Το Χρυσό Κλειδί

Κεφάλαιο 1

Το ''Ξεχασμένο'', είναι ένα νησί στο οποίο κατοικούν πλάσματα για τα οποία λίγοι γνωρίζουν. Κανείς δεν έχει πατήσει πόδι σε αυτό το νησί, πράγμα που το καθιστά ''ξεχασμένο'' από τον κόσμο, εξού και το όνομα. Ο μόνος άνθρωπος που κατάφερε να πλησιάσει αυτά τα μέρη, λέγεται πως είναι ο Κάπτεν Σμιθ, ένας αδίστακτος πειρατής και κυνηγός γοργόνων. Στο Ξεχασμένο, υπήρχαν πολλές γοργόνες, μα οι πιο γνωστές από αυτές ήταν οι τρεις αδελφές. Η Ρόζαλι (η οποία είχε μακριά ξανθά μαλλιά και πράσινη ουρά), η Άρια (που είχε μακριά κόκκινα μαλλιά και χρυσαφένια ουρά) και η Σιλβάνα (που είχε μαύρα μαλλιά και μπλε ουρά). Όλες τους όμως είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: τα μάτια τους! Ήταν καταγάλανα σαν την επιφάνεια της θάλασσας, μα ταυτόχρονα και σκούρα μπλε σαν το βυθό της. Ήταν και οι τρεις κόρες της βασίλισσας, με την Σιλβάνα να είναι η μεγαλύτερη και την Ρόζαλι, η μικρότερη. Ο πατέρας τους, ο βασιλιάς είχε πεθάνει εδώ και αρκετά χρόνια, με αποτέλεσμα τον θρόνο να έχει αποκλειστικά η μητέρα τους, την οποία όμως και σκότωσε ένας μοχθηρός καρχαρίας, ο Έρικ. Ο ίδιος, με την βοήθεια του αδελφού του, του Ρον, διοικούν εδώ και καιρό όλο το Ξεχασμένο. 

Έτσι αν και όλοι οι κάτοικοι αυτού του μαγικού τόπου σέβονται τις τρεις πρώην πριγκίπισσες, όλοι υπακούν στον Ρον και τον Έρικ. Ότι πουν οι δύο αδελφοί, είναι νόμος! Οι δυο τους ήταν κάτι παραπάνω από απλοί καρχαρίες. Έκτος από ουρά και κοφτερά δόντια, είχαν και πόδια και χέρια, πράγμα που τους έδινε την δυνατότητα να μπορούν να βγουν έξω από το νερό, και να περπατήσουν όλο το Ξεχασμένο. Ήταν γιγαντόσωμοι και τρομακτικοί. Μπορεί να φαίνονταν άπληστοι και ίσως να ήταν, μα δεν ήταν λίγες οι φορές που είχαν προστατέψει το νησί από τον Κάπτεν Σμιθ και το πλήρωμά του, που έψαχνε για γοργόνες. Δεν μιλούσαν πολύ με τους κατοίκους, μονάχα με την Ρόζαλι και την Σιλβάνα και αυτό μόνο για να τσακωθούν! Δεν τα πήγαιναν καθόλου καλά μεταξύ τους...

''Πόσες φορές πρέπει να σου πω, ότι ο θρόνος ανήκει σε εμένα! Δεν έχεις καμία δουλειά εδώ Έρικ, φύγε!'', φώναζε η Σιλβάνα.

''Έχεις δίκιο, ο θρόνος σου ανήκει. Και στον δίνω. Γίνε βασίλισσα στον πλευρό μου και θα είναι δικός σου'', της απαντούσε ειρωνικά εκείνος.

''Εγώ με εσένα? Δεν είμαστε καλά! Να σου υπενθυμίσω ότι σκότωσες την μητέρα μου?'', ούρλιαζε καθώς οι δυο τους μάχονταν ο ένας τον άλλο. Δεν είχε σταματημό ο τσακωμός μεταξύ τους.

