"ဒါက အစုတ္ႀကီးကြာ။ ကုိယ္ ဝတ္ထားၿပီးသားႀကီး"
"ေအာ...စုတ္ေတာ့မစုတ္ပါဘူး။ နည္းနည္းလးေတာင္ျပဲစုတ္ေနတဲ့ေနရာမရွိဘူး။ ဝတ္ထားၿပီးသားေပမယ့္ အသစ္လိုပဲ"
အေရာင္ကင္းတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေငးၾကည့္ၿပီးေျပာေန၏။ တကယ္ကို အူတိအူေၾကာင္နဲ႔ နားရြက္ေတြကို ဆြဲလိမ္ပစ္လိုက္ဖို႔သာ ေကာင္းသည္။
"မရွက္ဘူးလား ဟမ္!"
"ခိုးထားမွ မဟုတ္တာ"
မရွက္ဘူးလားဆိုတဲ့စကားကို ရွက္သြားပံုရသည္။ မထံုတေထးျဖစ္ေနတဲ့ပံုစံကို ကြ်န္ေတာ္ တကယ္ အားမလိုအားမရျဖစ္လာ၏။
"မဟုတ္လည္း မဝတ္နဲ႔ ခၽြတ္ကြာ"
စကားေျပာေနတဲ့တစ္ေလၽွာက္လံုး ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားမိတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကိဳးကို သူ႔ပုခံုးေပၚကေန ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး အက်ႌကိုပါ ခၽြတ္ခ်မိသည္။ ရႈပ္ေထြးသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို တားခ်ိန္မရဘဲ သူ႔ေက်ာပိုးအိတ္က ေျမေပၚကို ပစ္စလက္ခတ္ျပဳတ္က်သည္။ သူ႔ကိုယ္ေပၚက အက်ႌေတြလည္း ဖရိုဖရဲ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ပစ္လိုက္တာ ခ်က္ခ်င္း။ သြားၿပီ ကၽြန္ေတာ္ လြန္သြားၿပီ။ ဒီတဒဂၤေလးအတြင္းကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိလိုက္ဘဲ အထိန္းခ်ဳပ္ကင္းမဲ့သြားခဲ့၏။ သူဝတ္ဖို႔ေပးခဲ့တာေပမယ့္ တကယ္တမ္းျမင္လိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရွက္သြားခဲ့တာ။ ဒါကပဲ ျဖစ္တည္မႈတူညီေပမယ့္ ယိမ္းယိုင္ပံုျခင္းမညီမၽွတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္။
သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို လႊတ္ခ်ၿပီး အက်ႌခၽြတ္သည္။ မ်က္ႏွာကပ်က္ယြင္းသည္မဟုတ္ဘဲ အၾကည့္ေတြကိုလႊဲဖယ္ထားသည္။
"မဝတ္ေတာ့ဘူး။ ျပန္ေတာ့မယူပါနဲ႔။ ေပးၿပီးသားပစၥည္းျပန္ယူရင္ မ်က္စိစြံတတ္တယ္"
မ်က္ဝန္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမေရာက္လာေအာင္ သိသိသာသာေရွာင္ဖယ္၏။ အက်ႌကိုေက်ာဘက္ကေနပူးေခါက္ ရင္ဘတ္မွာပိုက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေကာက္လြယ္သည္။
"သြားေတာ့မယ္ေနာ္"
ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုလွည့္မၾကည့္ရဲေတာ့။ ေျခသံက ေလးေလးမွန္မွန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အပါးကေန စြန္႔ခြာသြားသည္။ နဂိုမၾကည္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္ေပၚမႈန္မႈိင္းတက္လာတဲ့ မိုးသားတိမ္လိပ္ေတြလို ေငြ႕ရည္ဖြဲ႕တည္ကုန္၏။
"ကုိကုိ ညီမေလးေရာက္ၿပီ။ ဒီနား ဘာလာလုပ္ေနတာလဲ"
"အင္း...ညီမေလး"
"ကိုကို ေနမေကာင္းဘူးလား"
နဖူးေပၚလာစမ္းတဲ့ ညီမေလးလက္ဖဝါးကို လက္ထဲတင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ဖယ္ၿပီး ျပံဳးျပရသည္။
"မေန႔က နည္းနည္းမ်ားသြားလို႔"
"ကိုကုိေနာ္ အဲ့လိုနဲ႔ ၾကာရင္ အရက္သမားလုံးလံုးျဖစ္ေတာ့မယ္"
"မျဖစ္ပါဘူး ညီမေလးရဲ႕။ ကိုကို ေသာက္တာ ဘီယာ"
ညီမေလးက ႏႈတ္ခမ္းစူၿပၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ ညီမေလးလက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ သြယ္သြယ္ေလးေတြျဖစ္သည္။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ညီမေလးအရြယ္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ခဲ့သလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေရာကိုယ္မွာပါ လက္သင့္မခံႏိုင္တဲ့လုပ္ရပ္မ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ထက္စီးနင္းလုပ္ခဲ့မိတာ။ မလွမ္းမကမ္းမွာရပ္ထားတဲ့ Toyota Ciaz ေဘး မတ္တပ္ရပ္ေနသူကို ကၽြန္ေတာ္ ကားေပၚမတက္ခင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ သူကေရာ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသမၽွ ၿငိမ္ခံေနခဲ့သလဲ။ အျမဲတမ္းေသြးေအးေနတတ္တဲ့ပံုစံက ဘာကိုမွ စိတ္ထဲမထည့္ထားတတ္တဲ့ သူ႔အက်င့္ပဲလား။
"ကိုကို ကားက ဘာျဖစ္တာလဲ"
ကားက ႏိုးလာေပမယ့္ ျပန္ျပန္စက္ေသသြားသည္။ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ကိုယ္ပိုင္ကားအနည္းငယ္ကလြဲၿပီး ရွင္းလင္းေနၿပီ။
"ဆီကုန္တာလား"
"မနက္ကပဲ ကိုကို ထည့္လာတာ။ ခဏေနဦး ဆင္းၾကည့္ဦးမယ္"
ကားစက္အဖံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္သိထားတတ္ထားသေလာက္ကေတာ့ ဘာမွ ခ်ိဳ႕ယြင္းမႈမရွိ။ ညီမေလးက စိတ္မရွည္ဘဲ ဆင္းခ်လာသည္။
"ကိုကို အဆင္ေျပလား"
"ကားစက္သြားႏႈိးၾကည့္။ ကိုကို ဘက္ထရီကိုၾကည့္ခ်င္လို႔"
"ဟုတ္..."
