"အထြန္းေရ"
"ဟဲ့ လွၾကည္ ၊ ေဈးသိမ္းခါနီးမွ ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ"
"နင့္ကို သတိရလို႔ ထြက္လာတာ ၊ ၿပီးေတာ့ ေဈးဝယ္ရင္းနဲ႔ "
လွၾကည္က ေနာက္မွ ပါလာေသာ မိန္းကေလးကို စာ႐ြက္တစ္႐ြက္ေပးသည္။
"ေရာ့ ဝယ္ၿပီးမွ ဒီဆိုင္ကို ျပန္လာခဲ့ေနာ္"
ထိုမိန္းကေလးထြက္သြားၿပီးေသာအခါတြင္ေတာ့ လွၾကည္က ေဘးမွ ဆိုင္အလြတ္ေပၚတက္ထိုင္ေတာ့သည္။
စိန္နားကပ္ကိုပန္ကာ ေနာက္တြဲဆံထုံးထုံးထားေသာ လွၾကည္သည္ ျဖဴျဖဴစင္စင္ပင္ လွပေနဆဲပင္။
ရင္ၫြန႔္ထိရွည္ေသာ ဆြဲႀကိဳးတြင္ တစ္လက္မခန႔္ရွိေသာ စိန္ဆြဲသီးက ထင္သာျမင္သာရွိေနသည္။ လက္တစ္ဖက္စီတြင္ရွိေနေသာ လက္စြပ္ ၊ လက္ေကာက္တို႔ကို ေတြ႕ရေသာ အခါတြင္ေတာ့ အထြန္းတစ္ေယာက္ ဝမ္းသာစိတ္ျဖင့္ ၿပဳံးမိပါသည္။
"လွၾကည္ေရ အခုမွပဲ ျမင္ရေတာ့တယ္ ၊ အဆင္ေျပတယ္မလား"
"ဘာကိုလဲ "
"အကုန္ေပါ့ဟာ နင္ေရာ ၊ နင္တို႔ အိမ္ေရာ"
"ငါတို႔အိမ္ကေတာ့ ေျပမွာပါ ၊ ငါကေတာ့ မေျပဘူး"
"ဟဲ့ နင္ အဆင္မေျပဘူးလား ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ"
"မေျပပါဘူးဟာ ၊ ဒီလိုပါပဲ "
ေခါင္းကို ခပ္ေလးေလးခါရင္း သက္ျပင္းခ်ေသာ လွၾကည္ကို အထြန္းက နားမလည္စြာျဖင့္ၾကည့္မိသည္။
အရာရာျပည့္စုံတဲ့သူနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ထားတာေလ ၊ လွၾကည္ကို အျခားသူေတြကေတာင္ အားက်ေနၾကတာ။ ဒါကို သူက အဆင္မေျပဘူးတဲ့လား။
"လွၾကည္ နင္စိတ္ညစ္ေနရတာလား"
"ေအးဟယ္ ငါလည္းမွားတာပါ"
"အဲလိုလည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ ၊ မိဘ ေပးစားလို႔ယူခဲ့တာပဲ"
လွၾကည္က ႏႈတ္ခမ္းကို မဲ့သည္။
"သူကေလ လူေကာင္းမဟုတ္ဘူး ၊ ငါ့အေမတို႔ေရွ႕မွာေတာ့ သူေတာ္ေကာင္းေပါ့ ဒါေပမယ့္ေလ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ငါ့ကို လိုခ်င္စိတ္ကလြဲၿပီး ဘာမွမရွိဘူး "
"လွၾကည္ရယ္.."
