CHAPTER 01 | Start |
~Rona Serene Norriente~
Lahat ng tao sa mundo may tinatagong inggit, life is not perfect. May mga bagay ka talagang gustong makuha pero hindi para sa 'yo.
Like me, I always dreamed of a simple life and freedom. Pero hindi ko kayang makamit.
"Close your eyes," the make-up artist gently said. Sinunod ko ang nais niya habang inaalala kung ano'ng meron sa arawa na 'to.
June 8, my eightenth birthday. The age of legalty and freedom, but not for me.
I still can't believe na eighteen na ako, time traveled so fast! Tila kahapon lang noong naglalaro pa ako ng bahay-bahayan but now. . .
Iminulat ko ang mga mata pagkatapos gawin ng artist ang eyeshadow, mascara at eyelashes ko. She then applied a pink lipstick to my lips. A simple but elegant look.
"Tine, pakikuha ng phone ko," utos ko sa kasing edad kong anak ng kasambahay namin. Siya ang naatasang sumama sa 'kin sa hotel suite na ito para sa preparasyon ko.
"Ito po Ma'am," aniya nang nakayuko. Tipid na lang akong ngumiti. Ilang beses ko nang sinabi sa kanya na huwag na akong tawaging ma'am dahil parehas lang naman ang edad namin. Pero ayaw niya daw kasi magagalit si Mommy.
Busy ang stylist sa buhok ko so, I got the chance to open my phone.
Sunod-sunod ang pag pop-up ng notifications sa phone ko. Some are my classmates and friends, greeting me a happy birthday.
Una kong in-open ang mga messages nina Lian at Mae— my bestfriends. Real bestfriends.
From Lian:
Happy birthday Bebe ko! 18 ka na! Enjoy the day and be happy. Mae and I are always here for you.
Ps: H'wag kang magse-serve ng ampalaya! Lalong magiging bitter si, Mae.
Natawa ako sa pa PS niya. Loka-loka talaga itong si Lian. Though this past weeks nilampasan niya pa ang ka-bitteran ni Mae.
I typed my reply to her.
To Lian:
Thanks Lian! See you later.
Hindi ko alam kung may ampalaya sa menu. But ikaw din, h'wag ka nang kumain ng ampalaya.
I then opened Mae's message.
From Mae:
Happy birthday Neng! We love you.
I replied thank you.
Mae and Lian are my bestfriends for almost five years? Isa sila sa mga taong pinagkakatiwalaan ko ng lubos, they are a real people. They make me feel what normal life is. Sila lang ang tumanggap sa 'kin ng walang panghuhusga.
We're close to each other. We even have a nicknames na kami lang ang pwedeng tumawag.
They call me Rose, short for Rona Serene. I also love the name cause it's symbolizes my life. We called Lish Anya, Lian and Mae short for Mara Elaisle.
"And we're done!" the stylist announced pagkatapos niyang lagyan ng spray ang hair ko.
I stood up and looked at my reflection in the mirror. I'm wearing a pink tube cut ball gown, sa baba ay puno ng mga feathers na kulay pink at sa itaas ay ang puting crystals na nagpaganda lalo sa suot ko.
My hair is in a perfect bun, they pulled some strands in each side para mas lalong gumanda. The silver jewelries I'm wearing all over my body is shining so bright, especially the diamond pendant on my necklace.
I look so beautiful, I can't believe na may mas igaganda pa pala ako!
May kumatok sa hotel suite kaya binuksan ito ng isang assistant. It's the event organizer. "Serene, be ready. In twenty minutes papasok ka na," she reminded me.
Tumango ako at nagsimula nang maglakad palabas, inaalalayan ni Tine ang gown ko habang hawak naman ng isang assistant ang kamay ko.
Ang totoo ay kinakabahan ako. My family is famous in the business world, my parents owns the biggest construction material production in the country. They are also among the highest tax payer businessmen, I'm sure aabot ng libo ang bisita ko para sa kaarawang ito.
Para saan pa ang pera at yaman namin kung hindi bongga ang kaarawan ng nag-iisa nilang anak?
We went inside the elevator para bumaba na. Nasa second floor kasi.ang venue.
"Don't forget to smile Serene, pagpasok mo ay flashes ng camera ang sasalubong sa 'yo," paalala ng organizer.
Hindi na 'yan kailangan ipaalala sa 'kin. Bata pa lang ako sinanay na 'ko ni Mommy na palaging ngumiti sa taong makakasalubong ko.
Nang bumukas ang elevator, marami agad ang napatingin sa 'kin. I didn't mind their stares, sanay na 'ko.
Dumeritso ang tingin ko sa napakalaking doble doors, sa loob niyan ay ang mga taong naghihintay sa 'kin.
"Upo ka muna, may ten minutes pa," ani ng organizer. Tumango ako at inalalayan ulit ako nila sa pag-upo sa waiting area malapit sa venue.
Pabilog ang marmol na bato na inuupuan ko. Sa likurang parte ay may mga naka-upo rin, I felt their stares at me, ang ibang dumadaan lang ay napapatingin talaga sa 'kin.
I didn't mind them, pinagkaabalahan ko ulit ang cellphone ko at ni-reply-an ang mga bumati. Isang salamat lang at ni-send ko na sa lahat ng mga bumati.
Naramdaman kong kumalas ang strap ng heels ko kaya nilapag ko muna ang cellphone sa tabi.
Bahagya kong inangat ang dulo ng gown at tiningnan ang sapatos ko, mukhang hindi naayos ang pagkakabit ng hawk. Aabotin ko na sana pero nagulat ako nang lumuhod si Tine sa harap ko at siya ang umayos ng sapatos ko.
Nanlaki ang mga mata ko sa ginawa niya. "Naku! Ako na." Bahagya akong nag-panic.
"Ayos lang Ma'am Serene, trabaho ko po ito," aniya sabay tayo nang maayos na ang sapatos ko. Dahan-dahan ko namang inayos ang gown ko.
"Salamat," I simply said. Hindi ako komportable sa ginawa niyang pagluhod para ayosin ang sapatos ko kanina.
"Serene, tayo na. Lalabas ka na in two minutes." Tumango ako at sinunod ang organizer, inalalayan ulit ako nila habang palapit kami sa malaking doble doors kung saan ako papasok.
"Miss. . ." I heard someone's voice pero hindi ko pinansin, baka kasi hindi ako ang tinatawag. "Excuse me, Miss you left your phone," anito sa matigas na englis. Agad akong napatingin sa likod ko kung saan nanggaling ang boses.
I saw a guy in a black tux, holding my phone on his right hand. He's familiar, maybe schoolmate ko or hindi?
"Oh?" tanging nasabi ko.
Nilapitan ko siya at kinuha ang inabot niyang cellphone. "Naku! Salama—" Hindi pa ako tapos ay umalis na siya, tanging likod na lang niya ang natanaw ko. Sungit naman.
"Serene, I said standbye." Agad na akong bumalik at ibinigay kay Tine ang phone ko.
Ni-ready ko na ang ngiti ko nang umamba ang pagbukas ng pintuan.
"Everyone let's welcome the celebrant! The NCMC's heiress, Miss Rona Serene Norriente!"
That's it, being an heiress means not having a normal life.
Yanna Hearts
Comment/Vote/Follow :L♥️
For more updates!
Follow me on Facebook:
Yanna Yan Yan Hearts
Like My Page:
Yanna Hearts WP -Ayanna_lhi
Follow Me on Twitter:
@Ayanna_lhi