"ဟက်!"
ရယ်သံက နွေသစ်ရွက်ခြောက်တွေကြားရှပ်တိုက်ပြေးတဲ့ လေနီကြမ်းလို ကွဲအက်အက်။ ဒါက ကိုယ့်ကိုကိုယ်အားပေးတဲ့လှောင်ရယ်သံတစ်ခုပေမယ့် တိတ်ဆိတ်ခြင်းထဲထွက်ကျလာချိန်မှာတော့ အက်ရာအထပ်ထပ်နဲ့ မှန်သားပြင်ပါးတစ်ခုလို။ ဆံပင်တွေကို လှန်တင်သိမ်းဖွပစ်လိုက်ရင်း ကျွန်တော့်အတွေးအားလုံး ရှုပ်ယှက်ခတ်နေ၏။
"မြင်လိုက်တယ် ဟုတ်တယ်မလား။ အရင်တစ်ခါကရော၊ အခုရော"
ကျွန်တော့်ရှေ့ခြေစုံရပ်နေသူကို ကျွန်တော် ဘေးတစောင်းအနေအထားနဲ့သာ ရင်ဆိုင်နေမိခြင်း။ ဘောလုံးကွင်းပတ်လည်မှာသိုင်းဝိုင်းနေတဲ့ မလေးရှားပိတောက်ပင်တွေကြားကနေ အဝေးမှာ ရပ်ထားဆဲရှိတဲ့ ကားသုံးးစီးကိုလှမ်းမြင်နေရသည်။ ဒီနေရာမှာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်တည်းပေမယ့် ကျွန်တော့်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးလေဖိအားနည်းရပ်ဝန်းလို အရာရာက မှုန်မှိုင်းထွေပြားချင်စရာကောင်းနေသည်။
"ရပ်ဝန်းနေသော်ဆိုတဲ့ကောင်ရဲ့ အားနည်းချက်ကိုဖိနင်းထားချင်လို့ အခုချိန်ထိ သေချာအောင်စောင့်ကြည့်နေတာလား"
"အစ်ကို!"
Lipo ပုလင်းသာ အသက်ရှိရင် အခုချိန်ရုပ်နဲ့နာမ်ကွာနေလောက်၏။ လက်ချောင်းတွေတင်းခနဲဖြစ်သွားတာကို ကျွန်တော်မြင်နေရသည်။ ဒီအပြုအမူတွေအားလုံးရဲ့ မူလရင်းမြစ်ကို ကျွန်တော် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာခြင်းမပြုနိုင်။ တွက်နည်းမသိတဲ့ ပုစ္ဆာတွေကို အဖြေမထုတ်ချင်သူလို ဇာမဏိမျက်နှာကိုကြည့်ဖို့ ကျွန်တော့်အသိစိတ်က ငြင်းဆန်နေ၏။ နှုတ်ခမ်းပေါ်တင်ထားမိတဲ့ လှောင်ပြုံးတွေက ကျွန်တော့်လက်ကျန်မာနပါးပါး။ သစ်ရွက်တွေက ကျွန်တော့်အစားသက်ပြင်းဖွဖွချပေးသည်။
"မဟုတ်ဘူးဆို ငြင်းလို့ရတယ်"
ဒီပွဲမှာ ကျွန်တော်တရားခံဆိုရင်တောင် ကျွန်တော်သာ တရားသူကြီးဖြစ်ရမည်။ နင်းချေခံရဖို့ ထိန်းသိမ်းပျိုးထောင်မိတဲ့ ရင်ခုန်သံတွေမဟုတ်ခဲ့တာ ကျွန်တော်သာအသိဆုံး။
"မငြင်းဘူးဆိုတော့ ဝန်ခံတာပေါ့"
"ကျွန်တော် မသိဘူး အစ်ကို"
ရိုးရှင်းတာလား၊ အတွေးတွေကိုလုံခြုံအောင်ဖုံးကွယ်နိုင်စွမ်းမြင့်လွန်းတာလားမသိတဲ့ အဲ့ဒီမျက်ဝန်းတွေက ကျွန်တော့်အခန်းငယ်ကိုရိုက်ချိုးဖျက်နင်းဝင်လာတော့မယ့် အလင်းရောင်လို စူးရှနေခဲ့၏။ ကျွန်တော့်လှောင်ပြုံးတွေရဲ့အနားသတ်က မညီမညာ။
"မသိတာလား။ သေချာအောင် ပြောစေချင်တာလား"
စက္ကန့်လက်တံတွေပေါ်တွဲခိုထားတဲ့ နှုတ်ဆိတ်ခြင်းတွေကို ကျွန်တော့်အသက်ရှုသံတွေနဲ့ခါထုတ်ပစ်လိုက်၏။
"မင်း ဘာမြင်လဲ အတိအကျပြောကြည့်လိုက်"
"အစ်ကို သူ့ကို"
စကားလုံးတွေရွေးချယ်ဖို့ မေ့လျော့တာလား၊ ပြောမထွက်တာလား သူသာသိမည်။ အထင်လွဲချင်စရာအနေအထားတစ်ခုကို သူဘယ်လိုသတ်မှတ်မလဲ ကျွန်တော့်ဘက်မှာတော့ အဖြေထွက်ပြီးသား။ တကယ်တော့ ကျွန်တော် ကိုထွဋ်ကို ကိုယ်ထိလက်ရောက် မကျူးလွန်ခဲ့။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် အိပ်ပျော်နေတဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျွန်တော် မနမ်းခဲ့။ သူလာရာဘက်ကကြည့်ရင် ကျွန်တော့်မျက်နှာနဲ့ ကိုထွဋ်မျက်နှာနီးစပ်နေမှုကို ဒီလိုအဓိပ္ပါယ်ဖွင့်မှာ ကျွန်တော် သိနေပြီးသားဖြစ်သည်။
"အဲ့ဒါကို gay လို့ခေါ်တယ်။ မင်းလည်း ခေတ်လူငယ်တစ်ယောက်ပဲ ကြားဖူးနားဝတော့ရှိမှာပေါ့။ ငါက အဲ့လိုကောင်။ ရွံတယ်မလား"
"ဘာကိုလဲ"
"မင်း ငါ့ဒေါသကိုဆွနေတာလား ဇာမဏိ!"
"အစ်ကိုက ဘာကိုဒေါသဖြစ်တာလဲ"
စိတ်မရှည်ခြင်းတွေနဲ့ သူ့မျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်ပစ်လိုက်၏။ ရင်ထဲဗလောင်ဆူနေတာက မီးတောင်ချော်ရည်ပူတွေပေါက်ကွဲထွက်လာသလို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ အတွေးတွေထိအရာအားလုံးက တမြေ့မြေ့လောင်ကျွမ်းပျက်ဆီးလာတဲ့ မိနစ်တွေဖြစ်နေခဲ့သည်။
"ငါက gay။ ငါ မိန်းကလေးတွေကို စိတ်မဝင်စားဘူး ဇာမဏိ။ ဒါပေမယ့် ယောက်ျားတိုင်းကိုလည်း လိုက်ကြိုက်မနေဘူးဆိုတာတော့ သိထား"
"အစ်ကို နမ်းနေတဲ့လူကရောသိလား"
"ငါ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ကလွဲရင် ဘယ်သူမှမသိဘူး။ အခုတော့ မင်းရော!"
