Too often we underestimate the power of a touch, a smile, a kind word, a listening ear, an honest compliment, or the smallest act of caring, all of which have the potential to turn a life around.
------------------------------------------
Elodie's POV
I am dead.
My eyes were still closed but I knew that I am dead.
But how come I could hear things? Buzzing sounds. People murmuring. I tried to move but I couldn't bear the pain. Every part of my body hurts.
I opened my eyes and blinding lights welcomed my sight I needed to close my eyes again.
Langit na ba ito?
"What are her vitals?"
"One ten over eighty BP, Doc. Regular heart rate. Regular pulse rate."
"Administer Hydromorphone. One milligram every four hours. How about the rape kit? Dumating na ang result?"
"Yes, Doc. It's in your office." Boses babae iyon.
"Okay. Call me when there's a problem."
Napalunok ako. Pati paglunok ay nahihirapan akong gawin. Sobrang sakit ng buong katawan ko. Bakit ganoon? Kung nasa langit na ako bakit nakakaramdam pa rin ako ng sakit? Bakit may naririnig akong mga nag-uusap?
Bakit naaalala ko ang nangyari sa akin?
Those monsters. Those men who hurt me. They raped me. Binaboy nila ako. Kaya ba ako nasa langit kasi pakunswelo dahil sa masamang nangyari sa akin?
Nakaramdam ako nang may humawak sa braso ko. Warm. It felt real. Someone was really touching me. If I am dead, why did I feel this warm hand on my arm?
I tried to open my eyes again. The blinding light was still there but I tried to blink and focused myself. Unti-unti ay lumiliwanag ang paningin ko. Unti-unting nagkaka-korte ang mga bagay sa paligid. Kahit blurry, I knew I could see windows with blinds. There were lots of apparatus around. White walls. I looked at my side and I saw tiny tubes connected to my arms up to the plastic bottle that was hanging on top of me.
"Oh shit. Doc!" Narinig kong sabi ng kung sino. Tapos ay parang natatarantang kumilos. Narinig kong bumukas ang pinto at tanging ang mahihinang tunog ng aparato ang naririnig ko.
Where am I? Definitely this was not heaven. Napaungol ako sa sobrang sakit na nararamdaman ko sa buong katawan ko. I tried to swallow but there was something on my throat I felt I was gagging.
Biglang bumukas ang pinto at halatang nagmamadaling pumasok ang kung sino man na naroon.
"Thank God," there was a tone on relief on that voice. My eyes were looking for that voice and I saw a man looking at me. "How are you?"
Hindi ko siya kilala pero sigurado akong hindi ito kasama sa mga lalaking nanakit sa akin. Sinubukan kong magsalita pero hindi ko magawa. Walang boses na lumabas doon.
"Shit. Sorry. You have an NGT. Nasogastric tube to aspirate the blood from your stomach." Kitang-kita ko ang pag-aalala sa mukha niya.
Wala akong maintindihan sa sinasabi niya. Ang naintindihan ko lang ay 'yung blood in my stomach.
May tiningnan ang lalaki. Tiningnan ang mga machine na nasa paligid ko na alam kong nakakabit sa katawan ko. Pati ang bote na nasa ulunan ko. Now I realized I am in a hospital.
"I am going to remove your NGT. Can you breathe deeply?"
Kahit alam kong masasaktan ako ay tumango ako.
"At the count of three I want you to take a deep breath and hold it for a second. Can you do that?"
Muli ay tumango ako.
"Okay. One, two-" hinawakan ng lalaki ang small tube na nakakabit sa ilong ko. "Three. Breathe and hold it."
Ginawa ko ang sinasabi niya ay hinila niya ang tube na nakakapasok sa ilong ko. Ilang sandali pa at hawak na niya ang mahabang tube plastic at agad na isinilid iyon sa isang plastic na nakita doon.
"It's gone. You will be comfortable now."
"W-where am I?" Walang lumabas na boses sa bibig ko pero alam ko naman na naintindihan ng lalaki ang sinasabi ko.
