"ေအာ...အစ္ကိုေနေသာ္"
တံခါးလာဖြင့္ေပးသူက ကၽြန္ေတာ့္ ဂ်ဴနီယာအေဆာင္းဆိုတဲ့ေကာင္မေလး။ သူတို႔ေတြ ျပန္ေရာက္ေနၾကၿပီေပါ့။ အိမ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ဟိုတစ္ေယာက္ကိုမေတြ႕။
"အထဲဝင္ေလ အစ္ကို"
"မဝင္ေတာ့ဘူး။ ဇာမဏိရွိလား"
"ရွိတယ္၊ အခန္းထဲ စာၾကည့္ေနလား မသိ"
"ေခၚေပးလို႔ရတယ္မလား။ ကိုယ္ ေျပာစရာေလးရွိလို႔"
"ခဏေစာင့္ေနာ္ အစ္ကို။ ဇာမဏိေရ..."
အေဆာင္းက အိမ္ထဲလွည့္ေခၚေတာ့ မႈန္ေတေတမ်က္ႏွာနဲ႔ပဲထြက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္ေတာ့ ေျခလွမ္းေတြရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနေသး၏။ ဧည့္ခန္းထဲရွိေနပံုရတဲ့ ျမတ္ေက်ာ္ကလည္း ေခါင္းျပဴၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရွိရာၾကည့္လာသည္။
"ခဏလိုက္ခဲ့လို႔ရတယ္မလား"
မ်က္ႏွာတည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ေျခလွမ္းဆက္တိုးသည္။ သူ လိုက္လာမွာ ေသခ်ာသိေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာခိုင္းထြက္လာၿပီး မာမီ့ရံုးက ကေလးတစ္ေယာက္လာပို႔သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကားေပၚတက္လိုက္သည္။ သူ ကားေပၚတက္လာတဲ့ထိ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္မိေတာ့။
"အစ္ကို"
အသံလာရာကို ကၽြန္ေတာ္ေက်ာခိုင္းထားမိ၏။ မွန္ေရာင္တလက္လက္ထၿပီးၿငိမ္သက္ေအးေနတဲ့ အင္းလ်ားေရမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ တစ္ျခမ္းပဲ့ေနတဲ့လမင္းက သူ႔ကိုယ္သူငံု႔ၾကည့္ေနသည္။ အက္တမ္မႈန္ေတြကိုေက်ာ္ျဖတ္လာတဲ့ ေလထုရဲ႕ပါးလ်လ်အေငြ႕အသက္ထဲ အေအးလႈိင္းေလးေတြ တြန္႔လိမ္ေခါက္ေကြးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို တိုးတိုက္ၾကသည္။ ေက်ာျပင္နဲ႔နီးကပ္ရာ သက္ရွိတစ္ကိုယ္ဆီက အေႏြးဓာတ္အခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္အပါးဝဲခိုကပ္ၿငိေန၏။
"အစ္ကို"
စိတ္မရွည္တာမဟုတ္ဘဲ စူးစမ္းစြာ ေခၚတဲ့အသံ။ ကန္ေဘာင္ပတ္လမ္းက ဓာတ္တိုင္မီးတို႔ေအာက္ ျမင္ရတဲ့သူ႔မ်က္ႏွာက ထံုးစံေတြကို မပယ္ဖ်က္ထားဘဲ မႈန္ေတေတ။ ကၽြန္ေတာ္လက္သီးဆုပ္ၿပီး လက္ဆစ္နဲ႔ နဖူးျပင္ေျပကို ေခါက္ခ်ပစ္လိုက္သည္။
"အ!"
နဖူးကိုဖိကိုင္လိုက္ၿပီး မ်က္ရည္မဝဲဘဲ မ်က္ႏွာျပင္ကရဲတက္သြားသည္။ အေမွာင္လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ ညခင္းထဲ အားျပင္းလြန္းတဲ့နီယြန္မီးေရာင္ဝါက်င္က်င္တို႔ေအာက္မွာေတာင္ သူ႔မ်က္ႏွာ ရဲတက္လာတာက သိသိသာသာ။ နာသြားမွာလည္းသိတယ္။ နာေအာင္ကုိလုပ္လိုက္တာ။
"မင္း ဘာလုပ္ထားလဲ မင္းကိုယ္မင္း သိလား"
ေခါင္းခါျပသည္။ သူ႔မူပိုင္ ထံုေပေပအမူအရာက မေျပာင္းမလဲ။ လက္ထဲက ဖုန္းကို သူ႔ေရွ႕ထိုးေပးၿပီး သူ႔အေကာင့္ထဲ ဝင္လိုက္ရ၏။
"မင္းစာကို ကိုယ္ ဘယ္အခ်ိန္ seen ျဖစ္သြားလဲ ျမင္လား"
"၇နာရီခြဲ"
"A.M လား၊ P.M လား"
"P.M"
"အဲဒါပဲ"
ကၽြန္ေတာ့္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ ဘာလဲ The whole burma top ten ဝင္တာက ပိုက္ဆံေပးၿပီး ယူထားတဲ့ေနရာတစ္ခုလား။ ေခါင္းထဲဘာေတြရွိေနလဲ တကယ္ကို စဥ္းစားမရႏိုင္။
"မင္း လာႀကိဳမယ္ဆိုတဲ့စာကို ကိုယ္ အခုမွေတြ႕တာေလ။ မေန႔ညက စကားေျပာေနရင္း ကိုယ္အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔။ မနက္ခင္းဆိုလည္း အြန္လိုင္းလံုးဝမဖြင့္ျဖစ္ဘူး"
ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ဘာသာစကားမတူညီတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ကို ဘာသာျပန္ေပးေနရသလိုပဲ။ မသိတတ္ရေကာင္းလားလို႔ သူ႔ဘက္ကိုလက္ညႇဳိးထိုးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း အျပစ္မကင္း။ သူနဲ႔ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္သမၽွ အားနာေနရေအာင္ကို သူလုပ္ႏိုင္တာ။ သူ႔ဘက္က ျဖစ္ပါေစလို႔ ရည္ရြယ္ျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္တုန္ျပန္မႈေတြလြဲကုန္တာ။ နဖူးကိုဖိၿပီး ၿငိမ္ေနပံုက ေလျပည္ေတြေတာင္ လႈိင္းထေအာင္ မစြမ္းႏိုင္တဲ့ အင္းလ်ားေရမ်က္ႏွာျပင္လိုပဲ။ အဲ့ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္က လမင္းက ေရျပင္ကိုငံု႔မိုးၾကည့္သလိုမ်ိဳး သူ႔မ်က္ႏွာကိုျပန္ေငးၾကည့္ရေတာ့၏။
"ကိုယ္ေျပာတာ နားေရာလည္ရဲ႕လား"
"အင္း..."