စီးေနတဲ့ ၃ႏွစ္အတြင္း တစ္ခါမွ မခ်ဴခ်ာဖူးတဲ့ေကာင္ ထေဖာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းမလုပ္ကိုင္တတ္။ ညီမေလး ျပန္ဆင္းလာ၏။
"ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ကိုကို"
"Service center ကိုဖုန္းဆက္မွရေတာ့မယ္"
"ညီမေလးတို႔ မာမီ့ဆီဖုန္းဆက္မလား။ Grab ေခၚမလား ကိုကို"
ေဆာင္းညေနခင္းက ေနအက်ျမန္သည္။ သစ္ပင္ရိပ္မ်ားတဲ့ေက်ာင္းပရဝုဏ္က ေမွာင္ရိပ္ပင္က်ခ်င္ေနၿပီ။
"ဘရဏီ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
အနားေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးကို ညီမေလးေခၚလိုက္တာက "အစ္ကိုျပည့္လၽွံ"တဲ့။
"ကားက ဘာျဖစ္သြားမွန္းမသိလို႔"
ကၽြန္ေတာ္ စူးစူးစမ္းစမ္းၾကည့္ေနတာကို တစ္ဖက္လူက ရိပ္မိပံုရသည္။
"ကၽြန္ေတာ္က final year က ျပည့္လၽွံေအာင္ပါ။ ကိုေနေသာ္ ကားက ဘယ္လိုလဲ အဆင္ေျပလားမသိဘူးဗ်"
ကၽြန္ေတာ့္အမည္ကို ေခၚလိုက္တဲ့လူေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အၾကည့္ေတြ ညီမေလးဆီေရာက္၏။ ညီမေလးပံုစံက ကားပ်က္ေနတာကို စိတ္ညစ္သလို မႈန္ကုပ္ကုပ္ေလးျဖစ္ရံုကလြဲလို႔ အမူအရာပ်က္ေနတာမ်ိဳးမရွိ။
"ကိုယ္လည္း ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔လိုက္ခဲ့ပါလား။ ဇာမဏိနဲ႔လည္း အိမ္ရာဝင္းအတူတူပဲဆိုေတာ့။ servicing လာတာေစာင့္ေနရင္ မိုးခ်ဳပ္သြားမွာ"
မ်က္စိေရွ႕ကလူကိုေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီေငးေနသည့္ မ်က္ဝန္းတစ္စံုနဲ႔ထိပ္တိုက္ဆံုေတာ့သည္။ ညီမေလးလည္း လွမ္းၾကည့္တာျမင္ေတာ့ အနားေရာက္လာ၏။
"Grab ေခၚရင္လည္း ေစာင့္ရမွာဆိုေတာ့ ဇာမဏိတို႔နဲ႔ပဲ လိုက္သြားရေအာင္ေလ ကိုကို"
ကၽြန္ေတာ္ ျငင္းလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ အေျခအေနက ေရြးခ်ယ္စရာမရွိ။ မာမီ့ကိုဖုန္းဆက္ရင္ေတာင္ ရံုးဆင္းခ်ိန္တိုက္ေနတဲ့ မီးပြိဳင့္ေတြကိုျဖတ္လာဖို႔ဆိုတာက အခ်ိန္အေတာ္ယူရမည္။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္လိုက္တာနဲ႔ ညီမေလးက သူ႔ဆြဲျခင္းနဲ႔ေက်ာပိုးအိတ္ကိုသြားထုတ္သည္။ Service Center ကို ဖုန္းဆက္မွာၿပီးမွ တစ္ဖက္ကားရွိရာဆီ ကၽြန္ေတာ္ေလၽွာက္လာလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က driver seat အေနာက္တည့္တည့္ဝင္လိုက္တာမို႔ ေရွ႕ခန္းကလူကို ေဘးတေစာင္းျမင္ေနရသည္။
သန္လ်င္တံတားကိုမေက်ာ္ရေသးခင္ပဲ ေနေရာင္က လံုးလံုးေပ်ာက္သြားသည္။ ျပည့္လၽွံေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက ညီမေလးကိုဦးတည္ၿပီး စကားေျပာေပးသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဇာမဏိသူငယ္ခ်င္းေတြလည္းရွိတဲ့ Dental ဘက္ကအေၾကာင္းေတြကိုပါ ေျပာတတ္သည္။ ျပည့္လၽွံေအာင္က ဇာမဏိတို႔နဲ႔နယ္တူအမ်ိဳးမကင္းတဲ့အေၾကာင္းနဲ႔ ေရေၾကာင္းနဲ႔ Dental ကိုအႀကိဳအပို႔ကိစၥေတြအတြက္ သူပဲတာဝန္ယူေပးထားတဲ့အေၾကာင္းေတြလည္းပါသည္။ လူေလးေယာက္ရွိတဲ့စကားဝိုင္းမွာ တစ္ေယာက္ေသာသူသာ တိတ္ဆိတ္ေနတာျဖစ္၏။
×××××××××××××××××××××××××××××
"သား...ဒီခ်ိဳင့္ေလး ေအာက္ထပ္က ကေလးကိုသြားေပးလိုက္ပါဦး"
"ဟာ...မသြားခ်င္ပါဘူး။ မာမီကလည္း"
ေရဘူးထည့္ၿပီး ေရခဲေသတၱာတံခါးျပန္ပိတ္လိုက္ပံုကေတာင္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းျဖစ္သြားသည္။
"သားရယ္...ကိုယ့္ကိုကူညီထားတဲ့လူကို။ ၿပီးေတာ့ အိမ္မွာသူတစ္ေယာက္တည္းမလား။ စားေရးေသာက္ေရး ခက္ခဲေနမွာေပါ့"
"သူ႔ကို ဘယ္သူကကူညီခိုင္းလို႔လဲ။ သူ႔ဘာသာ အေနထိုင္မတတ္ ဝင္ကူညီတာ။ သား အတင္းခိုင္းတာလည္းမဟုတ္ဘူး"
"သား! ဘာေတြစိတ္ဆတ္ေနတာလဲ"
ထမင္းစားစားပြဲမွာ ပံုပန္းမက် ဝင္ထိုင္လိုက္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အနား မာမီတိုးကပ္လာသည္။
"သားနဲ႔သူနဲ႔ ဘာျဖစ္ထားတာလဲ"
"ကေလးသာသာေလးနဲ႔ သားက ဘာျဖစ္ရမွာလဲ မာမီရာ"
"ဒါဆို ဘာကိုမေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာလဲ။ လူတစ္ေယာက္ကို မဆင္မျခင္ေျပာတတ္တာ သားအက်င့္မွမဟုတ္တာ။ ဇာမဏိက သားစိတ္နဲ႔မေတြ႕တာ တစ္ခုခုေျပာလိုက္လို႔လား"
"ဘာမွမေျပာတာ မာမီေရ။ ဘာမွကိုမေျပာလို႔။ မထံုတေထး အူေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေတာသား"
"သား!"
