Love by the Mafia Boss✔(Zander Ace Lee)

Chapter 18. Trust him

Chapter 18. Trust him

Lianah's Pov

Masakit palang malaman ang katotohanan at hindi ko lang matanggap na tinago ito sa'kin ng lalaking unti-unti ko ng pinagkakatiwalaan. You know the feeling na gusto mong intindihin yung rason niya kaso sarado pa ang isip mo and all you can do is cry.

Pero mas masakit parin ang katotohanang kahit hindi naman nila ako kaano-ano ay palagi na lang nila ako sinasaktan. You know I'm talking about. Hindi ko pa masyadong alam ang buong katotohanan sa kung pa'no ako napunta sakanila kasi naman nasobrahan ako sa iyak kanina at hindi na ako makahinga. Siguro, I need a little more time to get ready para sa mahabaang paliwanagan. Siguro ang magagawa ko lang ngayon ay umiyak muna at alisin lahat ng sama ng loob para kapag oras na para malaman ang totoo, hindi na sana ako masaktan at sa halip ay tanggapin na lang lahat ng katotohanan.

I sighed and just sit above the bed. I roam my eyes around and my eyes stop at the ceiling as if it's the most interested thing right now. Nakatingala lang ako habang nag-iisip kung hanggang kailan ba ako magkukulong dito sa kwartong ito. Sa kwarto kasi ni Zander ako natutulog. Palagi namang roon ako natutulog except if we had a problem like this so ibig sabihin, dito na naman ako matutulog.

Pero, napaisip ako, bakit nga pala do'n ako natutulog? Don't get me wrong but we're not married and also, we're not in a relationship. I rolled my eyes. So why am I sleeping next to him!! We don't have a label!!

I hate that man. Pa-fall tapos hanggang ngayon wala naman kaming label tapos nilihim niya pa yung pinaka-importanteng bagay na dapat noon ko pa nalaman!! He's getting on my nerves!! I swear, hindi ko na siya papansinin!!

Like I can do that. Hindi ko nga pala kaya....marupok pala ako sa kanya...

Napahiga ako sa kama sabay talukbong ng kumot sa mukha nang may biglang kumatok sa pinto.

I heared the door's lock 'click' kaya naiinis kong ibinato ang isang unan na nadampot ko sa gilid sa taong pumasok ng kuwarto pero parang gusto ko ng lumubog sa kama nung mapagtantong hindi pala yung inaasahan kong tao ang pumasok sa kuwarto kundi si tita Janelle. Wahhhhhh lagot.

"Woah!! Nice moves!!"

"Hala tita!! I'm sorry po!!"

Agad akong napabalikwas ng higa at dali-dali siyang dinaluhan at niyakap but suddenly, I felt sad when she hugged me back. Iniisip ko kasi na siya si mama at niyayakap niya ako ng mahigpit as if she's afraid to lost me and then suddenly my tears errupted from eyes na naging dahilan kung bakit ako napahikbi but tita Janelle just caressing my back, comforting me. Her childrens is so lucky to have her as their mother. She continue doing that untill I stop from sobbing.

Parang gumaan narin yung pakiramdam ko dahil sa ginawa niya and I should thank her for that. Kumalas ako ng yakap sa kanya at binigyan siya ng isang magaan na ngiti na sinukliaan niya rin ng matamis na ngiti. She's really a goddess na parang 21 years old pa lang siya. Ang ganda ng lahi niya. Isa iyon sa mga hinahangaan ko sa kanya. Para naman kasing hindi siya tumatanda.

"Thank you tita"

"You don't have to say that. We are family...you can call me mama if you wan't too...I don't mind if your not from me as long as you're here, you are my daughter" she said habang ako naman ay parang maiiyak na naman ulit. Parang may humaplos sa puso ko dahil sa sinabi niya. Nakikitira lang naman ako, pero bakit ang babait nila sa'kin, nadadamay tuloy sila sa mga sama ng loob ko sa pamilya ko, they don't deserve that.

"Tita....thank you, masama po kasi yung loob ko sa pamilya ko kasi po mula po pagkabata, masama na ang trato nila sa'kin at idagdag pa po na hindi pala nila ako tunay na kadugo" malungkot sa saad ko. He just gave me a sweet smile at pagkatapos ay iginiya niya ako paupo sa dulo ng kama.

"You're not alone. Katulad mo ay puro pasakit lang din ang inabot ko sa pamilya ko. Yes, they are my real parents but they abandoned me."

