[Zawgyi]
အတိတ္ကာလတစ္ခု.....
"ငါ စာေမးပြဲျပန္မေျဖေတာ့ဘူး လြန္း"
႐ုတ္တရက္ဆိုလာသည့္ ျမသား၏စကားက အဆက္အစပ္မ႐ွိ။ လြန္းသီရိ အံ့ျသသြားသည္။
ျမသား၏ ဆံႏြယ္႐ွည္မ်ားကို ကိုင္ေဆာ့ေနသည့္ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားသည္ပင္ လႈပ္႐ွားေနရာမွ ရပ္တန္႔သြားၾက၏။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အိမ္မွာက နင္သိတဲ့အတိုင္းပဲ လြန္းရယ္။ ဘာတစ္ခုမွ
အဆင္ေျပတာ မ႐ွိဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး ငါကလည္း ဥာဏ္ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး"
ျမသားက ေလးေလးပင္ပင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ႏွင့္အတူ ရင္ဖြင့္စကားတို႔ ပြင့္အံက်လာသည္။ လြန္းသီရိ စာနာသနားစြာျဖင့္ ရင္ေမာလာရပါ၏။
"အေဖကလည္း အခုဆို မိုးလင္းကမိုးခ်ဳပ္
အရက္ပဲေသာက္ေနေတာ့တာ။ အလုပ္ကို လံုးဝမလုပ္ေတာ့ဘူး။ နင္သိတဲ႔အတိုင္း အေမနဲ႔ ေမာင္ေလးကလည္း ဘာမွမလုပ္တတ္၊မကိုင္တတ္။ ငါအလုပ္ထြက္လုပ္မွကိုျဖစ္ေတာ့မယ့္ အေျခအေနပါဟာ"
"....."
"နင္ကေတာ့ ကံေကာင္းပါတယ္။ ဘာမွပူပင္စရာမရွိဘူး။ ငါေတာ့ေလ နင့္လိုမ်ိဳး အရမ္းျဖစ္ခ်င္တာပဲ သိလား။"
"....."
လြန္းသီရိက ျမသားေျပာသမ်ွကို ၿငိမ္၍နားေထာင္ေနသည္။
ဟုတ္သည္။ ျမသားတို႔မိသားစုအေၾကာင္း စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ စိတ္ခ်မ္းသာစရာမ႐ွိ။
တစ္ေန႔လုပ္/တစ္ေန႔စားျဖစ္သည့္ လက္လုပ္လက္စား မိသားစုတြင္ အေဖကအရက္သမား၊ အေမကလည္း ဘာမွလုပ္တတ္တာမ႐ွိ။
ေမာင္ျဖစ္သူကလည္း အရြယ္ငယ္ေပမယ့္ ဇကေတာ့မေသး။ ထစ္ခနဲ႐ွိ ရန္ျဖစ္/ ရန္ျဖစ္တိုင္းလည္း တစ္ဖက္ကလူကို ထိပ္ေပါက္၊ေခါင္းကြဲျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သူမို႔ အခ်ဳပ္ထဲ ေရာက္သည္ကလည္း ခဏခဏ။
ျမသားကေရာ?
ျမသားက မိသားစုကိုခ်စ္သည္။ ပညာေရးမွာေတာ့
ျမသားက မွတ္ဥာဏ္သိပ္မေကာင္းသည့္သူမ်ိဳးထဲမွာပါ၏။ တစ္ေန႔လံုးက်က္၍ စာတစ္ပုဒ္ရဖို႔ကိုေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္။
ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးမားမားလည္း မ႐ွိသည့္ပံုပါပဲ။ အေမျဖစ္သူ၏ ဆႏၵေၾကာင့္သာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ေျဖေနရသည္။ ပညာေရးကို စိတ္ဝင္တစား သိပ္မ႐ွိ။ ကိုယ့္ခ်စ္တဲ့သူအေၾကာင္း မေကာင္းမေျပာခ်င္ေပမယ့္ ျမသားက ေလးေလးနက္နက္ သိပ္မ႐ွိတတ္တာေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။
ကိုယ္က ျမသားကို ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ႀကိဳးစားေစခ်င္ေသာ္လည္း ငယ္ငယ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ခဲ့သည့္ ကိုယ့္ခ်စ္သူရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို ကိုယ္သာအသိဆံုး။
အေတြးလြန္ၿပီး စကားျပန္ေဖာ္မရသည့္ လြန္းသီရိအား ျမသား စိတ္မ႐ွည္ေတာ့..
"လြန္း တစ္ခုခုျပန္ေျပာဦးေလဟာ"
"ငါကဘာျပန္ေျပာရမွာလဲ"
အေဝးကိုေငးေနရင္းမွ ေအးတိေအးစက္ဟန္ျဖင့္
ေမးခြန္းထုတ္လာသည့္ လြန္းသီရိ၏ အျပဳအမူမ်ားက ျမသားကို ပိုၿပီး အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာေစသည္။
တကယ္ဆို အားေပးစကားေလးျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာသင့္တယ္မဟုတ္လား။
"လြန္းေနာ္.. ငါေျပာတာနားမေထာင္ဘဲ ဘာေတြ အေတြးမ်ားေနတာလဲ"
လြန္းသီရိက ျမသားကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း..
"စာေမးပြဲမေျဖေတာ႔တဲ့ကိစၥဆိုရင္ေတာ့ ငါ့အေနနဲ႔
ဘာမွေျပာစရာမ႐ွိဘူး ျမသား။ နင့္ကိုဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္ေကာင္းေကာင္းတစ္ခု ရေစခ်င္ေပမယ့္ ငါလည္းဘာမွလုပ္မေပးႏိုင္ေသးလို႔ စိတ္မေကာင္းဘူး။ ေနာက္ၿပီး နင္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပညာေရးကို စိတ္လည္းမဝင္စားေနတာသိေတာ့ ငါကဘာေျပာလို႔ရမွာလဲ"
အားမနာတမ္းေျပာလိုက္သည့္ လြန္းသီရိ၏စကားေၾကာင့္ ျမသား ႐ွက္ရမ္းရမ္းသြားၿပီး လြန္းသီရိ၏ ဗိုက္ေခါက္ကို လိမ္ဆြဲလိုက္ကာ..
"နည္းနည္းပါးပါးေလးေတာင္ စကားကို
နားေထာင္လို႔ေကာင္းေအာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူးလား ဟမ္? ဘယ္ကတည္းက ငါ့ကို ႏွိမ္ခ်င္ေနသလဲမသိဘူး။ ဟြန္းး"
"အာ့! နာတယ္ ျမသားရ"
ျမသားက လြန္းသီရိအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး
လိမ္ဆြဲထားေသာ ဗိုက္ေခါက္ေလးအား လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
"ေအးေလ.. နင့္ဘာသာနင္ စာမက်က္ခ်င္ေတာ့လို႔ဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ။ ဘာလဲ။ ဟိုအေၾကာင္းျပ၊ဒီအေၾကာင္းျပနဲ႔။
မသိရင္ မိသားစုအတြက္ပဲ သူက စာေတာ္ရဲ႕သားနဲ႔ အနစ္နာခံ heroဝင္လုပ္ရတဲ့အခ်ိဳးနဲ႔"
လြန္းသီရိက ျမသားတို႔မိသားစုအေၾကာင္း
အူမေခ်းခါးမက်န္ အကုန္သိေသာ္လည္း ျမသား၏စိတ္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္ေစရန္ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲကာ စေနာက္လိုက္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ျမသား၏မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္မလာ...
"စမေနစမ္းပါနဲ႔ လြန္းရာ"
"....."
ႏွစ္ေယာက္သား ခဏတာမ်ွ ဘာစကားမွ
ဆက္မေျပာျဖစ္ၾကဘဲ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္သက္သြားၾကသည္။
ခဏၾကာမွ လြန္းသီရိကစ၍....
"ျမသား"
"အင္း"
"နင္စိတ္မညစ္ဘူးလား။ အဲ့လိုမိသားစုမွာ ေနရတာ"
ျမသားက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္လိုက္ရင္း...
"စိတ္မညစ္ဘူးေတာ့လည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ လြန္းရယ္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း စိတ္႐ႈပ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း မိသားစုေတြေလဟာ။ သူတို႔နဲ႔မေနေတာ့
ငါကဘယ္သူနဲ႔ေနရမွာလဲ"
ျမသားက ေျပာလက္စ,စကားကို ခဏရပ္လိုက္ၿပီး..
"ငါ့ကို အိမ္မွာေနလို႔ စိတ္ညစ္မွာစိုးရင္ နင္ေခၚထားေလ။ ငါတို႔အျမဲတမ္း ေတြ႔လို႔ရတာေပါ့.. မဟုတ္ဘူးလား?"
"....."
ျမသားက ျပံဳးတံု႔တံု႔ေလးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာလာေလေတာ့ လြန္းသီရိ ေျပာလက္စ အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိပင္ ေမ့သြားသည္။ ျမသား၏ မ်က္ႏွာေလးအား တမက္တေမာ ျပန္ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ အၾကည့္က ျမသား၏ ပါးျပင္နုအိျဖဴျဖဴေလးထက္ဆီ ေရာက္သြားမိခ်ိန္မွာေတာ့ ရင္ခုန္သံမ်ားလည္း
စည္းခ်က္မမွန္ေတာ့။
-
-
ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းခဲ့သည့္ အတိတ္ေန႔ရက္မ်ားကို
အခုခ်ိန္ျပန္ေတြးမိေတာ့ လြမ္းဆြတ္တသမိရံုမ်ွမက မ်က္ရည္မ်ားကိုပါ အပိုထပ္ေဆာင္း၍ ရ႐ွိေလသည္။
သားေလးကို ေတြ႔လိုက္ရသည့္ေန႔ကစ၍ သူမစိတ္၏ မတည္ၿငိမ္ႏိုင္မႈမွာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ပိုပိုဆိုးလာ၏။ ျပန္မဆံုျဖစ္ၾကဖို႔ ဘုရားမွာ ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးသည့္ ဆုေတာင္းမ်ားကိုပင္ မျပည့္ပါေစနဲ႔ဟု ျပန္႐ုတ္သိမ္းမိေနသည္အထိ။
အရင္က ျမသားတို႔သားအမိႏွင့္ ျပန္မဆံုခ်င္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း သားေလး၏မ်က္ႏွာကို ျမင္ရၿပီးေနာက္ ထပ္၍ေတြ႔ခ်င္လာသည္။ ျမသားႏွင့္လည္း ေတြ႔ရမွျဖစ္မည္။
သားေလးအေပၚ တာဝန္မေက်ခဲ့သမ်ွ အတိုးခ်ၿပီး ျပန္ေပးဆပ္နိုင္ဖို႔ အခြင့္အေရးလည္းရခ်င္သည္။ သူရဲေဘာေၾကာင္ခဲ့မိတဲ့အရာေတြကို ရင္ဆိုင္ဖို႔ သတၱိေတြလည္း ေမြးထားရမည္။
ျမသားကေတာ့ ထင္လိမ့္မည္။ သြန္းေလးရဲ႕အေပၚမွာသာ သူမ၏အခ်စ္ေတြက စုပံုေနသည္ဟု။ မဟုတ္ရပါ။
သူမက သားေလးကို ပိုခ်စ္ပါသည္။ သက္ေသျပခြင့္လည္း ရခ်င္မိသည္။
ခဏေလးပဲ ထပ္ေစာင့္ေပးပါ ျမသားရယ္။
တကယ့္ကို ခဏေလးပဲ။
အဲ့ဒီခဏေလးၿပီးရင္ေတာ့
နင့္ကိုေရာ၊ သားေလးကိုပါ ငါေစာင့္ေ႐ွာက္ပါ့မယ္။
အခုေတာ့ ခဏေလး ထပ္ေစာင့္ေနေပးပါဦးကြယ္။
---------------------
"ကဲ သြန္းေလး ေမဖြားျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"
"...."
"တကူးတက လာေခၚတာကိုေတာင္ မလိုက္တာကေတာ့ သြန္းေလး လြန္တယ္ကြယ္"
"......"
"ေမဖြား ေနာက္တစ္ခါလာေခၚရင္ေတာ့ လိုက္ရမယ္ေနာ္"
"......"
သြန္းအုပ္က ျပံဳးျပေနေသာ္လည္း စကားတစ္ခြန္းမဆို။ ကတိတစ္လံုးမွမေပး။
ေဒၚခင္မဟာက သြန္းအုပ္၏အနားတြင္ ရပ္ေနသည့္ မင္းခကို ၾကည့္ကာ ဝတၱရားေက်ျပံဳးျပလိုက္ရင္း...
"သြန္းေလးကိုဂ႐ုစိုက္ေပးပါလို႔ အထူးတလည္မွာဖို႔
လိုမယ္မထင္ဘူး.."
"ဟုတ္! စိတ္ခ်ပါဗ်။ သားက အခုထက္ပိုၿပီး အကိုေလးကို ဂ႐ုစိုက္ေပးမွာပါ"
မင္းခ၏ စကားကုိၾကားေတာ့ ေဒၚခင္မဟာက
ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို မဲ့လိုက္သည္။
ဒီကေလးကို အျပစ္႐ွာၾကည့္လို႔ကိုမရ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီေလာက္ထိ အလိုက္သိတတ္ေနရပါလိမ့္။
ေဒၚခင္မဟာက သြန္းအုပ္၏ ေခါင္းေလးအား ပုတ္လိုက္ရင္း..
"ကဲ..ေမဖြားျပန္ၿပီ သြန္းေလး။ စာကိုႀကိဳးစားေနာ္။ က်န္းမာေရးလည္း ဂ႐ုစိုက္"
"ဟုတ္"
ေဒၚခင္မဟာ၏ကား ျခံထဲကထြက္သြားၿပီး မိနစ္ပိုင္းပင္ မၾကာလိုက္။ ျခံထဲသို႔ ေနာက္ထပ္ကားတစ္စီး
ထပ္ေရာက္လာသည္။
နက္ျပာေရာင္ကားေပၚမွ ေဒါက္တာထင္လင္းေမာင္က ဆင္းလာသည္။ အိမ္ဝတြင္ရပ္ေနၾကေသာ
သြန္းအုပ္ႏွင့္မင္းခကို ျမင္တာႏွင့္...
"သြန္းေလး ေျခေထာက္ကဒဏ္ရာေတြ
သက္သာသြားၿပီလား"
"ဟုတ္"
"ထမင္းေရာ စားၿပီးၿပီလား"
"ဟုတ္"
"ျခံထဲမွာ ဆင္းမေဆာ့ဘူးလား"
လာရင္းကိစၥကိုမေျပာဘဲ မလိုအပ္သည့္ စကားမ်ားျဖင့္ ေလေၾကာ႐ွည္ေနေသာ ဦးထင္လင္းေမာင္အား
သြန္းအုပ္ စိတ္႐ွည္ထားလို႔မရေတာ့..
"ဦးလင္းလာတာ ေမလြန္းကို ေတြ႔ဖို႔မလား။ ေမလြန္းမ႐ွိဘူး။
ပြဲရံုသြားတယ္"
"......"
သြန္းအုပ္၏ စကားေၾကာင့္ ဦးထင္လင္းေမာင္တစ္ေယာက္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေအာင္ နင္သြားရသည္။
လူပ်ိဳႀကီးခမ်ာ စိတ္ထဲ႐ွိေနသည့္အရာကို သူခိုးလူမိသလိုျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ႐ွက္ျပံဳးႀကီးျပံဳးကာ မ်က္ႏွာကို ေအာက္ငံု႔လိုက္ရင္း
"အလုပ္ကိစၥ ႐ွိလို႔ပါကြာ။ သြန္းေလးက
ဘယ္လိုထင္ေနလို႔လဲ"
"ဘယ္လိုမွ မထင္ပါဘူး။ ဦးလင္းတို႔ကိစၥေတြလည္း ကြၽန္ေတာ္က စိတ္မဝင္စားပါဘူး"
"......"
သြန္းအုပ္၏ ဘုဆက္ဆက္အေျပာေၾကာင့္ ဦးထင္လင္းေမာင္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့။ ဂ်စ္ကန္ကန္ သြန္းအုပ္ႏွင့္ စကားၾကာၾကာ ဆက္ေျပာေနလ်ွင္လည္း
အေျခအေနေကာင္းဖို႔ အလားအလာမ႐ွိ။ ေဒၚသီရိလည္း အိမ္မွာမ႐ွိသည့္ အတူတူ လာရာလမ္းျပန္လွည့္ဖို႔သာ စဥ္းစားမိၿပီး...
"အဲ့ဒါဆို ဦးလင္း ျပန္လိုက္ဦးမယ္ သြန္းေလး။ မမ ျပန္လာရင္ ဦးလင္းလာသြားတယ္လို႔ ေျပာေပးဦးေနာ္"
"......"
သြန္းအုပ္က ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ တစ္ဖက္ကို
မ်က္ႏွာလႊဲေနသည္။ ဦးထင္လင္းေမာင္လည္း သြန္းအုပ္ေဘး႐ွိ မင္းခေလးကိုသာ ျပံဳးျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကားကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ၿပီး ျခံထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။
-
-
"အကိုေလးကလည္း.. ဆရာဝန္ဦးေလးႀကီးကို အားနာစရာႀကီး"
"ဘာကို အားနာရမွာလဲ"
"....."
မင္းခက သြန္းအုပ္အေမးကို ျပန္ေျဖဖို႔ သြန္းအုပ္၏မ်က္ႏွာ
အေနအထားကို အကဲခတ္္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေျခအေနက
ေကာင္းသည့္ဘက္မွာ႐ွိသည္။
အတူေနတာလည္း အခ်ိန္တစ္ခုၾကာေနၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ေျပာရဲဆိုရဲေနၿပီျဖစ္သည့္ မင္းခက သြန္းအုပ္ကို
အရင္ကေလာက္ မေၾကာက္ေတာ့။ သြန္းအုပ္ကလည္း
ခုရက္ပိုင္းမ်ားတြင္ မဆိုသေလာက္ သေဘာေကာင္းေနသည္။
"အကိုေလးကို အရမ္းလိမၼာေနၿပီထင္တာ။ အကိုေလးက သိပ္မလိမၼာေသးဘူးပဲ"
သြန္းအုပ္၏ နဂါးမ်က္ေစာင္းႀကီးက ဒိုင္းခနဲ မင္းခဆီသို႔ ေရာက္လာၿပီး...
"ငါက ဘယ္တုန္းက မလိမၼာလို႔လဲ"
"ဟမ္!!"
မင္းခက အထူးတဆန္းစကားတစ္ခုအား ၾကားလိုက္ရ၍ အလြန္အမင္း အံျသသြားဟန္ျပဳကာ ရင္ဘက္ေလးအား ဖိကာဖိကာျဖင့္...
"ဟုတ္သားပဲ! ေမ့ေနလိုက္တာ...ကြၽန္ေတာ့္ အကိုေလးက ကမာၻေပၚမွာ အလိမၼာဆံုးလူသားပဲေလ..ေနာ္"
သြန္းအုပ္က မ်က္လံုးမ်ားကိုေမွးစင္းကာ မင္းခအား ေသခ်ာ အကဲခတ္သလို ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"မင္းက ငါ့ကိုရြဲ႔ေနတာလား"
"ဟာ..မဟုတ္တာ အကိုေလးကလည္း"
"....."
သြန္းအုပ္က မင္းခအား စကားဆက္မေျပာဘဲ အိမ္ထဲသို္႔ ျပန္ဝင္လိုက္သည္။ မင္းခကလည္း သြန္းအုပ္အနား အခ်ိန္ျပည့္ တပူးပူးတတြဲတြဲေနရသည္မွာ အက်င့္လို
ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ သြန္းအုပ္၏ေနာက္သို႔ လိုက္ဝင္၏။
သြန္းအုပ္က ေ႐ွ႕သို႔လွမ္းေနသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားအား
တုံ႔ခနဲ႔ရပ္လိုက္သည္။ ေနာက္ကလိုက္လာသည့္ မင္းခအား ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"မင္းက ဘာလို႔လိုက္လာတာလဲ"
"ဟို...ဟို..အကိုေလး ဘာခိုင္းစရာမ်ား ႐ွိသလဲလို႔"
မင္းခက ထံုးစံအတိုင္း မ်က္လံုးအျပဴးသား..
စကားက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ျပန္ေျဖေတာ့ သြန္းအုပ္က စိတ္ပ်က္သလို စုတ္တစ္ခ်က္သတ္လိုက္ရင္း...
"ဘာမွမ႐ွိဘူး။ ငါခိုင္းဖို႔လိုမွ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္"
"ဟုတ္"
"....."