မာမီက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေမးဖ်ားကေန ပင့္ေမာ့လာၿပီး အကဲခတ္ၾကည့္ေန၏။ အံ့ဩၿပီး ဝိုင္းေနတဲ့ မာမီ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေရွာင္ဖယ္လိုက္မိသည္။ မာမီ အံ့အားသင့္ေလာက္ပါသည္။ ရပ္ဝန္းေနေသာ္ဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ကို ေရွ႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေနာက္ကြယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပဳအမူနဲ႔ေရာ၊ အမူအရာနဲ႔ပါ နစ္နာသြားေအာင္ လုပ္တတ္ခဲ့တာမွမဟုတ္ဘဲ။ အေနထိုင္မတတ္ခဲ့တာက ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ က်ဴးလြန္ဖူးျခင္းမရွိတဲ့ စိတ္ေရာ၊ ႏႈတ္ေရာ ဒီေကာင္ေလးအေပၚမွာပဲ ျပဳမိသည္။ ဒါေတြကလည္း ရည္ရြယ္တာမဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မသိဘဲ လုပ္မိတဲ့အမွားေတြ။ myanmar plaza မွာ ဝင္တိုက္မိၿပီး ေရခဲမုန္႔ေတြဖိတ္တာကစလို႔၊ Fund Fair မွာ သူ႔ကိုလံုးလံုးေမ့သြားတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ ဒီေန႔လို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ တဇြတ္ထိုးအေျခအေနေတြကို ဖန္တီးခဲ့တာလည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ။ သူ႔ဘက္က ေဒါသနဲ႔တုန္႔ျပန္ခဲ့ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ထိရွက္ေနရမွာမဟုတ္။ တကယ္ပါ...အရာအားလံုးက ဒီအညာသားနဲ႔မွ စလြဲတာ၊ လြဲဖူးတာ။
"လူေတြကို ကိုယ့္စိတ္ပံုစံခြက္နဲ႔တိုင္းၿပီး လိုက္ၾကည့္ေနရင္ သားပဲပင္ပန္းမွာေပါ့။ ေတာသားျဖစ္ျဖစ္၊ ၿမိဳ႕သားျဖစ္ျဖစ္ လူကလူပီသၿပီးစာရိတၱေကာင္းရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ အခုေျပာတဲ့စကားေတြ သားစိတ္ထဲပါလို႔ ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာမဟုတ္မွန္း မာမီသိတယ္။ မထံုတေထး အူေၾကာင္ေၾကာင္ဆိုလည္း ဒါကသူ႔ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စတိုင္ပဲေလ။ မာမီတို႔က သူမ်ားရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စတိုင္ကိုေျပာင္းပစ္လို႔မွ မရတာ သားရယ္။ သား သူတို႔ေဒသကိုေရာက္သြားရင္လည္း သားရဲ႕ကိုယ္ပိုင္စတိုင္က သူတို႔အတြက္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီးျဖစ္ရင္ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေနရင္းထိုင္ရင္း လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ညႇိယူျပင္ဆင္ေနရတာပဲေလ။ သားျဖစ္ေစခ်င္သလို သူ႔ကိုမၾကည့္ဘဲနဲ႔ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ပံုစံအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေပးလိုက္ပါ"
ဘယ္သူက မၾကည့္ေပးေနလို႔လဲ။ သူ႔ကိုသူ႔အတိုင္း ၾကည့္ေပးေနလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ရွက္ေနရတာ မာမီမွမသိဘဲ။
"သားမသြားခ်င္လည္းေန။ မာမီ ညီမေလးကိုေခၚၿပီး သြားပို႔ေပးလိုက္မယ္"
"ေန ေန မာမီ။ သားပဲသြားလိုက္မယ္"
"ညီမက် တအားသိတတ္ေနာ္ ကိုယ္ေတာ္။ ဟိုကလည္း ကိုယ့္ညီေလးအရြယ္ပဲကို"
"ညီမေလးရွိေနလို႔ကုိ ညီေလးလို႔မျမင္ခ်င္တာ မာမီေရ"
မာမီရယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္လိုက္မိ၏။ မာမီနဲ႔ေျပာလိုက္ရေတာ့လည္း ေပါ့ပါးသြားသလိုလို။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုေတာင္းပန္ခ်င္ေနတာလည္းပါသည္။ မာမီေျပာသလို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တိုင္းက်မျဖစ္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကလက္လြန္ခဲ့တာေတြသာမ်ားသည္။ အခန္းဘဲလ္တီးလိုက္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ထြက္မလာ။ ေတြ႕ရင္ျပံဳးျပရမွာလား၊ ခ်ိဳင့္ပဲ လက္ထဲတန္းထည့္ေပးရမွာလည္း ေတြးေနတာနဲ႔တင္ သူ႔အိမ္ေရွ႕မွာ နာရီဝက္ေလာက္ရပ္ေနမိေသးသည္။
"ေအာ္..."
အိမ္ေနရင္းျမင္ေနက်အတိုင္း ပုဆိုးတိုတုိ၊ ရွပ္အက်ႌအကြက္စိပ္နဲ႔။ ျပံဳးမျပမိသလို၊ ခ်ိဳင့္ကိုလည္းမထိုးေပးျဖစ္။ အဲ့ဒီအစား ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တာက...
"ဝင္လို႔ရလား"
"ရပါတယ္"
အခန္းက်ယ္က စားပြဲတစ္လံုးသာရွိၿပီး ရွင္းလင္းေနသည္။ ဘုရားစင္ကို နံရံကပ္ရိုက္ထားၿပီး ဂႏၶာျဖဴေတြက ေဝေဝဆာဆာ။ သင္းရနံ႔က ကၽြန္ေတာ္ဝင္လာရာ ေလၽွာက္လမ္းထိ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္။ ဧည့္ခန္းမွာေတာ့ ေပၚလစ္အေခ်ာမကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္းဆက္တီနဲ႔ အခုေခတ္အိမ္ေတြမွာ ေတြ႕ရခဲေနၿပီျဖစ္တဲ့ တီဗီအေသးတစ္လံုးရွိ၏။ ဆက္တီထိုင္ခံုေတြေပၚမွာက သင္ျဖဴးဖ်ာအၾကမ္းေလးေတြ။ အေငြ႕အသက္ကိုက တကယ္ကို ၿမိဳ႕ျပမဆန္ပါ။
"ဘာကိစၥရွိလု႔ိလဲ"
ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကပ္ရပ္လာၿပီး ေမးသည္။ ဒီေတာ့မွ ခ်ိဳင့္ကိုလက္ထဲထည့္ေပးရ၏။
"မာမီက မင္းစားဖို႔ေပးခိုင္းလိုက္လို႔"
"အာ...က်ဳပ္က..."
ေျပာၿပီးမွ မလံုမလဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က စားၿပီးၿပီ။ အရီးေလးကို အားနာတယ္"
"ငါးေျခာက္နဲ႔ ၾကက္သားေၾကာ္ပါပဲ။ ေနာက္ေန႔စားလို႔ရတယ္။ ယူထားလိုက္"
"ဒါဆို သြားလွယ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္။ ခဏေလး"
စားပြဲခံုေပၚမွာ ဖြင့္လက္စ စာအုပ္နဲ႔ေျမပံုၾကမ္း။ ကမာၻ႔ေျမပံုက မွင္နီတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ရႈပ္ပြေနသည္။ ညီမေလးဆီမွာျမင္ရတတ္တဲ့ ဖတ္စာအုပ္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း စီထပ္ထားသည္။ ဗလာစာအုပ္ထဲက လက္ေရးက မလွေပမယ့္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာနဲ႔သပ္သပ္ရပ္ရပ္။ အခန္းေထာင့္မွာက ေထာင္လ်က္သား ဂစ္တာအညိဳေရာင္တစ္လက္။ ဂစ္တာကိုယူၿပီးမွ ခံုတစ္လံုးမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ႀကိဳးေတြက ညႇိထားၿပီးသား။
"အရီးေလးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာေပးပါ"
"မင္း ဂစ္တာလား"
အသံစမ္းရင္းနဲ႔ မဆီမဆိုင္ ေမးမိသည္။
"မဟုတ္ဘူး။ ကိုျပည့္လၽွံဟာ"
"သူကေရာ ဒီမွာလာေနတာလား"
"ဒီရက္ပိုင္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းမို႔လို႔ အေဖာ္လာေနေပးတာ"
"အခုေရာ"
"သူ႔အိမ္ ခဏျပန္သြားတယ္"
"ဇာမဏိ!"
