"ဘဝဆိုတာခနအတွင်းပြောင်းလဲတတ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကို ကျွန်မသေချာသိပါတယ်......ဒါပေမယ့်အခုဟာက ဘဝအသစ်ကိုစလိုက်ရသလိုပဲ....."
နယူးရောက်စ်မြို့ကြီးသည်ကားဟွန်းတီးသံများနှင့်စည်ကားသိုက်မြိုက်လျက်ရှိသည်။နေမင်းကြီးမှာလည် ရောင်ခြည်များစွာဖြာထွက်လျက် ထွန်းလင်းတောက်ပနေသည်။နေမင်းကြီး ၏ရောင်ခြည်များသည်မှန်ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့်တိုက်ခန်းအတွင်းသို့ဖြာထွက်ဆင်းသက်လာသည်။
ထိုကဲ့သို့စူးရှလင်းလက်နေသော ရောင်ခြည်များကြောင့်ဂရေ့စ် မျက်လုံးလေးများသည် ပိတ်လိုက်ပွင့်လိုက်ဖြစ်လာသည်။ သို့သော်မျက်လုံးမှိတ်၍ပြန်အိပ်ရန်ကြိုးစားသည်။ သူမအိပ်နေရင်း စိတ်ထဲတစ်မျိုးဖြစ်လာသည်။အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သူမ နားမှတစ်ဆင့် တစ်စုံတစ်ယောက်၏နှလုံးခုန်သံကိုကြားနေရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် တစ်စုံတစ်ယောက် ရဲ့လက်မောင်းများသည် သူမခန္ဓာကိုယ်အားတွယ်ယှက်ထားသည်ဟုခံစားလိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုအထိအတွေ့ကို သူမ မနှစ်သက်ဟုမဆိုပါ။ ခန္ဓာကိုယ်အထိအတွေ့ကြောင့် သူမ ခန္ဓာကိုယ်နွေးထွေးနေသည်၊လုံခြုံသည်ဟုခံစားနေရသည်။အတွေးပေါင်းစုံနှင့်ရှုပ်ယှက်ခက်နေ သောဂရေ့စ်သည် ချက်ချင်းသူမ မျက်လုံးများကိုစုံဖွင့်လိုက်သည်။
ဒေမွန်မျက်နှာနှင့်သူမမျက်နှာနီးကပ်လွန်းလှ၍သူ၏အသက်ရှူသံကိုသေသေချာချာကြားနေရသည်။သူ ၏လက်မောင်းများသည် သူမခန္ဓာကိုယ်အားသူရဲ့ရင်ခွင်အနီးတွင်ဖမ်းချုပ်ထားသည်။ဂရေ့စ်အလန့်တကြားဖြစ်၍ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေသည်။ ဒေမွန်ရဲ့အိပ်စက်နေသောမျက်နှာကို သူမ ကြည့်လိုက်သည်။ ငြိမ်းချမ်းစွာအိပ်နေသော ဒေမွန်မျက်နှာအား ဂရေ့စ် တစ်စိမ့်စိမ့် ကြည့်ကာ အသေးစိတ်မှတ်နေသည်။ သူ၏မျက်တောင်လေးများသည် ရှည်လျားနက်မှောင်သည်။ကလပ်တွင်တွေ့တုန်းကသပ်သပ်ရပ်ရပ်လုပ်ထားသောဒေမွန်ဆံပင်မှာ အခုအချိန်တွင် မျက်နှာရှေ့သို့တစ်စိုးတစ်စကျ၍ရှုပ်ပွနေသည်။ ဂရေ့စ်အတွက် ဒေမွန်ရဲ့အေးချမ်းစွာအိပ်စက်နေသောအသွင်အပြင်မှာ အလွန်ချစ်စရာေကာင်းလှသည်။သူမပြုံးကာ ဒေမွန်အားသေချာစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။
"အိန်ဂျယ်လေး ကိုယ့်ကိုအရမ်းစိုက်ကြည့်နေတော့ မျက်လုံးမနာဘူးလား" ဒေမွန်ပြောလိုက်သည်။
သူမ လန့်ဖြန့်သွားသည်။ဒေမွန် မျက်လုံးဖွင့်၍ဂရေ့စ်အားကြည့်လိုက်သည်။ဂရေ့စ်ရှက်သွေးဖြာ၍ သူမမျက်နှာကိုလက်ဖြင့်အုပ်ရန်ရွယ်လိုက်သည်။ဒေမွန်ပြုံးကာ
"ဂရေ့စ်ရဲ့မျက်နှာလေးကို လက်နဲ့မကွယ်လိုက်ပါနဲ့ကွာ" ပြောလိုက်သည်။ ဒေမွန် ၏ပြောစကားကြောင့် သူမလက်ကလေးများ သည် ရပ်တန့်သွားသည်။ထိုအချိန်အခါကိုဒေမွန်အခွင့်ကောင်းယူလျက် သူမလက်ကလေးတစ်ဖက်ကို သူ့ရဲ့လက်ဖြင့်ဖမ်းကိုင်လိုက်သည်။ထို့နောက်သူမရဲ့လက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို သူ၏နှုတ်ခမ်းအနီးသို့ယူကာနမ်းလိုက်သည်။ဂရေ့စ်သည် ဒေမွန်အားငေးကြည့်နေသည်။
"ကလင်!!!!!ကလင်!!!!!!!!" ဖုန်းရုတ်တရတ်မြည်သံကြောင့် နှစ်ယောက်သားအလန့်တကြားဖြစ်သွားသည်။ဒေမွန်သည် ချက်ချင်းပဲ အိပ်ရာမှထကာ စာရေးစားပွဲပေါ်တွင်တင်ထားသောဖုန်းကိုယူ၍ရေချိုးခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။ဂရေ့စ်လည်း အိပ်ရာပေါ်တွင်လှဲနေရာမှ ထထိုင်လိုက်သည်။
"ဟယ်လို!ပြော!!"
"ဘော့စ်!!!"
"ဘာလဲကွာ!!!!!!!"
"Ryder(ရိုင်ဒါ)ဒီနေ့မနက် နယူးရောက်စ်ကိုပြန်ရောက်ပြီလေ မေ့နေပြီလား"
"အေး....ဟုတ်သားပဲ ငါမေ့နေတာ!!!"
"ပြီးတော့....ဘော့စ် နာရီလည်းကြည့်ပါအုံး !"ဂျွန်နီရဲ့အော်သံကြောင့် တိုင်တွင်ချိတ်ထားေသာနာရီကို မော့ကြည့်လိုက်သည်။ နေ့လယ်၁၁နာရီထိုးပြီဖြစ်သည်။အချိန်တော်တော်လွန်နေကြောင်း ဒေမွန် သိလိုက်ရသည်။
"အေးပါ!!ငါသိပါတယ်"
"ဘော့စ်ရယ် တစ်ခါမှနောက်မကျဖူး ဘယ်ကိစ္စကိုမှမမေ့ဖူးတဲ့ ဘော့စ်က ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ!!"
"လျှာမရှည်စမ်းပါနဲ့ ငါသိပါတယ် မင်းခုချက်ချင်းကွန်ဒိုကိုလာခဲ့!!!"
"ကျွန်တော်က ကွန်ဒိုကို ဘာလာလုပ်ရမှာလဲ"
"ငါခိုင်းရင် ခိုင်းတဲ့အတိုင်းလုပ်စမ်း ပြီးတော့ရိုင်ဒါကိုပါ ငါ့ကွန်ဒိုကိုလာဖို့ပြောလိုက်!!"
"ဘော့စ်ကိုယ်တိုင် ရိုင်ဒါကိုပြောလို့ရတာပဲ"
"ဂျွန်နီ!!!!!!!!"
"ဟုတ်ပါပြီ ဘော့စ်"
"ပြီးတော့ ဂရေ့စ်ဂျွန်ဆင် ရဲ့ကိုယ်ရေးအကျဉ်းချုပ် အကုန်လုံးကိုငါ့ကိုရှာပေးပြီးယူလာခဲ့!"
"ဂရေ့စ် ဂျွန်ဆင်? အော်..သိပြီ မနေ့ညကတစ်ယောက်...ဘော့စ်ကဘာလို့သိချင်နေရတာလဲ"
"ဂျွန်နီ တစ်ခါတစ်လေ ငါမင်းကိုစိတ်မရှည်ဘူးကွာ!!!!!!မင်းသေချင်နေပြီလား"
"ဂရေ့စ် ဂျွန်ဆင်ရဲ့ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာအကြောင်းအကုန်လုံးကို ချက်ချင်းရှာပြီး ယူလာပါ့မယ် ဘော့စ်!"
"ပြီးတော့.."
"ကျန်သေးတာလား ဘော့စ်...!"
"အေး...ငါ မင်းကိုခိုင်းဖို့ အရေးကြီးဆုံးတစ်ခုရှိသေးတယ်"
"ဘာလဲ ဘော့စ်?"
"ဒီလို........"
ဒေမွန်ဖုန်းပြောရင်းေအာ်သံများကိုဂရေ့စ်ကြားနေရသည်။ရေချိုးခန်းထဲတွင်ဖြစ်သောကြောင့်အသံများမှာဝေဝါးနေသည်။ခနနေသော်ဒေမွန် ရေချိုးခန်းထဲမှထွက်လာသည်။ဂရေ့စ်သည် သူအားစူးစမ်းသောမျက်လုံးလေးများနှင့်စိုက်ကြည့်နေသည်။သူသည် သက်ပြင်းချလိုက်၍ သူမအားပြန်ကြည့်လိုက်သည်။
"ကဲ ကိုယ်တို့ တစ်ခုခုစားကြမယ်လေ...ကိုယ်ကတော့ရေချိုးခန်းထဲမှာမျက်နှာသစ် ပြီးသွားပြီ ဂရေ့စ်ပဲကျန်တော့တယ်"
"အ..အွန်း" ပြော၍ကုတင်ပေါ်မှဆင်းကာ ရေချိုးခန်းထဲသို့မြန်မြန်ဝင်သွားသည်။
ရေချိုးခန်းထဲသို့ရောက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် ဂရေ့စ်သည်တံခါးကိုသေချာလော့ခ်ချလိုက်သည်။ရေချိုးခန်းတံခါးကိုမှီ၍ထိုင်ချလိုက်သည်။
"ငါ..ငါအရင်ကလိုအိမ်မက်ဆိုးတွေမမက်တော့ပါလား ငါ.....ငါဘာတွေဖြစ်နေတာပါလဲ"ဟုပြော၍ဒေမွန်နမ်းထားသောလက်ကလေးကိုကြည်ံ့နေသည်။ထို့နောက်ဒေမွန်နှုတ်ခမ်းအငွေ့အသက်လေးများနှင့်ပြည့်နေသောလက်ခုံနေရာကိုသူမနှုတ်ခမ်းလေးနှင့်ထိလိုက်သည်။
မျက်နှာသစ် သန့်စင်ပြီးသောအခါ ဂရေ့စ်ရေချိုးခန်းထဲမှထွက်လာသည်။ ဒေမွန်ရဲ့အရိပ်အယောင်ကို အခန်းထဲတွင်မတွေ့ရတော့ပါ။သူမ စာရေးစားပွဲခုံတွင်တင်ထားသောစာတိုလေးတစ်ရွက်ကိုသာတွေ့လိုက်သည်။ စာတိုလေးကိုကောက်ကိုင်၍ဖတ်ကြည့်လိုက်သည်။
"ကိုယ် ထမင်းစားခန်းထဲမှာစောင့်နေတယ် ဗီရိုထဲမှာကြိုက်တဲ့အင်္ကျီဝတ်ပြီး လာခဲ့နော် -ဒေမွန်" ဟုရေးထားသည်။ထိုစာကိုဖတ်ပြီးပြီးချင်း သူမကုတင်ပေါ်ထိုင်လိုက်သည်။ထို့နောက် အခန်းအားသေသေချာချာလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မေန့ညကပြဿနာများပေါင်းစုံနေသောကြောင့်အခန်းကိုသေချာမကြည့်လိုက်ရပါ။အခန်းကြီးသည်အလွန်ကျယ်ဝန်းလှ၍ ဈေးကြီးလှသောဓာတ်ပုံများနှင့်အလှဆင်ထားသည်။အခန်းနံရံများကိုမီးခိုးရောင်သုတ်ထားသည်။ အိပ်ရာမှတစ်ဆင့်အပြင်မြင်ကွင်းအလှတရားကိုခံစားနိုင်ရန် အခန်းဘယ်ဘက်ခြမ်းတွင်ပြတင်းပေါက်အကြီးကြီးနှစ်ခုရှိသည်။ ထို့နောက် လေကောင်းလေသန့်ရှူ၍အနားယူနိုင်ရန် ဝရန်တာကြီး ကိုလည်းအိပ်ခန်းဘယ်ဘယ်ခြမ်းတွင်လှပစွာ တည်ဆောက်ထားသည်။ဂရေ့စ်သည် ဒေမွန်ချမ်းသာသည်ကို သူမ သိသော်လည်း ဒီလောက်ကြွယ်ဝချမ်းသာလိမ့်မည်ဟုမထင်ထားပါ။ထို့နောက်ဗီရိုကိုဖွင့်၍ဒေမွန်ရဲ့တီရှပ်တစ်ထည်နှင့်ဘောင်းဘီတိုတစ်ထည်ယူဝတ်လိုက်သည်။အဝတ်အစားများမှာ ကြီးနေသော်လည်း အဆင်ပြေအောင်ဝတ်၍ အိပ်ခန်းထဲမှထွက်ခဲ့သည်။