ေခါင္းတစ္ခ်က္ညိတ္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ေက်နပ္ျပံဳးတို႔ျဖတ္ေျပးသည္။
"ဟုတ္ကဲ့လို႔ေျပာ"
"ဟုတ္ကဲ့"
"နာသြားတယ္မလား"
နဖူးကိုအုပ္ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေခ်ာင္းရွည္သြယ္ေတြကို တြန္းဖယ္လိုက္ၿပီး မက်ယ္လြန္းတဲ့နဖူးျပင္စပ္ေပၚ က်ေနတဲ့ဆံပင္ငုတ္စိေလးေတြထိ အုပ္သြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖဝါးနဲ႔ ဖိပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ရိုက်ိဳးတ့ဲအမူအရာမွာ မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြမပါ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္ကို ဖမ္းကိုင္လာတာ ဖယ္ရွားလိုတဲ့သေဘာမဟုတ္။ အျပံဳးပါတဲ့အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ နဖူးေပၚကလက္ကို ဖယ္လိုက္ရေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာမွာက အနီရင့္ေရာင္ ေျပေျပေျပးတဲ့အဆင့္ေလာက္က်န္ေနေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္စ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ သူနာသြားမယ္ဆိုတာ။ မနာဘူးဆိုရင္ လိမ္တာ။ နာတယ္လို႔ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ခ်က္ထပ္ထုဖို႔ အစီစဥ္ရွိသည္။
အႏိုင္က်င့္တာမ်ိဳးျဖစ္ေနႏိုင္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲ႔မွ ဒီလိုေတြလုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ေပၚတာ။ မတုန္မလႈပ္အမူအရာေတြကို အသည္းယားသည္။ သြက္သြက္လက္လက္ရွိတဲ့ ညီမေလးနဲ႔ေနခဲ့ရတာေတြလည္း ပါမည္။ အငယ္ေတြ ဒီလို ၿငိမ္ကုတ္ေနတာမ်ိဳးကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္။ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတာက ေကာင္းေပမယ့္ အသက္အရြယ္နဲ႔မလိုက္ ရင့္က်က္ေနတာမ်ိဳးကိုေတာ့ အားမေပးခ်င္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း လူငယ္ေတြလုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာမွန္သမၽွ အကုန္စမ္းသပ္ၿပီး ေနခဲ့တာပဲ။ သူ႔က်မွ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ဂိုက္စတိုင္လိုလိုနဲ႔ ႏႈတ္ကုိနည္းလြန္းတာ။
ညဦးယံအေစာပိုင္းျဖစ္ေပမယ့္ က်န္းမာေရးအရ လမ္းေလၽွာက္သူေတြ၊ မီးအလင္းေရာင္နည္းတဲ့ စကၠဴပင္ေတြနား ၾကင္နာေနၾကသူေတြကို တစ္ခ်က္ေဝ့ႀကည့္ၿပီးမွ နီးစပ္ရာ စတီးခံုတန္းတစ္လံုးေပၚ ကၽြန္ေတာ္ ဝင္ထိုင္ပစ္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ first year တုန္းကေတာ့ လက္တစ္ဆစ္စာခ်ဲရိုက္ထားတဲ့ သစ္သားခံုတန္းေလးေတြပါ။ အခုေတာ့ စတီးခံုေတြအစားထိုးကုန္ၿပီ။
"ကၽြန္ေတာ္က..."
အနားမွာဝင္ထိုင္လာၿပီး ေျပာတဲ့စကားကိုရပ္ထားျပန္သည္။ ကန္ေရဘက္မ်က္ႏွာမူထားတဲ့မ်က္ႏွာက တည္ေန၏။ ဆက္ေျပာဆိုတဲ့သေဘာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ဘက္လွည့္ၿပီး ထိုင္ခံုေနာက္မွီေပၚ လက္တစ္ဖက္တင္ၿပီး ေငးေနလိုက္သည္။
"အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို မခင္ခ်င္ေတာ့ဘူး ထင္သြားတာ"
"ကိုယ္က မင္းကိုယ့္ကို လွည့္ပတ္ၿပီး ညီမေလးကို ေခၚထုတ္လာတယ္ ထင္တာ"
"အာ...ကၽြန္ေတာ္ အဲ့လိုမလုပ္ဘူးေနာ္။ ဘရဏီ့အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ အဲ့လိုစိတ္မရွိဘူး"
"ဘရဏီ့အေပၚ မရွိရင္ တျခားတစ္ေယာက္အေပၚရွိတယ္ေပါ့"
"အဲဒါေတြ မစဥ္းစားခ်င္ေသးပါဘူး အစ္ကိုရာ"
မ်က္ႏွာကိုရႈံ႔ပစ္လိုက္ေတာ့ ကေလးဆန္ဆန္နဲ႔ ႏုငယ္သြားျပန္သည္။ ၿငီးၿငီးျငဴျငဴေျပာၿပီး ဆံပင္ေတြထဲ လက္ထည့္ဖြ၏။ ကားကားယားယားထိုင္ထားလို႔ တိုတက္ေနတဲ့ပုဆိုးက ေျခသလံုးထိေရာက္ေနၿပီ။ အိမ္ေနရင္းကထြက္လာတာမို႔ သူ႔အမွတ္အသား ဆင္ၾကယ္စိမ္းကိုျမင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အသံထြက္ရယ္မိသည္။ သဲႀကိဳးအနီးအနား ေျခခံုေပၚမွာေတာ့ ယုန္ရုန္ပလာစတာေလး ကပ္ထားသည္။ အက်င့္လံုးဝမရွိဘဲ ေျပာင္းလဲခဲ့ရတဲ့စတိုင္ေအာက္မွာ ဒီေလာက္ေတာ့ အထိအခိုက္ရွိမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာလို႔ ယုန္လဲ။
"မနက္ကေပးလိုက္တဲ့ ပလာစတာေတြထဲမွာ ဝက္ရုပ္လည္း ပါတယ္မလား"
ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔ေျခေထာက္သူ ျပန္ငံု႔ၾကည့္သည္။
"ဝက္သားဟင္းက စားေကာင္းတယ္ေလ"
"ဘာေျပာတယ္?"
