"Hindi ka papasok ngayon?"
Tanong ko kay Kd na abala sa pagluluto. Ang sarap niyang panoorin ngayon, he's wearing my pink apron. Tapos wala siyang damit at naka j-pants lang habang naka top bun ang buhok.
"Nope! Gusto kita makasama." He winked at me, ayon nanaman ang kiliting dulot sa akin ng simpleng ginagawa niya. Kaya lihim akong napangiti, I am starting to love this moment... mga simpleng bagay sa t'wing magkasama kami.
We just ate breakfast together after niya magluto, ako nalang ang naghugas para magkaroon naman ako ng pakinabang.
"Oh, I forgot! May binili nga pala ako for you kahapon, u-umalis kasi ako...para magshopping. Kunin mo nalang sa drawer ko." Kumislap ang mga mata niya at ngumiti, mabilis pa sa alas kwatro na nawala siya sa paningin ko. I love the idea of him being excited over the things I am giving him. Napapasaya ako ng isiping Napapasaya ko siya sa simpleng bagay.
Nakangiti kong pinagpatuloy ang ginagawa. Nang matapos ay agad kong sinundan si Kendrick dahil gusto kong makita ang reaksyon niya, ngiting ngiti akong pumasok sa kwarto ng makita ko siyang nakatayo at may hawak na box.
Hahakabang pa sana ako habang nakangiti ng unti-unting naging malinaw sa paningin ko kung ano ang hawak niya. My smile vanished as my body stiffened. Tulala siyang nakatitig sa box at nakita ko ang binili ko for him na nasa side table.
"K-kendrick..." Nang matauhan ay mabilis akong lumapit sa kaniya at inagaw ang box. Nanatili sa ere ang tingin niya na tila hawak parin niya ang box, bago mapaklang napatawa.
"Almost 6 years and still you." Banggit niya sa mga salitang mariing kinapikit ko saglit at muli ring nagmulat. Muli siyang natawa pero nakita kong nangilid na ang luha niya bago ako hinarap. The pain in his eyes pinched my heart. It was all visible at sa tagal naming nagkakasama, ito ang unang beses na nakita ko ang ganun klaseng sakit.
"Almost 6 years and still with him? If almost 6 years and still with him, where was I?" para akong napipi ng bumakas ang hinanakit sa mga mata niya, kahit ang boses niya'y nanginig ng sabihin niya iyon.
"K-ken—"
"Hindi pa rin ba Amanda? Hindi pa rin ba ako? Siya parin ba? Siya lang ba talaga?" Fear crosses my chest.
"Kendrick that's—" natigilan ako ng may tumulong luha mula sa mga mata niya. Pinunasan niya iyon at nilapitan ako bago ako ginawaran ng halik sa noo at walang sabi sabing lumabas ng kwarto ko.
Nanginig ang tuhod ko at halos nanginginig na napaupo sa edge ng kama. Mariin ang naging kapit ko sa box at hinayaang kumawala ang mga luha ko. Natatakot ako, baka iwan ako ni Kendrick; I can't lose him. Tiningnan ko ang box at nagsimula na akong mapahikbi.
Nakasulat na ito bago pa maging kami ni Kd, pero inisip niya na ngayon lamang ito. I was planning to burn it, so kaya nilagay ko sa drawer... nakalimutan ko. I'm so stupid! Inis na tumayo ako at galit na tinapon ang box na hawak ko sa basurahan habang mariin na pinupunasan ang mga luha ko.
Kinuha ko ang box na naglalaman ng binili ko for him. It's a silver necklace with a dog tag. Customized iyon at pinaengrave ko ang name niya sa harap para malaman niyang kaniya iyon, at pangalan ko naman sa likod sa para malaman na sa'kin galing iyon.
Mabilis akong lumabas ng kwarto hoping that he was there, but ngunit wala siya. Umalis talaga siya, he's hurt, and I'm beginning to become paranoid. Pakiramdam ko wala na siyang balak bumalik. Pakiramdam ko, ayaw na niya sa akin.
