Unicode
ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကို ချစ်တယ်တဲ့.....။
ကိုကိုက ကျွန်တော့်ကို အရမ်းချစ်တာတဲ့လေ.....။
တစ်ခဏတာအတွင်းမှာ ကမ္ဘာကြီးတစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်သွားသလိုပဲ.....။
'အချစ်' ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ကျွန်တော် သေချာ မဖွင့်ဆိုတတ်ပေမယ့် 'ဒီလို ခံစားချက်မျိုးပါလား' လို့တော့ နှလုံးခုန်သံကနေတစ်ဆင့် ခံစားစေမိခဲ့တယ်.....။
ကျွန်တော်လည်း ကိုကို့ကို အရမ်းချစ်တဲ့အကြောင်း ပြောပြချင်ပါသေးတယ်.....။
ဒါပေမယ့် ကိုကို သိလား...?
Yibo ဆိုတဲ့ ကျွန်တော်က ကိုကို့ကိုတော့ အတ္တမကြီးရက်ခဲ့ဘူး...။
အတ္တကြီးခြင်းရဲ့အကျိုးဆက်တွေ နဲ့ အမှားတွေကို ကျွန်တော် ခံစားခဲ့ရပြီးပါပြီ...။
ကိုကို ကျွန်တော့်ကို ပြန်ချစ်ပေးတာလေးကိုပဲ ကျေနပ်ရမှာမလား...?
ကိုကို့ကို 'ချစ်တယ်' လို့ မပြောရက်လောက်အောင်ထိ ကျွန်တော် မြတ်နိုးရပါတယ် ကိုကို.....။
ဖြစ်ခဲ့သမျှ အရာအားလုံးအတွက် ကျွန်တော်ကပဲ မှားခဲ့သူမို့ အပြစ်တွေအားလုံးကို ခံယူပါရစေ.....။
ဒီဘဝတော့ ဒီမျှနဲ့ပဲ ကျေနပ်ကြရအောင်.....။
နောင်ဘဝဆိုတာသာ တကယ်ရှိခဲ့ရင်.....
ကျွန်တော် ကိုကို့အပေါ် ဒီ့ထက် အများကြီး ပိုပြီး ချစ်ပေးပါ့မယ်...
မြတ်နိုးတန်ဖိုးထားပေးပါ့မယ်...။
ကျွန်တော်ကလည်း ဘာနာကျင်စရာအတိတ်တွေမှ မရှိတဲ့ သာမန်လူသားတစ်ယောက်အဖြစ်...
ကိုကိုကလည်း ဘာအနှောင်အဖွဲ့မှမရှိဘဲ လွတ်လပ်ပျော်ရွှင်တဲ့ လူသားတစ်ယောက်အဖြစ် ဆုံတွေ့ကြရအောင်.....။
ကိုကိုနဲ့ဖူးစာစုံဖို့ထိတော့ ကျွန်တော် ဆုမတောင်းပါဘူး...။
ကိုကို့ရဲ့နှလုံးသားလေးကတော့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်တည်ရှိပါစေလေ.....။
အဲ့ဒီအချိန်ရောက်ရင် ကျွန်တော့်ဘက်ကနေပဲ ကိုကို့ကို စ,ပြီးချစ်ပေးပါ့မယ်...။
ကျွန်တော့်ဘက်ကစပြီး ကိုကို့ကို ချစ်ကြောင်း ဝန်ခံပါ့မယ်...။
ကိုကို့အနောက်ကနေ တကောက်ကောက်လိုက်ပြီး Car driver လည်းဖြစ်ပေးမယ် Body guard လည်း ဖြစ်ပေးပါ့မယ်.....။
ကိုကိုရှိတဲ့နေရာတိုင်းမှာ ကျွန်တော်လည်း အတူတူရှိနေမယ်...။
ကျွန်တော့်နှလုံးသားတစ်ခုလုံးရဲ့ပိုင်ရှင်ကလည်း ကိုကိုတစ်ယောက်တည်းအတွက်ပဲ ဖြစ်စေရပါမယ်...။
ကိုကို့အတွက် ပျော်ရွှင်စရာအမှတ်တရတွေကိုပဲ ဖန်တီးပေးမယ်...။
ကိုကို့ရဲ့အပြုံးတွေကို အတောက်ပဆုံးဖြစ်နေရစေမယ်...။
ကိုကို့ဘေးနားကနေ မားမားမတ်မတ်ရပ်တည်ပေးပြီး ကြုံလာရမယ့်အန္တရာယ်တွေအားလုံးအတွက် အဆင်သင့်ရှိနေပေးမယ်...။
ကိုကိုနဲ့အတူ လှပတဲ့အနာဂတ်တွေကို ဖန်တီးပုံဖော်ကြမယ်...။
ကျွန်တော့်ရဲ့ဘဝ ၊ ကျွန်တော့်ရဲ့အသက်နဲ့ခန္ဓာ အရာအားလုံးက ကိုကို့အပိုင်ပါပဲ.....။
အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကျွန်တော်က ကိုကို့အတွက် ဘယ်လိုဖြစ်တည်မှုမျိုးမှာပဲရှိနေပါစေ ကျွန်တော် အဆုံးထိ ကိုကို့တစ်ယောက်တည်းကိုပဲ သစ္စာရှိရှိချစ်သွားပါ့မယ်.....။
အရေးကြီးဆုံးကတော့ ကျွန်တော့်အတွက်နဲ့ ကိုကို့ရဲ့အဖိုးတန်လွန်းတဲ့ မျက်ရည်တစ်စက် မြေမခစေရဘူး ကိုကို.....။
ကျွန်တော် ကတိပေးပါတယ်...။
နောင်ဘဝမှာ ကိုကိုနဲ့ကျွန်တော် ပြန်ဆုံတွေ့ရင် ကျွန်တော့်ဘက်ကပဲ အရင်ဆုံးစ,ပြီး နှုတ်ဆက်မယ်နော်...။
"မင်္ဂလာပါ ကျွန်တော် တန်ဖိုးထားမြတ်နိုးရဆုံး ကိုကို..."
ဆိုပြီး.........။
_______________
*တီ..! တီ...! တီ..! တီ...!*
"သွေးပေါင်ချိန်တွေကျနေတယ် Doctor!"
