"ရႈံးသြားေပမယ့္ ဒီေန႔ပြဲက တကယ္တန္တယ္။ ေလာင္းေၾကးထပ္ေတာင္းခ်င္လည္း ရတယ္ေနာ္။ မင္းလိုခ်င္တာဘာျဖစ္ျဖစ္ ေပးခ်င္ေနတာ"
ရွပ္အျဖဴေကာ္လံစြန္းကို လာထိတဲ့ လက္ဖဝါးကို ကၽြန္ေတာ္ ခပ္ျပင္းျပင္းရိုက္ခ်လိုက္မိသည္။ နီးကပ္ဖို႔ တိုးလာခ်င္ေနတဲ့ေျခလွမ္းေတြကို စူးစူးရဲရဲစိုက္ၾကည့္မိ၏။
"ဘာမွ မလိုဘူး။ ကိုယ္ ေျပာထားတာသာမေမ့နဲ႔"
လွည့္ထြက္လာတဲ့ေနာက္ပါးဆီမွာ ရယ္သံတစ္ခ်ိဳ႕ ရစ္ဝဲက်န္သည္။ ထိကပါးရိကပါးရယ္သံထြက္ႏိုင္တဲ့ပါးစပ္ေတြကို စိတ္ရွိတိုင္း ထိုးႀကိတ္ပစ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕အင္အားနည္းသည္။ ရဲဘုန္းက အားကိုးရေပမယ့္ ၿဖိဳးေလးကို ထည့္တြက္လို႔မရ။ ပါလာတဲ့အညာသားဆိုတာလည္း ကေလးသာသာေလး။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ထြက္လာတာျမင္လို႔ေျပးကပ္လာတဲ့ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အားမာန္ျပည့္တဲ့ မ်က္ဝန္းတစ္စံုသာ ထင္ထင္ရွားရွားရွိသည္။ အျပင္မွာ ေမွာင္ရိပ္အတိဖံုးၿပီး မီးတိုင္ေတြ ထိန္လင္းေန၏။
"ေက်းဇူး သားႀကီး။ မင္းသာမရွိရင္ ငါ တကယ္ေသၿပီကြာ"
လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကိုမွီတြယ္ထားတဲ့ ၿဖိဳးေလးလက္တစ္စံုကို အားနဲ႔ဖယ္ထုတ္ပစ္ရသည္။ ေလပူေတြကိုမႈတ္ထုတ္ၿပီး ဆံပင္ေတြကို အၾကမ္းပတမ္းသပ္တင္မိ၏။ တစ္မနက္လံုး ေျပးလႊားခဲ့ရၿပီး တစ္ဖက္ကတက္ႂကြေနတဲ့ေကာင္ေတြကို အႏိုင္ယူဖို႔ စိတ္ေရာလူေရာႏွစ္ခဲ့ရတာပင္။ ၈လေက်ာ္ ေဝးကြာေနတဲ့ က်ဴတံကို ၄နာရီနီးပါး ကိုင္လိုက္ရေတာ့ လက္ေခ်ာင္းေတြပါ က်ဥ္ခ်င္ေနသည္။
"အဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ ထပ္မပတ္သက္နဲ႔ေတာ့ ၿဖိဳးေလးရာ။ မင္း ေပါက္ကရထပ္လုပ္ရင္ ဒီတစ္ခါ ငါ တကယ္ဝင္မပါဘူး"
ေႁမြေႁမြခ်င္း ေျချမင္တယ္လို႔ပဲ သံုးႏႈန္းရမလား။ တစ္ဖက္က ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ ပိုင္စိုးပိုင္နင္းအၾကည့္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မႀကိဳက္။ ၿဖိဳးေလးက ေခါင္းအခါခါညိတ္ျပေပမယ့္ ယံုရတာေတာ့မဟုတ္။ မ်က္ႏွာ ငယ္ခ်သြားေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္။
"ေနေသာ့္ကိုအားနာဦး ေခြးေကာင္"
ရဲဘုန္းက ၿဖိဳးေလးေခါင္းေနာက္ေစ့ကို အသံျမည္ေအာင္ရိုက္ခ်သည္။ ျပန္ေမာ့လာတဲ့ ၿဖိဳးေလးမ်က္ႏွာက ရယ္က်ဲက်ဲ။
"ဒီတစ္ခါ ေနာက္ဆံုးကြာ။ ကတိေပးတယ္။ အင္းလ်ားက ခိုင္လီကုိ သြားရေအာင္။ ငါေကၽြးမယ္"
ရဲဘုန္းက ၿဖိဳးေလး ကားေပၚတက္ခ်ိန္ အညာသားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကားတစ္ဖက္မွာ ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
××××××××××××××××××××××××××
အင္းလ်ားကန္ေရျပင္ေပၚ လၽွပ္ေျပးလာတဲ့ေလက ေအးစိမ့္စိမ့္။ ကန္ေဘာင္မွာတည္ထားတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာထိုင္ေတာ့ ကန္ဘက္ကို မ်က္ႏွာမူၿပီး ေနရာယူထားမိသည္။ ပင္ပန္းသမၽွက မ်က္ႏွာေပၚျဖတ္ေျပးသြားတဲ့ ေလျပည္ႏုႏုေၾကာင့္ အရွိန္ေလ်ာ့၏။ ဆံပင္ေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္သပ္တင္မိၿပီး မီႏူးကဒ္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ရသည္။
"စားခ်င္တာမွာ"
ကၽြန္ေတာ့္ေဘး ကပ္လ်က္ထိုင္ေနတဲ့လူဘက္ကို မီႏူးကဒ္ တိုးေပးရ၏။ အညာသားလည္း တစ္ေနကုန္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ တေကာက္ေကာက္။ ဘိလိယက္ထိုးေနတဲ့ေတာက္ေလၽွာက္လည္း အခန္းေထာင့္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုးရိမ္တႀကီးေငးၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ႏွာကိုလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ခဲ့ရ၏။
"ေနေသာ္ ငါ ရွင္းမွာေပါ့။ ေသာက္စရာေရာ မွာ"
ၿဖိဳးေလးနဲ႔ ရဲဘုန္းက အစားအေသာက္အတြက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ေနၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကလူက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ မဝင့္မရဲလွမ္းၾကည့္၏။
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ပိုက္ဆံမပါဘူး"
"ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းရွင္းမွာ။ ႀကိဳက္တာစား"
အၾကည့္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚက မေရြ႕။ ျငင္းဆန္ခ်င္တဲ့ အရိပ္အေယာင္က ျဖိဳးေလးရွင္းမွာကို လက္မခံခ်င္ပံု။
"မင္းကို ကိုယ္ဝယ္ေကၽြးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား။ ႀကိဳက္တာစား"
ဒီေတာ့မွ ကဒ္ကိုယူၿပီး တစ္ဖ်ပ္ဖ်ပ္လွန္၏။ watier က ဖန္ခြက္ရွည္ေတြထဲ ေရခဲေရလာထည့္ေပးတုန္း ကၽြန္ေတာ္ လွမ္းတားရသည္။
"ညီေလး ေရေႏြးတစ္ကရားခ်"
"ဗ်ာ..."
