Eva pov
'Heb je misschien zin om iets te drinken?' Als ik het zeg bedenk ik me hoe raar het eigenlijk klinkt. Het lijkt nu net alsof ik hem op een date vraag. Hij lacht. Waarschijnlijk denkt hij hetzelfde als wat ik denk. 'Ja, is goed.'
We zitten aan een tafeltje bij een café in het centrum van Maastricht. Ik heb warme chocolademelk met slagroom besteld en hij een cola. Ik wil net iets vragen als ik word onderbroken door de slagen van de grote klok. In mijn hoofd tel ik ze. 1, 2, 3, 4, 5. Dat betekent dat het 5 uur is.
'Wat als je toch niet zijn zoon bent?' Hij kijkt me bedenkelijk aan. 'Daar heb ik helemaal niet aan gedacht. Ik ga er gewoon vanuit dat hij m'n vader is. En anders ga ik gewoon terug naar Breda en dan vervolg ik mijn zoektocht naar mijn vader daar.' Ik knik.
Ik begin steeds meer te geloven dat Luuk de zoon van Wolfs is. Ook al hebben we de uitslag nog niet. Het valt me trouwens op dat ik er bijna geen moeite mee heb. Toen ik in het begin erachter kwam dat Wolfs een dochter had, toen ik hem nog nauwelijks kende, was ik boos. Boos is niet het goede woord, ik was meer een beetje van slag. Met Luuk heb ik dat niet. Hij is een jongen die voor gezelligheid zorgt. Ik moet hem ook nog vertellen over Fleur. Als hij Wolfs' zoon is dan heeft hij en halfzus. En dan nog iets. Fleur heeft Daan de Vos doodgeschoten, Daan was zijn oom. Wat als hij dat haar verwijt? Hoe was zijn band met Daan? Dat ga ik nu niet vragen. Eerst maar wachten totdat we de uitslag van het onderzoek hebben.
'Ook als je niet zijn zoon bent mag je in bij ons blijven logeren.' 'Bedankt.' Ik glimlach.
'Zullen we naar De Ponti? Dan kunnen we even iets eten. Anders zal Simon zich ook wel afvragen waar we blijven.' Hij knikt.
We zitten met z'n drieën aan tafel. We eten brood, omdat we vanmiddag al warm hebben gegeten. 'Hebben jullie de uitslag van de DNA-test al?' Vraagt Simon voordat hij de laatste hap van zijn brood in zijn mond stopt. Luuk schudt zijn hoofd. 'Er zou een brief thuis worden gestuurd als de uitslag bekend was.' Ik knik bevestigend. 'Ik ben benieuwd.' Ik ook.
We ruimen met z'n drieën de tafel af. Luuk en Simon vertrekken naar boven. Ik wil op de bank gaan zitten, maar dan hoor ik de brievenbus open en dicht gaan. De gedachte dat de uitslag er misschien is zorgt ervoor dat ik gelijk opveer en naar de brievenbus snel. Ik gris de envelop van de grond en lees voor wie de brief is. Aan Luuk de Vos. Dit is echt voor Luuk! Ik gooi de brief op de keukentafel en ren naar boven. Ik klop op hun deur. 'Luuk? Er is een brief voor je. Hij ligt op de tafel beneden.' 'Echt? Oke, ik kom zo!' Hoor ik aan de andere kant van de deur. Ik ga weer terug naar beneden en ga aan de tafel zitten. Ik begin zelfs een beetje zenuwachtig te worden. Mijn vingers tikken op de tafel. M'n voeten maken ritmische geluiden op de vloer. Dan hoor ik dat Luuk de trap af rent, gevolgd door Simon.
Luuk pov
Eva zit aan tafel. De brief ligt voor haar. De adrenaline in mijn bloed stijgt. Snel ga ik tegenover haar zitten en pak ik de brief. Uiterst geconcentreerd maak ik hem open. Met trillende handen vouw ik de brief open. Mijn ogen scannen de tekst. Ze blijven hangen bij het belangrijkste gedeelte. Het gedeelte waar het resultaat in staat. Mijn ogen vullen zich met tranen. Niet van verdriet, maar van pure geluk. Het is bewezen. Ik heb mijn vader gevonden!
Even iets heel anders: Weten jullie hoe zo'n bandje heet die je aan kan trekken maar niet meer los kan halen? Wolfs heeft die in 'seizoen 6 aflevering 6 Vals spel' om zijn polsen.