မြားနှစ်စင်းလို ချွန်မြနေတဲ့ အကြည့်တွေတိုက်ခိုက်နေမိကြရင်း ကျွန်တော်သူ့ရှေ့ခြေလှမ်းတိုးမိ၏။
"ငါ့ အားနည်းချက် လူသိရှင်ကြားဖြစ်တဲ့နေ့ တရားခံကမင်းပဲ"
ကျွန်တော် စတဲ့ခြေလှမ်းတွေကို ကျွန်တော့်ဘက်ကပဲ စတင်ရုတ်သိမ်းခဲ့လိုက်၏။ မမျှော်လင့်ခဲ့သူဆီ မမျှော်လင့်တဲ့ဖြစ်ရပ်တစ်ခု လက်သိပ်ထိုးပေးခဲ့တဲ့ ကံကြမ္မာက ကျွန်တော့်ကို ဆော့ကစားချင်ပုံရသည်။ တင်းလွန်းတဲ့စကားလုံးတွေက ကျွန်တော့်တစ်သက်တာလျှို့ဝှက်ချက်ကို ဆက်လက်လုံခြုံစေမယ့် လက်နက်တစ်ခုအဖြစ်အသုံးပြုခဲ့ရခြင်း။
"ငါ မင်းကို မမြင်ချင်တော့ဘူး ဇာမဏိ"
ပြည့်စုံစွာ အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ မျက်နှာတစ်ခုကိုရှောင်လွှဲပစ်ရချိန် မလေးရှားပိတောက်ပွင့်တွေက လေအသုတ်မှာဖြောခနဲကြွေကျပြန်သည်။ ကြက်ပေါင်စိမ်းဖိနပ်သဲကြိုးပေါ် ဖေးတင်နေတဲ့ ပန်းပွင့်ဝါနုပ်နုပ်တို့က ကျွန်တော့်အတွက်တော့ လောင်ကျွမ်းနေတဲ့မီးစာပွင့်တွေလို။ ကျွန်တော့်အခန်းငယ်ကို နာကျင်မှုနဲ့ပိတ်သိမ်းခဲ့ရခြင်းမှာ ကျွန်တော့်သံယောဇဥ်ရဲ့နာဖျားမှုကနှစ်ဆ။
*********************************************************
"မင်းပဲမောင်းလိုက်တော့ ရဲဘုန်း"
"ဘာဖြစ်တာလဲ နေသော်"
ရဲဘုန်းလက်ထဲ ကားသော့ထည့်ပေးပြီး ခေါင်းခါပြလိုက်ရသည်။ ငယ်တည်းကပေါင်းလာသူတွေမို့ အလိုက်တသိနဲ့ မမေးတော့။ မာမီတို့ဝန်ထမ်းကားပေါ်ကျွန်တော်တက်တော့ ကိုထွဋ်ကလည်း စီနီယာတွေဘက်ပြန်ရောက်သွားသည်။ မာမီက ရဲဘုန်းမောင်းတဲ့ကားပေါ် ညီမလေးနဲ့အဆောင်းတို့နားအဖော်ပြု၏။ အပြန်ခရီးက တိတ်ဆိတ်မှုနှင့် ရှည်ကြာလွန်းသည်။ အတွေးတွေက စိုးရိမ်ထိတ်လန့်မှုတွေထဲခြေရာထပ်ပြီး ဒဏ်ရာဖြစ်အောင်လှိုက်စားနေခဲ့သည်။
အိမ်ရာဝင်းထဲကားထိုးရပ်တော့ ည ၉နာရီဝန်းကျင်။ ထွက်သွားတဲ့ ခြေသံတွေကိုနားစွင့်ရင်း ရှောင်လွှဲချင်တဲ့လူနဲ့မျက်နှာချင်းမဆိုင်မိအောင် ကျွန်တော်ထိုင်ရာက မထရှိနေဆဲ။
"ဟိတ်! ကိုနေသော် အရမ်းကိုပင်ပန်းပြီး အိပ်ပျော်နေတာလား"
"ကိုထွဋ်"
"အင်း... ကိုယ်အပေါ်တက်တော့မယ်။ နေကောင်းရဲ့လား"
နဖူးပေါ်ရောက်လာတော့မယ့်လက်ကို ကျွန်တော်ခေါင်းငုံ့ငဲ့ရှောင်လိုက်မိသည်။
"ကောင်းတယ် ကိုထွဋ်။ ကိုထွဋ် နားလေ။ ဒီနေ့တော်တော်ပင်ပန်းသွားတာ။ ကိုဇေတို့ရော ပြန်ပြီလား"
"အင်း...နေသော် အိပ်ပျော်နေတယ်ထင်လို့ နှုတ်ဆက်မသွားကြတော့တာ"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဒေါ်လေး။ အဆောင်းတို့လည်း သဘက်ခါတော့ မကွေးပြန်မယ်"
နွေညခင်းထဲပျံ့လွင့်လာတဲ့နှုတ်ဆက်သံတွေ။ လှမ်းမကြည့်ပေမယ့် ကျွန်တော့်မျက်ဝန်းထောင့်ကမြင်နေရတဲ့ လှုပ်ရှားမှုများက ကျွန်တော့်မြင်ကွင်းကိုဘောင်ဘင်ခတ်နေကြသည်။
"Good night နေသော်။ see you"
ခေါင်းညိတ်ပြုံးပြလိုက်ပေမယ့် ကျွန်တော့်အာရုံက မျက်ဝန်းထောင့်က နှုတ်ဆက်သံတွေမှာသာ ခိုတွဲနေ၏။
"နေသော် ဘာဖြစ်တာလဲ"
ကိုထွဋ်ထွက်သွားတာနဲ့ ရဲဘုန်းနဲ့ဖြိုးလေးက မျက်ရိပ်မျက်ခြေတွေပြပြီး အနားရောက်လာသည်။
"ငါ ကိုထွဋ်အနားရှိနေတာကို မြင်သွားတယ်"
"ဘယ်သူကလဲ"
"အညာသား"
"မင်း တစ်ခုခု..."
ရဲဘုန်းအသံက သက်ပြင်းတစ်ခုနဲ့အဆုံးသတ်သွားသည်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းက ကမ္ဘာမြေဆွဲအားအတိုင်းငိုက်စိုက်ကျနေ၏။
"ဒီနေ့အိမ်မှာ ဘယ်သူမှမရှိလို့ နေသော့်ကို ခေါ်သွားလို့ရမလား အန်တီ"
"အို... သူငယ်ချင်းတွေဆုံတော့ နားလို့ရောရပါ့မလား"
"ကျွန်တော်က သရဲကြောက်တယ်လေ အန်တီ။ တစ်ယောက်တည်း မအိပ်ရဲတာ သိသားနဲ့ ဟီး။ သူသာလိုက်မအိပ်ရင် ကျွန်တော် ပိုပြီးအနားမရဘူး"
ဖြိုးလေးက မာမီ့လက်မောင်းကိုသွားဆွဲပြီး ပြောဆိုလိုက်တာနဲ့ မာမီ့ဆီကအပြုံးတစ်ခုနဲ့ခွင့်ပြုချက်ရသည်။ ညငှက်တွေက အမှောင်မှာအမဲလိုက်ထွက်ဖို့ သဘာဝတရားက ဖန်ဆင်းပေးထားသလိုမျိုး ကျွန်တော်လည်း အမှောင်ထုရဲ့ မွန်းကြပ်မှုတွေကနေ လွတ်မြောက်ချင်၏။
*****************************************
"မင်းပြောလိုက်တာက ကောင်းပါတယ်။ သူ့ပုံစံက နှုတ်ဖွာမယ့်ပုံတော့မရှိဘူး"
"လူ့အရေးဆိုတာ ဘယ်လိုလုပ်ပြောနိုင်မှာလဲ ရဲဘုန်း။ တစ်ချိန်ချိန် အဲ့အညာသားက ဘရဏီ့ကိုကြိုက်လို့ နေသော့်အားနည်းချက်နဲ့ ကိုင်ပေါက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"ဖြိုးလေး!"
