The Shadow World (Part Two) 'COMPLETE'

Back in the institute

Het is de volgende dag en ik mag uit het ziekenhuis. Dean is aan het slapen in de zetel en het is fijn voor te zien dat hij ook even de rust heeft kunnen vinden. Ik stap uit bed en neem wat kleren die Izzy voor me heeft klaargelegd mee naar de kleine badkamer. Ik kleed mezelf snel om. Ik denk terug aan gisterenavond en aan het feit dat ik mezelf heb toegestaan van toe te geven aan Alec wat ik niet had mogen doen. Ik hou van hem natuurlijk hou ik van hem ik zal dat ook niet ontkennen maar wet alles dat er nu gaande is kan ik het gewoon niet. Het zou niet eerlijk zijn tegenover hem. Ik spoel mijn gezicht even met koud water en wandel de badkamer uit. Dean is nog steeds aan het slapen wanneer ik Alec voor de deur zie staan. Ik wandel de kamer uit en sluit zachtjes de deur achter me. Alec staat voor me met een beeldschone glimlach. Ik moet mezelf tegenhouden van niet in zijn armen te springen. "Hey", zeg ik de stilte doorbrekend. "Hey, klaar voor naar huis te gaan?" Vraagt hij aan mij en ik knik. De spanning in de lucht tussen ons is hoog en ik wiebel ongemakkelijk op mijn benen. 

"Sorry van gisteren, ik begrijp dat het wat te snel was. Ik ben gewoon zo blij dat je terug bent hier bij ons, bij mij", zegt hij en glimlacht naar me. Ik neem zijn hand in de mijne en een vonk van elektriciteit gaat er door mijn lichaam en ik weet dat hij het ook voelt. "Mijn gevoel voor je is niet veranderd maar het is inderdaad te snel", zeg ik en hij knikt. Ik laat hem los en we wandelen de kamer in. Ik ben mijn spullen samen met Alec aan het inpakken wanneer Dean wakker word. "Goed geslapen?" Vraag ik hem met een grijns en hij wrijft in zijn ogen. Hij kijkt om zich heen en lijkt zich nu pas te herinneren dat we in het ziekenhuis zijn. Hij staat op van de zetel. "Sorry ik wou je nog controleren maar je vriend Magnus heeft de boel hier veilig gemaakt, we zijn beide onzichtbaar hier in de kamer", zegt Dean en ik zie de verwardheid in zijn ogen. Ik glimlach bemoedigend naar hem. Wanneer we klaar zijn met inpakken gaan we naar buiten. Gevolgd door Alec en Dean wandel ik naar Dean zijn auto dat hier geparkeerd staat. Ik zet mijn spullen in de auto en draai me om naar de twee jongens. "We gaan dan maar", zeg ik en wil instappen maar Alec houd me tegen. "Wij hebben een kamer voor jullie in het instituut. Dat is de enige plek waar jullie echt veilig zullen zijn", zegt hij en ik trek een wenkbrauw op. "Alec de instituut is verre van de veiligste plek voor mij", zeg ik tegen hem en trek mijn arm los. "Ik moet geen bescherming hebben op een plaats waar ik niet gewild bent." Ik denk terug aan Maryse en aan alle problemen die ik Alec bezorgd heb gehad in het verleden en huiver bij de gedachten voor daar terug naartoe te gaan. "Alles is anders er zijn zes maand voorbij gegaan sinds je hier nog bent geweest", zegt Alec. "Ik wil geen partij kiezen maar Adalind ik denk wel dat dit een goede oplossing kan zijn", zegt Dean en ik rol met mijn ogen. Ik stap in de auto en zie Dean en Alec naar elkaar lachen. Hoe kan het dat de twee mensen die het meeste voor mij beteken nu tegen mij spannen. Ik zucht en leun met mijn hoofd tegen het raam. We rijden naar het instituut. Het is Dean zijn auto maar hij weet niet naar waar hij moet rijden dus rijd Alec naar het instituut. Het duurt een half uurtje voor we bij het instituut zijn en ik haal een paar keer diep adem. Dean stapt al uit de auto en haalt mijn gerief uit de koffer. 

"Adalind", zegt Alec en ik knik. "Ik weet het, alles is anders", zeg ik tegen hem en hij lacht. Het is lang geleden dat ik zijn lach nog eens heb gehoord. Hij draait mijn hoofd naar de zijne en kust me op mijn voorhoofd. Ik bloos lichtjes en kijk hem in zijn intense blauwe ogen aan. Als eerste verbreek ik dit contact en stap ik uit de auto de frisse wind in. Ik hoor de deur toe slaan en iets later staat Alec naast me. Hij neemt de koffer van Dean over en samen wandelen we richting de deuren van het instituut waar ik voor het laatst Maryse heb zien staan en waar ik de laatste keer Alec heb gezien. Ik schud mijn hoofd en probeer er niet aan te denken. We komen steeds dichter en dichter tot we aan de deuren komen. Alec duwt de deur open en fel licht komt op ons af. Ik tuur in het licht voor te zien of ik iemand herken maar ik zie niets. We wandelen het instituut in en Alec begeleidt ons naar zijn bureau. Tot mijn verbazing zie ik iedereen hier binnen. Clary, Jace, Simon, Izzy, Luke en ook Magnus. Magnus glimlacht lichtjes naar me en ik glimlach naar hem terug. "Adalind wat ben ik blij dat je terug bent", zegt Clary en trekt mij in een knuffel. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen dus knuffel ik haar terug. Ze laat me los en schenkt mij een schitterende glimlach. De deur waait open en Maryse komt naar binnen gewandeld. Ze ziet er anders uit dan hoe ik mij haar herinner. MAryse haar haar hangt los op haar schouders en ze heeft lichte make-up op. Ze kijkt ook niet zo nors zoals ze daarvoor altijd deed en komt naar me toe. "Adalind het is goed dat je terug bent", zegt ze tegen mij en glimlacht voor de eerste keer echt gemeend naar mij. "Dank u", zeg ik tegen haar. "Sinds je terug bent heeft Alec zijn kracht terug voor te vechten", zegt ze. "Bedankt voor mij mijn zoon terug te geven." Gaat ze verder en ik kijk naar Alec die wat naar buiten staart. Ik kijk terug naar Maryse en knik glimlachend.