"အကိုေလး"
"ဘာလဲ"
"ဟို..ညေနက်ရင္ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ဦးမွာလား"
"မလုပ္ဘူး ဒီေန႔နားမယ္"
"ဟို အဲ့ဒါဆို ညေနက် အခန္းေတာ့လာ႐ွင္းရမွာမလား"
"မလိုဘူး။ ဘာမွ မ႐ႈပ္ေသးဘူး"
"အကိုေလး"
"ဒီေန႔ ခိုင္းစရာ ဘာအလုပ္မွမ႐ွိဘူး။ ဒီေန႔တစ္ရက္ မင္းဘာသာမင္း ေနခ်င္သလို ေနလို႔ရတယ္။ ဟိုကေလးမေလးနဲ႔ သြားေဆာ့ခ်င္ရင္လည္း
ေဆာ့ေနေတာ့"
"ဟုတ္"
---------------------
"ငါ့ေကာင္ႀကီး မ်က္ႏွာပုပ္သိုးေနပါလားကြ။ ဘာေတြ
ျဖစ္ေနတာတုန္း"
တန္းလ်ားေရွ့က ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ထိုင္ရင္း မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္လ်က္ ႏႈတ္ခမ္းကလည္း အေ႐ွ႕ကို တစ္ေတာင္ေလာက္ေထာ္ေနသည့္ မင္းခ၏ေဘး၌ ကိုေအးထြန္း ဝင္ထိုင္ရင္းေမးလိုက္သည္။
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ကိုႀကီးရာ.."
"ေဟ့ေကာင္... လိမ္မေနနဲ႔။ မင္းတစ္ခုခုျဖစ္လာတာ
ငါသိတယ္။ ဧကႏ ၱ မင္းကို သြန္းေလး
အႏိုင္က်င့္လိုက္ျပန္ၿပီမလား"
မင္းခက မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္ျဖင့္ ကုိေအးထြန္းကို မ်က္လံုးေစြၾကည့္လိုက္ၿပီး...
"ေပါက္တတ္ကရေတြ။ ကိုႀကီးေအးထြန္းတို႔ကလည္း တစ္စိတ္႐ွိ သားအကိုေလးကိုပဲ
အျပစ္လိုက္ျမင္ေနၾကေတာ့တာပဲ"
"ေအာင္မေလးး မျမင္ရဲပါဘူးကြာ။ မင္းကိုစိုးရိမ္ၿပီးေမးမိတဲ့ ငါပဲမွားတာပါ။ ကဲ..ေျပာပါဦး။ မင္းအခု စူပုပ္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းေလး"
"ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။ ပ်င္းလို႔ထိုင္ေနတာ"
"ပ်င္းရင္ ခင္ေထြးနဲ႔ သြားေဆာ့ေလကြာ"
"ဟာ...မေဆာ့ခ်င္ပါဘူး ကိုႀကီးေအးထြန္းကလည္း"
"....."
" စိတ္ညစ္ပါတယ္ဗ်ာ။ အကိုေလးကလည္း
ဘာမွမလုပ္ခိုင္းဘူး။ လုပ္စရာအလုပ္မ႐ွိရင္ မေနတတ္ပါဘူးဆိုမွ"
ဟူးးးးး
ဗုေဒၶါ!!!
႐ိုးသားႀကိဳးစားဖိုးသခြားေလးက အလုပ္မလုပ္ရ၍ သက္ျပင္းမ်ားပင္ ခ်ေနလိုက္ေသးသည္။
မင္းခ လဒမႈိင္,မႈိင္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစူေနရသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို သိသြားေတာ့ ကိုေအးထြန္းခဗ်ာ တအံ့တျသ။
"မင္းႏွယ့္ကြာ..ခိုင္းစရာမ႐ွိလို႔ မခိုင္းေတာ့ မင္းေတာင္ အားလပ္ခ်ိန္ရေသးတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္ သြန္းေလးနား ကပ္ေနရေအာင္ မင္းကသူ႔သက္ေတာ္ေစာင့္လည္း မဟုတ္ဘူးေလကြာ"
"ကိုႀကီးေအးထြန္းတို႔ မသိပါဘူးဗ်ာ။ သားက အကိုေလးကို ေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔တာဝန္ ယူထားရတာ။ သားက အျမဲတမ္း သူ႔အနားမွာရွိေနမွ အဆင္ေျပမွာေပါ့"
မင္းခက အိမ္ႀကီး၏ အေပၚထပ္က သြန္းအုပ္အခန္း႐ွိရာသို႔ လွမ္းေငးလိုက္ရင္း...
"အကိုေလးနဲ႔ ေနရတာ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ"
ကိုေအးထြန္း မ်က္ျဖဴလန္သြားသလိုပင္။ စိတ္တြင္းမွ ေရရြတ္မိ၏။
ေျသာ္ ဝဋ္ေႂကြး. ဝဋ္ေႂကြး..
----------------------
တစ္ခ်ိန္က် ေျပာျပရဦးမယ္။
တျခားသူေတြရဲ႕ အျမင္ကိုဂ႐ုမစိုက္ေပမယ့္
တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသိစိတ္မွာေတာ့
သူဟာ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ပါလို႔
သတ္မွတ္ခံရဖူးခ်င္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း...
-------------------------
ကလင္! ကလင္!
ကလင္! ကလင္! ကလင္!
"က်စ္စ္!"
ၿခံေရွ႕ကေန ထြက္မေတြ႔မခ်င္း အလိုက္ကန္းဆိုးမသိစြာ အဆက္မျပတ္တီးေနသည့္ စက္ဘီးဘဲလ္သံေၾကာင့္ သြန္းအုပ္ စိတ္ပ်က္လာသည္။
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ကာတြန္းစာအုပ္
ဆက္ဖတ္ေနလို႔လည္း မရေတာ့။ ၿခံအေရွ႕ဘက္တြင္ သူကလြဲ၍ ဘယ္သူမွမ႐ွိ။ မင္းခကိုလည္း အျပင္ထြက္ၿပီး မုန႔္ဝယ္ခိုင္းထားသျဖင့္ ၿခံတံခါးသြားဖြင့္ရန္ ခိုင္းရမည့္လူမေတြ႕။
ထြက္မေတြ႕မခ်င္း ဘဲလ္ဆက္တီးေနမည္ဟု
ဆံုးျဖတ္ထားပုံရသည့္ ထိုစက္ဘီးပိုင္ရွင္အား နားညည္းမခံႏိုင္ေတာ့၍ သြန္းအုပ္ အ႐ႈံးေပးလိုက္ရသည္။ သူကိုယ္တိုင္ ၿခံတံခါးနားသို႔ ထသြားၿပီး ၿခံတံခါးအႀကီးေဘးက လူတစ္ေယာက္ဝင္စာ တံခါးအေသးေလးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ျမင္ရတာက...
ဟိုခ်ီးထုပ္မ!
နားဒုကၡေပးေနသည့္ စက္ဘီးပိုင္ရွင္ကို ျမင္ၿပီးသည့္ေနာက္
သြန္းအုပ္၏မ်က္ႏွာက ပုံမွန္ထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ပို၍
သုန္မႈန္သြားသည္။
ခ်ီးထုပ္မက ဘာလာလုပ္တာလဲ။
ကဗ်ာဦးရဲ႕ မ်က္ႏွာေၾကာကလည္း သြန္းအုပ္ထက္
နည္းနည္းေလးမွမေလ်ာ့။
"ေနမင္းခ ႐ွိလား။"
"မ႐ွိဘူး"
"သူကဘယ္သြားတာလဲ။"
"မသိဘူး"
ေမးတစ္ခြန္း/ေျဖတစ္ခြန္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ေလသံက ခပ္ျပတ္ျပတ္။
"ငါ ေနမင္းခကို လာေခၚတာ"
"ဘာလုပ္ဖို႔လဲ"
"ငါ့ေမြးေန႕လုပ္မလို႔"
"......."
သြန္းအုပ္က ဘာမွျပန္မေျပာေသးဘဲ ေနာက္ထပ္ေမးရမည့္
ေမးခြန္းမ်ားအား စဥ္းစားေနစဥ္ မင္းခကျပန္ေရာက္လာသည္။
သြန္းအုပ္က မင္းခကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ကာ ၿခံအတြင္းသို႔ ျပန္ဝင္သြားသည္။ ပန္းအိုးမ်ားၾကားတြင္ ျပန္ထိုင္ၿပီး ဖတ္လက္စကာတြန္းစာအုပ္ကို ဆက္ဖတ္ေန၏။
မင္းခက အထဲသို႔ျပန္ဝင္သြားေသာ သြန္းအုပ္အား
ခဏလိုက္ၾကည့္ေနၿပီးမွ ကဗ်ာဦးဘက္သို႔ ျပန္လွည့္လာရင္း..
"ကဗ်ာဦး...ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ"
"နင့္ကိုလာေခၚတာေလ။ ဒီေန႕ငါ့ေမြးေန႕ရွိတယ္ဟ။
နင္လိုက္ရမယ္ေနာ္။ အိမ္မွာပါပါးတို႔က
Birthday Cakeလည္း ခြဲေပးမွာ။ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမွာပဲ သိလား။ နင္လိုက္ခဲ့ေနာ္.. ေနာ္လို႔"
"......"
ေမြးေန႕ရွင္က အိမ္ထိတကူးတက လာေခၚေနတာေၾကာင့္ မင္းခမွာ ျငင္းဖို႔လည္းအားနာရသည္။ သြန္းအုပ္၏
ခြင့္ျပဳခ်က္မရပဲ လိုက္သြားျပန္လွ်င္လည္း သြန္းအုပ္ေဒါသကို သြားဆြသလို ျဖစ္ဦးမည္။
စည္းကမ္းခ်က္နံပါတ္(၇)အရ တျခားသူမ်ားႏွင့္ အေရာတဝင္ေနသည္ကို သြန္းအုပ္ကမႀကိဳက္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းတြင္ မင္းခက ဘယ္သူႏွင့္မွ တရင္းတႏွီးမေပါင္းျခင္းျဖစ္၏။ ဒါကိုပင္ အိမ္အထိေရာက္ခ်လာၿပီး ေမြးေန႕ပြဲလာဖိတ္သည့္ ကဗ်ာဦးကိုေတာ့ အားနာရမလား.. စိတ္တိုရမလား.. မသိေတာ့ေပ။
မင္းခက သြန္းအုပ္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
သြန္းအုပ္က သူတို႔ေျပာေနသမွ်ကို မၾကားသလို၊ ဂ႐ုမစိုက္သလိုပံုျဖင့္ လက္ထဲက ကာတြန္းစာအုပ္ကိုသာ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ဖတ္ျပေနသည္။
လိုက္ခ်င္လြန္း၍ေတာ့ မဟုတ္ေသာ္လည္း အိမ္အထိ တကူးတကလာေခၚသည့္ ကဗ်ာဦးကို အားနာ၍..
"အကိုေလး"
"......"
သြန္းအုပ္က မၾကားသလိုျဖင့္ မသိက်ိဳးကြၽံျပဳကာ ျပန္မထူး...
"အကိုေလး"
"....."
သြန္းအုပ္က မ်က္လုံးလွန္၍ မင္းခအား ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
မ်က္ႏွာကေတာ့ မႈန္ကုပ္ကုပ္...
"အကိုေလး...ကြၽန္ေတာ္လိုက္သြားရမွာလား"
"မင္းသေဘာေလ"
သြန္းအုပ္က ပါးစပ္ကသာ 'မင္းသေဘာေလ'ေသာ္လည္း အၾကည့္ကေတာ့ 'မင္းလိုက္သြားရဲရင္ လိုက္သြားၾကည့္'ဟူေသာ အၾကည့္မ်ိဳး။
မင္းခကလည္း သိသည္။ သြန္းအုပ္အေၾကာင္း
အကုန္လုံးမဟုတ္ေသာ္လည္း သိသင့္သေလာက္သိေနၿပီမို႔ သြန္းအုပ္၏ အၾကည့္ထဲက စကားမ်ားကိုပါ နားလည္၏။
"ဟို..အားေတာ့နာပါတယ္။ ငါ့မွာ အလုပ္ေတြမ်ားေနလို႔ မလိုက္ေတာ့ဘူးေနာ္ ကဗ်ာဦး"
ကဗ်ာဦး၏မ်က္ႏွာက စူပုပ္သြားသည္။
ေနမင္းခကဘာလဲ။ ခင္လြန္းလို႔ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ေမြးေန႔ပြဲတတ္ဖို႔လာေခၚတာေတာင္ နည္းနည္းေလးမွ အားမနာပဲျငင္းသည္။
'သြန္းအုပ္စိုးပိုင္'ဆိုတဲ့ စိတ္ပုပ္ေကာင္ကိုလည္း ပိုပိုၿပီး မုန္းလာမိေနၿပီ။ ၾကည့္ေလ.. ေနမင္းခကို လိုက္စိုးမိုးခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနလိုက္တာမ်ား 'မင္းသေဘာပဲ'ဆိုသည့္ ေလသံကကို ခြင့္မျပဳသည့္ေလသံ။
"နင္က ငါ့ကိုမခင္ဘူး.. ေနမင္းခ"
"အဲ့လိုမဟုတ္ပါဘူး ကဗ်ာဦးရာ။ ငါတကယ္ မအားလို႔ပါဟ"
"နင့္ေလာက္ အလုပ္မ်ားတဲ့သူမ႐ွိဘူး"
မင္းခက ရယ္လိုက္ရင္း..
"မ႐ြဲ႕ပါနဲ႔ဟာ။ ငါတကယ္ လုပ္စရာေတြရွိေနလို႔ပါဆို။
ဒီႏွစ္မလာျဖစ္ေတာ့လည္း ေနာက္ႏွစ္ေတြက်ရင္ လာမွာေပါ့"
"နင့္စကားနဲ႕ နင္ေနာ္"
"အင္း ကတိ ကတိ"
"ၿပီးေရာ ငါျပန္ေတာ့မယ္"
"ေအးေအး စက္ဘီးကို ဂ႐ုစိုက္ၿပီးနင္းသြားဦး"
ကဗ်ာဦးက သြန္းအုပ္႐ွိတဲ့ေနရာအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ လွမ္းထိုးၿပီး စက္ဘီးကို တစ္ဖက္သို႔တြန္းၿပီး ေကြ႕လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူမအေပၚတြင္ မာနႀကီးလြန္းေသာ မင္းခအား တစ္ခ်က္မွပင္ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘဲ သူမတို႔အိမ္သို႔ ျပန္သည့္လမ္းအတိုင္း တန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္သြားလိုက္ေတာ့၏။
မင္းခက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ႏွင့္ ေက်ာခိုင္း၍ထြက္သြားေသာ
ကဗ်ာဦး၏ စက္ဘီးေလးအား မ်က္စိတစ္ဆုံး လိုက္ၾကည့္ေနမိစဥ္...
"အဟမ္း! အဟမ္း! မ်က္လုံးႀကီးလည္း ကြၽတ္ပါသြားဦးမယ္"
ေနာက္ေက်ာဘက္တြင္ ထိုင္ေနေသာ သြန္းအုပ္ဆီက အသံၾကား၍ မင္းခလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
ကာတြန္းစာအုပ္အား အၾကည့္တစ္ခ်က္မွပင္ မလႊဲဘဲ စိတ္ဝင္တစား ဖတ္ေနသလိုပံုစံ။ ေျခတစ္ေခ်ာင္းခ်ိတ္၍ စတိုင္အျပည့္ျဖင့္ စာဖတ္ေနသည့္ သြန္းအုပ္ကိုၾကည့္ရင္း မင္းခရယ္ခ်င္သြားသည္။
စာအုပ္ဖတ္ေနရင္းကေန ကဗ်ာဦးကို လိုက္ေငးတာလည္း ျမင္ရပံုေပၚသည္။ ထူးဆန္းလြန္းသည္။
"အဲ့ေလာက္လိုက္ခ်င္ေနတာမ်ား လိုက္သြားေရာေပါ့"
သြန္းအုပ္က စာအုပ္ကေန အၾကည့္တစ္ခ်က္မွမလႊဲေသးဘဲ ခနဲ႔ဟန္ျဖင့္ ေျပာေတာ့...
"အကိုေလး မလိုက္ေစခ်င္ဘူူးထင္လို႔ေလ"
"ငါနဲ႕ဘာဆိုင္လဲ။ မင္းဘာသာမင္း ဆုံးျဖတ္လို႔ရတဲ့ကိစၥ"
"အကိုေလး မလိုက္ေစခ်င္ဘူးမလား။ အခုေန ကြၽန္ေတာ္ လိုက္သြားရင္ အကိုေလး ေဒါခီးေနမွာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ကဗ်ာဦးနဲ႔ေရာတာ အကိုေလးမႀကိဳက္မွန္း သိတယ္ေလ။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ မလိုက္တာ။ ဟီးးး အကိုေလးစိတ္ကို သိေနတဲ့
ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ေလာက္ေတာ္လိုက္သလဲ"
ေထာင့္မက်ိဳးသည့္ စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
အမႊန္းတင္ေနသည့္ မင္းခအား သြန္းအုပ္ မ်က္လုံးလွန္ၾကည့္ကာ ေလွာင္ၿပဳံး,ၿပဳံးျပလိုက္ရင္း
"ငါ့စိတ္ကို သိရေအာင္ မင္းကဘာမို႔လို႔လဲ။ မင္းတို႔လို မေလာက္ေလးမေလာက္စားေတြကိုမ်ား ငါက အေရးတယူ စိတ္ဝင္စားေနမယ္လို႔ ထင္ေနတာလား"
"စိတ္ဝင္စားလို႔ ခိုးနားေထာင္ေနၿပီးေတာ့"
"ေနမင္းခ!!!"
"ဗ်ာ.."
"မင္းတို႔ကိစၥေတြ ငါစိတ္မဝင္စားဘူးလို႔ ေျပာၿပီးသား။
ဘာမွ ခိုးနားေထာင္စရာအေၾကာင္း မရွိဘူး!!"
မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးနီၿပီး အသက္ရႈသံ တရႈးရႈးတရွဲရွဲ ျဖစ္လာတာက ရွက္သြားတာလား။ ေဒါသထြက္သြားတာလား။ မင္းခမသိ။
ဒါေပမယ့္ သိတာတစ္ခုေတာ့ ရွိသည္။ အခ်ိဳးမေျပသည့္ စကားမ်ားဆက္ေျပာေနလွ်င္ သူဆြဲထိုးခံရေတာ့မည္
ဆိုတာပင္။
သို႔ေသာ္လည္း ၿပဳံးစိစိႏွင့္ အရဲစြန႔္ၿပီး ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္မိေသးသည္။
"ဟို..ဟိုေလ..အကိုေလး.. ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးခ်င္လည္း ေနာက္မွပဲဆိုးပါ။ ေလာေလာဆယ္ လက္ထဲက စာအုပ္ေလး အတည့္ျပန္ကိုင္ပါဦး။ ေတာ္ၾကာ တျခားလူေတြက
စာအုပ္ေဇာက္ထိုးႀကီးကိုင္ၿပီး စာဖတ္ေနတာျမင္ရင္ အကိုေလးကို ရယ္ေနမွာစိုးလို႔"
?????
သြန္းအုပ္ သူ႕လက္ထဲကစာအုပ္ကို ျပန္ငုံ႕ၾကည့္လိုက္သည္။
စာအုပ္ထဲက တြတ္ပီႏွင့္ ဗိုက္ကေလးတို႔ရဲ႕ ေျခေထာက္မ်ားက မိုးေပၚေထာင္ေန၏။
ကေလးမ်ားရွက္လွ်င္ငိုၿပီး လူႀကီးမ်ားရွက္လွ်င္
ရယ္တတ္ၾကေသာ္လည္း လူႀကီးမက် ကေလးမကျဖစ္ေနသည့္ သြန္းအုပ္ကေတာ့ အံကိုႀကိတ္၊ လက္သီးကိုတင္းတင္းဆုပ္ကာ ႐ွက္ရမ္းရမ္းၿပီး မင္းခကို
ထိုးဖို႔ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္....
"ဟာ...ေမ့ေနတာ။ အကိုေလး ကြၽန္ေတာ့္ကို
ေလးသက္ေခၚထားလို႔ သြားလိုက္ဦးမယ္ေနာ္"
အေၾကာင္းသိ၍ အေရွာင္ေကာင္းေသာ မင္းခကေတာ့ ၿခံႀကီး၏ အေနာက္ဘက္က သူေနသည့္အိမ္ေလးဆီသို႔သာ အေျပးအလႊား ဝင္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
----------------------
"တစ္! ႏွစ္! သုံး! ေလး!........."