ခွဲစိတ်နေဆဲ ဒေါက်တာရှင်းချန်က သွေးပေါင်ချိန်တိုင်း ကိရိယာကို တစ်ချက်မော့ကြည့်ပြီး အေးအေးဆေးဆေးပဲ Neurs မလေးကို ညွှန်ကြား၏။
"သွေးအိတ်ညှစ်ချပေး"
Neurs မလေးက ဒေါက်တာရှင်းချန် စကားကို ခေါင်းတစ်ချက် ခပ်မြန်မြန်ငြိမ့်ပြပြီး အဆင့်သင့်ရှိနေတဲ့ သွေးအိတ်ကို တစ်ချက်ချင်း အားပြင်းပြင်းနဲ့ညှစ်ချနေလေသည်။
"ထိန်းထားနိုင်လိုက်ပြီ Doctor"
"အင်း"
ထိုအခါမှ ဒေါက်တာရှင်းချန်လည်း ခွဲစိတ်မှုကိုလက်စသတ်လိုက်လေတော့သည်။
တစ်ဖက်ခန်းတွင်တော့ ဆေးရုံအုပ်ကိုယ်တိုင် ဝင်ရောက်ခွဲစိတ်ပေးနေတဲ့ ခွဲခန်းဖြစ်သောကြောင့် ဆေးရုံအုပ်ရဲ့သင်ကြားညွှန်ပြနေသံတို့မှလွဲ၍ အရာအားလုံးက တိတ်ဆိတ်နေလေသည်။
"မင်း လက်စသတ်လိုက်တော့ ဒီလောက်တော့ ရတယ်မလား..."
ဆေးရုံအုပ်က သူ့အကူလက်ထောက်လေးဘက်ကိုလှည့်ကာ ဦးခေါင်းခွံပြန်ပိတ်ဖို့ပြောပြီး သူကတော့ အညောင်းကျောဆန့်ကာ ခွဲခန်းအပြင်ထွက်ဖို့ ခြေလှမ်းပြင်နေလေပြီ...။
"ဟုတ်ကဲ့"
ခွဲစိတ်ခန်းအတွင်း အသက်လုနေရတဲ့ လူနာနဲ့အတူ အခက်အခဲတွေကို ရင်ဆိုင်ပြီးကြချိန်မှာတော့ အားလုံးရဲ့စိုးရိမ်မှုတွေတစ်ဝက်လျော့ကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။
အကူဒေါက်တာလေးက အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းတစ်ချက်ရှိုက်ပြီး ခွဲစိတ်မှုကို လက်စသတ်ဖို့အတွက် စတင်လေတော့သည်။
Xiao Zhan ကို ခွဲစိတ်နေတဲ့ ခွဲစိတ်ခန်းဘက်က ဆေးရုံအုပ် ထွက်လာတာကြောင့် အပြင်က လူနာစောင့်တွေ လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်ကုန်ကြလေသည်။
"Doctor"
ကျန်းချန် ဆေးရုံအုပ်ကို အားကိုးတကြီးမော့ကြည့်ပြီး တစ်ခွန်းသာ ခေါ်လိုက်သည်။
အခြေအနေကို ဘယ်လောက်စိုးစိမ်နေကြောင်း သူ့မျက်လုံးတွေကနေတစ်ဆင့် ဒီဆေးရုံအုပ်သိပါစေလေ...။
"Xiao သခင်လေးကို ခွဲစိတ်တာတော့ အောင်မြင်ပါတယ်...
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ အခြေအနေတော့စောင့်ကြည့်ရပါဦးမယ်..."
ဆေးရုံအုပ်ရဲ့ခပ်ရှရှလေသံအဆုံး ကျန်းချန် သက်ပြင်းရှိုက်လိုက်မိသည်။
"ဟုတ်ကဲ့"
"ဒါဆို ကျွန်တော် သွားပါဦးမယ်..."
2 နာရီခန့် ခွဲခန်းထဲမှာ တိုက်ပွဲဝင်လာခဲ့ရတာမို့ ဆေးရုံအုပ်ရဲ့မျက်နှာမှာ ပင်ပန်းနေပုံပေါ်နေပေမယ့် ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ နှုတ်ဆက်သွားလေသည်။
ကျန်းချန် မတ်တပ်နေရင်းကနေ အားလျော့လိုက်ဟန်ကြောင့် ခြေထောက်တွေက ယိုင်နဲ့လာသည်။
လဲပြိုတော့မလို ခန္ဓာလေးကို 'ဝမ်ကျောက်' အသာလှမ်းထိန်းပေးထားလိုက်သည်။
သူ့သား ဝမ်လေးရဲ့အခန်းတံခါးကတော့ တိတ်ဆိတ်နေဆဲ.....။
စစ်ကျွေးနဲ့ကျင်းရီလည်းရောက်လာကြတာကြောင့် ရှီးချန်နဲ့မုန့်ယောင်ကို ခနနားရန် ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။
ခနနေတော့ ဝမ်လေးအခန်းထဲကနေ ဒေါက်တာ တစ်ယောက် ထွက်လာတာကြောင့် စစ်ကျွေးက အပြေးသွားမေးလေသည်။
"ဒေါက်တာ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း အခြေအနေ..."
ဘေးနားကနေ ဒေါက်တာ ပြောလာမယ့် စကားကို မျှော်လင့်နေတဲ့ ဝမ်ကျောက်ကတော့ လက်ထဲက ကောင်လေးကိုလည်း လွှတ်မပေးသေးပါလေ.....။
"ခွဲစိတ်တာတော့ အောင်မြင်သွားပါပြီ...
ညဥ့်နက်နေပြီပဲ မနားရသေးရင် ခနလောက်ဖြစ်ဖြစ်နားလိုက်ကြပါ...
ကျွန်တော့်ကို သွားခွင့်ပြုပါဦး..."
"ဟုတ်ကဲ့"
သူတို့နဲ့စကားပြောပြီး ခွဲစိတ်ခန်းအနီးရှိ ပိုးသတ်ထားတဲ့ အမှိုက်ပုံးထဲမှာ လက်အိတ်တွေကို ထိုဒေါက်တာလေးက ချွတ်ပြီး ပစ်ထည့်လိုက်သည်။
ထို့နောက် mask ကိုပါ ချွတ်ကာ ထိုအမှိုက်ပုံးထဲ တစ်ခါတည်းထည့်ရင်း ထွက်သွားလေတော့သည်။
ရှင်းချန်လည်း ခွဲခန်းထဲမှာ အချိန်အတော်ကြာခဲ့တာကြောင့် ညောင်းကိုက်နေသော ဂုတ်ပိုးတွေကို လက်နဲ့ ဖိနှိပ်ရင်း ဇတ်တွေကို ဘယ်ညာချိုးကာ အဝတ်လဲခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။
ထိုနောက် အဝတ်တွေထည့်ထားတဲ့ ဗီရိုတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တာ Phone လေးကို အရင်ဆုံးထုတ်ယူလိုက်သည်။
Message ဆိုတဲ့ App လေးထဲဝင်လိုက်ကာ အဆိုးလေးဆီသို့ စာတစ်စောင်ရိုက်ပြီးပို့လိုက်သည်။
("ပါပီလေး ကိုယ် condo ကို ပြန်လာနေပြီ...")
