ကျောင်းမွေးနေ့ပွဲမစခင် နှစ်ရက်အလိုဖြစ်သည်။
ကျောင်းသားကျောင်းသူများ တစ်ခန်းဝင် တစ်ခန်းထွက်ဖြင့် မုန့်စားကတ်လိုက်ရောင်းနေကြသည်မှာ အမှန်ကို ပျော်စရာကောင်းလှသည်။
မိမိတို့မေဂျာ၏ အထူးတလည်ပြုလုပ်ထားသည့်မုန့်များအား တခြားမေဂျာများမှ ဝယ်စားစေရန်အလို့ငှာ စွမ်းစွမ်းတမံကြိုးစားဆောင်ရွက်နေကြသည်။
ထိုပျော်ပွဲရွှင်ပွဲအတွက် ကျောင်းသားကျောင်းသူများတင်မက ဆရာ ဆရာမများကပါ တစ်တပ်တစ်အားပါဝင်ဆင်နွှဲနေကြသည်။
လေးဆက်တို့လည်း အခန်းထဲမှာ ထိုင်နေလျက်နဲ့ကို မုန့်လာရောင်းသည့်ဂျူနီယာညီ ညီမများထံမှ လက်မလည်အောင် ဝယ်ယူနေရသည်။
အဆိုးဆုံးကတော့ အစားသမား မေမြတ်ဖြစ်သည်။ သူက သူ့အတွက်တင်မက ကျောင်းမွေးနေ့ပွဲကို လာမည့်ဥဥအတွက်ပါ နှစ်ယောက်စာ ဝယ်နေရခြင်းဖြစ်သည်။ မြတ်သူကလည်း သူ့ကလေး ကြိုက်လောက်မည့် မုန့်များအား သေချာ ရွေးဝယ်နေသည်။
လေးဆက်ကတော့ အခုလောလောဆယ် အင်္ဂလိပ်မေဂျာက လာရောင်းသည့် အအေးနှင့် ဟမ်ဘာဂါကိုတော့ ဝယ်ထားပြီးပြီ။ နဂိုကတည်းက အစားအသောက်နည်းသည့်လူမို့ များများစားစားဝယ်လည်း စားဖြစ်မည်မထင်။
သို့သော်ငြား ရုရှားမေဂျာက ရောင်းမည့်မုန့်ကိုတော့ ဝယ်စားရမည်လေ။ ကိုယ့်မေဂျာက စီစဉ်သည့် အစားအစာကိုတော့ သေချာပေါက် ဝယ်စားရပေလိမ့်မည်။ သို့သော် ရုရှားမေဂျာက ကလေးတွေက ယခုထိ သူတို့အင်္ဂလိပ်ဒီပလိုမာအခန်းထဲ မုန့်လာမရောင်းသေးသဖြင့် မဝယ်ရသေးပေ။
ရုရှားမေဂျာက ရောင်းချမည့်အစားအစာမှာ နှစ်စဉ်ရောင်းနေကျဖြစ်သည့် ရေခဲမုန့်ဟု သတင်းသဲ့သဲ့ကြားနေရသည်။ လေးဆက်တို့ ပထမနှစ်စတက်ကတည်းက သူတို့ရုရှားမေဂျာက အမြဲတမ်းနီးပါး ရေခဲမုန့်ပဲ ရောင်းတတ်သည်လေ။
ဘာပဲရောင်းရောင်း ရုရှားမေဂျာဖြင့် ဘွဲ့ရလာသည့်လေးဆက်တို့ကတော့ မေဂျာအပေါ် သစ္စာရှိရှိဖြင့် ဝယ်စားရမည်သာ။ ကြိုက်တာ မကြိုက်တာကတော့ တစ်ပိုင်းပေါ့လေ။
ပွဲကျင်းပမည့်ရက် တဖြည်းဖြည်းနီးလာလေ အခန်းထဲ မုန့်လာရောင်းကြသည့်မေဂျာတွေလည်း ပိုစုံလာလေဖြစ်သည်။
ထိုင်းမေဂျာက ထိုင်းမုန့်ဟင်းခါး၊ တရုတ်မေဂျာမှ ဝက်သားတုတ်ထိုးနှင့် ကြာဇံကြော်၊ ဂျပန်မေဂျာမှ ဆူရှီ၊ မြန်မာစာမေဂျာမှ ထမနဲ၊ ကိုရီးယားမေဂျာမှ တော့ပူကီ အစရှိသဖြင့် အမျိုးပေါင်းစုံလင်လှသည်။
ထို့အပြင် ကျောင်း၌ ဖွင့်လှစ်ထားသည့် Dance Club, Debate Club, English Club, Taekwondo Club, Hiking & Mountaineering Club, Basketball Club, Anime Club, Badminton Club, Illustration Club, Swimming Club, Music Club စသည့် Club အသီးသီးမှလည်း မုန့်များ ပြုလုပ်ရောင်းချကြသည်။
ထို့အပြင် YUFL ကင်းထောက်အဖွဲ့အစည်း၊ တိုင်းရင်းသားအဖွဲ့အစည်း၊ Alumni Association စသည်တို့ကလည်း မုန့်များလာရောင်းချကြသဖြင့် တစ်ခန်းလုံး ပျော်ပျော်ပါးပါး လက်မလည်အောင်ဝယ်စားနေကြရသည်။
ယခုလေးတင် ထိုင်းမေဂျာက ကလေးများက မုန့်လာရောင်းသွားကြသည်။ အစားသောင်းကျန်းသူမေမြတ်ကတော့ သူ့လက်ထဲမှာ အထပ်လိုက်ရှိနေသည့် မုန့်စားကတ်များအား ကြည့်ရင်း ကျေနပ်ပီတိဖြာဝေနေသည်။
ထိုစဉ် ...