"အထြန္း နင္သိလား ငါအရမ္းပင္ပန္းတာပဲ ၊ လူပင္ပန္းတာထက္ စိတ္ပင္ပန္းတယ္ ၊ ေ႐ႊေတြ ေငြေတြ ရွိေနလည္း ငါမေပ်ာ္ဘူး "
အထြန္းက စကားျပန္မေျပာႏိုင္။ လွၾကည္ကေတာ့ မ်က္ရည္မ်ားဝဲလာသည္။
" ငါေလ အဲလူအေၾကာင္းကို အိမ္ခြဲေနမွ သိေတာ့တယ္ ၊ ပိုက္ဆံစကားအရမ္းေျပာတဲ့အျပင္ ေသာက္တတ္စားတတ္ေသးတယ္ ၊ ၿပီးေတာ့ အဆိုးဆုံးက ငါ့ကို
ကိုေအာင္သန္းနဲ႔ ခဏခဏ သမုတ္တယ္ဟယ္"
"ဟဲ့ အဲဒါေတာ့ လြန္တာေပါ့ ၊ နင္တို႔က မဂၤလာေဆာင္ၿပီးတည္းက မေတြ႕ေတာ့တာမလား"
"ေအးေလ ၊ အဲဒါကို မူးလာတိုင္း ငါ့ကို သမုတ္တယ္ ၊ တစ္ခါတေလဆိုရင္ ႐ိုက္လားႏွက္လားနဲ႔၊ ငါေလ စိတ္ရွိတိုင္းသာ လုပ္လို႔ရရင္ ကြာပစ္တယ္ ၊
ဒါေပမယ့္ မလုပ္ပါဘူးအထြန္းရယ္ ၊ ငါလည္း ငါ့မိသားစုကို ငဲ့ရဦးမွာေပါ့ ၿပီးေတာ့ ယူထားတာမွ တစ္ႏွစ္မျပည့္ေသးဘူး ကြဲၾက ကြာၾကရင္ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္လိုေျပာၾကမလဲ"
"နင့္အိမ္ကေရာ ဒီအေၾကာင္းေတြမသိဘူးလား"
"ဘယ္သိမလဲဟာ ဟိုလူက ငါတို႔မိဘအိမ္သြားရင္ လူႀကီးလူေကာင္းပုံနဲ႔ေလ ၊ ၿပီးေတာ့ ဒီကိစၥကို အေမတို႔သိရင္ စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး ၊ ငါ့အတြက္နဲ႔ေတာ့ စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ဘူးဟယ္"
လွၾကည္က က်လုဆဲဆဲမ်က္ရည္ကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ အသာတို႔ရင္း သုတ္သည္။
"ငါ့ကံပဲေပါ့ အထြန္းရယ္ ၊ ငါက အိမ္ေထာင္သည္ ျဖစ္သြားၿပီပဲ ဒီကိစၥမ်ိဳးက ျပန္ျပင္လို႔မွ မရတာ"
"နင့္ကံဆိုၿပီးေတာ့လည္း ျဖစ္သမွ်ခါးစည္းခံဖို႔မလိုပါဘူး လွၾကည္ရယ္ ၊ နင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ငါ့ဆီလာခဲ့သိလား ၊ ငါ ေဈးမွာမရွိရင္ အိမ္လာခဲ့ ၊ နင့္ဘက္မွာ ငါရွိတယ္ "
"ေက်းဇူးပါပဲဟာ "
"ေက်းဇူးဆိုတာ မလိုပါဘူးဟယ္ ၊ ငါ့ကို တစ္ၿမိဳ႕လုံးက လက္ညႇိဳးထိုးၿပီး ကဲ့ရဲ႕ၾကတုန္းကလည္း နင္က ငါ့ဘက္မွာေနေပးခဲ့တာပဲ၊ ငါေလ နင္ရွိေနလို႔ ဘယ္ေလာက္ အားရွိခဲ့ရလဲ သိလား ၊ ဒါေၾကာင့္ေလ နင္ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါနင့္ဘက္ကေနမယ္ ေနာ္ "
လွၾကည္က ေခါင္းညိတ္သလို အထြန္းကလည္း ၿပဳံးျပမိပါသည္။
ငါခက္ခဲခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ၊ လူေတြက လက္ညႇိဳးထိုးတဲ့ အခ်ိန္မွာ နင္က ငါ့ကို ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ ေပါင္းခဲ့တာ။ နင္ ဒီလူနဲ႔ ကြဲလို႔ နင့္ကို တစ္ေလာကလုံး လက္ညႇိဳးထိုးရင္ေတာင္ ငါ နင့္ဘက္ကေနေပးမယ္။
" အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလး လာေနၿပီ၊ ငါျပန္ေတာ့မယ္ ၊ ငါနင္နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ ေဈးသိမ္းခ်ိန္နီးမွ ကပ္လာတာ "
"ေအးေအး ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ ၊ တစ္ခုခုဆို ငါ့ဆီကိုသာလာခဲ့ သိလား"
"ေအးပါ ငါသြားၿပီေနာ္"
လွၾကည္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေသာအခါ အထြန္းရင္ထဲမေကာင္း။
တကယ္ဆို ဘာလို႔ အဲလိုေတြျဖစ္ရတာလဲ။ လွၾကည္ခမ်ာ သူ႔ရည္းစားနဲ႔ မိဘေပးစားတဲ့သူနဲ႔ကို လဲထားရတာ။ တကယ္ဆို ဟိုလူကလည္း ဒီလိုလုပ္ဖို႔မသင့္ပါဘူး။ သူမ်ားသားသမီးကို ယူထားၿပီးေတာ့ ။
အထြန္းက ေတြးရင္းကပင္ စိတ္တိုလာကာ ပိုက္ဆံျခင္းကို ေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။
"လူစိတ္ကိုမရွိဘူး "
"လွၾကည္လည္း သူ႔ရည္းစားနဲ႔ဆို ဒီလို စိတ္ညစ္ရမွာမဟုတ္ဘူး"
"သူက တကယ္ မ်က္ႏွာႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ပဲ"
"မေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္"
"ေနာက္ ဒီထက္လြန္လာရင္ ပါးသြား႐ိုက္မွာ"
ပစၥည္းသိမ္းရင္း ျဖင့္ အထြန္းတစ္ေယာက္ မေက်မနပ္ေရ႐ြတ္ေနေတာ့သည္။
ဆိုင္သိမ္းၿပီးေသာအခါတြင္ေတာ့ အထြန္းသည္ ပိုက္ဆံျခင္းကို လက္ကကိုင္ ၊ ဗန္းတစ္ခ်ပ္ကို ေခါင္းေပၚတင္ကာ ေဈးမွ ထြက္လာေတာ့သည္။
လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ ကိုမိုးဆီ ဖုန္းဆက္ရန္လည္း မေမ့။
ေမ့စရာလား ၊ ကိုမိုးက ဆက္ေစခ်င္လို႔ ဖုန္းနံပါတ္ေပးခဲ့တာျဖစ္မွာ ၊ ဖုန္းကိုင္ကိုင္ မကိုင္ကိုင္ အထြန္းဘက္က ဆက္ရမွာေပါ့ ။
ဒါေပမယ့္ေလ ကိုမိုးဖုန္းမကိုင္ရင္ အထြန္း အရမ္းဝမ္းနည္းတာပဲ။
ဖုန္းဆိုင္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္ရွင္အစ္မက ခုံတစ္လုံးခ်ေပးသည္။ အထြန္းက ထိုခုံေပၚတြင္ထိုင္ၿပီးလွ်င္ ပိုက္ဆံျခင္းကို စားပြဲေပၚတင္သည္။
ဆိုင္ရွင္က စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထုတ္ကာ ဖုန္းမွတ္တမ္းကို ၾကည့္ရင္း
"ဒီနံပါတ္ပဲ မလား"
"ဟုတ္"
ဖုန္းဝင္သြားေသာအသံသည္ အထြန္းအတြက္ေတာ့ က်ယ္ေလာင္လြန္းလွသည္။
"ဟဲလို"
ဖုန္းကိုင္ၿပီ ၊ ဖုန္းကိုင္ၿပီပဲ ။ အထြန္းတစ္ေယာက္ ရင္ဘတ္ကို လက္ျဖင့္ အသာဖိကာ အသက္ရႉရန္ပင္ ေမ့ေနသည္။
"ဟဲလို"
ေနာက္တစ္ေခါက္ထူးသံၾကားမွ ပ်ာပ်ာသလဲ ျပန္ေျပာရသည္ ။
"ကိုမိုးနဲ႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ"