မီးဖိုချောင်ခန်းထဲရှိ ထမင်းစား စားပွဲပေါ်တွင် စားစရာအပြည့်အစုံတင်ထားသည်။ဒေမွန်သည် ကော်ဖီသောက်၍ သတင်းစာဖတ်နေသည်။ သူ သည်သတင်းစာဖတ်နေသော်လည်း ဂရေ့စ်နဲ့ပတ်သတ်ပြီး စဉ်းစားတွေးတောနေသည်။သူမလက်ကလေးအား နမ်းရှုတ်ခဲ့တဲ့အချိန်ကို ပြန်မြင်ယောင်နေသည်။ ထို့အပြင် သူမအား သူရဲ့အကြောင်းကိုပြောပြရမှာ ဖြစ်သောကြောင့် စိတ်ပူနေသည်။ သူမရဲ့အသွင်အပြင် ပြောပုံဆိုပုံကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့် သူရဲ့အကြောင်းသေသေချာချာမသိသေးပါ။ဒေမွန်နာမည်ကို နယူးရောက်စ်မြို့တစ်မြို့လုံးမသိသူမရှိပါ။ ဒေမွန်နာမည်တစ်လုံး ကြားတိုင်းလူတိုင်းကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်ကြသည်။သို့သော် ဂရေ့စ်မှာမူသူ့ရဲ့နာမည်ကိုပြောပြစဉ်ကကြောက်ရွံ့တုန်လှုပ်ခြင်းမရှိ ပြုံးကာသူအားစိုက်ကြည့်နေပုံကိုပြန်တွေးလိုက်တိုင်း ဂရေ့စ်သည် သူ့အတွက်အရမ်း ဖြူစင်လွန်းမှန်းသိလိုက်ရသည်။ သူမအား သူ့အကြောင်းပြောပြရမှာဝန်လေးနေသည်။အထူးသဖြင့် သူမ သူ့အားကြောက်ရွံ့သွားမှာကိုလန့်နေသည်။
"ဒေါက် ဒေါက် ဒေါက်" ဂရေ့စ်သည် ဖွင့်ထားသောမီးဖိုချောင်ခန်းတံခါးလေးကိုခေါက်၍ ဒေမွန်အားအသံပေးလိုက်သည်။ဒေမွန်ချက်ချင်းပဲ ထိုင်ရာမှထ၍သူမအားလှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့အဝတ်အစားများသည်သူ့ထက်ပို၍ ဂရေစ်နှင့်လိုက်သည် ဟု တွေးလိုက်သည်။ ဒေမွန်သည် အိပ်နေတုန်းကပုံစံနှင့်ယခု သူမတွေ့မြင်နေရသောပုံစံသည် လုံးဝကွဲပြားခြားနားသည်။အိပ်ရာပေါ်တွင်အိပ်စက်အနားယူနေသော ဒေမွန်သည် ငြိမ်းချမ်း ၍အပူအပင်ကင်းပုံပေါ်၍ ချစ်စရာကောင်းလှသည်။ယခု မီးဖိုချောင်ထဲတွင်မတ်တတ် ရပ်နေသောဒေမွန်သည် ဩဇာအာဏာရှိ၍ အရှိန်အဝါပြည့်ကာ ဆွဲဆောင်မှုရှိ၍ရဲစွမ်းသတ္တိရှိသောယောက်ျားတစ်ဦးအသွင် ဆောင်သည်။ သူသည် တီရှပ်လက်ရှည်အနက်ရောင်ကိုလက်ခေါက်၍မီးခိုးရောင်ဘောင်းဘီရှည် ကိုစမတ်ကျကျဝတ်ဆင်ထားသည်။ဂရေ့စ် ဒေမွန်နားသို့လမ်း လျှောက်လာသည်။
ဒေမွန်သည် သူမထိုင်ရန် ခုံကိုဆွဲပေးသည်။ ဂရေ့စ်သည် သူဆွဲပေးထားသောထိုင်ခုံပေါ်သို့ထိုင်လိုက်ကာငြိမ်နေသည်။ ထို့နောက်မီးဖိုချောင်ခန်းကြီး ပတ်ပတ်လည်ကိုကြည့်လိုက် ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသော များစွာသော အစားအစာများကို ကြည့်လိုက် ဒေမွန်ကိုကြည့်လိုက်နှင့် ဖြစ်နေသည်။ ထိုကဲ့သို့ စူးစမ်းထွေပြား နေသောဂရေ့စ်ကိုကြည့်၍ဒေမွန်ပြုံးလိုက်သည်။
"ဂရေစ့် စားချင်တာစားလေ ကိုယ် ဂရေ့စ်အတွက်အကုန်လုပ်ပေးထားတာ"
"ဒါတွေ အကုန်လုံးကို....."
"အိန်ဂျယ်လေးက ဘာကြိုက်လဲမှကိုယ်မသိတာ..."
"ကျွန်မ..ဒါတွေအကုန်လုံး မကုန်ဘူးလေ.."
"ဘာမှစိတ်မပူနဲ့...ဂရေ့စ်စားနိုင်သလောက်စား ဟုတ်ပြီလား"
ဂရေ့စ်ဗိုက်ထဲတွင် အသံများတဖြည်းဖြည့်ထွက်လာသည်။
ထို့ကြောင့်သူမသည် ပန်ကိတ်တစ်ချပ်ကိုယူ၍စားလိုက်သည်။
"အွန်း....အရသာရှိလိုက်တာ"
"စား ကြိုက်တာစား အိန်ဂျယ်လေး"
" ဟိုလေ ဒါတွေအကုန်လုံးကိုဘယ်သူလုပ်ထားတာလဲ အရမ်းစားကောင်းလို့"
" ကိုယ့်ရဲ့အိမ်တော်ထိန်း အဒေါ်မီယာ (Mia)လုပ်ပေးထားတာ"
"ဟင် အဲ့ဆိုခုသူက ဘယ်မှာလဲ"
"သူက အခု ကွန်ဒိုမှာလိုအပ်တဲ့ မစ္စည်းပစ္စယာတွေကိုဝယ်ဖို့ဈေးသွားတယ်"
"အော်...." ဂရေ့စ်နောက်ထပ် ပေါင်မုန့်အစာသွတ်တစ်ခုကိုယူစားလိုက်ပြန်သည်။ ဒေမွန်သည် ကော်ဖီသောက် ၍သူမ အားပါးတရစားနေတာကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ဂရေ့စ်သည်စားနေရင်းပလုတ်ပလောင်းနှင့်
" ဟိုလေ...မနေ့ညက မနက်ဖြန်ကျရင် ကြိုက်တာမေးလို့ပြောထားတာလေ ..အဲ့ဒါခုမေးမလို့"
ဒေမွန်အနည်းငယ်တွန့်ဆုတ်သွားသည်။
"အင်း...အင်း မေးလေ အိန်ဂျယ်"
"ဒေမွန်က အရမ်းချမ်းသာလား"
ဒေမွန် သူမမေးခွန်းကြောင့်ရယ်လိုက်သည်။
"ဘာလို့ အဲ့ဒါကိုမေးတာလဲ အိန်ဂျယ်"
"ဘာ ဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ ဒေမွန် အိပ်ခန်းကြီးက အိမ်တစ်အိမ်လောက်တောင်ဆောက်လို့ရတယ်" ပြောရင်း ဂရေစ့် သည် ကော်ဖီတစ်ခွက်ကိုယူ၍သောက်လိုက်သည်။
"ဟားဟား....ဟုတ်ပါပြီ ကိုယ်ကပိုက်ဆံရှိပါတယ် "
"ဒါဆို သူဌေးပေါ့"
"အင်း အဲ့လိုပြောလို့ရပါတယ်"
"အသက်ကရောဘယ်လောက်လဲ ဒေမွန်"
"၂၆နှစ် ကိုယ်က"
"အော် ကျွန်မက၁၈နှစ် ကိုယ်နဲ့၈နှစ်တောင်ကွာတာပေါ့နော်"
"အင်း"
ဂရေစ့်စားရတာဗိုက်တင်းသွားသည်။ထို့နောက် ဒေမွန်အားသေချာပြန်ကြည့်လျက်
" ဒေမွန် ကျွန်မကိုကူညီပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်..."ဟုပြောလိုက်သည်။
"ဟိုအလုပ်ကိုပြန်မသွားနဲ့တော့ ဂရေ့စ် ကိုယ်မင်းကိုအလုပ်ရော နေစရာပါပေးမယ်.." ပြတ်သားစွာ ဒေမွန် ပြောလိုက်သည်။ ရုတ်တရတ် ပြောလိုက်သော ဒေမွန်စကားကြောင့် သူမ နားမလည်နိုင်ဖြစ်သွားသည်။
"ဒေမွန်...ဘာပြော..ပြောလိုက်တာ..."
"ကိုယ့် ပိုင်တဲ့ဆေးရုံရဲ့ အထူးကုဆရာဝန်ကြီးဆီမှာ လက်ထောက်အဖြစ် အလုပ်လုပ်.."
"ခန..ခနလေး..."
"နေစရာလည်းမပူနဲ့ ဒီကွန်ဒိုမှာအခန်းလွတ်တစ်ခုရှိတယ် မသုံးတာကြာလို့ဖုန်တွေတော့တက်နေတယ် ကိုယ်ဒီနေ့ရှင်းခိုင်းထားလိုက်မယ် အိမ်ငှားခလည်းပေးစရာမလိုဘူး ကြိုက်သလိုနေ ဟုတ်ပြီလား"
"ခနလေး......."
"ပြီးတော့အလုပ်လစာကိစ္စလည်းစိတ်မပူနဲ့ တစ်လကိုဒေါ်လာ သုံးထောင်ပေးမယ်"
"ဒေမွန်!!!!!"
ဂရေ့စ်ရဲ့လျှတ်တပြပ်အော်သံ ကြောင့်စကားပြောနေ ရာမှဒေမွန်ရပ်သွားသည်။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ အိန်ဂျယ်.."
"ဘာလို့ စကားတစ်ဇွတ်ထိုးပြောနေရတာလဲ ပြီးတော့တစ်လကိုဒေါ်လာသုံးထောင်တောင်ပေးမယ် နေစရာလည်းပေးမယ် အလုပ်လည်းပေးမယ် ဒေမွန် ကျွန်မကိုအခုထိ ကူညီပေးတာကိုတင်တော်တော် တော်တော်ကျေးဇူးတင်မိပါတယ် ပြီးတော့ အထူးကုဆရာဝန်ကြီးရဲ့ လက်ထောက် ကျွန်မက ဆေးဝါးအကြောင်းနည်းနည်းတော့နားလည်ပါတယ် ဒါပေမယ့်လက်ထောက်လုပ်ရတောင်လောက်ထိမတော်သေးပါဘူး ကျွန်မက ဒေမွန်အတွက်လူစိမ်းတစ်ယောက်နော် ကျွန်မကမကောင်းတဲ့လူ ဒေမွန်ကိုဒုက္ခပေးမယ့်သူဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ အဲ့ဒါလည်း တွေးပါအုံး ဘာလို့ကျွန်မကို ခုမှတွေ့ဖူးစကားပြောဖူးတဲ့လူစိမ်းကို ကူညီချင်.."
"ကိုယ် မင်းကိုယုံလို့ပေါ့"
မရပ်မနားပြောဆိုနေသောဂရေ့စ်သည် ဒေမွန်စကားတစ်ခွန်းကြောင့်ရပ်သွားကာ သူ့အားအံ့ဩသောမျက်လုံးလေးများနှင့်စိုက်ကြည့်နေသည်။
"ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်ယုံကြည်နေရတာလဲ ဒေမွန်"
"အင်း.......ကိုယ်ဘယ်လိုပြောပြရမလဲ ကိုယ်ဒီတိုင်း ဂရေ့စ်ကိုယုံကြည်လို့ရတယ်လို့ရင်ထဲမှာခံစားနေရတယ် ...ဘယ်လိုပြောပြရမှန်းကိုယ်လည်းမသိဘူး"
"ဒေမွန်ကို ကျွန်မက ထိခိုက်အောင်အနာတရဖြစ်အောင်လုပ်မယ့်သူဆို..ဆိုရင်"
ချက်ချင်းပဲဒေမွန်သည်သူမခေါင်းလေးကိုလက်ဖြင့်ထိကာ
"ဂရေ့စ် မင်းကိုယ့်ကိုဘယ်တော့မှအနာတရဖြစ်အောင်လုပ်မှာမဟုတ်ဘူး " ပြတ်သားစွာပြောသည်။
"ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်သေချာနေရတာလဲ ဒေမွန်ရယ်"မျက်လုံးလေးမှာ မှိတ်ကာပြောလိုက်သည်။
"ကိုယ် သိနေတာ ဂရေ့စ် ကိုယ့်ကိုအနာတရဖြစ်အောင်လုပ်မှာမဟုတ်ဘူးလို့သိနေတာ" ပြောရင်းသူမခေါင်းပေါ်တွင်တင်ထားသောလက်ကို ပြန်ရုတ်သိမ်းလိုက်သည်။
"ဒေမွန်ရယ်...."