ကၽြန္ေတာ္ေခၚတာကို အၾကည့္နဲ႔ပဲထူးသည္။
"ညေနက ကိုယ္လြန္သြားတယ္။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ တမင္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး"
"ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း..."
"ကိုယ္ေျပာတာ ဆံုးေအာင္နားေထာင္။ ကိုယ္က မင္းအိမ္ေနရင္းဝတ္ဖို႔ဆိုၿပီးေတာ့ပဲ ေပးလိုက္တာ။ ေက်ာင္းကိုဝတ္သြားဖို႔ေလာက္အထိက မသင့္ေတာ္ဘူးေလ။ ရုတ္တရတ္ႀကီးျမင္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ မင္းကို အားနာသြားတာ။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေလာၿပီး မင္းအေပၚရိုင္းမိသြားတယ္။ ျမန္မာပလာဇာမွာ ကိုယ္တို႔ စဆံုတည္းက"
အညာသားလည္း အမွတ္ရပံုေပၚပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အဲ့လုိေတြအမွတ္မထားတတ္ဘူး။ စိတ္ထဲထားမေနပါနဲ႔"
သူ႔မ်က္ႏွာကလည္း ညေနတုန္းကလိုမဟုတ္ဘဲ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ရွိလာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲလည္း ေပါ့ပါးသြားသည္။
"ကိုယ္ တီးလို႔ရလား"
"ဂစ္တာလည္း တီးတတ္တာလား"
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚက အံ့ဩဟန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြေျမာက္တက္ကုန္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းမွာအျပံဳးေတြအၾကာႀကီး။ လူငယ္ေတြၾကားမွာ ေရပန္းစားတဲ့ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို Acoustic ပံုစံေျပာင္းၿပီး တီးၾကည့္လိုက္သည္။ တီးေနက်ဂစ္တာမဟုတ္ေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ေခ်ာင္းေတြၾကား လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေန၏။
🎶လည္ျပန္ကာ ေငးေလာက္ေအာင္ အသက္ရႈေတာင္ မွားသြားေလာက္တယ္...
ဘာေတြကိုေစာင့္ဆိုင္းကာ အာ...အခ်ိန္ေတြသာ ၾကာကာေညာင္းမယ္...
ရင္ခြင္မွာ သိုဝွက္ထားတဲ့အခ်စ္စစ္တို႔ဟာ မင္းနဲ႔ေတြ႕မွ ရွင္သန္ခဲ့တာ...
ခႏၶာေကာက္ေၾကာင္းမ်ား ျမင္သူေတြဘယ္လိုမွ ရုန္းထြက္မရပါ...
ဆံႏြယ္ေတြ ေတာက္ပ၊ ေျမျပင္ေပၚ သူေလ ဘယ္ညာယိမ္းကာ...
ဒီလူမွာ ခ်ဳပ္ထိန္းမရေအာင္ မင္းရဲ႕အလွမွာ မူးရစ္ရင္း ရင္ခုန္ေနမိၿပီ...
ယူရီ ယူပါ...ျပန္စာနာကာ ဒီလူကို လည္ၾကည့္ဦးကြာ...ယူေတာ့ ၾကင္နာခ်င္ပါတယ္ ရာသက္လံုး...ယူေတာ့...
ယံုၾကည္ေနပါကြာ...ငါပံုေတြမေျပာပါ
ဟိုး...ဟိုး...
အခ်ိန္နာရီတိုင္းမွာငါ မင္းနံေဘးနား ရွိမယ္အရိပ္လို...
ရည္ရြယ္ကာ မင္းအတြက္ သံစဥ္ေတြကို ညင္သာစြာ ညည္းဆို...
ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္လို႔ ငါ့မွာ ရူးသြပ္ခဲ့တာ မင္းကိုပါ🎶
Acoustic နဲ႔တီးတာျဖစ္ေပမယ့္ နဂိုတည္းက သံစဥ္ျမဴးထဲသီခ်င္းျဖစ္တာမို႔ ခံစားခ်က္ေတြအထိ ေလျပည္ေတြထဲ ပ်ံ႕ဝဲေနသလို။ စူးစိုက္ေငးၾကည့္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာထက္မွာ ႏွစ္လိုဖြယ္။
"အစ္ကိုက..."
အိပ္ရာက ႏိုးလာသူလို ေခၚသံက တိုးၿငိမ့္ၿငိမ့္။ ဒီတစ္ခါ အံ့ဩလို႔ ေၾကာင္ေငးေနရသူက ကၽြန္ေတာ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆို သီးသန္႔နာမ္စား မေခၚတတ္ခဲ့ဘဲ ေခၚလာေတာ့လည္း"အစ္ကို"တဲ့။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို သင္ေပးပါလား"
အျပံဳးတစ္ပြင့္နဲ႔ ေတာင္းဆိုသံ။ ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြရဲ႕ကာဆီးထားရာကေန လြတ္ေျမာက္သြားတဲ့ သြားစြယ္ႏွစ္ဖက္က လင္းလင္းလက္လက္။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ကိုမွင္သက္ေနမိ၏။ စီတန္းညီညာတဲ့သြားတန္းျဖဴျဖဴရဲ႕ ဘယ္ညာတစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာ သိသိသာသာရွည္ၿပီးခြ်န္ထက္ထက္ျဖစ္ေနတဲ့ သြားစြယ္ေတြနဲ႔။ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ နယ္ပယ္တစ္ခုက လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ဒီအျပံဳးလင္းလက္သြားပံုက ဘယ္ေလာက္ထိ ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနသလဲ ကၽြန္ေတာ္အမွတ္မေပးဘဲ မေနႏိုင္။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး အသက္ကိုဖြဖြဖိရႈလိုက္ရတဲ့အထိ အဲ့အျပံဳးရဲ႕ ညိဳ႕ငင္မႈကေန ရုန္းထြက္လိုက္ရတာ။
My Butterfly_ Moe Htet+ Hein Z
×××××××××××××××××××××××××××××
January 17.2021.(Sunday)
×××××××××××××××××××××××××××××
"ဒါက အစုတ်ကြီးကွာ။ ကိုယ် ဝတ်ထားပြီးသားကြီး"
"အော...စုတ်တော့မစုတ်ပါဘူး။ နည်းနည်းလးတောင်ပြဲစုတ်နေတဲ့နေရာမရှိဘူး။ ဝတ်ထားပြီးသားပေမယ့် အသစ်လိုပဲ"
အရောင်ကင်းတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုငေးကြည့်ပြီးပြောနေ၏။ တကယ်ကို အူတိအူကြောင်နဲ့ နားရွက်တွေကို ဆွဲလိမ်ပစ်လိုက်ဖို့သာ ကောင်းသည်။
"မရှက်ဘူးလား ဟမ်!"