ကၽြန္ေတာ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘဲ အားရပါးရရယ္မိ၏။ လမင္းေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္အသံေၾကာင့္ လန္႔ဖ်ပ္ၿပီး တိမ္တိုက္ေတြၾကား ပုန္းကြယ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဘးက ျဖတ္ေက်ာ္သြားသူတစ္ခ်ိဳ႕လည္း လွည့္ၾကည့္တဲ့အထိပဲ။ ဝက္သားဟင္းႀကိဳက္တာနဲ႔ပဲ ဝက္ရုပ္ပါတဲ့ပလာစတာမကပ္တဲ့ အညာသားဆီက ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္မလဲႊႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေတာ့ သူလည္းလိုက္ျပံဳးေနသည္။ ေဘးတိုက္အေနအထားျမင္ရတဲ့ သြားစြယ္တို႔က လေရာင္အားျဖည့္မႈေအာက္မွာ ေတာက္ပမႈတစ္ခုထပ္ေလာင္းျဖည့္၏။ တည္ထားခဲ့တာေတြကလည္း တမင္အိုက္တင္ထုတ္ ရႈိးလုပ္တာမဟုတ္ဘဲ သူ႔ပင္ကိုယ္စတိုင္ အလႊာပါးပါးခြာခ်ေတာ့လည္း လြတ္လပ္မႈက မွန္ေရျပင္လိုၾကည္စင္ျပန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဖူးသမၽွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြထဲေတာ့ အထူးျခားဆံုးပဲ။
"The whole burma No.9 ျဖစ္ခဲ့တာဆို"
"အာ...အဲဒါလား။ ဒီတိုင္းပဲ။ နံပါတ္တစ္ခုပါ"
The whole burma ႀကီးရဲ႕ နံပါတ္တစ္ခုပါဆိုတဲ့အေျပာကို တျခားလူသာၾကားရင္ ပိတ္ရိုက္ခ်င္သြားမည္။ ေျပာေနသူက အညာသားျဖစ္ေနလို႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ကန္႔လန္႔ဆန္မေနေတာ့။
"ဘာလို႔ ေဆးလိုင္းမသြားတာလဲ။ ဒီအမွတ္ေလာက္နဲ႔ဆို ေဆးလိုင္းထဲ ေနာက္ျပန္ေလွ်ာက္ဝင္သြားလို႔ေတာင္ ရတယ္"
"အစ္ကိုက Dental မဟုတ္တဲ့ ေဆးလိုင္းသြားခ်င္ခဲ့တာလား"
"သြားခ်င္တယ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္သာ မင္းအမွတ္ေလာက္ရရင္ေတာ့ ေဆးလိုင္းပဲ ဝင္ျဖစ္ခဲ့မွာ"
ခႏၶာကိုယ္ကို လွည့္ၿပီး မ်က္လံုးေတြထဲ စိုက္ၾကည့္လာ၏။ ဘယ္လိုႀကီးလဲ။ ကိုထြဋ္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲ့ေလာက္ထိ ေလးေလးနက္နက္ စိုက္မၾကည့္ခဲ့ဖူးဘူး။
"ဘာလို႔လဲ။ အေကာင္းဆံုးလို႔သတ္မွတ္ထားၾကတ့ဲ ေနရာတစ္ခုမို႔လို႔လား"
"အင္း...ဒီႏိုင္ငံမွာကေတာ့ အဲ့လိုပဲမလား"
"ကၽြန္ေတာ္လုပ္မယ့္အလုပ္ကို လူ႔အဖြဲ႕အစည္းကသတ္မွတ္ထားတဲ့ အေကာင္းဆံုးဆိုနဲ႔အရာႀကီးနဲ႔ ကန္႔သတ္မပစ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ရွိတဲ့အတိုင္းပဲ လက္ခံခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္ေတြကိုျဖတ္ၿပီး သြားခ်င္တာ။ ပင္လယ္ေတြထဲမွာ ဘာေတြရွိမလဲ သိခ်င္တယ္၊ ရွာေဖြခ်င္တယ္။ အဲ့လိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္စိတ္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ရွင္ခ်င္တယ္။ အစ္ကို႔မွာေရာ အဲ့လိုတစ္ခုခုရွိလား"
ဒါဟာ စာေမးပြဲတစ္ခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ေျဖရွင္းတြက္ထုတ္ရမယ့္အဆင့္ေတြကို မသိတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္လို သုညမွတ္ကိုေတာင္ မေက်ာ္လြန္ႏိုင္ဘဲ စာေမးပြဲက်မွာ။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္ေပမယ့္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေငးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ ကန္ေရက ကၽြန္ေတာ့္အခက္အခဲကို မသိက်ိဳးကၽြံျပဳၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုးအတြက္ အေျဖရခက္ဆံုး ေမးခြန္းပဲ။ ဒီေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္မသိသလို ကၽြန္ေတာ့္ဝန္းက်င္က လူေတြလည္း သိမွာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္ကို အေကာင္းဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားၾကတဲ့ standard unit ေတြထဲ ေျပးလႊားရင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို က်ေပ်ာက္ခဲ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က ဘယ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္မသိတဲ့ပုစာၧ။ ေဆးလိုင္းဝင္ဖို႔ ၁၀မွတ္နဲ႔ ကပ္ျပဳတ္ၿပီး Dental ေရာက္တယ္။ ဒက္ဒီ့ကိုယ္စား မာမီနဲ႔ညီမေလးကို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို သေဘာက်ေပမယ့္ စံသတ္မွတ္ခ်က္မ်ဥ္းနားေတာင္မကပ္တဲ့ ျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္စိတ္ကို ေျမျမႇဳပ္ထားရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုတာထက္ ျဖစ္သင့္လို႔လုပ္ေနရတာေတြအေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ့္ဝိဥာဥ္အက်ဥ္းက်ေနတာလား။
"အစ္ကိုက ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔ လွတယ္"
ကန္ေရထဲကို ခဲတစ္လံုးပစ္ခ်လိုက္ၿပီးေျပာလာတဲ့စကားက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မ်က္ႏွာျပင္အထိ လႈိင္းၾကပ္ခြပ္ေတြျဖစ္ကုန္၏။ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖခ်င္တဲ့ စာေမးပြဲခန္းထဲကေန သူကိုယ္တိုင္ ျပန္ဆြဲထုတ္လာသည္။
"ဘာစကားလဲ!"