"ကိုယ်ပေးတဲ့အလုပ်ရော နေစရာရော လစာကိုရော လက်ခံပါနော် ဂရေ့စ်" ပြင်းပြသော မျက်လုံးများဖြင့်ကြည့်ကာပြောလိုက်သည်။
ထိုမျက်လုံးများရဲ့အကြည့်ကိုဂရေ့စ်မလွန်ဆန်နိုင်သောကြောင့်သူမခေါင်းငြိတ်၍လက်ခံလိုက်သည်။
"ဒေမွန်......"
"ပြောလေ အိန်ဂျယ်"ကော်ဖီခွက်ကိုကိုင်၍သောက်ရန်လုပ်သည်။
"ဒေမွန်က ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲ...."
သူ ကော်ဖီခွက်ကိုမသောက်တော့ဘဲစားပွဲပေါ်ကိုပြန်တင်လိုက်ငည်။ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်နေသည် ။ တုန်လှုပ်နေသည်။ သူမအားလိမ်မပြောချင်သော်လည်း သူ့ရဲ့အမှန်အကန်အလုပ်အကြောင်းကိုပြောလိုက်ရင် သူမ သူ့ကိုမုန်းသွားမှာကြောက်သွားမှာကိုစိုးရိမ်နေသည်။သူရဲ့နှုတ်ခမ်းမှမည်သည့်စကားမျှထွက်မလာနိုင်အောင် မေးခွန်းသည်ခက်ခဲလွန်းလှသည်။ဖြူစင်နေသောဂရေ့စ်ကို အမှောင်ထုများနှင့်ဖုံးလွှမ်းနေသောသူ၏ဘဝအကြောင်းကိုဘယ်လိုရှင်းပြရမလဲသွေးပူနေသည်။
"ဒေမွန်......ဘာအလုပ်လုပ်တာလဲ"
"က..ကိုယ်က............."
"ဟေ့ရောင် ဒေမွန်!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ဂျွန်နီရဲ့အော်ဟစ်သံကြောင့် နှစ်ယောက်သားစကားပြောနေရာမှရပ်တန့်သွားသည်။ဒေမွန်သည်ဂျွန်နီရဲ့လျှပ်တပြပ်ကြားဝင်ဖြတ်သံ ကိုယခုအခါ အလွန်ကျေးဇူးတင်မိနေသည်။
"ဟေ့ရောင် ဒေမွန်!!!!!!!!!!!!!"
"အရမ်းအော်မနေနဲ့! ငါမီးဖိုချောင်ခန်းထဲမှာ!!"
"အော် အေး...ငါလာပြီ!!!!"
မီးဖိုချောင်ခန်းထဲကို ဆံပင် ပိတောက်ခြောက်ရောင် အရောင်ရှိသောလူတစ်ယောက်ဝင်လာသည်။ထိုလူသည် ရုပ်ရည်ချောမော၍သစ်လွင်လှသည်။ခန္ဓာကိုယ်အရွယ်အစားချင်းယှဉ်လျှင်ဒေမွန်ကပိုပြီးတော့ထွားသည်။ထိုလူသည် တက်တူးအနည်းငယ်ထိုးထားသည်။
"ဒေမွန်......အော် သူပါရှိနေတာလား...." ဟုပြုံး၍ပြောလိုက်သည်။
" ဂရေ့စ် ဒါကကိုယ့်ရဲ့....ဝန်ထမ်း ဂျွန်နီ ဘလက်ခ်ဝယ်(Johny Blackwell)"
ဒေမွန်က ဝန်ထမ်းဟုပြောလိုက်သောကြောင့် ဂျွန်နီ အံ့ဩသွားသည်။ ထို့နောက်ဒေမွန်နားကပ်လာ၍
"ငါကမင်းဝန်ထမ်းမဟုတ်ဘူးလေ...."တီးတိုးပြောလိုက်သည်။
ဒေမွန်သည် ဂျွန်နီခြေထောက်ကိုတပ်နင်းလိုက်သဖြင့် နာကျင်သွားသည်။
"ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်တော့်ကိုဂျွန်နီလို့ခေါ်နိုင်ပါတယ် တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်"
"အော် ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်မနာမည်ကဂရေ့စ်ဂျွန်ဆင်ပါ တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်...ဟိုလေ စိတ်မရှိဘူးနော်ဩစတီးယားလူမျိုးလားဟင်"
"ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်တော်က ဩစတီးယားနဲ့ အီတလီရော လေးပေါ့"ဟုမျက်စိမှိတ်ပြကာပြောလိုက်သည်။ဂရေ့စ်အား ရိသဲ့သဲ့လုပ်၍စနေသောကြောင့်ဒေမွန်ချက်ချင်းပဲဘောင်းဘီကြားထဲကသေနတ်ကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်သည်။သေနတ်ကိုမြင်သဖြင့်ဂျွန်နီသည်
"ဘော့...ဘော့စ် ဒီမှာဘော့စ်မှာထားတဲ့ ဖိုင်"ဟုပြောကာဒေမွန်အားပေးလိုက်သည်။
"အော် အေး ပြီးတော့ ရိုင်ဒါကော"
"လာနေတယ် ကားကြပ်နေလို့နည်းနည်းနောက်ကျနေတယ်"
"အေး.....ကျန်တဲ့ငါခိုင်းထားတဲ့ကိစ္စရောလုပ်ပြီးပြီလား....."
ဒေမွန်စကားကြောင့် ဂျွန်နီစိတ်ဆိုးသောမျက်လုံးများဖြင့် သူ့အားကြည့်လိုက်သည်။
"လုပ်ထားတယ် လာလိမ့်မယ်"ဟုခပ်မာမာအသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။ ဒေမွန်သည် ဂျွန်နီ ဖြစ်ပျက်နေပုံကိုမသိချင်ယောင်ဆောင်ကာနေသည်။ဂရေ့စ် ထိုနှစ်ယောက်အား ကြည့်နေသည်။ထိုအချိန်တွင်
"ဟေး!!!!အားလုံးပဲ ငါရောက်ပြီ..."ဟူသောမိန်းကလေးအသံကိုဂရေ့စ် ကြားလိုက်ရသည်။
"အေး ငါတို့မီးဖိုချောင်ခန်းထဲမှာ!!"ဟုဒေမွန်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
မီးဖိုချောင်ခန်းထဲသို့မိန်းမနှစ်ယောက်ဝင်လာသည်။ ထိုမိန်းမနှစ်ယောက်မှာ ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစားအလွန်လှကြသည်။ တစ်ယောက်မှာ ဆံပင်အနီပုတ်အရောင်ရှိ၍ နောက်တစ်ယောက်မှာ ဆံပင်လိမ္မော်ဖျော့အရောင်ရှိသည်။ဆံပင်အနီပုတ်ရောင်ရှိသောမိန်းကလေးမှာ ဘောင်းဘီရှည်နှင့်တစ်ချောင်းကြိုးအင်္ကျီအဖြူလေးဝတ်ထား၍ ကြိုးသိုင်းဖိနပ်အဝါရောင်ကိုစီးထားကာအပြာရောင်လက်ကိုင်အိတ်လေးကိုကိုင်ထားသည်။ဆံပင်လိမ္မော်ရောင်မိန်းကလေးမှာမူ ဆွယ်တာခရမ်းနုရောင်လက်ရှည်လေးနှင့်အညိုအကွက်စကပ်အတိုလေးကိုဝတ်ထားကာ ဘွတ်ဖိနပ်အနက်လေးကိုစီးထား၍အသားရောင်ပိုက်ဆံအိတ်လေးကိုစလွယ်သိုင်းလွယ်ထားသည်။တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီ အလှကိုယ်စီနှင့်တင့်တယ်နေကြသည်။
ဂရေ့စ်သည် ထိုမိန်းမနှစ်ဦးကိုအားကျသောမျက်လုံးလေးများသဘောကျသောမျက်လုံးလေးများနှင့်စိုက်ကြည့်နေသည်။ဆံပင်အနီပုတ်ရောင်ရှိသောမိန်းမက
"ဟင် နင်တို့ ခေါ်လို့ငါရောက်လာပြီ ဟာမုန့်စားနေကြတာလား အဒေါ်မီယာလက်ရာဖြစ်မယ် ငါလည်းစားမယ်"ဟုပြောကာ ပေါင်မုန့်အစာသွပ်တစ်ခုကိုယူစားလိုက်သည်။
"ဟယ် နင်ခုနကပဲ မုန့်စားပြီးပြီဟာကို"ဟု ဆံပင်လိမ္မော်ရောင်နှင့်မိန်းကလေးကပြောလိုက်သည်။ဒေမွန်ကလည်းသက်ပြင်းချလိုက်၍ဂျွန်နီသည် စိတ်ညစ်သောမျက်လုံးများဖြင့်ဒေမွန်အားကြည့်နေသည်။
"ကဲ နင်တို့ လုပ်ချင်တာလုပ်ပြီးပြီလား..."ဟုဒေမွန်ပြောလိုက်သည်။
"ပြီးပြီ ပြီးပြီ..."ဟု ဆံပင်အနီရောင် နှင့် မိန်းကလေးကပြောလိုက်သည်။
"ကဲ ဂရေ့စ် ကိုယ်မိတ်ဆက်ပေးမယ် နော်"ဟု ဂရေ့စ်အားကြည့်၍ဒေမွန်ပြောလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆံပင်အနီရောင်နှင့်မိန်းကလေးကိုလက်ညိုးထိုးပြလိုက်၍
"ဒါ က အရီယာ ရိုဘာ့တ်(Aria Robert) သူမဟာ မိတ်ကပ်ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင်တစ်ဦး သူမအဖေကနယူးရောက်စ်မြို့မှာနာမည်ရနေတဲ့ရှေ့နေတစ်ဦးဖြစ်သလို ကိုယ့်မိသားစု ရဲ့ personalရှေ့နေတစ်ယောက်လည်းဖြစ်တယ် သူမအမေကတော့ကျော်ကြားတဲ့စာရေးဆရာမတစ်ဦးဖြစ်တယ် ဒီတော့ အားလုံးချုံပြောရရင် သူမမိသားစု နဲ့ကိုယ်တို့ကတော်တော်ရင်းနီးတယ် သူမဟာကိုယ့်ညီမလိုပါပဲ"ဟုမိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။
အရီယာသည်ဂရေ့စ်ကိုကြည့်၍ ပြုံးပြလိုက်သည်။ဂရေ့စ်သည်လည်းပြန်ပြုံးပြလိုက်သည်။
ထို့နောက်ဒေမွန်သည် လိမ္မော်ရောင်ဆံပင်ကောင်မလေးကို မိတ်ဆတ်ပေးသည်။
"သူမနာမည်က တော့ Esmaray Dion(အက်စ်မာရေး ဒီအွန်)သူမရဲ့အဖေကတော့အီတလီမှာစားသောက်ဆိုင်များစွာ ကို ဖွင့်ထားတဲ့သူဌေးတစ်ဦးဖြစ်တယ် ။ အက်စ်မာရေးဟာ ပန်းချီဆရာမ တစ်ဦးဖြစ်တယ် အီတလီမှာ သူမလက်ရာပန်းချီကားတွေကအရမ်းကျော်ကြားတယ် အခု နယူးရောက်စ်မှာလည်း သူမကပန်းချီပြခန်းတွေဖွင့်လှစ်ထားတယ် သူမကလည်းကိုယ့်ညီမလေးတစ်ယောက်လိုပဲ"
"တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်"ဟု အက်စ်မာရေး ဂရေ့စ်အားပြောလိုက်သည်။
"ငါမေးစရာလေးရှိလို့ ငါအရီယာတစ်ယောက်တည်းကိုပဲခေါ်ခိုင်းတာပါ ဘာလို့ အက်စ်မာရေးကပါလာတာလဲ"ဟုဒေမွန် ဂျွန်နီအားမေးလိုက်သည်။
"ငါ အက်စ်မာရေးကိုဖိတ်လိုက်တာ သူမ နယူးရောက်စ်ကိုရောက်တုန်း ပျော်ရအောင်ခေါ်လာတာ ဘာဖြစ်လို့လဲ"ဟု အရီယာ ခပ်မာမာ အသံဖြင့်ပြောလိုက်သည်။
"သူ့ကိုသူ ဆရာကြီးများထင်နေလားမသိဘူး"ဂျွန်နီတီးတိုးပြောလိုက်သည်။ အရီယာကြားသွားသဖြင့်
"ဂျွန်နီ နင်ငါ့ကိုဘာပြောလိုက်တာလဲ"ဟု စိတ်တိုစွာပြောသည်။