"ခိုးထားမှ မဟုတ်တာ"
မရှက်ဘူးလားဆိုတဲ့စကားကို ရှက်သွားပုံရသည်။ မထုံတထေးဖြစ်နေတဲ့ပုံစံကို ကျွန်တော် တကယ် အားမလိုအားမရဖြစ်လာ၏။
"မဟုတ်လည်း မဝတ်နဲ့ ချွတ်ကွာ"
စကားပြောနေတဲ့တစ်လျှောက်လုံး ကျွန်တော်ကိုင်ထားမိတဲ့ ကျောပိုးအိတ်ကြိုးကို သူ့ပုခုံးပေါ်ကနေ ဆွဲချလိုက်ပြီး အင်္ကျီကိုပါ ချွတ်ချမိသည်။ ရှုပ်ထွေးသွားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်တွေကို တားချိန်မရဘဲ သူ့ကျောပိုးအိတ်က မြေပေါ်ကို ပစ်စလက်ခတ်ပြုတ်ကျသည်။ သူ့ကိုယ်ပေါ်က အင်္ကျီတွေလည်း ဖရိုဖရဲ။ ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်ကို ချုပ်ကိုင်ပစ်လိုက်တာ ချက်ချင်း။ သွားပြီ ကျွန်တော် လွန်သွားပြီ။ ဒီတဒင်္ဂလေးအတွင်းကို ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော်လည်းမသိလိုက်ဘဲ အထိန်းချုပ်ကင်းမဲ့သွားခဲ့၏။ သူဝတ်ဖို့ပေးခဲ့တာပေမယ့် တကယ်တမ်းမြင်လိုက်ရတဲ့အချိန်မှာ ကျွန်တော်ရှက်သွားခဲ့တာ။ ဒါကပဲ ဖြစ်တည်မှုတူညီပေမယ့် ယိမ်းယိုင်ပုံခြင်းမညီမျှတဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်။
သူက ကျွန်တော့်လက်တွေကို လွှတ်ချပြီး အင်္ကျီချွတ်သည်။ မျက်နှာကပျက်ယွင်းသည်မဟုတ်ဘဲ အကြည့်တွေကိုလွှဲဖယ်ထားသည်။
"မဝတ်တော့ဘူး။ ပြန်တော့မယူပါနဲ့။ ပေးပြီးသားပစ္စည်းပြန်ယူရင် မျက်စိစွံတတ်တယ်"
မျက်ဝန်းတွေ ကျွန်တော့်ဆီမရောက်လာအောင် သိသိသာသာရှောင်ဖယ်၏။ အင်္ကျီကိုကျောဘက်ကနေပူးခေါက် ရင်ဘတ်မှာပိုက်ပြီး ကျောပိုးအိတ်ကိုကောက်လွယ်သည်။
"သွားတော့မယ်နော်"
ကျွန်တော် သူ့ကိုလှည့်မကြည့်ရဲတော့။ ခြေသံက လေးလေးမှန်မှန်နဲ့ ကျွန်တော့်အပါးကနေ စွန့်ခွာသွားသည်။ နဂိုမကြည်တဲ့ ကျွန်တော့်စိတ်က အပြာရောင်ကောင်းကင်ပြင်ပေါ်မှုန်မှိုင်းတက်လာတဲ့ မိုးသားတိမ်လိပ်တွေလို ငွေ့ရည်ဖွဲ့တည်ကုန်၏။
"ကိုကို ညီမလေးရောက်ပြီ။ ဒီနား ဘာလာလုပ်နေတာလဲ"
"အင်း...ညီမလေး"
"ကိုကို နေမကောင်းဘူးလား"
နဖူးပေါ်လာစမ်းတဲ့ ညီမလေးလက်ဖဝါးကို လက်ထဲတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ဖယ်ပြီး ပြုံးပြရသည်။
"မနေ့က နည်းနည်းများသွားလို့"
"ကိုကိုနော် အဲ့လိုနဲ့ ကြာရင် အရက်သမားလုံးလုံးဖြစ်တော့မယ်"
"မဖြစ်ပါဘူး ညီမလေးရဲ့။ ကိုကို သောက်တာ ဘီယာ"
ညီမလေးက နှုတ်ခမ်းစူပြပြီး မျက်စောင်းထိုးသည်။ ညီမလေးလက်ချောင်းလေးတွေက ပြည့်ဖောင်းဖောင်းနဲ့ သွယ်သွယ်လေးတွေဖြစ်သည်။ မကြာသေးခင်ကပဲ ညီမလေးအရွယ်လောက်ပဲရှိတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကို ကျွန်တော် ဘာလုပ်ခဲ့သလဲ။ ကျွန်တော့်စိတ်ရောကိုယ်မှာပါ လက်သင့်မခံနိုင်တဲ့လုပ်ရပ်မျိုးနဲ့ ကျွန်တော်က နိုင်ထက်စီးနင်းလုပ်ခဲ့မိတာ။ မလှမ်းမကမ်းမှာရပ်ထားတဲ့ Toyota Ciaz ဘေး မတ်တပ်ရပ်နေသူကို ကျွန်တော် ကားပေါ်မတက်ခင် မြင်လိုက်ရသည်။ သူကရော ဘာလို့ ကျွန်တော်ပြောသမျှ ငြိမ်ခံနေခဲ့သလဲ။ အမြဲတမ်းသွေးအေးနေတတ်တဲ့ပုံစံက ဘာကိုမှ စိတ်ထဲမထည့်ထားတတ်တဲ့ သူ့အကျင့်ပဲလား။
"ကိုကို ကားက ဘာဖြစ်တာလဲ"
ကားက နိုးလာပေမယ့် ပြန်ပြန်စက်သေသွားသည်။ ကျောင်းဝင်းထဲ ကိုယ်ပိုင်ကားအနည်းငယ်ကလွဲပြီး ရှင်းလင်းနေပြီ။
"ဆီကုန်တာလား"
"မနက်ကပဲ ကိုကို ထည့်လာတာ။ ခဏနေဦး ဆင်းကြည့်ဦးမယ်"
ကားစက်အဖုံးကို ဖွင့်ကြည့်တော့လည်း ကျွန်တော်သိထားတတ်ထားသလောက်ကတော့ ဘာမှ ချို့ယွင်းမှုမရှိ။ ညီမလေးက စိတ်မရှည်ဘဲ ဆင်းချလာသည်။
"ကိုကို အဆင်ပြေလား"
"ကားစက်သွားနှိုးကြည့်။ ကိုကို ဘက်ထရီကိုကြည့်ချင်လို့"
"ဟုတ်..."
