"ဝင္ခဲ့သား။ အားမနာနဲ႔"
ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ခန္းကအထြက္မွာ ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံ။ ညနက္တဲ့ထိစာၾကည့္တဲ့ေန႔ေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ရာထခ်ိန္က မနက္ခင္းရဲ႕အလြန္မွာျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာသစ္ထားေပမယ့္လည္း အိပ္ခ်င္စိတ္အႂကြင္းအက်န္က ကပ္သပ္ေနတုန္း။ ဧည့္ခန္းမွာ မာမီနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဆံုသည္။ မာမီ့ေနာက္ကကပ္ပါတဲ့လူကို မ်က္လံုးေတြပြတ္သပ္ရင္း ၾကည့္မိ၏။ ရုပ္ပံုေသထဲကလို လႈပ္ရွားျခင္းမရွိတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ျပန္စိုက္ၾကည့္လာသူက ဇာမဏိ။
"မာမီ သူက..."
"အလႈအတြက္ ဖိတ္စာလိုက္ေပးရင္းနဲ႔ ဇာမဏိတို႔အိမ္ေရာက္ျဖစ္တာ။ အဲ့နားခ်လိုက္ သား...။ ရတယ္"
ဇာမဏိလက္ထဲမွာ တစ္ပိႆာဆီပံုးႏွစ္ပံုး။ ဧည့္ခန္းကေန ထမင္းစားခန္းကိုသြားသည့္ အခန္းေထာင့္ခ်ိဳးျဖတ္မွာ ဆီပံုးႏွစ္ပံုးကိုခ်သည္။
"ဇာမဏိ အေပၚဝတ္ဝယ္ဖို႔ကို ကားေမာင္းေပးမယ့္ကေလးကလည္း မအားလို႔ေလ။ ရာသီဥတုကလည္း ေအးေနတာ။ အဲ့ဒါ သားဆီမွာရွိတဲ့ ဖယ္ထားတာေလးေတြ ေလာေလာဆယ္ ဝတ္ထားရေအာင္ ေပးလိုက္ပါဦး"
ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ပါးပါး၊ ပုဆိုးကိုေျခသလံုးဖံုးရံုအေျခနားထိ တိုတက္တက္ဝတ္ထားတဲ့ဇာမဏိကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္မိသည္။ ဇာမဏိက မ်က္လႊာခ်ထား၏။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္အက်ႌအက်ေပးရေလာက္ေအာင္ထိက စိတ္ထဲကသိကေအာက္ျဖစ္သြားရသည္။ မာမီ့ကိုၾကည့္ေတာ့ သြားယူဖို႔အရိပ္အကဲျပေန၏။ မာမီေတာင္ ဒီအထိ ေခၚလာၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္က မေပးႏိုင္ဘူးလုပ္လို႔လည္း မေကာင္း။
"သား သူငယ္ခ်င္းက မနက္တည္းက သင္တန္းသြားတယ္။ သားေရာ ဘာေတြတက္ေနလဲ။ ေက်ာင္းကလည္း က်ဴရွင္တက္ဖို႔ ေခၚေနၿပီဆို"
"မတက္ျဖစ္ဘူး အရီးေလး"
အသံကလည္း လူလိုပဲေအးစက္စက္။ မာမီက ဧည့္ေထာက္ခံသည့္စကားေတြေျပာေပးေနသေလာက္ ဇာမဏိဆီက တုန္႔ျပန္သံ အင္းအဲေလာက္သာၾကားရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာရွိတဲ့ ေရာင္စံု hoodie ေတြက ဆင္ၾကယ္နဲ႔မလိုက္ဖက္။ ကုတ္ေတြဆိုတာလည္း ခႏၶာကိုယ္ျပည့္တဲ့လူဝတ္မွၾကည့္ေကာင္းတာမ်ိဳး။ ဗီရိုေအာက္ဆံုးမွာေခါက္ထည့္ထားသည့္ ဂ်င္းအက်ႌအနက္ေရာင္ ၂ထည္က ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ထားတာ ေျခာက္လေလာက္ပဲရွိေသးေပမယ့္ ဆြဲထုတ္လိုက္ရသည္။ အနက္ေရာင္က အသားညိဳတဲ့ဆင္ၾကယ္အတြက္လည္း အဆင္ေျပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အႀကိမ္ေရမ်ားမ်ားမဝတ္ရေသးတာမို႔ ဆင္ၾကယ့္ကိုေပးဖို႔လည္း မ်က္ႏွာပန္းလွသည္။
"ေက်းဇူးပဲ"
စိတ္ဆိုးတတ္ရင္ ေလသံကရိုင္းလိုက္တာလို႔ အျပစ္တင္လို႔ရမည္။ အက်ႌထည့္ထားတဲ့လက္ဆြဲအိတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အေသအခ်ာလွမ္းယူသည္။ လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လ Fund Fair မွာေတြ႕ခဲ့တုန္းကေတာင္ ဒီေကာင္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မတိမ္းမယိမ္း။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မဆိုသေလာက္ေလး ေမာ့ၾကည့္ေနရသည္။ မာမီ့ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုဖာေပၚ ေျခလြတ္လက္လြတ္လွဲခ်မိသည္။ ဇာမဏိထိုင္သြားတဲ့ေရွ႕က စားပြဲေပၚမွာ အကပ္အသပ္က်န္သည့္ ေရေႏြးၾကမ္းခြက္တစ္ခြက္။
"သူမ်ားက ယူခ်င္မွန္းမသိ၊ မယူခ်င္မွန္းမသိ မာမီရာ"
"ယူခ်င္တာေပါ့။ သူက ကားစီးရင္မူးတတ္ေတာ့ ဘယ္မွေခၚမရဘူးတဲ့။ သားတို႔ေက်ာင္းက ဂ်ဴနီယာေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးက ဝမ္းကြဲေမာင္ႏွမေတာ္တာေလ။ အဲ့ကေလးေတြရဲ႕အေဒၚက အခုသူတို႔နဲ႔လာေနေပးတာေပါ့။ ဇာတိက မေကြးဘက္က။ ဇာမဏိက သူတို႔နဲ႔ကပ္ေနရပံုပဲ။ မာမီဖိတ္စာသြားေပးေတာ့ သူပဲတံခါးလာဖြင့္ေပးတာ။ အိမ္ကေအးစက္ေနတာကိုလည္း အက်ႌအပါးေလးနဲ႔။ မာမီစိတ္မေကာင္းလို႔"
"ရွိရဲ႕သားနဲ႔ သူ႔ဘာသာမဝတ္ခ်င္လို႔ ျဖစ္မွာေပါ့"
အက်ႌတစ္ထည္ဝယ္မဝတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခ်ိဳ႔တဲ့သူမဟုတ္မွန္းေတာ့ သိသာပါသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဇာမဏိရဲ႕အမွတ္အသားဆင္ၾကယ္ဖိနပ္ကို ျမင္ေယာင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူးလို႔ မေတြးႏိုင္ေတာ့ျပန္။
"ေနေသာ္..."
"ကိုထြဋ္!"
ဆိုဖာေပၚေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲထိုင္ေနရာက အသံေၾကာင့္ ထရေတာ့သည္။
"အိမ္တံခါးမႀကီး ပြင့္ေနလို႔ ဝင္လာၿပီေနာ္"
"လာ သားေရ။ လာ။ မင္းညီက ခုနကမွ ႏိုးတာ။ ကိုထြဋ္လာတာနဲ႔ အေတာ္ပဲေပါ့။ ဘာစားခဲ့ၿပီလဲ"
မာမီက ကိုထြဋ္ဝင္လာတာကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး အျပံဳးေတြခ်ိဳေန၏။ ကိုထြဋ္လက္ႏွစ္ဖက္အျပည့္ အစားအေသာက္အိတ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လက္လႊဲယူရသည္။
"ရွမ္းေခါက္ဆြဲစားခဲ့ၿပီ အန္တီ။ မနက္က ေယာက္ဖရယ္၊ မမရယ္နဲ႔ ကန္ေဘာင္မွာထေျပးၿပီးလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ျဖစ္တာေလ။ အဲ့ဒါ ေနေသာ့္ကိုသတိရလို႔ နံျပားေထာပတ္နဲ႔ စီလံုးတီးဝယ္လာတာ။ အန္တီ့အတြက္ ရန္ကင္းေဈးထိပ္ကေန ပန္းသစ္ေတာ္သီးေတြ ဝယ္လာတယ္ဗ်"
"ေက်းဇူးပါ ကိုထြဋ္ရယ္။ ခုတေလာ မင္း ညီမေလး သင္တန္းဘာညာနဲ႔ မင္းညီကလည္း စာေမးပြဲေတြဆက္ေနေတာ့ အန္တီ ေဈးကိုေကာင္းေကာင္းမသြားျဖစ္ဘူး။ သားကုသိုလ္ရေအာင္ ဝယ္လာတဲ့ အသီးေတြ ဆြမ္းေတာ္အရင္ကပ္ဦးမယ္ကြယ္"
မာမီက ပန္းသစ္ေတာ္သီးေတြကို သယ္သြားၿပီး ေရေဆးခြဲျခမ္းေနသည္။ ကိုထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ပါးကပ္ရင္းမွ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္သည္။ ပန္းကန္ျပားနဲ႔ ေကာ္ဖီပန္းကန္လံုးေတြ ယူလာေတာ့ ကိုထြဋ္ကပဲ ဆြဲယူထည့္ေပးျပန္၏။ နံျပားရဲ႕အပူေငြ႕ေငြ႕နဲ႔ေထာပတ္နံ႔သင္းသင္း။ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိပါသည္။
"အိမ္မွာ ေခါက္ဆြဲဆီခ်က္လုပ္တယ္။ မာမီထည့္ေပးခဲ့ရမလား သား"
"ေနပါေစေတာ့ အန္တီ။ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ဗိုက္တင္းလာတာ"
"သားလည္း ကိုထြဋ္ဝယ္လာတာပဲ စားလိုက္ေတာ့မယ္"
မာမီက ဆြမ္းေတာ္အတြက္ျပင္ဆင္ၿပီး ထမင္းစားခန္းထဲက ထြက္သြား၏။ ကြ်န္ေတာ္ စားေနတာကို ကိုထြဋ္က ေမးေထာက္ၿပီးၾကည့္ေနသည္။ စြယ္တာေခါင္းစြပ္အပါးလက္ရွည္၊ အားကစားေဘာင္းဘီအနက္နဲ႔ ကိုထြဋ္ပံုစံက စ္ေန႔တာရဲ႕အစမွာတည္းက အားအင္အျပည့္နဲ႔ လတ္ဆတ္ေနသည္။
"ဘရဏီေတာင္ က်ဴရွင္တက္ေနၿပီဆို။ မနက္က တိုက္ေအာက္မွာေတြ႕လိုက္ေသးတယ္"
"ဟုတ္တယ္ ကိုထြဋ္။ တျခား C Double plus သင္တန္းေတြလည္းတက္ရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေတာင္ schedule မ်ားေသးတယ္ ညီမေလးက။ မနက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္လံုးဝမထႏိုင္တာနဲ႔ မာမီလိုက္ပို႔ေပးရတာ"
"အင္း...။ စာက်က္ရင္ အရမ္းညမနက္နဲ႔ေနာ္။ ေနေသာ္က အိပ္ေရးမဝရင္ အစားအေသာက္ပါမမွန္ေတာ့ဘူး"
လက္ဖက္ရည္ကို မေသာက္ျဖစ္ေသးဘဲ ကိုထြဋ္ကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီးမွ ေခါင္းညိတ္ျဖစ္သည္။ အမွတ္တမဲ့ေလးေတြဆိုေပမယ့္ သဲပြင့္ေလးေတြေပါင္းဆံုရင္ေတာင္ ကမ္းေျချဖစ္လာသလိုမ်ိဳးပဲ။ ကိုထြဋ္ရဲ႕အေသးအဖြဲဂရုစိုက္မႈေလးေတြကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္တည္မႈယိမ္းယိုင္ေစတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းေတြျဖစ္လာတာ။ ကိုထြဋ္ကေတာ့ မသိေပမယ့္။
"အန္တီ့ေမြးေန႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆြမ္းကပ္မယ္ဆို"
"ဟုတ္တယ္ ကိုထြဋ္။ လာပတ္အပတ္တနဂၤေႏြ"
"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုေရာ ေလၽွာက္ၿပီးၿပီလား။ သြားလာရမွာေတြရွိရင္ ကိုယ့္ကိုေခၚေနာ္။ ဆြမ္းအတြက္ေရာ စီစဥ္ၿပီးၿပီလား"
မပီျပင္တဲ့ေဆာင္းရာသီအေအးဓာတ္ထဲက ေႏြးေထြးမႈေတြ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုလႊမ္းျခံဳပါရဲ႕။
"ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုလည္း ေလၽွာက္ၿပီးပါၿပီ။ အရုဏ္ဆြမ္းအတြက္က ႏို႔စိမ္းေခါက္ဆြဲနဲ႔ ေန႔ဆြမ္းအတြက္ကို ၾကက္ဆီထမင္း စီစဥ္ထားတယ္။ အရုဏ္ဆြမ္းကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက လူေတြပဲခ်က္လိမ့္မယ္။ ၾကက္ဆီထမင္းကိုေတာ့ ၾကက္လၽွာစြန္းကေနပဲ ေအာ္ဒါေပါ့။ က်န္ေနတာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဘုရားမွာကပ္ဖို႔ ပန္းနဲ႔ အခ်ိဳပြဲအတြက္ သစ္သီးေတြ"
"ပန္းနဲ႔သစ္သီးအတြက္ကို စေနေန႔ညေနပိုင္းမွ ကိုယ္နဲ႔ေနေသာ္ သြားဝယ္မယ္ေလ။ ၁၂ လံုးတန္းေဈးကိုပဲ သြားၾကတာေပါ့။ တစ္ခါ ကိုယ့္မမနဲ႔လိုက္သြားတုန္းကေတြ႕တာ။ အဲ့ေဈးမွာ ပန္းစံုတယ္"
ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာက အလႉအတြက္ စိတ္ပါဝင္စားတက္ႂကြေနတာ သိသိသာသာ။
"စေနေန႔ ကိုထြဋ္ ေဆးခန္းထိုင္ရမယ္မလား။ အခ်ိန္ရွိရဲ႕လား"
"ေဆးခန္းက ၄နာရီထိပါပဲ။ အဲ့ေန႔အျပန္ ေနေသာ့္ေဆးခန္းကို ကိုယ္ဝင္ေခၚမယ္ေလ။ ေဆးခန္းမွာပဲေစာင့္ အဲ့ဒါအဆင္ေျပတယ္"
အခ်ိန္ဇယားပါတစ္ခါတည္း တြက္ခ်က္စီစဥ္ေနတဲ့ ကိုထြဋ္ကိုေငးရင္း နံျပားေထာပတ္သုတ္ကို ကိုက္ခ်မိ၏။ ခ်ိဳစိမ့္ေမႊးတ့ဲေထာပတ္ရဲ႕အရသာနဲ႔ နံျပားရဲ႕ႂကြပ္ႂကြပ္ရြရြအသားက ခံတြင္းထဲအရသာထူးကဲလြန္းေနသည္။
××××××××××××××××××××××××××××××
"ေဆာရီး ကိုထြဋ္။ အၾကာႀကီးေစာင့္လိုက္ရလား"
ကိုထြဋ္က အျပံဳးနဲ႔အတူ ေခါင္းခါ၏။
"အခုမွေရာက္တာ"
ပုဇြန္ေတာင္ေဈးလမ္းေထာင့္စြန္းက လူေတြ၊ ဆိုင္ကယ္ေတြ၊ ကားေတြနဲ႔ ရႈပ္ယွက္ခတ္ခတ္။ clinic ထဲကေန ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ ထြက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုထြဋ္က သူ႔ရဲ႕ harrier ကားအနက္ေရာင္ကိုမွီလို႔ လက္ပိုက္ထားရင္း ၾကည့္ေနခဲ့၏။ ကိုထြဋ္ ေဆးခန္းထိုင္တာက လသာ။ ကၽြန္ေတာ္က ပုဇြန္ေတာင္။ မနက္ျဖန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ပန္းနဲ႔သစ္သီးဆြမ္းအတြက္ ရန္ကင္းေဈးဝင္ဖို႔ မနက္အိမ္ကထြက္တည္းက ကိုထြဋ္ကားနဲ႔သာ လိုက္ခဲ့ရသည္။ ဒါၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္တည္းက ကိုထြဋ္ စီစဥ္ေပးထားမႈ။ မနက္ပိုင္း ကၽြန္ေတာ္ လက္ေထာက္အကူလုပ္ေပးေနတဲ့ ပုဇြန္ေတာင္ေဆးခန္းကိုလိုက္ပို႔ၿပီးမွ သူ႔ေဆးခန္းရွိရာ လသာကိုသြားသည္။ ဒီေန႔အတြက္ ဂ်ဴတီခ်ိန္ေတြႀကိဳညႇိထားတဲ့အေၾကာင္းေျပာတည္းက ကၽြန္ေတာ့္တစ္ပတ္တာလံုး ဒီစေနေရာက္ဖို႔ စိတ္အလ်င္လိုေနခဲ့ရသည္။
