Unicode
"ကျွန်တော် အရမ်းတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခဲ့တယ်မလား...?"
ဆေးပိုက်တွေနဲ့ ကုတင်ပေါ်မှာ ငြိမ်သက်နေဆဲဖြစ်တဲ့ ကိုကို့ရဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို Yibo လက်နှစ်ဖက်နဲ့ယှက်ကာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ခပ်တိုးတိုးဆိုလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်က တကယ်မကောင်းတာပဲ..."
ကိုကို့ရဲ့လက်ကလေးပေါ် ခေါင်းအသာမှောက်ချကာ မျက်နှာအပ်ရင်းဆိုတော့ မရင့်ကျက်သေးတဲ့ မျက်ရည်တစ်စက်က ဆေးပိုက်ပေါ်မှတစ်ဆင့် ကိုကို့ရဲ့လက်ကလေးပေါ်သို့ ခုန်ဆင်းလေ၏။
"ကိုကို ကျွန်တော့်ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား...? အင်းလေ စိတ်ဆိုးမယ်ဆိုလည်း ဆိုးချင်စရာပါပဲ... နောက်ဆို ကျွန်တော် ကိုကို့စကားကို နားထောင်ပြီး လိမ္မာပါ့မယ်..."
ပြန်လည်ဖြေကြားခြင်းအလျဥ်းမရှိသော စကားဝိုင်းအတွင်း တစ်ယောက်တည်း တီးတိုးစကားတွေပြောနေလေသော လူငယ်တစ်ယောက်.....။
"ကိုကို သိလား...? ကိုကို အိပ်နေတာ တစ်ပတ်နဲ့ငါးရက်တိတိရှိနေပြီ...
ကျွန်တော့်ရဲ့ကိုကို ညောင်းနေတော့မှာပဲ....."
တစ်ယောက်တည်း စကားတွေပြောနေတဲ့ Yibo ကို ဆေးရုံအခန်းမှန်တံခါးကနေ မတ်တပ်ရပ်ကာကြည့်နေတဲ့ လူတစ်ယောက်လည်းရှိနေသေး၏။
ထိုသူကတော့ VVIP Room ကို ဆေးလှည့်ဖို့ တာဝန်ကျနေတဲ့ ဒေါက်တာရှင်းချန်ပင်ဖြစ်လေသည်။
သူများရဲ့ Personal ကိစ္စကိုဒီလိုကြည့်မနေသင့်တာ ရှင်းချန် နားလည်သော်လည်း
လူနာရဲ့အခြေအနေကို ကြည့်ရအုံးမည်ဖြစ်တာကြောင့် မဝင်သွားသေးပဲ ဘာရယ်မဟုတ် ထိုမြင်ကွင်းလေးကို သူ ရပ်ကြည့်နေမိခြင်း။
မြင်ကွင်းထဲက ကောင်လေးရဲ့မှောက်ချထားတဲ့ခေါင်းလေး တဖြည်းဖြည်းပြန်မတ်လာချိန်မှာတော့ ရှင်းချန် သတိပြန်ဝင်လာကာ ကိုယ်ဟန်ဖို့လိုက်ရင်း အခန်းထဲသို့ဝင်ရန်ပြင်ရလေသည်။
*ကျွီ.....*
အခန်းတံခါးဖွင့်သံကြောင့် Yibo သူ့ပါးပေါ်က မျက်ရည်စလေးတွေကို လက်ခုံနဲ့ ခပ်မြန်မြန်ပွတ်ဆွဲကာ သုတ်လိုက်သည်။
Yibo ရဲ့ ဘဝ ၊ Yibo ရဲ့ အသက် ၊ Yibo ရဲ့ အပြုံး ၊ Yibo ရဲ့ မျက်ရည် ၊ Yibo ရဲ့ သွေး ၊ Yibo ရဲ့ ခန္ဓာ အရာအားလုံးဟာ ကိုကို ပိုင်ဆိုင်တာမို့ ကိုကို့ရဲ့ခွင့်ပြုချက်မရှိပဲ ဘယ်သူ့ရှေ့မှာမှ မျက်ရည်မကျဘူး။
အခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ ဒေါက်တာ့ရဲ့လက်ထဲမှာ သွေးစွန်းနေတဲ့ အနက်ရောင်ပဝါစလေးကို Yibo မြင်လိုက်ရတာကြောင့် ခေတ္တကြောင်အ,သွားပြီးမှ မျက်လုံးထဲမှာ အရောင်တစ်ချို့လက်သွားလေသည်။
"ဒီ ဒီပဝါက..."
"Aww ပိုင်ရှင်ကို ကျွန်တော် ပြန်ပေးဖို့ ယူလာတာပါ..."
ဒေါက်တာလေးက သူ့လက်ထဲက ပဝါကို တစ်ချက်မြှောက်ကြည့်ကာ ပြုံးရင်းဆို၏။
Yibo စိတ်ထဲ ဆေးရုံကို လာတုန်းက (သို့မဟုတ်) ထိုနေ့ညကတည်းက သူ့လက်ထဲမှာ တစ်စုံတစ်ခုကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့တာကို မှတ်မိနေ၏။
သို့ပေမယ့် ထိုအရာက 'ဘာလဲ' ဆိုတာကိုတော့ သူ သေချာမမှတ်မိ...။
အခုမှ သူ့စိတ်ထဲက အဖြေကို ရှာတွေ့သွားသလို ခံစားမိလိုက်ရင်း ထိုပဝါစလေးကိုပဲ Yibo သဲသဲမဲမဲစိုက်ကြည့်ကာ အသိဉာဏ်မဲ့နေသူတစ်ယောက်လို သတိလက်လွတ် ပြုံးလျက်စိုက်ကြည့်နေမိသည်။
ဒီပဝါစလေးက Anni night တုန်းက ကိုကို့လက်ကလေးနဲ့ ကိုယ်တိုင် စည်းပေးခဲ့တာ.....။
ဒေါက်တာ ကမ်းပေးလာသော ပဝါစလေးကို Yibo တမြတ်တနိုး လက်နှစ်ဖက်နဲ့ သေသေချာချာယူ၏။
ဒေါက်တာလေးကတော့ Yibo ရဲ့ပုံစံကို ပြုံးလျက် ကြည့်ပြီးသည်နှင့် လူနာကြည့်ဖို့ရန်အတွက် တစ်ဖက်သို့ ခြေလှမ်းသွားလေပြီ။
Yibo ကိုင်ထားတဲ့ ပဝါစလေးရဲ့အလယ်လောက်မှာ တစ်ခုခုကို ထုတ်ထားသလို စမ်းမိလိုက်တာကြောင့် ပဝါလေးကို သူ ဖွင့်ကြည့်မိလိုက်သည်။
မြင်လိုက်ရသည်က သွေးအနည်းငယ်စွန်းနေသည့် Handchain လေးနှစ်ခု.....။
ဒီ Handchain လေးနှစ်ခုက ဒီပဝါစထဲကို ဘယ်လိုရောက်နေပါလိမ့်...?!
"ဒေါက်တာ"
Yibo ရဲ့ ခေါ်သံကြောင့် လူနာကြည့်နေတဲ့ ဒေါက်တာရှင်းချန်က လှည့်ကြည့်လာ၏။
Handchain ကိုတစ်ဖက် ပဝါကိုတစ်ဖက် လက်တစ်ဖက်စီမှာ ဆုပ်ကိုင်ထားကာ တစ်ခုခုမေးချင်နေပုံရတဲ့ Yibo ကြောင့် ရှင်းချန် သဘောပေါက်စွာ ရှင်းပြလိုက်သည်။
"Handchain လေးက Xiao သခင်လေးရဲ့လက်ထဲမှာ ဆေးရုံရောက်လာကတည်းကဆုပ်ကိုင်ထားခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းလေးပါ... ဆေးရုံအုပ်က ခွဲစိတ်ခန်းထဲမှာတုန်းက တွေ့လို့ ခနထိန်းသိမ်းထားတာ... ကျွန်တော်ကလည်း ဒီပဝါစလေးကိုတွေ့ထားလို့ ဆေးရုံအုပ်ကို သွားအပ်ရင်း Handchain လေးကိုပါ ကျွန်တော့်လက်ထဲ ထပ်ထည့်ပေးလိုက်တာ...
ကျွန်တော် လာပေးတာ နည်းနည်း နောက်ကျသွားတယ်ထင်တယ်..."
"နောက်မကျသေးပါဘူး...
ထိန်းသိမ်းပေးထားတဲ့အတွက် ဒေါက်တာ့ကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."
"မဟုတ်တာဗျာ... ဒါက ဆေးရုံရဲ့စည်းမျဥ်းစည်းကမ်းပါ... လူနာရှင်တွေကို ပေးလို့ရပေမယ့် ပိုင်ရှင်အစစ်ကိုပဲ ကျွန်တော်က ပြန်ပေးချင်လို့ပါ..."
"ဟုတ်ကဲ့
ကိုကို့အခြေအနေလေး..."
သူ သိချင်တာလေးတွေကို မေးပြီးသွားချိန်မှာတော့ ကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းနေဆဲဖြစ်တဲ့ ချစ်ရသူကို ကြည့်ကာ အခြေအနေကို စူးစမ်းဖို့လည်း Yibo ဘယ်တော့မှ မမေ့ပါလေ.....။
"အခြေအနေကတော့ ကောင်းပါတယ်...
သတိပြန်လည်မလာသေးတာလေးတစ်ခုပဲ...
လူနာက ခေါင်းထိထားတာမို့ စိတ်ရှည်ကြဖို့ပဲ ပြောချင်ပါတယ်..."
".........."
"ကျွန်တော့်ကို သွားခွင့်ပြုပါဦး"
"ဟုတ်ကဲ့"
ဒေါက်တာ ထွက်သွားချိန်ထိ Yibo ထိုနေရာမှာပဲ မလှုပ်မယှက်ရပ်နေမိတုန်း...!