"You are in my clinic. I am Doctor Mervin, and I am your attending physician." Saglit itong huminto at ngumiti ng mapakla sa akin. "You rest."
Napapikit ako sa sakit nang subukan kong gumalaw. Noon ko napansin na may benda ang balikat ko at halos buo kong katawan. Dahan-dahan kong iniangat ang kamay ko at ikinapa sa ulo ko at mukha at punong-puno din ng benda iyon.
And then my nightmare came back.
Those monsters.
I couldn't forget their faces. I couldn't forget what they did to me.
"T-they tried to kill me," sabi ko.
Napahinga ng malalim ang doctor. "Kailangan mo pang magpahinga. Just rest. You are safe here."
Pumikit ako at pinilit kong kalmahin ang sarili ko. But every time I closed my eyes, I could only see those monsters. Their laughs. I could hear their voices.
I couldn't help not to cry. Soft, quiet sobs. I don't want people to hear that I am crying. But I couldn't help it. The soft sobs became louder. Louder and louder until I started screaming.
It was ear piercing, but I needed this. I needed this release. All the pain that I was experiencing right now, emotionally and physically was declining every time I was screaming.
I knew people around me were doing something. And I don't care. All I wanted to do right now was to scream and let go of this emotion that was bottled up in my chest. I hated everything that was happening. I hated those monsters that did this to me. I hated those people that made this happen. I hated everyone around me. I hated my life!
I didn't deserve this kind of shit. I didn't deserve to be raped over and over. I didn't deserve to be hurt. I didn't deserve to be killed.
Why? Why me? I was a good person. Nagsisimba ako. Kahit galit ako sa tatay ko, mahal ko naman siya. Lahat ng nasa sampung utos ng Diyos sinusunod ko. Wala akong sinamantalang tao. Wala akong niloko. Then why me? Why?
"Calm down!"
Hindi ko na alam kung anong ginagawa ko. Basta gusto kong sumigaw. Pakiramdam ko ay kumakalma ako sa tuwing gagawin ko iyon. Alam kong nagkakagulo sa paligid pero walang akong pakialam.
Until I felt that I was becoming drowsy. My eyes were drooping. My surrounding was moving. Encircling around me.
"Calm down. Everything will be fine."
Those were the last words that I heard. I closed my eyes because my mind was telling me that it was the best thing to do.
-------------------------
"Good morning."
Tinapunan ko ng tingin ang nurse na si Cheska nang pumasok sa kuwarto na may dalang tray ng pagkain. Ngumiti ako sa kanya at nanatili akong nakaupo sa hospital bed tapos ay itinutok ko ang tingin ko sa TV na naroon.
It's been two weeks after the nightmare that happened to me.
The first week was hell. The following week up to now, I am starting to regain my strength slowly. Although marami pa talagang masakit sa katawan ko. Especially my gunshot wounds. But I could stand right now. I could go to the bathroom by myself.
"Our menu for today. Mushroom soup. Low fat milk. Yogurt and pudding." Ngiting-ngiti sa akin ang nurse nang ibaba niya sa katabi kong mesa ang tray na dala.
"Great. Better than nothing," walang buhay na sagot ko.
"Don't worry, makakain mo rin ang lahat ng gusto mo kapag magaling na magaling ka na. So, what's our topic for today?" Pumuwesto siya sa tabi ng kama at inalalayan akong makahiga. Alam ko ang gagawin niya. Ichi-check niya ang mga sugat ko. Siya ang personal na nag-aasikaso ng mga kailangan ko and this woman was really an angel. Alam kong grabe ang sakripisyo niyang alagaan ako.
Tinanggal niya ang mga nakatapal na gauze at tiningnan ang mga sugat ko. Napangiti siya at mukhang maganda ang nakikita niya.
"Getting better. Nice." Tiningnan niya ang balikat ko, ang leeg ko. Tapos ay ang mukha ko naman. Tiningnan maigi ang ilong ko, mga mata. Pati nga ang mga ngipin ko ay tiningnan niya. "We will fix that tooth once you are totally fine."
Kinapa ko ng dila ang puwang sa mga ngipin ko. Fuck it. Nakakainis. Bungi na pala ako ngayon.