"ငါက သဘောပြောပြတာကွာ။ အဆိုးဆုံးအခြေအနေကိုတွေးထားတော့ တကယ်ဖြစ်လာရင် ရင်ဆိုင်နိုင်တယ်"
"မင်း ဘယ်လိုလုပ်ချင်လဲ နေသော်"
ညတာရှည်ရှည်ထဲသက်ပြင်းတွေက မှုတ်ထုတ်လို့ပဲမကုန်နိုင်။
"ဘာမှမလုပ်ချင်ဘူး"
"အေးလေ ထားလိုက်ပါ။ တစ်ခုခုဆိုလည်း ငါတို့ရှိတာပဲ"
"ငါ သူ့ကိုမမြင်ချင်တော့ဘူး ရဲဘုန်း"
"နေသော်...မင်း မိန်းကလေးတွေကို မကြိုက်တာက အားနည်းချက်မဟုတ်ဘူး။ သူများက မင်းအားနည်းချက်ကိုနင်းပြီး မင်းအနာဂတ်ကိုဖျက်ဆီးမှာတွေဘာညာလည်း တွေးကြောက်နေဖို့ မလိုဘူး။ ငါပြောတာ သိလား။ မင်း ဘယ်သူ့ကိုချစ်တယ်ဆိုတာက မင်း စာရိတ္တနဲ့ အကျင့်စရိုက်ကို ဆုံးဖြတ်ပေးတာမဟုတ်ဘူး။ မင်း ဘာလုပ်တယ်၊ ဘယ်လိုပြုမူတယ်ဆိုတာကမှ မင်း ဘယ်လိုလူဖြစ်ကြောင်း သတ်မှတ်ပေးတာ။ မိန်းကလေးကိုပဲချစ်ချစ်၊ ယောက်ျားလေးကိုပဲချစ်ချစ် အဲ့ဒါက ဘယ်တော့မှ မင်းအားနည်းချက်ဖြစ်လာမှမဟုတ်ဘူး"
"ဒါပေမယ့် အဲ့ဒါကပဲ မာမီနဲ့ညီမလေးဘဝမှာ တစ်ခုတည်းသော အမဲစက်ဖြစ်လာမယ်ဆိုရင်...ငါ့ကိုယ်ငါ ခွင့်လွှတ်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး ရဲဘုန်း"
"မင်းက သိပ်တွေးလွန်းတာပဲ။ မင်း အဆင်ပြေဖို့က အရင်ပါ။ မင်းသာအဆင်ပြေရင် အန်တီနဲ့ဘရဏီပါ အလိုလိုအဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်"
ပင်ပန်းပေမယ့် အိပ်ပျက်ညထဲ ဒီနေ့တစ်ရက်ထည့်ပေါင်းရမည်။ ရဲဘုန်းနဲ့ဖြိုးလေးရဲ့ နှစ်သိမ့်စကားတွေက နံရံတွေထဲကနေ ကျွန်တော့်အတွေးတွေထဲ ပြန်ကန်ထွက်လာ၏။ မီးအိမ်ကအလင်းသဲ့သဲ့နဲ့ အသက်ရှုသံတိုးတိုးတို့ အပြန်အလှန်ဖေးမနေတဲ့ နာရီလက်တံတို့က မသာတဲ့လမင်းကို လှောင်ရယ်နေကြသည်။ ဖုန်းဖွင့်ပြီး facebook ထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ အိပ်စက်နေတဲ့နာမည်တစ်ခုကိုရိုက်ထည့်လိုက်သည်။ တွေ့စကအတိုင်း ရှင်းလင်းနေတဲ့အကောင့်ကို အချိန်ကြာငေးစိုက်ရင်း ကျွန်တော့်မနက်ဖြန်တွေမှာ မသိကိန်းတွေပိုလာ၏။ ကျွန်တော့်အတွေးနဲ့ရေးတဲ့ ဒိုင်ယာရီထဲ မညီမျှခြင်းတွေရှုပ်ထွေးနေသည်။ ဒီညနေခင်းရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်တွေမှာ လက်ချောင်းတွေကြားငြိမ်သက်နေခဲ့တဲ့ Lipo ပုလင်းက ကျွန်တော် ကြည့်မိနေတဲ့အကောင့်လို။ မမြင်ချင်တဲ့အခန်းငယ်ထဲ ပစ်ထည့်လိုက်တဲ့နာမည်နဲ့အတူ Lipo တွေပါပါသွား၏။ ကျွန်တော် နောက်ထပ် ဘယ်တော့မှ Lipo သောက်ဖြစ်တော့မည်မဟုတ်။
*********************************************************
သင်္ကြန်အကျနေ့
"ကိုကို ကျပ်နေအောင်ကျစ်ပေးနော်"
"အရမ်းကျပ်နေရင် ဦးရေတွေနာမှာဆိုးလို့။ အခုအတိုင်းအဆင်ပြေတယ်မလား"
"ပြေတယ်။ ပြေတယ်"
စိမ်းဖန့်ဖန့်အရောင်ပြောင်းထားတဲ့ ဆံနွယ်တွေကို နှစ်ဖက်ခွဲပြီး ကျစ်ဆံမြီးကျစ်ပေးခံနေရတဲ့ ညီမလေးက ပြုံးတုံ့တုံ့။ မှန်ကိုထောင်ထားပြီး သူ့ခမျာ လှမလှ ကျွန်တော့်ဘက်လှည့်ကြည့်ရသေးသည်။
"ညီမလေး ငယ်ငယ်တည်းက ကိုကိုပဲကျစ်ပေးလာတာကို။ ကိုယ့်အစ်ကိုလက်ရာကို မယုံတော့တာလား ကောင်မလေး ဟမ်!"
"ဟုတ်ပါဘူး ကိုကိုရ။ တစ်နေကုန်လည်မှာဆိုရင် ပြေမှာဆိုးလို့"
"ဆိုးမနေနဲ့။ ဂျယ်လ်ဖြန်းပြီးလုပ်တာပဲ။ မပြေပါဘူး။ ဇော်ထက်တို့က ဘယ်အချိန်လာမလဲ"
"ရှစ်နာရီထိုး အရောက်လာမယ်တဲ့။ အလုံမှာ အဂီတို့ကိုဝင်ခေါ်ပြီးမှ လာလိမ့်မယ်။ ဒါနဲ့ ဟိုတစ်ခါရုပ်ရှင်လိုက်ကြည့်တဲ့ မေပျိုရောပါမှာ။ ကိုကို အဆင်ပြေရဲ့လား"
"ညီမလေး အဆင်ပြေရင် ကိုကိုက အားလုံးအိုကေပဲ"
"ကိုကို့ကိုချစ်..."
"ချစ်ရင် ပြောစကားနားထောင်။ မျက်နှာသုတ်ပဝါအကြီးရော ယူခိုင်းထားတာ ထုတ်ပြီးပြီလား။ ဘယ်မှာလဲ"
"ထုတ်ပြီးပြီ။ အခန်းထဲကျန်ခဲ့တာ ဟီး.."