တစ်ဖက်က ကောင်လေးက ညနက်နေပြီမို့ အိပ်နေပြီထင်၏။
ဒီလိုပါပဲ... message တစ်စောင်က အရေးပါကြောင်း သူ သိနေပြီးသားမို့ seen ဖြစ်လာတဲ့ conversation လေးကိုကြည့်ပြီး ရှင်းချန် ပြုံးလိုက်မိသည်။
အဆိုးလေးက သူ ညနက်တဲ့အထိ Operation ဝင်ရရင် ညတိုင် စောင့်နေတတ်နေတာလေးကိုလည်း
ကောင်လေး အိပ်ရေးပျက်မှာစိုးလို့ သိပ်သဘောမကျချင်ပေမယ့် ဒီအပြုအမူလေးကို သူ နေသားကျနေလေပြီ...။
("အင်း ဘာမှမစားရသေးဘူးမလား...?
ညစာပြင်ပေးထားတယ် ညနက်နေပြီ ကျွန်တော် လာကြိုမယ်ပေးမယ်လေ...")
("ရတယ် အဆိုးလေး ကိုယ့်ဘာသာပဲလာခဲ့တော့မယ်...
ညစာကိုတော့ ကိုက အဆိုးလေးကို စားချင်နေတာ...")
စာရိုက်နေရင်း ရှင်းချန် မျက်နှာမှာ မှိုရထားသလို ပြုံးပြီးနေတော့သည်။
ဒါပါပဲ...
ရှင်းချန် ဘယ်လောက်ပဲပင်ပန်းနေပါစေ ဒီကောင်လေးရဲ့ message တစ်စောင်က အားလုံးကို ယူပစ်သလို ပျောက်စေနိုင်သည့် ဆေးတစ်ခွက်.....။
ရှင်းချန်ကို အမြဲတက်ကြွလန်းဆန်းနေစေမည့် အားဆေးလေး.....။
အချိန်အတော်ကြာမှ ပြန်လာတဲ့ စာလေးကို ကြည့်ပြီး ရှင်းချန် အသည်းထဲမှာ ပုရွက်စိတ်တွေတက်နေသည့်အလား ယားကျိကျိဖြစ်လာတော့သည်။
("ကို အခု ပင်ပန်းနေတယ်လေ...
ဒါပေမယ့် ကို တကယ်လိုအပ်နေရင် ကျွန်တော်က အဆင်သင့်ပါပဲ...")
မရတော့... သူလည်း ဒီကောင်လေးကို ချစ်လွန်းလို့ ရူးတော့မည်ထင်၏။
အင်္ကျီလဲပြီး ဗီရိုထဲမှာရှိတဲ့ပစ္စည်းတွေထဲက ယူစရာရှိတာတွေကို အမြန်ယူကာ ဆေးရုံအနီးက ဆိုင်တစ်ခုမှာလည်း lubricant တစ်ဗူးနဲ့ အဆောင်တွေပါဝင်ဝယ်ရင်း ရှင်းချန် အိမ်ပြန်လမ်းတွေ တက်ကြွနေတော့သည်။
_______________
"ဝမ်လေး သား..."
လက်ကလေးကို ပုတ်ကာ လှုပ်နှိုးလာသူသည် သူ့ကိုကြည့်လျက် အနူးညံ့ဆုံးပြုံးပြလာ၏။
"မား"
Yibo ထိုင်နေရာကနေ ထကာ မားကို လှမ်းဖက်ဖို့ လက်ပြင်လိုက်ပေမယ့် လေငွေ့တွေကိုသာ ရိုက်မိပါ၏။
"မား~~"
မားက ဘာမှမပြောပဲ သူ့ခေါင်းလေးကို လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ ခပ်ဖွဖွ ပွတ်ပေးနေရင်း ပြုံးနေလေ၏။
မားကျတော့ သူ့ကို ထိုလို့ရပြီး
သူက ဘာလို့ မားကို ထိလို့မရတာလဲ...?
"မား သားသေပြီးသွားပြီလားဟင်?"
"ဒီကိစ္စအတွက်သားမှာ ရွေးချယ်ပိုင်ခွင့်ရှိပါတယ်...
သားရဲ့စိတ်ဆန္ဒအရသားရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ပဲလိုတာ..."
မြူခိုးတွေလို အခိုးအငွေ့တွေပြည့်နေပြီး ဘယ်ဘက်ကိုပဲကြည့်ကြည့် တိမ်ခိုးတွေနဲ့ အဖြူရောင်တွေကိုသာ Yibo မြင်နေရသည်။
သူ ဘယ်ကိုရောက်နေတာလဲ...?
သူ့ခေါင်းထဲမှာ ပထမဆုံးတွေးမိသည်က ကိုကို့ကို.....။
ကိုကိုရော သူ့ကို စောင့်နေလေမလား...?
ဒါမှမဟုတ် တစ်ယောက်တည်း ဒီလောကကြီးက ထွက်သွားခြင်းအတွက် သူ့ကို အပြစ်တင်နေလေမလား...?
ဒီတစ်ခါရော Yibo အတ္တကြီးခဲ့မိပြန်ပြီလား...?
"မား သား ကိုကိုရောဟင်?"
မားက Yibo အမေးကို နူးနူးညံ့ညံ့လေးပြန်ပြုံးပြပြီး သူ့ဘက်ကပဲသွားထိလို့မရတဲ့ မားရဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်နဲ့ Yibo ရဲ့လက်ကလေးတစ်ဖက်ကို အသာအယာ ဆုပ်ကိုင်ထားပေးသည်။
တဆိတ်... ဒါနှစ်သိမ့်နေတဲ့ အမူအရာမျိုး ၊ နှစ်သိမ့်တဲ့ အကြည့်မျိုးလား...?
သူ ဘာလို့ ဒီလို ခံစားနေရပါလိမ့်...!?
"သားရဲ့ကိုကိုက အခုဆို ငြိမ်းချမ်းနေပါပြီကွယ်..."
"ဟင်?"
ကို.. ကိုကိုက ငြိမ်းချမ်းနေပါပြီ...?
ဒီ... ဒီစကားက ဘာ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ...?
"မား... မား ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ...?
သား ကိုကို... သားကိုကိုက အိမ်မှာလေ..."
Yibo ကြောင်အ,စွာ ပြန်ဖြေမိသော စကား၏ နောက်ကွယ်တွင် ထိန့်လန့်မှုနဲ့အတူ စိုးရိမ်မှုတို့လည်း ကပ်ငြိနေပေလိမ့်မည်။
"အို... စိတ်အေးအေးထားပါ ဝမ်လေးရယ်...
အခုဖြစ်နေတဲ့ အရာအားလုံးက သားအပေါ်မှာပဲ မူတည်နေတာ..."
ကျွန်တော့်အပေါ်မှာ...??
ဘာတွေဖြစ်နေတာပါလိမ့်...!?
"ကိုကို ကိုကို အခု ဘယ်မလဲဟင် မား?"
"သား သူ့ကို တွေ့ချင်လား...?"