လက္တစ္ဖက္စီတြင္ အုတ္နီခဲတစ္လုံးစီကိုင္ကာ ပင့္လိုက္၊ ခ်လုိက္ျဖင့္ လက္ေမာင္းႂကြက္သားမ်ား ႀကီးထြားလာေစရန္ ႀကိဳစားေနသူက သြန္းအုပ္။
သြန္းအုပ္၏ေဘး၌ေနၿပီး အႀကိမ္ေရ ေရတြက္ေနသည့္ သူကေတာ့ မင္းခအျပင္ ႏွစ္ေယာက္မရွိ။
ေဒၚသီရိက သြန္းအုပ္ကို gymေဆာ့ခ်င္သည္ဆိုပါက trainer ေကာင္းေကာင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ အပ္ေပးမည္ ေျပာေသာ္လည္း သြန္းအုပ္က လက္မခံျပန္။
ညေနတိုင္း အုတ္နီခဲႏွစ္လုံး၊ မင္းခဖန္တီးထားသည့္ ပုဆိုးႀကိဳးကြင္းႏွစ္ကြင္းႏွင့္ ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းမ်ား လုပ္ေနတတ္သည့္ သြန္းအုပ္အား အိမ္ကအလုပ္သမားမ်ားကလည္း မသိမသာၾကည့္ရင္း ၿပဳံးစိၿပဳံးစိ။
အသက္ ၁၃ႏွစ္ေက်ာ္ ၁၄ႏွစ္အ႐ြယ္ လူပ်ိဳေပါက္စျဖစ္လာတာေၾကာင့္ တအားေယာက်္ားပီသခ်င္ေနသည့္ သြန္းအုပ္က တစ္ေန႔တစ္ေန႔ အုတ္နီခဲမလိုက္၊ ဘားဆြဲလိုက္လုပ္ၿပီး လက္ေမာင္းေလး ေကြးကာေကြးကာျဖင့္ ဗလထြက္၊မထြက္ ျပန္ၾကည့္ရသည္မွာလည္းအေမာ။
ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗလမထြက္ဘဲ ဗိုက္ထြက္လာသည္။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေလ့က်င့္ခန္းထလုပ္လိုက္... မင္းခကို မုန႔္တစ္မ်ိဳးၿပီးတစ္မ်ိဳး ေျပးယူခိုင္းလိုက္ျဖင့္ စားအားႏွင့္ လုပ္အားကမမွ်။
ပင္ပန္းၿပီး ထမင္းကလည္း စားလိုက္သည္မွာ တနင့္တပိုး။ အရင္က ခပ္ညွက္ညွက္ခႏၶာကိုယ္ေလးက အခုေတာ့
မဆိုသေလာက္ေလး ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖစ္လာၿပီ။
ဗလေၾကာင့္ စိတ္ႀကီးဝင္လာသည့္ သြန္းအုပ္တို႔က ထစ္ခနဲရွိလွ်င္ မင္းခေလးအား လက္သီးတျပျပႏွင့္ ႀကိမ္းၿပီးဝါးၿပီးသား ျဖစ္ေနတတ္၏။
ငါးမိနစ္ေလာက္ ႂကြက္သားေလ့က်င့္ခန္းလုပ္၍အၿပီး
သြန္းအုပ္၏ break time 15မိနစ္ကို ေရာက္ရွိလာျပန္သည္။
သြန္းအုပ္က သရက္ပင္ႀကီးေအာက္က ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လုိက္သည္။ မင္းခက
ေရတစ္ဘူးယူလာၿပီး အဖုံးဖြင့္ကာ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ မင္းခက လည္ပင္းတြင္ တင္ထားေသာ တဘက္အေသးေလးအား ျဖဳတ္ယူလိုက္ၿပီး သြန္းအုပ္၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ လက္ေမာင္း၊ ပုခုံးတစ္ဝိုက္က ေခြၽးမ်ားအား သုတ္ေပးေနျပန္သည္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး၏ မ်က္ႏွာမ်ားက လုပ္ငန္းႀကီးတစ္ခုအား ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ဆန္ဆန္ လုပ္ကိုင္ေနၾကရသလို
တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ေနၿပီး စကားတစ္ခြန္းမွလည္း မေျပာျဖစ္ၾက။
သူတို႔အနီးတြင္ ပန္းပင္မ်ားကို ေရျဖန္းေနသည့္ ကိုေအးထြန္းကေတာ့ ရယ္ရခက္၊ငိုရခက္ျဖင့္သာ
ၾကည့္ေနမိသည္။
ျဖစ္ရေလ။
မသိရင္ လက္ေဝွ႔ပြဲမွာ ၿပိဳင္ဘက္နဲ႔ အႀကိတ္အနယ္
ထိုးႀကိတ္ေနရတဲ့ လက္ေဝွ႔သမားႀကီးကို တစ္ခ်ီအၿပီး နားေနလို႔ ျပဳစုေပးတာကို ထိုင္ၾကည့္ေနရသလိုလိုနဲ႔...
"အကိုေလး"
"ေျပာ"
"အကိုေလး နည္းနည္းေတာ့ ဝလာတယ္သိလား"
"က်စ္စ္!"
သြန္းအုပ္က တုံးအလြန္းသည့္ မင္းခအား စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေခါင္းကို ျဖည္းျဖည္းေလးေလးခါရမ္းကာ စုတ္တစ္ခ်က္သတ္လိုက္ရင္း...
"အဲ့ဒါဝလာတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ႂကြက္သားတတ္လာတာလို႔
ေခၚတယ္။ ဒါ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာတဲ့ လကၡဏာပဲ။ မင္းလို ကေလးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒါေတြ
သိပ္နားလည္ဦးမွာ မဟုတ္ေသးဘူး"
"......"
"အဟြတ္! အဟြတ္!"
ဆရာႀကီးစတိုင္လ္ႏွင့္ ရွင္းျပေနသည့္ သြန္းအုပ္၏ စကားမ်ားအား မင္းခကေတာ့ မ်က္လုံးေလးအဝိုင္းသားျဖင့္ နားေထာင္ေနသည္။ အနီး႐ွိ ကိုေအးထြန္းကေတာ့ သြန္းအုပ္၏ မေထာ္မႏွမ္းစကားသံမ်ားကုိၾကားၿပီး တံေတြးပင္သီးသြားရ၏။
သြန္းအုပ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔မွဂ႐ုစိုက္ေလ့မရွိသူမို႔
သူေျပာစရာရွိတာကို ခပ္တည္တည္ပင္ ဆက္ေျပာသည္။
"တျခားေယာက်္ားေလးေတြလည္း ၁၃ ႏွစ္၊ ၁၄ႏွစ္ဆိုရင္ လူႀကီးျဖစ္ၾကတယ္။ ဒီလိုကြာ..မင္းအဲ့အ႐ြယ္ေလာက္
ေရာက္ခ်ိန္က်ရင္ စကားေျပာတဲ့အသံက ႀကီးလာမယ္။ လည္ပင္းက အစိေတြ.."
"လည္ဇလုတ္! လည္ဇလုတ္!"
သြန္းအုပ္ေျပာေနသည့္ စကားကို ကိုေအးထြန္းက
မေနနိုင္၊မထိုင္နိုင္ ဝင္ေထာက္ေပးလိုက္ရသည္။
ဘယ္ႏွယ့္..လည္ဇလုတ္ကိုေတာင္ လည္ပင္းက အစိလို႔ပဲ။
သြန္းအုပ္ကေတာ့ ၾကားေသာ္လည္း အေရးမစိုက္ဟန္ျဖင့္ပင္ ဆက္ေျပာသည္။
"အဲ့ဒီဟာေတြ ႀကီးလာမယ္။ ေနာက္ၿပီး အရပ္ရွည္လာမယ္။
ခ်ိဳင္းေမြးေတြ၊ ဟိုေမြး၊ဒီေမြးေတြ ေပါက္လာမယ္။
ဒါေပမယ့္ တစ္ခု႐ွိတာက ငါ့လို ႂကြက္သားေတြ ထြက္ဖို႔ကေတာ့ ငါ့လိုမ်ိဳး ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္နိုင္မွရမယ္။ ဇြဲရွိဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့ကြာ"
"ေၾသာ္.."
မင္းခကေတာ့ သြန္းအုပ္ေလ႐ႊီးေနသမွ်ကို မ်က္လံုးအဝိုင္းသား၊ ပါးစပ္ကေလးေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ စိတ္ဝင္တစား ဆက္နားေထာင္လ်က္႐ွိသည္။ ကိုေအးထြန္းမွာေတာ့ ၾကားရသမွ် နားယားလွသျဖင့္ ခပ္ေဝးေဝးက အလုပ္မ်ားကိုသာ သြားလုပ္ေနလိုက္ေတာ့၏။
-
-
အကြယ္တစ္ေနရာတြင္ရပ္ၾကည့္ရင္း နားေထာင္ေနသည့္
ေဒၚသီရိရင္ထဲမွာေတာ့ ၾကည္ႏူးစြာ.. ခ်စ္ျမတ္နိုးလွစြာ။
---------------------------
ဘာလိုလိုႏွင့္ သၾကၤန္အႀကိဳေန႔ေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ၿပီ။
မင္းခတစ္ေယာက္ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက
ႏိုးေနၿပီး သၾကၤန္ပိုးဝင္ကာ အတက္ႂကြလြန္ေန၏။
ကိုေအးထြန္းႏွင့္ ဦးသက္လြင္တို႔က အုန္းလက္မ်ားခုတ္၍ မ႑ပ္ေဆာက္ေပးၾကသည္။ ကူလုပ္ဖို႔မလိုေပမယ့္ မင္းခက ထိုေနရာသို႔သြားၿပီး အေတာ္ေလး ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည္။
ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ နာရီဝက္ေလာက္ႏွင့္ ဒီမ႑ပ္ကို
ေဆာက္ၿပီးသြားေစခ်င္ပါသည္။ အရင္နွစ္သၾကၤန္ေတြတုန္းကဆိုလ်ွင္ ေရခြက္ေလး၊ ႏို႔ဆီဗူးေလးသံုးၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္အတူ
ရြာထဲ ေရပက္ခဲ့ဖူးရံု။ အခုကေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးထဲက တိုက္အိမ္ႀကီးေ႐ွ႕တြင္ မ႑ပ္ထိုုး၍ ေရပိုက္ႏွင့္ ေရပက္ရေတာ့မည္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မင္းခ တအားကိုစိတ္လႈပ္႐ွားေနမိသည္။
သြန္းအုပ္ကေတာ့ အိေျႏၵမပ်က္။ ဘာကိုမွ စိတ္ဝင္တစား မ႐ွိလွသည့္ သြန္းအုပ္က သၾကၤန္ဆိုသည္ကိုလည္း
စိတ္ဝင္စားပံုမေပၚ။
သို႔ေသာ္ျငား ထူးဆန္းစြာျဖင့္ ကေလးႏွစ္ေကာင္ျဖစ္သည့္ ခင္ေထြး၊ မင္းခတို႔ႏွင့္ အတူတူေရပက္ေပးမယ္ဟု
ဆိုလာတာေၾကာင့္ ေဒၚသီရီက ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ဦးသက္လြင္တို႔ကိုေခၚၿပီး မိုးလင္းသည္ႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕၌ အုန္းလက္မ႑ပ္ေဆာက္ေပးရန္ ၫႊန္ၾကားလိုက္ျခင္းပင္။
ထို႔ေနာက္တြင္မူ သူမက သၾကၤန္တြင္း
တရားစခန္းဝင္ရန္အတြက္ အိမ္မွထြက္သြားေလေတာ့၏။
မင္းခက အၿငိမ္ထိုင္ေစာင့္မေနႏိုင္ဘဲ ျခံထဲတြင္ပံုထားသည့္ အုန္းလက္ႀကီးမ်ားအား မ႑ပ္ေဆာက္ေနသည့္ေနရာသို႔ မႏိုင္မနင္းႏွင့္ ဆြဲယူလာသည္။ အလုပ္လုပ္ေနသည့္ လူႀကီးမ်ားအနားတြင္ တဂ်ီဂ်ီႏွင့္ အေလာသံုးဆယ္ လုပ္ခိုင္းေနသည့္ မင္းခအား ဦးသက္လြင္ စိတ္မ႐ွည္ေတာ့။
"ကဲ..မင္းခ... အရမ္းအလ်င္လိုေနရင္ မင္းဘာသာမင္း တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ေတာ့! ခ်ီးတဲ့မွပဲ.. မ်က္စိေတြ လာလာေနာက္ေနတယ္"
"......"
ဦးသက္လြင္ တကယ္စိတ္တိုေနၿပီမွန္းသိ၍ မင္းခ
ခြန္းတံု႔မျပန္ရဲ။ မ်က္စိေနာက္သည္ဟု ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဦးသက္လြင္ေ႐ွ႕၌ မေနရဲေတာ့ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းသို႔သြား၍ ထိုင္ေနလိုက္သည္။
လူႀကီးေတြကို ေၾကာက္၍သာ ၿငိမ္ေနရေသာ္လည္း
စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတြ႔သမ်ွလူတိုင္းကို ေရလိုက္ပက္ခ်င္ေနၿပီ။ က်န္သည့္အခ်ိန္သာ လူႀကီးေတြ၏စကားကို တေသြမတိမ္း နားေထာင္လ်ွင္နားေထာင္မည္။ သၾကၤန္ရက္ကေတာ့
မလိမၼာႏိုင္ေပ။
အိပ္ရာက အေစာႀကီးထသည္။ အကိုေလး
စြန္႔ၾကဲထားသည့္ အဝတ္အစားမ်ားထဲမွ အေတာက္ေျပာင္ဆံုးျဖစ္သည့္ တီ႐ွပ္တစ္ထည္ႏွင့္ ေလးသက္ဆီက သၾကၤန္အႀကိဳလက္ေဆာင္ရထားသည့္
ဂ်င္းေဘာင္းဘီကို တြဲဖက္ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ေနာက္ၿပီး သၾကၤန္ပန္းကံုးကိုစြပ္၊ ကိုေအးထြန္းဝယ္ေပးထားသည့္ ေကာ္ေနကာမ်က္မွန္ကိုလည္း တပ္ထားသည္။ သိမ္းငွက္ပံုပါသည့္ နဖူးစည္းပုဝါအနီေလးကိုလည္း
နဖူးေပၚ အက်အနစီးထား၏။
ထိုသို႔ မိမိုက္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားေသာ္လည္း မနက္ဆယ္နာရီထိုးခါနီးအခ်ိန္ထိ ေရမကစားရေသးသျဖင့္ မင္းခတစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္းက စူခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ကို႔႐ို႔ကားယားဖက္႐ွင္မ်ားဝတ္ၿပီး စိတ္ႀကိဳက္ယြပိုး မထိုးရေသး၍ စူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာျဖစ္ေနသည့္ မင္းခကို လွမ္းၾကည့္ေနသည့္ သြန္းအုပ္ကေတာ့ ႏွာေခါင္းတ႐ႈံ႕႐ႈံ႕။
ေတာသားမွန္း သိသာလြန္းသည္။ ဝတ္စားထားပံုကိုက smartမက်။ ႐ႈပ္ယွက္ခပ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္စိေနာက္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ မင္းခကို ၾကည့္ရတာ လံုးဝအဆင္မေျပ။ ပံုစံက စိတ္ပ်က္စရာ တိုက္ေဂါ႐ုပ္။
သိပ္မၾကာလိုက္.. မ႑ပ္ေဆာက္၍ ၿပီးသြားသည္။
လူႀကီးႏွစ္ေယာက္က ေရတိုင္ကီပိုင္းမ်ားအား မ႑ပ္ထဲသို႔ သယ္လာကာ ေရျဖည့္ေပးသည္။ ပိုက္မ်ားကိုလည္း
သြယ္ေပးေနသလို ေရခြက္မ်ားကိုပါ ျပည့္စံုစြာ စီစဥ္ေပးေန တာေၾကာင့္ မင္းခ၏ မ်က္ႏွာက မႈိရသလို ျပံဳးၿဖီးၿဖီး ျပန္ျဖစ္လာသည္။
စပ္ျဖဲျဖဲမ်က္ႏွာျဖင့္ မ႑ပ္ထဲသို႔ ဝင္သြားလိုက္ၿပီး...
"ဟီးးး ေလးသက္ ပတ္လို႔ရၿပီလား?"
"ရၿပီ..ရၿပီ။ အိေျႏၵကိုမရဘူးေနာ္ မင္းခ။ ငါ မင္းကို
သိပ္ၿပီးၾကည့္လို႔မရေတာ့ဘူး။ ၾကည့္ေနေတာ့ ၾကားလား!"
"ဟုတ္"
အေပ်ာ္လြန္ေနသည့္ မင္းခက ဦးသက္လြင္၏
ႀကိမ္းဝါးမႈကိုလည္း ေၾကာက္လန္႔မေန။
ေရပတ္ဖို႔ကိုသာ သည္းႀကီးမည္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
ဦးသက္လြင္က မ႑ပ္ေဆာက္ၿပီးပိုေနေသာ အုန္းလက္ႏွင့္
တျခားပစၥည္းပစၥယမ်ားကို သိမ္းေနစဥ္....
ဗြမ္း!!
တစ္ကိုယ္လံုးစိုရႊဲသြားေအာင္ ေရပံုးလိုက္ ဆြဲေလာင္းျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ တရားခံကေတာ့ တူအလိမၼာတံုးေလး မင္းခအျပင္ ႏွစ္ေယာက္မ႐ွိ။
"ဟီးးး သားက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မပတ္ခင္ ေလးသက္ကို ပထမဆံုး ေရေလာင္းတာေနာ္။ အဲ့ဒါ ေလးသက္ကိုခ်စ္လို႔"
"....."
ဦးသက္လြင္ စိတ္ထဲတြင္ ေက်နပ္သြားမိသည္။
သို႔ေသာ္လည္း မနက္ကတည္းက စပ္စလူးခါေနသည့္ မင္းခကို သိပ္ၾကည့္မရေသးသျဖင့္ ခပ္တည္တည္သာ ဆက္ေနလိုက္သည္။
"ေလးသက္ကလည္း လူႀကီးျဖစ္ၿပီး စိတ္ဆိုးေနျပန္ၿပီ။ သားက ကေလးပဲ႐ွိေသးလို႔ ေရပတ္ခ်င္ရံုေလးကို"
"မင္း အိေျႏၵရလို႔လား သူမ်ားေတြလို။ မင္းထက္ငယ္တဲ့ ခင္ေထြးေလးေတာင္ အဲ့ေလာက္မဟုတ္ဘူး"
"ေလးသက္ကလည္း..."
"ေလးသက္ကလည္း မေနနဲ႔။ အခုမနက္ကို ခဏပဲပတ္ေတာ့။ ေနပူရင္ အပူ႐ွပ္ၿပီး ဖ်ားေနမယ္။ မမေလးလည္း အိမ္မွာ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။ သြန္းေလး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနရင္ မလြယ္ဘူး။ ၾကားလား။ မင္းက ဦးေဆာင္ၿပီး အရမ္းနန္႔မေနနဲ႔"
"ဟုတ္"
ဦးသက္လြင္က မွာစရာရွိတာမွာၿပီး အိမ္ထဲသို႔ဝင္သြားသည္။
ကိုေအးထြန္းကေတာ့ မ႑ပ္ထဲတြင္
ကေလးသံုးေယာက္ကိုခ်ည္း လႊတ္မထားခဲ့ခ်င္တာေၾကာင့္ လူပ်ိဳႀကီးခမ်ာ ႀကီးေကာင္ႀကီးမားအရြယ္ေရာက္မွ ကေလးမ်ားႏွင့္ေရာ၍ ေရပတ္ရန္ အေၾကာင္းဖန္လာေတာ့၏။
မင္းခက ေရမပတ္ခင္ အေျပးအလႊားႏွင့္ အိမ္ေ႐ွ႕ဒန္းေပၚတြင္ ထိုင္ေနသည့္ သြန္းအုပ္ကို သြားေခၚသည္။ ခင္ေထြးႏွင့္ ကိုေအးထြန္းကေတာ့ ေရကစားႏွင့္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။
"အကိုေလး လာေတာ့ေလ! ပတ္လို႔ရေနၿပီဗ်"
သြန္းအုပ္က စူပုပ္ပုပ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ၿပီး...
"ငါမပတ္ေတာ့ဘူး။ မင္းဘာသာသြားပတ္!"