"ထုတ်ပြီးရင် ရပါတယ်။ ကိုင်တာက ကိုကိုကိုင်ခဲ့ပေးမယ်။ ပြောမယ်နော်။ အရက်၊ ဘီယာ လုံးဝပဲ။ ညီမလေးသောက်ချင်ရင် နောက်အသက်ပြည့်ပြီးမှ ကိုကို လိုက်တိုက်မယ်"
"မသောက်ဘူး ကိုကို။ မိန်းကလေးတွေအကုန်လုံးကိုပြောထားတယ်။ ဇော်ထက်တို့ကတော့ သောက်မယ်ထင်တယ်"
"အင်း...သူတို့ကတော့ ယောက်ျားလေးတွေဆိုတော့ သောက်ကြမှာပေါ့"
"မာမီရော တရားစခန်းဝင်တာ အဆင်ပြေရဲ့လား မသိဘူးနော်"
"ဘုရားရိပ်၊ တရားရိပ်သွားတာပဲ ဘာမပြေစရာရှိမလဲ"
"ကိုဘုန်းတို့ကလည်း ဂေါ်ရန်ဂျီကျွန်းသွားတာ သင်္ကြန်ပြီးမှသွားတာမဟုတ်ဘူး။ သင်္ကြန်ပြီးမှဆို ကိုကိုရော လိုက်လို့ရတယ်"
"ဂေါ်ရန်ဂျီက ဘယ်အချိန်သွားသွားပါ။ ညီမလေးတို့နဲ့ လျှောက်လည်တာက အခုထက် အသက်ကြီးသွားရင်မကောင်းဘူး။ ဟုတ်တယ်မလား"
"ဟုတ်တယ်။ ဟော...ဖုန်းသံကြားတယ် ကိုကို။ ဇော်ထက်တို့လာပြီ ထင်တယ်"
ဇော်ထက် စီစဥ်လာတဲ့ကားက light truck ကို ခုံနဲ့ နောက်အမိုးဖြုတ်ပြီး ပြုတ်မကျအောင် ယာယီဘေးတန်းတွေထည့်ထားတာမျိုးဖြစ်၏။ ဇော်ထက်က ကားမောင်းသူဘေးထိုင်နေပြီး ကျွန်တော်တို့ ဆင်းလာတာမြင်တော့ ပြေးလာသည်။
"ကျွန်တော် အခုချိန် ဂေါ်ရန်ဂျီရောက်နေရမှာ အစ်ကိုရာ။ ဘရဏီအဆွယ်ကောင်းလို့ ရန်ကုန်က မခွာရတော့ဘူး"
"ဂေါ်ရန်ဂျီက နောက်မှအေးဆေးပေါ့"
ညီမလေး ကားပေါ်တက်တာကို ကူပေးရင်း ရင်းနှီးပြီးသား မျက်ဝန်းလှလှလေးတစ်စုံနဲ့ပက်ပင်းတိုးရသည်။ ရေစိုခံမိတ်ကပ်ဘာညာကြောင့်လားမသိ နဂိုဖြူစင်တဲ့မျက်နှာက ပြောင်ပြောင်တင်းတင်းလေး။ မထူမပါးနှုတ်ခမ်းနီဖျော့ဖျော့က နှုတ်ခမ်းသားဖူးဖူးလေးပေါ်မှာ အပြုံးတွေထပ်တင်လိုက်တော့ အရောင်ပိုလှသွားတာကို ကျွန်တော်လည်း အပြုံးနဲ့ပဲတုန့်ပြန်အသိအမှတ်ပြုလိုက်ရသည်။
"အစ်ကိုရှေ့ခန်းထိုင်မလား"
"ရတယ်။ နောက်မှာ အဆင်ပြေတယ်"
ညီမလေးအပါအဝင် မိန်းကလေးငါးယောက်၊ ယောက်ျားလေးတွေဆိုတာလည်း မျက်နှာသိပြီးသားလူတွေပဲမို့ ကျွန်တော့်အတွက်က အနှောင့်အယှက်မရှိ။
"ဒါဆို လူကြပ်နေမလားမသိ။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ရှေ့ခန်းသွားချင်လား"
"သင်္ကြန်လည်ချင်လို့ပါဆိုမှ။ ရှေ့ခန်းမှန်တင်ပြီးစီးရမှာလား ဇော်ထက်။ နင်ပဲစီး"
"မဟုတ်ပါဘူးဟာ။ ဟိုကောင်ပါလာရင် ၁၂ယောက်ဖြစ်ပြီလေ ကြပ်မှာဆိုးလို့"
"ဟဲ့ ဘယ်သူလာဦးမှာမို့လို့လဲ"
"ဟိုကောင်ပေါ့"
"ငါရောက်ပြီ ဇော်ထက်"
အသံတစ်စ ကျွန်တော့်အပါးကပ်ငြိလာတာနဲ့ မွန်းကြပ်လှောင်ပိတ်စွာ ဖြတ်ကျော်ခဲ့ရတဲ့ရက်တွေက အစကပြန်အသစ်ဖြစ်လာခဲ့သည်။ Light truck ရဲ့ အောက်ခြေခြေနင်းခုံပေါ် နင်းချလာတဲ့ အနက်ရောင် sneakers ကို အပေါ်စီးကနေ ကျွန်တော် လှမ်းမြင်ရ၏။ အသံကြောင့် မတော်တဆလှည့်ကြည့်မိရာက မျက်တောင်ဖျားတစ်ခတ်စာမျှပွတ်တိုက်မိသွားတဲ့အမြင်လွှာအောက် ကျွန်တော်က သင်္ကြန်ရေမစိုခင် အေးစက်တောင့်တင်းသွားရသည်။ ရက်အတော်ကြာ တိတ်ဆိတ်သွားတဲ့တိုက်ခန်းကနေ သူ ဘယ်ကဘယ်လိုပြန်ရောက်လာခဲ့သလဲ။ ရင်မဆိုင်ချင်တော့တဲ့ မျက်ဝန်းတွေအတွက် သူ့ခြေအစုံကားပေါ်ရောက်လာတာနဲ့ ကျွန်တော်ကျောခိုင်းပစ်လိုက်မိသည်။
"ဘာလဲ မကွေးပြန်ပြီဆို။ သင်္ကြန်အမှီပြန်လာတာလား"
မိန်းကလေးသံတွေက တခဏချင်း စီခနဲထွက်လာပြန်သည်။
"မပြန်သေးတာ"
"ဟ စာမေးပွဲပြီးတည်းက ခုထိမပြန်သေးတာလား"
"အင်း"
ဦးတည်ရာတစ်ခုတည်းရှိတဲ့ စကားသံတွေက ကျွန်တော့်ကျောပြင်ကိုရစ်တွယ်ချုပ်နှောင်နေကြသည် ။ ရက်သတ္တပတ်တစ်ခုကျော် အိပ်မက်တွေအထိ လိုက်လံခြောက်လှန့်နေခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီနေ့မြင်ကွင်းက ကျွန်တော့်ရင်မှာ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ်အသစ်ဖြစ်လာခဲ့ပြန်သည်။ ကျွန်တော်က အခုပဲ သူ့ရှေ့အယူခံဝင်နေတဲ့ တရားခံလို ကျောခိုင်းထားပေမယ့် မလွတ်မြောက်နိုင်အောင်ရှိနေဆဲ။ ကားက သိမ့်ခနဲအထွက် ဘေးတန်းကိုဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ရ၏။ အိမ်ရာဝင်းအဝင်အထွက်ရှိ ပိတောက်တွေကဝါဝါဝင်းပွင့်နေကြသည်။ တကယ်တမ်း ကျွန်တော့်မှတ်ဥာဏ်ထဲခုန်ဝင်လာတာက ကြက်ပေါင်စိမ်းဖိနပ်ပေါ်က မလေးရှားပိတောက်ပွင့်ကြွေတွေ။ သင်္ကြန်ရဲ့အေးမြခြင်းတွေကို မခံစားနိုင်ခင်ဘဲ ကျွန်တော်က ပိတောက်ပွင့်ဝါတွေနဲ့ ရယ်သံလွှမ်းတဲ့စကားသံတွေရဲ့ တစ်နေ့တာထဲရှင်သန်နိုင်ဖို့...။
*********************************************
June 20.2021.(Sunday)
###############################
နှလုံးသားရပ်ဝန်းက တကယ်ပေါ့ပေါ့ပါးပါးပါ😆
အရမ်းကြမ်းတဲ့အချိုးအကွေ့တွေပါမှာမဟုတ်ပါဘူး။ နောက်တစ်ခုက အခုမှ တကယ့်ဇာတ်လမ်းကစတာပါ။ အခုချိန်ထိ တောက်လျှောက်လိုက်ပေးနေတဲ့ စာဖတ်သူတွေကို တကယ် တကယ် ကျေးဇူးအများကြီးတင်ပါတယ် ♥️
******************************
"ဟက္!"