"ကြားတဲ့အတိုင်းပဲ"
"နင် နင်နော်.....ငါ့ကိုများ"
"ကဲ တော်တော့ နင်တို့နှစ်ယောက်လုံး ရန်ဖြစ်မနေနဲ့တော့ ကလေးလည်းမဟုတ်ဘဲနဲ့ "ဟု အက်စ်မာရေးပြောလိုက်သည်။ထို့နောက် အက်စ်မာရေး ကဒေမွန်အားကြည့်၍
"ဒေမွန် ငါလိုက်လာတာအနှောင့်အယှက်ဖြစ်သွားလား.."မေးလိုက်သည်။
"မဖြစ်ပါဘူး ငါဒီတိုင်းမေးကြည့်တာပါ"ဟုဒေမွန်ကပြန်ပြောလိုက်သည်။ ထိုအချိန်တွင် မီးဖိုချောင်ခန်းထဲသို့ အသားညိုညိုနှင့်ယောကျာ်းတစ်ယောက်ဝင်လာသည်။သူသည်ရုပ်သွင် ချောမာ၍ရူပကာအပြည့်နှင့်ဖြစ်သည်။ ထို့နောက် မီးဖိုချောင်ထဲက လူအုပ်စုကိုကြည့်၍
" ဟာ လူစုံတက်စုံနဲ့ပါလား ဘာလဲငါပြန်လာတာကိုကြိုဆိုတာလား"ဟုရယ်ကာပြောလိုက်သည်။
ဂရေ့စ်မှလွဲ၍ကျန်တဲ့လူတွေက ထိုလူအားကြည့်၍ ပြုံးကာ
"ရိုင်ဒါ!!!!!!!!!"ဟုတစ်ပြိုင်နက်အော်လိုက်ကြသည်။
"အောင်မလေး ဖြေးဖြေးအော်ကြပါဟ ငါ့နားကန်းတော့မယ်"ဟုရိုင်ဒါပြောလိုက်သည်။
" မင်း နောက်ကျလှချည်လား ကားလမ်းကတော်တော်ကျပ်နေမှာပဲ" ဒေမွန်ပြောလိုက်သည်။
ဂျွန်နီသည် ရိုင်ဒါ ပုခုံးကိုလက်ဖြင့်ကိုင်လိုက်၍ပြုံးလိုက်သည်။
"မင်းကွာ ဂျပန်ကနေဘာလက်ဆောင်မှမယူလာဘူးလား....."ဟု ဂျွန်နီပြုံးကာပြောလိုက်သည်။
"နေစမ်းပါ အလုပ်ကိစ္စနဲ့သွားတာ အားအားယားယားသွားတာမဟုတ်ဘူး" ရိုင်ဒါပြန်ဖြေ၍ဂျွန်နီလက်ကိုဖြုတ်ချလိုက်သည်။ထို့နောက် ရိုင်ဒါ မျက်လုံးများသည် အက်စ်မာရေးအားကြည့်လိုက်မိသည်။
"အက်စ်မာရေးလည်းရောက်နေတာလား"ဟုရိုင်ဒါမေးလိုက်သည်။
"အင်း"ဟု အက်စ်မာရေးပြုံးကာပြောလိုက်သည်။
ဂရေ့စ်သည်မိမိရှေ့တွင်စကားပြောဆို၍ရယ်နေသောအုပ်စုကိုကြည့်၍ပြုံးနေသည်။သူမ ဒေမွန်မျက်မှာကိုလည်းကြည့်လိုက်သည်။ ဒေမွန်သည် သူတို့နှင့်စကားပြောနေစဉ်သူ့ရဲ့မျက်လုံးလေးများသည်အသက်ဝင်နေသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ဂရေ့စ်ထိုအချိန်တွင်သိလိုက်ရတာက သူမမျက်စိရှေ့တွင်စကားပြောနေကြသောလူတစ်သိုက်မှာ ဒေမွန့်အတွက်အရေးပါတဲ့လူတွေဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။သူမ သည် ဒေမွန် အတွက်အရေးပါသောလူများကိုတွေ့ရသဖြင့်ပျော်ရွှင်မိသည်။
"ကဲ ဂရေ့စ် ဒါကတော့ Ryder Bkackwell(ရိုင်ဒါ ဘလက်ဝယ်စ်) သူကလည်း....ကိုယ့်ရဲ့ဝန်ထမ်း"ဟု ဒေမွန်မိတ်ဆက်ပေးလိုက်သည်။
"ဝန်ထမ်း....?"ရိုင်ဒါအသံကြောင့် ဂျွန်နီချက်ချင်းပဲ ရိုင်ဒါခြေထောက်ကိုတက်နင်းလိုက်သည်။
"ဟုတ်ပါတယ် ကျွန်တော်က ရိုင်ဒါပါ"
"ရိုင်ဒါ ဘလက်ဝယ်စ်ဆိုတော့ ဂျွန်နီနဲ့ဆွေမျိုးတွေလား"ဟုဂရေ့စ်မေးလိုက်သည်။
"ဟုတ်ပါတယ် သူကကျွန်တော့်အကိုပါ"
"အော် ဟုတ်ကဲ့"ဟု သူမပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ကဲ မင်းတို့အားလုံးကို ငါ မိတ်ဆက်ပေးရမဲ့သူ တစ်ဦးရှိတယ်။ဒါကတော့ ဂရေ့စ် ဂျွန်ဆင် သူက အခုကစပြီးငါ့ဆီမှာအလုပ်လုပ်မှာ"ဒေမွန်ပြတ်သားစွာပြောလိုက်သည်။
"အားလုံး တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ်.....ကျွန်မကိုဂရေ့စ်လို့ခေါ်နိုင်ပါတယ်"
အကုန်လုံးဂရေ့စ်အားပြုံးပြ၍ကြိုဆိုကြသည်။
"ကဲ အိန်ဂျယ်......."
ဒေမွန်ရဲ့ ရုတ်တရတ် ဂရေ့စ်အားခေါ်သံကြောင့်ဂရေ့စ်မှလွဲ၍အကုန်လုံးမျက်လုံးပြူးအံ့ဩသွားကြသည်။
"အင်း ဒေမွန်"ဂရေ့စ်ပြန်ဖြေလိုက်သည်။
"ကိုယ် အရီယာနဲ့အက်စ်မာရေးကို ခေါ်ထားတယ်ဆိုတာက ဂရေ့စ်လိုအပ်တာလေးတွေကိုအတူတူဝယ်ဖို့အတွက်ပါ အဖော်ပါတော့ဂရေ့စ်လည်းပျော်ရတာပေါ့ ရော့ ဒီကတ်လေးယူသွား အိန်ဂျယ်လေးကြိုက်တာလိုချင်တာ ဝယ်ခဲ့"ပြောရင်း ကတ်လေးကို သူမလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်သည်။
(ဒေမွန်ပေးလိုက်သောကတ်သည်ပိုက်ဆံကတ်လေးဖြစ်သည်။ထိုကတ်လေးဖြင့်ဒေမွန်ဘဏ်ထဲတွင်အပ်ထားသောပိုက်ဆံများကိုသုံးလို့ရသည်။နိုင်ငံခြားသားများသည် ထိုကတ်လေးကိုအသုံးပြုကြလေ့ရှိပါသည်။)
ဂရေ့စ်အားဒေမွန်ပြောဆိုနေပုံကိုကြည့်၍လူတိုင်း ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်ကာစိုက်ကြည့်နေသည်။
"ဒေမွန် မယူနိုင်ဘူး ဒီလောက်ကူညီပေးတာ ကျွန်မလက်မခံနိုင်ဘူး"
"အိန်ဂျယ်လေးရယ် ယူလိုက်ပါ ကိုယ့်စေတနာကိုလက်ခံရင် ယူသွားလိုက်ပါ"
"ဒေမွန်ရယ်"
"ယူသွားလိုက်ပါနော်"
"ကျွန်မဒီကျေးဇူးတွေကို ကို့ကိုပြန်ဆပ်မှာ သိလား "
"ကိုယ်သိပါတယ် ယူသွားလိုက်နော်"
ဂရေ့စ်ခေါင်းငြိတ်ကာကတ်လေးကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
ဒေမွန်ရဲ့ပြောပုံဆိုပုံများကိုမခံစားနိုင်တော့တဲ့အရီယာသည် ချက်ချင်းပဲ ဂရေ့စ်လက်မောင်းကိုသူမလက်ဖြင့်ချိတ်လိုက်၍ဒေမွန်အားပြုံးပြလိုက်သည်။
"ကဲ ဒေမွန် ငါတို့ဂရေ့စ်ကိုဈေးဝယ်ဖို့ခေါ်သွားတော့မယ် ဟုတ်ပြီလား ပြီးရင် ငါသူမကိုသေသေချာချာအိမ်ပြန်ပို့ပေးမယ်နော်"ဟု ပြော၍အရီယာ ဂရေ့စ်အားဆွဲ၍မီးဖိုချောင်ခန်းမှပြေးထွက်သွားသည်။
"ငါလိုက်ပို့ပေးမယ်လေ....."ဟု ဒေမွန်အော်ပြောလိုက်သည်။
"ငါ့မှာကားပါတယ် နင့်မှာလည်းအလုပ်ရှိတယ် ဒေမွန် ရတယ် ငါ့ကိုစိတ်ချ ပြီးတော့ အက်စ်မာရေးမီးဖိုချောင်ခန်းထဲမှာပဲရပ်မနေနဲ့ လာ ငါတို့နင်မပါပဲထွက်သွားမှာနော်"အရီယာ ပြန်အော်ပြောသည်။ဒေမွန်သည် အရီယာအားမထိန်းနိုင်မှန်းသိသောကြောင့်စိတ်လေကာသက်ပြင်းချလိုက်သည်။
အက်စ်မာရေးသည် ဒေမွန်နှင့်ဂျွန်နီအားကြည့်၍ ပြုံးပြလိုက်သည်။ထို့နောက် ရိုင်ဒါအားကြည့်ကာ
"ငါသွားပြီနော် ရိုင်ဒါ နင်ပြန်လာတဲ့အတွက်ငါပျော်ပါတယ်"ဟုပြောလိုက်သည်။ရိုင်ဒါသည်လည်းသူမအားပြုံးပြလိုက်သည်။
"အက်စ်မာရေးရေ လာဟာ!!!!!!!!!နင် ဂျွန်နီ ကိုငါ့အစားစောက်ပေါလို့ပြောခဲ့ပေးစမ်းပ့အုံး"ဟု အရီယာလှမ်းအော်ပြောသည်။
"ငါလာပါပြီဟာ နင်ကလည်း !!!ပြီးတော့နင်ပြောချင်ရင်ဂျွန်နီကိုကိုယ်တိုင်လာပြော"ပြောရင်း သုံးယောက်လုံး ကွန်ဒိုမှထွက်သွားကြသည်။
မီးဖိုချောင်ခန်းထဲတွင် သုံးယောက်သားငြိမ်သက်တိတ်ဆတ်နေသည်။ဂျွန်နီကစ၍စကားစပြောလိုက်သည်။
"အိန်ဂျယ် ဟုတ်လား ဟားဟားဟားဟား" ရယ်မောဟားတိုက်နေသည်။
ဂျွန်နီရယ်သံကြောင့်ရိုင်ဒါကပါ ရယ်မောနောက်ပြောင်သည်။
"ငါဂျပန်သွားတုန်း ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒေမွန် ပြောင်းလဲသွားတာလဲ ဟားဟားဟား သူ့ရုပ်ကြီးနဲ့ ခေါ်တော့အိန်ဂျယ်တဲ့ ဟားဟားဟားဟား"ဟုလောင်ရယ်ကာနောက်ပြောင်သည်။
"အဲ့ဒါဂရေ့စ်ရဲ့အစွမ်း"ဟုဂျွန်နီပြောလိုက်သည်။
"ဟာ ဂရေ့စ်ကတော်တော် တော်တာပဲ" ရိုင်ဒါရယ်မော ကာပြောသည်။
"မင်းတို့နှစ်ကောင်ကို ငါချက်ချင်းသတ်ပြစ်လိုက်ရမလား"ဟု ဒေမွန်စိတ်တိုကာပြောလိုက်သည်။ညီအကိုနှစ်ယောက် ရယ်မောနောက်ပြောင်တာ ရပ်သွား၍ငိုင်ကြသွားသည်။
"အောင်မလေး မစတော့ပါဘူးကွာ စလို့တောင် မရဘူးလား ဒေမွန်ရာ အခုမှရိုင်ဒါပြန်ရောက်တာလေ အခုမှငါတို့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းသု့းယောက်ပြန်ဆုံလို့ရယ်မောနောက်ပြောင်တာကို မင်းကလဲကွာ"ဂျွန်နီရိသဲ့သဲ့ပြောသည်။
"အေးလေကွာ ခုမှခရီးကပြန်ရောက်တဲ့ငါ့ကိုသတ်မလို့လားကွာ သူငယ်ချင်းရာ စိတ်မကောင်းဘူး"
"မင်းတို့နှစ်ယောက်တော့ကွာ ငါသတ်မိတော့မယ်"
"အေးပါ အေးပါ မစတော့ပါဘူး ကွာ"ဟုဂျွန်နီကပြန်ဖြေလိုက်သည်။ရိုင်ဒါကလည်းမစတော့ဘဲပြုံးနေလိုက်သည်။
"ကဲ ငါမင်းတို့နှစ်ယောက်နဲ့ဆွေးနွေးစရာရှိတယ် လာခဲ့"ဟုပြော၍ သူ့ရဲ့ရုံးခန်းထဲသို့ဝင်သွားသည်။
Zawgyi
"ဘဝဆိုတာခနအတြင္းေျပာင္းလဲတတ္တယ္ဆိုတဲ့စကားကို ကၽြန္မေသခ်ာသိပါတယ္......ဒါေပမယ့္အခုဟာက ဘဝအသစ္ကိုစလိုက္ရသလိုပဲ....."