Αντίθετα η Ρόζαλι με τον Ρον, τα πήγαιναν πολύ καλύτερα. Δεν τον κατηγορούσε για τον θάνατο της μητέρας της, γιατί ο μόνος δολοφόνος ήταν η Έρικ. Ο Ρον, απλά συμβασίλευε με τον αδελφό του. Δεν τον εμπιστευόταν, μιας και ήξερε πως κάτι τέτοιο θα ήταν ανόητο, αλλά δεν μπορούσε να αγνοήσει το γεγονός πως ο Ρον την είχε σώσει από τα δόντια του Κάπτεν Σμιθ. Κάποτε είχε πέσει στα χέρια αυτού του φοβερού κυνηγού γοργόνων και αν περίμενε από τον Έρικ... θα την είχαν σκοτώσει. Ο Έρικ δεν νοιαζόταν για κανέναν. Μάλιστα εκείνος είχε εφεύρει το 'βασανιστήριο της άμμου'. Όποιος δεν υπάκουγε στις διαταγές του, τον ανέβαζε επάνω στο νησί, όπου και θα περνούσε μία μέρα στη στεριά κάτω απ' τον δυνατό ήλιο, πάνω στην καυτή άμμο. Οι γοργόνοι μιας και ήταν μισοί, άνθρωποι και μισοί ψάρια, είχαν την δυνατότητα να βγαίνουν και έξω απ' το νερό αν ήθελαν, μα δεν μπορούσαν να μείνουν για πολύ χωρίς νερό. Τους ανάγκαζε λοιπόν να περάσουν μία ολόκληρη μέρα εκεί και αν μέχρι το τέλος της ποινής τους ήταν ακόμα ζωντανοί, τότε τους άφηνε ελεύθερους ξανά. Αν όμως, είχαν ξεψυχήσει εξαιτίας του μαρτυρίου, τότε Γίνονταν τροφή για αυτόν και τους ακόλουθούς του, που ήταν απλοί καρχαρίες. Επίσης, αυτοί οι απλοί καρχαρίες, φυλούσαν το νησί, κάνοντας το γύρω του, για να είναι σίγουροι πως ο κρατούμενος δεν θα αγγίξει καθόλου το νερό.

''Όλα είναι τόσο δύσκολα από τότε που χάσαμε την Άρια'', συνήθιζε να παραπονιέται η Ρόζαλι.

''Όλα είναι δύσκολα από τότε που χάσαμε τους γονείς μας και αυτοί οι ηλίθιοι μας πήραν τα πάντα! Η Άρια μας παράτησε στα δύσκολα!'', διαμαρτυρόταν η Σιλβάνα.

''Όχι δεν είναι έτσι! Έφυγε, γιατί τον αγαπούσε!''

''Είδαμε κι εκείνος πόση αγάπη της είχε! Δες τον τώρα! Η θέση της ήταν στην θάλασσα και εκείνη επέλεξε την στεριά! Έτσι έχουν τα πράγματα, λυπάμαι''

''Όχι δεν είναι έτσι! Το λες αυτό γιατί έτυχε να αγαπήσεις ποτέ κάποιον όπως η Άρια αγάπησε τον...''

''Μην τολμήσεις και ξεστομίσεις το όνομά του! Κι όσο για θέματα περί αγάπης, να σε ενημερώσω πως εσύ είσαι αυτή που δεν πρέπει να μιλάς. Σε έχω δει πως κοιτάζεις τον Ρον. Καλά δεν καταλαβαίνεις, ότι είναι εχθρός μας?''

''Εχθρός δικός σου, όχι δικός μου. Εμένα με έσωσε!''

''Έχεις ένα δίκιο, δεν είναι τόσο κακός όσο ο αδερφός του. Δεν παύει όμως το γεγονός ότι είναι και οι δύο καρχαρίες... και όλοι ξέρουμε τι άτιμα πλάσματα είναι οι καρχαρίες... Αν είχα μόνο το χρυσό κλειδί, αυτό λογικά θα βοηθούσε να έπαιρνα πίσω τον θρόνο''

''Μα δεν ξέρουμε τι ανοίγει το χρυσό κλειδί. Ακόμη και να το είχαμε, πως ξέρουμε ότι θα μας χρησίμευε σε κάτι τέτοιο?''

''Δεν ξέρω... Πάντως η μητέρα είχε πει πως όποιος το έχει, έχει μεγάλη δύναμη στα χέρια του''

''Μάλιστα..'', είπε σκεπτόμενη η Ρόζαλι.

''Εσύ κάτι μου κρύβεις'', την κοίταξε επικριτικά η Σιλβάνα.

''Εγώ? Τί να κρύβω εγώ?'', ρώτησε γεμάτη απορία η Ρόζαλι, που είχε αρχίσει να αγχώνεται από την ερώτηση της αδελφής της.