Ontspoord!! (Deel 3)

Deel 54♡ +Q&A

Orlando sluit de deur achter zich en draait zich om. "Ben jij wel goed bij je hoofd?" Vraagt hij boos.

"Nee."

Met grote passen loopt hij naar me toe. "Ik heb geen zin in spelletjes, hoe ken jij Carlos?"

"Nou, uhm, sommige mensen ken je gewoon."

"Ik ben die leugens van jou zo zat." De woede die in zijn stem zit laat me huiveren. "Eerst Enzo, dan Carlos waar je over liegt. Ik weet niet meer wat ik moet geloven. Zijn je ouders eigenlijk wel dood? Of was dat ook gelogen?"

Mijn mond zakt een stukje open. "Dat is laag." Zeg ik. "Hoe in hemelsnaam kun je zoiets zeggen?"

Hij lijkt zelf ook te realiseren wat hij zojuist heeft gezegd. "Verdomme Orlando." Vloek ik. "Ik heb nooit gezegd dat ik Carlos niet kende. En hoe kun jíj dáár boos over zijn terwijl je zelf Enzo hebt vermoord?"

"Ik heb hem niet vermoord." Sist hij.

Fucking slang dat hij is.

"Dat is moeilijk te geloven."

"Ik ben moeilijk te geloven?" Zegt hij spottend. "Sorry, maar volgensmij ben jij degene die zaken verzwijgt en liegt over waar je heen gaat."

"Wat wil je dan?" Zeg ik nu ook boos. "Dat ik voortaan elk inie mini detail aan jou vertel?"

"Nee, tuurlijk niet. Maar ik wil wél dat je belangrijke dingen vertelt. Bijvoorbeeld dat je een fucking relatie hebt met een nog meer fucked up psychopaat die je mishandeld!"

"Oke, sure, voortaan zal ik je wel mijn hele liefdesleven vertellen."

"Daar gaat het verdomme niet om!" Schreeuwt hij opeens hard. Ik weet zeker dat ze dat in de huiskamer ook hebben gehoord, dat hebben ze boven zelfs gehoord. Waarschijnlijk hebben ze het in fucking Thailand ook gehoord.

"Het gaat erom," gaat hij iets zachter maar nog steeds stemverheffend verder. "Dat je moet weten dat je me om hulp kunt vragen en niet zomaar zulke shit zelf moet uitzoeken."

"Ik heb jouw hulp niet nodig."

Hij duwt me hard naar achter waardoor ik tegen het kookeiland aan knal. Ik kijk naar zijn hand die op mijn schouder, gevaarlijk dichtbij mijn nek, ligt.

"Grappig hoe je iemand hebt vermoord die precies hetzelfde als jou is." Ik duw hem weg en wil weglopen. Maar voor ik ook maar in de buurt van de deur ben word ik al tegengehouden door een sterke grip om mijn arm.

"Dit gaan we niet doen. Je gaat niet weglopen nu we allebei nog boos zijn op elkaar."

Ik trek mijn arm los en draai me naar hem om. "Wat wil je dat ik zeg, Lan? Sorry? Het spijt me? Wil je dat ik smekend door mijn knieën zak of je me alsjeblieft kunt vergeven?"

"Ik wil dat je hier komt."

Met kleine stappen loop ik naar hem toe. Even ben ik bang dat hij me gaat slaan, maar dan slaat hij zijn armen om me heen.

"Sorry." Zegt hij zacht. "Ik ben gewoon bezorgd, daar kan jij niks aan doen."

Onbewust dringt er een glimlach bij me door. Dit is het verschil tussen hem en Enzo. Hij biedt zijn excuses aan en zegt dat het niet mijn schuld is. Enzo, aan de andere kant, zou gerust zeggen dat het míjn schuld is dat híj bezorgd is.

"Ik probeerde je alleen maar te helpen, Lan." Zeg ik zacht.

"Weet ik." Mompelt hij. Hij aait over mijn haar.

Ik trek me terug zijn omhelzing. "Sorry."

"Het is oké." Hij grijnst. "Als je maar belooft om nooit meer een pistool op jezelf te richten. Of een pistool aanraakt. Óf ook maar íets waarmee je jezelf kunt bezeren."