"ဖြစ်ခဲ့သမျှအရာအားလုံးက ကျွန်တော်ကစ,ခဲ့တာ...
ကျွန်တော့်ရဲ့အပြစ်တွေပဲ..."
ကုတင်ခြေရင်းတည့်တည့်မှာ မတ်တပ်ရပ်ရင်း အပြစ်ရှိသူတစ်ယောက်လို ခေါင်းလေးငုံ့ကာ ခပ်တိုးတိုးဆိုမိ၏။
ထိုစကားအဆုံး လက်ထဲက ပစ္စည်းနှစ်ခုကို ကိုင်ထားသော လက်နှစ်ဖက်ဟာ ပိုမိုတင်းကြပ်သွားတာမို့
Handchain ရဲ့ဘေးမှာ တန်ဆာဆင်ထားတဲ့ အချွန်လေးဟာ လက်ထပ်လက်စွပ်ဝတ်ဆင်ထားသော ဘယ်ဘက်လက်သူကြွယ်သို့ ခပ်စူးစူးထိုးဖောက်ဝင်ရောက်၏။
ဟက်! နှလုံးသားက နာကျင်နေတဲ့ ဝေဒနါကိုတော့ လက်ကဒဏ်ရာသေးသေးလေးက ဘယ်မှီပါ့မလဲလေ.....။
ခံယူထိုက်ပါတယ်...
ကျွန်တော်က ဒီဝေဒနါတွေနဲ့ပဲ ထိုက်တန်ပါတယ်...။
ဒါ့ကြောင့်လည်း ကိုကို့ကို လက်လွှတ်ဖို့ထိ ကျွန်တော် ရူးရူးမိုက်မိုက်တွေးမိခဲ့တာ.....။
အရင်က ကျွန်တော် အရမ်းတစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်ခဲ့တာပဲ...။
'ကိုကို့ဘက်ကို ထည့်တွေးစဥ်းစားပေးနေတယ်' လို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ထင်မိခဲ့ပေမယ့် ကျွန်တော် နည်းနည်းလေးမှ ကိုကို့ခံစားချက်တွေကို ထည့်မတွက်မိခဲ့ဘူး။
ကျွန်တော်က ကိုယ်ဖြစ်ချင်တာ ၊ ကိုယ်လုပ်ချင်တာတွေပဲ သိခဲ့တဲ့ ကမူးရှူးထိုး ခပ်ဆိုးဆိုးကောင်လေးတစ်ယောက်ပဲ.....။
'ကိုကို့အတွက်' လို့ ပြောနေပေမယ့်
တကယ်တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်ရှိစိတ်တွေနဲ့မို့ ကိုကို့ဘေးနားကနေ ရှောင်ပြေးနေခဲ့မိတာ.....။
'ကျွန်တော်က ကိုကို့ရဲ့အချစ်တွေနဲ့ တကယ်ရော ထိုက်တန်ရဲ့လား...?' လို့တောင် သံသယဖြစ်မိတယ်...။
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် ကိုကို့ကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်တော့ဘူး။
ကိုကို ကျွန်တော့်ကို လက်မလွှတ်သရွေ့ ကျွန်တော့်ကို ကိုကို့အနားမှာ ရှိနေခွင့်ပေးပါ...။
အရင်က အမုန်းတွေ ၊ အတ္တတွေနဲ့ ကိုကို့ခံစားချက်တွေကို အပြည့်အဝမမြင်နိုင်ပဲ ပူလောင်ခဲ့ရတဲ့ ခပ်ဆိုးဆိုးကောင်လေး Yibo က
ကိုကို့ရဲ့အချစ်တွေနဲ့ မထိုက်တန်ဘူးဆိုရင်
ကိုကို အိပ်ရာကနေ နိုးလာတဲ့အခါ ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့စိတ်တွေ ၊ မြတ်နိုးစိတ်တွေနဲ့ပြည့်နှက်နေတဲ့ ဒီ Yibo ဆိုတဲ့ကောင်လေးကရော ကိုကို့အချစ်တွေနဲ့ ထိုက်တန်နိုင်ပါ့မလား...?
ကိုကို ပြောသမျှစကားလုံးတိုင်းကိုလည်း တသွေမတိမ်း လိုက်နာမယ်လေ...။
ကိုကို့အနားမှာပဲနေပြီး ကိုကို့ကို ချစ်တဲ့စိတ်တွေနဲ့ ကျန်ရှိနေတဲ့ သက်တမ်းကို ရှင်သန်မယ်...။
ကိုကိုသာ အလိုရှိရင် ကျွန်တော့်ရဲ့အသက်ကိုလည်း တစ်ချက်တွေဝေခြင်းအလျဥ်းမရှိပဲ ပေးဆက်နိုင်တယ်...။
ဒီဆိုးသွမ်းတဲ့ ကောင်လေးကို ကိုကို ဆူရဦးမယ်... ဆုံးမရဦးမယ်လေ... အပြစ်လည်း ပေးရဦးမယ်...။
ကိုကိုရာ အကြာကြီးအိပ်နေတာ ညောင်းကိုက်နေမှာပေါ့...
ကိုကို ပေးတဲ့အပြစ်တွေကို ကျေကျေနပ်နပ် ခံယူမှာမို့ နိုးထ,လာပါတော့နော်.....။
မျက်ခမ်းစပ်မှာ ကျလုဆဲဆဲ အရည်ကြည်ကြည်တွေကို မျက်တောင်ဖြင့် ပုတ်ခတ်ကာ ထိန်းထားလိုက်သည်။
လက်ထဲက ပုဝါစလေးနဲ့ Handchain လေးကို တယုတယကိုင်ကာ နမ်းရှိုက်မိလိုက်သေး၏။
သွေးညှီနံ့တွေကြားထဲမှာ ကိုကိုနဲ့သူ့ရဲ့မေတ္တာရနံ့ သင်းပျံ့ပျံ့လေးကိုလည်း သူ ခံစားမိလိုက်ပါသေးသည်။
လက်သူကြွယ်မှာ ပေါက်သွားတဲ့ ဒဏ်ရာလေးကလည်း သွေးတိတ်ပြီး ချက်ချင်းပင် အနာပျောက်သွားလေ၏။
ချစ်ခြင်းမေတ္တာကား စွမ်းလွန်းလှပါသည်။
_______________
"ကျန်းလေး..."
"ကျစ်! ခင်ဗျားကို အဲ့လိုမခေါ်နဲ့လို့ ပြောထားတာ နားမလည်ဘူးလား...?"
ဆေးရုံ Car parking ထဲမှာတွေ့ပြီး ထုံးစံအတိုင်း တစ်ယောက်ကခေါ်ရင်း တစ်ယောက်ကတော့ ဘုနဲ့ဘောက်ပင်.....။
"Ok ok ကိုယ် မခေါ်တော့ဘူး
အထုတ်တွေ ပေး ကိုယ် ဝိုင်းသယ်ပေးမယ်..."
"မလိုဘူး"
ပြောကာ မပြေးရုံတမယ် လျှောက်သွားသော ကျန်းချန် အနောက်ကို ဝမ်ကျောက် တစ်ယောက် အပြုံးတွေဝေဆာလျက် ခပ်သွက်သွက်လေး လိုက်သွားလေ၏။
အချိန်တွေ ဘယ်လိုပဲ ပြောင်းလဲပါစေ...
အချစ်တွေကတော့ လတ်ဆတ်နေဆဲပါပဲ...။
'ရယူပိုင်ဆိုင်လိုခြင်း'ကို ခေါင်းစဥ်မတပ်ဖြစ်တော့သော ချစ်ခြင်းတရားသည် လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစေပြီး မေတ္တာတရားတွေနဲ့ စမ်းရေသဖွယ် အေးချမ်းလွန်းလှပါ၏။
ဒီဘဝမှာတော့ ဒီလိုလေးပဲ နေရရင်ကို ကျေနပ်နေပြီးသားမို့
နောင်ဘဝဆိုတာသာ တကယ်ရှိခဲ့ရင်
အဲ့ဒီအချိန်မှာတော့.....
ကျန်းလေးနဲ့ကိုယ်က လွတ်လပ်တဲ့ ဘဝတွေနဲ့ ဆုံတွေ့ရပြီး သက်ဆုံးတိုင် လက်မလွှတ်ပဲ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတရားတွေနဲ့ တစ်ယောက်ဘေးမှာတစ်ယောက် ထာဝရအတူတူနေချင်မိတယ်.....။
ကျန်းလေးသာ ဆန္ဒရှိခဲ့ရင်ပေါ့.......။
_______________
"ယောင်လေးရေ အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား...?"
ရှီးချန် တစ်ယောက် အိမ်အောက်ကနေ ကားကို အသာမှီလျက် အိမ်ပေါ်ကို အသံလှမ်းပြုလိုက်သည်။
Company က ပြန်လာလာချင်း ယောင်လေးက ဆေးရုံမှာ ဟိုနှစ်ယောက်ကို သွားကြည့်ချင်တယ်ဆိုလို့ အဝတ်အစားပင်မလဲတော့ပဲ အိမ်အောက်မှာ စောင့်နေရခြင်းပင်။
"ဖြစ်ပြီ! လာပြီ အကို! လာပြီ ဟီးးး"
အသံတစာစာနဲ့ လှေကားကနေ 'တဒုန်းဒုန်း' ပြေးဆင်းလာတဲ့ ချစ်ရသူလေးကြောင့် 'ပြုတ်ကျရချည်ရဲ့' ဆိုပြီး ရှီးချန် ရင်ထဲစိုးရိမ်ရပါသေး၏။
အနားရောက်တော့ မျက်နှာချိုသွေးကာ အစွမ်းကုန်ရယ်ပြနေသော ကောင်လေးကို အသည်းယားလာကာ ခေါင်းလေးကို အသာလှမ်းဖွလိုက်ရင်း.....
