The Shadow World (Part Two) 'COMPLETE'

Revenge

Het is de dag van Serena haar begrafenis. Dean zit nog steeds in de slaapkamer. Ik weet dat Serena een vriend had die dat Serena hier vast wel bij zou willen hebben. Ik besluit van een bericht te sturen naar hem en dan naar boven te gaan naar Dean. Tot mijn verbazing is Dean niet in de slaapkamer bij Serena. "Dean?" Vraag ik door de gang en hoor dan lawaai komen vanuit zijn kamer. Ik wandel naar zijn kamer en zie hem zichzelf klaarmaken. Hij gooit een fles bier tegen de muur en ik wandel naar hem toe. Ik trek hem in een omhelzing en probeer hem wat te kalmeren. "Hey hey, dit zou Serena niet gewild hebben", zeg ik tegen hem en hou mijn omhelzing strak om hem. Hij slaat zijn armen om mijn middel en legt zijn hoofd op mijn schouder. "Ze verdient dit niet", zegt hij en ik denk aan het gesprek dat ik heb gehad in mijn droom met Serena. "Ze zal hier nog altijd zijn, ze zal er gewoon niet meer kunnen zijn voor je te verslaan tijdens het kaarten", zeg ik en ik hoor hem zachtjes lachen. De bel gaat en ik weet dat het de lijkschouwer is voor Serena mee te nemen naar de begraafplaats. Ik wandel naar beneden en laat hem binnen. Ik wijs hem de weg naar waar ze ligt en ik moet mijn tranen bedwingen. 

°°°°

Ik wandel met Dean naar haar graf en zit voor haar graf neer op de grond. "Het spijt me zo", zeg ik en de tranen vloeien rijkelijk over mijn gezicht. Ik leg bloemen op haar graf en ik voel Dean zijn hand op mijn schouder. Hij legt een roos op haar graf en helpt me recht. Ik veeg mijn tranen af en wandel samen met Dean weg van het graf. "We gaan terug beginnen we zoeken elke persoon dat John helpt, allemaal tot we hem uitlokken", zegt Dean en ik knik. Hij heeft gelijk het is tijd voor actie te ondernemen en Serena te wreken. We gaan naar de dichts bij zijnde bar en nemen plaats. We bestellen wat te drinken en denken na over wie nog bij John zou kunnen horen, wie hier in New York nog helpt aan John zijn plan. "We moeten iets kunnen uitlokken", zegt Dean. "Ik weet het maar ik weet niet waar we kunnen beginnen, we weten nog niet eens naar wie we moeten zoeken", zeg ik tegen hem en dan dringt het tot me door. Natuurlijk weten we wel wie we moeten zoeken ze zien er allemaal praktisch hetzelfde uit. Ze hebben één teken dat voor de rest niemand heeft een teken dat hun helpt voor elkaar terug te vinden in de menigte van mensen. "Dean ik weet naar wat we moeten zoeken", zeg ik en hij kijkt opgelucht naar me op. "Laten we aan de slag gaan", zegt hij en ik knik. Samen wandelen we de bar uit en gaan we naar huis voor onderzoek te doen. Eens thuis gaan we meteen aan de slag en openen we onze computers die speciaal zo zijn geïnstalleerd dat we dingen kunnen opzoeken dat voor de rest niemand kan opzoeken. Het duurt even voor we op drijf zijn en enkele namen kunnen opschrijven. De lijst is vrij lang zo'n tien mensen staan erop die hier in New York zitten. Tien mensen die bij John horen en dus ook de tien mensen die wij zullen uitschakelen.   

°°°°

Wij zijn een week verder en we hebben er al enkele gevonden die we hebben kunnen uit te weg ruimen maar nog steeds is er geen John. Ik wandel door de straten wat een dagelijkse routine is geworden voor te zien of er iets nieuws is en wandel een winkel binnen. Ik zie Izzy voor me staan en ben verbaasd voor haar hier te zien. Net wanneer ik wil wegwandelen roept ze mijn naam. Ik draai me om en weet dat ik mijn pokerface moet laten zien. 

"Adalind, stop met zo te doen, bij mij kan je zijn wie je echt bent hoor zoals met Simon", zegt ze en ik kijk haar aan alsof ik het niet begrijp. Simon zou toch niet gezegd hebben dat ik met hem gepraat heb. "Simon en ik we zijn samen", zegt ze vrolijk en ik blijf haar aanstaren. "We weten ook dat jij achter al die moorden zit, je bent ons altijd een stap voor, dat is de Adalind die ik ken", zegt ze lachend. 

"Is het ooit al tot je doorgedrongen dat je helemaal niet weet wie ik echt ben?" Vraag ik haar boos en ik zie haar ogen vullen met tranen. "Ik- ik dacht dat ik je kende", zegt ze verslagen. Izzy is niet gemakkelijk om haar van haar stuk te brengen, ze is sterk maar dit lijkt haar wel echt gekwetst te hebben. "Kijk ik heb je gevraagd van mij met rust te laten, ik meende dat ook", zeg ik tegen haar en ze knikt. "Oké ik begrijp het, het spijt me", zegt ze en wandelt de winkel uit. Ik zucht en wandel ook de winkel uit terug de straat door waar Dean op me staat te wachten. "Heb je iets gezien?" Vraagt hij aan me en ik schud mijn hoofd. "Nee, niets nieuw", zeg ik tegen hem en we stappen in de auto terug naar huis voor de namen af te vinken die we wel al hebben gevonden. "Adalind mag ik je iets vragen en ga je ook echt eerlijk zijn?" Vraagt Dean aan me en ik trek een wenkbrauw op. Hij kijkt voor zich terwijl hij de woorden uitspreekt. 

"Je bent veranderd sinds Serena is gestorven, je leeft nu alleen nog maar voor het moorden van de mannen van John. Waarom laat je jezelf niet gelukkig zijn?" Vraagt hij aan me en ik schud mijn hoofd. "Dean ik kan je daar geen antwoord op geven en ik wil daar ook geen antwoord op geven laten we ons focussen op de resterende mensen", zeg ik alleen maar en de rest van de rit is stil. Er word geen woord meer gezegd tussen ons.