ကၽြန္ေတာ့္ေလသံမာသြားတာကိုလည္း သတိထားမိပံုရမည္မထင္။ အဆံုးသတ္မျမင္ရတဲ့ ကန္ေဘာင္ေပၚမွာသာ သူ႔စိတ္အာရံုစူးစိုက္ေနပံုရ၏။
"အဲ့တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ အေဆာင္းနဲ႔ျမတ္ေက်ာ္ကိုလာႀကိဳရင္းေတြ႕တာ။ အစ္ကို ဂ်ဴတီကုတ္ဝတ္ထားတာကို။ တကယ္လွတယ္"
"ေယာက္်ားေလးကို လွတယ္ရွိမလား။ ခန္႔တာကြ"
"မဟုတ္ဘူး လွတာ။ အေဝးကျမင္လိုက္တာေတာင္ အစ္ကိုမွန္းသိသာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို႔ကို ရြာက ေနၾကာခင္းထဲ ေခၚသြားခ်င္တယ္။ မြန္းတည့္မက်ခင္ေလာက္ထိဆို အေနေတာ္ပဲ"
ေျပာေနတဲ့မ်က္ႏွာက စေနာက္ခ်င္ေနတာမ်ိဳးမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက ေရျပင္ညီမ်ဥ္းေတြ တြန္႔ေခါက္ေနတာ မရပ္။ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ေလျပည္အေအးဓာတ္ကို ခံစားမိလာတာ အပူေၾကာင့္ျဖစ္မွာေပါ့။
"ေျပာင္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား။ ထပ္ရိုက္မိရင္ ကိုယ့္အလြန္မဟုတ္ဘူးေနာ္"
ရွက္တာေလာက္ထိ မဟုတ္ေပမယ့္ ရည္ရြယ္ရာစကားေတြထဲက ရုန္းထြက္ခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က အေသြးအသားေတြနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ပုထုဇဥ္လူသား။ ႏူးညံ့စြာ တိုက္စားတဲ့စကားစုေတြကို ခံႏိုင္ရည္မရွိတဲ့ ျဖစ္တည္မႈမ်ိဳးပါ။ ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ေျပာရွာပါသည္။
"ခုနက ထုတာ တကယ္နာတယ္ အစ္ကို"တဲ့။
ေျခသံတိတ္လာတဲ့ နယ္ေျမမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ရယ္သံေတြသာ ပဲ့တင္ထပ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုမရယ္ျဖစ္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ။
"အစ္ကိုက Dental King ဆို"
"ဘယ္သူေျပာတာလဲ"
"ေဇာ္ထက္ေျပာတာ"
ေဇာ္ထက္ဆိုတာ ညီမေလး State တုန္းက သူငယ္ခ်င္း။ ေရေၾကာင္းေရာက္မွ ေမဂ်ာမတူေတာ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းတစ္ဝင္းထဲ အဆက္သြယ္ေတာ့မျပတ္ၾကပံု။
"ကိုယ့္ အတင္းေျပာၾကတာေပါ့"
"အာ...အတင္းေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘရဏီ့အေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔"
"ဘရဏီ့အေၾကာင္းက ဘာလို႔ေျပာ"
"ေနဦး...ေနဦး ကၽြန္ေတာ္ရွင္းျပမယ္"
လက္သီးဆုပ္ျပလိုက္တာကို ကာၿပီးပ်ာပ်ာသလဲ တား၏။ ရယ္ခ်င္တာကို တည္ထားရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြကလည္း ကို႔ရို႔ကားယားႏိုင္လိမ့္မည္။
"ေက်ာင္းစစတက္ခ်င္း ေဇာ္ထက္က ဘရဏီနဲ႔ စာအုပ္ေတြထည့္ေပးလိုက္တယ္ေလ။ ဘရဏီက သူနဲ႔ ငယ္ငယ္တည္းကေက်ာင္းတူတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပရင္း အစ္ကို႔အေၾကာင္းပါလာတာ"
"အင္းပါကြာ။ ဘရဏီ့ကိုက ညီမေလးလိုေစာင့္ေရွာက္ၾကပါ။ ခင္လို႔လည္းရတယ္။ မပြင့္မလင္းမလုပ္နဲ႔။ တစ္ခုခုဆို ကိုယ့္ကိုေျပာ။ ေနာက္ၿပီး မင္း ဖုန္းနံပါတ္ေပး"
မတ္တပ္ရပ္လိုက္ရင္းနဲ႔ သူေျပာလာတဲ့ ဂဏန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းထဲရိုက္ထည့္လိုက္သည္။
"Missed call ေပးထားတယ္။ ကိုယ့္ဖုန္းနံပါတ္ မွတ္ထား။ ကိုယ္ အြန္လိုင္း သိပ္မသံုးျဖစ္ဘူး။ တစ္ခုခုဆို ဖုန္းကိုပဲ message ပို႔ထားတာ ပိုအဆင္ေျပတယ္"
"အစ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးေတာ့ဘူးမလား"
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ မတ္တပ္ရပ္မိေနၾကတဲ့အေပၚ မီးတိုင္အလင္းျဖန္႔က်က္ထားေတာ့ ျမက္ခင္းေပၚက်ေနတဲ့အရိပ္ႏွစ္ခုမွာ သူ႔အရိပ္က ပိုသာရွည္ခ်င္ေနသည္။ ေက်ာင္းတက္တာေတာင္ မၾကာေသးဘဲ ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကေတာ့ တကယ္ျမန္တာ။
"ကိုယ္ အစတည္းက စိတ္မဆိုးပါဘူး။ အထင္လြဲမိသြားတာ။ ေဆာရီးကြာ"
"ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုသြားတာပါ"
ေျခလွမ္းေတြလွမ္းရင္း အျပံဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို ငဲ့ၾကည့္ေျပာသည္။
"ၿပီးေတာ့ ခုနက ေျပာတာ စတာမဟုတ္ဘူး။ အတည္ေျပာတာ။ အစ္ကိုက ဂ်ဴတီကုတ္နဲ႔တကယ္ လိုက္တယ္။ ဂ်ဴတီကုတ္ဝတ္ထားတဲ့ အစ္ကို႔ကိုျမင္တာနဲ႔ ေရာဂါတစ္ဝက္ေလာက္ သက္သာသြားသလိုပဲ"
သူ႔ဘာသာေျပာ၊ သူ႔ဘာသာအေနခက္သြားပံုနဲ႔ ေဘးတိုက္ျဖစ္တာေတာင္ မ်က္ႏွာကိုတစ္ဖက္လႊဲသြားသည္။ လမင္းကလည္း အိမ္အျပန္လမ္းကို ခရီးႏွင္ေနၿပီ။ ညခင္းထဲ ေပ်ာ္ျမဴးေနတဲ့ေလျပည္တို႔ေၾကာင့္ သူ႔ရွပ္အက်ႌအနားစြန္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ်ံကိုလာရိုက္ခတ္ေန၏။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ္ဆြဲသြင္းတာမဟုတ္ဘဲ ကံၾကမၼာရဲ႕ေျမႇာက္ထိုးပင့္ေကာ္လုပ္မႈေၾကာင့္ ဘဝရက္စြဲထဲ ပါဝင္လာတဲ့ နီးစပ္မႈအခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိမျပဳမိခဲ့တာမ်ိဳးေပါ့။
လမင္းခ်ည္တဲ့ႀကိဳးထဲ
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြ ၿငိတြယ္ပါသြားၾက
#######################
January 30.2021.(Saturday)
××××××××××××××××××××××××××××
"အော...အစ်ကိုနေသော်"
တံခါးလာဖွင့်ပေးသူက ကျွန်တော့် ဂျူနီယာအဆောင်းဆိုတဲ့ကောင်မလေး။ သူတို့တွေ ပြန်ရောက်နေကြပြီပေါ့။ အိမ်ထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပေမယ့် ဟိုတစ်ယောက်ကိုမတွေ့။
"အထဲဝင်လေ အစ်ကို"
"မဝင်တော့ဘူး။ ဇာမဏိရှိလား"
"ရှိတယ်၊ အခန်းထဲ စာကြည့်နေလား မသိ"
"ခေါ်ပေးလို့ရတယ်မလား။ ကိုယ် ပြောစရာလေးရှိလို့"
"ခဏစောင့်နော် အစ်ကို။ ဇာမဏိရေ..."