စီးနေတဲ့ ၃နှစ်အတွင်း တစ်ခါမှ မချူချာဖူးတဲ့ကောင် ထဖောက်တော့ ကျွန်တော်လည်းမလုပ်ကိုင်တတ်။ ညီမလေး ပြန်ဆင်းလာ၏။
"ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကိုကို"
"Service center ကိုဖုန်းဆက်မှရတော့မယ်"
"ညီမလေးတို့ မာမီ့ဆီဖုန်းဆက်မလား။ Grab ခေါ်မလား ကိုကို"
ဆောင်းညနေခင်းက နေအကျမြန်သည်။ သစ်ပင်ရိပ်များတဲ့ကျောင်းပရဝုဏ်က မှောင်ရိပ်ပင်ကျချင်နေပြီ။
"ဘရဏီ ဘာဖြစ်လို့လဲ"
အနားရောက်လာတဲ့ ကောင်လေးကို ညီမလေးခေါ်လိုက်တာက "အစ်ကိုပြည့်လျှံ"တဲ့။
"ကားက ဘာဖြစ်သွားမှန်းမသိလို့"
ကျွန်တော် စူးစူးစမ်းစမ်းကြည့်နေတာကို တစ်ဖက်လူက ရိပ်မိပုံရသည်။
"ကျွန်တော်က final year က ပြည့်လျှံအောင်ပါ။ ကိုနေသော် ကားက ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေလားမသိဘူးဗျ"
ကျွန်တော့်အမည်ကို ခေါ်လိုက်တဲ့လူကြောင့် ကျွန်တော့်အကြည့်တွေ ညီမလေးဆီရောက်၏။ ညီမလေးပုံစံက ကားပျက်နေတာကို စိတ်ညစ်သလို မှုန်ကုပ်ကုပ်လေးဖြစ်ရုံကလွဲလို့ အမူအရာပျက်နေတာမျိုးမရှိ။
"ကိုယ်လည်း ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး"
"ကျွန်တော်တို့နဲ့လိုက်ခဲ့ပါလား။ ဇာမဏိနဲ့လည်း အိမ်ရာဝင်းအတူတူပဲဆိုတော့။ servicing လာတာစောင့်နေရင် မိုးချုပ်သွားမှာ"
မျက်စိရှေ့ကလူကိုကျော်ကြည့်လိုက်တော့မှ ကျွန်တော်တို့ဆီငေးနေသည့် မျက်ဝန်းတစ်စုံနဲ့ထိပ်တိုက်ဆုံတော့သည်။ ညီမလေးလည်း လှမ်းကြည့်တာမြင်တော့ အနားရောက်လာ၏။
"Grab ခေါ်ရင်လည်း စောင့်ရမှာဆိုတော့ ဇာမဏိတို့နဲ့ပဲ လိုက်သွားရအောင်လေ ကိုကို"
ကျွန်တော် ငြင်းလိုက်ချင်ပေမယ့် အခြေအနေက ရွေးချယ်စရာမရှိ။ မာမီ့ကိုဖုန်းဆက်ရင်တောင် ရုံးဆင်းချိန်တိုက်နေတဲ့ မီးပွိုင့်တွေကိုဖြတ်လာဖို့ဆိုတာက အချိန်အတော်ယူရမည်။ ကျွန်တော်ခေါင်းညိတ်လိုက်တာနဲ့ ညီမလေးက သူ့ဆွဲခြင်းနဲ့ကျောပိုးအိတ်ကိုသွားထုတ်သည်။ Service Center ကို ဖုန်းဆက်မှာပြီးမှ တစ်ဖက်ကားရှိရာဆီ ကျွန်တော်လျှောက်လာလိုက်သည်။ ကျွန်တော်က driver seat အနောက်တည့်တည့်ဝင်လိုက်တာမို့ ရှေ့ခန်းကလူကို ဘေးတစောင်းမြင်နေရသည်။
သန်လျင်တံတားကိုမကျော်ရသေးခင်ပဲ နေရောင်က လုံးလုံးပျောက်သွားသည်။ ပြည့်လျှံအောင်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက ညီမလေးကိုဦးတည်ပြီး စကားပြောပေးသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဇာမဏိသူငယ်ချင်းတွေလည်းရှိတဲ့ Dental ဘက်ကအကြောင်းတွေကိုပါ ပြောတတ်သည်။ ပြည့်လျှံအောင်က ဇာမဏိတို့နဲ့နယ်တူအမျိုးမကင်းတဲ့အကြောင်းနဲ့ ရေကြောင်းနဲ့ Dental ကိုအကြိုအပို့ကိစ္စတွေအတွက် သူပဲတာဝန်ယူပေးထားတဲ့အကြောင်းတွေလည်းပါသည်။ လူလေးယောက်ရှိတဲ့စကားဝိုင်းမှာ တစ်ယောက်သောသူသာ တိတ်ဆိတ်နေတာဖြစ်၏။
×××××××××××××××××××××××××××××
"သား...ဒီချိုင့်လေး အောက်ထပ်က ကလေးကိုသွားပေးလိုက်ပါဦး"
"ဟာ...မသွားချင်ပါဘူး။ မာမီကလည်း"
ရေဘူးထည့်ပြီး ရေခဲသေတ္တာတံခါးပြန်ပိတ်လိုက်ပုံကတောင် ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းဖြစ်သွားသည်။
"သားရယ်...ကိုယ့်ကိုကူညီထားတဲ့လူကို။ ပြီးတော့ အိမ်မှာသူတစ်ယောက်တည်းမလား။ စားရေးသောက်ရေး ခက်ခဲနေမှာပေါ့"
"သူ့ကို ဘယ်သူကကူညီခိုင်းလို့လဲ။ သူ့ဘာသာ အနေထိုင်မတတ် ဝင်ကူညီတာ။ သား အတင်းခိုင်းတာလည်းမဟုတ်ဘူး"
"သား! ဘာတွေစိတ်ဆတ်နေတာလဲ"
ထမင်းစားစားပွဲမှာ ပုံပန်းမကျ ဝင်ထိုင်လိုက်တဲ့ကျွန်တော့်အနား မာမီတိုးကပ်လာသည်။
"သားနဲ့သူနဲ့ ဘာဖြစ်ထားတာလဲ"
"ကလေးသာသာလေးနဲ့ သားက ဘာဖြစ်ရမှာလဲ မာမီရာ"
"ဒါဆို ဘာကိုမကျေမနပ်ဖြစ်နေတာလဲ။ လူတစ်ယောက်ကို မဆင်မခြင်ပြောတတ်တာ သားအကျင့်မှမဟုတ်တာ။ ဇာမဏိက သားစိတ်နဲ့မတွေ့တာ တစ်ခုခုပြောလိုက်လို့လား"
"ဘာမှမပြောတာ မာမီရေ။ ဘာမှကိုမပြောလို့။ မထုံတထေး အူကြောင်ကြောင်နဲ့ တောသား"
"သား!"