“ မင်္ဂလာပါ အစ်ကိုတို့ အစ်မတို့ ... ညီမတို့က ရုရှားမေဂျာကပါရှင့် ... ညီမတို့မေဂျာက ရောင်းချမဲ့မုန့်ကတော့ ရေခဲမုန့်ဖြစ်ပါတယ် ... ဝယ်ယူအားပေးကြပါဦးနော် ”
မုန့်ရောင်းချရန်အတွက် အတန်းထဲကို ဝင်လာသည့် ရုရှားမေဂျာမှ ကလေးများ။
“ ဝယ်မယ် ... ဝယ်မယ် ... ဒီကို နှစ်စောင်ပေး ... မောင်လေး မမဆီကို လာ ... ”
အသံကျယ်ကြီးနှင့် ထအော်လိုက်သူက သူ့ဘေးနားမှာ ထိုင်နေသည့်မေမြတ်ဖြစ်သည်။ မေမြတ်ကို ကြည့်ရတာ အရမ်းကို တက်ကြွနေပုံပေါ်သည်။ ဘုရားလည်းဖူး လိပ်ဥလည်းတူးမည့်မေမြတ်ပါတကား။
မေမြတ်နား ရောက်လာသည့် ခပ်ချောချောကောင်လေးကို မြင်ဖူးနေသလိုလိုဖြစ်နေ၍ သေချာပြန်စဉ်းစားကြည့်မိတော့ ဈာန်ရောင်ခရဲ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်ဖြစ်သည့် လရောင်နှိုင်းမဲ့။
ထိုစဉ် လေးဆက်တို့အခန်းထဲ နောက်ဆုံးမှဝင်လာသူကြောင့် အကုန်လုံးရဲ့အကြည့်တွေက ရုတ်တရက်ဆိုသလို ထိုလူ့ထံရောက်ရှိသွားကြသည်။ သို့သော်ငြား ဝင်လာသည့်ကောင်လေးကမူ ဘယ်သူ့ကိုမှ ဂရုစိုက်မည့်ပုံမပေါ်ချေ။ မျက်နှာအမူအရာကား တစ်ချက်လေးမှ အပြောင်းအလဲမရှိဘဲ တည်တံ့နေသည်။
ခဏကြာတော့ လေးဆက်တို့အခန်းထဲမှာ ရောင်းသူ ဝယ်သူတို့ဖြင့် အနည်းငယ်ဆူညံပွတ်လောရိုက်သွားလေသည်။ ဒီတစ်ချိန်ဝင်မည့်ဆရာမလည်း မရှိသဖြင့် အခန်းထဲမှာ ပို၍ပင် လွတ်လပ်ရေးရနေကြသည်။
“ ကိုကို ”
လေးဆက်ထိုင်နေသည့်ထိုင်ခုံနားသို့ရောက်လာပြီး ခါးလေးကိုင်းကာ အကြည့်ချင်းစုံအောင် လိုက်ကြည့်နေသည့်ကောင်လေး။
“ ဝယ်ပြီးသွားပြီလား ”
“ ဘာကိုလဲ ”
“ ကျွန်တော့်တို့မေဂျာက ရောင်းတဲ့မုန့်ကို ”
“ အင်း ... ဝယ်ပြီးသွားပြီ ... ဒီမှာလေ ”
လေးဆက်လည်း ဝယ်ထားသည့်မုန့်စားကတ်ကို ကောင်လေး မြင်အောင် ထုတ်ပြလိုက်သည်။
“ ကျောင်းမွေးနေ့ပွဲကျရင် ကျွန်တော် Russian Booth မှာ ရှိနေမယ် ကိုကို ... သေချာပေါက် လာခဲ့နော် ”
“ မုန့်ယူဖို့အတွက် လာရမှာပဲလေ ... ဘာတွေ ရေးကြီးခွင်ကျယ်လုပ်နေတာလဲ ဈာန် ”
“ ကိုကို မလာမှာ စိုးလို့ ”
“ ငါ လာမှာပါ ”
“ ဒါဆို ကျွန်တော် စိတ်ချသွားပြီ ”
ကောင်လေးရဲ့မျက်နှာပေါ်မှာ လိုချင်တာရသွားသည့်ကလေးလိုမျိုး အပြုံးလေးတွေ ပေါ်လာသည်။ ဒီကောင်လေးရဲ့အပြုံးတွေက အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းကြောင်း ဒီနေ့မှ သူ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် သတိထားမိလိုက်သည်။
“ ဈာန်ရေ ... သွားကြမယ် ... ငါတို့ နောက်အတန်းတွေ လိုက်ရောင်းရဦးမယ် ”
အခန်းထဲကနေ ထွက်ခါနီး လရောင်ဆိုသည့် ကောင်လေးက ဈာန့်ကို အော်ခေါ်လိုက်သည်။ ကြည့်ရတာ မုန့်လိုက်ရောင်းသည့်ကလေးတွေထဲ သူရှေ့က ဒီကလေးလည်း ပါမည်ထင်သည်။ သူ အနည်းငယ်ရယ်ချင်မိသွားသည်။ တခြားသူတွေရှေ့မှာဆို မျက်နှာတည်ကြီးနဲ့ဖြစ်နေတတ်သည့်ကောင်လေးဆီက ဘယ်သူကများ မုန့်ဝယ်ရဲမှာတဲ့လဲ။
“ ကိုကို ကျွန်တော် သွားတော့မယ်နော် ”
“ အင်း ”
နှုတ်ဆက်ပြီး အခန်းထဲက အလျင်စလိုထွက်သွားသည့်ကောင်လေး၏ ကျောပြင်ကျယ်ကို လေးဆက် တွေတွေလေး ငေးကြည့်နေမိသည်။
ဒီကလေးကို မနာကျင်ရအောင် သူ ဘယ်လိုလုပ်ပေးရင် ကောင်းမလဲ။
မင်းကို မနာကျင်စေချင်တာ ငါ့ရဲ့စိတ်ရင်းအမှန်ပါ ဈာန် ...
❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️❇️
နှစ်ရက်တာအချိန်ကာလကို လွန်မြောက်ပြီးနောက်
“ မေမြတ် ဥဥ နင်တို့ နည်းနည်းလောက် စီနီယာပီသကြစမ်း ”
အော်ပြောလိုက်သူက မြတ်သူ။ သူ့ဘေးနားက သုတလေးကတော့ တခစ်ခစ်နှင့် ရယ်မောနေသည်။
ဂျူနီယာမောင်လေးတွေကို ကြူစခန်းဖွင့်နေသည့် မေမြတ်ကြောင့် မြတ်သူရဲ့မျက်နှာကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်းခရမ်းချဥ်သီးလို နီရဲလာသည်။ ဘယ်လောက်ပဲ မတည့်အတူနေဖြစ်ပါစေ တစ်မအေတည်းက ထွက်လာသည့် အစ်မဖြစ်သည်ဆိုတဲ့အချက်ကတော့ ဘယ်လိုမှ ငြင်းလို့မရ။
နှမလင်နေ မောင်ဖင်ကျိန်းဆိုသည့်အဆင့်ထိ မရောက်သေးသော်ငြား အစ်မ ကြူနေသည့်အခြေအနေမှာတင် မြတ်သူမှာ အပူဟပ်နေသည့်မျက်နှာကို ဘယ်နားထားလို့ထားရမှန်းမသိဖြစ်နေခဲ့သည်။
အရေးထဲ ဥဥဆိုသည့်ဟာမလေးက ဘေးနားကနေ မေမြတ်ကို မြှောက်ပင့်ပေးနေသဖြင့် ဟိုက ပိုပြီးတော့ တက်ကြွသည့် ကြက်မကြီးဖြစ်နေတော့သည်။
အခု လေးဆက်တို့ခြောက်ယောက်က COE ရှေ့က မြေပြင်ကျယ်မှာရှိနေသည့် Booths တွေဆီကနေ မုန့်တွေလိုက်ထုတ်ယူနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အမှန်တော့ လေးဆက်တို့ခြောက်ယောက်ဆိုသည်ထက် မေမြတ်နှင့် ဥဥလို့ပဲ ပြောမည်ဆိုလျှင် ပို၍မှန်လောက်မည်ထင်၏။
နောင်ခန့်လက်ထဲမှာ ဘာမုန့်တစ်ခုမှ မရှိသလို လေးဆက်လက်ထဲမှာလည်း အင်္ဂလိပ်မေဂျာမှ သွားထုတ်လာသည့် ဟမ်ဘာဂါတစ်ခုတည်းသာ ရှိနေသည်။ အအေးကတော့ သောက်ပြီးလို့ အမှိုက်ပုံးထဲတောင် ရောက်သွားပြီဖြစ်သည်။ မြတ်သူလက်ထဲတွင်တော့ သူ့ကလေးအတွက် သွားထုတ်ယူလာသည့် မုန့်တချို့ရှိနေသည်။
သို့သော်ငြား ဟိုမမလေးနှစ်ယောက်ကတော့ အဆိုးဆုံးဖြစ်သည်။ ထိုနှစ်ယောက်၏လက်ထဲမှာ နေရာအစုံကနေ သွားယူလာသည့်မုန့်တွေက မနည်းမနော။ ဒါတောင် စားပစ်လိုက်လို့ ကုန်သွားသည့်မုန့်တွေက တပုံတပင်ရှိနေသေးသည်။
“ ဟဲ့ ! ဘယ်မုန့်ယူဖို့ ကျန်သေးလဲ ”
တော့ပူကီကို ပလုတ်ပလောင်းဝါးစားနေသည့် မေမြတ်က ဥဥကို လှမ်းမေးသည်။ ဥဥက သူ့လက်ထဲမှာရှိနေသည့် မုန့်စားကတ်ကို ကြည့်လိုက်ကာ
“ ဟဲ့ရေ ! ငါတို့မေဂျာပဲ ကျန်တော့တယ်ဟ ... ငါတို့ကလည်း ဖြစ်ရတယ်ဟယ် ... ကိုယ့်မေဂျာက ရောင်းတဲ့မုန့်ကိုကျ နောက်ဆုံးမှ သွားယူရတယ်လို့ ... ”
“ ဘာမှမဖြစ်ဘူး ... ကိုယ့်မေဂျာဆိုတော့ ဘာမှအလျင်လိုနေစရာမလိုဘူး ... အေးဆေး ... အေးဆေး ... ဒါတွေအကုန်စားပြီးမှ ရေခဲမုန့်လေးနဲ့ အချိုတည်းရင် လုံးဝကွက်တိပဲ ”
“ ဒါဆိုလည်း သွားကြရအောင် ... Russian Booth က ISH နားမှာ ... ”
နောင်ခန့်က စကားစဖြတ်ကာ နှိုးဆော်လိုက်သည်။ အဲဒီနောက် လေးဆက်တို့လည်း ပန်းခြံလျှောက်လမ်းကနေ Russian Booth ကို သွားဖို့ ခြေလှမ်းစလိုက်ကြသည်။
သို့သော် ခက်နေသည်က မေမြတ်နှင့် ဥဥက ပန်းခြံနားတစ်ဝိုက်ကနေ တော်တော်နှင့် နေရာမရွေ့နိုင်ကြခြင်းပင်။ ဒီတစ်ခေါက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက်တင်မက သုတကပါ အလိုတူအလိုပါဖြစ်နေသည့်အတွက် မြတ်သူမှာ ဘာမှမတတ်နိုင်။
ပန်းခြံလျှောက်လမ်း၏ဘေးတစ်ဖက် တစ်ချက်တွင် ဆော့ကစားစရာများနှင့် ပြည့်နှက်နေသည်မှာ မသိရင် ပွဲဈေးအလား။ ဂျပန်မေဂျာ၊ ကိုရီးယားမေဂျာနှင့် တရုတ်မေဂျာတို့မှာ သူတို့ရိုးရာဝတ်စုံများ ဝတ်ဆင်ကာ လှလှပပဓာတ်ပုံရိုက်လို့ရသဖြင့် ထိုနားတစ်ဝိုက်တွင် မိန်းကလေးများ စုပြုံနေကြသည်။
ထို့အပြင် ဘောလုံးပစ်၊ သရေကွင်းပစ်၊ ပူဖောင်းပစ်စသည့်ဆော့ကစားစရာများအပြင် တားရော့ဟောသည့်လူများလည်း ရှိနေကြသည်။ လက်ကို ဆေးရောင်ခြယ်ပေးသည့်အဖွဲ့လည်း ရှိသလို အရုပ်ခေါက်နည်းသင်ပေးနေကြသည့်လူများလည်းရှိသည်။ ကာရာအိုကေဖွင့်ကာ ရေရေလည်လည်ပွဲကြမ်းနေသည့် လူငယ်တစ်သိုက်ကြောင့်လည်း ကျောင်းမွေးနေ့ပွဲမှာ သီချင်းသံများဖြင့် ပိုပြီး စည်ကားသိုက်မြိုက်နေသည်။