All my life, hindi ko naranasang makaramdam ng ganitong klase ng takot, takot na may mawalang parte ng pagkatao ko. I value my things, pero inaamin kong hindi ako marunong makontento sa kung anong meron ako. But Kendrick makes me feel that that feeling I lacked. The contentment... 'yong pakiramdam na parang bigla nalang akong nabuo at wala na akong kailngang hanapin o kunin pa sa buhay ko.
"Oh my god! bakit ka umiiyak ha??!" napalingon ako sa biglang pumasok at bumungad sa akin si sab na may mga dalang designer bags. Malaman ay pasalubong niya sa akin 'yung galing sa ibang bansa. Mabilis niya akong dinaluhan at kinuha ang box mula sa kamay ko, ng makita niya kung para kanino iyon ay alam na niya kung ano o sino ang dahilan.
"Maupo ka, at maguusap tayo." sumunod ako at tumabi siya sa akin. Pinunasan ko ang mga luha ko at napahilamos sa sariling mukha.
"Mahal mo si Kendrick, you love him more than you love Luhennce... now did you tell him? Nag 'I love you' ka na ba sa kaniya?"
Nakatulala akong umiling. "I don't know how to tell him, alam kong meron, pero hindi malinaw, hindi pa rin malinaw para sa 'kin...nalilito ako."
"Nalilito ka kung sino ba talaga sa kanila? o nalilito ka sa totoong kahulugan ng pagmamahal? diba sinabi ko sa'yo learn to differentiate love and obsession..." hindi ako nakapag salita.
"Do you really love Luhennce or you're just obsessed because you can't accept that he can love other girls. Na nasanay kalang na ikaw lang ang napapansin at nakikita Minsan kasi Amanda, masyado kang nasasanay na nakukuha mo ang gusto mo, na kapag inangkin mo ay talagang mapapasayo. Masyado kang lunod na lunod sa lahat ng kagustuhan mong makuha at nakakalimutan mo ng di lahat ng pagmamahal maggawa mong pilitin na mapasayo. You can't force someone to love you again, and because you can't get things according to your plan...you'll pay for it just to get it... gagawin mo parin ang gusto mo kahit makasakit ka ng ibang tao. Piplitin mo parin ang taong gusto mo, kahti ang totoo hindi lahat ng gusto mo, mapipilit mong gustuhin ka pabalik." tinatamaan ako sinasabi niya, masakit iyon pero hindi ko siya kokontrahin. She's my best friend. Ganito siya kapag alam niyang sobra na ang ginagawa ko. Sasabihin niya ang gusto niya kahit pa masaktan ako.
"Now there's Kendrick, mahal mo ba? o laruan parin ang tingin mo? isang laruan na ayaw mong mawala kasi special... gusto mo ikaw lang ang meron... gusto mo sa 'yo lang...gusto mo kahit hindi mo na siya magagamit...nasaiyo pa rin siya." Mas lalo akong naluha, kasi alam kong may punto may punto siya sa mga sinasabi niya.
"I don't want to be soft on you now, amanda...as your best friend... I want to help you at tutulong ako sa paraan na ipamukha sayo kung ano ang mga mali mo para kahit hindi maitama...maging tama na ang pipiliin mo sa kasalukuyan. Alam natin pareho kung anong klaseng tao ka hindi ba Amanda? We both know how selfish you are. Nasaksihan ko iyon, at naranasan ko rin... at dahil tanggap naman kita no'ng una ayos lang sa akin but love isn't selfish, Amanda. It shouldn't be selfish, so let go... let the other one go... pakawalan mo ang isa sa kanila..."
Sino? Sino ba ang dapat? I was about to answer her when my phone vibrated. Si Sab ang kumuha noon at nagbukas bago bumuntong hininga at inabot sa akin...
"Kapag pumunta ka, pakawalan mo na yung isa." Tiningnan ko kung sino ang nagtext sa akin at nanlumo ako ng makita kung kaninong pangalan ang naroroon.
From Luhennce:
Can we talk? gusto o lang ng makakausap ngayon... 'yong katulad mo na maiintindihan ako, please?
"Ano mang desisyon ang gawin mo Amanda, andito lang ako." pinaka titigan ko si Sab, bago tinuyo ang mga luha ko at tumayo.
