Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 34♡

"Ho, wacht." Orlando zet zijn capuchon op voor we naar binnen lopen. Ik schud lachend mijn hoofd. Het staat nieteens slecht, dat roze.

"Ey, Sid!" Roept hij.

Een man draait zich om. "Kijk is aan, Delgado. Wat kan ik voor je doen?"

Orlando legt een hand op mijn schouder. "Ik wil een tattoo voor haar, maar ze mag niet weten welke."

De man lijkt me nu pas op te merken. "Goedemiddag, mevrouw." Zegt hij met een lach en steekt zijn hand uit. "Ik ben Sid."

"Hoi. Emma."

"Wat voor tattoo?" Vraagt de man, Sid, aan Orlando. Hij overhandigt hem een briefje waarna de man verbaasd opkijkt. Als ik het goed zie had hij een 'weet je het zeker?' -blik.

"Geen permanente." Meldt Orlando. Gelukkig zegt hij het want ik was het vergeten.

"Oké, kom maar mee." De man loopt een kleinere kamer in. "Waar komt hij?"

"Linker onderarm."

Opgelucht doe ik mijn vest uit. Gelukkig komt hij niet in mijn gezicht.

"Ik moet het vragen," zegt de man na een tijdje. "Vanwaar dat roze haar?"

"Verloren weddenschap." Gromt Orlando.

Ik grijns tevreden waardoor Orlando me geërgerd aankijkt. "Ik zou maar lachen na je de tattoo hebt gezien, Em."

Automatisch draai ik mijn hoofd naar de tattoo. Nog voor ik het kan zien pakt Orlando mijn gezicht vast en duwt het terug. "Niet spieken."

Er klinkt een lach van de andere man. Hoe heette hij nou? Sid? "Ik ben bijna klaar hoor."

"Zenuwachtig?" Ik volg Orlando zijn blik naar mijn been die nerveus op de grond tikt. Gelijk houd ik mijn been stil.

"Iedereen zou zenuwachtig zijn als jíj een tattoo mag bedenken." Antwoord ik.

"Hij heeft je gespaard." Reageert de man. "Als ik een tattoo voor iemand mocht bedenken zou ik iets veel ergers doen."

"Dat ligt aan wat jullie erg vinden." Antwoord ik. Ik word namelijk al panisch van een scheef lijntje, en Orlando weet dat.

"In ieder geval erger dan roze haar. Ik kan mezelf nieteens meer in de spiegel aankijken."

"Ach, deuk in je ego opgelopen?" Ik kijk hem vals aan maar lach dan. "Nee serieus, het staat niet slecht."

"Klopt, je kan het hebben." Beaamt de man.

Orlando geeft me een boze blik die ik beantwoord met een andere boze blik waardoor we in een boze blikken wedstrijd belanden. Tot de man ons onderbreekt door te zeggen dat hij klaar is. Gelijk kijk ik Orlando met een afwachtende blik aan, wachtend tot hij zegt dat ik het mag zien.

Hij kijkt de andere man aan. "Zullen we aftellen?"

"Drie.." zegt hij langzaam.

"Twee, één, go!" Reageer ik snel.

"Oké," lacht Orlando, "draai je maar om."

Gelijk draai ik me naar de tattoo. Het is een soort symbool. "Oh, dat is eigenlijk best mo- Wacht, is dat niet dezelfde tattoo als die jullie hebben?" Vraag ik terwijl ik me weer naar Orlando omdraai. Mijn ogen gaan automatisch naar zijn armen om de tattoo te zoeken maar hij heeft lange mouwen aan.

Hij grijnst trots. "Ja. Welkom bij de club."

Mijn mond zakt half open. "Betekent dit dat ik mee mag op 'missie'?"

"Nee."

Een geïrriteerde zucht verlaat mijn mond. Ik heb het al zo vaak gevraagd en elke keer zegt hij nee.