ေတာင္တန္းေပၚက ေအးစိမ့္စိမ့္အေငြ႕အသက္မ်ားက တကယ့္ကို သာမန္ႏွင့္မတူညီဘဲ ထူးကဲစြာ ျပင္းထန္လြန္းလွ၏။
ျပတင္းေပါက္ေတြ အကုန္လုံးလုံေနေအာင္ ပိတ္ထားတာေတာင္ အေအးဒဏ္က ခႏၶာကိုယ္ထဲထိ စိမ့္ဝင္ေနသလို ခံစားေနရသျဖင့္ ေလးဆက္ ကိုယ္ေလးကို က်ဳံ႔လိုက္ကာ ေစာင္ကို ေခါင္းအထိလုံေအာင္ ဆြဲၿခဳံလိုက္သည္။
“ ေအးလိုက္တာ ”
နဂိုကတည္းက အေအးဒဏ္မခံႏိုင္သူမို႔ ႏႈတ္ကေန ၿငီးျငဴမိသြားသည္။ ေျခေရာ ေခါင္းပါမက်န္ လုံေအာင္ၿခဳံထားသည့္ၾကားထဲမွ ေအးစိမ့္မႈမ်ားက အသာစီးရေနျပန္သည္။
ထိုစဥ္ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးက အရမ္းကို ေႏြးေထြးလုံၿခဳံသည့္ ေနရာတစ္ခုကို ေရာက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
“ အခုေရာ ေႏြးသြားၿပီလား ”
သူ႔နားထဲသို႔ ရင္းႏွီးသည့္အသံတစ္သံက တိုးဝင္လာသည္။ ဘာအသံပါလိမ့္။ ထိုအသံေၾကာင့္ ပိုေႏြးေထြးသြားရသည္။ ျပင္ပမွ ေဆာင္းေလေအးေၾကာင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က ေအးစက္ေနသည့္အတြက္ လူက ပိုၿပီးေႏြးသည့္ေနရာကိုပဲ ကပ္ခ်င္ေနမိသည္။
“ ကိုကို ”
ခပ္ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနကာ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေစာင္ႏွင့္ေထြးထားၿပီး ခ်မ္းေနရွာသည့္ ကိုကို႔ကို ဖက္ထားရင္း ဈာန္ရာင္ခ ၿပဳံးမိသြားသည္။
ကိုကို႔မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားသည့္ေစာင္ကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ အခုထိ မ်က္လုံးမပြင့္ေသးသည့္ ေၾကာင္ေပါက္စေလးက အရမ္းေအးေနသည္ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို တျဖည္းျဖည္း ပိုပိုၿပီးတိုးဝင္လာသည္။
“ ဖက္ထားေပး ... ေအးတယ္ ”
အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနသည့္ ကိုကိုက ထိုကဲ့သို႔ ေျပာလာသျဖင့္ သူလည္း ကိုကို႔ကို ပိုတိုးဖက္ထားလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုသာ ကြက္ေဖာ္ထားသည့္ ကိုကိုကလည္း သူ႔ရင္ခြင္ထဲသို႔ အတင္းတိုးေဝွ႔ေနလ်က္ ... ။
ထိုစဥ္
“ မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဒီမနက္ အာ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ျဖစ္ဦးမွာလား ”
အခုမွ ေႏြးသြားလို႔ ျပန္အိပ္ဖို႔ႀကံ႐ုံရွိေသး။ ေလးဆက္ရဲ႕နားထဲ ငွက္ဆိုးထိုးသံကဲ့သို႔ ေအာ္သံႀကီးက ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားတိုးဝင္လာသျဖင့္ မ်က္ႏွာက ရႈံ႕မဲ့သြားမိသည္။
အိပ္ေကာင္းေနတုန္းပဲ ရွိေသးတာကို အသံဆိုးႀကီးနဲ႔ ... ။
ကိုျမတ္သူ၏႐ြဲ႕တဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ ခပ္ဟဟတစ္ခ်က္ရယ္လိုက္ကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္ၿပီး အိပ္စက္ေနသည့္ေၾကာင္ေပါက္စေလးအား
“ ကိုကို ... ကိုကို ထေတာ့ေနာ္ ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ အာ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ရဦးမယ္ေလ ”
အင္း ... ဒီအသံေလးကေတာ့ ပ်ားရည္လိုပဲ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာေလး ... ။
သို႔ေပမဲ့ အသံလာရာလမ္းေၾကာင္းက ေလးဆက္ႏွင့္ အရမ္းနီးကပ္ေနသလို ခံစားေနရသည္။
“ ကိုကို ”
မဟုတ္ေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို နီးကပ္ေနတာပဲ။
“ ကိုကို ထေတာ့ ”
ဒီေလာက္ႏႈိးေနတာေတာင္ မ်က္လုံးမပြင့္ေသးဘဲ ရႈံ႕မဲ့ေနသည့္ကိုကို႔ကို ၾကည့္ရင္း ဈာန္ေရာင္ခ အသဲယားလာသျဖင့္ ကိုကို႔ရဲ႕ႏွာေခါင္းလုံးလုံးေလးကို အသာအယာနမ္းရႈိက္လိုက္သည္။
အဲဒီေနာက္ ႏူးညံ့အိစက္ေနသည့္ပါးျပင္ေလးအား အနမ္းမ်ားျဖင့္ ေရွ႕ဆက္ေနလ်က္ ... ။
အဲဒီျမင္ကြင္းကို ျမတ္သူတစ္ေယာက္ အဝတ္အစားလဲရင္း အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ထိုင္ၾကည့္ေနေပးလိုက္သည္။
တစ္ေယာက္ကလည္း ေစာင္ႏွင့္လုံးေထြးၿပီး ဘယ္ေလာက္ႏႈိးႏႈိး မထေသးဘဲအိပ္ေကာင္းေနတုန္း။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း ဝတ္ေကာင္းစားလွေတြ ဝတ္ထားပါရက္နဲ႔ အိပ္ရာေပၚပစ္လွဲၿပီး ေစာင္ကိုေရာ အိပ္ေနသည့္လူကိုပါ သိမ္းႀကဳံးဖက္ထားသည္။
ထို႔အျပင္ ဈာန္ေရာင္ခ၏အၾကည့္မ်ားက အရမ္းကို ႐ႊန္းစိုေတာက္ပေနကာ မထင္ရင္မထင္သလို သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကိုလည္း ေကာက္ေကာက္နမ္းတတ္ေသးသည္။ အဲဒါကိုလည္း ဟိုေကာင္က နည္းနည္းေလးမွ မျငင္းဆန္ဘဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး အနမ္းခံသည္။
ျမတ္သူကိုယ္တိုင္လည္း ခ်စ္သူရွိသည့္သူမို႔ အခုလိုမ်ိဳး ခ်စ္သူသဘာဝက်ီစယ္ၾကသည္ကိုလည္း နားလည္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့လည္း ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိမွ က်ီစယ္လို႔မရဘူးလား။
အခု ျမတ္သူတစ္ေယာက္လုံး လူကိုယ္တိုင္ သူတို႔ေဘးမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ရွိေနေသးသည္ေလ။ ကေလးကို လြမ္းသည့္စိတ္၊ အေရွ႕တည့္တည့္က အခ်စ္ငွက္ႏွစ္ေကာင္ကို မေက်နပ္သည့္စိတ္တို႔ ေပါင္းစည္းသြားၿပီးေနာက္