နယူးေရာက္စ္ၿမိဳ႕ႀကီးသည္ကားဟြန္းတီးသံမ်ားႏွင့္စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္လ်က္ရွိသည္။ေနမင္းႀကီးမွာလည္ ေရာင္ျခည္မ်ားစြာျဖာထြက္လ်က္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနသည္။ေနမင္းႀကီး ၏ေရာင္ျခည္မ်ားသည္မွန္ျပတင္းေပါက္မွတစ္ဆင့္တိုက္ခန္းအတြင္းသို႔ျဖာထြက္ဆင္းသက္လာသည္။
ထိုကဲ့သို႔စူးရွလင္းလက္ေနေသာ ေရာင္ျခည္မ်ားေၾကာင့္ဂေရ့စ္ မ်က္လုံးေလးမ်ားသည္ ပိတ္လိုက္ပြင့္လိုက္ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္မ်က္လုံးမွိတ္၍ျပန္အိပ္ရန္ႀကိဳးစားသည္။ သူမအိပ္ေနရင္း စိတ္ထဲတစ္မ်ိဳးျဖစ္လာသည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမ နားမွတစ္ဆင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္၏ႏွလုံးခုန္သံကိုၾကားေနရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ရဲ့လက္ေမာင္းမ်ားသည္ သူမခႏၶာကိုယ္အားတြယ္ယွက္ထားသည္ဟုခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအထိအေတြ႕ကို သူမ မႏွစ္သက္ဟုမဆိုပါ။ ခႏၶာကိုယ္အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သူမ ခႏၶာကိုယ္ေႏြးေထြးေနသည္၊လုံျခဳံသည္ဟုခံစားေနရသည္။အေတြးေပါင္းစုံႏွင့္ရႈပ္ယွက္ခက္ေန ေသာဂေရ့စ္သည္ ခ်က္ခ်င္းသူမ မ်က္လုံးမ်ားကိုစုံဖြင့္လိုက္သည္။
ေဒမြန္မ်က္ႏွာႏွင့္သူမမ်က္ႏွာနီးကပ္လြန္းလွ၍သူ၏အသက္ရႉသံကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကားေနရသည္။သူ ၏လက္ေမာင္းမ်ားသည္ သူမခႏၶာကိုယ္အားသူရဲ့ရင္ခြင္အနီးတြင္ဖမ္းခ်ဳပ္ထားသည္။ဂေရ့စ္အလန႔္တၾကားျဖစ္၍ဘာလုပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ ေဒမြန္ရဲ့အိပ္စက္ေနေသာမ်က္ႏွာကို သူမ ၾကည့္လိုက္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအိပ္ေနေသာ ေဒမြန္မ်က္ႏွာအား ဂေရ့စ္ တစ္စိမ့္စိမ့္ ၾကည့္ကာ အေသးစိတ္မွတ္ေနသည္။ သူ၏မ်က္ေတာင္ေလးမ်ားသည္ ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္သည္။ကလပ္တြင္ေတြ႕တုန္းကသပ္သပ္ရပ္ရပ္လုပ္ထားေသာေဒမြန္ဆံပင္မွာ အခုအခ်ိန္တြင္ မ်က္ႏွာေရွ႕သို႔တစ္စိုးတစ္စက်၍ရႈပ္ပြေနသည္။ ဂေရ့စ္အတြက္ ေဒမြန္ရဲ့ေအးခ်မ္းစြာအိပ္စက္ေနေသာအသြင္အျပင္မွာ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။သူမျပဳံးကာ ေဒမြန္အားေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"အိန္ဂ်ယ္ေလး ကိုယ့္ကိုအရမ္းစိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ မ်က္လုံးမနာဘူးလား" ေဒမြန္ေျပာလိုက္သည္။
သူမ လန႔္ျဖန႔္သြားသည္။ေဒမြန္ မ်က္လုံးဖြင့္၍ဂေရ့စ္အားၾကည့္လိုက္သည္။ဂေရ့စ္ရွက္ေသြးျဖာ၍ သူမမ်က္ႏွာကိုလက္ျဖင့္အုပ္ရန္ရြယ္လိုက္သည္။ေဒမြန္ျပဳံးကာ
"ဂေရ့စ္ရဲ့မ်က္ႏွာေလးကို လက္နဲ႔မကြယ္လိုက္ပါနဲ႔ကြာ" ေျပာလိုက္သည္။ ေဒမြန္ ၏ေျပာစကားေၾကာင့္ သူမလက္ကေလးမ်ား သည္ ရပ္တန႔္သြားသည္။ထိုအခ်ိန္အခါကိုေဒမြန္အခြင့္ေကာင္းယူလ်က္ သူမလက္ကေလးတစ္ဖက္ကို သူ႔ရဲ့လက္ျဖင့္ဖမ္းကိုင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္သူမရဲ့လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို သူ၏ႏႈတ္ခမ္းအနီးသို႔ယူကာနမ္းလိုက္သည္။ဂေရ့စ္သည္ ေဒမြန္အားေငးၾကည့္ေနသည္။
"ကလင္!!!!!ကလင္!!!!!!!!" ဖုန္း႐ုတ္တရတ္ျမည္သံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သားအလန႔္တၾကားျဖစ္သြားသည္။ေဒမြန္သည္ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ရာမွထကာ စာေရးစားပြဲေပၚတြင္တင္ထားေသာဖုန္းကိုယူ၍ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ဝင္သြားသည္။ဂေရ့စ္လည္း အိပ္ရာေပၚတြင္လွဲေနရာမွ ထထိုင္လိုက္သည္။
"ဟယ္လို!ေျပာ!!"
"ေဘာ့စ္!!!"
"ဘာလဲကြာ!!!!!!!"
"Ryder(ရိုင္ဒါ)ဒီေန႔မနက္ နယူးေရာက္စ္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီေလ ေမ့ေနၿပီလား"
"ေအး....ဟုတ္သားပဲ ငါေမ့ေနတာ!!!"
"ၿပီးေတာ့....ေဘာ့စ္ နာရီလည္းၾကည့္ပါအုံး !"ဂၽြန္နီရဲ့ေအာ္သံေၾကာင့္ တိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားေသာနာရီကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ေန႔လယ္၁၁နာရီထိုးၿပီျဖစ္သည္။အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္လြန္ေနေၾကာင္း ေဒမြန္ သိလိုက္ရသည္။
"ေအးပါ!!ငါသိပါတယ္"
"ေဘာ့စ္ရယ္ တစ္ခါမွေနာက္မက်ဖူး ဘယ္ကိစၥကိုမွမေမ့ဖူးတဲ့ ေဘာ့စ္က ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ!!"
"လၽွာမရွည္စမ္းပါနဲ႔ ငါသိပါတယ္ မင္းခုခ်က္ခ်င္းကြန္ဒိုကိုလာခဲ့!!!"
"ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ဒိုကို ဘာလာလုပ္ရမွာလဲ"
"ငါခိုင္းရင္ ခိုင္းတဲ့အတိုင္းလုပ္စမ္း ၿပီးေတာ့ရိုင္ဒါကိုပါ ငါ့ကြန္ဒိုကိုလာဖို႔ေျပာလိုက္!!"
"ေဘာ့စ္ကိုယ္တိုင္ ရိုင္ဒါကိုေျပာလို႔ရတာပဲ"
"ဂၽြန္နီ!!!!!!!!"
"ဟုတ္ပါၿပီ ေဘာ့စ္"
"ၿပီးေတာ့ ဂေရ့စ္ဂၽြန္ဆင္ ရဲ့ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းခ်ဳပ္ အကုန္လုံးကိုငါ့ကိုရွာေပးၿပီးယူလာခဲ့!"
"ဂေရ့စ္ ဂၽြန္ဆင္? ေအာ္..သိၿပီ မေန႔ညကတစ္ေယာက္...ေဘာ့စ္ကဘာလို႔သိခ်င္ေနရတာလဲ"
"ဂၽြန္နီ တစ္ခါတစ္ေလ ငါမင္းကိုစိတ္မရွည္ဘူးကြာ!!!!!!မင္းေသခ်င္ေနၿပီလား"
"ဂေရ့စ္ ဂၽြန္ဆင္ရဲ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာအေၾကာင္းအကုန္လုံးကို ခ်က္ခ်င္းရွာၿပီး ယူလာပါ့မယ္ ေဘာ့စ္!"
"ၿပီးေတာ့.."
"က်န္ေသးတာလား ေဘာ့စ္...!"
"ေအး...ငါ မင္းကိုခိုင္းဖို႔ အေရးႀကီးဆုံးတစ္ခုရွိေသးတယ္"
"ဘာလဲ ေဘာ့စ္?"
"ဒီလို........"
ေဒမြန္ဖုန္းေျပာရင္းေအာ္သံမ်ားကိုဂေရ့စ္ၾကားေနရသည္။ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္အသံမ်ားမွာေဝဝါးေနသည္။ခနေနေသာ္ေဒမြန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွထြက္လာသည္။ဂေရ့စ္သည္ သူအားစူးစမ္းေသာမ်က္လုံးေလးမ်ားႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။သူသည္ သက္ျပင္းခ်လိုက္၍ သူမအားျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ကဲ ကိုယ္တို႔ တစ္ခုခုစားၾကမယ္ေလ...ကိုယ္ကေတာ့ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာမ်က္ႏွာသစ္ ၿပီးသြားၿပီ ဂေရ့စ္ပဲက်န္ေတာ့တယ္"
"အ..အြန္း" ေျပာ၍ကုတင္ေပၚမွဆင္းကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ျမန္ျမန္ဝင္သြားသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ေရာက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ဂေရ့စ္သည္တံခါးကိုေသခ်ာေလာ့ခ္ခ်လိုက္သည္။ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုမွီ၍ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
"ငါ..ငါအရင္ကလိုအိမ္မက္ဆိုးေတြမမက္ေတာ့ပါလား ငါ.....ငါဘာေတြျဖစ္ေနတာပါလဲ"ဟုေျပာ၍ေဒမြန္နမ္းထားေသာလက္ကေလးကိုၾကည္ံ့ေနသည္။ထို႔ေနာက္ေဒမြန္ႏႈတ္ခမ္းအေငြ႕အသက္ေလးမ်ားႏွင့္ျပည့္ေနေသာလက္ခုံေနရာကိုသူမႏႈတ္ခမ္းေလးႏွင့္ထိလိုက္သည္။
