Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 45♡

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Goedemorgen! Begin je dag goed met wat Emmando liefde!
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik loop naar de keuken voor een aspirine, hopend dat er niemand is. Maar natuurlijk is dat niet zo.

"Jemig, Em. Wat is er met jou gebeurd?"

"Niks."

"Niks?" Herhaalt Orlando.

"Je ziet eruit alsof je bent aangevallen door een beer."

Nijdig kijk ik Roberto aan.

Orlando pakt mijn gezicht vast. Gelijk sla ik zijn handen weg. "Raak me niet aan!" Roep ik en spring naar achter. Al snel voel ik een pijnscheut door mijn enkel gaan, ik trek een pijnlijk gezicht.

Orlando tilt me op het aanrecht. Hij maakt een doekje nat en legt het voorzichtig op mijn gezicht. "Wat heb je gedaan? Je hebt overal bloed."

Ik slik even. "Heb je een aspirine?" Negeer ik zijn vraag. Hij knikt, pakt een aspirine en een glas waarna hij deze vult en aan mij geeft. "Thanks." Ik neem het pilletje in mijn mond en spoel het weg met water.

Pov Orlando
Terwijl ze het water drinkt zie ik blauwe plekken in haar nek. Voorzichtig veeg ik haar haar aan de kant en ga met mijn vingers langs haar nek. Woede borrelt in me op. "Wie heeft dit gedaan?"

Ze kijkt me met betraande ogen aan en begint zacht te huilen.

"Het spijt me." Zegt ze zacht. "Ik, ik wist niet dat hij.. en toen.. de auto en het gras.."

Ze hakkelt een paar woorden. Niet begrijpend kijk ik haar aan. Waar heeft ze het over? Ik kijk langs haar en zie dat Roberto van zijn mobiel opkijkt en haar met een frons aan kijkt. Snel kijk ik weer haar kant op.

"Emma, rustig. Haal adem." Ze legt haar hand op haar keel alsof deze wordt dichtgeknepen. "Em, kijk me aan. Rustig blijven ademen." Ze lijkt het tegenovergestelde te doen en haalt steeds lastiger adem. Met korte stoten hapt ze lucht naar binnen.

Mijn armen trekken haar van het kookeiland af. Ik sluit ze om haar heen en druk haar stevig tegen me aan. "Sst.. Het is oké."

Ze schudt stellig haar hoofd tegen mijn schouder aan. Haar lichaam trilt, snakkend naar adem.

"Emmie." Zeg ik zacht. "Je bent veilig hier. Haal even adem voor me."

Ik voel dat ze het probeert. "In...." Ik wacht een aantal tellen. "En uit...."

Ze volgt mijn voorbeeld en kalmeert iets. Niet heel veel later gaat haar onregelmatige ademhaling over in een paar snikken.

Voorzichtig trek ik haar naar de woonkamer. Alleen Marcio en Nikolas zijn er. Nik wil wat zeggen maar ik houd mijn hand op als teken dat hij zijn mond moet houden.

Ze zakt neer en ik neem naast haar plaats. "Hoe kom je aan die schrammen?" Vraag ik voorzichtig.

Ze haalt diep adem. "Ik ben uit een auto gesprongen."

Verbaasd kijk ik haar aan. Hoorde ik dat goed?

"Een rijdende auto?" Vraagt Marcio. Dus ik hoorde het toch goed.

"Nee, eentje die stil staat." Reageert ze sarcastisch.

"Waarom?"

Ze kijkt me aan. Ik zie dat haar handen trillen. Is ze bang?

"Beloof dat je niet boos wordt."

Waarom heb ik het gevoel dat ik dit niet leuk ga vinden? "Tuurlijk niet." Antwoord ik. Ook al weet ik dat dit een leugen is.

Ze zucht even. "Oké.. Ik had dus soort van een vriend. Niet een vriend-vriend vriend maar gewoon een vriend vriend."

"Wat?"

"In ieder geval, hij bleek dus misschien, een klein beetje bij Carlos te horen." Ze kijkt me snel aan. "Nou, daar kwam ik dus pas achter en wilde hem daarom niet meer zien." Ze sluit even haar ogen.

"Hij werd zeker boos?"

Ze knikt, staart voor zich uit en krijgt tranen in haar ogen. "Hij ging totaal psycho-mode."

"Totaal psycho-mode? Oké.."

"Ja, hij ontvoerde me in zijn auto en toen ik zag dat hij een pistool had, raakte ik in paniek en sprong de auto uit."

"En je keel?" Vraag ik.

Ze kijkt op en kijkt me radeloos aan. "Wat denk je dat er is gebeurd?"

Oke, dat had ik inderdaad wel kunnen raden. Ik zucht. "Wie is het?" Vraag ik.

Ze lijkt te twijfelen. "Enzo." Antwoordt ze na een korte tijd van stilte.

"Bianchi?" Emma knikt als antwoord.

Die verdomde klootzak.

"Vind je het goed als ik me even ga opfrissen?" Vraagt ze. "Ik wil heel graag dit van me afspoelen."

"Ja, tuurlijk. Ga je gang."

"Thanks." Mompelt ze en staat op. Ik kijk hoe ze de kamer uitloopt.

Zelf sta ik ook op. "Roberto!" Roep ik terwijl ik naar de keuken loop. Verbaasd kijkt hij op. "Ja?"

"Enzo Bianchi." Zeg ik. "Zoek uit waar hij is. Als je hem hebt moet je me bellen, ik wil hem levend."