"Bawal ka rito," nakasimangot kong sita kay Yelo ng sundan ako nito hanggang sa aking opisina. It's been a week and somehow, I was glad Dakota talk to me about it.
After that conversation, I went back to work kahit pa nga paulit ulit akong sinasabihan sa HR na hindi ko kailangang pumasok. Tama nga ang aking hinala. The girls pulled some strings para mabigyan ako ng bakasyon and right now, it was Alexander who's using his authority para masundan sundan ako kung saan man ako pumupunta.
"I have a special pass," he muttered. Alam ko na ang bagay na 'yon ngunit hindi ko pa rin mapigilan na sitahin ito. He's basically using his wealth and power para magawa ang mga gusto niya.
Muli ay pilit nitong hinuhuli ang aking mga tingin na para bang alam nito na sa pamamagitan niyon ay muli na naman akong matutunaw kaya naman pilit kong nilalabanan ang nararamdaman.
Inismiran ko muna ito bago inirapan. "Must be nice to have so much power in your hands, na akala mo lahat ay kaya mong mapasunod sa gusto mo 'no?"
I saw him bite his lower lip as he titled his head a bit. Nag iwas muna ito ng tingin at tila pinipigilan ang kung anumang nararamdaman. But after a while, he just shrugged his shoulders and that made me even more annoyed.
Hindi ko alam kung saan ako bigla nakakahugot ng lakas ng loob dahil sa araw araw ay nagagawa ko na siyang sungitan. But what I hated the most is the fact na hindi ito apektado sa pagtataray ko rito. He'd still follow me wherever I go.
At first, the employees would be so shocked to see him following me around. Halata naman kasing hindi ito empleyado kahit pa nga minsan ay naka semi-formal attire ito. Ngunit sa loob lamang ng isang lingo ay mukhang unti unti na ring nasasanay ang mga ito sa kanyang presensya. He even goes in and out of the hotel using the employee's access!
His family and the girls already went back home, maging si Taias ay iniwan ang kanyang ama rito bagay na labis kong ipinagtataka. Noon naman ay halos ayaw nitong nalalayo sa kanyang ama. I wonder what changed within the past two years.
Umupo ako at pumwesto na sa harapan ng aking lamesa at sinimulan ng tapusin ang aking trabaho. Sa nagdaang isang Linggo, wala akong pinagsisisihan ng sabihin kong hindi ako makikipagbalikan sa kanya.
"Why did you let me go then?" direstsahan kong tanong sa kanya noong mismong araw na natapos kaming mag usap ni Dakota. Hindi naman sa nagpadala ako sa mga sinabi nito but I realized that I also needed some answers at hindi ko makukuha iyon kung hihintayin ko siyang magsalita.
And maybe Dakota was right after all dahil unang tanong pa lamang ay hindi na nito masagot. Papaano pa ang napakarami ko pang tanong? Ano ba'ng mahirap sa tanong ko at hindi siya makausad sa pangalawa?
Dahil sa inis sa tuwing naiisip ko ang araw na iyon ay kaagad akong nag angat ng tingin at tulad ng aking inaasahan, nakatingin nga ito sa aking direksyon habang prenteng nakaupo sa may couch sa gitna ng silid habang ang tatlong supervisor ko na nakaduty rin ngayon ay naaagaw na niya na naman ang atensyon.
Even on his casual clothes, he just can't fail to attract attention. Nakakainis man ngunit wala naman akong magagawa tungkol sa bagay na iyon. Kahit pagsuotin ko yan ng basahan o itao ang kanyang mukha, even his good physique can make wonders. Muling pumasok sa aking isipan ang buong gabi kung saan pinagsawa ko ang aking kamay sa kanyang katawan.
Pinigilan ko ang mapaungol dahil sa kahayang naiisip.
I bit my lower lip as I try my best not to avoid his gaze. Kapag sumuko ako, ako lang ang talo. And I refuse to do that now. I don't want a repeat of what happened two years ago.
