုက်သေး၏။
ပုံမှန်အတိုင်းဆိုလျှင် မင်းခက ပွတ်သီးပွတ်သပ် လိုက်စနေရင်တောင် သူကသိပ်ကြိုက်တတ်တာမဟုတ်။
ဖက်တာ၊နမ်းတာကိုလည်း စိတ်နဲ့မတွေ့ချိန်များဆိုလျှင် လက်ဖြင့်တုံ့ပြန်လိုက်သေးသည်။ မင်းခကတော့ အပြစ်မယူဘဲ သူ့အား ရှက်ရမ်းရမ်းနေသည်ဟုသာ ခေါင်းစဉ်တပ်တတ်သည်။ မင်းခက သူဘယ်လောက် ဗိုလ်ကျကျ... ဘယ်တော့မှစိတ်မဆိုးဘဲ
သဘောကျအသည်းယားစွာဖြင့် တဟားဟား အော်ရယ်နေတတ်သူ ဖြစ်နေ၍သာ ပြဿနာမတတ်ခြင်း။
အခုကျတော့လည်း အချစ်မခံချင်သလိုလို၊ အချွဲမခံချင်သလိုလိုဖြင့် အိုက်တင်တွေအမြဲခံနေခဲ့တာက သူမဟုတ်တော့သလို... မင်းခ သူ့အနားမရှိသည့်အချိန်မှ ပိုတမ်းတနေမိလိုက်ပုံများ နီးတကျက်ကျက် ဝေးတသက်သက်ဆိုသလိုမျိုး။
-
-
မနက်ကိုးနာရီခွဲလောက်မှ သွန်းအုပ် အိပ်ရာကထဖြစ်သည်။ ကဗျာဦးတို့မောင်နှမတို့တောင် အိမ်မှာမရှိကြတော့။ သူတို့လုပ်အားပေးရမည့် ရွာဘက်တွေဆီသို့ သွားကြပြီ။
မင်းခကလည်း ဟိုအိမ်ကနေ ကျောင်းကိုတန်းသွားပုံရသည်။ ဝင်နှုတ်ဆက်ဖော်တောင်မရ။ မင်းခကို စိတ်ဆိုးသွားတာမို့ စားပွဲပေါ်မှာ စီရရီတင်ထားသည့် မင်းခ၏စာအုပ်များအား မဆီမဆိုင် ဘုကြည့်ကြည့်လိုက်သည်။
အဲ့ဒါက ေ-ာက်ဂရုမစိုက်ဘူးဆိုတဲ့အချိုး ချိုးလိုက်တာမလား။
အာရုံမကြည်လင်တာမို့ မျက်နှာသစ်၊သွားတိုက်တောင် မလုပ်ချင်တော့။ သူကလွဲ ဘယ်သူမှမရှိသည့်အိမ်ထဲ အိပ်မှုန်စုံမွှားရုပ်ဖြင့် ငူငူငိုင်ငိုင် ထိုင်နေလိုက်သည်။
ညနေ မင်းခ ကျောင်းကပြန်လာလျှင်တော့ ပြတ်ပြတ်သားသား သတိပေးရမည်။ သူ့ကို အခုလိုမျိုး ဂရုမစိုက်တာကို မကြိုက်ကြောင်း၊ အလေးထားမှုတွေ ပေါ့လျော့လာပါက လုံးဝသည်းခံပေးမှာမဟုတ်ကြောင်း၊ အကုန်လုံး အကုန်လုံး.. ကိစ္စအားလုံးကို
တင်းတင်းကြပ်ကြပ် သတိပေးပစ်ရမည်။
တီ.....
အိမ်ရှေ့က ကားဟွန်းတီးသံကြားသော်လည်း စိတ်မပါ၍
ထမကြည့်မိ။ အိမ်ကိုလာသည်ဟုလည်း မထင်မိတာမို့ ဒီအတိုင်းသာ ဆက်ထိုင်နေလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း မဖိတ်ခေါ်ထားသည့် ဧည့်သည်က အိမ်ထဲသို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက် ဝင်ရောက်လာသည်။
"ကိုသွန်း"
"မင်းက ဘာလာလုပ်တာလဲ"
"ကျ...ကျွန်တော်"
သွန်းအုပ်က မနှစ်မြို့မှန်းသိသာစွာ မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် မေးခွန်းထုတ်လိုက်တော့ နဂိုတည်းကလန့်နေသည့် ပုံရိပ်က ပြောရမည့်စကားကိုပင် မေ့သွားတော့သလိုဖြစ်သွား၏။ မပြောခင် ခြောက်ကပ်နေသည့် လည်ချောင်းထဲသို့ တံတွေးတစ်ချက် မြိုချလိုက်ပြီးမှ အရဲစွန့်ရင်း...