မင္းခက စိတ္႐ႈပ္သြားသျဖင့္ ေခါင္းကုတ္လိုက္ၿပီး...
"ဟာ...အကိုေလးမပါရင္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး။
လာပါ အကိုေလးကလည္း။ သၾကၤန္က တစ္ႏွစ္မွ တစ္ခါတည္းပဲက်တာကို"
"...."
"အကိုေလး"
"...."
"အကိုေလး မပတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္လည္းမပတ္ေတာ့ဘူး"
"ဘာဆိုင္လဲ။ မင္းဘာသာမင္း ပတ္ခ်င္သြားပတ္ေပါ့"
"အကိုေလးနဲ႔အတူတူ ပတ္ခ်င္တာကို"
"....."
သြန္းအုပ္က မင္းခအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ရြယ္လိုက္ၿပီး
မတ္တပ္ထရပ္လိုက္သည္။
မင္းခက ဝမ္းသာလံုးဆို႔သြားၿပီး...
"အကိုေလးနဲ႔ ေရပတ္ရေတာ့မယ္ကြ! ဟားးဟားးး"
သြန္းအုပ္က မ်က္ႏွာေသျဖင့္ပင္...
"ငါ့ဘာသာ ႐ႈးေပါက္မလို႔ထတာ။ ႐ူးေနလား"
"....."
သြန္းအုပ္ကေျပာၿပီး အိမ္ထဲသို႔ဝင္သြားသည္။
မင္းခ၏မ်က္ႏွာက ႐ႈံ့တြသြားၿပီး အသက္ႏွစ္ဆယ္စာေလာက္ အိုက်သြားသည္။ ေနရာတြင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္
ေနက်န္ခဲ့သည္႔ မင္းခက ခုနက တက္ႂကြေနခဲ့သေလာက္
အခုေတာ့ မ်က္လံုးထဲမွာ အိုင္လာသည့္ မ်က္ရည္တို႔က ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးႏွယ္...
-
"အဲ့နားမွာ ေမ်ာက္မုဆိုးမႀကီး မႈိင္သလိုမႈိင္မေနနဲ႔! သြား
ငါ့ဖို႔ ေရစိုခံမယ့္ဖိနပ္သြားယူ!"
မင္းခ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္ေနရာကေန အသံပိုင္႐ွင္ကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေပါ့ပါး႐ိုး႐ွင္းသည့္ ႐ွပ္အက်ႌအဝါႏုေလးႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီဒူးက်ေလးကို လဲဝတ္လာသည့္ သြန္းအုပ္ကိုေတြ႔ရသည္။
ေခါင္းမွာလည္း သၾကၤန္ဦးထုပ္ေလးႏွင့္။
သူ႔လိုလည္း ႐ႈပ္ယွက္ခက္ေနေအာင္ ဝတ္စားထားတာမ်ိဳး
မဟုတ္ပဲ သြန္းအုပ္၏ပံုစံေလးက ႐ိုး႐ိုးေလးႏွင့္ပင္ သၾကၤန္ပြဲအတြက္ ဝတ္ထားမွန္းသိသာေနသည္။
မင္းခက က်လုနီးနီးမ်က္ရည္မ်ားအား လက္ခံုျဖင့္ အၾကမ္းပတမ္း ျပန္သုတ္လိုက္ရင္း...
"အကိုေလးက သားတို႔နဲ႔ေရပက္မွာမလား"
"စကားမ်ားမေနနဲ႔။ ယူခိုင္းတာ သြားယူ"
"ဟုတ္"
သြန္းအုပ္ ေရပတ္မွာေသခ်ာသြားတာေၾကာင့္ မင္းခ၏ ငိုမဲ့မဲ့မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္လည္ရႊင္လန္းသြားသည္။ အိမ္ထဲ႐ွိ ဖိနပ္စင္သို႔ အေျပးဝင္သြားလိုက္တာက လွစ္ခနဲ..
မင္းခကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သြန္းအုပ္ မသိမသာျပံဳးမိသည္။
တတ္လည္းတတ္ႏိုင္သည္။
ထိုကေလးက ခုငိုလိုက္၊ ခုထရယ္လိုက္..
စကားေျပာတာကလည္း ေမ့ရင္ေမ့သလို သား,သားႏွင့္ ကေလးေပါက္စနေလးလို ေျပာတတ္ေသးျပန္သည္။
--------------------
တီ! တီ!
တီ! တီ! တီ!
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၏ လမ္းမေရာင္စံုထက္တြင္
ေျမာက္မ်ားလွစြာေသာ ေရပတ္ခံကားမ်ိဳးစံုတို႔က ပ်ားပန္းခတ္မ်ွ စည္ကားေနသည္။ ကားဟြန္းတီးသံမ်ား၊ ေရပတ္ခံထြက္သူမ်ား၏ ကခုန္ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊ မ႑ပ္ႀကီးမ်ားမွ sound boxႀကီးမ်ားႏွင့္
ဖြင့္ထားသည့္ သီခ်င္းသံမ်ားကလည္း ဆူညံေနသည္။
က်ား၊မႀကီးငယ္မေရြး ေသာက္စားေပ်ာ္ပါးေနၾကသည့္
သၾကၤန္လမ္းမမ်ားထက္တြင္ အေပ်ာ္အပါးမမက္အားဘဲ ဝမ္းေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ေနၾကရေသာ
ကေလးတခ်ိဳ႕လည္း ႐ွိပါသည္။
ေရပက္ခံကားေပၚမ်ားမွ စြန္႔ပစ္သြားသည့္ ဘီယာဘူးခြံ၊ ေရဘူးခြံႏွင့္ အခ်ိဳရည္ဘူးခြံမ်ားအား လိုက္စုေကာက္ၿပီး ျပန္ေရာင္းၾကရမည္။ သို႔မွသာ သူတို႔ဝမ္းေရးအတြက္
အဆင္ေျပနိုင္မည္။ တခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားက အုပ္ထိန္းမည့္သူမ႐ွိ၍ ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္
ေက်ာင္းေနၾကျခင္းျဖစ္သလို
တခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားက်ေတာ့လည္း ေမြးထားသည့္ မိဘမ်ားကိုယ္တိုင္က ခိုင္းစားၾကျခင္းပင္။
ကားမ်ား၊ လူမ်ားၾကားတြင္ အသက္အႏ ၱရာယ္ကို မမႈအားပဲ
အေျပးအလႊားလိုက္ေကာက္ေနၾကရသည္။ ဒီၾကားထဲ
မလည္ဝယ္သည့္ကေလးဆိုလ်ွင္ လူရည္လည္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ကေလးႀကီးမ်ားက အႏိုင္က်င့္ၾကတာမ်ိဳးလည္း႐ွိသည္။
"ေဟ့ေကာင္..အဲ့ဒါငါရထားတဲ့ဘူးကြ! တျခားေနရာမွာ သြား႐ွာ!"
"....."
"မင္းကဘာျပန္ၾကည့္တာလဲ! ေတာက္! ဒီေကာင္ေတာ့ အသားနာခ်င္ေနၿပီနဲ႔တူတယ္"
ဆြဲထိုးမည့္ဟန္ျပင္ေနေသာ ကေလးႀကီးမ်ားကို
ေၾကာက္လန္႔စြာျဖင့္ ထိုေနရာမွ မိုးသား ေျပးထြက္လာခဲ့သည္။
႐ွက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေၾကာက္လည္းေၾကာက္သည္။
ဒီလိုအလုပ္ေတြကိုလည္းမလုပ္ခ်င္ပါ။ အခုလည္း အရမ္းေၾကာက္ေနမိတာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လံုးက တုန္တုန္ယင္ယင္။
ရက္အနည္းအတြင္း ထမင္းငတ္ခဲ့ရသည့္
အနပ္ေပါင္းမနည္းေတာ့။ ျပန္အိပ္စရာ အိမ္လည္းမ႐ွိသလို ျခံဳစရာေစာင္၊ ျခင္ေထာင္ဆိုတာ ဘယ္ဆီေနမွန္းမသိ။ က်စ္က်စ္ေတာက္ပူေနသည့္ ကိုယ္အပူ႐ွိန္ႏွင့္ ဟာလာဟင္းလင္းအစာအိမ္တို႔ေၾကာင့္ မတ္တပ္ပင္ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
လူ႐ွင္းသည့္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားတစ္ခုကိုျမင္ေတာ့
ဝမ္းသာသြားရသည္။ တဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္ေနသည့္
ေခါင္းက မထူႏိုင္ေတာ့တာမို႔ ကတၳဴပံုးေဟာင္းမ်ား၊ တိုင္ကီပိုင္းေဟာင္းမ်ားၾကား ေခြေခြကေလး ဝင္လွဲလိုက္မိ၏။
မ်က္ခြံမ်ားပိတ္က်မသြားခင္ သတိရမိသူက ေမေမ...
တစ္ေယာက္တည္း ေနရတာ
အဆင္မေျပဘူး ေမေမ။
ကြၽန္ေတာ္ေလ..
ေမေမ့ေနာက္ကိုပဲ လိုက္လာခ်င္မိေတာ့တယ္။
-----------------
တစ္ေနကုန္ေရေဆာ့ၿပီး၍ မင္းခတို႔အုပ္စု ေမာပန္းသြားၾကၿပီ။
ပိုက္ႏွင့္ပတ္ရတာ အားမရ၍ ေရခြက္ႏွင့္တစ္မ်ိဳး၊
ေရပံုးႏွင့္တစ္လွည့္ျဖင့္ ျဖတ္သြားသူတစ္ေယာက္မွ မလြတ္ေစရေအာင္ လိုက္ပတ္ၿပီး မီးကုန္ယမ္းကုန္ အသားကုန္လႊတ္ကဲထားသည့္ မင္းခကေတာ့ မျဖစ္စဖူး ကိုယ္ေတြလက္ေတြပင္ ကိုက္ခဲေနၿပီ။
"အား! နာတယ္ေလးသက္ရ..ေျဖးေျဖးေလးလူးေပးပါဆို"
"မွတ္ၿပီလား! အဲ့ဒါစပ္စလူးေတြ ခါခ်င္ဦး။ စတန္႔ထြင္ၿပီး ေရခဲတံုးသြားဝယ္ ေရခဲေရနဲ႔ေတာင္ ပက္လိုက္ရေသးတယ္။ တစ္ေနကုန္ နန္႔ေၾကာဆြဲၿပီး အခုက်မွ ဘာနာတာလဲ။ ေတာ္ၿပီ မနက္ျဖန္ မင္း ေရမေဆာ့နဲ႔ေတာ့.."
"ဟာ...ေလးသက္"
"ဘာလဲ။ အခုေတာင္ ကိုယ္ေတြ႐ွိန္ေနၿပီ"
"ေလးသက္ကလည္း...ရြာမွာလည္း ပတ္ေနက်ပဲဟာကို။ သၾကၤန္ေရက ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေတာ္ၾကာေနရင္
ေပ်ာက္သြားမွာပဲကို"
"ေတာ္စမ္း! ငါ့ကို တစ္ခြန္းမွေစာဒက မတတ္နဲ႔"
"....."
မင္းခက ဘာမွဆက္မေျပာရဲေတာ့၍ ၿငိမ္လိုက္ေသာ္လည္း
ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းကစူသြားသည္။ ထို႔ေနာက္
စိတ္ဓာတ္က်သြားၿပီး ေစာင္ေခါင္းၿမီးျခံဳ၍သာ အိပ္လိုက္ေတာ့၏။
---------------------
သၾကၤန္အက်ေန႔...
"ခင္ေထြး! ေနမင္းခေရာ"
"ကိုႀကီးမင္းခက ဖ်ားေနလို႔ ေရမပတ္ရေတာ့ဘူးတဲ့ အကိုေလး"
"......"
"အကိုေလးက ပတ္မွာမလား"
"....."
ခင္ေထြး၏ အေမးစကားအား ျပန္မေျဖဘဲ အိမ္ထဲသို႔ သြန္းအုပ္ျပန္ဝင္သြားသည္။
အကိုေလးက ဘာမွန္းလဲမသိဘူး။
ခင္ေထြးကေတာ့ မ်က္လံုးေလးေပကလက္၊ေပကလက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္းေရပတ္ရန္သာ ျပင္လိုက္ေတာ့သည္။
--------------------
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔...
သၾကၤန္ေလးရက္က အခ်ိန္ခဏႏွင့္ၿပီးဆံုးသြားသည္။ အဖ်ားမေပ်ာက္သျဖင့္ အက်၊အၾကတ္၊အတတ္ သံုးရက္စလံုး မင္းခတစ္ေယာက္ မကဲလိုက္ရ။ ခဲေလသမ်ွ သဲေရက်သလို
ုျဖစ္သြားရသည့္အတြက္ မင္းခ,ခမ်ာ တမႈိင္တေတြေတြ
ျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔ ျဖစ္ေသာ္လည္း
စိတ္ေရာ၊လူပါ မရႊင္လန္းႏိုင္။
ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည့္ ရက္မ်ားအတြင္း အကိုေလးအား အရိပ္အေယာင္ပင္မျမင္ရ။ ခင္ေထြးကလည္း တစ္ေယာက္တည္း ေရပတ္ရတာပ်င္းသည္ဟုဆို၍ ေနာက္ရက္ေတြမွာ ေရမကစားေတာ့ေပ။
ထိုရက္မ်ားအတြင္း ႀကီးေငြတလွည့္၊ ခင္ေထြးတလွည့္ျဖင့္ ဆန္ျပဳတ္မ်ား၊ စြပ္ျပဳတ္မ်ားကို လာပို႔တတ္ၾကသည္။
အကိုေလးကေတာ့ လူမမာသတင္းေလးပင္ လာမေမး။
တကယ္ေတာ့ မင္းချဖစ္တာက နည္းနည္းပါးပါးသာ။ သို႔ေသာ္လည္း ေနျပန္ေကာင္းမည့္ အခ်ိန္ထိမေစာင့္ဘဲ ေရပက္မည့္သူမ႐ွိဟုဆိုကာ အိမ္ေ႐ွ႕မွမ႑ပ္အား
အက်ေန႔ညေနမွာပင္ ဖ်က္ပစ္လိုက္ၾကသည္ကို
မင္းခမွာ ရင္နာ၍မဆံုး။
အကိုေလးလည္း ကိုရင္ဝတ္သြားၿပီလားမသိ။
အရိပ္ေတာင္ မျမင္ရ။
"အဟမ္း! အဟမ္း!"
အသက္က႐ွည္ဦးမည္။ သူ႔အေၾကာင္းကို မင္းခ ထိုင္ေတြးေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ သြန္းအုပ္က ေခ်ာင္းဟန္႔သံႏွစ္ခ်က္ေပးရင္း အိမ္ထဲသို႔ ေရာက္ခ်လာသည္။
"အားရင္လည္း ထိုင္မေနနဲ႔။ ငါ့ကို ဘုရားလိုက္ပို႔ေပး"
"......"
သံုးရက္လံုးလံုး 'ေနေကာင္းလား'တစ္ခ်က္ေတာင္
လာေမးေဖာ္မရ။ အခုလာျပန္ေတာ့လဲ ခိုင္းစရာ႐ွိ၍ လာတာတဲ့။
မတရားသလို ခံစားရသည္။ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခဲ့သည့္လူကို 'သက္သာလား'ဟုပင္ တစ္ခြန္းမွေမးေဖာ္မရဘဲ ခိုင္းရန္သာ စိုင္းျပင္းေန၏။
သြန္းအုပ္က လက္ထဲတြင္ ကိုင္လာေသာ အထုပ္အား မင္းခဆီသို႔ ပစ္ေပးလို္က္ရင္း..
"ေရာ့.. အဲ့ဒါေတြဝတ္ၿပီး အခုခ်က္ခ်င္းထြက္လာခဲ႔။
အိမ္ခန္းထဲမွာခ်ည္းေအာင္းေနလည္း မင္းအသားက
ျဖဴလာမွာမဟုတ္ဘူး"
"....."
မင္းခ သြန္းအုပ္အား ဘာစကားမွျပန္မေျပာျဖစ္ေသး။
မေျပာခ်င္၍ တမင္မေျပာပဲေနတာဆိုလ်ွင္ ပိုမွန္မည္။ တကယ္ဆိုလ်ွင္ 'ေနေကာင္းၿပီလား' 'သက္သာလား' ဆိုတာမ်ိဳးေလးေတာ့ ေမးသင့္သည္။
နဂိုထဲက မၾကည္သည့္စိတ္က ပို၍ပင္ေနာက္က်ိသြားသည္။
ႏႈတ္ခမ္းကစူသြားၿပီး မ်က္ရည္မ်ားဝဲလာကာ ငိုခ်င္လာ၏၊ ဝမ္းနည္းတာလား။ စိတ္ေကာက္တာလား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း ေသခ်ာမသိ။
သြန္းအုပ္က အထုပ္လာေပးၿပီး ျပန္သြားသည္။
သြန္းအုပ္ေပးခဲ့သည့္ အထုပ္ေလးကို ေျဖၾကည့္လိုက္ေတာ့ မင္းခအရြယ္ဝတ္ ေယာပုဆိုးအနက္ေလးႏွင့္ စတစ္ေကာ္လံလက္႐ွည္ အျဖဴေရာင္ကေလး.... စြပ္က်ယ္ေလးတစ္ထည္ေတာင္ ပါလိုက္ေသးသည္။
ပစၥည္းမ်ားအား ေသခ်ာၾကည့္ရင္း စူေထာ္ေနသည့္
မင္းခ၏ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကာ တျဖည္းျဖည္း ျပံဳးေယာင္သန္းလာသည္။ ေသခ်ာတာတစ္ခုက အခုလာေပးသည့္ အဝတ္အစားမ်ားက အသစ္စက္စက္ေတြဆိုတာပင္။
ေနမေကာင္းတဲ့သူကို ဒီနည္းနဲ႔ အားေပးလိုက္တာေပါ့...
လူကေဒါင္ေဒါင္ျမည္ေနေသာ္လည္း စိတ္မၾကည္တာေၾကာင့္ အိုက္တင္ခံၿပီး လူမမာဟန္ေဆာင္ေနသည့္ ေနမင္းခတို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ အားျပန္ျပည့္သြားသည္။
ေလာေလာလတ္လတ္ လက္ေဆာင္ရလိုက္သည့္
ပုဆိုး၊အက်ႌအသစ္မ်ားကိုလဲကာ
မွန္ၾကည့္/ေခါင္းၿဖီး/႐ူပါသၿပီးသည့္ေနာက္ စက္ဘီးဆြဲကာ အိမ္ႀကီးဆီသို႔ ထြက္လာလိုက္ေတာ့သည္။
အိမ္ေပါက္ဝတြင္ သြန္းအုပ္က အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ဘုရားသြားမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ သြန္းအုပ္ကလည္း
မင္းခလိုပင္ ႐ွပ္အက်ႌလက္႐ွည္၊
ခ်ည္ပုဆိုးအကြက္စိပ္ေလးႏွင့္ ျမန္မာဆန္ဆန္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ကေလး။
သိပ္ကိုၾကည့္ေကာင္းေနတာမို႔ မင္းခမွာ ေငးခနဲပါပဲ။
အကိုေလးက ဒီေန႔ အရမ္းၾကည့္လို႔ေကာင္းတာပဲ။
အာ... မဟုတ္ေသးဘူး။
ဒီေန႔မွမဟုတ္ဘူး... အျမဲတမ္းၾကည့္လို႔ေကာင္းၿပီး ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတာ။
သြန္းအုပ္က ပုဆိုးဝတ္ထားတာေၾကာင့္ ခါတိုင္းလို စက္ဘီေနာက္က ကားယားခြမထိုင္။ ညင္ညင္သာသာေလး ေဘးတေစာင္း ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ေဘးတေစာင္း
ထိုင္ရတာျဖစ္၍ ကားယားခြ၍လိုက္သလို လက္ကလႊတ္ထားဖို႔ မရဲတာေၾကာင့္ သြန္းအုပ္မွာ ဘာကိုကိုင္လို႔ကိုင္ထားရမွန္းမသိ။
ထိုစဥ္....
အထားရခက္ေနသည့္လက္အား တစ္စံုတစ္ေယာက္က လာယူကာ သူ၏ခါးတစ္ဝိုက္သို႔ ပို႔ေဆာင္ေပးသည္။
"ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို ေသခ်ာကိုင္ထား အကိုေလး။ ခြထိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ လက္လႊတ္ၿပီးလိုက္စီးရင္ ျပဳတ္က်မွာစိုးလို႔"
"......"