Sinamaan ko siya kaagad ng tingin at inirapan. Ngayon ay para siya biglang tuta na sunod ng sunod kung saan ako pumupunta. Kulang na lamang ay sumali siya sa mga meeting na kailangan kong attendan. Kapag umuuwi rin ako sa apartment, minsan ay nauuna pa siyang pumasok para lang masiguro na hindi ko siya mapagsasaraduhan ng pintuan.
Inabandona na niya ang binayaran niyang kwarto sa hotel at doon na natutulog sa sofa sa bahay. He wakes up earlier than I do para hindi ko rin siya maiwan. Hindi ko alam kung ano ang nais niyang ipahiwatig and I can't say I'm not being swayed ngunit mayroon sa loob ko na napupuno pa rin ng agam agam.
Why can't he answer? Hindi ko ba deserve na marinig ang sagot?
Suddenly, the door went open and I almost grunted immediately when I saw Sam coming right in. Ang taas ng heels na suot nito ngayon and her hair was up on a tight bun.
"Baby Aki, good morning!" Masigla nitong bati. When her eyes landed on Alexander and she immediately frowns as if she saw something annoying.
"May bakulaw na naman," bulong muna nito bago ako muling hinarap. "Nagkape ka na ba? Tara, date muna tayo," magiliw nitong bati. From the corner of my eyes I saw Yelo glaring at the girl. Ang walanghiyang si Sam ay wala namang paki kahit parang gusto na siyang balibagin ng ballpen ni Yelo. Hindi sila magkasundo and the very first day they met was actually even worse.
Baka ngayon matutong manapak ng babae si Yelo. Hindi ko rin alam bakit para silang magkaaway but they really don't like each other.
"She has work, in case you can't see," malamig na turan ni Yelo rito. Tahasan itong inirapan ni Sam kaya mas lalo akong napailing.
"Bawal pangit rito. Why are you here?"
"Kaya pala nakakapasok ka rito," sagot naman ng isa. For some reason, he hates losing over her. Si Sam rin, parang gusto pag makipagkumpetensya pagdating sa'kin. I-message ko kaya si Sir Roy para tumahimik muna 'tong si Sam?
"Whatever, bakulaw. Ikaw, Aki, ano?"
"Huwag niyo akong kausaping dalawa."
Nasapo naman kaagad nito ang dibdib na nagkunwaring na-offend sa sinabi ko. "Hala, maldita. Pangit siguro ang gising mo dahil sa bakulaw na yan, 'no?" She pointed a finger at him at muli na naman akong napabuntong hininga.
Hindi naman nagtagal ay umalis na rin ito. Of course, nagsagutan na naman muna silang dalawa. It's quite amusing to know that Yelo loses his cool because of her. Kung hindi ko lang kilala si Sam ay baka nagselos na ako.
Maya maya pa ay nagulat ako ng marinig ang boses ni Yelo.
"Is she really like that? Does she openly makes a move on you every single day?"
Nag angat ako ng tingin at pinagtaasan ito ng kilay. Somehow, the fact that he looked jealous and pissed off makes me feel giddy.
Nakagat ko ang gilid ng aking labi habang ang aking puso ay muli na naming nagwawala sa loob ko.
Oo na, marupok pa rin ako but I'm really trying here. I'm trying my best to stay sane pero ang hirap. Gusto kong panindigan ang aking desisyon ngunit hindi ko rin naman alam kung hanggang kalian ko ito kakayanin.
I saw him standing up as he went to the corner to make me coffee. Palagi niya rin iyang ginagawa. Noong una ay hindi ko iniinom pero sayang naman. Mahal ang kape.
Napalingon ako ng mapansing ang isa sa mga bisor na hawak ko ay tumayo at lumapit rito. Napaangat ang aking kilay lalo pa nga at tila ba may balak pa itong makipag usap kay Yelo.
Parang may gustong mapagalitan.
Kitang kita ko kung papaanong napalingon rin sa aking direksyon ang dalawa ko pang babaeng bisor na sa malamang ay kinakabahan sa kagagahan ng kasama nila. They then pretended ot finish their paper works.
Bigyan ko kaya ng additional workload ang bruha na 'to?
I turned my attention back to my laptop at nagsimulang magtrabahong muli. Sa bawat pagtipa ng aking mga daliri ay siya ring paninigas niyon. I can feel my emotion slowly rising.
