Calire's POV.
ყველაფერი ტრიალებს. თვალებს ძლივს ვახელ. ოთახს ვათვალიერებ და აშკარად არ ვიცი სად ვარ. ვცადე გუშინ მომხდარი გამეხსენებინა, მაგრამ იმის შემდეგ რაც ჰარის ვეცეკვე აღარაფერი მახსოვს. მოიცა ჰარიი... საერთობ სად არიან დანარჩენებიი?
ფეხზე ზანტად წამოვდექი და ოთახიდან გავედი, გარეთ კი კიბე დავინახე და ქვევით ჩავედი.
დივანზე ჰარი ეგდი და ეძინა. შემოსასვლელ კარში კი, ლუი იდგა რომელსაც აშკარად მღელვარება აღბეჭდვოდა სახეზე.
_ ლუი? აქ რა მოხდა?
_ არაფერი გახსოვს?
_ არა.
_ იმის მერე რაც შენ და ჰარიმ იცეკვეთ კიდწვ ბევრი დავლიეთ და გავერთეთ, შემდეგ ჩემს სახლში მოვედით.
_ აჰამ გასაგებია და ვიოლეტი და ლუსი სად არიან? ან ზეინი?
_ ზეინი გუშინ ვიღაც გოგოსთან ერთქდ მოტყდა, ვიოლეტი სახლში წავიყვანე. ლუსი კი ახლახანს წავიდა.
_ კარგი და ესენი როდის გაიღვიძებენ?_ სიცილით ვკითხე.
_ არამგონია მალე გაიღვიძონ_ სიცილით მითხრა.
2 დღის შემდეგ:
ამ ორ დღეში არაფერი მომხდარა. ახლახანს ვიოს ველაოარაკებოდი ვიდეო ზარით, სიცხე აქვს და მასთან მინდოდა მისვლაზ მან კი დაიჩემა გადაგედება და არ მოხვიდეო.
_ დედა ზეინი სად არის?
_ კომპანიაში წავიდა, ბიჭებმა დაურეკეს რაღაც საქმეებია მოსაგვარებელიო.
_ კაი. შენ რას აკეთებ? დაგეხმარო?
_ კარგი იქნება_ თბილად გამიღიმა.
მასთან მივედი და მისი საქმე მე განვაგრძე. თვითონ ხორცს ჭრიდა, მე კი მწვანილს ვარჩევდი.
_ კლერ, ის სიტყვები რაც გითხარი...
_ დედა აღარ გვინდა ამაზე ლაპარაკი, კარგი?
_ მაგრამ მე... ეს არ უნდა მეთქვა. უბრალოდ ძალიან გავბრაზდი როცა ასე მოიქეცი.
_ ვიცი ცუდად მოვიქეცი. მაგრამ არ მესიამოვნა როცა ერიკი ჩვწნთან მოვიდა.
_ მესმის რომ რაღაც მიზეზების გამო ერთმანეთს დაშორდით, მაგრამ ვფიქრობ მას ისევ უყვარხარ. კარგად ვამჩნევდი მის მზერას, რომელიც სულ შენსკენ იყო მომართული_ ეჰჰ ნეტა იცოდე რა პიროვნებაცაა.
_ დედა აღარ მინდა ერიკზე საუბარი.
დედას სახილის მომზადებაში რომ მივეხმარე გადავწყვიტე რამისთვის მეყურებინა მაგრამ ტელეფონმა რეკვა დაიწყო. ლუი იყო, ნეტავ რა მოხდა?
_ ლუი?
_ ხომ კლერ, როგორ ხარ?
_ კარგად შენ?
_ მეც. გცალია? მინდა შწვხვდწთ და რაღაცაზე დავილაპარაკოთ, რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა გითხრა.
_ ამმ კარგი.
_ ბეისთრითზე კაფე რომ არის იცი?
_ კი ვიცი.
_ 1 საათში მანდ შევხვდეთ.
_ კარგი.
ნეტავ რა საქმე აქვს? დამწუხრებული ხმა ჰქონდა. იმედია სანერვიულო არაფერია.
ოთახში ავედი და მოვემზადე. დღეს ცოტა ცივა ამიტომ ჯინსის ქურთუკი მოვიცვი.
_ სადმე მიდიხარ?
_ ცოტას გავივლი და მალე დავბრუნდები.
_ კარგი. ვახშმისთვის სახლში იყავი.
_ კარგი.
ჩემს მანქანაში ჩავჯექი და კაფეში წავედი სადაც ლუის უნდა შევხვედროდი. პატარა, მყუდრო კაფე იყო, სასიამოვნო გარემო. კუთხეში მდგარ მაგიდასთან დავჯექი და ლუის დავუწყე ლოდინი. კიდევ კარგი მალე მოვიდა.
_ აბა? რაზე უნდა ვილაპარაკოთ?