ေဖ်ာ့ေတာ့ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ ညိဳးငယ္စြာႏႈတ္ဆက္မႈေအာက္မွာ ၾကည္ျပာေရာင္ရွပ္နဲ႔ ကုိထြဋ္ပံုစံက အားအင္မေလ်ာ့ေသးပါ။ စတိုင္ပန္နဲ႔ ရွပ္အျဖဴသာဝတ္ဆင္ရတဲ့ ရက္သတၱပတ္ရဲ႕အဆံုးမွာ အနက္ေရာင္ကတၱီေျခညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ ေျခေခ်ာင္းျဖဴသြယ္တို႔က ကၽြန္ေတာ့္အာရံုထဲဦးစြာ ဝင္ေရာက္၏။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္းပုဆိုးအနားသတ္ေအာက္က ေျခေခ်ာင္းသြယ္ေတြ။ ရန္ကုန္မွာ အေနၾကာၿပီးေနာက္ ရႈးဖိနပ္အစီးမ်ားတာပါေရာၿပီး ေနနဲ႔ေလ ျပဳျပင္ခံရျခင္းနည္းတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အပါးက ေျခေခ်ာင္းရွည္သြယ္တို႔က နဂိုထက္ေဖြးျဖဴေန၏။ ကိုထြဋ္ကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ရျခင္းရဲ႕အပိုင္းအစေတြ။ ဘယ္အခ်ိန္တည္းက စတင္ခဲ့လဲမသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမူရာအရပ္တိုင္းမွာ ကိုထြဋ္ကုိရွိေနေစခ်င္ခဲ့တာက ေသခ်ာလာခဲ့သည္။ အိပ္မက္ပံုရိပ္ေတြထဲမွာေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္အနား ကိုထြဋ္ပံုရိပ္ေတြသာ တစ္စထက္တစ္စ ထင္ရွားလာခဲ့၏။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ဖက္တြယ္သြားရမွာကလည္း ဒီပံုရိပ္ေတြပါပဲ။ ေရွ႕ဆက္တိုးၿပီး ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ဖို႔ေလာက္ထိ ကၽြန္ေတာ္မရူးမိုက္ရဲပါ။ အရာအားလံုးက အေျဖသိၿပီးသား ပုစာၧေတြပဲမလား။
"ေနေသာ္! ေနေသာ္!"
ကၽြန္ေတာ့္ပုခံုတစ္ဖက္ ပုတ္ႏႈိးခံရမွ အေတြးေတြလြင့္၏။
"ေရာက္ၿပီေလ။ ဆင္းရေအာင္။ ေနေသာ္ ပင္ပန္းေနတာလား"
"စာေမးပြဲအေၾကာင္းေတြးမိသြားလို႔ ကိုထြဋ္"
ညေနခင္းအလင္းေရာင္က မႈိင္းမႈန္ေနသည္။ ရန္ကင္း ၁၂လံုးတန္းေဈးက ညေနခင္းဆို လူၾကပ္၏။ ကားကို ေနရာရွင္းတဲ့လမ္းတစ္ဖက္မွာရပ္ခဲ့ရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းကူးလာရသည္။ ပန္းနဲ႔သစ္သီးဆိုင္ေတြက ေဈးအဝင္နားမွာတင္ ရွိတာမို႔ေတာ္ေသး၏။
အဆုပ္လိုက္ပြင့္လန္းေနသည့္ ဂႏၶမာအျဖဴေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေရာ ကိုထြဋ္ပါ အၾကည့္မလႊဲႏိုင္။ သစ္သီးအတြက္ ပန္းသီး၊ သေဘၤာသီးနဲ႔ လိေမၼာ္သီးအစံု ေရြးရသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္အျပည့္ ေဈးဝယ္ထားတာေတြကို ကားေနာက္ခန္းထဲ အေသအခ်ာေနရာခ်ေနတဲ့ ကိုထြဋ္ကို ကၽြန္ေတာ္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
"ကိုထြဋ္ ဗိုက္မဆာဘူးလား"
ညေနခင္းေဈးတန္းထဲက အကင္နဲ႔မုန္႔ဟင္းရည္နံ႔တို႔က ကၽြန္ေတာ့္ႏွာဖ်ားကိုပြတ္တိုက္ႏႈိးဆြေနသည္။ ဒီေနရာေရာက္တိုင္း မျဖစ္မေနသြားတတ္သည့္ေနရာတစ္ခုကို ကိုထြဋ္လည္း အမွတ္တရရွိပံုရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခါးေထာက္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းတခါခါနဲ႔ မႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးျပံဳး၏။ ေဈးထိပ္ကမုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွာ ဝင္ထိုင္ျဖစ္ေတာ့ လမ္းမီးတိုင္ဝါႀကီးေတြရဲ႕ အလင္းေရာင္သာ အျပည့္အဝဖံုးလႊမ္းသြားၿပီျဖစ္သည္။ State တည္းကက်ဴရွင္တူတဲ့ ကိုထြဋ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ကိုတည့္တည့္မျပန္ဘဲ ဒီဆိုင္မွာ အဆာေျပစားေနက်ျဖစ္သည္။
"အိုးဘဲဥ၊ ဗူးသီးေၾကာ္၊ ငါးဖယ္နဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါးႏွစ္ပြဲ"
ပူေႏြးေႏြး ေရေႏြးအၾကမ္းေရက လၽွာေပၚမွာခါးသက္သက္နဲ႔ခ်ိဳသည္။
"ကိုထြဋ္ ဟိုမွာ။ ဟို ေကာ္ျပန္႔စိမ္းဆိုင္ ရွိေသးတာပဲ"
မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရွိတဲ့ လွည္းကေလးနဲ႔ေကာ္ျပန္႔စိမ္းဆိုင္က မီႏူးဗီႏိုင္းေတြဘာေတြေတာင္ခ်ိတ္ထားေနၿပီျဖစ္သည္။
"ေကာ္ျပန္႔စိမ္းကို အခ်ဥ္ရည္ေတြနဲ႔စားၿပီး ေနေသာ္ ဝမ္းေလၽွာတာမွတ္မိေသးလား"
"ကိုထြဋ္ကလည္း ၾကာလွၿပီကို"
"မုန္႔ဟင္းခါးပဲစားပါ။ ေနေသာ္က အခ်ဥ္အစပ္ေတြနဲ႔ တည့္ခ်င္တာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔"
ေလေျပေသြးနဲ႔ႏွစ္သိမ့္တဲ့စကားသံကလည္း ညေနခင္းထဲပ်ံ႕လြင့္လို႔။
"ေဟာ...နံနံပင္ေတြဖယ္ေပးဖို႔ မမွာလိုက္ရဘူး"
ေျပာဆိုရင္းနဲ႔ပဲ ကိုထြဋ္ပန္းကန္ထဲက နံနံပင္ေတြ ကၽြန္ေတာ့္ပန္းကန္ထဲေျပာင္းထည့္လိုက္ရသည္။ ကိုထြဋ္က နံနံပင္မႀကိဳက္သလို အသီးအရြက္လည္းသိပ္မႀကိဳက္ဘူး။
"ေနာက္တစ္ပြဲထပ္မွာဦးမလား ေနေသာ္"
"ေတာ္ၿပီ ကိုထြဋ္။ တကယ္ဗိုက္ဝၿပီ။ ဒီဝိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းမွာေနာ္"
"ေနပါ"
"မဟုတ္တာ။ ကိုထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိစၥကို လိုက္လည္းပို႔ရေသးတယ္။ မုန္႔ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ ေကၽြးခ်င္တယ္"
"ေကၽြးလည္း ေနာက္ ေဈးႀကီးတဲ့ဟာမွ ေကၽြးဟုတ္ၿပီလား"
ခါးၾကားက ေခါက္ပိုက္ဆံထုတ္ၿပီး ေငြရွင္းေနတဲ့ ကိုထြဋ္ကို ကၽြန္ေတာ္ မတားျဖစ္ေတာ့။ လမ္းတစ္ဖက္မွာ မတ္တပ္ရပ္ေနတဲ့ ေရႊပန္းေငြပန္းသည္ကို ေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဝယ္ဖို႔ စိတ္ေစာမိလိုက္သည္။ ကိုထြဋ္ ျပန္အမ္းေငြယူေနတုန္းေလး အျမန္သြားဝယ္ဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ လမ္းကိုျဖတ္ေျပးကူးဖို႔ လုပ္မိ၏။
"တီ!"
