How funny it is for a year to feel like a decade! May mga bagay na bigla nalang nawawala ng hindi mo inaasahan, at sa loob ng isang taon na 'yon, parang lahat ng bagay na meron ako nag-usap na sabay-sabay silang mawala sa akin.
Kumislap ang mga mata ko trying to process everything. This year is the worst year I have ever had in my life.
"Amanda," naramdaman ko ang pagyakap sa akin ni Mavis. Basang basa na ako sa ulan, pero hindi iyon alintana sa akin.
Nanatili akong nakatayo at umiiyak sa harap ng dalawang taong bihira ko man maramdaman, ay mahal na mahal ko pa rin.
Hindi ko alam, na sa isang iglap. Pwede silang mawala sa akin. Tama sila noong madalas nila sabihing, "Hindi habang panahon kasama mo kami." They always wanted to make me think about it, and I always asked them back, "How about me?"
Palagi nila pinapaalalang mawawala rin sila, pero hindi nila inisip na paano ako kapag nawala na sila? Wala akong kapatid, my cousins have their own families now. Ako na lang 'yong naiiwan at hanggang ngayon wala parin akong direction.
I lost my compass and my light. And I don't know where to go anymore.
I guess that's how life works... We can't really have everything... that's too greedy to think that we could get what we always want. And instead of trying to force things, we just have to treasure what is left with us. Hangga't nagagawa mo pa iyong makita at mahawakan.
Hindi sa lahat ng oras kasama mo sila, darating ang panahon na mawawala rin sila sa tabi mo, hindi habang panahon makakasama mo ang pamilya kaya dapat habang nandyan pa sulitin mo na.
Maybe I was really selfish before, iniisip ko lang sarili kong kasiyahan. Tuwang tuwa ako sa mga bagay na binibili sa'kin ng mga magulang ko at hindi ko manlang napahalagahan na minsan din silang namuhunan ng pagod para lang maibigay sa'kin ang mga gusto ko.
Sa t'wing makakasama ko sila, mas binibigyan ko ng pansin ang dala nila para sa akin kaysa magpasalamat. Sa t'wing celebration para sa pamilya, mas pinagtutuunan ko ng pansin ang kung anong ihahanda namin para kuhanan ng litrato at ipakita sa buong mundo, o sa Instagram... hindi ko nabibigyan ng pansin 'yung pamilya kong nandyan at nakakasama ko pa.
Sa t'wing magkama kami, nasa phone ko lagi ang attention ko o sa ibang bagay, instead of seizing the moments that I could be with them.
Sa sobrang pagbibigay mo kasi ng attention sa iba, nakakalimutan mong pansinin 'yong mga bagay na nasa tabi mo na... at saka mo lang makikita at mararamdaman 'yong halaga nila..kapag hindi mo na sila nakakasama.
"Nandito lang kami Amanda, don't worry." Nandyan man kayo, hindi niyo parin ako magagawang samahan sa lahat ng oras.
"I'm okay Mavis, dito na muna ako." Naramdaman ko ang pagtutol niya. She's pregnant, hindi siya pwedeng tumagal sa ulan.
"Go on, Mavis, I'm fine. Tanggap ko na 'to, I have no choice—sa ngayon...gusto ko munang mag-isa." Malumanay na sabi ko, convincing her.
"A-amanda..." I caress her arms, sumasabay sa tubig ulan ang mga luha kong wala ng balak tumigil. Marahang humiwalay si Mavis, at hinatid ko siya ng tingin bago siya binigyan ng naninigurong ngiti.
She's crying. At least I still have someone... who will cry with me. Just like Sab, kanina pa iyon umiiyak ngunit kinailangan niya ring umalis agad dahil sa anak niya. Yeah, Sab already has a child. Hindi siya sa 'kin nagk-kwento pero alam kong may pinagdaanan din siya nung mga panahong pinipilit kong makaahon mula sa sakit na nangyari sa akin last year.
The breakup that teaches so many lessons...na pakiramdam ko hanggang ngayon pinupuno pa rin ako.
I lost Kendrick. I lost my second love. And now I have lost my family. My dad died in a plane crash, and my mom died of cardiac arrest when she saw the news. Nawala sila sa akin ng ganun kabilis, walang warning...walang palugit. Iniwan nila ako ng walang ibang choice kung hindi ang tanggapin ang nangyari kahit masakit.
Pinakatitigan ko ang magkatabing puntod ng mga magulang ko. Mas lalong lumalakas ang ulan, ngunit hindi ako nagpatinag. Kahit ngayon lang, hayaan niyo na muna akong magpakalunod. Hayaan niyo muna akong i-proseso sa isip ko ang lahat ng nangyari.
And with that heavy rain pouring down, I stood my ground and walked awat trying to heal.