"ကျွန်တော်လေ... နောက်ဆိုဘယ်တော့မှ ကိုသွန်းကို မကောင်းတာတွေလည်း မကြံတော့ဘူး။ နောက်ပြီးတော့ ကိုသွန်းပြောတာတိုင်းကိုလည်း နားထောင်မယ်လေ။ ဘာပဲလုပ်ပေးရပေးရပါ... ကိုသွန်း ကျေနပ်တဲ့အထိ ကျွန်တော်အကုန်လုပ်ပေးမယ်။ ဒါပေမယ့်"
"....."
"ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ကိုခအနားမှာ မနေရရင်တော့ မဖြစ်ဘူး"
သွန်းအုပ်က ခုနကထက်ပို၍ မျက်မှောင်ကြုတ်သွားပြီး...
"မင်းဘာတွေ လာပြောနေတာလဲ"
"ကျွန်တော် ခုချိန်ထိ ကိုခတစ်ယောက်တည်းကြောင့် အားတင်းထားတာပါ။ ကိုခသာမရှိခဲ့ရင် အဲ့ကတည်းက ကျွန်တော်သေမှာ။ ကိုခမရှိတော့ရင်လည်း ကျ..
ကျွန်တော်"
"......"
"နောက်ပြီး.. နောက်ပြီးတော့ ကိုခမရှိတဲ့ အချိန်ဆိုရင်လေ သူတို့က လာလာပြီးနှောင့်ယှက်နေကြတာ။ အဲ့မိန်းမကြီးကလည်း ကျွန်တော့်ကိုမုန်းနေတာ။ ကျွန်တော့်ကို နှင်ထုတ်ပစ်မှာ"
စကားတွေက တောင်ရောက်မြောက်ရောက် ဖြစ်နေသည့်အပြင် ပုံရိပ်၏ပုံစံက သွေးရူးသွေးတန်းဖြစ်နေသလို ကယောင်ခြောက်ခြား။ စကားပြောနေရင်းက သွန်းအုပ်၏လက်အား
သူ့အေးစက်စက်လက်များဖြင့် အားကိုးတကြီး ဆုပ်ကိုင်လာပြီး...
"မသွားပါနဲ့။ ကိုခကို ဘယ်ကိုမှခေါ်မသွားပါနဲ့။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်လည်း လိုက်လာနိုင်မှာ မသေချာတာမလို့ ဒီမှာပဲ.. ကျွန်တော်နဲ့ နီးနီးလေးမှာပဲ"
"......"
"အများကြီး လိမ္မာပေးမှာပါ။ ကျေးဇူးပြုပြီး..."
"ေ-ာက်ရူးစကားတွေ လာပြောမနေနဲ့!"
ပုံရိပ်၏လက်များအား အတင်းဖယ်ချပြီး စိတ်မရှည်စွာ ပြောလိုက်သည်။
"....."
"မင်းကို မယုံဘူး။ ယုံကြည်ပေးလောက်စရာကောင်လည်း မဟုတ်ဘူး။ မင်းလုပ်ရပ်တွေကို မင်းခကို
အသိမပေးဘဲ မေလွန်းနဲ့ အေးအေးချမ်းချမ်း သွားနေခွင့်ပေးထားတာကိုတောင် မင်းအများကြီး ကျေးဇူးတင်သင့်နေပြီ"
"ကျွန်တော် ကိုခအနားမှာ မနေရလို့မဖြစ်ဘူး"
"ဘာလဲ။ မင်းခကို ရူးသွားတဲ့အထိ နှိပ်စက်ချင်တာလား။ အောက်တန်းကျတဲ့ နည်းအမျိုးမျိုးသုံးပြီး ငါ့ကိုဒုက္ခပေး ပြီးတော့လေ.. ဟုတ်တယ်မလား။ မင်းက ဦးလေးသက်.."