"ေနေသာ္!"
ကားဟြန္းတီးသံအရွည္နဲ႔ ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္သြားသံေတြ။ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လံုးေတြကို စံုမွိတ္ခ်လိုက္တုန္း ကိုထြဋ္ေအာ္သံကိုၾကားလိုက္ရသည္။ လူကလည္း တစ္ပတ္လည္ၿပီးျပာေဝသြား၏။
"ေနေသာ္! ကိုယ့္ကိုၾကည့္"
ပုခံုးေတြကုိကိုင္လႈပ္ၿပီး ေျပာေနတဲ့ ကိုထြဋ္အသံက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာနားမွာျဖစ္သည္။ ေၾကာက္လန္႔တႀကီးရိုက္ပုတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ႏွလံုးခုန္သံျပင္းနဲ႔အတူ နားထင္ေသြးေၾကာေတြအထိ တဒုန္းဒုန္းခုန္ျမည္ေနသည္။ မ်က္ခြံေတြကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ စိုးရိမ္တႀကီးေနတဲ့ ကိုထြဋ္မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရသည္။
"ကိုထြဋ္..."
"မခိုက္မိဘူးမလား။ တကယ္ လန္႔သြားတာပဲကြာ။ ကားေတြရႈပ္ေနတာကို ဘာလို႔ျဖတ္ေျပးဖို႔လုပ္ရတာလဲ"
ကိုထြဋ္လည္း လန္႔သြားပံုရသည္။ အသံေတြတုန္ၿပီးခါေန၏။
"ကၽြန္ေတာ္..."
"စကားမေျပာနဲ႔ဦး။ လန္႔သြားတယ္မလား။ လာ..."
ကၽြန္ေတာ့္ကိုပုခံုးကေနဆြဲယူၿပီး ေဈးလမ္းနဲ႔အေဝးကို ေခၚလာသည္။ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးက ABC store ကိုေျပးၿပီးဝယ္တာက ေရသန္႔ေအးေအး။ ဒီေနရာမွာ လူေတြကားေတြရွင္းတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္အေမာေျဖၿပီး မတ္တပ္ရပ္ေနမိသည္။
"တကယ္မ်က္လံုးေတာင္ျပာသြားတယ္။ ေနေသာ္ျဖတ္ကူးဖို႔ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ကားကလည္း လမ္းမႀကီးဘက္ကေန ခ်ိဳးခ်လာတာ"
"ေဆာရီး ကိုထြဋ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္"
"ေရာ္...ကိုယ့္ကိုဘာေတာင္းပန္စရာလိုလဲ။ အခု ဘယ္လိုေနေသးလဲ။ ရင္တုန္ေနေသးလား။ မခိုက္မိတာေရာ ေသခ်ာရဲ႕လား"
"သက္သာပါတယ္ ကိုထြဋ္ရ။ ရုတ္တရတ္ႀကီးမို႔လို႔ လန္႔သြားရံုပါပဲ။ တကယ္ဘာမွမျဖစ္ဘူး "
အဆင္ေျပပါတယ္ေျပာေနလည္း ကိုထြဋ္ကေတာ့ စိတ္ခ်ပံုမရပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ထဲထိပို႔ၿပီးမွ ပန္းစည္းနဲ႔အသီးေတြကို သူတို႔အိမ္က အိမ္အကူေကာင္ေလးကိုေခၚၿပီးသယ္သည္။ မာမီစိတ္ပူမွာစုိးလို႔လည္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမၽွကိုဘာမွေတာ့မေျပာသြား။ မနက္ျဖန္ေစာေစာထၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရမွာမို႔ ေျခလက္ေဆးၿပီး အိပ္ရာထဲဝင္တာနဲ႔ ဖုန္းလာသည္။ ေခၚဆိုလာသူက ကိုထြဋ္။ ခ်က္ခ်င္းမကိုင္မိေသးဘဲ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးေနမိျပန္သည္။
ညေနခင္းတုန္းက ေယာက္ယက္ခတ္ေနတဲ့ ကိုထြဋ္ပံုစံကို မ်က္လံုးထဲကမထြက္။ တကယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွျဖစ္သြားတာမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုထြဋ္ရဲ႕စိုးရိမ္တႀကီးမ်က္ဝန္းေတြေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့မိသည္။ ကိုထြဋ္မသိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တိတ္တဆိတ္ ခိုးယူမိတဲ့ အၾကင္နာေတြအတြက္ေတာ့ အျပစ္ရွိေနမလား။
"ဘာလို႔ ဖုန္းကိုင္တာေနာက္က်ေနတာလဲ ေနေသာ္။ ေနေကာင္းရဲ႕လား"
ကၽြန္ေတာ္ႏႈတ္ခမ္းကို လက္ခံုနဲ႔ပါဖိၿပီး ရယ္လိုက္မိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ကိုထြဋ္ရာ"
"မနက္က်လည္း အေစာႀကီးထရဦးမယ္။ ဒီည ေစာေစာအိပ္ေနာ္။ Alarm မေပးထားနဲ႔။ ကိုယ္ႏႈိးေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်"
ဖုန္းက်သြားၿပီးအေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ထားၿပီးျပံဳးေနမိသည္။ ဖုန္း screen လင္းၿပီးဝင္လာတဲ့ message တစ္ေစာင္က Good Night ေနေသာ္တဲ့။
######################
January 9.2021.(Saturday)
×××××××××××××××××××××××××××××
"ဝင်ခဲ့သား။ အားမနာနဲ့"
ကျွန်တော် အိပ်ခန်းကအထွက်မှာ ကြားလိုက်ရတဲ့အသံ။ ညနက်တဲ့ထိစာကြည့်တဲ့နေ့တွေဆို ကျွန်တော့်အိပ်ရာထချိန်က မနက်ခင်းရဲ့အလွန်မှာဖြစ်သည်။ မျက်နှာသစ်ထားပေမယ့်လည်း အိပ်ချင်စိတ်အကြွင်းအကျန်က ကပ်သပ်နေတုန်း။ ဧည့်ခန်းမှာ မာမီနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ဆုံသည်။ မာမီ့နောက်ကကပ်ပါတဲ့လူကို မျက်လုံးတွေပွတ်သပ်ရင်း ကြည့်မိ၏။ ရုပ်ပုံသေထဲကလို လှုပ်ရှားခြင်းမရှိတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ပြန်စိုက်ကြည့်လာသူက ဇာမဏိ။
"မာမီ သူက..."