အဆောင်းက အိမ်ထဲလှည့်ခေါ်တော့ မှုန်တေတေမျက်နှာနဲ့ပဲထွက်လာသည်။ ကျွန်တော့်ကိုမြင်တော့ ခြေလှမ်းတွေရပ်ပြီး ကြည့်နေသေး၏။ ဧည့်ခန်းထဲရှိနေပုံရတဲ့ မြတ်ကျော်ကလည်း ခေါင်းပြူပြီး ကျွန်တော်ရှိရာကြည့်လာသည်။
"ခဏလိုက်ခဲ့လို့ရတယ်မလား"
မျက်နှာတည့်တည့်စိုက်ကြည့်ပြီး ပြောလိုက်တော့မှ ခြေလှမ်းဆက်တိုးသည်။ သူ လိုက်လာမှာ သေချာသိနေလို့ ကျွန်တော် ကျောခိုင်းထွက်လာပြီး မာမီ့ရုံးက ကလေးတစ်ယောက်လာပို့သွားတဲ့ ကျွန်တော့်ကားပေါ်တက်လိုက်သည်။ သူ ကားပေါ်တက်လာတဲ့ထိ ကျွန်တော် သူ့ကိုလှည့်မကြည့်မိတော့။
"အစ်ကို"
အသံလာရာကို ကျွန်တော်ကျောခိုင်းထားမိ၏။ မှန်ရောင်တလက်လက်ထပြီးငြိမ်သက်အေးနေတဲ့ အင်းလျားရေမျက်နှာပြင်ပေါ် တစ်ခြမ်းပဲ့နေတဲ့လမင်းက သူ့ကိုယ်သူငုံ့ကြည့်နေသည်။ အက်တမ်မှုန်တွေကိုကျော်ဖြတ်လာတဲ့ လေထုရဲ့ပါးလျလျအငွေ့အသက်ထဲ အအေးလှိုင်းလေးတွေ တွန့်လိမ်ခေါက်ကွေးပြီး ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်ကို တိုးတိုက်ကြသည်။ ကျောပြင်နဲ့နီးကပ်ရာ သက်ရှိတစ်ကိုယ်ဆီက အနွေးဓာတ်အချို့ ကျွန်တော့်အပါးဝဲခိုကပ်ငြိနေ၏။
"အစ်ကို"
စိတ်မရှည်တာမဟုတ်ဘဲ စူးစမ်းစွာ ခေါ်တဲ့အသံ။ ကန်ဘောင်ပတ်လမ်းက ဓာတ်တိုင်မီးတို့အောက် မြင်ရတဲ့သူ့မျက်နှာက ထုံးစံတွေကို မပယ်ဖျက်ထားဘဲ မှုန်တေတေ။ ကျွန်တော်လက်သီးဆုပ်ပြီး လက်ဆစ်နဲ့ နဖူးပြင်ပြေကို ခေါက်ချပစ်လိုက်သည်။
"အ!"
နဖူးကိုဖိကိုင်လိုက်ပြီး မျက်ရည်မဝဲဘဲ မျက်နှာပြင်ကရဲတက်သွားသည်။ အမှောင်လွှမ်းခြုံထားတဲ့ ညခင်းထဲ အားပြင်းလွန်းတဲ့နီယွန်မီးရောင်ဝါကျင်ကျင်တို့အောက်မှာတောင် သူ့မျက်နှာ ရဲတက်လာတာက သိသိသာသာ။ နာသွားမှာလည်းသိတယ်။ နာအောင်ကိုလုပ်လိုက်တာ။
"မင်း ဘာလုပ်ထားလဲ မင်းကိုယ်မင်း သိလား"
ခေါင်းခါပြသည်။ သူ့မူပိုင် ထုံပေပေအမူအရာက မပြောင်းမလဲ။ လက်ထဲက ဖုန်းကို သူ့ရှေ့ထိုးပေးပြီး သူ့အကောင့်ထဲ ဝင်လိုက်ရ၏။
"မင်းစာကို ကိုယ် ဘယ်အချိန် seen ဖြစ်သွားလဲ မြင်လား"
"၇နာရီခွဲ"
"A.M လား၊ P.M လား"
"P.M"
"အဲဒါပဲ"
ကျွန်တော့်ကို အူကြောင်ကြောင်ကြည့်နေပြန်သည်။ ဘာလဲ The whole burma top ten ဝင်တာက ပိုက်ဆံပေးပြီး ယူထားတဲ့နေရာတစ်ခုလား။ ခေါင်းထဲဘာတွေရှိနေလဲ တကယ်ကို စဉ်းစားမရနိုင်။
"မင်း လာကြိုမယ်ဆိုတဲ့စာကို ကိုယ် အခုမှတွေ့တာလေ။ မနေ့ညက စကားပြောနေရင်း ကိုယ်အိပ်ပျော်သွားလို့။ မနက်ခင်းဆိုလည်း အွန်လိုင်းလုံးဝမဖွင့်ဖြစ်ဘူး"
ကျွန်တော့်အဖြစ်က ဘာသာစကားမတူညီတဲ့ နိုင်ငံခြားသားတစ်ယောက်ကို ဘာသာပြန်ပေးနေရသလိုပဲ။ မသိတတ်ရကောင်းလားလို့ သူ့ဘက်ကိုလက်ညှိုးထိုးဖို့ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်လည်း အပြစ်မကင်း။ သူနဲ့ပတ်သက်ဆက်နွယ်သမျှ အားနာနေရအောင်ကို သူလုပ်နိုင်တာ။ သူ့ဘက်က ဖြစ်ပါစေလို့ ရည်ရွယ်ခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော့်တုန်ပြန်မှုတွေလွဲကုန်တာ။ နဖူးကိုဖိပြီး ငြိမ်နေပုံက လေပြည်တွေတောင် လှိုင်းထအောင် မစွမ်းနိုင်တဲ့ အင်းလျားရေမျက်နှာပြင်လိုပဲ။ အဲ့တော့လည်း ကျွန်တော်က လမင်းက ရေပြင်ကိုငုံ့မိုးကြည့်သလိုမျိုး သူ့မျက်နှာကိုပြန်ငေးကြည့်ရတော့၏။
"ကိုယ်ပြောတာ နားရောလည်ရဲ့လား"
"အင်း..."
ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြီး သူ့မျက်နှာမှာ ကျေနပ်ပြုံးတို့ဖြတ်ပြေးသည်။
"ဟုတ်ကဲ့လို့ပြော"
"ဟုတ်ကဲ့"
"နာသွားတယ်မလား"
နဖူးကိုအုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်ချောင်းရှည်သွယ်တွေကို တွန်းဖယ်လိုက်ပြီး မကျယ်လွန်းတဲ့နဖူးပြင်စပ်ပေါ် ကျနေတဲ့ဆံပင်ငုတ်စိလေးတွေထိ အုပ်သွားအောင် ကျွန်တော့်လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ရိုကျိုးတဲ့အမူအရာမှာ မျက်ဝန်းအကြည့်တွေမပါ။ ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်ကို ဖမ်းကိုင်လာတာ ဖယ်ရှားလိုတဲ့သဘောမဟုတ်။ အပြုံးပါတဲ့အကြည့်တွေကြောင့် နဖူးပေါ်ကလက်ကို ဖယ်လိုက်ရတော့သည်။ မျက်နှာမှာက အနီရင့်ရောင် ပြေပြေပြေးတဲ့အဆင့်လောက်ကျန်နေသေးသည်။ ကျွန်တော့်လက်စ ကျွန်တော်သိတယ်။ သူနာသွားမယ်ဆိုတာ။ မနာဘူးဆိုရင် လိမ်တာ။ နာတယ်လို့ပြောရင် ကျွန်တော် နောက်တစ်ချက်ထပ်ထုဖို့ အစီစဉ်ရှိသည်။
အနိုင်ကျင့်တာမျိုးဖြစ်နေနိုင်ပေမယ့် ကျွန်တော်လည်း သူနဲ့မှ ဒီလိုတွေလုပ်ချင်ကိုင်ချင်စိတ်ပေါ်တာ။ မတုန်မလှုပ်အမူအရာတွေကို အသည်းယားသည်။ သွက်သွက်လက်လက်ရှိတဲ့ ညီမလေးနဲ့နေခဲ့ရတာတွေလည်း ပါမည်။ အငယ်တွေ ဒီလို ငြိမ်ကုတ်နေတာမျိုးကို ကျွန်တော်မကြိုက်။ တည်ငြိမ်အေးဆေးတာက ကောင်းပေမယ့် အသက်အရွယ်နဲ့မလိုက် ရင့်ကျက်နေတာမျိုးကိုတော့ အားမပေးချင်။ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လည်း လူငယ်တွေလုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တာမှန်သမျှ အကုန်စမ်းသပ်ပြီး နေခဲ့တာပဲ။ သူ့ကျမှ ဘုန်းကြီးလူထွက်ဂိုက်စတိုင်လိုလိုနဲ့ နှုတ်ကိုနည်းလွန်းတာ။
ညဦးယံအစောပိုင်းဖြစ်ပေမယ့် ကျန်းမာရေးအရ လမ်းလျှောက်သူတွေ၊ မီးအလင်းရောင်နည်းတဲ့ စက္ကူပင်တွေနား ကြင်နာနေကြသူတွေကို တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ပြီးမှ နီးစပ်ရာ စတီးခုံတန်းတစ်လုံးပေါ် ကျွန်တော် ဝင်ထိုင်ပစ်လိုက်သည်။ ကျွန်တော်တို့ first year တုန်းကတော့ လက်တစ်ဆစ်စာချဲရိုက်ထားတဲ့ သစ်သားခုံတန်းလေးတွေပါ။ အခုတော့ စတီးခုံတွေအစားထိုးကုန်ပြီ။
"ကျွန်တော်က..."
အနားမှာဝင်ထိုင်လာပြီး ပြောတဲ့စကားကိုရပ်ထားပြန်သည်။ ကန်ရေဘက်မျက်နှာမူထားတဲ့မျက်နှာက တည်နေ၏။ ဆက်ပြောဆိုတဲ့သဘောမျိုး ကျွန်တော် သူ့ဘက်လှည့်ပြီး ထိုင်ခုံနောက်မှီပေါ် လက်တစ်ဖက်တင်ပြီး ငေးနေလိုက်သည်။
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ကို မခင်ချင်တော့ဘူး ထင်သွားတာ"
"ကိုယ်က မင်းကိုယ့်ကို လှည့်ပတ်ပြီး ညီမလေးကို ခေါ်ထုတ်လာတယ် ထင်တာ"
"အာ...ကျွန်တော် အဲ့လိုမလုပ်ဘူးနော်။ ဘရဏီ့အပေါ် ကျွန်တော် အဲ့လိုစိတ်မရှိဘူး"
"ဘရဏီ့အပေါ် မရှိရင် တခြားတစ်ယောက်အပေါ်ရှိတယ်ပေါ့"
"အဲဒါတွေ မစဉ်းစားချင်သေးပါဘူး အစ်ကိုရာ"
မျက်နှာကိုရှုံ့ပစ်လိုက်တော့ ကလေးဆန်ဆန်နဲ့ နုငယ်သွားပြန်သည်။ ငြီးငြီးငြူငြူပြောပြီး ဆံပင်တွေထဲ လက်ထည့်ဖွ၏။ ကားကားယားယားထိုင်ထားလို့ တိုတက်နေတဲ့ပုဆိုးက ခြေသလုံးထိရောက်နေပြီ။ အိမ်နေရင်းကထွက်လာတာမို့ သူ့အမှတ်အသား ဆင်ကြယ်စိမ်းကိုမြင်တော့ ကျွန်တော်အသံထွက်ရယ်မိသည်။ သဲကြိုးအနီးအနား ခြေခုံပေါ်မှာတော့ ယုန်ရုန်ပလာစတာလေး ကပ်ထားသည်။ အကျင့်လုံးဝမရှိဘဲ ပြောင်းလဲခဲ့ရတဲ့စတိုင်အောက်မှာ ဒီလောက်တော့ အထိအခိုက်ရှိမှာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘာလို့ ယုန်လဲ။
"မနက်ကပေးလိုက်တဲ့ ပလာစတာတွေထဲမှာ ဝက်ရုပ်လည်း ပါတယ်မလား"
ကျွန်တော်ပြောလိုက်တော့ သူ့ခြေထောက်သူ ပြန်ငုံ့ကြည့်သည်။
"ဝက်သားဟင်းက စားကောင်းတယ်လေ"
"ဘာပြောတယ်?"