"ကျောင်းချိန်ကြီးဆိုတော့ ဆရာ့ကို အိမ်မှာမရှိလောက်ဘူး ထင်နေတာ"
!!!!
ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲ။ အသံကြားရာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ပြင်မှာရပ်နေသည့် မင်းခနှင့် သူတို့ကိုတလှည့်၊
မင်းခကိုတလှည့် အူကြောင်ကြောင် ကြည့်နေသည့်စွမ်းထက်။
"မင်းခ~"
မင်းခ တစ်ခုခုကြားသွားပြီလား။
သူက ဒီအချိန်ကြီး ကျောင်းမှာရှိနေရမှာမဟုတ်ဘူးလား။
သွန်းအုပ်က သိသိသာသာ အမူအယာပျက်ယွင်းသွား၏။ ပုံရိပ်ကတော့ ဝိဉာဉ်နှုတ်ခံလိုက်ရသူလို အသက်ရှုဖို့တောင် သတိမေ့နေသည့်ပုံ။ ခုနက သူတို့ပြောနေသည့် စကားများအား ဘာမှမကြားသလိုမျိုး မင်းခက ဟန်ဆောင်လိုက်သည်။ သိလိုဇောဖြင့်မေးမိလျှင် နှစ်ယောက်စလုံး အနေခက်သွားမည်။ ရင်ထဲမှာ လေးပင်နေသော်လည်း ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပြုံးရယ်ကာ အိမ်ထဲသို့ဝင်လာလိုက်၏။
"ဒီနေ့ နေ့တစ်ဝက် ကျောင်းပိတ်ထားတာ။
အိပ်ရာကနိုးရင်စားဖို့ ကိုကို့အတွက် မုန့်သွားဝယ်တာ"
မင်းခ၏ကိုကိုခေါ်သံကြောင့် စွမ်းထက်က ပြုံးစစဖြင့် ကြည့်နေတော့မှ မင်းခ မျက်နှာပူသွားရသည်။ အနားမှာ စွမ်းထက်ရောက်နေတာကိုပင် သတိမကပ်မိတော့။
"သြော် အေး... မင်းက ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
"ဝင်ခွင့်လျှောက်လွှာရေးမလို့.. အဲ့ဒါ ဆရာ့ကိုမေးချင်လို့"
"သြော်.. အင်းအင်း။ အထဲဝင်လေ... အရိပ်ရော.. ရောက်နေတာကြာပြီလား။ ကိုယ် အဲ့ဒီမှာ ပစ္စည်းတစ်ခုခုကျန်ခဲ့လို့လား"
"ဟို..မ..မဟုတ်ပါဘူး"
ကိုကိုက အခုထိ သူ့အား မှင်သက်သလို ကြည့်နေတုန်း။
အရိပ်ပုံစံကလည်း အထိတ်ထိတ်အပျာပျာဖြင့် သူနှင့် မျက်လုံးချင်းတောင်မဆုံရဲ။
ဘာကိုမှ မကြားသလို နေပေးနေတာတောင် ဒီလောက်ဆိုလျှင်။ ဘာတွေလဲ။ လေးသက်နာမည်ကရော ဘာလို့ပါလာတာလဲ။ ကိုကိုရော အရိပ်ပါ သူမသိအောင် တက်ညီလက်ညီ သိုဝှက်ဖုံးဖိထားသည့် ကိစ္စကဘာလဲ။
သိလည်းသိချင်သည်။ ကြားလည်း မကြားရဲ။
ဘာမှန်းမသိဘဲနှင့်တောင် သူ့စိတ်နှလုံးက ပင်ပန်းလေးလံနေခဲ့ရပြီ။
--------------------
"မနက်တုန်းက အရိပ်နဲ့ဘာတွေ ပြောနေကြတာလဲ ကိုကို"
တစ်နေ့လုံးစကားမဟပဲ ညကျမှ မရဲတရဲဖြင့် မင်းခက မေးလာသည်။ သွန်းအုပ် ကျောခိုင်းလျက်သားသာ ဆက်နေပြီး မသိကျိုးကျွံပြုနေလိုက်၏။
"ကိုကို"
"....."
"ကျွန်တော့်ကို တစ်ခုခုဖုံးကွယ်ထားကြတယ်မလား"
"......."