အဖြူရောင်ဝတ်အမျိုးသမီးကြီး၏စကားက တည်ကြည်နေသလို အပြုံးတို့ကိုကလည်း နူးညံ့နေ၏။
"တွေ့ချင်တယ် သား ကိုကို့ကို စိတ်ပူတယ်...
သား သား မှားသွားပြန်ပြီလား...?"
"သား သူ့ကို တွေ့ချင်ရင် သူ ရှိတဲ့နေရာသွားရမှာပေါ့..."
"ဟုတ်
ဘယ်နေရာပဲဖြစ်ဖြစ် သား သွားနိုင်ပါတယ်...
အဲ့ဒီနေရာက ကိုကိုရှိနေဖို့ပဲ လိုတာ..."
Yibo ရဲ့စကားအဆုံး မားရဲ့တိုးဖွဖွရယ်သံလေးကို ကြားလိုက်ရ၏။
"သား အချစ်ကို တကယ်တွေ့သွားပြီပဲ..."
Yibo ဘာမှ ပြန်မပြောမိ...။
ဆိတ်ဆိတ်နေခြင်းသည် ဝန်ခံခြင်းတစ်မျိုးဆိုတာ မား သိမှာပါ.....။
ကဗျာတွေ စာတွေဖွဲ့ပြီး ချစ်တဲ့ကြောင်းတွေ အမြဲတမ်းပြောနေဖို့ မလိုဘူးထင်ပါရဲ့.....။
အလုပ်နဲ့သာ သက်သေပြသင့်ကြောင်း သူ သိတာ အချိန်နှောင်းသွားခဲ့လေပြီလား...?
ကိုကို အခု ဘယ်တွေရောက်နေလဲ...?
ကျွန်တော် သေချာပေါက် လာမှာမို့ စောင့်နေပေးပါနော် ကိုကို.....။
ကျွန်တော် တောင်းဆိုပါတယ်...။
"သွားတော့ သားလေး သွား"
မားရဲ့တွန်းပို့နေတဲ့လက်တစ်စုံက သူ့ကျောပြင်နဲ့မထိတော့ပေမယ့် သူ အရှေ့ကို တော်တော်လေး ရောက်သွားသည်။
အရင်က အဖြူတွေချည်းရှိနေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အခုတော့ အလင်တန်းလေးတစ်ခုထွက်ပေါ်နေ၏။
Yibo မသွားခင် မားကို ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ သူ့ကို ပကတိအေးချမ်းစွာ ပြုံးပြနှုတ်ဆက်နေ၏။
"မားကို သား ဖက်ထားလို့ရမလား...?"
"ကလေးလည် မဟုတ်တော့ပဲ ဝမ်လေးရယ်
မားတို့ သံသရာတစ်ကွေ့မှာ ထပ်ဆုံကြဦးမှာပါ... မားကို ယုံတယ် ဟုတ်"
"ယုံပါတယ်... ယုံပါတယ် မားရယ်...
ဒါဆို ပြန်တွေ့ကြမယ်နော် မား...
သား သွားတော့မယ်..."
မားက သူ့ကို ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြပြီး အဖြူရောင်ဝတ်စုံနှင့်လိုက်ဖက်စွာ အကြည်လင်ဆုံးပြန်ပြုံးပြ၏။
သူကလည်း လက်ပြကာ မနှုတ်ဆက်သလို...
မားကလည်း လက်ပြမနှုတ်ဆက်ခဲ့.....။
သူတို့ တစ်နေ့ ပြန်တွေ့ကြမှာလေ.....။
*တီ..! တီ! တီ..! တီ!"
"ဝမ်နင် ဝမ်နင် ဆရာဝန် သွားခေါ်ပါဦး"
တူလေးကို အခန်းထဲမှာ စောင့်နေပေးရင်း ရုတ်တရက် အရေးပေါ်အသံပေးစက်က ထမြည်တာကြောင့် ကျန်းချန် ပြာယာခတ်သွားကာ ဆရာဝန် အမြန်သွားခေါ်ခိုင်းရသည်။
'သူ့ဘဝမှာဒီတူလေးတစ်ယောက်လုံးရှိနေသေးတယ်' ဆိုတဲ့ အားတင်းစိတ်လေးနဲ့အသက်ဆက်လာရတာ...။
ကျန့်ကျန့် ဘာမှဖြစ်လို့မရဘူး!
သား ကျန့်ကျန့် မင်း ဘာမှမဖြစ်ရဘူး!!
ဟာ... ငါ ဘာတွေတွေးနေတာလဲ...?
ကျန့်ကျန့်က သန်မာပြီးသားပါ သူ့ဦးလေးကို တစ်ယောက်တည်း မထားခဲ့လောက်ပါဘူး...။
ကျန်းချန် တစ်ယောက်တည်း ပြာယာခတ်နေချိန် ဆရာဝန်လေးတစ်ယောက် အပြေးရောက်လာပြီး ကျန့်ကျန့်ကို စမ်းသပ်ပေးနေ၏။
"လူနာက နှလုံးခုန်နှုံးတွေ ကျနေတယ်"
"လူနာရှင်တွေ အပြင်ခနထွက်ပေးပါနော်"
အသင့်ပါလာတဲ့ Neurs မလေးက သူတို့ကို အပြင်ထွက်ခိုင်းနေ၏။
ကျန်းချန် မလှုပ်မယှက် ထိုနေရာမှာပဲ မတ်တပ်ရပ်နေမိတုန်း.....။
"လူနာရှင် အပြင်ထွက်ပေးပါနော်"
ကျန်းချန် ကြောင်,အနေမိစဥ်မှာပဲ ဝမ်နင်ရဲ့တောင့်တင်းသန်မာတဲ့ခန္ဓာကိုယ်နဲ့ အခန်းအပြင်ဘက်ကို ဆွဲခေါ်သွားခြင်း ခံလိုက်ရလေသည်။
ကျန်းချန် မျက်နှာလည်း မျက်ရည်စတွေအပြည့်နေရာယူနေ၏။
ဒါတွေအားလုံးက အမှန်မဟုတ်ဘူးမလား...?
ဒီအိမ်မက်ဆိုးကြီးကနေ နိုးထခွင့်ပေးကြပါ...။
ဒီအိမ်မက်ကြီးကို ဆက်မမက်ချင်တော့ဘူး..!!
"ဟာ Boss! Boss!"
"ကျန်းလေး!"
ခေါ်သံတွေက နားထဲ မကြားတစ်ချက် ကြားတစ်ချက်...!
သူ့ဘဝမှာ ကျန့်ကျန့်ပဲရှိတာ.....။
တစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ ဒီတူလေးကိုမှ သူ မကာကွယ်နိုင်ခဲ့ရင်...
သူကရော အသက်ဆက်ရှင်ဖို့ ထိုက်တန်ရဲ့လား...?
💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓
Updated _ 2658 💞
ဖတ်စေချင်လို့ Updated ပေးလိုက်ပါတယ်ဗျာ...။ 💛
အစစအရာရာဂရုစိုက်ကြပါနော် ❤
💞 အားလုံးကို ချစ်ခင်လေးစားလျှက် 💞
K.Royalwhite💌💞🤍
Jun 18,2021 FRI (Updated Day) 🖤✨
Zawgyi
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တယ္တဲ့.....။
ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကို အရမ္းခ်စ္တာတဲ့ေလ.....။
တစ္ခဏတာအတြင္းမွာ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလုံး တိတ္ဆိတ္သြားသလိုပဲ.....။
'အခ်စ္' ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာ မဖြင့္ဆိုတတ္ေပမယ့္ 'ဒီလို ခံစားခ်က္မ်ိဳးပါလား' လို႔ေတာ့ ႏွလုံးခုန္သံကေနတစ္ဆင့္ ခံစားေစမိခဲ့တယ္.....။
ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုကို႔ကို အရမ္းခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္.....။
ဒါေပမယ့္ ကိုကို သိလား...?
Yibo ဆိုတဲ့ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ကိုေတာ့ အတၱမႀကီးရက္ခဲ့ဘူး...။
အတၱႀကီးျခင္းရဲ႕အက်ိဳးဆက္ေတြ နဲ႕ အမွားေတြကို ကြၽန္ေတာ္ ခံစားခဲ့ရၿပီးပါၿပီ...။
ကိုကို ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ခ်စ္ေပးတာေလးကိုပဲ ေက်နပ္ရမွာမလား...?
ကိုကို႔ကို 'ခ်စ္တယ္' လို႔ မေျပာရက္ေလာက္ေအာင္ထိ ကြၽန္ေတာ္ ျမတ္နိုးရပါတယ္ ကိုကို.....။
ျဖစ္ခဲ့သမွ် အရာအားလုံးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ မွားခဲ့သူမို႔ အျပစ္ေတြအားလုံးကို ခံယူပါရေစ.....။
ဒီဘဝေတာ့ ဒီမွ်နဲ႕ပဲ ေက်နပ္ၾကရေအာင္.....။
ေနာင္ဘဝဆိုတာသာ တကယ္ရွိခဲ့ရင္.....
ကြၽန္ေတာ္ ကိုကို႔အေပၚ ဒီ့ထက္ အမ်ားႀကီး ပိုၿပီး ခ်စ္ေပးပါ့မယ္...
ျမတ္နိုးတန္ဖိုးထားေပးပါ့မယ္...။
ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ဘာနာက်င္စရာအတိတ္ေတြမွ မရွိတဲ့ သာမန္လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္...
ကိုကိုကလည္း ဘာအႏွောင္အဖြဲ႕မွမရွိဘဲ လြတ္လပ္ေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဆုံေတြ႕ၾကရေအာင္.....။
ကိုကိုနဲ႕ဖူးစာစုံဖို႔ထိေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဆုမေတာင္းပါဘူး...။
ကိုကို႔ရဲ႕ႏွလုံးသားေလးကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္တည္ရွိပါေစေလ.....။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကေနပဲ ကိုကို႔ကို စ,ၿပီးခ်စ္ေပးပါ့မယ္...။
ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကစၿပီး ကိုကို႔ကို ခ်စ္ေၾကာင္း ဝန္ခံပါ့မယ္...။
ကိုကို႔အေနာက္ကေန တေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး Car driver လည္းျဖစ္ေပးမယ္ Body guard လည္း ျဖစ္ေပးပါ့မယ္.....။
ကိုကိုရွိတဲ့ေနရာတိုင္းမွာ ကြၽန္ေတာ္လည္း အတူတူရွိေနမယ္...။
ကြၽန္ေတာ့္ႏွလုံးသားတစ္ခုလုံးရဲ႕ပိုင္ရွင္ကလည္း ကိုကိုတစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ျဖစ္ေစရပါမယ္...။
ကိုကို႔အတြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာအမွတ္တရေတြကိုပဲ ဖန္တီးေပးမယ္...။
ကိုကို႔ရဲ႕အၿပဳံးေတြကို အေတာက္ပဆုံးျဖစ္ေနရေစမယ္...။
ကိုကို႔ေဘးနားကေန မားမားမတ္မတ္ရပ္တည္ေပးၿပီး ႀကဳံလာရမယ့္အႏၱရာယ္ေတြအားလုံးအတြက္ အဆင္သင့္ရွိေနေပးမယ္...။
ကိုကိုနဲ႕အတူ လွပတဲ့အနာဂတ္ေတြကို ဖန္တီးပုံေဖာ္ၾကမယ္...။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဘဝ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕အသက္နဲ႕ခႏၶာ အရာအားလုံးက ကိုကို႔အပိုင္ပါပဲ.....။
အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔အတြက္ ဘယ္လိုျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးမွာပဲရွိေနပါေစ ကြၽန္ေတာ္ အဆုံးထိ ကိုကို႔တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ သစၥာရွိရွိခ်စ္သြားပါ့မယ္.....။
အေရးႀကီးဆုံးကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္နဲ႕ ကိုကို႔ရဲ႕အဖိုးတန္လြန္းတဲ့ မ်က္ရည္တစ္စက္ ေျမမခေစရဘူး ကိုကို.....။
ကြၽန္ေတာ္ ကတိေပးပါတယ္...။
ေနာင္ဘဝမွာ ကိုကိုနဲ႕ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ဆုံေတြ႕ရင္ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ကပဲ အရင္ဆုံးစ,ၿပီး ႏႈတ္ဆက္မယ္ေနာ္...။
"မဂၤလာပါ ကြၽန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားျမတ္နိုးရဆုံး ကိုကို..."
ဆိုၿပီး.........။
_______________
*တီ..! တီ...! တီ..! တီ...!*
"ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြက်ေနတယ္ Doctor!"
ခြဲစိတ္ေနဆဲ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္က ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္း ကိရိယာကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးပဲ Neurs မေလးကို ၫႊန္ၾကား၏။
"ေသြးအိတ္ညွစ္ခ်ေပး"
Neurs မေလးက ေဒါက္တာရွင္းခ်န္ စကားကို ေခါင္းတစ္ခ်က္ ခပ္ျမန္ျမန္ၿငိမ့္ျပၿပီး အဆင့္သင့္ရွိေနတဲ့ ေသြးအိတ္ကို တစ္ခ်က္ခ်င္း အားျပင္းျပင္းနဲ႕ညွစ္ခ်ေနေလသည္။
"ထိန္းထားနိုင္လိုက္ၿပီ Doctor"
"အင္း"
ထိုအခါမွ ေဒါက္တာရွင္းခ်န္လည္း ခြဲစိတ္မႈကိုလက္စသတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။
တစ္ဖက္ခန္းတြင္ေတာ့ ေဆး႐ုံအုပ္ကိုယ္တိုင္ ဝင္ေရာက္ခြဲစိတ္ေပးေနတဲ့ ခြဲခန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဆး႐ုံအုပ္ရဲ႕သင္ၾကားၫႊန္ျပေနသံတို႔မွလြဲ၍ အရာအားလုံးက တိတ္ဆိတ္ေနေလသည္။
"မင္း လက္စသတ္လိုက္ေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရတယ္မလား..."