"ေရေႏြးေလ။ လက္ဖက္ေျခာက္ခပ္ထားတဲ့ဟာ"
"ဘာလို႔လဲ ေဟ့ေကာင္။ ဒီမွာ ငါက ဘီယာစပ္ေသာက္ဖို႔ေတာင္ လုပ္ေနတာကို"
ရဲဘုန္း ထေအာ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ကာျပရ၏။
"ငါ့အတြက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဇာမဏိအတြက္။ သူက ေရေအးမေသာက္ဘူး"
မီႏူးကဒ္ကိုလွန္ေနတဲ့အသံ ရပ္သြားသည္။
"ဟို..."
"ဘာလဲ"
"ထမင္းပဲစားလို႔ရလား"
"ရတယ္ေလ။ ထမင္းေပါင္း၊ ထမင္းေၾကာ္ အဲ့မွာအစံုရွိတယ္။ ကိုယ္ျပမယ္"
"မဟုတ္ဘူး ထမင္းအျဖဴပဲ"
"ေအာ္...ဒါဆို ဘဲကင္စားလား"
"စားတယ္။ အရြက္ေၾကာ္ေရာ စားလို႔ရလား"
"ရတာေပါ့ကြ"
ဘဲကင္နဲ႔ကိုက္လန္ေၾကာ္တစ္ပြဲမွာေပးလိုက္မွ တြန္႔ကုတ္ထားတဲ့မ်က္ခံုးတန္းေတြေျပသြားသည္။ အလႉမွာလည္း ၾကက္ဆီထမင္းကို အမ်ားႀကီးထည့္စားတာမ်ိဳးမေတြ႕ရ။ ဗိုက္မဆာလို႔မဟုတ္ဘဲ မစားတတ္တာမ်ိဳး ျဖစ္ပံုရသည္။ အညာသားရႊင္ပ်ပ်ျဖစ္သြားပံုကိုၾကည့္ၿပီးမွ မ်က္ႏွာကို ဒီဘက္ျပန္လွည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ထံ စူးစူးစမ္းစမ္းၾကည့္ေနတဲ့ ရဲဘုန္းနဲ႔ၿဖိဳးေလးကို ပုခံုးတြန္႔ျပမိ၏။
"ဇာမဏိ ဒါ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ၿဖိဳးေလးနဲ႔ ရဲဘုန္းတ့ဲ။ ၿဖိဳးေလး၊ ရဲဘုန္း သူက ဇာမဏိ။ ညီမေလးနဲ႔တစ္တန္းတည္း"
ေတြးၾကည့္မွ ၿဖိဳးေလးနဲ႔ရဲဘုန္းကို တျခားလူတစ္ေယာက္နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးဖူးတာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္။ ေနေသာ္က အရမ္းေဖာ္ေရြတယ္ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က လက္ခံတဲ့ အေပါင္းအသင္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ ကိုထြဋ္နဲ႔ေတာင္ အထက္တန္းတက္တုန္းဖယ္ရီတူရာကေနမွ ၿဖိဳးေလးနဲ႔ရဲဘုန္းပါ မ်က္မွန္းတန္းမိၿပီး ေယာက္်ားေလးသဘာဝ အလိုလိုရင္းႏွီးသြားၾကတာမ်ိဳး။
"ေအး! ၾကားဖူးေနတာေတာ့ ၾကာၿပီ"
ၿဖိဳးေလးက စီးကရက္မီးညႇိရင္း ေျပာလာသည္။ စားပြဲေရာက္လာတဲ့ ပုလင္းအေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔ဆီ ဇာမဏိအၾကည့္ေရြ႕၏။
"အားမနာနဲ႔ေနာ္ ခ်သာခ်။ ဒါေတြ အစ္ကိုရွင္းမွာ"
"က်ဳပ္ မေသာက္တတ္ဘူး"
မီႏူးေရြးမၿပီးႏိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ရဲဘုန္းပါ ေခါင္းေမာ့လာ၏။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့အသံုးအႏႈန္းအေပၚ နားထဲအထူးအဆန္းျဖစ္သြားၾကပံု။
"မင္းက ဘယ္နယ္ကလဲ"
"မေကြး"
"ေအာ္..."
ၿဖိဳးေလးကေတာ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔သာအညာသားကို အကဲခတ္၏။ အစားအေသာက္ေရွ႕ေရာက္ရင္ စကားနည္းတဲ့ ရဲဘုန္းေၾကာင့္လည္း ဝိုင္းကတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါေနတဲ့ဝိုင္းက အသံမစည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာတဲ့ ၾကက္ခ်ဥ္စပ္နဲ႔ အကင္ေတြကို တစ္စက္မွမတို႔ထိ။ ဘဲကင္ကို အေကာင္လိုက္ခ်ေပးလာတာကိုလည္း ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ၾကည့္၏။ အရြက္မ်ားမ်ား အသားနည္းနည္းသာစားတဲ့ အညာသားက ေရေႏြးတစ္အိုးကိုေတာ့ ကုန္ေအာင္ေသာက္သည္။ အနံ႔ျပင္းတဲ့အရည္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ခ်လိုက္တိုင္း ေခါင္းငဲ့သြားတတ္တာကိုလည္း သတိထားမိ၏။ ႏႈတ္ခမ္းမွာေတ့ထားတဲ့ ဘီယာဘူးကိုမေမာ့ခင္ ကၽြန္ေတာ္ ပါးပါးျပံဳးမိသည္။ အညာသားဆိုေတာ့ ထန္းရည္ပဲႀကိဳက္တာမ်ိဳးလား။
"ပင္ပန္းေနၿပီကြာ။ ငါ အရင္ျပန္ႏွင့္မယ္"
တစ္မနက္လံုး ေျပးလႊားထားသမၽွ ခႏၶာက ဘီယာေလးငါးဘူးနဲ႔တင္ၿပိဳခ်င္လာသည္။ ရဲဘုန္းနဲ႔ၿဖိဳးေလးကေတာ့ ပြဲဆက္ဦးမည့္ပံုရွိ၏။ စားပြဲေပၚက ဖုန္းနဲ႔အိတ္ကိုေကာက္ကိုင္ၿပီး ထလိုက္တဲ့အထိ အညာသားက ေနရာမေရြ႕။
"သြားမယ္ေလ"
"ဟို..."