Gulat akong napatingin sa kanya but she's still looking straight to the window na parang inaalala niya lahat ng mga pinagdaanan niya sa sariling pamilya. I didn't know about that thing. I don't have an idea sa past life niya. Hindi ako umimik nung pinagpatuloy niya ang pagkukwento sa buhay niya.

"Mas maswerte ka pa nga sa'kin eh kasi ako, ni minsan ay hindi ko naranasang lumabas ng bahay. I'm not even allowed to roam around our house. Palagi lang akong nasa kuwarto ko. Doon kakain, manonood, at doon gagawa ng kahit na ano. I've been a prisoner on my own house." She look at me and she cares gently my left cheek "Not until I escape from that hell and my husband, Ace, found me. Sa una wala akong tiwala sa kanya pero habang tumatagal, nahulog na rin ang loob ko sa kanya and you know what is the happiest feeling I have ever felt the most?" She look at me straight on my eyes and say "yun yung time na hindi niya ako hinayaang masaktan sa pagka-hulog ko kasi agad niya akong sinalo"

I don't know but suddenly there's a smile formed on my lips because of what she said. I didn't know na gano'n pala kaganda ang love story nila ni tito Ace. How sweet. Ako kaya, kailan niya ako sasaluhin. I sighed. Ayoko mang aminin pero, this past few days kasi, alam ko sa sarili kong meron na siyang lugar sa puso ko. I admit it, I'm inlove with that Mafia Boss.

I frowned. Pa'no kung jokie jokie lang ang lahat. Pa'no kung pa-fall lang talaga siya tapos wala pala siyang nararamdam sa'kin? pa'no kung.........

"Ija, don't think too much"

"P-po?" Napakamot ako sa ulo nung bigla siyang matawa sa sagot ko. Lutang as ever, idagdag pa na masyado akong oa mag-isip pero ewan ko kung may isip nga ako.

"All I can say is......just trust Zander"

Natigilan ako sa sinabi niya at agad na napatingin sa kanya but she's just smiling as if she's saying the truth. Trust Zander. Ewan ko pero nakokonsenya ako do'n. Imagine siya ang boss ko pero ako yung sinusunod niya. Wow, ang tibay ko.

"I-I will try tita"

She shooked her head and chuckled.  "Don't just try, do it Lianah. Trust him and keep falling inlove with him"

Pakiramdam ko gusto ko na ngang lumubog sa kinauupuan ko. Iba pala talaga kapag magulang na ng mahal mo ang kausap mo. Pakiramdam ko mukha ng kamatis yung buong mukha ko. Keep falling inlove daw. What the hell. Kahit pala anong gawin kong pagtatago ng tunay na nararamdaman ko eh hindi pala yun makakaligtas kay tita. Masyado siyang expert sa pagkilatis ng isang tao lalo na sa mga katulad kong inlove. Did you heared it right? I know to myself that I'm inlove. I can't deny it.

"Well that's all for now" tumayo siya at nginitian ako ng pagka-tamis-tamis. "Magpahinga ka muna bago siya harapin. Handa siyang ipaliwanag ang lahat"

After she uttered those words, she immediately turned her back to me and leave me alone. I gulped.

Napasimangot ako sa pinto at napairap sa hangin. Ayokong lumabas. Ano bang magandang gawin. Nakakainis.

Pa'no ko ba siya haharapin. I frowned. Everytime I'm talking to him, my heart keeps beating so fast. Palagi na lng gano'n. Required bang tumibok ng mabilis ang puso kapag kausap yung taong mahal mo? I don't know but that's what I'm feeling everytime I'm talking to him.

Yung tipong gusto ng lumabas ng puso mo sa dibdib mo at parang tumatalon sa tuwa ang puso ko kapag lumalapit siya sa'kin. Kapag hinahawakan niya ang mga kamay ko without a reason. Napapadalas na rin ang pag-ngiti niya kapag may joke akong sinasabi sa kanya. Palagi niyang ginagawa ang mga gusto ko so tell me, sino bang hindi mafa-fall diba?

He has a looks, the body. He has a different personality. Sometimes when he's mad, the demon inside of him is already awake but sometimes when I'm talking and laughing, I noticed that he's also smiling and laughing pero hindi ko pinapahalatang nakikita ko yon. Hays, sabi nga nila, acts speaks louder than words pero gusto ko paring marinig mula sa kanya yung mga salitang makakapag-panatag ng sistema ko.

I wan't it both. The acts and the words. I wan't him to do both.

Itutuloy.......