“ က်စ္ ! ဒီႏွစ္ေယာက္ ငါ့ေရွ႕မွာ ဘယ္လိုေတြ လာျဖစ္ျပေနတာလဲ ... ကေလး မပါလာလို႔ စိတ္မၾကည္ရတဲ့ၾကားထဲ ... လူကို မ်က္စိေနာက္ေအာင္ တမင္သက္သက္မ်ား လုပ္ေနသလား မွတ္ရတယ္ ”
ေလးဆက္ သိလိုက္ၿပီ။ အဲဒီငွက္ဆိုးထိုးသံက ဘယ္ေခြးသူေတာင္းစားရဲ႕အသံလည္း ဆိုတာကိုေပါ့။ အသံေတြ ဆူညံေနေအာင္ၾကားေနရေပမဲ့လည္း ထခ်ိန္မတန္ေသးလို႔လားမသိေပ။ မ်က္လုံးက ဘယ္လိုမွ ဖြင့္လို႔မရ။
“ ညီေလး မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ႏိုးၿပီလား ”
“ ႏိုးၿပီ ကိုျမတ္သူ ... လေရာင္ေရာ ေန႔သစ္ေရာ ႏိုးၿပီ ... ၿပီးေတာ့ ကိုေနာင္ခန႔္လည္း ႏိုးၿပီထင္တယ္ ”
ေနာင္ခန႔္ကေတာ့ ေျပာစရာပင္မလို။ ဒီလိုအခ်ိန္ေလာက္ဆို ႏိုးေနမည္မွန္း ျမတ္သူ သိသည္။ သို႔ေပမဲ့လည္း ဟိုဒုကၡအိုးႏွစ္ေယာက္ က်န္ေနေသးသည္။
“ ဒါနဲ႔ ဟိုမမေလးႏွစ္ေယာက္အခန္းကေရာ ... ”
ကိုျမတ္သူ၏အေမးေၾကာင့္ ဈာန္ေရာင္ခ တစ္ခ်က္ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိသည္။ ကိုကို႔အခန္းဆီ လာတုန္းက အဲဒီအခန္းကို ျဖတ္လာခဲ့ရသည္မဟုတ္လား။
“ သူတို႔ကေတာ့ မႏိုးေသးဘူးထင္တယ္ ကိုျမတ္သူ ... ကြၽန္ေတာ္ ျဖတ္လာတုန္းကေတာ့ ဘာအသံမွမၾကားရဘူး ”
ျမတ္သူ သက္ျပင္းအသာအယာခ်လိုက္မိသည္။ ထင္သည္။ အဲဒီလိုျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ထင္ေနသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လား။ ဝီရိယရွိရွိ အလိုက္တသိနဲ႔ ႏိုးေနမွာ။ ၿပီးရင္လည္း ဝတ္စားျပင္ဆင္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြ မနည္းမေနာယူၾကဦးမည္။ အလွႀကိဳက္ ေဒၚေမျမတ္မႉးပိုင္က အဆိုးဆုံးျဖစ္သည္။
“ ဒါဆို ငါ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ကို သြားႏႈိးလိုက္ဦးမယ္ ... မင္းကေတာ့ ဒီတစ္ေယာက္ကို မရရေအာင္ ႏႈိးထားေပး ... ”
ကိုျမတ္သူ၏အေျပာကို ဈာန္ေရာင္ခ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးေခါင္းညႇိမ့္ျပကာ သေဘာတူလိုက္သည္။ အဲဒီေနာက္ ကိုျမတ္သူက အခန္းထဲမွ ထြက္သြားၿပီး တံခါးကို ေသခ်ာျပန္ေစ့ပိတ္ေပးသြားသည္။
အခုဆို ဒီအခန္းထဲမွာ သူႏွင့္ကိုကို ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ခဲ့ေတာ့သည္။ ထိုအခါ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနသည့္ ကိုကို႔ကို အေပၚစီးကေန အုပ္မိုးထားလိုက္ရင္း
“ ကိုကို ထေတာ့ေလ ”
သူ ဘယ္ေလာက္ႏႈိးႏႈိး ကိုကိုက တအင္းအင္းၿငီးျငဴကာ ျပန္အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ရာသီဥတုက ေအး၍ထင့္။ အအိပ္မက္သည့္ခ်စ္သူေလးက အိပ္ရာကေန ထခ်င္ပုံမေပၚေပ။
“ ကိုကို မထရင္ ကြၽန္ေတာ္ နမ္းမွာေနာ္ ”
“ နမ္းေပါ့ ”
အိပ္ေရးဝဖို႔အေရး တကယ့္ကို အႏိုင္မခံ အရႈံးမေပးသည့္ အာဂလူသားေလးပါလား။ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ိဳးက ႏွစ္ခါျပန္မရသည္မို႔ သူလည္း ကိုကို႔ရဲ႕ပါးျပင္အိအိေလးမ်ားကို တ႐ႊတ္႐ႊတ္ျမည္ေအာင္ လိုက္နမ္းေနမိသည္။
“ ဈာန္ ”
ေျပာမိတာ မွားသြားၿပီလားဟုပင္ ထင္ရသည္။ အိပ္ခ်င္ေနသည့္စိတ္ေတြက ႏူးညံ့သည့္ ဈာန္႔အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ လြင့္ျပယ္သြားရသည္။
“ ေတာ္ၿပီ ဈာန္ရာ ... အိပ္ေနတာကို အတင္းလိုက္နမ္းေနေတာ့တာပဲ ”
“ ကိုကိုကမွ မထတာ ... မထမခ်င္း နမ္းမွာ ”
ဈာန္က အေျပာႏွင့္အလုပ္ တကယ္ညီလွသည္။ ေဆာင္းေလေအးေၾကာင့္ ေအးစက္ေနသည့္ သူ႔ပါးေတြ ပူထူေနေအာင္ အနမ္းခံေနရသည္က သက္ေသပင္။
“ ဈာန္ ”
“ ထေတာ့ဆို ... ”
“ မင္း ထူေပး ... ”
ကိုကိုက ကေလးေပါက္စေလးလို လက္ဆန႔္ေပးလာသည္။ အိပ္ရာထက္မွာ လွဲေလ်ာင္းေနသည့္ ကိုကို႔ကို ဆြဲထူမလိုက္ေတာ့ ေစာင္မ်ားႏွင့္ လုံးေထြးရစ္ပတ္ေနသည့္ ကိုကိုက သူ႔ရင္ခြင္ထဲကို အလိုအေလ်ာက္တိုးဝင္လာသည္။
ကိုကို႔ရဲ႕လက္ေတြက သူ႔ခါးကို ဖက္တြယ္ထားကာ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ ေခါင္းေလးေမွးတင္ထားရင္း အခ်ိန္ဆြဲေနသည္။
“ ကိုကိုက အရမ္းအိပ္ပုတ္ႀကီးတာပဲ ”
“ အဲဒါဆို မင္း အၿမဲတမ္း ႏိုးေပးေလ ... ဘာလဲ ... ဒါေလးေတာင္ မင္းက မႏႈိးေပးခ်င္ဘူးလား ”
“ ႏႈိးေပးမယ္ ... တစ္သက္လုံး ႏႈိးေပးမွာ ”
ကိုကို႔ဆံႏြယ္ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း နဖူးေလးကို ငုံ႔နမ္းမိျပန္ေတာ့ ကိုကိုက ခပ္ဖြဖြၿပဳံး၏။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ရႈရႈိက္ရသည့္ေလႏွင့္ ေတာင္တန္းေပၚမွာ ရႈရႈိက္ရသည့္ေလက တကယ့္ကိုကြာျခားလြန္းသည္။ သန႔္ရွင္းလတ္ဆတ္မႈက ဘယ္လိုမွ ႏႈိင္းယွဥ္၍မရ။
ဒီေန႔ ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီး႐ိုးေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးကို အာ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္ဖို႔အတြက္ ေလးဆက္ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက ႏိုးႏွင့္ေနသည္။ အမွန္ေတာ့ သူမ်ားက အတင္းလာႏႈိးသြားျခင္းျဖစ္သည္။
႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ပုဆိုးနဲ႔ ရွပ္အက်ီလက္ရွည္ကိုသာ ဝတ္ထားေပမဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသ၏ေအးစက္မႈက အ႐ိုးထဲအထိ စိမ္ဝင့္ေနသည့္အတြက္ အေႏြးထည္တစ္ထည္ကို ထပ္ဝတ္လိုက္ရသည္။