ထူးဆန်းတာတစ်ခုက ကိုယ် သဘောကျရသည့်လူကို ရည်စူးကာ သီချင်းဖွင့်ခိုင်းလို့ရသည့်နေရာလည်း ရှိသလို အချစ်ပေစာများအား ကာယကံရှင်စီ ကိုယ်တိုင်ကိုယ်ကျ လိုက်ပို့ဆောင်ပေးမည့် အစီအစဉ်တွေလည်း ရှိနေကြခြင်းပင်။ သို့သော် ကလေးတွေ အကုန်လုံးက ကိုယ့်မေဂျာအတွက် ရန်ပုံငွေရှာနေကြခြင်းဖြစ်တာကြောင့် သင့်တော်ရာအခကြေးငွေပေးရသော်ငြား ဈေးလုံးဝမများချေ။
ထို့အပြင် ဒီတက္ကသိုလ်ကမဟုတ်သည့်အပြင်လူဆိုလျှင် ဘယ်တုန်းကမှ ကျောင်းဝင်းထဲ ဝင်ခွင့်မပေးဘဲ တင်းကြပ်လှသည့် YUFL က ကျောင်းမွေးနေ့ပွဲမှာတော့ ချွင်းချက်တစ်ခုအနေနှင့် အပြင်လူများကို လွတ်လွတ်လပ်လပ်ဝင်ခွင့်ပေးလေသည်။ ထို့ကြောင့် ကျောင်းဝင်းအတွင်း၌ YUFLer များသာမက တခြားတက္ကသိုလ်မှ လူများပါ ရှိနေကြသဖြင့် ပို၍ အရောင်အသွေးစုံလင်ကာ ပျော်ဖို့ကောင်းလေသည်။
ကျောင်းဝင်းအတွင်း သစ်ပင်များတွင်သာမက နေရာတော်တော်များများမှာပါ အလှဆင်ထားခြင်းကြောင့် ဓာတ်ပုံလှလှရိုက်ချင်သူများအတွက်လည်း လုံးဝကို အဆင်ပြေသည်ပင်။ ပန်းခြံကနေ ISH ဆီ သွားသည့်လမ်းမှာ ငါးမိနစ်မျှတောင် မကြာသော်ငြား မေမြတ်နှင့် ဥဥ၏ ရှိရှိသမျှကစားနည်းတွေကို အကုန်ဆော့ကစားနေမှုကြောင့် တစ်နာရီနီးပါးခန့် ကြာသွားခဲ့သည်။
အတင်းဆွဲခေါ်ထုတ်လာပြီးသည့်အဆုံးမှာတော့ သူတို့ခြောက်ယောက်လုံး Russian Booth ဆီ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်သွားကြသည်။ Russian Booth သို့ ရောက်ရောက်ခြင်း လေးဆက်ရဲ့အကြည့်တို့က ချက်ချင်းဆိုသလို ထိုကောင်လေးဆီ ရောက်သွားခဲ့သည်။
သို့သော်ငြား အနောက်ဘက်မှာ အလုပ်တွေရှုပ်နေသည့်ကောင်လေးက လေးဆက်ကို ကျောပေးထားသဖြင့် မြင်သည့်ပုံမပေါ်ပေ။
“ ထူးထူးဆန်းဆန်း လူစုံလို့ပါလား ”
Booth အတွင်း ရေခဲမုန့်တွေ ရောင်းပေးနေသည့် လေးဆက်တို့ရဲ့တီချယ်က သူတို့အားလုံးကို ဝေ့ကြည့်ကာ ပြောလာသည်။
“ ဟီး ! တီချယ်ကလည်း တပည့်လေးတွေကို မလွမ်းဘူးလား ... မတွေ့ရတာတောင် ကြာပြီ ”
“ သမီးတို့က တီချယ်ကို အရမ်းလွမ်းနေတာ နော် မေမြတ် ”
အတိုင်အဖောက်ညီနေသည့်မေမြတ်နှင့်ဥဥကို တီချယ်က မျက်စောင်းထိုးလိုက်ပြီး
“ အခုကျမှ လာပြောမနေနဲ့ ... နောင်ခန့် မင်းရော သင်တန်းအခြေအနေ ဘယ်လိုလဲ ”
“ အဆင်ပြေပါတယ် တီချယ် ”
နောင်ခန့်ပြီးသွားတော့ တီချယ်က မြတ်သူကို ကြည့်ကာ သူ့ဘေးနားက သုတကိုပါ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး
“ ဟိုကောင် မြတ်သူ ”
“ ဗျာ ... တီချယ် ”
မြတ်သူက ညောင်နာနာအသံဖြင့် ထူးလာသည်။
“ မင်းကို ငါ ကျောင်းပန်းခြံထဲမှာ ခဏခဏတွေ့တွေ့နေတယ်နော် ”
“ မတတ်သာလို့ပါ တီချယ်ရာ ”
မြတ်သူက စပ်ဖြီးဖြီးနှင့် ပြောလာတော့ တီချယ်က လက်လျှော့လိုက်ဟန်တူသည်။
“ ကဲ ! ကဲ ! လေးဆက် သားတို့ ဘယ်နှစ်ခု ယူမှာလဲ ”
“ ခြောက်ခုပါ တီချယ် ”
ထိုအခါကျမှ လေးဆက်ကို ကျောပေးထားသည့်ကောင်လေးက အရှေ့ကို ပြန်လှည့်ကြည့်လာသည်။ အဲဒီနောက် အံ့ဩနေသည့်မျက်နှာလေးက တဖြည်းဖြည်းရွှင်မြူးလာပြီး နှုတ်ခမ်းစွန်းလေးထက်မှာ အပြုံးယဲ့ယဲ့လေးက ထင်းခနဲ။
အဲဒီနောက် သူ့ဘေးနားမှာ ရှိနေသည့် လေရာင်နှင့် နေ့သစ်ကို တစ်ခုခုကပ်ပြောလိုက်ပြီး ချက်ချင်းဆိုသလိုပင် လေးဆက်ဘေးနား လှစ်ခနဲရောက်လာသည်။
“ ကိုကို ရောက်နေတာ ကြာပြီလား ”
“ အင်း ”