ရယ္သံက ေႏြသစ္႐ြက္ေျခာက္ေတြၾကားရွပ္တိုက္ေျပးတဲ့ ေလနီၾကမ္းလို ကြဲအက္အက္။ ဒါက ကိုယ့္ကိုကိုယ္အားေပးတဲ့ေလွာင္ရယ္သံတစ္ခုေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းထဲထြက္က်လာခ်ိန္မွာေတာ့ အက္ရာအထပ္ထပ္နဲ႔ မွန္သားျပင္ပါးတစ္ခုလို။ ဆံပင္ေတြကို လွန္တင္သိမ္းဖြပစ္လိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္အေတြးအားလုံး ရႈပ္ယွက္ခတ္ေန၏။
"ျမင္လိုက္တယ္ ဟုတ္တယ္မလား။ အရင္တစ္ခါကေရာ၊ အခုေရာ"
ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕ေျခစုံရပ္ေနသူကို ကြၽန္ေတာ္ ေဘးတေစာင္းအေနအထားနဲ႔သာ ရင္ဆိုင္ေနမိျခင္း။ ေဘာလုံးကြင္းပတ္လည္မွာသိုင္းဝိုင္းေနတဲ့ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ေတြၾကားကေန အေဝးမွာ ရပ္ထားဆဲရွိတဲ့ ကားသုံးးစီးကိုလွမ္းျမင္ေနရသည္။ ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံးေလဖိအားနည္းရပ္ဝန္းလို အရာရာက မႈန္မႈိင္းေထြျပားခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။
"ရပ္ဝန္းေနေသာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုဖိနင္းထားခ်င္လို႔ အခုခ်ိန္ထိ ေသခ်ာေအာင္ေစာင့္ၾကည့္ေနတာလား"
"အစ္ကို!"
Lipo ပုလင္းသာ အသက္ရွိရင္ အခုခ်ိန္႐ုပ္နဲ႔နာမ္ကြာေနေလာက္၏။ လက္ေခ်ာင္းေတြတင္းခနဲျဖစ္သြားတာကို ကြၽန္ေတာ္ျမင္ေနရသည္။ ဒီအျပဳအမူေတြအားလုံးရဲ႕ မူလရင္းျမစ္ကို ကြၽန္ေတာ္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာျခင္းမျပဳႏိုင္။ တြက္နည္းမသိတဲ့ ပုစာၦေတြကို အေျဖမထုတ္ခ်င္သူလို ဇာမဏိမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ဖို႔ ကြၽန္ေတာ့္အသိစိတ္က ျငင္းဆန္ေန၏။ ႏႈတ္ခမ္းေပၚတင္ထားမိတဲ့ ေလွာင္ၿပဳံးေတြက ကြၽန္ေတာ့္လက္က်န္မာနပါးပါး။ သစ္႐ြက္ေတြက ကြၽန္ေတာ့္အစားသက္ျပင္းဖြဖြခ်ေပးသည္။
"မဟုတ္ဘူးဆို ျငင္းလို႔ရတယ္"
ဒီပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ္တရားခံဆိုရင္ေတာင္ ကြၽန္ေတာ္သာ တရားသူႀကီးျဖစ္ရမည္။ နင္းေခ်ခံရဖို႔ ထိန္းသိမ္းပ်ိဳးေထာင္မိတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြမဟုတ္ခဲ့တာ ကြၽန္ေတာ္သာအသိဆုံး။
"မျငင္းဘူးဆိုေတာ့ ဝန္ခံတာေပါ့"
"ကြၽန္ေတာ္ မသိဘူး အစ္ကို"
႐ိုးရွင္းတာလား၊ အေတြးေတြကိုလုံၿခဳံေအာင္ဖုံးကြယ္ႏိုင္စြမ္းျမင့္လြန္းတာလားမသိတဲ့ အဲ့ဒီမ်က္ဝန္းေတြက ကြၽန္ေတာ့္အခန္းငယ္ကို႐ိုက္ခ်ိဳးဖ်က္နင္းဝင္လာေတာ့မယ့္ အလင္းေရာင္လို စူးရွေနခဲ့၏။ ကြၽန္ေတာ့္ေလွာင္ၿပဳံးေတြရဲ႕အနားသတ္က မညီမညာ။
"မသိတာလား။ ေသခ်ာေအာင္ ေျပာေစခ်င္တာလား"
စကၠန္႔လက္တံေတြေပၚတြဲခိုထားတဲ့ ႏႈတ္ဆိတ္ျခင္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္အသက္ရႈသံေတြနဲ႔ခါထုတ္ပစ္လိုက္၏။
"မင္း ဘာျမင္လဲ အတိအက်ေျပာၾကည့္လိုက္"
"အစ္ကို သူ႔ကို"
စကားလုံးေတြေ႐ြးခ်ယ္ဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့တာလား၊ ေျပာမထြက္တာလား သူသာသိမည္။ အထင္လြဲခ်င္စရာအေနအထားတစ္ခုကို သူဘယ္လိုသတ္မွတ္မလဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္မွာေတာ့ အေျဖထြက္ၿပီးသား။ တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ကိုထြဋ္ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မက်ဴးလြန္ခဲ့။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကြၽန္ေတာ္ မနမ္းခဲ့။ သူလာရာဘက္ကၾကည့္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနဲ႔ ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာနီးစပ္ေနမႈကို ဒီလိုအဓိပၸါယ္ဖြင့္မွာ ကြၽန္ေတာ္ သိေနၿပီးသားျဖစ္သည္။
"အဲ့ဒါကို gay လို႔ေခၚတယ္။ မင္းလည္း ေခတ္လူငယ္တစ္ေယာက္ပဲ ၾကားဖူးနားဝေတာ့ရွိမွာေပါ့။ ငါက အဲ့လိုေကာင္။ ႐ြံတယ္မလား"
"ဘာကိုလဲ"
"မင္း ငါ့ေဒါသကိုဆြေနတာလား ဇာမဏိ!"
"အစ္ကိုက ဘာကိုေဒါသျဖစ္တာလဲ"
စိတ္မရွည္ျခင္းေတြနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကည့္ပစ္လိုက္၏။ ရင္ထဲဗေလာင္ဆူေနတာက မီးေတာင္ေခ်ာ္ရည္ပူေတြေပါက္ကြဲထြက္လာသလို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ အေတြးေတြထိအရာအားလုံးက တေျမ့ေျမ့ေလာင္ကြၽမ္းပ်က္ဆီးလာတဲ့ မိနစ္ေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္။
"ငါက gay။ ငါ မိန္းကေလးေတြကို စိတ္မဝင္စားဘူး ဇာမဏိ။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားတိုင္းကိုလည္း လိုက္ႀကိဳက္မေနဘူးဆိုတာေတာ့ သိထား"
"အစ္ကို နမ္းေနတဲ့လူကေရာသိလား"
"ငါ့သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ အခုေတာ့ မင္းေရာ!"
