𝔽𝕠𝕣𝕖𝕧𝕖𝕣

⫷𝕔𝕙𝕒𝕡𝕥𝕖𝕣 4⫸

سهون و همراه پدرش با آسانسور بالا رفتن.
به طبقه ی مورد نظر که رسیدن توی راهروی پر از گل و انرژی مثبت حرکت کردن.

سهون میتونست بگه انگار یه توی معده ی یونیکرن دنیای قصه ها محبوس شده.
از همه جا رنگ میبارید و رنگ سبز بخاطر گل و گیاها توش بیشتر به چشم میخورد و غالب بود.
برا چی باید توی یه شرکت اینهمه رنگ استفاده میشد؟!

همون لحظه با رد شدن صندلی چرخ دار از جلوش توجهش جلب شد.
جونگین از روی صندلی چرخ دار پایین اومد در حالی که از چرخشاش سرش گیج میرفت.
خنده ای کرد و با گذاشتن دستش دو طرف سرش سعی کرد ثابت نگهش داره.

با ثابت وایسادن جلوی سهون تو چشماش نگاه کرد : اوپس یادم نبود!
خودشو جمع کرد : خوش اومدین به پ...پالی هو.

سهون چشماشو ریز کرد و به صندلی چرخداری که ته سالن وایساده بود نگاه کرد : توی شرکت بازی میکنی؟

دو تا از کارکنای شرکت سمتش اومد و صندلی رو برداشتن.

جونگین یکم مکث کرد : نه...نه نه من...بازی نمیکردم...فقط یه سرگرمی بود...
اوکی بفرمایید به اتاق پدرم تا باهم یه گفت و گو داشته باشیم.

بعدش خودش جلو رفت تا سهون و پدرشو به اتاق پدر خودش راهنمایی کنه.
در اتاق پدرشو زد و بازش کرد.
خودش اول داخل رفت و پشت سرش آقای اوه و پسرش داخل اومدن.

روی صندلی ها که نشستن جونگین خیلی آروم و ریز ریز سمت در اتاق رفت و تا بتونه راحت فرار کنه.

پدرش محکم پرسید : کجا جونگین؟

جونگین من من کرد : من...میرم...میرم کالج!

: وسط جلسه با شرکت اوه؟

+آممم باید...برم ، من بعدا جزئیات رو ازتون میپرسم اوکی؟
سریع درو بازکرد و ازش بیرون پرید تا پدرش فرصت اعتراض نداشته باشه.

سهون اخمی کرد ، باید این پسره رو بخاطر جدی نگرفتن کارش ادب میکرد : به نظرتون مناسبه که یه رئیس اینقدر از کارش طفره بره؟
به نظرم یه گفت و گو با پسرتون داشته باشید آقای کیم اون رئیس آینده ی پالی هوعه باید شغلشو بیشتر جدی بگیره.

: درست میگی پسرم ولی حرف تو گوش این پسره نمیره مادرشم اصرار داره که اون درس بخونه تا رئیس با سوادی باشه.
نفس عمیقی کشید : بهتره ما به کارمون برسیم جونگین تو کارای اداری خوبه خیلی زود تمام جزئیات شرکت رو حفظ میشه.

صحبت راجب سهما شرو شد و با امضا کردن برگه هایی که نشون دهنده ی شراکت پنجاه پنجاهشون بود به پایان رسید.
سهون و پدرش از جاشون بلند شدن و با آقای کیم دست دادن.