ဒီကောင်လေးကို လေးဆက် မော့ကြည့်လိုက်တော့ နဖူးစပ်နားမှာ ချွေးစလေးတွေ တွဲခိုနေတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ဘာတွေကို ဒီလောက်ထိ ကြိုးစားပမ်းစားလုပ်နေလို့ ပုံမှန်ဆို ချွေးမထွက်တတ်တဲ့ကလေးက ချွေးထွက်နေရတာလဲ။
“ မင်း ချွေးတွေ ထွက်နေတယ် ”
လေးဆက် ပြောလိုက်မှ ထိုကောင်လေးက သူ့နဖူးစပ်က ချွေးတွေကို အသာသုတ်လိုက်ပြီး
“ မနက်ကတည်းက ကျွန်တော် အလုပ်တွေ ရှုပ်နေတာ ... တီချယ်က ကျွန်တော်တို့တစ်သိုက်ကို ချောဆွဲထားတာလေ ”
“ အင်း ”
“ ကိုကို လာတာ နောက်ကျလိုက်တာ ... ရေခဲမုန့်တွေတောင် ကုန်တော့မယ် ”
“ ဟိုနှစ်ယောက်ကြောင့်လေ ”
တီချယ်နှင့် စကားကောင်းနေသည့် မမလေးနှစ်ယောက်ကို ကြည့်ကာ ပြောလိုက်သည်။
“ အခု ကိုကို ဘယ်သွားမှာလဲ ”
“ မသိသေးဘူး ... သူတို့ကို မေးကြည့်ရဦးမယ် ”
ထိုစဉ် နောင်ခန့်က လေးဆက်နားကပ်လာကာ
“ လေးဆက် ငါ ပြန်တော့မယ်ကွာ ... လုပ်စရာအရေးကြီးကိစ္စလေးပေါ်လာလို့ ... ခုနလေးတင် မာမီက ဖုန်းဆက်ခေါ်နေတာ ”
“ အေး ... အေး ... သွားလေ ... ဒါဆိုလည်း နောက်မှတွေ့ကြမယ် နောင်ခန့် ”
လေးဆက်ပြောပြီးတာနဲ့ နောင်ခန့်က ထွက်ပေါက်ရှိရာဘက်သို့ ခပ်သွက်သွက်ဦးတည်ကာ လျှောက်သွားသည်။
ခဏကြာတော့ တီချယ်နှင့် လေပစ်နေသည့် မေမြတ်နှင့် ဥဥက သူနှင့် ဈာန်ရောင်ခ ရပ်နေသည့်နေရာသို့ ရောက်လာကြသည်။ ထူးဆန်းတာက မြတ်သူတို့နှစ်ယောက်ကို ရှာမတွေ့။ လေးဆက် ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက်ရှာကြည့်မိသော်ငြား ဘယ်လိုမှကို ရှာမတွေ့။ အဲဒီနှစ်ယောက် ကိုယ်ယောင်ဖျောက်သွားတာလား။
“ ဟဲ့ ! လေးဆက် နင် ဘယ်သူ့ကို ရှာနေတာလဲ ”
မေမြတ်က လေးဆက်ရဲ့ပခုံးကို လှမ်းရိုက်ပြီး မေးလာသည်။
“ မြတ်သူတို့ရော ... ”
“ မရှိတော့ဘူး ... ငါတို့နဲ့နေရတာ စိတ်ညစ်လို့ဆိုပြီး သူ့ကလေးကို အပါခေါ်ပြီး လစ်ထွက်သွားပြီ ... ရှာမနေနဲ့ ... တွေ့မှာမဟုတ်ဘူး ”
ခွေးသူတောင်းစားကောင် ...
လေးဆက် စိတ်ထဲကနေ ကြိတ်ဆဲပစ်လိုက်သည်။ အဲဒီနောက် တလှုပ်လှုပ်တရွရွဖြစ်နေသည့် မေမြတ်နှင့် ဥဥဆီ အကြည့်တို့ ပြန်ရောက်သွားကာ
“ ဒါနဲ့ နင်တို့က ဘယ်ကို ဆက်သွားဖို့ ကြံနေတာလဲ ”
“ ဂီတဖျော်ဖြေပွဲလေ ... ISH အပေါ်ထပ်မှာ ကျင်းပမှာဆိုတော့ တက်သွားလိုက်ရုံပဲ ... ပွဲစဖို့ နာရီဝက်လောက်ပဲ လိုတော့တယ်ဟ ”
“ ဪ ... ဘယ်သူတွေ လာမှာလဲ ”
“ ထုံးစံအတိုင်း စိုင်းစိုင်းကတော့ ကျိန်းသေပေါက် ပါတာပေါ့ဟယ် ... သူက ဒီကျောင်းထွက်ဆိုတော့ ပွဲတိုင်းလိုလိုကို မရမက လာပေးတာ ... နောက်ပြီးတော့ ဒီကျောင်းထွက်တွေဖြစ်တဲ့ ပိုပိုဟေသာတို့ အမွန်းတို့လည်း လာမယ်ကြားမယ် ... ဘန်နီဖြိုး ရွှေထူး ရဲလေး အောင်ထက် G-fatt Snare ထက်ယံ နီနီခင်ဇော် ရတနာမိုင် စန္ဒီမြင့်လွင် ဝိုင်းလေးတို့ရောပဲ ... နောက်ထပ် လာမဲ့သူတွေလည်း ရှိသေးတယ် ”
ဥဥ ပြောတာ နားထောင်ပြီး လေးဆက် ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားသည်။ ဒီတစ်ခေါက် ဂီတဖျော်ဖြေပွဲမှာ လာသီဆိုပေးမဲ့သူတွေက နည်းတာမဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့လည်း နာမည်ကြီးတွေချည်းပဲ။ လက်မှတ်တွေတောင် လောက်ပါ့မလား။
“ ဒါနဲ့ နာမည်ကြီးတွေ အကုန်လာကြမှာဆိုတော့ လက်မှတ်က ရောင်းကောင်းမှာကျိန်းသေတယ် ... နင်တို့မှာ လက်မှတ်ရော ရှိလို့လား ”
မေမြတ်က လေးဆက်ကို “ ဒီလောက်လေးများ ” ဆိုသည့်အပြုံးမျိုး ပြုံးပြလာပြီး သူ့အိတ်ထဲက လက်မှတ်နှစ်စောင်ကို ထုတ်ပြလာသည်။
ဪ ... ငါကတော့ လက်မှတ်မရမှာကို စိတ်ပူပေးနေတာ ... သူတို့ကတော့ ဈေးအကြီးဆုံးလက်မှတ်ကိုတောင် ဝယ်ထားလိုက်သေး ... ဒီလိုကိစ္စမျိုးမှာကျ တော်တော်လုံ့လဝီရီယရှိနေကြတာ ...