"အလှုအတွက် ဖိတ်စာလိုက်ပေးရင်းနဲ့ ဇာမဏိတို့အိမ်ရောက်ဖြစ်တာ။ အဲ့နားချလိုက် သား...။ ရတယ်"
ဇာမဏိလက်ထဲမှာ တစ်ပိဿာဆီပုံးနှစ်ပုံး။ ဧည့်ခန်းကနေ ထမင်းစားခန်းကိုသွားသည့် အခန်းထောင့်ချိုးဖြတ်မှာ ဆီပုံးနှစ်ပုံးကိုချသည်။
"ဇာမဏိ အပေါ်ဝတ်ဝယ်ဖို့ကို ကားမောင်းပေးမယ့်ကလေးကလည်း မအားလို့လေ။ ရာသီဥတုကလည်း အေးနေတာ။ အဲ့ဒါ သားဆီမှာရှိတဲ့ ဖယ်ထားတာလေးတွေ လောလောဆယ် ဝတ်ထားရအောင် ပေးလိုက်ပါဦး"
ရှပ်အင်္ကျီလက်ရှည်ပါးပါး၊ ပုဆိုးကိုခြေသလုံးဖုံးရုံအခြေနားထိ တိုတက်တက်ဝတ်ထားတဲ့ဇာမဏိကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံးကြည့်မိသည်။ ဇာမဏိက မျက်လွှာချထား၏။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်တော့်အင်္ကျီအကျပေးရလောက်အောင်ထိက စိတ်ထဲကသိကအောက်ဖြစ်သွားရသည်။ မာမီ့ကိုကြည့်တော့ သွားယူဖို့အရိပ်အကဲပြနေ၏။ မာမီတောင် ဒီအထိ ခေါ်လာပြီးမှ ကျွန်တော်က မပေးနိုင်ဘူးလုပ်လို့လည်း မကောင်း။
"သား သူငယ်ချင်းက မနက်တည်းက သင်တန်းသွားတယ်။ သားရော ဘာတွေတက်နေလဲ။ ကျောင်းကလည်း ကျူရှင်တက်ဖို့ ခေါ်နေပြီဆို"
"မတက်ဖြစ်ဘူး အရီးလေး"
အသံကလည်း လူလိုပဲအေးစက်စက်။ မာမီက ဧည့်ထောက်ခံသည့်စကားတွေပြောပေးနေသလောက် ဇာမဏိဆီက တုန့်ပြန်သံ အင်းအဲလောက်သာကြားရသည်။ ကျွန်တော့်မှာရှိတဲ့ ရောင်စုံ hoodie တွေက ဆင်ကြယ်နဲ့မလိုက်ဖက်။ ကုတ်တွေဆိုတာလည်း ခန္ဓာကိုယ်ပြည့်တဲ့လူဝတ်မှကြည့်ကောင်းတာမျိုး။ ဗီရိုအောက်ဆုံးမှာခေါက်ထည့်ထားသည့် ဂျင်းအင်္ကျီအနက်ရောင် ၂ထည်က ကျွန်တော်ဝယ်ထားတာ ခြောက်လလောက်ပဲရှိသေးပေမယ့် ဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။ အနက်ရောင်က အသားညိုတဲ့ဆင်ကြယ်အတွက်လည်း အဆင်ပြေလိမ့်မည်။ ကျွန်တော်လည်း အကြိမ်ရေများများမဝတ်ရသေးတာမို့ ဆင်ကြယ့်ကိုပေးဖို့လည်း မျက်နှာပန်းလှသည်။
"ကျေးဇူးပဲ"
စိတ်ဆိုးတတ်ရင် လေသံကရိုင်းလိုက်တာလို့ အပြစ်တင်လို့ရမည်။ အင်္ကျီထည့်ထားတဲ့လက်ဆွဲအိတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အသေအချာလှမ်းယူသည်။ လွန်ခဲ့တဲ့တစ်လ Fund Fair မှာတွေ့ခဲ့တုန်းကတောင် ဒီကောင် ကျွန်တော်နဲ့မတိမ်းမယိမ်း။ အခုတော့ ကျွန်တော် မဆိုသလောက်လေး မော့ကြည့်နေရသည်။ မာမီ့ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ထွက်သွားမှ ကျွန်တော် ဆိုဖာပေါ် ခြေလွတ်လက်လွတ်လှဲချမိသည်။ ဇာမဏိထိုင်သွားတဲ့ရှေ့က စားပွဲပေါ်မှာ အကပ်အသပ်ကျန်သည့် ရေနွေးကြမ်းခွက်တစ်ခွက်။
"သူများက ယူချင်မှန်းမသိ၊ မယူချင်မှန်းမသိ မာမီရာ"
"ယူချင်တာပေါ့။ သူက ကားစီးရင်မူးတတ်တော့ ဘယ်မှခေါ်မရဘူးတဲ့။ သားတို့ကျောင်းက ဂျူနီယာကောင်လေးနဲ့ကောင်မလေးက ဝမ်းကွဲမောင်နှမတော်တာလေ။ အဲ့ကလေးတွေရဲ့အဒေါ်က အခုသူတို့နဲ့လာနေပေးတာပေါ့။ ဇာတိက မကွေးဘက်က။ ဇာမဏိက သူတို့နဲ့ကပ်နေရပုံပဲ။ မာမီဖိတ်စာသွားပေးတော့ သူပဲတံခါးလာဖွင့်ပေးတာ။ အိမ်ကအေးစက်နေတာကိုလည်း အင်္ကျီအပါးလေးနဲ့။ မာမီစိတ်မကောင်းလို့"
"ရှိရဲ့သားနဲ့ သူ့ဘာသာမဝတ်ချင်လို့ ဖြစ်မှာပေါ့"
အင်္ကျီတစ်ထည်ဝယ်မဝတ်နိုင်လောက်အောင် ချို့တဲ့သူမဟုတ်မှန်းတော့ သိသာပါသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း ဇာမဏိရဲ့အမှတ်အသားဆင်ကြယ်ဖိနပ်ကို မြင်ယောင်တော့လည်း မဟုတ်ဘူးလို့ မတွေးနိုင်တော့ပြန်။
"နေသော်..."
"ကိုထွဋ်!"