ခပ္ေဝးေဝးမွ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ားကား ျမဴမႈန္မ်ားေၾကာင့္ ပိန္းပိန္းေမွာင္ေနၿပီး ေဆာင္းေလေအးမ်ားကလည္း တရၾကမ္းတိုက္ခတ္ေနလ်က္ ရွိသည္။
အခ်ိန္အားျဖင့္ မနက္ငါးနာရီခန႔္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတြင္ေတာ့ ဘုရားဖူးခရီးသည္မ်ားျဖင့္ စည္ကားစျပဳေနေခ်ၿပီ။
ေဈးတန္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ တည္းခိုခန္း၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ ထမင္းဆိုင္၊ ေရခ်ိဳးဆိုင္အစရွိသည္တို႔၌လည္း သက္ဝင္လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကသည့္ လူမ်ားကား မေရမတြက္ႏိုင္ေလာက္သည့္အထိ မ်ားျပားလြန္းလွသည္။
“ ကိုကို ”
သဘာဝဆန္သည့္ ရသစုံျမင္ကြင္းတစ္ရပ္ကို ေငးေမာၾကည့္ရႈေနခိုက္ ဈာန႔္အသံကို ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဆြမ္းေတာ္ဗန္းႏွစ္ခုကို သယ္ေဆာင္လာသည့္ ဈာန္က သူ႔အေနာက္နားတြင္ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးရပ္ေနသည္။
“ ဈာန္ ... ေပး ... ေပး ... ငါ လိုက္ယူပါ့မယ္လို႔ ေျပာသားပဲ ... အခုေတာ့ မင္းတစ္ေယာက္တည္း သယ္လာရၿပီ ”
ဈာန႔္လက္ထဲမွ ဆြမ္းေတာ္ဗန္းတစ္ခုကို အလ်င္အျမန္လက္လႊဲေျပာင္းယူလိုက္ရင္း ဆူသလိုလို ေျပာမိသြားသည္။ အစက သူပါ ဆြမ္းေတာ္ဗန္းလိုက္ယူဖို႔ ႀကံ႐ြယ္ထားေသာ္လည္း အဆိုးေလးက လူၾကပ္လိမ့္မယ္ဆိုသည့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ သူ႔ကို ခ်န္ရစ္ထားခဲ့သည္။
အခုလည္း သူ ေျပာသမွ်ကို ဈာန္က အၿပဳံးမပ်က္နားေထာင္ရင္း
“ ကြၽန္ေတာ္ကမွ ကိုကို႔ကို မပင္ပန္းေစခ်င္တာ ”
“ ဒါေလး သယ္ရတာ ပင္ပန္းစရာလား ဈာန္ရဲ႕ ”
“ မသိဘူး ... ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ကို မပင္ပန္းေစခ်င္တာပဲ သိတယ္ ”
အေျပာေကာင္းလြန္းသည့္ အဆိုးေလးကို မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္ေတာ့ ဒင္းေလးက ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ တုံ႔ျပန္လာ၏။
တကယ္ပါ။ သူႏွင့္ ပတ္သတ္လာလွ်င္ ဈာန္က သိပ္အကဲပိုလြန္းသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုကဲ့သို႔ အကဲပိုမႈမ်ိဳးကို သူ႔မသိစိတ္ကေန သေဘာက်ေနမိေတာ့လည္း ခက္သား။
“ လာ ... ကိုကို ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ သြားၾကရေအာင္ ”
႐ုတ္တရက္ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲကိုင္လာသည့္ ဈာန႔္ေၾကာင့္
“ ဟမ္ ! ေနဦးေလ ဈာန္ရဲ႕ ... ေနာင္ခန႔္တို႔ကိုလည္း ေစာင့္ရဦးမယ္ေလ ”
“ မပူနဲ႔ ... သူတို႔လည္း လာေနၿပီ ”
ဈာန႔္အေျပာကို မယုံသျဖင့္ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ဆြမ္းေတာ္ဗန္းကိုယ္စီ သယ္ေဆာင္လာၾကသည့္ ေနာင္ခန႔္တို႔ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ထုံးစံအတိုင္း ျမတ္သူႏွင့္ ေမျမတ္က တီးတိုးတီးတိုးသဖန္းပိုးၿပီး ရန္ျဖစ္ေနၾက၍ ေနာင္ခန႔္က ဝင္ဖ်န္႔ေျဖေပးေနရသည္။ ဥဥကေတာ့ မွတ္တမ္းသမားပီပီ သူ႔ဆြမ္းေတာ္ဗန္းကို ေနာင္ခန႔္လက္ထဲ အပ္ကာ ျမင္ကြင္းအစုံစုံကို ရႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန အမိအရ႐ိုက္ယူေနသည္။
လေရာင္ႏွင့္ ေန႔သစ္ကေတာ့ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ ေအးေအးလူလူလမ္းေလွ်ာက္လာေနၾကသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူလည္း စိတ္ေအးသြား၍ ဈာန္ ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကို အသာတၾကည္ လိုက္သြားမိသည္။
ဈာန္က သူ႔ကို ဆြမ္းေတာ္ကပ္ရာေစာင္းတန္းေရွ႕ကို ေခၚေဆာင္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ယခုအခ်ိန္က ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီး႐ိုးေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးအား အာ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္လႉပူေဇာ္သည့္ အခ်ိန္အခါျဖစ္၍ ထိုေစာင္းတန္းေရွ႕သို႔ ေရာက္ေအာင္ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚက လူအုပ္ကို မနည္းေက်ာ္ျဖတ္ရသည္။
ထိုေစာင္းတန္းေရွ႕တြင္လည္း ဆြမ္းေတာ္ဗန္းမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေန၏။ တရားထိုင္ေနၾကသူမ်ား၊ ဘုရားရွိခိုးေနၾကသူမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ... ။
အဲဒီေနာက္ ေလးဆက္ႏွင့္ဈာန္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ထိုေစာင္းတန္းေရွ႕သြားကာ ကိုင္ေဆာင္လာသည့္ ဆြမ္းေတာ္ဗန္းႏွစ္ခုကို တ႐ိုတေသကပ္လႉ၏။ ဆြမ္းေတာ္ကပ္လႉၿပီးေနာက္ ႏွစ္ဦးသားအတူတကြ အေမႊးတိုင္မ်ား၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းညႇိပူေဇာ္ျပန္သည္။
ေလးဆက္ ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္းညႇိရင္း ေဘးကို မသိမသာေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ ဆီမီးေရာင္မ်ား ထပ္ဟပ္ေနသည့္ ဈာန႔္၏တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္မ်က္ႏွာက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ လူႀကီးဆန္ေနကာ ေခ်ာေမာသည္ထက္ သာလြန္ေန၏။