"ဖြေးဖြေးဆင်းလာမှပေါ့ ယောင်လေးရယ်
ပြုတ်ကျရင် အကိုရင်ကျိုးရချည်ရဲ့..."
ရင်ဘက်ပေါ် လက်ကလေးတင်ကာ စိုးရိမ်နေရှာသော အကို့ကို မုန့်ယောင် အပြုံးလှလှလေးပြုံးပြရင်း ပြောလိုက်သည်က တစ်ခွန်းတည်းပါပဲ.....။
"အကို ရှိနေတာပဲလေ..." တဲ့.....။
ရှီးချန် နားစည်ကနေတစ်ဆင့် နှလုံးသားရဲ့ ဟိုးအနက်ရှိုင်းဆုံးအပိုင်းထိ တသိမ့်သိမ့် စီးဝင်သွားသော စကားလေးတစ်ခွန်းပါပဲ.....။
သံစဥ်ညီစွာ ခုန်ပေါက်လာတဲ့ ရင်ခုန်သံစည်းချက်တွေနဲ့အတူ ကောင်လေးရဲ့နဖူးထက်မှာ ကျရောက်သွားတဲ့ အနမ်းလေးတစ်ပွင့်ကတော့ 'အပိုဆု' ပေါ့လေ.....။
ရူးလောက်အောင် ပြုစားလွန်းတဲ့ ကောင်ငယ်လေးက အပြုံးလှလှလေးတွေ ၊ စကားချိုချိုလေးတွေနဲ့ ချစ်စရာကောင်းလွန်းတဲ့ ပါးချိုင့်လေးတွေပါရှိသတဲ့.....။
_______________
"ဒေါက်တာ ဒေါက်တာ့ရဲ့ကောင်လေးလေ..."
Neurs လေးရဲ့ မျက်နှာမကောင်းစွာ ပြောလာသော တစ်ဝက်တစ်ပျက် စကားကြောင့် ရှင်းချန် စိုးရိမ်မှုတွေ level မြင့်တက်လာပြီး သူကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ခင်မှာပဲ မတ်တပ်ထ,ရပ်ကာ တစ်နေရာကို သွားဖို့ အဆင်သင့်ဖြစ်နေလေပြီ။
"ဟင် သူ ဘာဖြစ်လို့လဲ...?"
"ရန်ဖြစ်..."
Neurs လေးရဲ့ပြန်ဖြေလာတဲ့ စကားမဆုံးခင်မှာပဲ ရှင်းချန် တစ်ယောက် အခန်းပြင်ကို လျင်မြန်တဲ့အရှိန်နှုံးနဲ့ အပြေးရောက်သွားချေပြီ။
အခန်းတွင်းမှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ Neurs မလေးကတော့ Phone လေးကို ခပ်မြန်မြန်ထုတ်ကာ "Doctor & His Puppy" ဆိုတဲ့ Fan page တစ်ခုမှာ 'ဒေါက်တာ သူ့ကောင်လေးကို ဘယ်လောက်စိတ်ပူကြောင်း' စီကာပတ်ကုံး Caption လေးတပ်ပြီး ပုံလေးကတော့ လောင်ပြာကျနေတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ Funny photo လေးတစ်ပုံ ထည့်ကာ Post တင်လိုက်ရင်း ပါးစပ်ကြီးကလည်း ပြန်မစိတော့ပေ.....။
"အဆိုးလေး ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ...?
ဘယ်နား နာသွားသေးလဲ...?
ရန်မဖြစ်ပါနဲ့ဆိုကွာ...
ကိုကတော့ ကိုယ့်စကားကို နားထောင်တယ် ထင်နေတာ... ဘယ်လိုဖြစ်လာရတာလဲ...?
ပြပါဦး... Puppy လေးရဲ့ အသားနုနုလေး ပွန်းကုန်ပြီလား...?"
ခြောက်တစ်လှည့် ချော့တစ်လှည့်ဖြင့် ဒဏ်ရာလေးတွေကို သေသေချာချာကြည့်ပေးနေသော ကို့ကို ကြည့်ကာ ရွှယ်ရန် အနာတွေ ယူပစ်သလို ပျောက်ကင်းသွားရသည်။
"ကျွန်တော် ဘာမှမဖြစ်..."
စကားမဆုံးခင် 'စူးကနဲ' အကြည့်ခံလိုက်ရသော ကို့ရဲ့အကြည့်တစ်ချက်ကြောင့် ရွှယ်ရန် ပြောမယ့်စကားပင် လည်ချောင်းထဲ ပြန်ဝင်သွားရသည်။
"ဘာကို ဘာမှမဖြစ်ရမှာလဲ...?
ဒီမှာ အသားတွေကို ပွန်းလို့...
ရန်မဖြစ်ပါနဲ့လို့ အတန်တန်မှာထားရက်နဲ့ကွာ... အဆိုးလေး...
မင်းလေးတော့ အပြစ်ပေးရတော့မယ်..."
လက်ဖမိုးပေါ်က ဒဏ်ရာတွေကို ဆေးထည့်ပေးရင်း ပြောလာသော ကို့ရဲ့စကားကြောင့် ရွှယ်ရန် တစ်ယောက် ဒဏ်ရာနေရာမဟုတ်သော ကြိမ်းသင့်ကြိမ်းထိုက်တဲ့နေရာ ကြိမ်းသွားရလေသည်။
"ကို့!"
ရှက်ရှက်နဲ့ စူပုပ်ပုပ်ခေါ်တော့ ခေါင်းငုံ့ကာ ဆေးထည့်ပေးနေတဲ့ ကိုက မော့ကြည့်လာပြီး ဘာမှမပြောထားတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ မျက်ခုံးတစ်ဖက်ပင့်ပြ၏။
ဒီကိုတစ်ယောက်နဲ့တော့လေ.......။
"ပြောပါဦး ဘယ်လိုဖြစ်လာတာ...?"
ဆေးထည့်ခြင်းကို လက်စသတ်လိုက်ပြီးနောက် မာန်ပါသော လေသံနဲ့ ခပ်ရှရှတစ်ချက်မေး၏။
"ထွေထွေထူးထူး မဟုတ်..."
"ကို့ကိုတောင် ပြောမပြနိုင်လောက်အောင် ဘာကိစ္စတွေဖြစ်လာခဲ့တာလဲ...?"
"အာ... ကိုကလည်း မပြောပြချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး... ပြန်မပြောချင်လို့..!"
ရှင်းချန် မျက်ခုံးတွေ စုကြုံ့ပြီး ခပ်စူးစူးကြည့်နေရာမှ ခေါင်းအသာခါရမ်းလိုက်ရင်း.....
"ထားပါ
နောက်တစ်ခါ ရန်မဖြစ်တော့ဘူးလို့ ကို့ကို ကတိပေးနိုင်မလား...?"
တည်တည်တံ့တံ့မေးနေသော ကို့ရဲ့မျက်နှာထားအောက်မှာ ရွှယ်ရန် ခေါင်းကို အကြိမ်ကြိမ် ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
"ကတိနော် ကောင်လေး
နောက်တစ်ခါ ဒီလိုပုံစံမျိုး မမြင်ချင်ဘူး"
"ဟုတ်"
လက်သန်းလေးနှစ်ဖက်ကို ချိတ်ရင်း ကတိပေးလိုက်တော့ ဒေါက်တာ့ရဲ့မျက်နှာမှာ အပြုံးခပ်စစထင်၏။
ရွှယ်ရန် ရန်ဖြစ်ခဲ့တာသာ ပြောတယ်...
လက်ဖမိုးက ပွန်းပဲ့ဒဏ်ရာသေးသေးလေးတွေက လွဲရင် ကျန်တာ ဘာမှကြီးကြီးမားမား ဖြစ်သွားတာမဟုတ်...!
ဒါကို ပုံကြီးချဲ့သူကတော့ ကိုယ်တွေရဲ့ Shipper ဟို neurs မလေးပင်.....။
ကို စိတ်ပူမှာမို့ 'ဘာမှမပြောနဲ့' လို့ပြောပါသော်လည်း အပြင်ဘက် ခုံမှာ သူ့ကို သေချာ နေရာချပေးကာ neurs မလေးကတော့ ကို့ကို သတင်းသွားပေးလေတော့သည်။
ချော့တစ်ခါ ခြောက်တစ်လှည့်နဲ့ 'အပြစ်ပေးရတော့မယ်' ဆိုတဲ့ နေရာမှာ ကို့အကြောင်းသိသူမို့ ဖင်ကြိမ်းသွားတာတော့ အဲ့ပြဿနာကို ပုံကြီးချဲ့တဲ့ Neurs မ မသိဘူး။
ရန်ဖြစ်ခဲ့ပုံကတော့ ထုံးစံအတိုင်း ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးပါပဲ...!
ရန်ပွဲတစ်ခုကို မြင်ရာကနေစ,တာ...။
အဲ့ဒီရန်ပွဲကို ဝင်မပါပဲ ကျော်သွားဖို့လုပ်ပေမယ့် အကြောင်းသိတဲ့ တစ်ဖက်က ကောင်က မနေနိုင်မထိုင်နိုင် သူ့ကို ရန်လှမ်းစရင်း $ပါးစပ်က ကို့အကြောင်းပါ ထွက်လာတာမို့ အသေထိုးကြိတ်လာရင်း လက်က အသားစတွေပါ ပွန်းကုန်တာ.....။
မတန်မရာ... ကို့အကြောင်းကို လက်လွတ်စပယ်ပြောရဲတယ်....!!
အဲ့ကောင် အခုဆို ဆေးရုံတစ်ခုရဲ့အရေးပေါ်အခန်းထဲရောက်နေလောက်ပြီ ဟက်!