“ ငါတို့ သွားပြီနော် လေးဆက်ရေ ... ဒီလိုမျိုးက စောစောကြိုရောက်နေလေ ပိုကောင်းလေပဲ ”
“ တာ့တာ ”
နှစ်ယောက်လုံးက လေးဆက်ကို မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးများနှင့် နှုတ်ဆက်သွားပြီး ISH ထဲ ပြေးဝင်သွားကြသည်မှာ နောက်ကျောကိုတောင် ဖျတ်ခနဲပဲ လှမ်းမြင်ရလောက်သည့်အထိ လျှင်မြန်လွန်းလှသည်။
တကယ့်မနိုင်တဲ့ဟာတွေ ...
“ ကိုကို ”
“ အင်း ”
အခုချိန်ထိ သူ့ဘေးနားမှာ ရပ်နေသည့် ကောင်လေးဘက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
“ ကိုကိုရော အဲ့ဖျော်ဖြေပွဲကို ကြည့်ချင်လို့လား ”
“ ကြည့်ချင်ရင် မင်းက လက်မှတ်သွားဝယ်ပေးမလို့လား ဈာန် ... လက်မှတ်က ကြိုဝယ်ရတာ ... အခုချိန်လောက်ဆို ဝယ်လို့ရတော့မှာ မဟုတ်ဘူး ”
“ ကိုကို ကြည့်ချင်တယ်ဆိုရင် လက်မှတ်ကို ရအောင် ကျွန်တော် လုပ်ပေးနိုင်တယ် ”
ကောင်လေးရဲ့စကားကြောင့် လေးဆက် ခပ်နွေးနွေးလေး ပြုံးမိသွားသည်။
ဒီကလေးကတော့ ...
“ ထားလိုက်ပါ ... ငါက အရမ်းဆူညံမဲ့နေရာမျိုးကို သဘောမကျဘူး ... ခေါင်းကိုက်တတ်လို့ ... ”
“ ဒါဆို အခု ကိုကို ဘယ်ကို သွားမှာလဲ ”
“ အခန်းထဲပဲ ပြန်တော့မယ် ... အခန်းထဲမှာ ခဏလောက်နေပြီးရင်တော့ အိမ်ကိုပြန်ဖို့ စိတ်ကူးထားတာပဲ ”
“ ကျွန်တော်လည်း လိုက်ခဲ့မယ် ”
“ မင်း အလုပ်ရှိတယ်မဟုတ်ဘူးလား ဈာန် ”
“ ရတယ် ... လရောင်နဲ့ နေ့သစ်ရှိတယ် ... သူတို့ လုပ်လိမ့်မယ် ”
“ ဒါဆိုလည်း ငါ တီချယ်ကို ခဏသွားနှုတ်ဆက်လိုက်ဦးမယ် ”
အဲဒီနောက် လေးဆက်လည်း တီချယ့်ဆီသွားကာ စကားအနည်းငယ်ပြောပြီးနောက်
“ သွားမယ်လေ ”
လေးဆက်တို့နှစ်ယောက်သား ပန်းခြံလမ်းလေးထဲကပဲ LRC ရှိရာသို့ ပြန်လာခဲ့ကြသည်။ တစ်လမ်းလုံးလည်း ဘာစကားမှမပြောဖြစ်ပေမဲ့ ဒီကောင်လေး သူ့ကို အရိပ်တကြည့်ကြည့်လုပ်နေမှန်း အလိုလိုသတိထားမိနေသည်။
LRC 102 ထဲ ဝင်လိုက်တော့ လူသုံးယောက် လေးယောက်ခန့်သာ ရှိနေကြသည်။ ထိုလူများကလည်း အိမ်ပြန်ဖို့အတွက် လွယ်အိတ်ပြင်နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
ခုံတော်တော်များများမှာ လွယ်အိတ်တွေ ရှိနေပေမဲ့ ကာယကံရှင်တွေကတော့ ပွဲတော်ထဲမှာ ရောက်နေကြတာလား၊ ဖျော်ဖြေပွဲမှာ ရောက်နေကြတာလားဆိုတာကိုတော့ မပြောတတ်တော့။
ထိုင်နေကျခုံမှာ လေးဆက် ဝင်ထိုင်လိုက်တော့ ဒီကောင်လေးက အရင်လို လေးဆက်ဘေးမှာ မဟုတ်ဘဲ ခုံတစ်ခုံဆွဲယူလာကာ အရှေ့တည့်တည့်မှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင်တော့ ဒီကလေးနဲ့သူနဲ့က လုံးဝကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်နေကြသည့်အခြေအနေမျိုးဖြစ်သည်။
အအေးတွေပဲ ဝင်ထားသည့်ဗိုက်က နည်းနည်းအချက်ပြလာသဖြင့် လေးဆက်လည်း ယူလာသည့်ဘူးထဲက ဟမ်ဘာဂါကို ထုတ်လိုက်သည်။
“ မင်း စားဦးမလား ဈာန် ”
“ စားပါ ... ကိုကိုပဲ စား ... ”
ဘာဂါကို လေးဆက် တစ်ကိုက်ကိုက်နေတုန်းမှာပဲ ရုတ်တရက်ဆိုသလို တစ်ဖက်စွန်းက ဘာဂါကို ဈာန်က တစ်ချက်ကိုက်လိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းစွန်းနှစ်ခုကြားမှာ ဘာဂါခံနေ၍သာ တော်တော့သည်။ အသိပြန်ဝင်လာ၍ ဘာဂါဆီက နှုတ်ခမ်းကို ခွာလိုက်မိကာ မုန့်ကိုမနည်းမျိုချလိုက်ရသည်။
“ ဈာန် ... မင်း ... ”