ကျွန်တော် မထိန်းချုပ်နိုင်ဘဲ အားရပါးရရယ်မိ၏။ လမင်းတောင် ကျွန်တော့်အသံကြောင့် လန့်ဖျပ်ပြီး တိမ်တိုက်တွေကြား ပုန်းကွယ်သွားသည်။ ကျွန်တော်တို့ဘေးက ဖြတ်ကျော်သွားသူတစ်ချို့လည်း လှည့်ကြည့်တဲ့အထိပဲ။ ဝက်သားဟင်းကြိုက်တာနဲ့ပဲ ဝက်ရုပ်ပါတဲ့ပလာစတာမကပ်တဲ့ အညာသားဆီက ကျွန်တော့်အကြည့်မလွဲှနိုင်။ ကျွန်တော်ရယ်တော့ သူလည်းလိုက်ပြုံးနေသည်။ ဘေးတိုက်အနေအထားမြင်ရတဲ့ သွားစွယ်တို့က လရောင်အားဖြည့်မှုအောက်မှာ တောက်ပမှုတစ်ခုထပ်လောင်းဖြည့်၏။ တည်ထားခဲ့တာတွေကလည်း တမင်အိုက်တင်ထုတ် ရှိုးလုပ်တာမဟုတ်ဘဲ သူ့ပင်ကိုယ်စတိုင် အလွှာပါးပါးခွာချတော့လည်း လွတ်လပ်မှုက မှန်ရေပြင်လိုကြည်စင်ပြန်၏။ ကျွန်တော် တွေ့ဖူးသမျှ ဆယ်ကျော်သက်တွေထဲတော့ အထူးခြားဆုံးပဲ။
"The whole burma No.9 ဖြစ်ခဲ့တာဆို"
"အာ...အဲဒါလား။ ဒီတိုင်းပဲ။ နံပါတ်တစ်ခုပါ"
The whole burma ကြီးရဲ့ နံပါတ်တစ်ခုပါဆိုတဲ့အပြောကို တခြားလူသာကြားရင် ပိတ်ရိုက်ချင်သွားမည်။ ပြောနေသူက အညာသားဖြစ်နေလို့ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ ကန့်လန့်ဆန်မနေတော့။
"ဘာလို့ ဆေးလိုင်းမသွားတာလဲ။ ဒီအမှတ်လောက်နဲ့ဆို ဆေးလိုင်းထဲ နောက်ပြန်လျှောက်ဝင်သွားလို့တောင် ရတယ်"
"အစ်ကိုက Dental မဟုတ်တဲ့ ဆေးလိုင်းသွားချင်ခဲ့တာလား"
"သွားချင်တယ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး။ ကိုယ်သာ မင်းအမှတ်လောက်ရရင်တော့ ဆေးလိုင်းပဲ ဝင်ဖြစ်ခဲ့မှာ"
ခန္ဓာကိုယ်ကို လှည့်ပြီး မျက်လုံးတွေထဲ စိုက်ကြည့်လာ၏။ ဘယ်လိုကြီးလဲ။ ကိုထွဋ်တောင် ကျွန်တော့်ကို အဲ့လောက်ထိ လေးလေးနက်နက် စိုက်မကြည့်ခဲ့ဖူးဘူး။
"ဘာလို့လဲ။ အကောင်းဆုံးလို့သတ်မှတ်ထားကြတဲ့ နေရာတစ်ခုမို့လို့လား"
"အင်း...ဒီနိုင်ငံမှာကတော့ အဲ့လိုပဲမလား"
"ကျွန်တော်လုပ်မယ့်အလုပ်ကို လူ့အဖွဲ့အစည်းကသတ်မှတ်ထားတဲ့ အကောင်းဆုံးဆိုနဲ့အရာကြီးနဲ့ ကန့်သတ်မပစ်ချင်ဘူး။ ကျွန်တော့်စိတ်က ရှိတဲ့အတိုင်းပဲ လက်ခံချင်တယ်။ ကျွန်တော် ပင်လယ်တွေကိုဖြတ်ပြီး သွားချင်တာ။ ပင်လယ်တွေထဲမှာ ဘာတွေရှိမလဲ သိချင်တယ်၊ ရှာဖွေချင်တယ်။ အဲ့လိုမျိုး ကျွန်တော့်စိတ်နဲ့ပဲ ကျွန်တော် အသက်ရှင်ချင်တယ်။ အစ်ကို့မှာရော အဲ့လိုတစ်ခုခုရှိလား"
ဒါဟာ စာမေးပွဲတစ်ခုဆိုရင် ကျွန်တော်က ဖြေရှင်းတွက်ထုတ်ရမယ့်အဆင့်တွေကို မသိတဲ့ ကျောင်းသားတစ်ယောက်လို သုညမှတ်ကိုတောင် မကျော်လွန်နိုင်ဘဲ စာမေးပွဲကျမှာ။ မျက်နှာလွှဲလိုက်ပေမယ့် သူ ကျွန်တော့်ကိုငေးနေတာ ကျွန်တော်သိနေသည်။ ကန်ရေက ကျွန်တော့်အခက်အခဲကို မသိကျိုးကျွံပြုပြီး ဆိတ်ငြိမ်သက်နေ၏။ ဘဝတစ်လျှောက်လုံးအတွက် အဖြေရခက်ဆုံး မေးခွန်းပဲ။ ဒီမေးခွန်းကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်မသိသလို ကျွန်တော့်ဝန်းကျင်က လူတွေလည်း သိမှာမဟုတ်ဘူး။ တကယ်ကို အကောင်းဆုံးလို့ သတ်မှတ်ထားကြတဲ့ standard unit တွေထဲ ပြေးလွှားရင်း ကျွန်တော့်စိတ်ကို ကျပျောက်ခဲ့တာပဲ။ ကျွန်တော့်စိတ်က ဘယ်မှာလဲ။ ကျွန်တော် ဘာဖြစ်ချင်တာလဲ ကျွန်တော် ကိုယ်တိုင်မသိတဲ့ပုစ္ဆာ။ ဆေးလိုင်းဝင်ဖို့ ၁၀မှတ်နဲ့ ကပ်ပြုတ်ပြီး Dental ရောက်တယ်။ ဒက်ဒီ့ကိုယ်စား မာမီနဲ့ညီမလေးကို စောင့်ရှောက်တယ်။ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သဘောကျပေမယ့် စံသတ်မှတ်ချက်မျဉ်းနားတောင်မကပ်တဲ့ ဖြစ်တည်မှုမျိုးနဲ့ ကျွန်တော်က ကိုယ့်စိတ်ကို မြေမြှုပ်ထားရတယ်။ ဖြစ်ချင်တယ်ဆိုတာထက် ဖြစ်သင့်လို့လုပ်နေရတာတွေအပေါ်မှာ ကျွန်တော့်ဝိဉာဉ်အကျဉ်းကျနေတာလား။
"အစ်ကိုက ဂျူတီကုတ်နဲ့ လှတယ်"
ကန်ရေထဲကို ခဲတစ်လုံးပစ်ချလိုက်ပြီးပြောလာတဲ့စကားက ကျွန်တော့်စိတ်မျက်နှာပြင်အထိ လှိုင်းကြပ်ခွပ်တွေဖြစ်ကုန်၏။ ကျွန်တော် မဖြေချင်တဲ့ စာမေးပွဲခန်းထဲကနေ သူကိုယ်တိုင် ပြန်ဆွဲထုတ်လာသည်။
"ဘာစကားလဲ!"