"ဒေါက်တာ! Patient!"
"Ok ok
ဒီကောင်လေး ကိုယ့်အပြစ်ကိုယ်သိ"
စကားပြောရင်း လက်ညှိုးနဲ့ လက်မလေးကိုကွေးကာ နဖူးကို အသာတောက်သွားတဲ့ ဒေါက်တာလေးက 'အပြစ်မပေးခင် ထိုအပြစ်သားအား ကိုယ့်အပြစ်ကိုယ် သေချာဆင်ခြင်ခိုင်းနေတဲ့' လူတစ်ယောက်လို ပြုမူသွားသေးသည်။
ညရောက်လျှင်တော့ မတွေးရဲစရာပင်.....T_T
______________
"ဒီမှာ မင်း အတွက်"
ကျန်းဦးလေး ကမ်းပေးလာသော အနက်ရောင်စာအုပ်လေးကို Yibo သေချာကြည့်ကာ လှမ်းယူလိုက်သည်။
"ဒီစာအုပ်က သားကျန့်ကျန့်ရဲ့ Diary စာအုပ် မင်း အတွက် ယူလာတာ..."
"ဟုတ်ကဲ့"
ကိုကို့ရဲ့ Diary Book အဖုံးလေးကို Yibo လက်ကလေးနဲ့ ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ကြည့်မိသည်။
ဒီစာအုပ်လေးက ကိုကို့ရဲ့ Diary စာအုပ်လေးတဲ့.....။
ကျွန်တော် ဖတ်သင့်ပါ့မလား...?
"ဟို..."
"မင်း ဖတ်ချင်ရင် ဖတ်ကြည့်ပါ...
မဖတ်ချင်ရင်လည်း မင်း လိုသလို အသုံးပြုနိုင်တယ်... ကျန့်ကျန့်ရဲ့စာအုပ်က မင်း စာအုပ်ဆိုလည်း မမှားပါဘူး"
"ဟုတ် ကျန်းဦးလေးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
ဘယ်တော့ကမှ မပြောခဲ့ဖူးသော စကားတစ်ခွန်း...
မဟုတ်ဘူး... ကိုကိုနဲ့ လက်ထပ်ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်လျှောက်လုံး စကားတစ်ခွန်းတောင် ပြန်မပြောခဲ့ဖူးဘူး။
ကျွန်တော့်အမုန်းတွေ အာဃာတတွေကို လျော့ချချင်ရင် 'ကျန်းဦးလေးနဲ့ အဆင်ပြေအောင် ငါ နေနိုင်ရမယ်' ဆိုတဲ့ အချက်ကလည်း အပါအဝင်ပင်ဖြစ်လေသည်။
မဟုတ်လည်း ကိုကို့ရဲ့ဦးလေးဟာ Yibo ရဲ့ ဦးလေးပဲပေါ့.....။
အရင်က ဒီလိုတွေ မတွေးနိုင်ခဲ့ဘူး။
ကိုကို.....
အခု ကိုကို့ရဲ့ Baby လေးက လိမ္မာနေပြီဗျ။
ကျွန်တော် လိမ္မာတာလေးတွေကို မြင်ချင်ရင် ကိုကို ဒီလိုကြီးပဲ အိပ်မနေပဲ ထ,လာခဲ့လေနော်...။
ကိုကို့ရဲ့ကလေးလေးက အချစ်တွေနဲ့ ဆီးကြိုနေမှာပါ.....။
VVIP Patient Room ထဲမှာ ကျန်းချန်ရယ် Dairy စာအုပ်လေးကို တယုတယကိုင်တွယ်နေရင်း XZ မျက်နှာကို ငေးကြည့်နေတဲ့ Yibo ရယ် တိတ်ဆိတ်စွာရှိနေကြသည်။
အခန်းအပြင်မှာတော့ ဝမ်ကျောက်ရယ် ၊ ရှီးချန်ရယ် ၊ မုန့်ယောင်ရယ် သုံးယောက်သား ထိုင်စောင့်ရင်း စကားတွေပြောနေကြလေ၏။
_______________
"အား ကျွတ်! ကျွတ်! သေပါပြီဟ..!"
"........."
"Neurs!"
လိုက်ကာလေးကို အသာ လှပ်ကာ ခေါ်လာတဲ့ ဒေါက်တာရှင်းချန် အသံကြောင့် ကူရာမဲ့နေပုံရသော Neurs မလေးရဲ့မျက်နှာမှာ အားကိုးတွေ့သွားသလို ဝင်းပသွားတော့သည်။
ရှင်းချန် ကုတင်ပေါ်က လူနာကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ လက် ၊ ခြေထောက် နဲ့ မျက်နှာတွေမှာ ပတ်တီးအဖွေးသားနဲ့ ထိုလူနာ.....!
ဒါတောင် ဆေးထည့်မခံလို့ တစ်ဝင်တစ်ပျက် ကျန်နေသေးသော ဒဏ်ရာတွေလည်း ရှိနေသေး၏။
ရှင်းချန် မျက်မှောင်တစ်ချက် ကြုတ်လိုက်မိသည်။
"ဘာဖြစ်လာတာလဲ...?"
သူကိုယ်တိုင် မသိလိုက်ခင်မှာပဲ ရှင်းချန် အသံတွေက အေးစက်လို့နေ၏။
မတိုင်ခင်ကတော့ နာလို့ဆိုပြီး အသံတွေ ဆူညံနေတဲ့ ထိုလူနာရဲ့ပါးစပ်က ရှင်းချန်ရဲ့အေးစက်စက် အသံကြောင့် တိကနဲ ပိတ်ကျသွား၏။
"Neurs ပတ်တီး နဲ့ ဆေး"
ရှင်းချန် ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်တာ Neurs လေးကို ပြောလိုက်တော့ ကပြာကယာ ယူပေးရှာသည်။
"ရန်ဖြစ်တာ ထင်တယ်"
"အာ့!"
စကားပြောရင်း ဆေးထည့်နေတဲ့ လက်က အားပါသွားတာကြောင့် လူနာရဲ့ပါးစပ်ကနေ 'အာ့!ခနဲ' တစ်ချက်ညည်း၏။
သူ သိချင်တာ မသိရသေးတဲ့ ဒေါက်တာလေးကတော့ သေချာဂရုတစိုက် ဆေးထည့်ပေးနေသော်လည့း မထင်ရင်မထင်သလို အနာကို နာကျင်စေတာကြောင့်
နောက်ဆုံး လူနာရဲ့ 'ရန်ဖြစ်ခဲ့တာ ဟုတ်တယ်' ဟူသော ဝန်ခံစကားကို သူ ကြားခဲ့ရသည်။
အဆိုးလေးနဲ့ရန်ဖြစ်ခဲ့တာမှ လွဲရောလား...?
ပတ်တီးကို သေချာစည်းပေးလိုက်ပြီး တစ်ခုခုဆို ပြောလို့ရအောင် ရှင်းချန် ကိုယ့်ကိုယ်ကို မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်နာမည်က ရှင်းချန်
လိုအပ်ရင် Neurs..."
"ဘာ! ခင် ခင်ဗျားက ဒေါက် ဒေါက်တာရှင်းချန်လား...?"
"ဟုတ်တယ် ဒေါက်တာက ဒီဆေးရုံမှာ အတော်ဆုံးလို့ ပြောလို့ရတယ်..."
"Neurs!"
ကြားထဲကနေ အလိုက်မသိ ဝင်ပြီး ချီးကျူးခန်းဖွင့်နေလေသော Neurs လေးကို ရှင်းချန် ဟန့်လိုက်တော့မှ ခေါင်းလေးငုံ့ကာ အသံတိတ်သွားလေသည်။
"ကျွန်တော် ဆေးရုံက ဆင်းတော့မယ်...
ဒီဆေးရုံမှာ မတက်ဘူး"
"ကျသလောက် Bill ရှင်းခိုင်းပြီး ဆေးရုံရွှေ့ပြောင်းဖို့ စီစဥ်ပေးလိုက်ပါ"
"ဟုတ်ကဲ့"
ပြောပြီးတာနဲ့ ထိုနေရာကနေ ရှင်းချန် လှည့်ထွက်လာလိုက်သည်။
သူ အခြေအနေတွေကို သဘောပေါက်လာသလိုရှိသည်။
သူနာမည်ကိုကြားတော့ ထိုလူနာ လန့်သွားတာတွေ...!
သူ့ကို မမြင်ဖူးပဲနဲ့ ထိပါးပြောဆိုတာပဲဖြစ်ရမယ်.....။
ပြီးတော့ သူ့အဆိုးလေးရဲ့လက်ဖဝါးနုနုလေးကို ဒီကောင်က အနာတရဖြစ်စေတာ...။
တကယ်ဆို အဆိုးလေး မမှားဘူး။
အင်းးး ဘယ်တုန်းကမှ မမှားခဲ့ဘူး။
ဒါပေမယ့်.....
နောက်ထပ် ရန်မဖြစ်ရအောင်တော့ 'အပြစ်ပေးရမှာကတော့ အပြစ်ပေးရမှာပဲ...'
ဒါမှ အဆိုးလေး အများကြီး လိမ္မာလာမှာ...။
💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓
Updated _ 3730 words 💞
အကြောင်းအမျိုးမျိုးကြောင့် ကျွန်တော် ဒီကြားထဲ Fic Update မပေးဖြစ်ခဲ့ပါဘူး။
Final ရောက်ဖို့ 2 ပိုင်း 3 ပိုင်းလောက်ပဲ လိုတော့တာမို့ အပြီးထိရေးဖို့ ကတိပေးထားတဲ့အတိုင်း Royal ဆက်ရေးတာပါဗျ။ 🖤
ကျန်းမာရေးအထူးဂရိုစိုက်ကြပါနော် 💗
Covid တွေလည်း ပြန်ဖြစ်လာပြီ။
အစစအရာရာဂရုစိုက်ကြပါဗျ ❤
💞 အားလုံးကို ချစ်ခင်လေးစားလျှက် 💞
Kroyalwhite💌💞🤍
Jul 2,2021 FRI (Updated Day) 🖤✨
Zawgyi
"ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့တယ္မလား...?"