မာမီက ကျွန်တော့်မျက်နှာမေးဖျားကနေ ပင့်မော့လာပြီး အကဲခတ်ကြည့်နေ၏။ အံ့ဩပြီး ဝိုင်းနေတဲ့ မာမီ့နှုတ်ခမ်းတွေကို ကျွန်တော်ရှောင်ဖယ်လိုက်မိသည်။ မာမီ အံ့အားသင့်လောက်ပါသည်။ ရပ်ဝန်းနေသော်ဆိုတာ လူတစ်ယောက်ကို ရှေ့ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ နောက်ကွယ်မှာပဲဖြစ်ဖြစ် အပြုအမူနဲ့ရော၊ အမူအရာနဲ့ပါ နစ်နာသွားအောင် လုပ်တတ်ခဲ့တာမှမဟုတ်ဘဲ။ အနေထိုင်မတတ်ခဲ့တာက ကျွန်တော်ပါပဲ။ တစ်ကြိမ်တစ်ခါမှ ကျူးလွန်ဖူးခြင်းမရှိတဲ့ စိတ်ရော၊ နှုတ်ရော ဒီကောင်လေးအပေါ်မှာပဲ ပြုမိသည်။ ဒါတွေကလည်း ရည်ရွယ်တာမဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်တောင်မသိဘဲ လုပ်မိတဲ့အမှားတွေ။ myanmar plaza မှာ ဝင်တိုက်မိပြီး ရေခဲမုန့်တွေဖိတ်တာကစလို့၊ Fund Fair မှာ သူ့ကိုလုံးလုံးမေ့သွားတာလည်း ကျွန်တော်ပဲ။ ဒီနေ့လို ကိုယ်ထိလက်ရောက် တဇွတ်ထိုးအခြေအနေတွေကို ဖန်တီးခဲ့တာလည်း ကျွန်တော်ပဲ။ သူ့ဘက်က ဒေါသနဲ့တုန့်ပြန်ခဲ့ရင်တောင် ကျွန်တော် ဒီလောက်ထိရှက်နေရမှာမဟုတ်။ တကယ်ပါ...အရာအားလုံးက ဒီအညာသားနဲ့မှ စလွဲတာ၊ လွဲဖူးတာ။
"လူတွေကို ကိုယ့်စိတ်ပုံစံခွက်နဲ့တိုင်းပြီး လိုက်ကြည့်နေရင် သားပဲပင်ပန်းမှာပေါ့။ တောသားဖြစ်ဖြစ်၊ မြို့သားဖြစ်ဖြစ် လူကလူပီသပြီးစာရိတ္တကောင်းရင် ပြီးတာပါပဲ။ အခုပြောတဲ့စကားတွေ သားစိတ်ထဲပါလို့ ရည်ရွယ်ပြီးပြောတာမဟုတ်မှန်း မာမီသိတယ်။ မထုံတထေး အူကြောင်ကြောင်ဆိုလည်း ဒါကသူ့ရဲ့ကိုယ်ပိုင်စတိုင်ပဲလေ။ မာမီတို့က သူများရဲ့ကိုယ်ပိုင်စတိုင်ကိုပြောင်းပစ်လို့မှ မရတာ သားရယ်။ သား သူတို့ဒေသကိုရောက်သွားရင်လည်း သားရဲ့ကိုယ်ပိုင်စတိုင်က သူတို့အတွက် အူကြောင်ကြောင်ကြီးဖြစ်ရင်ဖြစ်နေမှာပေါ့။ ဒီလိုပဲ နေရင်းထိုင်ရင်း လိုက်လျောညီထွေဖြစ်အောင် ညှိယူပြင်ဆင်နေရတာပဲလေ။ သားဖြစ်စေချင်သလို သူ့ကိုမကြည့်ဘဲနဲ့ သူ့ကိုယ်ပိုင်ပုံစံအတိုင်းပဲ ကြည့်ပေးလိုက်ပါ"
ဘယ်သူက မကြည့်ပေးနေလို့လဲ။ သူ့ကိုသူ့အတိုင်း ကြည့်ပေးနေလွန်းလို့ ကျွန်တော်ပဲ ရှက်နေရတာ မာမီမှမသိဘဲ။
"သားမသွားချင်လည်းနေ။ မာမီ ညီမလေးကိုခေါ်ပြီး သွားပို့ပေးလိုက်မယ်"
"နေ နေ မာမီ။ သားပဲသွားလိုက်မယ်"
"ညီမကျ တအားသိတတ်နော် ကိုယ်တော်။ ဟိုကလည်း ကိုယ့်ညီလေးအရွယ်ပဲကို"
"ညီမလေးရှိနေလို့ကို ညီလေးလို့မမြင်ချင်တာ မာမီရေ"
မာမီရယ်တော့ ကျွန်တော်လည်း ရယ်လိုက်မိ၏။ မာမီနဲ့ပြောလိုက်ရတော့လည်း ပေါ့ပါးသွားသလိုလို။ ကျွန်တော် သူ့ကိုတောင်းပန်ချင်နေတာလည်းပါသည်။ မာမီပြောသလို ကျွန်တော့်စိတ်တိုင်းကျမဖြစ်တာနဲ့ ကျွန်တော့်ဘက်ကလက်လွန်ခဲ့တာတွေသာများသည်။ အခန်းဘဲလ်တီးလိုက်ပေမယ့် တော်တော်နဲ့ထွက်မလာ။ တွေ့ရင်ပြုံးပြရမှာလား၊ ချိုင့်ပဲ လက်ထဲတန်းထည့်ပေးရမှာလည်း တွေးနေတာနဲ့တင် သူ့အိမ်ရှေ့မှာ နာရီဝက်လောက်ရပ်နေမိသေးသည်။
"အော်..."
အိမ်နေရင်းမြင်နေကျအတိုင်း ပုဆိုးတိုတို၊ ရှပ်အင်္ကျီအကွက်စိပ်နဲ့။ ပြုံးမပြမိသလို၊ ချိုင့်ကိုလည်းမထိုးပေးဖြစ်။ အဲ့ဒီအစား ကျွန်တော်ပြောလိုက်တာက...
"ဝင်လို့ရလား"
"ရပါတယ်"
အခန်းကျယ်က စားပွဲတစ်လုံးသာရှိပြီး ရှင်းလင်းနေသည်။ ဘုရားစင်ကို နံရံကပ်ရိုက်ထားပြီး ဂန္ဓာဖြူတွေက ဝေဝေဆာဆာ။ သင်းရနံ့က ကျွန်တော်ဝင်လာရာ လျှောက်လမ်းထိ ပျံ့လွင့်နေသည်။ ဧည့်ခန်းမှာတော့ ပေါ်လစ်အချောမကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်းဆက်တီနဲ့ အခုခေတ်အိမ်တွေမှာ တွေ့ရခဲနေပြီဖြစ်တဲ့ တီဗီအသေးတစ်လုံးရှိ၏။ ဆက်တီထိုင်ခုံတွေပေါ်မှာက သင်ဖြူးဖျာအကြမ်းလေးတွေ။ အငွေ့အသက်ကိုက တကယ်ကို မြို့ပြမဆန်ပါ။
"ဘာကိစ္စရှိလု့ိလဲ"
ကျွန်တော့်ဘေးကပ်ရပ်လာပြီး မေးသည်။ ဒီတော့မှ ချိုင့်ကိုလက်ထဲထည့်ပေးရ၏။
"မာမီက မင်းစားဖို့ပေးခိုင်းလိုက်လို့"
"အာ...ကျုပ်က..."
ပြောပြီးမှ မလုံမလဲနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်သည်။
"ကျွန်တော်က စားပြီးပြီ။ အရီးလေးကို အားနာတယ်"
"ငါးခြောက်နဲ့ ကြက်သားကြော်ပါပဲ။ နောက်နေ့စားလို့ရတယ်။ ယူထားလိုက်"
"ဒါဆို သွားလှယ်လိုက်ဦးမယ်နော်။ ခဏလေး"
စားပွဲခုံပေါ်မှာ ဖွင့်လက်စ စာအုပ်နဲ့မြေပုံကြမ်း။ ကမ္ဘာ့မြေပုံက မှင်နီတစ်ချို့နဲ့ရှုပ်ပွနေသည်။ ညီမလေးဆီမှာမြင်ရတတ်တဲ့ ဖတ်စာအုပ်အချို့ကိုလည်း စီထပ်ထားသည်။ ဗလာစာအုပ်ထဲက လက်ရေးက မလှပေမယ့် ရှည်မျောမျောနဲ့သပ်သပ်ရပ်ရပ်။ အခန်းထောင့်မှာက ထောင်လျက်သား ဂစ်တာအညိုရောင်တစ်လက်။ ဂစ်တာကိုယူပြီးမှ ခုံတစ်လုံးမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ကြိုးတွေက ညှိထားပြီးသား။
"အရီးလေးကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောပေးပါ"
"မင်း ဂစ်တာလား"
အသံစမ်းရင်းနဲ့ မဆီမဆိုင် မေးမိသည်။
"မဟုတ်ဘူး။ ကိုပြည့်လျှံဟာ"
"သူကရော ဒီမှာလာနေတာလား"
"ဒီရက်ပိုင်းပါပဲ။ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းမို့လို့ အဖော်လာနေပေးတာ"
"အခုရော"
"သူ့အိမ် ခဏပြန်သွားတယ်"
"ဇာမဏိ!"