Naiinis ako.
Muli ay hindi ko na naman napigilan ang aking sarili at nag angat na naman ng tingin upang pagmasdan ang mga ito.
"Coffee?" Alok pa ng malanding lalaki sa bisor ko'ng parang handa ng tumili sa lawak ng inginingiti.
Taksil.
Napairap ako ng iabot ni Yelo rito ang kapeng kanina niya lang tinimpla bago muling gumawa ng bago.
Ang bait niya naman sa mga babae bigla habang dati e ayaw niyang nakikipag usap sa mga tao. Akala ko nga minsan ay malabo ang mga mata niya.
Sa inis ay dinampot ko ang aking telepono tsaka padaskol na tumayo sa aking silya bago nagsimulang maglakad palabas. I saw how he was frantic and just left the cup on the counter at saka nagmamadaling sumunod sa'kin.
Nasaan na ba si Sam? Should I call her? Pero hindi rin naman ako lalayuan ng lalaking ito at siguradong dudugo lang ang tengga ko sa kanilang dalawa.
"Where are you going?" tanong nito. Hindi ko siya nilingon at patuloy nanaglakad sa pasilyo. When we reach the elevator, I saw a few managers looking in our direction. Sa floor kasi na 'to nakalagay ang aming mga opisina.
I spent my whole day trying to finish my work smoothly habang si Yelo ay wala pa ring ginagawa kung hindi ang sundan ako. I did a random check every floors. Sinilip ko na din ang mga inventories kada floor at kung mayroon ba sa mga reports na hindi nagma-match.
Our days went on like this hanggang sa hindi ko na napansin na halos isa't kalahating buwan na pala.
"Babae," napalingon ako kay Zarah at bahagya pang napangiti ng makita si Rikana na buhat nito. It's too early for her to be awake ngunit dahil bata ay sira din ang body clock system kaya minsan ay sumasabay sa amin.
"Hmmm?"
Ngumuso muna ito sa may bandang kusina kung saan nagluluto si Yelo. It's seven in the morning and he's preparing food for everyone. Siya rin ang namimili ng pagkain. Minsan ay nagliligpit din siya sa bahay.
Hindi ba siya napapagod?
"What about him?"
Pinagtaasan ako ni Zarah ng kilay. "Kailan kayo kukuha ng sariling apartment? Naaabala niyo na 'ko sa ginagawa niyong pagbabahay-bahayan. Or why not stay on his suite instead? Ako naman ang magpa-file ng leave para sa'min ni Rikana. 'Di ba, baby?" she cooed at her at ako naman ang napanguso. Rikana started giggling as Zarah started playing with her.
"I already told him to leave,"
"Oo nga, last week. Pabulong mo pa nga sinabi na parang ayaw mo naman talagang sabihin. Style mo rin bulok e. Halata namang ayaw mo rin siyang umalis. Ang arte arte niyo, ako ang napapagod,"
Sinuklay ko ng aking daliri ang ngayon ay mahaba ko ng buhok. I watch as Yelo silently do everything. Nakaputing t-shirt ito at itim na pants, magulo pa ang buhok na halatang bagong gising lamang.
Nagkalat pa sa sala ang mga papeles na pinag aaralan nito at nakabukas rin ang laptop. He brought his work here. Minsan ay dinadala rin sa hotel at doon sa lobby o kaya naman sa opisina ko itinutuloy ang trabaho.
Nakita ko kung paano nito minasahe ang kanyang batok. Nakagat ko ang pang ibabang labi.
Medyo maliit kasi ang couch sa sala at pilit lang nitong pinagkakasya ang sarili doon. Natural na mananakit ang katawan niya. But it's more than a month. Kailan ba siya susuko?
"Labas lang kami ni Rikana. Please lang Arika, tapusin mo na yang kaartehan mo. Hindi ka masyadong maganda 'no,"
"Sipain kita dyan e," Inakmaan ko ng hampas si Zarah na tumawa lang.
Sa halip na lapitan ko si Yelo ay nagtungo ako sa aking silid para sana magligpit. The moment I came in, I heard my phone ringing kaya nilapitan ko ka kaagad iyon.