ေဆးပိုက္ေတြနဲ႕ ကုတင္ေပၚမွာ ၿငိမ္သက္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ ကိုကို႔ရဲ႕လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို Yibo လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ယွက္ကာ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ခပ္တိုးတိုးဆိုလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္က တကယ္မေကာင္းတာပဲ..."
ကိုကို႔ရဲ႕လက္ကေလးေပၚ ေခါင္းအသာေမွာက္ခ်ကာ မ်က္ႏွာအပ္ရင္းဆိုေတာ့ မရင့္က်က္ေသးတဲ့ မ်က္ရည္တစ္စက္က ေဆးပိုက္ေပၚမွတစ္ဆင့္ ကိုကို႔ရဲ႕လက္ကေလးေပၚသို႔ ခုန္ဆင္းေလ၏။
"ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတာလား...? အင္းေလ စိတ္ဆိုးမယ္ဆိုလည္း ဆိုးခ်င္စရာပါပဲ... ေနာက္ဆို ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔စကားကို နားေထာင္ၿပီး လိမၼာပါ့မယ္..."
ျပန္လည္ေျဖၾကားျခင္းအလ်ဥ္းမရွိေသာ စကားဝိုင္းအတြင္း တစ္ေယာက္တည္း တီးတိုးစကားေတြေျပာေနေလေသာ လူငယ္တစ္ေယာက္.....။
"ကိုကို သိလား...? ကိုကို အိပ္ေနတာ တစ္ပတ္နဲ႕ငါးရက္တိတိရွိေနၿပီ...
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ကိုကို ေညာင္းေနေတာ့မွာပဲ....."
တစ္ေယာက္တည္း စကားေတြေျပာေနတဲ့ Yibo ကို ေဆး႐ုံအခန္းမွန္တံခါးကေန မတ္တပ္ရပ္ကာၾကည့္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္လည္းရွိေနေသး၏။
ထိုသူကေတာ့ VVIP Room ကို ေဆးလွည့္ဖို႔ တာဝန္က်ေနတဲ့ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
သူမ်ားရဲ႕ Personal ကိစၥကိုဒီလိုၾကည့္မေနသင့္တာ ရွင္းခ်န္ နားလည္ေသာ္လည္း
လူနာရဲ႕အေျခအေနကို ၾကည့္ရအုံးမည္ျဖစ္တာေၾကာင့္ မဝင္သြားေသးပဲ ဘာရယ္မဟုတ္ ထိုျမင္ကြင္းေလးကို သူ ရပ္ၾကည့္ေနမိျခင္း။
ျမင္ကြင္းထဲက ေကာင္ေလးရဲ႕ေမွာက္ခ်ထားတဲ့ေခါင္းေလး တျဖည္းျဖည္းျပန္မတ္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ရွင္းခ်န္ သတိျပန္ဝင္လာကာ ကိုယ္ဟန္ဖို႔လိုက္ရင္း အခန္းထဲသို႔ဝင္ရန္ျပင္ရေလသည္။
*ကြၽီ.....*
အခန္းတံခါးဖြင့္သံေၾကာင့္ Yibo သူ႕ပါးေပၚက မ်က္ရည္စေလးေတြကို လက္ခုံနဲ႕ ခပ္ျမန္ျမန္ပြတ္ဆြဲကာ သုတ္လိုက္သည္။
Yibo ရဲ႕ ဘဝ ၊ Yibo ရဲ႕ အသက္ ၊ Yibo ရဲ႕ အၿပဳံး ၊ Yibo ရဲ႕ မ်က္ရည္ ၊ Yibo ရဲ႕ ေသြး ၊ Yibo ရဲ႕ ခႏၶာ အရာအားလုံးဟာ ကိုကို ပိုင္ဆိုင္တာမို႔ ကိုကို႔ရဲ႕ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိပဲ ဘယ္သူ႕ေရွ႕မွာမွ မ်က္ရည္မက်ဘဴး။
အခန္းထဲကို ဝင္လာတဲ့ ေဒါက္တာ့ရဲ႕လက္ထဲမွာ ေသြးစြန္းေနတဲ့ အနက္ေရာင္ပဝါစေလးကို Yibo ျမင္လိုက္ရတာေၾကာင့္ ေခတၱေၾကာင္အ,သြားၿပီးမွ မ်က္လုံးထဲမွာ အေရာင္တစ္ခ်ိဳ႕လက္သြားေလသည္။
"ဒီ ဒီပဝါက..."
"Aww ပိုင္ရွင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေပးဖို႔ ယူလာတာပါ..."
ေဒါက္တာေလးက သူ႕လက္ထဲက ပဝါကို တစ္ခ်က္ျမႇောက္ၾကည့္ကာ ၿပဳံးရင္းဆို၏။
Yibo စိတ္ထဲ ေဆး႐ုံကို လာတုန္းက (သို႔မဟုတ္) ထိုေန႕ညကတည္းက သူ႕လက္ထဲမွာ တစ္စုံတစ္ခုကို ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့တာကို မွတ္မိေန၏။
သို႔ေပမယ့္ ထိုအရာက 'ဘာလဲ' ဆိုတာကိုေတာ့ သူ ေသခ်ာမမွတ္မိ...။
အခုမွ သူ႕စိတ္ထဲက အေျဖကို ရွာေတြ႕သြားသလို ခံစားမိလိုက္ရင္း ထိုပဝါစေလးကိုပဲ Yibo သဲသဲမဲမဲစိုက္ၾကည့္ကာ အသိဉာဏ္မဲ့ေနသူတစ္ေယာက္လို သတိလက္လြတ္ ၿပဳံးလ်က္စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။
ဒီပဝါစေလးက Anni night တုန္းက ကိုကို႔လက္ကေလးနဲ႕ ကိုယ္တိုင္ စည္းေပးခဲ့တာ.....။
ေဒါက္တာ ကမ္းေပးလာေသာ ပဝါစေလးကို Yibo တျမတ္တနိုး လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႕ ေသေသခ်ာခ်ာယူ၏။
ေဒါက္တာေလးကေတာ့ Yibo ရဲ႕ပုံစံကို ၿပဳံးလ်က္ ၾကည့္ၿပီးသည္ႏွင့္ လူနာၾကည့္ဖို႔ရန္အတြက္ တစ္ဖက္သို႔ ေျခလွမ္းသြားေလၿပီ။
Yibo ကိုင္ထားတဲ့ ပဝါစေလးရဲ႕အလယ္ေလာက္မွာ တစ္ခုခုကို ထုတ္ထားသလို စမ္းမိလိုက္တာေၾကာင့္ ပဝါေလးကို သူ ဖြင့္ၾကည့္မိလိုက္သည္။
ျမင္လိုက္ရသည္က ေသြးအနည္းငယ္စြန္းေနသည့္ Handchain ေလးႏွစ္ခု.....။
ဒီ Handchain ေလးႏွစ္ခုက ဒီပဝါစထဲကို ဘယ္လိုေရာက္ေနပါလိမ့္...?!
"ေဒါက္တာ"
Yibo ရဲ႕ ေခၚသံေၾကာင့္ လူနာၾကည့္ေနတဲ့ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္က လွည့္ၾကည့္လာ၏။
Handchain ကိုတစ္ဖက္ ပဝါကိုတစ္ဖက္ လက္တစ္ဖက္စီမွာ ဆုပ္ကိုင္ထားကာ တစ္ခုခုေမးခ်င္ေနပုံရတဲ့ Yibo ေၾကာင့္ ရွင္းခ်န္ သေဘာေပါက္စြာ ရွင္းျပလိုက္သည္။
"Handchain ေလးက Xiao သခင္ေလးရဲ႕လက္ထဲမွာ ေဆး႐ုံေရာက္လာကတည္းကဆုပ္ကိုင္ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေလးပါ... ေဆး႐ုံအုပ္က ခြဲစိတ္ခန္းထဲမွာတုန္းက ေတြ႕လို႔ ခနထိန္းသိမ္းထားတာ... ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဒီပဝါစေလးကိုေတြ႕ထားလို႔ ေဆး႐ုံအုပ္ကို သြားအပ္ရင္း Handchain ေလးကိုပါ ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲ ထပ္ထည့္ေပးလိုက္တာ...
ကြၽန္ေတာ္ လာေပးတာ နည္းနည္း ေနာက္က်သြားတယ္ထင္တယ္..."
"ေနာက္မက်ေသးပါဘူး...
ထိန္းသိမ္းေပးထားတဲ့အတြက္ ေဒါက္တာ့ကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."
"မဟုတ္တာဗ်ာ... ဒါက ေဆး႐ုံရဲ႕စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းပါ... လူနာရွင္ေတြကို ေပးလို႔ရေပမယ့္ ပိုင္ရွင္အစစ္ကိုပဲ ကြၽန္ေတာ္က ျပန္ေပးခ်င္လို႔ပါ..."
"ဟုတ္ကဲ့
ကိုကို႔အေျခအေနေလး..."
သူ သိခ်င္တာေလးေတြကို ေမးၿပီးသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကုတင္ေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းေနဆဲျဖစ္တဲ့ ခ်စ္ရသူကို ၾကည့္ကာ အေျခအေနကို စူးစမ္းဖို႔လည္း Yibo ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါေလ.....။
"အေျခအေနကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္...
သတိျပန္လည္မလာေသးတာေလးတစ္ခုပဲ...