ျမားႏွစ္စင္းလို ခြၽန္ျမေနတဲ့ အၾကည့္ေတြတိုက္ခိုက္ေနမိၾကရင္း ကြၽန္ေတာ္သူ႔ေရွ႕ေျခလွမ္းတိုးမိ၏။
"ငါ့ အားနည္းခ်က္ လူသိရွင္ၾကားျဖစ္တဲ့ေန႔ တရားခံကမင္းပဲ"
ကြၽန္ေတာ္ စတဲ့ေျခလွမ္းေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ စတင္႐ုတ္သိမ္းခဲ့လိုက္၏။ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့သူဆီ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ျဖစ္ရပ္တစ္ခု လက္သိပ္ထိုးေပးခဲ့တဲ့ ကံၾကမၼာက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဆာ့ကစားခ်င္ပုံရသည္။ တင္းလြန္းတဲ့စကားလုံးေတြက ကြၽန္ေတာ့္တစ္သက္တာလွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို ဆက္လက္လုံၿခဳံေစမယ့္ လက္နက္တစ္ခုအျဖစ္အသုံးျပဳခဲ့ရျခင္း။
"ငါ မင္းကို မျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဇာမဏိ"
ျပည့္စုံစြာ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ခုကိုေရွာင္လႊဲပစ္ရခ်ိန္ မေလးရွားပိေတာက္ပြင့္ေတြက ေလအသုတ္မွာေျဖာခနဲေႂကြက်ျပန္သည္။ ၾကက္ေပါင္စိမ္းဖိနပ္သဲႀကိဳးေပၚ ေဖးတင္ေနတဲ့ ပန္းပြင့္ဝါႏုပ္ႏုပ္တို႔က ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေလာင္ကြၽမ္းေနတဲ့မီးစာပြင့္ေတြလို။ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းငယ္ကို နာက်င္မႈနဲ႔ပိတ္သိမ္းခဲ့ရျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္သံေယာဇဥ္ရဲ႕နာဖ်ားမႈကႏွစ္ဆ။
*********************************************************
"မင္းပဲေမာင္းလိုက္ေတာ့ ရဲဘုန္း"
"ဘာျဖစ္တာလဲ ေနေသာ္"
ရဲဘုန္းလက္ထဲ ကားေသာ့ထည့္ေပးၿပီး ေခါင္းခါျပလိုက္ရသည္။ ငယ္တည္းကေပါင္းလာသူေတြမို႔ အလိုက္တသိနဲ႔ မေမးေတာ့။ မာမီတို႔ဝန္ထမ္းကားေပၚကြၽန္ေတာ္တက္ေတာ့ ကိုထြဋ္ကလည္း စီနီယာေတြဘက္ျပန္ေရာက္သြားသည္။ မာမီက ရဲဘုန္းေမာင္းတဲ့ကားေပၚ ညီမေလးနဲ႔အေဆာင္းတို႔နားအေဖာ္ျပဳ၏။ အျပန္ခရီးက တိတ္ဆိတ္မႈႏွင့္ ရွည္ၾကာလြန္းသည္။ အေတြးေတြက စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈေတြထဲေျခရာထပ္ၿပီး ဒဏ္ရာျဖစ္ေအာင္လႈိက္စားေနခဲ့သည္။
အိမ္ရာဝင္းထဲကားထိုးရပ္ေတာ့ ည ၉နာရီဝန္းက်င္။ ထြက္သြားတဲ့ ေျခသံေတြကိုနားစြင့္ရင္း ေရွာင္လႊဲခ်င္တဲ့လူနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္မိေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ထိုင္ရာက မထရွိေနဆဲ။
"ဟိတ္! ကိုေနေသာ္ အရမ္းကိုပင္ပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား"
"ကိုထြဋ္"
"အင္း... ကိုယ္အေပၚတက္ေတာ့မယ္။ ေနေကာင္းရဲ႕လား"
နဖူးေပၚေရာက္လာေတာ့မယ့္လက္ကို ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းငုံ႔ငဲ့ေရွာင္လိုက္မိသည္။
"ေကာင္းတယ္ ကိုထြဋ္။ ကိုထြဋ္ နားေလ။ ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းသြားတာ။ ကိုေဇတို႔ေရာ ျပန္ၿပီလား"
"အင္း...ေနေသာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ထင္လို႔ ႏႈတ္ဆက္မသြားၾကေတာ့တာ"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ေဒၚေလး။ အေဆာင္းတို႔လည္း သဘက္ခါေတာ့ မေကြးျပန္မယ္"
ေႏြညခင္းထဲပ်ံ႕လြင့္လာတဲ့ႏႈတ္ဆက္သံေတြ။ လွမ္းမၾကည့္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ဝန္းေထာင့္ကျမင္ေနရတဲ့ လႈပ္ရွားမႈမ်ားက ကြၽန္ေတာ့္ျမင္ကြင္းကိုေဘာင္ဘင္ခတ္ေနၾကသည္။
"Good night ေနေသာ္။ see you"
ေခါင္းညိတ္ၿပဳံးျပလိုက္ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံက မ်က္ဝန္းေထာင့္က ႏႈတ္ဆက္သံေတြမွာသာ ခိုတြဲေန၏။
"ေနေသာ္ ဘာျဖစ္တာလဲ"
ကိုထြဋ္ထြက္သြားတာနဲ႔ ရဲဘုန္းနဲ႔ၿဖိဳးေလးက မ်က္ရိပ္မ်က္ေျခေတြျပၿပီး အနားေရာက္လာသည္။
"ငါ ကိုထြဋ္အနားရွိေနတာကို ျမင္သြားတယ္"
"ဘယ္သူကလဲ"
"အညာသား"
"မင္း တစ္ခုခု..."
ရဲဘုန္းအသံက သက္ျပင္းတစ္ခုနဲ႔အဆုံးသတ္သြားသည္။ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းက ကမာၻေျမဆြဲအားအတိုင္းငိုက္စိုက္က်ေန၏။
"ဒီေန႔အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိလို႔ ေနေသာ့္ကို ေခၚသြားလို႔ရမလား အန္တီ"
"အို... သူငယ္ခ်င္းေတြဆုံေတာ့ နားလို႔ေရာရပါ့မလား"
"ကြၽန္ေတာ္က သရဲေၾကာက္တယ္ေလ အန္တီ။ တစ္ေယာက္တည္း မအိပ္ရဲတာ သိသားနဲ႔ ဟီး။ သူသာလိုက္မအိပ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ ပိုၿပီးအနားမရဘူး"
ၿဖိဳးေလးက မာမီ့လက္ေမာင္းကိုသြားဆြဲၿပီး ေျပာဆိုလိုက္တာနဲ႔ မာမီ့ဆီကအၿပဳံးတစ္ခုနဲ႔ခြင့္ျပဳခ်က္ရသည္။ ညငွက္ေတြက အေမွာင္မွာအမဲလိုက္ထြက္ဖို႔ သဘာဝတရားက ဖန္ဆင္းေပးထားသလိုမ်ိဳး ကြၽန္ေတာ္လည္း အေမွာင္ထုရဲ႕ မြန္းၾကပ္မႈေတြကေန လြတ္ေျမာက္ခ်င္၏။
*****************************************
"မင္းေျပာလိုက္တာက ေကာင္းပါတယ္။ သူ႔ပုံစံက ႏႈတ္ဖြာမယ့္ပုံေတာ့မရွိဘူး"
"လူ႔အေရးဆိုတာ ဘယ္လိုလုပ္ေျပာႏိုင္မွာလဲ ရဲဘုန္း။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အဲ့အညာသားက ဘရဏီ့ကိုႀကိဳက္လို႔ ေနေသာ့္အားနည္းခ်က္နဲ႔ ကိုင္ေပါက္လာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"ၿဖိဳးေလး!"
