Αλήθειες και Ψέματα (Τα Πέντε Βασίλεια Prequel)#SCBC2024

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10

Ένας μήνας είχε περάσει. Είχε μπει το Καλοκαίρι κι όμως η Κάτια δεν μπορούσε να το χαρεί. Ένας ολόκληρος μήνας γεμάτος κλάμα και στενοχώρια και φυσικά κανένα σημάδι ότι ο Λεωνίδας νοιαζόταν ακόμα. Την έβλεπε η μητέρα της θλιμμένη και να είναι απόμακρη με τον Λεωνίδα, ο οποίος ήταν χαμένος στις σκέψεις του και μιλούσε ελάχιστα. Θλιβόταν βέβαια που η κόρη της είχε πληγωθεί, όμως δεν γινόταν αλλιώς. Αυτή η σχέση ήταν τελείως λάθος και ήταν καλό που τελείωνε, και η Κάτια σύντομα θα ξεχνούσε. Ο Αλέξανδρος, απ' την άλλη μεριά, χαιρόταν, επειδή κατάλαβε πως η απειλή του είχε πιάσει τόπο. 

Παράλληλα η Άντζελα, όλες αυτές τις μέρες, έπλεε σε πελάγη ευτυχίας, όταν μια μέρα έφτασε στο Παλάτι ένα γράμμα από τον Στέφανο. Ήταν για εκείνη, και της έλεγε πόσο του άρεσε και πόσο είχε απολαύσει την παρέα της σε εκείνη τη δεξίωση. Της είπε πως ήθελε να γνωριστούν καλύτερα μέσω αλληλογραφίας στην αρχή και όπου τους βγάλει. Εκείνη πέταξε από τη χαρά της και το πρώτο άτομο με το οποίο μοιράστηκε την ευτυχία της ήταν φυσικά ο Κωνσταντίνος, Κώστας όπως τον φώναζε και ύστερα οι αδελφές της.

Ο Στέφανος ζούσε σε ένα μακρινό βασίλειο το οποίο ήταν νησί και λεγόταν Μικρό Νησί ή Μικρό Βασίλειο. Άρχισαν να αλληλογραφούν τακτικά και στα γράμματα του της έλεγε για τις ομορφιές τους τόπου, για το ζεστό του κλίμα, τα καταγάλανα νερά, τις υπέροχες παραλίες του και κάτι ψηλά δέντρα που ονομάζονταν φοίνικες. Η Άντζελα τα διάβαζε όλα αυτά μαγεμένη και ταξίδευε νοερά σε αυτόν τον τόπο παρέα με τον Στέφανο.

Όμως λυπόταν που η αδελφή της η Κάτια δεν μπορούσε να μοιραστεί τη χαρά της, γιατί ζούσε το δικό της δράμα με την αδιαφορία του Λεωνίδα. Όπως εκείνη τη μέρα, που την είχε πιάσει πάλι το παράπονο και είχε ξεσπάσει σε κλάματα στην αγκαλιά της, ξαπλωμένη με το κεφάλι επάνω στα πόδια της και τα απαλά χέρια της Άντζελας να της χαϊδεύουν παρηγορητικά τα μαλλιά.

"Γιατί μου το κάνει αυτό;" έλεγε ανάμεσα στους λυγμούς της. "Γιατί θέλει να υποφέρω; Ξέχασε πόσα περάσαμε μαζί; Μόνο ένα φιλί ήθελε να πάρει από εμένα; Γιατί;"

"Ησύχασε... Ησύχασε." της έλεγε η Άντζελα. Η Μαρία που στεκόταν όρθια λίγο πιο πέρα, αποφάσισε να επέμβει:

"Ε... Ξέρεις... δεν ήθελα να στο πω αλλά..."

"Τι συμβαίνει; Ξέρεις τίποτα;" πετάχτηκε ξαφνικά πάνω η Κάτια.

"Ε... Βασικά είπε στον Μάριο, και ο Μάριος το είπε σε εμένα... Όχι, όχι, Κάτια. Καλύτερα να μη στο πω. Θα πληγωθείς ακόμα περισσότερο."