------------------
နာမည္ႀကီးဘုရား မဟုတ္ေသာ္လည္း တန္ခိုးႀကီးသည္ဟု ဆိုၾကေသာ ဘုရားတစ္ခုကို အတူတူသြားခဲ့ၾကသည္။ ဘုရားပန္းေတြလႉကာ ဆုေတြလည္းေတာင္းျဖစ္ခဲ့ၾက၏။
ေနာက္ဘဝဆိုတာ ႐ွိ၊မ႐ွိေသခ်ာမသိတာေတာင္
သံသရာအဆက္ဆက္ အတူတူ႐ွိေနနိုင္ဖို႔ ေတာင္းခဲ့မိသည့္ ဆုေလးကိုေတာ့ ျဖည့္ေပးေစခ်င္ခဲ့သည္။
ထိုေန႔က...
အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါသည္။
**********************tbc
Dec.25.2021
MerryChristmasပါေနာ္🎄💕
အမွတ္တရအေနနဲ႔ ကေလးဘဝအခန္းေတြကို
editၿပီးသြားပါၿပီ^^
[Unicode]
အတိတ်ကာလတစ်ခု.....
"ငါ စာမေးပွဲပြန်မဖြေတော့ဘူး လွန်း"
ရုတ်တရက်ဆိုလာသည့် မြသား၏စကားက အဆက်အစပ်မရှိ။ လွန်းသီရိ အံ့သြသွားသည်။
မြသား၏ ဆံနွယ်ရှည်များကို ကိုင်ဆော့နေသည့် သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများသည်ပင် လှုပ်ရှားနေရာမှ ရပ်တန့်သွားကြ၏။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"အိမ်မှာက နင်သိတဲ့အတိုင်းပဲ လွန်းရယ်။ ဘာတစ်ခုမှ
အဆင်ပြေတာ မရှိဘူးလေ။ နောက်ပြီး ငါကလည်း ဉာဏ်ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး"
မြသားက လေးလေးပင်ပင် သက်ပြင်းတစ်ချက်နှင့်အတူ ရင်ဖွင့်စကားတို့ ပွင့်အံကျလာသည်။ လွန်းသီရိ စာနာသနားစွာဖြင့် ရင်မောလာရပါ၏။
"အဖေကလည်း အခုဆို မိုးလင်းကမိုးချုပ်
အရက်ပဲသောက်နေတော့တာ။ အလုပ်ကို လုံးဝမလုပ်တော့ဘူး။ နင်သိတဲ့အတိုင်း အမေနဲ့ မောင်လေးကလည်း ဘာမှမလုပ်တတ်၊မကိုင်တတ်။ ငါအလုပ်ထွက်လုပ်မှကိုဖြစ်တော့မယ့် အခြေအနေပါဟာ"
"....."
"နင်ကတော့ ကံကောင်းပါတယ်။ ဘာမှပူပင်စရာမရှိဘူး။ ငါတော့လေ နင့်လိုမျိုး အရမ်းဖြစ်ချင်တာပဲ သိလား။"
"....."
လွန်းသီရိက မြသားပြောသမျှကို ငြိမ်၍နားထောင်နေသည်။
ဟုတ်သည်။ မြသားတို့မိသားစုအကြောင်း စဉ်းစားကြည့်မိတော့ ဘာတစ်ခုမှ စိတ်ချမ်းသာစရာမရှိ။
တစ်နေ့လုပ်/တစ်နေ့စားဖြစ်သည့် လက်လုပ်လက်စား မိသားစုတွင် အဖေကအရက်သမား၊ အမေကလည်း ဘာမှလုပ်တတ်တာမရှိ။
မောင်ဖြစ်သူကလည်း အရွယ်ငယ်ပေမယ့် ဇကတော့မသေး။ ထစ်ခနဲရှိ ရန်ဖြစ်/ ရန်ဖြစ်တိုင်းလည်း တစ်ဖက်ကလူကို ထိပ်ပေါက်၊ခေါင်းကွဲဖြစ်အောင် လုပ်တတ်သူမို့ အချုပ်ထဲ ရောက်သည်ကလည်း ခဏခဏ။
မြသားကရော?
မြသားက မိသားစုကိုချစ်သည်။ ပညာရေးမှာတော့
မြသားက မှတ်ဉာဏ်သိပ်မကောင်းသည့်သူမျိုးထဲမှာပါ၏။ တစ်နေ့လုံးကျက်၍ စာတစ်ပုဒ်ရဖို့ကိုတောင် အနိုင်နိုင်။
ရည်မှန်းချက်ကြီးကြီးမားမားလည်း မရှိသည့်ပုံပါပဲ။ အမေဖြစ်သူ၏ ဆန္ဒကြောင့်သာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲကို အကြိမ်ကြိမ်ပြန်ဖြေနေရသည်။ ပညာရေးကို စိတ်ဝင်တစား သိပ်မရှိ။ ကိုယ့်ချစ်တဲ့သူအကြောင်း မကောင်းမပြောချင်ပေမယ့် မြသားက လေးလေးနက်နက် သိပ်မရှိတတ်တာတော့ အမှန်ပဲဖြစ်သည်။
ကိုယ်က မြသားကို ဘွဲ့ရတဲ့အထိ ကြိုးစားစေချင်သော်လည်း ငယ်ငယ်ထဲက သူငယ်ချင်းဖြစ်ခဲ့သည့် ကိုယ့်ချစ်သူရဲ့ အရည်အချင်းကို ကိုယ်သာအသိဆုံး။
အတွေးလွန်ပြီး စကားပြန်ဖော်မရသည့် လွန်းသီရိအား မြသား စိတ်မရှည်တော့..
"လွန်း တစ်ခုခုပြန်ပြောဦးလေဟာ"
"ငါကဘာပြန်ပြောရမှာလဲ"
အဝေးကိုငေးနေရင်းမှ အေးတိအေးစက်ဟန်ဖြင့်
မေးခွန်းထုတ်လာသည့် လွန်းသီရိ၏ အပြုအမူများက မြသားကို ပိုပြီး အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာစေသည်။
တကယ်ဆို အားပေးစကားလေးဖြစ်ဖြစ်၊ တစ်ခုခုတော့ ပြောသင့်တယ်မဟုတ်လား။
"လွန်းနော်.. ငါပြောတာနားမထောင်ဘဲ ဘာတွေ အတွေးများနေတာလဲ"
လွန်းသီရိက မြသားကို ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း..
"စာမေးပွဲမဖြေတော့တဲ့ကိစ္စဆိုရင်တော့ ငါ့အနေနဲ့
ဘာမှပြောစရာမရှိဘူး မြသား။ နင့်ကိုဘွဲ့ရပြီး အလုပ်ကောင်းကောင်းတစ်ခု ရစေချင်ပေမယ့် ငါလည်းဘာမှလုပ်မပေးနိုင်သေးလို့ စိတ်မကောင်းဘူး။ နောက်ပြီး နင်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ပညာရေးကို စိတ်လည်းမဝင်စားနေတာသိတော့ ငါကဘာပြောလို့ရမှာလဲ"
အားမနာတမ်းပြောလိုက်သည့် လွန်းသီရိ၏စကားကြောင့် မြသား ရှက်ရမ်းရမ်းသွားပြီး လွန်းသီရိ၏ ဗိုက်ခေါက်ကို လိမ်ဆွဲလိုက်ကာ..
"နည်းနည်းပါးပါးလေးတောင် စကားကို
နားထောင်လို့ကောင်းအောင် မပြောတတ်တော့ဘူးလား ဟမ်? ဘယ်ကတည်းက ငါ့ကို နှိမ်ချင်နေသလဲမသိဘူး။ ဟွန်းး"
"အာ့! နာတယ် မြသားရ"
မြသားက လွန်းသီရိအား မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်ပြီး
လိမ်ဆွဲထားသော ဗိုက်ခေါက်လေးအား လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
"အေးလေ.. နင့်ဘာသာနင် စာမကျက်ချင်တော့လို့ဆိုလည်း ပြီးတာပဲ။ ဘာလဲ။ ဟိုအကြောင်းပြ၊ဒီအကြောင်းပြနဲ့။
မသိရင် မိသားစုအတွက်ပဲ သူက စာတော်ရဲ့သားနဲ့ အနစ်နာခံ heroဝင်လုပ်ရတဲ့အချိုးနဲ့"
လွန်းသီရိက မြသားတို့မိသားစုအကြောင်း
အူမချေးခါးမကျန် အကုန်သိသော်လည်း မြသား၏စိတ် ပေါ့ပေါ့ပါးပါးဖြစ်စေရန် စကားလမ်းကြောင်းလွှဲကာ စနောက်လိုက်သည်။
သို့သော်လည်း မြသား၏မျက်နှာက ကြည်လင်မလာ...
"စမနေစမ်းပါနဲ့ လွန်းရာ"
"....."
နှစ်ယောက်သား ခဏတာမျှ ဘာစကားမှ
ဆက်မပြောဖြစ်ကြဘဲ အတွေးကိုယ်စီနှင့် ငြိမ်သက်သွားကြသည်။
ခဏကြာမှ လွန်းသီရိကစ၍....
"မြသား"
"အင်း"
"နင်စိတ်မညစ်ဘူးလား။ အဲ့လိုမိသားစုမှာ နေရတာ"
မြသားက သက်ပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်လိုက်ရင်း...
"စိတ်မညစ်ဘူးတော့လည်း ဘယ်ဟုတ်မလဲ လွန်းရယ်။
တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း စိတ်ရှုပ်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့်လည်း မိသားစုတွေလေဟာ။ သူတို့နဲ့မနေတော့
ငါကဘယ်သူနဲ့နေရမှာလဲ"
မြသားက ပြောလက်စ,စကားကို ခဏရပ်လိုက်ပြီး..
"ငါ့ကို အိမ်မှာနေလို့ စိတ်ညစ်မှာစိုးရင် နင်ခေါ်ထားလေ။ ငါတို့အမြဲတမ်း တွေ့လို့ရတာပေါ့.. မဟုတ်ဘူးလား?"
"....."
မြသားက ပြုံးတုံ့တုံ့လေးနှင့် စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောလာလေတော့ လွန်းသီရိ ပြောလက်စ အကြောင်းအရာများကိုပင် မေ့သွားသည်။ မြသား၏ မျက်နှာလေးအား တမက်တမော ပြန်ငေးကြည့်နေမိ၏။ အကြည့်က မြသား၏ ပါးပြင်နုအိဖြူဖြူလေးထက်ဆီ ရောက်သွားမိချိန်မှာတော့ ရင်ခုန်သံများလည်း
စည်းချက်မမှန်တော့။
-
-
ကြည်နူးစရာကောင်းခဲ့သည့် အတိတ်နေ့ရက်များကို
အခုချိန်ပြန်တွေးမိတော့ လွမ်းဆွတ်တသမိရုံမျှမက မျက်ရည်များကိုပါ အပိုထပ်ဆောင်း၍ ရရှိလေသည်။
သားလေးကို တွေ့လိုက်ရသည့်နေ့ကစ၍ သူမစိတ်၏ မတည်ငြိမ်နိုင်မှုမှာ တစ်နေ့ထက်တစ်နေ့ ပိုပိုဆိုးလာ၏။ ပြန်မဆုံဖြစ်ကြဖို့ ဘုရားမှာ တောင်းဆိုခဲ့ဖူးသည့် ဆုတောင်းများကိုပင် မပြည့်ပါစေနဲ့ဟု ပြန်ရုတ်သိမ်းမိနေသည်အထိ။
အရင်က မြသားတို့သားအမိနှင့် ပြန်မဆုံချင်ခဲ့ဖူးသော်လည်း သားလေး၏မျက်နှာကို မြင်ရပြီးနောက် ထပ်၍တွေ့ချင်လာသည်။ မြသားနှင့်လည်း တွေ့ရမှဖြစ်မည်။
သားလေးအပေါ် တာဝန်မကျေခဲ့သမျှ အတိုးချပြီး ပြန်ပေးဆပ်နိုင်ဖို့ အခွင့်အရေးလည်းရချင်သည်။ သူရဲဘောကြောင်ခဲ့မိတဲ့အရာတွေကို ရင်ဆိုင်ဖို့ သတ္တိတွေလည်း မွေးထားရမည်။
မြသားကတော့ ထင်လိမ့်မည်။ သွန်းလေးရဲ့အပေါ်မှာသာ သူမ၏အချစ်တွေက စုပုံနေသည်ဟု။ မဟုတ်ရပါ။
သူမက သားလေးကို ပိုချစ်ပါသည်။ သက်သေပြခွင့်လည်း ရချင်မိသည်။
ခဏလေးပဲ ထပ်စောင့်ပေးပါ မြသားရယ်။
တကယ့်ကို ခဏလေးပဲ။
အဲ့ဒီခဏလေးပြီးရင်တော့
နင့်ကိုရော၊ သားလေးကိုပါ ငါစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်။
အခုတော့ ခဏလေး ထပ်စောင့်နေပေးပါဦးကွယ်။
---------------------
"ကဲ သွန်းလေး မေဖွားပြန်တော့မယ်နော်"
"...."
"တကူးတက လာခေါ်တာကိုတောင် မလိုက်တာကတော့ သွန်းလေး လွန်တယ်ကွယ်"
"......"
"မေဖွား နောက်တစ်ခါလာခေါ်ရင်တော့ လိုက်ရမယ်နော်"
"......"
သွန်းအုပ်က ပြုံးပြနေသော်လည်း စကားတစ်ခွန်းမဆို။ ကတိတစ်လုံးမှမပေး။
ဒေါ်ခင်မဟာက သွန်းအုပ်၏အနားတွင် ရပ်နေသည့် မင်းခကို ကြည့်ကာ ဝတ္တရားကျေပြုံးပြလိုက်ရင်း...
"သွန်းလေးကိုဂရုစိုက်ပေးပါလို့ အထူးတလည်မှာဖို့
လိုမယ်မထင်ဘူး.."
"ဟုတ်! စိတ်ချပါဗျ။ သားက အခုထက်ပိုပြီး အကိုလေးကို ဂရုစိုက်ပေးမှာပါ"
မင်းခ၏ စကားကိုကြားတော့ ဒေါ်ခင်မဟာက
ဘယ်သူမှမမြင်အောင် နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကို မဲ့လိုက်သည်။
ဒီကလေးကို အပြစ်ရှာကြည့်လို့ကိုမရ။ ဘာကြောင့်များ ဒီလောက်ထိ အလိုက်သိတတ်နေရပါလိမ့်။
ဒေါ်ခင်မဟာက သွန်းအုပ်၏ ခေါင်းလေးအား ပုတ်လိုက်ရင်း..
"ကဲ..မေဖွားပြန်ပြီ သွန်းလေး။ စာကိုကြိုးစားနော်။ ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်"
"ဟုတ်"
ဒေါ်ခင်မဟာ၏ကား ခြံထဲကထွက်သွားပြီး မိနစ်ပိုင်းပင် မကြာလိုက်။ ခြံထဲသို့ နောက်ထပ်ကားတစ်စီး
ထပ်ရောက်လာသည်။
နက်ပြာရောင်ကားပေါ်မှ ဒေါက်တာထင်လင်းမောင်က ဆင်းလာသည်။ အိမ်ဝတွင်ရပ်နေကြသော
သွန်းအုပ်နှင့်မင်းခကို မြင်တာနှင့်...
"သွန်းလေး ခြေထောက်ကဒဏ်ရာတွေ
သက်သာသွားပြီလား"
"ဟုတ်"
"ထမင်းရော စားပြီးပြီလား"
"ဟုတ်"
"ခြံထဲမှာ ဆင်းမဆော့ဘူးလား"
လာရင်းကိစ္စကိုမပြောဘဲ မလိုအပ်သည့် စကားများဖြင့် လေကြောရှည်နေသော ဦးထင်လင်းမောင်အား
သွန်းအုပ် စိတ်ရှည်ထားလို့မရတော့..
"ဦးလင်းလာတာ မေလွန်းကို တွေ့ဖို့မလား။ မေလွန်းမရှိဘူး။
ပွဲရုံသွားတယ်"
"......"
သွန်းအုပ်၏ စကားကြောင့် ဦးထင်လင်းမောင်တစ်ယောက် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိအောင် နင်သွားရသည်။
လူပျိုကြီးခမျာ စိတ်ထဲရှိနေသည့်အရာကို သူခိုးလူမိသလိုဖြစ်သွားတာကြောင့် ရှက်ပြုံးကြီးပြုံးကာ မျက်နှာကို အောက်ငုံ့လိုက်ရင်း
"အလုပ်ကိစ္စ ရှိလို့ပါကွာ။ သွန်းလေးက
ဘယ်လိုထင်နေလို့လဲ"
"ဘယ်လိုမှ မထင်ပါဘူး။ ဦးလင်းတို့ကိစ္စတွေလည်း ကျွန်တော်က စိတ်မဝင်စားပါဘူး"
"......"
သွန်းအုပ်၏ ဘုဆက်ဆက်အပြောကြောင့် ဦးထင်လင်းမောင် ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့။ ဂျစ်ကန်ကန် သွန်းအုပ်နှင့် စကားကြာကြာ ဆက်ပြောနေလျှင်လည်း
အခြေအနေကောင်းဖို့ အလားအလာမရှိ။ ဒေါ်သီရိလည်း အိမ်မှာမရှိသည့် အတူတူ လာရာလမ်းပြန်လှည့်ဖို့သာ စဉ်းစားမိပြီး...
"အဲ့ဒါဆို ဦးလင်း ပြန်လိုက်ဦးမယ် သွန်းလေး။ မမ ပြန်လာရင် ဦးလင်းလာသွားတယ်လို့ ပြောပေးဦးနော်"
"......"
သွန်းအုပ်က ဘာမှပြန်မပြောဘဲ တစ်ဖက်ကို
မျက်နှာလွှဲနေသည်။ ဦးထင်လင်းမောင်လည်း သွန်းအုပ်ဘေးရှိ မင်းခလေးကိုသာ ပြုံးပြပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကားကို နောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ပြီး ခြံထဲမှ ထွက်သွားတော့သည်။
-
-
"အကိုလေးကလည်း.. ဆရာဝန်ဦးလေးကြီးကို အားနာစရာကြီး"
"ဘာကို အားနာရမှာလဲ"
"....."
မင်းခက သွန်းအုပ်အမေးကို ပြန်ဖြေဖို့ သွန်းအုပ်၏မျက်နှာ
အနေအထားကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ အခြေအနေက
ကောင်းသည့်ဘက်မှာရှိသည်။
အတူနေတာလည်း အချိန်တစ်ခုကြာနေပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ပြောရဲဆိုရဲနေပြီဖြစ်သည့် မင်းခက သွန်းအုပ်ကို
အရင်ကလောက် မကြောက်တော့။ သွန်းအုပ်ကလည်း
ခုရက်ပိုင်းများတွင် မဆိုသလောက် သဘောကောင်းနေသည်။
"အကိုလေးကို အရမ်းလိမ္မာနေပြီထင်တာ။ အကိုလေးက သိပ်မလိမ္မာသေးဘူးပဲ"
သွန်းအုပ်၏ နဂါးမျက်စောင်းကြီးက ဒိုင်းခနဲ မင်းခဆီသို့ ရောက်လာပြီး...
"ငါက ဘယ်တုန်းက မလိမ္မာလို့လဲ"
"ဟမ်!!"
မင်းခက အထူးတဆန်းစကားတစ်ခုအား ကြားလိုက်ရ၍ အလွန်အမင်း အံသြသွားဟန်ပြုကာ ရင်ဘက်လေးအား ဖိကာဖိကာဖြင့်...
"ဟုတ်သားပဲ! မေ့နေလိုက်တာ...ကျွန်တော့် အကိုလေးက ကမ္ဘာပေါ်မှာ အလိမ္မာဆုံးလူသားပဲလေ..နော်"
သွန်းအုပ်က မျက်လုံးများကိုမှေးစင်းကာ မင်းခအား သေချာ အကဲခတ်သလို ကြည့်လိုက်ပြီး...
"မင်းက ငါ့ကိုရွဲ့နေတာလား"
"ဟာ..မဟုတ်တာ အကိုလေးကလည်း"
"....."
သွန်းအုပ်က မင်းခအား စကားဆက်မပြောဘဲ အိမ်ထဲသို့် ပြန်ဝင်လိုက်သည်။ မင်းခကလည်း သွန်းအုပ်အနား အချိန်ပြည့် တပူးပူးတတွဲတွဲနေရသည်မှာ အကျင့်လို
ဖြစ်နေတာကြောင့် သွန်းအုပ်၏နောက်သို့ လိုက်ဝင်၏။
သွန်းအုပ်က ရှေ့သို့လှမ်းနေသည့် ခြေလှမ်းများအား
တုံ့ခနဲ့ရပ်လိုက်သည်။ နောက်ကလိုက်လာသည့် မင်းခအား ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ပြီး...