သွန်းအုပ် မကြားသလို ဆက်နေဆဲ။ မင်းခ၏ မေးခွန်းများကလည်း ရပ်မသွားသေးပေ။
မင်းခက သွန်းအုပ်မျက်နှာမူထားသည့် အရှေ့တည့်တည့်၌ ပြောင်းထိုင်လိုက်ပြီး....
"ဘာလို့မှန်းတော့ မသိပေမယ့် ကျွန်တော့်ခံစားချက်တွေ မကောင်းဘူး ကိုကို။ ကျွန်တော်က အပြည့်အဝ
ယုံကြည်ပေးထားပါရက်နဲ့ ကိုကိုက ကျွန်တော်မသိအောင် တစ်ခုခုကိုဖုံးကွယ်နေတယ်ဆိုတဲ့ အသိကြီးက အရမ်းခံစားရခက်တာပဲ။ ကြာနေပြီ။ ကျွန်တော်မေးလိုက်ရင် ကိုကို အနေခက်မှာစိုးလို့ ကျွန်တော်မြိုသိပ်ထားတာ။ အရင်က ဒီခံစားချက်ကြီးအတွက် လက်ဆုပ်လက်ကိုင်ပြစရာ မရှိခဲ့လို့ ကျွန်တော့်ဘာသာ အတွေးလွန်နေတာလို့ပဲ
စိတ်ဖြေထားတာ။ အခုက"
"အခုက ဘာဖြစ်လဲ"
သွန်းအုပ်က တည့်တည့်ကြည့်ပြီး
အေးစက်စက်ပြန်မေးလိုက်တော့ မင်းခ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေဝေသွားရတော့မလိုလို....
"မင်း အဲ့လိုသံသယဝင်နေကတည်းက ငါ့ကိုမယုံတာပဲမလား"
"မဟုတ်ဘူး.. ကျွန်တော်က"
ဆက်မမေးတော့အောင် အာဏာသုံးပြီး ဖိဟောက်လိုက်တော့ မင်းခက ငြိမ်သွားသည်။ သူငြိုငြင်တာမခံလိုသည့် မင်းခ၏စိတ်လေးအပေါ် အခွင့်ကောင်းယူလိုက်ရ၍
စိတ်မကောင်း။
"ငါမပြောတဲ့ကိစ္စဆိုတာ မင်းသိဖို့လည်း မလိုအပ်လို့ပဲ။ တွေ့ကရာအမှိုက်တွေ ထည့်ပေးနေရအောင်
မင်းဦးနှောက်က အမှိုက်ပုံးမဟုတ်ဘူး"
တင်းမာသွားသည့် လေသံကိုပြန်ထိန်း၍ စကားကို ပြန်လျှောချလိုက်ရသည်။ သူ့ပုံစံကြောင့် အမေးရပ်လိုက်ရသော်လည်း မင်းခ၏ အတွေးတွေ ဆက်နက်သွားမှာကို မလိုလား။
မင်းခက မျက်နှာမကောင်းစွာဖြင့်...
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို။ ကျွန်တော်.."
ring! ring!
ဖုန်းဝင်လာတာမို့ စကားပြောရပ်၍ ဖုန်းကိုင်လိုက်ရသည်။ ညကြီးမိုးချုပ်မှ ဖုန်းခေါ်ဆိုလာသူ၏အမည်က ပုံရိပ်သွင်။
"ဟယ်လို"
"ကိုခ မနက်ကျရင် အိမ်ကိုလာခဲ့ပါလား။
ကျောင်းလည်းပိတ်တယ်ဆိုတော့လေ"
ဖုန်းထဲက ပုံရိပ်၏အသံက ရွှင်ရွှင်ပျပျ။
စိတ်မကြည်လင်တာမို့ ငြင်းရန်ပြင်လိုက်မိသည်။ ပြီးမှ နေကောင်းခါစပုံရိပ်အား ဝမ်းမနည်းစေချင်၍....
"အင်းး လာခဲ့မယ်လေ"
"ကိုသွန်းကိုလည်း ခေါ်ခဲ့လေ။ မသွားခင် ဒီကလူတွေကို
နှုတ်ဆက်တဲ့အနေနဲ့ တစ်ခုခုကျွေးမလို့"
"•••"
"အရိပ်က ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ။ အာာ နေပါဦး။ ဒေါ်လေးနဲ့နေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာလား"
"....."