မ်က္ႏွာသစ္ သန႔္စင္ၿပီးေသာအခါ ဂေရ့စ္ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွထြက္လာသည္။ ေဒမြန္ရဲ့အရိပ္အေယာင္ကို အခန္းထဲတြင္မေတြ႕ရေတာ့ပါ။သူမ စာေရးစားပြဲခုံတြင္တင္ထားေသာစာတိုေလးတစ္ရြက္ကိုသာေတြ႕လိုက္သည္။ စာတိုေလးကိုေကာက္ကိုင္၍ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ကိုယ္ ထမင္းစားခန္းထဲမွာေစာင့္ေနတယ္ ဗီရိုထဲမွာႀကိဳက္တဲ့အကၤ်ီဝတ္ၿပီး လာခဲ့ေနာ္ -ေဒမြန္" ဟုေရးထားသည္။ထိုစာကိုဖတ္ၿပီးၿပီးခ်င္း သူမကုတင္ေပၚထိုင္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ အခန္းအားေသေသခ်ာခ်ာလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ မေန႔ညကျပႆနာမ်ားေပါင္းစုံေနေသာေၾကာင့္အခန္းကိုေသခ်ာမၾကည့္လိုက္ရပါ။အခန္းႀကီးသည္အလြန္က်ယ္ဝန္းလွ၍ ေဈးႀကီးလွေသာဓာတ္ပုံမ်ားႏွင့္အလွဆင္ထားသည္။အခန္းနံရံမ်ားကိုမီးခိုးေရာင္သုတ္ထားသည္။ အိပ္ရာမွတစ္ဆင့္အျပင္ျမင္ကြင္းအလွတရားကိုခံစားနိုင္ရန္ အခန္းဘယ္ဘက္ျခမ္းတြင္ျပတင္းေပါက္အႀကီးႀကီးႏွစ္ခုရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေလေကာင္းေလသန႔္ရႉ၍အနားယူနိုင္ရန္ ဝရန္တာႀကီး ကိုလည္းအိပ္ခန္းဘယ္ဘယ္ျခမ္းတြင္လွပစြာ တည္ေဆာက္ထားသည္။ဂေရ့စ္သည္ ေဒမြန္ခ်မ္းသာသည္ကို သူမ သိေသာ္လည္း ဒီေလာက္ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာလိမ့္မည္ဟုမထင္ထားပါ။ထို႔ေနာက္ဗီရိုကိုဖြင့္၍ေဒမြန္ရဲ့တီရွပ္တစ္ထည္ႏွင့္ေဘာင္းဘီတိုတစ္ထည္ယူဝတ္လိုက္သည္။အဝတ္အစားမ်ားမွာ ႀကီးေနေသာ္လည္း အဆင္ေျပေအာင္ဝတ္၍ အိပ္ခန္းထဲမွထြက္ခဲ့သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲရွိ ထမင္းစား စားပြဲေပၚတြင္ စားစရာအျပည့္အစုံတင္ထားသည္။ေဒမြန္သည္ ေကာ္ဖီေသာက္၍ သတင္းစာဖတ္ေနသည္။ သူ သည္သတင္းစာဖတ္ေနေသာ္လည္း ဂေရ့စ္နဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး စဥ္းစားေတြးေတာေနသည္။သူမလက္ကေလးအား နမ္းရႈတ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနသည္။ ထို႔အျပင္ သူမအား သူရဲ့အေၾကာင္းကိုေျပာျပရမွာ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ပူေနသည္။ သူမရဲ့အသြင္အျပင္ ေျပာပုံဆိုပုံကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူရဲ့အေၾကာင္းေသေသခ်ာခ်ာမသိေသးပါ။ေဒမြန္နာမည္ကို နယူးေရာက္စ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လုံးမသိသူမရွိပါ။ ေဒမြန္နာမည္တစ္လုံး ၾကားတိုင္းလူတိုင္းေၾကာက္ရြံ့တုန္လႈပ္ၾကသည္။သို႔ေသာ္ ဂေရ့စ္မွာမူသူ႔ရဲ့နာမည္ကိုေျပာျပစဥ္ကေၾကာက္ရြံ့တုန္လႈပ္ျခင္းမရွိ ျပဳံးကာသူအားစိုက္ၾကည့္ေနပုံကိုျပန္ေတြးလိုက္တိုင္း ဂေရ့စ္သည္ သူ႔အတြက္အရမ္း ျဖဴစင္လြန္းမွန္းသိလိုက္ရသည္။ သူမအား သူ႔အေၾကာင္းေျပာျပရမွာဝန္ေလးေနသည္။အထူးသျဖင့္ သူမ သူ႔အားေၾကာက္ရြံ့သြားမွာကိုလန႔္ေနသည္။
"ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္" ဂေရ့စ္သည္ ဖြင့္ထားေသာမီးဖိုေခ်ာင္ခန္းတံခါးေလးကိုေခါက္၍ ေဒမြန္အားအသံေပးလိုက္သည္။ေဒမြန္ခ်က္ခ်င္းပဲ ထိုင္ရာမွထ၍သူမအားလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ့အဝတ္အစားမ်ားသည္သူ႔ထက္ပို၍ ဂေရစ္ႏွင့္လိုက္သည္ ဟု ေတြးလိုက္သည္။ ေဒမြန္သည္ အိပ္ေနတုန္းကပုံစံႏွင့္ယခု သူမေတြ႕ျမင္ေနရေသာပုံစံသည္ လုံးဝကြဲျပားျခားနားသည္။အိပ္ရာေပၚတြင္အိပ္စက္အနားယူေနေသာ ေဒမြန္သည္ ၿငိမ္းခ်မ္း ၍အပူအပင္ကင္းပုံေပၚ၍ ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။ယခု မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္မတ္တတ္ ရပ္ေနေသာေဒမြန္သည္ ဩဇာအာဏာရွိ၍ အရွိန္အဝါျပည့္ကာ ဆြဲေဆာင္မႈရွိ၍ရဲစြမ္းသတၱိရွိေသာေယာက္်ားတစ္ဦးအသြင္ ေဆာင္သည္။ သူသည္ တီရွပ္လက္ရွည္အနက္ေရာင္ကိုလက္ေခါက္၍မီးခိုးေရာင္ေဘာင္းဘီရွည္ ကိုစမတ္က်က်ဝတ္ဆင္ထားသည္။ဂေရ့စ္ ေဒမြန္နားသို႔လမ္း ေလၽွာက္လာသည္။
ေဒမြန္သည္ သူမထိုင္ရန္ ခုံကိုဆြဲေပးသည္။ ဂေရ့စ္သည္ သူဆြဲေပးထားေသာထိုင္ခုံေပၚသို႔ထိုင္လိုက္ကာၿငိမ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းႀကီး ပတ္ပတ္လည္ကိုၾကည့္လိုက္ ထမင္းစားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားေသာ မ်ားစြာေသာ အစားအစာမ်ားကို ၾကည့္လိုက္ ေဒမြန္ကိုၾကည့္လိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုကဲ့သို႔ စူးစမ္းေထြျပား ေနေသာဂေရ့စ္ကိုၾကည့္၍ေဒမြန္ျပဳံးလိုက္သည္။
"ဂေရစ့္ စားခ်င္တာစားေလ ကိုယ္ ဂေရ့စ္အတြက္အကုန္လုပ္ေပးထားတာ"
"ဒါေတြ အကုန္လုံးကို....."
"အိန္ဂ်ယ္ေလးက ဘာႀကိဳက္လဲမွကိုယ္မသိတာ..."
"ကၽြန္မ..ဒါေတြအကုန္လုံး မကုန္ဘူးေလ.."
"ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔...ဂေရ့စ္စားနိုင္သေလာက္စား ဟုတ္ၿပီလား"
ဂေရ့စ္ဗိုက္ထဲတြင္ အသံမ်ားတျဖည္းျဖည့္ထြက္လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္သူမသည္ ပန္ကိတ္တစ္ခ်ပ္ကိုယူ၍စားလိုက္သည္။
"အြန္း....အရသာရွိလိုက္တာ"
"စား ႀကိဳက္တာစား အိန္ဂ်ယ္ေလး"
" ဟိုေလ ဒါေတြအကုန္လုံးကိုဘယ္သူလုပ္ထားတာလဲ အရမ္းစားေကာင္းလို႔"
" ကိုယ့္ရဲ့အိမ္ေတာ္ထိန္း အေဒၚမီယာ (Mia)လုပ္ေပးထားတာ"
"ဟင္ အဲ့ဆိုခုသူက ဘယ္မွာလဲ"
"သူက အခု ကြန္ဒိုမွာလိုအပ္တဲ့ မစၥည္းပစၥယာေတြကိုဝယ္ဖို႔ေဈးသြားတယ္"
"ေအာ္...." ဂေရ့စ္ေနာက္ထပ္ ေပါင္မုန႔္အစာသြတ္တစ္ခုကိုယူစားလိုက္ျပန္သည္။ ေဒမြန္သည္ ေကာ္ဖီေသာက္ ၍သူမ အားပါးတရစားေနတာကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ဂေရ့စ္သည္စားေနရင္းပလုတ္ပေလာင္းႏွင့္
" ဟိုေလ...မေန႔ညက မနက္ျဖန္က်ရင္ ႀကိဳက္တာေမးလို႔ေျပာထားတာေလ ..အဲ့ဒါခုေမးမလို႔"
ေဒမြန္အနည္းငယ္တြန႔္ဆုတ္သြားသည္။
"အင္း...အင္း ေမးေလ အိန္ဂ်ယ္"
"ေဒမြန္က အရမ္းခ်မ္းသာလား"
ေဒမြန္ သူမေမးခြန္းေၾကာင့္ရယ္လိုက္သည္။
"ဘာလို႔ အဲ့ဒါကိုေမးတာလဲ အိန္ဂ်ယ္"
"ဘာ ျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ေဒမြန္ အိပ္ခန္းႀကီးက အိမ္တစ္အိမ္ေလာက္ေတာင္ေဆာက္လို႔ရတယ္" ေျပာရင္း ဂေရစ့္ သည္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုယူ၍ေသာက္လိုက္သည္။
"ဟားဟား....ဟုတ္ပါၿပီ ကိုယ္ကပိုက္ဆံရွိပါတယ္ "
"ဒါဆို သူေဌးေပါ့"
"အင္း အဲ့လိုေျပာလို႔ရပါတယ္"
"အသက္ကေရာဘယ္ေလာက္လဲ ေဒမြန္"
"၂၆ႏွစ္ ကိုယ္က"
"ေအာ္ ကၽြန္မက၁၈ႏွစ္ ကိုယ္နဲ႔၈ႏွစ္ေတာင္ကြာတာေပါ့ေနာ္"
"အင္း"
ဂေရစ့္စားရတာဗိုက္တင္းသြားသည္။ထို႔ေနာက္ ေဒမြန္အားေသခ်ာျပန္ၾကည့္လ်က္
" ေဒမြန္ ကၽြန္မကိုကူညီေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..."ဟုေျပာလိုက္သည္။
"ဟိုအလုပ္ကိုျပန္မသြားနဲ႔ေတာ့ ဂေရ့စ္ ကိုယ္မင္းကိုအလုပ္ေရာ ေနစရာပါေပးမယ္.." ျပတ္သားစြာ ေဒမြန္ ေျပာလိုက္သည္။ ႐ုတ္တရတ္ ေျပာလိုက္ေသာ ေဒမြန္စကားေၾကာင့္ သူမ နားမလည္နိုင္ျဖစ္သြားသည္။
"ေဒမြန္...ဘာေျပာ..ေျပာလိုက္တာ..."
"ကိုယ့္ ပိုင္တဲ့ေဆး႐ုံရဲ့ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးဆီမွာ လက္ေထာက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္.."
"ခန..ခနေလး..."
"ေနစရာလည္းမပူနဲ႔ ဒီကြန္ဒိုမွာအခန္းလြတ္တစ္ခုရွိတယ္ မသုံးတာၾကာလို႔ဖုန္ေတြေတာ့တက္ေနတယ္ ကိုယ္ဒီေန႔ရွင္းခိုင္းထားလိုက္မယ္ အိမ္ငွားခလည္းေပးစရာမလိုဘူး ႀကိဳက္သလိုေန ဟုတ္ၿပီလား"
"ခနေလး......."
"ၿပီးေတာ့အလုပ္လစာကိစၥလည္းစိတ္မပူနဲ႔ တစ္လကိုေဒၚလာ သုံးေထာင္ေပးမယ္"
"ေဒမြန္!!!!!"
ဂေရ့စ္ရဲ့လၽွတ္တျပပ္ေအာ္သံ ေၾကာင့္စကားေျပာေန ရာမွေဒမြန္ရပ္သြားသည္။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အိန္ဂ်ယ္.."
"ဘာလို႔ စကားတစ္ဇြတ္ထိုးေျပာေနရတာလဲ ၿပီးေတာ့တစ္လကိုေဒၚလာသုံးေထာင္ေတာင္ေပးမယ္ ေနစရာလည္းေပးမယ္ အလုပ္လည္းေပးမယ္ ေဒမြန္ ကၽြန္မကိုအခုထိ ကူညီေပးတာကိုတင္ေတာ္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္ ၿပီးေတာ့ အထူးကုဆရာဝန္ႀကီးရဲ့ လက္ေထာက္ ကၽြန္မက ေဆးဝါးအေၾကာင္းနည္းနည္းေတာ့နားလည္ပါတယ္ ဒါေပမယ့္လက္ေထာက္လုပ္ရေတာင္ေလာက္ထိမေတာ္ေသးပါဘူး ကၽြန္မက ေဒမြန္အတြက္လူစိမ္းတစ္ေယာက္ေနာ္ ကၽြန္မကမေကာင္းတဲ့လူ ေဒမြန္ကိုဒုကၡေပးမယ့္သူဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အဲ့ဒါလည္း ေတြးပါအုံး ဘာလို႔ကၽြန္မကို ခုမွေတြ႕ဖူးစကားေျပာဖူးတဲ့လူစိမ္းကို ကူညီခ်င္.."
"ကိုယ္ မင္းကိုယုံလို႔ေပါ့"
မရပ္မနားေျပာဆိုေနေသာဂေရ့စ္သည္ ေဒမြန္စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ရပ္သြားကာ သူ႔အားအံ့ဩေသာမ်က္လုံးေလးမ်ားႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ယုံၾကည္ေနရတာလဲ ေဒမြန္"
"အင္း.......ကိုယ္ဘယ္လိုေျပာျပရမလဲ ကိုယ္ဒီတိုင္း ဂေရ့စ္ကိုယုံၾကည္လို႔ရတယ္လို႔ရင္ထဲမွာခံစားေနရတယ္ ...ဘယ္လိုေျပာျပရမွန္းကိုယ္လည္းမသိဘူး"
"ေဒမြန္ကို ကၽြန္မက ထိခိုက္ေအာင္အနာတရျဖစ္ေအာင္လုပ္မယ့္သူဆို..ဆိုရင္"
ခ်က္ခ်င္းပဲေဒမြန္သည္သူမေခါင္းေလးကိုလက္ျဖင့္ထိကာ
"ဂေရ့စ္ မင္းကိုယ့္ကိုဘယ္ေတာ့မွအနာတရျဖစ္ေအာင္လုပ္မွာမဟုတ္ဘူး " ျပတ္သားစြာေျပာသည္။
"ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေတာင္ေသခ်ာေနရတာလဲ ေဒမြန္ရယ္"မ်က္လုံးေလးမွာ မွိတ္ကာေျပာလိုက္သည္။
"ကိုယ္ သိေနတာ ဂေရ့စ္ ကိုယ့္ကိုအနာတရျဖစ္ေအာင္လုပ္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔သိေနတာ" ေျပာရင္းသူမေခါင္းေပၚတြင္တင္ထားေသာလက္ကို ျပန္႐ုတ္သိမ္းလိုက္သည္။
"ေဒမြန္ရယ္...."
