Αλήθειες και Ψέματα (Τα Πέντε Βασίλεια Prequel)#SCBC2024

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31

Δεν υπήρχε μεγαλύτερη ευτυχία. Την είχε εδώ, στο πλευρό του. Μπορεί να έβλεπε θολά ακόμα, όμως την έβλεπε, την κοιτούσε επιτέλους με τα μάτια του. Την Κάτια του, τη μεγάλη του αγάπη. Έβλεπε τα μαλλιά της να ξεχύνονται στους ώμους της προς το μέρος του έτσι όπως ήταν σκυμμένη από πάνω του με την ίδια συγκίνηση. Άπλωσε το χέρι του και τα χάιδεψε.

"Μακριναν." Της είπε. "Πολύ." Πήρε το χέρι του και το φίλησε.

"Αχ, Λεωνίδα μου... Στα αλήθεια με βλέπεις;" τον ρώτησε.

"Ναι, ζωή μου. Σε βλέπω. Πάντα σε έβλεπα, με τα μάτια της ψυχής, όμως επιτέλους σε αντικρύζω. Και είσαι όσο όμορφη σε φανταζόμουν."

Είχε καταφθάσει λίγο πριν συνέλθει ο Λεωνίδας. Η Λίζα, αντικρίζοντας την αδελφή της, πίστεψε στην αρχή πως ήταν η Μαρια. Κάτι στο βλέμμα της, όταν την κοίταξε, ήταν πολύ περίεργο. Εκείνη τη διαβεβαίωσε πως ήταν η Κάτια, όμως η Λίζα δεν πείστηκε. Το ένστικτο της, της φώναζε πως αυτή ήταν η Μαρία, η δολοφόνος του πατέρα της.

Μπήκε μέσα στο δωμάτιο χωρίς να χτυπήσει, φοβούμενη να τον αφήσει για πολλή ώρα μαζί της.

"Εντάξει, Κάτια..." Είπε με μια ελαφριά ειρωνεία στον τόνο της φωνής της. "Ο αδελφός μου χρειάζεται ξεκούραση και ανάρρωση. Μην τον συγκινήσεις πολύ. Τα μάτια του είναι ευαίσθητα ακόμα για τα δάκρυα."

Εκείνη σήκωσε το κεφάλι της και την κοίταξε με άγριο βλέμμα για ένα δευτερόλεπτο, έπειτα όμως άλλαξε έκφραση και χαμογελώντας της είπε:

"Εντάξει, άλλωστε τώρα θα έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας. Θα σε δω αργότερα, αγάπη μου." Είπε και, φιλώντας για μια ακόμα φορά το χέρι του, σηκώθηκε και βγήκε ρίχνοντας ένα ακόμα δολοφονικό βλέμμα στη Λίζα.

"Λιζα;" είπε ο Λεωνίδας όταν η πόρτα έκλεισε. Είχε στρέψει το βλέμμα του σε εκείνη.

"Έλα να σε δω κι εσένα... Δεν βλέπω μακριά ακόμα."

Η Λίζα πλησίασε στο κρεβάτι του. Η όψη του ήταν ταλαιπωρημένη, κόκκινοι και μαύροι κύκλοι πλαισίωναν τα μάτια του, όμως η μάγισσα είχε επιβεβαιώσει πως θα φύγουν σύντομα. Δεν ήθελε να του μιλήσει ακόμα για την υποψία της.

"Αδελφούλα μου..." Είπε ο Λεωνίδας και της έπιασε το χέρι απαλά. "Πόσο όμορφη είσαι..." Η Λίζα σκούπισε ένα δάκρυ.

"Πόσο χαίρομαι που όλα πήγαν καλά, αδελφέ μου..."

"Και με το παραπάνω." Συμπλήρωσε αυτός. "Γύρισε η Κάτια. Το πιστεύεις; Σαν όνειρο μου φαίνεται..."