"တကယ်ကြီးလား။ အရိပ်က ပြန်မဖြေဘူးဆိုတော့
တကယ် အဲ့လို ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီပေါ့"
ဖုန်းထဲကတဆင့် ကြားနေရသည့် မင်းခ၏အသံ၌
အံသြဝမ်းသာခြင်းတို့အပြည့်။ ပုံရိပ်က မဲ့ပြုံးတစ်ချက်
ပြုံးလိုက်သည်။
ကိုခအတွေးတွေက ကလေးဆန်လွန်းသည်။
မုန်းလည်းမုန်းပြီး ကြောက်လည်းကြောက်ပါသည်ဟု ခဏခဏ ပြောပြနေတာကိုတောင် ထိုမိန်းမကြီးနှင့် အတူတူနေဖို့ကို လာပြီးနားချနေသေးသည်။ နောက်ပြီး သွန်းအုပ်ကိုကျ တစ်ဖဝါးမှမခါွတမ်း သူ့အနားမှာထားပြီး
သူ့ကိုကျမှ အဝေးကြီးကို တွန်းပို့နေသည်။
မိသားစုပြန်ပေါင်းထုပ်ခန်းဆိုတာက ဇာတ်ကားတွေထဲကလို ကြည်နူးဖွယ်မြင်ကွင်းမျိုးနှင့် အဆုံးသတ်ရလိမ့်မည်လို့များ ကိုခက ထင်နေခဲ့သလား။
"ဟုတ်ပြီ ဟုတ်ပြီ အရိပ်။ အရိပ်တို့တူဝရီးတွေ ပြေလည်သွားကြပြီဆိုတော့ ကိုယ်တော့အရမ်းပျော်နေပြီ။ ကိုကိုလည်း ဝမ်းသာသွားမှာ သေချာတယ်။ အရိပ်ရဲ့အစ်ကိုက ပါးစပ်ကသာ ဟောင်ဖွာဟောင်ဖွာ လျှောက်ပြောနေတာ။ သူ့စိတ်က တကယ်သံယောဇဉ်ကြီးတယ်။ သိလား အရိပ် သူလည်း တော်တော်ပျော်သွားမှာ"
"သြော်...."
အရိပ်က သံရှည်ဆွဲပြီး ခပ်ရွဲ့ရွဲ့သြော်လိုက်တော့လည်း
မင်းခကတော့ မဲ့ပြုံးတစ်ခုနှင့် စကားပြောနေသည့်
ပုံရိပ်၏မျက်နှာကို မမြင်ရတာမို့ ပုံရိပ်၏စိတ်ကိုမမှန်းမိ။
အခုလောလောဆယ် တုံးအလွန်းသည့် ကိုခအား ဟားတိုက်၍ လှောင်ချင်နေမိသည်။ တဆက်တည်း အားလည်းနာမိသည်။ ခဏတဖြုတ်တော့
သူ့လုပ်ရပ်ကြောင့် ကိုခ ဝမ်းနည်းသွားရဦးမှာမလား။
ဒါပေမယ့် စိတ်ချပါ။ ကိုခတစ်ယောက်တည်းရှိရုံနဲ့
သူ့ဘဝကြီးပြီးပြည့်စုံနေသလို သူတစ်ယောက်တည်းရဲ့ ဂရုစိုက်မှုတွေနဲ့ ကိုခကို အရမ်းပျော်နေအောင် ထားပေးမှာ။
"နှစ်ယောက်စလုံး ဆက်ဆက်လာခဲ့နော်"
"ဟုတ်ပြီ အရိပ်"
ဖုန်းချပြီး ပြုံးလိုက်တာက မဲ့ခနဲ။
ဝရန်တာကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပန်းအိုးတွေကစီစီရီရီ။
လုပ်သင့်၊မလုပ်သင့် ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည့် သူ့စိတ်တွေကတော့ ခုနကထိ ရှုပ်ထွေးနေခဲ့သည်။ သို့သော်လည်း အခုတော့ရှင်းလင်းသွားပြီ။
သေချာပေါက် လုပ်သင့်တာပေါ့။
အဲ့လိုလုပ်လိုက်မှ သူ့ကိုခက သူ့အနားအမြဲရှိနေမယ့်ဟာ။
******************tbc
11.June.22