_ კლერ... მისმინე... რაღაც მოხდა.
_ მაშინებს შენი ასეთი ლაპარაკი. რამე ცუდი მოხდა?
_ ყველაფერს მოგიყვები.
_ კარგი გისმენ.
_ იმ ღამეს, როცა კლუბიდან ჩემთან მივედით... _ აშკარად უჭირდა ამაზე საუბარი და მივხცდი რომ კარგს არაფერს მეტყოდა.
_ ლუი პირდაპირ მითხარი.
_ იმ ღამეს ძალიან დიდი შეცდომა დავუშვი კლერ. მე... მე ლუსისთან ვიწექი.
დაამთავრა თუ არა წინადადება თვალები შუბლზე ამივიდა. ჯანდაბა, ეს როგორ...
_ მე...
_ ეს. ლუი ეს... ჯანდაბა!
_ ორივენი საშინლად მთვრალები ვიყავით. ეს არ უნდა მომხდარიყო_ მის თვალებში სინანული დავინახე.
_ ზეინს არ უთხრათ, ჯერ-ჯერობით ასე სჯობს, გაგიჟდება როცა გაიგებს მისმა დამ ქალიშვილობა მის მეგობართან დაკარგა.
_ კლერ...
_ კიდევ რამეა?_ დაბალი ხმით ვკითხე და ხელები კისერზე შემოვიხვიე.
_ ლუსი ის... არ მსიამოვნებს ამას რომ გეუბნები, მაგრან ლუსი ქალიშვილი არ ყოფილა.
_ რა? დარწმუნებული ხარ?
_ ნასვამი ვიყავი, მაგრამ ასეთი რამ დამამახსოვრდებოდა.
_ ჯანდაბა. ლუსი რას აკეთებ... კარგი ლუ, ახლა უნდა წავიდე.
_ სად მიდიხარ?
_ ლუსისთან.
_ კარგი.
სწრაფად ჩავჯექი მანქანაში და გეზი კომპანიისკენ ავიღე.
_ ოჰო, რა პატივია?
_ გზიდან ჩამომეცაკე ერიკ! ლუსი სად არის?
_ ალბათ საბასტიანთან, რაღაც საბუთებს განიხილავდნენ.
გეზი სებასტიანის კაბინეტისკენ ავიღე და დაუკაკუნებლად შევედი.
_ კლერ?_ წამოიძახა ორივემ ერთად.
_ გამარჯობა სებასტიან.
_ მშვიდობაა?
_ კი, უბრაკოდ შეიძლება ლუსი წავიყვანო?
_ ამ კარგი. ამ საბუთებს უკვე მოვრჩით.
_ კი მაგრამ სად მივდივართ?
_ გაიგებ. წამოდი.
სებასტიანს დავემშვიდობე და კანინეტიდან გამოვედით.
_ ახლაც არ იტყვი სად მიგყავარ? ან რატომ?
_ უნდა ვილაპარაკოთ.
_ რაზე? მგონი სალაპარაკო არაფერი გვაქვს.
_ არა გვაქვს.
გარეთ გამოვედით და ჩემს მანქანაში ჩავჯექით. ლუსი ინტეტესით მაკვირდებოდა მთელი გზა. მალე მანქანა მშვიდ მინდორზე გავაჩერე.
მანქანიდან ორივე გადმოვედით. მანქანას მივეყრდენი და საუბარი დავიწყე.
_ როდის აპირებდი თქმას?
_ რას გულისხმობ?
_ შენ და ლუი...
_ ჯანდაბა ხომ ვთქვით, რომ ეს ჩვენს შორის უნდა დარჩენილიყო_ ჩაილაპარაკა ჩუმად _ ეს შეცდომა იყო კლერ.
_ მან კიდევ რაღაც მითხრა.
_ მაინც?
_ ქალიშვილი არ იყავი?
_ რა? ეს მან გითხრა?
_ ხო.
_ საერთოდ რეებს ეკითხები?
_ მიპასუხე ლუსი!
_ არ ვარ ვალდებული ამაზე გიპასუხო. რაც შეეხება ლუის, ის მთვრალი იყო და ალბათ ვერ მიხვდა.
_ კარგი. ზეინს ჯერ არ უთხა, საშინელი რეაქცია ექნება.
_ ხო ვიცი...
ცოტახანი ორივენი დავდიმდით და წინ გადაშლილი ხედით ვტკბებოდით.
_ იცი, ისევ ისეთი ხარ. გიყვარს ყურადღების ცენტრში ყოფნა_ ვთქვი უეცრად_ სკოლაშიც ასე იქვეოდი. ყველა ბიჭს მოსწონდი, ყველა გაღმერთებდა...
_ არ წავიდეთ? შემცივდა_ თემა შეცვალა.
_ კარგი წავიდეთ_ მეც მოვეშვი.