"ကိုယ္ေပးတဲ့အလုပ္ေရာ ေနစရာေရာ လစာကိုေရာ လက္ခံပါေနာ္ ဂေရ့စ္" ျပင္းျပေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္ကာေျပာလိုက္သည္။
ထိုမ်က္လုံးမ်ားရဲ့အၾကည့္ကိုဂေရ့စ္မလြန္ဆန္နိုင္ေသာေၾကာင့္သူမေခါင္းၿငိတ္၍လက္ခံလိုက္သည္။
"ေဒမြန္......"
"ေျပာေလ အိန္ဂ်ယ္"ေကာ္ဖီခြက္ကိုကိုင္၍ေသာက္ရန္လုပ္သည္။
"ေဒမြန္က ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ...."
သူ ေကာ္ဖီခြက္ကိုမေသာက္ေတာ့ဘဲစားပြဲေပၚကိုျပန္တင္လိုက္ငည္။ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနသည္ ။ တုန္လႈပ္ေနသည္။ သူမအားလိမ္မေျပာခ်င္ေသာ္လည္း သူ႔ရဲ့အမွန္အကန္အလုပ္အေၾကာင္းကိုေျပာလိုက္ရင္ သူမ သူ႔ကိုမုန္းသြားမွာေၾကာက္သြားမွာကိုစိုးရိမ္ေနသည္။သူရဲ့ႏႈတ္ခမ္းမွမည္သည့္စကားမၽွထြက္မလာနိုင္ေအာင္ ေမးခြန္းသည္ခက္ခဲလြန္းလွသည္။ျဖဴစင္ေနေသာဂေရ့စ္ကို အေမွာင္ထုမ်ားႏွင့္ဖုံးလႊမ္းေနေသာသူ၏ဘဝအေၾကာင္းကိုဘယ္လိုရွင္းျပရမလဲေသြးပူေနသည္။
"ေဒမြန္......ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ"
"က..ကိုယ္က............."
"ေဟ့ေရာင္ ေဒမြန္!!!!!!!!!!!!!!!!!"
ဂၽြန္နီရဲ့ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္သားစကားေျပာေနရာမွရပ္တန႔္သြားသည္။ေဒမြန္သည္ဂၽြန္နီရဲ့လၽွပ္တျပပ္ၾကားဝင္ျဖတ္သံ ကိုယခုအခါ အလြန္ေက်းဇူးတင္မိေနသည္။
"ေဟ့ေရာင္ ေဒမြန္!!!!!!!!!!!!!"
"အရမ္းေအာ္မေနနဲ႔! ငါမီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲမွာ!!"
"ေအာ္ ေအး...ငါလာၿပီ!!!!"
မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲကို ဆံပင္ ပိေတာက္ေျခာက္ေရာင္ အေရာင္ရွိေသာလူတစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ထိုလူသည္ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာ၍သစ္လြင္လွသည္။ခႏၶာကိုယ္အရြယ္အစားခ်င္းယွဥ္လၽွင္ေဒမြန္ကပိုၿပီးေတာ့ထြားသည္။ထိုလူသည္ တက္တူးအနည္းငယ္ထိုးထားသည္။
"ေဒမြန္......ေအာ္ သူပါရွိေနတာလား...." ဟုျပဳံး၍ေျပာလိုက္သည္။
" ဂေရ့စ္ ဒါကကိုယ့္ရဲ့....ဝန္ထမ္း ဂၽြန္နီ ဘလက္ခ္ဝယ္(Johny Blackwell)"
ေဒမြန္က ဝန္ထမ္းဟုေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဂၽြန္နီ အံ့ဩသြားသည္။ ထို႔ေနာက္ေဒမြန္နားကပ္လာ၍
"ငါကမင္းဝန္ထမ္းမဟုတ္ဘူးေလ...."တီးတိုးေျပာလိုက္သည္။
ေဒမြန္သည္ ဂၽြန္နီေျခေထာက္ကိုတပ္နင္းလိုက္သျဖင့္ နာက်င္သြားသည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဂၽြန္နီလို႔ေခၚနိုင္ပါတယ္ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္"
"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မနာမည္ကဂေရ့စ္ဂၽြန္ဆင္ပါ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္...ဟိုေလ စိတ္မရွိဘူးေနာ္ဩစတီးယားလူမ်ိဳးလားဟင္"
"ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္က ဩစတီးယားနဲ႔ အီတလီေရာ ေလးေပါ့"ဟုမ်က္စိမွိတ္ျပကာေျပာလိုက္သည္။ဂေရ့စ္အား ရိသဲ့သဲ့လုပ္၍စေနေသာေၾကာင့္ေဒမြန္ခ်က္ခ်င္းပဲေဘာင္းဘီၾကားထဲကေသနတ္ကိုလက္ညိဳးထိုးျပလိုက္သည္။ေသနတ္ကိုျမင္သျဖင့္ဂၽြန္နီသည္
"ေဘာ့...ေဘာ့စ္ ဒီမွာေဘာ့စ္မွာထားတဲ့ ဖိုင္"ဟုေျပာကာေဒမြန္အားေပးလိုက္သည္။
"ေအာ္ ေအး ၿပီးေတာ့ ရိုင္ဒါေကာ"
"လာေနတယ္ ကားၾကပ္ေနလို႔နည္းနည္းေနာက္က်ေနတယ္"
"ေအး.....က်န္တဲ့ငါခိုင္းထားတဲ့ကိစၥေရာလုပ္ၿပီးၿပီလား....."
ေဒမြန္စကားေၾကာင့္ ဂၽြန္နီစိတ္ဆိုးေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ သူ႔အားၾကည့္လိုက္သည္။
"လုပ္ထားတယ္ လာလိမ့္မယ္"ဟုခပ္မာမာအသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။ ေဒမြန္သည္ ဂၽြန္နီ ျဖစ္ပ်က္ေနပုံကိုမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာေနသည္။ဂေရ့စ္ ထိုႏွစ္ေယာက္အား ၾကည့္ေနသည္။ထိုအခ်ိန္တြင္
"ေဟး!!!!အားလုံးပဲ ငါေရာက္ၿပီ..."ဟူေသာမိန္းကေလးအသံကိုဂေရ့စ္ ၾကားလိုက္ရသည္။
"ေအး ငါတို႔မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲမွာ!!"ဟုေဒမြန္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲသို႔မိန္းမႏွစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။ ထိုမိန္းမႏွစ္ေယာက္မွာ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစားအလြန္လွၾကသည္။ တစ္ေယာက္မွာ ဆံပင္အနီပုတ္အေရာင္ရွိ၍ ေနာက္တစ္ေယာက္မွာ ဆံပင္လိေမၼာ္ေဖ်ာ့အေရာင္ရွိသည္။ဆံပင္အနီပုတ္ေရာင္ရွိေသာမိန္းကေလးမွာ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္တစ္ေခ်ာင္းႀကိဳးအကၤ်ီအျဖဴေလးဝတ္ထား၍ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္အဝါေရာင္ကိုစီးထားကာအျပာေရာင္လက္ကိုင္အိတ္ေလးကိုကိုင္ထားသည္။ဆံပင္လိေမၼာ္ေရာင္မိန္းကေလးမွာမူ ဆြယ္တာခရမ္းႏုေရာင္လက္ရွည္ေလးႏွင့္အညိဳအကြက္စကပ္အတိုေလးကိုဝတ္ထားကာ ဘြတ္ဖိနပ္အနက္ေလးကိုစီးထား၍အသားေရာင္ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကိုစလြယ္သိုင္းလြယ္ထားသည္။တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ အလွကိုယ္စီႏွင့္တင့္တယ္ေနၾကသည္။
ဂေရ့စ္သည္ ထိုမိန္းမႏွစ္ဦးကိုအားက်ေသာမ်က္လုံးေလးမ်ားသေဘာက်ေသာမ်က္လုံးေလးမ်ားႏွင့္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ဆံပင္အနီပုတ္ေရာင္ရွိေသာမိန္းမက
"ဟင္ နင္တို႔ ေခၚလို႔ငါေရာက္လာၿပီ ဟာမုန႔္စားေနၾကတာလား အေဒၚမီယာလက္ရာျဖစ္မယ္ ငါလည္းစားမယ္"ဟုေျပာကာ ေပါင္မုန႔္အစာသြပ္တစ္ခုကိုယူစားလိုက္သည္။
"ဟယ္ နင္ခုနကပဲ မုန႔္စားၿပီးၿပီဟာကို"ဟု ဆံပင္လိေမၼာ္ေရာင္ႏွင့္မိန္းကေလးကေျပာလိုက္သည္။ေဒမြန္ကလည္းသက္ျပင္းခ်လိုက္၍ဂၽြန္နီသည္ စိတ္ညစ္ေသာမ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ေဒမြန္အားၾကည့္ေနသည္။
"ကဲ နင္တို႔ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီးၿပီလား..."ဟုေဒမြန္ေျပာလိုက္သည္။
"ၿပီးၿပီ ၿပီးၿပီ..."ဟု ဆံပင္အနီေရာင္ ႏွင့္ မိန္းကေလးကေျပာလိုက္သည္။
"ကဲ ဂေရ့စ္ ကိုယ္မိတ္ဆက္ေပးမယ္ ေနာ္"ဟု ဂေရ့စ္အားၾကည့္၍ေဒမြန္ေျပာလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆံပင္အနီေရာင္ႏွင့္မိန္းကေလးကိုလက္ညိဳးထိုးျပလိုက္၍
"ဒါ က အရီယာ ရိုဘာ့တ္(Aria Robert) သူမဟာ မိတ္ကပ္ကုမၸဏီပိုင္ရွင္တစ္ဦး သူမအေဖကနယူးေရာက္စ္ၿမိဳ႕မွာနာမည္ရေနတဲ့ေရွ႕ေနတစ္ဦးျဖစ္သလို ကိုယ့္မိသားစု ရဲ့ personalေရွ႕ေနတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္တယ္ သူမအေမကေတာ့ေက်ာ္ၾကားတဲ့စာေရးဆရာမတစ္ဦးျဖစ္တယ္ ဒီေတာ့ အားလုံးခ်ဳံေျပာရရင္ သူမမိသားစု နဲ႔ကိုယ္တို႔ကေတာ္ေတာ္ရင္းနီးတယ္ သူမဟာကိုယ့္ညီမလိုပါပဲ"ဟုမိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။
အရီယာသည္ဂေရ့စ္ကိုၾကည့္၍ ျပဳံးျပလိုက္သည္။ဂေရ့စ္သည္လည္းျပန္ျပဳံးျပလိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ေဒမြန္သည္ လိေမၼာ္ေရာင္ဆံပင္ေကာင္မေလးကို မိတ္ဆတ္ေပးသည္။
"သူမနာမည္က ေတာ့ Esmaray Dion(အက္စ္မာေရး ဒီအြန္)သူမရဲ့အေဖကေတာ့အီတလီမွာစားေသာက္ဆိုင္မ်ားစြာ ကို ဖြင့္ထားတဲ့သူေဌးတစ္ဦးျဖစ္တယ္ ။ အက္စ္မာေရးဟာ ပန္းခ်ီဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္တယ္ အီတလီမွာ သူမလက္ရာပန္းခ်ီကားေတြကအရမ္းေက်ာ္ၾကားတယ္ အခု နယူးေရာက္စ္မွာလည္း သူမကပန္းခ်ီျပခန္းေတြဖြင့္လွစ္ထားတယ္ သူမကလည္းကိုယ့္ညီမေလးတစ္ေယာက္လိုပဲ"
"ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္"ဟု အက္စ္မာေရး ဂေရ့စ္အားေျပာလိုက္သည္။
"ငါေမးစရာေလးရွိလို႔ ငါအရီယာတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲေခၚခိုင္းတာပါ ဘာလို႔ အက္စ္မာေရးကပါလာတာလဲ"ဟုေဒမြန္ ဂၽြန္နီအားေမးလိုက္သည္။
"ငါ အက္စ္မာေရးကိုဖိတ္လိုက္တာ သူမ နယူးေရာက္စ္ကိုေရာက္တုန္း ေပ်ာ္ရေအာင္ေခၚလာတာ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"ဟု အရီယာ ခပ္မာမာ အသံျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။
"သူ႔ကိုသူ ဆရာႀကီးမ်ားထင္ေနလားမသိဘူး"ဂၽြန္နီတီးတိုးေျပာလိုက္သည္။ အရီယာၾကားသြားသျဖင့္
"ဂၽြန္နီ နင္ငါ့ကိုဘာေျပာလိုက္တာလဲ"ဟု စိတ္တိုစြာေျပာသည္။
"ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ"
"နင္ နင္ေနာ္.....ငါ့ကိုမ်ား"