"ငါက သေဘာေျပာျပတာကြာ။ အဆိုးဆုံးအေျခအေနကိုေတြးထားေတာ့ တကယ္ျဖစ္လာရင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္တယ္"
"မင္း ဘယ္လိုလုပ္ခ်င္လဲ ေနေသာ္"
ညတာရွည္ရွည္ထဲသက္ျပင္းေတြက မႈတ္ထုတ္လို႔ပဲမကုန္ႏိုင္။
"ဘာမွမလုပ္ခ်င္ဘူး"
"ေအးေလ ထားလိုက္ပါ။ တစ္ခုခုဆိုလည္း ငါတို႔ရွိတာပဲ"
"ငါ သူ႔ကိုမျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ရဲဘုန္း"
"ေနေသာ္...မင္း မိန္းကေလးေတြကို မႀကိဳက္တာက အားနည္းခ်က္မဟုတ္ဘူး။ သူမ်ားက မင္းအားနည္းခ်က္ကိုနင္းၿပီး မင္းအနာဂတ္ကိုဖ်က္ဆီးမွာေတြဘာညာလည္း ေတြးေၾကာက္ေနဖို႔ မလိုဘူး။ ငါေျပာတာ သိလား။ မင္း ဘယ္သူ႔ကိုခ်စ္တယ္ဆိုတာက မင္း စာရိတၱနဲ႔ အက်င့္စ႐ိုက္ကို ဆုံးျဖတ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ မင္း ဘာလုပ္တယ္၊ ဘယ္လိုျပဳမူတယ္ဆိုတာကမွ မင္း ဘယ္လိုလူျဖစ္ေၾကာင္း သတ္မွတ္ေပးတာ။ မိန္းကေလးကိုပဲခ်စ္ခ်စ္၊ ေယာက္်ားေလးကိုပဲခ်စ္ခ်စ္ အဲ့ဒါက ဘယ္ေတာ့မွ မင္းအားနည္းခ်က္ျဖစ္လာမွမဟုတ္ဘူး"
"ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒါကပဲ မာမီနဲ႔ညီမေလးဘဝမွာ တစ္ခုတည္းေသာ အမဲစက္ျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္...ငါ့ကိုယ္ငါ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး ရဲဘုန္း"
"မင္းက သိပ္ေတြးလြန္းတာပဲ။ မင္း အဆင္ေျပဖို႔က အရင္ပါ။ မင္းသာအဆင္ေျပရင္ အန္တီနဲ႔ဘရဏီပါ အလိုလိုအဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္"
ပင္ပန္းေပမယ့္ အိပ္ပ်က္ညထဲ ဒီေန႔တစ္ရက္ထည့္ေပါင္းရမည္။ ရဲဘုန္းနဲ႔ၿဖိဳးေလးရဲ႕ ႏွစ္သိမ့္စကားေတြက နံရံေတြထဲကေန ကြၽန္ေတာ့္အေတြးေတြထဲ ျပန္ကန္ထြက္လာ၏။ မီးအိမ္ကအလင္းသဲ့သဲ့နဲ႔ အသက္ရႈသံတိုးတိုးတို႔ အျပန္အလွန္ေဖးမေနတဲ့ နာရီလက္တံတို႔က မသာတဲ့လမင္းကို ေလွာင္ရယ္ေနၾကသည္။ ဖုန္းဖြင့္ၿပီး facebook ထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ အိပ္စက္ေနတဲ့နာမည္တစ္ခုကို႐ိုက္ထည့္လိုက္သည္။ ေတြ႕စကအတိုင္း ရွင္းလင္းေနတဲ့အေကာင့္ကို အခ်ိန္ၾကာေငးစိုက္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္မနက္ျဖန္ေတြမွာ မသိကိန္းေတြပိုလာ၏။ ကြၽန္ေတာ့္အေတြးနဲ႔ေရးတဲ့ ဒိုင္ယာရီထဲ မညီမွ်ျခင္းေတြရႈပ္ေထြးေနသည္။ ဒီညေနခင္းရဲ႕ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြမွာ လက္ေခ်ာင္းေတြၾကားၿငိမ္သက္ေနခဲ့တဲ့ Lipo ပုလင္းက ကြၽန္ေတာ္ ၾကည့္မိေနတဲ့အေကာင့္လို။ မျမင္ခ်င္တဲ့အခန္းငယ္ထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တဲ့နာမည္နဲ႔အတူ Lipo ေတြပါပါသြား၏။ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ Lipo ေသာက္ျဖစ္ေတာ့မည္မဟုတ္။
*********************************************************
သၾကၤန္အက်ေန႔
"ကိုကို က်ပ္ေနေအာင္က်စ္ေပးေနာ္"
"အရမ္းက်ပ္ေနရင္ ဦးေရေတြနာမွာဆိုးလို႔။ အခုအတိုင္းအဆင္ေျပတယ္မလား"
"ေျပတယ္။ ေျပတယ္"
စိမ္းဖန္႔ဖန္႔အေရာင္ေျပာင္းထားတဲ့ ဆံႏြယ္ေတြကို ႏွစ္ဖက္ခြဲၿပီး က်စ္ဆံၿမီးက်စ္ေပးခံေနရတဲ့ ညီမေလးက ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔။ မွန္ကိုေထာင္ထားၿပီး သူ႔ခမ်ာ လွမလွ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္လွည့္ၾကည့္ရေသးသည္။
"ညီမေလး ငယ္ငယ္တည္းက ကိုကိုပဲက်စ္ေပးလာတာကို။ ကိုယ့္အစ္ကိုလက္ရာကို မယုံေတာ့တာလား ေကာင္မေလး ဟမ္!"
"ဟုတ္ပါဘူး ကိုကိုရ။ တစ္ေနကုန္လည္မွာဆိုရင္ ေျပမွာဆိုးလို႔"
"ဆိုးမေနနဲ႔။ ဂ်ယ္လ္ျဖန္းၿပီးလုပ္တာပဲ။ မေျပပါဘူး။ ေဇာ္ထက္တို႔က ဘယ္အခ်ိန္လာမလဲ"
"ရွစ္နာရီထိုး အေရာက္လာမယ္တဲ့။ အလုံမွာ အဂီတို႔ကိုဝင္ေခၚၿပီးမွ လာလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုတစ္ခါ႐ုပ္ရွင္လိုက္ၾကည့္တဲ့ ေမပ်ိဳေရာပါမွာ။ ကိုကို အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"ညီမေလး အဆင္ေျပရင္ ကိုကိုက အားလုံးအိုေကပဲ"
"ကိုကို႔ကိုခ်စ္..."
"ခ်စ္ရင္ ေျပာစကားနားေထာင္။ မ်က္ႏွာသုတ္ပဝါအႀကီးေရာ ယူခိုင္းထားတာ ထုတ္ၿပီးၿပီလား။ ဘယ္မွာလဲ"
"ထုတ္ၿပီးၿပီ။ အခန္းထဲက်န္ခဲ့တာ ဟီး.."