ဆြမ္းေတာ္ကပ္လႉပူေဇာ္သူ မ်ားျပားလြန္းလွ၍ထင့္။ ခဏခ်င္းပင္ တာဝန္ရွိသူမ်ားက သူတို႔ကပ္လႉထားသည္ကို ျပန္လာစြန႔္သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ထိုေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ဆြမ္းေတာ္ဗန္းမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္သြားျပန္၏။
ျမန္မာျပည္သူျပည္သူမ်ား၏ ဘာသာေရးကိုင္းရႈိင္းမႈကား ဩခ်စရာေကာင္းလွသည္။
ထိုဆြမ္းေတာ္ကပ္လႉေနစဥ္အတြင္း လူတိုင္း၏မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္မ်ားက ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတို႔ႏွင့္ ကင္းလြတ္ကာ ၾကည္လင္သန႔္စင္ေနသည္ဟု ေလးဆက္ ထင္ျမင္မိ၏။
ထို႔ေနာက္ ဈာန္က သူ႔လက္ကို ဆြဲ၍ ေနရာလြတ္တစ္ခုကို ရွာသည္။ လူေတြ မ်ားျပားလြန္းလွ၍ ေနရာလြတ္ရရန္ပင္ မလြယ္ကူေပ။
ေနာက္ဆုံး ခက္ခက္ခဲခဲရလိုက္ေသာ ေနရာလြတ္တြင္ ဈာန္က သူ႔ကို ဦးစားေပးကာ ထိုင္ေစ၏။ အဲဒီေနာက္ သူ႔ေဘးနားတြင္ ဈာန္က ဝင္ထိုင္လိုက္ကာ ႏွစ္ဦးသား ၾကည္ညိဳစိတ္ထက္သန္စြာျဖင့္ ဘုရားရွိခိုးကန္ေတာ့ၾကသည္။
ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို ယုံၾကည္သက္ဝင္စြာျဖင့္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ရ၍ စိတ္ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းမႈကို ခံစားရသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။
ေ႐ႊေရာင္ဝင္းလက္ေနသည့္ ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီး႐ိုးေစတီေတာ္ႀကီး၏အတုမရွိဘုန္းတန္ခိုးအာႏုေဘာ္ေၾကာင့္ ရင္တြင္းမွ ပီတီစိတ္၊ ၾကည္ႏူးစိတ္မ်ားကား အစြမ္းကုန္ေဝျဖာလာသည္။
ဆည္းလည္းသံ၊ ေခါင္းေလာင္းသံ၊ ဘုရားရွိခိုးသံမ်ား ခပ္တိုးတိုးပ်ံ႕လြင့္ေနသည့္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္တစ္ခုလုံးက ေအးခ်မ္းသာယာမႈကို ေဖာ္ေဆာင္ေနသည္။
ဘုရားရွိခိုးၿပီးေနာက္ ေလးဆက္တို႔ႏွစ္ေယာက္သား ထိုေနရာမွ ထထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ေနရာတစ္ေနရာရရန္ပင္ မနည္းရွာေနရသည္မို႔ ေနာက္လာမည့္ ဘုရားဖူးဧည့္သည္မ်ားအတြက္ကိုလည္း ထည့္စဥ္းစားေပးရမည္မဟုတ္လား။
ထိုေနရာမွ လွည့္ထြက္လာရင္း ေနာင္ခန႔္တို႔ကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား လိုက္ရွာၾကည့္မိေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ဘုရားရွိခိုးေနၾကသည့္ အုပ္စုက သူ႔ျမင္ကြင္းထဲ တန္းခနဲဝင္လာသည္။
အၿမဲတေစ အၿငိမ္မေနတတ္သည့္ ေမျမတ္ႏွင့္ ဥဥေတာင္မွ ဆံေတာ္ရွင္က်ိဳက္ထီး႐ိုးေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး၏အရိပ္အာဝါသေအာက္မွာ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့စြာ ဘုရားရွိခိုးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ေတာ့ သူ ၿပဳံးမိသြားသည္။
ဘာသာတရားက လူေတြကို အစြန္းေရာက္ေစႏိုင္သလို ေအးခ်မ္းေစႏိုင္သည္ဆိုတာက တကယ့္ကို အမွန္တရားပင္ျဖစ္သည္။
“ ကိုကို ”
ဈာန္ေရာင္ခ ကိုကို႔လက္ေလးကို တယုတယဆြဲကိုင္ရင္း လူအုပ္ၾကားထဲမွ တိုးထြက္လာခဲ့သည္။ ေဘးနားက ပုဂၢိဳလ္ေလးကေတာ့ သူ ေခၚေနတာကို မၾကားဘဲ အေနာက္ဘက္ကို လွည့္လွည့္ၾကည့္ရင္း ဘာကို သေဘာက်ေနသည္မသိ။ ၿပဳံးခ်ည္း ၿပဳံးေနေတာ့သည္။
ေအးခ်မ္းမႈအသြင္ေဆာင္သည့္ ကိုကို႔အၿပဳံးေလးေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ႏွလုံး ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့ရသည္ဆိုတာကေတာ့ အမွန္ပင္။
ထိုစဥ္ ကိုကိုက ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ႔ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လာသျဖင့္ သူ႔မွာ သူခိုးလူမိျဖစ္သြားရသည္။ ကိုကိုကေတာ့ သူ ေငးၾကည့္ေနတာကို ရိပ္မိသြား၍ ၿပဳံးတုံ႔တုံ႔မ်က္ႏွာထားေလးျဖင့္
“ အဆိုးေလး မင္း ငါ့ကို တစ္ခ်ိန္လုံး ၾကည့္ေနရတာ မပ်င္းဘူးလား ”
“ မပ်င္းပါဘူး ... ပ်င္းစရာလား ... ကိုယ့္ခ်စ္သူ ကိုယ္ ၾကည့္တာ ဘာျဖစ္လဲ ”
ဒီေကာင္ေလးက အလာသားပဲ။ မေန႔ကမွ တရားဝင္ခ်စ္သူေတြျဖစ္တာကို ဒီေန႔က် ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ အသုံးခ်တတ္ေနၿပီ။
“ ဒါေပမဲ့ ငါက ေခ်ာမွ မေခ်ာတာ ... မင္း အဲဒီလို ခဏခဏၾကည့္ေနလို႔ ငါ့မ်က္ႏွာေပၚက ျပစ္ခ်က္ေတြကို ရွာေတြ႕သြားၿပီး ႐ိုးအီသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ... အဲဒါဆို မင္း ငါ့ကို ထားခဲ့မွာမလား ”
အၿမဲလိုလို သူ႔ကိုပဲ တစိမ့္စိမ့္ေငးၾကည့္ေနတတ္သည့္ ဈာန႔္ကို အသည္းယားလာသျဖင့္ တမင္သက္သက္ စလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သူ လုံးဝမထင္မွတ္ထားသည္က
“ ကိုကို ! ကိုကို႔မ်က္ႏွာ တစ္ခုခုျဖစ္တာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ထားခဲ့ရေအာင္ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ကို မ်က္ႏွာၾကည့္ႀကိဳက္ခဲ့တာမို႔လို႔လား ! ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔ကို ထားခဲ့မွာ ဟုတ္လား ! မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ! ဒီကိစၥက ကြၽန္ေတာ္ ေသမွပဲ ျဖစ္ႏိုင္မွာ ! ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ ကိုကိုကပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့မွာ ! ကိုကိုကပဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ထားခဲ့မွာလို႔ ! ”