“ ကိုကို စားနေတာတွေ့မှပဲ ဗိုက်က ဆာလာတာ ... မထင်ထားဘူး ... ဒီလိုမျိုးစားရတာက ပိုအရသာရှိလိမ့်မယ်ဆိုတာကို ... ”
နားရွက်ဖျားလေးတွေ နီရဲသွားတာကို တွေ့တော့ ဈာန်ရောင်ခ မသိမသာပြုံးလိုက်မိသည်။ နောက်ထပ်စားဖို့အရေးကို မဝံ့မရဲဖြစ်နေသည့်ကိုကို့ကို ကြည့်ကာ အသဲယားလာသဖြင့်
“ စား ... စား ... ကျွန်တော် မစတော့ဘူး ... တကယ်ပြောတာ ”
မယုံသလိုလိုအကြည့်လေးတစ်ခုက သူ့ဆီရောက်လာပြီးနောက် သူ့ရှေ့မှာ မစားတော့ဘဲ မျက်နှာကို ဘေးသို့ အနည်းငယ်စောင်းကာ စားလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ ပုံစံလေးကို ကြည့်ပြီး ဈာန်ရောင်ခတစ်ယောက် ကိုကို့ကို ဖက်နမ်းပစ်လိုက်ချင်စိတ်တွေ တဖွားဖွားပေါ်လာသဖြင့် စိတ်ကို မနည်းထိန်းနေရသည်။
အမှန်တော့ အခု ကိုကိုစားနေသည့်ဘာဂါအရွယ်အစားသည် အပြင်ဆိုင်တွေမှာရောင်းသည့် ဘာဂါတွေရဲ့သုံးပုံပုံ နှစ်ပုံလောက်သာ ရှိသဖြင့် အနည်းငယ် သေးလေသည်။ ထို့ကြောင့် နှုတ်ခမ်းချင်း အရမ်းနီးစပ်သွားရသည့်အဖြစ်မှာ ကိုကိုက အနည်းငယ်ထိတ်လန့်သွားပုံပေါ်သည်။
လေးဆက် မုန့်စားပြီးတော့ ဒီဘက်ကိုလှည့်လိုက်တော့ တွေ့လိုက်ရသည်က ခုံပေါ် လက်ထောက်ပြီး သူ့ကို တစိမ့်စိမ့်စိုက်ကြည့်နေသည့်ကောင်လေးတစ်ယောက်။ အကြည့်တွေက တကယ့်ကို စူးရှလွန်းသဖြင့် လူက နေရထိုင်ရခက်လှသည်။
“ မင်း ... မင်း ဘာကြည့်နေတာလဲ ”
“ ကိုကို့ကို ... ”
“ ငါ့မျက်နှာမှာ ကြည့်ကောင်းတာ ဘာမှမရှိဘူး ”
“ ကိုကိုက ဒီလောက်ချောတာကို ... အကုန်ပြီးပြည့်စုံနေတဲ့မျက်နှာလေး ... ”
ဒီကလေးရဲ့စကားကြောင့် လေးဆက်မှာ ရယ်ရမလား ငိုရမလားတောင် မသဲကွဲတော့။ ရုရှားမေဂျာတစ်ခုလုံးရဲ့အချောဆုံးကင်းဘွဲ့ကို ရထားသည့်လူက သူ့လို ဘာ Title တစ်ခုမှ ရမထားသည့်လူကို ချောတယ်တဲ့လား။ ဒီကလေးက တကယ့်ကို ဟာသပြောတဲ့နေရာမှာ ပြောင်မြောက်တာပဲ။
“ ကိုကိုက ဘာရယ်တာလဲ ”
“ မင်းပြောတာက ရယ်စရာကောင်းလို့ ... ”
“ ဘာကိုလဲ ”
ဈာန်က မျက်မှောင်လေးကျုံ့ကာ မေးလာသည်။
“ မင်းက ကင်းဘွဲ့ရထားတဲ့လူနော် ဈာန် ... အဲ့လိုလူက ငါ့ကို ချောတယ်လို့ပြောလာတော့ ... အပြင်လူတွေသာ အဲ့စကားကို ကြားသွားရင် ရယ်ရလွန်းလို့ အူတက်သေလိမ့်မယ်ထင်တယ် ”
“ သူတို့က မျက်လုံးကန်းနေလို့ မမြင်ကြတာ ... ကျွန်တော့်မျက်လုံးထဲမှာတော့ ကိုကိုက အချောဆုံးပဲ ”
“ ဈာန်ရာ ... ဟား ... ဟား ... ဟား ... ”
လေးဆက် တကယ့်ကို မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ ရယ်ချမိလိုက်သည်။
ဒီကလေးက အရမ်းစကားတတ်လိုက်တာ ...
“ ကိုကိုက ရယ်ရင် ပိုလှတယ် ”
ဒီကလေး ဆက်ပြောလိုက်သည့်စကားကြောင့် လေးဆက်မှာ ဆက်ပဲရယ်ရမည်လား ရယ်နေတာကို ရပ်ရမည်လား နင်တင်တင်ဖြစ်သွားရသည်။
တကယ်ပါ ... ဒီကလေးရဲ့စကားတွေက တစ်ခွန်းဆို ဆိုသလောက် ... အရမ်းကို ထိရောက်လွန်းတယ် ...
ဒီထက်ပိုဆိုးသွားသည်က ထပ်ပြောလာသည့် စကားလေးတစ်ခွန်းကြောင့်။
“ ကျွန်တော်လေ ကိုကို့ကို ချစ်လိုက်တာ ”
လေးဆက်ကို ခပ်ဆွေးဆွေးလေး ငေးကြည့်ရင်း ပြောလာသည့်ကောင်လေး။
“ ဈာန် ... ”
ဒီကလေးရဲ့အကြည့်တွေကို ပြန်တုံ့ပြန်ရင်း လေးဆက်ရဲ့အတွေးတွေထဲမှာ စိတ်မကောင်းဖြစ်ခြင်းနှင့် ယူကြုံးမရဖြစ်ခြင်းတို့က ဒွန့်တွဲ၍ သိုင်းဖွဲ့လာသည်။
ဘာလို့လဲ ... ဘာလို့ အခုလိုမျိုးတွေ ဖြစ်နေရတာလဲ ...