"ဘာလဲ"
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေထြေထြက အင္လ်ားေလေအးေအးနဲ႔ ေမွးစက္ခ်င္ေနၿပီ။ အညာသားဆြဲထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေကာက္ဝတ္က ရုန္းမရခ်င္။
"ပိုက္ဆံရွင္းရဦးမယ္"
ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္ေကၽြးမယ္လို႔ေျပာခဲ့တာကို ရွင္းခိုင္းေနတာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အသံထြက္တဲ့အထိ ရယ္မိ၏။ အရက္ေရာေနတဲ့ၿဖိဳးေလးကမၾကားလိုက္ဘဲ ရဲဘုန္းကပါ ျပံဳးလာခဲ့သည္။
"ေအးပါ"
ခါးၾကားက ပိုက္ဆံအိတ္ကိုျပန္ထုတ္ၿပီး တစ္ေသာင္းတန္ႏွစ္ရြက္ သူ႔လက္ထဲကမ္းေပးတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေနမိတာ မရပ္ႏိုင္။
"တစ္ေသာင္းနဲ႔ မရဘူးလား"
"ကိစၥမရွိဘူး။ ၿဖိဳးေလးကိုလွမ္းေပးလိုက္။ ေနာက္မွ ပိုတာလိုတာ ရွင္းလိုက္မယ္"
အသံမထြက္ေတာ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြအျပံဳးမရပ္ႏိုင္ေသးပါ။ မျမင္ဖူးတဲ့ အက်င့္စရိုက္ေတြအျဖစ္နဲ႔ အညာသားကို ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္မိသည္။ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္၊ ပိန္ပါးပါးခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြ က်ဲသည္။ လည္ကတံုးနဲ႔ပုဆိုးဝတ္ထားတာေတာင္ မူပိုင္သေကၤတဆင္ၾကယ္စိမ္းကို မစြန္႔ခဲ့။ လမ္းေလၽွာက္ပံုကလည္း ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ား ဆြမ္းခံႂကြသလို ေရွ႕ေလးေတာင္ေလာက္သာ ၾကည့္တတ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြက တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္။ ကိုထြဋ္လည္း မႏၱေလးသားေပမယ့္ ဆင္ၾကယ္ေလာက္ေတာ့ အထက္ပိုင္းဇာတိပံုမေပါက္။
ကားျပတင္းကေန တရၾကမ္းဝင္လာတဲ့ ေလေအးေအးကို ခံစားေနတဲ့ ဆံပင္တိုတိုတို႔က လြင့္ခ်င္ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္းရင္းျမင္ေနရသည္။ ကားကိုအိမ္ရာပါကင္ထဲ ရပ္လိုက္တာနဲ႔ တံခါးဖြင့္ေတာ့မယ့္ လက္ကို လွမ္းဆြဲရ၏။ တစ္ၿပိဳင္တည္း ကၽြန္ေတာ္လုပ္မိတာ ကားတံခါးေလာ့ခ်လိုက္ျခင္း။
"ေနပါဦး"
အရည္ေတြဝင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝင္က ရႊင္ေနသည္။ မ်က္ႏွာစာတိုက္ခန္းက မီးေရာင္မွိန္ပ်ပ်က ေမွာင္ေနတဲ့ကားထဲထိ စူးေနေအာင္က်၏။ အညာသားရဲ႕မ်က္ဆန္နက္နက္ေတြကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ရယ္မိျပန္သည္။
"ဒီေန႔အတြက္ ေက်းဇူး"
"ရပါတယ္"
"ဗိုက္ဝရဲ႕လား"
"အင္း..."
ကၽြန္ေတာ္ရယ္ေနတာကို အေနခက္သလိုနဲ႔ မ်က္ဝန္းေတြလႊဲဖယ္သည္။
"က်ဳပ္ဆင္းေတာ့မယ္"
"ေနဦး"
ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲလက္ေကာက္ဝတ္ကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ထပ္ဆြဲလိုက္မိေတာ့ မ်က္ခံုးေတြတြန္႔သြားသည္။
"ဘာလဲ က်ဳပ္ က်ဳပ္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္လို႔ေျပာ"
"ဘာေၾကာင့္လဲ"
"ဘာေၾကာင့္ရမွာလဲ။ မင္းေရာက္ေနတာ ရန္ကုန္ေနာ္။ မင္းအသက္ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ က်ဳပ္က်ဳပ္လို႔ ေျပာေနတာ သင့္ေတာ္တယ္ထင္လို႔လား"
"က်ဳပ္မေျပာတတ္ဘူး"
"ေျပာတတ္ေအာင္ေျပာ။ ေျပာရင္းနဲ႔အက်င့္ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္"
"ရပ္ဝန္းေနေသာ္!"
"ကိုယ္ မင္းထက္ အသက္ႀကီးတယ္ေနာ္။ ကိုယ့္ထက္အႀကီးကို နာမည္အျပည့္အစံုေခၚတယ္ဆိုတာ ရိုင္းတာပဲ"
"တျခား မေခၚတတ္ဘူး"
"ေခၚရင္းနဲ႔အက်င့္ျဖစ္သြားမွာပဲ ေခၚစမ္းပါ"
ခႏၶာကိုယ္ကို ရို႔ထားၿပီး အေနက်ဥ္းၾကပ္ေနတာကိုျမင္ေလ ကၽြန္ေတာ္ အူျမဴးေလ။
"က်ဳပ္ ဆင္းေတာ့မယ္"
"ကၽြန္ေတာ္လို႔ေျပာမွ လႊတ္ေပးမယ္"
သူ႔လက္ ေနာက္တစ္ဖက္ကိုပါ လွမ္းဆြဲလိုက္တာေပမယ့္ တကယ္တမ္း ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဖက္က လက္ေကာက္ဝတ္ကေန ပူးၿပီး သူ႔လက္တစ္ဖက္တည္း ပါသြားခဲ့သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့သလိုမ်ိဳး အၾကည့္ေတြက ရုတ္ခ်ည္းခက္ထန္သြား၏။ ဘာလဲ အခုအေနအထားက။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကိုျပန္ေမာ့ၾကည့္ေနရသလိုမ်ိဳး။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ျခမ္းေပၚ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္အပ္ေနတာျဖစ္သည္။ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုပူးၿပီး ဆုပ္ကိုင္ထားတာျဖစ္ေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ္မလႈပ္သာ။ ဒီပိန္ပိန္ပါးပါးက ဘယ္တုန္းက အားေတြရွိသြားတာလဲ။ လက္ေခါက္တင္ထားလို႔ ေပၚေနတဲ့ လက္ဖ်ံသားက အေၾကာေတြတင္းေနတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွသတိထားမိျပန္သည္။
"မင္း!"
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လံုး ပူတက္လာ၏။ ကိုထြဋ္နဲ႔ေတာင္ ဒီေလာက္ထိ နီးနီးကပ္ကပ္မျဖစ္ဖူးခဲ့။ မရင္းႏွီးတဲ့အေငြ႕အသက္ေတြနဲ႔ တစ္စိမ္းလူရဲ႕မ်က္ႏွာနဲ႔နီးကပ္ေနရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တစိကိုယ္လံုး ပူထူလာသည္။
"ခင္ဗ်ား မူးေနၿပီ"
"ဟုတ္တယ္။ ဖယ္ေတာ့"
ကၽြန္ေတာ္ မရယ္ႏိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စီးမိုးထားသလိုမ်ိဳး သူစကားေျပာလိုက္လို႔ ထြက္လာတဲ့ ေလေငြ႕ေႏြးက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာေပၚ ရိုက္ခတ္လာတာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး လက္ေတြကိုရုန္းမိ၏။ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ တစ္ဖက္လူက အားသန္ေနသည္။
"ဇာမဏိ!"