ဆိုဖာပေါ်လျော့တိလျော့ရဲထိုင်နေရာက အသံကြောင့် ထရတော့သည်။
"အိမ်တံခါးမကြီး ပွင့်နေလို့ ဝင်လာပြီနော်"
"လာ သားရေ။ လာ။ မင်းညီက ခုနကမှ နိုးတာ။ ကိုထွဋ်လာတာနဲ့ အတော်ပဲပေါ့။ ဘာစားခဲ့ပြီလဲ"
မာမီက ကိုထွဋ်ဝင်လာတာကို လှည့်ကြည့်ပြီး အပြုံးတွေချိုနေ၏။ ကိုထွဋ်လက်နှစ်ဖက်အပြည့် အစားအသောက်အိတ်တွေကို ကျွန်တော် လက်လွှဲယူရသည်။
"ရှမ်းခေါက်ဆွဲစားခဲ့ပြီ အန်တီ။ မနက်က ယောက်ဖရယ်၊ မမရယ်နဲ့ ကန်ဘောင်မှာထပြေးပြီးလက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖြစ်တာလေ။ အဲ့ဒါ နေသော့်ကိုသတိရလို့ နံပြားထောပတ်နဲ့ စီလုံးတီးဝယ်လာတာ။ အန်တီ့အတွက် ရန်ကင်းဈေးထိပ်ကနေ ပန်းသစ်တော်သီးတွေ ဝယ်လာတယ်ဗျ"
"ကျေးဇူးပါ ကိုထွဋ်ရယ်။ ခုတလော မင်း ညီမလေး သင်တန်းဘာညာနဲ့ မင်းညီကလည်း စာမေးပွဲတွေဆက်နေတော့ အန်တီ ဈေးကိုကောင်းကောင်းမသွားဖြစ်ဘူး။ သားကုသိုလ်ရအောင် ဝယ်လာတဲ့ အသီးတွေ ဆွမ်းတော်အရင်ကပ်ဦးမယ်ကွယ်"
မာမီက ပန်းသစ်တော်သီးတွေကို သယ်သွားပြီး ရေဆေးခွဲခြမ်းနေသည်။ ကိုထွဋ်က ကျွန်တော့်နောက်ပါးကပ်ရင်းမှ ထမင်းစားခန်းထဲဝင်သည်။ ပန်းကန်ပြားနဲ့ ကော်ဖီပန်းကန်လုံးတွေ ယူလာတော့ ကိုထွဋ်ကပဲ ဆွဲယူထည့်ပေးပြန်၏။ နံပြားရဲ့အပူငွေ့ငွေ့နဲ့ထောပတ်နံ့သင်းသင်း။ ကျွန်တော်ပြုံးမိပါသည်။
"အိမ်မှာ ခေါက်ဆွဲဆီချက်လုပ်တယ်။ မာမီထည့်ပေးခဲ့ရမလား သား"
"နေပါစေတော့ အန်တီ။ ကျွန်တော် တကယ်ဗိုက်တင်းလာတာ"
"သားလည်း ကိုထွဋ်ဝယ်လာတာပဲ စားလိုက်တော့မယ်"
မာမီက ဆွမ်းတော်အတွက်ပြင်ဆင်ပြီး ထမင်းစားခန်းထဲက ထွက်သွား၏။ ကျွန်တော် စားနေတာကို ကိုထွဋ်က မေးထောက်ပြီးကြည့်နေသည်။ စွယ်တာခေါင်းစွပ်အပါးလက်ရှည်၊ အားကစားဘောင်းဘီအနက်နဲ့ ကိုထွဋ်ပုံစံက စ်နေ့တာရဲ့အစမှာတည်းက အားအင်အပြည့်နဲ့ လတ်ဆတ်နေသည်။
"ဘရဏီတောင် ကျူရှင်တက်နေပြီဆို။ မနက်က တိုက်အောက်မှာတွေ့လိုက်သေးတယ်"
"ဟုတ်တယ် ကိုထွဋ်။ တခြား C Double plus သင်တန်းတွေလည်းတက်ရဦးမယ်။ ကျွန်တော့်ထက်တောင် schedule များသေးတယ် ညီမလေးက။ မနက်ကလည်း ကျွန်တော်လုံးဝမထနိုင်တာနဲ့ မာမီလိုက်ပို့ပေးရတာ"
"အင်း...။ စာကျက်ရင် အရမ်းညမနက်နဲ့နော်။ နေသော်က အိပ်ရေးမဝရင် အစားအသောက်ပါမမှန်တော့ဘူး"
လက်ဖက်ရည်ကို မသောက်ဖြစ်သေးဘဲ ကိုထွဋ်ကိုမော့ကြည့်ပြီးမှ ခေါင်းညိတ်ဖြစ်သည်။ အမှတ်တမဲ့လေးတွေဆိုပေမယ့် သဲပွင့်လေးတွေပေါင်းဆုံရင်တောင် ကမ်းခြေဖြစ်လာသလိုမျိုးပဲ။ ကိုထွဋ်ရဲ့အသေးအဖွဲဂရုစိုက်မှုလေးတွေကပဲ ကျွန်တော့်ဖြစ်တည်မှုယိမ်းယိုင်စေတဲ့ အကြောင်းပြချက်ကောင်းတွေဖြစ်လာတာ။ ကိုထွဋ်ကတော့ မသိပေမယ့်။
"အန်တီ့မွေးနေ့ ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ဆွမ်းကပ်မယ်ဆို"
"ဟုတ်တယ် ကိုထွဋ်။ လာပတ်အပတ်တနင်္ဂနွေ"
"ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုရော လျှောက်ပြီးပြီလား။ သွားလာရမှာတွေရှိရင် ကိုယ့်ကိုခေါ်နော်။ ဆွမ်းအတွက်ရော စီစဉ်ပြီးပြီလား"
မပီပြင်တဲ့ဆောင်းရာသီအအေးဓာတ်ထဲက နွေးထွေးမှုတွေ ကျွန်တော့်စိတ်ကိုလွှမ်းခြုံပါရဲ့။
"ဘုန်းကြီးကျောင်းကိုလည်း လျှောက်ပြီးပါပြီ။ အရုဏ်ဆွမ်းအတွက်က နို့စိမ်းခေါက်ဆွဲနဲ့ နေ့ဆွမ်းအတွက်ကို ကြက်ဆီထမင်း စီစဉ်ထားတယ်။ အရုဏ်ဆွမ်းကို ဘုန်းကြီးကျောင်းက လူတွေပဲချက်လိမ့်မယ်။ ကြက်ဆီထမင်းကိုတော့ ကြက်လျှာစွန်းကနေပဲ အော်ဒါပေါ့။ ကျန်နေတာတော့ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဘုရားမှာကပ်ဖို့ ပန်းနဲ့ အချိုပွဲအတွက် သစ်သီးတွေ"
"ပန်းနဲ့သစ်သီးအတွက်ကို စနေနေ့ညနေပိုင်းမှ ကိုယ်နဲ့နေသော် သွားဝယ်မယ်လေ။ ၁၂ လုံးတန်းဈေးကိုပဲ သွားကြတာပေါ့။ တစ်ခါ ကိုယ့်မမနဲ့လိုက်သွားတုန်းကတွေ့တာ။ အဲ့ဈေးမှာ ပန်းစုံတယ်"
ကိုထွဋ်မျက်နှာက အလှူအတွက် စိတ်ပါဝင်စားတက်ကြွနေတာ သိသိသာသာ။
"စနေနေ့ ကိုထွဋ် ဆေးခန်းထိုင်ရမယ်မလား။ အချိန်ရှိရဲ့လား"
"ဆေးခန်းက ၄နာရီထိပါပဲ။ အဲ့နေ့အပြန် နေသော့်ဆေးခန်းကို ကိုယ်ဝင်ခေါ်မယ်လေ။ ဆေးခန်းမှာပဲစောင့် အဲ့ဒါအဆင်ပြေတယ်"
အချိန်ဇယားပါတစ်ခါတည်း တွက်ချက်စီစဉ်နေတဲ့ ကိုထွဋ်ကိုငေးရင်း နံပြားထောပတ်သုတ်ကို ကိုက်ချမိ၏။ ချိုစိမ့်မွှေးတဲ့ထောပတ်ရဲ့အရသာနဲ့ နံပြားရဲ့ကြွပ်ကြွပ်ရွရွအသားက ခံတွင်းထဲအရသာထူးကဲလွန်းနေသည်။
××××××××××××××××××××××××××××××
"ဆောရီး ကိုထွဋ်။ အကြာကြီးစောင့်လိုက်ရလား"
ကိုထွဋ်က အပြုံးနဲ့အတူ ခေါင်းခါ၏။
"အခုမှရောက်တာ"
ပုဇွန်တောင်ဈေးလမ်းထောင့်စွန်းက လူတွေ၊ ဆိုင်ကယ်တွေ၊ ကားတွေနဲ့ ရှုပ်ယှက်ခတ်ခတ်။ clinic ထဲကနေ ခြေလှမ်းကျဲတွေနဲ့ ထွက်လာတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ကိုထွဋ်က သူ့ရဲ့ harrier ကားအနက်ရောင်ကိုမှီလို့ လက်ပိုက်ထားရင်း ကြည့်နေခဲ့၏။ ကိုထွဋ် ဆေးခန်းထိုင်တာက လသာ။ ကျွန်တော်က ပုဇွန်တောင်။ မနက်ဖြန်ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ပန်းနဲ့သစ်သီးဆွမ်းအတွက် ရန်ကင်းဈေးဝင်ဖို့ မနက်အိမ်ကထွက်တည်းက ကိုထွဋ်ကားနဲ့သာ လိုက်ခဲ့ရသည်။ ဒါပြီးခဲ့တဲ့အပတ်တည်းက ကိုထွဋ် စီစဉ်ပေးထားမှု။ မနက်ပိုင်း ကျွန်တော် လက်ထောက်အကူလုပ်ပေးနေတဲ့ ပုဇွန်တောင်ဆေးခန်းကိုလိုက်ပို့ပြီးမှ သူ့ဆေးခန်းရှိရာ လသာကိုသွားသည်။ ဒီနေ့အတွက် ဂျူတီချိန်တွေကြိုညှိထားတဲ့အကြောင်းပြောတည်းက ကျွန်တော့်တစ်ပတ်တာလုံး ဒီစနေရောက်ဖို့ စိတ်အလျင်လိုနေခဲ့ရသည်။