ဈာန႔္အသံက အနည္းငယ္ လႈိင္းခတ္ေနသည့္အျပင္ မာထန္ေနသည္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ ဈာန္က ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္သြားပုံပင္။
႐ုတ္ျခည္း မၾကည္မသာျဖစ္ကာ မႈိင္းညႇိဳ႕သြားသည့္ ဈာန႔္မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း ေလးဆက္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသျဖင့္ ဈာန႔္ပါးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္ျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္ကာ
“ ဈာန္ ... ဈာန္ ... ေနာက္ဆို ငါ အဲဒီလိုမေျပာေတာ့ဘူးေလေနာ္ ... စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ ... ငါ မွားတာပါ ဟုတ္ၿပီလား ကေလးေလး ”
“ ေနာက္တစ္ခါဆို ထားခဲ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ မသုံးရဘူး ... အဲဒီစကားကို ကြၽန္ေတာ္ အမုန္းဆုံးပဲ ... ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုကို႔ကို ဘယ္ေတာ့မွ ထားသြားမွာမဟုတ္ဘူး ... ကိုကိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မထားခဲ့ရဘူး ”
“ အင္း ... အရာရာ မင္းသေဘာအတိုင္းပါပဲ အဆိုးေလးရယ္ ”
“ ခ်စ္တယ္ ... ကြၽန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို အရမ္းခ်စ္တာ ”
“ ငါလည္း မင္းကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ”
အခုမွပဲ ဈာန႔္မ်က္ႏွာေလးက ျပန္လည္႐ႊင္ပ်လာသည္။ ထိုအခါက်မွ ေလးဆက္လည္း သက္ျပင္းခ်ႏိုင္ေတာ့သည္။
ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကမ်ား ဈာန္ႏွင့္ပတ္သတ္လာလွ်င္ ဒီေလာက္ထိ ဂ႐ုစိုက္မိသြားလဲ မသိေပ။ ဈာန႔္မ်က္ႏွာေလး ညႇိဳးငယ္ေနတာကိုပင္ သူ႔မွာ မျမင္ရက္။
အျဖစ္သည္းလြန္းသည္ဟု ဆိုခ်င္ ဆိုၾကပါေစ။ ဒီအဆိုးေလးကိုေတာ့ အၿမဲတမ္းေပ်ာ္႐ႊင္ေနေစခ်င္တာ သူ႔ရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ဆႏၵျဖစ္သည္။
“ ဈာန္ ဒါနဲ႔ေလ ... ”
“ အင္း ... ကိုကို ဘာေျပာမလို႔လဲ ”
“ ငါ ဇလပ္အတြက္ ေငြလႉၿပီး ေ႐ႊသကၤန္းကပ္ေပးခ်င္လို႔ ... အဲဒါ မင္း ငါ့ကို တစ္ေနရာရာမွာ ေစာင့္ေနေပးမလား ”
ကိုကို သူ႔ကို အားနာေနမွန္း ဈာန္ေရာင္ခ ရိပ္မိသည္။ ကြယ္လြန္သြားသည့္ ခ်စ္သူေဟာင္းအတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ေပးရာမွာ အသစ္စက္စက္ခ်စ္သူျဖစ္သည့္ သူ႔ကို ငဲ့ညႇာေနမွန္းလည္း သူ သိသည္။
သူ သိပ္ခ်စ္ရသည့္ ကိုကိုက အဲဒီေလာက္ထိ လူတစ္ဖက္သားကို အားနာတတ္သည္ေလ။ ကိုကို႔ရဲ႕လက္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ဈာန္ေရာင္ခ ဆြဲယူဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
“ ကိုကို ”
“ အင္း ”
“ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုကိုနဲ႔ အတူတူ ေ႐ႊသကၤန္းကပ္ၿပီး မေတာင္ဇလပ္ျဖဴအတြက္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္ေပးခ်င္တယ္ ”
ထိုအခါ ကိုကိုက သူ႔ကို မယုံႏိုင္သလို ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
“ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာ မေတာင္ဇလပ္ျဖဴက ကိုကို႔အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့သူပဲေလ ... ကြၽန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္ ”
“ ဒါေပမဲ့လည္း ဈာန္ရယ္ ... မင္း အဲဒီေလာက္ထိ လုပ္ေပးဖို႔မလိုဘူးေလ ”
“ လိုတာေပါ့ ကိုကိုရဲ႕ ... ဘာပဲေျပာေျပာ ကြၽန္ေတာ့္မွာလည္း တာဝန္ရွိတယ္ေလ ... ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ခ်စ္သူ ျဖစ္ေနတာမို႔ ... ”
ကိုကို႔မ်က္ဝန္းေလးမ်ားက ေငြ႕ရည္သိုင္းဖြဲ႕လာၿပီး သူ႔ရဲ႕လက္ေတြကို ျပန္ၿပီး တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုပ္ကိုင္လာကာ
“ ေက်းဇူးပဲ ဈာန္ ... ငါ မင္းကို တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ... ငါ့ကို နားလည္ေပးတဲ့အတြက္ေရာ ... ၿပီးေတာ့ ဇလပ္ကို ... ဇလပ္ကို ... ”
စကားမဆုံးခင္မွာပဲ ကိုကို႔အသံက တျဖည္းျဖည္းတိမ္ဝင္သြားၿပီး ကိုယ္ေလးက တုန္ရင္လာသည္။
သူ႔ကိုကိုကေတာ့ေလ သိပ္ခံစားလြယ္တာပဲ။
ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္မွာျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ကိုကို႔ကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ထည့္ၿပီး မႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ သူ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ကိုကို႔လက္ေလးေတြမွတဆင့္ သူ႔ရဲ႕ႏွစ္သိမ့္မႈကို ကိုကို ေသခ်ာေပါက္ ရရွိႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
ခ်စ္သူတို႔မည္သည္ ခံစားခ်က္ခ်င္း ဆက္ႏြယ္ေနၾကသည္မို႔ ... ။