"ကၽြန္...ကၽြန္ေတာ္လို႔ ႀကိဳးစားေျပာၾကည့္ပါမယ္"
စိမ္းသက္သက္မ်က္ႏွာကို ကၽြန္ေတာ္ေငးမိသည္။ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသးတဲ့မ်က္ႏွာက ရင့္က်က္ေနတာ သိသိသာသာ။ သူလႊတ္ေပးမွ လြတ္သြားတဲ့လက္ေကာက္ဝတ္ေတြကို ပြတ္သပ္မိသည္။
"နာသြားလား"
"ရတယ္။ မင္း ဆင္းေတာ့"
"ဟို...ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ရုတ္တရတ္ႀကီးဆိုေတာ့"
"ကိုယ္မွားသြားတာ။ ေဆာရီး။ ပင္ပန္းေနမွာပဲ။ မင္း အရင္ဆင္းလိုက္ေတာ့"
တိတ္တိတ္ကေလး ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနၿပီး ခဏအၾကာမွ ဆင္းသြားသည္။ ဝိုးတဝါးအလင္းေအာက္မွာ ေဝးသြားတဲ့ေက်ာျပင္ျဖဴျဖဴေပ်ာက္သြားခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနမိ၏။ အမူးေတာင္ေျပခ်င္သြားသလိုလို။ မဝံ့မရဲျဖစ္ေနတဲ့ပံုစံကိုစေနာက္ခ်င္ေနတာနဲ႔ပဲ တကယ္တမ္းေခ်ာင္ပိတ္ခံလိုက္ရသူက ကၽြန္ေတာ္။ အေနၾကပ္ေနတတ္တဲ့ပံုစံေတြက ၿမိဳ႕ျပနဲ႔စိမ္းသက္ျခင္းေၾကာင့့္ပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ တကယ္တမ္း အၾကည့္စူးစူးနဲ႔မ်က္ခံုးတန္းနက္နက္ေတြက အားေဖ်ာ့ေနတာမွမဟုတ္ဘဲ။ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ကာလကို ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ပံုစံတစ္ခ်ိဳ႕ရွိေနရံုေလးနဲ႔ ဒီလူက ျပည့္စံုစြာ မဖြံ႕ၿဖိဳးေသရံု။ ကားေပၚကမဆင္းျဖစ္ေသးပဲ friend ျဖစ္ေနတဲ့ facebook acc ကိုဝင္ၾကည့္မိသည္။ ဘာမွတင္ထားတာမရွိ ရွင္းလင္းေနတဲ့ အေကာင့္တစ္ခုရဲ႕ profile တင္ထားတဲ့ပံုက ေဘးတိုက္အေနအထားမို႔ ဘာေတြေတြးေနသလဲမခန္႔မွန္းႏိုင္။ ႏႈတ္ခမ္းထာင့္စြန္းေကာ့တက္ေနတာကေတာင္ မထင္မရွားနဲ႔ေမွးမွိန္ေနတာျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးနဲ႔လာဆံုေနရတာပါလိမ့္။
×××××××××××××××××××××××××××××
ပင္ပန္းတာနဲ႔ ေသာက္ထားတာေရာၿပီး ကၽြန္ေတာ္အိပ္ရာမထႏိုင္။ မနက္ပိုင္းအတန္းခ်ိန္ေတြဖ်က္ပစ္ရတဲ့အထိ လူက ေလးကန္ေန၏။ ပ်ားရည္ထဲ သံပုရာသီးညႇစ္ထည့္ၿပီးေမာ့တာေတာင္ ေခါင္းကမၾကည္ခ်င္။ ညေနပိုင္း လက္ေတြ႕အခ်ိန္ေတြၿပီးတာနဲ႔ ျပန္ဖို႔ျပင္ရသည္။ ညီမေလးကို မႀကိဳလို႔ကလည္းမရ။
"ေနေသာ္...ငါလိုက္ခဲ့ေပးရမလား။ မင္းၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ္မလန္းဘူး"
ရဲဘုန္းက ကားတံခါးေဘာင္ကိုလက္ေထာက္ၿပီး စိုးရိမ္စကားဆုိ၏။
"ရတယ္ ရဲဘုန္း။ မေန႔က ဘိလိယက္ဝင္ထိုးလိုက္တာလည္းပါမယ္ လက္ေမာင္းေတြပါေတာင့္ၿပီး လူကအီေနတာ။ ဘာမွေတာ့ မျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္မပူနဲ႔။ မင္းညေန ေဆးခန္းထိုင္ေပးရမွာမလား"
သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေတြေပမယ့္ အမွီခိုကင္းခ်င္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ရဲဘုန္းအသိဆံုး။ ကားထြက္သြားတဲ့အထိ လက္ျပေနတဲ့ရဲဘုန္းကို ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေန ျမင္ေနရသည္။ ညီမေလးတို႔ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္နဲ႔တိုးေနၿပီ။ Computer ခန္းဝင္ရတဲ့ေန႔ဆို ညီမေလးတို႔အတန္းက ေက်ာင္းဆင္းေနာက္က်၏။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြထြက္လာေပမယ့္ ညီမေလးမပါေသး။
အစုစုနဲ႔တြဲဆင္းလာၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြထဲ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ တည့္တည့္ဝင္လာတာက ဂ်င္းအက်ႌအနက္နဲ႔ ေလွကားကေန ခပ္ငိုက္ငိုက္ဆင္းလာတဲ့လူ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ ေရေႏြးပူနဲ႔ပက္ခံလိုက္ရသလို ပူရွိန္းတက္သြားသည္။ ဒီအက်ႌကို ေက်ာင္းထိဝတ္လာရသလား။ အသစ္လည္းမဟုတ္တာကို။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္ေတြၾကား ေရပန္းစားတဲ့ တခ်ိဳ႕ေသာခ်စ္သူရည္းစားေတြရဲ႕အျပဳအမူေတြ။
ကၽြန္ေတာ့္ ေသြးျပန္ေၾကာေတြေျပာင္းျပန္စီးဆင္းကုန္သလို အသံက်ယ္နဲ႔ခုန္ျမည္ေနၾကသည္။ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ခါးေထာက္ရပ္ၾကည့္ေနတာကိုလည္း လမ္းေလၽွာက္လာေနသူကမျမင္။ ဆင္ၾကယ္ဖိနပ္စိမ္းရဲ႕ေျခဦးထိပ္ကိုေရႊခ်ထားသလိုမ်ိဳး ေခါင္းကိုငိုက္စိုက္စိုက္နဲ႔ လမ္းေလၽွာက္၏။ မေနႏိုင္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ေလၽွာက္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္ႀကိဳးကိုလွမ္းဆြဲလိုက္ရသည္။
"ခင္ဗ်ား!"
