Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 11♡

Pov Eline
"Neemt ze niet op?"

Ik schud langzaam mijn hoofd.

"Relax, ze zei toch dat ze ging hardlopen?"

"Ja, drie uur geleden, Rafael. Misschien is er iets ergs gebeurt?"

"Of ze rent gewoon heel langzaam..?"

"Ze had allang al thuis moeten zijn."

Ik hoor de voordeur dichtslaan. "Zie je wel? Daar is ze al." Reageert Rafael.

Emma verschijnt in de deuropening. Geschrokken kijk ik haar aan. "Jemig, Em, wat is er met jou gebeurd?"

Pov Emma
"Meisje!" Ik voel hoe iemand me voorzichtig door elkaar schudt. "Alsjeblieft word wakker."

Met een zachte kreun openen mijn ogen zich. Verbaasd kijk ik om me heen. Waar ben ik? Ik breng mijn hand naar mijn hoofd en wanneer ik deze met een pijnlijke beweging terug trek zie ik dat er bloed aan zit. Mijn blik schiet naar de jongen naast me.

"Oh thank God." Hoor ik hem zuchten.

Gelijk rol ik bij hem vandaan. "What the fuck?" Breng ik uit.

"Ja, zeg dat wel." Stemt hij mompelend in.

Ik kijk hem vragend aan, wachtend op een uitleg. Waar hij gelukkig ook mee begint.

"Ik was benny aan het uitlaten," hij knikt maar een hond die ik nu pas opmerk. "En toen vond ik jou hier. Bewusteloos op de grond."

Ik wend mijn blik af en staar naar de grote boom voor me. Ben ik er tegenaan gerend? Dat zou me oprecht niks verbazen.

De jongen volgt mijn blik naar de boom. "Denk jij wat ik denk?"

Beschaamd breng ik een hand naar mijn hoofd. "Ik ben tegen een boom aangerend." Zeg ik gepijnigd.

Hij begint te lachen maar stopt al gauw. "Sorry, niet grappig." Zegt hij met een zachte grinnik. "Kan ik je ergens heen brengen? Het ziekenhuis?"

"Nee, dank je." Glimlach ik.

"Ik kan je wel thuisbrengen? Mijn auto staat daar." Hij wijst een kant op. "Waar woon je?"

Ik twijfel. Kan ik hem vertrouwen? Mijn blik verplaatst op zijn hond, die kwispelend van enthousiastme naast hem zit. Iedereen met een golden retriever is te vertrouwen, toch?

"Uhmm," zeg ik nogsteeds twijfelend. "Ik woon op vlinderlaan 83, als dat niet te veel moeite voor je is..?"

Hij glimlacht. "Oh, nee hoor, ik woon daar vlakbij."

Hij helpt me overeind, aangezien ik nogsteeds op de grond zat, en loopt naar een auto.

Aarzelend volg ik hem en stap in. De hond, Benny volgensmij, stapt gehoorzaam op de achterbank.

"Vlinderlaan 83 zei je toch?"

Ik knik bevestigend. "Ja."
Ondanks dat deze jongen zo aardig is, voel ik me zenuwachtig. Ik ben te wantrouwend om bij een vreemde in de auto te zitten. Want, wat als hij me niet bij mijn huis afzet? Wat als hij me ontvoerd. Dan spring ik uit de auto! Zonder te waarschuwen dit keer.

Na een klein kwartiertje rijden we mijn straat in. Opgelucht haal ik adem. Ik moet echt stoppen met niemand te vertrouwen. Deze jongen was heel aardig en kan erg goed kletsen.

"Dank je." Zeg ik waarneer we voor de deur zijn gestopt. "Dit had je niet hoeven doen."

Hij glimlacht aardig naar me. "Graag gedaan hoor."

Ook ik glimlach, stap uit en zwaai hun uit wanneer hij de straat uit rijdt.

Ik wil de deur opendoen maar hij blijft haken waardoor ik ertegen aan knal. Een pijnscheut schiet door mijn hoofd. Auw.

Ik sluit de deur weer achter me en zie dat mijn handen trillen. Waarom zit er bloed aan mijn handen? Is dat mijn bloed? En hoe kom ik thuis?

"Jemig, Em, wat is er met jou gebeurd?" Hoor ik Eline vragen zodra ik de woonkamer instap.

Ik kijk haar even verward aan. "Ik.. Ik weet het niet." Mijn blik valt weer op mijn handen. "Wat heb ik gedaan? Heb ik iemand pijn gedaan?" Mijn ademhaling versnelt. "Lien," zeg ik in paniek. "Ik kan me niks meer herinneren."

"Emma, rustig." Damian trekt me even tegen zich aan. "Het is je eigen bloed, er zit een snee in je arm." Hij laat me los en duwt me de keuken in. "Wat kun je je nog herinneren?"

"Het laatste wat ik weet is dat ik ging hardlopen."

"Dat is drie uur geleden.."

Damian kijkt me even onderzoekend aan. "Je stapte letterlijk 10 seconde geleden uit een auto, kun je je dat niet meer herinneren?"

Verdwaasd schud ik mijn hoofd.

"Heb je gedronken? Drugs gebruikt?" Vraagt Eline met haar sceptische blik.

"Nee. Misschien. Niet dat ik weet, in ieder geval. Waarschijnlijk ben ik gewoon tegen een boom aan gevallen ofzo."

Raf begint te lachen. "Dat zou me niks verbazen."

Met een zucht sta ik op. "Dankje, Raf. Fijn om te weten hoe je over me denkt."

"Graag gedaan."

Plots pakken twee armen me van achter vast. Geschrokken sla ik de armen weg, draai me om en sla degene die me vast had hard in het gezicht.

"Auw! Fuck, Emma!" Roept Jax boos. "What the fuck! Wat is er mis met jou."

"Shit, sorry Jax." Ik leg mijn hand even op zijn, net geslagen, wang.

"Wat is er met je gezicht gebeurd?" Vraagt hij.

"Tegen een boom aan gevallen, denk ik."

"Je bent zo'n sukkel."

"Goh, bedankt."

"Ben je duizelig? Hoofdpijn? Wil je naar een dokter?"

"Whoa, nee, Jax, het gaat goed."
Ik zucht even. "Ik ga douchen. Dus.. Doei."

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Oef, ik heb last minute dit hele deel veranderd! En nee ik was nog niet van plan om haar te ontvoeren. (Zei ik nou 'nog niet'? Moehaha). Ik heb alleen snel de jongen in het verhaal geroepen voor iets meer duidelijkheid.

Maar wat zou er echt gebeurd zijn? Heeft de mysterieuze jongen iets gedaan? Heeft iemand anders haar geslagen en is weggerend omdat de jongen eraan kwam? Of is ze echt tegen een boom aan gevallen?

Thats all for today peeps!

Lots of love♡