ဖျော့တော့နေရောင်ခြည်ရဲ့ ညိုးငယ်စွာနှုတ်ဆက်မှုအောက်မှာ ကြည်ပြာရောင်ရှပ်နဲ့ ကိုထွဋ်ပုံစံက အားအင်မလျော့သေးပါ။ စတိုင်ပန်နဲ့ ရှပ်အဖြူသာဝတ်ဆင်ရတဲ့ ရက်သတ္တပတ်ရဲ့အဆုံးမှာ အနက်ရောင်ကတ္တီခြေညှပ်ဖိနပ်နဲ့ ခြေချောင်းဖြူသွယ်တို့က ကျွန်တော့်အာရုံထဲဦးစွာ ဝင်ရောက်၏။
ငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ကျောင်းစိမ်းပုဆိုးအနားသတ်အောက်က ခြေချောင်းသွယ်တွေ။ ရန်ကုန်မှာ အနေကြာပြီးနောက် ရှုးဖိနပ်အစီးများတာပါရောပြီး နေနဲ့လေ ပြုပြင်ခံရခြင်းနည်းတဲ့ ကျွန်တော့်အပါးက ခြေချောင်းရှည်သွယ်တို့က နဂိုထက်ဖွေးဖြူနေ၏။ ကိုထွဋ်ကို ကျွန်တော် သဘောကျရခြင်းရဲ့အပိုင်းအစတွေ။ ဘယ်အချိန်တည်းက စတင်ခဲ့လဲမသိပေမယ့် ကျွန်တော့်မျက်နှာမူရာအရပ်တိုင်းမှာ ကိုထွဋ်ကိုရှိနေစေချင်ခဲ့တာက သေချာလာခဲ့သည်။ အိပ်မက်ပုံရိပ်တွေထဲမှာတောင် ကျွန်တော့်အနား ကိုထွဋ်ပုံရိပ်တွေသာ တစ်စထက်တစ်စ ထင်ရှားလာခဲ့၏။ နောက်တစ်ချိန်ထိ ကျွန်တော်ဖက်တွယ်သွားရမှာကလည်း ဒီပုံရိပ်တွေပါပဲ။ ရှေ့ဆက်တိုးပြီး ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်ဖို့လောက်ထိ ကျွန်တော်မရူးမိုက်ရဲပါ။ အရာအားလုံးက အဖြေသိပြီးသား ပုစ္ဆာတွေပဲမလား။
"နေသော်! နေသော်!"
ကျွန်တော့်ပုခုံတစ်ဖက် ပုတ်နှိုးခံရမှ အတွေးတွေလွင့်၏။
"ရောက်ပြီလေ။ ဆင်းရအောင်။ နေသော် ပင်ပန်းနေတာလား"
"စာမေးပွဲအကြောင်းတွေးမိသွားလို့ ကိုထွဋ်"
ညနေခင်းအလင်းရောင်က မှိုင်းမှုန်နေသည်။ ရန်ကင်း ၁၂လုံးတန်းဈေးက ညနေခင်းဆို လူကြပ်၏။ ကားကို နေရာရှင်းတဲ့လမ်းတစ်ဖက်မှာရပ်ခဲ့ရတာမို့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် လမ်းကူးလာရသည်။ ပန်းနဲ့သစ်သီးဆိုင်တွေက ဈေးအဝင်နားမှာတင် ရှိတာမို့တော်သေး၏။
အဆုပ်လိုက်ပွင့်လန်းနေသည့် ဂန္ဓမာအဖြူတွေကို ကျွန်တော်ရော ကိုထွဋ်ပါ အကြည့်မလွှဲနိုင်။ သစ်သီးအတွက် ပန်းသီး၊ သင်္ဘောသီးနဲ့ လိမ္မော်သီးအစုံ ရွေးရသည်။ နှစ်ယောက်လုံးရဲ့လက်နှစ်ဖက်အပြည့် ဈေးဝယ်ထားတာတွေကို ကားနောက်ခန်းထဲ အသေအချာနေရာချနေတဲ့ ကိုထွဋ်ကို ကျွန်တော်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
"ကိုထွဋ် ဗိုက်မဆာဘူးလား"
ညနေခင်းဈေးတန်းထဲက အကင်နဲ့မုန့်ဟင်းရည်နံ့တို့က ကျွန်တော့်နှာဖျားကိုပွတ်တိုက်နှိုးဆွနေသည်။ ဒီနေရာရောက်တိုင်း မဖြစ်မနေသွားတတ်သည့်နေရာတစ်ခုကို ကိုထွဋ်လည်း အမှတ်တရရှိပုံရသည်။ ကျွန်တော့်ကို ခါးထောက်ကြည့်ပြီး ခေါင်းတခါခါနဲ့ မနိုင်ဘူးဆိုတဲ့ပုံစံမျိုးပြုံး၏။ ဈေးထိပ်ကမုန့်ဟင်းခါးဆိုင်မှာ ဝင်ထိုင်ဖြစ်တော့ လမ်းမီးတိုင်ဝါကြီးတွေရဲ့ အလင်းရောင်သာ အပြည့်အဝဖုံးလွှမ်းသွားပြီဖြစ်သည်။ State တည်းကကျူရှင်တူတဲ့ ကိုထွဋ်နဲ့ ကျွန်တော်က အိမ်ကိုတည့်တည့်မပြန်ဘဲ ဒီဆိုင်မှာ အဆာပြေစားနေကျဖြစ်သည်။
"အိုးဘဲဥ၊ ဗူးသီးကြော်၊ ငါးဖယ်နဲ့ မုန့်ဟင်းခါးနှစ်ပွဲ"
ပူနွေးနွေး ရေနွေးအကြမ်းရေက လျှာပေါ်မှာခါးသက်သက်နဲ့ချိုသည်။
"ကိုထွဋ် ဟိုမှာ။ ဟို ကော်ပြန့်စိမ်းဆိုင် ရှိသေးတာပဲ"
မုန့်ဟင်းခါးဆိုင်နဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာရှိတဲ့ လှည်းကလေးနဲ့ကော်ပြန့်စိမ်းဆိုင်က မီနူးဗီနိုင်းတွေဘာတွေတောင်ချိတ်ထားနေပြီဖြစ်သည်။
"ကော်ပြန့်စိမ်းကို အချဉ်ရည်တွေနဲ့စားပြီး နေသော် ဝမ်းလျှောတာမှတ်မိသေးလား"
"ကိုထွဋ်ကလည်း ကြာလှပြီကို"
"မုန့်ဟင်းခါးပဲစားပါ။ နေသော်က အချဉ်အစပ်တွေနဲ့ တည့်ချင်တာလည်း မဟုတ်ဘဲနဲ့"
လေပြေသွေးနဲ့နှစ်သိမ့်တဲ့စကားသံကလည်း ညနေခင်းထဲပျံ့လွင့်လို့။
"ဟော...နံနံပင်တွေဖယ်ပေးဖို့ မမှာလိုက်ရဘူး"
ပြောဆိုရင်းနဲ့ပဲ ကိုထွဋ်ပန်းကန်ထဲက နံနံပင်တွေ ကျွန်တော့်ပန်းကန်ထဲပြောင်းထည့်လိုက်ရသည်။ ကိုထွဋ်က နံနံပင်မကြိုက်သလို အသီးအရွက်လည်းသိပ်မကြိုက်ဘူး။
"နောက်တစ်ပွဲထပ်မှာဦးမလား နေသော်"
"တော်ပြီ ကိုထွဋ်။ တကယ်ဗိုက်ဝပြီ။ ဒီဝိုင်း ကျွန်တော် ရှင်းမှာနော်"
"နေပါ"
"မဟုတ်တာ။ ကိုထွဋ်က ကျွန်တော့်ကိစ္စကို လိုက်လည်းပို့ရသေးတယ်။ မုန့်တော့ကျွန်တော် ကျွေးချင်တယ်"
"ကျွေးလည်း နောက် ဈေးကြီးတဲ့ဟာမှ ကျွေးဟုတ်ပြီလား"
ခါးကြားက ခေါက်ပိုက်ဆံထုတ်ပြီး ငွေရှင်းနေတဲ့ ကိုထွဋ်ကို ကျွန်တော် မတားဖြစ်တော့။ လမ်းတစ်ဖက်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့ ရွှေပန်းငွေပန်းသည်ကို တွေ့တော့ ကျွန်တော်ဝယ်ဖို့ စိတ်စောမိလိုက်သည်။ ကိုထွဋ် ပြန်အမ်းငွေယူနေတုန်းလေး အမြန်သွားဝယ်ဖို့ စိတ်ကူးနဲ့ လမ်းကိုဖြတ်ပြေးကူးဖို့ လုပ်မိ၏။
"တီ!"