အလစ္အငိုက္သုတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ယုန္သူငယ္လိုမ်ိဳး ယက္ကန္ယက္ကန္န႔ဲ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲေခၚရာပါလာသည္။ ပင္စည္ႀကီးႀကီးနဲ႔ မေလးရွားပိေတာက္ပင္အေနာက္ျခမ္းက က်ာင္းေဆာင္ဘက္ကၾကည့္ရင္ ျမင္ကြင္းကြယ္ေနသည္။
"ဘာလို႔ ဒါကိုဝတ္လာတာလဲ"
ကၽြန္ေတာ့္အသံက တိုးႀကိတ္ႀကိတ္နဲ႔မာသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္ေပမယ့္ အညာသားေက်ာပိုးအိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္မလႊတ္မိေသး။ ေၾကာင္တိတိေငးေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြက အံ့အားတႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ေနသည္။
"ဝတ္ဖို႔ ေပးထားတာမဟုတ္ဘူးလား"
"ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္...။ ဒါက"
ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုေျပာျပရမွာတဲ့လဲ။
######################
January 15.2021.(Friday)
×××××××××××××××××××××××××××××
"ရှုံးသွားပေမယ့် ဒီနေ့ပွဲက တကယ်တန်တယ်။ လောင်းကြေးထပ်တောင်းချင်လည်း ရတယ်နော်။ မင်းလိုချင်တာဘာဖြစ်ဖြစ် ပေးချင်နေတာ"
ရှပ်အဖြူကော်လံစွန်းကို လာထိတဲ့ လက်ဖဝါးကို ကျွန်တော် ခပ်ပြင်းပြင်းရိုက်ချလိုက်မိသည်။ နီးကပ်ဖို့ တိုးလာချင်နေတဲ့ခြေလှမ်းတွေကို စူးစူးရဲရဲစိုက်ကြည့်မိ၏။
"ဘာမှ မလိုဘူး။ ကိုယ်ပြောထားတာသာမမေ့နဲ့"
လှည့်ထွက်လာတဲ့နောက်ပါးဆီမှာ ရယ်သံတစ်ချို့ ရစ်ဝဲကျန်သည်။ ထိကပါးရိကပါးရယ်သံထွက်နိုင်တဲ့ပါးစပ်တွေကို စိတ်ရှိတိုင်း ထိုးကြိတ်ပစ်လိုက်ချင်ပေမယ့် ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့အင်အားနည်းသည်။ ရဲဘုန်းက အားကိုးရပေမယ့် ဖြိုးလေးကို ထည့်တွက်လို့မရ။ ပါလာတဲ့အညာသားဆိုတာလည်း ကလေးသာသာလေး။ ကျွန်တော် လှည့်ထွက်လာတာမြင်လို့ပြေးကပ်လာတဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးမှာ အားမာန်ပြည့်တဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံသာ ထင်ထင်ရှားရှားရှိသည်။ အပြင်မှာ မှောင်ရိပ်အတိဖုံးပြီး မီးတိုင်တွေ ထိန်လင်းနေ၏။
"ကျေးဇူး သားကြီး။ မင်းသာမရှိရင် ငါ တကယ်သေပြီကွာ"
လက်မောင်းတစ်ဖက်ကိုမှီတွယ်ထားတဲ့ ဖြိုးလေးလက်တစ်စုံကို အားနဲ့ဖယ်ထုတ်ပစ်ရသည်။ လေပူတွေကိုမှုတ်ထုတ်ပြီး ဆံပင်တွေကို အကြမ်းပတမ်းသပ်တင်မိ၏။ တစ်မနက်လုံး ပြေးလွှားခဲ့ရပြီး တစ်ဖက်ကတက်ကြွနေတဲ့ကောင်တွေကို အနိုင်ယူဖို့ စိတ်ရောလူရောနှစ်ခဲ့ရတာပင်။ ၈လကျော် ဝေးကွာနေတဲ့ ကျူတံကို ၄နာရီနီးပါး ကိုင်လိုက်ရတော့ လက်ချောင်းတွေပါ ကျဉ်ချင်နေသည်။
"အဲ့ကောင်တွေနဲ့ ထပ်မပတ်သက်နဲ့တော့ ဖြိုးလေးရာ။ မင်း ပေါက်ကရထပ်လုပ်ရင် ဒီတစ်ခါ ငါ တကယ်ဝင်မပါဘူး"
မြွေမြွေချင်း ခြေမြင်တယ်လို့ပဲ သုံးနှုန်းရမလား။ တစ်ဖက်က ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်ရဲ့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းအကြည့်တွေကို ကျွန်တော် တကယ်မကြိုက်။ ဖြိုးလေးက ခေါင်းအခါခါညိတ်ပြပေမယ့် ယုံရတာတော့မဟုတ်။ မျက်နှာ ငယ်ချသွားတော့လည်း ကျွန်တော် မနေနိုင်။
"နေသော့်ကိုအားနာဦး ခွေးကောင်"
ရဲဘုန်းက ဖြိုးလေးခေါင်းနောက်စေ့ကို အသံမြည်အောင်ရိုက်ချသည်။ ပြန်မော့လာတဲ့ ဖြိုးလေးမျက်နှာက ရယ်ကျဲကျဲ။
"ဒီတစ်ခါ နောက်ဆုံးကွာ။ ကတိပေးတယ်။ အင်းလျားက ခိုင်လီကို သွားရအောင်။ ငါကျွေးမယ်"
ရဲဘုန်းက ဖြိုးလေး ကားပေါ်တက်ချိန် အညာသားလည်း ကျွန်တော့်ကားတစ်ဖက်မှာ ရောက်နေခဲ့ပြီ။
××××××××××××××××××××××××××
အင်းလျားကန်ရေပြင်ပေါ် လျှပ်ပြေးလာတဲ့လေက အေးစိမ့်စိမ့်။ ကန်ဘောင်မှာတည်ထားတဲ့ စားသောက်ဆိုင်မှာထိုင်တော့ ကန်ဘက်ကို မျက်နှာမူပြီး နေရာယူထားမိသည်။ ပင်ပန်းသမျှက မျက်နှာပေါ်ဖြတ်ပြေးသွားတဲ့ လေပြည်နုနုကြောင့် အရှိန်လျော့၏။ ဆံပင်တွေကို အကြိမ်ကြိမ်သပ်တင်မိပြီး မီနူးကဒ်ကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ရသည်။
"စားချင်တာမှာ"
ကျွန်တော့်ဘေး ကပ်လျက်ထိုင်နေတဲ့လူဘက်ကို မီနူးကဒ် တိုးပေးရ၏။ အညာသားလည်း တစ်နေကုန် ကျွန်တော့်နောက် တကောက်ကောက်။ ဘိလိယက်ထိုးနေတဲ့တောက်လျှောက်လည်း အခန်းထောင့်မှာ ငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေပြီး ကျွန်တော့်ကို စိုးရိမ်တကြီးငေးကြည့်နေတဲ့မျက်နှာကိုလည်း အကြိမ်ကြိမ်မြင်ခဲ့ရ၏။
"နေသော် ငါ ရှင်းမှာပေါ့။ သောက်စရာရော မှာ"
ဖြိုးလေးနဲ့ ရဲဘုန်းက အစားအသောက်အတွက် ခေါင်းချင်းဆိုင်နေကြပြီ။ ကျွန်တော့်ဘေးကလူက ကျွန်တော့်ဆီ မဝင့်မရဲလှမ်းကြည့်၏။
"ဘာဖြစ်လို့လဲ"
"ပိုက်ဆံမပါဘူး"
"ကိုယ့်သူငယ်ချင်းရှင်းမှာ။ ကြိုက်တာစား"
အကြည့်တွေက ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ်က မရွေ့။ ငြင်းဆန်ချင်တဲ့ အရိပ်အယောင်က ဖြိုးလေးရှင်းမှာကို လက်မခံချင်ပုံ။
"မင်းကို ကိုယ်ဝယ်ကျွေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား။ ကြိုက်တာစား"
ဒီတော့မှ ကဒ်ကိုယူပြီး တစ်ဖျပ်ဖျပ်လှန်၏။ watier က ဖန်ခွက်ရှည်တွေထဲ ရေခဲရေလာထည့်ပေးတုန်း ကျွန်တော် လှမ်းတားရသည်။
"ညီလေး ရေနွေးတစ်ကရားချ"
"ဗျာ..."
"ရေနွေးလေ။ လက်ဖက်ခြောက်ခပ်ထားတဲ့ဟာ"
"ဘာလို့လဲ ဟေ့ကောင်။ ဒီမှာ ငါက ဘီယာစပ်သောက်ဖို့တောင် လုပ်နေတာကို"
ရဲဘုန်း ထအော်တာကို ကျွန်တော် လက်ကာပြရ၏။
"ငါ့အတွက် မဟုတ်ပါဘူး။ ဇာမဏိအတွက်။ သူက ရေအေးမသောက်ဘူး"
မီနူးကဒ်ကိုလှန်နေတဲ့အသံ ရပ်သွားသည်။
"ဟို..."