လူနာက ေခါင္းထိထားတာမို႔ စိတ္ရွည္ၾကဖို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္..."
".........."
"ကြၽန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ျပဳပါဦး"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေဒါက္တာ ထြက္သြားခ်ိန္ထိ Yibo ထိုေနရာမွာပဲ မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနမိတုန္း...!
"ျဖစ္ခဲ့သမွ်အရာအားလုံးက ကြၽန္ေတာ္ကစ,ခဲ့တာ...
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အျပစ္ေတြပဲ..."
ကုတင္ေျခရင္းတည့္တည့္မွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း အျပစ္ရွိသူတစ္ေယာက္လို ေခါင္းေလးငုံ႕ကာ ခပ္တိုးတိုးဆိုမိ၏။
ထိုစကားအဆုံး လက္ထဲက ပစၥည္းႏွစ္ခုကို ကိုင္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ဟာ ပိုမိုတင္းၾကပ္သြားတာမို႔
Handchain ရဲ႕ေဘးမွာ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ အခြၽန္ေလးဟာ လက္ထပ္လက္စြပ္ဝတ္ဆင္ထားေသာ ဘယ္ဘက္လက္သူႂကြယ္သို႔ ခပ္စူးစူးထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္၏။
ဟက္! ႏွလုံးသားက နာက်င္ေနတဲ့ ေဝဒနါကိုေတာ့ လက္ကဒဏ္ရာေသးေသးေလးက ဘယ္မွီပါ့မလဲေလ.....။
ခံယူထိုက္ပါတယ္...
ကြၽန္ေတာ္က ဒီေဝဒနါေတြနဲ႕ပဲ ထိုက္တန္ပါတယ္...။
ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကိုကို႔ကို လက္လႊတ္ဖို႔ထိ ကြၽန္ေတာ္ ႐ူး႐ူးမိုက္မိုက္ေတြးမိခဲ့တာ.....။
အရင္က ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းတစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခဲ့တာပဲ...။
'ကိုကို႔ဘက္ကို ထည့္ေတြးစဥ္းစားေပးေနတယ္' လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထင္မိခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ နည္းနည္းေလးမွ ကိုကို႔ခံစားခ်က္ေတြကို ထည့္မတြက္မိခဲ့ဘူး။
ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာ ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေတြပဲ သိခဲ့တဲ့ ကမူးရႉးထိုး ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပဲ.....။
'ကိုကို႔အတြက္' လို႔ ေျပာေနေပမယ့္
တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အျပစ္ရွိစိတ္ေတြနဲ႕မို႔ ကိုကို႔ေဘးနားကေန ေရွာင္ေျပးေနခဲ့မိတာ.....။
'ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြနဲ႕ တကယ္ေရာ ထိုက္တန္ရဲ႕လား...?' လို႔ေတာင္ သံသယျဖစ္မိတယ္...။
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔ကို အဆုံးရႈံးမခံနိုင္ေတာ့ဘူး။
ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္မလႊတ္သေ႐ြ႕ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုကို႔အနားမွာ ရွိေနခြင့္ေပးပါ...။
အရင္က အမုန္းေတြ ၊ အတၱေတြနဲ႕ ကိုကို႔ခံစားခ်က္ေတြကို အျပည့္အဝမျမင္နိုင္ပဲ ပူေလာင္ခဲ့ရတဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ေလး Yibo က
ကိုကို႔ရဲ႕အခ်စ္ေတြနဲ႕ မထိုက္တန္ဘူးဆိုရင္
ကိုကို အိပ္ရာကေန နိုးလာတဲ့အခါ ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြ ၊ ျမတ္နိုးစိတ္ေတြနဲ႕ျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ ဒီ Yibo ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကေရာ ကိုကို႔အခ်စ္ေတြနဲ႕ ထိုက္တန္နိုင္ပါ့မလား...?
ကိုကို ေျပာသမွ်စကားလုံးတိုင္းကိုလည္း တေသြမတိမ္း လိုက္နာမယ္ေလ...။
ကိုကို႔အနားမွာပဲေနၿပီး ကိုကို႔ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ေတြနဲ႕ က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို ရွင္သန္မယ္...။
ကိုကိုသာ အလိုရွိရင္ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္ကိုလည္း တစ္ခ်က္ေတြေဝျခင္းအလ်ဥ္းမရွိပဲ ေပးဆက္နိုင္တယ္...။
ဒီဆိုးသြမ္းတဲ့ ေကာင္ေလးကို ကိုကို ဆူရဦးမယ္... ဆုံးမရဦးမယ္ေလ... အျပစ္လည္း ေပးရဦးမယ္...။
ကိုကိုရာ အၾကာႀကီးအိပ္ေနတာ ေညာင္းကိုက္ေနမွာေပါ့...
ကိုကို ေပးတဲ့အျပစ္ေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူမွာမို႔ နိုးထ,လာပါေတာ့ေနာ္.....။
မ်က္ခမ္းစပ္မွာ က်လဳဆဲဆဲ အရည္ၾကည္ၾကည္ေတြကို မ်က္ေတာင္ျဖင့္ ပုတ္ခတ္ကာ ထိန္းထားလိုက္သည္။
လက္ထဲက ပုဝါစေလးနဲ႕ Handchain ေလးကို တယုတယကိုင္ကာ နမ္းရွိုက္မိလိုက္ေသး၏။
ေသြးညွီနံ႕ေတြၾကားထဲမွာ ကိုကိုနဲ႕သူ႕ရဲ႕ေမတၱာရနံ႕ သင္းပ်ံ့ပ်ံ့ေလးကိုလည္း သူ ခံစားမိလိုက္ပါေသးသည္။
လက္သူႂကြယ္မွာ ေပါက္သြားတဲ့ ဒဏ္ရာေလးကလည္း ေသြးတိတ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ အနာေပ်ာက္သြားေလ၏။
ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကား စြမ္းလြန္းလွပါသည္။
_______________
"က်န္းေလး..."
"က်စ္! ခင္ဗ်ားကို အဲ့လိုမေခၚနဲ႕လို႔ ေျပာထားတာ နားမလည္ဘူးလား...?"
ေဆး႐ုံ Car parking ထဲမွာေတြ႕ၿပီး ထုံးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္ကေခၚရင္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘုနဲ႕ေဘာက္ပင္.....။
"Ok ok ကိုယ္ မေခၚေတာ့ဘူး
အထုတ္ေတြ ေပး ကိုယ္ ဝိုင္းသယ္ေပးမယ္..."
"မလိုဘူး"
ေျပာကာ မေျပး႐ုံတမယ္ ေလွ်ာက္သြားေသာ က်န္းခ်န္ အေနာက္ကို ဝမ္ေက်ာက္ တစ္ေယာက္ အၿပဳံးေတြေဝဆာလ်က္ ခပ္သြက္သြက္ေလး လိုက္သြားေလ၏။
အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းလဲပါေစ...
အခ်စ္ေတြကေတာ့ လတ္ဆတ္ေနဆဲပါပဲ...။
'ရယူပိုင္ဆိုင္လိုျခင္း'ကို ေခါင္းစဥ္မတပ္ျဖစ္ေတာ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားသည္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေစၿပီး ေမတၱာတရားေတြနဲ႕ စမ္းေရသဖြယ္ ေအးခ်မ္းလြန္းလွပါ၏။
ဒီဘဝမွာေတာ့ ဒီလိုေလးပဲ ေနရရင္ကို ေက်နပ္ေနၿပီးသားမို႔
ေနာင္ဘဝဆိုတာသာ တကယ္ရွိခဲ့ရင္
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့.....
က်န္းေလးနဲ႕ကိုယ္က လြတ္လပ္တဲ့ ဘဝေတြနဲ႕ ဆုံေတြ႕ရၿပီး သက္ဆုံးတိုင္ လက္မလႊတ္ပဲ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားေတြနဲ႕ တစ္ေယာက္ေဘးမွာတစ္ေယာက္ ထာဝရအတူတူေနခ်င္မိတယ္.....။
က်န္းေလးသာ ဆႏၵရွိခဲ့ရင္ေပါ့.......။
_______________
"ေယာင္ေလးေရ အဆင္သင့္ျဖစ္ၿပီလား...?"
ရွီးခ်န္ တစ္ေယာက္ အိမ္ေအာက္ကေန ကားကို အသာမွီလ်က္ အိမ္ေပၚကို အသံလွမ္းျပဳလိုက္သည္။
Company က ျပန္လာလာခ်င္း ေယာင္ေလးက ေဆး႐ုံမွာ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကို သြားၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ အဝတ္အစားပင္မလဲေတာ့ပဲ အိမ္ေအာက္မွာ ေစာင့္ေနရျခင္းပင္။
"ျဖစ္ၿပီ! လာၿပီ အကို! လာၿပီ ဟီးးး"
အသံတစာစာနဲ႕ ေလွကားကေန 'တဒုန္းဒုန္း' ေျပးဆင္းလာတဲ့ ခ်စ္ရသူေလးေၾကာင့္ 'ျပဳတ္က်ရခ်ည္ရဲ႕' ဆိုၿပီး ရွီးခ်န္ ရင္ထဲစိုးရိမ္ရပါေသး၏။
အနားေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ အစြမ္းကုန္ရယ္ျပေနေသာ ေကာင္ေလးကို အသည္းယားလာကာ ေခါင္းေလးကို အသာလွမ္းဖြလိုက္ရင္း.....
"ေျဖးေျဖးဆင္းလာမွေပါ့ ေယာင္ေလးရယ္
ျပဳတ္က်ရင္ အကိုရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕..."