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
ဗုဒၶေဗာဓိတစ္ေထာင္ရွိရာသို႔ သြားရာလမ္းခရီးတြင္ျဖစ္သည္။ ေန႔လယ္မွသြားလွ်င္ ေနပူမိမည္စိုးသျဖင့္ မနက္စာစားၿပီးသည္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းထထြက္လာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
မနက္ခင္းအခ်ိန္အခါသမယမွာ အေအးဓာတ္ေငြ႕ေငြ႕က်န္ေနေသး၍ အကုန္လုံး အေႏြးထည္ကိုယ္စီ ျဖစ္ေနၾကေသာ္လည္း ယခုအခါတြင္ေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားသြားရ လာရတာ မ်ားလြန္းလွသျဖင့္ ေအးစိမ့္မႈတို႔ ေပ်ာက္ဆုံးကာ ေခြၽးတၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ၿပီး ထိုဝတ္ဆင္လာသည့္ အေႏြးထည္မ်ားမွာ ဝန္ထုတ္ဝန္ပိုးသဖြယ္ ျဖစ္လာေခ်ၿပီ။
ေနထြက္လာသျဖင့္ ေနေရာင္ျခည္မွာ စူးရွေသာ္ျငား တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ သစ္ပင္မ်ား၊ အမိုးအကာမ်ားျဖင့္ အုံ႔ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ အပူသက္သာ၏။ သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္က်ဲသည့္ ေနရာသို႔ေရာက္လွ်င္မူ အပူဒဏ္ကို မရႈမလွခံစားရေလသည္။
သို႔ေသာ္ သဖ်ိဳးသျဖန္းတိုက္ခတ္ေနေသာ ေတာင္ေပၚေလေအးမ်ားေၾကာင့္ အေမာေျပရသျဖင့္ ေတာ္ေသးသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း ႏြမ္းဖတ္ေနသည့္ စိတ္တို႔ ျပန္လည္လန္းဆန္းသြားၿပီး ခြန္အားသစ္တို႔ သြန္းေလာင္းေပးလိုက္သလိုပင္။
အေပၚစီးမွ ၾကည့္လွ်င္ လွမ္းျမင္ေနရသည့္ စိမ္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ားကား ရင္သက္ရႈေမာဖြယ္ရာေကာင္းလွ၏။ တကယ့္ကို သဘာဝအလွတရားစင္စစ္ ပီသေပသည္။
ထို႔နည္းတူ ေက်းငွက္ေလးမ်ား၏ တက်ီက်ီတက်ာက်ာေတးဂီတသံကို နားဆင္ရင္း သဘာဝတရားထဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ရသည္မွာ ၿမိဳ႕ျပအရပ္တြင္ မရႏိုင္သည့္ ခံစားခ်က္ေပါင္းစုံကို ေပးစြမ္းႏိုင္ေလသည္။
ဗုဒၶေဗာဓိတစ္ေထာင္သို႔ သြားရာလမ္းခရီးမွာ တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ေျပျပစ္ေခ်ာေမာေသာ္လည္း တခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ေတာ့ အုတ္ေလွကားမ်ား ခင္းထားျခင္းျဖစ္သည္။ တခ်ိဳ႕အုတ္ေလွကားမ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ျမင့္သည္ဟု ေျပာလို႔ရသည္။
က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားရင္ျပင္ေတာ္မွ ဗုဒၶေဗာဓိတစ္ေထာင္သို႔ ခရီးက ေတာ္ေတာ္ေဝးေဝးသြားရသည္မို႔ ေလးဆက္တို႔အုပ္စုထဲမွ အမ်ိဳးသမီးေလးဦးမွာ ေဟာဟဲလိုက္ေနၾကေခ်ၿပီ။
စစသြားစဥ္က “ ဒီေလာက္ေလးကေတာ့ အေပ်ာ့ ” ဟု အားႏွင့္ မာန္ႏွင့္ ဆိုကာ လန္းဆန္းတက္ႂကြမႈအျပည့္ႏွင့္ ေရွ႕ဆုံးမွ ခ်ီတက္သြားသည့္ ဥဥ၊ ေမျမတ္၊ မနႏၵာႏွင့္ မယုယတို႔မွာ အခ်ိန္ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် တျဖည္းျဖည္း ေျခလွမ္းမ်ား အားေလ်ာ့ကာ ေႏွးက်လာေတာ့သည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးေလးဦးမွာ မေန႔ကမနက္အထိ သူစိမ္းအေနႏွင့္ ရွိေနၾကေသာ္ျငား ယခုအခါမွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း အင္မတန္မွ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္ေနၾကေလသည္။
အလြန္ထူးဆန္းလြန္းေပစြ ... ။
အႏွီထူးျခားဆန္းၾကယ္ျဖစ္ရပ္မွာ မေန႔က က်ီးကန္းပါးစပ္ႏွင့္ မုဆိုးေတာင္ကို သြားေနစဥ္ အေတာအတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေမျမတ္ႏွင့္ ဥဥမွာ အစကတည္းက လူငယ္ပီပီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္သူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ႏႈတ္ခ်ိဳကာ ေဖာ္ေ႐ြလွသည့္ မနႏၵာႏွင့္ ေခတၱခဏ စကားစျမည္ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းမွာတင္ အသိမိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္သြားၾကေတာ့သည္။
အခ်ိန္ၾကာလာေလ ပိုရင္းႏွီးေလျဖစ္ကာ တစ္ခဏတြင္း ညီအစ္မရင္းခ်ာမ်ားကဲ့သို႔ ခင္မင္ရင္းႏွီးသြားၾကေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ အရင္က မနႏၵာတို႔ကို သိပ္မယုံသကၤာျဖစ္ေနသည့္ ဥဥေတာင္မွ ယခုအခါ မနႏၵာခ်ည္းထပ္ေနေတာ့သည္။
႐ိုး႐ိုးေအးေအးေနတတ္ၿပီး စကားနည္းသည့္ မယုယေတာင္မွ ဥဥ၊ ေမျမတ္တို႔ႏွင့္ ေပါင္းကာ စကားဝိုင္း၌ ရယ္ရယ္ေမာေမာပါဝင္လာသည္။
ဤမွ်ႏွင့္တင္ မကေသး။ ထိုေလးေယာက္မွာ မႏၲေလးကို ေရာက္ခဲ့ရင္၊ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ခဲ့ရင္ဆိုသည့္ အနာဂတ္အႀကံအစည္မ်ားျဖင့္ ဖုန္းနံပတ္၊ အိမ္နံပတ္မ်ားေတာင္ လဲလွယ္ထားၿပီးၾကေခ်ၿပီ။
ဒီခရီးစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ထိုေလးေယာက္၏စကားသံမ်ားျဖင့္ ပြက္ပြက္ညံေဝဆာေနသည္မွာ ေနာင္ခန႔္ႏွင့္ ျမတ္သူတို႔ေတာင္ လက္ေျမႇာက္အရႈံးေပးရသည့္အထိပင္။ လေရာင္ႏွင့္ ေန႔သစ္တို႔ခမ်ာလည္း သူတို႔အုပ္စုႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေနသားက်လာသည္ဟု ဆိုရေပမည္။