"ဘာလဲ"
"ထမင်းပဲစားလို့ရလား"
"ရတယ်လေ။ ထမင်းပေါင်း၊ ထမင်းကြော် အဲ့မှာအစုံရှိတယ်။ ကိုယ်ပြမယ်"
"မဟုတ်ဘူး ထမင်းအဖြူပဲ"
"အော်...ဒါဆို ဘဲကင်စားလား"
"စားတယ်။ အရွက်ကြော်ရော စားလို့ရလား"
"ရတာပေါ့ကွ"
ဘဲကင်နဲ့ကိုက်လန်ကြော်တစ်ပွဲမှာပေးလိုက်မှ တွန့်ကုတ်ထားတဲ့မျက်ခုံးတန်းတွေပြေသွားသည်။ အလှူမှာလည်း ကြက်ဆီထမင်းကို အများကြီးထည့်စားတာမျိုးမတွေ့ရ။ ဗိုက်မဆာလို့မဟုတ်ဘဲ မစားတတ်တာမျိုး ဖြစ်ပုံရသည်။ အညာသားရွှင်ပျပျဖြစ်သွားပုံကိုကြည့်ပြီးမှ မျက်နှာကို ဒီဘက်ပြန်လှည့်တော့ ကျွန်တော့်ထံ စူးစူးစမ်းစမ်းကြည့်နေတဲ့ ရဲဘုန်းနဲ့ဖြိုးလေးကို ပုခုံးတွန့်ပြမိ၏။
"ဇာမဏိ ဒါ ကိုယ့်သူငယ်ချင်းတွေ။ ဖြိုးလေးနဲ့ ရဲဘုန်းတဲ့။ ဖြိုးလေး၊ ရဲဘုန်း သူက ဇာမဏိ။ ညီမလေးနဲ့တစ်တန်းတည်း"
တွေးကြည့်မှ ဖြိုးလေးနဲ့ရဲဘုန်းကို တခြားလူတစ်ယောက်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးဖူးတာ ဒါ ပထမဆုံးအကြိမ်။ နေသော်က အရမ်းဖော်ရွေတယ်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်နောက်မှာ ကျွန်တော့်စိတ်က လက်ခံတဲ့ အပေါင်းအသင်းများများစားစားမရှိ။ ကိုထွဋ်နဲ့တောင် အထက်တန်းတက်တုန်းဖယ်ရီတူရာကနေမှ ဖြိုးလေးနဲ့ရဲဘုန်းပါ မျက်မှန်းတန်းမိပြီး ယောက်ျားလေးသဘာဝ အလိုလိုရင်းနှီးသွားကြတာမျိုး။
"အေး! ကြားဖူးနေတာတော့ ကြာပြီ"
ဖြိုးလေးက စီးကရက်မီးညှိရင်း ပြောလာသည်။ စားပွဲရောက်လာတဲ့ ပုလင်းအရောင်အမျိုးမျိုးတို့ဆီ ဇာမဏိအကြည့်ရွေ့၏။
"အားမနာနဲ့နော် ချသာချ။ ဒါတွေ အစ်ကိုရှင်းမှာ"
"ကျုပ် မသောက်တတ်ဘူး"
မီနူးရွေးမပြီးနိုင်ဖြစ်နေတဲ့ ရဲဘုန်းပါ ခေါင်းမော့လာ၏။ ကျုပ်ဆိုတဲ့အသုံးအနှုန်းအပေါ် နားထဲအထူးအဆန်းဖြစ်သွားကြပုံ။
"မင်းက ဘယ်နယ်ကလဲ"
"မကွေး"
"အော်..."
ဖြိုးလေးကတော့ အကြည့်တွေနဲ့သာအညာသားကို အကဲခတ်၏။ အစားအသောက်ရှေ့ရောက်ရင် စကားနည်းတဲ့ ရဲဘုန်းကြောင့်လည်း ဝိုင်းကတိတ်ဆိတ်နေသည်။ လူစိမ်းတစ်ယောက်ပါနေတဲ့ဝိုင်းက အသံမစည်။ ကျွန်တော်တို့မှာတဲ့ ကြက်ချဉ်စပ်နဲ့ အကင်တွေကို တစ်စက်မှမတို့ထိ။ ဘဲကင်ကို အကောင်လိုက်ချပေးလာတာကိုလည်း ပြူးကြောင်ကြောင်ကြည့်၏။ အရွက်များများ အသားနည်းနည်းသာစားတဲ့ အညာသားက ရေနွေးတစ်အိုးကိုတော့ ကုန်အောင်သောက်သည်။ အနံ့ပြင်းတဲ့အရည်တွေ ကျွန်တော်မော့ချလိုက်တိုင်း ခေါင်းငဲ့သွားတတ်တာကိုလည်း သတိထားမိ၏။ နှုတ်ခမ်းမှာတေ့ထားတဲ့ ဘီယာဘူးကိုမမော့ခင် ကျွန်တော် ပါးပါးပြုံးမိသည်။ အညာသားဆိုတော့ ထန်းရည်ပဲကြိုက်တာမျိုးလား။
"ပင်ပန်းနေပြီကွာ။ ငါ အရင်ပြန်နှင့်မယ်"
တစ်မနက်လုံး ပြေးလွှားထားသမျှ ခန္ဓာက ဘီယာလေးငါးဘူးနဲ့တင်ပြိုချင်လာသည်။ ရဲဘုန်းနဲ့ဖြိုးလေးကတော့ ပွဲဆက်ဦးမည့်ပုံရှိ၏။ စားပွဲပေါ်က ဖုန်းနဲ့အိတ်ကိုကောက်ကိုင်ပြီး ထလိုက်တဲ့အထိ အညာသားက နေရာမရွေ့။
"သွားမယ်လေ"
"ဟို..."