"Ang ganda mo pala talaga," nakatingin siya sa mukha ko at inayos-ayos pa ang buhok ko.
Natawa ako at napailing. She kept on telling me that every day. But I knew the truth. I saw what happened to me.
I am no longer pretty. My face was a mess. Kahit na nag-subside na ang mga pasa at maga, naroon pa rin ang mga peklat, ang mga bahid-bahid na mga gasgas. Nang makita ko ang sarili ko kahapon sa salamin, mapula pa ang mata ko gawa ng pagkakabugbog. Wala sa loob na hinawakan ko ang ilong at napa-aray ako. Masakit pa rin although naayos na ito.
"Kapag gumaling na ang mga sugat mo siguradong babalik na ang ganda mo." Nilapitan niya ang tray ng pagkain at inamoy iyon. "Masarap ang mushroom soup. Ako ang gumawa niyan." Kumutsara siya doon at sinubukan akong pakainin.
Tiningnan ko lang siya. Sa totoo lang, ayaw kong kumain. Wala akong gana.
"Come on. Tikman mo lang." Muli ay inilapit niya ang kutsara sa bibig ko.
Napipilitang tinikman ko iyon. In fairness, masarap nga. Kinuha ko ang tray at ipinatong sa mga hita ko at nagsimula akong kumain.
"Are you ready to tell me about yourself now?"
Napahinto ako sa pagsubo at tumingin sa kanya. Oo nga. Two weeks na ako dito at lagi kaming magkasama ni Cheska pero kahit kailan hindi niya ako tinanong kung sino ako. Kung ano ang tunay kong pagkatao. At gusto ko iyon. After ng nangyari, parang ayaw kong malaman ng mga tao kung sino talaga ako.
"You're not yet ready?"
Yumuko ako at nilaro-laro ko ang soup na nasa harapan ko.
"You don't want to go home to your family?"
Tumingin ako sa kanya at naramdaman kong may bumarang kung ano sa lalamunan ko. Nag-init ang sulok ng mga mata ko. Can I go home? After what happened me, can I still go home and live like I used to do?
"Okay. If you're not ready, you can tell me about your name. Kahit name na lang kasi two weeks na tayong laging magkausap hindi ko man lang alam ang pangalan mo. Feeling ko nga best friends na tayo tapos kahit nickname mo hindi ko alam," hitsurang nagtatampo si Cheska.
"E-Elodie." Napayuko ako nang sabihin iyon. Shit. Why am I feeling this way? Bakit kahit pangalan ko ay ikinakahiya ko na?
"Elodie. Ang ganda. So unique. Is it just Elodie?"
Tinapunan ko ng tingin si Cheska at ang ganda-ganda ng ngiti niya sa akin.
"Can you keep it a secret? You won't tell anyone about who I am?" Napapiyok pa ako nang sabihin iyon.
Kunwari ay parang zipper niyang isinara ang bibig niya.
"Elodie Yen Valderama." Mapakla akong ngumiti.
Even if I hated my dad, proud ako sa tuwing babanggitin ko ang pangalan ko. Lalo na nang malaman kong anak ako ni Cesar Valderama. Just saying his name was a pass to everything. But right now, pakiramdam ko ay ikakahiya niya ako dahil sa nangyari sa akin. I tainted his name. If people knew what happened to me, I would become the news all over town. The only daughter of the rich Cesar Valderama. Raped and almost murdered. And people would pity on me. Ako ang magmumukhang kawawa. At ayaw ko noon. Hindi ako sanay na kinakaawaan ng ibang tao.
When I was at the edge of death, I was trying all my best to survive. I don't want to die. And now that I survived, parang nagsisisi na ako. Parang mas mabuti yatang namatay na lang din ako. Because living with that nightmare everyday was worse than death.
"Stop crying," naramdaman kong pinahid agad ni Cheska ang mga luha ko sa pisngi. Nahihiyang pinalis ko ang kamay niya at ako na ang nagpahid noon.
"Ubusin ko na 'tong luto mo." Pinilit kong ngumiti sa kanya at kahit mapait na ang panlasa ko ay sumubo ako.