"ထုတ္ၿပီးရင္ ရပါတယ္။ ကိုင္တာက ကိုကိုကိုင္ခဲ့ေပးမယ္။ ေျပာမယ္ေနာ္။ အရက္၊ ဘီယာ လုံးဝပဲ။ ညီမေလးေသာက္ခ်င္ရင္ ေနာက္အသက္ျပည့္ၿပီးမွ ကိုကို လိုက္တိုက္မယ္"
"မေသာက္ဘူး ကိုကို။ မိန္းကေလးေတြအကုန္လုံးကိုေျပာထားတယ္။ ေဇာ္ထက္တို႔ကေတာ့ ေသာက္မယ္ထင္တယ္"
"အင္း...သူတို႔ကေတာ့ ေယာက္်ားေလးေတြဆိုေတာ့ ေသာက္ၾကမွာေပါ့"
"မာမီေရာ တရားစခန္းဝင္တာ အဆင္ေျပရဲ႕လား မသိဘူးေနာ္"
"ဘုရားရိပ္၊ တရားရိပ္သြားတာပဲ ဘာမေျပစရာရွိမလဲ"
"ကိုဘုန္းတို႔ကလည္း ေဂၚရန္ဂ်ီကြၽန္းသြားတာ သၾကၤန္ၿပီးမွသြားတာမဟုတ္ဘူး။ သၾကၤန္ၿပီးမွဆို ကိုကိုေရာ လိုက္လို႔ရတယ္"
"ေဂၚရန္ဂ်ီက ဘယ္အခ်ိန္သြားသြားပါ။ ညီမေလးတို႔နဲ႔ ေလွ်ာက္လည္တာက အခုထက္ အသက္ႀကီးသြားရင္မေကာင္းဘူး။ ဟုတ္တယ္မလား"
"ဟုတ္တယ္။ ေဟာ...ဖုန္းသံၾကားတယ္ ကိုကို။ ေဇာ္ထက္တို႔လာၿပီ ထင္တယ္"
ေဇာ္ထက္ စီစဥ္လာတဲ့ကားက light truck ကို ခုံနဲ႔ ေနာက္အမိုးျဖဳတ္ၿပီး ျပဳတ္မက်ေအာင္ ယာယီေဘးတန္းေတြထည့္ထားတာမ်ိဳးျဖစ္၏။ ေဇာ္ထက္က ကားေမာင္းသူေဘးထိုင္ေနၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဆင္းလာတာျမင္ေတာ့ ေျပးလာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ အခုခ်ိန္ ေဂၚရန္ဂ်ီေရာက္ေနရမွာ အစ္ကိုရာ။ ဘရဏီအဆြယ္ေကာင္းလို႔ ရန္ကုန္က မခြာရေတာ့ဘူး"
"ေဂၚရန္ဂ်ီက ေနာက္မွေအးေဆးေပါ့"
ညီမေလး ကားေပၚတက္တာကို ကူေပးရင္း ရင္းႏွီးၿပီးသား မ်က္ဝန္းလွလွေလးတစ္စုံနဲ႔ပက္ပင္းတိုးရသည္။ ေရစိုခံမိတ္ကပ္ဘာညာေၾကာင့္လားမသိ နဂိုျဖဴစင္တဲ့မ်က္ႏွာက ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းေလး။ မထူမပါးႏႈတ္ခမ္းနီေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က ႏႈတ္ခမ္းသားဖူးဖူးေလးေပၚမွာ အၿပဳံးေတြထပ္တင္လိုက္ေတာ့ အေရာင္ပိုလွသြားတာကို ကြၽန္ေတာ္လည္း အၿပဳံးနဲ႔ပဲတုန္႔ျပန္အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ရသည္။
"အစ္ကိုေရွ႕ခန္းထိုင္မလား"
"ရတယ္။ ေနာက္မွာ အဆင္ေျပတယ္"
ညီမေလးအပါအဝင္ မိန္းကေလးငါးေယာက္၊ ေယာက္်ားေလးေတြဆိုတာလည္း မ်က္ႏွာသိၿပီးသားလူေတြပဲမို႔ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္က အေႏွာင့္အယွက္မရွိ။
"ဒါဆို လူၾကပ္ေနမလားမသိ။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕ခန္းသြားခ်င္လား"
"သၾကၤန္လည္ခ်င္လို႔ပါဆိုမွ။ ေရွ႕ခန္းမွန္တင္ၿပီးစီးရမွာလား ေဇာ္ထက္။ နင္ပဲစီး"
"မဟုတ္ပါဘူးဟာ။ ဟိုေကာင္ပါလာရင္ ၁၂ေယာက္ျဖစ္ၿပီေလ ၾကပ္မွာဆိုးလို႔"
"ဟဲ့ ဘယ္သူလာဦးမွာမို႔လို႔လဲ"
"ဟိုေကာင္ေပါ့"
"ငါေရာက္ၿပီ ေဇာ္ထက္"
အသံတစ္စ ကြၽန္ေတာ့္အပါးကပ္ၿငိလာတာနဲ႔ မြန္းၾကပ္ေလွာင္ပိတ္စြာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြက အစကျပန္အသစ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ Light truck ရဲ႕ ေအာက္ေျခေျခနင္းခုံေပၚ နင္းခ်လာတဲ့ အနက္ေရာင္ sneakers ကို အေပၚစီးကေန ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းျမင္ရ၏။ အသံေၾကာင့္ မေတာ္တဆလွည့္ၾကည့္မိရာက မ်က္ေတာင္ဖ်ားတစ္ခတ္စာမွ်ပြတ္တိုက္မိသြားတဲ့အျမင္လႊာေအာက္ ကြၽန္ေတာ္က သၾကၤန္ေရမစိုခင္ ေအးစက္ေတာင့္တင္းသြားရသည္။ ရက္အေတာ္ၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားတဲ့တိုက္ခန္းကေန သူ ဘယ္ကဘယ္လိုျပန္ေရာက္လာခဲ့သလဲ။ ရင္မဆိုင္ခ်င္ေတာ့တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြအတြက္ သူ႔ေျခအစုံကားေပၚေရာက္လာတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေက်ာခိုင္းပစ္လိုက္မိသည္။
"ဘာလဲ မေကြးျပန္ၿပီဆို။ သၾကၤန္အမွီျပန္လာတာလား"
မိန္းကေလးသံေတြက တခဏခ်င္း စီခနဲထြက္လာျပန္သည္။
"မျပန္ေသးတာ"
"ဟ စာေမးပြဲၿပီးတည္းက ခုထိမျပန္ေသးတာလား"
"အင္း"
ဦးတည္ရာတစ္ခုတည္းရွိတဲ့ စကားသံေတြက ကြၽန္ေတာ့္ေက်ာျပင္ကိုရစ္တြယ္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ေနၾကသည္ ။ ရက္သတၱပတ္တစ္ခုေက်ာ္ အိပ္မက္ေတြအထိ လိုက္လံေျခာက္လွန္႔ေနခဲ့တဲ့ အဲ့ဒီေန႔ျမင္ကြင္းက ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္အသစ္ျဖစ္လာခဲ့ျပန္သည္။ ကြၽန္ေတာ္က အခုပဲ သူ႔ေရွ႕အယူခံဝင္ေနတဲ့ တရားခံလို ေက်ာခိုင္းထားေပမယ့္ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေအာင္ရွိေနဆဲ။ ကားက သိမ့္ခနဲအထြက္ ေဘးတန္းကိုဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ရ၏။ အိမ္ရာဝင္းအဝင္အထြက္ရွိ ပိေတာက္ေတြကဝါဝါဝင္းပြင့္ေနၾကသည္။ တကယ္တမ္း ကြၽန္ေတာ့္မွတ္ဥာဏ္ထဲခုန္ဝင္လာတာက ၾကက္ေပါင္စိမ္းဖိနပ္ေပၚက မေလးရွားပိေတာက္ပြင့္ေႂကြေတြ။ သၾကၤန္ရဲ႕ေအးျမျခင္းေတြကို မခံစားႏိုင္ခင္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္က ပိေတာက္ပြင့္ဝါေတြနဲ႔ ရယ္သံလႊမ္းတဲ့စကားသံေတြရဲ႕ တစ္ေန႔တာထဲရွင္သန္ႏိုင္ဖို႔...။
*********************************************
June 20.2021.(Sunday)
###############################
ႏွလုံးသားရပ္ဝန္းက တကယ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါ😆
အရမ္းၾကမ္းတဲ့အခ်ိဳးအေကြ႕ေတြပါမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခုက အခုမွ တကယ့္ဇာတ္လမ္းကစတာပါ။ အခုခ်ိန္ထိ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ေပးေနတဲ့ စာဖတ္သူေတြကို တကယ္ တကယ္ ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ ♥️
******************************