"နေသော်!"
ကားဟွန်းတီးသံအရှည်နဲ့ ဝရုန်းသုန်းကားဖြစ်သွားသံတွေ။ ကျွန်တော်မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ချလိုက်တုန်း ကိုထွဋ်အော်သံကိုကြားလိုက်ရသည်။ လူကလည်း တစ်ပတ်လည်ပြီးပြာဝေသွား၏။
"နေသော်! ကိုယ့်ကိုကြည့်"
ပုခုံးတွေကိုကိုင်လှုပ်ပြီး ပြောနေတဲ့ ကိုထွဋ်အသံက ကျွန်တော့်မျက်နှာနားမှာဖြစ်သည်။ ကြောက်လန့်တကြီးရိုက်ပုတ်ခံလိုက်ရတဲ့ နှလုံးခုန်သံပြင်းနဲ့အတူ နားထင်သွေးကြောတွေအထိ တဒုန်းဒုန်းခုန်မြည်နေသည်။ မျက်ခွံတွေကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်ကြည့်တော့ စိုးရိမ်တကြီးနေတဲ့ ကိုထွဋ်မျက်နှာကိုတွေ့ရသည်။
"ကိုထွဋ်..."
"မခိုက်မိဘူးမလား။ တကယ် လန့်သွားတာပဲကွာ။ ကားတွေရှုပ်နေတာကို ဘာလို့ဖြတ်ပြေးဖို့လုပ်ရတာလဲ"
ကိုထွဋ်လည်း လန့်သွားပုံရသည်။ အသံတွေတုန်ပြီးခါနေ၏။
"ကျွန်တော်..."
"စကားမပြောနဲ့ဦး။ လန့်သွားတယ်မလား။ လာ..."
ကျွန်တော့်ကိုပုခုံးကနေဆွဲယူပြီး ဈေးလမ်းနဲ့အဝေးကို ခေါ်လာသည်။ လမ်းထောင့်ချိုးက ABC store ကိုပြေးပြီးဝယ်တာက ရေသန့်အေးအေး။ ဒီနေရာမှာ လူတွေကားတွေရှင်းတာမို့ ကျွန်တော်အမောဖြေပြီး မတ်တပ်ရပ်နေမိသည်။
"တကယ်မျက်လုံးတောင်ပြာသွားတယ်။ နေသော်ဖြတ်ကူးဖို့ လုပ်နေတဲ့အချိန် ကားကလည်း လမ်းမကြီးဘက်ကနေ ချိုးချလာတာ"
"ဆောရီး ကိုထွဋ်။ ကျွန်တော့်ကြောင့်"
"ရော်...ကိုယ့်ကိုဘာတောင်းပန်စရာလိုလဲ။ အခု ဘယ်လိုနေသေးလဲ။ ရင်တုန်နေသေးလား။ မခိုက်မိတာရော သေချာရဲ့လား"
"သက်သာပါတယ် ကိုထွဋ်ရ။ ရုတ်တရတ်ကြီးမို့လို့ လန့်သွားရုံပါပဲ။ တကယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူး "
အဆင်ပြေပါတယ်ပြောနေလည်း ကိုထွဋ်ကတော့ စိတ်ချပုံမရပါ။ ကျွန်တော့်ကို အိမ်ထဲထိပို့ပြီးမှ ပန်းစည်းနဲ့အသီးတွေကို သူတို့အိမ်က အိမ်အကူကောင်လေးကိုခေါ်ပြီးသယ်သည်။ မာမီစိတ်ပူမှာစိုးလို့လည်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့သမျှကိုဘာမှတော့မပြောသွား။ မနက်ဖြန်စောစောထပြီး ဘုန်းကြီးကျောင်းသွားရမှာမို့ ခြေလက်ဆေးပြီး အိပ်ရာထဲဝင်တာနဲ့ ဖုန်းလာသည်။ ခေါ်ဆိုလာသူက ကိုထွဋ်။ ချက်ချင်းမကိုင်မိသေးဘဲ ကျွန်တော်ပြုံးနေမိပြန်သည်။
ညနေခင်းတုန်းက ယောက်ယက်ခတ်နေတဲ့ ကိုထွဋ်ပုံစံကို မျက်လုံးထဲကမထွက်။ တကယ် ကျွန်တော် ဘာမှဖြစ်သွားတာမဟုတ်ပေမယ့် ကိုထွဋ်ရဲ့စိုးရိမ်တကြီးမျက်ဝန်းတွေအောက်မှာ ငြိမ်သက်နေခဲ့မိသည်။ ကိုထွဋ်မသိပေမယ့် ကျွန်တော်တိတ်တဆိတ် ခိုးယူမိတဲ့ အကြင်နာတွေအတွက်တော့ အပြစ်ရှိနေမလား။
"ဘာလို့ ဖုန်းကိုင်တာနောက်ကျနေတာလဲ နေသော်။ နေကောင်းရဲ့လား"
ကျွန်တော်နှုတ်ခမ်းကို လက်ခုံနဲ့ပါဖိပြီး ရယ်လိုက်မိသည်။
"ကျွန်တော် တကယ်ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ကိုထွဋ်ရာ"
"မနက်ကျလည်း အစောကြီးထရဦးမယ်။ ဒီည စောစောအိပ်နော်။ Alarm မပေးထားနဲ့။ ကိုယ်နှိုးပေးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ"
ဖုန်းကျသွားပြီးအတော်ကြာတဲ့အထိ ကျွန်တော့်အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ထားပြီးပြုံးနေမိသည်။ ဖုန်း screen လင်းပြီးဝင်လာတဲ့ message တစ်စောင်က Good Night နေသော်တဲ့။
######################
January 9.2021.(Saturday)
×××××××××××××××××××××××××××××