ေဆး႐ုံအုပ္က သူ႕အကူလက္ေထာက္ေလးဘက္ကိုလွည့္ကာ ဦးေခါင္းခြံျပန္ပိတ္ဖို႔ေျပာၿပီး သူကေတာ့ အေညာင္းေက်ာဆန့္ကာ ခြဲခန္းအျပင္ထြက္ဖို႔ ေျခလွမ္းျပင္ေနေလၿပီ...။
"ဟုတ္ကဲ့"
ခြဲစိတ္ခန္းအတြင္း အသက္လုေနရတဲ့ လူနာနဲ႕အတူ အခက္အခဲေတြကို ရင္ဆိုင္ၿပီးၾကခ်ိန္မွာေတာ့ အားလုံးရဲ႕စိုးရိမ္မႈေတြတစ္ဝက္ေလ်ာ့က်သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
အကူေဒါက္တာေလးက အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ရွိုက္ၿပီး ခြဲစိတ္မႈကို လက္စသတ္ဖို႔အတြက္ စတင္ေလေတာ့သည္။
Xiao Zhan ကို ခြဲစိတ္ေနတဲ့ ခြဲစိတ္ခန္းဘက္က ေဆး႐ုံအုပ္ ထြက္လာတာေၾကာင့္ အျပင္က လူနာေစာင့္ေတြ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္ၾကေလသည္။
"Doctor"
က်န္းခ်န္ ေဆး႐ုံအုပ္ကို အားကိုးတႀကီးေမာ့ၾကည့္ၿပီး တစ္ခြန္းသာ ေခၚလိုက္သည္။
အေျခအေနကို ဘယ္ေလာက္စိုးစိမ္ေနေၾကာင္း သူ႕မ်က္လုံးေတြကေနတစ္ဆင့္ ဒီေဆး႐ုံအုပ္သိပါေစေလ...။
"Xiao သခင္ေလးကို ခြဲစိတ္တာေတာ့ ေအာင္ျမင္ပါတယ္...
ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အေျခအေနေတာ့ေစာင့္ၾကည့္ရပါဦးမယ္..."
ေဆး႐ုံအုပ္ရဲ႕ခပ္ရွရွေလသံအဆုံး က်န္းခ်န္ သက္ျပင္းရွိုက္လိုက္မိသည္။
"ဟုတ္ကဲ့"
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ သြားပါဦးမယ္..."
2 နာရီခန့္ ခြဲခန္းထဲမွာ တိုက္ပြဲဝင္လာခဲ့ရတာမို႔ ေဆး႐ုံအုပ္ရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ပင္ပန္းေနပုံေပၚေနေပမယ့္ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ ႏႈတ္ဆက္သြားေလသည္။
က်န္းခ်န္ မတ္တပ္ေနရင္းကေန အားေလ်ာ့လိုက္ဟန္ေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေတြက ယိုင္နဲ႕လာသည္။
လဲၿပိဳေတာ့မလို ခႏၶာေလးကို 'ဝမ္ေက်ာက္' အသာလွမ္းထိန္းေပးထားလိုက္သည္။
သူ႕သား ဝမ္ေလးရဲ႕အခန္းတံခါးကေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ.....။
စစ္ေကြၽးနဲ႕က်င္းရီလည္းေရာက္လာၾကတာေၾကာင့္ ရွီးခ်န္နဲ႕မုန့္ေယာင္ကို ခနနားရန္ ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
ခနေနေတာ့ ဝမ္ေလးအခန္းထဲကေန ေဒါက္တာ တစ္ေယာက္ ထြက္လာတာေၾကာင့္ စစ္ေကြၽးက အေျပးသြားေမးေလသည္။
"ေဒါက္တာ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အေျခအေန..."
ေဘးနားကေန ေဒါက္တာ ေျပာလာမယ့္ စကားကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ ဝမ္ေက်ာက္ကေတာ့ လက္ထဲက ေကာင္ေလးကိုလည္း လႊတ္မေပးေသးပါေလ.....။
"ခြဲစိတ္တာေတာ့ ေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ...
ညဥ့္နက္ေနၿပီပဲ မနားရေသးရင္ ခနေလာက္ျဖစ္ျဖစ္နားလိုက္ၾကပါ...
ကြၽန္ေတာ့္ကို သြားခြင့္ျပဳပါဦး..."
"ဟုတ္ကဲ့"
သူတို႔နဲ႕စကားေျပာၿပီး ခြဲစိတ္ခန္းအနီးရွိ ပိုးသတ္ထားတဲ့ အမွိုက္ပုံးထဲမွာ လက္အိတ္ေတြကို ထိုေဒါက္တာေလးက ခြၽတ္ၿပီး ပစ္ထည့္လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ mask ကိုပါ ခြၽတ္ကာ ထိုအမွိုက္ပုံးထဲ တစ္ခါတည္းထည့္ရင္း ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
ရွင္းခ်န္လည္း ခြဲခန္းထဲမွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာခဲ့တာေၾကာင့္ ေညာင္းကိုက္ေနေသာ ဂုတ္ပိုးေတြကို လက္နဲ႕ ဖိႏွိပ္ရင္း ဇတ္ေတြကို ဘယ္ညာခ်ိဳးကာ အဝတ္လဲခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။
ထိုေနာက္ အဝတ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ဗီရိုတံခါးကို ဖြင့္လိုက္တာ Phone ေလးကို အရင္ဆုံးထုတ္ယူလိုက္သည္။
Message ဆိုတဲ့ App ေလးထဲဝင္လိုက္ကာ အဆိုးေလးဆီသို႔ စာတစ္ေစာင္ရိုက္ၿပီးပို႔လိုက္သည္။
("ပါပီေလး ကိုယ္ condo ကို ျပန္လာေနၿပီ...")
တစ္ဖက္က ေကာင္ေလးက ညနက္ေနၿပီမို႔ အိပ္ေနၿပီထင္၏။
ဒီလိုပါပဲ... message တစ္ေစာင္က အေရးပါေၾကာင္း သူ သိေနၿပီးသားမို႔ seen ျဖစ္လာတဲ့ conversation ေလးကိုၾကည့္ၿပီး ရွင္းခ်န္ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။
အဆိုးေလးက သူ ညနက္တဲ့အထိ Operation ဝင္ရရင္ ညတိုင္ ေစာင့္ေနတတ္ေနတာေလးကိုလည္း
ေကာင္ေလး အိပ္ေရးပ်က္မွာစိုးလို႔ သိပ္သေဘာမက်ခ်င္ေပမယ့္ ဒီအျပဳအမူေလးကို သူ ေနသားက်ေနေလၿပီ...။
("အင္း ဘာမွမစားရေသးဘူးမလား...?