ရင္ဘက္ေပၚ လက္ကေလးတင္ကာ စိုးရိမ္ေနရွာေသာ အကို႔ကို မုန့္ေယာင္ အၿပဳံးလွလွေလးၿပဳံးျပရင္း ေျပာလိုက္သည္က တစ္ခြန္းတည္းပါပဲ.....။
"အကို ရွိေနတာပဲေလ..." တဲ့.....။
ရွီးခ်န္ နားစည္ကေနတစ္ဆင့္ ႏွလုံးသားရဲ႕ ဟိုးအနက္ရွိုင္းဆုံးအပိုင္းထိ တသိမ့္သိမ့္ စီးဝင္သြားေသာ စကားေလးတစ္ခြန္းပါပဲ.....။
သံစဥ္ညီစြာ ခုန္ေပါက္လာတဲ့ ရင္ခုန္သံစည္းခ်က္ေတြနဲ႕အတူ ေကာင္ေလးရဲ႕နဖူးထက္မွာ က်ေရာက္သြားတဲ့ အနမ္းေလးတစ္ပြင့္ကေတာ့ 'အပိုဆု' ေပါ့ေလ.....။
႐ူးေလာက္ေအာင္ ျပဳစားလြန္းတဲ့ ေကာင္ငယ္ေလးက အၿပဳံးလွလွေလးေတြ ၊ စကားခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြနဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့ ပါးခ်ိဳင့္ေလးေတြပါရွိသတဲ့.....။
_______________
"ေဒါက္တာ ေဒါက္တာ့ရဲ႕ေကာင္ေလးေလ..."
Neurs ေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာ ေျပာလာေသာ တစ္ဝက္တစ္ပ်က္ စကားေၾကာင့္ ရွင္းခ်န္ စိုးရိမ္မႈေတြ level ျမင့္တက္လာၿပီး သူကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ မတ္တပ္ထ,ရပ္ကာ တစ္ေနရာကို သြားဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေလၿပီ။
"ဟင္ သူ ဘာျဖစ္လို႔လဲ...?"
"ရန္ျဖစ္..."
Neurs ေလးရဲ႕ျပန္ေျဖလာတဲ့ စကားမဆုံးခင္မွာပဲ ရွင္းခ်န္ တစ္ေယာက္ အခန္းျပင္ကို လ်င္ျမန္တဲ့အရွိန္ႏႈံးနဲ႕ အေျပးေရာက္သြားေခ်ၿပီ။
အခန္းတြင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ Neurs မေလးကေတာ့ Phone ေလးကို ခပ္ျမန္ျမန္ထုတ္ကာ "Doctor & His Puppy" ဆိုတဲ့ Fan page တစ္ခုမွာ 'ေဒါက္တာ သူ႕ေကာင္ေလးကို ဘယ္ေလာက္စိတ္ပူေၾကာင္း' စီကာပတ္ကုံး Caption ေလးတပ္ၿပီး ပုံေလးကေတာ့ ေလာင္ျပာက်ေနတဲ့ ပုံစံေလးနဲ႕ Funny photo ေလးတစ္ပုံ ထည့္ကာ Post တင္လိုက္ရင္း ပါးစပ္ႀကီးကလည္း ျပန္မစိေတာ့ေပ.....။
"အဆိုးေလး ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ...?
ဘယ္နား နာသြားေသးလဲ...?
ရန္မျဖစ္ပါနဲ႕ဆိုကြာ...
ကိုကေတာ့ ကိုယ့္စကားကို နားေထာင္တယ္ ထင္ေနတာ... ဘယ္လိုျဖစ္လာရတာလဲ...?
ျပပါဦး... Puppy ေလးရဲ႕ အသားႏုႏုေလး ပြန္းကုန္ၿပီလား...?"
ေျခာက္တစ္လွည့္ ေခ်ာ့တစ္လွည့္ျဖင့္ ဒဏ္ရာေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေပးေနေသာ ကို႔ကို ၾကည့္ကာ ႐ႊယ္ရန္ အနာေတြ ယူပစ္သလို ေပ်ာက္ကင္းသြားရသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဘာမွမျဖစ္..."
စကားမဆုံးခင္ 'စူးကနဲ' အၾကည့္ခံလိုက္ရေသာ ကို႔ရဲ႕အၾကည့္တစ္ခ်က္ေၾကာင့္ ႐ႊယ္ရန္ ေျပာမယ့္စကားပင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ ျပန္ဝင္သြားရသည္။
"ဘာကို ဘာမွမျဖစ္ရမွာလဲ...?
ဒီမွာ အသားေတြကို ပြန္းလို႔...
ရန္မျဖစ္ပါနဲ႕လို႔ အတန္တန္မွာထားရက္နဲ႕ကြာ... အဆိုးေလး...
မင္းေလးေတာ့ အျပစ္ေပးရေတာ့မယ္..."
လက္ဖမိုးေပၚက ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္ေပးရင္း ေျပာလာေသာ ကို႔ရဲ႕စကားေၾကာင့္ ႐ႊယ္ရန္ တစ္ေယာက္ ဒဏ္ရာေနရာမဟုတ္ေသာ ႀကိမ္းသင့္ႀကိမ္းထိုက္တဲ့ေနရာ ႀကိမ္းသြားရေလသည္။
"ကို႔!"
ရွက္ရွက္နဲ႕ စူပုပ္ပုပ္ေခၚေတာ့ ေခါင္းငုံ႕ကာ ေဆးထည့္ေပးေနတဲ့ ကိုက ေမာ့ၾကည့္လာၿပီး ဘာမွမေျပာထားတဲ့ ပုံစံေလးနဲ႕ မ်က္ခုံးတစ္ဖက္ပင့္ျပ၏။
ဒီကိုတစ္ေယာက္နဲ႕ေတာ့ေလ.......။
"ေျပာပါဦး ဘယ္လိုျဖစ္လာတာ...?"
ေဆးထည့္ျခင္းကို လက္စသတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ မာန္ပါေသာ ေလသံနဲ႕ ခပ္ရွရွတစ္ခ်က္ေမး၏။
"ေထြေထြထူးထူး မဟုတ္..."
"ကို႔ကိုေတာင္ ေျပာမျပနိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘာကိစၥေတြျဖစ္လာခဲ့တာလဲ...?"
"အာ... ကိုကလည္း မေျပာျပခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး... ျပန္မေျပာခ်င္လို႔..!"
ရွင္းခ်န္ မ်က္ခုံးေတြ စုႀကဳံ႕ၿပီး ခပ္စူးစူးၾကည့္ေနရာမွ ေခါင္းအသာခါရမ္းလိုက္ရင္း.....
"ထားပါ
ေနာက္တစ္ခါ ရန္မျဖစ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကို႔ကို ကတိေပးနိုင္မလား...?"
တည္တည္တံ့တံ့ေမးေနေသာ ကို႔ရဲ႕မ်က္ႏွာထားေအာက္မွာ ႐ႊယ္ရန္ ေခါင္းကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿငိမ့္ျပလိုက္သည္။
"ကတိေနာ္ ေကာင္ေလး
ေနာက္တစ္ခါ ဒီလိုပုံစံမ်ိဳး မျမင္ခ်င္ဘူး"
"ဟုတ္"
လက္သန္းေလးႏွစ္ဖက္ကို ခ်ိတ္ရင္း ကတိေပးလိုက္ေတာ့ ေဒါက္တာ့ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အၿပဳံးခပ္စစထင္၏။
႐ႊယ္ရန္ ရန္ျဖစ္ခဲ့တာသာ ေျပာတယ္...
လက္ဖမိုးက ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာေသးေသးေလးေတြက လြဲရင္ က်န္တာ ဘာမွႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္သြားတာမဟုတ္...!
ဒါကို ပုံႀကီးခ်ဲ့သူကေတာ့ ကိုယ္ေတြရဲ႕ Shipper ဟို neurs မေလးပင္.....။
ကို စိတ္ပူမွာမို႔ 'ဘာမွမေျပာနဲ႕' လို႔ေျပာပါေသာ္လည္း အျပင္ဘက္ ခုံမွာ သူ႕ကို ေသခ်ာ ေနရာခ်ေပးကာ neurs မေလးကေတာ့ ကို႔ကို သတင္းသြားေပးေလေတာ့သည္။
ေခ်ာ့တစ္ခါ ေျခာက္တစ္လွည့္နဲ႕ 'အျပစ္ေပးရေတာ့မယ္' ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ ကို႔အေၾကာင္းသိသူမို႔ ဖင္ႀကိမ္းသြားတာေတာ့ အဲ့ျပႆနာကို ပုံႀကီးခ်ဲ့တဲ့ Neurs မ မသိဘူး။
ရန္ျဖစ္ခဲ့ပုံကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္းေလးပါပဲ...!
ရန္ပြဲတစ္ခုကို ျမင္ရာကေနစ,တာ...။
အဲ့ဒီရန္ပြဲကို ဝင္မပါပဲ ေက်ာ္သြားဖို႔လုပ္ေပမယ့္ အေၾကာင္းသိတဲ့ တစ္ဖက္က ေကာင္က မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ သူ႕ကို ရန္လွမ္းစရင္း $ပါးစပ္က ကို႔အေၾကာင္းပါ ထြက္လာတာမို႔ အေသထိုးႀကိတ္လာရင္း လက္က အသားစေတြပါ ပြန္းကုန္တာ.....။
မတန္မရာ... ကို႔အေၾကာင္းကို လက္လြတ္စပယ္ေျပာရဲတယ္....!!
အဲ့ေကာင္ အခုဆို ေဆး႐ုံတစ္ခုရဲ႕အေရးေပၚအခန္းထဲေရာက္ေနေလာက္ၿပီ ဟက္!
"ေဒါက္တာ! Patient!"