လူဦးေရအားျဖင့္ ဆယ္ေယာက္ဆိုသည့္အားက နည္းနည္းေနာေနာမဟုတ္ေပ။ ထို႔အျပင္ လူငယ္ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနသျဖင့္ ပိုဆိုးေတာ့သည္။ ဟီးဟီးဟားဟားရယ္သံမ်ား၊ ဆူညံရန္ျဖစ္သံမ်ားက သူတို႔ျဖတ္သန္းရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ပ်ံ႕လြင့္က်န္ရစ္ခဲ့ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးဟီလာတိုက္ကာ သြားလာၾကရင္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ ေဈးဆိုင္မ်ား စီတန္းေနသည့္ အုတ္ေလွကားထစ္လမ္းမ်ားဆီသို႔ ေရာက္လွ်င္ေတာ့ သူတို႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ရေတာ့သည္။
ဂ်ီသား၊ ဆတ္သား၊ ေခ်သား၊ ယုန္သား အစရွိသည့္ ေတာတြင္းသားစစ္စစ္မ်ားကို ေရာင္းခ်ေနၾကသည့္ ဆိုင္မ်ားလည္းရွိ၏။ ေဒသခံမ်ား အမဲလိုက္၍ ရရွိလာသည့္ သားရဲတိရစာၦန္မ်ား၏ဦးခ်ိဳ၊ အစြယ္၊ သားေရအစရွိသည္တို႔ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။
ေတာင္ဆိတ္ဆီ၊ သစ္ဥသစ္ဖုအေၾကာေျပလိမ္းေဆးဆီ၊ နံ႔သာဆီစသည့္ ပရေဆးဆိုင္တန္းမ်ားတြင္ေတာ့ အနံ႔ေပါင္းစုံျဖင့္ ေမႊးအီေနေတာ့သည္။
ဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕သို႔အေရာက္တြင္ ဆိုင္ရွင္လင္မယားက လိမ္းေဆးဆီအစမ္းလိမ္းေပးသျဖင့္ ေမျမတ္တို႔အုပ္စုက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ဝင္လိမ္းၾကျပန္သည္။ ဆိုင္ရွင္လင္မယားကလည္း သေဘာေကာင္းလြန္းလွသည္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးဖို႔အတြက္ ထိုဆိုင္မွပင္ လိမ္းေဆးဆီ၊ နံ႔သာဆီမ်ားကို အမ်ားအျပားဝယ္ယူခဲ့ၾကသည္။
အထူးသျဖင့္ ေမျမတ္တို႔ အမ်ိဳးသမီးတစ္သိုက္ အဆူညံဆုံး၊ အေပ်ာ္ဆုံးေနရာကား လက္ေဆာင္ပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။
႐ိုးရာခ်ည္အိတ္၊ လက္စြပ္၊ လက္ေကာက္၊ ဆံထိုး၊ ကလစ္၊ အက်ီ၊ ပဝါ၊ ထဘီအစရွိသျဖင့္ အမ်ိဳးအစားစုံလင္လွသည္။ ေမျမတ္တို႔အုပ္စုကေတာ့ ေ႐ြးလိုက္၊ ဝယ္လိုက္၊ ေနာက္တစ္ဆိုင္ကူးလိုက္ျဖင့္ ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူးေနၾကသည္။
သြားရင္း လာရင္း ေမာပန္းလာသည့္အခါ၌လည္း နီးစပ္ရာဆိုင္မွာ ေရသန႔္ဘူးဝင္ဝယ္၊ ဖရဲသီးဝယ္စားၿပီး ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ လွဲေလ်ာင္းကာ အေမာေျဖၾကရ၏။
ေမ်ာက္ကေလးမ်ားကို ေတြ႕သည့္အခါမွာေတာ့ ျမတ္သူက ေမျမတ္ႏွင့္ ဥဥကို လိုက္စသျဖင့္ အကုန္လုံး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ကာ ရယ္ေမာၾကရျပန္သည္။
အျပန္ခရီးတြင္ေတာ့ ေတာင္ေစာင္းထိပ္တြင္ တစ္ဖက္ရပ္တဲထိုးသည့္ အေၾကာ္ဆိုင္တြင္ အေၾကာ္ဝင္စားၾကျပန္သည္။ အျမင့္ပိုင္းေရာက္ေနသည္မို႔ တဟူးဟူးတိုက္ခတ္ေနသည့္ ေတာင္ေလေအးမ်ားကား စိတ္ကို အလြန္အမင္းၾကည္လင္လန္းဆန္းေစသည္။
အေၾကာ္ေလးစား၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္ရင္း ေတာင္ေအာက္ဖက္ရွိ ေတာေတာင္အလွသဘာဝမ်ားကိုလည္း ေငးေမာၾကည့္ရႈကာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈကို ေျဖေဖ်ာက္ရသည္။
သဘာဝတရားႀကီးကား စိတ္ပင္ပန္းမႈကို ေပ်ာက္ကြယ္ေစသည့္ ကုသရာေဆးျဖစ္သည္ဟုဆိုရင္လည္း မွားမည္မထင္ ... ။
အခ်ိန္တစ္ခုၾကာျမင့္ၿပီးေနာက္ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္သို႔ ေရာက္ရန္ သိပ္မလိုေတာ့ေပ။ ထို႔နည္းတူ ေဈးဆိုင္တန္းမ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္းစိပ္လာေခ်ၿပီ။
ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေငးၾကည့္ေနရင္း ေလးဆက္၏ျမင္ကြင္းထဲ တစ္စုံတစ္ရာက ထင္းလင္းစြာ ဝင္ေရာက္လာသျဖင့္
“ ဈာန္ ! ခဏ ! ”
ေလွကားထစ္ေတြေပၚ တက္မည့္ဟန္ျပင္ေနသည့္ ဈာန႔္လက္ကို ဖမ္းဆြဲထားလိုက္ေတာ့ ဈာန္က အလိုက္သိစြာျဖင့္ သူ႔ေဘးမွာ လာရပ္သည္။
ေလးဆက္၏အၾကည့္ေတြကေတာ့ တစ္စုံတစ္ခုဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္က်ေရာက္ေနလ်က္ ... ။
ထိုစဥ္ သူတို႔ႏွစ္ဦးေနာက္ကေန လိုက္တက္လာသည့္ ဥဥက
“ ေလးဆက္ နင္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ”
“ ဪ ... ငါ ဒီမွာ ပစၥည္းဝယ္စရာရွိလို႔ ... နင္တို႔ ဆက္သြားႏွင့္ ... ၿပီးရင္ ငါတို႔ လိုက္လာခဲ့မယ္ ”
“ ေအး ... ေအး ... ဒါဆိုလည္း ၿပီးေရာ ... ငါတို႔ အရင္သြားႏွင့္ၿပီေနာ္ ”
ဥဥက ေျပာရင္းဆိုရင္း ေလွကားထစ္မ်ားကို ေျပးတက္သြားသည္။ ဥဥေနာက္မွ လိုက္လာသည့္ မနႏၵာႏွင့္မယုယကလည္း သူ႔တို႔ကို ၿပဳံးျပကာ စကားတေျပာေျပာျဖင့္ အေပၚတက္သြားၾကသည္။
ေမျမတ္ကေတာ့ သူ႔ေနာက္မွာ ပါလာသည့္ လေရာင္ကို ခဏခဏလွည့္ၾကည့္ေနၿပီး ေလးဆက္တို႔ကို အဖက္ေတာင္မလုပ္ေပ။ ျမတ္သူကေတာ့ သူတို႔စုံတြဲကို တစ္ခ်က္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတရမ္းရမ္းျဖင့္ ေက်ာ္တက္သြားသည္။
ခ်စ္သူျဖစ္ၿပီးကတည္းက အၿမဲလိုလို ႏွစ္ေယာက္တစ္ကမာၻျဖစ္ေနတတ္သည့္ ေလးဆက္ႏွင့္ ဈာန႔္ကို အကုန္လုံးက လက္ေလ်ာ့ထားလိုက္ၾကၿပီထင္သည္။ ဤမွ်အထိ သည္းသည္းလႈပ္ေနသည့္စုံတြဲမို႔ ျမင္ျပင္းကပ္ခံေနရမည္ဆိုလည္း လြန္အံ့မထင္ေပ။
“ ကိုကို ဘာကို ၾကည့္ေနတာလဲ ”
ဈာန႔္အေမးကို မေျဖအားေသးဘဲ
“ ဒါေလးကို တစ္ခ်က္ေလာက္ ျပေပးလို႔ရမလား ”