အမှန်ဆို ဒီကလေးက သူ့ထက် ပိုကောင်းတဲ့ ပိုတော်တဲ့လူနဲ့ပဲ ဆုံတွေ့သင့်တာ ...
ဒီကလေးက အကောင်းဆုံးဆိုတဲ့အရာတွေနဲ့ပဲ ကြုံတွေ့သင့်တာ ...
ဒီကလေးက ဘဝကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ပဲ ဖြတ်သန်းသွားသင့်တာ ...
ဒီကလေးက နာကျင်မှုဆိုတဲ့အရာနဲ့ ခပ်ဝေးဝေးမှာပဲ ရှိနေသင့်တာ ...
ဒီကလေးက အဆုံးသတ်မှာ ဇာတ်သိမ်းလှသင့်တာ ...
ဒီကလေးက ...
ဆက်မတွေးချင်တော့ ...
ဟင့်အင်း ... မဟုတ်ဘူး ... ဆက်မတွေးရဲတော့တာ ...
ဒီကလေးဆီက “ ချစ်တယ် ” ဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းကို ကြားလိုက်ရတိုင်း သူ့နှလုံးသားမှာ ဒဏ်ရာတစ်ခုထပ်တိုးလာသလိုမျိုး ...
နောင်တတွေက တဖြည်းဖြည်းနဲ့ သူ့ကို အမှောင်ထုထဲမှာ ပိတ်လှောင်ထားသလိုမျိုး ...
ဘာမှ မသိ နားမလည်တဲ့ကလေးကို အချစ်ဆိုတဲ့အရာနဲ့ ချုပ်ကိုင်ပြီး သူ ဒုက္ခပေးမိခဲ့တာလား ...
အရင်ကတည်းက သူသာ အဲဒီဝတ္ထုကို ရေးဖို့ငြင်းဆန်ခဲ့မိမယ်ဆိုရင် ...
အရင်ကတည်းက သူသာ ဒီကလေးနဲ့တွေ့ဖို့ကို ပိုပြီးပြတ်ပြတ်သားသားငြင်းဆန်ခဲ့မယ်ဆိုရင် ...
အခုလိုမျိုး အခြေအနေတွေက ဆိုးရွားနေမှာမဟုတ်ဘူး ...
ဒီကလေးကို အတတ်နိုင်ဆုံး နာကျင်မှုတွေ လျော့နည်းသွားစေဖို့ သူ ဘယ်လိုမျိုး လုပ်ပေးရမလဲ ...
အရာအားလုံးကို နောက်တစ်ခါပြန်လည်ပြင်ဆင်ခွင့်ရှိနိုင်ဦးမလား ...
မင်း နာကျင်နေမှာကို ငါ တကယ်မမြင်ရက်တာ ဈာန် ...
ဘယ်လိုပဲပြောပြော အစကနေ အဆုံးထိ မင်းက ဘာအပြစ်မှမရှိတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ပဲလေ ...
ငါ့အတွက်နဲ့ မင်းလိုလူက အခုလိုမျိုးမဖြစ်သင့်ဘူး ...
မင်းက ဒီထက် အများကြီး ပိုထိုက်တန်တဲ့လူ ...
လေးဆက် သက်ပြင်းအသာချလိုက်ကာ နှုတ်မှ ပြောထွက်သွားသည်က
“ ငါ တောင်းပန်ပါတယ် ”
လေးဆက်ရဲ့စကားကို ကြားတော့ ဈာန်က အထိတ်တလန့်ဖြစ်သွားကာ
“ ဟင့်အင်း ... မတောင်းပန်နဲ့ ... ကျွန်တော့်ကို ပြန်မချစ်နိုင်တာ ကိုကို့အပြစ်မှ မဟုတ်တာ ... အဲ့စကားကြောင့် ကိုကို စိတ်မချမ်းသာဘူးဆိုရင် ကျွန်တော် နောက်တစ်ခါဆို မပြောတော့ဘူးနော် ”
“ ဈာန် မင်း ငါ့ကို တကယ်လက်လျော့သင့်နေပြီ ”
ဈာန်က လေးဆက်ရဲ့လက်တစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ သူ့ပါးနားမှာ ကပ်ထားရင်း
“ ကျွန်တော် စောင့်ပေးပါ့မယ် ... ဘယ်လောက်ပဲ ကြာကြာ ကျွန်တော် စောင့်ပေးပါ့မယ် ... အဲ့လိုဆိုရင်ကော ရတယ်မလား ... ဒီတိုင်းလေး ... ဒီတိုင်းလေးပဲ ကျွန်တော့်ကို ကိုကို့ဘေးနားမှာ နေခွင့်ပေးပါ ”
မင်း ဘယ်လောက်ပဲ စောင့်စောင့် မင်း လိုချင်တဲ့အဖြေက ရနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး ဈာန်ရယ် ...
မင်းက မသိပေမဲ့ ငါက သိနေတယ် ...
ငါ မင်းကို ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမလဲ ...
“ ကိုကို ”
“ ဟင် ”
“ အရမ်းကြီး တွေးမနေပါနဲ့ ”
ပြောပြီးသွားသည်နှင့် သူ့ပါးနားမှာ ကပ်ထားသည့်လက်ကို ခွာလိုက်ကာ လက်ကောက်ဝတ်က အမာရွတ်လေးအား အနမ်းတစ်ပွင့် ပေးလာရင်း
“ ကိုကို့အတွက်ဆို ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ပဲစောင့်ရ စောင့်ရ အဆင်ပြေတာမို့လို့ ... ”
“ စျာန်ရယ် ”
ဘာတစ်ခွန်းမှ ဆက်မပြောနိုင်လောက်တော့သည့်အထိ စိတ်က အရမ်းပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသည်မို့ ...
4:45 P.M
23.1.2021 ( Saturday )