ကျွန်တော်ခေါ်တာကို အကြည့်နဲ့ပဲထူးသည်။
"ညနေက ကိုယ်လွန်သွားတယ်။ တောင်းပန်ပါတယ်။ တမင်လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး"
"ရပါတယ်။ ကျွန်တော်လည်း..."
"ကိုယ်ပြောတာ ဆုံးအောင်နားထောင်။ ကိုယ်က မင်းအိမ်နေရင်းဝတ်ဖို့ဆိုပြီးတော့ပဲ ပေးလိုက်တာ။ ကျောင်းကိုဝတ်သွားဖို့လောက်အထိက မသင့်တော်ဘူးလေ။ ရုတ်တရတ်ကြီးမြင်လိုက်တော့ ကိုယ် မင်းကို အားနာသွားတာ။ အဲ့ဒါကြောင့် စိတ်လောပြီး မင်းအပေါ်ရိုင်းမိသွားတယ်။ မြန်မာပလာဇာမှာ ကိုယ်တို့ စဆုံတည်းက"
အညာသားလည်း အမှတ်ရပုံပေါ်ပါသည်။
"ကျွန်တော် အဲ့လိုတွေအမှတ်မထားတတ်ဘူး။ စိတ်ထဲထားမနေပါနဲ့"
သူ့မျက်နှာကလည်း ညနေတုန်းကလိုမဟုတ်ဘဲ ကြည်ကြည်လင်လင်ရှိလာ၏။ ကျွန်တော့်ရင်ထဲလည်း ပေါ့ပါးသွားသည်။
"ကိုယ် တီးလို့ရလား"
"ဂစ်တာလည်း တီးတတ်တာလား"
သူ့မျက်နှာပေါ်က အံ့ဩဟန်ကြောင့် ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေမြောက်တက်ကုန်သည်။ ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းမှာအပြုံးတွေအကြာကြီး။ လူငယ်တွေကြားမှာ ရေပန်းစားတဲ့ သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို Acoustic ပုံစံပြောင်းပြီး တီးကြည့်လိုက်သည်။ တီးနေကျဂစ်တာမဟုတ်ပေမယ့်လည်း ကျွန်တော့်လက်ချောင်းတွေကြား လိုက်လျောညီထွေဖြစ်နေ၏။
🎶လည်ပြန်ကာ ငေးလောက်အောင် အသက်ရှုတောင် မှားသွားလောက်တယ်...
ဘာတွေကိုစောင့်ဆိုင်းကာ အာ...အချိန်တွေသာ ကြာကာညောင်းမယ်...
ရင်ခွင်မှာ သိုဝှက်ထားတဲ့အချစ်စစ်တို့ဟာ မင်းနဲ့တွေ့မှ ရှင်သန်ခဲ့တာ...
ခန္ဓာကောက်ကြောင်းများ မြင်သူတွေဘယ်လိုမှ ရုန်းထွက်မရပါ...
ဆံနွယ်တွေ တောက်ပ၊ မြေပြင်ပေါ် သူလေ ဘယ်ညာယိမ်းကာ...
ဒီလူမှာ ချုပ်ထိန်းမရအောင် မင်းရဲ့အလှမှာ မူးရစ်ရင်း ရင်ခုန်နေမိပြီ...
ယူရီ ယူပါ...ပြန်စာနာကာ ဒီလူကို လည်ကြည့်ဦးကွာ...ယူတော့ ကြင်နာချင်ပါတယ် ရာသက်လုံး...ယူတော့...
ယုံကြည်နေပါကွာ...ငါပုံတွေမပြောပါ
ဟိုး...ဟိုး...
အချိန်နာရီတိုင်းမှာငါ မင်းနံဘေးနား ရှိမယ်အရိပ်လို...
ရည်ရွယ်ကာ မင်းအတွက် သံစဉ်တွေကို ညင်သာစွာ ညည်းဆို...
ပျော်ရွှင်စွာ လေထဲတိုက်အိမ်ဆောက်လို့ ငါ့မှာ ရူးသွပ်ခဲ့တာ မင်းကိုပါ🎶
Acoustic နဲ့တီးတာဖြစ်ပေမယ့် နဂိုတည်းက သံစဉ်မြူးထဲသီချင်းဖြစ်တာမို့ ခံစားချက်တွေအထိ လေပြည်တွေထဲ ပျံ့ဝဲနေသလို။ စူးစိုက်ငေးကြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံက ကျွန်တော့်မျက်နှာထက်မှာ နှစ်လိုဖွယ်။
"အစ်ကိုက..."
အိပ်ရာက နိုးလာသူလို ခေါ်သံက တိုးငြိမ့်ငြိမ့်။ ဒီတစ်ခါ အံ့ဩလို့ ကြောင်ငေးနေရသူက ကျွန်တော်။ ကျွန်တော့်ကိုဆို သီးသန့်နာမ်စား မခေါ်တတ်ခဲ့ဘဲ ခေါ်လာတော့လည်း"အစ်ကို"တဲ့။
"ကျွန်တော့်ကို သင်ပေးပါလား"
အပြုံးတစ်ပွင့်နဲ့ တောင်းဆိုသံ။ နှုတ်ခမ်းပါးတွေရဲ့ကာဆီးထားရာကနေ လွတ်မြောက်သွားတဲ့ သွားစွယ်နှစ်ဖက်က လင်းလင်းလက်လက်။ ကျွန်တော် တကယ်ကိုမှင်သက်နေမိ၏။ စီတန်းညီညာတဲ့သွားတန်းဖြူဖြူရဲ့ ဘယ်ညာတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာ သိသိသာသာရှည်ပြီးချွန်ထက်ထက်ဖြစ်နေတဲ့ သွားစွယ်တွေနဲ့။ ပရော်ဖက်ရှင်နယ် နယ်ပယ်တစ်ခုက လူတစ်ယောက်အနေနဲ့ ဒီအပြုံးလင်းလက်သွားပုံက ဘယ်လောက်ထိ ဆွဲဆောင်မှုရှိနေသလဲ ကျွန်တော်အမှတ်မပေးဘဲ မနေနိုင်။ ကျွန်တော် မျက်နှာလွှဲပြီး အသက်ကိုဖွဖွဖိရှုလိုက်ရတဲ့အထိ အဲ့အပြုံးရဲ့ ညို့ငင်မှုကနေ ရုန်းထွက်လိုက်ရတာ။
My Butterfly _ Moe Htet+ Hein Z
×××××××××××××××××××××××××××××
January 17.2021.(Sunday)
×××××××××××××××××××××××××××××