"ခဏေနာ္ "
"ဟုတ္"
"ေက်ာ္မိုးေရ ဖုန္းလာတယ္ " ဟူေသာ ေအာ္သံတစ္ခု ကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ အထြန္းတစ္ေယာက္ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္မိေတာ့သည္။
"ဟဲလို"
"ဟဲလို ကိုမိုး ၊ အထြန္းပါ"
ဖုန္းဆက္ခ်ိန္တြင္ ေျပာခ်င္ေသာစကားမ်ားကို စုထားေသာ္လည္း အမွန္တကယ္တြင္ေတာ့ အထြန္းတစ္ေယာက္ အေပ်ာ္လြန္ကာ ေမ့ကုန္ေတာ့သည္။
"အထြန္း ေနေကာင္းလား"
"ဟုတ္ ကိုမိုးေရာ"
"အင္း ေကာင္းပါတယ္"
"ဒါနဲ႔ ကိုမိုး ၊ အထြန္း ေန႔တိုင္းဖုန္းေတြေခၚတာ ဘာလို႔ မကိုင္တာလဲဟင္"
"အာ အရင္ေန႔ေတြက ေက်ာင္းသြားေနတဲ့အခ်ိန္ ဆက္လို႔ထင္တယ္ ၊ ဒီေန႔က ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ၊ ၿပီးေတာ့ အကို႔ဒီဖုန္းက ဖုန္းနံပါတ္မေပၚဘူးေလ "
"ဪ ဟုတ္"
"ေနာက္ဆိုရင္ စေန ၊ တနဂၤေႏြေခၚေနာ္ "
"ဟုတ္"
"ဒါနဲ႔ ကိုမိုး "
"အင္း အထြန္းေျပာေလ"
"ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲဟင္"
"စာေမးပြဲ ၿပီးရင္ ျပန္လာမွာေပါ့ ၊ အထြန္း ဘာမွာခ်င္လို႔လဲ"
"မမွာခ်င္ပါဘူး ၊ ဒီအတိုင္း ေမးၾကည့္တာပါ"
တကယ္ေတာ့ ကိုမိုးကို လြမ္းလို႔ပါ ။ အသံၾကားရင္ အလြမ္းေျပမယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတာ ။
အခု အလြမ္းမေျပဘဲ ပိုၿပီးေတာ့ေတာင္ လြမ္းမိလာသလိုပဲ။
"အထြန္း အခုေခၚတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္ ေပးထားဦး "
"ဟုတ္ ၀၄၃- ...."
ဖုန္းခ်ၿပီးေသာ အခါ အထြန္းက ဆိုင္ရွင္အမကို ရယ္ျပရင္း
"ဘယ္ေလာက္က်လဲဟင္"
"ေထာင့္ငါးရာ"
အထြန္းက ပိုက္ဆံျခင္းထဲမွ တစ္ေထာင္တန္တစ္႐ြက္ႏွင့္ ငါးရာတန္တစ္႐ြက္ကို ထုတ္ေပးသည္။
တစ္ေထာင့္ငါးရာ ကုန္သြားေသာေၾကာင့္ ႏွေမ်ာစိတ္တစ္ဝက္ ဝင္မိေသာ္လည္း ကိုမိုးဟု ေတြး႐ုံျဖင့္ပင္ ၿပဳံးမိရပါသည္။
အထြန္း ကိုမိုးနဲ႔ ဖုန္းေျပာလိုက္ရေပမယ့္ လြမ္းေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း အၿမဲတမ္း ေျပာေနလို႔မွမရတာ ။ တစ္မိနစ္ကို တစ္ရာ ၊ ဆယ္မိနစ္ကို တစ္ေထာင္ ။ အထြန္းသာ စိတ္ရွိတိုင္း ေျပာေနရင္ အိမ္ျပင္ဖို႔ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးေတြ ကုန္ရခ်ည္ရဲ႕။
ထိုေန႔က အထြန္းသည္ ၿပဳံးၿပဳံး႐ႊင္႐ႊင္ျဖင့္ပင္ အိမ္ျပန္လာသည္။ အထြန္းကို စေနာက္ေလ့ရွိေသာ ေကာင္ေလးတစ္သိုက္ကိုလည္း ၿပဳံးျပခဲ့မိေလသလို။ အင္မတန္မွ ေဈးဆစ္တတ္ေသာ အပ်ိဳႀကီးကိုလည္း ရယ္ျပခဲ့မိသလို။
အထြန္းေလ ကိုမိုးကို အရမ္းသေဘာက်တာပဲ။
********