ကျွန်တော့်လေသံမာသွားတာကိုလည်း သတိထားမိပုံရမည်မထင်။ အဆုံးသတ်မမြင်ရတဲ့ ကန်ဘောင်ပေါ်မှာသာ သူ့စိတ်အာရုံစူးစိုက်နေပုံရ၏။
"အဲ့တုန်းက ကျွန်တော် အဆောင်းနဲ့မြတ်ကျော်ကိုလာကြိုရင်းတွေ့တာ။ အစ်ကို ဂျူတီကုတ်ဝတ်ထားတာကို။ တကယ်လှတယ်"
"ယောက်ျားလေးကို လှတယ်ရှိမလား။ ခန့်တာကွ"
"မဟုတ်ဘူး လှတာ။ အဝေးကမြင်လိုက်တာတောင် အစ်ကိုမှန်းသိသာတယ်။ ကျွန်တော့် အစ်ကို့ကို ရွာက နေကြာခင်းထဲ ခေါ်သွားချင်တယ်။ မွန်းတည့်မကျခင်လောက်ထိဆို အနေတော်ပဲ"
ပြောနေတဲ့မျက်နှာက စနောက်ချင်နေတာမျိုးမဟုတ်။ ကျွန်တော့် ရင်ထဲက ရေပြင်ညီမျဉ်းတွေ တွန့်ခေါက်နေတာ မရပ်။ မျက်နှာတစ်ပြင်လုံး လေပြည်အအေးဓာတ်ကို ခံစားမိလာတာ အပူကြောင့်ဖြစ်မှာပေါ့။
"ပြောင်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား။ ထပ်ရိုက်မိရင် ကိုယ့်အလွန်မဟုတ်ဘူးနော်"
ရှက်တာလောက်ထိ မဟုတ်ပေမယ့် ရည်ရွယ်ရာစကားတွေထဲက ရုန်းထွက်ချင်သည်။ ကျွန်တော်က အသွေးအသားတွေနဲ့ တည်ဆောက်ထားတဲ့ ပုထုဇဉ်လူသား။ နူးညံ့စွာ တိုက်စားတဲ့စကားစုတွေကို ခံနိုင်ရည်မရှိတဲ့ ဖြစ်တည်မှုမျိုးပါ။ ဒီလိုဆိုတော့လည်း ပြောရှာပါသည်။
"ခုနက ထုတာ တကယ်နာတယ် အစ်ကို"တဲ့။
ခြေသံတိတ်လာတဲ့ နယ်မြေမှာ ကျွန်တော့် ရယ်သံတွေသာ ပဲ့တင်ထပ်လို့။ ကျွန်တော် ဒီလိုမရယ်ဖြစ်တာတောင် အတော်ကြာပြီ။
"အစ်ကိုက Dental King ဆို"
"ဘယ်သူပြောတာလဲ"
"ဇော်ထက်ပြောတာ"
ဇော်ထက်ဆိုတာ ညီမလေး State တုန်းက သူငယ်ချင်း။ ရေကြောင်းရောက်မှ မေဂျာမတူတော့ပေမယ့် ကျောင်းတစ်ဝင်းထဲ အဆက်သွယ်တော့မပြတ်ကြပုံ။
"ကိုယ့် အတင်းပြောကြတာပေါ့"
"အာ...အတင်းပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဘရဏီ့အကြောင်း ပြောရင်းနဲ့"
"ဘရဏီ့အကြောင်းက ဘာလို့ပြော"
"နေဦး...နေဦး ကျွန်တော်ရှင်းပြမယ်"
လက်သီးဆုပ်ပြလိုက်တာကို ကာပြီးပျာပျာသလဲ တား၏။ ရယ်ချင်တာကို တည်ထားရတဲ့ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေကလည်း ကို့ရို့ကားယားနိုင်လိမ့်မည်။
"ကျောင်းစစတက်ချင်း ဇော်ထက်က ဘရဏီနဲ့ စာအုပ်တွေထည့်ပေးလိုက်တယ်လေ။ ဘရဏီက သူနဲ့ ငယ်ငယ်တည်းကကျောင်းတူတဲ့အကြောင်းပြောပြရင်း အစ်ကို့အကြောင်းပါလာတာ"
"အင်းပါကွာ။ ဘရဏီ့ကိုက ညီမလေးလိုစောင့်ရှောက်ကြပါ။ ခင်လို့လည်းရတယ်။ မပွင့်မလင်းမလုပ်နဲ့။ တစ်ခုခုဆို ကိုယ့်ကိုပြော။ နောက်ပြီး မင်း ဖုန်းနံပါတ်ပေး"
မတ်တပ်ရပ်လိုက်ရင်းနဲ့ သူပြောလာတဲ့ ဂဏန်းတွေကို ကျွန်တော့်ဖုန်းထဲရိုက်ထည့်လိုက်သည်။
"Missed call ပေးထားတယ်။ ကိုယ့်ဖုန်းနံပါတ် မှတ်ထား။ ကိုယ် အွန်လိုင်း သိပ်မသုံးဖြစ်ဘူး။ တစ်ခုခုဆို ဖုန်းကိုပဲ message ပို့ထားတာ ပိုအဆင်ပြေတယ်"
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ကို စိတ်မဆိုးတော့ဘူးမလား"
မျက်နှာချင်းဆိုင် မတ်တပ်ရပ်မိနေကြတဲ့အပေါ် မီးတိုင်အလင်းဖြန့်ကျက်ထားတော့ မြက်ခင်းပေါ်ကျနေတဲ့အရိပ်နှစ်ခုမှာ သူ့အရိပ်က ပိုသာရှည်ချင်နေသည်။ ကျောင်းတက်တာတောင် မကြာသေးဘဲ ဖွံ့ဖြိုးမှုကတော့ တကယ်မြန်တာ။
"ကိုယ် အစတည်းက စိတ်မဆိုးပါဘူး။ အထင်လွဲမိသွားတာ။ ဆောရီးကွာ"
"ကျွန်တော်လည်း လိုသွားတာပါ"
ခြေလှမ်းတွေလှမ်းရင်း အပြုံးနဲ့ ကျွန်တော့်ဘက်ကို ငဲ့ကြည့်ပြောသည်။
"ပြီးတော့ ခုနက ပြောတာ စတာမဟုတ်ဘူး။ အတည်ပြောတာ။ အစ်ကိုက ဂျူတီကုတ်နဲ့တကယ် လိုက်တယ်။ ဂျူတီကုတ်ဝတ်ထားတဲ့ အစ်ကို့ကိုမြင်တာနဲ့ ရောဂါတစ်ဝက်လောက် သက်သာသွားသလိုပဲ"
သူ့ဘာသာပြော၊ သူ့ဘာသာအနေခက်သွားပုံနဲ့ ဘေးတိုက်ဖြစ်တာတောင် မျက်နှာကိုတစ်ဖက်လွှဲသွားသည်။ လမင်းကလည်း အိမ်အပြန်လမ်းကို ခရီးနှင်နေပြီ။ ညခင်းထဲ ပျော်မြူးနေတဲ့လေပြည်တို့ကြောင့် သူ့ရှပ်အင်္ကျီအနားစွန်းတွေ ကျွန်တော့်လက်ဖျံကိုလာရိုက်ခတ်နေ၏။ တစ်ခါတစ်လေကျတော့လည်း ကိုယ်ဆွဲသွင်းတာမဟုတ်ဘဲ ကံကြမ္မာရဲ့မြှောက်ထိုးပင့်ကော်လုပ်မှုကြောင့် ဘဝရက်စွဲထဲ ပါဝင်လာတဲ့ နီးစပ်မှုအချို့ကို ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်တောင် သတိမပြုမိခဲ့တာမျိုးပေါ့။
လမင်းချည်တဲ့ကြိုးထဲ
ငါတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ ခြေလှမ်းတွေ ငြိတွယ်ပါသွားကြ
#######################
January 30.2021.(Saturday)
××××××××××××××××××××××××××××