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူ႔လက္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိလာသည့္ သစ္သားဆံထိုးငယ္ေလးကို ေလးဆက္ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရႈမိသည္။ ဆံထိုးထိပ္ဖ်ားမွာ ကံေကာ္ပန္းသဏၭာန္အလွဆင္ထားသည္က ေလးဆက္ရဲ႕စိတ္အာ႐ုံကို အလုံးစုံဆြဲေဆာင္ႏိုင္ေလသည္။
“ ဒီဆံထိုးေလးက တစ္ခုပဲ က်န္ေတာ့တာရွင့္ ”
ထိုဆံထိုးေလးအား သူ စိတ္ဝင္စားေနမွန္းသိေတာ့ ဆိုင္ရွင္အမ်ိဳးသမီးငယ္က ဝင္ေျပာလာသည္။
“ ဒါဆို ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီတစ္ခု ထည့္ေပးပါ ”
ေဈးေတာင္ ေမးမေနေတာ့ဘဲ ဒီဆံထိုးေလးကို သူ ဝယ္ယူဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
“ အဲဒါက ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ ကိုကို ”
အဆိုးေလးက သူ႔လက္ကို ခါရမ္းရင္း စိတ္လက္မၾကည္သာသည့္ အမူအရာမ်ိဳးျဖင့္ ေမးလာသည္။ ဈာန္ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရသလဲဆိုတာကိုလည္း သူ ရိပ္မိလိုက္ပါသည္။
ဒီေကာင္ေလး သဝန္တိုေနျခင္းသာျဖစ္သည္။
“ မင္းညီမေလးအတြက္ ... ”
စကၠန႔္အနည္းငယ္မွ် ၿငိမ္က်သြားၿပီးေနာက္မွာ ဈာန္က
“ မင္းညီမေလးဆိုတာက ပန္းကေလးကို ေျပာတာလား ”
“ အင္း ... ငါ့ညီမေလးက မင္းညီမေလးပဲေလ ... ဟုတ္တယ္မလား ”
ထိုအခါက်မွ ဈာန္က စိတ္ေအးသြားသည့္ႏွယ္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း
“ ဒါနဲ႔ ပန္းကေလးက ဆံထိုးႀကိဳက္တာလား ”
“ အင္း ... ညီမေလးက ဆံထိုးေတြကို အရမ္းသေဘာက်တာ ... ၿပီးေတာ့ သူ အႀကိဳက္ဆုံးက ဒါေလး ... ”
ဆံထိုးထိပ္ဖ်ားနားေလးမွာ ရွိေနသည့္ ပန္းပြင့္ေလးကို ျပသလိုက္ေတာ့
“ ကံေကာ္ပန္း ”
“ ဟုတ္တယ္ ... ညီမေလးက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကံေကာ္ပန္းကိုဆို သိပ္ႀကိဳက္တာ ... က်န္တဲ့ပန္းေတြကိုလည္း သူ သေဘာက်ပါတယ္ ... ဒါေပမဲ့ ကံေကာ္ပန္းကေတာ့ သူ အႏွစ္သက္ဆုံးပန္းပဲ ”
“ ဒါဆိုလည္း ထပ္ဝယ္မယ္ေလ ... တစ္ခုတည္းဆို ဘယ္ေလာက္မလဲ ”
“ ေတာ္ၿပီေလ ... ထပ္မဝယ္ေတာ့ဘူး ... တစ္ခုဆို လုံေလာက္ၿပီ ”
“ ကိုကိုကလည္း ... အကုန္လိုက္ဝယ္ရင္ေတာင္ ဘယ္ေလာက္မွ မကုန္တာကို ... ပန္းကေလးအတြက္ ကြၽန္ေတာ္ လက္ေဆာင္ဝယ္ေပးမယ္ေလ ... လာပါ ... ကြၽန္ေတာ္တို႔ ထပ္သြားရွာၾကည့္ၾကရေအာင္ ”
ညီမေလးအတြက္ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ မဝယ္ေပးရ၍ ဈာန္က ဂ်စ္ေနေသာေၾကာင့္
“ ဘယ္အရာမဆို ေတာ္႐ုံသင့္႐ုံပဲ ေကာင္းတယ္ ဈာန္ရဲ႕ ... ေလာဘႀကီးလြန္းရင္ စိတ္ပင္ပန္းရတတ္တယ္ ... ငါ့ညီမေလးကို တျခားကိစၥမေျပာနဲ႔ ... ဒီလိုေသးေသးမႊားမႊားပစၥည္းေတြနဲ႔ ပတ္သတ္လာရင္ေတာင္ ေလာဘမႀကီးေစခ်င္ဘူး ... အမ်ားႀကီးရဖူးတဲ့လူက ေနာက္ဆိုရင္လည္း အမ်ားႀကီး လိုခ်င္ေနဦးမွာပဲ ... လူဆိုတာ စိတ္ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတာမို႔ လိုခ်င္တာကို မရႏိုင္ရင္ စိတ္ပင္ပန္းမႈက ပိုလာလိမ့္မယ္ ကေလးေလးရဲ႕ ... ဒါေတြကို မင္း သိရဲ႕လား ”
ဈာန႔္ႏွာေခါင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြတို႔ထိၿပီး ခ်စ္စႏိုးျဖင့္ ေျပာမိေတာ့
“ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ ေလာဘႀကီးတယ္ ”
တစ္ကိုယ္စာၾကားရ႐ုံ ခပ္တိုးတိုးေရ႐ြတ္လိုက္သံေၾကာင့္
“ ဟမ္ ! ဈာန္ မင္း ဘာေျပာလိုက္တာလဲ ”
“ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ အရမ္းေလာဘႀကီးတယ္လို႔ ! ကိုကိုက ေလာဘႀကီးတာကို မႀကိဳက္ရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး ! ကြၽန္ေတာ္က နဂိုကတည္းက အဲဒီလိုလူမ်ိဳးမို႔လို႔ ကိုကိုနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ အၿမဲတမ္း ေလာဘႀကီးေနဦးမွာပဲ ! ”
စူပုတ္ပုတ္႐ုပ္ေလးႏွင့္ ကေလးေလးက တကယ့္ကို တဇြတ္ထိုးဆန္လြန္းလွသည္။
“ ဒါဆိုလည္း ငါနဲ႔ပတ္သတ္လာရင္ေတာ့ မင္းမွာ ေလာဘႀကီးပိုင္ခြင့္ရွိတယ္ ... ဒီတစ္ခုေတာ့ ငါ မင္းကို ေလာဘႀကီးခြင့္ျပဳေပးမယ္ ... ဟုတ္ၿပီလား ကေလးေလး ... ထပ္မဆိုးနဲ႔ေတာ့ ”
“ ကိုကို ! စကားဆိုတာ ေျပာၿပီးရင္ တည္ရတယ္ ! ကိုကို ေျပာသမွ်စကားလုံးကို ကြၽန္ေတာ္က အတည္ယူမွာ ! စတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္ေတာ္ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး ! ကိုကို႔ႏႈတ္က ထြက္သမွ်စကားလုံးတိုင္းကို အတည္ယူမွာ ! ကိုကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းခြင့္မရွိဘူး ! ”
“ အင္း ... ရတယ္ ... ဒါေပမဲ့ ခြၽင္းခ်က္ေတာ့ ရွိတယ္ ... မင္း ငါ့တစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ ေလာဘႀကီးရမယ္ ... တျခားလူေတြကိုေတာ့ ေလာဘမႀကီးရဘူး ”
ထိုအခါ ဈာန႔္မ်က္ႏွာထက္ အၿပဳံးလဲ့လဲ့တခ်ိဳ႕ေပၚေပါက္လာၿပီး
“ စိတ္ခ်ပါ ... ကြၽန္ေတာ္က ကိုကို႔တစ္ေယာက္တည္းအတြက္ပဲ ”
မုသားအလ်င္းကင္းမဲ့သည့္ ထိုကတိစကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ သူ႔ႏွလုံးသားထဲမွာ ၾကည္ႏူးျခင္းဟု အမည္ရသည့္ အေႏြးလႈိင္းတစ္ခုက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္းစီးဆင္းသြားေလေတာ့သည္။
9:52 A.M
25.5.2021 ( Tuesday )