"Meron na Sab, soon malalaman mo rin." Kinuha ko ang wallet ko at pumunta sa lugar kung saan ko siya matatagpuan malalim ang pinakawalan kong hininga nang makita siya at naglakad ako papalapit sa kaniya.
It was a restaurant, agad niya akong pinaghila ng upuan kaya marahan akong naupo roon.
"Thank you, Amanda,'" nakangiting sabi niya kaya ngumiti nalang din ako.
"So ano paguusapan natin? "Mukhang nakaorder na siya dahil nagsisimula ng maglagay ang waiter ng mga pagkain.
" Actully 'yon nga wala naman talaga, gusto ko lnag talagang makasama ka." mukhang nahihiya pang sabi niya kaya mas lalo akong napabuntong hininga.
"May gagawin pa ako Luhennce, I'm sorry... kung wala tayong importanteng pag-uusapan...aalis na ako." Tatayo na sana ako ng bigla niya akong pigilan.
"Amanda, I was wrong." Pagsimula niya.
"Noon pa man, alam ko ng maling mali ako." Hindi ko gusto ang magiging takbo ng paguusap na ito.
Humigpit ang pagkakahawak niya sa kamay ko at mabilis na tumayo para harapin ako, mabuti nalang at kokonti ang tao sa restaurant.
"Gusto ko ng itama lahat, o kung hindi naman...gusto ko nang ituloy 'yung bagay na naudlot sa atin. Amanda, come back to me...bumalik na tayo sa isa't isa...mahal kita. Hindi nawala 'yun kaya please Amanda...tayo nalang ulit." Nawala ahat ng emosyon ko at napatitig nalang sa emosyonal niyang mukha. Bumaba ang tingin ko sa kamay niyang mahigpit na nakakapit sa kamay ko.
This is what I want, right? pero bakit wala akong maramdaman? Wala ni isa,walang saya,wala 'yong dati...walang excitement...at higit sa lahat walang pagsangayon.
"I know you, kapag tahimik ka...alam kong ang sagot mo'y 'oo."
But silence doesn't always mean yes.
Ayoko lang siyang masaktan. Kasi alam kong naroroon pa rin siya sa parte na 'yon.
He's in pain.
"Promise, mas pagkakatiwalaan kita...mas mamahalin at itutuloy ko na 'yong pagpapakasal natin." nagulat ako ng yakapin niya ako ng mahigpit. Automatic na dumapo ang kamay ko sa balikat niya at inilayo siya sa akin.
"Luhennce, pasensya na..." Umiling ako at nakita ko ang sakit sa mga mata niya.
"A-amanda.."
"Hindi pa ako handa sa gusto mo." At hindi ako magiging handa.
"Maghihintay ako, pangako maghihintay ako." He desperately cupped my face with his teary eyes.
"L-luhe..." Hindi ko na deretso ang sasabihin ng mapunta sa isang direksyon ang mga mata ko. Sa lalaking nakapasok na sa restaurant at ngayon ay nakatitig na sa amin.
I can see pain and anger in his eyes. Sarkastiko siyang ngumisi saka muling tinahak ang palalabas ng restaurant. Nanlalaki ang matang naitulak ko si Luhennce at mabilis na tumakbo palabas para habulin siya.
"Kendrick! Kendrick sandali!" I was knocking on his car, pero mabilis niya iyong pinaharurot dahilan para masubsob ako sa gilid ng kalasada. I was crying in pain and fear.
Natatakot akong tuluyan na siyang mawala sa akin! Baka iba ang naisip niya kanina. Nanginginig ang kamay na kinuha ko ang susi ng kotse ko at mabilis na hinabol ang sasakyan niya pero hindi ko na naabutan. Nilibot ko ang lugar, naghintay ako sa unit niya mula gabi hanggang umaga, pero wala siya. Hindi ko siya nakita. Hindi siya umuwi...
And I was so screwed up that I couldn't even contact him.
Naghintay pa rin ako, hinintay ko siya sa unit ko...umaasang uuwi rin siya. At mag-uusap kami, pero hindi siya umuwi. Hindi niya ginawa.
. . .