"မင်းက ဘာလို့လိုက်လာတာလဲ"
"ဟို...ဟို..အကိုလေး ဘာခိုင်းစရာများ ရှိသလဲလို့"
မင်းခက ထုံးစံအတိုင်း မျက်လုံးအပြူးသား..
စကားက အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့် ပြန်ဖြေတော့ သွန်းအုပ်က စိတ်ပျက်သလို စုတ်တစ်ချက်သတ်လိုက်ရင်း...
"ဘာမှမရှိဘူး။ ငါခိုင်းဖို့လိုမှ လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်"
"ဟုတ်"
"....."
"အကိုလေး"
"ဘာလဲ"
"ဟို..ညနေကျရင် လေ့ကျင့်ခန်း လုပ်ဦးမှာလား"
"မလုပ်ဘူး ဒီနေ့နားမယ်"
"ဟို အဲ့ဒါဆို ညနေကျ အခန်းတော့လာရှင်းရမှာမလား"
"မလိုဘူး။ ဘာမှ မရှုပ်သေးဘူး"
"အကိုလေး"
"ဒီနေ့ ခိုင်းစရာ ဘာအလုပ်မှမရှိဘူး။ ဒီနေ့တစ်ရက် မင်းဘာသာမင်း နေချင်သလို နေလို့ရတယ်။ ဟိုကလေးမလေးနဲ့ သွားဆော့ချင်ရင်လည်း
ဆော့နေတော့"
"ဟုတ်"
---------------------
"ငါ့ကောင်ကြီး မျက်နှာပုပ်သိုးနေပါလားကွ။ ဘာတွေ
ဖြစ်နေတာတုန်း"
တန်းလျားရှေ့က ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင်ထိုင်ရင်း မျက်မှောင်ကြုတ်လျက် နှုတ်ခမ်းကလည်း အရှေ့ကို တစ်တောင်လောက်ထော်နေသည့် မင်းခ၏ဘေး၌ ကိုအေးထွန်း ဝင်ထိုင်ရင်းမေးလိုက်သည်။
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ကိုကြီးရာ.."
"ဟေ့ကောင်... လိမ်မနေနဲ့။ မင်းတစ်ခုခုဖြစ်လာတာ
ငါသိတယ်။ ဧကန ္တ မင်းကို သွန်းလေး
အနိုင်ကျင့်လိုက်ပြန်ပြီမလား"
မင်းခက မျက်စိမျက်နှာပျက်ပျက်ဖြင့် ကိုအေးထွန်းကို မျက်လုံးစွေကြည့်လိုက်ပြီး...
"ပေါက်တတ်ကရတွေ။ ကိုကြီးအေးထွန်းတို့ကလည်း တစ်စိတ်ရှိ သားအကိုလေးကိုပဲ
အပြစ်လိုက်မြင်နေကြတော့တာပဲ"
"အောင်မလေးး မမြင်ရဲပါဘူးကွာ။ မင်းကိုစိုးရိမ်ပြီးမေးမိတဲ့ ငါပဲမှားတာပါ။ ကဲ..ပြောပါဦး။ မင်းအခု စူပုပ်နေရတဲ့ အကြောင်းရင်းလေး"
"ဘာမှမဖြစ်ပါဘူးဗျာ။ ပျင်းလို့ထိုင်နေတာ"
"ပျင်းရင် ခင်ထွေးနဲ့ သွားဆော့လေကွာ"
"ဟာ...မဆော့ချင်ပါဘူး ကိုကြီးအေးထွန်းကလည်း"
"....."
" စိတ်ညစ်ပါတယ်ဗျာ။ အကိုလေးကလည်း
ဘာမှမလုပ်ခိုင်းဘူး။ လုပ်စရာအလုပ်မရှိရင် မနေတတ်ပါဘူးဆိုမှ"
ဟူးးးးး
ဗုဒ္ဓေါ!!!
ရိုးသားကြိုးစားဖိုးသခွားလေးက အလုပ်မလုပ်ရ၍ သက်ပြင်းများပင် ချနေလိုက်သေးသည်။
မင်းခ လဒမှိုင်,မှိုင်ပြီး နှုတ်ခမ်းစူနေရသည့် အကြောင်းရင်းကို သိသွားတော့ ကိုအေးထွန်းခဗျာ တအံ့တသြ။
"မင်းနှယ့်ကွာ..ခိုင်းစရာမရှိလို့ မခိုင်းတော့ မင်းတောင် အားလပ်ချိန်ရသေးတယ်။ အချိန်ပြည့် သွန်းလေးနား ကပ်နေရအောင် မင်းကသူ့သက်တော်စောင့်လည်း မဟုတ်ဘူးလေကွာ"
"ကိုကြီးအေးထွန်းတို့ မသိပါဘူးဗျာ။ သားက အကိုလေးကို စောင့်ရှောက်ဖို့တာဝန် ယူထားရတာ။ သားက အမြဲတမ်း သူ့အနားမှာရှိနေမှ အဆင်ပြေမှာပေါ့"
မင်းခက အိမ်ကြီး၏ အပေါ်ထပ်က သွန်းအုပ်အခန်းရှိရာသို့ လှမ်းငေးလိုက်ရင်း...
"အကိုလေးနဲ့ နေရတာ ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်ဗျာ"
ကိုအေးထွန်း မျက်ဖြူလန်သွားသလိုပင်။ စိတ်တွင်းမှ ရေရွတ်မိ၏။
သြော် ဝဋ်ကြွေး. ဝဋ်ကြွေး..
----------------------
တစ်ချိန်ကျ ပြောပြရဦးမယ်။
တခြားသူတွေရဲ့ အမြင်ကိုဂရုမစိုက်ပေမယ့်
တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ အသိစိတ်မှာတော့
သူဟာ လူကောင်းတစ်ယောက်ပါလို့
သတ်မှတ်ခံရဖူးချင်ခဲ့တဲ့အကြောင်း...
-------------------------
ကလင်! ကလင်!
ကလင်! ကလင်! ကလင်!
"ကျစ်စ်!"
ခြံရှေ့ကနေ ထွက်မတွေ့မချင်း အလိုက်ကန်းဆိုးမသိစွာ အဆက်မပြတ်တီးနေသည့် စက်ဘီးဘဲလ်သံကြောင့် သွန်းအုပ် စိတ်ပျက်လာသည်။
မကြားချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ကာတွန်းစာအုပ်
ဆက်ဖတ်နေလို့လည်း မရတော့။ ခြံအရှေ့ဘက်တွင် သူကလွဲ၍ ဘယ်သူမှမရှိ။ မင်းခကိုလည်း အပြင်ထွက်ပြီး မုန့်ဝယ်ခိုင်းထားသဖြင့် ခြံတံခါးသွားဖွင့်ရန် ခိုင်းရမည့်လူမတွေ့။
ထွက်မတွေ့မချင်း ဘဲလ်ဆက်တီးနေမည်ဟု
ဆုံးဖြတ်ထားပုံရသည့် ထိုစက်ဘီးပိုင်ရှင်အား နားညည်းမခံနိုင်တော့၍ သွန်းအုပ် အရှုံးပေးလိုက်ရသည်။ သူကိုယ်တိုင် ခြံတံခါးနားသို့ ထသွားပြီး ခြံတံခါးအကြီးဘေးက လူတစ်ယောက်ဝင်စာ တံခါးအသေးလေးကို ဆွဲဖွင့်ပေးလိုက်တော့ မြင်ရတာက...
ဟိုချီးထုပ်မ!
နားဒုက္ခပေးနေသည့် စက်ဘီးပိုင်ရှင်ကို မြင်ပြီးသည့်နောက်
သွန်းအုပ်၏မျက်နှာက ပုံမှန်ထက် နှစ်ဆလောက်ပို၍
သုန်မှုန်သွားသည်။
ချီးထုပ်မက ဘာလာလုပ်တာလဲ။
ကဗျာဦးရဲ့ မျက်နှာကြောကလည်း သွန်းအုပ်ထက်
နည်းနည်းလေးမှမလျော့။
"နေမင်းခ ရှိလား။"
"မရှိဘူး"
"သူကဘယ်သွားတာလဲ။"
"မသိဘူး"
မေးတစ်ခွန်း/ဖြေတစ်ခွန်းနှင့် နှစ်ယောက်စလုံး၏လေသံက ခပ်ပြတ်ပြတ်။
"ငါ နေမင်းခကို လာခေါ်တာ"
"ဘာလုပ်ဖို့လဲ"
"ငါ့မွေးနေ့လုပ်မလို့"
"......."
သွန်းအုပ်က ဘာမှပြန်မပြောသေးဘဲ နောက်ထပ်မေးရမည့်
မေးခွန်းများအား စဉ်းစားနေစဉ် မင်းခကပြန်ရောက်လာသည်။
သွန်းအုပ်က မင်းခကို တစ်ချက်ကြည့်ကာ ခြံအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်။ ပန်းအိုးများကြားတွင် ပြန်ထိုင်ပြီး ဖတ်လက်စကာတွန်းစာအုပ်ကို ဆက်ဖတ်နေ၏။
မင်းခက အထဲသို့ပြန်ဝင်သွားသော သွန်းအုပ်အား
ခဏလိုက်ကြည့်နေပြီးမှ ကဗျာဦးဘက်သို့ ပြန်လှည့်လာရင်း..
"ကဗျာဦး...ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ"
"နင့်ကိုလာခေါ်တာလေ။ ဒီနေ့ငါ့မွေးနေ့ရှိတယ်ဟ။
နင်လိုက်ရမယ်နော်။ အိမ်မှာပါပါးတို့က
Birthday Cakeလည်း ခွဲပေးမှာ။ အရမ်းပျော်ဖို့ကောင်းမှာပဲ သိလား။ နင်လိုက်ခဲ့နော်.. နော်လို့"
"......"
မွေးနေ့ရှင်က အိမ်ထိတကူးတက လာခေါ်နေတာကြောင့် မင်းခမှာ ငြင်းဖို့လည်းအားနာရသည်။ သွန်းအုပ်၏
ခွင့်ပြုချက်မရပဲ လိုက်သွားပြန်လျှင်လည်း သွန်းအုပ်ဒေါသကို သွားဆွသလို ဖြစ်ဦးမည်။
စည်းကမ်းချက်နံပါတ်(၇)အရ တခြားသူများနှင့် အရောတဝင်နေသည်ကို သွန်းအုပ်ကမကြိုက်ပေ။ ထို့ကြောင့်လည်း ကျောင်းတွင် မင်းခက ဘယ်သူနှင့်မှ တရင်းတနှီးမပေါင်းခြင်းဖြစ်၏။ ဒါကိုပင် အိမ်အထိရောက်ချလာပြီး မွေးနေ့ပွဲလာဖိတ်သည့် ကဗျာဦးကိုတော့ အားနာရမလား.. စိတ်တိုရမလား.. မသိတော့ပေ။
မင်းခက သွန်းအုပ်အား လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။
သွန်းအုပ်က သူတို့ပြောနေသမျှကို မကြားသလို၊ ဂရုမစိုက်သလိုပုံဖြင့် လက်ထဲက ကာတွန်းစာအုပ်ကိုသာ သည်းကြီးမည်းကြီး ဖတ်ပြနေသည်။
လိုက်ချင်လွန်း၍တော့ မဟုတ်သော်လည်း အိမ်အထိ တကူးတကလာခေါ်သည့် ကဗျာဦးကို အားနာ၍..
"အကိုလေး"
"......"
သွန်းအုပ်က မကြားသလိုဖြင့် မသိကျိုးကျွံပြုကာ ပြန်မထူး...
"အကိုလေး"
"....."
သွန်းအုပ်က မျက်လုံးလှန်၍ မင်းခအား မော့ကြည့်လာသည်။
မျက်နှာကတော့ မှုန်ကုပ်ကုပ်...
"အကိုလေး...ကျွန်တော်လိုက်သွားရမှာလား"
"မင်းသဘောလေ"
သွန်းအုပ်က ပါးစပ်ကသာ 'မင်းသဘောလေ'သော်လည်း အကြည့်ကတော့ 'မင်းလိုက်သွားရဲရင် လိုက်သွားကြည့်'ဟူသော အကြည့်မျိုး။
မင်းခကလည်း သိသည်။ သွန်းအုပ်အကြောင်း
အကုန်လုံးမဟုတ်သော်လည်း သိသင့်သလောက်သိနေပြီမို့ သွန်းအုပ်၏ အကြည့်ထဲက စကားများကိုပါ နားလည်၏။
"ဟို..အားတော့နာပါတယ်။ ငါ့မှာ အလုပ်တွေများနေလို့ မလိုက်တော့ဘူးနော် ကဗျာဦး"
ကဗျာဦး၏မျက်နှာက စူပုပ်သွားသည်။
နေမင်းခကဘာလဲ။ ခင်လွန်းလို့ အိမ်တိုင်ရာရောက် မွေးနေ့ပွဲတတ်ဖို့လာခေါ်တာတောင် နည်းနည်းလေးမှ အားမနာပဲငြင်းသည်။
'သွန်းအုပ်စိုးပိုင်'ဆိုတဲ့ စိတ်ပုပ်ကောင်ကိုလည်း ပိုပိုပြီး မုန်းလာမိနေပြီ။ ကြည့်လေ.. နေမင်းခကို လိုက်စိုးမိုးချုပ်ချယ်နေလိုက်တာများ 'မင်းသဘောပဲ'ဆိုသည့် လေသံကကို ခွင့်မပြုသည့်လေသံ။
"နင်က ငါ့ကိုမခင်ဘူး.. နေမင်းခ"
"အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး ကဗျာဦးရာ။ ငါတကယ် မအားလို့ပါဟ"
"နင့်လောက် အလုပ်များတဲ့သူမရှိဘူး"
မင်းခက ရယ်လိုက်ရင်း..
"မရွဲ့ပါနဲ့ဟာ။ ငါတကယ် လုပ်စရာတွေရှိနေလို့ပါဆို။
ဒီနှစ်မလာဖြစ်တော့လည်း နောက်နှစ်တွေကျရင် လာမှာပေါ့"
"နင့်စကားနဲ့ နင်နော်"
"အင်း ကတိ ကတိ"
"ပြီးရော ငါပြန်တော့မယ်"
"အေးအေး စက်ဘီးကို ဂရုစိုက်ပြီးနင်းသွားဦး"
ကဗျာဦးက သွန်းအုပ်ရှိတဲ့နေရာအား မျက်စောင်းတစ်ချက် လှမ်းထိုးပြီး စက်ဘီးကို တစ်ဖက်သို့တွန်းပြီး ကွေ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူမအပေါ်တွင် မာနကြီးလွန်းသော မင်းခအား တစ်ချက်မှပင် လှည့်မကြည့်တော့ဘဲ သူမတို့အိမ်သို့ ပြန်သည့်လမ်းအတိုင်း တန်းတန်းမတ်မတ် ပြန်သွားလိုက်တော့၏။
မင်းခက တရွေ့ရွေ့နှင့် ကျောခိုင်း၍ထွက်သွားသော
ကဗျာဦး၏ စက်ဘီးလေးအား မျက်စိတစ်ဆုံး လိုက်ကြည့်နေမိစဉ်...
"အဟမ်း! အဟမ်း! မျက်လုံးကြီးလည်း ကျွတ်ပါသွားဦးမယ်"
နောက်ကျောဘက်တွင် ထိုင်နေသော သွန်းအုပ်ဆီက အသံကြား၍ မင်းခလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
ကာတွန်းစာအုပ်အား အကြည့်တစ်ချက်မှပင် မလွှဲဘဲ စိတ်ဝင်တစား ဖတ်နေသလိုပုံစံ။ ခြေတစ်ချောင်းချိတ်၍ စတိုင်အပြည့်ဖြင့် စာဖတ်နေသည့် သွန်းအုပ်ကိုကြည့်ရင်း မင်းခရယ်ချင်သွားသည်။
စာအုပ်ဖတ်နေရင်းကနေ ကဗျာဦးကို လိုက်ငေးတာလည်း မြင်ရပုံပေါ်သည်။ ထူးဆန်းလွန်းသည်။
"အဲ့လောက်လိုက်ချင်နေတာများ လိုက်သွားရောပေါ့"
သွန်းအုပ်က စာအုပ်ကနေ အကြည့်တစ်ချက်မှမလွှဲသေးဘဲ ခနဲ့ဟန်ဖြင့် ပြောတော့...
"အကိုလေး မလိုက်စေချင်ဘူူးထင်လို့လေ"
"ငါနဲ့ဘာဆိုင်လဲ။ မင်းဘာသာမင်း ဆုံးဖြတ်လို့ရတဲ့ကိစ္စ"
"အကိုလေး မလိုက်စေချင်ဘူးမလား။ အခုနေ ကျွန်တော် လိုက်သွားရင် အကိုလေး ဒေါခီးနေမှာပေါ့။ နောက်ပြီး ကဗျာဦးနဲ့ရောတာ အကိုလေးမကြိုက်မှန်း သိတယ်လေ။
အဲ့ဒါကြောင့် မလိုက်တာ။ ဟီးးး အကိုလေးစိတ်ကို သိနေတဲ့
ကျွန်တော်က ဘယ်လောက်တော်လိုက်သလဲ"
ထောင့်မကျိုးသည့် စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကို
အမွှန်းတင်နေသည့် မင်းခအား သွန်းအုပ် မျက်လုံးလှန်ကြည့်ကာ လှောင်ပြုံး,ပြုံးပြလိုက်ရင်း
"ငါ့စိတ်ကို သိရအောင် မင်းကဘာမို့လို့လဲ။ မင်းတို့လို မလောက်လေးမလောက်စားတွေကိုများ ငါက အရေးတယူ စိတ်ဝင်စားနေမယ်လို့ ထင်နေတာလား"
"စိတ်ဝင်စားလို့ ခိုးနားထောင်နေပြီးတော့"
"နေမင်းခ!!!"
"ဗျာ.."
"မင်းတို့ကိစ္စတွေ ငါစိတ်မဝင်စားဘူးလို့ ပြောပြီးသား။
ဘာမှ ခိုးနားထောင်စရာအကြောင်း မရှိဘူး!!"
မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီပြီး အသက်ရှုသံ တရှုးရှုးတရှဲရှဲ ဖြစ်လာတာက ရှက်သွားတာလား။ ဒေါသထွက်သွားတာလား။ မင်းခမသိ။
ဒါပေမယ့် သိတာတစ်ခုတော့ ရှိသည်။ အချိုးမပြေသည့် စကားများဆက်ပြောနေလျှင် သူဆွဲထိုးခံရတော့မည်
ဆိုတာပင်။
သို့သော်လည်း ပြုံးစိစိနှင့် အရဲစွန့်ပြီး ပြောဖြစ်အောင် ပြောလိုက်မိသေးသည်။
"ဟို..ဟိုလေ..အကိုလေး.. ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးချင်လည်း နောက်မှပဲဆိုးပါ။ လောလောဆယ် လက်ထဲက စာအုပ်လေး အတည့်ပြန်ကိုင်ပါဦး။ တော်ကြာ တခြားလူတွေက
စာအုပ်ဇောက်ထိုးကြီးကိုင်ပြီး စာဖတ်နေတာမြင်ရင် အကိုလေးကို ရယ်နေမှာစိုးလို့"
?????
သွန်းအုပ် သူ့လက်ထဲကစာအုပ်ကို ပြန်ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။
စာအုပ်ထဲက တွတ်ပီနှင့် ဗိုက်ကလေးတို့ရဲ့ ခြေထောက်များက မိုးပေါ်ထောင်နေ၏။
ကလေးများရှက်လျှင်ငိုပြီး လူကြီးများရှက်လျှင်
ရယ်တတ်ကြသော်လည်း လူကြီးမကျ ကလေးမကဖြစ်နေသည့် သွန်းအုပ်ကတော့ အံကိုကြိတ်၊ လက်သီးကိုတင်းတင်းဆုပ်ကာ ရှက်ရမ်းရမ်းပြီး မင်းခကို
ထိုးဖို့ဟန်ပြင်လိုက်စဉ်....
"ဟာ...မေ့နေတာ။ အကိုလေး ကျွန်တော့်ကို
လေးသက်ခေါ်ထားလို့ သွားလိုက်ဦးမယ်နော်"
အကြောင်းသိ၍ အရှောင်ကောင်းသော မင်းခကတော့ ခြံကြီး၏ အနောက်ဘက်က သူနေသည့်အိမ်လေးဆီသို့သာ အပြေးအလွှား ဝင်သွားလိုက်တော့သည်။
----------------------
"တစ်! နှစ်! သုံး! လေး!........."