"ကဲ ေတာ္ေတာ့ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး ရန္ျဖစ္မေနနဲ႔ေတာ့ ကေလးလည္းမဟုတ္ဘဲနဲ႔ "ဟု အက္စ္မာေရးေျပာလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ အက္စ္မာေရး ကေဒမြန္အားၾကည့္၍
"ေဒမြန္ ငါလိုက္လာတာအေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္သြားလား.."ေမးလိုက္သည္။
"မျဖစ္ပါဘူး ငါဒီတိုင္းေမးၾကည့္တာပါ"ဟုေဒမြန္ကျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲသို႔ အသားညိဳညိဳႏွင့္ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဝင္လာသည္။သူသည္႐ုပ္သြင္ ေခ်ာမာ၍႐ူပကာအျပည့္ႏွင့္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေနာက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက လူအုပ္စုကိုၾကည့္၍
" ဟာ လူစုံတက္စုံနဲ႔ပါလား ဘာလဲငါျပန္လာတာကိုႀကိဳဆိုတာလား"ဟုရယ္ကာေျပာလိုက္သည္။
ဂေရ့စ္မွလြဲ၍က်န္တဲ့လူေတြက ထိုလူအားၾကည့္၍ ျပဳံးကာ
"ရိုင္ဒါ!!!!!!!!!"ဟုတစ္ၿပိဳင္နက္ေအာ္လိုက္ၾကသည္။
"ေအာင္မေလး ေျဖးေျဖးေအာ္ၾကပါဟ ငါ့နားကန္းေတာ့မယ္"ဟုရိုင္ဒါေျပာလိုက္သည္။
" မင္း ေနာက္က်လွခ်ည္လား ကားလမ္းကေတာ္ေတာ္က်ပ္ေနမွာပဲ" ေဒမြန္ေျပာလိုက္သည္။
ဂၽြန္နီသည္ ရိုင္ဒါ ပုခုံးကိုလက္ျဖင့္ကိုင္လိုက္၍ျပဳံးလိုက္သည္။
"မင္းကြာ ဂ်ပန္ကေနဘာလက္ေဆာင္မွမယူလာဘူးလား....."ဟု ဂၽြန္နီျပဳံးကာေျပာလိုက္သည္။
"ေနစမ္းပါ အလုပ္ကိစၥနဲ႔သြားတာ အားအားယားယားသြားတာမဟုတ္ဘူး" ရိုင္ဒါျပန္ေျဖ၍ဂၽြန္နီလက္ကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ရိုင္ဒါ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အက္စ္မာေရးအားၾကည့္လိုက္မိသည္။
"အက္စ္မာေရးလည္းေရာက္ေနတာလား"ဟုရိုင္ဒါေမးလိုက္သည္။
"အင္း"ဟု အက္စ္မာေရးျပဳံးကာေျပာလိုက္သည္။
ဂေရ့စ္သည္မိမိေရွ႕တြင္စကားေျပာဆို၍ရယ္ေနေသာအုပ္စုကိုၾကည့္၍ျပဳံးေနသည္။သူမ ေဒမြန္မ်က္မွာကိုလည္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေဒမြန္သည္ သူတို႔ႏွင့္စကားေျပာေနစဥ္သူ႔ရဲ့မ်က္လုံးေလးမ်ားသည္အသက္ဝင္ေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဂေရ့စ္ထိုအခ်ိန္တြင္သိလိုက္ရတာက သူမမ်က္စိေရွ႕တြင္စကားေျပာေနၾကေသာလူတစ္သိုက္မွာ ေဒမြန႔္အတြက္အေရးပါတဲ့လူေတြဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။သူမ သည္ ေဒမြန္ အတြက္အေရးပါေသာလူမ်ားကိုေတြ႕ရသျဖင့္ေပ်ာ္ရႊင္မိသည္။
"ကဲ ဂေရ့စ္ ဒါကေတာ့ Ryder Bkackwell(ရိုင္ဒါ ဘလက္ဝယ္စ္) သူကလည္း....ကိုယ့္ရဲ့ဝန္ထမ္း"ဟု ေဒမြန္မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။
"ဝန္ထမ္း....?"ရိုင္ဒါအသံေၾကာင့္ ဂၽြန္နီခ်က္ခ်င္းပဲ ရိုင္ဒါေျခေထာက္ကိုတက္နင္းလိုက္သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္က ရိုင္ဒါပါ"
"ရိုင္ဒါ ဘလက္ဝယ္စ္ဆိုေတာ့ ဂၽြန္နီနဲ႔ေဆြမ်ိဳးေတြလား"ဟုဂေရ့စ္ေမးလိုက္သည္။
"ဟုတ္ပါတယ္ သူကကၽြန္ေတာ့္အကိုပါ"
"ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့"ဟု သူမျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ကဲ မင္းတို႔အားလုံးကို ငါ မိတ္ဆက္ေပးရမဲ့သူ တစ္ဦးရွိတယ္။ဒါကေတာ့ ဂေရ့စ္ ဂၽြန္ဆင္ သူက အခုကစၿပီးငါ့ဆီမွာအလုပ္လုပ္မွာ"ေဒမြန္ျပတ္သားစြာေျပာလိုက္သည္။
"အားလုံး ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္.....ကၽြန္မကိုဂေရ့စ္လို႔ေခၚနိုင္ပါတယ္"
အကုန္လုံးဂေရ့စ္အားျပဳံးျပ၍ႀကိဳဆိုၾကသည္။
"ကဲ အိန္ဂ်ယ္......."
ေဒမြန္ရဲ့ ႐ုတ္တရတ္ ဂေရ့စ္အားေခၚသံေၾကာင့္ဂေရ့စ္မွလြဲ၍အကုန္လုံးမ်က္လုံးျပဴးအံ့ဩသြားၾကသည္။
"အင္း ေဒမြန္"ဂေရ့စ္ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ကိုယ္ အရီယာနဲ႔အက္စ္မာေရးကို ေခၚထားတယ္ဆိုတာက ဂေရ့စ္လိုအပ္တာေလးေတြကိုအတူတူဝယ္ဖို႔အတြက္ပါ အေဖာ္ပါေတာ့ဂေရ့စ္လည္းေပ်ာ္ရတာေပါ့ ေရာ့ ဒီကတ္ေလးယူသြား အိန္ဂ်ယ္ေလးႀကိဳက္တာလိုခ်င္တာ ဝယ္ခဲ့"ေျပာရင္း ကတ္ေလးကို သူမလက္ထဲထည့္ေပးလိုက္သည္။
(ေဒမြန္ေပးလိုက္ေသာကတ္သည္ပိုက္ဆံကတ္ေလးျဖစ္သည္။ထိုကတ္ေလးျဖင့္ေဒမြန္ဘဏ္ထဲတြင္အပ္ထားေသာပိုက္ဆံမ်ားကိုသုံးလို႔ရသည္။နိုင္ငံျခားသားမ်ားသည္ ထိုကတ္ေလးကိုအသုံးျပဳၾကေလ့ရွိပါသည္။)
ဂေရ့စ္အားေဒမြန္ေျပာဆိုေနပုံကိုၾကည့္၍လူတိုင္း ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္ကာစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ေဒမြန္ မယူနိုင္ဘူး ဒီေလာက္ကူညီေပးတာ ကၽြန္မလက္မခံနိုင္ဘူး"
"အိန္ဂ်ယ္ေလးရယ္ ယူလိုက္ပါ ကိုယ့္ေစတနာကိုလက္ခံရင္ ယူသြားလိုက္ပါ"
"ေဒမြန္ရယ္"
"ယူသြားလိုက္ပါေနာ္"
"ကၽြန္မဒီေက်းဇူးေတြကို ကို႔ကိုျပန္ဆပ္မွာ သိလား "
"ကိုယ္သိပါတယ္ ယူသြားလိုက္ေနာ္"
ဂေရ့စ္ေခါင္းၿငိတ္ကာကတ္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
ေဒမြန္ရဲ့ေျပာပုံဆိုပုံမ်ားကိုမခံစားနိုင္ေတာ့တဲ့အရီယာသည္ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဂေရ့စ္လက္ေမာင္းကိုသူမလက္ျဖင့္ခ်ိတ္လိုက္၍ေဒမြန္အားျပဳံးျပလိုက္သည္။
"ကဲ ေဒမြန္ ငါတို႔ဂေရ့စ္ကိုေဈးဝယ္ဖို႔ေခၚသြားေတာ့မယ္ ဟုတ္ၿပီလား ၿပီးရင္ ငါသူမကိုေသေသခ်ာခ်ာအိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္ေနာ္"ဟု ေျပာ၍အရီယာ ဂေရ့စ္အားဆြဲ၍မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းမွေျပးထြက္သြားသည္။
"ငါလိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ....."ဟု ေဒမြန္ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။
"ငါ့မွာကားပါတယ္ နင့္မွာလည္းအလုပ္ရွိတယ္ ေဒမြန္ ရတယ္ ငါ့ကိုစိတ္ခ် ၿပီးေတာ့ အက္စ္မာေရးမီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲမွာပဲရပ္မေနနဲ႔ လာ ငါတို႔နင္မပါပဲထြက္သြားမွာေနာ္"အရီယာ ျပန္ေအာ္ေျပာသည္။ေဒမြန္သည္ အရီယာအားမထိန္းနိုင္မွန္းသိေသာေၾကာင့္စိတ္ေလကာသက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
အက္စ္မာေရးသည္ ေဒမြန္ႏွင့္ဂၽြန္နီအားၾကည့္၍ ျပဳံးျပလိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ ရိုင္ဒါအားၾကည့္ကာ
"ငါသြားၿပီေနာ္ ရိုင္ဒါ နင္ျပန္လာတဲ့အတြက္ငါေပ်ာ္ပါတယ္"ဟုေျပာလိုက္သည္။ရိုင္ဒါသည္လည္းသူမအားျပဳံးျပလိုက္သည္။
"အက္စ္မာေရးေရ လာဟာ!!!!!!!!!နင္ ဂၽြန္နီ ကိုငါ့အစားေစာက္ေပါလို႔ေျပာခဲ့ေပးစမ္းပ့အုံး"ဟု အရီယာလွမ္းေအာ္ေျပာသည္။
"ငါလာပါၿပီဟာ နင္ကလည္း !!!ၿပီးေတာ့နင္ေျပာခ်င္ရင္ဂၽြန္နီကိုကိုယ္တိုင္လာေျပာ"ေျပာရင္း သုံးေယာက္လုံး ကြန္ဒိုမွထြက္သြားၾကသည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ခန္းထဲတြင္ သုံးေယာက္သားၿငိမ္သက္တိတ္ဆတ္ေနသည္။ဂၽြန္နီကစ၍စကားစေျပာလိုက္သည္။
"အိန္ဂ်ယ္ ဟုတ္လား ဟားဟားဟားဟား" ရယ္ေမာဟားတိုက္ေနသည္။
ဂၽြန္နီရယ္သံေၾကာင့္ရိုင္ဒါကပါ ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္သည္။
"ငါဂ်ပန္သြားတုန္း ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ေဒမြန္ ေျပာင္းလဲသြားတာလဲ ဟားဟားဟား သူ႔႐ုပ္ႀကီးနဲ႔ ေခၚေတာ့အိန္ဂ်ယ္တဲ့ ဟားဟားဟားဟား"ဟုေလာင္ရယ္ကာေနာက္ေျပာင္သည္။
"အဲ့ဒါဂေရ့စ္ရဲ့အစြမ္း"ဟုဂၽြန္နီေျပာလိုက္သည္။
"ဟာ ဂေရ့စ္ကေတာ္ေတာ္ ေတာ္တာပဲ" ရိုင္ဒါရယ္ေမာ ကာေျပာသည္။
"မင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္ကို ငါခ်က္ခ်င္းသတ္ျပစ္လိုက္ရမလား"ဟု ေဒမြန္စိတ္တိုကာေျပာလိုက္သည္။ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္တာ ရပ္သြား၍ငိုင္ၾကသြားသည္။
"ေအာင္မေလး မစေတာ့ပါဘူးကြာ စလို႔ေတာင္ မရဘူးလား ေဒမြန္ရာ အခုမွရိုင္ဒါျပန္ေရာက္တာေလ အခုမွငါတို႔အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းသု႔းေယာက္ျပန္ဆုံလို႔ရယ္ေမာေနာက္ေျပာင္တာကို မင္းကလဲကြာ"ဂၽြန္နီရိသဲ့သဲ့ေျပာသည္။
"ေအးေလကြာ ခုမွခရီးကျပန္ေရာက္တဲ့ငါ့ကိုသတ္မလို႔လားကြာ သူငယ္ခ်င္းရာ စိတ္မေကာင္းဘူး"
"မင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ကြာ ငါသတ္မိေတာ့မယ္"
"ေအးပါ ေအးပါ မစေတာ့ပါဘူး ကြာ"ဟုဂၽြန္နီကျပန္ေျဖလိုက္သည္။ရိုင္ဒါကလည္းမစေတာ့ဘဲျပဳံးေနလိုက္သည္။
"ကဲ ငါမင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ေဆြးေႏြးစရာရွိတယ္ လာခဲ့"ဟုေျပာ၍ သူ႔ရဲ့႐ုံးခန္းထဲသို႔ဝင္သြားသည္။