"Elodie, if you are ready to talk, I am here. I am going to listen and I am not going to judge you," seryosong sabi ni Cheska.
Doon na ako bumigay. Nabitawan ko ang kutsara at napahagulgol ako ng iyak.
"They treated me like an animal." Umiiyak na sabi ko.
Hindi nagsasalita si Cheska. Totoong nakikinig lang siya.
"Ang sakit ng ginawa sa akin. Binaboy nila ako. Paulit-ulit." Napapikit ako nang maalala ko ang ginawa ng lalaki na ipinasubo ang pagkalalaki niya sa akin. Naduduwal ako. Gusto kong masuka. "Those men. They were all monsters. Killers. Rapists." Humarap ako kay Cheska. "Bakit ako? Bakit sa akin nangyari 'to? Bakit ako?" Napasubsob ako sa mga kamay ko at doon nag-iiyak.
Naramdaman kong kinuha ni Cheska ang tray na nasa mga hita ko at inilapag sa mesa. Tapos ay naramdaman kong hinawakan niya ang kamay ko.
"Elodie, its not your fault. I know what happened is very hard for you."
Iyak lang ako ng iyak. Hard? Totoo. Talagang hanggang ngayon pakiramdam ko ay pinapatay ako ng unti-unti.
"I am a good Realty agent." Tumingin ako sa kanya at pilit na ngumiti. "I am living my life to the fullest. I have a good job. Friends. I have a life. All I wanted to do was to excel at my work. Until I accidently found that place."
"What place?"
"My car broke down and I was looking for help." Parang pelikula na nag-replay sa utak ko ang nangyari nang araw na iyon. "Then I heard people talking. A man. He was kneeling in front of those men. Crying. Begging for his life." Tumingin ako kay Cheska. "They killed that man. They put plastic on his head, and he choked him using a wire." Naitakip ko ang kamay sa bibig ko nang maalala ko ang nangyari sa lalaking iyon. "He was begging for his life. For his family but they killed him."
"Elodie, enough. It's fine. You don't need to stress yourself telling what happened. It's fine," marahang hinahaplos ni Cheska ang mga kamay ko.
Pero parang hindi ko siya naririnig. Pakiramdam ko ay ibinalik ako sa pangyayaring iyon. Napatingin ako sa mga paa ko at kita ko pa ang bakas ng mga sugat gawa ng pagtakbo ko sa mabatong lupa. Tanggal ang ilang mga kuko ko.
"They saw me. I tried to run. My dad was calling me but then I fell to the ground. They found me. They were talking about how to deal with me. They were talking that they're going to cut my body and scatter it everywhere." Tumingin ako kay Cheska. "Sana nga ganoon na lang ang ginawa lang sa akin. Sana nga pinagputol-putol na lang nila ang katawan ko. Because what they did to me was worse than cutting my body."
"You can stop. You need to rest now." Saway nya sa akin.
But I cannot stop. I wanted to tell her everything. Gumagaang ang pakiramdam ko ngayong sinasabi ko ang nangyari sa akin.
"I should have gone home after that man rejected me. I should have answered my dad's calls. Hindi na dapat ako bumalik." Tumingin ako kay Cheska. "It's my fault, right? It's my fault." Umiiyak na sabi ko.
Tumayo si Cheska at may kinuha sa bulsa niya tapos ay kumuha ng cotton ball na basa ng alcohol. Ipinahid niya iyon sa braso.
"This will help you to relax." Ini-inject niya ang hawak na syringe sa braso ko at tiningnan ko lang iyon. Sanay na akong ganito. Sa tuwing magwawala ako, lagi na lang nila akong sinasaksakan ng ganito.
And it will immediately take effect. Mararamdaman kong nag-uulap ang paligid ko. Bumibigat ang talukap ng mata ko.
"It's not your fault, Elodie. There are just people born to become monsters and ruin people's lives."
Alam kong bumukas ang pinto ng kuwarto at may pumasok. Pero wala na akong lakas na tingnan pa kung sino iyon. Unti-unti na akong nawalan ng malay.