"Mom?"
Umupo muna ako sa aking kama bago pinakinggan itong magsalita.
"Finally, mukhang wala kang balak na tawagan ako ah. The last time we talked was two months ago. Hindi mo man lang kami kinakamusta ng Dad mo," may pagtatampo nitong turan. Kaagad naman akong napangiti.
"Mom naman, sorry na. I'm just busy. Alam mo naman ang trabaho ko. Ayaw ko naman kayong tawagan ni Dad sa tuwing disoras ng gabi. You need to rest too,"
I heard her scoff.
"Your cousin was here yesterday with his son,"
Napakamot ako sa aking batok sa aking narinig. Malamang ay alam na niya na nandito si Yelo.
"Kailan mo ibabalita sa'min na mag aasawa ka na?"
Nasamid ako sa kanyang tinuran at hindi na mapakali. The thought of marrying Alexander suddenly crossed my mind. Ni minsan ay hindi iyon pumasok sa aking isipan ko noon but hearing it from my Mom makes my heart rate speed up like crazy.
For some reason ay sunod sunod na pumasok sa isipan ko ang mga imahe naming dalawa na nakapangkasal. Even a photo of me carrying a child, our child came into view.
Fuck!
Mabilis kong pinaypayan ang aking mukha dahil sa pag iinit niyon. Para akong biglang pinagpawisan at hindi na alam ang gagawin.
"W-we are not together, Mom,"
"So ano? Nagbabahay bahayan kayo? Hoy mahiya naman kayo kay Zarah!"
Napaungot ako. Bakit feeling ko si Zarah talaga ang nagdaldal sa nanay ko at hindi si kuya?
"Mom, hindi nga kami!"
"Ano kayo?"
"Wala nga! Ayaw niyang umalis eh!"
"Nasaan siya ngayon?"
"Sa kusina!"
"Makukurot kita, Arika. Simula noon palagi mo na lang itinatago 'yang lalaki mo sa'min,"
Kulang na lamang ay maibaon ko ang aking mukha sa aking unan. Hanggang ngayon ay nai-imagine ko pa rin si Yelo na may buhat na bata. Mas lalo na yata akong nababaliw. Parang gusto ko biglang tumakbo sa kusina at lundagin na lang si Yelo doon.
Pulang pula na siguro ang aking mukha. Ang kalat na kausap ko ang annay ko taos ang utak ko parang minamanyak na si Yelo!
"Well, matagal na rin naman ang nakalipas. Hindi ko rin naman akalain na tatagal siya ng dalawang taon," Bumuntong hininga ito. "When I told him a few years ago to let you go the moment you show the slightest doubt about your feelings, o kahit na sabihin mo lang na gusto mo ng umalis, hindi rin ako umasa na susunod siya but he did. Two long years... Matagal na naming natanggap ng Dad mo na kayo talaga. Sa dalawang taon, hindi rin sila nagsawang mag ama na bumisita rito na para bang naghahanda sa pagbabalik mo. Mukhang tapos na siyang maghintay,"
Napaayos ako kaagad ng upo sa kanyang sinabi. Ang tibok ng aking puso na kanina ay hindi ko na makontrol ay mas lalo yatang nagwala ngayon.
"Mom..." gumaralgal ang aking tinig at pinigilan ang sariling maiyak.
"Bata ka pa noon, anak. You have your dreams then..."
Napalunok ako. Pakiramdam ko ay bigla akong nabingi. Everything that my Mom just said felt like exploding to my ears. Bawat katagang kanyang binitwan ay tila ba lasong humihimay sa aking katinuan.
I can feel my body shaking, sa sobrang emosyon, sa gulat at sa kung ano ano pang damdaming hindi ko na alam kung paano ba papangalanan.
Two years... Did he actually let me go so I can achieve my dreams?
Napatingin ako sa gawi ng pintuan and saw him standing there.
"Breakfast?" he whispered. His eyes were still half-closed na para bang anumang sandali ay babagsak na rin ang katawan nito sa sobrang pagod.
Gusto ko ng umiyak.
Just when I was trying my best to let him leave, ito naman ang malalaman ko.
Bakit hindi mo sinabi?