လက်တစ်ဖက်စီတွင် အုတ်နီခဲတစ်လုံးစီကိုင်ကာ ပင့်လိုက်၊ ချလိုက်ဖြင့် လက်မောင်းကြွက်သားများ ကြီးထွားလာစေရန် ကြိုစားနေသူက သွန်းအုပ်။
သွန်းအုပ်၏ဘေး၌နေပြီး အကြိမ်ရေ ရေတွက်နေသည့် သူကတော့ မင်းခအပြင် နှစ်ယောက်မရှိ။
ဒေါ်သီရိက သွန်းအုပ်ကို gymဆော့ချင်သည်ဆိုပါက trainer ကောင်းကောင်းတစ်ယောက်နှင့် အပ်ပေးမည် ပြောသော်လည်း သွန်းအုပ်က လက်မခံပြန်။
ညနေတိုင်း အုတ်နီခဲနှစ်လုံး၊ မင်းခဖန်တီးထားသည့် ပုဆိုးကြိုးကွင်းနှစ်ကွင်းနှင့် ကိုယ်ကာယလေ့ကျင့်ခန်းများ လုပ်နေတတ်သည့် သွန်းအုပ်အား အိမ်ကအလုပ်သမားများကလည်း မသိမသာကြည့်ရင်း ပြုံးစိပြုံးစိ။
အသက် ၁၃နှစ်ကျော် ၁၄နှစ်အရွယ် လူပျိုပေါက်စဖြစ်လာတာကြောင့် တအားယောကျ်ားပီသချင်နေသည့် သွန်းအုပ်က တစ်နေ့တစ်နေ့ အုတ်နီခဲမလိုက်၊ ဘားဆွဲလိုက်လုပ်ပြီး လက်မောင်းလေး ကွေးကာကွေးကာဖြင့် ဗလထွက်၊မထွက် ပြန်ကြည့်ရသည်မှာလည်းအမော။
သေချာတာကတော့ ဗလမထွက်ဘဲ ဗိုက်ထွက်လာသည်။ ဆယ်မိနစ်လောက် လေ့ကျင့်ခန်းထလုပ်လိုက်... မင်းခကို မုန့်တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုး ပြေးယူခိုင်းလိုက်ဖြင့် စားအားနှင့် လုပ်အားကမမျှ။
ပင်ပန်းပြီး ထမင်းကလည်း စားလိုက်သည်မှာ တနင့်တပိုး။ အရင်က ခပ်ညှက်ညှက်ခန္ဓာကိုယ်လေးက အခုတော့
မဆိုသလောက်လေး ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးဖြစ်လာပြီ။
ဗလကြောင့် စိတ်ကြီးဝင်လာသည့် သွန်းအုပ်တို့က ထစ်ခနဲရှိလျှင် မင်းခလေးအား လက်သီးတပြပြနှင့် ကြိမ်းပြီးဝါးပြီးသား ဖြစ်နေတတ်၏။
ငါးမိနစ်လောက် ကြွက်သားလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်၍အပြီး
သွန်းအုပ်၏ break time 15မိနစ်ကို ရောက်ရှိလာပြန်သည်။
သွန်းအုပ်က သရက်ပင်ကြီးအောက်က ကွပ်ပျစ်ပေါ်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ချလိုက်သည်။ မင်းခက
ရေတစ်ဘူးယူလာပြီး အဖုံးဖွင့်ကာ ကမ်းပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက် မင်းခက လည်ပင်းတွင် တင်ထားသော တဘက်အသေးလေးအား ဖြုတ်ယူလိုက်ပြီး သွန်းအုပ်၏ မျက်နှာနှင့် လက်မောင်း၊ ပုခုံးတစ်ဝိုက်က ချွေးများအား သုတ်ပေးနေပြန်သည်။
နှစ်ယောက်စလုံး၏ မျက်နှာများက လုပ်ငန်းကြီးတစ်ခုအား ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ဆန်ဆန် လုပ်ကိုင်နေကြရသလို
တည်ငြိမ်ရင့်ကျက်နေပြီး စကားတစ်ခွန်းမှလည်း မပြောဖြစ်ကြ။
သူတို့အနီးတွင် ပန်းပင်များကို ရေဖြန်းနေသည့် ကိုအေးထွန်းကတော့ ရယ်ရခက်၊ငိုရခက်ဖြင့်သာ
ကြည့်နေမိသည်။
ဖြစ်ရလေ။
မသိရင် လက်ဝှေ့ပွဲမှာ ပြိုင်ဘက်နဲ့ အကြိတ်အနယ်
ထိုးကြိတ်နေရတဲ့ လက်ဝှေ့သမားကြီးကို တစ်ချီအပြီး နားနေလို့ ပြုစုပေးတာကို ထိုင်ကြည့်နေရသလိုလိုနဲ့...
"အကိုလေး"
"ပြော"
"အကိုလေး နည်းနည်းတော့ ဝလာတယ်သိလား"
"ကျစ်စ်!"
သွန်းအုပ်က တုံးအလွန်းသည့် မင်းခအား စိတ်ပျက်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ခေါင်းကို ဖြည်းဖြည်းလေးလေးခါရမ်းကာ စုတ်တစ်ချက်သတ်လိုက်ရင်း...
"အဲ့ဒါဝလာတာ မဟုတ်ဘူးကွ။ ကြွက်သားတတ်လာတာလို့
ခေါ်တယ်။ ဒါ လူကြီးတစ်ယောက်ဖြစ်လာတဲ့ လက္ခဏာပဲ။ မင်းလို ကလေးတစ်ယောက်ကတော့ ဒါတွေ
သိပ်နားလည်ဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူး"
"......"
"အဟွတ်! အဟွတ်!"
ဆရာကြီးစတိုင်လ်နှင့် ရှင်းပြနေသည့် သွန်းအုပ်၏ စကားများအား မင်းခကတော့ မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားဖြင့် နားထောင်နေသည်။ အနီးရှိ ကိုအေးထွန်းကတော့ သွန်းအုပ်၏ မထော်မနှမ်းစကားသံများကိုကြားပြီး တံတွေးပင်သီးသွားရ၏။
သွန်းအုပ်ကတော့ ဘယ်သူ့မှဂရုစိုက်လေ့မရှိသူမို့
သူပြောစရာရှိတာကို ခပ်တည်တည်ပင် ဆက်ပြောသည်။
"တခြားယောကျ်ားလေးတွေလည်း ၁၃ နှစ်၊ ၁၄နှစ်ဆိုရင် လူကြီးဖြစ်ကြတယ်။ ဒီလိုကွာ..မင်းအဲ့အရွယ်လောက်
ရောက်ချိန်ကျရင် စကားပြောတဲ့အသံက ကြီးလာမယ်။ လည်ပင်းက အစိတွေ.."
"လည်ဇလုတ်! လည်ဇလုတ်!"
သွန်းအုပ်ပြောနေသည့် စကားကို ကိုအေးထွန်းက
မနေနိုင်၊မထိုင်နိုင် ဝင်ထောက်ပေးလိုက်ရသည်။
ဘယ်နှယ့်..လည်ဇလုတ်ကိုတောင် လည်ပင်းက အစိလို့ပဲ။
သွန်းအုပ်ကတော့ ကြားသော်လည်း အရေးမစိုက်ဟန်ဖြင့်ပင် ဆက်ပြောသည်။
"အဲ့ဒီဟာတွေ ကြီးလာမယ်။ နောက်ပြီး အရပ်ရှည်လာမယ်။
ချိုင်းမွေးတွေ၊ ဟိုမွေး၊ဒီမွေးတွေ ပေါက်လာမယ်။
ဒါပေမယ့် တစ်ခုရှိတာက ငါ့လို ကြွက်သားတွေ ထွက်ဖို့ကတော့ ငါ့လိုမျိုး လေ့ကျင့်ခန်းလုပ်နိုင်မှရမယ်။ ဇွဲရှိဖို့တော့ လိုတာပေါ့ကွာ"
"သြော်.."
မင်းခကတော့ သွန်းအုပ်လေရွှီးနေသမျှကို မျက်လုံးအဝိုင်းသား၊ ပါးစပ်ကလေးဟောင်းလောင်းဖြင့် စိတ်ဝင်တစား ဆက်နားထောင်လျက်ရှိသည်။ ကိုအေးထွန်းမှာတော့ ကြားရသမျှ နားယားလှသဖြင့် ခပ်ဝေးဝေးက အလုပ်များကိုသာ သွားလုပ်နေလိုက်တော့၏။
-
-
အကွယ်တစ်နေရာတွင်ရပ်ကြည့်ရင်း နားထောင်နေသည့်
ဒေါ်သီရိရင်ထဲမှာတော့ ကြည်နူးစွာ.. ချစ်မြတ်နိုးလှစွာ။
---------------------------
ဘာလိုလိုနှင့် သြင်္ကန်အကြိုနေ့တောင် ရောက်လာခဲ့ပြီ။
မင်းခတစ်ယောက် မနက်အစောကြီးကတည်းက
နိုးနေပြီး သြင်္ကန်ပိုးဝင်ကာ အတက်ကြွလွန်နေ၏။
ကိုအေးထွန်းနှင့် ဦးသက်လွင်တို့က အုန်းလက်များခုတ်၍ မဏ္ဍပ်ဆောက်ပေးကြသည်။ ကူလုပ်ဖို့မလိုပေမယ့် မင်းခက ထိုနေရာသို့သွားပြီး အတော်လေး ဂနာမငြိမ်ဖြစ်နေသည်။
ဖြစ်နိုင်လျှင် နာရီဝက်လောက်နှင့် ဒီမဏ္ဍပ်ကို
ဆောက်ပြီးသွားစေချင်ပါသည်။ အရင်နှစ်သြင်္ကန်တွေတုန်းကဆိုလျှင် ရေခွက်လေး၊ နို့ဆီဗူးလေးသုံးပြီး သူငယ်ချင်းတွေနှင့်အတူ
ရွာထဲ ရေပက်ခဲ့ဖူးရုံ။ အခုကတော့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးထဲက တိုက်အိမ်ကြီးရှေ့တွင် မဏ္ဍပ်ထိုး၍ ရေပိုက်နှင့် ရေပက်ရတော့မည် ဖြစ်တာကြောင့် မင်းခ တအားကိုစိတ်လှုပ်ရှားနေမိသည်။
သွန်းအုပ်ကတော့ အိန္ဒြေမပျက်။ ဘာကိုမှ စိတ်ဝင်တစား မရှိလှသည့် သွန်းအုပ်က သြင်္ကန်ဆိုသည်ကိုလည်း
စိတ်ဝင်စားပုံမပေါ်။
သို့သော်ငြား ထူးဆန်းစွာဖြင့် ကလေးနှစ်ကောင်ဖြစ်သည့် ခင်ထွေး၊ မင်းခတို့နှင့် အတူတူရေပက်ပေးမယ်ဟု
ဆိုလာတာကြောင့် ဒေါ်သီရီက ဝမ်းသာအားရဖြင့် ဦးသက်လွင်တို့ကိုခေါ်ပြီး မိုးလင်းသည်နှင့် အိမ်ရှေ့၌ အုန်းလက်မဏ္ဍပ်ဆောက်ပေးရန် ညွှန်ကြားလိုက်ခြင်းပင်။
ထို့နောက်တွင်မူ သူမက သြင်္ကန်တွင်း
တရားစခန်းဝင်ရန်အတွက် အိမ်မှထွက်သွားလေတော့၏။
မင်းခက အငြိမ်ထိုင်စောင့်မနေနိုင်ဘဲ ခြံထဲတွင်ပုံထားသည့် အုန်းလက်ကြီးများအား မဏ္ဍပ်ဆောက်နေသည့်နေရာသို့ မနိုင်မနင်းနှင့် ဆွဲယူလာသည်။ အလုပ်လုပ်နေသည့် လူကြီးများအနားတွင် တဂျီဂျီနှင့် အလောသုံးဆယ် လုပ်ခိုင်းနေသည့် မင်းခအား ဦးသက်လွင် စိတ်မရှည်တော့။
"ကဲ..မင်းခ... အရမ်းအလျင်လိုနေရင် မင်းဘာသာမင်း တစ်ယောက်တည်းလုပ်တော့! ချီးတဲ့မှပဲ.. မျက်စိတွေ လာလာနောက်နေတယ်"
"......"
ဦးသက်လွင် တကယ်စိတ်တိုနေပြီမှန်းသိ၍ မင်းခ
ခွန်းတုံ့မပြန်ရဲ။ မျက်စိနောက်သည်ဟု ပြောလိုက်သောကြောင့် ဦးသက်လွင်ရှေ့၌ မနေရဲတော့ဘဲ ခပ်လှမ်းလှမ်းသို့သွား၍ ထိုင်နေလိုက်သည်။
လူကြီးတွေကို ကြောက်၍သာ ငြိမ်နေရသော်လည်း
စိတ်ထဲမှာတော့ တွေ့သမျှလူတိုင်းကို ရေလိုက်ပက်ချင်နေပြီ။ ကျန်သည့်အချိန်သာ လူကြီးတွေ၏စကားကို တသွေမတိမ်း နားထောင်လျှင်နားထောင်မည်။ သြင်္ကန်ရက်ကတော့
မလိမ္မာနိုင်ပေ။
အိပ်ရာက အစောကြီးထသည်။ အကိုလေး
စွန့်ကြဲထားသည့် အဝတ်အစားများထဲမှ အတောက်ပြောင်ဆုံးဖြစ်သည့် တီရှပ်တစ်ထည်နှင့် လေးသက်ဆီက သြင်္ကန်အကြိုလက်ဆောင်ရထားသည့်
ဂျင်းဘောင်းဘီကို တွဲဖက်ဝတ်ဆင်ထားသည်။ နောက်ပြီး သြင်္ကန်ပန်းကုံးကိုစွပ်၊ ကိုအေးထွန်းဝယ်ပေးထားသည့် ကော်နေကာမျက်မှန်ကိုလည်း တပ်ထားသည်။ သိမ်းငှက်ပုံပါသည့် နဖူးစည်းပုဝါအနီလေးကိုလည်း
နဖူးပေါ် အကျအနစီးထား၏။
ထိုသို့ မိမိုက်နေအောင် ပြင်ဆင်ထားသော်လည်း မနက်ဆယ်နာရီထိုးခါနီးအချိန်ထိ ရေမကစားရသေးသဖြင့် မင်းခတစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းက စူချင်နေပြီဖြစ်သည်။
ကို့ရို့ကားယားဖက်ရှင်များဝတ်ပြီး စိတ်ကြိုက်ယွပိုး မထိုးရသေး၍ စူပုပ်ပုပ်မျက်နှာဖြစ်နေသည့် မင်းခကို လှမ်းကြည့်နေသည့် သွန်းအုပ်ကတော့ နှာခေါင်းတရှုံ့ရှုံ့။
တောသားမှန်း သိသာလွန်းသည်။ ဝတ်စားထားပုံကိုက smartမကျ။ ရှုပ်ယှက်ခပ်ပြီး တော်တော်လေး မျက်စိနောက်စရာ ဖြစ်နေသည်။ မင်းခကို ကြည့်ရတာ လုံးဝအဆင်မပြေ။ ပုံစံက စိတ်ပျက်စရာ တိုက်ဂေါရုပ်။
သိပ်မကြာလိုက်.. မဏ္ဍပ်ဆောက်၍ ပြီးသွားသည်။
လူကြီးနှစ်ယောက်က ရေတိုင်ကီပိုင်းများအား မဏ္ဍပ်ထဲသို့ သယ်လာကာ ရေဖြည့်ပေးသည်။ ပိုက်များကိုလည်း
သွယ်ပေးနေသလို ရေခွက်များကိုပါ ပြည့်စုံစွာ စီစဉ်ပေးနေ တာကြောင့် မင်းခ၏ မျက်နှာက မှိုရသလို ပြုံးဖြီးဖြီး ပြန်ဖြစ်လာသည်။
စပ်ဖြဲဖြဲမျက်နှာဖြင့် မဏ္ဍပ်ထဲသို့ ဝင်သွားလိုက်ပြီး...
"ဟီးးး လေးသက် ပတ်လို့ရပြီလား?"
"ရပြီ..ရပြီ။ အိန္ဒြေကိုမရဘူးနော် မင်းခ။ ငါ မင်းကို
သိပ်ပြီးကြည့်လို့မရတော့ဘူး။ ကြည့်နေတော့ ကြားလား!"
"ဟုတ်"
အပျော်လွန်နေသည့် မင်းခက ဦးသက်လွင်၏
ကြိမ်းဝါးမှုကိုလည်း ကြောက်လန့်မနေ။
ရေပတ်ဖို့ကိုသာ သည်းကြီးမည်းကြီး ဖြစ်နေသည်။
ဦးသက်လွင်က မဏ္ဍပ်ဆောက်ပြီးပိုနေသော အုန်းလက်နှင့်
တခြားပစ္စည်းပစ္စယများကို သိမ်းနေစဉ်....
ဗွမ်း!!
တစ်ကိုယ်လုံးစိုရွှဲသွားအောင် ရေပုံးလိုက် ဆွဲလောင်းခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ တရားခံကတော့ တူအလိမ္မာတုံးလေး မင်းခအပြင် နှစ်ယောက်မရှိ။
"ဟီးးး သားက ဘယ်သူ့ကိုမှ မပတ်ခင် လေးသက်ကို ပထမဆုံး ရေလောင်းတာနော်။ အဲ့ဒါ လေးသက်ကိုချစ်လို့"
"....."
ဦးသက်လွင် စိတ်ထဲတွင် ကျေနပ်သွားမိသည်။
သို့သော်လည်း မနက်ကတည်းက စပ်စလူးခါနေသည့် မင်းခကို သိပ်ကြည့်မရသေးသဖြင့် ခပ်တည်တည်သာ ဆက်နေလိုက်သည်။
"လေးသက်ကလည်း လူကြီးဖြစ်ပြီး စိတ်ဆိုးနေပြန်ပြီ။ သားက ကလေးပဲရှိသေးလို့ ရေပတ်ချင်ရုံလေးကို"
"မင်း အိန္ဒြေရလို့လား သူများတွေလို။ မင်းထက်ငယ်တဲ့ ခင်ထွေးလေးတောင် အဲ့လောက်မဟုတ်ဘူး"
"လေးသက်ကလည်း..."
"လေးသက်ကလည်း မနေနဲ့။ အခုမနက်ကို ခဏပဲပတ်တော့။ နေပူရင် အပူရှပ်ပြီး ဖျားနေမယ်။ မမလေးလည်း အိမ်မှာရှိတာ မဟုတ်ဘူး။ သွန်းလေး နေမကောင်းဖြစ်နေရင် မလွယ်ဘူး။ ကြားလား။ မင်းက ဦးဆောင်ပြီး အရမ်းနန့်မနေနဲ့"
"ဟုတ်"
ဦးသက်လွင်က မှာစရာရှိတာမှာပြီး အိမ်ထဲသို့ဝင်သွားသည်။
ကိုအေးထွန်းကတော့ မဏ္ဍပ်ထဲတွင်
ကလေးသုံးယောက်ကိုချည်း လွှတ်မထားခဲ့ချင်တာကြောင့် လူပျိုကြီးခမျာ ကြီးကောင်ကြီးမားအရွယ်ရောက်မှ ကလေးများနှင့်ရော၍ ရေပတ်ရန် အကြောင်းဖန်လာတော့၏။
မင်းခက ရေမပတ်ခင် အပြေးအလွှားနှင့် အိမ်ရှေ့ဒန်းပေါ်တွင် ထိုင်နေသည့် သွန်းအုပ်ကို သွားခေါ်သည်။ ခင်ထွေးနှင့် ကိုအေးထွန်းကတော့ ရေကစားနှင့်နေကြပြီဖြစ်သည်။
"အကိုလေး လာတော့လေ! ပတ်လို့ရနေပြီဗျ"
သွန်းအုပ်က စူပုပ်ပုပ်နှင့် မျက်နှာလွှဲလိုက်ပြီး...
"ငါမပတ်တော့ဘူး။ မင်းဘာသာသွားပတ်!"
မင်းခက စိတ်ရှုပ်သွားသဖြင့် ခေါင်းကုတ်လိုက်ပြီး...