"Ok ok
ဒီေကာင္ေလး ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္သိ"
စကားေျပာရင္း လက္ညွိုးနဲ႕ လက္မေလးကိုေကြးကာ နဖူးကို အသာေတာက္သြားတဲ့ ေဒါက္တာေလးက 'အျပစ္မေပးခင္ ထိုအျပစ္သားအား ကိုယ့္အျပစ္ကိုယ္ ေသခ်ာဆင္ျခင္ခိုင္းေနတဲ့' လူတစ္ေယာက္လို ျပဳမူသြားေသးသည္။
ညေရာက္လွ်င္ေတာ့ မေတြးရဲစရာပင္.....T_T
______________
"ဒီမွာ မင္း အတြက္"
က်န္းဦးေလး ကမ္းေပးလာေသာ အနက္ေရာင္စာအုပ္ေလးကို Yibo ေသခ်ာၾကည့္ကာ လွမ္းယူလိုက္သည္။
"ဒီစာအုပ္က သားက်န့္က်န့္ရဲ႕ Diary စာအုပ္ မင္း အတြက္ ယူလာတာ..."
"ဟုတ္ကဲ့"
ကိုကို႔ရဲ႕ Diary Book အဖုံးေလးကို Yibo လက္ကေလးနဲ႕ ခပ္ဖြဖြ ပြတ္ၾကည့္မိသည္။
ဒီစာအုပ္ေလးက ကိုကို႔ရဲ႕ Diary စာအုပ္ေလးတဲ့.....။
ကြၽန္ေတာ္ ဖတ္သင့္ပါ့မလား...?
"ဟို..."
"မင္း ဖတ္ခ်င္ရင္ ဖတ္ၾကည့္ပါ...
မဖတ္ခ်င္ရင္လည္း မင္း လိုသလို အသုံးျပဳနိုင္တယ္... က်န့္က်န့္ရဲ႕စာအုပ္က မင္း စာအုပ္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး"
"ဟုတ္ က်န္းဦးေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
ဘယ္ေတာ့ကမွ မေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္း...
မဟုတ္ဘူး... ကိုကိုနဲ႕ လက္ထပ္ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လုံး စကားတစ္ခြန္းေတာင္ ျပန္မေျပာခဲ့ဖူးဘူး။
ကြၽန္ေတာ့္အမုန္းေတြ အာဃာတေတြကို ေလ်ာ့ခ်ခ်င္ရင္ 'က်န္းဦးေလးနဲ႕ အဆင္ေျပေအာင္ ငါ ေနနိုင္ရမယ္' ဆိုတဲ့ အခ်က္ကလည္း အပါအဝင္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
မဟုတ္လည္း ကိုကို႔ရဲ႕ဦးေလးဟာ Yibo ရဲ႕ ဦးေလးပဲေပါ့.....။
အရင္က ဒီလိုေတြ မေတြးနိုင္ခဲ့ဘူး။
ကိုကို.....
အခု ကိုကို႔ရဲ႕ Baby ေလးက လိမၼာေနၿပီဗ်။
ကြၽန္ေတာ္ လိမၼာတာေလးေတြကို ျမင္ခ်င္ရင္ ကိုကို ဒီလိုႀကီးပဲ အိပ္မေနပဲ ထ,လာခဲ့ေလေနာ္...။
ကိုကို႔ရဲ႕ကေလးေလးက အခ်စ္ေတြနဲ႕ ဆီးႀကိဳေနမွာပါ.....။
VVIP Patient Room ထဲမွာ က်န္းခ်န္ရယ္ Dairy စာအုပ္ေလးကို တယုတယကိုင္တြယ္ေနရင္း XZ မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ေနတဲ့ Yibo ရယ္ တိတ္ဆိတ္စြာရွိေနၾကသည္။
အခန္းအျပင္မွာေတာ့ ဝမ္ေက်ာက္ရယ္ ၊ ရွီးခ်န္ရယ္ ၊ မုန့္ေယာင္ရယ္ သုံးေယာက္သား ထိုင္ေစာင့္ရင္း စကားေတြေျပာေနၾကေလ၏။
_______________
"အား ကြၽတ္! ကြၽတ္! ေသပါၿပီဟ..!"
"........."
"Neurs!"
လိုက္ကာေလးကို အသာ လွပ္ကာ ေခၚလာတဲ့ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္ အသံေၾကာင့္ ကူရာမဲ့ေနပုံရေသာ Neurs မေလးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အားကိုးေတြ႕သြားသလို ဝင္းပသြားေတာ့သည္။
ရွင္းခ်န္ ကုတင္ေပၚက လူနာကို တစ္ခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ လက္ ၊ ေျခေထာက္ နဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ ပတ္တီးအေဖြးသားနဲ႕ ထိုလူနာ.....!
ဒါေတာင္ ေဆးထည့္မခံလို႔ တစ္ဝင္တစ္ပ်က္ က်န္ေနေသးေသာ ဒဏ္ရာေတြလည္း ရွိေနေသး၏။
ရွင္းခ်န္ မ်က္ေမွာင္တစ္ခ်က္ ၾကဳတ္လိုက္မိသည္။
"ဘာျဖစ္လာတာလဲ...?"
သူကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ခင္မွာပဲ ရွင္းခ်န္ အသံေတြက ေအးစက္လို႔ေန၏။
မတိုင္ခင္ကေတာ့ နာလို႔ဆိုၿပီး အသံေတြ ဆူညံေနတဲ့ ထိုလူနာရဲ႕ပါးစပ္က ရွင္းခ်န္ရဲ႕ေအးစက္စက္ အသံေၾကာင့္ တိကနဲ ပိတ္က်သြား၏။
"Neurs ပတ္တီး နဲ႕ ေဆး"
ရွင္းခ်န္ ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္တာ Neurs ေလးကို ေျပာလိုက္ေတာ့ ကျပာကယာ ယူေပးရွာသည္။
"ရန္ျဖစ္တာ ထင္တယ္"
"အာ့!"
စကားေျပာရင္း ေဆးထည့္ေနတဲ့ လက္က အားပါသြားတာေၾကာင့္ လူနာရဲ႕ပါးစပ္ကေန 'အာ့!ခနဲ' တစ္ခ်က္ညည္း၏။
သူ သိခ်င္တာ မသိရေသးတဲ့ ေဒါက္တာေလးကေတာ့ ေသခ်ာဂ႐ုတစိုက္ ေဆးထည့္ေပးေနေသာ္လည့း မထင္ရင္မထင္သလို အနာကို နာက်င္ေစတာေၾကာင့္
ေနာက္ဆုံး လူနာရဲ႕ 'ရန္ျဖစ္ခဲ့တာ ဟုတ္တယ္' ဟူေသာ ဝန္ခံစကားကို သူ ၾကားခဲ့ရသည္။
အဆိုးေလးနဲ႕ရန္ျဖစ္ခဲ့တာမွ လြဲေရာလား...?
ပတ္တီးကို ေသခ်ာစည္းေပးလိုက္ၿပီး တစ္ခုခုဆို ေျပာလို႔ရေအာင္ ရွင္းခ်န္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္နာမည္က ရွင္းခ်န္
လိုအပ္ရင္ Neurs..."
"ဘာ! ခင္ ခင္ဗ်ားက ေဒါက္ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္လား...?"
"ဟုတ္တယ္ ေဒါက္တာက ဒီေဆး႐ုံမွာ အေတာ္ဆုံးလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္..."
"Neurs!"
ၾကားထဲကေန အလိုက္မသိ ဝင္ၿပီး ခ်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္ေနေလေသာ Neurs ေလးကို ရွင္းခ်န္ ဟန့္လိုက္ေတာ့မွ ေခါင္းေလးငုံ႕ကာ အသံတိတ္သြားေလသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ ေဆး႐ုံက ဆင္းေတာ့မယ္...
ဒီေဆး႐ုံမွာ မတက္ဘူး"
"က်သေလာက္ Bill ရွင္းခိုင္းၿပီး ေဆး႐ုံေ႐ႊ႕ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္ေပးလိုက္ပါ"
"ဟုတ္ကဲ့"
ေျပာၿပီးတာနဲ႕ ထိုေနရာကေန ရွင္းခ်န္ လွည့္ထြက္လာလိုက္သည္။
သူ အေျခအေနေတြကို သေဘာေပါက္လာသလိုရွိသည္။
သူနာမည္ကိုၾကားေတာ့ ထိုလူနာ လန့္သြားတာေတြ...!
သူ႕ကို မျမင္ဖူးပဲနဲ႕ ထိပါးေျပာဆိုတာပဲျဖစ္ရမယ္.....။
ၿပီးေတာ့ သူ႕အဆိုးေလးရဲ႕လက္ဖဝါးႏုႏုေလးကို ဒီေကာင္က အနာတရျဖစ္ေစတာ...။
တကယ္ဆို အဆိုးေလး မမွားဘူး။
အင္းးး ဘယ္တုန္းကမွ မမွားခဲ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္.....
ေနာက္ထပ္ ရန္မျဖစ္ရေအာင္ေတာ့ 'အျပစ္ေပးရမွာကေတာ့ အျပစ္ေပးရမွာပဲ...'
ဒါမွ အဆိုးေလး အမ်ားႀကီး လိမၼာလာမွာ...။
💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓
Updated _ 3739 words 💞
အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ဒီၾကားထဲ Fic Update မေပးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
Final ေရာက္ဖို႔ 2 ပိုင္း 3 ပိုင္းေလာက္ပဲ လိုေတာ့တာမို႔ အၿပီးထိေရးဖို႔ ကတိေပးထားတဲ့အတိုင္း Royal ဆက္ေရးတာပါဗ်။ 🖤
က်န္းမာေရးအထူးဂရိုစိုက္ၾကပါေနာ္ 💗
Covid ေတြလည္း ျပန္ျဖစ္လာၿပီ။
အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ၾကပါဗ် ❤
💞 အားလုံးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္ 💞
Kroyalwhite💌💞🤍
Jul 2,2021 FRI (Updated Day) 🖤✨