"ဘာလဲ"
ကျွန်တော့်စိတ်ထွေထွေက အင်လျားလေအေးအေးနဲ့ မှေးစက်ချင်နေပြီ။ အညာသားဆွဲထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကောက်ဝတ်က ရုန်းမရချင်။
"ပိုက်ဆံရှင်းရဦးမယ်"
ကျွန်တော် ဝယ်ကျွေးမယ်လို့ပြောခဲ့တာကို ရှင်းခိုင်းနေတာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော် အသံထွက်တဲ့အထိ ရယ်မိ၏။ အရက်ရောနေတဲ့ဖြိုးလေးကမကြားလိုက်ဘဲ ရဲဘုန်းကပါ ပြုံးလာခဲ့သည်။
"အေးပါ"
ခါးကြားက ပိုက်ဆံအိတ်ကိုပြန်ထုတ်ပြီး တစ်သောင်းတန်နှစ်ရွက် သူ့လက်ထဲကမ်းပေးတဲ့အထိ ကျွန်တော်ရယ်နေမိတာ မရပ်နိုင်။
"တစ်သောင်းနဲ့ မရဘူးလား"
"ကိစ္စမရှိဘူး။ ဖြိုးလေးကိုလှမ်းပေးလိုက်။ နောက်မှ ပိုတာလိုတာ ရှင်းလိုက်မယ်"
အသံမထွက်တော့ပေမယ့် ကျွန်တော့်နှုတ်ခမ်းတွေအပြုံးမရပ်နိုင်သေးပါ။ မမြင်ဖူးတဲ့ အကျင့်စရိုက်တွေအဖြစ်နဲ့ အညာသားကို ကျွန်တော် ပထမဆုံးအကြိမ် စေ့စေ့စပ်စပ်ကြည့်မိသည်။ အသားညိုစိမ့်စိမ့်၊ ပိန်ပါးပါးခန္ဓာကိုယ်နဲ့ ခြေလှမ်းတွေ ကျဲသည်။ လည်ကတုံးနဲ့ပုဆိုးဝတ်ထားတာတောင် မူပိုင်သင်္ကေတဆင်ကြယ်စိမ်းကို မစွန့်ခဲ့။ လမ်းလျှောက်ပုံကလည်း ဆရာတော်ဘုရားများ ဆွမ်းခံကြွသလို ရှေ့လေးတောင်လောက်သာ ကြည့်တတ်တဲ့ မျက်လုံးတွေက တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်။ ကိုထွဋ်လည်း မန္တလေးသားပေမယ့် ဆင်ကြယ်လောက်တော့ အထက်ပိုင်းဇာတိပုံမပေါက်။
ကားပြတင်းကနေ တရကြမ်းဝင်လာတဲ့ လေအေးအေးကို ခံစားနေတဲ့ ဆံပင်တိုတိုတို့က လွင့်ချင်နေတာကို ကျွန်တော် ကားမောင်းရင်းမြင်နေရသည်။ ကားကိုအိမ်ရာပါကင်ထဲ ရပ်လိုက်တာနဲ့ တံခါးဖွင့်တော့မယ့် လက်ကို လှမ်းဆွဲရ၏။ တစ်ပြိုင်တည်း ကျွန်တော်လုပ်မိတာ ကားတံခါးလော့ချလိုက်ခြင်း။
"နေပါဦး"
အရည်တွေဝင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်ဘဝင်က ရွှင်နေသည်။ မျက်နှာစာတိုက်ခန်းက မီးရောင်မှိန်ပျပျက မှောင်နေတဲ့ကားထဲထိ စူးနေအောင်ကျ၏။ အညာသားရဲ့မျက်ဆန်နက်နက်တွေကိုစိုက်ကြည့်ရင်း ကျွန်တော်ရယ်မိပြန်သည်။
"ဒီနေ့အတွက် ကျေးဇူး"
"ရပါတယ်"
"ဗိုက်ဝရဲ့လား"
"အင်း..."
ကျွန်တော်ရယ်နေတာကို အနေခက်သလိုနဲ့ မျက်ဝန်းတွေလွှဲဖယ်သည်။
"ကျုပ်ဆင်းတော့မယ်"
"နေဦး"
ဆုပ်ကိုင်ထားဆဲလက်ကောက်ဝတ်ကို ကျွန်တော့်ဘက်ထပ်ဆွဲလိုက်မိတော့ မျက်ခုံးတွေတွန့်သွားသည်။
"ဘာလဲ ကျုပ် ကျုပ်နဲ့။ ကျွန်တော်လို့ပြော"
"ဘာကြောင့်လဲ"
"ဘာကြောင့်ရမှာလဲ။ မင်းရောက်နေတာ ရန်ကုန်နော်။ မင်းအသက် ငယ်ငယ်လေးနဲ့ ကျုပ်ကျုပ်လို့ ပြောနေတာ သင့်တော်တယ်ထင်လို့လား"
"ကျုပ်မပြောတတ်ဘူး"
"ပြောတတ်အောင်ပြော။ ပြောရင်းနဲ့အကျင့်ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်"
"ရပ်ဝန်းနေသော်!"
"ကိုယ် မင်းထက် အသက်ကြီးတယ်နော်။ ကိုယ့်ထက်အကြီးကို နာမည်အပြည့်အစုံခေါ်တယ်ဆိုတာ ရိုင်းတာပဲ"
"တခြား မခေါ်တတ်ဘူး"
"ခေါ်ရင်းနဲ့အကျင့်ဖြစ်သွားမှာပဲ ခေါ်စမ်းပါ"
ခန္ဓာကိုယ်ကို ရို့ထားပြီး အနေကျဉ်းကြပ်နေတာကိုမြင်လေ ကျွန်တော် အူမြူးလေ။
"ကျုပ် ဆင်းတော့မယ်"
"ကျွန်တော်လို့ပြောမှ လွှတ်ပေးမယ်"
သူ့လက် နောက်တစ်ဖက်ကိုပါ လှမ်းဆွဲလိုက်တာပေမယ့် တကယ်တမ်း ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဖက်က လက်ကောက်ဝတ်ကနေ ပူးပြီး သူ့လက်တစ်ဖက်တည်း ပါသွားခဲ့သည်။ စိတ်မရှည်တော့သလိုမျိုး အကြည့်တွေက ရုတ်ချည်းခက်ထန်သွား၏။ ဘာလဲ အခုအနေအထားက။ ကျွန်တော်က သူ့ကိုပြန်မော့ကြည့်နေရသလိုမျိုး။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခြမ်းပေါ် ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်အပ်နေတာဖြစ်သည်။ လက်တစ်ဖက်တည်းနဲ့ ကျွန်တော့်လက်ကိုပူးပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားတာဖြစ်ပေမယ့်လည်း ကျွန်တော်မလှုပ်သာ။ ဒီပိန်ပိန်ပါးပါးက ဘယ်တုန်းက အားတွေရှိသွားတာလဲ။ လက်ခေါက်တင်ထားလို့ ပေါ်နေတဲ့ လက်ဖျံသားက အကြောတွေတင်းနေတာကို ကျွန်တော် အခုမှသတိထားမိပြန်သည်။
"မင်း!"
ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံး ပူတက်လာ၏။ ကိုထွဋ်နဲ့တောင် ဒီလောက်ထိ နီးနီးကပ်ကပ်မဖြစ်ဖူးခဲ့။ မရင်းနှီးတဲ့အငွေ့အသက်တွေနဲ့ တစ်စိမ်းလူရဲ့မျက်နှာနဲ့နီးကပ်နေရတဲ့ ကျွန်တော့်တစိကိုယ်လုံး ပူထူလာသည်။
"ခင်ဗျား မူးနေပြီ"
"ဟုတ်တယ်။ ဖယ်တော့"
ကျွန်တော် မရယ်နိုင်တော့။ ကျွန်တော့်ကို စီးမိုးထားသလိုမျိုး သူစကားပြောလိုက်လို့ ထွက်လာတဲ့ လေငွေ့နွေးက ကျွန်တော့်မျက်နှာပေါ် ရိုက်ခတ်လာတာဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်မျက်နှာလွှဲပြီး လက်တွေကိုရုန်းမိ၏။ မလွတ်မြောက်နိုင်လောက်အောင် တစ်ဖက်လူက အားသန်နေသည်။
"ဇာမဏိ!"