ညစာျပင္ေပးထားတယ္ ညနက္ေနၿပီ ကြၽန္ေတာ္ လာႀကိဳမယ္ေပးမယ္ေလ...")
("ရတယ္ အဆိုးေလး ကိုယ့္ဘာသာပဲလာခဲ့ေတာ့မယ္...
ညစာကိုေတာ့ ကိုက အဆိုးေလးကို စားခ်င္ေနတာ...")
စာရိုက္ေနရင္း ရွင္းခ်န္ မ်က္ႏွာမွာ မွိုရထားသလို ၿပဳံးၿပီးေနေတာ့သည္။
ဒါပါပဲ...
ရွင္းခ်န္ ဘယ္ေလာက္ပဲပင္ပန္းေနပါေစ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ message တစ္ေစာင္က အားလုံးကို ယူပစ္သလို ေပ်ာက္ေစနိုင္သည့္ ေဆးတစ္ခြက္.....။
ရွင္းခ်န္ကို အၿမဲတက္ႂကြလန္းဆန္းေနေစမည့္ အားေဆးေလး.....။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာမွ ျပန္လာတဲ့ စာေလးကို ၾကည့္ၿပီး ရွင္းခ်န္ အသည္းထဲမွာ ပု႐ြက္စိတ္ေတြတက္ေနသည့္အလား ယားက်ိက်ိျဖစ္လာေတာ့သည္။
("ကို အခု ပင္ပန္းေနတယ္ေလ...
ဒါေပမယ့္ ကို တကယ္လိုအပ္ေနရင္ ကြၽန္ေတာ္က အဆင္သင့္ပါပဲ...")
မရေတာ့... သူလည္း ဒီေကာင္ေလးကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ႐ူးေတာ့မည္ထင္၏။
အကၤ်ီလဲၿပီး ဗီရိုထဲမွာရွိတဲ့ပစၥည္းေတြထဲက ယူစရာရွိတာေတြကို အျမန္ယူကာ ေဆး႐ုံအနီးက ဆိုင္တစ္ခုမွာလည္း lubricant တစ္ဗူးနဲ႕ အေဆာင္ေတြပါဝင္ဝယ္ရင္း ရွင္းခ်န္ အိမ္ျပန္လမ္းေတြ တက္ႂကြေနေတာ့သည္။
_______________
"ဝမ္ေလး သား..."
လက္ကေလးကို ပုတ္ကာ လႈပ္ႏွိုးလာသူသည္ သူ႕ကိုၾကည့္လ်က္ အႏူးညံ့ဆုံးၿပဳံးျပလာ၏။
"မား"
Yibo ထိုင္ေနရာကေန ထကာ မားကို လွမ္းဖက္ဖို႔ လက္ျပင္လိုက္ေပမယ့္ ေလေငြ႕ေတြကိုသာ ရိုက္မိပါ၏။
"မား~~"
မားက ဘာမွမေျပာပဲ သူ႕ေခါင္းေလးကို လက္ကေလးတစ္ဖက္နဲ႕ ခပ္ဖြဖြ ပြတ္ေပးေနရင္း ၿပဳံးေနေလ၏။
မားက်ေတာ့ သူ႕ကို ထိုလို႔ရၿပီး
သူက ဘာလို႔ မားကို ထိလို႔မရတာလဲ...?
"မား သားေသၿပီးသြားၿပီလားဟင္?"
"ဒီကိစၥအတြက္သားမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရွိပါတယ္...
သားရဲ႕စိတ္ဆႏၵအရသားရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ပဲလိုတာ..."
ျမဴခိုးေတြလို အခိုးအေငြ႕ေတြျပည့္ေနၿပီး ဘယ္ဘက္ကိုပဲၾကည့္ၾကည့္ တိမ္ခိုးေတြနဲ႕ အျဖဴေရာင္ေတြကိုသာ Yibo ျမင္ေနရသည္။
သူ ဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ...?
သူ႕ေခါင္းထဲမွာ ပထမဆုံးေတြးမိသည္က ကိုကို႔ကို.....။
ကိုကိုေရာ သူ႕ကို ေစာင့္ေနေလမလား...?
ဒါမွမဟုတ္ တစ္ေယာက္တည္း ဒီေလာကႀကီးက ထြက္သြားျခင္းအတြက္ သူ႕ကို အျပစ္တင္ေနေလမလား...?
ဒီတစ္ခါေရာ Yibo အတၱႀကီးခဲ့မိျပန္ၿပီလား...?
"မား သား ကိုကိုေရာဟင္?"
မားက Yibo အေမးကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးျပန္ၿပဳံးျပၿပီး သူ႕ဘက္ကပဲသြားထိလို႔မရတဲ့ မားရဲ႕လက္ကေလးတစ္ဖက္နဲ႕ Yibo ရဲ႕လက္ကေလးတစ္ဖက္ကို အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္ထားေပးသည္။
တဆိတ္... ဒါႏွစ္သိမ့္ေနတဲ့ အမူအရာမ်ိဳး ၊ ႏွစ္သိမ့္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးလား...?
သူ ဘာလို႔ ဒီလို ခံစားေနရပါလိမ့္...!?
"သားရဲ႕ကိုကိုက အခုဆို ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါၿပီကြယ္..."
"ဟင္?"
ကို.. ကိုကိုက ၿငိမ္းခ်မ္းေနပါၿပီ...?
ဒီ... ဒီစကားက ဘာ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ...?
"မား... မား ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ...?
သား ကိုကို... သားကိုကိုက အိမ္မွာေလ..."
Yibo ေၾကာင္အ,စြာ ျပန္ေျဖမိေသာ စကား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ ထိန့္လန့္မႈနဲ႕အတူ စိုးရိမ္မႈတို႔လည္း ကပ္ၿငိေနေပလိမ့္မည္။
"အို... စိတ္ေအးေအးထားပါ ဝမ္ေလးရယ္...
အခုျဖစ္ေနတဲ့ အရာအားလုံးက သားအေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတာ..."
ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမွာ...??
ဘာေတြျဖစ္ေနတာပါလိမ့္...!?
"ကိုကို ကိုကို အခု ဘယ္မလဲဟင္ မား?"
"သား သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္လား...?"
အျဖဴေရာင္ဝတ္အမ်ိဳးသမီးႀကီး၏စကားက တည္ၾကည္ေနသလို အၿပဳံးတို႔ကိုကလည္း ႏူးညံ့ေန၏။
"ေတြ႕ခ်င္တယ္ သား ကိုကို႔ကို စိတ္ပူတယ္...
သား သား မွားသြားျပန္ၿပီလား...?"