Ilang linggo akong nagkulong sa kwarto, tulala sa kawalan. Bumibisita ang mga kaibigan at pinsan ko, salita at madalas naman ay dito nagi-stay si Sab at ang anak niya.
Naramdaman kong bumukas ang pintuan ng kwarto ko, ngunit wala akong ganang lingunin iyon.
"Amanda, nandito si Luhennce." Marahan kong nilingon si Luhennce. Sa loob ng isang taon, hindi siya umalis sa tabi ko. He was with me through those times when I was crying because of Kendrick. And now he's with me again through these dark days of mine.
"Do you want to go outside and walk for a bit? Namumutla ka na rito."
"I don't have the energy to do that. Aren't you going to see Clarisse?" Walang buhay na tanong ko, at naramdaman ang pagtabi niya sa akin. Pareho na kaming nakaupo sa sahig at nakasandal sa padir ngayon.
"She's in Vigan," he informed me, and I just shrugged. I am not depressed; hindi rin ako umaakto na parang ano mang oras ay mgsusuicide ako, No! I just lost my energy, my interest, and my purpose. And that makes me feel lazy about everything. That's why I am here doing nothing.
Everything that happened to me was too much to handle. "Why don't you marry her now? Kasal nalang ang kulang sa inyong dalawa." Marahang sabi ko.
Last year, matapos ng breakup namin ni Kd. I confessed everything to them both, to make up for everything and to fix them. No'ng una ay wala paring nangyari sa kanila, but later on, I matured up and tried to fix what I'd ruined. Nagsimula sila ulit sa umpisa. To strengthen their trust in each other. And as for Clarisse and I, we are on good terms too. Hindi siya sa akin nagtanim ng galit...and as for Cleivor, nagkausap na kami, and he apologized to me. Hindi ko pa siya gano'ng napapatawad but we're getting in there. He even jailed himself.
"I believe in God's perfect timing, Amanda." He chuckled. I didn't.
Tumayo ako at pinagpagan ang sarili, bago kinuha ang bag na kahapon ko pa inaasikaso. Nawala sa ere ang mahinang pagtawa niya at pinanood ako.
"What's your plan now?" I shrugged, really. I don't have any plans... I stopped making plans.
"Mas magandang sumabay nalang sa agos ng buhay kesa planuhin kung paano ako mamumuhay. Less expectation, less disappointment."
"Ang pait!" Malamya akong ngumiti at nagsimulang isalay ang ilang importanteng gamit ko.
"Hindi naman, siguro natutunan ko lang na hindi naman lahat ng plano natin, ay para sa atin. Sometimes, what we planned wasn't supposed to be our life."
"I like how you learn things from everything you've been through, I can see that you're becoming a better person now." I hope so. My parents and Kendrick are the ones behind it. They taught me a lot of things.
Hindi ako galit, pagod na akong magalit. Pagod na akong magtanim ng galit at pilitin ang bagay na hindi na pwede.
"Matapang kang babae Amanda, sooner or later you will be healed. Ano man ang piliin mong tahakin we'll always be here looking after you."
"Aalis ako rito, I will leave all my parents' business in Meast's and Mavis's care."
"And what about you?" Muli akong nagkibit balikat. "I don't know for now, pero gusto ko nalang muna sa isang tahimik na lugar, away from the city... gusto kong mamuhay bilang isang ordinaryong babae. Gusto kong maranasan na paghirapan ang mga bagay. This is the least I can do for my late parents." I need to stand on my own. I need to make my life worth it and learn things I haven't tried before.
I can remember what my mom told me before about what kind of legacy she wanted to leave for me. And she told me it wasn't the wealth they have or the luxury things they're spoiling me with... She wanted something deeper, mga bagay na dadalhin ko araw araw hanggang sa hinaharap.
Kundi ay ang pagiging mabuting tao. Kahit anong mangyari. Just like what Kendrick shared with me. Hindi ako naniniwalang kasinungalingan ang pinakita niya sa akin noon. I know half of it is true at pati na rin ang sinabi niya sa akin, noon na unti-unting bumago sa nararamdaman ko.
"Can we still communicate? Hindi mo naman siguro kami kakalimutan no?" Natatawa ngunit malungkot niyang tanong na kinangiti ko naman.
"Of course, you've been a part of my life... hindi naman ako magd-deact ng mga account. We can still keep in touch, 'yon nga lang I can't promise na madalas, kasi baka mahina ang signal sa lugar na mapuntahan ko."
"It's okay, we'll visit you. I hope you'll find your peace in the process of trying to be an ordinary one." Binigyan ko siya ng isang tipid na ngiti.
"Iyan din ang hinihiling ko sa mga oras na ito."
. . .