"ဟာ...အကိုလေးမပါရင် ပျော်စရာကောင်းမှာ မဟုတ်ဘူး။
လာပါ အကိုလေးကလည်း။ သြင်္ကန်က တစ်နှစ်မှ တစ်ခါတည်းပဲကျတာကို"
"...."
"အကိုလေး"
"...."
"အကိုလေး မပတ်ရင် ကျွန်တော်လည်းမပတ်တော့ဘူး"
"ဘာဆိုင်လဲ။ မင်းဘာသာမင်း ပတ်ချင်သွားပတ်ပေါ့"
"အကိုလေးနဲ့အတူတူ ပတ်ချင်တာကို"
"....."
သွန်းအုပ်က မင်းခအား မျက်စောင်းတစ်ချက်ရွယ်လိုက်ပြီး
မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သည်။
မင်းခက ဝမ်းသာလုံးဆို့သွားပြီး...
"အကိုလေးနဲ့ ရေပတ်ရတော့မယ်ကွ! ဟားးဟားးး"
သွန်းအုပ်က မျက်နှာသေဖြင့်ပင်...
"ငါ့ဘာသာ ရှုးပေါက်မလို့ထတာ။ ရူးနေလား"
"....."
သွန်းအုပ်ကပြောပြီး အိမ်ထဲသို့ဝင်သွားသည်။
မင်းခ၏မျက်နှာက ရှုံ့တွသွားပြီး အသက်နှစ်ဆယ်စာလောက် အိုကျသွားသည်။ နေရာတွင် ကြောင်တောင်တောင်နှင့်
နေကျန်ခဲ့သည့် မင်းခက ခုနက တက်ကြွနေခဲ့သလောက်
အခုတော့ မျက်လုံးထဲမှာ အိုင်လာသည့် မျက်ရည်တို့က ပြိုတော့မည့်မိုးနှယ်...
-
"အဲ့နားမှာ မျောက်မုဆိုးမကြီး မှိုင်သလိုမှိုင်မနေနဲ့! သွား
ငါ့ဖို့ ရေစိုခံမယ့်ဖိနပ်သွားယူ!"
မင်းခ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်နေရာကနေ အသံပိုင်ရှင်ကို
လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပေါ့ပါးရိုးရှင်းသည့် ရှပ်အင်္ကျီအဝါနုလေးနှင့် ဂျင်းဘောင်းဘီဒူးကျလေးကို လဲဝတ်လာသည့် သွန်းအုပ်ကိုတွေ့ရသည်။
ခေါင်းမှာလည်း သြင်္ကန်ဦးထုပ်လေးနှင့်။
သူ့လိုလည်း ရှုပ်ယှက်ခက်နေအောင် ဝတ်စားထားတာမျိုး
မဟုတ်ပဲ သွန်းအုပ်၏ပုံစံလေးက ရိုးရိုးလေးနှင့်ပင် သြင်္ကန်ပွဲအတွက် ဝတ်ထားမှန်းသိသာနေသည်။
မင်းခက ကျလုနီးနီးမျက်ရည်များအား လက်ခုံဖြင့် အကြမ်းပတမ်း ပြန်သုတ်လိုက်ရင်း...
"အကိုလေးက သားတို့နဲ့ရေပက်မှာမလား"
"စကားများမနေနဲ့။ ယူခိုင်းတာ သွားယူ"
"ဟုတ်"
သွန်းအုပ် ရေပတ်မှာသေချာသွားတာကြောင့် မင်းခ၏ ငိုမဲ့မဲ့မျက်နှာက ချက်ချင်းပင် ပြန်လည်ရွှင်လန်းသွားသည်။ အိမ်ထဲရှိ ဖိနပ်စင်သို့ အပြေးဝင်သွားလိုက်တာက လှစ်ခနဲ..
မင်းခကို လှမ်းကြည့်ရင်း သွန်းအုပ် မသိမသာပြုံးမိသည်။
တတ်လည်းတတ်နိုင်သည်။
ထိုကလေးက ခုငိုလိုက်၊ ခုထရယ်လိုက်..
စကားပြောတာကလည်း မေ့ရင်မေ့သလို သား,သားနှင့် ကလေးပေါက်စနလေးလို ပြောတတ်သေးပြန်သည်။
--------------------
တီ! တီ!
တီ! တီ! တီ!
ရန်ကုန်မြို့၏ လမ်းမရောင်စုံထက်တွင်
မြောက်များလှစွာသော ရေပတ်ခံကားမျိုးစုံတို့က ပျားပန်းခတ်မျှ စည်ကားနေသည်။ ကားဟွန်းတီးသံများ၊ ရေပတ်ခံထွက်သူများ၏ ကခုန်အော်ဟစ်သံများ၊ မဏ္ဍပ်ကြီးများမှ sound boxကြီးများနှင့်
ဖွင့်ထားသည့် သီချင်းသံများကလည်း ဆူညံနေသည်။
ကျား၊မကြီးငယ်မရွေး သောက်စားပျော်ပါးနေကြသည့်
သြင်္ကန်လမ်းမများထက်တွင် အပျော်အပါးမမက်အားဘဲ ဝမ်းရေးအတွက် ရုန်းကန်နေကြရသော
ကလေးတချို့လည်း ရှိပါသည်။
ရေပက်ခံကားပေါ်များမှ စွန့်ပစ်သွားသည့် ဘီယာဘူးခွံ၊ ရေဘူးခွံနှင့် အချိုရည်ဘူးခွံများအား လိုက်စုကောက်ပြီး ပြန်ရောင်းကြရမည်။ သို့မှသာ သူတို့ဝမ်းရေးအတွက်
အဆင်ပြေနိုင်မည်။ တချို့ကလေးများက အုပ်ထိန်းမည့်သူမရှိ၍ ကိုယ့်ဝမ်းကိုယ်
ကျောင်းနေကြခြင်းဖြစ်သလို
တချို့ကလေးများကျတော့လည်း မွေးထားသည့် မိဘများကိုယ်တိုင်က ခိုင်းစားကြခြင်းပင်။
ကားများ၊ လူများကြားတွင် အသက်အန ္တရာယ်ကို မမှုအားပဲ
အပြေးအလွှားလိုက်ကောက်နေကြရသည်။ ဒီကြားထဲ
မလည်ဝယ်သည့်ကလေးဆိုလျှင် လူရည်လည်နေပြီဖြစ်သည့် ကလေးကြီးများက အနိုင်ကျင့်ကြတာမျိုးလည်းရှိသည်။
"ဟေ့ကောင်..အဲ့ဒါငါရထားတဲ့ဘူးကွ! တခြားနေရာမှာ သွားရှာ!"
"....."
"မင်းကဘာပြန်ကြည့်တာလဲ! တောက်! ဒီကောင်တော့ အသားနာချင်နေပြီနဲ့တူတယ်"
ဆွဲထိုးမည့်ဟန်ပြင်နေသော ကလေးကြီးများကို
ကြောက်လန့်စွာဖြင့် ထိုနေရာမှ မိုးသား ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။
ရှက်သည်။ နောက်ပြီး ကြောက်လည်းကြောက်သည်။
ဒီလိုအလုပ်တွေကိုလည်းမလုပ်ချင်ပါ။ အခုလည်း အရမ်းကြောက်နေမိတာကြောင့် တစ်ကိုယ်လုံးက တုန်တုန်ယင်ယင်။
ရက်အနည်းအတွင်း ထမင်းငတ်ခဲ့ရသည့်
အနပ်ပေါင်းမနည်းတော့။ ပြန်အိပ်စရာ အိမ်လည်းမရှိသလို ခြုံစရာစောင်၊ ခြင်ထောင်ဆိုတာ ဘယ်ဆီနေမှန်းမသိ။ ကျစ်ကျစ်တောက်ပူနေသည့် ကိုယ်အပူရှိန်နှင့် ဟာလာဟင်းလင်းအစာအိမ်တို့ကြောင့် မတ်တပ်ပင်ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့ပေ။
လူရှင်းသည့် နောက်ဖေးလမ်းကြားတစ်ခုကိုမြင်တော့
ဝမ်းသာသွားရသည်။ တဆစ်ဆစ်ထိုးကိုက်နေသည့်
ခေါင်းက မထူနိုင်တော့တာမို့ ကတ္ထူပုံးဟောင်းများ၊ တိုင်ကီပိုင်းဟောင်းများကြား ခွေခွေကလေး ဝင်လှဲလိုက်မိ၏။
မျက်ခွံများပိတ်ကျမသွားခင် သတိရမိသူက မေမေ...
တစ်ယောက်တည်း နေရတာ
အဆင်မပြေဘူး မေမေ။
ကျွန်တော်လေ..
မေမေ့နောက်ကိုပဲ လိုက်လာချင်မိတော့တယ်။
-----------------
တစ်နေကုန်ရေဆော့ပြီး၍ မင်းခတို့အုပ်စု မောပန်းသွားကြပြီ။
ပိုက်နှင့်ပတ်ရတာ အားမရ၍ ရေခွက်နှင့်တစ်မျိုး၊
ရေပုံးနှင့်တစ်လှည့်ဖြင့် ဖြတ်သွားသူတစ်ယောက်မှ မလွတ်စေရအောင် လိုက်ပတ်ပြီး မီးကုန်ယမ်းကုန် အသားကုန်လွှတ်ကဲထားသည့် မင်းခကတော့ မဖြစ်စဖူး ကိုယ်တွေလက်တွေပင် ကိုက်ခဲနေပြီ။
"အား! နာတယ်လေးသက်ရ..ဖြေးဖြေးလေးလူးပေးပါဆို"
"မှတ်ပြီလား! အဲ့ဒါစပ်စလူးတွေ ခါချင်ဦး။ စတန့်ထွင်ပြီး ရေခဲတုံးသွားဝယ် ရေခဲရေနဲ့တောင် ပက်လိုက်ရသေးတယ်။ တစ်နေကုန် နန့်ကြောဆွဲပြီး အခုကျမှ ဘာနာတာလဲ။ တော်ပြီ မနက်ဖြန် မင်း ရေမဆော့နဲ့တော့.."
"ဟာ...လေးသက်"
"ဘာလဲ။ အခုတောင် ကိုယ်တွေရှိန်နေပြီ"
"လေးသက်ကလည်း...ရွာမှာလည်း ပတ်နေကျပဲဟာကို။ သြင်္ကန်ရေက ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ တော်ကြာနေရင်
ပျောက်သွားမှာပဲကို"
"တော်စမ်း! ငါ့ကို တစ်ခွန်းမှစောဒက မတတ်နဲ့"
"....."
မင်းခက ဘာမှဆက်မပြောရဲတော့၍ ငြိမ်လိုက်သော်လည်း
ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ခမ်းကစူသွားသည်။ ထို့နောက်
စိတ်ဓာတ်ကျသွားပြီး စောင်ခေါင်းမြီးခြုံ၍သာ အိပ်လိုက်တော့၏။
---------------------
သြင်္ကန်အကျနေ့...
"ခင်ထွေး! နေမင်းခရော"
"ကိုကြီးမင်းခက ဖျားနေလို့ ရေမပတ်ရတော့ဘူးတဲ့ အကိုလေး"
"......"
"အကိုလေးက ပတ်မှာမလား"
"....."
ခင်ထွေး၏ အမေးစကားအား ပြန်မဖြေဘဲ အိမ်ထဲသို့ သွန်းအုပ်ပြန်ဝင်သွားသည်။
အကိုလေးက ဘာမှန်းလဲမသိဘူး။
ခင်ထွေးကတော့ မျက်လုံးလေးပေကလက်၊ပေကလက်နှင့် တစ်ယောက်တည်းရေပတ်ရန်သာ ပြင်လိုက်တော့သည်။
--------------------
နှစ်ဆန်းတစ်ရက်နေ့...
သြင်္ကန်လေးရက်က အချိန်ခဏနှင့်ပြီးဆုံးသွားသည်။ အဖျားမပျောက်သဖြင့် အကျ၊အကြတ်၊အတတ် သုံးရက်စလုံး မင်းခတစ်ယောက် မကဲလိုက်ရ။ ခဲလေသမျှ သဲရေကျသလို
ုဖြစ်သွားရသည့်အတွက် မင်းခ,ခမျာ တမှိုင်တတွေတွေ
ဖြစ်နေသည်။ နှစ်ဆန်းတစ်ရက်နေ့ ဖြစ်သော်လည်း
စိတ်ရော၊လူပါ မရွှင်လန်းနိုင်။
နေမကောင်းဖြစ်နေသည့် ရက်များအတွင်း အကိုလေးအား အရိပ်အယောင်ပင်မမြင်ရ။ ခင်ထွေးကလည်း တစ်ယောက်တည်း ရေပတ်ရတာပျင်းသည်ဟုဆို၍ နောက်ရက်တွေမှာ ရေမကစားတော့ပေ။
ထိုရက်များအတွင်း ကြီးငွေတလှည့်၊ ခင်ထွေးတလှည့်ဖြင့် ဆန်ပြုတ်များ၊ စွပ်ပြုတ်များကို လာပို့တတ်ကြသည်။
အကိုလေးကတော့ လူမမာသတင်းလေးပင် လာမမေး။
တကယ်တော့ မင်းခဖြစ်တာက နည်းနည်းပါးပါးသာ။ သို့သော်လည်း နေပြန်ကောင်းမည့် အချိန်ထိမစောင့်ဘဲ ရေပက်မည့်သူမရှိဟုဆိုကာ အိမ်ရှေ့မှမဏ္ဍပ်အား
အကျနေ့ညနေမှာပင် ဖျက်ပစ်လိုက်ကြသည်ကို
မင်းခမှာ ရင်နာ၍မဆုံး။
အကိုလေးလည်း ကိုရင်ဝတ်သွားပြီလားမသိ။
အရိပ်တောင် မမြင်ရ။
"အဟမ်း! အဟမ်း!"
အသက်ကရှည်ဦးမည်။ သူ့အကြောင်းကို မင်းခ ထိုင်တွေးနေသည့် အချိန်မှာပင် သွန်းအုပ်က ချောင်းဟန့်သံနှစ်ချက်ပေးရင်း အိမ်ထဲသို့ ရောက်ချလာသည်။
"အားရင်လည်း ထိုင်မနေနဲ့။ ငါ့ကို ဘုရားလိုက်ပို့ပေး"
"......"
သုံးရက်လုံးလုံး 'နေကောင်းလား'တစ်ချက်တောင်
လာမေးဖော်မရ။ အခုလာပြန်တော့လဲ ခိုင်းစရာရှိ၍ လာတာတဲ့။
မတရားသလို ခံစားရသည်။ နေမကောင်းဖြစ်နေခဲ့သည့်လူကို 'သက်သာလား'ဟုပင် တစ်ခွန်းမှမေးဖော်မရဘဲ ခိုင်းရန်သာ စိုင်းပြင်းနေ၏။
သွန်းအုပ်က လက်ထဲတွင် ကိုင်လာသော အထုပ်အား မင်းခဆီသို့ ပစ်ပေးလိုက်ရင်း..
"ရော့.. အဲ့ဒါတွေဝတ်ပြီး အခုချက်ချင်းထွက်လာခဲ့။
အိမ်ခန်းထဲမှာချည်းအောင်းနေလည်း မင်းအသားက
ဖြူလာမှာမဟုတ်ဘူး"
"....."
မင်းခ သွန်းအုပ်အား ဘာစကားမှပြန်မပြောဖြစ်သေး။
မပြောချင်၍ တမင်မပြောပဲနေတာဆိုလျှင် ပိုမှန်မည်။ တကယ်ဆိုလျှင် 'နေကောင်းပြီလား' 'သက်သာလား' ဆိုတာမျိုးလေးတော့ မေးသင့်သည်။
နဂိုထဲက မကြည်သည့်စိတ်က ပို၍ပင်နောက်ကျိသွားသည်။
နှုတ်ခမ်းကစူသွားပြီး မျက်ရည်များဝဲလာကာ ငိုချင်လာ၏၊ ဝမ်းနည်းတာလား။ စိတ်ကောက်တာလား။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလည်း သေချာမသိ။
သွန်းအုပ်က အထုပ်လာပေးပြီး ပြန်သွားသည်။
သွန်းအုပ်ပေးခဲ့သည့် အထုပ်လေးကို ဖြေကြည့်လိုက်တော့ မင်းခအရွယ်ဝတ် ယောပုဆိုးအနက်လေးနှင့် စတစ်ကော်လံလက်ရှည် အဖြူရောင်ကလေး.... စွပ်ကျယ်လေးတစ်ထည်တောင် ပါလိုက်သေးသည်။
ပစ္စည်းများအား သေချာကြည့်ရင်း စူထော်နေသည့်
မင်းခ၏နှုတ်ခမ်းတို့ကာ တဖြည်းဖြည်း ပြုံးယောင်သန်းလာသည်။ သေချာတာတစ်ခုက အခုလာပေးသည့် အဝတ်အစားများက အသစ်စက်စက်တွေဆိုတာပင်။
နေမကောင်းတဲ့သူကို ဒီနည်းနဲ့ အားပေးလိုက်တာပေါ့...
လူကဒေါင်ဒေါင်မြည်နေသော်လည်း စိတ်မကြည်တာကြောင့် အိုက်တင်ခံပြီး လူမမာဟန်ဆောင်နေသည့် နေမင်းခတို့ ချက်ချင်းပင် အားပြန်ပြည့်သွားသည်။
လောလောလတ်လတ် လက်ဆောင်ရလိုက်သည့်
ပုဆိုး၊အင်္ကျီအသစ်များကိုလဲကာ
မှန်ကြည့်/ခေါင်းဖြီး/ရူပါသပြီးသည့်နောက် စက်ဘီးဆွဲကာ အိမ်ကြီးဆီသို့ ထွက်လာလိုက်တော့သည်။
အိမ်ပေါက်ဝတွင် သွန်းအုပ်က အသင့်စောင့်နေသည်။ ဘုရားသွားမည်ဖြစ်တာကြောင့် သွန်းအုပ်ကလည်း
မင်းခလိုပင် ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်၊
ချည်ပုဆိုးအကွက်စိပ်လေးနှင့် မြန်မာဆန်ဆန် သပ်သပ်ရပ်ရပ်ကလေး။
သိပ်ကိုကြည့်ကောင်းနေတာမို့ မင်းခမှာ ငေးခနဲပါပဲ။
အကိုလေးက ဒီနေ့ အရမ်းကြည့်လို့ကောင်းတာပဲ။
အာ... မဟုတ်သေးဘူး။
ဒီနေ့မှမဟုတ်ဘူး... အမြဲတမ်းကြည့်လို့ကောင်းပြီး ချစ်ဖို့ကောင်းနေတာ။
သွန်းအုပ်က ပုဆိုးဝတ်ထားတာကြောင့် ခါတိုင်းလို စက်ဘီနောက်က ကားယားခွမထိုင်။ ညင်ညင်သာသာလေး ဘေးတစောင်း ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဘေးတစောင်း
ထိုင်ရတာဖြစ်၍ ကားယားခွ၍လိုက်သလို လက်ကလွှတ်ထားဖို့ မရဲတာကြောင့် သွန်းအုပ်မှာ ဘာကိုကိုင်လို့ကိုင်ထားရမှန်းမသိ။
ထိုစဉ်....
အထားရခက်နေသည့်လက်အား တစ်စုံတစ်ယောက်က လာယူကာ သူ၏ခါးတစ်ဝိုက်သို့ ပို့ဆောင်ပေးသည်။
"ကျွန်တော့်ခါးကို သေချာကိုင်ထား အကိုလေး။ ခွထိုင်တာ မဟုတ်တော့ လက်လွှတ်ပြီးလိုက်စီးရင် ပြုတ်ကျမှာစိုးလို့"
"......"
------------------
နာမည်ကြီးဘုရား မဟုတ်သော်လည်း တန်ခိုးကြီးသည်ဟု ဆိုကြသော ဘုရားတစ်ခုကို အတူတူသွားခဲ့ကြသည်။ ဘုရားပန်းတွေလှူကာ ဆုတွေလည်းတောင်းဖြစ်ခဲ့ကြ၏။
နောက်ဘဝဆိုတာ ရှိ၊မရှိသေချာမသိတာတောင်
သံသရာအဆက်ဆက် အတူတူရှိနေနိုင်ဖို့ တောင်းခဲ့မိသည့် ဆုလေးကိုတော့ ဖြည့်ပေးစေချင်ခဲ့သည်။
ထိုနေ့က...
အလွန်ပျော်ရွှင်ခဲ့ရပါသည်။
**********************tbc
Dec.25.2021
MerryChristmasပါနော်🎄💕
အမှတ်တရအနေနဲ့ ကလေးဘဝအခန်းတွေကို
editပြီးသွားပါပြီ^^