"သား သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္ရင္ သူ ရွိတဲ့ေနရာသြားရမွာေပါ့..."
"ဟုတ္
ဘယ္ေနရာပဲျဖစ္ျဖစ္ သား သြားနိုင္ပါတယ္...
အဲ့ဒီေနရာက ကိုကိုရွိေနဖို႔ပဲ လိုတာ..."
Yibo ရဲ႕စကားအဆုံး မားရဲ႕တိုးဖြဖြရယ္သံေလးကို ၾကားလိုက္ရ၏။
"သား အခ်စ္ကို တကယ္ေတြ႕သြားၿပီပဲ..."
Yibo ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ...။
ဆိတ္ဆိတ္ေနျခင္းသည္ ဝန္ခံျခင္းတစ္မ်ိဳးဆိုတာ မား သိမွာပါ.....။
ကဗ်ာေတြ စာေတြဖြဲ႕ၿပီး ခ်စ္တဲ့ေၾကာင္းေတြ အၿမဲတမ္းေျပာေနဖို႔ မလိုဘူးထင္ပါရဲ႕.....။
အလုပ္နဲ႕သာ သက္ေသျပသင့္ေၾကာင္း သူ သိတာ အခ်ိန္ႏွောင္းသြားခဲ့ေလၿပီလား...?
ကိုကို အခု ဘယ္ေတြေရာက္ေနလဲ...?
ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ လာမွာမို႔ ေစာင့္ေနေပးပါေနာ္ ကိုကို.....။
ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းဆိုပါတယ္...။
"သြားေတာ့ သားေလး သြား"
မားရဲ႕တြန္းပို႔ေနတဲ့လက္တစ္စုံက သူ႕ေက်ာျပင္နဲ႕မထိေတာ့ေပမယ့္ သူ အေရွ႕ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေရာက္သြားသည္။
အရင္က အျဖဴေတြခ်ည္းရွိေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အခုေတာ့ အလင္တန္းေလးတစ္ခုထြက္ေပၚေန၏။
Yibo မသြားခင္ မားကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူ႕ကို ပကတိေအးခ်မ္းစြာ ၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္ေန၏။
"မားကို သား ဖက္ထားလို႔ရမလား...?"
"ကေလးလည္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ ဝမ္ေလးရယ္
မားတို႔ သံသရာတစ္ေကြ႕မွာ ထပ္ဆုံၾကဦးမွာပါ... မားကို ယုံတယ္ ဟုတ္"
"ယုံပါတယ္... ယုံပါတယ္ မားရယ္...
ဒါဆို ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္ မား...
သား သြားေတာ့မယ္..."
မားက သူ႕ကို ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပၿပီး အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံႏွင့္လိုက္ဖက္စြာ အၾကည္လင္ဆုံးျပန္ၿပဳံးျပ၏။
သူကလည္း လက္ျပကာ မႏႈတ္ဆက္သလို...
မားကလည္း လက္ျပမႏႈတ္ဆက္ခဲ့.....။
သူတို႔ တစ္ေန႕ ျပန္ေတြ႕ၾကမွာေလ.....။
*တီ..! တီ! တီ..! တီ!"
"ဝမ္နင္ ဝမ္နင္ ဆရာဝန္ သြားေခၚပါဦး"
တူေလးကို အခန္းထဲမွာ ေစာင့္ေနေပးရင္း ႐ုတ္တရက္ အေရးေပၚအသံေပးစက္က ထျမည္တာေၾကာင့္ က်န္းခ်န္ ျပာယာခတ္သြားကာ ဆရာဝန္ အျမန္သြားေခၚခိုင္းရသည္။
'သူ႕ဘဝမွာဒီတူေလးတစ္ေယာက္လုံးရွိေနေသးတယ္' ဆိုတဲ့ အားတင္းစိတ္ေလးနဲ႕အသက္ဆက္လာရတာ...။
က်န့္က်န့္ ဘာမွျဖစ္လို႔မရဘူး!
သား က်န့္က်န့္ မင္း ဘာမွမျဖစ္ရဘူး!!
ဟာ... ငါ ဘာေတြေတြးေနတာလဲ...?
က်န့္က်န့္က သန္မာၿပီးသားပါ သူ႕ဦးေလးကို တစ္ေယာက္တည္း မထားခဲ့ေလာက္ပါဘူး...။
က်န္းခ်န္ တစ္ေယာက္တည္း ျပာယာခတ္ေနခ်ိန္ ဆရာဝန္ေလးတစ္ေယာက္ အေျပးေရာက္လာၿပီး က်န့္က်န့္ကို စမ္းသပ္ေပးေန၏။
"လူနာက ႏွလုံးခုန္ႏႈံးေတြ က်ေနတယ္"
"လူနာရွင္ေတြ အျပင္ခနထြက္ေပးပါေနာ္"
အသင့္ပါလာတဲ့ Neurs မေလးက သူတို႔ကို အျပင္ထြက္ခိုင္းေန၏။
က်န္းခ်န္ မလႈပ္မယွက္ ထိုေနရာမွာပဲ မတ္တပ္ရပ္ေနမိတုန္း.....။
"လူနာရွင္ အျပင္ထြက္ေပးပါေနာ္"
က်န္းခ်န္ ေၾကာင္,အေနမိစဥ္မွာပဲ ဝမ္နင္ရဲ႕ေတာင့္တင္းသန္မာတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ အခန္းအျပင္ဘက္ကို ဆြဲေခၚသြားျခင္း ခံလိုက္ရေလသည္။
က်န္းခ်န္ မ်က္ႏွာလည္း မ်က္ရည္စေတြအျပည့္ေနရာယူေန၏။
ဒါေတြအားလုံးက အမွန္မဟုတ္ဘူးမလား...?
ဒီအိမ္မက္ဆိုးႀကီးကေန နိုးထခြင့္ေပးၾကပါ...။
ဒီအိမ္မက္ႀကီးကို ဆက္မမက္ခ်င္ေတာ့ဘူး..!!
"ဟာ Boss! Boss!"
"က်န္းေလး!"
ေခၚသံေတြက နားထဲ မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္...!
သူ႕ဘဝမွာ က်န့္က်န့္ပဲရွိတာ.....။
တစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ ဒီတူေလးကိုမွ သူ မကာကြယ္နိုင္ခဲ့ရင္...
သူကေရာ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ ထိုက္တန္ရဲ႕လား...?
💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓💓
Updated _ 2658 💞
ဖတ္ေစခ်င္လို႔ Updated ေပးလိုက္ပါတယ္ဗ်ာ...။ 💛
အစစအရာရာဂ႐ုစိုက္ၾကပါေနာ္ ❤
💞 အားလုံးကို ခ်စ္ခင္ေလးစားလွ်က္ 💞
K.Royalwhite💌💞🤍
Jun 18,2021 FRI (Updated Day) 🖤✨