"ကျွန်...ကျွန်တော်လို့ ကြိုးစားပြောကြည့်ပါမယ်"
စိမ်းသက်သက်မျက်နှာကို ကျွန်တော်ငေးမိသည်။ မဖွံ့ဖြိုးသေးတဲ့မျက်နှာက ရင့်ကျက်နေတာ သိသိသာသာ။ သူလွှတ်ပေးမှ လွတ်သွားတဲ့လက်ကောက်ဝတ်တွေကို ပွတ်သပ်မိသည်။
"နာသွားလား"
"ရတယ်။ မင်း ဆင်းတော့"
"ဟို...တောင်းပန်ပါတယ်။ ရုတ်တရတ်ကြီးဆိုတော့"
"ကိုယ်မှားသွားတာ။ ဆောရီး။ ပင်ပန်းနေမှာပဲ။ မင်း အရင်ဆင်းလိုက်တော့"
တိတ်တိတ်ကလေး ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေပြီး ခဏအကြာမှ ဆင်းသွားသည်။ ဝိုးတဝါးအလင်းအောက်မှာ ဝေးသွားတဲ့ကျောပြင်ဖြူဖြူပျောက်သွားချိန်အထိ ကျွန်တော်ကြည့်နေမိ၏။ အမူးတောင်ပြေချင်သွားသလိုလို။ မဝံ့မရဲဖြစ်နေတဲ့ပုံစံကိုစနောက်ချင်နေတာနဲ့ပဲ တကယ်တမ်းချောင်ပိတ်ခံလိုက်ရသူက ကျွန်တော်။ အနေကြပ်နေတတ်တဲ့ပုံစံတွေက မြို့ပြနဲ့စိမ်းသက်ခြင်းကြောင့်ပဲဖြစ်လိမ့်မည်။ တကယ်တမ်း အကြည့်စူးစူးနဲ့မျက်ခုံးတန်းနက်နက်တွေက အားဖျော့နေတာမှမဟုတ်ဘဲ။ အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ကာလကို ရင်ဆိုင်နေရတဲ့ပုံစံတစ်ချို့ရှိနေရုံလေးနဲ့ ဒီလူက ပြည့်စုံစွာ မဖွံ့ဖြိုးသေရုံ။ ကားပေါ်ကမဆင်းဖြစ်သေးပဲ friend ဖြစ်နေတဲ့ facebook acc ကိုဝင်ကြည့်မိသည်။ ဘာမှတင်ထားတာမရှိ ရှင်းလင်းနေတဲ့ အကောင့်တစ်ခုရဲ့ profile တင်ထားတဲ့ပုံက ဘေးတိုက်အနေအထားမို့ ဘာတွေတွေးနေသလဲမခန့်မှန်းနိုင်။ နှုတ်ခမ်းထာင့်စွန်းကော့တက်နေတာကတောင် မထင်မရှားနဲ့မှေးမှိန်နေတာဖြစ်၏။ ကျွန်တော် ဘယ်လိုလူမျိုးနဲ့လာဆုံနေရတာပါလိမ့်။
×××××××××××××××××××××××××××××
ပင်ပန်းတာနဲ့ သောက်ထားတာရောပြီး ကျွန်တော်အိပ်ရာမထနိုင်။ မနက်ပိုင်းအတန်းချိန်တွေဖျက်ပစ်ရတဲ့အထိ လူက လေးကန်နေ၏။ ပျားရည်ထဲ သံပုရာသီးညှစ်ထည့်ပြီးမော့တာတောင် ခေါင်းကမကြည်ချင်။ ညနေပိုင်း လက်တွေ့အချိန်တွေပြီးတာနဲ့ ပြန်ဖို့ပြင်ရသည်။ ညီမလေးကို မကြိုလို့ကလည်းမရ။
"နေသော်...ငါလိုက်ခဲ့ပေးရမလား။ မင်းကြည့်ရတာ တော်တော်မလန်းဘူး"
ရဲဘုန်းက ကားတံခါးဘောင်ကိုလက်ထောက်ပြီး စိုးရိမ်စကားဆို၏။
"ရတယ် ရဲဘုန်း။ မနေ့က ဘိလိယက်ဝင်ထိုးလိုက်တာလည်းပါမယ် လက်မောင်းတွေပါတောင့်ပြီး လူကအီနေတာ။ ဘာမှတော့ မဖြစ်ပါဘူး။ စိတ်မပူနဲ့။ မင်းညနေ ဆေးခန်းထိုင်ပေးရမှာမလား"
သူငယ်ချင်းအရင်းကြီးတွေပေမယ့် အမှီခိုကင်းချင်တဲ့ကျွန်တော့်စိတ်ကို ရဲဘုန်းအသိဆုံး။ ကားထွက်သွားတဲ့အထိ လက်ပြနေတဲ့ရဲဘုန်းကို နောက်ကြည့်မှန်ကနေ မြင်နေရသည်။ ညီမလေးတို့ကျောင်းရောက်တော့ ကျောင်းဆင်းချိန်နဲ့တိုးနေပြီ။ Computer ခန်းဝင်ရတဲ့နေ့ဆို ညီမလေးတို့အတန်းက ကျောင်းဆင်းနောက်ကျ၏။ တစ်ချို့ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေထွက်လာပေမယ့် ညီမလေးမပါသေး။
အစုစုနဲ့တွဲဆင်းလာကြတဲ့ ကျောင်းသားတွေထဲ ကျွန်တော့်မျက်စိထဲ တည့်တည့်ဝင်လာတာက ဂျင်းအင်္ကျီအနက်နဲ့ လှေကားကနေ ခပ်ငိုက်ငိုက်ဆင်းလာတဲ့လူ။ ကျွန်တော့်မျက်နှာ ရေနွေးပူနဲ့ပက်ခံလိုက်ရသလို ပူရှိန်းတက်သွားသည်။ ဒီအင်္ကျီကို ကျောင်းထိဝတ်လာရသလား။ အသစ်လည်းမဟုတ်တာကို။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်တို့လူငယ်တွေကြား ရေပန်းစားတဲ့ တချို့သောချစ်သူရည်းစားတွေရဲ့အပြုအမူတွေ။
ကျွန်တော့် သွေးပြန်ကြောတွေပြောင်းပြန်စီးဆင်းကုန်သလို အသံကျယ်နဲ့ခုန်မြည်နေကြသည်။ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ခါးထောက်ရပ်ကြည့်နေတာကိုလည်း လမ်းလျှောက်လာနေသူကမမြင်။ ဆင်ကြယ်ဖိနပ်စိမ်းရဲ့ခြေဦးထိပ်ကိုရွှေချထားသလိုမျိုး ခေါင်းကိုငိုက်စိုက်စိုက်နဲ့ လမ်းလျှောက်၏။ မနေနိုင်တဲ့ ကျွန်တော်ကပဲ ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့လျှောက်ပြီး ကျောပိုးအိတ်ကြိုးကိုလှမ်းဆွဲလိုက်ရသည်။
"ခင်ဗျား!"
အလစ်အငိုက်သုတ်ခံလိုက်ရတဲ့ ယုန်သူငယ်လိုမျိုး ယက်ကန်ယက်ကန်နဲ့ ကျွန်တော်ဆွဲခေါ်ရာပါလာသည်။ ပင်စည်ကြီးကြီးနဲ့ မလေးရှားပိတောက်ပင်အနောက်ခြမ်းက ကျာင်းဆောင်ဘက်ကကြည့်ရင် မြင်ကွင်းကွယ်နေသည်။
"ဘာလို့ ဒါကိုဝတ်လာတာလဲ"
ကျွန်တော့်အသံက တိုးကြိတ်ကြိတ်နဲ့မာသည်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်လိုက်ပေမယ့် အညာသားကျောပိုးအိတ်ကို ကျွန်တော်မလွှတ်မိသေး။ ကြောင်တိတိငေးနေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေက အံ့အားတကြီးနဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်နေသည်။
"ဝတ်ဖို့ ပေးထားတာမဟုတ်ဘူးလား"
"ဟုတ်တယ်လေ။ ဒါပေမယ့်...။ ဒါက"
ကျွန်တော် ဘယ်လိုပြောပြရမှာတဲ့လဲ။
######################
January 15.2021.(Friday)
×××××××××××××××××××××××××××××